Write off #32 (DinoHajiyorgi vs nikosal)

[nikosal]

Την ώρα που διέσχιζα τη γέφυρα, έριξα μια ματιά στον καθρέφτη. Δεν θα ξαναπερνούσα εδώ κοντά, ούτε χιλιόμετρο...

 

Διαψεύστηκα πριν ο κόκορας λαλήσει τρις. Έβλεπα ξανά τα φώτα της πόλης, αυτή τη φορά όχι στον καθρέπτη μου. Κουκουλωμένος, παρά τη ζέστη, για να μη με γνωρίσει κανείς, περπάτησα ως την άθλια εκείνη αυλή. Δεν υπήρχε φως, μόνο ό,τι έφτανε από τη λάμπα του δρόμου. Στην αρχή δεν με είδε, έγραφε μανιωδώς στο πράσινο λάπτοπ με τη μανιβέλα. Ποιος ξέρει με ποιο τρόπο έφυγε από τα χέρια ενός αθώου παιδιού της Σομαλίας για να φτάσει σε αυτόν τον καμπουριασμένο γέρο της Χαλκίδας.

Έβηξα.

Κάγχασε χωρίς καν να γυρίσει.

-Εδώ είσαι πάλι; Τι θες;

Έβηξα ξανά. Κοίταξα γύρω, αν μας ακούει κανείς.

-Να ζητήσω αναβολή.

-Χα! Το περίμενα. Και γιατί θέλει αναβολή η μουτσούνα σου, με το συμπάθιο;

Πώς διάολο έφτασα τόσο χαμηλά, να πέφτω έτσι στα πόδια του;

-Εεε, οι εκλογές... Και...

-Οι εκλογές! Πλάκα μου κάνεις; Γιατί, είσαι υποψήφιος;

-Όχι!

-Τότε;

-Ψηφίζω.

-Ε, και λοιπόν;

-Είναι δύσκολη ψήφος, δεν βλέπεις; Τη σκέπτομαι όλη μέρα.

Σοβάρεψε.

-Πόση αναβολή θέλεις;

-Καμιά βδομαδούλα.

-Καλά, το ήξερα ότι δεν μπορείς να γράψεις. Εγώ έχω ήδη 35,000 λέξεις και παλεύω να τις μειώσω.

"Πάντα ήσουν σαβουρογράφος" είπα μέσα μου.

-Αλλά σε παρακαλώ, είπα δυνατά. Μια χάρη. Μην το μάθουν οι άλλοι. Να πούμε ότι μαζί συμφωνήσαμε την αναβολή.

-Χμμ... Δεν ξέρω. Θα δούμε.

Έφυγα με πεσμένα τα φτερά. Είμαι σίγουρος ότι θα διέδιδε παντού την αδυναμία μου. Σταμάτησα στη γέφυρα να πιω ένα ούζο και έφτασα στην Αθήνα αργά το βράδυ. Πριν ξαπλώσω, άνοιξα δυο λεπτά την τηλεόραση. Θεέ μου, ο πορνόγερος έκανε ήδη δηλώσεις στο κρατικό κανάλι...

[DinoHajiyorgi]

«Τι να βγάλει ο καμένος; Όχι κυρία Στάη μου, όχι καημένος, καμένος, πως λέμε στεγνός; Έχετε δει τις κριτικές που γράφει; Και άντε ένα διήγημα μία στα τρία χρόνια. Θα μπορούσα να σας ανακοινώνω την νίκη μου αυτή τη στιγμή. Είχα τελειώσει πριν καταλήξουμε καν στην εισαγωγή. Τρία διηγήματα από την πρώτη εισαγωγή, μια νουβέλα από τη δεύτερη και ένα μυθιστόρημα από την τρίτη. Μού’ρχονται νέες ιδέες όπως σας μιλάω και καλύτερα να συγκεντρωθώ να μην τα συλλογίζομαι.

 

Ναι, το χάψαμε αυτό περί ψήφου. Και αλήθεια να ήταν…ε, μπορείτε να φανταστείτε την χωρητικότητα σε bytes που έχει η κούτρα του. Ξοφλημένος σας λέω. Ήθελε να κάνουμε και κοινή ανακοίνωση αναβολής τρομάρα του. Μια ολόκληρη εβδομάδα παρακαλώ. Του σφύριξαν των αριθμό λέξεων που συμπλήρωσα και αγωνιά να με φτάσει στο μέγεθος. Χεχ-χεχ.

 

Τη δέχομαι την παράταση όμως. Τον λυπάμαι. Θα καθίσω να τον περιμένω να προλάβει. Ευκαιρία να τελειώσω άλλη μια νουβέλα που μόλις σκέφτηκα.»

[Oberon]

Παιδιά, τι γίνεται? Γράφετε? Έχει ήδη περάσει και η παράταση που ζητήσατε.

Edited September 22, 2007 by Dain

[DinoHajiyorgi]

Παιδιά, τι γίνεται? Γράφετε? Έχει ήδη περάσει και η παράταση που ζητήσατε.

Διονύση, έχω τελειώσει εδώ κι εβδομάδες. Έχω σκάσει να περιμένω τον άλλον.

 

Αλλά δεν νομίζω πως περάσαμε την παράταση. Ο Νίκος ζήτησε μία εβδομάδα και θα πρέπει να λήγει αύριο Κυριακή τα μεσάνυχτα.

[nikosal]

Χεχε η προθεσμία είναι πράγματι ως αύριο, Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου τα μεσάνυχτα. Έχει δικαίωμα ο καθένας μας να ζητήσει ένα έξτρα 24ωρο. Πολύ πιθανό να το ζητήσει ο Ντίνος, που όπως μου εκμυστηρεύτηκε δυσκολεύτηκε πολύ να γράψει και το παλεύει ακόμα.

[DinoHajiyorgi]

Θα ήθελε να κάνω επίσημη πρόταση προς τους moderators να εισαχθούν στο σάιτ emoticons με άσεμνες χειρονομίες. Για να μην χαλάμε την γλώσσα μας καταλαβαίνετε.

[Oberon]

Xμμ, από τις 13 Σεπτεμβρίου ως τώρα είναι 9 μέρες και όχι 7 αλλά εντάξει, ως αύριο βράδι δεν τρέχει και τίποτα. Άντε. Να διαβάσουμε και τις ιστορίες σας! ;)

[nikosal]

Λυπάμαι.

Λυπάμαι να διαπιστώνω διαρκώς ότι μου φορτώσατε με το ζόρι (και παρά τις διαμαρτυρίες μου) ένα αντίπαλο ανίκανο να αποδεχτεί τις αδυναμίες του στη γραφή και στην τήρηση ενός στοιχειώδους ωραρίου. Όχι, αυτή τη φορά δεν θα κρατήσω μυστικό τα μηνύματα που ανταλλάξαμε, κουράστηκα να τον καλύπτω.

 

personal message DinoHajiyorgi, Saturday, Sept. 23, 20:40

Nikosal σε παρακαλώ, αν δεν σε πειράζει ζητάς εσύ για λογαριασμό μου την 24ωρη παράταση που δικαιούμαι γιατί ντρέπομαι ακόμα και να εμφανιστώ να το ζητήσω;; Σε αντάλλαγμα ψηφίζω το δικό σου διήγημα για καλύτερο. Προκαταβολικά.

 

personal message nikosal, Saturday, Sept. 23, 20:47

Ok, αλλά θα το πιστέψει ο κόσμος; Δεν ξέρω. Αλλιώς δεν έχω καμιά αντίρρηση.

 

personal message DinoHajiyorgi, Saturday, Sept. 23, 20:49

Μην με αγχώνεις τώρα, δεν μπορώ να πατήσω ούτε μια τελεία στο πληκτρολόγιο. Σκέψου κάτι να γράψω για να το χάψουν. Σε παρακαλώ, χάνομαι

 

personal message nikosal, Saturday, Sept. 23, 20:57

Χμμμμ, καλώς. Γράψε κάτι σαν ότι "έχω βαλθεί να σε εξοντώσω στην ανία" και ότι στην πραγματικότητα "καθυστερώ εγώ επειδή έγιναν ραγδαίες αλλαγές στο τοπ 10 της λίστας και τα έχω πάρει". Ελπίζω να γίνεις πιστευτός.

 

personal message DinoHajiyorgi, Saturday, Sept. 23, 20:58

Έχουν όμως γίνει αλλαγές στη λίστα ή θα με πιάσουν αδιάβαστο; Γιατί δεν έχω μάθει ακόμα να τη διαβάζω.

 

personal message nikosal, Saturday, Sept. 23, 21:10

Με κουράζεις. Έχουν γίνει αλλαγές, ναι. Το νούμερο 7 έπεσε μια θέση (γκασπ!) και το νούμερο 3 πήγε στο 2.

Edited September 22, 2007 by nikosal

[DinoHajiyorgi]

 

Φτωχές οι επιλογές για να εκφραστώ σωστά.

 

Έχεις βαλθεί να με εξοντώσεις στην ανία; Πες μας κιόλας πως όλο αυτό γίνεται γιατί δεν σούφτασε ούτε αυτή η εβδομάδα! Αλλά μη μου πεις, άσε να μαντέψω...η λίστα των top ten σου-φου βιβλίων άλλαξε δραματικά (το 8 -γκασπ- έπεσε στο 7 και το 3 πήγε στο 2!) Με τέτοια κρίση που μυαλό για γράψιμο ε;

 

Edit: Ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να δει πως το παρόν ποστ μπήκε στις 9:15 ενώ ο nikosal έκανε edit στο δικό του στις 9:26. Γιατί άραγε;

Edited September 22, 2007 by DinoHajiyorgi

[nikosal]

Μα το Θεό -αν υπάρχει- δεν καταλαβαίνω τι λες.

Το δικό σου έγινε έντιτ 9:37 το δικό μου 9:26. Είμαι 1,81 ύψος, 81 κιλά, ξυρίζομαι 2 φορές την εβδομάδα, μου αρέσει η βυσσινάδα. Μήπως έχεις σαλτάρει;

[DinoHajiyorgi]

60+1 ποστ και ούτε μία λέξη διήγημα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Αυτό το Write-Off είναι το J*rk-Off του ΑΙΩΝΑ!!!!!!

 

Διονύση στρώσε το τόπικ για τις ιστορίες και το poll!!!!!

 

Δεν αντέχω άλλο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :crybaby: :crybaby: :crybaby:

[nikosal]

Εδώ είμαστε. Θα βρείτε παρακάτω τα δυο διηγήματα του #4ου write off του 2007 . Την εισαγωγή έκανε ο Dain, "αντίπαλοι" ήταν ο DinoHajiyorgi και ο Nikosal. Δεν υπήρξε περιορισμός λέξεων.

Παρακαλούμε διαβάστε τα διηγήματα, ψηφίστε αυτό που σας άρεσε περισσότερο (προθεσμία για την ψηφοφορία ως τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, 1 Οκτωβρίου) και σχολιάστε τα ελεύθερα (από σήμερα κιόλας και χωρίς χρονικό περιορισμό).

 

Edit: Η ψηφοφορία τελείωσε με νικητή τον Ντίνο. Το διήγημά του επέλεξαν 8 αναγνώστες, το δικό μου 5. Σας ευχαριστούμε όλους για την ανάγνωση, τα σχόλια, την ψήφο. Τα δύο διηγήματα φυσικά μένουν εδώ και είναι ανοιχτά σε κάθε περαιτέρω σχολιασμό.

Edited October 2, 2007 by nikosal

[DinoHajiyorgi]

Γλούλπ!

 

Εεε...

 

Πιστεύω πως οι ιστορίες πρέπει να μπουν μαζί, ταυτόχρονα!

 

Let me know.

[nikosal]

Δεν είναι απαραίτητο, αλλά ναι, να τις βάλουμε ταυτόχρονα. Δεν έχω τελειώσει, έτσι και αλλιώς. I will let you know.

[DinoHajiyorgi]

ΤΑ ΕΡΓΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΘΗΚΑΝ!!!!!!!!

 

ΑΥΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ!!!!!!

 

ΟΙ DINOHAJIYORGI KAI NIKOSAL ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ!!!

 

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!!!!!

 

ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ...

Edited September 23, 2007 by DinoHajiyorgi

[nikosal]

Ακριβώς. Αύριο το απόγευμα να είστε όλοι εδώ. Ο χρόνος για την ψήφο σας θα είναι μια βδομάδα, δηλαδή ως και τη Δευτέρα 1η Οκτωβρίου. Τα σχόλια χωρίς περιορισμό χρόνου.

[nikosal]

-10

Οι δυο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Κανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί στο σοκάκι που υλοποιήθηκαν. Έτειναν τα χέρια μπροστά σαν να έκαναν ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εγκεφαλικά εμφυτεύματα προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν -ή ίσως μετά- για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν.

 

Θα είχαν 24 ώρες καιρό να παρακολουθήσουν ένα μισοξεχασμένο ιστορικό γεγονός -μερικοί ισχυρίζονταν πως ήταν ψευδοϊστορικό- σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, γνωστό και σαν «Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ». Έπρεπε 24 ώρες μετά να βρίσκονται όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο που εμφανίστηκαν ώστε να αποφευχθούν πιθανά προβλήματα για την επιστροφή στην εποχή τους, σαράντα δυο αιώνες αργότερα.

 

Προχώρησαν και βγήκαν στο δρόμο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν κι ας ήταν ακόμα 7 το πρωί. Ο ένας από τους δύο, μαυρομάλλης με σχιστά μάτια και μικρόσωμος, σταμάτησε σε ένα κιόσκι και κοίταξε τις εφημερίδες.

 

-Γκαϊτζιν, είπε στο σύντροφό του. Δεν είμαστε στο Περλ Χάρμπορ. Κάτι πήγε στραβά.

 

Η φωνή του έσβησε. Ο άλλος γέλασε.

 

-Ω, έλα τώρα Νομούρα-σαν! Δες ολόγυρα. Δεν μοιάζει με τις φωτογραφίες που έχουμε στην πατρίδα;

 

O Ανατολίτης έτεινε το δείκτη του χεριού του προς μια εφημερίδα.

 

-Η εφημερίδα λέγεται Tσουγκόκου Σιμμπούν. Του έδειξε με ένα νεύμα το δίκτυο των εμφυτευμάτων μέσα στους εγκεφάλους τους, παρακινώντας τον να αναζητήσει πληροφορίες.

 

-Και εκδιδόταν στη Χιροσίμα Γκαϊτζιν, πρόσθεσε, παρακολουθώντας το πρόσωπο του συντρόφου του να πανιάζει...

 

Ο εφημεριδοπώλης σήκωσε το βλέμμα του από τη ντάνα που τακτοποιούσε σχολαστικά και τους κοίταξε έκπληκτος. Για μια δυο στιγμές έμεινε βουβός, έπειτα άρχισε να φωνάζει και να χειρονομεί προς το μέρος τους.

 

 

 

 

-9

Ξύπνησε με μια ξινίλα στο στόμα, αποτέλεσμα της διατροφής τους που χειροτέρευε μέρα με την ημέρα. Το βράδυ δεν δρόσισε καθόλου και η λεπτή κουρτίνα που κάλυπτε το παράθυρο κρεμόταν ασάλευτη. Το μαξιλάρι ήταν βουτηγμένο στον ιδρώτα. Το γύρισε ανάποδα και κοίταξε τη γυναίκα πλάι του. Πώς άντεχε με τέτοια ζέστη τυλιγμένη ολόκληρη στο σεντόνι; Δοκίμασε να κοιμηθεί λίγο ακόμα, αλλά στο μυαλό του ήρθαν οι ίδιες σκέψεις που τον βασάνιζαν κάθε πρωί, εδώ και μήνες. Ο πόλεμος. Ο πόνος σε κάθε γωνιά του δρόμου. Η τύχη που περίμενε τη γυναίκα του και τα παιδιά της.

 

Δεν ήταν πάντα έτσι. Αρχικά ο ενθουσιασμός τον είχε συνεπάρει τόσο, που δεν έβλεπε τι συνέβαινε γύρω του. Για μήνες ολόκληρους ρουφούσε εικόνες και πληροφορίες, αλλά -όπως κατάλαβε αργότερα- τα μάτια του ήταν κλειστά. Πήγαινε το πρωί στη δουλειά παριστάνοντας έναν αστυνόμο που είχε χαθεί καθοδόν για τη Χιροσίμα, και την υπόλοιπη μέρα τριγυρνούσε καταγράφοντας γεγονότα, συνήθειες, σχέσεις, αντιδράσεις. Παρατηρούσε χωρίς να παρεμβαίνει. Και αυτό κράτησε καιρό. Μετά όμως λύγισε. Τον λύγισαν ο πόλεμος, η φτώχεια, η τραγωδία, οι άνθρωποι που χάνονταν, η όψη αυτών που τους πενθούσαν. Πράγματα για τα οποία ήξερε μόνο από τα εμφυτεύματα, όπως ήξερε τις αποικίες στον Κένταυρο ή τα ορυχεία στο Βέγα. Τον είχαν προετοιμάσει όσο πιο τέλεια γινόταν στην εξωτερική εμφάνιση, τη γλώσσα, το ανοσοποιητικό, για να περνάει ένας από αυτούς. Αλλά δεν ήταν δυνατό να τον θωρακίσουν και ψυχικά, να αντέξει αυτά που συνέβαιναν γύρω του.

 

Όταν σιγά σιγά γλίστρησε από το ρόλο του θεατή στο ρόλο του μετόχου, ένιωσε να τρελαίνεται. Άρχισε να μιλά συμπονετικά στους ανθρώπους, που παραξενεύτηκαν με την αλλαγή. «Ο πόλεμος», σκέφτηκαν. Όσο ανοιγόταν όμως, τόσο πιο πολύ βυθιζόταν στον 20ο αιώνα. Άλλαξε ξανά, κλείστηκε στον εαυτό του, ευχόταν να τον πετύχει μια συμμαχική βόμβα, θα απαλλασσόταν έτσι από το καθήκον του. Αυτή τη φορά ήταν οι γύρω που τον πλησίασαν με συμπόνια. «Αν λυπάσαι που δεν είσαι στον Ειρηνικό, πρέπει να ξέρεις ότι η υπηρεσία σου εδώ, στην αστυνομία, είναι εξίσου σημαντική για την πατρίδα», του είπε κάποιος. Πού να φανταζόταν ότι η πραγματική υπηρεσία του βρισκόταν 46 αιώνες στο μέλλον.

 

Και έπειτα γνώρισε εκείνη. Ήταν όμορφη, εύθραυστη και διαρκώς λυπημένη. Τόσο γλυκά λυπημένη, που για βδομάδες έβλεπε μπροστά του το πρόσωπό της, νύχτα και μέρα. Ώσπου δεν άντεξε. Παρέβη τον κυριότερο κανόνα. Ο άντρας της είχε χαθεί στις Φιλιππίνες, μεγάλωνε δυο μικρά παιδιά με τρομαχτικό κόπο, αλλά και ασύλληπτη υπομονή. Την πήρε σπίτι, της πρόσφερε συντροφιά και ανδρική προστασία, την αγάπησε, την ερωτεύτηκε, της έδωσε ό,τι είχε, αλλά φυσικά δεν της είπε ποτέ την αλήθεια.

 

Σταδιακά σταμάτησε να σκέπτεται την αποστολή του. Διαπίστωσε έντρομος, ότι από το μυαλό του περνούσε το αποτρόπαιο, να τους πάρει και να φύγουν μακριά. «Όχι, μια τρελή σκέψη είναι», έλεγε στον εαυτό του τα τελευταία βράδια, όταν ξυπνούσε με εφιάλτες. «Το καθήκον μου είναι στην υπηρεσία...» Προσπαθούσε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο. Άρχισε να απουσιάζει από τη δουλειά του, να παίρνει τους δρόμους, να μιλά με γνωστούς και αγνώστους, να περπατά για ώρες στην όχθη του ποταμού, να κοιτά τον ήλιο που έδυε γαλήνιος, το ίδιο σήμερα όσο και πίσω το μέλλον. Και έπειτα γυρνούσε σπίτι και έπεφτε αποκαμωμένος στην αγκαλιά της, ένοχος που δεν της αποκάλυπτε το μυστικό του, ένοχος που δεν θα έκανε -το ήξερε- τίποτα για να τη σώσει.

 

Οι μέρες και οι νύχτες του είχαν γίνει μαρτυρικές. Την κοίταξε ξανά. Το στήθος της ίσα που ξεχώριζε κάτω από το σεντόνι, η ανάσα της ακουγόταν ανεπαίσθητα. Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Φόρεσε τη στολή του. Στην κουζίνα έβαλε νερό να ζεσταθεί για το πρωινό τσάι και ανέβηκε στο δωμάτιο των παιδιών. Είχαν γυρίσει και τα δύο με το κεφάλι στα πόδια του κρεβατιού, σημάδι ότι είχαν κάνει ανήσυχο ύπνο. Η ζέστη ή η αθωότητα που έχαναν καθημερινά, παίζοντας με συνομήλικα που αναζητούσαν τον πατέρα τους;

 

Οι φωνές από το βάθος του δρόμου διέκοψαν τις σκέψεις του. Κοίταξε το ρολόι του. Εφτά και δέκα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Επιτέλους, είχαν έρθει. Μια βδομάδα ακόμα και δεν ήξερε αν θα τους περίμενε. Βιαστικά, ξεκλείδωσε το συρτάρι του, σήκωσε τον ψεύτικο πάτο και έπιασε το πιστόλι του. Το ενεργοποίησε και το έριξε στην τσέπη ενώ κατέβαινε δυο δυο τα σκαλιά.

 

 

 

 

-8

Ανασήκωσε το βλέμμα και κοίταξε γύρω της. Τη μια στιγμή ζύμωνε μηχανικά, με το μυαλό στον αδελφό που έχασε όταν βυθίστηκε το Ακάγκι και τον αρραβωνιαστικό που δεν ήξερε αν ζούσε, παρατημένος σε ένα άγνωστο νησί στον Ειρηνικό που ακόμα και οι Αμερικάνοι θεώρησαν ασήμαντο για να το καταλάβουν. Την επόμενη στιγμή, ήταν τρίτη προϊσταμένη του τμήματος επανορθώσεων, 82^ος αιώνας.

 

Άλλες τρεις γυναίκες ζυμώνανε κοντά της, απορροφημένες στις σκέψεις τους. Σκέφτηκε: «Θα βγω λίγο έξω, να πάρω αέρα» και άνοιξε το στόμα της να το πει. Μίλησε σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα και μια από τις τρεις γυναίκες της αποκρίθηκε στην ίδια γλώσσα, κάτι που χωρίς προσπάθεια αντιλήφθηκε ότι σήμαινε «να πας, θα σου κάνει καλό».

 

Στο προαύλιο γυναίκες, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά περίμεναν στην ουρά να παραλάβουν ψωμί με το δελτίο. Κάποιες τη χαιρέτησαν. «Γειτόνισσες», είπε μέσα της, σαν να τις γνώριζε. Τους ανταπόδωσε το χαιρετισμό καταγράφοντας μερικές ομιλίες: «…έλαβα γράμμα του μετά από τρεις μήνες, φαίνεται τα πλοία…», «…δεν έχει γάλα και χρειάζεται να βρεθεί τροφός, δεν μου είχες πει ότι μια εργάτρια στο ξυλουργείο έχασε…», «νόμιζα ότι δεν θα ξανάτρωγα ψάρι στη ζωή μου…». Βγήκε από την κύρια είσοδο και κατευθύνθηκε προς το σημείο της συνάντησης. Άκουσε τις φωνές. Μερικοί έτρεχαν ήδη προς τα εκεί. Κοίταξε γύρω ψάχνοντας τον ένστολο. Ακόμα δεν είχε εμφανιστεί. Τάχυνε το βήμα της προσπαθώντας να μην τραβήξει την προσοχή.

 

Έφτασε στο εξαγριωμένο πλήθος και έσπρωξε να περάσει μπροστά. Κανείς δεν της έδωσε σημασία. Όλοι ήταν συγκεντρωμένοι στον άνθρωπο που βρισκόταν στη μέση.

 

«Θεέ μου, πόσο ηλίθιοι ήταν στον 62ο»; σκέφτηκε. «Πόσο αποκομμένοι από την ιστορία»;

 

Ο άνθρωπός της, χωρίς αμφιβολία. Ρούχα, παπούτσια, όλα σωστά για την εποχή. Μόνο που ήταν μαύρος. Και τώρα αυτή έπρεπε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

 

Ξαφνικά έγινε ησυχία. Το πλήθος άνοιξε αφήνοντας να περάσει ένας ένστολος.

 

-Κύριε, πιάσαμε αυτόν τον κατάσκοπο πριν από λίγο, του φώναξε κάποιος.

 

Ο νεοφερμένος κοίταξε τον «κατάσκοπο». Χωρίς δισταγμό έβγαλε από την τσέπη του ένα πιστόλι και το έτεινε καταπάνω του.

 

 

 

 

-7

Ο Ωραιοτόλης άνοιξε τα χέρια του και άφησε να τον παρασύρει το ρεύμα που οδηγούσε στους μικρότερους αιώνες. Κάποτε είχε ταξιδέψει ως τον 33ο, σήμερα θα κατέβαινε ακόμα πιο χαμηλά.

 

Οι άλλοι τον ζήλευαν. Για να ταξιδέψουν ως τον 37ο, μερικοί ως τον 36ο αιώνα, έπρεπε να λιώσουν τόση ώρα στα ρεύματα που χρειάζονταν μήνες να ξαναγίνουν άνθρωποι. Εκείνος ταξίδεψε στον 42ο παιδί, στον 35ο έφηβος, στον 33ο όταν έμεινε πρώτη φορά έξω από την πόλη. Και έγινε ξανά άνθρωπος μέσα σε λίγες μέρες. Όταν επέστρεψε, ο πατέρας του τον πλησίασε, τον κοίταξε με συγκίνηση και του είπε «είσαι μοναδικός». Δεν μπορούσε να το ξεχάσει. Ο πατέρας του τον αγαπούσε. Όλοι οι άλλοι τον ζήλευαν.

 

Τέντωσε το σώμα του, κύλισε χωρίς προσπάθεια στον 36ο, μπήκε στον 35ο, ταλαντεύτηκε λίγο, άνοιξε τα χέρια του και με μια κίνηση έφτασε στον 34ο. Από κει ο 33ος ήταν μια ανάσα, αλλά ο 32ος του φάνηκε αιώνας! Το σκοτάδι ήταν παχύ, εδώ δεν είχε λάμψει κανείς για πολύ καιρό. Αυτή τη φορά δεν θα έλεγε ούτε στον πατέρα του πόσο βαθιά έφτασε. Δεν ήθελε να νιώσει ξανά διαφορετικός, «μοναδικός». Δεν ήθελε να τον κοιτούν με μάτια που μαρτυρούσαν φθόνο, θυμό, απόρριψη.

 

Και ενώ σκεπτόταν να επιστρέψει βρέθηκε στον 31ο, χωρίς να το καταλάβει. Όχι μόνο ήταν σκοτεινά, αλλά όταν έστρεψε το βλέμμα πίσω, δεν είδε καν το φως του 33ου. Δεν φοβήθηκε. Είχε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο τα βράδια που έβγαινε από την πόλη και κοίταγε τα άστρα. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ονειροπολούσε τους αιώνες που θα έφτανε μια μέρα.

 

Κοίταξε μπροστά. Δεν ξεχώριζε καν πού τέλειωναν και πού άρχιζαν οι υπόλοιποι αιώνες, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα τολμούσε να κατέβει εκεί μόνος. Η σκέψη να απλώσει τα χέρια του, να νεκρώσει τις αισθήσεις του και να αφεθεί να πέσει ακόμα χαμηλότερα, ήταν δελεαστική. Για μια στιγμή έμεινε έτσι, ακίνητος, με τα χέρια τεντωμένα και τις αισθήσεις παγωμένες. Έπειτα αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Δεν ήθελε να γίνει ξανά στόχος τους, λιωμένος για μέρες, ίσως και βδομάδες.

 

Οι φόβοι του αποδείχτηκαν υπερβολικοί. Έμεινε λιωμένος λιγότερο και από την τελευταία φορά, τότε που είχε πάει μόνο μέχρι τον 33ο. Κανείς δεν υποπτεύθηκε τίποτα. Τελικά ήταν μοναδικός. Και διαφορετικός από τους άλλους, πολύ διαφορετικός.

 

 

 

 

-6

Ο Ρόμπερτ κοίταξε κάτω από το παράθυρό του, την αχανή θάλασσα. Σε λίγο, κάπου στο βάθος, θα φαινόταν η ξηρά. Είχαν λιγότερο από μια ώρα για τον προορισμό τους και αποφάσισε ότι μπορούσε να πιει ένα καφέ ακόμα. Κοίταξε το ρολόι της αποστολής: Εφτά και οχτώ λεπτά, ώρα Χιροσίμας. Ο κόσμος θα ξυπνούσε, οι δρόμοι θα γέμιζαν ποδήλατα, τα μικρά παιδιά θα χουζούρευαν στο κρεβάτι τους, αφού ήταν διακοπές.

 

Σκέφτηκε τα δικά του παιδιά καθώς έπιανε το θερμός. Ο γιος του θα πήγαινε σχολείο φέτος, πρώτη φορά. Τα τελευταία χρόνια τον είχε δει λίγο, μα ακόμα λιγότερο είχε δει την κόρη του που γεννήθηκε πέρσι το καλοκαίρι. Ότι η γυναίκα του έμεινε έγκυος δεύτερη φορά ήταν θαύμα. Στον Πίτερ, προσπαθούσαν περισσότερο από δυο χρόνια -όχι ότι τον είχε δυσαρεστήσει η προσπάθεια. Στη Μαίρη, η εγκυμοσύνη ήρθε σε μια διήμερη άδεια. Αν ήταν παρανοϊκός, θα πίστευε ότι η Γκλέντα τον απατούσε...

 

Πήρε μια μεγάλη γουλιά καφέ και την έφερε γύρα στο στόμα του πριν την καταπιεί. Η καφεΐνη και η θερμότητα τον τόνωσαν αμέσως. Τι ώρα ήταν; Εφτά και δέκα στον προορισμό τους. Πόσο βαριόταν τις μακρινές πτήσεις, κοιτούσε το ρολόι κάθε λεπτό. Θα έφταναν εκεί κατά τις οχτώ, ίσως οχτώ και κάτι. Θα έκαναν τη δουλειά τους και έπειτα γραμμή πίσω, άλλες οχτώ ώρες ταξίδι. Λίγο κολατσιό κατά τις 9, άλλοι δύο καφέδες. Και έπειτα, πιθανόν μια μακρά άδεια. Κάτι τέτοιο είχαν αφήσει να εννοηθεί οι ανώτεροί τους.

 

Το μυαλό του γύρισε στο Ταξίδι στο Χρόνο του Γουέλς. Το είχε τελειώσει χτες βράδυ με την υποχρεωτική ανάπαυση που κράτησε όλο το πλήρωμα μακριά από το εντευκτήριο. Εκπληκτικό βιβλίο! Αν τον ρωτούσαν σήμερα τι θα ήθελε πιο πολύ στον κόσμο, θα απαντούσε να ταξιδέψει στο μέλλον. Χωρίς φτώχεια, πολέμους και αρρώστιες, με όλες τις ανέσεις αντίθετα, με ταξίδια στο διάστημα. Όχι τόσο μακριά που οι άνθρωποι να έχουν αλλάξει ριζικά, να έχουν γίνει Μόρλοκς και Ελόι. Ίσως μερικούς αιώνες μόνο.

 

Με μιας ένιωσε ενοχή. Αν του ζητούσαν κάτι, δεν θα έπρεπε να είναι το τέλος του πολέμου και η επιστροφή στην οικογένειά του; Αλήθεια, θα άφηνε την Γκλέντα, τον Πίτερ και τη Μαίρη για να ταξιδέψει στο μέλλον; Δεν ήταν εγωιστικό;

 

Κοίταξε πάλι το ρολόι προορισμού: Εφτά και δεκατρία. Περίεργο να θες να ταξιδέψεις στο μέλλον, όταν ο χρόνος κυλά τόσο αργά, τόσο βασανιστικά.

 

 

 

 

-5

Την είχαν άσχημα. Πρώτα, αυτό το ακατανόητο σφάλμα στην άφιξη: Τι δουλειά είχαν στη Χιροσίμα και μάλιστα τον Αύγουστο του 1945; Και ύστερα οι ντόπιοι, που τους είχαν περικυκλώσει εξαγριωμένοι. Ο εφημεριδοπώλης το προκάλεσε αυτό, βάζοντας τις φωνές μόλις τους αντίκρισε. Καλούσε σε βοήθεια, αυτό ήταν το μόνο που κατάλαβε από την αρχαία προφορά του. Ένα παράθυρο άνοιξε, μια γυναίκα στρίγκλισε, ακολούθησαν άλλα παράθυρα, περισσότερες φωνές, ένα μπρίκι έπεσε πάνω στον Ταν και έπειτα γκελάρισε δυο φορές στο χωμάτινο δρόμο. Πριν προλάβουν να αντιδράσουν κόσμος από κάθε δρομάκι και γωνιά τους περικύκλωσε. Μερικοί κοίταζαν με περιέργεια, οι περισσότεροι φώναζαν και χειρονομούσαν εχθρικά. Όχι και στους δύο. Του πήρε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσει ότι ασχολούνταν μόνο με τον Ταν. Ο ίδιος σαν να μην υπήρχε. Γιατί;

 

Ξαφνικά έγινε ησυχία. Ο κύκλος των ανθρώπων γύρω τους άνοιξε για να περάσει ένας ένστολος. Ήταν ψηλός, πιο ψηλός από όλους τους υπόλοιπους, και πιο γεροδεμένος. Έβγαλε από την τσέπη ένα πιστόλι και σημάδεψε τον Ταν.

 

-Συλλάβετε και αυτόν πλάι του, είπε ήρεμα με την ίδια αρχαία προφορά του εφημεριδοπώλη. Είναι μαζί. Είναι και οι δύο κατάσκοποι.

 

 

 

 

-4

Δεν ήθελε να τους σκοτώσει, αλλά φυσικά έπρεπε. Αυτή εξάλλου ήταν η αποστολή του. Η σφραγίδα του δράματος, που είχε αρχίσει 4 αιώνες πριν την εποχή του. Μπροστά του, ανάμεσα στους εξαγριωμένους γείτονές του, στέκονταν οι πρώτοι ταξιδιώτες στο χρόνο. Τους γνώρισε αμέσως, όπως τους είχε δει σε χιλιάδες απεικονίσεις. Ο Νομούρα Μοκάι, λεπτοκαμωμένος, ψηλός, μακρυμάλλης, με τετράγωνο πρόσωπο. Και ο Ταν Μπέιζερς, μαύρος, σωματώδης, εξίσου ψηλός αλλά με κοντό κατσαρό μαλλί.

 

Ένιωσε ρίγος αντικρίζοντας τους πρωτοπόρους των χρονοταξιδιών. Ο άνθρωπος που πάτησε πρώτος το πόδι του σε πλανήτη έξω από το ηλιακό σύστημα, δεν μνημονεύονταν με την ίδια λαμπρότητα στην επίσημη ιστορία. Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τη μυελομετάβαση, το γενικό εμβόλιο, την αιώνια κατάψυξη, το ίδιο. Τούτοι ήταν πρωτοπόροι με Π κεφαλαίο, οι δύο πρώτοι άνθρωποι που ταξίδεψαν στο χρόνο.

 

Αλλά, τι κρίμα για αυτούς, ο 62ος αιώνας δεν στάθηκε τόσο γενναιόδωρος μαζί τους. Σε εκείνο το πρώτο ταξίδι, που έμεινε στην ιστορία, τίποτα δεν πήγε καλά. Μόλις ο πρώτος χρονομεταφορέας στήθηκε στο υπόγειο εργαστήριο Λάμδα στο Φεγγάρι, οι πρόγονοί του βιάστηκαν να τον χρησιμοποιήσουν, χωρίς καλά καλά να έχουν καταλάβει τις παραμέτρους του ταξιδιού και τις απρόβλεπτες αστάθειες του χρόνου. Ναι βέβαια, έστειλαν πρώτα άψυχα αντικείμενα, μικροσκοπικές κάμερες, ακόμα και μικρά ζώα. Όλα λειτούργησαν άψογα, αφού τίποτα από αυτά δεν είχε συντελεστή αστάθειας πάνω από 1.0. Έτσι, όταν αποφασίστηκε να πάνε οι δύο πρώτοι άνθρωποι, κανείς στο εργαστήριο δεν φανταζόταν τις συνέπειες.

 

Ο Μοκάι και ο Μπέιζερς ξεβράστηκαν στη Χιροσίμα, μόλις μια ώρα πριν πέσει η ατομική βόμβα. Αδυνατώντας να κατανοήσουν τις συνέπειες των πράξεών τους, πανικόβλητοι, βιάστηκαν να μιλήσουν στις αρχές. Η συνέχεια είναι ιστορία: Το Ινόλα Γκέι συγκέντρωσε πάνω του την προσοχή της αεράμυνας, δεν καταρρίφθηκε μα άλλαξε πορεία, έριξε το φορτίο του στο Ναγκασάκι. Το γιαπωνέζικο επιτελείο δεν ήταν σίγουρο αν είχε να κάνει με δυο απλούς κατασκόπους ή με δυο ταξιδιώτες από το μέλλον όπως ισχυρίζονταν, μα δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις τους. Κατέρριψε το δεύτερο Β29, το σχάσιμο υλικό δεν έφτανε για τρίτη βόμβα, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αναγκάστηκαν να εισβάλουν στην Ιαπωνία, ο πόλεμος διάρκεσε 16 μήνες, η κατοχή που ακολούθησε προκάλεσε αιματηρή αντίσταση. Τα απόνερα της διόρθωσης έφτασαν στον 32ο αιώνα, σε μικρότερο βαθμό ως τον 36ο.

 

Κάποιος έπρεπε να κάνει τις διορθώσεις εκ νέου. Στον 66ο, τέσσερις αιώνες μετά το πρώτο ταξίδι είχαν πια κατανοήσει όλες τις παραμέτρους και τις αστάθειες. Δεν μπορούσαν φυσικά να πάνε στον 62ο και να αποτρέψουν τους πρωτοπόρους, όχι. Τα απόνερα αυτής της διόρθωσης θα έφταναν ως τις μέρες τους και τα πάντα θα άλλαζαν. Έπρεπε να πάνε πιο πίσω. Έτσι αποφασίστηκε το ταξίδι του. Καθώς όμως δεν ήταν βέβαιοι για τη στιγμή της ακριβούς άφιξης των δύο, λαμβάνοντας υπόψη τις ατέλειες του χρονομεταφορέα του 62ου, προτίμησαν να τον στείλουν στο 1944, να του δώσουν ένα χρόνο να ετοιμάσει τη δολοφονία τους. Έτσι τουλάχιστον του είπαν.

 

Δεν του είπαν, ή δεν σκέφτηκαν να του πουν, ότι μέσα σε ένα χρόνο θα γινόταν ένας από αυτούς. Δεν του είπαν, ότι αν πατούσε τη σκανδάλη και το Β29 έβρισκε στόχο του, αυτοί που θα εξαερώνονταν δεν θα ήταν πια άψυχες φιγούρες στα εμφυτεύματα ιστορίας, αλλά άνθρωποι που είχαν γίνει δικοί του.

 

Έσφιξε το δάκτυλο. Δεν ήταν απλό πιστόλι αυτό που κρατούσε, αλλά ένας καμουφλαρισμένος παλμικός δονητής, με εμβέλεια 20 μέτρα. Ο παλμός δεν θα άφηνε ίχνος από τους πρωτοπόρους. Ούτε από τον ίδιο, φυσικά.

 

Έκλεισε τα μάτια και πίεσε τη σκανδάλη.

 

 

 

 

-3

Νάτος, ο ανόητος -που η ιστορία αρνήθηκε να καταγράψει και το όνομά του ακόμα- έτοιμος να πατήσει τη σκανδάλη και να εξοντώσει τους Πρωτοπόρους. Αλλά τι φταίει αυτός; Φταίνε εκείνοι που τον έστειλαν. Οι ημιμαθείς βλάκες, πίστευαν στον 66ο αιώνα ότι είχαν καταλάβει το χρόνο. Χρησιμοποιώντας ακόμα -αν είναι δυνατόν!- τον πρωτόγονο χρονομεταφορέα, αντί για την χρονομεταβίβαση σκέψης που είχε τελειοποιηθεί στον 82ο. Δεν ήταν οι πρωτοπόροι ο πραγματικός κίνδυνος, ήταν αυτοί οι ανεγκέφαλοι του 66ου, που έστειλαν εδώ το δολοφόνο τους να τα «μπαλώσει». Και που ετοιμάζεται τώρα να εκτελέσει την αποστολή του νομίζοντας ότι θα συγκρατήσει τα απόνερα. Στην πραγματικότητα, η ενέργειά του θα προκαλέσει περισσότερες αναταράξεις από όσους φαντάστηκε ποτέ το πιο σκοτεινό, το πιο διαταραγμένο μυαλό σε εκείνους τους μίζερους αιώνες.

 

Είχε ελάχιστα δευτερόλεπτα στη διάθεσή της. Πλησίασε τον Νομούρα και τον έπιασε από το μπράτσο.

 

-Μην ενεργοποιήσεις το χρονο-βομβητή SOS, του είπε.

 

Εκείνος την κοίταξε έκπληκτος. Το δάκτυλό του στην τσέπη του έμεινε μετέωρο. Πού ήξερε για τον χρονο-βομβητή μια φτωχικά ντυμένη γυναίκα της Χιροσίμας;

 

Φυσικά και ήξερε. Φυσικά και ήξεραν καλύτερα στον 82ο. Κανονικά η πύλη θα ξανάνοιγε σε 23 ώρες και 42 λεπτά, αλλά το σήμα συναγερμού από τον κρυμμένο βομβητή του Νομούρα θα έφτανε στο υπόγειο εργαστήριο Λάμδα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι συνάδελφοί του στο περίφημο υπόγειο κάτω από τον κρατήρα του Αρχιμήδη, θα συνεδρίαζαν πυρετωδώς και μπερδεμένοι όσο κανείς χρονομηχανικός στην ιστορία θα αποφάσιζαν να ανοίξουν την πύλη πρόωρα και να τους τραβήξουν πίσω. Μόνο που για κακή τους τύχη θα διάλεγαν τη χειρότερη στιγμή να το κάνουν: Το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο που 700 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα θα έσκαγε η πρώτη ατομική βόμβα. Το κύμα της ραδιενεργούς έκρηξης θα περνούσε από την ανοιχτή πύλη, σαρώνοντας τα πάντα στο υπόγειο της Σελήνης. Τα ταξίδια στο χρόνο θα πήγαιναν μερικούς αιώνες πίσω.

 

Φυσικά, δεν μπορούσαν να το αφήσουν έτσι. Έπρεπε να επανορθώσουν.

 

-Μην το κάνεις Νομούρα, του είπε ξανά. Έρχομαι από τον 82ο αιώνα. Ξέρω τι σου λέω. Είναι για το καλό όλων μας.

 

 

 

 

-2

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ο Ωραιοτόλης ένιωσε πρώτη φορά φόβο. Δεν έβλεπε πια τα διαχωριστικά των αιώνων, εδώ και ώρα. Υπολόγιζε όμως ότι βρισκόταν στον 23ο. Ξάφνου την ηρεμία των ρευμάτων διαδέχτηκε μια αναταραχή. Αυτό ήταν. Τώρα ήξερε πού έπρεπε να κατευθυνθεί.

 

Λίγη ώρα πριν βρισκόταν μπροστά στο Συμβούλιο, πρώτη φορά στη ζωή του. Και -τι έκπληξη!- οι Σεβάσμιοι, όπως του εξηγούσε ο Πρώτος ανάμεσά τους, βασίζονταν σε αυτόν για να αποτρέψουν μια τεράστια απειλή. Μια απειλή που όμοιά της δεν είχε εμφανιστεί ξανά από τον 62ο και μετά. Όλοι οι ταξιδιώτες έβαζαν από καιρό σε καιρό το χεράκι τους. Μα πάντοτε, εκείνοι, οι φύλακες, τραβούσαν τις γραμμές και διόρθωναν τις καταστάσεις. Τώρα όμως, πρώτη φορά αντιμετώπιζαν κάτι τόσο περίπλοκο. Πρώτη φορά τρεις διαφορετικοί αιώνες είχαν στείλει απεσταλμένους και ο χρόνος είχε αναταραχτεί όσο ποτέ ξανά. Και το χειρότερο, το επίκεντρο ήταν στον 20ο. Ποιος μπορούσε να ταξιδέψει στον 20ο;

 

-Αν κάποιος μπορεί, είσαι εσύ, είπε ο Δεύτερος Σεβάσμιος.

 

Ο Ωραιοτόλης έμεινε αμίλητος. Ότι το Συμβούλιο ζητούσε από αυτόν βοήθεια, τον κολάκευε. Από την άλλη βέβαια, η ιδέα να ταξιδέψει στον 20ο τον φόβιζε. Το πιθανότερο είναι ότι θα έλιωνε τόσο, που ποτέ δεν θα ξαναγινόταν άνθρωπος.

 

Σαν να κατάλαβε τις σκέψεις του, ο Πρώτος Σεβάσμιος μίλησε.

 

-Ναι, ίσως το λιώσιμο να είναι ανεπανόρθωτο. Μα αν δεν το κάνεις, μια ατομική βόμβα θα πέσει στη Χιροσίμα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα υποφέρουν και το χειρότερο, ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι μπορεί να προκαλέσει τεράστια ζημιά με τον πόλεμο. Θα χρησιμοποιήσει ξανά πυρηνικά όπλα τον 21ο, τον 22ο, τον 23ο. Η ζωή μας, όπως την ξέρουμε θα αλλάξει τόσο, που δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.

 

Δεν υπήρχε καθόλου χρόνος, του είχαν εξηγήσει. Βυθίστηκε στους αιώνες αμέσως, χωρίς να μιλήσει πουθενά, χωρίς να αποχαιρετήσει καν τον πατέρα του. Και τώρα βρισκόταν πια ένα βήμα από την αναταραχή που τον είχαν στείλει να αποσοβήσει. Με μια τελευταία προσπάθεια κατέβηκε εκεί που δεν είχε πάει ποτέ άνθρωπος, στον 20ο. Και κρατώντας από τη συγκίνηση την ανάσα του, χάιδεψε την πηγή της, να την κάνει να ησυχάσει.

 

 

 

 

-1

Ο Ρόμπερτ δεν θα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή του αυτό που αντίκρισε με το που σήκωσε το βλέμμα από τον καφέ: Μέσα από το σώμα του κυβερνήτη του, έβγαινε ένας ακόμα, ολόιδιος με αυτόν, και έπειτα ένας τρίτος, ένας τέταρτος, σαν φαντάσματα.

 

Ένας από τους κυβερνήτες φαντάσματα ήπιε μια γουλιά καφέ, κοιτώντας τα όργανα πλοήγησης. Ένας άλλος γύρισε προς το μέρος του.

 

-Δεχόμαστε μπαράζ από αντιαεροπορικά, είπε με φωνή που έκανε αντίλαλο. Καλύτερα να αλλάξουμε κατεύθυνση.

 

Οι τρίχες στο κεφάλι του Ρόμπερτ σηκώθηκαν όρθιες. Τα χείλη του κινήθηκαν χωρίς να βγάλουν μιλιά. Δεν θυμόταν ποτέ στη ζωή του να έχει φοβηθεί τόσο.

 

-Λοιπόν, Οζάκα; Τι λες εσύ Ρόμπερτ; Ρώτησε ο ίδιος κυβερνήτης, που φαινόταν να αγνοεί την παρουσία των υπολοίπων.

 

-Χι... Χιροσίμα ψέλλισε ο Ρόμπερτ, χωρίς να ξέρει γιατί. Ήταν η μόνη λέξη που του ήρθε στο μυαλό.

 

Ο κυβερνήτης φάντασμα ανασήκωσε τους ώμους.

 

-Ας είναι. Δεν πιστεύω ότι τόσο ψηλά μπορεί να μας πετύχουν.

 

Την ίδια στιγμή οι τρεις κυβερνήτες φαντάσματα εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους έμεινε ένας και μοναδικός, βλοσυρός και σκεφτικός όπως ήταν πάντα όταν πετούσαν. Το Β29 εξακολούθησε την πορεία του, αδιάφορο για τις εκρήξεις χαμηλότερα.

 

 

 

 

0

Η Ταέκο Τιράμι ήταν 15 ετών, μαθήτρια τρίτης γυμνασίου στο Θηλέων όταν έπεσε η βόμβα. Στις διακοπές, όπως χιλιάδες άλλοι μαθητές της Χιροσίμας, δούλευε εθελοντικά στο τηλεφωνικό κέντρο. Πήγαινε στη δουλειά της, όταν είδε ξαφνικά μια αστραπή στον καταγάλανο ουρανό. Πλάι της περπατούσε ένας φίλος της, πρόλαβε να του φωνάξει «κοίτα!» χωρίς να πάρει το βλέμμα της από τον ουρανό. Την επόμενη στιγμή ακούστηκε ένας τρομαχτικός θόρυβος και τα σπίτια γύρω άρχισαν να καταρρέουν. Κάτι έπεσε πάνω της και την πλάκωσε. Ακίνητη, άκουγε από παντού φωνές: «Βοήθεια!» ή «Μαμά! Μαμά!». Ένα χέρι τη βοήθησε να σηκωθεί. Κοίταξε αυτόν που την είχε βοηθήσει και αρχικά δεν τον αναγνώρισε. Ήταν ο φίλος της, αυτός που λίγο πριν περπατούσε πλάι της, αλλά με πρόσωπο κατακόκκινο, καμένο. Τα πάντα γύρω καίγονταν, ο ήλιος είχε χαθεί και ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει. Και ας ήταν λίγα λεπτά πριν καταγάλανος! Σαν να ήταν όλος ο κόσμος μια τεράστια σκοτεινή μπάλα από στάχτη. Πήρε τον φίλο της από το χέρι και προσπάθησε να φύγει μαζί του προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της λάμψης. Περπάτησαν με δυσκολία ανάμεσα σε φλεγόμενα συντρίμμια. Τίποτα δεν ήταν στη θέση του, τα σπίτια στο δρόμο που διέσχιζαν κάθε πρωί είτε είχαν εξαφανιστεί, είτε στέκονταν χωρίς ταβάνι, χωρίς καν όλους τους τοίχους στη θέση τους. Ο φίλος της βογκούσε. Κάποια στιγμή παραπάτησε, έπεσε κάτω, της άφησε το χέρι. Της είπε «πήγαινε, μόλις μπορέσω θα έρθω». Τον υπάκουσε, έφτασε στο ποτάμι, το πέρασε κολυμπώντας, προχώρησε όσο μπορούσε, μέχρι που την επομένη κάποιοι νοσοκόμοι εμφανίστηκαν και την περιέθαλψαν. Γλίτωσε. Ποτέ όμως δεν ξανάδε τον φίλο της και ποτέ δεν συγχώρεσε στον εαυτό της ότι τον άφησε εκεί.

[DinoHajiyorgi]

Χιροσίμα Μπαχαλάκι του Ντίνου Χατζηγιώργη

 

1.

 

Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν.

 

Θα είχαν 24 ώρες καιρό να παρακολουθήσουν ένα μισοξεχασμένο, για την εποχή τους, ιστορικό γεγονός - μερικοί έλεγαν πως ήταν ψευδο-ιστορικό - σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, γνωστό και σαν "Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ." Έπρεπε 24 ώρες μετά να βρίσκονται όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο που εμφανίστηκαν ώστε να αποφευχθούν πιθανά προβλήματα για την επιστροφή τους σαρανταδύο αιώνες αργότερα.

 

Οι δύο άντρες προχώρησαν και βγήκαν στο δρόμο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν κι ας ήταν ακόμα 7 το πρωί. Σε ένα κιόσκι ο ένας άντρας, μαυρομάλλης με σχιστά μάτια και μικρόσωμος, σταμάτησε και κοίταξε μια εφημερίδα. Ο άλλος, πιο ψηλός και ξανθός απόρησε και του ψιθύρισε κάτι στο αφτί.

«Γκαϊτζιν,» είπε ο μικρόσωμος, «Δεν είμαστε στο Περλ Χάρμπορ. Κάτι πήγε στραβά.»

Η φωνή του έσβησε. Ο άλλος γέλασε.

«Ω, έλα τώρα Νομούρα-σαν! Δες ολόγυρα. Δεν μοιάζει πολύ με τις φωτογραφίες που έχουμε στην πατρίδα;»

O μαυρομάτης Ανατολίτης έτεινε το δείκτη του χεριού του προς την εφημερίδα.

«Η εφημερίδα λέγεται Tσουγκόκου Σιμμπούν.»

Του έδειξε με ένα νεύμα το δίκτυο των εμφυτευμάτων μέσα στους εγκεφάλους τους, παρακινώντας τον να αναζητήσει τις πληροφορίες.

«Και εκδίδετο στη Χιροσίμα, Γκαϊτζιν» είπε, βλέποντας ξαφνικά το πρόσωπο του συντρόφου του να πανιάζει εντελώς...

 

«Και η ημερομηνία στην εφημερίδα;» ρώτησε ο Μπουθ, παραδομένος σε καλπάζουσα ταχυπαλμία.

«Έξι Αυγούστου…1945» διάβασε ο Νομούρα.

«Σωστή ημερομηνία, λάθος τοποθεσία… Έγινε κάποιο λάθος. Θα χάσουμε την επίθεση αλλά…»

«Μπουθ…η εφημερίδα μιλάει για τον χθεσινό βομβαρδισμό του Τόκυο από τους αμερικάνους. Ο πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη. Αποκλείεται να τον ξεκινούν σήμερα οι ιάπωνες!»

Ο Μπουθ άρχισε να κάνει νευρικούς κύκλους κουνώντας σπασμωδικά τα χέρια του.

«Πως είναι δυνατόν να έγινε τέτοιο λάθος;! Τα αρχεία μας είναι για τα μπάζα! Και το είπα, δεν το είπα στους χαρτογιακάδες;! Είναι οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωμένες;! Επιβεβαιωμένες μου λένε!»

Ο γιαπωνέζος πρόσεξε δύο κοπέλες στην απέναντι αυλή που κρεμούσαν την μπουγάδα τους. Τους είχαν δει και τους σχολίαζαν. Άρπαξε τον Μπουθ και τον έσπρωξε βίαια προς ένα άδειο σοκάκι.

«Προχώρα γιατί αρχίσαμε κιόλας να τραβάμε την προσοχή. Εγώ τουλάχιστον είμαι εντάξει, εσύ όμως πως θα δικαιολογήσεις την παρουσία σου; Ξέρεις καθόλου γερμανικά;»

«Μόνο το ναι και το όχι…»

«Φρόντισε για τώρα μην σου βγουν άλλες λέξεις που θα ακούσει κανείς.»

 

Στα μισά του σοκακιού πάγωσαν. Η διαδρομή έβγαζε στην είσοδο ενός μεγάλου στρατοπέδου. Πίσω από τα συρματοπλέγματα βλέπανε τους φαντάρους απασχολημένους στις ασκήσεις και την πρωινή φασίνα. Μια διμοιρία από φορτηγά έβγαινε από την κεντρική πύλη εκείνη την στιγμή. Οι δύο άντρες γύρισαν αμέσως την πλάτη τους στο θέαμα και χώθηκαν σε ένα σκιερό στενό.

«Νομίζω πως μπορούμε να κρυφτούμε ένα εικοσιτετράωρο πριν ανοίξει πάλι η χρονοπύλη, ε; Δεν θα είναι τόσο δύσκολο;» ρώτησε ο Μπουθ ανέλπιστα.

«Γκαϊτζίν, αυτοί οι στρατιώτες είναι το λιγότερο από τα προβλήματα μας. Η 6 Αυγούστου του 1945 δεν επιβίωσε στα αρχεία μας τυχαία. Και παρά τους υπολογιστές μας…η πύλη μας έστειλε, δεν ξέρω πως, στον σωστό χώρο.»

«Το ‘μοιραίο του χρόνου’. Εσείς οι καινούργιοι δεν το δέχεστε αλλά να η απόδειξη.»

«Δεν θα ανοίξω κουβέντα πάνω στις εμμονές σου τώρα…»

Ο Μπουθ κοίταξε το ρολόι του.

«Και ξέρουμε τουλάχιστο την ώρα που έπεσε η βόμβα;»

Με το που έκανε την ερώτηση το δίκτυο στο κεφάλι τους είχε την απάντηση. Το 8:15 π.μ. αιωρήθηκε πάνω στο οπτικό τους πεδίο.

 

«Σκατά. Είμαστε νεκροί!» είπε ο Μπουθ ξεφυσώντας, «Έχουμε ακριβώς μία ώρα.»

«Θα έρθει βοήθεια. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν το λάθος τους.»

«Αφού εξαερωθούμε πρώτα, εννοείς.»

«Δεν έχει σημασία. Όποτε το αντιληφθούν θα στείλουν να μας πάρουν από δω την κατάλληλη στιγμή.»

«Και γιατί δεν τους είδαμε ακόμα; Γιατί δεν μας περίμεναν στην έξοδο μας από την πύλη; Γιατί δεν ήταν στο Αρχηγείο να σταματήσουν την εκτόξευση; Εμένα μου κάνουν σαν πολλές κατάλληλες στιγμές όλες αυτές! Και ξέρεις κάτι;» Άρχισε πάλι να κάνει τους νευρικούς του κύκλους ανάμεσα στις δύο αποθήκες όπου είχαν χωθεί. «Μπορεί να μας έχουν σώσει ήδη…» συνέχισε.

«Γκαϊτζίν! Μην αρχίζεις πάλι αυτή την κουβέντα. Δεν έχω την διάθεση να εμπλακώ στις εκνευριστικές σου θεωρίες…»

«Ναι, ήρθαν σε μια άλλη χωροχρονική στιγμή, πριν εμείς οι δύο δούμε την εφημερίδα, μας πήρανε και γύρισαν πίσω, επιστρέψαμε στην ασφάλεια της εποχής μας, στις αγκαλιές των δικών μας…Εμείς οι δύο όμως…βρισκόμαστε παγιδευμένοι στο παρακλάδι εκείνο του χωροχρόνου που μας οδηγεί στην μεγάλη έκρηξη και το τέλος. Είναι ο δικός μας θάνατος που θα αφυπνίσει το Αρχηγείο για το λάθος του…»

«Θα με πιάσει πονοκέφαλος.»

«Ωραία εξυπνάκια. Δώσε μου εσύ μια λύση!»

Ο Νομούρα κούνησε το κεφάλι του.

«Θα περιμένουμε…δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.»

«Προλαβαίνουμε να απομακρυνθούμε από την πόλη;»

Ο γιαπωνέζος κοίταξε το ρολόι του και χαμογέλασε πικρά.

«Όχι. Όσο μακρύτερα από το σημείο-μηδέν βρεθούμε τόσο πιο οικτρό θα είναι το τέλος μας.»

 

Έμειναν για λίγο με τα χέρια βαθιά στις τσέπες να ξεφυσούν άπρακτοι.

«Δεν θα ήταν καλύτερα να περιμέναμε δίπλα στη πύλη…για κάθε ενδεχόμενο;»

Ο γιαπωνέζος έδειξε να συμφωνεί όταν πρόσεξε τα γράμματα πάνω στην μικρή πόρτα που ακουμπούσε ο Μπουθ.

«Αυτή η αποθήκη ανήκει στο στρατόπεδο. Εδώ έχουν ιατρικά και φαρμακευτικά υλικά.»

Η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Το σκονισμένο παράθυρο όμως από δίπλα ήταν εύκολο να παραβιαστεί.

«Και τι θα κάνουμε εδώ;»

«Εδώ θα βρούμε φόρμες αλλά και γάζες για να καλύψουμε την αμερικάνικη σου φάτσα. Εκτός αν θέλεις να περάσεις την τελευταία σου ώρα αιχμάλωτος των γιαπωνέζων.»

 

Έπεσαν πάνω σε ράφια με χειρουργικά εργαλεία και κούτες με λευκές ποδιές. Ο Νομούρα δεν άργησε να βρει μια στολή στα μέτρα του. Για τον μεγαλόσωμο Μπουθ δεν ήταν τόσο εύκολο. Ο γιαπωνέζος του πέταξε μια σακούλα.

«Βάλε το σακάκι σου εδώ. Δεν αφήνω αυτή την τεχνολογία πίσω ακόμα και με την προοπτική να χαθεί στην έκρηξη.»

Ο Μπουθ έμεινε μετέωρος ενώ το μυαλό του άρχισε να παίρνει γρήγορες στροφές. Ο Νομούρα το πρόσεξε παραξενεμένος.

 

Στα πρώτα τεστ της μηχανής είχαν αντιληφθεί πως άψυχα αντικείμενα δεν διέσχιζαν την δίνη που σχημάτιζε η πύλη του χρόνου. Οι πρώτοι χρονοναύτες του εργαστηρίου κατέληγαν γυμνοί στην τοποθεσία εξόδου. Το πρόβλημα λύθηκε με την προσθήκη μικροτσίπ στις φόδρες κάθε κομματιού ρουχισμού που θα κουβαλούσαν μαζί τους οι ταξιδιώτες. Στην ενεργοποίηση της πύλης κάθε σακάκι, φανέλα και βρακί φορτίζονταν σαν ανεξάρτητες χρονομηχανές, με την προσωρινή μνήμη του προορισμού στα κυκλώματα τους.

«Είσαι τρελός Γκαϊτζίν! Τα ρούχα εκτοξεύονται από τον χρονομεταφορέα. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν την δική τους δύνη! Και σίγουρα όχι για να μας γυρίσουν σαρανταδύο αιώνες στο μέλλον!»

«Μια πρίζα και ένας λόξυγκας στον χωροχρόνο μας είναι αρκετά. Όσο να μας πάει μία ώρα πίσω. Να κερδίσουμε λίγο χρόνο.»

«Λαμπρά. Ξεχνάς όμως κάτι βασικό. Πως θα προγραμματίσεις τα τσιπ για να μας στείλεις ‘μία ώρα πίσω’; Που θα βρεις κομπιούτερ;»

Ο Μπουθ σήκωσε τον δείκτη του και σημάδεψε το κούτελο του Νομούρα. Ο γιαπωνέζος γούρλωσε τα μάτια του.

«Ορίστε; Είσαι τρελός;»

 

Όλοι οι υποψήφιοι χρονοναύτες που είχαν δεχτεί εμφυτεύματα είχαν περάσει και από σεμινάριο ανατομίας. Σε περίπτωση θανάτου στο ταξίδι, και όταν ήταν αδύνατο να συλλέξουν ή να καταστρέψουν το σώμα του συναδέλφου τους, έπρεπε να γνωρίζουν τι να κάνουν. Υπήρχε ένα μικρό ταμπλό εισόδου-εξόδου δεδομένων μέσα στην κόγχη, πίσω από το μάτι, που συνδεόταν με την οθόνη στον αμφιβληστροειδή τους.

«Τα ρούχα μας έχουν αρκετές καλωδιώσεις για να πετύχω μια σύνδεση. Και για τις εντολές…δεν έχεις παρά να τις σκεφτείς και…»

«Σοβαρά περιμένεις να καθίσω και να σε αφήσω να μου βγάλεις το μάτι;!»

«Κάπου εδώ θα βρούμε αναισθητικό, μπορείς να διαβάσεις τις ετικέτες…»

«Αποκλείεται!»

«Νομούρα…ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα! Μπορώ να το πετύχω αυτό και ο χρόνος περνάει! Θα καθόμουν να μου βγάλεις το δικό μου αν έβλεπα τι κάνω ή…»

«Θα σου κρατώ έναν καθρέπτη! Ή έτσι ή καθόλου!»

 

Πρώτα γδύθηκαν και τσουβάλιασαν μπλούζες, εσώρουχα, κάλτσες, παπούτσια. Έδωσαν την προσοχή τους στο σακάκι και το παντελόνι σκίζοντας τις φόδρες και τραβώντας έξω τις καλωδιώσεις τους. Ο Μπουθ έφτιαξε εύκολα ένα βύσμα για την ηλεκτρική υποδοχή στον τοίχο της αποθήκης και ένα μικρότερο για το εμφύτευμα στο κεφάλι. Φόρεσαν πάλι τα ρούχα τους όταν άκουσαν τις σειρήνες να ξεσπούν πάνω από την πόλη.

«Αργήσαμε!» φώναξε ο Νομούρα.

Κοιτάχτηκαν. Ήταν και οι δύο μούσκεμα στον ιδρώτα. Είχαν αμέσως τις πληροφορίες στο κεφάλι τους. Τα ιαπωνικά ραντάρ μόλις είχαν εντοπίσει το Enola Gay και την συνοδεία του. Όταν θα συνειδητοποιούσαν πως επρόκειτο μόνο για τρία αεροπλάνα και όχι για σμήνος, θα υπέθεταν πως ήταν αναγνωριστικά και όχι βομβαρδιστικά. Οι σειρήνες θα σιωπούσαν και δεκαπέντε λεπτά αργότερα η έκρηξη θα συγκλόνιζε τον κόσμο.

«Βιάσου! Και δεν χρειάζεται να είσαι ντελικάτος! Γρήγορα!»

Ο Νομούρα ρούφηξε το αναισθητικό στην σύριγγα του και κάρφωσε αμέσως τον Μπουθ στο κρόταφο.

«Πρέπει να πιάσει το αναισθητικό πρώτα…» ψέλλισε ο ιάπωνας.

«Βάλε παραπάνω…»

«Πως θα προγραμματίσεις τα τσιπ αν…»

«Τέλειωνε!»

Περίμεναν ένα ατελείωτο λεπτό πριν ο γιαπωνέζος χώσει το χειρουργικό «κουτάλι» μέσα στο βλέφαρο και γύρω από τον βολβό για να τον ζουπήσει έξω από την κόγχη. Οι δύο άντρες έμοιαζαν να παλεύουν βίαια, ή να συνουσιάζονται με πάθος, πάνω στο τραπέζι της αποθήκης. Ο Μπουθ αντιστεκόταν μόνο από ένστικτο ενώ πίσω από το παραπέτασμα του πόνου ήξερε πως αυτό έπρεπε να γίνει. Ο Νομούρα έδειξε παραδειγματικό σθένος και πείσμα, αγνόησε τις κραυγές και τις βρισιές του αμερικάνου που η νάρκωση δεν τον είχε πιάσει τελείως. Προσέχοντας μην αποκοπή ο οπτικός μυς, ασφάλισε τον βολβό με μια γάζα στο μέτωπο του Μπουθ.

«Πως νιώθεις;» τον ρώτησε.

Πήρε άλλη μια βρισιά προς απάντηση. Σήκωσε τον μικρό φακό και φώτισε το εσωτερικό της κόγχης. Σκούπισε το αίμα και όντως, εκεί υπήρχε μια μικρή πλακέτα με τρεις υποδοχές. Σήκωσε τον καθρέπτη στο καλό και οργισμένο μάτι του ασθενή του.

«Ορίστε Αϊνστάιν, έχεις πέντε λεπτά καιρό.»

«Πάρε το βύσμα και δοκίμασε και τις τρεις υποδοχές» ψέλλισε ο Μπουθ. Ο Νομούρα κατάλαβε αμέσως πως ο συνταξιδιώτης του ήταν έτοιμος να παραδοθεί στην νάρκωση. Τον χαστούκισε.

«Μπουθ!»

Ο Μπουθ χαμογέλασε. Καθόλου καλό σημάδι. Το καλώδιο ήταν κοινό για τον ρουχισμό και των δύο. Τα τσιπ εντωμεταξύ βούιζαν ζωντανά γιατί βρίσκονταν ήδη στην πρίζα. Ο Νομούρα δοκίμασε την πρώτη υποδοχή.

«Είναι αυτό; Νιώθεις την σύνδεση;»

«Μμμ…»

«Μπουθ!»

Δοκίμασε την δεύτερη υποδοχή.

«Τώρα; Έλα καθίκι! Χρειάζεται να το πετύχουμε μια φορά! Μία ώρα στο παρελθόν! Μ’ακούς;!!»

Μια εκτυφλωτική λάμψη άσπρισε τα τζάμια της αποθήκης. Χάθηκαν όλα σε ένα λευκό κενό.

 

2.

 

Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν.

 

Θα είχαν 24 ώρες καιρό να παρακολουθήσουν ένα μισοξεχασμένο, για την εποχή τους, ιστορικό γεγονός - μερικοί έλεγαν πως ήταν ψευδο-ιστορικό - σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, γνωστό και σαν "Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ." Έπρεπε 24 ώρες μετά να βρίσκονται όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο που εμφανίστηκαν ώστε να αποφευχθούν πιθανά προβλήματα για την επιστροφή τους σαρανταδύο αιώνες αργότερα.

 

Οι δύο άντρες προχώρησαν και βγήκαν στο δρόμο. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν κι ας ήταν ακόμα 7 το πρωί. Σε ένα κιόσκι ο ένας άντρας, μαυρομάλλης με σχιστά μάτια και μικρόσωμος, σταμάτησε και κοίταξε μια εφημερίδα.

«Τι τρέχει;» ψιθύρισε ο Μπουθ.

«Γκαϊτζιν,» είπε ο μικρόσωμος, «Δεν είμαστε στο Περλ Χάρμπορ. Κάτι πήγε στραβά.»

Η φωνή του έσβησε. Ο άλλος γέλασε.

«Ω, έλα τώρα Νομούρα-σαν! Δες ολόγυρα….»

«Ψιτ!»

Σιώπησαν και οι δύο. Ποιος τους είχε απευθυνθεί; Είδαν τον γιαπωνέζο με την λευκή ποδιά να βγαίνει από το άδειο σοκάκι και να έρχεται γρήγορα προς το μέρος τους. Ο Νομούρα πρώτος αναγνώρισε τον εαυτό του.

«Τι στο…»

«Ελάτε μαζί μου τώρα και τρέχτε αν αγαπάτε τη ζωή σας!» είπε ο Νομούρα με την λευκή ποδιά και γύρισε τρεχάτος προς το σοκάκι κάνοντας τους νόημα να τον ακολουθήσουν. Ο Μπουθ συνέχισε να είναι μπερδεμένος. Ο σύντροφος του τον άρπαξε από το μπράτσο και τρέξανε μαζί πίσω από τον… παράδοξο. Ο προπορευόμενος συνέχισε τα νοήματα για να προσέχουν μην τους δει η φρουρά από την πύλη του στρατοπέδου. Μπήκαν μαζί στο στενό, δίπλα στην αποθήκη.

«Τι τρέχει; Γιατί είμαστε στη Χιροσίμα;» φώναξε ο νέος Νομούρα.

«Χιροσίμα;!» αντέδρασε ο Μπουθ ακόμα πιο μπερδεμένος.

«Είμαστε εδώ γιατί τα κάναν σκατά στο Αρχηγείο» απάντησε ο παλιός Νομούρα χτυπώντας την πόρτα της αποθήκης. Κάποιος άνοιξε και μπήκαν όλοι μέσα. Οι νεοφερμένοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Υπήρχαν δώδεκα περίπου άτομα εκεί μέσα. Έξι Μπουθ και έξι Νομούρα.

«Δώστε μας τα ρούχα σας» είπαν στους αποσβολωμένους νεοφερμένους.

 

Με παραπάνω από έναν Μπουθ η δουλειά γινόταν πιο γρήγορα. Είχαν φτιάξει φορητές μπαταρίες που τις κουβαλούσαν πάνω στα σακάκια τους. Ο κάθε ένας τους φορούσε την χρονομηχανή του. Μία ώρα προς το παρελθόν ήταν η μοναδική τους δυνατότητα. Μία ώρα προς το μέλλον ήταν ο σίγουρος θάνατος.

«Αυτό είναι εφιαλτικό. Και που θα μας βγάλει;!» φώναξε ο τελευταίος Νομούρα.

«Ελπίζουμε να ξυπνήσουν κάποια στιγμή στο Αρχηγείο και να έρθουν να μας σώσουν» απάντησε ένας από τους παλιούς Μπουθ.

«Όλους μας; Στέκεστε καλά;»

«Μόλις τώρα ήμασταν στο Αρχηγείο» ψέλλισε ο νέος Μπουθ, «Όλα ήταν φυσιολογικά…»

«Και είστε οι πρώτοι που έφυγαν για την 6η Αυγούστου του 1945. Με όλες τις ενδείξεις καλοτάξιδες. Ξέρουμε.»

«Σας αξίζει να πεθάνετε! Προδότες! Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον στρατό! Να ρίξουν στο γαμημένο το αεροπλάνο!»

«Μπορεί κανείς να του το κλείσει επιτέλους;»

Αυτός που ξεστόμιζε απειλές ήταν ένας Νομούρα, δεμένος χειροπόδαρα πάνω σε μια καρέκλα.

«Είμαστε ιάπωνες! Ζήτω ο Αυτοκράτορας!» ούρλιαξε πριν τον φιμώσουν με μια κάλτσα.

«Τι έπαθε αυτός;» ρώτησε ο τελευταίος Νομούρα.

«Κατέρρευσε και του βγήκε ο φυλετικός εθνικισμός. Είναι ο πρώτος ή ο δεύτερος Νομούρα εδώ, δεν είμαστε σίγουροι…»

 

Τους διέκοψε ένας μακρόσυρτος ήχος καρέκλας στο πάτωμα. Ένας Μπουθ μόλις είχε σηκωθεί όρθιος από την θέση του στο βάθος της αποθήκης. Ήρθε ανάμεσα τους, κάτω από το φως του φεγγίτη. Είχε το δεξί του μάτι δεμένο με μαντήλι.

«Καλωσορίζω τους καινούργιους. Είμαι ο Μπουθ ο πρώτος, ο επίσημος υπολογιστής των χρονομηχανών σας» είπε στους δύο και βγάζοντας το μαντήλι αποκάλυψε την κενή του κόγχη. «Είχε καταντήσει κουραστικό να το βγάζω, να το βάζω και να το ξαναβγάζω.» Τους κοίταξε όλους και αφού είχε την προσοχή τους συνέχισε.

«Γινόμαστε όλο και καλύτεροι στο να εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο. Και θα τα πάμε ακόμα καλύτερα. Κύριοι…μόλις σκέφτηκα πως θα γυρίσουμε πίσω. Στην εποχή μας. Πίσω στο αναθεματισμένο Αρχηγείο.»

«Πως;» βγήκε μία έκπληκτη φωνή. Οι άλλοι κράτησαν την αναπνοή τους.

 

«Κατ’αρχήν, όλοι εδώ θυμόμαστε τον χρονομεταφορέα, δουλέψαμε στην κατασκευή του. Είμαι σίγουρος πως μπορούμε να βρούμε στην Χιροσίμα τα απαραίτητα υλικά για να κατασκευάσουμε μια ρέπλικα του.»

Ξέσπασαν γέλια.

«Σε μία ώρα;»

Περίμενε να σωπάσουν πριν συνεχίσει.

«Πρώτα πρέπει να φτιάξουμε ένα σχέδιο, να γράψουμε μια λίστα με τα υλικά που χρειάζονται, υλικά που θα συναρμολογούνται αμέσως όταν τα φέρουμε μαζί και θα πρέπει φυσικά να ψάξουμε να βρούμε που υπάρχουν αυτά τα υλικά. Μέσα στο όριο μιας ώρας, της ίδιας ώρας, θα είναι διαθέσιμα πάντα στο ίδιο σημείο…»

«Να τον δέσουμε και αυτόν σε μια καρέκλα;»

«Μπουθ!» φώναξε ένας από τους Νομούρα, «Όλες οι μπαταρίες της Ιαπωνίας μαζεμένες δεν μπορούν να μας στείλουν σαρανταδύο αιώνες στο μέλλον! Που θα βρεις τόση ενέργεια…»

Ο Μπουθ ο πρώτος σήκωσε τον δείκτη του προς το ταβάνι.

«Όλη η ενέργεια που χρειαζόμαστε, και κάτι παραπάνω, μας έρχεται στις 8:15 ακριβώς.»

 

«Τρελάθηκε…»

Ξέσπασαν φωνές. Πολλοί Μπουθ έδειχναν να παίρνουν την πρόταση στα σοβαρά.

«Ο χρονομεταφορέας χρειάζεται μια κάποια επιτάχυνση πριν ανοίξει μια πύλη, τουλάχιστον τριάντα δευτερόλεπτα. Εμείς θα εξαερωθούμε σε πέντε» διαμαρτυρήθηκε ένας Νομούρα.

«Το έχω σκεφτεί.»

«Και το κομπιούτερ στο κεφάλι σου δεν είναι αρκετό για να υπολογίσεις μετατόπιση σε τόσον χρόνο και χώρο…»

«Κοιτάξτε πόσοι είμαστε εδώ» τους είπε, «Πόσα κεφάλια θα μας έδιναν έναν συμβατό υπολογιστή; Πολύ λιγότερα από τα κεφάλια που χρειαζόμαστε για να βάλουμε μαζί τον χρονομεταφορέα. Είναι απλά ένα σχέδιο. Θέλει συντονισμό και υπομονή. Πολύ υπομονή.»

«Και γερά νεύρα» πρόσθεσε ένας άλλος όταν άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες της πόλης.

 

3.

 

Kανείς δεν τους είχε δει. Ακόμα και η λάμψη από το χρονομεταφορέα είχε χαθεί μέσα στο σοκάκι, στο οποίο υλοποιήθηκαν. Οι δύο άντρες κοίταξαν ολόγυρα. Έτειναν τα χέρια τους μπροστά σαν να έκαναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό, ενώ έστρεφαν το βλέμμα τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα εμφυτεύματα στον εγκέφαλό τους προσπαθούσαν ήδη να προσαρμόσουν τους βιολογικούς ρυθμούς τους στον τόπο και χρόνο που είχαν μεταφερθεί και που είχε προσχεδιαστεί και οριστεί πολύ καιρό πριν - ή ίσως μετά - για το πρώτο ταξίδι με χρονομεταφορέα στο παρελθόν.

 

Επικρατούσε ένα γλυκό, πρωινό φως πάνω από την απίστευτα ήσυχη πόλη. Υπήρχε αρκετός κόσμος στους δρόμους, πέρα όμως από κάποιες βουβές «καλημέρες» δεν υπήρχε άλλη αιτία για βαβούρα. Ακούγονταν ξεκάθαρα το κελάηδισμα πουλιών και μερικοί πετεινοί από μακρινές αυλές. Οι ιδιόρρυθμες στέγες εκτείνονταν μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι. Ο ωκεανός ήταν μια γαλάζια λουρίδα στον ορίζοντα. Οι φωτογραφίες που είχαν μελετήσει πριν το ταξίδι έμοιαζαν αρκετά με το σκηνικό που αντίκριζαν. Ο Μπουθ τουλάχιστο ήταν σίγουρος. Ο Νομούρα από την άλλη είχε την αίσθηση πως κάτι δεν είχε πάει καλά. Να’ταν η ψηλή παγόδα στο βάθος με τον απόηχο της σεμνής βουδιστικής καμπάνας ή το σπιτάκι στο απέναντι τους πεζοδρόμιο; Άνοιξε συρτά μια πορτούλα εκεί και βγήκαν δύο γυναίκες που κουβαλούσαν την μπουγάδα τους στην αυλή. Ήταν γιαπωνέζες. Ο Νομούρα κοίταξε γύρω και εντόπισε το κιόσκι με τις εφημερίδες. Ετοιμάστηκε να πάει προς τα εκεί όταν ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί.

«Άρχισε η επίθεση;» ρώτησε ο Μπουθ και κοίταξαν και οι δύο προς τον ουρανό.

«Δεν ακούω αεροπλάνα» είπε ο Νομούρα, σίγουρος τώρα πως όλα ήταν λάθος.

Οι πυροβολισμοί συνέχισαν σφοδρότεροι και αυτή τη φορά δεν τους έμεινε καιρός να υποθέσουν τι συνέβαινε.

 

Ένα στρατιωτικό τζιπ πετάχτηκε μέσα από ένα σοκάκι και κάνοντας μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών φρέναρε μπροστά τους. Υπήρχαν δύο Νομούρα πάνω στο όχημα. Ο ένας στο τιμόνι, ο άλλος από πίσω όρθιος, αγκαλιά με το μυδραλιοβόλο.

«Ανεβείτε γρήγορα εκτός αν θέλετε να πεθάνετε!» τους ούρλιαξε ο οδηγός.

«Μα τι συμβαίνει» ψέλλισαν ταυτόχρονα οι νεοφερμένοι.

«Ανεβείτε μαλάκες!» ούρλιαξε ακόμα πιο έξαλλος ο όρθιος και ήταν το βλέμμα του τέτοιο που οι δύο χρονοναύτες πήδηξαν αμέσως στην θέση του συνοδηγού.

«Κρατηθείτε!» φώναξε ο οδηγός και γκαζώνοντας εκτόξευσε το τζιπ στον κεντρικό δρόμο στο οποίο στέκονταν.

 

Μόλις που απέφυγαν σύγκρουση με μια πομπή φορτηγών που βγήκαν εκείνη τη στιγμή στον δρόμο από το ίδιο σοκάκι. Το κονβόϊ ξεχύθηκε προς το κέντρο της πόλης σηκώνοντας έναν σαματά που θα ξυπνούσε και τον τελευταίο κάτοικο της Χιροσίμα. Το τζιπ βρέθηκε για λίγο εγκλωβισμένο μέσα στην πορεία των φορτηγών. Ακούστηκαν πάλι πυροβολισμοί και οι επιβάτες του τζιπ γύρισαν να δουν πίσω τους. Άλλα τζιπ και μοτοσικλέτες εφορμούσαν από το σοκάκι στο κατόπι τους. Ο όρθιος Νομούρα γύρισε το μυδραλιοβόλο προς τους κυνηγούς του και άρχισε να ρίχνει. Ένας μοτοσικλετιστής χτυπήθηκε και έκανε τούμπες με την μηχανή του στο έδαφος.

«Ιάπωνες είναι αυτοί;» ρώτησε ο Μπουθ, «Προσγειώθηκαν στο Περλ-Χάρμπορ; Επιτρέπετε να τους σκοτώνουμε;»

«Δεν είμαστε στο Περλ-Χάρμπορ» φώναξε ο οδηγός, «Είμαστε στη Χιροσίμα. Σε μία ώρα θα πέσει η ατομική βόμβα!»

Οι νεοφερμένοι κοίταξαν γύρω τους πανικόβλητοι. Μια σφαίρα βρήκε τον όρθιο Νομούρα στο κεφάλι. Τινάχτηκε σπασμωδικά και έπεσε νεκρός στο οδόστρωμα πίσω τους.

«Αυτός ήμουν εγώ!» τσίριξε ο νέος Νομούρα. Ο οδηγός ανασήκωσε τους ώμους του.

«Μην του δίνεις πολύ σκέψη» είπε.

«Μα ποιος ήταν; Εσύ ποιος είσαι;»

«Νομούρα 202! Χάρηκα για την γνωριμία» είπε χαμογελώντας τους με μια λάμψη τρέλας στο βλέμμα, «Όπως σας μάζεψα εγώ έτσι με μάζεψαν κι εμένα και τον φιλάρα σου τον Μπουθ από κει. Έχουμε κάνει τα ρούχα μας φορητές χρονομηχανές αλλά πάμε μόνο μία ώρα πίσω. Καθυστερούμε το αναπόφευκτο όσο μπορούμε…»

Οι νέοι Νομούρα και Μπουθ κοιτάχτηκαν έκπληκτοι.

«Και πόσες φορές…Πόσον καιρό είστε εδώ;»

«Εσύ τι λες;» Ο οδηγός τους έκανε νόημα να δώσουν προσοχή γύρω τους.

 

Οδηγούσαν ακόμα παράλληλα με τα φορτηγά. Όλα ήταν γεμάτα Μπουθ και Νομούρα. Είχαν και κάποια περίεργα μεταλλικά εξαρτήματα στις καρότσες μαζί τους.

«Και αυτοί είναι μόνο ο ανατολικός τομέας.»

Ο ασύρματος δίπλα στον οδηγό έκρωξε με την φωνή ενός Μπουθ.

«Εντάξει παιδιά. Ο καθένας ξέρει την διαδρομή του. Σε μισή ώρα στο σημείο του ραντεβού! Καλή τύχη!»

Η πομπή διασπάστηκε με κάθε φορτηγό να παίρνει και έναν δρόμο. Το τζιπ έμεινε μόνο του και ανέπτυξε ταχύτητα ακολουθώντας την όχθη ενός ποταμού.

«Που…που πάμε;»

«Ground Zero…Σημείο μηδέν!» είπε ο 202 και τους έκλεισε το μάτι.

Ο Μπουθ συνέχισε να κοιτάζει ανήσυχος πίσω.

«Οι γιαπωνέζοι δεν θα ακολουθήσουν εμάς. Χαλαρώστε. Την έχω ξανακάνει την διαδρομή.»

 

Για πέντε λεπτά δεν έγινε τίποτα άλλο. Απλά ακολουθούσαν τον δρόμο παράλληλα στο ποτάμι. Υπήρχαν πολλές βαρκούλες εκεί κάτω, δεμένες η μία δίπλα στην άλλη. Οι βαρκάρηδες μοιράζονταν ένα αχνιστό τσουκάλι από το οποίο γέμιζαν ρύζι τις κούπες τους. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα από τον πρωινό κόσμο που ξεκινούσε για τα ψώνια του. Πολλοί γύρναγαν να κοιτάξουν το βιαστικό τζιπ χωρίς να φανερώνουν κάποια ιδιαίτερη περιέργεια. Δύο καλόγριες σταμάτησαν μια πομπή μαθητών για να περάσει το τζιπ.

«Τους βλέπεις;» ρώτησε ο Νομούρα.

«Ναι…τους βλέπω» ψέλλισε ο Μπουθ.

«Φτάσαμε» φώναξε ο οδηγός, «Η Βιομηχανική Έκθεση… ο θόλος Τζενμπάκου.»

Με μια απότομη στροφή μπήκε στην γέφυρα που θα τους οδηγούσε στο κτίριο που τους έδειχνε, στην απέναντι όχθη. Λίγο έλειψε να πατήσει μια γυναίκα που διέσχιζε τον δρόμο με την μικρή της κόρη.

«Πρόσεχε!» φώναξαν μαζί οι συνεπιβάτες. Ο 202 έβρισε και γύρισε το τιμόνι την τελευταία στιγμή. Τα τρομαγμένα πρόσωπα της γυναίκας και της κόρης βρέθηκαν τόσο κοντά που αποτυπώθηκαν καθαρά στο μυαλό τους.

«Αυτή η γυναίκα…το κοριτσάκι…θα είναι σε λίγο νεκρές» είπε ο νέος Νομούρα σαν να μιλούσε στον εαυτό του.

 

Το τζιπ φρέναρε μπροστά στην είσοδο του Τζενμπάκου και ο 202 κοίταξε αμέσως το ρολόι του.

«Νέο ρεκόρ. Φτάσαμε εφτά λεπτά νωρίτερα. Γι αυτό κόντεψα να πατήσω εκείνους τους πεζούς…δεν μού’χε ξανασυμβεί.»

Κατέβηκε από το τζιπ και τσιτώθηκε. Μετά πήρε κάποια ρούχα κάτω από το κάθισμα του και τους τα έδωσε.

«Φορέστε αυτά.»

Οι συνεπιβάτες κατέβηκαν μουδιασμένοι και άρχισαν να ξεκουμπώνονται. Ο νέος Νομούρα παρατηρούσε τους λίγους κατοίκους που βρίσκονταν στην περίμετρο τους. Ένα ζευγάρι καθόταν σε ένα παγκάκι και τάιζε περιστέρια. Ένας γέρος χτένιζε με την τσουγκράνα κάποια χόρτα. Έριχναν κάποιες περίεργες ματιές προς το μέρος τους.

«Δεν δίνουμε στόχο εδώ;»

«Μην ανησυχείτε. Είναι συνεσταλμένοι άνθρωποι. Δεν θα μας ενοχλήσουν. Έχω κάνει αυτή τη διαδρομή άπειρες φορές. Στις πρόβες, και…εε…δεν μας έχουν ενοχλήσει ποτέ.»

«Και εδώ τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο Μπουθ.

«Θα περιμένουμε τους υπόλοιπους. Σε σαράντα λεπτά, εδώ που στεκόμαστε, θα έχει συναρμολογηθεί ένας χρονομεταφορέας…να! Τόσος!» Σήκωσε τα χέρια του για να τονίσει ένα αόριστο μέγεθος.

«Χρονομεταφορέας;» αναφώνησε ο Μπουθ.

«Ναι, εξυπνάκια. Δική σου ιδέα και σχέδιο. Πρόβες τέλος. Αυτή είναι η κρίσιμη ώρα! Αν κάτι πάει στραβά θα σας δείξω πώς να χειριστείτε αυτά που φοράτε. Δεν είναι η πρώτη φορά…Κοντέψαμε να το πετύχουμε άλλες δύο φορές. Την πρώτη κάτι πήγε λάθος με τους υπολογιστές και…Μόνο το ένα τρίτο του αριθμού μας αντιλήφθηκε έγκαιρα πως δεν θα συνέβαινε. Κάνανε το άλμα μια ώρα πίσω ενώ οι υπόλοιποι χάθηκαν στην έκρηξη. Εγώ ήρθα μετά. Ήμουν στην δεύτερη απόπειρα. Σκέτο χάος και πανικός. Οι μισοί άρχισαν να την κάνουν πριν καν φτάσει η διαδικασία στα μισά. Γλιτώσαμε οι περισσότεροι χωρίς καν να δώσουμε στο σχέδιο μια ευκαιρία. Αυτή τη φορά όμως…αν δεν πετύχει…εγώ κάθομαι εδώ να γίνω ραδιενεργή σκόνη! Το ορκίζομαι.»

Έμοιαζε να είναι έτοιμος να κλαψουρίσει. Τους γύρισε την πλάτη και έκανε ένα βήμα μακριά τους. Σαν μουδιασμένοι, οι τελευταίοι χρονοναύτες συνέχισαν το ντύσιμο τους.

 

Είδαν ένα φορτηγό να περνάει την νότια γέφυρα και να πλησιάζει στην τοποθεσία τους. Τους είδε και ο 202, σαν να τους περίμενε, αλλά δεν αντέδρασε πολύ χαρούμενος. Τράβηξε το περίστροφο του και το σήκωσε στον πρώτο Νομούρα που κατέβηκε από το φορτηγό.

«Πίσω! Πίσω γιατί αυτή τη φορά στην άναψα!»

Από το φορτηγό είχαν κατεβεί οκτώ Μπούθ και δώδεκα Νομούρα. Ο επικεφαλής Νομούρα σήκωσε τα χέρια του στην απειλή του όπλου.

«Αδελφέ μου, είσαι στο όριο…»

«Είπα πίσω!»

«Ηρέμισε. Κάνουμε πίσω.»

Οι χρονοκλώνοι έκαναν πίσω, μαζεύτηκαν δίπλα στο ποτάμι και έστησαν ένα πηγαδάκι εκεί.

 

Ο νέος Νομούρα πλησίασε τον 202.

«Ποιοι είναι αυτοί;»

«Μην τους δίνεις σημασία. Τους την έδωσε η όλη κατάσταση βλέπεις…δεν έχουμε καιρό να ασχολούμαστε μαζί τους…»

Εκείνη την στιγμή ξέσπασε το βουητό. Φορτηγά εμφανίστηκαν στις βόρειες και τις νότιες γέφυρες, με κατεύθυνση το Τζενμπάκου, με την ηχώ πυροβολισμών στο κατόπι τους.

«Αυτό είναι! Ετοιμαστείτε!» φώναξε ο 202 και έβαλε το περίστροφο πίσω στη θήκη του.

 

Ήταν ένα εκπληκτικό θέαμα, σαν μια παράσταση τσίρκου. Το κάθε φορτηγό ήξερε που έπρεπε να παρκάρει. Ο κάθε Μπουθ και ο κάθε Νομούρα έπρεπε να ακολουθήσει συγκεκριμένες πράξεις, κινήσεις και εφαρμογές που είχε προβάρει χιλιάδες φορές. Τρέχανε χωρίς να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, κάποιοι ήταν εντεταλμένοι να βοηθούν πολλές ξέχωρες ομάδες με συγκεκριμένη σειρά, κάθε καλωδίωση, σύνδεση, βίδα και εργαλείο είχαν την χρονική τους στιγμή. Κατέβαζαν εξαρτήματα όλων των μεγεθών από τις καρότσες και έτρεχαν η μια ομάδα πάνω στην άλλη για να δημιουργήσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο, πιο πολύπλοκο εξάρτημα. Ήταν σαν να έβλεπες την ανέγερση μιας κατασκευής σε επιτάχυνση αλλά σε κανονικό χρόνο.

 

Είχαν μαζευτεί αρκετοί πολίτες που νόμισαν πως το σκηνικό ήταν όντως μέρος κάποιας θεατρικής παράστασης. Κάθονταν και παρακολουθούσαν περίεργοι. Ένας αριθμός Μπουθ και Νομούρα είχαν μείνει στις γέφυρες και έδιναν μάχες εκεί με τους στρατιώτες, εμποδίζοντας τους να περάσουν. Όσοι πολίτες ήταν μακριά από τις γέφυρες δεν πήραν ούτε τους πυροβολισμούς στα σοβαρά. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά είχε στηθεί μια τεράστια, περίεργη κατασκευή που θύμιζε μεταλλικό σκελετό ινδιάνικης σκηνής. Συναρμολογούμενο στο κέντρο, ένα μακρύ αλεξικέραυνο υψώθηκε από την κορυφή της κατασκευής για να σημαδεύει τον ουρανό.

 

Σε όλη την διάρκεια της ανέγερσης του χρονομεταφορέα, η πρώτη ομάδα που είχε απωθηθεί από τον οδηγό του τζιπ, είχε επιστρέψει όσο κοντά τολμούσε, και ο επικεφαλής Νομούρα φώναζε όσο μπορούσε πάνω από την όλη φασαρία.

«Αδέλφια! Σταματήστε τον άσκοπο σας αγώνα! Η αγωνία σας οδηγεί μόνο στην τρέλα. Ελάτε μαζί μας, βρείτε την εσωτερική σας γαλήνη και αγκαλιάστε το λευκό φως. Δεχτείτε την μοίρα σας! Το τέλος δεν είναι παρά μία αρχή! Δεν είναι ανάγκη όλη αυτή η βία! Κοιτάξτε αυτή την πανέμορφη πόλη γύρω σας! Νιώστε τον επερχόμενο πόνο της! Συμφιλιωθείτε με τον Θεό!»

Στη συνέχεια η ρέμπελη ομάδα άρχισε να τραγουδά και να λικνίζεται.

«All we are saying…Just give peace a chance…!»

 

Τότε ξέσπασαν οι σειρήνες της πόλης. Έπεσε σαν σύνθημα στους υπόλοιπους.

«Όλοι μέσα στον κύκλο!»

 

Ο 202 έσπρωξε τον νέο Νομούρα προς τον χρονομεταφορέα.

«Μπες μέσα!»

Όλοι πλέον έτρεχαν να μπουν μέσα στην κατασκευή. Ο νέος Νομούρα πρόσεξε πως οι υπερασπιστές στις γέφυρες έμεναν στις θέσεις τους.

«Κι αυτοί εκεί;»

«Θα προλάβουν.»

«Φέρτε τους!» φώναξε κάποιος. Δεν αναφερόταν όμως στους υπερασπιστές.

Προστατευμένοι σε ένα θωρακισμένο φορτηγό μέχρι τότε, δέκα μονόφθαλμοι Μπουθ και πέντε μονόφθαλμοι Νομούρα πήδηξαν από την καρότσα και μπήκαν στον χρονομεταφορέα. Οι δεκαπέντε ήταν ο ηλεκτρονικός υπολογιστής της επιχείρησης. Πήραν αμέσως θέσεις στην εσωτερική περίμετρο της μηχανής και χώνοντας βύσματα στις κόγχες τους συνδέθηκαν αμέσως με το σύστημα. Ο νέος Μπουθ κοίταζε έκπληκτος τα ταμπλό που κάλυπταν τα τοιχώματα.

«Πως φτιάξατε όλα αυτά τα κυκλώματα;!» ρώτησε έναν παλαιότερο Μπουθ.

«Από όσα τσιπ μπορούσαμε να μαζέψουμε…από κάλτσες, παπούτσια, βρακιά…πολλά βρακιά.»

Με έναν μικρό βόμβο τα κυκλώματα άρχισαν να ενεργοποιούνται. Ο παλιός Μπουθ τράβηξε τον νέο σε ένα ταμπλό και συνέδεσε τον ρουχισμό τους με ένα καλώδιο.

«Πρόσεξε» του είπε, «Αν δοθεί σύνθημα πως εγκαταλείπουμε, πατάς τον διακόπτη στην μπαταρία σου μια φορά και θα μεταφερθείς μία ώρα πίσω. Αν όμως το πετύχουμε αυτό, μόλις ακούσεις την εντολή πάτα τον διακόπτη δύο φορές. Αυτό θα σε στείλει σε μια χρονική λούπα δύο δευτερολέπτων. Πρέπει να παγώσουμε στον χρόνο για μισό λεπτό μέχρι να κερδίσουμε επιτάχυνση από την ενέργεια της έκρηξης. Κατάλαβες;»

«Ναι, νομίζω. Καταλαβαίνω.»

Ο χρονομεταφορέας είχε γεμίσει ασφυκτικά. Στέκονταν όλοι στριμωγμένοι σαν σαρδέλες. Με την άκρη του ματιού του ο νέος Μπουθ έβλεπε τους τελευταίους υπερασπιστές να εγκαταλείπουν τις γέφυρες και να τρέχουν προς την κατασκευή. Είχαν αφήσει αρκετούς νεκρούς πίσω. Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον θόλο της Βιομηχανικής Έκθεσης.

«Είμαστε σίγουρα στο Σημείο Μηδέν;»

«Δεν βλέπεις το μνημείο του Πάρκου Ειρήνης; Τον πασίγνωστο θόλο που επιβίωσε της άμεσης έκρηξης;»

Τα εμφυτεύματα στο μυαλό του νέου Μπουθ πήραν μπρος και κατέβασαν όλα όσα δεδομένα είχαν για την Χιροσίμα. Ανέφεραν πως δεν είχε παραμείνει ούτε χαλίκι στο Σημείο Μηδέν. Σαν να είχε καταργηθεί και η ίδια η ύλη. Το Πάρκο Ειρήνης ήταν ένας κενός, λευκός κύκλος.

 

Ακούστηκε μια κραυγή που τους ξάφνιασε όλους. Ένας από τους «give peace a chance», ένας Νομούρα, όρμησε πάνω στον χρονομεταφορέα και έπεσε με τις γροθιές πάνω σε ένα ταμπλό. Το κύκλωμα έσκασε σκορπώντας σπίθες που έμοιαζαν να ανοίγουν τρύπες στις καρδιές όλων.

«Εγκαταλείπουμε;» φώναξε κάποιος.

«Όχι!» αποκρίθηκαν οι περισσότεροι μονόφθαλμοι.

«Τι χάσαμε;»

«Μόνο τον ρυθμιστή ενέργειας.»

«Μόνο; Δεν θέλουμε λιγότερη από την απαιτούμενη αλλά ούτε ανεξέλεγκτα περισσότερη! Αν ρουφήξουμε όλη την ενέργεια της έκρηξης δεν έχουμε ιδέα τι…»

Η λάμψη έσκασε εκείνη την στιγμή πάνω από τα κεφάλια τους.

 

«Φεύγουμε!»

Ο νέος Μπουθ δεν είχε ιδέα ποιο σύνθημα ήταν αυτό. Ταραγμένος πάτησε τον διακόπτη της μπαταρίας του δύο φορές. Αμέσως τα πάντα έμειναν ακίνητα. Γύρισε με κόπο το κεφάλι του και είδε τους γιαπωνέζους στρατιώτες που περνούσαν την γέφυρα. Είχαν μείνει μετέωροι σαν φωτογραφία. Μετά είδε την κοπέλα στο παγκάκι που είχε σηκώσει το κεφάλι της και κοίταζε ψηλά. Ο Μπουθ ακολούθησε το βλέμμα της και αυτό που είδε του πάγωσε την ψυχή. Σαν το πυρακτωμένο μάτι ενός θεού, το παραπέτασμα του ουρανού, ενός ουρανού τόσο χάρτινου και δισδιάστατου, καιγόταν σε μια τρύπα που ήταν έτοιμη να ελευθερώσει κάτι ακόμα τρομερότερο. Το αλεξικέραυνο είχε πυρακτωθεί και ο χρονομεταφορέας έμοιαζε να τσαλακώνεται αφύσικα. Ένα σφύριγμα ολοένα μεγάλωνε μέσα στα τύμπανα τους. Μετά ξαφνικά όλο εκείνο το άσπρο έπεσε και τους πλάκωσε. Ο Μπουθ ένιωσε να διαλύεται προς κάθε κατεύθυνση, ένας με το ενεργειακό κύμα. Δεν είχε ιδέα αν ήταν η ατομική έκρηξη ή η δύνη της πύλης. Οι ανησυχίες του έσκασαν σαν φυσαλίδες και ακολούθησε μια πηχτή λευκή ηρεμία.

 

4.

 

Το ανεμόπτερο γλιστρούσε στην μέγιστη του ταχύτητα πάνω από την αλμυρή άμμο του τομέα 26. Ο στρατηγός στη θέση του συνοδηγού σούφρωνε τα φρύδια του βυθισμένος σε εσωτερικές φουρτούνες. Δεν μπορούσε να ξεφύγει της προσοχής του πιλότου.

«Στρατηγέ μου…Αν μου επιτρέπετε να ρωτήσω…»

«Μας κλείνουν.»

«Λυπάμαι που το ακούω κύριε.»

«Έχουν κάθε δίκιο με το μέρος τους. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ. Τέτοιο μπάχαλο!»

Τσιτώθηκαν και οι δύο μόλις φάνηκαν τα νέα παραπήγματα στο βάθος.

«Εδώ είναι» είπε ο πιλότος.

«Πόσοι;»

«Κοντά στους εξακόσιους και κάτι.»

«Χριστέ μου! Θέλεις να πεις πως τριακόσιοι Μπουθ Ρίγκμπη και τριακόσιοι…»

«Όχι, είναι λίγο πιο ασύμμετροι…δεν θυμάμαι ποιον έχουμε περισσότερο αλλά…»

«Μπορείς να φανταστείς τι θα πούμε στις οικογένειες τους;»

«Όχι κύριε.»

«Και το κατεστραμμένο Αρχηγείο;»

«Πίσω από το ύψωμα.»

Το ανεμόπτερο ακολούθησε την κλίση του εδάφους και αιωρήθηκε μόλις λίγα εκατοστά πάνω από την κόψη της κορυφογραμμής. Ο στρατηγός γούρλωσε τα μάτια του.

«Θεέ και κύριε!»

«Λένε πως ο πρόεδρος τηλεφωνεί σήμερα στον ιάπωνα πρωθυπουργό.»

 

Εκεί, μέσα σε έναν τέλειο κύκλο πάνω στην έρημο της Νεβάδα, στεκόταν το Σημείο Μηδέν της Χιροσίμα, με όλα τα κτίρια και τους σαστισμένους κατοίκους του, στην φροντίδα του διεθνούς ερυθρού σταυρού, του ομοσπονδιακού στρατού και μιας στρατιάς επιλεγμένων ψυχολόγων, ιαπωνικής φυσικά καταγωγής.

 

Τέλος

[darky]

DinoHajiyorgi : Ξέρω ότι θα σου κόψω πόντους που σε ψηφίζω ανοιχτά(the nigger effect), αλλά το κάνω επίτηδες . Δε θα σου πω μπράβο και τις πίπες που μου γράφεις εσύ. Αλλά πανάθεμά σε η ιστοριούλα σου είναι σκέτο σεξ. Εύγε! (και ο τυπάC Cτην υπογραφή Cου θα Cυμφωνεί υποθέτω.)

 

Nikosal : Δεν διαβάζω τέτοια πραματς. Ας σχολιάσει κάποιος πιο σχετικός.

Edited September 25, 2007 by darky

[Guest Dune]

Οι δυο ιστοριες μου φάινονται στο ίδιο επίπεδο. Πρέπει να τις ξαναδιαβάσω πολλές φορές για να τις κατανοήσω απόλυτα και να αποφασίσω ποιά είναι η καλυτερη. Η ψηφος αργότερα.

[Nienor]

Πωπωπωπω..... μπρρρρ..... τι παίχτηκε τώρα εδώ? τι είναι αυτά ρε παιδιά? δε βάζετε μια προειδοποίηση από πάνω που να λέει "αν θέλετε να διαφυλάξετε την πνευματική σας υγεία, μείνετε μακριά από το write off μας" ή κάτι τελοσπάντων.... "διαβάζετε με δική σας ευθύνη" ίσως? Και καλά, δε φταίτε μόνο εσείς, στην πραγματικότητα, Διονύση, εσύ τα φταις όλα! Αχά....

 

Γιά να σοβαρευτούμε...

 

Και τις δύο ιστορίες τις βρίσκω εξαιρετικά δυνατές, ίσως να είναι που έτσι κι αλλιώς δεν έχω διαβάσει τέτοια πράγματα εκτός από δω, ίσως όντως να είναι τόσο έντονες όσο μου φαίνονται, τείνω στο δεύτερο. Είναι μεν η βάση τους εξαιρετική (που κι αυτή τώρα τη διάβασα πρώτη φορά, αν και αν θυμάμαι καλά επιλέξατε μεταξύ μερικών προλόγων) αλλά αφήνουν και οι ιστορίες μια γεύση πολύ ιδιαίτερη. Του Νίκου μελαγχολική και του Ντίνου αλλοπρόσαλλη. Μου κάνει εντύπωση που κανείς από τους δυο σας δεν απέτρεψε το γεγονός κι επίσης μου κάνει εντύπωση που κανείς από τους δυο σας δεν τους γλύτωσε στ'αλήθεια. Ονειρεύτηκα πως επέπλεα ανάμεσα στους αιώνες και με έπιασε πονοκέφαλος στη σκέψη των υποδοχών πίσω από το μάτι.

 

Τα ράμματα που έχω για τη γούνα σας:

Νίκο, δεν είμαι σίγουρη πως έχω καταλάβει γιατί μετράμε ανάποδα και κάπου μπερδεύτηκα με τα ονόματα και έψαχνα ποιος είναι ποιος πισωγυρνώντας. Ειδικά στο -9- νομίζω πως πρέπει να μας δώσεις κάποιο στοιχείο παραπάνω αν δε σου αρέσει η ιδέα του ονόματος, κάτι χαρακτηριστικό για να μην αφήνεις αμφιβολίες μετά για το ρόλο του. Επίσης, έχω την αίσθηση πως υπάρχουν τρύπες στην ιστορία χωρίς όμως να είναι καθαρή αφαίρεση αυτό που κάνεις. Νομίζω πως μου λείπουν και στοιχεία που έχουν νόημα σε σχέση με αυτό που αφηγείσαι.

Ντίνο, με χάλασε το τελευταίο σου κεφάλαιο, το βρίσκω πρόχειρο σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο. Κι άλλο ένα το οποίο δε με χάλασε ακριβώς, απλά το αναφέρω. Ποτέ δεν κατάλαβα πόσοι ακριβώς ήταν όλοι μαζί.

 

Γενικά και οι δύο ιστορίες μου άρεσαν κι αν δεν διαγωνίζονταν δε θα μπορούσα να πω ποια είναι καλύτερη από την άλλη. Πραγματικά δεν πιστεύω πως κάποια από τις δύο όντως υπερέχει. Ψήφισα του Νίκου γιατί με κέρδισε περισσότερο η ομορφιά του ταξιδιού στο παρελθόν από τι ο καθαρός τρόμος της περιπέτειας του Ντίνου. Προσωπικό θέμα, εντελώς.

Edited September 25, 2007 by Nienor

[Naroualis]

Αχά. Δύναμη. Σκέτη, ωμή δύναμη.

Αυτό αποπνέουν και οι δύο ιστορίες. Εντάξει κι εγώ μπερδεύτηκα από το countdown του Νίκου, κι εγώ μπουρδουκλώθηκα στους Νομούρα του Ντίνου. Άσε που η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν πάντα για μένα η απόλυτη φρίκη και δύσκολα ξεπέρασα το γεγονός της αναφοράς στο συγκεκριμένο σημείο της ιστορίας. Ψήφισα Ντίνο μόνο και μόνο γιατί το απάισιο διαφαίνεται κάτω από το μπαχαλάκι κι όχι απλά διαφαίνεται αλλά φωνάζει.

[DinoHajiyorgi]

Ντίνο, με χάλασε το τελευταίο σου κεφάλαιο, το βρίσκω πρόχειρο σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο. Κι άλλο ένα το οποίο δε με χάλασε ακριβώς, απλά το αναφέρω. Ποτέ δεν κατάλαβα πόσοι ακριβώς ήταν όλοι μαζί.

Στο 4 η ιστορία έχει τελειώσει. Εκεί θα του δώσω κοιλιά;

 

Πόσοι είναι; Έχει σημασία;

[mistseeker]

Κατά τη γνώμη μου ο Nikosal έγραψε μια πιο "ώριμη" ιστορία, αλλά του Ντίνου μου φάνηκε αρκετά πιο διασκεδαστική. Και οι δύο είχαν ενδιαφέρον και σχετικά απρόβλεπτο τέλος. Και οι δύο ήταν πολύ προσεγμένες και καλογραμμένες.

 

Τελικά θα δώσω την ψήφο μου στο Nikosal γιατί τόλμησε να πειραματιστεί με τη δομή, τη ροή και το ύφος της δικής του ιστορίας, σε αντίθεση με το Ντίνο, που έγραψε κάτι πιο γραμμικό, και λίγο πιο κουραστικό, ίσως, για τον αναγνώστη.

 

Συγχαρητήρια και στους δυο σας για δύο πολύ καλές ιστορίες ( δώσε μου ταξίδι στο χρόνο και πάρε μου την ψυχή! )

 

Ν.

[Electroscribe]

-

Edited July 31, 2008 by Electroscribe