Write off #32 (DinoHajiyorgi vs nikosal)

[Nienor]

Στο 4 η ιστορία έχει τελειώσει. Εκεί θα του δώσω κοιλιά;

Είπα εγώ να του δώσεις πουθενά κοιλιά? νόου... δε μ'αρέσουνε οι κοιλιές. Να είναι συγγραφικά όσο δυνατό είναι και το υπόλοιπο θα ήθελα απλώς, όχι μεγαλύτερο, δυνατότερο.

 

Πόσοι είναι; Έχει σημασία;

Αλήθεια δεν ξέρω πόσοι είναι και το ξαναδιάβασα δυο φορές μόνο γιαυτό. Δεν ξέρω αν είναι ρητορική η ερώτηση τώρα αλλά εδώ:

«Και πόσες φορές…Πόσον καιρό είστε εδώ;»

«Εσύ τι λες;» Ο οδηγός τους έκανε νόημα να δώσουν προσοχή γύρω τους.

είχα την εντύπωση πως έχει σημασία να καταλάβω και γιαυτό το ανέφερα. Όπως σου είπα ήδη: δε με χαλάει να μην ξέρω.

[Sileon]

Υποκλίνομαι και στους δύο κυρίους. Λίγα πράματα θα πω. Όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδο, περι τεχνικής, λαθών και άλλα συναφή μεταξύ συγγραφέων, ερασιτεχνών και μη. Μόλις εχθές τα διάβασα και δεν τα αφομίωσα πλήρως,

 

Αυθόρμητα λοιπόν και με μια πρώτη ανάγνωση (και με αυτήν ψήφισα):

 

Και στους δύο: Για τον χρόνο που είχατε, το αποτέλεσμα, συνολικά, είναι κάτι πέρα απο αποστομωτικό, άποψη που πολύ διατύπωσαν.

 

Nicosal: Κάπου σε έχασα σε ότι αφορά τα γεγονότα και την επέμβαση στο ρου της ιστορίας. Πολύ ωραία αποτυπωμένη η διαμόρφωση της μη-γραμμικής εξιστόρησης με την αντίστροφη μέτρηση.

 

DinoHajiyorgi: Στρατιωτικά τζιπ να σπέρνουν τον πανικό μέσα στη αγορά, αθώος κόσμος να τρέχει δεξιά και αριστερά και μυδράλια να ξερνούν καυτό μολύβι μέσα στο πιο πρωτότυπο κυνηγητό με τον χρόνο. Απίστευτη κινηματογραφική αίσθηση της δράσης σε όλη την ιστορία!

[PiKei]

Αδυνατώ να ψηφίσω. Τα διηγήματα είναι τόσο καλά και τα δύο και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά σε ύφος που νομίζω πως θα ήταν άδικο να μπω σε λογική κατάταξης, βάζοντας κάτω τα συν και τα πλην, και καταλήγοντας με "μέτρημα" να ψηφίζω κάτι.

 

Μερικά "επιμελειακά" ή "διαλογικά" που βρήκα νομίζω ότι είναι ανόητο να τα παραθέσω εδώ. Και εν τέλει είναι ασήμαντα κατά την άποψή μου. Μπράβο, μάγκες...

 

Τα χρονοταξίδια είναι ίσως το πιο "σκαμένο" έδαφος στην εφ, και τώρα πια οι περισσότεροι συγγραφείς σπάνια έχουν να προτείνουν κάτι καινούριο. Χωρίς να θέλω να πω, πως κάνατε τα groundbreaking διηγήματα, υπάρχει σαφώς μια πρωτοτυπία στην αντιμετώπιση που μου άρεσε πολύ. Το "λιώσιμο" που αναφέρει ο Nikosal όπως και το εύρημα με τα "τσιπάτα" ρούχα, αλλά και η ποικιλία των αντιδράσεων των πανομοιότυπων χαρακτήρων του Dino - από την αγωνία κάποιων να προλάβουν μέχρι την πασιφιστική ή την εθνικιστική "φλίπα" κάποιων άλλων - είναι κατά την γνώμη μου ενδείξεις υψηλής αντιμετώπισης του write-off.

 

Εύγε - και καλές συνέχειες...

[nikosal]

Να θυμίσω (βάζω νέο μήνυμα για να πάει πάνω πάνω και να το δείτε) ότι καλείστε να εκμεταλλευτείτε το Σαββατοκύριακο για να διαβάσετε / σχολιάσετε τα δύο διηγήματα του write off ανάμεσα σε μένα και το DinoHajiyorgi. Προθεσμία για να ψηφίσετε το καλύτερο, ως τη Δευτέρα τα μεσάνυχτα.

[Spock]

Πολλά συγχαρητήρια και στους δύο.

Ήμουν σίγουρος ότι θα διαβάσω δύο πολύ δυνατά διηγήματα και επιβεβαιώθηκα στο έπακρον. Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και με εξίσου ενδιαφέρουσες ιδέες και τα δύο. Τα χρονικά "μπερδέματα" είναι από τα αγαπημένα μου θέματα και το διήγημα του Nikosal ήταν ένα έξοχο παράδειγμα τέτοιας ιστορίας, της οποίας πάντως έπρεπε να διαβάσω ξανά κάποια σημεία για να ξεκαθαρίσω, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να αποφευχθεί σε τέτοιου είδους "χρονομπερδεματική" ιστορία. Επίσης, βρήκα εξαιρετικό το όλο σκηνικό με τους χρονοκλώνους στο διήγημα του DinoHajiyorgi, σαν ιδέα και σαν παρουσίαση. Ψηφίζω του Ντίνου, για το λόγο ότι ενώ γενικά δεν μπορώ να διαβάζω κείμενα από υπολογιστή, αυτό με καθήλωσε και δε σήκωσα βλέφαρο από την οθόνη όσο το διάβαζα.

 

Καταπληκτικό write-off, παιδιά!

 

Υ.Γ.: Νίκο, το "εκεί που δεν είχε πάει ποτέ άνθρωπος" δε φαντάζομαι να βγήκε στην τύχη, ε; ;)

Edited September 30, 2007 by Spock

[rodonaura]

Είμαι ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη και από τα δύο διηγήματα και χωρίς να θέλω να κολακέψω ούτε τον ένα, ούτε τον άλλο, οφείλω να παραδεχτώ ότι είστε μάστορες του λόγου, αφού και οι δύο κερδίσατε το ζωηρό ενδιαφέρον μου, παρόλο που το είδος δεν μου είναι οικείο. Χαίρομαι από την πλευρά μου, αφού πλέον είμαι σε θέση να ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να ταιριάξω καλύτερα σε αυτόν εδώ το χώρο.

 

Για να πω την αλήθεια μου ακόμη και τώρα που γράφω, δεν έχω αποφασίσει ποιο από τα δυο να επιλέξω. Η πρώτη ανάγνωση για το διήγημα του nikosal δεν στάθηκε δυνατή για την πλήρη αφομοίωση της ιστορίας, οπότε του αφιέρωσα χρόνο και για μια δεύτερη προσεκτικότερη, που τακτοποίησε όλα τα κενά μου. Ωστόσο, δεύτερη ανάγνωση έκανα και στο διήγημα του DinoHajiyorgi χάριν αναγνωστικής συνέπειας απέναντι και στη δική του προσπάθεια.

 

Όπως ήδη ανέφερα δεν είμαι εξοικειωμένη με το είδος (ε.φ., φαντασία, τρόμος κλπ κλπ), αλλά ομολογώ ότι το διήγημα του DinoHajiyorgi, το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Πολύ ευφάνταστο (τουλάχιστον εγώ που είμαι άμαθη σε αυτά εντυπωσιάστηκα από όλες αυτές τις εμπνεύσεις περί χρονομεταφορέα, χρωνοκλώνων και λοιπών τεχνολογικών επιτευγμάτων), πολύ άμεσο και ζωντανό χάρη στους διαλόγους, με σασπένς που χτίζεται διαδοχικά και όλως παραδόξως βασίζεται στην επανάληψη, που όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά ξαφνιάζει ευχάριστα ως τέχνασμα για την συνέχιση της δράσης. Όλο το σκηνικό παραπέμπει σε χολυγουντιανή παραγωγή με απίστευτα εφέ συνδυασμένα μοναδικά με σκηνικό της εποχής στην οποία αναφέρεται και ασύλληπτο τέλος, που μπορεί να μην είναι happy, αλλά είναι ανατρεπτικό και επομένως εντυπωσιάζει θετικά. Εξάλλου, η γραφή είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, τίποτα περιττό, όλα ταιριαστά μεταξύ τους, υπάρχει η μαεστρία και φαίνεται. Τέλος, κάτι ο τίτλος, κάτι οι εικόνες των επαναστατημένων χρονοκλώνων που απευθύνουν μήνυμα για την ειρήνη, ενώ «ο κόσμος καίγεται», μου δημιουργούν (ελπίζω δικαιολογημένα) την αίσθηση ότι το διήγημα θα μπορούσε να είναι βάση ενός σεναρίου κωμικής ταινίας ε.φ., καταδικασμένης να κάνει ρεκόρ εισιτηρίων.

 

Στο διήγημα του nikosal με κερδίζει η αφήγηση που είναι εσωτερική και αναδεικνύει σκέψεις, αισθήματα, διλλήματα των ηρώων δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη αφενός να εμβαθύνει σε στοιχεία που δομούν το προφίλ τους, αφορούν στα πλέον ενδόμυχα τους και δικαιολογούν τη δράση τους και αφετέρου να ταυτιστεί με κάθε ήρωα σε βαθμό που να αγωνιά για την τύχη του ή το ρόλο του στην ιστορία, που τόσο περίτεχνα πλέκει ο συγγραφέας και η οποία όχι μόνο εξυφαίνεται ανάποδα (από το μέλλον προς το παρελθόν), αλλά και εξιστορείται ανάποδα χάρη στην αντίστροφη μέτρηση, αφηγηματική μέθοδος που, κατά τη γνώμη μου πάντα, πετυχαίνει τη δημιουργία μιας έντασης σχεδόν επώδυνης. Με εντυπωσιάζει το στοιχείο των αντιφάσεων: εξελιγμένοι ανθρώπινοι χαρακτήρες του μέλλοντος, που εξακολουθούν να κυριαρχούνται από όλη τη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων και παθών, αν και, γενετικά τουλάχιστον, έχουν μεταλλαχθεί να είναι κάτι ανώτερο, κάτι υπεράνω ελπίδας και φόβου (ελπίζω να κατάλαβα ορθά και να μην παραποιώ τους ανθρώπους του μέλλοντος όπως τους «διαβλέπει» και τους περιγράφει ο συγγραφέας). Τα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας μου προκαλούν ευχαρίστηση κι εδώ, αν και είναι κάπως πιο διακριτική η παρουσία τους. Τέλος, με προβλημάτισε κάπως το κεφάλαιο 0. Θα μπορούσε να είναι (ίσως και να είναι και να μου διαφεύγει) η μαρτυρία ενός από τα θύματα της αποτρόπαιης εκείνης στιγμής της ανθρώπινης ιστορίας. Με συγκίνησε από τη μια, με ξάφνιασε σαν επιλογή τέλους από την άλλη. Μου άφησε την αίσθηση του βίαιου και του μοιραίου, γιατί κάθε στοιχείο φανταστικού (αλλά κι ελπίδας) εξέλειπε και συνθλίφτηκε από το αβάσταχτο βάρος της ιστορικού γεγονότος, που έμελλε να μην αποτραπεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων των «σούπερ ηρώων», κάτι σαν πεπρωμένο ή σαν καταδίκη του ανθρώπινου είδους, που όσο και αν εξελιχθεί πάντα θα άγεται και θα φέρεται από ταπεινά κίνητρα (σαν αυτά που αφηγήθηκαν αρχαίοι παραμυθάδες) και θα βρίσκει διέξοδο προς την ανώτερη συνείδησή του μόνο μέσα από τον πόνο που βιώνει. Απαισιόδοξο;

 

Επιλέγω το διήγημα του nikosal, γιατί κατάφερε να πυροδοτήσει εσωτερικές διεργασίες πέραν της τέρψης από ένα καλογραμμένο διήγημα και να με ταξιδέψει σε ένα μελαγχολικό ταξίδι στο μέλλον.

[iliosporos]

Ομολογουμένως μια πολύ δύσκολη απόφαση. Και επειδή δεν είμαι λάτρης του είδους αλλά και επειδή και τα δύο κείμενα ήταν πολύ καλογραμμένα, το καθένα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Η ψήφος μου πήγε στον Ντίνο αν και μια μέρα πριν θα πήγαινε στον Νίκο και πάει λέγοντας, με την ψήφο να εναλάσσεται και το χέρι να τρέμει πάνω απο την κάλπη...

[Oberon]

Παρόμοια με τον Ηλιόσπορο και γω, μόνο που τελικά απλά δεν μπορώ να ψηφίσω κάποια από τις δύο σαν καλύτερη.

Συνήθως ψηφίζω αντικειμενικά, όσο το δυνατόν, αφήνοντας σαν δευτερεύον το υποκειμενικό στοιχείο του προσωπικού γούστου. Εδώ όμως απλά δεν γίνεται!

Όχι μόνο επειδή έγραψα τον πρόλογο, έναν αρκετά στρυφνό πρόλογο, τον οποίο πήραν και οι δύο συγγραφείς και τον απογείωσαν σε δυσθεώρητα ύψη - σε καμμία περίπτωση δεν φανταζόμουν καν ούτε στο ελάχιστο τι θα έγραφαν - αλλά γιατί διαβάζοντας πρώτα την ιστορία του Νίκου έμεινα με ανοιχτό το στόμα και η πρώτη μου σκέψη όταν τελείωσα ήταν "Ο Ασίμωφ θα ήταν περήφανος για την ιστορία αυτή" θυμούμενος βέβαια το αγαπημένο μου βιβλίο του End of Eternity.

Μόνο που ο Νίκος έβαλε ένα τόσο ανθρώπινο στοιχείο μέσα στο όλο "cosmic science fiction" feel της ιστορίας, που απλά με καθήλωσε. Και φυσικά δεν εννοώ πως μοιάζει σε τίποτα με το End of Eternity πέρα από το οτι πρόκειται για μια ιστορία με time travellers σε πολλούς αιώνες.

Και μετά διάβασα την ιστορία του Ντίνου! Και η πρώτη μου σκέψη ήταν "Ο Stanislaw Lem ή ο David Gerrold θα ήταν περήφανοι γι'αυτή την ιστορία". Και πάλι δεν μοιάζει η ιστορία του με εκείνες των δύο συγγραφέων που έχουν σαν πρωταγωνιστές χρονικούς κλώνους, γιατί του Ντίνου έχει χιούμορ, κινηματογραφικότητα (φυσικά!), δράση και όλα αυτά τα ωραία και παράξενα που έχουν οι time travel ιστορίες που σχετίζονται με το μέλλον.

Με προβλημάτισε και με συγκίνησε η πρώτη, με ενθουσίασε και με "έφτιαξε" η δεύτερη. Πώς, μα πώς μπορώ να διαλέξω όταν τις λάτρεψα και τις δύο???

Ούτε καν τεχνικά δεν μπορώ να βρω κάτι που να με κάνει να προτιμήσω τη μία από την άλλη. Απλά δεν γίνεται. (Το περί μπρικιού και ψωμιού πιθανά να στέκει αλλά δεν έχει σημασία τελικά, όπως και στην ιστορία του Ντίνου ο ρυθμός αλλάζει αισθητά και μπορεί να νομίσει κάποιος πως κάνει μια μικρή "κοιλιά" αλλά τελικά, κατά τη γνώμη μου δεν κάνει)

 

Απλώς συγχαρητήρια και στους δύο. Με κάνατε και μένα περήφανο και ήταν τιμή μου να σας γράψω τον πρόλογο αφού σαν ενέπνευσε να γράψετε δυο διαμαντάκια!

[DinoHajiyorgi]

Μια και νομίζω πως η ψηφοφορία πρέπει να έχει λήξει επίσημα, θέλω να πω μερικά πράγματα για την ιστορία του «αντιπάλου» μου. Κατ’αρχήν, αυτό δεν ήταν ούτε διαγωνισμός, ούτε ανταγωνισμός. Ίσως συναγωνισμός. Σας φέραμε σε δύσκολη θέση κυρίως γιατί έπρεπε να διαλέξετε ανάμεσα σε δύο ιστορίες που ανήκαν σε διαφορετικό είδος. Δράμα/Συναίσθημα – Περιπέτεια/Κωμωδία.

 

Σε κριτική και περιγραφή για την ιστορία του Νίκου δεν θα μπορούσα να τα πω ομορφότερα από την rodonaura. Θα σας πω όμως πως όταν διάβασα τις τρεις εισαγωγές του Dain, δεν είχα διαλέξει αυτήν εδώ την συγκεκριμένη. Κι αυτό γιατί σε πρώτη ανάγνωση δεν είχα ιδέα πώς να γλιτώσω τους ήρωες μου και ήξερα πως η βόμβα δεν μπορούσε να εμποδιστεί. Ήθελε κάτι το δραματικό, μια ώριμη προσέγγιση με συναίσθημα και συγκίνηση, κάτι τραγικό και ταυτόχρονα ποιητικό. Δεν είχα τίποτα από αυτά στο κεφάλι μου. Και είναι όλα αυτά που πέτυχε με άριστα ο φίλος μου ο Νίκος. Χαίρομαι που τα είδατε, που του τα αναγνωρίσατε και που τον ψηφίσατε.

 

Υπάρχουν μόνο δύο σημεία που θέλω να προσέξει ο Νίκος στην ιστορία του. Υπέροχα και ονειρικά τα ταξίδια του Ωραιοτόλη στο παρελθόν, αλλά δεν ξέρω ακόμα πως βιώνει ένα παρελθόν, τι βλέπει, πως το βλέπει και πως αντιδράει μαζί του. Όταν δηλαδή πήγαινε να σταματήσει την ρήψη της βόμβας δεν είχα ιδέα πως θα το έπραττε. Όταν στο πρότελευταιο κεφάλαιο ο συγκυβερνήτης βλέπει τον πιλότο να διασπάται σε τέσσερις εαυτούς δεν ήξερα πως αυτό ήταν έργο του Ωραιοτόλη. Είχα νομίσει πως, άγνωστο γιατί, οι πολλές χρονοπραγματικότητες των άλλων ταξιδιωτών είχαν αγγίξει κατά κάποιον τρόπο το Enola Gay. Αν όμως ήταν έργο του Ωραιοτόλη για να τρομάξει τον συγκυβερνήτη…πως αυτό θα άλλαζε το παρόν; Το αεροπλάνο στην δική μας πραγματικότητα δεν ήταν; Στη Χιροσίμα δεν πήγαινε ήδη; Και αν όχι στη Χιροσίμα που;

 

Αυτά τα σημεία δεν μειώνουν φυσικά καθόλου την αξία του διηγήματος. Αυτόν κυρίες και κύριοι…τον θέλω μόνιμα «αντίπαλο».

 

Thanks Νίκο.

Edited October 1, 2007 by DinoHajiyorgi

[nikosal]

Πρώτα οι ευχαριστίες: Ευχαριστούμε με το Ντίνο όσους σχολίασαν και ψήφισαν, σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, ευχαριστώ τους γονείς μου που με στήρ... επ, όχι αυτό είναι το κομμάτι που είχα ετοιμάσει για το Όσκαρ. Πού είναι το άλλο χαρτάκι; Α, ναι: Τα σχόλιά σας ήταν όπως πάντα καλοδεχούμενα και ενδιαφέροντα και με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας ήρθε η στιγμή να δώσω μερικές διευκρινήσεις, κάτι που -όπως ίσως καταλάβατε- δεν ήθελα να κάνω όσο αυτή διαρκούσε.

 

Η πιο συχνή παρατήρηση όσων έγραψαν για το δικό μου διήγημα είναι ότι αυτό δεν ήταν όσο έπρεπε κατανοητό. Πχ. η Νιένορ έγραψε

Νίκο, δεν είμαι σίγουρη πως έχω καταλάβει γιατί μετράμε ανάποδα και κάπου μπερδεύτηκα με τα ονόματα και έψαχνα ποιος είναι ποιος πισωγυρνώντας. Ειδικά στο -9- νομίζω πως πρέπει να μας δώσεις κάποιο στοιχείο παραπάνω αν δε σου αρέσει η ιδέα του ονόματος, κάτι χαρακτηριστικό για να μην αφήνεις αμφιβολίες μετά για το ρόλο του. Επίσης, έχω την αίσθηση πως υπάρχουν τρύπες στην ιστορία χωρίς όμως να είναι καθαρή αφαίρεση αυτό που κάνεις. Νομίζω πως μου λείπουν και στοιχεία που έχουν νόημα σε σχέση με αυτό που αφηγείσαι

.

ή ο Sileon έγραψε

Nikosal: Κάπου σε έχασα σε ότι αφορά τα γεγονότα και την επέμβαση στο ρου της ιστορίας.

κλπ.

 

Πρώτα από όλα, θεωρώ ελάττωμα να είσαι δυσνόητος και ποτέ δεν μου αρέσουν οι συγγραφείς που το κάνουν, συνήθως από αδυναμία ή από έπαρση. Άρα, αν κάπου έγινα δυσνόητος, ήταν λάθος μου. Αυτό είναι εξάλλου κάτι που δεν χωρά πολύ συζήτηση, ο αναγνώστης έχει το λόγο. Από την πλευρά μου πάντως έκανα ό,τι μπορούσα για να πετύχω μια ξεκάθαρη διήγηση. Επιπλέον έκανα το συνηθισμένο κρας τεστ, έδωσα το διήγημά μου για ανάγνωση πριν το αναρτήσω, χωρίς να διαπιστωθούν προβλήματα. Τελικά, είτε δεν τα κατάφερα, είτε ήθελε λίγο πιο προσεκτική ανάγνωση, ή ίσως και τα δύο.

 

Να ξεκαθαρίσω λοιπόν μερικές παραμέτρους (προσοχή, ό,τι ακολουθεί είναι spoiler στο διήγημά μου).

Η ανάποδη διήγηση είναι ένα απλό τρικ που σκέφτηκα για να πάμε στο 0, την ώρα μηδέν, την ώρα που η πρώτη ατομική βόμβα πέφτει στον πλανήτη μας. Από το -10 στο -1, η ιστορία παρακολουθεί πέντε άτομα που παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν. Πρώτα η εμπλοκή τους από το -10 στο -6 και κατόπιν, με την ίδια σειρά, από το -5 στο -1, η επίδρασή τους στη ρίψη της βόμβας.

 

Στο -10 ουσιαστικά έχουμε τον πρόλογο του Dain, οι δύο πρωτοπόροι χρονοταξιδιώτες (πολύ ωραίο το "χρονοναύτες" του Ντίνου) έρχονται από τον 62ο αιώνα στο 1945, σε λάθος ώρα και λάθος τόπο. Όπως εξηγείται παρακάτω, αυτό οφείλεται στην απειρία των μηχανικών της εποχής τους αλλά και στην έλλειψη ικανών ιστορικών δεδομένων (έχουν περάσει 42 αιώνες...) Η γενικότερη ανωριμότητά τους όσον αφορά τα ταξίδια στο χρόνο τους κάνει να φτιάχνουν και μια τέτοια λανθασμένη σύνθεση: Ένας γιαπωνέζος και ένας δυτικός θα ήταν πρόβλημα και στο Περλ Χάρμπορ αλλά ιδιαίτερα στη Χιροσίμα, όπου προσθέτω ότι ο δυτικός είναι και μαύρος, συνεπώς βγάζει μάτια στον πληθυσμό και για αυτό στο τέλος του -10 ο περιπτεράς με την πρώτη ματιά τους εντοπίζει και βάζει τις φωνές, τους πετάνε μπρίκια (τα οποία, ναι, χεχε, αγνοώ αν υπήρχαν ή όχι στην Ιαπωνία) κλπ.

Στο -9 εισάγω τον πρώτο (ουσιαστικά) διορθωτή, που έρχεται από 4 αιώνες πιο μετά (66ος αιώνας) να τους δολοφονήσει, για να μην αλλάξει η ιστορία και υπάρξουν "απόνερα" για πολύ καιρό, ενώ εξηγώ και γιατί ο διορθωτής δεν πάει στον 62ο να τους πει απλά "ε, ψιτ, μην τους στείλετε". Γιατί όσο πιο κοντά είναι η διόρθωση, τόσο περισσότερο επιδρά στην κοινωνία του διορθωτή. Ενώ αν η διόρθωση έχει γίνει 46 αιώνες στο παρελθόν, η αδράνεια (με τη φυσική έννοια) της ιστορίας "αναλαμβάνει" και σιγά σιγά, καθώς περνούν οι αιώνες, τα πράγματα γίνονται όπως θα ήταν χωρίς αυτήν (χωρίς τη διόρθωση). Δηλαδή, σκεφτείτε το ως εξής: Κάποιος πηγαίνει από το 2100 και δολοφονεί πχ. τον Καίσαρα, οπότε η ιστορία του πρώτου πΧ. αιώνα αλλάζει πολύ, του πρώτου μ.Χ. αρκετά, του 2ου μΧ ακόμα λιγότερο και τελικά γύρω στον 10ο αιώνα, τα πράγματα γίνονται ακριβώς όπως τα ξέρουμε, αφού η ιστορία είναι πιο ισχυρή από τη δράση ακόμα και των πιο διακεκριμένων ατόμων. Έτσι, δεν επηρεάζεται καθόλου η κοινωνία του διορθωτή. Μια δελεαστική (νομίζω) ιδέα, για να γράφεις για τα ταξίδια στο χρόνο, χωρίς επιπτώσεις σε εσένα. Διευκρίνιση τώρα για τη Νιένορ: Στο τέλος του -9 ο διορθωτής του 66ου φορά τη στολή του και πιάνει βιαστικά το πιστόλι του, μόλις ακούει τις φωνές από το βάθος του δρόμου. Είναι λοιπόν φανερό ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο (ο ένστολος με το πιστόλι) που ορμάει στο πλήθος στην αρχή του -8. Δεν χρειάζονται ονόματα ή άλλες διευκρινίσεις.

Στο -8 έχουμε το νέο διορθωτή (ή μάλλον διορθώτρια), έρχεται από το πιο μακρινό μέλλον, από τον 82ο, όπου πλέον έχουν τόσο πολύ εξελίξει την τεχνολογία που δεν χρειάζονται το "χρονομεταφορέα" του Dain, αλλά περνάνε στο μυαλό ενός κατοίκου της εποχής. Μου αρέσει αυτό σαν ιδέα, γιατί εξηγεί και γιατί δεν έχουμε "τσακώσει" ως σήμερα κανένα χρονοταξιδιώτη: Μα γιατί έρχονται με τη μορφή μας, μέσα μας, απλοί παρατηρητές. Η νέα διορθώτρια έρχεται να μπαλώσει τα σπασμένα και των δύο προηγούμενων, σίγουρη και αυτή (όπως και ο προηγούμενος, του 66ου) ότι ξέρει τι κάνει.

Στο -7 εμφανίζεται ο Ωραιοτόλης, που πράγματι μου άρεσε πολύ ως ιδέα, όπως και στον ΠιΚέι. Είναι άνθρωπος, έρχεται από το πολύ μακρινό μέλλον, τότε που το ταξίδι στον χρόνο είναι ακόμα πιο εξελιγμένο και ουσιαστικά μοιάζει με μια κατάδυση στα σκοτάδια του χρόνου. Οι άνθρωποι της εποχής του δεν παρεμβαίνουν άμεσα στα γεγονότα, σαν τους προηγούμενους, δεν συγχρωτίζονται με τους ανθρώπους των παλιότερων εποχών, απλά βουτάνε στα βάθη του παρελθόντος, βρίσκουν τις πηγές της ανωμαλίας και τις "ησυχάζουν", διορθώνοντας τις αλλαγές. Υπάρχει όμως και ένα τίμημα, μια παρενέργεια, η βουτιά στο χρόνο τους κάνει για ένα διάστημα να λιώνουν, όσο πιο βαθιά, τόσο πιο πολύ. Στον Ωραιοτόλη αρέσει να βουτάει, όμως κοινωνικά είναι μη αποδεκτό να το κάνει χωρίς σκοπό, για αυτό και όσα γίνονται στα δύο δικά του κεφάλαια.

Τέλος, στο -6 γνωρίζουμε τον συγκυβερνήτη του Ινόλα Γκέι, κάποιον Ρόμπερτ, που η μόνη του σχέση με το ταξίδι στο χρόνο είναι ότι μόλις διάβασε και του άρεσε πολύ το βιβλίο του Γουέλς, όμως πρόκειται να παίξει τον πιο καθοριστικό ρόλο στο διήγημα.

Ξανά στο -5 ως -2 παρακολουθούμε τους 4 να κάνουν τις διορθώσεις τους, που η μια αναιρεί την προηγούμενη, φτάνοντας στον Ωραιοτόλη που

βρισκόταν πια ένα βήμα από την αναταραχή που τον είχαν στείλει να αποσοβήσει. Με μια τελευταία προσπάθεια κατέβηκε εκεί που δεν είχε πάει ποτέ άνθρωπος [Παρένθεση: Ναι Σποκ, έχεις δίκιο.], στον 20ο. Και κρατώντας από τη συγκίνηση την ανάσα του, χάιδεψε την πηγή της, να την κάνει να ησυχάσει.

Να την κάνει, δεν ξέρουμε ακόμα αν τα κατάφερε (θα το μάθουμε στο -1 και στο 0 κεφάλαιο). Ήταν νέος, ήταν μόνος στα απόλυτα βάθη, ήταν άπειρος. Σχεδόν πάντως τα κατάφερε...

Στον -1 έχουμε πάλι τον συγκυβερνήτη, που μπροστά του βλέπει για ελάχιστο χρόνο 4 κυβερνήτες να κάνουν κάτι διαφορετικό, όσες και οι παρενέργειες από τις διορθώσεις για τις οποίες έχουμε πληροφορηθεί στο διήγημα. Ένας από αυτούς είναι έτοιμος να τραβήξει άλλο δρόμο (πιθανά αυτόν που οφείλεται στη διόρθωση του Ωραιοτόλη), πλην όμως ο συγκυβερνήτης, παγωμένος από τον τρόμο, λέει την πρώτη πόλη που του έρχεται στο νου ("Χι... Χιροσίμα") και το υπόλοιπο είναι history.

Και ναι, το κεφάλαιο μηδέν είναι history, αφού το όνομα της αφηγήτριας όχι μόνο είναι γιαπωνέζικο, αλλά επιπλέον αναφέρεται σε υπαρκτό πρόσωπο. Η εξιστόρησή της, σε πρώτο πρόσωπο, είναι ένας συνδυασμός εξιστορήσεων της ρίψης της βόμβας από πραγματικούς διασωθέντες της Χιροσίμας, όπως τις βρήκα στο δίκτυο (και τις συνέθεσα)... [Ναι Rodonaura, καλά το κατάλαβες].

 

Ελπίζω να μην σας κούρασα!

 

Μερικά υστερόγραφα, έτσι για την ιστορία:

α) Επί 2 1/2 βδομάδες, προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα έκανα αυτό το διήγημα ή ένα περιπετειώδες, στο στιλ του Ντίνου. Κατόρθωσα να γράψω μόνο τις τελευταίες 2-3 μέρες και είχα άγχος, καθώς γνώριζα ότι ο Ντίνος έχει ολοκληρώσει τη δουλειά του από την αρχή-αρχή!

β) Στον ντραφτ είχα ένα ακόμα "διορθωτή", πάνω από το επίπεδο της κοινωνίας του Ωραιοτόλη. Προερχόταν από εξωγήινους που ζουν έξω από το χρόνο όπως τον ξέρουμε. Μου ήταν όμως αδύνατο να βρω τρόπο να ολοκληρώσω / ενσωματώσω αυτό το κομμάτι και το διέγραψα.

γ) Φλέρταρα για λίγο τις τελευταίες ώρες με το κεφάλαιο +1, που αμέσως μετά το μηδέν θα έδειχνε ότι η ιστορία μπορεί τελικά και να αλλάζει (γιατί το 0 δείχνει ότι δεν αλλάζει). Δεν με ικανοποίησε και το πέταξα επίσης.

δ) Όταν με το Ντίνο επιλέξαμε το ταξίδι στο χρόνο για θέμα του διηγήματος και πριν ο Dain κάνει την εισαγωγή, κράτησα νοητά σημειώσεις για μερικές ιδέες μήπως και ταίριαζαν. Μια από αυτές ήταν, ένας στρατός που συντίθεται από το ίδιο ή τα ίδια άτομα σε χιλιάδες περσόνες, που ταξιδεύουν ανά πέντε λεπτά από το μέλλον στο παρόν (ώστε να δημιουργήσουν το αναγκαίο πλήθος). Σας θυμίζει τίποτα;

Edited October 2, 2007 by nikosal

[OxAp0d0]

Όου μι έφ τζι! Δε πρόλαβα να ψηφίσω... δεν τα ειδα καν, λόγω δουλειάς, αν και είχα παρακολουθήσει τον αρχικό διάλογο των μονομάχων. Τεσπα, ορμάω να τα διαβάσω και μάλλων θα κάνω εντίτ με σχόλια .

[Guest Dune]

Η πιο συχνή παρατήρηση όσων έγραψαν για το δικό μου διήγημα είναι ότι αυτό δεν ήταν όσο έπρεπε κατανοητό. Πχ. η Νιένορ έγραψε .

ή ο Sileon έγραψε

κλπ.

 

Πρώτα από όλα, θεωρώ ελάττωμα να είσαι δυσνόητος και ποτέ δεν μου αρέσουν οι συγγραφείς που το κάνουν, συνήθως από αδυναμία ή από έπαρση. Άρα, αν κάπου έγινα δυσνόητος, ήταν λάθος μου. Αυτό είναι εξάλλου κάτι που δεν χωρά πολύ συζήτηση, ο αναγνώστης έχει το λόγο.

 

Πρέπει να πώ ότι διαβάζοντας το διήγημα σου ένοιωσα πάρα πολύ άσχημα. Μου ήταν αδύνατον να το κατανοήσω. Το ιδιο και του Ντινου. Είπα λοιπόν οτι πρέπει κάποιος να εχει διαβάσει πολλά βιβλία εφ ώστε να έχει μεγάλη εξοικείωση εμ τον τρόπο γραφής αυτόν ώστε να καταλαβαίνει. Κάτι δηλαδή σαν να πρέπει να ξέρεις κινέζικα όταν διαβάζεις κάποιους πυ γράφουν στα κινέζικα. Γι'αυτο είπα εξ αρχής άλλωστε ότι πρέπει να τα διαβάσω πολλές φορές για να καταλήξω. Επρεπε να τα κατανοήσω πρωτα.

 

Στο δικο σου έφτασα μέχρι το -8 μερικές φορές ίσως την τελευταία να έφτασε μέχρι το -7 ΄που και σταμάτησα όλες τις φορές γιατί χάθηκα. Στου Ντίνου έφτασα μέχρι τη μέση όλες τις φορές. Δεν μπορούσα να κάταλάβω τίποτα, οπότε πήγα στο τέλος και στα δύο μήπως έβγαινε εκει΄ένα συμπέρασμα. Στο δικό σου αυτή η Γιαπωνέζα κρατάει τον άλλον από το χέρι. Πώς διάολο έγινε αυτό τώρα; Όλοι έχουν γίνει στάχτη, αυτή είναι τεθωρακισμένη; Τελος πάντων, επειδή από το τέλος υπέθεσα ότι ούτε εκεί θα έβγαινε άκρη τα παράτησα εντελώς, φοβερά μπερδεμένος. Στην συνέχεια, παρακολουθώντας τα σχόλια των υπολοίπων πείστηκα ότι είμαι απλά άσχετος με την εφ, αφού όλοι οι άλλοι τα κατάλαβαν όλα. Γι'αυτό αλλωστε και απέφυγα να ψηφίσω τελικά αφου θα ψήφιζα εντελώς στην τύχη.

 

Τελευταια μου προσπάθεια ήταν να δώ μήπως είμαι προκατειλημένος. Έτσι παρακάλεσα τη σύζυγο μου να διαβάσει τα διηγήματα. Εκείνη κατάφερε να φτάσει μέχρι το -6 όμως κουράστηκε τόσο πολύ που δεν διάβασε κάν του Ντινου. Όμως και οι δύο συμφωνήσαμε ότι ο τρόπος γραφής είναι καλός και με ενδιαφέρον και στο δικο σου και στου Ντίνου. Απλά στάθηκε αδύνατον να τα κατανοήσουμε.

 

Δεν ξέρω άν κάνω καλά που τα γράφω αυτά, ειναι απλά η γνώμη δύο ανθρώπων προφανώς έξω από την εφ, οπότε δεν έχουν καμία σημασια. Προφανώς τα διηγήματα εφ, απευθύνονται σε μυημένο κοινό, όπως τα κινέζικα κείμενα απευθύνονται λογικά σ'αυτούς που μιλάνε κινέζικα. Οπότε η γνώμη μας να μήν σας απασχολεί, την αναφέρω απλά γιατί είχα υποσχεθεί σχόλια και ψηφο.

[Nienor]

Νίκο, το ξαναδιάβασα μετά από την εξήγηση και τώρα μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Αυτό εδώ:

Οι άνθρωποι της εποχής του δεν παρεμβαίνουν άμεσα στα γεγονότα, σαν τους προηγούμενους, δεν συγχρωτίζονται με τους ανθρώπους των παλιότερων εποχών, απλά βουτάνε στα βάθη του παρελθόντος, βρίσκουν τις πηγές της ανωμαλίας και τις "ησυχάζουν", διορθώνοντας τις αλλαγές.

το είχα χάσει εντελώς τις προηγούμενες φορές. Τα άλλα της εξήγησης όχι, και που δεν τα είχα καταλάβει ακριβώς δηλαδή, δε μου χτυπήσανε λάθος καμπανάκια, κάπου υπήρχαν στα από κάτω στρώματα της σκέψης ας πούμε. Αλλά αυτό για το "ησύχασμα", την ωραιότερη ιδέα του κειμένου όπως το βλέπω τώρα, δεν το είχα καταλάβει καθόλου. Με είχε μαγέψει που ταξίδευε με τον τρόπο αυτό, σκέψου τώρα που δεν είναι μόνο μια ωραία εικόνα... Ξαναπιάστο κάποτε αυτό το διήγημα pls... θα γίνει υπέροχο.

[tetartos]

Ευτυχώς που έχει περάσει, και μάλιστα τόσο πολύ, η διορία! Πραγματικά πολύ δύσκολη επιλογή... Τα υπέρ και τα κατά της κάθε προσέγγισης νομίζω ήταν αλληλένδετα. Η ιστορία του Ντίνου μπόρεσε να είναι άμεση, περιπετειώδης, συναρπαστική, ακριβώς επειδή ήταν με τον τρόπο της γραμμική. Η ιστορία του Νίκου, όντας πολύπλοκη, ουσιαστικά σπονδυλωτή, ήταν και πιο δυσκολονόητη.

 

Πραγματικά πολύ ωραία τα σεναριακά ευρήματα και των δύο. Πρώτη φορά διαβάζω τόσο μεγάλες ιστορίες από τον υπολογιστή χωρίς να καταλάβω πώς πέρασε ο χρόνος! Επίσης, μου άρεσαν πολύ και τα σχόλια που σας έγιναν, εξέφρασαν πολύ εύγλωττα όσα κι εγώ σκεφτόμουν για τις ιστορίες. Νίκο, η ανατομία της πορείας σου μέχρι τη συγγραφή ήταν πραγματικά απολαυστική - σ' ευχαριστώ.

 

Τέλος, προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, στην ιστορία του Νίκου θα ήθελα ίσως λίγο περισσότερο όγκο-χρόνο, ώστε να χωνέψω τους τόσους χαρακτήρες και τις δράσεις τους. Να "κάτσουν" καλύτερα στο μυαλό μου. Στην ιστορία του Ντίνου θα ήθελα (κι εγώ) ένα πιο ζωντανό τέλος. Ίσως από την οπτική γωνία των πρωταγωνιστών. Και φυσικά στην ιστορία της ζωής μου, θα σας ήθελα και τους δύο να γράφετε σενάρια για τις παραγωγές μου, χε, χε!

[DinoHajiyorgi]

Τακ-τακ-τακ… Το διαολεμένο ξύλινο ποδάρι.

«Τι θες απολειφάδι;»

«Αφεντικό…ήρθε περγαμηνή από το…νησί»

«Α, μπα; Και τι λέει;»

«Πέρασε τόσος καιρός λέει. Πότε θα πάρει το περουκίνι του πίσω;»

«Χα! Γούστο έχει. Αλήθεια τι το κάναμε εκείνο;»

«Σφουγγαρίστρα.»

«Σωστά. Πες του το κάστρο μου έχει πάνω από εκατό δώματα και άλλα τόσα μπουντρούμια. Στρωμένα με πλακάκια παρακαλώ. Το περουκίνι του, ως δίκαια κερδισμένο τρόπαιο, μας είναι χρήσιμο.»

«Ναι αφεντικό.»

Τακ-τακ-τακ…

«Κακάδι!»

«Ναι αφεντικό;»

«Πες του πως μπορεί όποτε θέλει να το διεκδικήσει πίσω. Ξέρει πως. Χαρ-χαρ-χαρ!»

«Χαρ-χαρ! Αχ λες αφεντικό;»

«Αν του’χει μείνει τίποτα. Άντε πήγαινε.»

«Ναι αφεντικό.»

[Spock]

Πω πω! Έχω ξαναπεί ότι το τόπικ αυτό είναι το αγαπημένο μου του φόρουμ! Και μόνο που είδα ότι έπεται συνέχεια και μπορεί να έχουμε και νέο Write Off μεταξύ σας, όπως το θαυμάσιο εκείνο, έχω ανατριχιάσει!!!!!!!!!!

[nikosal]

Κατέβηκα όλο το δρόμο στα μαύρα σκοτάδια και χώθηκα στην εκκλησία από την πλαϊνή πόρτα, όπως είχαμε συνεννοηθεί. Σκουντούφλησα σε κάτι άστεγους που είχαν βρει καταφύγιο σκεπασμένοι πρόχειρα με τις κουβέρτες που άφηνε κάθε βράδυ ο παπάς, και έψαξα το εξομολογητήριο. Μόλις τα μάτια μου συνήθισαν λίγο, το είδα στο βάθος και μέσα τη ογκώδη φιγούρα του, ακίνητη σα μονόλιθος.

Κάθισα στο πλαϊνό κάθισμα.

-Εδώ είσαι; Ρώτησα.

-Κάμποση ώρα, γάβγισε. Είχαμε πει δύο ακριβώς.

Κοίταξα το ρολόι μου αλλά δεν ξεχώριζα τους δείκτες. Αποφάσισα να το παίξω κορώνα γράμματα, με την ελπίδα ότι ούτε αυτός έβλεπε τους δικούς του.

-Δέκα λεπτά άργησα, είπα.

Δεν το πήρε πολύ καλά. Άκουσα ένα βρυχηθμό.

-Ίσως λίγο παραπάνω, βιάστηκα να προσθέσω.

Σιωπή. Και σε λίγο:

-Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνουμε τώρα.

-Τι κάνουμε; Δεν είδες πώς τον προκάλεσα για τους μεταφραστές; Χα! Έβαλε την ουρά στα σκέλια και το βούλωσε.

-Ησυχία εκεί! ακούστηκε μια φωνή από τους άστεγους. Κοιμόμαστε.

-Θα σας έλεγα τώρα...

-Πάψε! Μούγκρισε πάλι ο συνομιλητής μου. Δεν θέλω φασαρίες με τον παπά.

Σιωπή πάλι. Άρχισα να χάνω την υπομονή μου.

-Τι άλλο να κάνω;

-Να απαντήσεις κατευθείαν στο τόπικ για το write off.

Πάγωσα.

-Μες τις διακοπές μου; Να δεχτώ write off μες τις διακοπές μου;

-Ναι!

-Μα έχουν άλλοι σειρά.

-Τι άλλοι σειρά και αηδίες; Εσείς οι δύο είστε μονίμως εκτός σειράς.

-Και αν πει κανείς τίποτα;

-Θα βγω εγώ να σας καλύψω.

Κατάλαβε ότι δίσταζα.

-Και θα στείλω και το Σποκ καπάκι να πει πάλι καμιά σάλτσα για το αγαπημένο του τόπικ.

-Δεν ξέρω... Αν δεχτεί... Δεν ξέρω... Την άλλη φορά βλέπεις...

-Την άλλη φορά κέρδισες, το ξέχασες;

-Κβαντικά, ναι, αλλά ποιος το κατάλαβε; Αυτοί μετράνε μόνο τις κανονικές ψήφους.

-Ναι, αλλά σε αυτές με το σπιν ανάποδα κέρδισες 288-204. Σάρωσες. Συν ότι θα σου πασάρω πάλι μια βδομάδα πριν την εισαγωγή.

-Ναι, ήμουν καλύτερος! έκανα με έξαψη.

-Στο να μας ξυπνάς είσαι καλύτερος μεγάλε, φώναξε ξανά ο άστεγος από το βάθος.

 

Μισή ώρα μετά ήμουν σπίτι μου και έψηνα τέσσερις μπριζόλες χοιρινές για βραδινό. Πρέπει να κοιτάξω λίγες μέρες τη διατροφή μου. Αν είναι να τον κοντράρω,θα το κάνω σε όλα.

Edited July 2, 2008 by nikosal

[DinoHajiyorgi]

Το ξεπουπουλιασμένο, θαλασσοδαρμένο πετούμενο βούτηξε από το στενό παράθυρο του πύργου και κόλλησε με έναν υγρό γδούπο στον απέναντι τοίχο. Το μαρούλι που απολάμβανα παραλίγο να μου κάτσει στον λαιμό. Πλησίασα το ταλαίπωρο πουλερικό και βρήκα την τοσοδούλα περγαμηνή τυλιγμένη στο ποδάρι του. Μήνυμα από τους κατασκόπους μου στο νησί.

 

Καλά νέα. Η άρνηση μου να επιστρέψω το τρόπαιο, του είχε στοιχίσει. Και η πρόκληση μου τον είχε τσούξει διπλά. Θα του κατέστρεφα τις διακοπές. Μπουχαχαχαχά. Που να είναι 48άρη η κάθε σου μέρα! Θα σε λιώσω και θα σκούξεις καρεκλοκένταυρε… Τι άλλο; Συνωμοτεί με τον συγγραφέα της εισαγωγής; Μα πως;! Θα πρέπει να τον εγκρίνω κι εγώ. Φτου, δε λέει ποιος είναι… Πρέπει να προσέχω…υπάρχουν προδότες παντού… Θα πρέπει να μελώσω τους δικούς μου…«εισαγωγείς»… Μην ξεχάσω να τους στείλω από ένα πακετάκι τουλούμπες και ένα τάπερ με παγωτό καϊμάκι πολίτικο…

 

Τι άλλο λέει εδώ –μούμπλε-μούμπλε- «Χοιρινές μπριζόλες;!» Σλλλρρπ, σλλρρρπ, μιαμ, το τέρας, το κτήνος... Κάποιος τον πληροφορεί για τα οικονομικά μου και παίζει με τον πόνο μου…αχ κρεατάκι-κρεατάκι…

 

…και… «Υ.Γ. … κβαντική νίκη;!!!» Α που να τον…και να τον… Α τον Φραγκοκοτά!! Α που να ρέψει το παστωμένο γερόντιο!!! Θα τον…

 

Ω, ένα λεπτό…την τελευταία φορά είχε επιλέξει εκείνος θέμα! Εκείνος!! Είναι η… η σειρά μου!! Μπουάχαχαχαχααααα!!! Μα τα τρελά νερά του Ευρίπου! Ο Μαύρος Σκώληξ με ευνοεί…Ρρρρρρχαρχαρχαρ…

 

Απολειφάδι!!! Κατέβασε τα κιτάπια! Ξέθαψε τις οστεοθήκες! Ξεσκόνισε τους παπύρους! Ο Συριανός θα λαλήσει! Θα ψάχνετε! Θα στον καταντήσω δυσλεκτικό! Θα πληκτρολογήσω την δημιουργική του νεκρολογία!!

 

Τακ-τακ-τακ…

«Ήρθα αφεντικό.»

«Πάρε αυτό το πουλί, τάισε το και στείλε απάντηση… Γράψε πως η Χαλκίδα περιμένει αποδοχή πρόκλησης και συνάντηση για καθορισμό όρων και παραμέτρων… Μπορεί φυσικά να προτιμήσει τις διακοπούλες του…αφού αναρτήσει πρώτα κείμενο στο φόρουμ δηλώνοντας την συγγραφική μου υπεροχή και ανωτερότητα!»

«Έγινε boss…»

«Για ένα λεπτό!»

«Ναι αφ…»

«Βάλε το πουλί στον φούρνο! Με πατάτες! Κι ετοίμασε τα μπογαλάκια σου. Πας στο νησί, incognito. Δεν θα επαναπαυτούμε στις δάφνες μας. Αυτό το write-off θα είναι το full monty!!»

Edited July 2, 2008 by DinoHajiyorgi

[nikosal]

Πλησίασα τη μούρη μου στη δική του -και αμέσως τραβήχτηκα πίσω από τη μπόχα. Τι διάολο, δεν πλένονται ποτέ σε εκείνον τον πύργο;

-Πώς είπες σε λένε; Αναστάση;

-Έτσι με έλεγε η μητέρα μου, καλέ μου κύριε, απάντησε με φωνή που έτρεμε σαν το χέρι του παππού μου στα τελευταία του. Το αφεντικό όμως προτιμά να με λέει απολειφάδι.

-Μμμμ... Μάλιστα.

Του χαλάρωσα μια σταλιά τα δεσμά και του έδωσα μια κουταλιά νερό που κατάπιε λαίμαργα. Έτσι θα τον έπαιζα, κουβέντα και επιβράβευση.

-Και σε έστειλε εδώ ο ίδιος ο ακατανόμαστος;

-Μάλιστα καλέ μου κύριε. Για να σας κατασκοπεύσω.

Μόνο που δεν με πήραν τα γέλια.

-Μμμμ... Να με κατασκοπεύσεις, σωστά. Και τι έμαθες;

-Τίποτα, τίποτα! Με τσακώσατε την πρώτη κιόλας στιγμή!

-Μμμμ... Την πρώτη κιόλας στιγμή...

Πήγα στο παράθυρο και έκανα ότι κοιτάω έξω σκεπτικός.

-Και ασφαλώς θα θες να γυρίσεις πίσω στο αφεντικό σου, είπα μετά από λίγο.

-Εχ, αν πάλι θέλετε να μείνω εδώ μαζί σας... Ξέρετε, εκεί κάτω τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα... Τρώω μόνο τα αποφάγια από τις 56 γάτες...

Είπε 56; Για να τις μείωσε έτσι δραστικά, κάτι πρέπει να τρέχει. Άνοιξα πάλι το ψυγείο και έβγαλα ένα καταΐφι με κρέμα σαντιγί. Το μπούκωσα με απόλαυση και ένιωσα τα ίδια τα μάτια του να προσπαθούν να μου το αρπάξουν.

-Μμμμ (πάλι)... Να μείνεις, γιατί όχι; Αφού φυσικά μου πεις δυο τρία πράγματα που πρέπει να ξέρω.

-Ό,τι θέλετε, καλέ μου κύριε! Διατάξτε!

Έριξα μια λεμονίτα έψα στο στομάχι μου, να φύγουν τα σιρόπια και ρεύτηκα όσο πιο απολαυστικά μπορούσα. Τώρα ήταν η στιγμή για το μεγάλο κόλπο της ανάκρισης.

-Να, ας πούμε... Τασούλη, για πες μου, ξέρει για την εισαγωγή;

-Μάλιστα κύριε! Ξέρει ότι συναντήσατε εκείνο τον άλλο κυριούλη στην εκκλησία προχτές το βράδυ και σας την πάσαρε ολόκληρη, μαζί με είκοσι δουλεμένες συνέχειες.

Α, μάλιστα, οι "άστεγοι" καλή τους ώρα...

Πάτησα ένα κουμπί και το απολειφάδι πετάχτηκε έξω από τον 20ο όροφο.

Τα πράγματα είναι σοβαρά, σκέφτηκα... Αυτή τη φορά, δεν θα είναι περίπατος. Αυτή τη φορά πρέπει να βάλω τα μεγάλα, τα πολύ μεγάλα μέσα...

Edited July 3, 2008 by nikosal

[DinoHajiyorgi]

«Ναι Γιάννη μου, ναι σου λέω. Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή, τώρα που κάθεται και τα ξύνει. Καλοκαιράκι βλέπεις, δεν έχει τίποτα να κάνει, και δεν υπάρχει ποτέ ‘νωρίς’ σε αυτά τα ζητήματα. Αν ξεκινήσεις τώρα θα το’χεις το θεατρικό μέχρι του χρόνου. Τώρα όμως! Τηλέφωνα, sms, e-mail, φαξ, γράμματα, θα λυγίσει. Ξεκίνα άμεσα!»

 

Κατέβασα το ακουστικό. Το όπλο «Στάγκος» είχε ενεργοποιηθεί. Κατέβηκα τα μουχλιασμένα, στριφογυριστά σκαλοπάτια προς το σπα του πύργου στο μπουντρούμι. Το απολειφάδι ήταν ήδη ξάπλα στον πάγκο τσιτώματος. Τα δύο ευβοϊκά τρολ στις άκρες έδωσαν άλλη μια στροφή στους τροχούς τυλίγοντας κι άλλο αλυσίδα. Η πλάτη του μπασμένου ίσιωσε λίγο ακόμα με ένα δυνατό ΚΡΑΚ.

«Ίσιωσες καθόλου βρε κακάδι;!» του ούρλιαξα.

«Λυπήσουμε αφεντικό!» με παρακάλεσε.

«Γιατί βρε; Καλό σου κάνω. Να ψηλώσεις λίγο και να πάψω να σε φωνάζω ‘απολειφάδι’. Τώρα θα σε λέω… ‘Προδότη!!!!’»

Δεν άντεξα, μου ξέφυγαν δάκρυα.

«Πως μπόρεσες να με προδώσεις;! Και με εκείνον;!»

«Κόλπο ήταν αφεντικό! Ήθελα να κερδίσω την εμπιστοσύνη του!»

Άλλη μια στροφή. ΚΡΑΚ.

«Αχ!!»

«Κακάδι! Η τιμωρία σου εμένα με πονάει διπλάσια! Εγώ που σε ανέθρεψα…Σνιφ… Σαν χθες δεν ήταν που σε έξυσα από την πατούσα της μπότας μου και σε έφερα στον κόσμο;!»

«Είμαι ο πιστός σου ακόλουθος αφεντικό…»

Με ένα μου νόημα χαλάρωσαν τις αλυσίδες.

«Πες μου τι έμαθες.»

«Τρέμει ο Συριανός αφεντικό. Τα έχει κάνει πάνω του με την πρόκληση που του πέταξες. Ξέπεσε σε μεθόδους απελπισίας. Ο κάθε Μπάμπης, Τάκης και Κωστής του χωριού του γράφουν εισαγωγές και ιστορίες. Οι σύμμαχοι του στο φόρουμ είναι ελάχιστοι. Το ξέρουν πως σνομπάρει τα διηγήματα τους και δεν πιάνεται ούτε περαστικός έξω από την Βιβλιοθήκη τους. Οι φορουμίτες στηρίζουν εσένα ω Μαύρε Σκώληξ…»

«Πολύ καλά νέα πράγματι…»

Πήρα πάλι τις σκάλες προς τις επάλξεις…

«Α…Αφεντικό!»

Γιατί να ανησυχώ; Είχα όλα τα πλεονεκτήματα στο πλευρό μου…

«Δεν θα τους πεις να με λύσουν…;»

Είχα ήδη το τρόπαιο κι εκείνος είχε γονατίσει προ πολλού. Έβγαζα δέκα διηγήματα στην καθισιά. Εκείνος ξοδευόταν να εφευρίσκει ονοματεπώνυμα για τον Κούστα και την κυρά του.

«…Αφ…ντ…κό;…»

 

Στάθηκα στην ταράτσα του πύργου και αγνάντεψα τα τρελά μαύρα νερά. Στροβιλίζονταν και κόχλαζαν για μένα.

«Μπουαχαχαχαχαχαχαααααααααααά…σνιφ – what?!»

Τι ήταν αυτό; Με χτύπησε αναπάντεχος νοτιάς και μύρισα ξεκάθαρα ένα ξόρκι. Ήταν ένα κύμα…τσίκνας! Από χοιρινές μπριζόλες!! Κοίταξα ψηλά στο ρυτιδιασμένο σαν σταφίδα σύννεφο που κρεμόταν πάνω από τη γέφυρα. Αναγνώρισα αμέσως τη μούρη του. Σήκωσα τη γροθιά μου στον αέρα.

«Αυτό σου έμεινε μόνο μπαγιάτικο στρείδι;! Είσαι ήδη χαμένος από χέρι!! Μ’ακούς;!! Χάρη σε μένα θα γράψεις το τελευταίο σου κείμενο!!! Ουάχαχαχαχααααααααααααα!!»

[DinoHajiyorgi]

Τον έτρωγε η ανησυχία τον Συριανό. Περίμενε κάτι τρομερό να τού'ρθει από την Χαλκίδα. Βγήκε στο μπαλκόνι του που έβλεπε στο λιμάνι και τότε το είδε. Το μήνυμα του Σκώληκα είχε ξεκινήσει. Ερχόταν.

 

Όταν το έλαβε...η θέα από το παράθυρο του είχε αλλάξει τελείως.

[Διγέλαδος]

Δεν βάζετε λέω εγώ ως έπαθλο εκείνα τα γυαλιά; (εκεινο το βραβείο από το διαγωνισμό;)

Αν χάσει ο Νίκος, τότε πρέπει να τα πάρει από τα οπτικά και να τα στείλει στο φρούριο του Dino και μάλιστα να του δώσει από πιο πριν φωτογραφίες για να διαλέξει, αν φοβάται ότι δεν θα του αρέσει.

Αν χάσει ο Dino τότε να περάσει από τη Σύρο για να τα πάρει και να πάει να δώσει τα respects του στον Νίκο!

[DinoHajiyorgi]

Δεν βάζετε λέω εγώ ως έπαθλο εκείνα τα γυαλιά; (εκεινο το βραβείο από το διαγωνισμό;)

Αν χάσει ο Νίκος, τότε πρέπει να τα πάρει από τα οπτικά και να τα στείλει στο φρούριο του Dino και μάλιστα να του δώσει από πιο πριν φωτογραφίες για να διαλέξει, αν φοβάται ότι δεν θα του αρέσει.

Αν χάσει ο Dino τότε να περάσει από τη Σύρο για να τα πάρει και να πάει να δώσει τα respects του στον Νίκο!

 

"Τρόπαιο κάτι που η μεγαλειότητα μου έχει κερδίσει ήδη;! Άκου προσβολή! Απολειφάδι!"

"Ναι αφεντικό..."

"Ποιος είναι αυτός ο...twocows; Τσιράκι του Συριανού;"

Φλιπ-φλιπ-φλιπ (το απολειφάδι ξεφυλίζει το κιτάπι).

"Γνωστή μούρη...χωρίς όμως ξεκάθαρες συμμαχίες..."

"Την έχει καλυμμένη την ουρά του, ε; Βάλ'τον στη μαύρη λίστα και μούχλιασε κανένα μπουντρούμι. Να στείλουμε μια προσκλησούλα..."

[Διγέλαδος]

Κοίταξα την κρυστάλλινη μπάλα και μόλις είδα την αντίδραση του Dino γέλασα σατανικά:

"Μουχαχαχαχα"

και συνέχισα τις σκέψεις μου φωναχτά:

"Και που να ξέρανε!"

 

"Διοικητά twocows ακομα δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζετε να χρησιμοποιήτε αυτή την κρυστάλλινη μπάλα, ενώ υπάρχει αυτό το τέλειο ολογραφικό σύστημα παρακολούθησης;" Ρώτησε, χωρίς να καταλαβαίνει πολλά ο μικρούλης Μονογέλαδος.

"Σκασμός onecow! Δεν καταλαβαίνεις ότι προσθέτει στην ατμόσφαιρα;"

 

"Να υποθέσω ότι για αυτό υπάρχει και αυτό μικρόφωνο που γράφει από πάνω: Φωνή Θεϊκής Οντότητας"; Με ξαναρώτησε προκαλώντας μου εκνευρισμό

"Ναι, και μη μου μιλήσεις για την τηλεπαθητική συσκευή ηχοκυμμάτων!"

Edited July 3, 2008 by twocows