Jump to content

Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ (Edgar Rice Burroughs)


Recommended Posts

Τον τελευταίο καιρό διάβασα πολλά θέματα που αφορούσαν συγγραφείς σπουδαίους και ονομαστούς ή απλά αγαπητούς σε κάποιους από μας. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου αγάπη για κάποιον κύριο που αν τον γνώριζα προσωπικά ίσως και να του έχωνα καμμιά μπουνιά στη μούρη.

 

Ο λόγος για τον Edgar Rice Burroughs (1875-1950), έναν πολυγραφότατο και παγκοσμίως άγνωστο συγγραφέα. Και είναι παγκοσμίως άγνωστος, παρόλο που ο ήρωάς του είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες, σχεδόν αρχετυπικές θα έλεγα, λογοτεχνικές φιγούρες της παγκόσμιας κοινωνίας, μαζί με τον Ρομπέν των Δασών, τον Τζέημς Μποντ και το Γιάννη Αγιάννη. Ο E.R.B. είναι ο πνευματικός πατέρας του Ταρζάν.

 

Γεννήθηκε στο Σικάγο και μετά από μια σειρά παιδικές περιπέτειες, γράφτηκε σε κάποια στρατιωτική ακαδημία. Εκεί γνώρισε κι έγινε στενός φίλος με κάποιον λοχαγό, πάνω στον οποίο θα έχτιζε αργότερα πολλούς από τους ήρωές του. Δεν πέτυχε στις εξετάσεις για το Γουέστ Πόιντ, αλλά κατάφερε να γυρίσει στην ακαδημία σαν καθηγητής Γεωλογίας, συν κάποια ακόμη αξιώματα. Βέβαια δεν ήξερε γρυ από Γεωλογία, αλλά αυτό δεν ήταν σημαντικό…

 

Συνέχισε να προσπαθεί για στρατιωτική καριέρα χωρίς αποτέλεσμα. Αντ’ αυτού κατέληξε στα σύνορα να κυνηγάει μια τον Απάτσι Κιντ, μια τον περίφημο ληστή Μπλακ Τζακ και μια τον Τζερόνιμο τον ίδιο. Τελικά απολύθηκε το 1897, παντρεύτηκε την καλή του και πήρε τους δρόμους να βρει καμμιά δουλειά. Και βρήκε. Πολλές. Σε συνεργείο φόρτισης μπαταριών. Σε χαρτοπωλείο. Σε μηχανές που έψαχναν στο βυθό των ποταμών για χρυσό. Στους σιδηρόδρομους σαν αστυνομικός. Σαν πλασιέ, πουλούσε λάμπες, σοκολατάκια, περιοδικά. Σαν λογιστής, ξανά χωρίς να έχει ιδέα για το φόνο. Σαν πωλητής πάλι, αλλά αυτή τη φορά πουλούσε σπίτια δι’ αλληλογραφίας. Και τελικά κατέληξε πράκτορας σε μια εταιρία που έφτιαχνε ξύστρες για μολύβια.

 

Κι εκεί, εν έτει 1911, με μπόλικο χρόνο πια στη διάθεσή του κι έναν μισθό που να θρέφει την οικογένεια, άρχισε να γράφει για να περνάει την ώρα του. Τι δημιούργησε όσο δούλευε εκεί; Τον Ταρζάν και τον Τζόν Κάρτερ.

 

Για τον πρώτο οι συστάσεις είναι περιττές: όλοι ξέρουν πέντε πράγματα για τον Ταρζάν, λόρδο Γκρέυστοουκ, που τον μεγάλωσε ένας θηλυκός γορίλας. Οι νουβέλες με τον Ταρζάν έφτασαν τις 30 σε αριθμό, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αναφέρονταν στο γιο του Ταρζάν και στα δίδυμα του Ταρζάν (Tarzan Twins). Η πιο γκαγκά ιστορία όμως είναι εκείνη όπου Ρώσος πράκτορας του Στάλιν αποστέλεται στην Αφρική για να σκοτώσει τον Ταρζάν καθώς αυτός αποτελεί απειλή (!) για τον κομμουνιστικό κόσμο…

 

Ο Τζον Κάρτερ από την άλλη δεν είναι και τόσο γνωστός, αλλά για μένα έχει την ίδια θέση στην πρωτοπορία με τον Κόναν του Χάουαρντ. Ίσως είναι η πρώτη space fantasy ιστορία που ειπώθηκε ποτέ, αν εξαιρέσεις τον Ικαρομένιππο του Λουκιανού. Πολεμιστής στον Εμφύλιο, ο Τζον Κάρτερ βρίσκεται να αργοπεθαίνει από τα τραύματά του σε μια σπηλιά της αμερικανικής ηπείρου. Πάνω στις επιθανάτιες αναζητήσεις του συγκεντρώνει το βλέμμα του στον πλανήτη Άρη (είναι και νύχτα) και τσουπ! μεταφέρεται χωρίς να μας εξηγηθεί το πώς στον κόκκινο πλανήτη! Εκεί βρίσκει μια φύση μισοπεθαμένη, αλλά πολιτισμούς που ανθούν, με πόλεις βασίλεια, ένα κάρο κακόβουλες φυλές, πραγματικά ανίκητα κτήνη, διαβολικούς επιστήμονες, στρίγγλες ιέρειες και βεβαίως την ωραιότερη γυναίκα του Ηλιακού Συστήματος, την εκθαμβωτική Ντέγια Τόρις (Dejia Thoris). Περιττό να αναφέρω ότι επειδή είναι γήινος είναι και πιο δυνατός από τους ντόπιους πηδάει ψηλότερα, έχει περισσότερο θάρρος, κλπ, κλπ, κλπ. Κερδίζει το κορίτσι, το παντρεύεται δόξη και τιμή, σκαρώνουν και παιδάκια (που βγαίνουν από το αυγό, καθόσο ωοτόκοι οι Αρειανοί) και το νήμα των ιστοριών συνεχίζεται για έντεκα αυτοτελείς ιστορίες.

 

Αργότερα στην παρέα των δύο αυτών θα προτεθεί ο Κάρσον Νάπιερ, ένα πλουσιόπαιδο που φτιάχνει ένα διαστημόπλοιο και ναυαγεί στην Αφροδίτη και (μαντέψτε) βρίσκει κι εκεί πολιτισμό, κακούς και το απαραίτητο μισόγυμνο (ένεκα η ζέστη) κορίτσι (4 νουβέλες), καθώς και οι ήρωες της εφταλογίας του Πελλούσινταρ, μιας χώρας που βρίσκεται στο εσωτερικό της γης, γεμάτη με προϊστορικά τέρατα και –οποία έκπληξις- ημίγυμνες καλλονές. Αν και το Πελλούσινταρ είναι μάλλον το καλύτερο για μένα ο τόπος του παραμυθιού είναι το Μπαρσούμ, όπως λένε οι ιθαγενείς τον Άρη.

 

Ο E.R.B. είναι φαφλατάς. Μεγάλος φαφλατάς. Χαρακτηριστική σκηνή, όπου ο Ταρζάν σταματάει την Τζέην στο σταθμό του τρένου, όπου αυτή πρόκειται να φύγει γιατί δεν έχει καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος μαζί της και της αραδιάζει ένα κατεβατό, με γλώσσα Ζουράρια, που όχι ο πιθηκάνθρωπος, ούτε καν εγώ δε θα μπορούσαν να χρησημοποιήσω, ή η σκηνή όπου η Thuvia, η κόρη του Τζον Κάρτερ σταματάει τον αγαπητικό (που επίσης ετοιμάζεται να φύγει, γιατί νομίζει ότι εκείνη δεν τον αγαπάει) με τη λυρική-τραγική-ξεκαρδιστική φράση «Stay, my chieftain, stay! I love you!» Κι όμως πέρα από την φανφαρόνικη γλώσσα, είναι ένας γνήσιος παραμυθάς που σε κάνει να βουλιάζεις μέσα στους κόσμους του, ζεστός και πανευτυχής που κάποιος σκέφτηκε να σου τους περιγράψει. Ούτε μια στιγμή δεν αμφισβήτησα ότι υπάρχει το Μπαρσούμ ή το Όπαρ ή το Πελλούσινταρ. Σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα αυτά στ’ αλήθεια υπάρχουν ι απλά μόνο εκείνος μπορεί να σου τα περιγράψει όπως πραγματικά είναι.

 

Το κακό και το εκνευριστικό είναι ότι έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στάνταρ στο μυαλό του (η μπουνιά στη μούρη που έλεγα στην αρχή). Εντάξει κι ο Κόναν έχει έναν ρατσισμό, κι ο Κόναν έχει ένα φαλλοκρατικό κατιτίς, αλλά ο E.R.B. στη δίνει, γιατί κατά τα άλλα δεν δείχνει βαρβαρότητες. Οι καλοί λευκοί, που είναι τόσο καλοί ώστε έχουν και πράσινους φίλους (η δεύτερη αριθμητικά φυλή στον Άρη είναι οι Ταρκς, πράσινοι, τέσσερα χέρια, τρία μέτρα μπόι και χαυλιόδοντες), οι όμορφοι άνθρωποι που αν είσαι άσχημος είσαι αναγκαστικά και κακός, οι σατανικοί επιστήμονες, που αν δεν ξέρεις να ξιφομαχείς είσαι μικρόψυχος και ποταπός, και φυσικά οι γυναίκες που περιορίζονται να είναι όμορφες, να αντιστέκονται σ’ όσους προσπαθούν να τις παντρευτούν με το ζόρι (για να σε βιάσουν, ούτε λόγος, ούτε οι σατανικοί δικτάτορες δεν το κάνουν) κι όταν ο μπρατσαράς τις υπερασπίζεται με το σπαθί του ρίχνουν κι ένα θούριο για να του δώσουν θάρρος (και σιγά μην απλώσεις χέρι να πιάσεις σπαθί). Κλισέ; Μάλλον όχι ακριβώς, για την εποχή που γράφτηκαν. Απλά είναι κάπως ξεπερασμένα για μας, και ικανοποιούν τις ανάγκες ρομαντικών κοριτσόπουλων που περιμένουν τον πρίγκηπα πάνω στ’ άσπρο άλογο (ή πάνω στον ελέφαντα, ή πάνω στο εξάποδο αρειανό του υποζύγιο).

 

Συμπέρασμα: μ’ αρέσει ο E.R.B. Μ’ αρέσει πολύ, γιατί μερικές φορές είναι σαν να μην υπάρχει όλη αυτή η βρωμιά γύρω μου και να μπορούσαν κι εγώ να τραγουδάω έναν θούριο πίσω από τον Τζον Κάρτερ –ή τον Κάρθορις, το γιο του, άξιο γιο αξίου πατρός.

 

Τούτο είναι το μεγαλύτερο ποστ που έχω γράψει ποτέ και νομίζω ότι το αξίζει μέχρι του τελευταίου του κόμματος.

Edited by naroualis
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γνωρίζω τον Burroughs, Καθώς και έχω ακούσει τα ονόματα John Carter και Pellucidar. Πάντα έλεγα να πάρω κάποια βιβλία του κάποια στιγμή, ιδίως την σειρά με τον John Carter, αλλά όλο και κάτι έβγαινε στην μέση.

 

(Όχι Διονύση, δεν έχω αδιάβαστα του Burroughs... :tongue:)

Link to comment
Share on other sites

Είναι ευκαιρία να αποκτήσεις τότε, Βούλα! :lol: (Αν και είναι μικρά βιβλία και διαβάζονται χαλαρά σε ένα απόγευμα, οπότε δε θα σου μείνουν).

 

Ευθυμία, πολύ ωραία παρουσιάση, τη ρούφηξα μονοκοπανιά, θα τη διαβάσω ξανά σίγουρα. Μερικά στοιχεία μου ήταν γνωστά βέβαια, πολλά όμως μου ήταν άγνωστα και σ'ευχαριστώ πολύ-πολύ που έκανες τον κόπο να τα γράψεις, και μάλιστα να μας μεταδώσεις αυτή την...παράξενη θα έλεγα, μαγεία του Μπάροους. Παράξενη γιατί μερικές φορές, φαντάζει ανεπιτήδευτη ενώ δεν είναι, αγνή ενώ δεν είναι, παρωχημένη ενώ δεν είναι. Η γραφή και κάποια concepts μπορεί να είναι παρωχημένα, η μαγεία όμως γενικότερα δεν μπορεί ποτέ να είναι παρωχημένη.

Γι'αυτό και τα έργα του είναι κλασσικά και διαβάζονται ξανά και ξανά, και η παρουσίασή σου με "έφτιαξε" να διαβάσω ξανά ό,τι έχω από Μπάροους (και μάλιστα τις παλιές Ελληνικές εκδόσεις με το χοντρό χαρτί και τα υπέροχα εξώφυλλα που επίσης συντελούν στη μαγεία) και να αγοράσω κι άλλα που δεν έχω.

 

Κοίταξε μια νύχτα τον έναστρο ουρανό τραυματισμένος, είδε τον κόκκινο Άρη και άγνωστο πώς μεταφέρθηκε εκεί στους κόσμους του!

Πόσο πιο μαγικό μπορεί να είναι κάτι? Ανατρίχιασα και πάλι μόνο που το σκέφτηκα. Κι αν δεν εξηγεί το πώς πήγε εκεί, ούτε με τι καύσιμο λειτουργούσε ο πύραυλός του και μάλιστα δεν υπήρχε καν πύραυλος....whoooooooo cares?!?!?!

 

Kαι πάλι μπράβο και για την παρουσίαση, και για το υπέροχο χιούμορ σου που κέντισες μέσα της!

Edited by Dain
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ, Διονύση, αλλά πιο πολύ ευχαριστώ ERB. Χρειάζεται όμως να διορθώσω κάποια πράγματα.

 

1) Η σκηνή με τον Ταρζαν που θέλει να γίνει Ζουράρις στη θέση του Ζουράρι δεν είναι στα σταθμό αλλά πολύ αργότερα. Στο σταθμό ο ιππότης (των ελεφάντων) Ταρζάν αφήνει τη Τζέι να φύγει με τον αντίζηλό του, γιατί αν δεν το κάνει, ο άλλος θα καταστραφεί οικονομικά και δεν πρέπει, γιατί είναι καλό παιδί και τζέντλεμαν και λοιπά.

 

2) Ο Τζον Κάρτερ δεν τραυματίζεται στον Εμφύλιο, αλλά μετά από αυτόν, όταν έχει πάει με έναν φίλο του να βρουν ένα χαμένο ορυχείο (άλλο αρχετυπικό κλισέ στις ιστορίες της εποχής).

 

3) Δεν είναι η Θούβια κόρη του Τζον Κάρτερ, αλλά φίλη της γυναίκας του. Το θέμα είναι ότι οι Αρειανοί ζουν μερικούς αιώνες ο καθένας, οπότε όταν εκείνη ερωτεύεται το γιο της φίλης της, Κάρθορις, μπαίνει αυτομάτως στην οικογένεια. Από τις τελευταίες σελίδες της ομώνυμης νουβέλας ,Thuvia Maid Of Mars, είναι και η σπαραξικάρδιος κραυγή της ωραίας κόρης.

 

4) Κι όταν λέμε ότι οι Ταρκς είναι τρία μέτρα το εννοούμε. 12-footers τους αναφέρει. Οπότε τρεις δώδεκα τριαντάεξι, 3,50 μέτρα για την ακρίβεια.

 

Και κάτι για τη γλώσσα. Είναι πολύ αριστοκρατική. Πάααααρα πολύ αριστοκρατική. Παράδειγμα, από τους Θεούς του Άρη (Gods of Mars) τη δεύτερη νουβέλα με το Τζον Κάρτερ:

 

"Think not, John Carter, that you may so lightly cast aside the love of Faidor, daughter of Matai Shang. Nor ever hope to hold Dejah Thoris in thy arms again. Wait you the long, long year; but know that when the waiting is over it shall be Faidor's arms which shall welcome you- not those of the princess of Hellium. Behold, she dies!"

 

Άρλεκιν; Πού να δείτε τις σκηνές μάχης περιγραμένες με αυτήν τη γλώσσα! Το προφίσιενσι στον ERB το χρωστάω...

Link to comment
Share on other sites

Μια που με έπιασε λίγη ERB-mania από χτες να ένα site που βρήκα, το Edgar Rice Burroughs Web Museum, το οποίο πρέπει να είναι το πιο τεράστιο από κάθε άλλο για το έργο του Edgar Rice Burroughs (που μπορεί o πολύς - και άσχετος - κόσμος να μην αναγνωρίζει το όνομά του, αλλά αν του πεις "Tαρζάν" σίγουρα θα τον ξέρει. Ο καλλιτέχνης που ζει για πάντα μέσα από το δημιούργημά του).

 

Edgar Rice Burroughs Web Museum

 

To υλικό που υπάρχει είναι πραγματικά απίστευτο. Έχει λινκς για όσα έργα του Βurroughs είναι πια public domain, τεράστιες γκαλερί με τα σχέδια που συνόδευαν τα βιβλία του - και που προσθέτουν πολλά στην αίσθητική και γενικότερα στη φαντασία του αναγνώστη - και χιλιάδες άρθρα. Προτιμήστε τα pdf που περιέχουν και τις εικόνες, αν και είναι λίγο δυσανάγνωστα. Και περισσότερα άρθρα και αναλύσεις από όσα μπορεί κανείς να διαβάσει! 70 βιβλία είναι αυτά!!

Edited by Dain
Link to comment
Share on other sites

(που μπορεί o πολύς - και άσχετος - κόσμος να μην αναγνωρίζει το όνομά του, αλλά αν του πεις "Tαρζάν" σίγουρα θα τον ξέρει.

 

 

Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα ότι είναι παγκοσμίως άγνωστος. Όλοι τον ξέρουν από τα έργα κι όχι με το όνομά του.

 

(Δικαιολογούμαι γιατί πήρα ένα πμ με παράπονο, ότι ο ERB δεν είναι παγκοσμίως άγνωστος.)

 

Διονύση, ERB-mania. ε; Κι εγώ αυτό έπαθα. έπιασα να διαβάζω ένα omnibus που μου είχαν κάνει δώρο, τα τρία πρώτα του Μπαρσούμ (Princess, Gods & Warlord of Mars). Είχα ξεχάσει ένα σωρό μικρολεπτομέρειες. Όσο διαβάζω θα ανεβάζω και μια περίληψη με κάποιες έξτρα πληροφορίες για τον κόσμο του Μπαρσούμ και σε σπόιλερ ταγκς, για όσους ίσως θελήσουν να το διαβάσουν.

Link to comment
Share on other sites

Να σας δείξω και μερικά εξώφυυλα, του αγαπημένου μου του Τζον Κάρτερ. Είναι σχέδια του Michael Whelan, για την Ballantine Books/DelRey

 

post-532-1187937405_thumb.jpg A Princess of Mars

post-532-1187937419_thumb.jpg Gods of Mars

post-532-1187937425_thumb.jpg Warlord of Mars

post-532-1187937433_thumb.jpg Thuvia, Maid of Mars

post-532-1187937444_thumb.jpg Chessmen of Mars

post-532-1187937454_thumb.jpg Mastermind of Mars

Ακολουθεί το A Fighting Man of Mars kai to Swords of Mars και τα

post-532-1187937489_thumb.jpg Synthetic Men of Mars

post-532-1187937498_thumb.jpg Llana of Gathol (η εγγονή του Τζον Κάρτερ) και τέλος

post-532-1187937505_thumb.jpg John Carter of Mars, που αποτελείται από δύο ξεχωριστές μίνι-νουβέλες.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Πριν από λίγες μέρες διάβασα τον ''Ταρζάν των Πιθήκων'' και θα 'θελα να κάνω κάποια σχόλια. Λοιπόν, τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Ok, ήταν ένα ωραίο βιβλίο. Ότι πρέπει για να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα. Ένα καλό βιβλίο ανάμεσα στα τόσα όλα που έχω διαβάσει και τίποτα παραπάνω. Και σ' αυτό ακριβώς το σημείο έγγυται η απορία μου. Που ακριβώς οφείλει την φήμη του ο Ταρζάν; Είναι ένα από εκείνα τα λογοτεχνικά δημιουργήματα που πήραν τεράστια ώθηση από τα comics; Αν ναι, τότε το καταλαβαίνω γιατί τα μερικά από τα τελευταία είναι όντως καλά. Όχι ότι το βιβλίο ήταν άσχημο, κάθε άλλο, απλά δεν θεωρώ ότι ήταν τόσο πολύ καλό για να περάσει ο Ταρζάν στην αιωνιότητα. Εδώ πέρα να πω πως το ξέρω ότι η ερώτηση μου ίσως και να είναι λίγο βιαστική. Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του Ταρζάν, και η σειρά ίσως να εξελίσσεται πολύ ωραία στη συνέχεια. Να εικάσω λοιπόν πως ο Burroughs είναι γνωστός -έστω αυτό το λίγο- χάρις στον Τζον Κάρτερ και τους άλλους ήρωες του; Φαντάζομαι πως σ' αυτό το σημείο θα μπορούσες να με βοηθήσεις Naroualis.. Επιστρέφοντας πάλι πίσω στο βιβλίο κάτι που θέλω να τονίσω είναι ότι κατά διαστήματα κουράστηκα διαβάζοντας το. Όχι πως ήταν κακογραμμένο, απλά το συγκεκριμένο στυλ γραψίματος δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει και τόσο. Και όταν λέω συγκεκριμένο στυλ εννοώ πως μου φάνηκε λιγάκι πεζό. Καλή ωραία ιστορία, αλλά απλοϊκή. Θυμάμαι ότι το ίδιο συναίσθημα είχα αποκομήσει και με το ''Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου'' του Μαρκ Τουαίην όπως επίσης και στον ''Άρχοντα των Μυγών'' του Γκόλτινγκ. Μάλλον όσο πιο παλιά τα βιβλία, τόσο το χειρότερο για μένα. Κάτι που με ξένισε ήταν εκεί που είδα τον Ταρζάν

να οδηγάει αμάξι

. Όχι τίποτα άλλο, απλώς αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την εικόνα που εγώ είχα πλάσει γι' αυτόν μέσα στο μυαλό μου. Πάντως για να μην γκρινιάζω και συνέχεια, υπήρχαν και όμορφες στιγμές μέσα στο βιβλίο το οποίο είχε αρκετό κυνισμό. Και αν κάτι μου άρεσε πολύ, ήταν που ο Ταρζάν και η Τζέιν

δεν μείνανε μαζί στο τέλος. Βαρέθηκα τα ευτυχισμένα τέλη

. Θα κλείσω λέγοντας ότι ενώ τα βιβλία του Κάρσον Νάπιερ και του Τζον Κάρτερ βρίσκονται σχετικά εύκολα, αυτά του Ταρζάν είναι εξαιρετικά δυσεύρετα. Νομίζω ότι πριν από μερικά χρόνια είχα δει τον Αίολο να είχε βγάλει το πρώτο βιβλίο της σειράς αλλά δεν είμαι σίγουρος.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Που ακριβώς οφείλει την φήμη του ο Ταρζάν;

Νομίζω ότι ο Ταρζάν οφείλει την φήμη του στις ταινίες... κυρίως αυτές με τον Τζόνι Βάισμιλερ αν και τον έχουν παίξει και άλλοι ηθοποιοί με πιο γνωστό τον Christopher Lambert. O Βάισμιλερ πάντως ήταν ασυναγώνιστος νομίζω και εγώ τουλάχιστον έχω συνδέσει την εικόνα του Ταρζάν με αυτόν... Σήμα κατατεθέν βέβαια του Ταρζάν είναι η γνωστή κραυγή που έβγαζε όταν καλούσε τα ζώα.

Edited by asxeth
Link to comment
Share on other sites

<br />Νομίζω ότι ο Ταρζάν οφείλει την φήμη του στις ταινίες... κυρίως αυτές με τον Τζόνι Βάισμιλερ αν και τον έχουν παίξει και άλλοι ηθοποιοί με πιο γνωστό τον Christopher Lambert. O Βάισμιλερ πάντως ήταν ασυναγώνιστος νομίζω και εγώ τουλάχιστον έχω συνδέσει την εικόνα του Ταρζάν με αυτόν... Σήμα κατατεθέν βέβαια του Ταρζάν είναι η γνωστή κραυγή που έβγαζε όταν καλούσε τα ζώα.<br />
<br /><br /><br />

 

Λοιπόν αυτό το ενδεχόμενο ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Φαντάζομαι όμως πως ναι, δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύει αυτό που λες. Ουκ ολίγα βιβλία έχουν αποκτήσει τεράστια φήμη εξαιτίας των τηλεοπτικών τους μεταφορών, π.χ. Ψυχώ. Έχω δει μονάχα την ταινία με τον Lambert, αυτή με τον Weissmuller δεν την ξέρω αλλά αφού λες ότι είναι τόσο καλή θα την δω. Σωστή και η παρατήρηση σου για την κραυγή που βγάζει όταν καλεί τα ζώα, αν και στο βιβλίο έχει ξεκάθαρα εχθρικές στάσεις με τα περισσότερα από αυτά. Ευχαριστώ για την απάντηση.

Link to comment
Share on other sites

<br /><br /><br />

 

Λοιπόν αυτό το ενδεχόμενο ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Φαντάζομαι όμως πως ναι, δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύει αυτό που λες. Ουκ ολίγα βιβλία έχουν αποκτήσει τεράστια φήμη εξαιτίας των τηλεοπτικών τους μεταφορών, π.χ. Ψυχώ. Έχω δει μονάχα την ταινία με τον Lambert, αυτή με τον Weissmuller δεν την ξέρω αλλά αφού λες ότι είναι τόσο καλή θα την δω. Σωστή και η παρατήρηση σου για την κραυγή που βγάζει όταν καλεί τα ζώα, αν και στο βιβλίο έχει ξεκάθαρα εχθρικές στάσεις με τα περισσότερα από αυτά. Ευχαριστώ για την απάντηση.

 

O Weissmuller έχει γυρίσει πολλές ταινίες με τον Ταρζάν αλλά αμφιβάλω αν θα βρεις καμία. Κάποτε τις έβαζε η ΕΡΤ και εκεί τις είχα δει. Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με αυτές τις ταινίες αλλά τώρα είναι εξαφανισμένες και δεν ξέρω αν πραγματικά είναι η καλλιτεχνική τους αξία που τις κάνει καλές ή η συναισθηματική... Μην ξεχνάμε ότι τις έβλεπα όταν ήμουν παιδί και τώρα δεν ξέρω αν θα μου άρεσαν πια... εδώ που τα λέμε δεν ξέρω αν θα άρεσαν και στα σημερινά παιδιά με όλα αυτά που έχουν δει...

Την κραυγή πάντως του Weissmuller την βρίσκω ακόμη ασυναγώνιστη! (

και
) Edited by asxeth
Link to comment
Share on other sites

O Weissmuller έχει γυρίσει πολλές ταινίες με τον Ταρζάν αλλά αμφιβάλω αν θα βρεις καμία. Κάποτε τις έβαζε η ΕΡΤ και εκεί τις είχα δει. Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με αυτές τις ταινίες αλλά τώρα είναι εξαφανισμένες και δεν ξέρω αν πραγματικά είναι η καλλιτεχνική τους αξία που τις κάνει καλές ή η συναισθηματική...

 

Καλά αν δεν υπάρχουν σε κάνα video club μπορεί να υπάρχουν σε καμία imdb ή κάπου αλλού στο Internet... Θα τις ψάξω κάποια στιγμή γιατί μου εξείρες την περιέργεια. Όσο για το αν είναι καλές λόγω συναισθήματος ή ποιότητας υποθέτω μάλλον πως θα ισχύει το πρώτο

Link to comment
Share on other sites

Βασικά η μεγάλη επιτυχία του Ταρζάν οφείλεται... στην εποχή που κυκλοφόρησε! Γενικά ήταν πολύ της μόδας στο μεσοπόλεμο οι ιστορίες με εξωτικά σκηνικά από τη μία (κι ο Ταρζάν διαθέτει άφθονα) και δακρύβρεχτες ιστορίες με λευκά παιδιά που χάνονται στη ζούγκλα και γίνονται άρχοντες. Ο Ταρζάν ήταν ο πιο καλογραμμένος από όλες αυτές. Φυσικά η συνδρομή του κινηματογράφου ήταν κι αυτή πολύ μεγάλη, αλλά το πιο σημαντικό ήταν το ότι ο Ταρζάν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε πάλπ μορφή, οπότε έφτασε μέχρι και τον πλέον περιορισμένων οικονομικών αναγνώστη.

 

Για μένα, η αξία του Ταρζάν δεν είναι το ίδιο το κείμενο, που όπως είδες κι εσύ, Δημήτρη, είναι κάποιες φορές βαρύ, βαρετό και παραφορτωμένο, χωρίς να προάγει την όποια απλοϊκή πλοκή. Για μένα ο Ταρζάν είναι πρώτον ιδέα, φοβερά αληθοφανής για την εποχή της, και δεύτερον και σπουδαιότερον αγνότητα. Οι ιστορίες του Ταρζάν απονέουν ακόμη κι από τότε μια αγνότητα, μια σιγουριά ότι ο ήρωας θα πάρει το κορίτσι στο τέλος. Και δε θέλω να σε πικράνω, αλλά τελικά θα το πάρει το κορίτσι...

 

Υπάρχει ένας αστικός θρύλος σχετικά μετην κραυγή του Βαϊσμίλλερ. Λένε ότι για να την φτιάξουν μιξάρησαν εκτός από την κραυγή ενός τενόρου, κραυγές ελεφάντων, τίγρεων και γορίλων. Θα το ψάξω να το βρω κάπου θα υπάρχει αυτή η πληροφορία...

 

 

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν αν ένα πράγμα είναι σίγουρο αυτό είναι ότι η τύχη χρειάζεται. Όχι μόνο στην λογοτεχνεία, αλλά στη ζωή γενικά. Και απ' ότι φαίνεται ο Μπάροους την είχε. Συν το ότι ήταν επίκαιρος, δημοφιλής (να εικάσω πως ήταν ο Martin της εποχής του;) και φυσικά ικανός. Θα ήθελα να σε ρωτήσω Naroualis δύο απορίες που έχω. Η πρώτη είναι τι ακριβώς εννοείς στο αρχικό post εκεί που λες ''Σαν λογιστής, ξανά χωρίς να έχει ιδέα για το φόνο''. Τι είναι αυτό, δεν ξέρω. Είναι κάποιο λογοπαίγνιο; Και επίσης αν γνωρίζεις αν τα βιβλία του Μπάροους βρίσκονται εύκολα στα Ελληνικά όπως επίσης και αν το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου. Το ρωτάω αυτό γιατί ξέρω σίγουρα πως μου λείπουν δύο τίτλοι του Κάρτερ και ένας του Νάπιερ, οπότε δεν θα ήθελα να διαβάσω κάτι περαιτέρω αν ισχύουν αυτά τα δύο. Όσο για την περιβόητη κραυγή του Weissmuller μην ξεχάσεις να μας ενημερώσεις αν μάθεις κάτι..

 

 

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν αν ένα πράγμα είναι σίγουρο αυτό είναι ότι η τύχη χρειάζεται. Όχι μόνο στην λογοτεχνεία, αλλά στη ζωή γενικά. Και απ' ότι φαίνεται ο Μπάροους την είχε. Συν το ότι ήταν επίκαιρος, δημοφιλής (να εικάσω πως ήταν ο Martin της εποχής τουwink.gif και φυσικά ικανός. Θα ήθελα να σε ρωτήσω Naroualis δύο απορίες που έχω. Η πρώτη είναι τι ακριβώς εννοείς στο αρχικό post εκεί που λες ''Σαν λογιστής, ξανά χωρίς να έχει ιδέα για το φόνο''. Τι είναι αυτό, δεν ξέρω. Είναι κάποιο λογοπαίγνιο; Και επίσης αν γνωρίζεις αν τα βιβλία του Μπάροους βρίσκονται εύκολα στα Ελληνικά όπως επίσης και αν το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου. Το ρωτάω αυτό γιατί ξέρω σίγουρα πως μου λείπουν δύο τίτλοι του Κάρτερ και ένας του Νάπιερ, οπότε δεν θα ήθελα να διαβάσω κάτι περαιτέρω αν ισχύουν αυτά τα δύο. Όσο για την περιβόητη κραυγή του Weissmuller μην ξεχάσεις να μας ενημερώσεις αν μάθεις κάτι..

 

 

1) Ο Μπάροουζ δεν ήταν άνθρωπος που θα καθόταν να μελετήσει. Είχε προβλήματα πειθαρχίας καθώς φαίνεται και επιπλέον ήταν τύπος ενθουσιώδης, με αποτέλεσμα να βαριέται γρήγορα. Όμως ήταν και θρασύς. Όταν χρειάστηκε να βρει δουλειά του είπαν για τη θέση καθηγητού Γεωλογίας στη στρατιωτική Ακαδημία και πήγε. Με τον ίδιο τρόπο, απάντησε σε μια αγγελία για λογιστή. Δεν είχε ιδέα από λογιστική, αλλά τον ένα μισθό που θα έπαιρνε μέχρι να τον ανακαλύψουν, τον είχε ανάγκη.

 

(Το ανέκδοτο, ή μάλλον η λαϊκή έκφραση είναι η εξής: όταν κάποιος σε ρωτάει αν ξέρει τίποτε για την υπόθεση, πχ. πόσο ήρθε ο ΠΑΟΚ τις προάλλες, εσύ απαντάς -εφόσον ως ΠΑΟΚτζής θές ν' αποφύγεις την καζούρα- "α, δεν ξέρω τίποτε για το φόνο, κ. αστυνόμε, εγώ μόνο το μπαμ άκουσα").

 

2) Μεγάλη κουβέντα θ' ανοίξουμε τώρα. Ο Τζον Κάρτερ έχει βγει σχεδόν όλος, μέχρι και το Swords of Mars από τις εκδόσεις Λυχνάρι, όπως και ο Κάρσον Νάπιερ. Από αυτά θα βρεις ελάχιστα ακόμη στην αγορά. Ο Ταρζάν είχε βγει νομίζω από το Θεμέλιο, η πρώτη νουβέλα σχετικά πρόσφατα, ένα χοντρό πράσινο τομίδιο με διάφορα σχόλια μέσα από επιμελητές και μεταφραστές και ειδήμονες. Έχει βγάλει παλιότερα το λυχνάρι πέντε ή εφτά βιβλία τσέπης καθώς επίσης και άλλα τρία έχει βγάλει η Μέδουσα νομίζω. Δυστυώς δεν έχω υπολογιστή σπίτ, οπότε για περισσότερες πληροφορίες θα πρέπει να περιμένεις ως αύριο το πρωί. (για τους τίτλους δηλαδή). Τώρα από τα υπόλοιπα έργα του νομίζω ότι δεν έχει μεταφραστεί κανένα.

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν μ' αυτό που είπες για την αγγελία λογιστή μ' έκανες να γελάσω πολύ. Πρέπει αν μην τι άλλο να ήταν απίστευτη περίπτωση ανθρώπου. Υποκλίνομαι και στην επεξήγηση που έδωσες, μιας και υποστηρίζω την συγκεκριμένη ομάδα. Μπράβο Naroualis biggrin.gif Τώρα όσον αφορά τις Ελληνικές εκδόσεις, από Σύμπαν (μάλλον είναι θυγατρική στο Λυχνάρι) έχω:

 

- ν. 19: Χαμένοι στην Αφροδίτη

- ν. 22: Απαγωγή στην Αφροδίτη

- ν. 26: Ο Πολέμαρχος του Άρη

- ν. 32: Ο Εγκέφαλος του Άρη

- ν. 35: Οι Σκακιστές του Άρη

- ν. 37: Οι Ξιφομάχοι του Άρη

- ν. 40: Ένας Πολεμιστής από τον Άρη. Και ξέρω με σιγουριά ότι μου λείπουν τουλάχιστον τα εξής:

 

- ν. 2: Η Πριγκήπισσα του Άρη

- ν. 4: Οι Θεοί του Άρη

- ν. 8: Πειρατές στην Αφροδίτη.

 

Από Ταρζάν έχω το πρώτο της σειράς από Λυχνάρι πάλι, στις εσωτερικές σελίδες του οποίου λέει ότι υπάρχουν αυτά:

 

- Η Επιστροφή του Ταρζάν

- Τα Θηρία του Ταρζάν

- Ο Γιος του Ταρζάν

- Ο Ταρζάν και οι Θησαυροί του Οπάρ

- Ο Ταρζάν της Ζούγκλας

 

Αν εξαιρέσω κάποια που πήρα από Μοναστηράκι, τα περισσότερα από αυτά τα βρήκα σε βιβλιοπωλείο στην Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα υπήρχαν σε αρκετά διαφορετικά καταστήματα, δεν μου δόθηκε δηλαδή η εντύπωση πως ήταν σπάνια. Όποτε βρεις λίγο χρόνο ψάξε για το αν μπορείς να βρεις τίποτα παραπάνω, θα το εκτιμούσα πολύ. Αν και θα πρέπει να σου πω ότι μου κάνει λίγο εντύπωση που τα γνωρίζεις όλα αυτά, μιας και ξέρω ότι διαβάζεις στο πρωτότυπο.

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν μ' αυτό που είπες για την αγγελία λογιστή μ' έκανες να γελάσω πολύ. Πρέπει αν μην τι άλλο να ήταν απίστευτη περίπτωση ανθρώπου. Υποκλίνομαι και στην επεξήγηση που έδωσες, μιας και υποστηρίζω την συγκεκριμένη ομάδα. Μπράβο Naroualis biggrin.gif Τώρα όσον αφορά τις Ελληνικές εκδόσεις, από Σύμπαν (μάλλον είναι θυγατρική στο Λυχνάρι) έχω:

 

- ν. 19: Χαμένοι στην Αφροδίτη

- ν. 22: Απαγωγή στην Αφροδίτη

- ν. 26: Ο Πολέμαρχος του Άρη

- ν. 32: Ο Εγκέφαλος του Άρη

- ν. 35: Οι Σκακιστές του Άρη

- ν. 37: Οι Ξιφομάχοι του Άρη

- ν. 40: Ένας Πολεμιστής από τον Άρη. Και ξέρω με σιγουριά ότι μου λείπουν τουλάχιστον τα εξής:

 

- ν. 2: Η Πριγκήπισσα του Άρη

- ν. 4: Οι Θεοί του Άρη

- ν. 8: Πειρατές στην Αφροδίτη.

 

Από Ταρζάν έχω το πρώτο της σειράς από Λυχνάρι πάλι, στις εσωτερικές σελίδες του οποίου λέει ότι υπάρχουν αυτά:

 

- Η Επιστροφή του Ταρζάν

- Τα Θηρία του Ταρζάν

- Ο Γιος του Ταρζάν

- Ο Ταρζάν και οι Θησαυροί του Οπάρ

- Ο Ταρζάν της Ζούγκλας

 

Αν εξαιρέσω κάποια που πήρα από Μοναστηράκι, τα περισσότερα από αυτά τα βρήκα σε βιβλιοπωλείο στην Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα υπήρχαν σε αρκετά διαφορετικά καταστήματα, δεν μου δόθηκε δηλαδή η εντύπωση πως ήταν σπάνια. Όποτε βρεις λίγο χρόνο ψάξε για το αν μπορείς να βρεις τίποτα παραπάνω, θα το εκτιμούσα πολύ. Αν και θα πρέπει να σου πω ότι μου κάνει λίγο εντύπωση που τα γνωρίζεις όλα αυτά, μιας και ξέρω ότι διαβάζεις στο πρωτότυπο.

 

 

 

 

Αυτά που έχεις είναι περίπου και όσα θα καταφέρεις ποτέ να βρεις. Έτυχε μετά από χρόνια ερευνών να βρω την πριγκήπισσα ή του Θεούς του Άρη πέρσι το καλοκαίρι. Περιττό να σου πω ότι τα ψάχνω από το 1995. Ίσως το Πειρατές στην Αφροδίτη να είναι λίγο πιο εύκολο να το βρεις από τα άλλα δύο. αλλά θέλει κι αυτό το ψάξιμό του.

 

Για τον Ταρζάν αυτά πρέπει να είναι όλα-όλα του Λυχναριού (το Σύμπαν ήταν σειρά που έβγαζε το Λυχνάρι κι έχει πολλά ωραία κομματάκια εδώ κι εκεί). Θα δω για τα υπόιλοπα σπίτι.

 

Βασικά αγγλικά διαβάζω σχετικά πρόσφατα, να πω την αμαρτία μου. Τα περισσότερα από αυτά τα αγπάησα από τις μεταφράσεις και φυσικά λατρεψα το πρωτότυπο. Επίσης οι σχετικές μου γνώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί εξαιτίας του συνδρόμου της κίσσας που με κατατρίχει. Θέλω να έχω όλη τη σειρά και αυτό με κάνει να ψάχνω λίγο περισσότερο... laugh.gif

ΥΓ. Ε χε, δε θα τολμούσα να κάνω πλάκα με άλλη ομάδα, πλην εκείνη που υποστηρίζω κι εγώ. ΠΑΟΚ κι ας μη φιλήσω ποτέ... tease.gif

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

post-1004-12833224232_thumb.jpg

 

Ο Edgar Rice Burroughs έχει γενέθλια σήμερα.

 

Κλείνουν 135 χρόνια από την γέννηση του.

 

Χρόνια Πολλά θείε Έντγκαρ! :holiday:

Link to comment
Share on other sites

  • 4 years later...

Και μπαμπ.

 

Μόλις διάβασα την Πριγκήπισσα του Άρη. Είναι εκατό χρονών βιβλίο και του φαίνεται. Ω πόσο του φαίνεται.

 

Δεν είναι μόνο κάτι αντιλήψεις του προπερασμένου αιώνα που πετάει συχνά πυκνά («ο Τζων Κάρτερ ήταν καταπληκτικός τύπος, οι σκλάβοι μας τον λάτρευαν» γουέητ γουάτ;; «αλλά γιατί να ζαλίζω το φτωχό μου κεφάλι, Τζων Κάρτερ, με φτάνει που το πιστεύω επειδή θέλω να το πιστέψω, είπε η Πωστηνλένε. Αυτή η εξήγηση με ικονοποίησε με την τέλεια γυναικεία λογική της»), γιατί λες, εντάξει δεν θα του κρατήσω κακία του ανθρώπου, επειδή γεννήθηκε 100 χρόνια πριν από μένα, όταν ο λευκός δυτικός άντρας ήταν η κορωνίδα της Δημιουργίας.

Άσε που όλο εκείνο το ανακάτεμα των φυλών του Άρη, μέχρι και προοδευτικό για την εποχή του το λες.

Το λες! Αλήθεια! Η Πωστηνλένε ανήκει σε μια φυλή με κόκκινο χρώμα, κι αν σκεφτείς το τι είχε σούρει στους Απάτσι μόλις μερικά κεφάλαια πιο πριν, δεν μπορείς παρά να μονολογήσεις «βρε για δες».

 

Ούτε το ότι είναι γραμμένο όπως δεκάδες άλλα παλπ της εποχής του. Η χαριτωμένη εισαγωγή (δεν τα γράφω εγώ αυτά, φιλώ σταυρό σας λέω, τα βρήκα σε ένα χειρόγραφο), ο ήρωας διακτινίζεται σε άλλον πλανήτη, όπου είναι αυτομάτως καλυτερότερος από τους ντόπιους σε όλους τους πιθανούς τομείς *γκουχ*αποικιοκρατία*γκουχ*, όπου έχει διάφορες όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες περιπέτειες, κλπ.

 

Ούτε η δυσβάσταχτα πομπώδης γραφή.

 

Αλλά όλο αυτό το ξερό ινφοντάμπινγκ στα πρώτα κεφάλαια ήταν πραγματικά ασήκωτο. Με κάθε λεπτομέρεια η αναπαραγωγική διαδικασία των πράσινων, λες και διαβάζεις εγκυκλοπαίδεια. Αλλά αυτά είναι συγκεντρωμένα στην αρχή. Αν σφίξεις τα δόντια, ανταμείβεσαι με ένα σωρό -- επαναλήψεις. Την τρίτη φορά που ο «σκύλος» του προέκυψε από το πουθενά για να τον ξερωγώ σώσει κόντεψα να βάλω τις φωνές. Την ογδοηκοστή έβδομη φορά που έψαχνε κάτι και το βρήκε αμέσως δεν είχα καν το κουράγιο να αντιδράσω, πέρα από το να σκεφτώ ότι δεν είναι και τόσο μεγάλο, κουράγιο.

 

Αχμ. Αυτά. Συγνώμη αν σας στεναχωρώ, μη βαράτε πλζ.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 5 years later...

Οι σκακιστές του Άρη

Στο παζάρι βιβλίου πριν από αρκετό καιρό πέτυχα το βιβλίο του Μπάροουζ με αυτό τον ελκυστικό για εμένα τίτλο. Το μόνο που ήξερα, όταν το αγόρασα, ήταν ότι επρόκειτο για ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Τον συγγραφέα είχα την εντύπωση ότι τον είχα ακουστά, αλλά μέχρι εκεί. 

Το βιβλίο μου άρεσε. Γενικά, είχε ό,τι μου αρέσει σε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας (δράση σε έναν πλανήτη εκτός Γης, ανεπτυγμένες φυλές και εξωγήινα πλάσματα). Το γράψιμο του Μπάροουζ σε γενικές γραμμές μου άρεσε, αν και εντόπισα μερικά ψεγάδια, όπως π.χ. 

Spoiler

μας εξηγεί στην αρχή μετά από μία συζήτηση μεταξύ των γονιών της Τάρα και της ίδιας, ότι ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπαν, κάτι που στο τέλος δεν επαληθεύεται.  

Παρ' όλ' αυτά οι περιγραφές των τοπίων, δωματίων και των ενδυμάτων των χαρακτήρων με άφηναν συχνά άφωνο, και χτιζόταν κατ' αυτό τον τρόπο μία κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε εικόνα. Ωραίος συγγραφέας, ταιριάζει και στα αναγνωστικά μου γούστα, μολονότι δεν διαβάζω συχνά επιστημονική φαντασία. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Καλησπέρα, θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει(έχω ψάξει αρκετά για τα δικά μου δεδομένα), που και αν μπορώ να βρω την βιβλιογραφία για τον Τζον Κάρτερ(ευελπιστώ όσο πιο ολοκληρωμένη γίνεται). Ξέρω πως είναι δύσκολο(έως ακατόρθωτο),αλλά ποτέ δεν ξέρεις...  Ευχαριστώ

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ (Edgar Rice Burroughs)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..