Jump to content

Πώς γράφετε;


Faia de Wolf
 Share

Recommended Posts

Το συζητούσα με τον κουμπάρο μου χθες που εδώ και χρόνια είναι ο πρώτος μου αναγνώστης σε οτιδήποτε γράφω. Λέγαμε, λοιπόν (δηλαδή εκείνος έλεγε) πως εγώ γράφω τελείως αλλοπρόσαλλα. Και με αυτό δεν εννοούσε την θεματολογία μου (άλλη σχοζοφρένεια εκεί, που είμαι απολυτα δοσμένη στον τρομο κι γράφω φάνταζυ...), αλλά τον τρόπο που αναπτύσσω μια ιδέα. Επειδή, συνήθως, η έμπνευση μου έρχεται με εικόνες, τις περνάω στο χαρτί (διότι είμαι και τελέιως παλιομοδίτισσα...) κι έχω για αρχή μια σκηνη που μπορεί να είναι από περιγραφή τοπίου, διάλογος, μέχρι η πιο έντονη σκηνή δράσης. Και ποτέ (μέχρι τώρα τουλάχιστον) δεν είναι η αρχή μιας ιστορίας. Συνήθως είναι κομμάτι κάπου από την μέση ή θα είναι η κορύφωση της ιστορίας, όταν γραφτεί ολόκληρη. Μετά ξεκινάω να αναπτύσσομαι κυκλικά, γύρω από την πρώτη αυτή σκηνή. Κάποια στιγμή θα μου έρθει η φώτιση και θα γράψω την αρχή ή το τέλος. Στο μεταξύ προστίθενται κι άλλες εικόνες, σκηνές δράσεις, διάλογοι, ασχέτως -λογικής- σειράς και κάποια στιγμή αρχίζει η σύνδεση όλων αυτών με το τσιγκελάκι, σαν τα μοτίφια που έπλεκε η γιαγιά μου... Και μετά αρχίζει το χτένισμα. Όχι αυτό δεν κολάει εδώ... όχι το άλλο θα πήγαινε καλύτερα εκεί... και αφαίρεσε κομμάτια... και πρόσθεσε κομμάτια... και μετακίνησε κομμάτια... και τώρα γιατί το είπε αυτό ο τάδε ή ο δίνα ήρωας...

 

Κάποτε είπα "Θα ξεκινήσω και θα γράψω μια ιστορία κανονικά: από την αρχή μέχρι το τέλος!" Παταγώδης αποτυχία... Ενώ ήξερα τί ήθελα να γράψω δεν μου ερχόταν η αρχή. Όταν το ξεπέρασα αυτό, δεν μπορούσα να συνεχίσω με μια λογική σειρά. Ηθελα π.χ να γράψω τί συνέβη στον πύργο και είχα έμπνευση για το τί συνέβη αφού έφυγε από κει ο ήρωας... Τα παράτησα, λοιπόν, και ξαναγύρισα στη γνωστή μέθοδο γράψτε τις παραγάφους όπως σας έχονται και μετά βάλτε τις στην σωστή σειρά.

 

Εσείς, τώρα, που είστε φυσιολογικοί κατά ένα 70% να πω...;) αντιμετωπίζεται τέτοιου είδου προβλήματα; Πώς γράφεται τις ιστορίες σας; Εκτός από έμπνευση είστε ευλογημένοι και με λογική σειρά; Υποφέρετε κι εσείς από το σύνδρομο των πολλαπλών εκδοχών; Γιατί εγώ έχω κι αυτό κακό: ένα κεφάλαιο π.χ. μπορώ να το γράφω και να το ξαναγράφω και να μην μπορώ να αποφασίσω ποιό μου πηγαίνει καλύτερα...

Link to comment
Share on other sites

Δεν νομίζω πως έχω μια συγκεκριμένη και σταθερή μέθοδο γραφής. Μέχρι και ο τρόπος έμπνευσης διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Πολλές φορές έχω ξεκάθαρα μια πολύ καλή αρχή, ή μόνο ένα τέλος, και πρέπει να σκεφτώ λίγο-πολύ το υπόλοιπο πριν αρχίσω να γράφω. Άσχετα φυσικά με τους υπολογισμούς μου, κι αν το κείμενο είναι μεγάλο, από την μέση και μετά η ιστορία και οι χαρακτήρες παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους και καθοδηγούν την ιστορία εκεί που θέλουν.

 

Πως γράφω όμως. Πολύ τεμπέλικα.

 

Π.χ. Έχω σαν έναρξη το ξύπνημα ενός βαμπίρ. Ξυπνάει, βγαίνει από το σπίτι και κατεβαίνει στο λιμάνι. Αυτή είναι η ιδέα, σε δύο προτάσεις. Το έχω και στο κεφάλι μου σαν ταινία. (Αυτές οι δύο προτάσεις κατέληξαν δύο σελίδες, που μου βγήκε η πίστη για να τις γράψω.)

 

Αρχίζω να γράφω. Το βαμπίρ είναι εγκλωβισμένο σε εφιάλτες, αδυνατεί να ξυπνήσει. Εδώ σταματώ να γράφω. Είναι ένα σημείο που αποκαλώ «κόμπος στο χτένι». Τέτοιους κόμπους συναντώ χιλιάδες πάνω στο γράψιμο, θα έχει έναν-δύο το λιγότερο κάθε σελίδα. Τι εφιάλτη βλέπει; Κάτι τραγικό από το παρελθόν, τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Πως το λένε αυτό το πρόσωπο; Πως πεθαίνει; Πόσο παλιά συνέβη το γεγονός; Όπως βλέπεις καμία από αυτές τις απαντήσεις δεν συμπεριλαμβάνεται στις αρχικές δύο προτάσεις της ιδέας. Και δεν μπορώ να κάθομαι να κοιτάω με τις ώρες την κενή σελίδα της οθόνης μου. Κάνω save, κλείνω το κομπιούτερ και πάω να κάνω άλλα πράγματα. Ονειροπολώ όλη την ώρα. Ο εφιάλτης που βλέπει το βαμπίρ είναι η επίθεση χριστιανών στον βράχο του Παρθενώνα. Πρέπει να το δω κι αυτό σαν ταινία, να την παίξω ξανά και ξανά στο κεφάλι μου, μέχρι να το χορτάσω με αρκετές λεπτομέρειες. Όταν νιώθω έτοιμος θα μπω πάλι στο κείμενο για να συνεχίσω. Μέχρι τον επόμενο κόμπο.

 

Κάθε φορά που ανοίγω το word και κάθομαι να συνεχίσω, για να πάρω μπρος και να φτάσω στο σημείο που σταμάτησα με την σωστή ταχύτητα –για να μην έχει λόξυγκες η αφήγηση- αρχίζω να διαβάζω από την αρχή ή από κάποιες σελίδες πίσω. Πάνω στην ανάγνωση γίνεται χτένισμα, διορθώσεις, αλλαγές, ανασυντάξεις, μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές αφού γράφω πάντα από λίγο και πάντα διαβάζω τα προηγούμενα πριν συνεχίσω. Το βαμπίρ φτάνει τελικά στο λιμάνι σε ενάμιση σελίδες. Στο επόμενο όμως χτένισμα μου βγαίνει μια πρόσθετη περιγραφή του αρχοντικού πριν βγει στο δρόμο, με τους αρουραίους, και έτσι φτάνουμε στις δύο σελίδες.

 

Φαντάσου τα ανωτέρω σε όλη την διάρκεια μιας συγγραφής. Έτσι γράφω.

Link to comment
Share on other sites

Πρώτα ξεκινάω με μια ιδέα. Την κρατάω στον κεφάλι μου μέχρι να μου έρθει και μια δεύτερη, μετά μια τρίτη και ούτω καθ εξής. Μαζί έρχονται και κάποιες σκηνές, σαν σε ταινία ή απόσπασμα από βιβλίο. Όταν πια θα έχω μαζέψει ένα ικανοποιητικό κομμάτι της ιστορίας (ή και ολόκληρη) κάθομαι στο πληκτρολόγιο και αρχίζω να την γράφω από την αρχή (και μόνο έτσι, αφού αδυνατώ να προσπεράσω και την παραμικρή παράγραφο για να πάω στην επόμενη)

Link to comment
Share on other sites

Πρώτα ξεκινάω με μια ιδέα. Την κρατάω στον κεφάλι μου μέχρι να μου έρθει και μια δεύτερη, μετά μια τρίτη και ούτω καθ εξής. Μαζί έρχονται και κάποιες σκηνές, σαν σε ταινία ή απόσπασμα από βιβλίο. Όταν πια θα έχω μαζέψει ένα ικανοποιητικό κομμάτι της ιστορίας (ή και ολόκληρη) κάθομαι στο πληκτρολόγιο και αρχίζω να την γράφω από την αρχή (και μόνο έτσι, αφού αδυνατώ να προσπεράσω και την παραμικρή παράγραφο για να πάω στην επόμενη)

 

Αχ, έτσι κάνει ο συγγραφέας ο σωστός, ο πρόστυχος...

 

Ντίνο, φαντάσου να έγραφες στο χέρι, παραδοσιακά όπως εγώ, που δεν μπορώ να κάτσω στον η/υ αν δεν έχω ένα ολόκληρωμένο κομμάτι (είτε είναι 2-3 κεφάλαια είτε ολόκληρη η ιστορία...) Τα γραπτά μου δε βρίθουν τόσο πολύ μουτζούρων και σημειώσεων επί σημειώσεων στα περιθώρια που ούτε εγώ δεν μπορώ να διαβάσω τα γράμματά μου σε μερικά σημεία. (Εκείνο το νεαρό αγόρι το είχα διαβάσει τόσες φορές νεκρό αγόρι χωρίς να βγάζω νόημα που στο τέλος το σκότωσα διότι με αποσυντόνιζε! Και την θέση του πήρε ένας σκύλος...)

Link to comment
Share on other sites

Αρχίζω με την ιδέα. Η οποία μπορεί να είναι απο την άκρη του σύμπαντος, μέχρι την αρχή της ιστορίας. Και μετά σκέφτομαι, τι μπορεί να γίνει στην διάρκεια, ή πριν απο εκείνο το γεγονός. Και μετά προσπαθώ να πάψω να σκέφτομαι γιατί οι καφρίλες κατκλήζουν το μυαλό μου, και δεν πρέπει να έχει υπερβολική δόση καφρίλας ένα κείμενο. Αν έχει, τότε δεν είναι επιτυχημένο, κατά την γνώμη μου, γιατί ο άλλος θα το διαβάζει (αν το διαβάσει) για να δει τι άλλη καφρίλα θα γίνει. Συγκεκριμενοποιώ το τι θέλω να γίνει στην ιστορία, όλα αυτά στο μυαλό μου. Ανοίγω τον υπολογιστή/πέρνω στυλό ανάλογα το τι είναι εύκαιρο... και γράφω μια τελείως διαφορετική ιστορία απο εκείνη που είχα σκεφτεί, και πολλές φορές με τελείως διαφορετικό σενάριο.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ συνήθως (καλά, βασικά έχω κάνει μόνο 3 αποτυχημένες απόπειρες συγγραφής) σκέφτομαι το τέλος και μετά το πάω ανάποδα: πώς θα καταλήξει εκεί πέρα η ιστορία. Και αφού σκεφτώ πώς περίπου θα γίνουν τα πράγματα, αρχίζω από την αρχή προς το τέλος, προσθέτοντας αυθόρμητα ό,τι λεπτομέρια θελίσω. Βέβαια, το πράγμα χαλάει όταν η ιστορία αρχίζει να παίρνει άλλο δρόμο. Από την άλλη, βαριέμαι αφάνταστα να γράφω όλα τα "γεμίσματα" μεταξύ των "σκινών" - των συμαντικών σημείων. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω καταφέρει να γράψω κάτι μεγάλο μέχρι στιγμής!

Link to comment
Share on other sites

Για μένα δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος. Μερικές φορές γράφω σχεδόν αυτόματα, ειδικά σε μικρά κείμενα, αφήνοντας τις λέξεις να μπουν εκεί που πρέπει κατ' αυτές, φωνάζοντας μέσα στο κεφάλι μου: «Βάλε κι εμένα εδώ!» Μερικές φορές θέλει λίγη προσπάθεια, άλλοτε καταλαβαίνω ότι έκαναν σαν τις γιαγιάδες που ζητάνε ευγενικά θέση στο λεωφορείο εκτινάσσοντάς σε με μεγαλύτερη δύναμη απ' ότι θα έπρεπε να έχουν κατά τα λεγόμενά τους και ύστερα προσπαθώ να βρω αν θα πρέπει να τις κρατήσω και πού...

 

Άλλες φορές υπάρχει μια ιδέα για το τέλος ή τη γενική πλοκή και χτίζω πάνω σε αυτά. Και πάλι λειτουργεί αρκετά η πρώτη κατάσταση.

Link to comment
Share on other sites

(...) Συγκεκριμενοποιώ το τι θέλω να γίνει στην ιστορία, όλα αυτά στο μυαλό μου. Ανοίγω τον υπολογιστή/πέρνω στυλό ανάλογα το τι είναι εύκαιρο... και γράφω μια τελείως διαφορετική ιστορία απο εκείνη που είχα σκεφτεί, και πολλές φορές με τελείως διαφορετικό σενάριο.

 

Ναι, πρώτα η ιδέα κα μετά το γράψιμο έστω κι αν το τελικό αποτέλεσμα δεν θυμίζει σε τίποτα την αρχική ιδέα.

 

Εγώ έχω και το εξής "πρόβλημα": από μια σκηνή, μια εικόνα, δυο αράδες, συχνά μου βγαίνουν πολλές διαφορετικές ιστορίες, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που δεν ξέρω ποιά να κρατήσω και να αναπτύξω... Συνήθως, κρατώ 2-3 και τις δουλεύω παράλληλα (κάτι σαν παράλληλα σύμπαντα: κάτι που συμβαίνει στην μια ιστορία και δεν συμβαίνει στην άλλη, ενώ όλα τα υπόλοιπα -πρόσωπα, καταστάσεις κτλ- παραμένουν λίγο πολύ ίδια, μικρολεπτομέρειες που όμως κάνουν την διαφορά) και δουλεύοντας δείχνει ποιά θα επικρατήσει, ποιά θα μου τραβήξει περισσότερο το ενδιαφέρον και θα ασχηληθώ πιο επισταμένα μαζί της.

Link to comment
Share on other sites

Σκέφτομαι τι θα γράψω από πριν, όπως λέει ο Nihilio, αλλά σπάνια φτάνω μέχρι το τέλος. Τί σπάνια; Ποτέ. Συνήθως έχω μόνο μια αμυδρή αίσθηση.

 

Γράφω γρήγορα. Δηλαδή θα έγραφα γρήγορα αν μπορούσα να πληκτρολογήσω γρήγορα, αλλά δεν μπορώ και ψάχνομαι με προγράμματα υπαγόρευσης. Κολλάω πολύ συχνά όπως λέει ο Ντίνος. Όλο αυτό το πληκτρολόγημα δε με αφήνει να σκεφτώ οπότε αναγκαστικά σταματάω. Και φτου -και ξανασκέφτομαι- και πάλι από την αρχή.

 

Τώρα αν είναι πολύ μικρά διηγήματα μπορεί να παίξω εκτός σειράς. Ειδικά αν είναι ποιήματα πάντα έτσι τα γράφω.

 

Από νουβελοειδή διηγήματα και πάνω σταμάτησα να γράφω εκτός σειράς γιατί οι διορθώσεις μετά είναι παλούκι. Ούτε σχεδιαγράμματα και κοσμοπλασία κάνω γιατί ένοιωθα να πιέζομαι να βάλω όλα αυτά που είχα σκεφτεί ή μη χειρότερα να βαριέμαι να κοιτάξω τα δέκα - δεκαπέντε μικρά αρχειάκια που είχα γεμίσει πληροφορίες. Άσε που δε με φτιάχνει όταν η διαδικασία γίνεται τόσο μηχανιστική και εγκεφαλική. Όταν δε θέλω να ξεχάσω κάτι πάω στο αρχειάκι που περιέχει -το άγραφο ακόμα- κεφάλαιο όπου συμβαίνει/αναφέρεται αυτό το κάτι και το σημειώνω.

 

Και τέλος γράφω πάντα ενθουσιασμένος(άλλη λέξη θα έβαζα, αλλά υπάρχει κίνδυνος να την εκλάβετε κυριολεκτικά ;) ) και ποτέ όταν βαριέμαι.

Link to comment
Share on other sites

Αχ, έτσι κάνει ο συγγραφέας ο σωστός, ο πρόστυχος...

Ναι. Επίσης έχει μόνο 2-3 ιδέες στο κεφάλι του και τις γράφει με εντατικούς ρυθμούς, αντί για συγγραφικό πλάνο της επόμενης εικοσαετίας που το ακολουθεί με το πάσο του (καλή ώρα εγώ)...

Link to comment
Share on other sites

Ναι. Επίσης έχει μόνο 2-3 ιδέες στο κεφάλι του και τις γράφει με εντατικούς ρυθμούς, αντί για συγγραφικό πλάνο της επόμενης εικοσαετίας που το ακολουθεί με το πάσο του (καλή ώρα εγώ)...

 

Όταν λέμε πλάνο...; Τύπου το 2007 θα γράψω δυο διηγήματα και μια νουβέλα με το τάδε θέματα, το 2008 θα γράψω ποίηση το πρωτο τρίμηνο και μετά θα ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα για το δίνα και πάει λέγοντας; (Αχ, αυτό το brain storming θα μας φάει...) Δεν ξέρω για την δική σου συνωμοταξία, αλλά εμείς τα βαμπίρ αν δεν βρεθούμε με καμιά σφήνα στην καρδιά έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας... Επίσης, όποιος βιάζεται σκοντάφτει κι εγώ παώ αργα γιατί βιάζομαι! Αν σε απασχολεί και σε προβληματίζει που έχεις ιδέες για τις επόμενες δεκαετιες βγάλτες στο σφυρί, μπας και σταματήσουν κάποιοι να γράφουν τα ίδια και τα ίδια... Τουλάχιστον τις έχεις κάπου σημειωμένες τις ιδέες ή μόνο στον τεράστιο εγκέφαλό σου; Διότι πολλά έχουν δει τα ματάκια μου και αυτό που ξέρω είναι πως ου γαρ έρχεται μόνον... Γερός νάσαι και δεν θα σου ξεφύγει τίποτα (απεφάνθη η μαντάμ Μπλαβάτσκι αφού συμβουλεύτηκε την κυστάλλινη σφαίρα της...)

Link to comment
Share on other sites

Ωραιο θεμα-εκτος του σατανα Ρασπ που ανεφερε τις δαιμονικες ορθιες-γριες-των-λεωφορειων!

Λοιπον,αφου δεν εχω κουμπαρο να το συζητησω θα πω δυο κουβεντες εδω.

Αρχικα εγραφα σε χαρτι αλλα για διαφορους λογους το σταματησα.Ενας ειναι οτι αμα γραψω στον ΗΥ μπορω πχ να το ποσταρω κι εδω η να στειλω το αρχειο καπου χωρις να παιδευομαι με φωτοτυπιες κτλ.Επισης οπως γραφω θυμιζω περισσοτερο γιατρο που γραφω συνταγες σε γλωσσα-που-μονο-αλλοι-γιατροι-και-φαρμακοποιοι-μπορουν-να-καταλαβουν.Οποτε ακομη κι αν με φαει ο Κθουλου κανεις δεν θα μαθει τηνγαματη ιστορια που εγραψα σε αλαμπουρνεζικα.Για την περιπτωση του Κθουλου αποθηκευω τις ιστοριες στα μυαλα τριτων-πχ ο Μελδοκιος ειναι τριτος-και δεν τις γραφψω καν γιατι πιο ωραια ακουγεται η περιληψη μου παρα η ιδια η ιστορια μου συνηθως.Παντως οταν γραφω μια ιστορια σε χαρτι,αμα αποφασισω να την περασω στο word πρεπει κανω και καμια διορθωση,κατι που βαριεμαι και αποφευγω.

Στο θεμα μας τωρα.Γραφω οπως να'ναι.Συνηθως εχω μια "ιδεα" οπως μια φραση ας πουμε και με βαση αυτη φτιαχνω μια ιστορια.Η φραση αυτη ειναι συνηθως απλα ο τιτλος,το κυριο θεμα.Ετσι γραφτηκαν μερικα απο τα διηγηματα που μπηκαν στο φορουμ.Αλλη περιπτωση ειναι μια εικονα-σκηνη.Περιπου οπως ειπε ο Ντινος με το βαμπιρ.Πχ με τον Ντονιθ ειχα σκεφτει εκει που ετοιμαζεται για το κυνηγι,εχοντας ηδη βρει το θηρμα του.Η σκηνη αυτη ειναι αρκετα κεφαλαια παρακατω βεβαια γιατι επρεπε να φτιαξω την ολη ιστορια μεχρι εκεινο το σημειο.Εξαλλου στην ιδια ιστορια δεν αρχιζω απο την αρχη.Θα βαλω καποιο εμβολιμο κεφαλαιο οπου θα εξηγω τι στο καλο προηγηθηκε βεβαια,απλα μου φανηκε πιο σωστο η ιστορια να αρχιζε απο τη μεση-σχεδον.

Σχεδιαγραμματα δεςν πολυβοηθουν γιατι αλλαζουν πραγματα στην πορεια.Πχ στον ανθρωπο υψηλης εντροπιας ειχα κανει πλανο με 2 εναλλακτικες εκδοχες και σκεφτομουν και ενα συνδυασμο αλλα πλεον εχω καταληξει σε κατι διαφορετικο.Βεβαια εδω πρεπει να αναφερω και το αλλο χαρακτηριστικο μου,του Τζακδανιελισμου.

Τζακ Ντανιελς δεν ηταν το ουισκυ που διαφημιζαν εκεινοι οι τυποι που περιμεναν χαλαρα πετωντας φελλους σε ενα βαρελι;Ε,κι εγω αφηνω τα πραγματα να εξελισσονται αργα.Για αυτο και βλεπεται μισες ιστοριες εδω και χρονια...

Link to comment
Share on other sites

Αρχικά έγραφα. Έγραφα ότι μου ερχόταν στο κεφάλι και μετά κράταγα αυτά που θα συνέθεταν την ιστορία που θέλω και τα υπόλοιπα τα φύλαγα για κάποια άλλη... Όταν είχα στο κεφάλι μου το γενικό σκελετό της ιστορίας, δηλαδή ποιός είναι ο ήρωας, πού βρίσκεται και ποιός είναι ο κεντρικός σκοπός του, τότε, έχοντας διαβάσει όλες μου τις σημειώσεις για το τι μπορεί να γίνει, για διάφορα γεμίσματα και διάφορες σκηνές, τα πέταγα και άρχιζα να γράφω. Όταν άρχιζα να γράφω δεν σταμάταγα μέχρι να τελειώσει.

Μέσα στην ιστορία έμπαινε απο τις σημειώσες ότι θυμόμουν και σπάνια όλα.

 

Τα τελευταία χρόνια δεν γράφω.

Μιλάω στο κινητό μου, (ηχογραφώ) και τραβάω φωτογραφίες που μου κάνουν κάτι. Συνήθως αυτό που μου γεννάει μιά εικόνα είναι άσχετο απο αυτό που δείχνει, αλλά φαντάζομαι οτι σε πολλούς απο εσάς έτσι γίνεται.

 

Ηχογραφώ γιατί την στιγμή που λέω κάτι μεταφέρω ταυτόχρονα και το αίσθημα μου για αυτό και τα συναισθήματα που μου προκαλεί.

 

Θα σας πρότεινα να το δοκιμάσεται αλλά πρέπει πρώτα να ξεπεράσετε το στάδιο του να κρίνεται την φωνής σας και μετά.

Link to comment
Share on other sites

Μιλάω στο κινητό μου, (ηχογραφώ) και τραβάω φωτογραφίες που μου κάνουν κάτι. Συνήθως αυτό που μου γεννάει μιά εικόνα είναι άσχετο απο αυτό που δείχνει, αλλά φαντάζομαι οτι σε πολλούς απο εσάς έτσι γίνεται.

 

Ηχογραφώ γιατί την στιγμή που λέω κάτι μεταφέρω ταυτόχρονα και το αίσθημα μου για αυτό και τα συναισθήματα που μου προκαλεί.

 

Θα σας πρότεινα να το δοκιμάσεται αλλά πρέπει πρώτα να ξεπεράσετε το στάδιο του να κρίνεται την φωνής σας και μετά.

 

Αυτό με την ηχογράφιση δεν το είχα σκεφτεί, ομολογώ... Νομίζω πως εμένα προσωπικά θα με βοηθήσει. Θα το βάλω σε εφαρμογή την επόμενη φορά που θα πεταχτώ από τον ύπνο και θα ψάχνω για μολύβι στα τυφλά και θα σας ενημερώσω για τα αποτελέσματα. (Και όποιος έχεις γερά νεύρα, αϋπνίες και... βίτσια να μου πει να του στείλω αντίγραφα για απομαγνητοφώνηση -να βοηθήσει το κάρμα του με το παραλήρημα της τρελής του Σαγιώ στις 3 και μισή τα ξημερώματα...)

Link to comment
Share on other sites

Αυτό με την ηχογράφιση δεν το είχα σκεφτεί, ομολογώ... Νομίζω πως εμένα προσωπικά θα με βοηθήσει. Θα το βάλω σε εφαρμογή την επόμενη φορά που θα πεταχτώ από τον ύπνο και θα ψάχνω για μολύβι στα τυφλά και θα σας ενημερώσω για τα αποτελέσματα. (Και όποιος έχεις γερά νεύρα, αϋπνίες και... βίτσια να μου πει να του στείλω αντίγραφα για απομαγνητοφώνηση -να βοηθήσει το κάρμα του με το παραλήρημα της τρελής του Σαγιώ στις 3 και μισή τα ξημερώματα...)

 

Συνιστώ ένα ψηφιακό μινι δημοσιογραφικό εγγραφέα. Εχει playback 3 modes, normal, fast, slow και αρκετα αλλα fucntions μαζί που δεν εχει συνέχεια πισω μπρός όπως ειναι ψηφιακό. Εγώ το χρησιμοποίησα στην καταγραφή σκέψεων για τα φιλοσοφικά μου κείμενα οπου ειναι σημαντικό αυτό που σκέφτηκα και το βρήκα σωστό, να είναι απολυτα ίδιο όταν θα το γράψω. Στο μυθιστόρημα τα πράγματα είναι πολύ πιό χαλαρά.

Link to comment
Share on other sites

Συνήθως γράφω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πάντα με την ιδέα πρώτη φυσικά, αλλά η ιδέα μπορεί να είναι ο,τιδήποτε, από μια εικόνα πυ θέλω οπωσδήποτε να περιγράψω, ένα όνομα που πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί ή ένα τουίστ που θέλω να με διασκεδάσει. Κάποιες φορές μπορεί να είναι ΄μια φράση, που χρησιμοποιώ είτε ως τίτλο (βλ. Ασημένια κουδουνάκια, να χτυπούν σ' όλη τη γη) είτε σαν εισαγωγή παράγραφο (από ανέκδοτο -και ατελείωτο- διήγημα: "Άντε τώρα να 'σαι δυο μέτρα παλικάρι, σαν τα κρύα τα νερά και να σε λένε Χεσμεντέν").

 

Ο τρόπος; Ασυνάρτητος. Με το μολυβόχαρτο έπρπε να τα γράφω όλα στη σειρά αρχή-μέση-τέλος, αλλά ο υπολογιστής που έλυσε τα χέρια. Τώρα γράφω σκηνές που θα γίνουν παρακάτω ή ακόμη και μεμονωμένες φράσεις που θέλω να ακουστούν κι ύστερα όταν η διήγηση φτάσει σ' αυτό το σημείο το κεντάω να ενωθεί ομοιόμορφα. Από την άλλη, σπάνια γράφω κάτι στη σειρά κι όταν το κάνω σίγουρα θα πρέπει να ξαναγυρίσω στην αρχή και να προσαρμόσω την αρχή στο τέλος της ιστορίας -κάποιες φορές διαφέρουν τόσο πολύ, που καταντάει αηδία πια-.

 

Ποτέ δεν κάνω πλάνο, παρ' εκτός από ΄να πολύ-πολύ γενικό. Για τον Κόμπες πχ ξέρω τους τίτλους των επόμενων ιστοριών, αλλά τι θα γίνει στην καθεμία είναι άλλο θέμα, θέμα που θα το σκεφτώ την ώρα που θα το γράψω. Έχω την αρχή, έχω το τέλος, αλλά την πορεία... θα τη δω στην πορεία.

Link to comment
Share on other sites

Ο τρόπος; Ασυνάρτητος. Με το μολυβόχαρτο έπρπε να τα γράφω όλα στη σειρά αρχή-μέση-τέλος, αλλά ο υπολογιστής που έλυσε τα χέρια. Τώρα γράφω σκηνές που θα γίνουν παρακάτω ή ακόμη και μεμονωμένες φράσεις που θέλω να ακουστούν κι ύστερα όταν η διήγηση φτάσει σ' αυτό το σημείο το κεντάω να ενωθεί ομοιόμορφα. Από την άλλη, σπάνια γράφω κάτι στη σειρά κι όταν το κάνω σίγουρα θα πρέπει να ξαναγυρίσω στην αρχή και να προσαρμόσω την αρχή στο τέλος της ιστορίας -κάποιες φορές διαφέρουν τόσο πολύ, που καταντάει αηδία πια-.

 

Αχ, πόοοοοσο με συγκινείς! Δεν είμαι μόνη! Αν μπορούσα να δουλέψω κι εγώ με η/υ... αλλά για μένα ο καλύτερος επεξεργαστής κειμένου εξακολουθεί να είναι ο Staedler 2,0 σε μπλοκ ριγέ Α4 της Skag... Και όχι, με το μολυβόχαρτο δεν είναι απαραίτητο να τα γράφεις με τη σειρά! Εγώ πώς δεν το κάνω... (Καλά, εντάξει, εγώ είμαι και ανώμαλη... :tease: )

Link to comment
Share on other sites

To μεγάλο μου πρόβλημα ήταν πάντα αυτό: οι ιστορίες εξελίσσονται στο μυαλό μου καθώς τις γράφω. Σχεδόν ποτέ δεν έχω καταφέρει να κάνω αυτό που λέμε σκελετό, εκτός από δύο διηγήμτα εφ των 15000 λέξεων (το ένα είναι ο Ουροβόρος Όφις). Αποτέλεσμα; Για αλλού κινήσαμε για αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει. Κι ύστερα πάλι πίσω να διορθώσεις, να προοικονομήσεις, να κοψοράψεις.

 

Από την άλλη σπάνια έχω δυο εναλλακτικές για την ίδια ιστορία, ακριβώς επειδή οι σκηνές αποφασίζονται τη στιγμή που τις γράφω. Αλλά έχει τύχει -ούκ ολίγες φορές- να μεταθέσω μια σκηνή ή και κεφάλαια ολόκληρα, για να μπορέσω να ακολουθήσω έναν πιο σφιχτό ή πιο γρήγορο ή πιο χαλαρό ρυθμό.

Link to comment
Share on other sites

Στη διαδικασία της συγγραφής ξεκινάω με κάποιο αίσθημα που--για κάποιο λόγο--όλο και δυναμώνει. Μερικές φορές, κυρίως τα βράδια, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, το αφήνω να πάρει πλήρη πρωτοβουλία και έλεγχο. Χάνομαι μέσα στην πορεία του όπου και τότε ξεφυτρώνουν χαρακτήρες με έτοιμα γνωρίσματα και σχεδόν τρισδιάστατοι. Τότε υπάρχει ο πλήρης ‘αποπροσανατολισμός’—είναι φυσιολογικό να συμβεί αυτό για να βιώσεις τις σκηνές και να κατασταλάξουνε σε εικονικές παραστάσεις και εμπειρίες, να είναι απτές, να ακούγονται, να μυρίζονται, κτλ. Να διεγείρουν τις πέντε αισθήσεις μας παραστατικά και όχι τόσο αφηγηματικά. Οι σκηνές και πραγματικές (αληθοφανείς εννοώ) θα είναι τότε και οι αλληλοεπιδράσεις των χαρακτήρων της άλτερ(άλλης)-υπαρξιακής πραγματικότητας χώρου και χρόνου. Σ’ αυτήν τη φάση δεν ζεις το τώρα και το εδώ αλλά το (τα) επέκεινα.

Παρακολουθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο την διάδραση των συμμετασχόντων και κρατάς—κάπου στο μυαλό σου—σημειώσεις. Άσε που δεν τα ξεχνάς όλα αυτά γιατί είναι, γίνονται πλέον, εμπειρίες διανοητικές και ψυχολογικές λόγο του συναισθηματικού στοιχείου, δεσίματος ή παράγοντα. Ό,τι συγγενεύει με τα συναισθήματά μας γίνεται δυσκολότερο να το ξεχάσουμε. Άρα, όταν ζεις το δημιούργημα συναισθηματικά δεν μπορείς παρά να το αποδίδεις με ζωντάνια και συναισθηματική γαργαρότητα και συνέπεια. Η λογική και η ακολουθία θα είναι εγγενείς στο έργο γιατί, απλά, είναι μέσα μας—έτσι είμαστε φτιαγμένοι από την φύση—και προεκτείνεται μέσα στο έργο ασυνείδητα, χωρίς την επίγνωσή μας. Γι’ αυτό όταν διαβάσεις αυτά που έγραψες πριν από ένα μήνα ή και παραπάνω δεν σου φαίνονται και τόσο παράλογα ή όπως νόμιζες ότι θα είχαν βγει.

Τη στιγμή που γράφεις επειδή το μυαλό διεισδύει στο χώρο τις δημιουργίας, δηλ. της φαντασίας, δεν έχεις συνειδητή επίγνωση της ισοροπείας του κειμένου που γράφεις. Και όμως, είναι εκεί η ισορροπία. Όχι η μαθηματική ισορροπία αλλά η εξ-ιστορική (συμβολική). Το συντακτικό, την ορθογραφία και τα άλλα μηχανικά της γλώσσας μπορείς να τα διορθώσει αργότερα. Η επιμέλεια όμως δεν θα μπορέσει να αποδώσει, να αντικαταστήσει την φρεσκάδα της σύλληψης, του ύφους και του συμβολισμού του δημιουργήματος. Θα μπορέσει όμως να τα κάνει πιο διάφανα και ευκρινή. Εδώ σκοντάφτω εγώ: στη σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Αλλά, όχι πάντα. Μερικές φορές—και δεν ξέρω πως γίνεται αυτό—γράφω αλάνθαστα και σωστά Ελληνικά. Ίσως να είναι και η αυτόματη αλλαγή σκεπτικού που υπάρχει σε ορισμένους δίγλωσσους ή πολύγλωσσους Έλληνες, που μεγάλωσαν σε δύο ή περισσότερες χώρες.

Επιστρέφοντας στη διαδικασία του γραψίματος, γράφω συνήθως ολογράφως, στο γόνατο, σε κανένα παγκάκι της Πλάκας, του Εθνικού Κήπου ή, παλιότερα, του Πεδίου του Άρεως, το πρώτο χειρόγραφο. Εδώ γίνεται η καταγραφή-κάθαρση, η εξωτερίκευση του συναισθηματικού βήματος της ιστορίας. Το αφήνω να ‘κρυώσει’ για ένα χρονικό διάστημα. Αν είναι κάτι το περαστικό, θα φανεί γιατί θα έχει ξεθυμάνει έως τότε. Αν συνεχίζει να με τραβάει με την ίδια αμείωτη συγκίνηση, και φωνάζει—εκλιπαρεί—για περαιτέρω ανάπτυξη και πιο ακριβή…τότε αρχίζει η δουλειά και ο αγώνας. Ένα μυθιστόρημά μου το επεξεργάζομαι από 1978 και ακόμα δεν βγαίνει όπως είναι το πεπρωμένο του να βγει—δεν είναι σφ.

Ίσως το μυαλουδάκι μου να έχει δαγκώσει μεγάλη μπουκιά. Και όμως δεν το αφήνω. Ή, καλλίτερα, δεν μ’ αφήνει εκείνο. Σ’ αυτήν την περίπτωση όλα προσέχονται. Γλωσσικά ή οποιαδήποτε λάθη δεν επιτρέπονται εδώ. Σ’ αυτόν τον τομέα, επειδή έχω μεγαλύτερη ευχέρεια με τα Αγγλικά, είμαι περισσότερο αποτελεσματικός. Υπάρχουν κι εκεί λάθη αλλά όχι τόσο φανταχτερά. Ας μη πολυλογώ, ελίσσομαι ανετότερα στα Αγγλικά, και επειδή το θέμα είναι η έμπνευση, η συγγραφική τέχνη και η διαδικασία της κι όχι σε ποια γλώσσα γράφουμε καλλίτερα ας πω απλά πως η ουσία μετράει αρκεί να μην εμποδίζεται άμετρα από τα λάθη της παρουσίασής της. Το δυσκολότερο για μένα είναι η αφαίρεση, όταν οι 112.000 λέξεις πρέπει να γίνουν 97.000—σαν να αποκόβω ένα μέρος του σώματός μου.

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Συνήθως γράφω γραμμικά. Αρχή -> μέση -> τέλος. Αλλά αυτό δεν γίνεται πάντα. Όταν η ιστορία είναι μεγάλη είμαι αναγκασμένος να ξαναγυρίσω στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά. Στις μικρές γράφω από την αρχή μέχρι το τέλος και τις ξαναπερνώ μια ανάγνωση για να διορθώσω ότι βγάζει μάτι. Πάντα όμως γράφω πρώτα την αρχή. Το μεγάλο μου πρόβλημα… (Ντίνο κλείσε τα αυτιά σου ή τουλάχιστον λυπήσου με και μη μου ρίξεις :camper: ) είναι ο χρόνος. Έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου 3-4 ιδέες να στριφογυρίζουν σαν τρελές αλλά ο μόνος ελεύθερος χρόνος για συγγραφή είναι πάντα μετά τις δώδεκα κι εγώ είμαι ήδη κομμάτια. Στις 6 πρέπει να σηκωθώ για δουλειά και είμαι ένα πτώμα. Έτσι προχωράω πάρα πολύ αργά.

Link to comment
Share on other sites

O μόνος ελεύθερος χρόνος για συγγραφή είναι πάντα μετά τις δώδεκα κι εγώ είμαι ήδη κομμάτια. Στις 6 πρέπει να σηκωθώ για δουλειά και είμαι ένα πτώμα. Έτσι προχωράω πάρα πολύ αργά.

 

Με αυτές τις συνθήκες είσαι συγγραφέας-ήρωας. Η στιγμή που θα ολοκληρώσεις τελειωτικά κάτι, θα είναι ακόμα πιο γλυκιά. Σου εύχομαι κουράγιο και πείσμα.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι θεωρώ ότι γράφω όταν... δεν γράφω! Εξηγούμαι: Από την στιγμή που θα μου κατέβει μια ιδέα, μια σκηνή ή κάτι τέλοσπάντων κατ' αρχήν άξιο συγγραφής, όλο το στοίχημα είναι να αποφασίσω τι δέν θα γράψω γι αυτό: Σκέφτομαι εξονυχιστικά όλες τις πιθανές εξελίξεις, ώστε να δω

α) που θέλω να επικεντρωθεί η ιστορία

β) τι εντύπωση θέλω να δημιουργήσω με το τέλος

γ) ποια εξέλιξη θα την κάνει πιο ενδιαφέρουσα

Τα πιο πολλά υποψήφια έργα δεν περνάνε αυτό το τεστ. Έτσι, για κάθε ιστορία που τελικά γράφω υπάρχουν από πίσω της δέκα-είκοσι αντίστοιχες ιστορίες-εξελίξεις της που πέθαναν στο μυαλό μου και δεν γράφτηκαν ποτέ. Μετά είναι συγκριτικά απλό: Στρώνομαι, ανοίγω το αρχείο των σημειώσεων, κάνω μια περίληψη με περίπου 25%-50% της έκτασης του τελικού έργου(!) και αρχίζω να την ακολουθώ κανονικά (αρχή-τέλος) δημιουργώντας τις σκηνές. Οι αλλάγες του τελικού έργου σε σχέση με την περίληψη είναι σύνήθως ελάχιστες.

Η όλη διαδικασία μου παίρνει περίπου ένα μήνα για ένα διήγημα 5000 λέξεων. Το καθ' εαυτό γράψιμο καταλαμβάνει μόλις το ένα τρίτο αυτού του χρόνου -ίσως και λιγότερο.

Μετά απ' όλα αυτά, καταλαβαίνετε γιατί δεν γράψω καθόλου μα καθόλου συχνά.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Χμ..Μικρη εγραφα μια ιστορια μεσα σε 5' αφου ειχα περασει κανα 2ωρο κοιτωντας τον τοιχο. :blink:

Υστερα που αποφασισα να ασχοληθω σοβαρα, αρχισα να εχω αρχη->μεση->τελος, ομως ο αυθορμητισμος απο τον φοβο μου να βγει 'σωστο' εχανα τα ωα και τα πασχαλια.

Τοτε θυμαμαι μου φαινοταν πολυ περιεργος ο τροπος γραφης (απο την συλληψη της ιδεας μεχρι την τελικη της μορφη στο χαρτι).Καποτε με ρωτησε καποιος <μα απο που τα βγαζεις;>

και το μονο που μπορουσα να πω μιας και δεν μπορουσα να το εκφρασω σωστα ηταν <μου φαινεται πως η ιστορια ηταν παντα εκει,το μολυβι λειτουργει περισσοτερο σαν ..γομα> μου εριξαν καποιες λοξες ματιες και διαβαζοντας το μυαλο τους μου φανηκε πως με περασαν για δαιμονισμενο. :devil2:

 

Εκανα λοιπον οτι θεωρουσα πως επρεπε να κανει ενας επιδοξος συγγραφεας. Ξεκινησα να ακονιζω τα μολυβακια μου, να οργανωνω την 'γωνιά' μου, να ξαναδιαβαζω ή και να ξαναδιορθωνω (αν και το αποφευγω γιατι ετσι καταληγω να αλλαζω και την μορφη του κειμενου στο τελος,σαν γνησια παστρικια)

Να δημιουργω προφιλ ηρωων, λεπτομερεις αναφορες τοπων, γεγονοτων, προσεχα την δομη, διορθωνα τις επαναλαμβανομενες εκφρασεις, πλουτιζα το λεξιλογιο μου κι αλλα τετοια.Να μην κανω και ενα τσιγαρο;Τελειωνα και ενα πακετο.Ομως η εμπνευση πουθενα!Χιλιαδες πληροφοριες για την ιστορια σε χιλιαδες σελιδες, σημειωματαρια και της Παναγιας τα ματακια.Εκανα οτι επρεπε να κανω ομως με μιση καρδια.

 

Μπλοκαρα, και αλλαξα τακτικη οταν θυμηθηκα πως ειναι να γραφεις χωρις να σκεφτεσαι τις συνεπειες.

Κι ολα αυτα απο ενα ονειρο.

Μια σκηνη δευτερολεπτων ηταν ικανη να με 'ξυπνησει' και παλι.

Και μαλιστα ηταν η σκηνη τελους.Περιττο να σου πω οτι απο την επομενη μερα αρχισα να βλεπω παλι εικονες να περνουν μπροστα μου,σαν κομματια του παζλ.

Αρχισα να γραφω και δεν σταματουσα.Ειμαι στο 6ο κεφαλαιο ενος αστυνομικου μυθιστορηματος οπου φαινομενικα δεν φαινεται να δεινει κατι νεο,ομως η πλοκη αλλα πανω απο ολα οι χαρακτηρες δεν ειναι οι 'συνηθισμενοι' που θα εβρισκες σε αυτου του ειδους την λογοτεχνια.(καλα δεν εννοω πως ειναι το αριστουργημα επειδη ειναι διαφορετικο)

 

Και ετσι ειδα πεντακαθαρα τί ετρεχε τοσο καιρο. :Lighten:

Ολα οφειλονται στους χαρακτηρες.Εχουν παρει τετοια μορφη, που θα ορκιζομουν οτι ζουν σε ενα παραλληλο κοσμο! :aabduct:

Το καλο ειναι οτι με καθοδηγουν κατα καποιο τροπο.Η πλοκη εξαλλου δημιουργητε απο την αλληλεπιδραση των ηρωων, εκεινοι δημιουργουν τα γεγονοτα(εκτος απο το πρωτο που σου δινει το κινητρο να το αποδωσεις στο χαρτι),εκεινοι ξερουν τί να κανουν, εγω απλα τους τσεκαρω καμια φορα,καποιες στιγμες με εκπλησουν.Γινονται ολοκληρωμενοι ηρωες (οσο μπορει τουλαχιστον)

Το ηλιθιο μονο της ιστοριας ειναι οτι παντα γραφω καλυτερα τα χαραματα!Δεν ξερω μου βγαινει μια ειλικρινεια και ενα μυστηριο εκεινες τις ωρες.Τωρα καθομαι στο λαπτοπ απο τις 12 μεχρι τις 2 το πρωι.Βεβαια το μυαλο εχει ηδη θολωσει στη δουλεια, αλλα καλη ειναι η εξασκηση.Μη σκουριασουμε κιολας! :r2d2:

 

Τωρα πια το μολυβι δεν γινεται γομα αλλα Back Space.Εξαλλου καθε συγγραφεας εχει τον δικο του τροπο,και ολοι θα τον βρουμε.Το θεμα ειναι τί εχει να πει..

Edited by Dopamine
Link to comment
Share on other sites

Χμ..Μικρη εγραφα μια ιστορια μεσα σε 5' αφου ειχα περασει κανα 2ωρο κοιτωντας τον τοιχο. :blink:

Υστερα που αποφασισα να ασχοληθω σοβαρα, αρχισα να εχω αρχη->μεση->τελος, ομως ο αυθορμητισμος απο τον φοβο μου να βγει 'σωστο' εχανα τα ωα και τα πασχαλια.

Τοτε θυμαμαι μου φαινοταν πολυ περιεργος ο τροπος γραφης (απο την συλληψη της ιδεας μεχρι την τελικη της μορφη στο χαρτι).Καποτε με ρωτησε καποιος <μα απο που τα βγαζεις;>

και το μονο που μπορουσα να πω μιας και δεν μπορουσα να το εκφρασω σωστα ηταν <μου φαινεται πως η ιστορια ηταν παντα εκει,το μολυβι λειτουργει περισσοτερο σαν ..γομα> μου εριξαν καποιες λοξες ματιες και διαβαζοντας το μυαλο τους μου φανηκε πως με περασαν για δαιμονισμενο. :devil2:

 

Εκανα λοιπον οτι θεωρουσα πως επρεπε να κανει ενας επιδοξος συγγραφεας. Ξεκινησα να ακονιζω τα μολυβακια μου, να οργανωνω την 'γωνιά' μου, να ξαναδιαβαζω ή και να ξαναδιορθωνω (αν και το αποφευγω γιατι ετσι καταληγω να αλλαζω και την μορφη του κειμενου στο τελος,σαν γνησια παστρικια)

Να δημιουργω προφιλ ηρωων, λεπτομερεις αναφορες τοπων, γεγονοτων, προσεχα την δομη, διορθωνα τις επαναλαμβανομενες εκφρασεις, πλουτιζα το λεξιλογιο μου κι αλλα τετοια.Να μην κανω και ενα τσιγαρο;Τελειωνα και ενα πακετο.Ομως η εμπνευση πουθενα!Χιλιαδες πληροφοριες για την ιστορια σε χιλιαδες σελιδες, σημειωματαρια και της Παναγιας τα ματακια.Εκανα οτι επρεπε να κανω ομως με μιση καρδια.

 

Μπλοκαρα, και αλλαξα τακτικη οταν θυμηθηκα πως ειναι να γραφεις χωρις να σκεφτεσαι τις συνεπειες.

Κι ολα αυτα απο ενα ονειρο.

Μια σκηνη δευτερολεπτων ηταν ικανη να με 'ξυπνησει' και παλι.

Και μαλιστα ηταν η σκηνη τελους.Περιττο να σου πω οτι απο την επομενη μερα αρχισα να βλεπω παλι εικονες να περνουν μπροστα μου,σαν κομματια του παζλ.

Αρχισα να γραφω και δεν σταματουσα.Ειμαι στο 6ο κεφαλαιο ενος αστυνομικου μυθιστορηματος οπου φαινομενικα δεν φαινεται να δεινει κατι νεο,ομως η πλοκη αλλα πανω απο ολα οι χαρακτηρες δεν ειναι οι 'συνηθισμενοι' που θα εβρισκες σε αυτου του ειδους την λογοτεχνια.(καλα δεν εννοω πως ειναι το αριστουργημα επειδη ειναι διαφορετικο)

 

Και ετσι ειδα πεντακαθαρα τί ετρεχε τοσο καιρο. :Lighten:

Ολα οφειλονται στους χαρακτηρες.Εχουν παρει τετοια μορφη, που θα ορκιζομουν οτι ζουν σε ενα παραλληλο κοσμο! :aabduct:

Το καλο ειναι οτι με καθοδηγουν κατα καποιο τροπο.Η πλοκη εξαλλου δημιουργητε απο την αλληλεπιδραση των ηρωων, εκεινοι δημιουργουν τα γεγονοτα(εκτος απο το πρωτο που σου δινει το κινητρο να το αποδωσεις στο χαρτι),εκεινοι ξερουν τί να κανουν, εγω απλα τους τσεκαρω καμια φορα,καποιες στιγμες με εκπλησουν.Γινονται ολοκληρωμενοι ηρωες (οσο μπορει τουλαχιστον)

Το ηλιθιο μονο της ιστοριας ειναι οτι παντα γραφω καλυτερα τα χαραματα!Δεν ξερω μου βγαινει μια ειλικρινεια και ενα μυστηριο εκεινες τις ωρες.Τωρα καθομαι στο λαπτοπ απο τις 12 μεχρι τις 2 το πρωι.Βεβαια το μυαλο εχει ηδη θολωσει στη δουλεια, αλλα καλη ειναι η εξασκηση.Μη σκουριασουμε κιολας! :r2d2:

 

Τωρα πια το μολυβι δεν γινεται γομα αλλα Back Space.Εξαλλου καθε συγγραφεας εχει τον δικο του τροπο,και ολοι θα τον βρουμε.Το θεμα ειναι τί εχει να πει..

Link to comment
Share on other sites

Καλή επιτυχία Dopamine. Ενδιαφέρον ο τρόπος που γράφεις.

Από εχθές έχω φάει μια γερή φλασιά ότι δεν ξέρω να γράφω. Μέχρι στιγμής είμαι σε μια τεράστια απόγνωση. Έρχονται κάτι μέρες που νιώθω ότι είμαι σε ικανοποιητικό επίπεδο, και άλλες που αισθάνομαι ανίκανος. Να πάρει...

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..