DinoHajiyorgi Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 Σύντροφοι και φίλοι, θα σταθώ γυμνός μπροστά σας. Κλαίω στις ταινίες. Από τον καυτό κόμπο στον λαιμό μέχρι τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Έχω όλα τα κατάλληλα κουμπιά έτοιμα, εκτεθειμένα στην επιφάνεια. Μπορώ να σταμπάρω την χειραγωγία του σκηνοθέτη να έρχεται στα δέκα μέτρα, «Να δεις που ο παράλυτος τώρα θα περπατήσει», και με το που σηκώνεται ο παράλυτος, να οι κουβάδες γεμάτοι. Υπάρχουν στιγμές που δικαιολογείται άριστα ένα καλό κλάμα, και είναι στιγμές που είμαι για τα χαστούκια. Αλλά κλαίω. Ξεκινώ με μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, ταινίες και σκηνές που με αρπάζουν και με στύβουν από λίγο ή με ξεζουμίζουν κανονικά. Return of the Jedi: Ο Βέιντερ βγάζει την μάσκα του μπροστά στον γιο του. E.T.: Η καρδιά του εξωγήινου ανάβει την στιγμή που ο Έλιοτ κλείνει το κάλυμμα. Fly 2: Ο ήρωας ανακαλύπτει πως ο σκύλος του, φριχτά και βασανιστικά παραμορφωμένος, διατηρείται ζωντανός στον πάτο ενός πηγαδιού. The Iron Giant: Είναι καρτούν. Δύο συγκινητικές στιγμές στο φινάλε – η διάσωση και το καθεαυτό τέλος. Dead Zone: Ένα I love You και ένα Goodbye κλείνουν την ταινία. Splash: Ο Τομ Χανκς πηδάει στο νερό κάνοντας στο τέλος την επιλογή του. The Fisher King: Ο Τζεφ Μπρίτζες φέρνει το δισκοπότηρο στο νοσοκομείο και ανασταίνει τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. The 6th Sense: Εδώ δεν είμαι σίγουρος αν έκλαιγα για τον Μπρους Γουίλις. Είχα συγκλονιστεί που με είχε ξαφνιάσει ένας σεναριογράφος. The Lady and the Tramp: Της Disney. Παιδικό τραύμα. Το λαγωνικό με τα μακριά αφτιά που κυνηγάει την άμαξα του μπόγια και καταπλακώνεται από αυτή. Έτσουξε η μύτη μου με το που το έγραψα! Voyager - Once Upon A Time: Έβλεπα αυτό το επεισόδιο για δεύτερη φορά, δεν θυμόμουν ούτε πως τέλειωνε ούτε τι συναισθήματα μου είχε δημιουργήσει την πρώτη φορά. Ίδρωσα υποψιασμένος πως οι σεναριογράφοι ήθελαν να δώσουν μια ρεαλιστική απεικόνιση του πως ένα παιδί θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον χαμό ενός γονέα του. Με το happy end άνοιξαν οι κρουνοί της ανακούφισης. Υπάρχουν ταινίες και εκτός σου-φου, και είναι οι περισσότερες. Μερικά παραδείγματα: Breakfast At Tiffany’s: Στο τέλος, εκεί που βρίσκουν τον γάτο. The English Patient: Ένα από τα χειρότερα μου σε λογαριασμό νερού. Όταν βγαίνει από την σπηλιά με αγκαλιά εκείνη. Από εκείνο το σημείο μέχρι τους τίτλους του φινάλε, οι βρύσες ανοιγμένες στο φουλ. Amerika-Amerika: Του Καζάν. Η σκηνή που η αρραβωνιαστικιά του ήρωα τον απελευθερώνει της υποχρέωσης του να την παντρευτεί και πολύ αργότερα, το τέλος. Θα ήθελα να αναφέρω και περίπτωση που με πιάσανε τα κλάματα τελειώνοντας ένα βιβλίο. «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλλι». Εδώ με έπιασε αγανάκτηση από την ηλίθια, τραβηγμένη από τα μαλλιά, παρεξήγηση που στερεί στους ήρωες μια ολόκληρη ζωή ευτυχίας, γιατί ο συγγραφέας νομίζει πως πρωτοτυπεί έξυπνα. Όταν έχουμε δει το ίδιο σε παλιά μελό ελληνική ταινία με την Βουγιουκλάκη που με την σειρά της το είχε μάλλον κλεμμένο από ινδικό μελό. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο ξέρουν. Ευπρόσδεκτη κάθε συμβολή (σουφου και μη), παραδοχή αλλά και ειρωνεία επί του θέματος σε αυτό το τόπικ. Θα επανέλθω με περισσότερα παραδείγματα και σχόλια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 Μόνο τον ψαλιδοχέρη του Μπάρτον μπορώ να σκεφτώ τώρα, αν και δεν έχω κλάψει σε αυτόν, απλά με έφερε στο παρά ένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 12, 2007 Author Share Posted October 12, 2007 Μόνο τον ψαλιδοχέρη του Μπάρτον μπορώ να σκεφτώ τώρα, αν και δεν έχω κλάψει σε αυτόν, απλά με έφερε στο παρά ένα. Σωστά! Και ο Danny Elfman συνωμοτεί ω τόσο εύστοχα με την μουσική του για να μας λυγίσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 Ντίνο ήρθε η ώρα να ανοίξουμε όλοι εμείς μαζί ένα club και να βλέπουμε μαζί ταινίες, μήπως και μας κάνουν έκπτωσει στα χαρτομάντηλα. Θα αρχίσω και εγώ να αναφέρω κάποιες ταινίες που με έκαναν και ρουφούσα τη μύτη μου και προσπαθούσα να κρυφτώ απο αυτούς που με κοίταζαν και έλεγαν: Μα καλά, τι κλαίει τώρα ο @#%*^ας... Kramer vs Kramer : Στα 3/4 της ταινίας RAN του Κουροσάβα. Κυρίως στη σκηνή που ο Βασιλιάς - τρελός πλέον - είναι στο σπίτι αυτού που έχει τυφλώσει και σκοτώσει την οικογένεια του και αυτός του παίζει φλογέρα The Straight Story του David Lynch : Σε όλη τη διαδρομή του Παππού... Και άλλα πολλά αλλά τώρα πάω να κλάψω γιατί τα θυμήθηκα.... Τα λέμε μετά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 (edited) Το πόσες φορές έχω κλάψει ή έχω συγκινηθεί σε ταινίες ούτε κι εγώ θυμάμαι. Έκλαψα κι εγώ στο Return of the Jedi στην ίδια σκηνή Ντίνο ιδίως όταν ο Vader (Anakin πάλι) λέει στον Luke: "Tell your sister you were right". Έκλαψα στο τέλος του Revenge of the Sith όταν δείχνει τις παράλληλες σκηνές γέννησης των παιδιών του Anakin και τoυ Vader... Τώρα τελευταία βλέπω anime, και έχω πιάσει το Naruto. Συγκινήθηκα στην σκηνή με την Sakura και τον Sasuke, ιδίως όταν ο Sasuke φεύγοντας της λέει "Arrigato" δηλαδή ευχαριστώ. Στεναχωρέθηκα και έκλαψα λίγο για τον Naruto, και τον Kakashi όταν ο δεύτερος φτάνει στην σκηνή της μάχης αλλά είναι αργά και παίρνει τον πληγωμένο Naruto και φεύγει προς την Konoha (όπου είναι η πόλη που μένουν και η βάση των ninja της χώρας τους). Είχα συγκινηθεί με το Haibane Renmei (άλλο ένα anime). Έκλαψα στο τέλος του Lord of the Rings: The Return of the King, και στο βιβλίο αλλά και στις ταινίες. Έκλαψα με μαύρο δάκρυ στα τρία τελευταία βιβλία του Harry Potter, όπου πεθαίνει ο Sirius Black (μαύρο δάκρυ), o Dumbledore (έκλαιγα και λίγο μετά που τέλειωσα το βιβλίο), ο Snape, ο Lupin και η Tonks, o Dobby, o Fred... Με τους θανάτους ιδίως του Sirius και του Dumbledore έφαγα από ένα πακέτο χαρτομάντηλα! Συγκινούμαι και κλαίω πολύ εύκολα και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Έχω συγκινηθεί με ρομαντικές κομεντί, με sci-fi ταινίες, με βιβλία, με σειρές... You name it! Πάντα έχω ένα πακέτο χαρτομάντηλα κοντά μου όταν βλέπω ή διαβάζω. Cosmo, Κι εγώ θέλω έκπτωση. Μου χρειάζεται! Αγοράζω χαρτομάντηλα κάθε τρείς και λίγο! Edited October 12, 2007 by Darkchilde 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 (edited) Κλαίω πολύ. Έχω κλάψει και 'γω δεν ξέρω πόσες φορές. Συγκινούμαι γενικώς πάρα πολύ, μα πάρα πάρα πολύ και έντονα. Αυτήν τη στιγμή δεν είμαι στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση, οπότε θα επανέλθω αύριο-μεθαύριο στο θέμα και θα πω μερικές από τις στιγμές που έχω βάλει τα κλάματα, σε ταινίες ή σειρές. Edited October 12, 2007 by Spock Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 Να μπω κι εγώ στο κλαμπ; Δε μου 'ρχεται αυτή τη στιγμή καμιά σουφουφου ταινία αλλά χαρακτηριστικά κλαίω σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του Love Story, κάθε φορά που το βλέπω (φταίει βέβαια και η μουσική). Θυμάμαι επίσης να έχω δει στο σινεμά το La vita e bella με μια φίλη μου, να μυξοκλαίμε μες στον κινηματογράφο και μετά το τέλος της ταινίας να... τρέχουμε ολοταχώς σ' ένα παγκάκι στο κοντινό πάρκο, για να λυθούμε σε λυγμούς και κλάματα... Δυστυχώς όμως, όσο μεγαλώνω, στερεύει το δάκρυ... Α, μου ήρθε και το σουφού: The ugly little boy του Asimov... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 13, 2007 Share Posted October 13, 2007 Στο συνέντευξη με ένα βρυκόλακα, στη σκηνή που γίνονται στάχτη η πιτσιρίκα και η νεοαποκτηθήσα μαμά της, στην αλεπού και το κηνυγόσκυλο (Ντίσνευ) σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο μισό, στο V for Venteta όλοι ξέρουμε που ακριβώς. Και φυσικά δεν είναι μόνο τρία, είναι απλά ενδεικτικά παραδείγματα διότι κλαίω εξαιρετικά εύκολα και με τις ταινίες και με τα βιβλία και με μουσική και πίνακες ακόμα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 13, 2007 Share Posted October 13, 2007 Στο Spieces οταν η Νατάσα δείχνει τις βυζάρες της. Σε ένα έργο με την Τζένιφερ Τίλη που παίζει την λεσβάρα και φιλιέται με μια άλλη γκόμενα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 13, 2007 Share Posted October 13, 2007 (edited) Στον Άρχοντα όταν ο Θέοντεν ζητάει να δει το γιο του και ο Γκάνταλφ τον πηγαίνει στον τάφο. Στο The Lake House, όταν η Σάντρα Μπούλοκ βάζει το τελευταίο γράμμα στο γραμματοκιβώτιο. Στο Notting Hill, όταν ο Χιου Γκραντ διώχνει την Τζούλια Ρόμπερτς Στο Hamlet του Τζεφιρέλι, όταν ο Άμλετ βλέπει τη μητέρα του να πεθαίνει. Στο Έγκλημα στο Νείλο, όταν η Μία Φάροου σκοτώνει τον εραστή της. Στο Ροξάν, όταν η Νταρύλ Χάνα φωνάζει ?I love your nose, Charlie?. Στο Τι Να Κάνετε Σε Περίπτωση Πυρκαγιάς, όταν ο τύπος βγαίνει να περπατήσει μόνος του στο δρόμο. Και όταν πεθαίνει ο Συρανό, στην ταινία με τον Ζεράρ Νταπαρντιέ. Edited October 13, 2007 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 13, 2007 Author Share Posted October 13, 2007 Μερικές «σοβαρές» αμαρτίες: Όταν ζούσαμε ακόμα μόνιμα στην Τουρκία, είχαμε έρθει ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές. Ήμουν 6 με 7 χρονών (1969). Με πήρε η μητέρα μου και πήγαμε σινεμά. Έπαιζε το «Δημήτρη μου Δημήτρη μου» με Παπαμιχαήλ και Ξένια Καλογεροπούλου. Έρχεται η σκηνή που ο Παπαμιχαήλ βαράει την πόρτα της αγαπημένης του και εκείνη δεν του ανοίγει, ενώ ο πατέρας της έχει ειδοποιήσει την αστυνομία. Όπως μου λέει η μητέρα μου, βάζω ένα απίστευτο κλάμα και ξεφωνίζω «Γιατί δεν τον αφήνουν να μπει;!». Γύρισε και μας κοίταζε όλος ο σινεμάς. Το κλάμα δεν το θυμάμαι, θυμάμαι όμως που παρακάλεσα την μητέρα μου να καθίσουμε να το ξαναδούμε. Όταν ήρθε πάλι η σκηνή έκλεισα αφτιά και μάτια και ζήτησα από την μητέρα μου να μου το έλεγε όταν θα τέλειωνε. Σήμερα αυτή η σκηνή, καθώς και η ταινία, μου είναι αδιάφορη. Μια ελληνική ταινία που είχαμε την τιμή να δούμε τότε στην Τουρκία, μεταγλωττισμένη στα τούρκικα, εκτός των τραγουδιών, και που εξακολουθώ να αγαπώ ακόμα, είναι η Αρχόντισσα και ο Αλήτης. Πλακώστε με στα χαστούκια, αλλά ακόμα τσούζει η μύτη μου στο τέλος, εκεί που τρέχει από πίσω του στα δρομάκια της Κέρκυρας και του λέει «Δεν είμαι εγώ ο Πίπης σου;» Άλλο δύο που θυμήθηκα: Ο Βιολιστής στη Στέγη: Όταν ο Τέβιε απαρνιέται τον έρωτα της τρίτης του κόρης για κάποιον αλλόθρησκο και μετά στο τέλος, όταν τα μαζεύουν για να φύγουν, κάτι λέει χαμηλόφωνα προς την γυναίκα του αλλά κυρίως για να φτάσει στα αφτιά της «διωγμένης» κόρης. Το Ποτάμι: Στο φινάλε. Ο Μελ Γκίμπσον αρνείται πεισματικά να υποκύψει στην πλημμύρα που απειλεί την γη του στοιβάζοντας σακιά ενάντια στο νερό. Στον αγώνα μπαίνουν και οι συγχωριανοί του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 14, 2007 Share Posted October 14, 2007 Καλά, εγώ δεν χρειάζεται να αναφέρω την κλαψώδη φύση μου. Μιλάμε για ένα άτομο που μπορεί να συγκηνηθεί ακόμα και επιδή του φάνικε ξαφνικά πολύ ωραίο, στην καφετέρεια που κάθεται, το ότι η σερβητόρα σερβίρει ζεστό, αχνιστό καφέ σε δύο πελάτες. Μαύρο δάκρυ στο τέλος του "Τίγρης και Δράκος", στο "Επτά χρόνια στο Θηβέτ". Και στο "Η ζωή είναι ωραία", συνεχόμενο κλάμμα από την μέση περίπου της ταινίας μέχρι και κάνα μεσάωρο μετά το τέλος της (ήταν ένα σοκ, ομολογώ). Δυστηχώς δεν μουρ'χονται ταινίες εφ/φ που έχω συγκηνιθεί. Για να ξανασκεφτώ....χμμ....όχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted October 14, 2007 Share Posted October 14, 2007 Καταπληκτικό topic. "Μίλα της", όταν ο Marco διαβάζει το μήνυμα του Begnino, που του γράφει ότι σκοπεύει να αποδράσει. "Μαθήματα Πιάνου", όταν o Σαμ Νηλ της κόβει το δάχτυλο. "Fountain", σε πολλές σκηνές. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted October 14, 2007 Share Posted October 14, 2007 Από αυτά που μου έρχονται πρώτα τώρα στο μυαλό: Star Trek Deep Space Nine, επεισόδιο The Visitor: Σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του επεισοδίου. Star Trek Voyager, επεισόδιο Virtuoso: Όταν ο Γιατρός τραγουδάει το Rondine al Nido για τη χαμένη του αγάπη. Μη σου-φου: The Godfather III: Στο τέλος, μετά την όπερα που σκοτώνουν την κόρη του Michael Corleone. Friends: Στο τελευταίο επεισόδιο, λίγο πριν το τέλος όταν μπαίνει η Rachel στο σπίτι του Ross. Moulin Rouge: Στη σκηνή του τανγκό και στο θάνατο της Satin. The Karate Kid II: Ο Daniel παρηγορεί το Miyagi για το θάνατο του πατέρα του. Ας μην αναφέρω τώρα τις αμέτρητες στιγμές που κλαίω με λυγμούς σε όπερες. Γενικότερα συγκινούμαι και κλαίω είτε με δραματικές είτε με πολύ ευχάριστες σκηνές. Με θανάτους, με γεννήσεις, με ερωτικές ιστορίες, με πολλά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amelina Posted October 15, 2007 Share Posted October 15, 2007 (edited) Εγώ κλαίω όλο και λιγότερο, γιατί παθαίνω ανοσία πια με όσα βλέπω. Περισσότερο από ότι με έργα ή βιβλία κλαίω με τις ειδήσεις. Όταν δέρνουν κόσμο, όταν μαθαίνω οτι εξαφανίζονται είδη σαν αυτό το χαριτωμένο που βλέπετε αριστερά... "bonobos will be extinct very soon." http://williamcalvin.com/teaching/bonobo.htm Κλαίω πάντα και με τα ντοκιμαντέρ του Μοοre. [να δείτε το Sicko] Πάντως το κλάμα που θα μου μείνει αξέχαστο είναι όταν δάγκωσε το φίδι τον μικρό πρίγκηπα... Edited October 15, 2007 by Amelina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 16, 2007 Author Share Posted October 16, 2007 Paulie: Μετά από άπειρες περιπέτειες το παπαγαλάκι ξαναβρίσκει την αγαπημένη του ιδιοκτήτρια για να ανακαλύψει, κι εμείς, πόσα χρόνια έχουν περάσει. Αλλά και ο Τόνυ Σαλούμπ, εδώ σε έναν έξοχο ρόλο, ανακαλύπτει ταυτόχρονα μια αδελφή ψυχή. Από τις αγαπημένες ταινίες που βάζει συχνά το Star. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Faia de Wolf Posted October 17, 2007 Share Posted October 17, 2007 Κλαίω κάθε φορά που οι αγριεμένοι χωρικοί βάζουν φωτιά στον μύλο για να κάψουν το τέρας του Φρανκενστάιν και κλαίω πάντα και στο τέλος Κλαίω κάθε φορά που μια ασημένια σφαίρα χτυπάει έναν λυκάνθρωπο και λίγο πριν πεθάνει ξαναπαίρνει την ανθρώπινη μορφή του Κλαίω κάθε φορά που καρφώνουν ένα πάσσαλο στην καρδιά ενός βρυκόλακα Έκλαψα (και κλαίω κάθε φορά που το ξαναβλέπω) με τον βασιλιά των λιονταριών (το 1ο για να εξηγούμεθα) και όλο τελευταίο τέταρτο του Βαν Χέλσινγκ (και κανά μισάωρο μετά) Και τελευταία έκλαψα βλέποντας το Beloved στην ΝΕΤ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Faia de Wolf Posted October 17, 2007 Share Posted October 17, 2007 Στο Spieces οταν η Νατάσα δείχνει τις βυζάρες της.Σε ένα έργο με την Τζένιφερ Τίλη που παίζει την λεσβάρα και φιλιέται με μια άλλη γκόμενα. Σε νιώθω παληκάρι μου... Κι εγώ έκλαψα όταν είδα τον Ντενζέλ ως Κίντα Κουντέ στην σκηνή που είναι χάμω στο κελί και η κάμερα ξεκινάει με κοντινό από τον μηρό και ανεβαίνε βασανιστικά αργά προς τους γλουτιαίους καθώς και στους Θρύλους του πάθους, στο γκρο που επικεντρώνεται στο οπίσθιο του Μπραντ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 18, 2007 Share Posted October 18, 2007 Κλαίω κάθε φορά που μια ασημένια σφαίρα χτυπάει έναν λυκάνθρωπο και λίγο πριν πεθάνει ξαναπαίρνει την ανθρώπινη μορφή του για τα παιδάκια που έφαγε δεν κλαίς; Κλαίω κάθε φορά που καρφώνουν ένα πάσσαλο στην καρδιά ενός βρυκόλακα για τις παρθένες που δάγκασε δεν κλαίς; Έκλαψα (και κλαίω κάθε φορά που το ξαναβλέπω) με τον βασιλιά των λιονταριών (το 1ο για να εξηγούμεθα) και όλο τελευταίο τέταρτο του Βαν Χέλσινγκ (και κανά μισάωρο μετά) για τους τίτλους τέλους; Και τελευταία έκλαψα βλέποντας το Beloved στην ΝΕΤ πές μου οτι είναι βραζιλιάνικο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Faia de Wolf Posted October 18, 2007 Share Posted October 18, 2007 για τα παιδάκια που έφαγε δεν κλαίς; OXI (είμαι πάντα με το τέρας) για τις παρθένες που δάγκασε δεν κλαίς; OXI (να μην βγαίναν έξω χωρίς μεσοφόρι) για τους τίτλους τέλους; OXI (εκεί που πιστεύει ότι ευθύνεται για τον θάνατο του πατέρα του...) πές μου οτι είναι βραζιλιάνικο... OXI (είναι με το φάντασμα ενός μωρού που έσφαξε με πριόνι η πρωην σκλάβα μητέρα του για να μην της το πάρουν πίσω στην βαμβακοφυτεία στο νότο και ζήσει την κόλαση -με την Όπρα, τον Ντάνυ ΓΚλόβερ και την Θάντι Νιούτον στο ρολο της Αγαπημένης) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted October 20, 2007 Share Posted October 20, 2007 Σπανίως κλαίω, αντίθετα μάλιστα γελάω συχνά σε σημεία που δεν θα έπρεπε και μαζεύω αποδοκιμαστικά "σσσσστ"". Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ ιδιότροποι. Τέλος πάντων τα πιο συγκινητικα σημεία που θυμάμαι είναι τα εξής: Στο Τεχνητή Νοημοσύνη, εκεί που η μαμά του παρατάει το παιδί - ρομποτάκι στο δάσος και αυτό φωναζει "Μη μ'αφήνεις" και άλλα τέτοια. Η σκηνή αυτή μου φέρνει κάτι σε Βασιλάκη Καίλα, αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω πιο συγκεκριμένα. Στο υπόλοιπο έργο έκλαιγα τα λεφτά μου αλλά δεν νομίζω ότι μετράει. Στο Big Fish του Μπάρτον, εκεί που στο τέλος ο γέρο-παραμυθάς ρωτάει το γιο του πώς θα πεθάνει. (Υποτίθεται ότι ήξερε τον τρόπο που θα πέθαινε γιατί όταν ήταν μικρός είχε κοιτάξει στο γυάλινο μάτι της μάγισσας) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 20, 2007 Share Posted October 20, 2007 Σπάνια κλαίω με ταινίες. Συγκινούμαι εύκολα, έως πολύ εύκολα, αλλά δεν κλαίω. Πάντως εκεί που θυμάμαι να είχα δακρύσει ή κλάψει ήταν: Στο Generations όταν πεθαίνει ο Κερκ. Στο First Contact όταν γίνεται η Πρώτη Επαφή με τους Βουλκάνιους και ο Βουλκάνιος σηκώνει την κουκούλα του. Στο Contact όταν η Ellie Arroway συναντά τον εξωγήινο με τη μορφή του πατέρα της . Και με όλη τη μουσική από το Love Story μέχρι και σήμερα γι'αυτό και δεν την ακούω ποτέ!! Επίσης συχνά όταν βλέπω κάποιον ανυπέρβλητο έναστρο ουρανό τις νύχτες ανάμεσα στα δέντρα, σε κάποιο νησί, ειδικά στη Σαμοθράκη. Ναι, εκεί κλαίω και δεν ξέρω γιατί.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 20, 2007 Author Share Posted October 20, 2007 Σπανίως κλαίω, αντίθετα μάλιστα γελάω συχνά σε σημεία που δεν θα έπρεπε και μαζεύω αποδοκιμαστικά "σσσσστ"". Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ ιδιότροποι. Ιδιότροπους εννοείς...τους άλλους; Έχω βρεθεί σε παρέα του τύπου σου την στιγμή που βλέπω κάτι συγκινητικό στην οθόνη. Όχι, δεν είσαι από σίδερο, αλλά δεν μπορώ να σας ψυχολογήσω ακόμα εσάς. Κάπου πρέπει να διαβάσω κάτι που να σας εξηγεί τεκμηριωμένα. Σίγουρα εγώ δεν κλαίω γιατί πιστεύω στο δράμα του ηθοποιού στην οθόνη. Κάνω μια συναισθηματική μεταβίβαση προς κάτι δικό μου, προσωπικό. Έχω βιώσει απώλειες, χαρές και ανεκπλήρωτες ελπίδες. Η συγκίνηση μου είναι διπλάσια όταν βλέπω μια αναπαράσταση στα συγκεκριμένα ζητήματα όπου ο εικονικός ήρωας ξεπερνάει τα δικά του εμπόδια. Αλλά έχω κλάψει γοερά και στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, όταν η Πατουλίδου ήρθε πρώτη. Δεν χρειάζεται όμως να σου εξηγηθώ, είμαι σίγουρος πως μπορείς να με καταλάβεις. Το θέμα είναι...έχεις αρκετή αυτογνωσία να ξέρεις ποιος είναι ο ιδιότροπος και να μην κατουράς στην φόρτιση του άλλου; Θέμα σεβασμού και μόνο. Σήμερα το βράδυ κάθεσα να δω μερικά επεισόδια του Star Trek - Voyager. Με πιάσανε τα ζουμιά στο επεισόδιο Pathfinder όταν οTom Paris ακούει την φωνή του πατέρα του σε ζωντανή σύνδεση με τη Γη. Θυμήθηκα επίσης πως ο Reginald Barcley είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου χαρακτήρας στον κόσμο του Star Trek. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted October 20, 2007 Share Posted October 20, 2007 Ο ήρωας πάντα θα ξεπερνάει τα προβληματα του, έχεις πληρώσει λέφτά για να δεις ακριβώς αυτό το πράγμα. Και πάρα μα πάρα πολλές δραματικές σκηνές είναι copy/paste από τη μια ταινία στη άλλη σε σημείο γελοιότητας και δείχνουν μόνο το μπλοκάρισμα του σεναριογράφου που καταφεύγει στη δοκιμασμένη συνταγή. Πώς να μην γελάσεις όταν βλέπεις π.χ. Την δημόσια εξομολόγηση του ήρωα? Που πιάνει το μικρόφωνο, ζαλίζει τους άλλους με τα σώψυχα του και αυτοί μετά του συγχωρούν τα παντα; ή τους ετοιμοθάνατους με τα ροδαλά μαγουλάκια και τα φρεσκολουσμένα μαλλιά; την κηδεία μέσα στη βροχή και τις μαύρες ομπρέλες (τα άσπρα τριαντάφυλλα είναι προαιρετικά). Η λίστα των κλισέ είναι ατέλείωτη. Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς έχουν κάνει οι ευσυγκίνητοι για να κερδίσουν το σεβασμό μου. Σκέφτηκες πόσο χαλάει η δική μου διάθεση όταν τους ακούω συνέχεια να ρουφάνε τη μύξα τους; Και να σπαράζουν με λυγμούς στο happy end; Παρεπιπτώντως, πάντα πίστευα ότι οι Ολυμπιακοί της Βαρκελώνης ήταν πραγματικό γεγονός. Αν δεν ήταν, τότε η σκηνοθεσία ήταν πραγματικά άψογη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted October 20, 2007 Share Posted October 20, 2007 Ο ήρωας πάντα θα ξεπερνάει τα προβληματα του, έχεις πληρώσει λέφτά για να δεις ακριβώς αυτό το πράγμα. Ναι, και οι πρωταγωνιστές δεν πεθαίνουν στην πραγματικότητα, ηθοποιοί είναι, "στα ψέμματα" το κάνουνε... Αν δεν αφεθείς να σε παρασύρει ο μύθος, αν δεν πιστέψεις έστω και για λίγο αυτά που συμβαίνουν, αν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ξεχάσει ποιος είναι και να ταυτιστεί με τον/τους πρωταγωνιστές, τότε παραμένεις μόνο παρατηρητής και είναι λογικό να μη σε αγγίζουν αυτά που συμβαίνουν! Όταν γελάμε, συνήθως γελάμε με/για τους άλλους. Όταν κλαίμε, συνήθως κλαίμε για τον εαυτό μας. Γι' αυτό και είναι τόσο ασυνήθιστο και ενδιαφέρον να γελάμε με τον εαυτό μας (αυτοσαρκασμός) και να κλαίμε για τους άλλους (συμπόνοια, συναίσθηση). Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς έχουν κάνει οι ευσυγκίνητοι για να κερδίσουν το σεβασμό μου. Σκέφτηκες πόσο χαλάει η δική μου διάθεση όταν τους ακούω συνέχεια να ρουφάνε τη μύξα τους; Και να σπαράζουν με λυγμούς στο happy end; Τι πρέπει να κάνουν για να κερδίσουν το σεβασμό σου; Γιατί χαλάει η διάθεσή σου όταν τους ακούς να κλαίνε; Με συγχωρείς, Pixie, δεν τα βάζω μαζί σου. Είναι που μου θυμίζει τόσα πολλά: "Οι άντρες δεν κλαίνε", "μην κλαις, μου σπαράζεις την καρδιά", "μην κλαις, σε βλέπουν οι άλλοι και δεν είναι σωστό"... Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί "δεν επιτρέπεται" να κλαίμε μπροστά σε άλλους; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.