Asgaroth Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 5)Στο τέλος του manga Elfen Lied Yep Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Casper Posted February 26, 2012 Share Posted February 26, 2012 Τώρα πιά στο σινεμά κλαίω πάντα στο διάλειμμα, όταν ανοίγω το πορτοφόλι μου και διαπιστώνω ότι δεν έχω λεφτά για πατατάκια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 (edited) @Casper: Δηλαδή θες να πεις ότι βρίσκεις τα 7-8 ευρώ για την ταινία, γύρω στα 3 για τα εισητήρια λεωφορείου-τραίνου, (ή 5+ για βενζίνη αν πας με το αυτοκίνητο), και το πρόβλημά σου είναι το 1 ευρώ για τα πατατάκια; Κλαίω απ' τα γέλια! (Αστειεύομαι, καταλαβαίνω το ύφος του ποστ σου). edit: Και για να μην είμαι μόνο off-topic, ποτέ μα ποτέ δεν κλαίω στα συναισθηματικά (ίσα-ίσα που μου σπάνε τα νεύρα, άντε, αφού θα παντρευτείτε, μη μας πρήζετε). Αλλά με πιάνει το θέμα παρελθόν-ολόκληρες ζωές-οικογένειες, όπως είχε πει κάτι ποστ πριν και ο DinoHajiyorgi. Edited February 27, 2012 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 Αλλά με πιάνει το θέμα παρελθόν-ολόκληρες ζωές-οικογένειες, όπως είχε πει κάτι ποστ πριν και ο DinoHajiyorgi. Εκεί είναι τα σημεία που κλαίω κι εγώ συνήθως σε βιβλία και ταινίες. Και τώρα μόλις θυμήθηκα μια από τις πιο αμήχανες φάσεις με κλάμα σε κινηματογράφο κι έχει να κάνει με παρελθόν. Έχουμε πάει όλα τα παιδιά του σχολείου (Γυμνάσιο) να δούμε το Αμελί. Ειδική πρωινή προβολή, απ' αυτές που γίνονται για σχολεία. Όλα πάνε καλά, η ταινία αρέσει στους μεγάλους, τα παιδιά μας μάλλον σκυλοβαριούνται και ψιλοκοροϊδεύουν τις φάσεις, και έρχεται η σκηνή που έχει βρει η Αμελί το κουτί με τα παλιά παιχνίδια και ενθύμια του παλιότερου κατοίκου του σπιτιού της και αφού έχει κάνει τόση εξονυχιστική έρευνα, βάζει το κουτί στον τηλεφωνικό θάλαμο και κανονίζει να το βρει εκεί ο παλιός του ιδιοκτήτης. Μπαίνει αυτός στο θάλαμο, το βλέπει, και φυσικά αρχίζει να κλαίει. Τι τα θέλετε; Ποτάμι και τα δικά μου δάκρυα. Τα παιδιά γιουχάρουν κανονικότατα -πρέπει να είσαι και κάποιας ηλικίας για να τα εκτιμήσεις αυτά- κι εγώ συνειδητοποιώ με φρίκη ότι από στιγμή σε στιγμή θ' ανάψουν τα φώτα για το διάλειμμα και θα γίνω ρεζίλι σε όοοολους-όλους τους μαθητές μου, και παρ' όλα αυτά δεν μπορώ με τίποτα να σταματήσω να κλαίω. Ευτυχώς τουλάχιστον που καθόμουνα άκρη-άκρη στη σειρά (για να επιβλέπω το διάδρομο) και δίπλα μου είχα μια άλλη συνάδελφο, που είχε επίσης συγκινηθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 Εγω εχω κλαψει με τοσες και τοσες ταινιες που πλεον δεν τις θυμαμαι ολες... αλλα μερικες απο τις καλυτερες ειναι... The lion king εκει που πεθαινει ο πατερας λιονταρης... ειχαμε παει με μια φιλη μου, ολο το σινεμα ηταν γεματο παιδακια και οι μονες που κλαιγαμε ειμασταν εμεις οι δυο... μεχρι χαρτομαντηλα μας εδιναν... ντροπη H χωρα των θαυματων... το ανιμε... εκει που αποχωριζονται η μικρη ηρωιδα με τον φιλο της που ηταν ποταμος και την ειχε σωσει καποτε απο πνιγμο... κλαααμαααα.... Το περηφανια και προκαταληψη την σειρα που γυρισε πριν απο δεκα και βαλε χρονια το BBC.. με τον κουκλο τον Κολιν Φερθ... πλεον κλαιω σχεδον απο τη αρχη του ρομαντζου του κ. Νταρσι με την Λιζι....αγκαλια με ενα ποπ κορν και τηλεφωνο στις φιλες μου για να συζητησουμε που δεν εχουμε ακομα βρει τον τελειο μιστερ Νταρσι... για γελια και για κλαματα ειμαστε αλλα τελοσπαντων... Μια ελληνικη ταινια με την Αλικη Βουγιουκλακη που εχει ενα σκυλο (δεν θυμαμαι πως λεγοταν) και πεθαινει ο σκυλος... εκει πια ειμαι αγκαλια με τον δικο μου σκυλο που με κοιταζει εντρομος και κλαιιιιωωωω... Α! Million dolar baby... εκει πια εδωσα τα ρεστα μου... ειχα παει πρωτο ραντεβου και εκλαιγα τοσο πολυ που μου εφυγε ολο το μακιγιαζ... ειχα διαβασει μονο πως πηγαινε για οσκαρ δεν ειχα προσεξει την υποθεση... Αυτα για την ωρα και θα σκεφτω κι αλλα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 27, 2012 Author Share Posted February 27, 2012 Έχουμε πάει όλα τα παιδιά του σχολείου (Γυμνάσιο) να δούμε το Αμελί. Ειδική πρωινή προβολή, απ' αυτές που γίνονται για σχολεία. Όλα πάνε καλά, η ταινία αρέσει στους μεγάλους, τα παιδιά μας μάλλον σκυλοβαριούνται και ψιλοκοροϊδεύουν τις φάσεις, και έρχεται η σκηνή που έχει βρει η Αμελί το κουτί με τα παλιά παιχνίδια και ενθύμια του παλιότερου κατοίκου του σπιτιού της και αφού έχει κάνει τόση εξονυχιστική έρευνα, βάζει το κουτί στον τηλεφωνικό θάλαμο και κανονίζει να το βρει εκεί ο παλιός του ιδιοκτήτης... Τι τα θέλετε; Ποτάμι και τα δικά μου δάκρυα. Τα παιδιά γιουχάρουν κανονικότατα -πρέπει να είσαι και κάποιας ηλικίας για να τα εκτιμήσεις αυτά- κι εγώ συνειδητοποιώ με φρίκη ότι από στιγμή σε στιγμή θ' ανάψουν τα φώτα για το διάλειμμα και θα γίνω ρεζίλι σε όοοολους-όλους τους μαθητές μου, και παρ' όλα αυτά δεν μπορώ με τίποτα να σταματήσω να κλαίω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 28, 2012 Share Posted February 28, 2012 edit: Και για να μην είμαι μόνο off-topic, ποτέ μα ποτέ δεν κλαίω στα συναισθηματικά (ίσα-ίσα που μου σπάνε τα νεύρα, άντε, αφού θα παντρευτείτε, μη μας πρήζετε). Αλλά με πιάνει το θέμα παρελθόν-ολόκληρες ζωές-οικογένειες, όπως είχε πει κάτι ποστ πριν και ο DinoHajiyorgi. Ήμουνα σχεδόν σίγουρη πως το έχω ξαναπεί, αλλά δεν το βρίσκω... Κλαίω κάθε φορά εδώ: Τις τελευταίες φορές που το είδα, κλαίω προκαταβολικά... Πριν να γεράσουν καν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Δεν ξέρεις το "Οι ζωές των άλλων"; Ένα γερμανικό σινεφίλ με το οποίο είχε γίνει χαμός γύρω στο 2006-2007. Το τρέιλερ . Δες το! That's an order! Ίσως η αρχή να πηγαίνει λίγο αργά, αλλά αν στο τέλος δεν κλάψεις, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Όσοι δεν κλάψατε με την ταινία (διότι δεν την έχετε δει, αλλιώς δε νοείται), βγαίνει και σε θεατρικό. http://entertainment.in.gr/html/ent/510/ent.137510.asp Και ευτυχώς τους έκοψε και κράτησαν τη σκηνή στο τέλος με το βιβλιοπωλείο (διότι υπάρχει ηθοποιός που παίζει τον υπάλληλο βιβλιοπωλείου), όπου και το πολύ κλάμα. Ελπίζω να είναι της προκοπής και να μην κλαίμε τα λεφτά μας, βεβαίως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 (edited) Θημήθηκα κι εγώ κάτι ακόμα, κλαψιάρικο. Ένα ντοκιμαντέρ για τις πλημμύρες στον Κίτρινο Ποταμό. Εκτός από τις στρατιές τα κινέζικα μυρμηγκάκια-φαντάρους που κουβαλούσαν μαρτυρικά σακιά με άμμο για να μην πλημμυρίσουν περισσότερο οι πόλεις, το ντοκιμαντέρ περιείχε και τις εξής συγκλονιστικές στιγμές: 1) Βάρκα με φαντάρους κωπηλατεί σε μια περιοχή (με χωράφια ένα μέτρο κάτω από το νερό). Είναι πρωί, πιθανόν μετά τις δέκα. Βρίσκουν μια γιαγιά να κλαίει με λυγμούς πάνω στη σκεπή του σπιτιού της. Δε θέλει να την μαζέψουν, θέλει να πεθάνει, γιατί χτες τη νύχτα που τους βρήκαν τα νερά, ήταν με την εγγονή της και τα νερά τις παρέσυραν και τις χώρισαν. Οι φαντάροι σώζουν τη γιαγιά με τη βία, την πηγαίνουν σε στέρεο έδαφος και ξαναφεύγουν με τη βάρκα. Πλησιάζουν ένα μοναχικό δέντρο κι εκεί βρίσκουν ένα κοριτσάκι να κρέμεται από ένα κλαρί, σαν μελίσσι. Τα χεράκια του είναι αγκυλωμένα γιατί κρέμεται εκεί από χτες το βράδυ. Αναγκάζονται για να τη σώσουν να κόψουν ολόκληρο το κλαρί από το οποίο κρέμεται. Φυσικά και είναι η εγγονή της γιαγιάς. Και είναι αληθινή ιστορία ρε γαμώτο. Αληθινή. Δε γίνονται κανονικά αυτά τα πράγματα. Απλά δε γίνονται. 2) Νεαρή νηπιαγωγός έχει παγιδευτεί με δεκατέσσερα παιδάκια στην ορορφή του νηπιαγωγείου. Η κατασκευή είναι εξαιρετικά εύθραστη, διότι για λόγους διαφθοράς, το νηπιαγωγείο έχει χτιστεί μόνο με τούβλα χωρίς τσιμένο και από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει. Πλησιάζει ελικόπτερο κι η νηπιαγωγός δένει ένα-ένα τα παιδάκια στο σκοινί και τα στέλνει στη σωτηρία. Όταν φτάνει η σειρά της, το κτίριο είναι τόσο εύθραστο πια, που ο πιλότος του ελικοπτέρου δε θέλει να πλησιάσει γιατί σίγουρα η δύναμη από τον αέρα της έλικας θα το γκρεμίσει. Ταυτόχρονα και με την ιδέα ότι τα παιδιά είναι ασφαλή, η γυναίκα (ούτε 25 ετών) μοιάζει να αδιαφορεί για την ζωή της, έχει ξαπλώσει στην ταράτσα και δεν αντιδρά. Τελικά η φωνή του αρραβωνιστικού από παρακείμενο κτίριο την δραστηριοποιεί κάπως και καταφέρενε να δεθεί στο σκοινί. Το κτίριο γκρεμίζεται τη στιγμή που ο πιλότος τραβάει το ελικόπτερο λίγο ψηλότερα. Επαναλαμβάνω, η ιστορία είναι αληθινή, που να πάρει, αληθινή. 3) Εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ. Πολλές φορές, λεεί, οι γέροι στην Κίνα κρατάνε ένα μπουκάλι από το καλύτερο ρυζόκρασο που μπορούν να αγοράσουν, για να το πιουν οι φίλοι τους στην κηδεία τους. Ένας παππούς, φανελάκι πάλκο, ριγέ γαλάζια πιτζάμα, παντοφλίτσες, σώζεται από μια διερχόμενη βάρκα (σαν εκείνη της περίπτωσης 1) με καμιά δεκαριά φαντάρους μέσα. Το μόνο που καταφέρνει να σώσει από το σπίτι του (αν θυμάμαι καλά ούτε η γριά του δε σώθηκε) είναι εκείνο το μοναδικό μπουκάλι με ρυζόκρασο. Όταν φτάνουν στην ξηρά, επιμένει να τους κεράσει έναν προς έναν το μπουκάλι ως ν' αδειάσει. Ο λοχαγός τους στήνει προσοχή, όπως είναι, με τις λάσπες, χωρίς καπέλα και ακομβίωτους κι ο γέρος, φανελάκι, πιτζάμες, παντόφλες, κλαίγοντας σπαρακτικά στέκεται μπροστά σε κάθε έναν φαντάρο, του γεμίζει ένα ποτηράκι και του το δίνει να το πιει. Μετρήστε το κλάμμα του γέρου, το κλάμμα των φαντάρων, και το δικό μου το κλάμα, κανένα από τα οποία σας διαβεβαιώ δεν ηταν διακριτικά. Το ντοκιμαντέρ υπάρχει μόνο μία φορά ανεβασμένο στο YouTube και σε κακή ποιότητα. Εγώ το είχα δει στον Σκάι γύρω στο 2003. Edited December 7, 2012 by Naroualis 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 +++ στο Νο3 κυρίως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 https://www.youtube.com/watch?v=ubTJI_UphPk 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 16, 2015 Author Share Posted May 16, 2015 https://www.youtube.com/watch?v=ubTJI_UphPk Πράγματι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 https://www.youtube.com/watch?v=ubTJI_UphPkΝαι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 (edited) Το τόπικ αυτό μου ταιριάζει. Ακολουθήστε τα χαρτομάντηλα και πάμε να σας δείξω πού έκλαψα περισσότερο: 1. Interstellar. Το είδα στο σινεμά, στη Σουηδία. Δίπλα μου ένας Σουηδός με τα ποπκόρν. Μπροστά μου ο Μάθιου Μακόναχι. Εκεί που ο Μακόναχι βλέπει το γιο του, έκλαιγε ο Μάθιου Μακόναχι, έκλαιγα κι εγώ, ο Σουηδός δίπλα βράχος. Μου ήρθε να του φέρω τα ποπκορν καπέλο. 2. The Fountain. Αυτό ευτυχώς το είδα σε σπίτι με άπλετο χαρτί κουζίνας. Ο Hugh Jackman με επηρεάζει βαθιά και η ιστορία της ταινίας μου σκίζει την καρδιά στα δυο. 3. The secret in their eyes. Αργεντίνικη ταινιάρα, τρομερή υπόθεση, βασισμένη στο ότι ένας άνθρωπος είναι για έναν άλλο άνθρωπο και άπαξ και χαθείτε, χωρίσετε, πεθάνει ένας από τους δύο σας, κλάφτα. Κι εγώ προσωπικά τα έκλαψα πολύ. 4. Harry Potter and the Deathly Hallows στον θάνατο του Snape. 5. Rise of the planet of the apes. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν περίμενα καν να μου αρέσει η ταινία. Άρα με έπιασε στον ύπνο, δεν είμαι φλώρος. Είμαι; Φέρε χαρτομάντηλο. 6. Merlin, το TV movie με τον Sam Neil. Κλαίω πάντα στο θάνατο της Morgan. Morgan: Am I beautiful, my love? Frik: Beyond words. Am I? Morgan: Oh yes. Beyond words. Natasha: Ωχουχουουου... σνιφ! 7. Dumbo, Lion King, Pocahontas (δεν έπρεπε να κάνουν σήκουελ), UP (τα πρώτα δέκα λεπτά είναι μαχαιριά). 8. Barfi! Παιδιά, αυτή είναι ταινιάρα. Να το δείτε. Μην ψάξετε τίποτα πριν το δείτε. Να έχετε στο νου σας ότι είναι η Αμελί του ινδικού κινηματογράφου. Ταινιάρα. Τι κλάμα έριξα, Θέε μου. 9. Αμελί.- 10. The tiger and the snow. Σε όλα του Μπενίνι κλαίω. Σε αυτό, ρημάζω. Ο μονόλογος του Ρομπέρτο στο γιατί δεν πρέπει να πεθάνει η αγαπημένη του είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει. Edited May 16, 2015 by Natasha 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 Οκέυ, θα το παραδεχτώ, κι εγώ κλαίω μερικές φορές, αλλά επειδή έχω γαλουχηθεί με την αντίληψη "οι άντρες δεν κλαίνε" το κρύβω όσο μπορώ. Κλαίω απίστευτα εύκολα με οτιδήποτε αγαπησιάρικο. Με μαλακώνει πάρα πολύ κάθε έκφραση αγάπης σε οτιδήποτε, είτε είναι ταινία, είτε είναι σειρά, είτε βιβλίο. Όποιο κι αν είναι το θέμα, ένα φιλί αγνής αγάπης θα με κάνει λιώμα. Ίσως φταίει ότι είμαι μόνιμα ερωτευμένος με την γυναίκα μου κοντά εικοσιπέντε χρόνια τώρα, και χάρη σ' αυτήν έμαθα πολύ καλά τι σημαίνει να αγαπάς. Αλλά ναι, κλαίω, κι αν είμαι μόνος μου μπορεί και να έχω και ηχητικό αποτέλεσμα, αλλιώς θα κυλήσει στα κλεφτά το δάκρυ και θα κάνω τάχα μου χασμουριέμαι για να τρίψω τα μάτια μου στο ξεκάρφωμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 Χμμμ, από εφ και φ σε τι κλαίω... Στο Terminator, το πρώτο, εκεί που τα φτιάχνουν τελικά ο Kyle και η Sarah, μετά από όλο αυτό το κυνηγητό, επειδή είναι κατατρεγμένο ζευγάρι. Στο Lotr στο τέλος-τέλος, όταν όλος αυτός ο κόσμος και ντουνιάς γονατίζει μπροστά στα μικρά και απαρατήρητα χόμπιτ και ο Aragorn λέει "My friends..." κλπ. Στο Game of Thrones, στην 3η σεζόν, σε εκείνη τη σκηνή όπου η Catelyn λέει στην Talisa ότι όταν ήταν μικρός ο Jon Snow εκείνη είχε ευχηθεί να πεθάνει και μετά αυτός αρρώστησε και αυτή ένιωθε τύψεις και κάθισε δίπλα του μέχρι να γίνει καλά κλπ κλπ. Στο Outlander στο τραγούδι των τίτλων, που λέει "Sing me a song of a lass that is gone" (αλλά αυτά τα δύο επειδή μου θυμίζουν τη μαμά μου). https://www.youtube.com/watch?v=ledHVF1ZtDI Στο τέλος αυτού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 (edited) Σε ότι έχει να κάνει με ζώο που τραυματίζεται/πεθαίνει σε ταινία. Γι αυτό και αποφεύγω πολλές με ζώα. Τελευταία τραγικά αποτυχημένη προσπάθεια να δω ταινία The life of Pi στην αρχή έπεσε το μεγάλο κλάμα εκεί που είναι τα ζώα στη βάρκα και η ύαινα τρώει τη ζέβρα κλπ κλπ. Οκ μετά από καμία ώρα ηρέμησα και καταφέραμε να δούμε και το υπόλοιπο. Και στο True Grit εκεί που ψοφάει το άλογο προς το τέλος με τον Τζέφ Μπρίτζες πάνω του. Α να μην ξεχάσω τον Μουφάσα στον Λάιον Κίνγκ. Τον Τwo shocks στο Χορεύοντας με τους Λύκους. Τον Hooch στο Turner and Hooch. The Land Before Time τη δεινοσαυρίνα μάνα. Toν Sam στο I am Legend. Πρέπει δε να είναι κληρονομικό γιατί και η μαμά μου είχε τραυματιστεί παιδιόθεν από τον θάνατο της Μαμας του Μάμπι. Edit: Παρολίγον να ξεχάσω το άκρος τραυματικό γεγονός που αφήσανε τους σκύλους στην Ανταρκτική μόνους οι κακούργοι στο 8 below και σηκωθήκανε και φύγανε. Και είναι και βασισμένο σε πραγματική ιστορία με κάτι Γιαπωνέζους όμως. Edited May 17, 2015 by Eugenia Rose 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted May 17, 2015 Share Posted May 17, 2015 Εγώ το παθαίνω αυτό με την τρίτη ηλικία. Αν σε κάποια ιστορία έχει ζώα/παιδιά να υποφέρουν, στενοχωριέμαι βέβαια αλλά σε γενικές γραμμές είμαι ψιλοχαλαρή και κουλ. Μη δω παππούδια όμως, έχω γίνει μιαμιά στο πιτς φιτίλι, ένα περίεργο πράγμα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 17, 2015 Author Share Posted May 17, 2015 Στο Terminator, το πρώτο, εκεί που τα φτιάχνουν τελικά ο Kyle και η Sarah, μετά από όλο αυτό το κυνηγητό, επειδή είναι κατατρεγμένο ζευγάρι. Στο Lotr στο τέλος-τέλος, όταν όλος αυτός ο κόσμος και ντουνιάς γονατίζει μπροστά στα μικρά και απαρατήρητα χόμπιτ και ο Aragorn λέει "My friends..." κλπ. Στο Outlander στο τραγούδι των τίτλων, που λέει "Sing me a song of a lass that is gone" (αλλά αυτά τα δύο επειδή μου θυμίζουν τη μαμά μου). https://www.youtube.com/watch?v=ledHVF1ZtDI Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.