Darkchilde Posted October 21, 2007 Share Posted October 21, 2007 Πάντως εχθές έριξα άλλο ένα κλάμα. Έβλεπα τα τελευταία επεισόδια του Naruto Shippuuden, (άντε τώρα να περιμένω μία εβδομάδα για το επόμενο), και έκλαψα. Όταν μιλάει και λέει μερικά πράγματα ο Naruto, όταν μιλάει η Chiyo, με τον Gaara, και η σκηνή όπου ο Gaara αφήνει τον Naruto να τον βοηθήσει να σηκωθεί ενώ δεν έχει αφήσει κανέναν άλλο . Ελπίζω να την συνεχίσουν έτσι καλά την σειρά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2007 Author Share Posted October 24, 2007 Field of Dreams: Μια από τις πολύ αγαπημένες μου. Συγκινούμαι σε πολλά σημεία. Όταν το φάντασμα του Μπαρτ Λάνκαστερ θυσιάζει το όνειρο του να ζήσει το παιχνίδι, για να σώσει την κόρη του Κόστνερ. Όταν ο Τζέημς Ερλ Τζόουνς εξηγεί στον Κόστνερ γιατί θα έρθει κόσμος στο χωράφι του. Αυτό σε συνδυασμό με την φωτεινή ουρά αυτοκινήτων στο τέλος. Και όταν ο Κόστνερ συνειδητοποιεί πως όλα είχαν να κάνουν με τον πατέρα του. Η δεύτερη ευκαιρία να συναντηθεί με τον νεαρό σε ηλικία πατέρα του, να σβήσει όλες τις εκκρεμότητες που είχε μαζεμένες μέσα του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted October 24, 2007 Share Posted October 24, 2007 Stargate Atlantis: με τον θάνατο του Carson Beckett. Από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες της σειράς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 25, 2007 Author Share Posted October 25, 2007 Η Γέφυρα Για Την Τεραμπίθια: Μεγάλη έκπληξη. Το trailer της ταινίας ήταν πολύ παραπλανητικό. Περίμενα να δω ένα από αυτά τα παιδικά φάντασυ που τώρα που έχουν τα εφέ τα βγάζουν με το τσουβάλι. Κάθε άλλο, η ταινία ήταν εξαίσια. Υπάρχει ένας θάνατος έκπληξη στο έργο, μισή ώρα περίπου πριν το φινάλε, και έζησα όλη την οδύνη και τις ενοχές του ήρωα μέχρι το τέλος, με μικρά και σταθερά ποταμάκια. Η ταινία μου υπενθύμησε το Jumanji: Συγκινητική η σκηνή που αφού ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ξαναγίνεται παιδί στο τέλος, ξαναβλέπει τον πατέρα του ζωντανό και του ζητάει συγνώμη. (Νομίζω πως κουβαλώ εκκρεμότητες με τον δικό μου πατέρα.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted October 25, 2007 Share Posted October 25, 2007 Η Γέφυρα Για Την Τεραμπίθια: Μεγάλη έκπληξη. Το trailer της ταινίας ήταν πολύ παραπλανητικό. Περίμενα να δω ένα από αυτά τα παιδικά φάντασυ που τώρα που έχουν τα εφέ τα βγάζουν με το τσουβάλι. Κάθε άλλο, η ταινία ήταν εξαίσια. Υπάρχει ένας θάνατος έκπληξη στο έργο, μισή ώρα περίπου πριν το φινάλε, και έζησα όλη την οδύνη και τις ενοχές του ήρωα μέχρι το τέλος, με μικρά και σταθερά ποταμάκια. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ήταν εξαιρετική ταινία και οι σκηνές μετά τον θάνατο της Λέσλυ πολύ συγκινητικές. Το trailer δεν ήταν παραπλανητικό. Ήταν απαράδεκτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 9, 2007 Author Share Posted November 9, 2007 Έπαιξε στο Star το Alive και το θυμήθηκα. Η σκηνή που εμφανίζονται τα ελικόπτερα πάνω από τον καταυλισμό είναι συγκινητική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 10, 2007 Share Posted November 10, 2007 (edited) Δεν μπορώ να καταλάβω τι χρησιμεύει η τέχνη [η όποια τέχνη] σε αυτούς που δεν μετέχουν σε αυτήν. Η μέθεξη [και σε αρκετές περιπτώσεις η ταύτιση] ήταν πάντα το θέμα, αν δεν μετέχεις και κάνεις συνέχεια meta-thinking τι απόλαυση μπορείς να πάρεις από την τέχνη; Κάνω κι εγώ meta-thinking και "κοίτα να δεις τώρα που θα γίνει αυτό, νομίζει πως θα μας τη φέρει ο άτιμος" κάποιες φορές, αλλά δεν με μπλοκάρει συναισθηματικά. Το να μην κλαις [ή να μη νοιώθεις συγκίνηση] είναι περίπου σαν να μη γελάς με κάτι αστείο, από μια άποψη [και δεν είναι από διάφορες άλλες, μιας και δεν απαιτεί να μετέχεις, απαιτεί απλώς να μη σκέφτεσαι συνέχεια πόσο μαλάκας είναι αυτός που έφτιαξε/λέει το αστείο και πόσο καλύτερο χιούμορ έχεις]. Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι μονίμως σφιγμένοι και μπλοκαρισμένοι συναισθηματικά και βλέπουν ταινίες... με το αγγούρι στον κώλο, είναι γνωστά τα κοινωνικά συμπλέγματα περί κλάμματος και αδυναμίας, ιδίως για τους άνδρες, και ο φόβος του να είναι κανείς συνέχεια ανοιχτός στα ερεθίσματα, άρα ευάλωτος, αλλά δεν συμμερίζομαι τη στάση αυτή [δεν συμμερίζομαι τη δειλία, γενικά, και τη συναισθηματική δειλία ειδικότερα]. Φυσικά κάποιοι θα σκεφτούν [ή και θα απαντήσουν] πως όχι, δεν είναι σφιγμένοι, απλά δεν τους αγγίζουν αυτά τα πράγματα, αλλά μιας και η τέχνη όταν είναι όντως καλή συγκινεί/αγγίζει, αφού αυτή είναι η ρημάδα η δουλειά της, και μιας και δεν μπορεί να μην έχουν δει ποτέ μια πραγματικά καλή ταινία... Αν είναι κάποιος έστω και ασυναίσθητα συγκεντρωμένος στο "έλα μωρέ, ταινία είναι" δρα τουλάχιστον, εχμ, ξενέρωτα. Είναι σαν να κάνεις σεξ και να σκέφτεσαι "έλα μωρέ, ικανοποίηση ενός ενστίκτου είναι" ή ακόμα χειρότερα "φυσική ανάγκη, να, σαν το κατούρημα". Ποιο το νόημα, μετά; Να σχολιάσεις τα ειδικά εφέ της ταινίας ή φυσική κατάσταση του παρτενέρ; Συγγνώμη για το rant, αλλά δεν μπορώ να ακούω τέτοια, μου βγαίνει να... κάνω rant. :tongue: ~ Φυσικά και κλαίω σε ταινίες, αν και συγκινούμαι συχνότερα από ότι κλαίω. Αν ο κόμπος στο λαιμό δεν αυτονομηθεί, δεν τον απελευθερώνω, δηλαδή. Συνήθως ανάγω αυτά που βλέπω [αυτόματα] σε δικά μου βιώματα, ελπίδες, όνειρα, και φόβους. Κάνω τέτοιες συνδέσεις ακόμα και με πολύ far off πράγματα, που φαίνονται να μην έχουν καμμία σχεση - φαίνετα είμαι πολύ εγωκεντρικό ον και βλέπω τον εαυτούλη μου παντού. Τα αυτονόητα πρώτα: "άδικοι" θάνατοι και συναφή αδιέξοδα. Η αίσθηση του "ΓΙΑΤΙ;". Πέρα από τα αυτονόητα, τα τελευταία χρόνια με συγκινούν πολύ και τα χαρούμενα πράγματα, ειδικά αν έχουν να κάνουν με παιδική ηλικία, ξεγνοιασιά και ελευθερία, παιδάκια και τέτοια. Πού να πιάσω και δουλειά δηλαδή, θα με πιάσει για τα καλά το quarter life crisis με περιτύλιγμα από χτύπους βιολογικού ρολογιου... Damn. :tongue: Επίσης, συγκινούμαι πολύ με τα ερωτικά θέματα, εκτός αν είναι πραγματικά lame και αναληθοφανή [το αληθοφανές δεν σημαίνει μη ρομαντικό για μένα, έχω fairly intense ζωή και δεν μου φαίνεται υπερβολικός ο ρομαντισμός]. Α, και φυσικά τα υπαρξιακά πάνε και κολλάνε παντού. Και στα ερωτικά, και στα χαρούμενα, και σε αυτά που αναφέρει ο Dain [τα του απείρου]. Και τα υπαρξιακά είναι κλάμμα. Με τι άλλο συγκινούμαι... Α ναι. Με τη σχέση δασκάλου-μαθητή, με την αφοσίωση και την αγάπη ανθρώπων για το αντικείμενό τους, με την πετυχημένη συνεργασία πολλών ανθρώπων για τη δημιουργία κάποιου πράγματος ή για την υπεράσπιση μιας ιδέας. Κοινώς, όταν κάποιος ρίχνει 20ρι στο Inspire [για τους RPGάδες του forum], κάτι τρέμει μέσα μου. Όταν βλέπω την ανθρωπότητα να ασχολείται με κάτι καλό αντί να κάνει αηδίες, κάτι τρέμει μέσα μου. Όταν κάποιος δάσκαλος καταφέρνει να μαγέψει τον μαθητή του και να τον ανεβάσει στο επόμενο σκαλί, κάτι τρέμει μέσα μου. Και βέβαια, όταν βλέπω καλούς αντιπρόσωπους/χαρακτήρες των αρχετύπων που για διάφορους λόγους πάντα με άγγιζαν στις μεγάλες ή και στις μικρές στιγμές τους [καπετάνιους, robin-hoodοειδείς τύπους, καλλιτέχνες/μουσικούς, ανθρώπους με issues που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητά τους]. Τέλος, και πάλι λόγω χαρακτήρα/συμπλεγμάτων/παιδικών ονείρων όταν κάτι είναι set σε περιβάλλον εποχής/φαντασίας, με αγγίζει ευκολότερα, είναι σαν να μην υπάρχουν καθόλου άμυνες έναντι τέτοιων settings. Edited November 10, 2007 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted November 10, 2007 Share Posted November 10, 2007 Κλαίω όποτε βλέπω τον θοποιό που παίζει στο Goodbye Lenin. Μοιάζει πάρα πολύ στο φίλο μου που πέθανε και γι' αυτόν τον λόγο δεν έχω καταφέρει να δω ούτε μια ταινία του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Jedi Mentat Posted November 10, 2007 Share Posted November 10, 2007 Stargate Atlantis: με τον θάνατο του Carson Beckett. Από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες της σειράς. Επειδή το Stargate Atlantis είναι η αγαπημένη μου σειρά πραγματικά το συκγεκριμένο γεγονός ήταν αρκετά συγκινητικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted November 10, 2007 Share Posted November 10, 2007 Δεν μπορώ να καταλάβω τι χρησιμεύει η τέχνη [η όποια τέχνη] σε αυτούς................................Ποιο το νόημα, μετά; Να σχολιάσεις τα ειδικά εφέ της ταινίας ή φυσική κατάσταση του παρτενέρ; Θα συμφωνήσω πλήρως με τη Nienna. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 1, 2008 Author Share Posted February 1, 2008 Το γιατί...κάτι από το κατόρθωμα του ήρωα...κάτι από την εξιλέωση που διαθέτει ακόμα κι ένας "κακός"... Στο "Ρατατούι" ο κριτικός γαστρονομίας Ίγκο δοκιμάζει το ρατατούι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Chrno Crusade: Τα 3-4 τελευταία επεισόδια της σειράς βλέπονται μονορούφι και έκλαψα πάρα μα πάρα πολύ. Το τέλος είναι πάρα πολύ συγκινητικό, αν και ξέρεις κάποια πράγματα που θα γίνουν ήδη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 12, 2008 Share Posted August 12, 2008 (edited) bump. Κλαψιάρηδες/κλαψιάρες, ενωθείτε! Σε αλλη μια ταινία που θυμάμαι πως είχα δακρύσει ήταν στη Fantasia 2000, στο σημείο που ο Ντόναλντ και η Νταίζη βγαίνουν δυστυχισμένοι από την κιβωτό πιστεύοντας πως έχει χάσει ο ένας τον άλλον, και ξαφνικά αντικρίζονται! Δεν έχω ξαναδεί σκηνή με τόσο βάθος, και τόσο "σοβαρή" με αυτούς τους δυό, ούτε και στα κόμικς. Στην ίδια ταινία, όταν το αρσενικό ελάφι ανακαλύπτει το "πνεύμα της ζωής" ανήμπορο και μισοπεθαμένο μέσα στις στάχτες. Edited August 12, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
cesar_cy Posted August 12, 2008 Share Posted August 12, 2008 Το πιο πολύ κλάμα το είχα ρίξει -μην γελάσετε- στον ναβαγό όπου έπαιζε και ο Τομ Χανκς. Έκλαψα όταν χάθηκε στα κύματα η μπάλα του και προσπαθούσε να την πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε . Το έργο μετά από αυτήν την σκηνή είχε χάσει την μαγία του για εμένα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 12, 2008 Share Posted August 12, 2008 Ενα σας λέω: Μην με πάρετε μαζί σας στο σινεμα. Θα σας κάνω ρεζίλι. Είμαι πολύ κλαψιάρα. Το χειρότερο που έπαθα μια φορά είναι να βλέπω το Braveheart με κάτι συναδέλφους, να κλαίω με μαύρο δάκρυ και να προσπαθώ να κρυφτώ για να μην γίνω ρεζίλι. Εχω κλάψει στο "Αθάνατη αγαπημένη", στο "'Αλικο γράμμα", στο "Σκοτεινό ποτάμι" και σε πολλααααα άλλα. Κλαίω και σε κινούμενα σχέδια και σε βιβλία. Δράμα η κατάσταση.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 12, 2008 Share Posted August 12, 2008 Ενα σας λέω: Μην με πάρετε μαζί σας στο σινεμα. Θα σας κάνω ρεζίλι. Είμαι πολύ κλαψιάρα.Το χειρότερο που έπαθα μια φορά είναι να βλέπω το Braveheart με κάτι συναδέλφους, να κλαίω με μαύρο δάκρυ και να προσπαθώ να κρυφτώ για να μην γίνω ρεζίλι. Εχω κλάψει στο "Αθάνατη αγαπημένη", στο "'Αλικο γράμμα", στο "Σκοτεινό ποτάμι" και σε πολλααααα άλλα. Κλαίω και σε κινούμενα σχέδια και σε βιβλία. Δράμα η κατάσταση.... Μπα, τι ρεζίλι? Όπως βλέπεις όλοι το έχουμε το κουτί με τα χαρτομάντηλα έτοιμο! To Βraveheart - που το έχω δει πολλές φορές κυρίως γιατί ένας παλιός φίλος είχε εντελώς αρρωστημένο κόλλημα με την ταινία αυτή - δεν είναι από τις ταινίες που με συγκίνησαν ώστε να δακρύσω (παρ'όλο που είναι αριστουργηματική βέβαια), εκτός από μια σκηνή στο τέλος: Όταν ο Wallace που τον βασανίζουν δημόσια πριν αποκεφαλιστεί, κρατά στο χέρι το μαντηλάκι της Μούρον, και τη βλέπει - σαν φάντασμα βέβαια πια αφού είναι νεκρή - να περπατά αργά στην περίμετρο της πλατείας κοιτώντας προς το μέρος του. Και μόνο όταν σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, ανατριχιάζω!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted August 12, 2008 Share Posted August 12, 2008 τώρα μάλιστα. βρήκαμε θέμα... από κλάμα άλλο τίποτα... από ΕΦ: η ταινία με τον Ρ. Γουίλιαμς - Ρομπότ... άστο καλύτερα.... στο Lord of the Rings... σε πολλά σημεία... Ψαλιδοχέρης.... από άλλες... κλασικά στο My Girl... κάποιες που ήδη αναφέρθηκαν... από βιβλία.. εκεί έχουμε ρεσιτάλ. Χάρρυ Πόττερ 3,4,6,7 κλπ κλπ... αλλά όχι δεν σηνιθίζω να γίνομαι και ρεζίλι.... πολύ.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted August 31, 2008 Share Posted August 31, 2008 Ενα σας λέω: Μην με πάρετε μαζί σας στο σινεμα. Θα σας κάνω ρεζίλι. Είμαι πολύ κλαψιάρα.Το χειρότερο που έπαθα μια φορά είναι να βλέπω το Braveheart με κάτι συναδέλφους, να κλαίω με μαύρο δάκρυ και να προσπαθώ να κρυφτώ για να μην γίνω ρεζίλι. Εχω κλάψει στο "Αθάνατη αγαπημένη", στο "'Αλικο γράμμα", στο "Σκοτεινό ποτάμι" και σε πολλααααα άλλα. Κλαίω και σε κινούμενα σχέδια και σε βιβλία. Δράμα η κατάσταση.... Κι εδώ τα ίδια... Πάμε μαζί σινεμά; Με μία σακούλα από χαρτομάντηλα παραμάσχαλα... Τις προάλλες έβλεπα το προτελευταίο επεισόδιο της 6ης σαιζόν του ER όπου η Carol πηγαίνει και βρίσκει τον Doug και τα βρίσκουν... Ε να μην έριξα ένα μικρό δάκρυ εκεί; Επίσης δακρύζω κάθε φορά που ακούω το τραγούδι "Tell Laura I Love Her" του Ray Petersen. Εαν ξέρετε τους στίχους μπορείτε να καταλάβετε το γιατί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 31, 2008 Share Posted August 31, 2008 Επίσης δακρύζω κάθε φορά που ακούω το τραγούδι "Tell Laura I Love Her" του Ray Petersen. Εαν ξέρετε τους στίχους μπορείτε να καταλάβετε το γιατί... Απίστευτο! Είχα ρίξει κλάμα μ' αυτό το τραγούδι... Να είσαι καλά, Βούλα, που μου το θύμισες. Κάτσε να βάλω να το ακούσω ξανά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
unihelper Posted September 7, 2008 Share Posted September 7, 2008 στο σπίτι από άμμο και ομίχη η σκηνή που ο Μπεν Κίνγκσλει διπλωνεται στο πάτωμα, κλαίει και παρακαλά για τον γιο του είναι πολύ συγκινητική Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted September 7, 2008 Share Posted September 7, 2008 Υπάρχουν δύο έργα που όσες φορές και αν τα δω βάζω τα κλάμματα: 1.Hook:με το Robin Williams δεν έχω ιδέα γιατί αλλά όταν επιστρέφουν τα παιδιά βάζω τα κλάμματα. Το έχω δει έξι-εφτά φορές και ακόμα το παθαίνω. 2.Glory: όταν το σύνταγμα των αφροαμερικανών κάνει την τελική έφοδο στο φρούριο των Νοτίων. Τέσσερις ή πέντε φορές και ακόμα κλαίω. Από τραγούδια μόνο ένα: Dixie Chicks - Travellin' Soldier , μετά από τριάντα φορές που το άκουσα σταμάτησα να το ακούω γιατί κάθε φορά με πιάναν τα κλάμματα και μόλις και μετα βίας κρατιόμουνα και όταν το ακούς στο δρόμο με το mp3player εεε, είναι ένα πρόβλημα. Χώρια που με κάνει και νιώθω χάλια. (όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει να βρει τους στίχους, ιστορία αγάπης, πολύ δράμα) Όσο για το έργο με τη Jennifer Tilly ειναι το Bound με την Gina Gershon των Wachowski (yeah, Matrix) και τον Joe Pantoliano (Cypher, Matrix again). Ο Pantoliano είναι ο κερατάς του έργου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 8, 2008 Author Share Posted September 8, 2008 Glory: όταν το σύνταγμα των αφροαμερικανών κάνει την τελική έφοδο στο φρούριο των Νοτίων. Ειδικά λίγο πριν την επίθεση, και ενώ παρελαύνουν προς το οχυρό, ένας λευκός στρατιώτης, από τις μονάδες που παρακολουθούν, φωνάζει "Give them hell!" Σε μια προηγούμενη σκηνή στο έργο, ο ίδιος στρατιώτης είχε εκφραστεί ρατσιστικά προς τους μαύρους στρατιώτες. Είναι μια συγκινητική στιγμή για μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Μη γελάσετε... Κλαίω στο Finding Nemo, στη σκηνή που η Ντόρυ ζητάει από τον Μάρλιν να μη φύγει γιατί κοντά του τα πράγματα "just seem wright". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Εγώ κόντεψα στην αρχή του Finding Nemo... Σιγά μη γελάσω μαζί σου... Νομίζω πως με αυτές τις ταινίες συγκινούμαι ευκολότερα από ότι με τις κατεξοχήν ενήλικες. Είναι πιο αθώα αυτά που συμβαίνουν και ως εκ τούτου πιο δυνατά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Κι εγώ τα ίδια. Λοιπόν, χαρτομάντηλα και αρκετά μάλιστα ξόδεψα στο επεισόδιο του ER της 8ης σαιζόν On the Beach, που είναι και το τελευταίο επεισόδιο όπου εμφανίζεται ο Dr. Mark Greene... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.