Nova Posted December 27, 2009 Share Posted December 27, 2009 Στα τελευταία 6 λεπτά της σειράς Six Feet Under. Η Κλέρ φεύγει από την Καλιφόρνια για να πάει να δουλέψει στη Νέα Υόρκη και βάζει στο CD player του αυτοκινήτου της ένα cd που παίζει το τραγούδι Breath Me, της Sia. Ενώ το πανέμορφο αυτό τραγούδι παίζει, βλέπουμε το μέλλον όλης της οικογένειας Fisher. Πως θα ζήσουν τις ζωές τους, ποιόν/α θα παντρευτούν, πότε και πως θα πεθάνουν. Στο τέλος θα βλέπουμε και το θάνατο της ίδιας της Κλερ, πολλά χρόνια αργότερα, περιτριγυρισμένη από τις φωτογραφίες που είχε βγάλει στην οικογένειά της και μετά η κάμερα δείχνει πάλι την Κλερ στο αυτοκίνητο να οδηγεί πηγαίνοντας στην Νέα Υόρκη. Όλα αυτά είναι ακόμη στο μέλλον και έχει ακόμα όλη τη ζωή μπροστά της. Απλά καταπληκτικό και συγκυνητικό. Το άσχημο είναι πως είναι αδύνατον να εκτιμήσεις αυτό το τέλος, αν δεν έχεις δει όλη τη σειρά. Πάντως όποιος θέλει μπορεί να το βρει στο You Tube. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted December 27, 2009 Share Posted December 27, 2009 (edited) Πάρα πολύ συγκινητικό είναι το φινάλε του The Shield. Μιλάω συγκεκριμένα για το σημείο που ανακαλύπτουν την οικογένεια του Shane. Παραθέτω το χαρακτηριστικό κομμάτι -full στο spoiler για όσους δεν το έχουν δει. Ακολουθεί το "...family meeting." που καλεί ο Shane... http://www.youtube.com/watch?v=q1uDw25ltio Edited December 27, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 4, 2010 Author Share Posted February 4, 2010 (edited) Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι συμπικνωμένες μνήμες μια ολόκληρης ζωής ήταν από πάντα το κουμπί μου. Μαζί με τα όνειρα που μένουν ανεκπλήρωτα. Ήταν και ο λόγος για το κλάμα που έριξα για τα πρώτα 10 λεπτά του Up (της Pixar). Και φυσικά στο τέλος, εκεί που ο ήρωας ανακαλύπτει ότι το φωτογραφικό άλμπουμ του My Adventure Book είναι γεμάτο από φωτογραφίες που έβαζε εκεί η γυναίκα του. Edited February 7, 2010 by Nova Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 4, 2010 Share Posted February 4, 2010 (edited) Να συνεχίσω κι εγώ: ναι έκλαψα στο Up, Κι εγώ. Στην αρχή όταν πεθαίνει η γυναίκα του, ,μετά όταν ανακαλύπτει το adventure book. Και φυσικά με το Doctor Who σε διάφορα επεισόδια: Doomsday, Family of Blood, End of Time Pt. II. " I don't want to go" and neither did anyone else wanted you to leave the series Mr. Tennant... Επίσης στο Journey's End με την Rose και τους δύο Doctors, και με την Donna. Και σε μερικά άλλα επεισόδια. Edited February 7, 2010 by Nova Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted February 4, 2010 Share Posted February 4, 2010 Βούρκωσα και γω με το UP! Όπως και με τον ανθρωπο ελέφαντα! Με ποιές άλλες έχω κλάψει; χμμμ... Θυμάμαι ένα παλιο απρόμαυρο με τον Νίβεν που σε μια βάρκα οι ναυαγοί αναγκάζονται να ρίξουν κάποιους στο νερό για να ζήσουν οι ίδιοι. Δε θυμάμαι τίτλο καθόλου δυστυχώς... Ένα άλλο με τον Γιον Βοιτ σαν πυγμάχο που πεθαίνει μετά τον τελευταίο αγώνα του στην αγκαλιά του μικρού του γιού... Στο Νονό (ναι, ναι μιλάω για την σκηνή στην βάρκα στο τέλος)... και τέλος (γελάστε όσο θέλετε) όταν πέθανε ο φίλος-πιλότος της ...Κάντυ-Κάντυ (εμοτικον που κοκκινιζει)! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 4, 2010 Share Posted February 4, 2010 Είδα το UP, πριν από μερικες μέρες με την αδελφή μου στο σπίτι. Από την πρώτη στιγμή ως και την τελευταία η κουβέντα που λεγαμε η μια στην άλλη ήταν "άει στο καλό!" Και να σου η καλή σου το δάκρυ κορόμηλο. Είναι από τις λίγες ταινίες που παρά το στενάχωρο του θέματος είναι τόσο γλύκές που θέλω να την ξαναδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 4, 2010 Share Posted February 4, 2010 Nα προσθέσω κι εγώ μερικούς κουβάδες δάκρυα στην πισίνα που πάει να γεμίσει από τους θεατές του upp. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted February 5, 2010 Share Posted February 5, 2010 Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά το spoiler tag δεν το έχετε ακουστά; Πάμε να διαβάσουμε το topic και μας βγαίνουνε τα μάτια.... Ιδίως όταν μια ταινία είναι τόσο πρόσφατη, ώστε δεν την έχουμε δει ακόμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
supermario Posted February 7, 2010 Share Posted February 7, 2010 ταινίες 1. American History X όταν σκοτώνεται ο Edward Furlong. Είναι χαζό, αλλά κάθε φορά που την βλέπω, πιστεύω πως κάτι θα γίνει κ θα αλλάξει το τέλος. 2. Στο Lawndogs, στο τέλος: Home is in my hands... 3. My own private idaho: I love you and you don't pay me. 4. Στο Atonement στο τέλος. τραγούδια στον εξώστη του Κ. Βήτα, στον Κεμάλ του Χατζιδάκη, στην σονάτα του σεληνόφωτος του Μπετόβεν κ.α . βιβλία 1. Στο "What a carve up", όταν πεθαίνει η Φιόνα 2. Πολύ πολύ παλιά, στα παιδικά μου χρόνια, στον "Μεγάλο περίπατο του Πέτρου", όταν πεθαίνει η Δροσούλα Lost is the man who has no more tears for music, who lives now only by the memory of those he has shed: sterile lucidity will have vanquished ecstasy--which once created worlds Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted February 15, 2010 Share Posted February 15, 2010 2. Πολύ πολύ παλιά, στα παιδικά μου χρόνια, στον "Μεγάλο περίπατο του Πέτρου", όταν πεθαίνει η Δροσούλα Δεν ξερω ανθρωπο που να μην εχει κλαψει εκει....Και οταν πεθαινει ο Σωτηρης... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted February 15, 2010 Share Posted February 15, 2010 Τα τελευταία έξι λεπτά του Six Feet Under. Πολύ κλάμα την πρώτη, την δεύτερη και την τρίτη φορά (δύο μήνες μετά) που την είδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 16, 2010 Share Posted February 16, 2010 Να πάρει η ευχή! Μόλις ξαναείδα τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". Αντί να κλάψω την πρώτη φορά, είχα κλάψει τη δεύτερη. Φανταζόμουνα ότι την τρίτη φορά δε θα έκλαιγα. Αμ, δε. Σε κάθε σκηνή που χαμογελούσε -με κείνο το πραγματικά ξωτικίσιο ύφος του- ο μελλοντικός αυτόχειρας, με παίρναν τα κλάματα. Αυτή την ταινία θα έπρεπε μερικοί γονείς να τη βλέπουν υποχρεωτικά δυο φορές το χρόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 16, 2010 Share Posted February 16, 2010 Να πάρει η ευχή! Μόλις ξαναείδα τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". Αντί να κλάψω την πρώτη φορά, είχα κλάψει τη δεύτερη. Φανταζόμουνα ότι την τρίτη φορά δε θα έκλαιγα. Αμ, δε. Σε κάθε σκηνή που χαμογελούσε -με κείνο το πραγματικά ξωτικίσιο ύφος του- ο μελλοντικός αυτόχειρας, με παίρναν τα κλάματα. Αυτή την ταινία θα έπρεπε μερικοί γονείς να τη βλέπουν υποχρεωτικά δυο φορές το χρόνο. +1 Στιγμάτισε την εφηβεία μου και την ζωή μου ολόκληρη. Ξέρω κάθε διάλογο και κάθε ατάκα απ' έξω κι όμως κάθε φορά, με μαθηματική ακρίβεια, μουσκεύω ένα πάκο σόφτεξ. Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ. Κι ας βαλαντώνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 17, 2010 Share Posted February 17, 2010 +1 Στιγμάτισε την εφηβεία μου και την ζωή μου ολόκληρη. Ξέρω κάθε διάλογο και κάθε ατάκα απ' έξω κι όμως κάθε φορά, με μαθηματική ακρίβεια, μουσκεύω ένα πάκο σόφτεξ. Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ. Κι ας βαλαντώνω. Έχω ρίξει πολύ κλάμα με την συγκεκριμένη ταινία, και επειδή κλαίω κάθε φορά που την βλέπω, την βλέπω πολύ σπάνια. Καταπληκτική ταινία, αλλά θέλω 1-2 πακέρα χαρτομάντηλα γραφείου για το κλάμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MountainRoot Posted February 17, 2010 Share Posted February 17, 2010 Σε κάποιες ταινίες με έχουν πάρει και εμένα τα κλάματα. 1. Leon, the Profesional. Την στιγμή στο τέλος με την περόνι. Απίστευτο κλάμα και το περίεργο είναι πως δεν το περίμενα. 2. Ghostdog. Πάλι με το τέλος 3. Ο πιανίστας 4. Θα σε δω στον Παράδεισο με τον Ρόμπιν 5. Lorenzo Oil. Τι ταινία ήταν αυτή, πως έχω καταφέρει και την έχω δει δύο φορές δεν ξέρω ακόμα. 6. Fullmetal Alchemist στο τέλος. 7. Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών ΙΙΙ την στιγμή που αναβουνε οι φωτιές για να ζητησουν βοήθεια Πάντως εκεί που έχει πέσει πολύ κοριτσίστικο κλάμα (απο ότι μου έχουν πει) είναι και το Κάντυ Κάντυ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
supermario Posted February 17, 2010 Share Posted February 17, 2010 - Το Six Feet Under ήταν η αγαπημένη μου σειρά, αλλά το τέλος του δυστυχώς δεν με άγγιξε τόσο-ίσως ήταν κακό το timing. - Ο Robert Sean Leonard (Dead Poet's Society) ήταν ένας από τους ήρωες των εφηβικών μου χρόνων.SEIZE THE DAY! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 +1 Στιγμάτισε την εφηβεία μου και την ζωή μου ολόκληρη. Ξέρω κάθε διάλογο και κάθε ατάκα απ' έξω κι όμως κάθε φορά, με μαθηματική ακρίβεια, μουσκεύω ένα πάκο σόφτεξ. Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ. Κι ας βαλαντώνω. Κι εγω το ιδιο. Μικρη ειδικα ημουνα ψιλοερωτευμενη με τον Robert Sean Leonard (ειχα αποφασισει ότι ο μελλων συζυγος μου θα ηταν κατι μεταξυ αυτού και του Αrthur Rimbaud-καταραμενος ποιητης ή αυτοκαταστροφικος επαναστατης)και στη φαση της αυτοκτονιας μου γινοντουσαν τα ματια τουμπανο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Οπότε λογικά, θα πρέπει να είμαι η μοναδική εδώ μέσα που δεν πάω τη συγκεκριμένη ταινία μα καθόλου.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 22, 2010 Author Share Posted February 22, 2010 Οπότε λογικά, θα πρέπει να είμαι η μοναδική εδώ μέσα που δεν πάω τη συγκεκριμένη ταινία μα καθόλου.. Dirty Dancing που σου χρειάζεται! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 22, 2010 Share Posted February 22, 2010 Dirty Dancing που σου χρειάζεται! Έχω καταστρέψει τα νιάτα μου διαβάζοντας ΜΑD και άλλα παρόμοια ρυπαρογραφήματα, αυτό θα φταίει να ξέρεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 23, 2010 Share Posted February 23, 2010 Οπότε λογικά, θα πρέπει να είμαι η μοναδική εδώ μέσα που δεν πάω τη συγκεκριμένη ταινία μα καθόλου.. Να το κοιτάξεις αυτό, μπορεί να είναι σοβαρό... :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted February 26, 2010 Share Posted February 26, 2010 Χθες που είδα το Αγορά, έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Ευτυχώς που το βλέπαμε με φίλους, γιατί αν ήμουν μόνη μου, θα είχα χαλάσει τα διπλάσια χαρτομάντηλα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted April 14, 2010 Share Posted April 14, 2010 Η μόνη σκηνή που έχω συγκινηθεί έντονα (ή που παραδέχομαι κάτι τέτοιο ) είναι εκείνη στο Ransom, όπου ένας "τρελαμένος" Mel Gibson φωνάζει έξω στο μπαλκόνι του σπιτιού του: "Give me back my son!". Και να φανταστείτε ότι ακόμα δεν είμαι γονέας (παρά μόνο νονός). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted April 15, 2010 Share Posted April 15, 2010 Εγώ πάλι, εντάξει είμαι δηλωμένη κλαψιάρα, αλλά προχτές (μέσα στην περασμένη εβδομάδα οκ) ξαναείδα το δεσποινίς ετών 39 (Λογοθετίδης, Λυβικού κτλ) και πάλι έκλαιγα στο τέλος... και που του την πήρε, οκ, και γιαυτό, αλλά κυρίως που δεν κλαίει εκείνος για να κάνει την αδερφή του να νιώσει καλά. Έχει κάτι ο Λογοθετίδης ρε παιδί μου, κάτι αξεπέραστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kass Posted July 15, 2010 Share Posted July 15, 2010 Κλαίω πάντα μα πάντα στον ΕΤ τον εξωγήϊνο, όταν νομίζεις ότι πέθανε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.