mman Posted July 15, 2010 Share Posted July 15, 2010 Να πάρει η ευχή! Μόλις ξαναείδα τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". [...] Αυτή την ταινία θα έπρεπε μερικοί γονείς να τη βλέπουν υποχρεωτικά δυο φορές το χρόνο. +8 (πλαγιαστό οχτάρι όμως!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Remo Posted September 3, 2010 Share Posted September 3, 2010 (edited) Δε συνηθίζω να κλαιω με λυγμους, με φωνη δε, ποτε Αλλα το κορομηλο δακρυ δεν το αποφευγω μερικες φορες Να σας πω ποτε εκλαψα πρωτη φορα και θυμωσα παρα πολυ με τον εαυτο μου. Πρεπει να ημουν 9-10 βλεποντας τον Φρουφρου: Εχει κλεψει κατι ο μικρος και ο μπαρμπα Εντερ τον διωχνει απο το σπιτι και το δυστυχο καλικαντζαρακι κλαιει και με λυγμους λεει "Μη με διωχνει μπαρμπα Εντερ θα ειναι καλο παιδακι" και κατι τετοια "παππουλη" σπαραξε η καρδια μου (και τωρα χαλαστηκα ) πηγα στο μπανιο να πλυθω και εχασα το happy end γκρρρρ ... Robin Williams (Νο1 αγαπημενος μου ηθοποιος) Good morning Vietnam "me enemy? you enemy" και σε αλλα σημεια Mrs Doubtfire ειδικα εκει που λεει στο δικαστηριο οτι ειναι ερωτευμενος με τα παιδια του απο τη στιγμη που γεννηθηκαν Dead Poets Society το ειδα μονος μου και τα καταφχαριστηθηκα Awakenings Πολυ συγκινητικο Fisher King Hook 9 months Bicentennial Man υπεροχο και ας μην αρεσε σε πολλους !!! Jack !!! Patch Adams (ποσο υπεροχος ανθρωπος ο Χαντερ Ανταμς !!! Και ποσο υπεροχος ο Ρ.Γ ) με την πεταλουδα με το υπεροχο ποιημα Τα παραταω με εναν ηθοποιο ειπα πιο πολλα απ'ολους σας Νομιζω οτι στα πιο πολλα που εχετε πει, αν οχι σε ολα , αν δε δακρυσα , σφιχτηκε λιγο η καρδια μου ... "Friends" αμα το παρακολουθεις μπορει να εχει γελιο αλλα αμα ειναι να πιασεις τις σκηνες που ειναι μαματα ειναι βαρια τα μαματα Βασικα ειναι πως νοιωθεις αυτο που βλεπεις, The Postman παραδειγμα θεωρειτε αν οχι γελοια , αρκετα κακη ταινια, αλλα δε μπορεις να μη συγκινηθεις οταν δινει για πρωτη φορα τα γραμματα η οταν βλεπεις το αγορακι να περιμενει να παρουν το γραμμα του απο το χερι ... Μπορω να δακρυσω απο περηφανια απο νευρα απο οτι θες Δε μπορει να περιμενεις στο Chuck, 40 επεισοδεια να του κατσει η Σαρα να μη δακρυζεις οταν ειναι στο κρεββατι !!! Ε ναι αλλος πηδαει αλλος τον κλαιει edit : Θυμηθηκα κατι αλλο ... Το τελος του Neon Genesis Evangelion Edited September 3, 2010 by Remo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 8, 2011 Share Posted January 8, 2011 Κλαίω μ' αυτά τα ηλίθια τα χαζοανιμέ!!! (Η μαμά μου έκλαιγε με τη Μάρθα Βούρτση, δεν ξέρω αν αυτό είναι σημάδι βελτίωσής μας ως είδος ή κάτι άλλο...) Είχα λοιπόν το Basilisk σε DVD και λέω χτες το βράδυ "δε βάζω να δω κά'να-δυο επεισοδιάκια, έτσι στο χαλαρό, κι αύριο άμα λάχει συνεχίζω". Και τα βάζω, ανυποψίαστα εντελώς και ανέμελα. Και κολάω. Και να μην μπορώ να ξεκολήσω. Και να τα πάρω όλα σερί και τα 24. Όταν τέλειωσε, κατά τις οχτώ το πρωί, ήμουν πια ένα ράκος. Το έργο ήταν καταπληκτικό: φοβερές εικόνες, ισορροπία μεταξύ μπούφλας/σφαξιδίου και υπόθεσης, πολύ σωστός ρυθμός, ανάπτυξη χαρακτήρων, όλα εντάξει αλλά... η χαρά του σαδιστή σεναριογράφου. Έχουμε δέκα νίντζα στη μία φατρία και δέκα στην άλλη.Σπόιλερ: Όλους τους κατέσφαξε το τέρας (ο σαδίστας σεναριογράφος). Ό-λου-ς. Τον έναν μετά τον άλλον. Το τί μπινελίκι έριξα, δεν περιγράφεται. Και να κραυγάζω "ΌΟΟχχχιιιιιι μηηηηηηηηη αυτόν, αυτού του αξίζει μια καλύτερη μοίρα τόσα έχει τραβήξει το παλλικάρι ρε κουφάλαααα" και να χτυπιέμαι, και να τραβάω τα μαλλιά μου "μη ρεεεεεεεε, τό 'φαγες το κορίτσι κανάγιαααα, τι κατάλαβες τώρααααα" κοκ. Κουβάδες τα δάκρυα. Να έχει μουλιάσει η κουβέρτα και γύρω μου στο πάτωμα η λίμνη Σουπήριορ. Θρήνος λέμε. Ντάξει είπαμε, δε με χαλάει υπό ΚΣ να πεθαίνει κα'νας πρωταγωνιστής (ή και δύο) στην αρχή (ή στη μέση) της ταινίας (ή του βιβλίου), αλλά όχι και τέτοια σφαγή! Και στη μέση κάνει κι ένα φλασμπάκ και τους δείχνει όλους εκείνους τους σφαγμένους νίντζα πώς ήτανε πριν αρχίσει ο τζερτζελές, μες στην καλή χαρά να χοροπηδάνε στα ηλιόλουστα λιβάδια κάνοντας σχέδια για το μέλλον και μ΄ έκανε χώμα εμένα έτσι; και τώρα που το γράφω τα θυμάμαι και βουρκώνω, αν είναι δυνατόν... Δεν περίμενα τέτοια μοιρολόγια. Πάντως αξίζει, δείτε το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 8, 2011 Share Posted January 8, 2011 Πολύ ωραίο θρεντ... μόλις το ανακάλυψα. Πολλές από τις σκηνές που αναφέρθηκαν, από ταινίες που έχω δει, με συγκίνησε ακόμη και η θύμησή τους. Αλλά συγκινήθηκα κι από τις περιγραφές σκηνών από ταινίες που δεν έχω δει (σπόιλερ ταγκς!-σπόιλερ ταγκς!). Να προσθέσω κι εγώ κάποιες σκηνές που μου έχουν φέρει δάκρυα στα μάτια... John Q, όταν ο Τζον Κουίνσι (Ντένζελ Ουάσινγκτον) λέει: "I won't bury my son... my son will bury me" και φυσικά το τέλος. Cars, της Disney, όταν ο Lightning MacQueen σταματάει πριν από τη γραμμή του τερματισμού και σπρώχνει ως εκεί τον The King The Bucket List, όταν ο Έντουαρντ (Τζακ Νίκολσον) συναντάει για πρώτη φορά την εγγονή του και την φιλάει και σβήνει από την λίστα το "Να φιλήσω το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο". Κλάμα με λυγμούς. Oceans (ντοκιμαντέρ), από ένα κινέζικο ψαροκάικο πετάνε στην θάλασσα ένα καρχαρία, ζωντανό, με κομμένο το ραχιαίο πτερύγιο και την ουρά. Η κάμερα τον ακολουθεί μέχρι τον πάτο, ενώ σε όλη τη διαδρομή ματώνει και σπαρταράει. Ατέλειωτο κλάμα. Μίσησα τους ανθρώπους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paradise Lost Posted January 8, 2011 Share Posted January 8, 2011 (edited) Εγω συχνα συγκινουμαι,πολλές φορες δακρυζω αλλα να κλαψω πραγματικα σπανια. Μερικες που εριξα πραγματικα δακρυ ποταμι και θυμαμαι τωρα:το Lion King (παιδικο τραυμα αυτη η ταινια),το Bambi,Dumbo,(α ρε Disney γμτ!!) το Sophie's Choice,Elephant Man και το City Lights(o Chaplin γενικα μου προκαλει τρελο κλαμα).Επισης το Grave of the Fireflies. ααα και το La Strada!εκει ειδικα που της ειπε οτι το κεφαλι της ηταν σαν αγκιναρα νααα κλαμα εγω! Με τα πολυ ρομαντικα ειναι που δεν κλαιω ποτε για καποιον περιεργο λογο. Edited January 8, 2011 by Dimitraaa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted February 22, 2012 Share Posted February 22, 2012 (edited) Θα πω κι εγώ λοιπόν τα δικά μου χαζοκλάμματα. Απορώ τόσο μα τόσο πολύ που μόνο μια φορά αναφέρθηκε σε όλο το θρεντ (ναι το διάβασα όλο) το lion king. Κλαίω πάντα(ακόμα και στο youtube να το δω) σε δύο σκηνές: Όταν πεθαίνει ο Μουφάσα... Και όταν τον βλέπει ο Σίμπα ως όραμα να του λέει πως τον ξέχασε. Στο Fountain που είδα πρόσφατα από ένα σημείο και μετά δεν άντεξα και έκλαιγα γοερά Στη σκηνή που φιλά την Ίζι ενώ έχει πεθάνει, στο σημείο που μόνος του κατευθύνεται προς το Σιμπάλπα νιώθω τόση μοναξιά μέσα στο σύμπαν που ανατριχιάζω. Στο Eternal Sunshine σε αρκετά σημεία. Στο Βig Expectations στη σκηνή που ο θείος του "Πιπ" έρχεται στην έκθεση. Στο φιλί στο συντιβάνι και στο τέλος. Στο Up στα πρώτα 10 λεπτά Στο Toy story 3 Εκεί που τα παιχνίδια κατευθύνονται προς το κλίβανο. Στο Wall-e σε αρκετά σημεία. Στο P.S I love you. Στο A walk to remember. Στο Requiem for a dream καθώς κλείνει η ταινία και θυμάμαι το you are my dream... Στο γέφυρα για την Τεραμπίθια όταν πεθαίνει το κοριτσάκι Στο λαβύρινθο του πάνα με το που ακούω το νανούρισμα της Οφήλιας. Στο Marley and Me όταν πεθαίνει ο Marley. Στο my girl έκλαιγα όταν το έβλεπα μικρός. Έχω να το δω χρόνια. Στο τέλος του Notebook. Στο τελευταίο επισόδιο του 4ου κύκλου του House. Στο τέλος του Black Swan όπως και γενικά στο τέλος του Swan Lake. Σε πολλές σκηνές του A single man. Στο lorenzos oil. Στο Mr.Nobody...Αυτή η ιστορία με την Anna.... Αρκετοί κουβάδες εκεί...Δε μπορώ να θυμηθώ άλλες τώρα... Edited February 22, 2012 by Asgaroth Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 23, 2012 Share Posted February 23, 2012 Όταν γελάμε, συνήθως γελάμε με/για τους άλλους. Όταν κλαίμε, συνήθως κλαίμε για τον εαυτό μας. Γι' αυτό και είναι τόσο ασυνήθιστο και ενδιαφέρον να γελάμε με τον εαυτό μας (αυτοσαρκασμός) και να κλαίμε για τους άλλους (συμπόνοια, συναίσθηση). [...]δεν τα βάζω μαζί σου. Είναι που μου θυμίζει τόσα πολλά: "Οι άντρες δεν κλαίνε", "μην κλαις, μου σπαράζεις την καρδιά", "μην κλαις, σε βλέπουν οι άλλοι και δεν είναι σωστό"... Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί "δεν επιτρέπεται" να κλαίμε μπροστά σε άλλους; +1 στο Τέταρτο γι' αυτό το ποστ. Για 'μένα δεν είναι ακριβώς ντροπή να κλαίω μπροστά σε άλλους (εμ, σε ταινίες ψιλοείναι, αν και το ξέρω ότι είναι χαζό να ντρέπομαι). Είναι γύμνια. Φανερώνω τις αδυναμίες μου, πράγμα που αποφεύγω να κάνω μπροστά σε ανθρώπους που δεν εμπιστεύομαι. Όταν όμως του δίνουν το δαχτυλίδι, μπροστά στο αυτοκίνητο που θα τον πάρει μακριά, εκείνου του πέφτει απ' τα χέρια κι αυτός ο καταραμένος ο Λίαμ Νίσον σκύβει τόσο ανήσυχα και γρήγορα για να το πιάσει που απλά καταρρέω. Αν και την έχω δει, δεν την θυμάμαι καθόλου αυτή την ταινία (μάλλον την είδα σε μια εποχή που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα). Τελικά, το έπιασε; (Ναι, είναι πολύ καλός ηθοποιός, και έχει και αυτό το εκφραστικό πρόσωπο... α πα-πα). Πολλές σκηνές με συγκινούν, όλο και περισσότερες πια με κάνουν να κλαίω (παλιά σχεδόν ποτέ δεν έκλαιγα σε ταινία). Μάλλον πρέπει να μαλακώσεις για να σου συμβεί κάτι τέτοιο, όταν είσαι μόνιμα θυμωμένος δεν κλαις. Επίσης, φυσικά και κλαις όταν βλέπεις κάτι που σου θυμίζει μια δική σου άσχημη στιγμή, ή έναν βαθύ φόβο, (και εκεί είναι το μελό). Αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον είναι όταν κλαις με κάτι που δεν έχεις ζήσει ή που δεν σου θυμίζει κάτι δικό σου τέλος πάντων. Αλλά και πάλι δεν μου αρέσει. Ποτέ δεν μου αρέσει να μου κάνουν οι σκηνοθέτες τέτοια παιχνίδια, δεν θέλω να στεναχωριέμαι τόσο πολύ σε ταινίες και βιβλία. (Κάθε φορά που βλέπω τη σκηνή στο Game of Thrones που ο Λάνιστερ, ξέρετε, λέει την ατάκα "The things i do for love"... Δακρύζω και μετά βίας κρατιέμαι να μην κλάψω, ενώ μουρμουρίζω απαρηγόρητη "το παιδάκι". Όχι, δεν έχω στην οικογένειά μου κάποιον με κινητικά προβλήματα, κι όμως... Το μοναδικό συναίσθημα όμως, του να κλαις χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί, (δεν είναι λύπη αλλά κάτι άλλο, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, είναι μάλλον πολλά πράγματα μαζί), αυτό το αγκαλιάζω με όλο μου το είναι όταν συμβαίνει. Αυτό το πράγμα που νομίζεις ότι η καρδιά σου θα σπάσει, υπάρχουν τόσα πολλά και μεγάλα συναισθήματα εκεί μέσα που απλά δεν χωράνε και η μόνη λύτρωση (ή, καλύτερα, φυσική κατάληξη) είναι το κλάμα. Μία τέτοια ταινία είναι η πολυαγαπημένη μου "Διπλή Ζωή Της Βερόνικα", του Κριστόφ Κισλόφκι. Δεν αντέχω όμως να τη βλέπω πια. Του ίδιου σκηνοθέτη η ταινία "Μπλε" ήταν απλά ένα μελό που δεν μου είπε τίποτα και δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ (την είδα 16-17 χρονών, όταν βγήκε, και δεν την έχω ξαναδεί). Τώρα, αν κάνω παιδί και την ξαναδώ μπορεί να με παρασύρει αλλά και πάλι δεν θα μου λέει τίποτα μία τέτοια εύκολη συγκίνηση. Δεν τη θέλω, δεν μου προσφέρει τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 23, 2012 Share Posted February 23, 2012 Οκ, ας βγάλω τη λίστα: Ο Επίμονος Κηπουρός ο ΘΕΟΣ Ρέιφ Φάινς μόλις μαθαίνει ότι η γυναίκα του δολοφονήθηκε και απλά κοιτάζει. Δε μιλάει, δεν κλαίει. Μόνο κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα το φίλο που του το είπε. Έχει φυγει πακέτο σόφτεξ Λογική κι Ευαισθησία σε 666 σημεία Wuthering Heights (το βιβλίο) Nelly, I AM Heathcliff. Τέλος. I can't live without my life, I can't live without my soul. Τέλος. Θα συνέχιζα (επ' αόριστον), αλλά πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Love actually. 666 σημεία και πάλι. Αλλά, κυρίως, στην υπεργαμάτη ερωτική εξομολόγηση με τα πλακάτ και μουσική υπόκρουση κάλαντα Άρχοντας πάλι 666 σημεία, αφορούν κυρίως Σαμ και Φάραμιρ. Ε, διάβολε, δεν έχει τελειωμό η καταραμένη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 23, 2012 Share Posted February 23, 2012 Εγω ρε παιδιά ένα περίεργο πράγμα. Σε κάθε ταινία που καθαρίζουν κρεμμύδια μου έρχονται δάκρυα στα μάτια..! Λοιπόν, σοβαρά: στο "Πράσινο Μίλι" (και τις 3 φορές που το είδα) και νομίζω και στο "La vita e bella". Και εννοείται στο "Οι ζωές των άλλων", στο τέλος, στο "είναι για μένα". Μόνο που το σκέφτομαι βουρκώνω... Θυμάμαι που την άλλη μέρα προσπαθούσα να το διηγηθώ στη μαμά μου και δε μπορούσα, απ' το κλάμα. Από κινούμενα σχέδια ίσως στον "Πρίγκηπα της Αιγύπτου", με τον οποίο είχα ένα από τα Μεγάλα Κολλήματα Με Ταινίες(άλλο ένα ήταν ο Ψαλιδοχέρης, αλλά εκεί δεν έκλαιγα). Τα άλλα που έχω δει από αυτά που λέτε δεν τα θυμάμαι ή τουλάχιστον δε θυμάμαι δακρύβρεχτες σκηνές. Στο Lorenzo's Oil το καταλαβαίνω ότι θα έκλαιγε κάποιος που δε σιχαίνεται όσο εγώ τον Νικ Νόλτε. Ομοίως και για τη "Λίστα του Σίντλερ" και τον Λίαμ Νίσον. Ο "Κύκλος των χαμένων ποιητών" εννοείται πολύ καλός, αλλά έχω να τον δω πολλά χρόνια και θυμάμαι κυρίως τον ΡΓ, όχι τον ΡΣΛ. Από ελληνικά δε μου έρχεται τώρα κάποιο στο μυαλό. Πάντως δακρύζω εύκολα και θυμάμαι ότι είχα περάσει μια φάση γύρω στο γυμνάσιο-λύκειο, όπου έκλαιγα με ό,τι υποτίθεται συγκινητικό και αν έβλεπα στην τηλεόραση. Έκανα ζάπινγκ, έπεφτα πάνω σε μια σκηνή "δακρύβρεχτη" και έκλαιγα, ακόμα και χωρίς να ξέρω τι και πώς. Ορμόνες της ηλικίας, φαντάζομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Όταν όμως του δίνουν το δαχτυλίδι, μπροστά στο αυτοκίνητο που θα τον πάρει μακριά, εκείνου του πέφτει απ' τα χέρια κι αυτός ο καταραμένος ο Λίαμ Νίσον σκύβει τόσο ανήσυχα και γρήγορα για να το πιάσει που απλά καταρρέω. Αν και την έχω δει, δεν την θυμάμαι καθόλου αυτή την ταινία (μάλλον την είδα σε μια εποχή που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα). Τελικά, το έπιασε; (Ναι, είναι πολύ καλός ηθοποιός, και έχει και αυτό το εκφραστικό πρόσωπο... α πα-πα). Ναι. "Πράσινο Μίλι" "La vita e bella". "Κύκλος των χαμένων ποιητών" +3, στις προφανείς σκηνές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Δεν ξέρεις το "Οι ζωές των άλλων"; Ένα γερμανικό σινεφίλ με το οποίο είχε γίνει χαμός γύρω στο 2006-2007. Το τρέιλερ . Δες το! That's an order!Ίσως η αρχή να πηγαίνει λίγο αργά, αλλά αν στο τέλος δεν κλάψεις, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Κε Τουίτι μας, εσύ το έχεις δει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Ναι ήταν εξαιρετική ταινία. Είχα σηκωθεί σχεδόν όρθιος στον καναπέ καθώς τελείωνε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 (edited) Στο ''οι ζωές των άλλων'' μούλιασα τα σαράντα μαντίλια. Και με πήρε χαμπάρι όλος ο σινεμάς, γιατί θρηνώ γοερά, εννοείται. Πρόσφατος θρήνος: Είδαμε αυτήν με την πριγκήπισσα και το βατράχι του Ντίσνεϋ και στο σημείο που πεθαίνει η πυγολαμπίδα και κοιτάει ψηλά το άστεράκι λέγοντας ''και η Δε-θυμάμαι-πώς-τη-λένε είναι ευχαριστημένη'' είχα κουβαριαστεί και έκλαιγα απαρηγόρητα. Ευτυχώς το παιδάκι μου με έχει μάθει πια... Edited February 24, 2012 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 24, 2012 Author Share Posted February 24, 2012 Δεν ξέρεις το "Οι ζωές των άλλων"; Ένα γερμανικό σινεφίλ με το οποίο είχε γίνει χαμός γύρω στο 2006-2007. Κε Τουίτι μας, εσύ το έχεις δει; Να δω ευρωπαϊκή ταινία που δεν είναι πίου-πίου; Και είναι συγχρόνως γερμανική και... συγκινητική; Περίεργο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Evangeline? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Δεν ξέρεις το "Οι ζωές των άλλων"; Ένα γερμανικό σινεφίλ με το οποίο είχε γίνει χαμός γύρω στο 2006-2007. Κε Τουίτι μας, εσύ το έχεις δει; Να δω ευρωπαϊκή ταινία που δεν είναι πίου-πίου; Και είναι συγχρόνως γερμανική και... συγκινητική; Περίεργο. Χμ, νομίζω ότι με μια πάααααρα πολύ ευρεία έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί λιγάκι εφ-κοινωνική, διότι υπάρχει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που δε μας λένε ξεκάθαρα ποιο είναι, απλώς επειδή μιλάνε γερμανικά υποθέτουμε ότι είναι η Στάζι κλπ. Και επίσης ευρωπαϊκές ταινίες πίου-πίου δε νομίζω ότι βρίσκονται εύκολα. Ειδικά αυτή η ταινία θυμάμαι ότι παιζόταν μόνο σε 3-4 σινεμά(καθότι σινεφίλ) και είχε πάντα πολύ κόσμο. Εγώ είχα καταφέρει και την είχα δει μια Παρασκευή που γίνονταν επεισόδια στο κέντρο και υπήρχαν θέσεις στο "Άστυ" στην Κλαυθμώνος. Απορώ που δεν την είχαν βάλει κι άλλα σινεμά, μια που μάζευε τόσες ουρές. Αλλά γενικά έχω δει ετσι ανοργάνωτα να γίνονται πολλά στην Ελλάδα, δημοφιλή προϊόντα να κόβονται και σαχλαμάρες να προωθούνται και να λέμε πάλι καλά που δεν την έβγαλαν και αυτά τα λίγα σινεμά που την είχαν για να βάλουν κανένα blockbuster. Και συγκινητική δεν είναι ολόκληρη, μόνο το τέλος, απ' ό,τι θυμάμαι. Ναι ήταν εξαιρετική ταινία. Είχα σηκωθεί σχεδόν όρθιος στον καναπέ καθώς τελείωνε. Εγώ είχα σταματήσει να μασάω τα πατατάκια, για να μην κάνω θόρυβο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Χωρίς να θέλω να τρολάρω, εγώ κλαίω με αυτό. http://www.youtube.com/watch?v=tAipJYYqDqw&feature=g-vrec&context=G23b43d2RVAAAAAAAADg Πείτε μου ότι στην τελευταία σκηνή δε σας έρχεται κατιτί! Όχι, πείτε μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 24, 2012 Share Posted February 24, 2012 Evangeline? Ναι, δε 'ναι πολύ μπουχουχού; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 ok...η πρώτη φορά που είδα τον Τιτανικό, πάνε 4-5 χρόνια. Γενικά, δεν κλάιω όταν είναι συγγινητική η ταινία αλλά όταν βλέπω άλλους να κλαίνε, κατά έναν παράξενο τρόπο δακρύζουν τα μάτια μου χωρίς να συγγινούμαι.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 Εμένα λίγα πράγματα πράγματα μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό. 1)Το πρώτο δεκάλεπτο του Up 2)Το τέλος της anime σειράς Fate/Stay Night 3)Κάποιες σκηνές της anime ταινίας Fate/Stay Night: Unlimited Bladeworks 4)Κάποιες σκηνές της anime σειράς Gundam 00 5)Στο τέλος του manga Elfen Lied Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 ok...η πρώτη φορά που είδα τον Τιτανικό, πάνε 4-5 χρόνια. Γενικά, δεν κλάιω όταν είναι συγγινητική η ταινία αλλά όταν βλέπω άλλους να κλαίνε, κατά έναν παράξενο τρόπο δακρύζουν τα μάτια μου χωρίς να συγγινούμαι.... Α, ναι, τον είχα ξεχάσει τον Τιτανικό. Κι εκεί έκλαψα, αλλά όχι εκεί που πνίγονται, αλλά στο τέλος, στο όνειρο ότι όλοι είναι ζωντανοί και χειροκροτάνε το ζευγαράκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 εγώ είχα κλάψει στο σημείο που ο Τζακ βηθίζεται μέσα στην θάλασσα, όταν έχουν παγώσει όλοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 Πρέπει να το έχω γράψει και αλλού, αλλά και με αυτό κλαίω, το αγαπημένο μου διήγημα από όλο το φόρουμ. Το οποίο δεν έχει καν δικό του τόπικ(παρακαλείται ευγενικά η συγγραφέας να φροντίσει). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 Το +1 στη wordsmith δεν ήταν από την Ευθυμία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 25, 2012 Share Posted February 25, 2012 O.T. Και το κειμένακι και η συγγραφέας του έφαγαν τη Δευτέρα πόρτα από μεγαλομεσαίο εκδοτικό οίκο. Οπότε κάνε πιο 'κει στον καναπέ και δώσε χαρτομάντηλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.