Ο Ίσκιος του Συγγραφέα

[Παρατηρητής]

Συγγραφέας: Παρατηρητής

Είδος: Πνευματικό ολοκαύτωμα(!)

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός λέξεων: Περίπου 1500

Αυτοτελής

Σχόλια: Πολλοί θα έχουν περάσει από αυτό το τρομερό στάδιο: την ανασφάλεια. Εκεί φίλος δεν είναι ο εαυτός αλλά ο βουβός μας ίσκιος, ίσως επειδή δεν σκέφτεται, δεν ονειρεύται, δεν πονά. Απλώς ακολουθεί και συμμερίζεται.

 

 

 

 

Ο Ίσκιος του Συγγραφέα

 

 

Ξεκινάς με δύο γαμημένα όνειρα και ένα λάγνο πάθος που δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί. Γαμημένα γιατί τα βίασαν άλλοι πριν καλά καλά ωριμάσουν, παιδόφιλοι ονειροφάγοι που τρέφονται με τη θλίψη και το στόχο σου. Εσύ το ξέρεις καλά αυτό, το ξέρεις αλλά κάνεις πως δεν σε νοιάζει. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου λέγοντας πως βάζεις φωτιά στο παρελθόν και ξεκινάς για μία νέα αρχή. Προχωράς. Προχωράς. Κι εδώ το ταξίδι? ξεκινά.

 

Χαϊδεύεις τα πλήκτρα κι έπειτα τα χτυπάς δυνατά σαν πιάνο που θα σου χαρίσει τη νέα συμφωνία που κάποιος πεθαμένος μουσικός θυμήθηκε αυτό το βράδυ. Παίζεις, γράφεις, γράφεις, παίζεις. Μουσική και φαντασία, ένας τέλειος συνδυασμός που θα σε μεταφέρει στην υποσχόμενη γη. Βιάζεσαι. Χάνεις την υπομονή σου και βιάζεσαι. Ξέρεις ότι κάποιος στο σκοτάδι παρακολουθεί κι αδημονεί την έμπνευση σου να κλέψει. Ο Χρόνος, ο Διάβολος, ο Θεός, ο Άνθρωπος. Κάποιος θα σε κλέψει απόψε, κάποιος θα σε ισοπεδώσει. Κι εδώ η αέναη μάχη της επιβίωσης ξεκινά.

 

Σταματάς. Παίρνεις μια ανάσα σαν να έτρεχες για ώρες ασταμάτητα από το κυνηγητό. Κοιτάς ένα λευκό πίνακα και μαύρα γραμματάκια. Λέξεις μαγικές όμως κανείς δεν βγάζει νόημα. Κανείς, ούτε καν εσύ. Τι έπαθες, αναρωτιέσαι, τι σου συμβαίνει, τι θα συμβεί; Κοιτάς γύρω σου. Σκοτάδι και μια έντονη ανησυχία. Στο γραφείο, στα έπιπλα, στο παράθυρο στην πόρτα. Στο αεροπλάνο που μοιάζει με πεφταστέρι, στο Φεγγάρι που μοιάζει με φανάρι, στη νύχτα που θυμίζει τίποτα παραπάνω από αυτό που της θυμίζεις εσύ. Ένα τίποτα. Μια ιδέα ανάμεσα στις τόσες χίλιες, ένας κόπος ανάμεσα στους τόσους. Ένας τόσο δα ανθρωπάκος στο άπειρο σύμπαν. Ένας δημιουργός της ανακύκλωσης και τίποτα άλλο. Τίποτα.

 

Η οθόνη σε κοιτά. Ο εαυτός σου σε κοιτά και σε χλευάζει. Όλοι περιμένουν τη συνέχεια, το επόμενο στάδιο αυτής της καταραμένης στασιμότητας. Ποιος την περιμένει; Γελάστηκες. Κανείς. Δεν είσαι εσύ το σύμπαν, δεν είσαι εσύ ο κόσμος, δεν είσαι εσύ ο επόμενος θεός που θα αποκαλυφθεί από τις γραφές. Ένα κορόιδο συμπαντικό, με συντρόφους ένα λάγνο πάθος και δυο γαμημένα όνειρα, τίποτα άλλο δεν είσαι. Σαν εμάς, σαν όλους εκείνους που ήρθαμε πριν από σένα και φύγαμε. Μια ακόμα ιστορία για ένα ακόμη κενό που κανείς δεν θα το αναπληρώσει παρά μόνο η προσμονή. Όμως κανείς δεν είναι εκεί να περιμένει. Ούτε καν εσύ.

 

Αντιστέκεσαι. Σε βλέπω, βάζεις φωτιά και φλέγεσαι. Μαχητής αιώνιων μαχών, ποιητής των τελευταίων υμνωδών και ένα πλήθος που πίσω σου χλευάζει. Δεν το βάζεις κάτω ε; Πως σε ζηλεύω φίλε μου. Πόσο ζηλεύω το καζάνι που σε βράζει και στο πιάτο σε πετά. Μακάρι να με έτρωγαν κι εμένα έτσι παρά να με άφηναν στο βουβό σκοτάδι. Πόσο εύχομαι να γυρίσω σε αυτήν την διαλυμένη καρέκλα που κάθεσαι και να πω γλυκά στον εαυτό μου

 

«Θα πετύχω. Θα φτάσω στο τέλος του δρόμου κι ας έρθω τελευταίος στο παιχνίδι της ζωής.»

 

Αλλά δεν ξέρεις τι υπάρχει παρακάτω. Ούτε στεφάνια, ούτε τιμές, ούτε καν ένας να σου πει δεν πειράζει, δεν μπορούμε πάντα να νικάμε. Φεύγουν όλοι, φεύγουν γιατί κανείς τον ηττημένο δεν προτιμά. Όλοι με τον κερδισμένο, όλοι με τον δοξασμένο, όλοι με τον επιτυχημένο. Μην ξεχνάς ποιος ήταν κι εσένα ο βοσκός σου, προβατάκι. Ποιος από όλους άραγε;

 

Ζαλίζεσαι. Παρατάς τα πλήκτρα και πιάνεις το κεφάλι. Γονατίζεις. Μετανιώνεις για κάτι που έκανες και κάτι που δεν έκανες. Με ένα delete θα ξεχαστείς και άσε τα όλα να πάνε στο διάολο. Αφού κανείς δεν θα διαβάσει τη συνέχεια. Αφού κανείς δεν θα διαβάσει την αρχή. Τι να το κάνεις το τέλος; Τι το παλεύεις. Δεν ήτανε για σένα αυτό το ταξίδι, ήτανε;

 

Κοιτάς στο σκοτάδι. Θα αναμετρηθείς με εκείνον που σε κοιτάζει στα σκοτεινά. Ο Χρόνος σε νίκησε, ο Διάβολος το ίδιο, ο Θεός σε ξέχασε αλλά ο Άνθρωπος? Ο Άνθρωπος δεν κοιτάζει εσένα. Δεν τον ενδιαφέρεις πια.

 

Θυμώνεις. Δακρύζεις. Φουντώνεις. Βρίζεις. Νέα αισθήματα κερδίζουν το μυαλό σου. Τι απέγινε ξαφνικά ο ήρεμος συγγραφέας μου που κανέναν δεν λογαριάζει ε; Τι απέγινε το πάθος; Τι απέγινε η πίστη; Τι απέγιναν τα όνειρα σου;

 

Τι ψάχνεις τώρα; Τους ήρωες σου; Για έλα να τους βρεις. Έλα να τους βρεις, πλησίασε! Που είναι; Τους έφαγε το σκοτάδι. Έφυγαν, σε ξέχασαν, σε παράτησαν. Όπως εσύ όταν ξέχασες το Θεό σου. Όπως εσύ όταν έφυγες από κοντά του διαλέγοντας το δρόμο της ελευθερίας, εκείνου του πρώτου ονείρου που σου βίασαν οι Άλλοι. Όπως εσύ όταν έκλεψες τη φωτιά για να τη μοιράσεις στον παγερό κόσμο, εκείνο το δεύτερο όνειρο που σου βίασαν οι Άλλοι. Και ξέρεις πια τι σε περιμένει. Ένας σταυρός στο πιο ψηλό βουνό της Γης με ένα όρνιο να γυρνάει πεινασμένο για τα εσώψυχα σου που κάθε βράδυ πεθαίνουν και κάθε μέρα ανασταίνονται.

 

Κάπνισε. Ο καπνός θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις για λίγο. Ξάπλωσε. Το κρεβάτι θα σου κάνει καλό. Άσε ανοιχτό τον υπολογιστή και έλα αύριο πάλι να πολεμήσεις το θηρίο που από τη γέννα σου σε ακολουθεί. Κλείσε τα μάτια σου και αφέσου για λίγο μέσα στη χάρη της σιωπής. Δεν ήταν απόψε το βράδυ σου. Ποτέ δεν ήταν άλλωστε. Ποτέ.

 

Πήγαινε για ύπνο τώρα. Πήγαινε να κοιμηθείς. Να κοιμηθείς και να ονειρευτείς. Εγώ θα σε προσέχω. Θα είμαι πάντα εδώ είτε το θέλεις είτε όχι. Γιατί εκτός από δυο γαμημένα όνειρα κι ένα λάγνο πάθος που δεν κατάφερε να εκδηλωθεί, γεννήθηκες μαζί μου. Την καρδιά σου θα την κλέψουνε πολλοί και το μυαλό σου ακόμα περισσότεροι. Όμως τον ίσκιο σου κανένας δεν θα τον πάρει.

 

Μαζί φίλε μου. Για όσο θα υπάρχει φως θα είμαι κοντά σου. Απλώς κάνε μου μια χάρη. Μην το αφήσεις να σβήσει.

 

Καλή σου νύχτα

 

 

 

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

Έλα πάρε και ετούτο

Μικρό μικρό σου το ?δωσα

Άρχοντα φέρε μου το

Edited March 26, 2008 by Παρατηρητής

[kitsos]

Ένα κορόιδο συμπαντικό, με συντρόφους ένα λάγνο πάθος και δυο γαμημένα όνειρα, τίποτα άλλο δεν είσαι.

 

Καταρχάς μη μου μιλάς έτσι γιατί με πληγώνεις.

Αρκετό καιρό τώρα έχω καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς. Τώρα πια είμαι σίγουρος.Από την ώρα που διάβασα αυτές τις γραμμές έχω κάνει το σπίτι άνω κάτω. Ψάχνω στις γωνιές, στα κάδρα, κάτω από τους καναπέδες, στο ποτηράκι με τις οδοντόβουρτσες, στα cd, στους δίσκους, στο εικόνισμα, πίσω απ’ τα ηχεία, μέσα στο σεντούκι με τις λίρες τίποτα. Πες μου σε παρακαλώ που την έχεις κρύψει τη γ***μένη την κάμερα γιατί δε μπορώ άλλο πια. Κουράστηκα.

 

Γραφή όμορφη κοφτή και λόγια αληθινά που δε χαϊδεύουν αυτιά.

Ο εαυτός σου σε κοιτά και σε χλευάζει.

Αυτό πάλι πως μπορεί να το ξέρεις.

Edited March 26, 2008 by kitsos

[Παρατηρητής]

Κίτσο...Κίτσο...ώρα πια να σου αποκαλυφθώ. Το είδος μου, δηλαδή οι Παρατηρητές, δεν χρειάζονται κάμερες για να δουν την εξωτερική και εσωτερική καθημερινότητα σας. Απλώς σας βλέπουν :amartian:

Χεχε, φυσικά δεν νομίζω κανείς να πιστέψει κάτι τέτοιο και να μαζεύετε υπογραφές για να μπω στο τρελάδικο!

 

Ας πούμε ότι έδωσα λίγο από τη νόηση και τη λαλιά στη σκιά μου για να μου πει πως φαίνομαι όταν γράφω μεταξύ του λίγου ελεύθερου χρόνου και του ύπνου. Μου τα είπε βαριά αλλά έτσι είναι όταν βγαίνεις από το γλυκό ψέμα και μπαίνεις στην αλήθεια. Κάτι τέτοια ξεσπάσματα τουλάχιστον σε βοηθούν να αντιμετωπίζεις την προσωπική μιζέρια. Δρα όπως το κλάμα.

Anyway ευχαριστώ για το σχόλιο!

[odesseo]

Κάτι τέτοια ξεσπάσματα τουλάχιστον σε βοηθούν να αντιμετωπίζεις την προσωπική μιζέρια. Δρα όπως το κλάμα.

 

Προσωπικά αποφεύγω τέτοια ξεσπάσματα, γιατί μου φαίνεται ότι υποστασιοποιούν και πολλαπλασιάζουν τη μιζέρια, αντί να τη διασκεδάζουν. Σε πολλά κείμενά σου διαφαίνεται η απογοήτευσή σου για τη δικαίωση που δεν έρχεται και, ειλικρινά, δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω τα κείμενά σου χωρίς να αναφερθώ στην ψυχή σου (ή τουλάχιστον σε αυτό που δείχνει να τρώει την ψυχή σου).

Πάντως, η ιδέα να ενδοσκοπείσαι εν εκστάσει (να βγαίνεις, δηλαδή, από τον εαυτό σου και να απευθύνεσαι σε αυτόν ως κάποιος έξω από σένα) είναι πολύ δυνατή - και πρόσφορη για ακόμη καλύτερα κείμενα, χωρίς μιζέρια.

[Παρατηρητής]

Προσωπικά αποφεύγω τέτοια ξεσπάσματα, γιατί μου φαίνεται ότι υποστασιοποιούν και πολλαπλασιάζουν τη μιζέρια, αντί να τη διασκεδάζουν. Σε πολλά κείμενά σου διαφαίνεται η απογοήτευσή σου για τη δικαίωση που δεν έρχεται και, ειλικρινά, δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω τα κείμενά σου χωρίς να αναφερθώ στην ψυχή σου (ή τουλάχιστον σε αυτό που δείχνει να τρώει την ψυχή σου).

Πάντως, η ιδέα να ενδοσκοπείσαι εν εκστάσει (να βγαίνεις, δηλαδή, από τον εαυτό σου και να απευθύνεσαι σε αυτόν ως κάποιος έξω από σένα) είναι πολύ δυνατή - και πρόσφορη για ακόμη καλύτερα κείμενα, χωρίς μιζέρια.

 

 

Αυτά παθαίνει κανείς όταν δίνει την ψυχή του σε κάτι! Ο Odesseo το κατάλαβε!

Σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω την ιδέα της σκιάς και για κάτι πιο ευχάριστο.

[white_unicorn]

Εγώ δεν χρειάστηκα την σκιά μου...

 

Προχτές με ρώτησε κάποιος, γνωστός μιας φίλης

"Αν σου έλεγαν να διαλέξεις τι θα προτιμούσες, να πάς στην παραλία ή για καφέ?"

Απάντησα πάρα πολύ φυσιολογικά οτί θα προτιμούσα να διασβάσω κάτι, ή αν είχα έμπνευση να γράψω.... η απάντηση αναμενόμενη θα έλεγε κανείς...

"Να γράψεις τι? Την ιστορία της ζωής σου?"

Χωρίς να το ξέρει βέβαια ήταν πραγματικά σαν να ακούω την σκιά μου, μαζί με φωνές όπως... η κατα τα άλλα αξιαγάπητη γιαγιά μου...

 

Βέβαια η απάντηση ήταν "Μην ανυσηχείς, δεν θα σου ζητήσω να διαβάσεις..." αλλά είναι εντελώς εκτός θέματος και εδώ είπαμε να σχολιάσουμε την ιστορία του Παρατηρητή.... Αλλά μήπως δεν την σχολίασα ήδη? :dragon: