Η αστρέχα & 13 πιο τρομαχτικές ιστορίες

[heiron]

Όνομα συγγραφέα: Εγώ

Είδος: Τρόμου, πολύ!

Βία: Όχι

Σεξ : Όχι

Αριθμος λέξεων: 1700-1800

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Την έιχα σκεφτεί καιρό και μια μέρα συζητούσα με το μελδόκιο για αυτή καθώς και για τεχνικά θέματα μιας ιστορίας γενικώς. Την έγραψα κάπου το Νοέμβρη αν θυμάμαι καλά αλλά σήμερα είχαμε κάτι δουλειές στην αστρέχα και είπα να την ποστάρω. Περισσότερα αργότερα. Α, αφιερωμένη στο Φώτη.

 

 

 

Η αστρέχα & πιο τρομαχτικές ιστορίες

 

 

Βγαίνοντας από το σταθμό ένιωσε μια περίεργη εξάντληση. Δεν θα έπρεπε να ήταν από το ταξίδι μιας και παραήταν σύντομο για να τον κουράσει. Εξάλλου, είχε αποφασίσει να μοιράσει την απόσταση για το χωριό. Η κηδεία ήταν Τέταρτη πρωί και θα προλάβαινε να πάει εκεί με το πρωινό δρομολόγιο. Θα κοιμόταν στο πατρικό του σπίτι. Και θα έτρωγε κάτι. Η πείνα έφταιγε για την εξάντληση του. Δεν είχε φάει τίποτα από το πρωί και τώρα πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

 

Έπρεπε να βιαστεί. Όχι τόσο για το ψητό κοτόπουλο που πήρε στο δρόμο και που, μοιραία, θα είχε κρυώσει μαζί με τις πατάτες ώσπου να φτάσει σπίτι. Το θέμα ήταν να φτάσει στην παλιά του γειτονιά πριν νυχτώσει εντελώς. Γέλασε με τις παιδιάστικες σκέψεις του αλλά, συγχρόνως, άνοιξε το βήμα του.

 

Οι σκιές είχαν σταματήσει να μακραίνουν και έσβηναν στο δρόμο όταν έστριψε στη γωνία. Ο θάμνος που είχε φυτρώσει στο σπασμένο πεζοδρόμιο την τελευταία χρονιά που έμεινε σε αυτό το δρόμο ήταν πια ένα μεγάλο δέντρο με καρπούς. Τελικά δεν ήταν θάμνος, βέβαια. Ίσως να είχε ρίξει κάποτε ένα κουκούτσι στο πεζοδρόμιο. Ίσως το δέντρο αυτό να ήταν παιδί του.

 

Ένας ξαφνικός θόρυβος, σαν τρίξιμο, τον έκανε να σφίξει γερά τη λαβή της δερμάτινης καφετιάς βαλίτσας του. Μετά θυμήθηκε. Ήταν οι λάμπες του δημόσιου φωτισμού που άναβαν με αυτό το θορυβώδη τρόπο όπως μια ζωή πριν. Τουλάχιστον δεν τις χρειάστηκε ακόμη κι αυτό ήταν καλό, ακόμη και για έναν ενήλικο άνδρα που κόντευε τα δυο μέτρα στο μπόι.

 

Η πόρτα της αυλής ήταν ξεκλείδωτη αλλά άνοιξε με δυσκολία. Τα ροδάκια, σκουριασμένα πλέον, αγκομαχούσαν γυρίζοντας στις, μισοθαμμένες στο χώμα, ράγες. Τα παρτέρια ήταν σχεδόν άδεια. Μόνο κάποια ξεραμένα αγριόχορτα έστεκαν στη θέση των πολύχρωμων ευωδιαστών λουλουδιών που περιποιούταν με σχολαστικότητα η μητέρα του. Τα δυο δέντρα έστεκαν ακόμη αλλά είχαν γεμίσει με ξεραμένα φύλλα την αυλή. Στις γωνιές υπήρχαν σωροί με μαύρα σάπια φύλλα, ακόμη υγρά από τη χθεσινή βροχή.

 

Το εσωτερικό του σπιτιού είχε μια μυρωδιά υγρασίας και κλεισούρας. Δεν ήταν περίεργο να συμβαίνει τώρα που παρέμενε κλειστό για πολύ καιρό αλλά πάντα του έκανε εντύπωση όταν το έβρισκε να βρωμάει με αυτόν το τρόπο μετά από μια μόλις ημέρα απουσίας. Έξω όμως έκανε πολύ κρύο για να ανοίξει τα παράθυρα κι έτσι περιορίστηκε στο να ανάψει τη σόμπα.

 

Κάποιος είχε προνοήσει να αφήσει ένα μπιντόνι πετρέλαιο για μια περίπτωση σαν κι αυτή. Βέβαια, δεν ήταν απίθανο να είχε ξεμείνει αφού συχνά ο πατέρας φρόντιζε να υπάρχει πετρέλαιο στο σπίτι.

 

Πήρε ένα κουτί σπίρτα κι άναψε το βαμβάκι. Το οινόπνευμα πήρε φωτιά αμέσως και το βαμβάκι τη μετέφερε στο εσωτερικό της σόμπας όπου με ευλάβεια το τοποθέτησε και μετά έκλεισε το πορτάκι.

 

Οι άγριες κιτρινωπές φλόγες έδωσαν τη θέση τους στις πιο ήπιες γαλάζιες. Χάζεψε για λίγο το θαμπό φως που ανέδιδαν κι έπειτα άναψε το φως του δωματίου. Περιπλανήθηκε μάλιστα σε όλα τα δωμάτια και άναψε τα φώτα. Όχι όλα, ένα σε κάθε δωμάτιο αρκούσε για να ξορκίσει τους δαίμονες που το στοίχειωναν και να διώξει τη μοναξιά.

 

Τις ελάχιστες φορές που έμενε μόνος σαν παιδί δεν είχε παρά να περιμένει τους γονείς του να επιστρέψουν. Τώρα δεν θα επέστρεφαν ποτέ και οι φόβοι του είχαν στρατοπεδεύσει έξω από την πόρτα του. Έλεγε ξανά και ξανά στον εαυτό του ότι όλα αυτά ήταν παιδαριώδη αλλά ίσως η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση να επιβάρυνε το κλίμα και να ξυπνούσε παλαιές ξεχασμένες φοβίες.

 

Για να ησυχάσει τόσο το μυαλό του όσο και το στομάχι του κάθισε να φάει το κοτόπουλο. Καθώς σκούπιζε τα λιγδιασμένα δάχτυλά του σε μια γαλανόλευκη πετσέτα, ακούστηκε ένα χτύπημα στο παράθυρο. Το φως της κουζίνας αντανακλούνταν στο τζάμι και ο άγνωστος επισκέπτης που τον τρόμαξε τόσο, παρέμενε αόρατος στο σκοτάδι.

 

Η πόρτα άνοιξε και ένα πλάσμα κοντό με φαρδιές πλάτες και ντυμένο στα μαύρα στάθηκε δίπλα στο τραπέζι. Η κυρία Έλενα είχε χάσει τον άντρα της πολλές δεκαετίες πριν και το τελευταίο διάστημα πρόσεχε το σπίτι του. Ήταν γριά αλλά δεν μπορούσε να υπολογίσει την ηλικία της. Ακόμη και τότε, την πρώτη φορά που την αντίκρισε έμοιαζε με μάγισσα που είχε ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι σαν κι αυτά που του έλεγε όταν πήγαινε στο σπίτι της. Τα μαλλιά της είχαν ακόμη το αφύσικο χρώμα που δεν αποφάσιζε αν ήταν κίτρινο, ροζ ή καφετί και η κρεατοελιά στο αριστερό της μάγουλο παρέμενε τεράστια αλλά επιπλέον ρυτίδες χάραζαν το πρόσωπο της.

 

Την κέρασε γλυκό νεράντζι, που βρήκε στο ντουλάπι με τις κούπες και τα παλιά, μικρά, εύθραυστα σερβίτσια του καφέ. Ο πατέρας μάζευε νεράντζια από το δέντρο στο χωριό, τα ετοίμαζε και τα άφηνε στο τραπέζι και η μητέρα, χωρίς να πει κουβέντα του έφτιαχνε το αγαπημένο του γλυκό. Στα παιδιά δεν άρεσαν τα αμύγδαλα αλλά αυτή η, τελευταία, παρτίδα ήταν φτιαγμένη για τους δυο τους και ως εκ τούτου ήταν πλούσια σε καβουρντισμένα αμύγδαλα.

 

Μίλησε με την γειτόνισσα για λίγο απολαμβάνοντας την παρουσία ενός προσώπου στο χώρο μέχρι που κανείς τους δεν είχε κάτι να πει κι αυτή έκανε να φύγει. Περπατούσε με δυσκολία αλλά δίστασε να την πάει στο σπίτι της. Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά και θα έπρεπε να περάσει δίπλα από την αστρέχα. Έτσι την καληνύχτισε και έπλυνε τα πιάτα. Ο θόρυβος από το πλύσιμο κάλυπτε τους διάφορους άλλους και αυτό τον ηρεμούσε. Αλλά σύντομα τελείωσε κι αυτό και αποσύρθηκε στο υπνοδωμάτιο για να ξαπλώσει.

 

Μόλις έσβησε τα φώτα οι ήχοι της νύχτας επέστρεψαν. Λένε ότι όπου δεν υπάρχει κάποιος για να ακούσει έναν ήχο, αυτός δεν ακούγεται. Ήταν σίγουρος πως αυτή τη νύχτα είχαν επιστρέψει όλοι οι σατανικοί ήχοι που τον πότιζαν εφιάλτες όταν δεν τον ανάγκαζαν να παραμείνει ξύπνιος.

 

Τι κι αν γνώριζε πως το ρυθμικό τικ τακ δεν ήταν από τον γέρο που έσκαβε το λάκκο για τα θύματα του στην πίσω αυλή; Το ρολόι του καθιστικού είχε αποκτήσει με τα χρόνια μια δικιά του δύναμη, πολύ πιο τρομακτική από οποιονδήποτε γέρο παιδοκτόνο. Ήταν η αντίστροφη μέτρηση για ένα απρόσωπο, αποτρόπαιο κακό που πλησίαζε, ολοένα πλησίαζε μα ποτέ δεν τον έφτανε.

 

Κι έπειτα ήταν και άλλοι θόρυβοι, πιο ύπουλοι. Οι λαμαρίνες και τα χωνιά της σόμπας, μια συστέλλονταν, μια διαστέλλονταν ενώ λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος κάτι χτυπούσε το παράθυρο. Μπορεί να ήταν κάποια από τις γάτες που έκοβαν βόλτες στην περιοχή, μπορεί να ήταν απλά κάποιο έντομο. Μπορεί να ήταν ένα πλάσμα διαβολικό όμως.

 

Ανοησίες, σκέφτηκε κι άλλαξε πλευρό προσέχοντας ώστε να μην αφήσει μέρος του σώματος του κάτω από το λαιμό ακάλυπτο και εκτεθειμένο στους κινδύνους που ελλόχευαν στο σκοτάδι.

 

Ακόμη κι αν κάποιο τρομερό, απαίσιο τέρας, ένας πραγματικός δαίμονας, υπήρχε εκεί έξω και παραμόνευε για αυτόν από τη στιγμή που γεννήθηκε, που θα κρυβόταν όταν περνούσε κάποιος από το δρόμο; Ήταν παράλογο. Όλο και κάποιος γείτονας θα είχε προσέξει μια ύποπτη σκιά εκτός κι αν το κακό είχε μια φωλιά εκεί κοντά. Μια κρυψώνα όπου έτρεχε και λούφαζε όλη τη νύχτα, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να εισβάλλει στο σπίτι. Οι εικόνες που στόλιζαν όλα τα δωμάτια θα πρέπει να παρείχαν μια προστασία όλα αυτά τα χρόνια σε συνδυασμό με το φύλακα άγγελο που ένιωθε ενίοτε δίπλα του.

 

Ο άγγελος είχε χαθεί με την πίστη του και τις εικόνες τις είχαν πάρει στο χωριό. Ένιωθε γυμνός και ανυπεράσπιστος ακόμη και κάτω από το απαλό μα παχύ και ζεστό πάπλωμα. Και το ρολόι χτυπούσε ολοένα και πιο δυνατά. Τον προκαλούσε να δείξει ότι μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την ανείπωτη δύναμη της μαύρης κακίας.

 

Μια παρέα νεαρών πέρασε έξω στο δρόμο. Τα δυνατά γέλια τους σίγουρα είχαν στείλει το κακό πίσω στη φωλιά του. Τώρα θα είχε την ευκαιρία να πάει να αντιμετωπίσει όλους τους παιδικούς του φόβους. Να δει τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό το παιχνίδι και να ηρεμήσει για πάντα από αυτά που τον στοίχειωναν μια ζωή.

 

Φόρεσε ένα χοντρό μπλε πουκάμισο πάνω στις γκριζωπές πιτζάμες του. Πήρε ένα φακό κι ένα ποτήρι νερό. Αν τον έβλεπαν έξω έτσι θα έλεγε ότι βγήκε να βρέξει τη γάτα που τον ξύπνησε μέσα στα άγρια μεσάνυκτα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Όμως για πρώτη φορά θα ήταν μια ψεύτικη δικαιολογία. Τώρα θα πήγαινε, όχι για να διώξει ένα ενοχλητικό ζωάκι αλλά, για να ξορκίσει ένα αρχέγονο φόβο, τη ρίζα όλων των τρόμων που τον στοίχειωναν ακόμη και χιλιόμετρα μακριά, στην πόλη όπου έφτιαξε τη ζωή του και την καριέρα του.

 

Στάθηκε στη άκρη της αστρέχας. Πάντοτε ήξερε ότι εδώ ήταν το άντρο των πλασμάτων του σκότους. Απέφευγε να περνάει μπροστά της, κοντά της, τη νύχτα. Προτιμούσε να κάνει το γύρο του τετραγώνου πολλές φορές παρά να την πλησιάσει. Άλλα παιδιά κρύβονταν μέσα σε αυτό το στενό, βρώμικο, σκοτεινό χώρισμα μεταξύ του σπιτιού του και του γείτονα. Κι αυτός είχε κάνει δυο βήματα από το άνοιγμα της ένα ηλιόλουστο μεσημέρι που βρήκε το θάρρος.

 

Το φως της ημέρας έδιωχνε τα αποτρόπαια κτήνη του χάους. Τη νύχτα όμως αυτά κυβερνούσαν σε αυτή τη στενή λωρίδα γης που δεν ανήκε σε κανέναν. Αν ρωτούσε έναν δικηγόρο ή μηχανικό θα του έλεγε πως η αστρέχα ανήκε από μισή στους δυο ιδιοκτήτες των σπιτιών. Βαθιά μέσα του ήξερε καλά ότι δεν ανήκε σε κανέναν. Κανένας σε αυτόν τον κόσμο δεν είχε δύναμη εκεί. Την εξουσίαζαν όντα από άλλες διαστάσεις με ισχύ που οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν.

 

Τώρα τον καλούσαν κοντά τους να τα αντιμετωπίσει όλα μια και καλή. Εκεί, σε ένα μέρος που δεν χωρούσε καλά καλά το ογκώδες πια σώμα του. Οι κραυγές τους είχαν τη φωνή γάτας και τον χλεύαζαν ενώ αυτός με μικρά πλάγια βήματα έσερνε την πλάτη του στον τοίχο και έμπαινε ολοένα και πιο βαθιά στην αστρέχα. Ο φακός ήταν άχρηστος. Αν τον άναβε τα σιχαμερά κακοποιά πλάσματα θα επέστρεφαν στους εφιαλτικούς σκοτεινούς τους κόσμους. Έπρεπε να μείνουν εκεί, στην αστρέχα, και αυτός να τα συναντήσει για να τα προκαλέσει.

 

Η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική. Μια ανυπόφορη μπόχα πλημμύρισε τα ρουθούνια του όταν πάτησε κάτι που του φάνηκε σαν σακούλα. Αν ήταν κάποιο ψοφίμι ή απλά σκουπίδια δεν μπόρεσε να το ανακαλύψει. Το κεφάλι του δεν έστριβε πια προς τα κάτω. Ήταν σφηνωμένο κι αυτό όπως κι ολόκληρο το σώμα του.

 

Παγιδευμένος ανάμεσα στους κρύους, τσιμεντένιους τοίχους, έριξε κάτω φακό και ποτήρι σε μια προσπάθεια να απελευθερωθεί. Οι βαθιές ανάσες από τον μιασμένο αέρα τον έκαναν να μην μπορεί να αναπνεύσει από το βήχα. Έντρομος συνειδητοποίησε ότι ο προαιώνιος εχθρός του τον είχε πιάσει στη θανατερή αγκαλιά του έπειτα από αμέτρητες νύχτες αναμονής.

 

Η τελευταία του απεγνωσμένη κραυγή έσβησε σαν απόμακρη ηχώ στη μικρή σκοτεινή κοιλάδα της αστρέχας. Κανείς από τους γείτονες δεν αντιλήφθηκε το χαμό του. Μόνο μια γάτα απέμεινε να κοιτά το όρθιο πτώμα του με τα σκούρα πράσινα μάτια της. Το κοίταξε με μια έκφραση βαθιάς γνώσης αλλά με πλήρη απάθεια.

Edited March 29, 2008 by heiron

[tetartos]

Έλεγα να σου πω τα σχόλιά μου, την Δευτέρα από κοντά (!) αλλά τέλος πάντων...

 

Ωραία ιστορία. Παρόλο το μέγεθός της, καταφέρνεις να περάσεις ωραία την ατμόσφαιρα. Ωραίες, μικρές, στικτές προτάσεις. Είχε δυνατές τις τελευταίες προτάσεις.

 

Μου έλειψαν πιο πολλές περιγραφές του τι ακριβώς φοβάται. Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί/πώς πέθανε. Θυμίζει λίγο την ιστορία του Αισώπου (αυτοεκπληρούμενη προφητεία).

 

Α, και δεν ήξερα τι είναι η αστρέχα (κοζανίτικα; αντιχασιώτικα;) Είδες τι μαθαίνει κανείς από το sff?

 

Περιμένω τις υπόλοιπες 13...

[DinoHajiyorgi]

Είναι καλογραμμένο, πετυχημένα ατμοσφαιρικό και μου άνοιξε την όρεξη για τα παρακάτω. Μου έλειψε όμως μια βάση για τις φοβίες του. Όλα όσα φοβάται θα δικαιολογούνταν σε ένα παιδί, γιατί όμως αυτές οι φοβίες έχουν διατηρηθεί ως την ενήλικη ζωή του; Είναι τόσο δυνατές ώστε να καταφέρουν να τον σκοτώσουν. Και απ'όσο μας έδειξες, όλα είναι από την προοπτική του δικού του μυαλού. Δεν μας δίνεις δηλαδή μια ένδειξη πως υπάρχει κάτι πραγματικά υπερφυσικό εκεί.

[Electroscribe]

-

Edited July 30, 2008 by Electroscribe

[tetartos]

Καλά, δεν είναι επί του θέματος αλλά οι night terrors στους ενήλικες δεν έχουν περιεχόμενο (δεν υπάρχουν όνειρα, γίνονται σε nonREM ύπνο) αλλά μια ακαθόριστη αίσθηση φόβου/αποπροσανατολισμού, όταν και αν ξυπνήσει κανείς. Όσοι τους έχουν, τις περισσότερες φορές εμφανίζουν και άλλη ψυχοπαθολογία, συνήθως κατάθλιψη, διαταραχή πανικού, κατάχρηση ουσιών και άλλες διαταραχές ύπνου, και σπάνια μόνο φοβίες. Και αντιμετωπίζονται επιτυχώς με ψυχοθεραπεία. Είναι δηλαδή σύμπτωμα περισσότερο παρά αιτία.

 

Τι σημαίνει βέβαια αυτό για τους συγγραφείς τρόμου... είναι μια άλλη ιστορία! (ο Storr έχει γράψει ένα ωραίο βιβλίο γι' αυτό![/spam]

 

Πιστεύω ωστόσο ότι το σχόλιο του Ντίνου έχει βάση. Λείπει ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ τότε και τώρα! (Ιδίως για κάποιον που είναι κατά τα άλλα λειτουργικός, έχει καριέρα κλπ)

[Electroscribe]

-

Edited July 30, 2008 by Electroscribe

[DinoHajiyorgi]

Παιδιά, εγώ από night terrors δεν ήξερα, ή δεν θυμόμουν. Ακόμα όμως κι αν αυτό είναι που χαρακτηρίζει τον ήρωα, δεν μου μεταδόθηκε σωστά στο διήγημα. Εγώ τον βλέπω ξαφνικά να κατεβαίνει από το τρένο και να έρχεται στο πατρικό του. Και η κάθε του αντίληψη είναι ανθρώπου που κάποιος του σφύριξε πως βρίσκεται σε διήγημα τρόμου. Κάθε σκιά ή τρίξιμο έχει δηλαδή απειλητική σημασία. Θα μου πεις, ε αυτό είναι night terrors. Και πάλι όμως δεν μου το διορθώνει. Πρέπει να καταλάβω πως ο ήρωας κουβαλάει αυτή τη "σκιά" σαν Χριστός που κουβαλάει σταυρό. Έχει αυτή τη σκιά όλη του τη ζωή, την είχε στην Αθήνα (ο τάδε γιατρός του είπε την τάδε παπάρα, ο δείνα γιατρός του έδωσε χάπια κλπ), στο τρένο(οι άλλοι επιβάτες τον παρακολουθούσαν ή του φάνηκε) και εδώ στο πατρικό συναντά τους τρόμους που πρωτογνώρισε παιδί, οι πιο δυνατοί από όλους. Αν νιώσω το βάρος της σκιάς μαζί του, θα φωνάζω από μέσα μου διαβάζοντας το "Φύγε από κει μέσα!"

[heiron]

Το υπερφυσικό υπήρχε στην αρχική εκδοχή της ιστορίας.Ο τυπος δεν πεθαινει μυστηριωδώς στην αστρέχα αλλά η αστρέχα στενεύει συνεχώς ώσπου τελικά τον λιώνει και εξαφανίζονται και οι δύο,αστρέχα και ήρωας.Αλλά το διηγημα φτιαχτηκε με ένα συγκεκριμένο σχέδιο.Χωρίς ουσιαστική δράση και με το που φτάσει στην κορύφωσή του να τελειώσει απότομα και κατά-κάποιο τρόπο-ξενέρωτα χωρίς κάτι συναρπαστικό.Αν έχετε παρατηρήσει σε άλλες ιστορίες μου καταστρέφω/δημιουργώ κόσμους ολόκληρους στο τέλος.Εδώ ήθελα το άλλο άκρο.

 

Περί night terrors δε ξερω παιδιά.Και δεν θα μπορούσα να κάτσω να εξηγήσω όλη τη ζωή του μακριά από το πατρικό του σε ένα διηγηματάκι.Φυσικά θα πρέπει να δώσετε και λίγη σημασία στην ψυχολογία του ήρωα.Δεν είναι μόνο ότι επιστρέφει μετά από πολύ καιρό στο πατρικό.Έρχεται για τη κηδεία γονιού του και όσο να'ναι αυτό τον επηρρεάζει πολύ.Οι φόβοι του είναι ένα μίγμα φόβων που είχα σαν παιδί και που ήξερα ότι είχαν κι άλλοι.Πολλά στοιχεία είναι παρμένα από το περιβάλλον μου αν και η αστρέχα που με στοιχειωνε είναι 2 σπίτια παραπέρα κι όχι δίπλα στο σπίτι μου.

Φυσικά έχουμε κι εμείς αστρέχα-από μισή κλασικά-στο χωριό όπου και έκανα κάτι δουλειές πρόσφατα.Όλα πήγαν καλά...βέβαια ήταν μέρα.

 

Τη λέξη την έχω βρεί και σε εγκυκλοπαίδεια αν και όχι ακριβώς με τη σημασία αυτή που της δίνουμε στο Βόλο και το Πήλιο.Αν θέλετε σας αντιγράφω την ερμηνεία της.

 

Παρεπιπτόντως δε βλέπω λόγο να πήγαινε κάποιος στο γιατρό γιατί πριν από χρόνια φοβόταν μια σκοτείνή αστρέχα σε μια άλλη πόλη.Έχει πάει κανείς σας σε ψυχίατρο γιατί όταν ήσασταν πιτσιρίκια φοβόσασταν το μπαμπούλα;!;

[tetartos]

Το βιβλίο που αναφέρεις είναι το The Dynamics of Creation του Anthony Storr; Να κάνουμε σωστό spamming, δίνοντας πλήρη αναφορά. Πού ξέρεις; Μπορεί να τσιμπήσει κανένα κορόιδο

Πράγματι αναφέρομαι στο βιβλίο αυτό - στα Ελληνικά "Η δυναμική της δημιουργίας", Antony Storr, εκδ. "Κάλβος", 1993 - που για να ολοκληρώσω το σπαμάρισμα υποστηρίζει με διάσημα ξένα (και ελληνικά!) παραδείγματα ότι η δημιουργικότητα ευδοκιμεί σε 'διαταραγμένα' περιβάλλοντα. Ή όπως λένε και οι Bon Jovi, "I need you... like the poet needs the pain"! Ή όπως ο heiron χρειαζόταν την αστρέχα του για να μεγαλουργήσει!..

[kitsos]

Σκιάχτηκα.

Σηκώθηκα το ξημέρωμα για να πάω στη δουλειά και άναψα τα φώτα σε όλα τα δωμάτια.Πέρασα καλά διαβάζοντας την αστρέχα και αυτό είναι που μετράει.Σαν λέξη την ξέρω από μικρό παιδάκι. Κίτσος βλέπεις. Κάθε αξιοπρεπές σπίτι στο χωριό που θέλει να σέβεται τον εαυτό του έχει την αστρέχα του. Είχαμε και μια γιαγιά σε κάποιο κοντινό σπίτι που την επισκεπτόταν καθημερινά.

 

Α και κάτι που δεν κατάλαβα :

 

«Το εσωτερικό του σπιτιού είχε μια μυρωδιά υγρασίας και κλεισούρας. Δεν ήταν περίεργο να συμβαίνει τώρα που παρέμενε κλειστό για πολύ καιρό αλλά πάντα του έκανε εντύπωση όταν το έβρισκε να βρωμάει με αυτόν το τρόπο μετά από μια μόλις ημέρα απουσίας. Έξω όμως έκανε πολύ κρύο για να ανοίξει τα παράθυρα κι έτσι περιορίστηκε στο να ανάψει τη σόμπα.»

 

Τη σόμπα την άναψε για να ξεμυρίσει το σπίτι ή επειδή έκανε κρύο; Εδώ μπουρδουκλώθηκα λιγάκι.

Edited April 2, 2008 by kitsos

[heiron]

Ήθελε να ξεμυρίσει το σπίτι αλλά επειδή έκανε κρύο δεν άνοιξε τα παράθυρα.Άναψε τη σόμπα,μόνο.Θα ήταν λίγο χαζό να ανάψει τη σόμπα με ανοιχτά παράθυρα.

Edited May 12, 2008 by heiron

[DinoHajiyorgi]

Θα μπορούσε παρακαλώ κάποιος να βάλει εδώ μια φωτογραφία αστρέχας;

[tetartos]

Βάλτε την λέξη "αστρέχα" στο google και πατήστε το "Αισθάνομαι τυχερός"!

 

 

Άντε, Χείρων! "Έγραψες ιστορία" πάλι!

 

Edited April 2, 2008 by tetartos

[kitsos]

Θα μπορούσε παρακαλώ κάποιος να βάλει εδώ μια φωτογραφία αστρέχας;

 

 

astreha.bmp

Απ’ όσο ξέρω η ίδια ονομασία ισχύει και για το μέρος πίσω από τα σπίτια.

Μεγάλος καλλιτέχνης έτσι;

Edited April 4, 2008 by kitsos

[dagoncult]

Βλέπω ότι αρκετά απ' αυτά που έγραψα τα εντόπισαν και οι υπόλοιποι. Το κακό με το να σχολιάζεις παλιές ιστορίες...

 

 

-Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ιστορία έχει όλα τα φόντα να γίνει πολύ τρομακτική, αλλά δεν τα καταφέρνει και για τούτο ευθύνεται το μικρό της μέγεθος και η αδύναμη πλοκή της.

 

Το θέμα είναι ότι τα συστατικά είναι εκεί. Η κηδεία, το χωριό, το χτύπημα στο τζάμι και φυσικά η αστρέχα (η οποία σαν ‘κακό’ είναι πολύ σούπερ). Παρ’ όλ’ αυτά, όλα μένουν χωρίς ανάπτυξη. Η κηδεία μένει απλή αναφορά και δεν μοιάζει να πολυαπασχολεί τον ήρωα. Τούτο μάλιστα, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε, σε συνδιασμό με τις φοβίες του, να δημιουργήσει εκρήξεις τρόμου στον πρωταγωνιστή και ως εκ τούτου στον αναγνώστη. Η γειτόνισσα που μπαίνει είναι safe και καταλήγω να αναρωτιέμαι γιατί χρησιμοποιείται. Έτσι όπως το δίνεις, απλά μεγαλώνει το κείμενο (και ίσως να το αργοπορεί και λίγο). Ναι, το χτύπημα στο τζάμι είναι σπούκι, αλλά δεν τρέχει και τίποτα αν δεν εμφανιστεί αυτός που χτυπάει (μη σου πω ότι η άγνοια είναι πολύ πιο φοβιστική, ειδικά σε σχέση με τη γειτόνισσα). Οι φόβοι του πρωταγωνιστή έπαιρναν κι άλλη ανάπτυξη επίσης. Τώρα είναι κάπως αόριστοι και (ίσως) δυσνόητοι (και επομένως δύσκολο να ταυτιστώ μαζί τους).

 

Υπάρχουν καλές περιγραφές που προσπαθούν να σπρώξουν μπροστά τον τρόμο, όμως, τελικά, οι ίσκιοι που μακραίνουν και οι θόρυβοι της νύχτας δεν είναι αρκετοί.

 

Η αστρέχα είναι πάρα πολύ καλή σύλληψη, πολλά μπράβο γι’ αυτό. Πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμα και το ίδιο το όνομα αφήνει μια πολύ δυσοίωνη αίσθηση. Σαν κάτι που πραγματικά είναι κακό και δε θες να ξέρεις τι είναι. Το γεγονός ότι το όνομα δεν ξεκαθαρίζει περί τίνος πρόκειται, λειτουργεί προσθέτοντας κι άλλους πόντους. Η ίδια η φύση της αστρέχας (όπως και να την πάρει κανείς, είτε σε πραγματικό είτε σε υπερφυσικό επίπεδο) είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη και δίνει πάτημα για απερίγραπτους τρόμους και φρίκες. Θα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον αν η ιστορία ήταν διπλάσια ή τριπλάσια.

 

ΥΓ1:Πάνω στο όνομα ‘αστρέχα’. Αυτό το ‘χ’ σαν να δίνει τον επιπλέον τόνο κακίας στον ‘ηχητικό’ τρόμο τής λέξης. Όταν το πρωτοδιάβασα, η πρώτη λέξη που ήρθε στο μυαλό μου ήταν η λέξη οχιά. Cooool.

[heiron]

Βασικά η συγκεκριμένη ιστορία τελικά μοιαζει να πληρεί ολες τις προυποθέσεις που ειχα θεσει.Τουλάχιστον αυτό παίρνω από τα σχόλια.Γιατί έχετε δίκιο ότι δεν υπάρχει πλοκή το οποίο ήταν το βασικό στοιχείο πάνω στο οποίο "δούλεψα".Φυσικά αυτό δουλεύει καλύτερα σε ιστορίες τρόμου οπου η μη δράση μπορεί να αφήσει το υποσυνείδητο να τρομάξει.Αντίθετα αν ηταν ΕΦ ή φαντασυ η μη πλοκή θα συνεπάγοταν μάλλον παντελή έλλειψη ιστορίας.

 

Κι όσον αφορά την κομβική λέξη-τίτλο προσωπικά μου δίνει έν hint τρόμου γιατί μου θυμίζει προτροπή αποφυγής-προειδοποίησης."Ας-τρέχα!"

[DinoHajiyorgi]

Εντάξει... ίσως είμαστε ηλίθιοι, αλλά που είναι ΚΑΙ οι 13 πιο τρομαχτικές ιστορίες; Κοντεύουν δύο χρόνια.

 

Κάποιοι έχουν τον στόμφο αλλά ουχί την αιδώ!

[heiron]

Βασικά ο ΗΥ μου τετέλεσται.Να'ναι ελαφρύ το σεμεδακι που τον σκεπάζει.Αιωνια η ram μνημη,αιωνία η ram μνημη,αιωνία η ram μνημη... Για αυτό και δεν ποστάρω ιστορίες.

Οσον αφορά συγκεκριμένα τις 13 πιο τρομακτικές ιστορίες ουσιαστικά δεν υπάρχουν γιατί είναι απλώς ο cheesy τίτλος της ιστορίας "Η αστρέχα κι 13 πιο τρομακτικές ιστορίες".

Αλλά αν επιμένετε,μόλις πάρω το νεο σουπερ ντουπερ ΗΥ θα σας ποσταρω κανα 2 δόσεις ανείπωτου τρόμου.Εχω στα σκαριά κάποιες σκαχτικές ιστορίες όπως "Η Γωνιά του Τράγου","Το Μικρό Χωλ της Φρικης" κα.

[Cassandra Gotha]

Ρε παιδιά... εγώ ακόμα δεν κατάλαβα τι είναι μία αστρέχα... ( Εκτός από το ενδιάμεσο δύο σπιτιών, εντάξει, αυτό γίνεται σαφές με το ακριβές αρχιτεκτονικό σχέδιο που ανέβασε ο Κίτσος).

Πάντως, από την ιστορία κατάλαβα ότι

τον έφαγε ο ενδιάμεσος χώρος, ότι στένεψε δηλαδή

(και από ό,τι διάβασα μετά, δεν έπεσα έξω). Μου άρεσε η έλλειψη πλοκής και αιτιολόγισης, αλλά δεν σκιάχτηκα. Έγινε μπαμ-μπαμ ρε παιδί μου, ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε.

 

Πάντως είναι από τα πράγματα που απολαμβάνω να διαβάζω (κι ας μην σκιάχτηκα ).