mman Posted May 31, 2008 Share Posted May 31, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Μιχάλης Μανωλιός Είδος: Επιστημονική Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:1650 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Γράφτηκε (20-25/4/08) για και διαβάστηκε στην εκδήλωση "πρωτότυπων" διηγημάτων ΕΦ του 4ου Φεστιβάλ ΕΦ της Ερμούπολης, τον Μάιο του 2008. Κι εγώ καλύτερα Είμαι νεκρή. Γριά, τεράστια, αχόρταγη και νεκρή. Έχω κάψει ό,τι είχα να κάψω, έχω ρημάξει τα ίδια μου τα σωθικά, έχω βυθιστεί στην μοναδικότητά μου και, για δισεκατομμύρια χρόνια, ψόφια όπως είμαι, έχω μάθει να καρτερώ αυτή την μαύρη, αχόρταγη αναμονή. Ναι, έχω νιώσει τη ζωή, αμέ, την έχω καταλάβει ν’ αρπάζεται από την αφεντιά μου, να στροβιλίζεται με αγωνία και να πεθαίνει συνήθως από την ακτινοβολία του δίσκου επισώρευσης πολύ πριν περάσει τον ορίζοντα γεγονότων μου. Οι ελάχιστοι έλλογοι πολιτισμοί που πέρασαν, μαζί με τα καταδικασμένα άστρα τους, το σημείο χωρίς επιστροφή γνώρισαν το θανατηφόρο φιλί της παλιρροϊκής μου δύναμης, όταν η τερατώδης μάζα μου παραμόρφωσε τους πλανήτες τους και τους ίδιους κομματιάζοντάς τους μέχρι τα βασικά υποατομικά τους συστατικά πριν τους εξαφανίσω από προσώπου σύμπαντος. Είναι όλοι εγώ πια, με τις στιγμιαίες αναλαμπές της ζωής και των ονείρων τους να χάνονται μαζί με τις ελπίδες μου για γονιμοποίηση της μοναδικότητάς μου. Ας είναι αλλιώς αυτή τη φορά! Πρέπει να είναι αλλιώς, γιατί το τσόφλι που έχει μπει στην εργόσφαιρά μου κουβαλάει ζωή μέσα του και δεν φαίνεται να έχει πιαστεί τυχαία στο βαρυτικό μου δίχτυ: Πέφτει σχεδόν κάθετα προς τα μένα, σαν να θέλει να συναντήσει τον θάνατο μια ώρα αρχύτερα. Δεν είμαι παρά ένα τεράστιο πτώμα μερικών εκατομμυρίων άστρων, και γι αυτό δεν μπορώ να ξέρω ότι μέσα του κρύβει δυο ανθρώπους και μια σχεδόν έλλογη μηχανή. «Τελευταία προειδοποίηση: Πέρασμα του ορίζοντα γεγονότων σε ένα λεπτό. Το παράθυρο εγκατάλειψης αποστολής κλείνει σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Δεκατέσσερα…» «Άσ’ το, σκάφος. Όλα καλά. Συνεχίζουμε κανονικά. Τοςς, σήκωσε την κουκούλα μας». «Ενεργοποίηση αντιβαρυτικού πεδίου… επιτυχής. Εντάξει, Έριτ, είμαστε καλυμμένοι. Ας χαλαρώσουμε κι ας απολαύσουμε τη βουτιά μας». Μωρ’ τι ‘ν’ τούτο; Ξαφνικά, δεν μπορώ πια να τραβήξω την μάζα τους! Τους νιώθω, τους αισθάνομαι να πέφτουν στο βαρυτικό μου πηγάδι, αλλά είναι μόνο λόγω της αδράνειάς τους –εγώ δεν ασκώ πάνω τους πια την παραμικρή έλξη! Είναι κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ –κάτι που δεν ήξερα καν ότι μπορεί να γίνει. Μετά την πρώτη έκπληξη, έρχεται η πραγματική ελπίδα: αν συνεχίσουν να παλεύουν έτσι καλά τη βαρύτητά μου, θα φτάσουν ζωντανοί σ’ εμένα. «Νέα χρονική εκτίμηση, Τοςς;» «Αν το σκάφος κρατηθεί κλειδωμένο στη μεγάλη μας φίλη, τότε το πεδίο μας θα αντέξει… έντεκα λεπτά στην μοναδικότητα, συνυπολογίζοντας και την ενέργεια που θα χρειαστούμε για να ανέβουμε ξανά μέχρι τον ορίζοντα γεγονότων». «Έντεκα λεπτά είναι αρκετά. Αν υπάρχει κάτι να παρατηρήσουμε εκεί, έντεκα λεπτά φτάνουν και περισσεύουν», λέει, το ον που δεν ξέρω ότι λέγεται Έριτ, χωρίς να φαντάζεται ότι δεν θα μπορούσε να κάνει περισσότερο λάθος. Κι έτσι συνεχίζουν να κατρακυλάν προς το κέντρο του Γαλαξία, προς τις σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια αστρικές μάζες μου, φτάνοντας πια τόσο κοντά όπου, όσο κι αν δεν θα το ήθελα, οι παλιρροϊκές μου δυνάμεις θα τους τσάκιζαν μέσα σε λίγους ίσως χρόνους Πλανκ, αν αυτό το τσόφλι δεν τους προστάτευε τόσο πεισματάρικα. Η Έριτ και ο Τοςς κοιτάζουν από τα μικρά μπροστινά διάφανα ανοίγματα του τσοφλιού τους που δεν ξέρω ότι τα λένε παράθυρα. Είναι αδιανόητο το ότι φτάνουν εκεί σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, γράφοντάς με δηλαδή κανονικά, αλλά αυτό ακριβώς κάνουν. Φυσικά -και η έννοια εδώ είναι ακριβέστατη- δεν βλέπουν τίποτα στην κατεύθυνση προς την οποία ταξιδεύουν. Γιατί μπροστά τους είμαι εγώ. Και ο χώρος έχει πάρει με τέτοιο τρόπο σασί από την μάζα μου που το βέλος του χρόνου σε όλα τα μονοπάτια του δείχνει πάντα προς την αφεντιά μου, έτσι που ούτε το φως δεν μπορεί να γυρίσει προς τα μάτια τους και να τους αποκαλύψει οτιδήποτε. Όμως ξέρουν καλά τί βρίσκεται στο απόλυτο μαύρο που αντικρίζουν. Το βαρύτερο αντικείμενο στον Γαλαξία. Εγώ. «Φοβερό να κοιτάς αυτό το τέλειο σκοτάδι και να ξέρεις ότι είναι εκεί, ε;» ρωτάει ο τύπος που δεν ξέρω ότι λέγεται Τοςς. Η Έριτ, αφήνει ένα ανήσυχο μουρμουρητό και στρέφεται προς ένα από τα πίσω διάφανα ανοίγματα. Τα άστρα πίσω τους και ο στροβιλιζόμενος δίσκος επισώρευσης στο ορατό τους φάσμα την έχουν κάνει αισθητά προς το ιώδες. Το σχολιάζουν λίγο και ελέγχουν τα όργανα που καταγράφουν τα πάντα. Δεν ξέρουν, δεν μπορούν να διανοηθούν την ματαιότητα όλων αυτών. Τώρα, μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: Να με συναντήσουν. Κι ο φίλος μου ο χρόνος, κυλώντας φαινομενικά παγωμένος για τους εξωτερικούς παρατηρητές, αλλά ακριβοδίκαια φυσιολογικός για τους τρεις μας, φροντίζει να περάσει ακριβώς στην ώρα του. «Ανιχνεύω κάτι που… δεν έχω ιδέα τί είναι», λέει το μηχανικό μαραφέτι. Άμεση, αγχωμένη αναστάτωση. «Τι θα πει δεν έχεις ιδέα, σκάφος; Κίνδυνος σύγκρουσης;» Ψάχνουν πυρετωδώς στα όργανά τους για κάποιο σώμα που θα μπορούσε να τους χτυπήσει στην πτώση του προς τα μένα. Μετά η Έριτ κολλάει και πάλι το πρόσωπό της σε ένα από τα πίσω –καημένη Έριτ!- σε ένα από τα πίσω διαφανή ανοίγματα και τότε ακούγεται ξανά η αμήχανη φωνή της μηχανής: «Δεν το περάσαμε. Δεν είναι πίσω μας. Είναι… μπροστά μας». Η Έριτ και ο Τοςς κοιτάζονται μεταξύ τους γιατί κατέχουν μια χαρά ότι το σκάφος δεν θα μπορούσε να έχει ανιχνεύσει τίποτα μπροστά τους. Πετάνε όμως δύσπιστα προς τα μπροστινά διάφανα ανοίγματα. Η Έριτ ξεκινάει να κάνει αυτό που νομίζει ότι θα είναι η πιο ηλίθια ερώτηση της ζωής της. «Εεε… βλέπεις τίποτ-» Ηδονή! Το κοσμικό αυγό, εκρήγνυται, σκάει και επεκτείνεται δημιουργώντας χώρο και χρόνο μέσα μου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Από ενεργειακή σούπα γίνεται μέσα σε μια στιγμή συγκροτημένη ύλη που παίζει με τον εαυτό της σχηματίζοντας σμήνη, γαλαξίες και νεφελώματα σε ένα επαναλαμβανόμενο, όπως αρχίζουν να ψυλλιάζονται, ξεφάντωμα βίαιης αστρικής ζωής. Κι εγώ, η νεκρή, η γριά, η τεράστια, παραληρώ για την δικαίωση αυτής της αχόρταγης αναμονής της νοημοσύνης. Χαζεύουν τώρα, μη μπορώντας να πιστέψουν την ταχύτητα εξέλιξης αυτού του σύμπαντος-μωρού. Αυτό που συμβαίνει είναι έξω απ’ τις γνώσεις τους, πέρα απ’ την θεωρία τους. Έκοβε βόλτες πολύ μακριά από τα όρια της πιο αχαλίνωτης φαντασίας τους, αλλά τώρα είναι εδώ, υπέροχο και μεγαλοπρεπές –και συμβαίνει σ’ αυτούς. Στο σημείο αυτό ο Τοςς, με ένα αρκούντως χαζεμένο ύφος, πετάει την κορυφαία ατάκα της υπόθεσης. «Εεε… Έριτ, νομίζω ότι είδα ένα Μπιγκ Μπανγκ…» Είναι ωραίος αυτός ο Τοςς. Η Έριτ βγάζει ένα βογγητό μαγεμένης δυσπιστίας. «Και μεγαλώνει απίστευτα γρήγορα», απαντάει. «Πρέπει να έχουμε δει ήδη μερικά δισεκατομμύρια έτη ιστορίας του. Σκάφος, καταγράφεις;» «Καταγράφω, αν και κανείς δεν θα πιστέψει ότι μπορούσα. Αναχώρηση προς ορίζοντα γεγονότων σε δέκα λεπτά». «Έριτ, θα περάσουμε από μέσα του, αλλά δεν νομίζω…» «Όχι, όχι, δεν μας επηρεάζει καθόλου. Και ο χρόνος του δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας». Και κοιτάζουν θαυμάζοντας καθώς περνούν μέσα από το νεογέννητο παιδί μου, με τους άπειρους κόσμους του, την άγρια ομορφιά του και τα έλλογα σαν κι εκείνους όντα του. Είναι σχεδόν ώριμοι πια. Ένα πράγμα μένει μόνο ακόμα: Η συνειδητοποίηση. Ο Τοςς παίρνει το βλέμμα του από το θέαμα έξω. «Πώς… τί το έκανε να γεννηθεί;» Η Έριτ τον κοιτάει με μάτια που λάμπουν ζωή, θαύμα και δέος. «Εμείς, Τοςς!» χαμογελάει. «Η παρατήρησή μας! Όταν το εντόπισε το σκάφος ήταν ακόμα εκεί, περιμένοντας. Όταν κοιτάξαμε προς αυτό, κανονικά δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, όχι μόνο γιατί ήταν προς τον πάτο του βαρυτικού πηγαδιού, αλλά γιατί ουσιαστικά δεν είχε διαστάσεις. Έτσι, το είδαμε ακριβώς τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, την οποία προκαλέσαμε… εμείς!» Επικρατεί μια φορτισμένη με χίλια συναισθήματα σιωπή. Εκείνοι χαμένοι στο μεγαλείο των τελευταίων αιωνόβιων λεπτών, εγώ βυθισμένη στην ανυπόφορη πια αναμονή των επόμενων δευτερολέπτων. Το μαραφέτι τούς επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Αναχώρηση προς ορίζοντα γεγονότων σε οκτώ λεπτά». «Τι εννοείς, σκάφος; Δεν έχουμε ήδη περάσει την μοναδικότητα; Αν αυτό δεν ήταν η μοναδικότητα, τότε ποια είναι; Δεν είμαστε ήδη στον δρόμο προς τα πάνω;» Τότε, η μηχανή κι εγώ συναντιόμαστε. Η παρατήρησή της δεν επιδρά πάνω μου, αλλά η επίγνωση των επόμενων στιγμών είναι ανεπανάληπτη. «Η μοναδικότητα είναι ακριβώς μπροστά μας», λέει η μηχανή και μετά από μια μικρή παύση προσθέτει «Τυχεροί άνθρωποι!» Η Έριτ και ο Τοςς ορμάνε ξανά προς τα διάφανα ανοίγματα, που ποτέ δεν θα μάθω ότι τα λένε παράθυρα, και… Έκσταση! Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω πόσα κοσμικά αυγά με αποτελούν. Τα δημιουργώ καταπίνοντας κόσμους εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Όταν η συνείδησή τους έρχεται σε επαφή μαζί μου, συμβαίνει αυτό που ονειρευόμουν, αυτό που φαντασίωνα και με το οποίο παρηγορούμουν όταν πέθαινα καταρρέοντας μέσα στην ίδια μου την μάζα. Δημιουργία! Δεκάδες Κόσμοι ξεσπούν την ύπαρξή τους κλέβοντας την ανάσα των άπραγων όντων που το προκαλούν. Επεκτείνονται, γεννούν ζωή και συγχρόνως άστρα που καταρρέουν σε μοναδικότητες, ενώ το σκάφος των ανθρώπων ταξιδεύει και περνά από μέσα τους για να συναντήσει εκατοντάδες άλλους Κόσμους που πυροδοτούνται την επόμενη ακριβώς στιγμή. «Σκάφος… σκάφος, μείωσε ταχύτητα!» λαχανιάζει η Έριτ. «Πρέπει να προλαβαίνουμε να τα βλέπουμε όλα!» «Η μείωση ταχύτητας, αυξάνει την κατανάλωση ενέργειας για παραμονή στην μοναδικότητα. Αναχώρηση προς ορίζοντα γεγονότων σε πέντε λεπτά». «Είναι… μαγεία», ψελλίζει ο Τοςς χωρίς να μπορεί να πάρει το βλέμμα του από μένα. «Έριτ, συνειδητοποιείς τι κάνουμε;» Και ξέρω ότι η καημένη η Έριτ σκέφτεται όλους τους πιθανούς τρόπους να του περιγράψει πώς αισθάνεται, θεά, μαία, δημιουργός, αλλά ξέρει ότι απλώς δεν χρειάζεται. Μόνο κρατά τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά και συνεχίζει να με κοιτά αχόρταγα να γεννώ δεκάδες χιλιάδες Κόσμους με κάθε ματιά της. «Αναχώρηση προς ορίζοντα γεγονότων σε τρία λεπτά». «Έριτ…» αρχίζει ο Τοςς σαν υπνωτισμένος. «Έριτ, θα πρέπει να φύγουμε τώρα αν θέλουμε να φτάσουμε πάνω». «Τοςς, πόσα σύμπαντα άραγε να υπάρχουν ακόμα εδώ;» «Δεν ξέρω, μπορεί εκατομμύρια, μπορεί πολλαπλάσια, αλλά κανείς δεν θα μάθει τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν φύγουμε αμέσως». «Σκάφος, πόση ώρα αντέχουμε στην μοναδικότητα;» «Εννοείς αν δεν φύγουμε ποτέ; Εξήντα με εβδομήντα λεπτά». «Μια ώρα, Τοςς! Μπορείς να το φανταστείς αυτό για μια ώρα;» «Έριτ…» ξεκινάει ο Τοςς, αλλά η φωνή του χάνεται γρήγορα στην γλύκα των νέων στρωμάτων του νεκρού κορμιού μου. «Αναχώρηση προς ορίζοντα γεγονότων σε δύο λεπτά». «Ματαίωση αναχώρησης, σκάφος!» χαμογελάει η Έριτ και καταφέρνει να πάρει για μια στιγμή το βλέμμα της από μένα. «Τοςς», λάμπει ολόκληρη, «ας πεθάνουμε εδώ!» Και πέθαναν αυτοί καλά, κι εγώ καλύτερα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Πολύ όμορφη ιστορία, μπράβο Μιχάλη! Στα όρια μεταξύ ΕΦ και τρόμου, όπως με πληροφορεί η καρδιά μου, ένιωθα να χαλιέμαι (με την καλή έννοια) και να ανησυχώ από τις πρώτες κι όλας παραγράφους. Η ιδέα έξυπνη και ταιριαστή, η οπτική γωνία αφήγησης λίγο παράξενη (αυτό και καλό=πρωτότυπο και κακό=τραβηγμένο), μια ελαφρά δόση χαμόγελου στις φράσεις του τύπου "το ον που δεν ξέρω ότι λέγεται Έριτ", με σουφου στοιχεία στα όρια σου και φου, ήταν μια χορταστική ιστορία. Υποθέτω ότι έχει ψεγάδια αλλά δυσκολεύομαι να τα διακρίνω. Πλην ενός, της τελικής πρότασης, που τη νιώθω έξυπνη μεν αλλά εντελώς αταίριαστη. Εύχομαι καλη μετονομασία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 18, 2008 Author Share Posted November 18, 2008 [...] η οπτική γωνία αφήγησης λίγο παράξενη (αυτό και καλό=πρωτότυπο και κακό=τραβηγμένο), μια ελαφρά δόση χαμόγελου στις φράσεις του τύπου "το ον που δεν ξέρω ότι λέγεται Έριτ" [...]Υποθέτω ότι έχει ψεγάδια αλλά δυσκολεύομαι να τα διακρίνω. Πλην ενός, της τελικής πρότασης, που τη νιώθω έξυπνη μεν αλλά εντελώς αταίριαστη. Εύχομαι καλη μετονομασία! Εύστοχες επισημάνσεις, 4! Ευχαριστώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 19, 2008 Share Posted November 19, 2008 Είχα ακούσει βέβαια το διήγημα στη Σύρο, αλλά μέσα στο θόρυβο και στο γενικότερο κλίμα, και δεδομένου ότι εκεί μας το διάβαζες λες και σε κυνηγούσαν, είχα πιάσει το νόημα, αλλά όχι και την ατμόσφαιρα. Το είχα θεωρήσιε απλά καλό. Στην ησυχία αυτής της επόμενης ανάγνωσης, μπορώ να πω ότι το θεωρώ πολύ καλύτερο. Κάποιες από τις κοσμικές του εκφράσεις προκαλούν μια έντονη συγκίνηση και αντριχίλα. Αν έχω κάτι κακό να προσάψω είναι ότι κατά κάποιον τρόπο δε διατηρείται απόλυτα συνεπές το κλίμα. Από τη μια βλέπουμε ένα μεγαλειώδες γεγονός -σύμπαντα να γενιούνται, ανθρώπους να παίρνουν την απόφαση να πεθάνουν εκεί για χάρη της εμπειρίας (λογικό, μέχρι που τους ζήλευψα)- και από την άλλη υπάρχει μια λεπτά ειρωνική/χιουμοριστή, ίσως σαρκαστική χροιά, που δεν με αφήνει να βυθιστώ τόσο βαθιά στο πνεύμα όσο θα ήθελα. Π.χ. εκφράσεις "ψόφια όπως είμαι" εκεί στην αρχή με προδιαθέτουν για κάτι πιο ελαφρύ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εκεί που αναφέρεται στο διαστημόπλοιο και στους ανθρώπους, λέγοντας κουβέντες του στυλ, αυτός που δεν ξέρω ότι τον λένε Τοςς ή αυτό που δεν ξέρω ότι το λένε τζάμι κλπ. Αυτό είναι βέβαια πάντα το πρόβλημα της πρωτοπρόσωπης γραφής ή αυτό ίσως ήταν το στυλ που ήθελες να κρατήσεις. Για την τελευταία πρόταση θα διαφωνήσω με τον Τέταρτο. Εμένα με φτιάχνει πολύ και συνδυάζει άριστα τον τίτλο με το κλεισιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 29, 2008 Author Share Posted December 29, 2008 Για την ιστορία: Το διήγημα αυτό δημοσιεύτηκε στο "9" της "Ελευθεροτυπίας" υπό τον τίτλο "Μια ενδιαφέρουσα κατάσταση" στο τ.436, 24/12/08. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 19, 2010 Author Share Posted February 19, 2010 Έστω και με καθυστέρηση, να αναφέρω ότι το διήγημα αυτό συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή "...και το τέρας" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τρίτων τον Οκτώβριο του 2009. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted July 23, 2010 Share Posted July 23, 2010 (edited) Εξαιρετική ιστορία! Από τις λίγες που διάβασα και μόλις τέλειωσε την ξανάρχισα από την αρχή. Μ' άρεσε πολύ η αφήγηση της μαύρης τρύπας και τα, άκρως πετυχημένα, χιουμοριστικά σχόλιά της. «Εεε… Έριτ, νομίζω ότι είδα ένα Μπιγκ Μπανγκ…» Κορυφαία ατάκα... με έλειωσε. Επίσης, βρήκα την ατάκα του κλεισίματος αρκετά πετυχημένη. Από μένα, συγχαρητήρια. Edited July 23, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 28, 2010 Author Share Posted July 28, 2010 Από μένα, συγχαρητήρια. Έστω και με καθυστέρηση, ευχαριστώ πολύ Mesmer. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 28, 2010 Share Posted October 28, 2010 Συμφωνώ με τις επισημάνσεις της Τιέσσας,αλλά δεν με ενδιαφέρει τίποτα!Το λάτρεψα τούτο εδώ!Ειδικά η τελευταία πρόταση,με έκανε να ξεκαρδιστώ!Σούπερ!Ήμουν φτιαγμένος και από τον Στάπλεντον για κοσμογονίες και συμπαντολογίες,οπότε το έκανα μια χαψιά και το απόλαυσα!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Όταν διαβάζω συνηθίζω να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου. Διαβάζοντας λοιπόν εδώ τώρα, βρέθηκα να αιωρούμαι στο κέντρο ενός πολυσύμπαντος στον πάτο μιας μαύρης τρύπας, και γύρω μου να γίνεται ένας πανέμορφος τρελός πανικός δημιουργίας. Ομολογώ ότι ένιωσα να ζηλεύω, όσο κι αν ακουστεί ίσως τραβηγμένο, θα ήθελα πολύ να βρισκόμουν στη θέση τους ζωντανός μάρτυρας όλων αυτών. Και το ωραίο ήταν πως υπήρχε ταυτόχρονα ένα ελαφρύ ύφος με νότες σαρκασμού, που κατάφερνε να με ισορροπεί και να μην με απορροφά εντελώς το δέος των εικόνων. Υπέροχη ιστορία, να το πω κι όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. Ευχαριστώ για το απρόσμενο ταξίδι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 20, 2015 Share Posted October 20, 2015 Πρώτη ιστορία σου που διαβάζω και πραγματικά είναι πολύ όμορφη και έξυπνη, όπως και το χιούμορ φυσικά. Αυτή η ιστορία είναι σίγουρα μοναδική, μπράβο! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Feynman_64 Posted July 15, 2016 Share Posted July 15, 2016 Καταπληκτική ιστορία, πολλες ομοιοτητες με μια απο τις ερμηνείες της κβαντομηχανικης: τίποτα δεν ειναι πραγματικό εκτος και αν παρατηρηθει. Παντα σκεφτομουν πως το γεγονός οτι οι φυσικοί νομοι του σύμπαντος επιτρεπουν τη δημιουργία ενσυνειδητων παρατηρητων εντος του, είναι το μεγαλύτερο μυστήριο. Εσυ το πηγες αναποδα: η συνειδηση δημιουργησε συμπαντα. Σκέφτομαι να αρχισω ενα διήγημα βασισμενο στις ιδέες του nick bostrom, για το ενδεχόμενο να είμαστε προσομοίωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 15, 2016 Author Share Posted July 15, 2016 Ευχαριστώ για όλα τα παραπάνω σχόλια. Όσο για τον φοβερο και τρομερό Nick Bostrom, έχω σκεφτεί κι εγώ να τον εκμεταλλευτω λογοτεχνικά και η simulation hypothesis ήταν ή τελευταία μου προσπάθεια. Απλως δεν έχει κάτσει ακόμα.:-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.