Write off #34 (Guardian of the RuneRing #2 vs Guardian of the RuneRing #1

[kitsos]

edit 7/1/09: Guardian_1: 9 , Guardian_2: 5

 

Πρόλογος:

 

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Η μικρή ομάδα ανηφόριζε σε μια απότομη βουνοπλαγιά με τον παγωμένο άνεμο να ξυρίζει τα κατακόκκινα πρόσωπά τους. Ήταν όλοι τυλιγμένοι στα τομάρια ζώων που είχε σκοτώσει πριν καιρό ο Τράνταν ο ακόλουθος του Βαλ. Το μουλάρι του Πάλαφ είχε ήδη ψοφήσει ενώ τα άλλα τρία ζώα ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο. Ο Άροτ πήγαινε μπροστά με τον μεγάλο Βαλ το μάγο ξωπίσω του και με μια σκέψη να τον βασανίζει, «Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του Βαλ; Θα έμενε πιστός στο Βασιλιά όσο κρατούσε το κινήγι του κόκκινου Ραντ ή …; »

 

Επανάληψη: Έχετε μία εβδομάδα (από τη στιγμή που επιλέγετε ότι θα αρχίσετε), το όριο λέξεων είναι 1500 με 3000, το πολ ανοίγει για ψήφους από τη στιγμή που και οι δύο ιστορίες θα έχουν ποσταριστεί.

 

 

Καλή σας διασκέδαση.

 

Edit: Η ψηφοφορία έκλεισε χθες (20/7/08) τα μεσάνυχτα. Νικητής του Write Οff #6 είναι ο Guardian of the Runering #1 με 9 ψήφους έναντι 5 του Guardian of the Runering #2.

Θα ήθελα να συγχαρώ τους δύο συμμετέχοντες και να ευχαριστήσω τα μέλη του φόρουμ που στήριξαν την προσπάθεια αυτή.

Edited January 7, 2009 by Nienor

[Ivan Gig Nth Yuk]

Guardian of the Runering #2

 

 

Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά έτυχαν διάφορα αυτές τις μέρες.

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΡΑΝΤ

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Η μικρή ομάδα ανηφόριζε σε μια απότομη βουνοπλαγιά, με τον παγωμένο άνεμο να ξυρίζει τα κατακόκκινα πρόσωπά τους. Ήταν όλοι τυλιγμένοι στα τομάρια ζώων που είχε σκοτώσει πριν καιρό ο Τράνταν, ο ακόλουθος του Βαλ. Το μουλάρι του Πάλαφ είχε ήδη ψοφήσει ενώ τα άλλα τρία ζώα ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο. Ο Άροτ πήγαινε μπροστά με τον μεγάλο Βαλ, το μάγο, ξωπίσω του και με μια σκέψη να τον βασανίζει: "Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του Βαλ; Θα έμενε πιστός στο Βασιλιά όσο κρατούσε το κυνήγι του κόκκινου Ραντ ή ...;". Οι σκέψεις του διακόπηκαν απ' τη φωνή του Τράνταν ειδοποιώντας τους πως και το δικό του μουλάρι είχε πεθάνει και αυτό. "Άλλα δύο" σιγομουρμούρισε ο Βαλ. "Και μετά τί, μάγε;" ρώτησε ο Άροτ. "Μετά θα έρθει" επιβεβαίωσε αυτός. Είχαν πια ανέβει στην κορυφή και κοιτούσαν από μακριά τα μουλάρια που στέκονταν δεμένα, αφημένα στο κρύο, δίπλα στις ιερές πέτρες.

 

Ο αέρας σταμάτησε και σύντομα τα δύο ζώα έπεσαν νεκρά στο έδαφος. Ο Βαλ χαμογέλασε και ξεκίνησε να ψέλνει μια παράξενη μελωδία. Η γη κάτω απ' τα πόδια τους άρχισε να τρέμει, πυκνός καπνός και μυρωδιά από θειάφι κάλυψε τις πέτρες. Ο Βαλ άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά, βιαστικά κάνοντας νόημα στους υπόλοιπους να τον περιμένουν. Ο Άροτ όμως δε μπορούσε να βγάλει απ' το μυαλό του πως τα σχέδια του μάγου ήταν διαφορετικά απ' αυτά του βασιλιά. Έτσι, όταν ο Βαλ χάθηκε μέσα στον καπνό, άρχισε να πηγαίνει προς τα εκεί και αυτός. Λίγο πριν φτάσει στις πέτρες σταμάτησε.

 

"Θνητοί" μούγκρισε ο δαίμονας "τί ζητάτε από μένα και τί θέλετε;" Η φωνή του Βαλ απάντησε ήρεμη "Ναργκ, ζητάμε τη βοήθειά σου. Ο αδερφός σου, ο άσπονδος εχθρός σου, ο κύριός σου, ο Ραντ, πού είναι;" Ο Ναργκ γέλασε. Το σατανικό του γέλιο, βαθύ αντήχησε στα παγωμένα βουνά. "Και πιστεύεις πως θα σου πω; Μακάρι να μπορούσα αλλά δε μπορώ". Ο Βαλ ψιθύρισε κάτι και μετά ο καπνός και η μυρωδιά χάθηκαν. Κοίταξε τον Άροτ με ένα ψυχρό βλέμμα. "Αυτό ήταν το σχέδιό σου μάγε;!" του φώναξε. "Τόσο καιρό γυρεύαμε αυτό;! Ο βασιλιάς διέταξε να βιαστούμε για να προλάβουμε την προφητεία κι εσύ μας τραβάς τόσες μέρες για να καλέσεις τον υπηρέτη του Ραντ;!". Ο Βαλ συνέχισε να τον κοιτάζει ψυχρά και ξεκίνησε αργά να τον πλησιάζει. "Δε θα μου πεις πως να κάνω τη δουλειά μου, όπως εγώ δε σου λέω πως να κάνεις τη δική σου. Και πρόσεχε πως μιλάς όταν απευθύνεσαι στον σύμβουλο του βασιλιά" ψιθύρισε και συνέχισε να ανηφορίζει το βουνό για να βρει τους υπόλοιπους.

 

"Τί συνέβη αφέντη;" ρώτησε ο Τράνταν. "Θα ταξιδέψουμε στα Απροσπέλαστα Όρη. Εκεί όταν φέξει η πανσέληνος θα συναντήσουμε τον Ραντ". Ο Άροτ που βρισκόταν πίσω του ήταν έτοιμος να διαφωνήσει πάλι. Ήξερε πως ο δρόμος για τα Απροσπέλαστα Όρη ήταν μεγάλος και η επόμενη πανσέληνος ήταν σε λίγες μέρες. Έτσι θα αναγκάζονταν να περιμένουν σχεδόν ένα μήνα για να συναντήσουν τον Ραντ. Όμως συγκρατήθηκε θυμούμενος τα λόγια του βασιλιά πριν φύγει. "Άροτ" του είχε πει "είσαι ο πιο γενναίος και πιο πιστός μου υπηρέτης. Ξέρω πως δε συμπαθείς τον Βαλ και δεν τον εμπιστεύεσαι αλλά με συμβούλεψε σοφά πολλά χρόνια. Και είναι ο μόνος που μπορεί να βρει τον κόκκινο Ραντ, τον δαίμονα και να αποτρέψει την προφητεία".

 

Κι έτσι ξεκίνησε η ομάδα πάλι το ταξίδι της, με προορισμό αυτή τη φορά τα Απροσπέλαστα Όρη. Κάποια νύχτα, ο Πάλαφ πλησίασε τον Άροτ. "Συγχώρεσέ με, Άροτ", είπε, "όμως ταξιδεύουμε σχεδόν ένα μήνα πια και ούτε ξέρω τί κάνουμε, εκτός απ' το ότι κυνηγάμε τον Ραντ τον κόκκινο. Γιατί; Γιατί ο βασιλιάς μάζεψε τους πιο πιστούς του και ικανούς άντρες του και τους έστειλε να κυνηγήσουν έναν δαίμονα; Και γιατί ο βασιλιάς όρισε σαν διάδοχό του, αν πεθάνει, τον Βαλ;". Στην τελευταία αυτή φράση του Πάλαφ ο Άροτ ξαφνιάστηκε. "Πότε έγινε κάτι τέτοιο;" ρώτησε. Ο Πάλαφ φάνηκε να μπερδεύεται. "Λίγες μέρες πριν φύγουμε, κύριε. Όλη η φρουρά συζητούσε γι' αυτό. Μάλιστα εσείς μας το ανακοινώσατε.". Δίπλα τους στέκονταν ο Βαλ και τους άκουγε χωρίς να τον έχουν παρατηρήσει. Τότε τον είδε ο Άροτ. "Τι μου έκανες μάγε; Τι έχεις στο νου σου; Τι σκοπεύεις να κάνεις; Και ποια είναι αυτή η προφητεία επιτέλους; Κανείς στην φρουρά δεν την ξέρει. Κανείς απ' τη χώρα δεν την ξέρει. Μόνο εσύ και ο βασιλιάς. Τι γυρεύουμε τόσο καιρό μάγε;!" Ο Βαλ συνέχισε να τον κοιτάζει ήρεμα, αδιάφορα, χωρίς να τον απαντά.

 

Ο θυμός συνεπήρε τον Άροτ που σηκώθηκε απότομα όρθιος, τράβηξε γρήγορα το σπαθί του και κινήθηκε προς τον Βαλ, ο οποίος παρέμενε ακίνητος. Λίγο πριν η λεπίδα φτάσει στο λαιμό του μάγου, μπήκε στη μέση ο Τράνταν. Το ξίφος του Άροτ καρφώθηκε στο χέρι του ακόλουθου του μάγου. Ο Άροτ τράβηξε πίσω το σπαθί τρομαγμένος και ο Βαλ, άνοιξε βιαστικά το πουγκί του και βάλθηκε να ψάχνει κάτι. Ο Τράνταν, που φαινόταν να πονάει, μουρμούρισε: "Πρόσεχε πού κουνάς τα όπλα σου, ανόητε. Είτε σου αρέσει είτε όχι, ο βασιλιάς εμπιστεύτηκε τον Βαλ και αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή που μας ανατέθηκε". Εν τω μεταξύ, ο μάγος άρχισε να αλείφει την πληγή του Τράνταν με ένα μείγμα από βότανα και να ψιθυρίζει κάποιες λέξεις. "Αν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο ξανά", είπε ο Βαλ, εμφανώς εκνευρισμένος, "καλύτερα να τελειώνουμε. Η προφητεία είναι του ίδιου του Ραντ του κόκκινου, ενός από τους άρχοντες της αβύσσου. Αυτό που είπε ήταν πως ο βασιλιάς της χώρας μας θα πεθάνει από τον ίδιο τον Ραντ. Ο βασιλιάς μου ζήτησε να πάρω εσάς και να σκοτώσουμε τον δαίμονα πριν αποβεί μοιραίος για τον άρχοντά μας". Ο Άροτ τον διέκοψε. "Και πότε σκόπευες να μας τα πεις αυτά, μάγε;" Ο Βαλ τον κοίταξε και πάλι παγερά: "Όταν θα χρειαζόταν. Τώρα, όσο για τη μνήμη σου, ο Ναργκ σε είδε που κρυβόσουν για να κρυφακούσεις και σκέφτηκε να σπείρει τη διχόνοια ρίχνοντάς σου ένα ξόρκι. Ναι, είναι αλήθεια, αν και τώρα υποθέτω θυμήθηκες, ο βασιλιάς διάλεξε εμένα για το θρόνο και κρίνοντας από τη συμπεριφορά σου μάλλον είχε δίκιο. Ελπίζω να χάθηκε η δυσπιστία σου για εμένα. Δε θα ήθελα να πολεμήσω τον Ραντ με τραυματισμένους συμμάχους. Τώρα, καλό ύπνο να έχετε. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και χρειαζόμαστε ξεκούραση" του απάντησε και έκανε μεταβολή να απομακρυνθεί από τους υπόλοιπους. Ο Πάλαφ και ο Τράνταν έμειναν ικανοποιημένοι από τις εξηγήσεις που τους έδωσε ο μάγος και πήγαν να ξαπλώσουν. Όμως, ο Άροτ έμεινε σιωπηλός για πολύ ώρα συλλογιζόμενος τα λόγια του μάγου, μη γνωρίζοντας τι να πιστέψει.

 

Το ταξίδι τους συνεχίστηκε χωρίς άλλες διαμάχες και πολύ σύντομα βρίσκονταν στην κορυφή του όρους Μαλχαβ. Από εκεί, το ψηλότερο σημείο των Απροσπέλαστων Όρων, μπορούσε κανείς να δει ολόκληρο το βασίλειο. Ο Βαλ καθόταν κοντά στις ιερές πέτρες και αγνάντευε τη χώρα. Καθόταν εκεί μέρες αμίλητος, συλλογιζόμενος το τι θα επακολουθούσε.

 

Τελικά τον πλησίασε ο Άροτ. "Μάγε", του είπε. "Σήμερα είναι η νύχτα της πανσέληνου και σε λίγες ώρες το φεγγάρι θα ανέβει στον ουρανό. Τι θα κάνουμε; Πώς θα πολεμήσουμε τον δαίμονα;" Ο Βαλ τον κοίταξε στα μάτια. Έδειχνε φοβισμένος και απάντησε με τρεμάμενη φωνή: "Εσείς κατεβείτε πιο κάτω. Ο Ραντ είναι ισχυρός και μόνο τα ξόρκια που ετοίμασα γι' αυτόν θα μας οδηγήσουν στη νίκη. Μόνο σαν δείτε το σημάδι του βασιλιά στον ουρανό, ανεβείτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Η μάχη θα είναι σκληρή, Άροτ". Σ' αυτήν την τελευταίο προσφώνηση ο Άροτ ένιωσε μια παράξενη συμπάθεια για το Βαλ. Η φωνή του μάγου ήταν γλυκιά σαν πατρική και γεμάτη ανθρωπιά, κάτι που ποτέ δεν είχε δει απ' αυτόν. "Εντάξει, Βαλ" του απάντησε και ξεκίνησε να κατεβαίνει μαζί με τους άλλους, εμπιστευόμενος τον μελλοντικό του άρχοντα ενώ ο Βαλ προετοίμαζε τα ξόρκια του.

 

Η νύχτα είχε έρθει και όλοι ήταν στις θέσεις τους. Ο Βαλ ξεκίνησε να ψέλνει και πολύ σύντομα η κορυφή του βουνού καλύφθηκε πάλι από τον καπνό και την μυρωδιά της αβύσσου. "Σε χαιρετώ, Βαλ" ακούστηκε η φωνή του Ραντ και η καρδιά του μάγου έπαιζε σαν τρελή. "Περίμενες να με σωπάσεις με τα ξόρκια σου. Αυτός ήταν ο σκοπός του Ναργκ για 'σένα μαζί με την καθυστέρηση, σωστά; Ήξερες την προφητεία: 'Ο βασιλιάς της Καρχαγ θα χαθεί από τον Ραντ' και ήξερες πως οι προφητείες είναι αλήθειες. Δεν το 'πες όμως στο βασιλιά. Το πάθος σου για τη θέση αυτή είναι κομμάτι της αλήθειας κι αυτό. Και όσο λείπατε ο βασιλιάς δολοφονήθηκε. Από δικούς σου άντρες. Ψέματα πάνω σε ψέματα, έχτισες το ταξίδι και έκρυψες όσο μπορούσες ό,τι επιθυμούσες πραγματικά, έτσι δεν είναι, Βαλ; Πόσο φοβόσουν αυτή τη στιγμή, ανούσια για το σκοπό σου. Τόσο που δεν εμπιστεύτηκες τα ίδια σου τα ξόρκια και τους έδιωξες μακριά. Μα αυτός ο φόβος σου, η ειλικρίνειά του, σε πρόδωσε. Έτσι δεν είναι, βασιλιά;".

 

Με την τελευταία αυτή λέξη, γεμάτη ειρωνεία, να αντηχεί στα Απροσπέλαστα Όρη, τα χέρια του μάγου άρχισαν να τρέμουν, το βλέμμα του θόλωσε και η καρδιά του πάγωσε. Και τότε, το γεμάτο μίσος βέλος του Άροτ, του καινούριου βασιλιά, την τρύπησε ενώ ο Ραντ ο κόκκινος, ο προφήτης, χάνονταν και πάλι σα σκιά, χαμογελώντας.

Edited July 17, 2008 by Guardian of the RuneRing #2

[Naurgul]

Guardian of the Runering #1

 

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ.

Είδος: μυθοπλασία

Αριθμός Λέξεων: 1500

Αυτοτελής: Ναι

 

 

 

 

 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΡΑΝΤ

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Η μικρή ομάδα ανηφόριζε σε μια απότομη βουνοπλαγιά, με τον παγωμένο άνεμο να ξυρίζει τα κατακόκκινα πρόσωπά τους. Ήταν όλοι τυλιγμένοι στα τομάρια ζώων που είχε σκοτώσει πριν καιρό ο Τράνταν, ο ακόλουθος του Βαλ. Το μουλάρι του Πάλαφ είχε ήδη ψοφήσει ενώ τα άλλα τρία ζώα ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο. Ο Άροτ πήγαινε μπροστά με τον μεγάλο Βαλ, το μάγο, ξωπίσω του και με μια σκέψη να τον βασανίζει: «Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του Βαλ; Θα έμενε πιστός στο Βασιλιά όσο κρατούσε το κυνήγι του κόκκινου Ραντ ή ...; ».

 

Έφερε στο μυαλό του τα γεγονότα που οδήγησαν στο κυνήγι, σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να καταλάβει. Όλα άρχισαν έξι χρόνια πριν, όταν ο ίδιος δεν ήταν παρά ένα παιδί, που ζούσε μόνο του στους δρόμους της πρωτεύουσας. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι ένα τέρας είχε καταστρέψει ένα ολόκληρο χωριό, στα βορειοανατολικά, κοντά στα σύνορα του βασιλείου. Έλεγαν ότι ήταν ψηλό όσο ένας πύργος κι ότι έμοιαζε μ' ερπετό, πορφυρό στο χρώμα, κι ότι είχε φτερά και ξερνούσε φλόγες. Έλεγαν ότι κανένας δε γλίτωσε από τον κόκκινου Ραντ· γιατί έτσι το είχαν ονομάσει. Θυμήθηκε το φόβο που ένιωσε για τη ζωή του, πως ένα τίποτα θα πέθαινε, τροφή για ένα τέρας. Αποφάσισε να μη χαραμίσει τη ζωή του. Πέντε χρόνια αργότερα, όταν άκουσε τα νέα για την έκτη επίθεση του Ραντ, βρίσκονταν στο κάστρο της πρωτεύουσας, δίπλα στο βασιλιά, διάδοχος του θρόνου. Τόσα είχε πετύχει, αλλά η αιτία που έγινε αυτός που έγινε ήταν ακόμη εκεί, μία φορά το χρόνο, πάντα την ίδια ημέρα, τον προκαλούσε να αναγνωρίσει ότι είχε αποτύχει. Μια μέρα, μήνες μετά, εμφανίστηκε ο Βαλ, ο μάγος. Μόνοι του σύντροφοι ήταν τα κουρέλια που τον κάλυπταν από την κορφή μέχρι τα νύχια και ένας βάρβαρος, από τις νομαδικές φυλές που παραπλανιούνται στο βασίλειο. Ισχυρίζονταν ότι είχε συναντήσει τον κόκκινο Ραντ, ότι τον είχε πολεμήσει κι ότι παρ' ολίγο θα τον είχε σκοτώσει. Μόλις κάποιος αμφέβαλλε, παρουσίαζε την απόδειξή του: ένα πουγκί γεμάτο με κατακόκκινα, αστραφτερά και, πάνω από όλα, άφθαρτα λέπια. Είπε πως χρειάζονταν βοήθεια από τους καλύτερους πολεμιστές του βασιλείου για να τον νικήσει. "Όλοι επέλεξαν εμένα" ψιθύρισε στον εαυτό του ο Άροτ, προσπαθώντας από το άκουσμα να καταλάβει αν έμοιαζε περισσότερο με φιλοφρόνηση ή με μέρος του σχεδίου των σφετεριστών του θρόνου.

 

Ο Πάλαφ παραπατούσε τελευταίος και καταριόταν την τύχη του. Καθώς οι τελευταίες αχτίνες του μακρινού ήλιου ξεθώριαζαν και η χιονοθύελλα δυνάμωνε, κοίταξε για μια στιγμή το πρόσωπο του Άροτ. Έσφιξε τα δόντια του. "Αυτός είναι ο διάδοχος του απέραντου και μοναδικού βασιλείου των ανθρώπων"; Ο Πάλαφ ήταν ο γιος ενός συμβούλου του βασιλιά, υπεύθυνου για ολόκληρο το στρατό της χώρας. Από μικρός ονειρεύονταν να γίνει ο καλύτερος πολεμιστής, να ξεπεράσει ακόμα και τον πατέρα του. Εξασκούνταν καθημερινά και ήταν πιο ικανός από όλους του συνομήλικούς του, ακόμα κι από πολλούς μεγαλύτερους. Ο Άροτ ήταν ένα αγόρι που ο πατέρας του Πάλαφ μάζεψε από τους δρόμους εντυπωσιασμένος από τις μαχητικές του ικανότητες. "Ίσως η μοίρα σε έστειλε για να είσαι το εμπόδιό μου, για να έχω ένα στόχο στη ζωή." Μεγάλωσαν μαζί, πάντα ανταγωνιζόμενοι, πάντα ο Άροτ νικητής. Χρόνια αργότερα, η τύχη τού χαμογέλασε ξανά: Βρίσκονταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή για να αποτρέψει τη δολοφονία του βασιλιά. Έτσι, ο Άροτ βρέθηκε διάδοχος του θρόνου αφού ο βασιλιάς δεν είχε δικά του παιδιά. Ο Άροτ έκανε λάθος, όμως, που άφησε τον γέρο βασιλιά και ήρθε εδώ. "Είναι τόσο προφανές ότι είναι παγίδα", σκέφτηκε. "Ο τσαρλατάνος, όχι μόνο τους έπεισε όλους ότι είναι καλύτερο να πάει με μια μικρή ομάδα αντί για ολόκληρο στρατό, αλλά ενώ η επόμενη επίθεση του δράκου πλησιάζει, μας έχει να τριγυρνάμε στα βουνά ακόμα". Αναστέναξε. "Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο καταδικάζω τον εαυτό μου να βρίσκομαι στη σκιά σου, Άροτ. Ίσως έπρεπε να είχα μείνει εγώ στη θέση σου πίσω, να προστατεύσω τον βασιλιά, αλλά δε μπορώ να σε αφήσω μέχρι να σε νικήσω". Οι συλλογισμοί του τον οδηγούσαν σε αδιέξοδο και προσπάθησε να ελευθερωθεί από αυτούς, συγκεντρώνοντας τη σκέψη του στο σκοτεινό δρόμο μπροστά του.

 

Ο Τράνταν περπατούσε ρυθμικά, σχεδόν χαρούμενα, με τα μάτια του πάντα καρφωμένα στον μεγάλο Βαλ. Όπως πάντα, δε σκέφτονταν τίποτα άλλο παρά την προφητεία. Τα σημάδια των δύσκολων καιρών είχαν έρθει για τη φυλή του. Τα ζώα αρρώσταιναν και οι βοσκότοποι ήταν ξεροί. Οι βροχές άλλαζαν τα ποτάμια και και η γεύση του νερού δεν ήταν η σωστή. "Δεν είσαι εσύ ένας από τους εκλεκτούς, όχι ακόμα. Αλλά θα ταξιδέψεις τον κόσμο και θα συναντήσεις τον πρώτο από αυτούς. Ακολούθα τον, υπηρέτησέ τον, μην τον εγκαταλείψεις μέχρι το τέλος". Αυτά του είχε μηνύσει το πνεύμα τη μέρα που έπαψε να είναι παιδί· όλα βγήκαν αληθινά. Τον περασμένο χρόνο είδε έναν περιπλανώμενο, στην είσοδο ενός χωριού, και κατάλαβε ότι ήταν αυτός που έψαχνε. Τον πλησίασε και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. "Δε με άφησε, ήθελε να με δοκιμάσει" είπε νοητά. "Με προκάλεσε να τον πληγώσω, δε θα τρέξει σταγόνα αίμα, είπε. Έπρεπε να το κάνω. Έπρεπε να υπηρετήσω" επανέλαβε στον εαυτό του, όπως κάθε μέρα. "Το αίμα έτρεξε και ο μεγάλος Βαλ κατάλαβε ότι ήμουν εγώ, αλλά ήθελε να με υποβάλλει σε ακόμη μία δοκιμασία". Ο Τράνταν πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς έφερε στο μυαλό του τον θρίαμβο του αφέντη του. "Ο μεγάλος Βαλ πέταξε το κέλυφός του και αποκάλυψε την πραγματική του υπόσταση. Έκαψε, σκότωσε, τράφηκε. Όταν τελείωσε, γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε στα μάτια. Δε φοβήθηκα γιατί πίστευα σε αυτόν. Τότε, ξαναπήρε την ψεύτικη μορφή του. Τον ακολούθησα". Ο Τράνταν βράδυνε το βήμα του για λίγο κι αναρωτήθηκε αν μπορούσε κανείς άλλος να ακούσει τι έλεγε. Κατέληξε ότι το βουητό της χιονοθύελλας είχε καλύψει τη φωνή του.

 

Ο Βαλ σταμάτησε να προχωρεί. Έδειξε με το χέρι του ένα μέρος σχετικά καλυμμένο, το καταφύγιό τους για τη νύχτα, και μετά, αφού κατέβηκε από το μουλάρι του, κάθισε με την πλάτη του να ακουμπά σε ένα βράχο. Το σχέδιό του είχε λειτουργήσει ως τώρα και αν όλα πήγαιναν όπως τα υπολόγιζε, θα κατάφερνε να ελευθερωθεί. Προσπάθησε να μείνει συγκεντρωμένος, αλλά τελικά η κούραση τον νίκησε και το μυαλό του περιπλανήθηκε στις μνήμες του, μέχρι που έφτασε στην αρχή των βασάνων του. Ήταν ένας εφιάλτης. Τον έβλεπε πάντα μία φορά το χρόνο, από μικρό παιδί. Ήταν μια ξεραμένη αμυγδαλιά καταμεσής σε ένα κατάξερο χωράφι, με τον ουρανό να καλύπτεται ολωσδιόλου από σκοτεινά σύννεφα. Για χρόνια και χρόνια δεν έβλεπε τίποτα περισσότερο από αυτό. Αλλά μια νύχτα, έξι χρόνια ακριβώς πριν, την άκουσε να ψιθυρίζει για πρώτη φορά. "Πότισέ με, πότισέ με κι εγώ θα ανθίσω για εσένα". Την επόμενη ημέρα συνέβη. Ο εφιάλτης τον κατέλαβε ενώ ήταν ξύπνιος. Ήταν παγιδευμένος, καταδικασμένος να παρακολουθεί τη σιγανή βροχή από αίμα και την αμυγδαλιά να γεννάει ένα-ένα τα μπουμπούκια της. Όταν συνήλθε, κοίταξε τριγύρω του και είδε την καταστροφή που είχε σπείρει. Από τότε, μέρα με τη μέρα, το δέρμα του σταδιακά άρχισε να γίνεται ξερό και σκληρό, όπως το χώμα από τους εφιάλτες του. Κανένα όπλο δε μπορούσε να τον πληγώσει, τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να νιώσει πόνο. Αναγκάστηκε να κρύβεται μέσα σε κουρέλια και να περιπλανιέται στο βασίλειο μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα της μεταμόρφωσης. Καμία από τις τέχνες που κατείχε δε μπορούσε να τον βοηθήσει και δεν είχε καμία ελπίδα μέχρι που συνάντησε τον Τράνταν. Τη μέρα εκείνη, το δέρμα του δεν ήταν άφθαρτο και η πληγή έκανε τη μεταμόρφωση να κρατήσει λιγότερο. "Αν όλοι μου επιτεθούν, ίσως ο Ραντ πάψει να υπάρχει. Ίσως πεθάνω. Τουλάχιστο, εδώ αποκλείεται να βλάψω πολλούς ανθρώπους" σκέφτηκε αμέσως πριν συνειδητοποιήσει ότι είχε ήδη αποκοιμηθεί.

 

Τη στιγμή εκείνη, όλες του οι σκέψεις χάθηκαν. Την επόμενη, βρίσκονταν ήδη μπροστά στην αμυγδαλιά. Κάθε της μπουμπούκι είχε ανθίσει και ο γλυκός της ψίθυρος του αναστάτωνε την ψυχή. "Πραγματικά ήλπιζες ότι θα ελευθερωνόσουν έτσι απλά; Είσαι μια προέκτασή μου πλέον. Η απόφασή σου, το σχέδιό σου, ήταν όλα δικά μου δημιουργήματα. Μη φοβάσαι, ο σκοπός σου έχει τελειώσει. Θα μπορέσεις να αναπαυθείς, μόλις σπείρουμε τα παιδιά μου." Ο Βαλ ξύπνησε έντρομος. Άρχισε να ταρακουνά βίαια τους συνταξιδιώτες του. "Σκοτώστε με, σκοτώστε με, σας ικετεύω" φώναξε. "Εγώ είμαι ο κόκκινος Ραντ, πρέπει να με σκοτώσετε". Ο Άροτ και ο Πάλαφ έμειναν σαστισμένοι, ενώ ο Τράνταν δίχως δεύτερη σκέψη, έφερε το δόρυ του στο στήθος του Βαλ, ρίχνοντάς τον κάτω. Ο Άροτ και ο Πάλαφ ξεθηκάρωσαν τα σπαθιά τους και άρχισαν να χτυπούν στην ίδια πληγή. Όταν σταμάτησαν, το νεκρό σώμα του Βαλ είχε μια τρύπα, εκεί όπου κάποτε ήταν η καρδιά του. Από εκεί, προτού οι τρεις προλάβουν να πάρουν μια ανάσα, βγήκε ένα μικρό μπουμπούκι αμυγδαλιάς και πέταξε προς το μέρος τους. Ύστερα κι άλλο ένα, κι άλλο, μέχρι που πλημμύρισε η πλαγιά από μπουμπούκια και δεν έβλεπαν τίποτα άλλο πέρα από αυτά. "Οι άνθρωποι έχουν παραστρατήσει" είπε η αμυγδαλιά. "Η φύση, όμως, μπορεί να πάρει ό,τι τους κάνει δυνατούς, την περηφάνια, τον φθόνο, την πίστη, να τα στρέψει εναντίον τους και να γράψει το τέλους τους. Αρκεί να σκοτώσει πρώτα την ελπίδα". Έτσι, οι δράκοι έγιναν τρεις.

Edited July 17, 2008 by Guardian of the RuneRing #1

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητοί μου Guardians, η ψήφος μου θα λείψει από αυτό το write-off. Δεν μπορώ να ψηφίσω.

 

Θυμάστε τα αναγνώσματα που διαβάζαμε στο σχολείο; Κείμενα που φυσικά ο στόχος τους ήταν να μας εισάγουν στη λογοτεχνία, για να γνωρίσουμε την τέχνη του λόγου. Είχαμε δηλαδή ιστορίες όπου βασικά δεν συνέβαινε τίποτα. Π.χ. ο αφηγητής μας περιέγραφε πως έφτανε με το καραβάκι σε κάποιο νησάκι του Αιγαίου, πως καβαλίκευαν με την παρέα σε γαϊδουράκια στο λιμάνι για την ανάβαση στον Προφήτη Ηλία, πως φτάνανε κάποια στιγμή στο εκκλησάκι, κάθονταν στη σκιά ενός πλάτανου με θέα το πέλαγο, και ξετύλιγαν τα κεφτεδάκια για να κολατσίσουν. Τέλος.

 

Φαντάσου τώρα έναν αγράμματο να σε δει να διαβάζεις την ανωτέρω ιστορία και να σε ρωτήσει «τι διαβάζεις;» Τι του λες; Του εξηγείς πόσο περίτεχνα ο συγγραφέας περιγράφει πως μια στάλα ιδρώτα κυλάει πάνω στο ηλιοκαμένο μέτωπο ενός νησιώτη; Αν του πεις τι εμπεριέχει η ιστορία θα σου πει «Αυτό μόνο;»

 

Θα καθίσεις λοιπόν να βάλεις λίγη σάλτσα. Πως στην ανάβαση στο βουνό πετάχτηκε οχιά και αφήνιασε ένας γάιδαρος. Έπεσε ο αφηγητής προς τον γκρεμό και την τελευταία στιγμή πιάστηκε από μια ρίζα και κρεμόταν πάνω από τα βράχια. Έτρεξαν κάποιοι βοσκοί και τον έσωσαν, τον πήγαν ως το μαντρί για να του δώσουν λίγο νερό, και εκεί βλέπει ο αφηγητής την βοσκοπούλα αδελφή των βοσκών και την ερωτεύεται Την είχαν όμως τάξει τα αδέλφια της σε κάποιον πλούσιο καραβοκύρη και κατσούφιασαν με τον αφηγητή…κλπ, κλπ…

 

Οι δύο ιστορίες του write-off, στα δικά μου μάτια, μοιάζουν μεταξύ τους.

 

Έχουν μια ξένη γη, κάποιους ξένους χαρακτήρες, με μια ίντριγκα να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Υπάρχει βέβαια και μία αποστολή που πρέπει να διεκπεραιώσουν. Τίποτα από αυτά δεν με αφορούσε, δεν είχα τίποτα για να ταυτιστώ, κάτι για να αγωνιώ ή για να νοιάζομαι.

 

Εξηγώ όμως: Ιστορίες όπως Η Κοκκινοσκουφίτσα ή Τα Τρία Μικρά Γουρουνάκια και με αφορούν και με νοιάζουν. Ή για να βρεθώ σε γνωστότερα μονοπάτια… Ο Βασιλιάς και Το Τραγούδι του Δάσους με αφορούσε. Η αγωνία ενός γέρου ηγέτη, ενός άντρα, να πετύχει μεγάλο στόχο πριν τον προλάβει ο θάνατος, αφορά και συγκινεί κάθε αναγνώστη που ρέει αίμα στις φλέβες του.

 

Αφού λοιπόν διάβασα τα δύο διηγήματα του write-off μαύρα σύννεφα σηκώθηκαν μέσα στο κεφάλι μου και προσπαθούσα να ξεδιαλύνω την αιτία τους.

 

Νομίζω λοιπόν πως δεν πρόκειται τόσο για την ιστορία που μας αφηγούνται. Είναι ένα νέο είδος «λογοτεχνίας» για την οποία είμαι τελείως αναρμόδιος.

 

Αν δηλαδή κάποιος μετέτρεπε σε διηγήματα τις παρτίδες σκάκι αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα.

 

Ο kitsos ήξερε τι έκαμνε όταν έδωσε την εισαγωγή του.

 

Αυτά τα διηγήματα θα κριθούν από το ποιο έχει τις πιο σωστές rpgάδικες κινήσεις. Γιατί περί αυτού πρόκειται. «Rpgάδικη Λογοτεχνία.» Τελείως αναρμόδιος για να την κρίνω, πόσο μάλλον και να ψηφίσω.

 

Αλλά είμαι σίγουρος πως σε αυτό το φόρουμ υπάρχει άφθονο, κατάλληλο κοινό.

 

Respect από μένα.

[cesar_cy]

Διαβάζοντας τις δύο ιστορίες ίδα πολλές ομοιότητες .Και τα δύο κείμενα έχουν παραστατικότητα και είναι καλογραμμένα .Κάθε πρόταση στα διηγήματα σε ταξιδεύει .Διάβαζα και έβλεπα καθαρά αυτά που περιγράφονταν

 

Αλλά η ψήφος μου πάει στην ιστορία του Guardian of the RuneRing #2 γιατι η πλοκή , η υπόθεση είναι απλή και ωραία ενόω η υπόθεση της ιστορίας του Guardian of the RuneRing #1 είναι λιγάκη ανούσσια κατα την γνώμη .

 

Μερικές λεπτομέριες με έκαναν να ψηφίσω τον Guardian of the RuneRing #2

[tetartos]

#1: Καλή η πλοκή με τις απανωτές προδοσίες και την άγνοια του ποια είναι η αλήθεια. Λίγο απότομο το τέλος. Η τελική συμπεριφορά του Άροτ δε φάνηκε δικαιολογημένη. Και το ταξίδι του Βαλ, πραγματικά ανούσιο...

 

#2:Μεγάλη η εισαγωγή στην ιστορία, όπου όλοι έχουν τα flashbacks τους. Ωραία η ιδέα της διπλής υπόστασης του Βαλ. Κι εκεί που έχεις στήσει ένα πολλά υποσχόμενο σκηνικό, δίνεις ένα συμβολικό τέλος που δεν μου ταιριάζει με το μέχρι τότε στυλ της ιστορίας. Γιατί ο Βαλ ήταν η ελπίδα; Και με ποιο "πάτημα" τον κυρίεψε πρώτο η φύση;

 

Σίγουρα ήταν δύσκολη η εισαγωγή. Κατασκευάσατε και οι δύο ωραία πλαίσια που όμως δεν τα εκμεταλλευτήκατε όσο θα μπορούσατε. Έχω διαβάσει πολύ καλύτερες ιστορίες και από τους δυο σας.

[white_unicorn]

Όταν διάβασα τις ιστορίες σήμερα το πρωί, είπα οτί δεν ήμουν σίγουρη ποια από τις 2 θα ψήφιζα...

Είχαν κοινά, και διαφορές... μια αλληγορία περισσότερη, ή ίσως πιο δουλεμένη, κατ'εμε την είχε η ισορία του Guardian 1.

Δεν είμαι ειδική και δεν μπορώ να 'κρίνω' καμία από τις 2 ιστορίες.... και οι 2 με αφήσανε με κενά και ερωτήσεις αλλά νομίζω πως.... απλά με τράβηξε περισσότερο η ιστορία του Guardian 1....

και επειδή η ζέστη με πείραξε πάρα πολύ από ότι φαίνεται ψήφισα το αντίθετο από αυτό που σκόπευα...

 

Guardian 1 η ψήφος μου ήταν για σένα... Σορρυ

 

*goes off to re-arange the mess she calls brain, grumbling all the way* :witch2:

Edited July 11, 2008 by white_unicorn

[Sileon]

Όπως είπαν και τα παιδιά, οι δύο ιστορίες είχαν αρκετά κοινά μεταξύ τους. Και σαν υπόθεση αλλά και σαν γραφή.

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω του Guardian 1, σκέφτηκα πως αυτήν θα ψήφιζα, αλλά απο την εμφάνιση της αμυγδαλιάς και μετά, μου φάνηκε πως όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Το τέλος δε, ελαφρώς απότομο και με ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Το έριξα λοιπόν σε guardian 2.

 

Εν ολίγοις, καλή προσπάθεια και απο τους δύο, αλλά νομίζω μπορούσατε και καλύτερα, αναλογιζόμενος τις ικανότητές σας αλλά και τις προσδοκίες που είχαμε μετά απο τόσο καιρό που έχει βασανιστεί αυτό το write off.

[Nienor]

Καταρχάς, και οι δύο έχετε κρατήσει αυτούσια την αίσθηση του προλόγου και τον προχωρήσατε όμορφα, χωρίς πουθενά να τον αγνοήσετε, που είναι πάρα πολύ καλό. Όσον αφορά το ζητούμενο δηλαδή, είσαστε τέλειοι με τα όρια και το πλαίσιο του write off. Μπράβο παιδιά.

 

Τώρα, για τις ίδιες τις ιστορίες, έχω την αίσθηση πως και οι δύο προσπαθήσατε να χωρέσετε μέσα σε 1500 λεξούλες κάτι πολύ μεγαλύτερο κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα και στις δύο αυτό που βγήκε να μην είναι πλήρες, να αφήνει την αίσθηση του ατελείωτου ή βεβιασμένου ως προς το τέλος, περισσότερο στην ιστορία του Guardian 1.

 

Εγώ πάλι που έχω διαβάσει αυτό που λέμε RPGάδικη λογοτεχνία δε βρίσκω την ομοιότητα που περιγράφει ο Ντίνος επάνω. Όμως μπορώ να τις δω σαν την περιγραφή ορισμένων στιγμιότυπων από τους μύθους κάποιας μακρινής χώρας. Έτσι τις αντιλαμβάνομαι περισσότερο και θα ψηφίσω τη δεύτερη ιστορία, δηλαδή του Guardian 1, γιατί την υπόσχεση που μου δίνει όσον αφορά στο μύθο της, τη βρίσκω πιο δυνατή.

[kitsos]

Οι ιστορίες σαν ιδέες μου άρεσαν πάρα πολύ. Κάθε μια τους έχει τη δικιά της γλύκα και τη δικιά της εξαπάτηση. Στην ανάπτυξη τους έχουν ορισμένα μικρολαθάκια με τα οποία νομίζω πως δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Όσον αφορά το πλήθος τον λέξεων είναι και οι δύο εντός ορίων. Είναι λίγο μικρές και για αυτό πιστεύω πως ευθύνεται καθαρά ο χρονικός περιορισμός γιατί οι ιδέες ήταν πολύ καλές και θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αρκετά μεγαλύτερα διηγήματα.

 

Παρόλα αυτά θεωρώ ότι πετύχατε και οι δύο να γράψετε καλές ιστορίες και να υποστηρίξετε έναν πρόλογο που oδηγούσε μόνο προς δύο κατευθύνσεις κι έτσι δεν άφηνε πάρα πολλά περιθώρια κινήσεων. Και οι δύο μου σκοτώσατε το μάγο αλλά σας συγχωρώ γιατί, εκτός από τα υπόλοιπα μουλάρια, είναι ο μόνος από την συντροφιά που τελικά χάνεται.

 

Ψηφίζω την ιστορία του Guardian 1 επειδή μου άρεσε πολύ η εικόνα με την αμυγδαλιά. Λεπτομέρεια; Ναι, αλλά εκεί θα κριθεί η ψηφοφορία στις λεπτομέρειες.

 

Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι όλοι οι διαγωνισμοί στο φόρουμ γίνονται και για την ψήφο μας. Γι αυτό λοιπόν εδώ που οι ιστορίες είναι μόνο δύο ίσως είναι η ευκαιρία μας να τις διαβάσουμε και να ψηφίσουμε όσοι πιο πολλοί μπορούμε. Με αυτόν τον τρόπο τιμούμε τα παιδιά που έκατσαν να γράψουν θυσιάζοντας χρόνο και φαιά ουσία. Ας ψηφίσουμε όλοι λοιπόν. Ειδικά όσοι διαβάσουν τις ιστορίες ας το κάνουν. Είναι κρίμα να περνά ένας τόσο όμορφος διαγωνισμός όπως είναι το Write Off χωρίς την υποστήριξη μας.

 

Οι κάλπες θα παραμείνουν ανοιχτές μέχρι τα μεσάνυχτα της Κυριακής 20 Ιουλίου. Χρόνος υπάρχει αρκετός και όσο για τις ιστορίες δεν μπορεί, κάποια θα σας αρέσει λίγο περισσότερο από την άλλη.

[mariposa]

Παιδιά οι ιστορίες σας μου άρεσαν πολύ. Εχουν ωραίες εικόνες, ωραία πλοκή και καλογραμμένη.

Δεν μπορώ να πω ότι τις βρήκα ίδιες ως προς το περιεχόμενο.

Στην πρώτη μου άρεσε που ο μάγος τελικά τιμωρήθηκε για την κακία του και την αλαζονεία του.

Στην δεύτερη μου άρεσε που η φύση μας εκδικείται (όπως και το βλέπω να έρχεται) για τις επιλογές μας.

Και οι δύο είχαν έντονο το στοιχείο του παραμυθιού που τις έκανε πολύ όμορφες.

Το μόνο ίσως αρνητικό ήταν (για μένα) το μέγεθος τους. Θα μπορούσαν πιστεύω να αναπτυχθούν και άλλο. Υπήρχαν καλές βάσεις.

Συγχαρητήρια παιδιά και στους δύο και καλή συνέχεια.

Σας βλέπω από αδερφοί Guardians να γίνεστε αδερφοί Grimm

[Naroualis]

Λυπάμαι που χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός πριν ψηφίσω. Άλλες εποχές θα ημουν από τους πρωτους. Τι να πεις, ούτε τον εαυτό σου δεν ξερεις μερικές φορές.

 

ίσως και γι' αυτό διάλεξα τον G1. Γιατί παρόλο που, όπως είπαν και τα παιδιά, τα εισαγωγικα του τραβάνε σε μάκρος, έδωσε περισσότερη βάση στις ψυχολογίες των ηρώων του. Προσωπικά κι επειδή το επίπεδο γραφής των δυο ιστοριών είναι παρόμοιο, διάλεξα να ρίξω την ψηφο μου εκεί που είναι πιο κοντά στο στυλ μου.

 

Κατά τα άλλα, θα συμφωνήσω με τους προλαλίσαντες Τέταρτο και Σιλεόν. Είχατε και οι δυο σας περιθώρια να γράψετε μερικές λέξεις παραπάνω και να κλείσετε τις ιστορίες σας ομαλότερα. Τα ευρήματα με τις ανατροπές και τις προδοσίες μου άρεσαν, (άλλο πρόβλημα αυτό, που μου αρεσουν οι προδοσίες, γιατρέ μου...) αλλά θέλω και από τους δυο σας να τα ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΞΕΤΕ. Γιατί ξέρω ότι τεμπελιάζετε και οι δύο σε αυτόν τον τομέα.

[Naurgul]

Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια και τη συμμετοχή στην ψηφοφορία. Η αλήθεια είναι ότι με τον αδερφό μου συμφωνήσαμε τα κείμενα να είναι ακριβώς 1500 λέξεις, το κεντρικό θέμα να είναι το κυνήγι του κόκκινου Ραντ και το ύφος να είναι σοβαρό. Προσωπικά, για το δικό μου κείμενο, θα ήθελα να βάλω περισσότερες λέξεις σε όλες τις παραγράφους εκτός από την τελευταία για να δεθεί καλύτερα η ιστορία. Θεώρησα ότι το τέλος έστεκε όπως ήταν· στην αρχή φοβόμουν πώς θα το χωρούσα αλλά τελικά βγήκε λιγότερο από όσο περίμενα. Ο συμβολισμός εκεί υπήρχε περισσότερο για να δείξει πώς η αμυγδαλιά επέλεγε τα θύματά της παρά για να κάνει μια γενίκευση, αλλά δε φαίνεται να βγήκε σωστά. Νίενορ, νομίζω ο ορισμός του Ντίνου για την "αρπιτζολογοτεχνία" προέρχεται περισσότερο από τις προσπάθειές μου να μεταγράψω τα RPG που παίζω σε λογοτεχνικά κείμενα παρά τα βιβλία με τις ιστορίες από Dragonlance, Forgotten Realms κλπ. Και πάλι, σας ευχαριστούμε όλους.

Edited July 14, 2008 by Guardian of the RuneRing #1

[Ivan Gig Nth Yuk]

Ευχαριστούμε για τα σχόλιά σας. Δεν έχω και πολλά να πω πέρα απ' αυτά που είπε ο αδερφός μου. Ναι το όλο ταξίδι του Βαλ ήταν ανούσιο αλλά έπρεπε να παριστάνει πως αναζητά τον δαίμονα για να έχει νόημα η απουσία αυτών που προστατεύουν το βασιλιά. Ο Άροτ παράκουσε τα λόγια του Βαλ επειδή άρχισε να νοιάζεται γι' αυτόν και ήθελε να τον βοηθήσει, αλλά όταν έφτασε εκεί άκουσε τη συζήτηση. Και πάλι ευχαριστούμε.

 

 

Υ.Γ.: Εεε, Ο τέταρτος μας μπέρδεψε και αν ψήφισε είναι πιθανό να μπέρδεψε και ποιον ψήφισε. Το ίδιο λέει και η white unicorn. Θα γίνει κάτι με αυτούς τους ψήφους ή όχι;

[tetartos]

Υ.Γ.: Εεε, Ο τέταρτος μας μπέρδεψε και αν ψήφισε είναι πιθανό να μπέρδεψε και ποιον ψήφισε. Το ίδιο λέει και η white unicorn. Θα γίνει κάτι με αυτούς τους ψήφους ή όχι;

Oops! Έχεις απόλυτο δίκιο. Τα σχόλιά μου είναι με βάση την σειρά των ιστοριών και όχι τα ψευδώνυμά σας. Μια και το πλήρες ψευδώνυμό σας δε φαίνεται prima vista, θεώρησα προφανές ότι πρώτη θα είναι η ιστορία του #1 και δεύτερη του #2. Θα φροντίσω να διορθωθεί και η ψήφος μου!

[white_unicorn]

Oops! Έχεις απόλυτο δίκιο. Τα σχόλιά μου είναι με βάση την σειρά των ιστοριών και όχι τα ψευδώνυμά σας. Μια και το πλήρες ψευδώνυμό σας δε φαίνεται prima vista, θεώρησα προφανές ότι πρώτη θα είναι η ιστορία του #1 και δεύτερη του #2. Θα φροντίσω να διορθωθεί και η ψήφος μου!

 

 

same here.... Sorry....

[kitsos]

Από ότι βλέπω εδώ έχουμε ένα πολύ μεγάλο ντέρμπι. Όσοι δεν έχουν διαβάσει ακόμη ας το επιχειρήσουν. Και προσοχή, ο μεγάλος αδερφός γνωρίζει εάν κάποιος έχει διαβάσει και δεν έχει ψηφίσει αλλά και εάν κάποιος ψηφίσει άνευ αναγνώσεως. Φοβού! :dragon:

[nikosal]

Ο μεγάλος από τους δύο γκάρντιαν;

[kitsos]

Αν έχει γεννηθεί το 1984 ίσως να είναι αυτός.

[mariposa]

Ελάτε σφφρουμίτες...

διαβάστε τις ιστορίες των αδερφών Guardians και ψηφίστε.

Εχει και δράκους.

Ας τιμήσουμε την προσπάθειά τους....

 

 

Προσπαθώ να γίνω Ντίνος στην θέση του Ντίνου

[Nienor]

Οι ψήφοι διορθώθηκαν, το τόπικ καθαρίστηκε και πάνω από τις ιστορίες έχουν μπει τα νικς των παιδιών. Ο επόμενος που θα ψηφίσει ας έχει το νου βασικά να δει τι θα αλλάξει. O Guardian 1 έχει αυτή τη στιγμή 8 ψήφους και ο Guardian 2 έχει 4. Ας δει παρακαλώ αν η αλλαγή που θα γίνει είναι σύμφωνη με τα νούμερα που σας δίνω γιατί υπάρχει περίπτωση να υπάρξει κάποιο προβληματάκι. Αυτά.

 

 

Άντε διαβάστε και οι υπόλοιποι

[Electroscribe]

Κι οι δυο ιστορίες στηρίχτηκαν σε καλές ιδέες αλλά έχασαν κάπως στη γραφή.

 

Αδερφός #1

----------

Έξυπνη η αρχή που περνά μέσα από όλες τις οπτικές γωνίες και σχηματίζει τη σφαιρική εικόνα της κατάστασης. Πολύ εντυπωσιακή η εικόνα του δέντρου κι η εξέλιξή της σχέση με τη μαγεία που λαμβάνει χώρα.

 

Αδύναμο βρήκα το φινάλε που από τη μια έμοιαζε βιαστικό κι από την άλλη έδινε αρκετά σαφής εξήγηση (πιστεύω ότι είναι το είδος της ιστορίας που έχει τόσο δυνατές εικόνες ώστε οποιαδήποτε απόπειρα εκλογικευσής τους αφαιρεί από την ισχύ τους - προσωπικά, θα προτιμούσα να έμενε μυστήριο το γιατί στο τέλος)

 

 

Αδερφός #2

----------

Πάρα πολύ ευφυές το γιατί πέθαινε το μουλάρι στην αρχή. Παίρνει ένα στοιχείο της εισαγωγής που οι περισσότεροι θα το θεωρούσαμε δεδομένο και το αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να φανταστώ. Επίσης πολύ καλή επιλογή να επικεντρωθεί σε δυο από τους χαρακτήρες κυρίως, για να μπορέσει να ανπτύξει πλήρως μια πλοκή μέσα στον περιορισμένο αριθμό λέξεων.

 

Αδυναμία (πέρα από τη δουλειά που ήθελε ακόμη το κείμενο) είναι η εμμονή με το να δοθεί απρόσμενο φινάλε, η οποία σημαίνει πως ο αναγνώστης έπαιρνε τις πληροφορίες με το σταγονόμετρο και πολύ βεβιασμένα.

[nikosal]

Ψήφισα και εγώ την ιστορία που μου φάνηκε πιο ολοκληρωμένη. Καλή η προσπάθεια στο πλαίσιο του χρόνου, και οι δύο ιστορίες έχουν περιθώρια επέκτασης και βελτίωσης.

[kitsos]

Κι εδώ η ψηφοφορία λήγει σήμερα. Μέχρι τα μεσάνυχτα προλαβαίνει να διαβάσει και να ψηφίσει κάποιος της τελευταίας στιγμής.

[nikosal]

E, να μην πούμε τίποτα στα παιδιά μια και τέλειωσε η διαδικασία; Να το πούμε με πολλούς τρόπους.

 

α) ουδέτερος, πολιτισμένος, εμψυχώνει και τους δύο

Guardians, συγχαρητήρια για τα διηγήματα. Είχατε αρκετές κρίσεις και αξιολογήσεις και κρατήσατε ζωντανό το ενδιαφέρον των μελών. Και εις ανώτερα.

 

β) επικεντρωμένος στο νικητή, ουδέτερα

Guardians, συγχαρητήρια για τα διηγήματα. Ιδιαίτερα συγχατηρήρια στον #1 για τη νίκη του, περιμένουμε περισσότερα πάνω στην ίδια ιστορία στο μέλλον.

 

γ) επικεντρωμένος στο νικητή, με στόχο να δημιουργήσει ενδο-οικογενειακά προβλήματα

Guardian #1 συγχαρητήρια για τη σαρωτική σου (σχεδόν 65%) νίκη με την οποία έδειξες ότι ουσιαστικά είσαι ο μόνος στην οικογένεια που μπορεί να δημιουργήσει άξιο λόγου έργο.

 

δ) επικεντρωμένος στον ηττημένο, εμψυχωτικά

Συγχαρητήρια για την προσπάθεια παιδιά, #2 είχες και εσύ πολύ καλή παρουσία όπως έδειξε η ελάχιστη (μόλις 4 ψήφοι) διαφορά από τον αδελφό σου.

 

ε) επικεντρωμένος στον ηττημένο με στόχο πάλι τη δημιουργία προβλημάτων

Συγχαρητήρια #2, η παρουσία σου ήταν σαφώς καλύτερη, εγώ εσένα ψήφισα, δυστυχώς όπως θα διαπίστωσες δεν υπάρχει δυνατότητα σε αυτό το φόρουμ να εκτιμηθεί μια καλή προσπάθεια.

 

στ) εκφρασμένος από το μέλος μας theo_aggelo

Guardians, συγχαρητήρια για τα διηγήματα. Φράσεις όπως

Κι έτσι ξεκίνησε η ομάδα πάλι το ταξίδι της, με προορισμό αυτή τη φορά τα Απροσπέλαστα Όρη. Κάποια νύχτα, ο Πάλαφ πλησίασε τον Άροτ. "Συγχώρεσέ με, Άροτ", είπε, "όμως ταξιδεύουμε σχεδόν ένα μήνα πια και ούτε ξέρω τί κάνουμε, εκτός απ' το ότι κυνηγάμε τον Ραντ τον κόκκινο".

με εμπνέουν στη δημιουργία ενός τρίωρου κινηματογραφικού έπους, όπου η ομάδα θα προχωρά αργά και βασανιστικά πάνω στις ράχες των βουνών, πλην όμως ενδέχεται να περικόψω αυτό τον τεράστιο (μοναδικό μέσα σε ένα μήνα) διάλογο.

ζ) με στόχο να δημιουργήσει προβλήματα σε συγκεκριμένο μέλος

Guardians, συγχαρητήρια για τα διηγήματα. Ήταν πολύ καλά και η συζήτηση πάνω σε αυτά θα ήταν πολύ πιο επικοδομητική και πλούσια, αν δεν είχε προηγηθεί η πραγματικά προβοκατόρικη κριτική του Dino, η οποία πάγωσε και αποθάρρυνε πλήθος άλλων μελών να εκφράσουν τη θετική τους γνώμη.

 

η) ο δικός μου τρόπος

Όπως καταλάβατε παιδιά θέλω να σας πω μπράβο για το write off, σας διάβασα ευχάριστα παρά ότι δεν είναι το είδος μου και ψήφισα τον #2 γιατί η ιστορία του μου φάνηκε πιο συνεκτική και πιο ενδιαφέρουσα.