Η πρώτη ημέρα - κεφ 4ο (σε μέρη)

[Nihilio]

IV

 

Η βραδιά ήταν αφόρητη για το Παύλο. Μετά την έξοδο του Ιάκωβου και της Μαρίνας είχε μείνει σε μια γωνία να συζητά με τον Άστερ, τον αρχηγό των Τρεμέρ της πόλης. Ελάχιστοι εμπιστεύονταν τη πάτρια των μάγων και ακόμα λιγότεροι τον αρχηγό τους, που είχε τη φήμη του αδίστακτου οπορτουνιστή.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Παύλος. Γνώριζε από παλιά τον βρικόλακα και μπορούσε να διαβάζει τις σκέψεις του, όσο ήταν δυνατό αυτό τουλάχιστον. Είχε γνωρίσει και πολλά άτομα που είχαν ασχοληθεί με πνευματισμό και ήξερε ότι το μυαλό ενός τέτοιου ατόμου ξεφεύγει συχνά από τη πραγματικότητα, κάνοντας τις αντιδράσεις του απρόβλεπτες. Αυτό ίσχυε και σε μεγάλο βαθμό για τον Άστερ, παρόλα αυτά η μεγαλύτερη παγίδα για ένα συνομιλητή του ήταν να πιστέψει ότι η επιπλέον αυτή αντίληψή του θόλωνε την αντίληψη της πραγματικότητας. Κάθε άλλο. Αν κάποιος εδώ μέσα δεν εμπιστευόταν τον Παύλο ήταν αυτός, έχοντας καταλάβει το παιχνίδι που έπαιζε.

"Ώστε θα μπορούσες να με φέρεις σε επαφή με άτομο από το ΥΠΕΧΩΔΕ;" ρώτησε τον Παύλο ο μάγος.

"Ίσως θα μπορούσα, αλλά δεν είμαι σίγουρος." Απάντησε εκείνος "Τελευταία φορά που μίλησα με το άτομο αυτό ήταν πριν έξι χρόνια. Και έξι χρόνια είναι πολλά για κάποιον που έχει ζήσει μόλις τριανταέξι."

"Είναι." Απάντησε ο Άστερ, καταλαβαίνοντας τι ακριβώς σήμαιναν τα λόγια αυτά του Παύλου "Ειδικά αν δεν έχεις τις γνώσεις να ξεπεράσεις τους περιορισμούς της θνητής σάρκας. Ή γενικά κάποια γνώση."

Ο Παύλος έπιασε το νόημα των όσων έλεγε ο Άστερ. Είχε καταλάβει ότι δεν ήθελε να μπλεχτεί το όνομά του στην υπόθεσή του, και για αυτό του έριχνε το αγκίστρι μιας πληροφορίας. Τώρα έμενε μόνο να αποφασίσει αν άξιζε να τσιμπήσει το δόλωμα.

"Αρκεί η γνώση αυτή να είναι πράγματι χρήσιμη. Άσκοπη γνώση πιάνει μόνο χώρο στο κεφάλι κάποιου, κλέβοντας τον από χρήσιμες" είπε ο Παύλος χαμογελώντας και στηρίζοντας τη πλάτη του στο τοίχο πίσω του. Έδινε την αίσθηση του χαλαρού, κι όμως μέσα του ένιωθε αγχωμένος από τη συζήτηση αυτή. Και όχι μόνο. Από απέναντι έβλεπε τη Μελίνα να του ρίχνει συχνά-πυκνά κλεφτά βλέμματα. Μέχρι να τελειώσει η βραδιά ήξερε ότι θα έπρεπε να της μιλήσει και ήταν από τα τελευταία πράγματα που θα ήθελε να κάνει.

"Σίγουρα. Γι αυτό καλύτερα είναι για κάποιον να επιλέξει τι θέλει να μάθει. Αρκεί να μη ζητάει τα αδύνατα." Ήταν η απάντηση του μάγου.

"Και να επιλέξει και το πότε θα το μάθει." συμπλήρωσε ο Παύλος.

"Αρκεί να μην αφήνει το χρόνο να περνάει, γιατί μαζί του χάνεται και η ευκαιρία που είχε να μάθει." Είπε ο Άστερ, κλείνοντας του λίγο το μάτι.

"Θα δω τι θα κάνω με το θέμα σου. Απλά ότι κάνω θα μείνει μεταξύ μας." Είπε ο Παύλος. Τελικά έφτασαν σε μια συμφωνία. Άλλος ένας εδώ μέσα του χρωστούσε μια χάρη. Απλά το είχε διαπραγματευθεί καλά το θέμα, ουσιαστικά δίνοντάς του κάτι μικρό. Αλλά το ίδιο είχε κάνει και ο Παύλος άρα ήταν πάτσι.

Ο Άστερ κατευθύνθηκε προς την έξοδο και ο Παύλος έμεινε μόνος και σκεφτόταν αν έπρεπε να μείνει ή να φύγει. Δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει εκείνο το βράδυ αλλά ούτε και κάποια δουλειά εδώ πέρα. Πέρα δηλαδή από το να του μιλήσει η Μελίνα, πράγμα που δεν ήθελε να συμβεί αλλά και που δεν ήθελε να αναβάλλει. Τελικά μετά από σκέψη αποφάσισε να βγει λίγο έξω και να επιστρέψει.

Δεν είχε βγει στο διάδρομο ούτε δύο λεπτά, όταν η Μελίνα βγήκε πίσω του. Αυτός καθόταν σε μια γωνία κοντά στις σκάλες και έβλεπε τον κόσμο να τριγυρνά στο διάδρομο από ψηλά, χαμένος στις σκέψεις του. Αυτή τον πλησίασε από πίσω.

"Μπορούμε να μιλήσουμε;" τον ρώτησε.

"Γιατί όχι;" ήταν η απάντησή του.

"Πάμε κάπου πιο ήσυχα;" του πρότεινε

 

Τελικά κατέληξαν στη καφετέρια του κέντρου. Όπως ήταν φυσικό στις τέσσερις το πρωί ήταν εντελώς άδεια, με μόνη εξαίρεση το μοναδικό σερβιτόρο. Κάθισαν σε ένα τραπέζι και παρήγγειλαν δύο κρύες σοκολάτες. Ο σερβιτόρος έφυγε για την παραγγελία και η Μελίνα κοίταξε στα μάτια τον Παύλο.

"Ξέρεις," του είπε "αυτό που έγινε προχθές…"

Το κουδούνισμα του κινητού τη διέκοψε. Ο Παύλος το έβγαλε από τη τσέπη του και το άνοιξε. Το έφερε στο αυτί του.

"Ορίστε" είπε. Μικρή διακοπή.

"Τι έγινε;" Άκουσε λίγο ακόμα κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι.

"Μάλιστα, " είπε τελικά "καταλαβαίνω. Ηρέμησε, θα περάσω τώρα από εκεί."

Χωρίς άλλη λέξη σηκώθηκε να φύγει. Η Μελίνα έμεινε απλά να τον κοιτάζει σαστισμένη. Τι να είχε συμβεί άραγε; Η απορία αυτή τριβέλιζε στο μυαλό της.

[Nihilio]

εδώ είναι τα προηγούμενα κεφάλαια (ή τουλάχιστον σύνδεσμοι για αυτά)

[Bardoulas©]

Μακράν από τις καλύτερες που έχεις γράψει. Το στυλ σου πάει περισσότερο από το επικό πιστεύω. Περιμένω τη συνέχεια