Θα Είσαι Εδώ

[Glowleaf]

Και εγω χαιρομαι που ηρθα σε επαφη με τις ιστοριες σου. Ειλικρινα με ενεπνευσες. Με εχεις ηδη κανει να ψαχνω τις ιστοριες σου, ετσι αλλωστε ανακαλυψα και αυτην εδω.

 

Οσον αφορα το μυθιστορημα απο διηγημα κλπ κλπ, εγω πιστευω οτι μια ιστορια πρεπει να εκτεινεται σε οσο χωρο χωραει αυτη. Δηλαδη, το βρισκω λαθος να "τεντωνεις" μια ιστορια μονο και μονο για να την κανεις 300 σελιδες, επειδη καποιος μ*****ς ειπε καποτε οτι τοσο μεγαλα πρεπει να ειναι τα βιβλια, και τοσο μεγαλα τα διηγηματα. Τεχνη ειναι, δεν υπαρχουν κανονες. Και δεν θα χαλασεις ενα εργο τεχνης για να το χωρεσεις σε καποιο προτυπο.

 

Οσον αφορα το λεγομενο technobabble, πιστευω οτι στο συγκεκριμενο διηγημα η πληρης απουσια του ειναι αψογη, και παρολα αυτα το κατατασσουμε ανετα στην σουφουφου κατηγορια. Εχω διαβασει αρκετα βιβλια, που ο συγγραφεας ζοριζεται πολυ να δωσει εναν "επιστημονικο" και πιστευτο λογο υπαρξης σε ολα αυτα που κατεβαζει η φαντασια του. Μερικοι το καταφερνουν τελεια, αλλοι το καταστρεφουν. Ακομα και ο George Lucas στο Star Wars επεσε σε αυτη την παγιδα και προσπαθησε να εξηγησει την πηγη της Force, χαλωντας 20 χρονια μυστηριου και εικασιων. (midichlorians)

 

Λιγο μυστηριο δεν βλαπτει. "Ενας πλουσιος εξαγορασε τις αναμνησεις ενος φτωχου". "Μα πως εγινε αυτο?" "Δεν εχει σημασια, εγινε. Δωσε βαση στις τυψεις της συζυγου τωρα."

[Nihilio]

Μπορεί μια ιστορία ΕΦ να αφήσει παράμερα τις επιστημονικοφανείς εξηγήσεις και να εστιαστεί στις συναισθηματικές επιπτώσεις μιας τεχνολογίας; Η ιστορία αυτή απαντάει πως ναι, μπορεί να το κάνει αυτό ανετότατα. Μια έξυπνη ιδέα που έχει αναπτυχθεί με απίστευτη ικανότητα και που μας δίνει μια πολύ δυνατή ιστορία για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, αλλά και για την ανθρώπινη ψυχή. Νομίζω ότι κερδίζει δίκαια το φως του προβολέα για αυτήν την εβδομάδα.

[Cassandra Gotha]

Nihilio, ευχαριστώ που έφερες το φως επάνω σ' αυτό το υπέροχο κομμάτι φαντασίας, συναισθήματος και φιλοσοφίας. Δεν το είχα διαβάσει, και τώρα που το έκανα νιώθω ότι ακόμα ένα ψηφιδωτό από το παζλ της ζωής μου μπήκε στη θέση του.

 

Mman, τα συγχαρητήριά μου.

[Nienor]

Είχα διαβάσει το κείμενο και πολύ παλιότερα και δηλώνω ευτυχής που δεν σχολίασα τότε, όπως και που το φώτισε ο Μιχάλης, οπότε και το ξαναδιάβασα.

 

Είναι πραγματικά μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία που σε κάνει να νιώθεις έντονα και αφήνει περιθώριο για σκέψη αφού έχεις τελειώσει. Δεν είμαι σίγουρη πως είναι το καλύτερο δικό σου που έχω διαβάσει, όμως είναι χωρίς συζήτηση μέσα στην πρώτη τριάδα, αν κι όχι για την ιδέα του, αλλά για την πηγαία ευαισθησία του που σπάνια έχω δει να επιτρέπεις στον εαυτό σου.

 

Μια πάρα πολύ καλή δουλειά, κύριος.

[Nihilio]

Τους δικούς μου διθυράμβους τους είπα παραπάνω, να κάνω τώρα και μια μικρούλα παρατήρηση: έχουμε ως κυρίαρχη φυλή τους μαύρους. Δεν είναι στο περιθώριο, ξεχωρίζουν. Γιατί λοιπόν ο πρωταγωνιστής αναφέρεται σε αυτούς ως "μαύρος"; Γιατί δεν προσδιορίζει το χρώμα του δέρματός τους. Σοκολατί, καστανόχρωμο, μελανό, εβένινο και πάει λέγοντας; Θα το θεωρούσα τόσο λογικό όσο και το "μελαμψός", "χλωμός", "ροδοκόκκινος" και πάει λέγοντας.

[mman]

Τους δικούς μου διθυράμβους τους είπα παραπάνω, να κάνω τώρα και μια μικρούλα παρατήρηση: έχουμε ως κυρίαρχη φυλή τους μαύρους. Δεν είναι στο περιθώριο, ξεχωρίζουν. Γιατί λοιπόν ο πρωταγωνιστής αναφέρεται σε αυτούς ως "μαύρος"; Γιατί δεν προσδιορίζει το χρώμα του δέρματός τους. Σοκολατί, καστανόχρωμο, μελανό, εβένινο και πάει λέγοντας; Θα το θεωρούσα τόσο λογικό όσο και το "μελαμψός", "χλωμός", "ροδοκόκκινος" και πάει λέγοντας.

Πιθανές εξηγήσεις (και λέω πιθανές γιατί το κείμενο έχει φύγει απ' τα χέρια μου εδώ και χρόνια και αντιμετωπίζω το παραπάνω ερώτημα ως ένας ακόμα αναγνώστης):

1. Γιατί οι λευκοί αφηγητές (Ρον, Φαίη) τους έβλεπαν όλους ως "μαύρους", ως την κυρίαρχη μισητή φυλή, και ελάχιστα ενδιαφερόνταν για τις "λεπτές" χρωματικές ή και φυλετικές διαφορές τους.

2. Γιατί νομίζω ότι στο κείμενο υπονοείται ότι όλοι οι "μαύροι" που εμφανίζονται ήταν Αφρικανοί, οπότε είχαν το γνωστό πολύ σκούρο μαύρο χρώμα της Αφρικής. Όχι ότι οι πολυάριθμες φυλές μιας ολόκληρης ηπείρου έχουν ένα ίδιο και απαράλλαχτο χρώμα, αλλά, φάνταζομαί, γιατί πλέον δεν θυμάμαι, ότι ο συγγραφέας δεν θεωρήσε σημαντικό να μπει σε τέτοια λεπτομέρεια -ίσως να το θεώρησε και αποπροσανατολιστικό σε συνάρτηση και με το μέγεθος της ιστορίας.

3. Στη μία και μοναδική περίπτωση που είχε πραγματικά σημασία (στον μαύρο δηλαδή που αγόρασε τον Ρον) το χρώμα του περιγράφεται: "μαύρος σαν την πίσσα άντρας".

4. Γιατί ο (λευκός, ας μην ξεχνιόμαστε) συγγραφέας δεν είχε προσέξει ποτέ του ότι οι "μαύροι" έχουν τόσες διαφορετικές απόχρώσεις όσες ίσως και οι λευκοί. Αν είναι έτσι (που πραγματικά δεν το νομίζω) ίσως έχουμε μια περίπτωση καλυμμένου ρατσισμού που χρησιμοποιεί το ίδιο το έργο για ξεκάρφωμα, αλλά μια που έχω την τιμή(?) να γνωρίζω τον συγγραφέα επί σειρά ετών, θα πρέπει να δεχτείτε τον λόγο μου ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο.

 

Ευχαριστώ για τον προβολέα και τα επιπλέον σχόλια από όλους.

 

Εδίτιον το "τα 'κανες θάλασσα ρε φίλε mman!": Μόλις πρόσεξα αυτό το... Νερωνικό, Ναπολεόντειο, αυτοκρατορικό τέλος πάντων "ο συγγραφέας" και σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για τρίτο πρόσωπο μεγαλοπρέπειας αλλά... απόστασης και μου βγήκε τελείως αυθόρμητα, καθώς έχουν περάσει πλέον πάνω από εννιά χρόνια... Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκε.

Edited August 30, 2009 by mman

[DinMacXanthi]

Κύριε Μιχάλη ρώτα λίγο τον συγγραφέα σε παρακαλώ (αφού έχετε και καλή σχέση). Του πέρασε από το μυαλό να μην παίρνει ο αγοραστής τις μνήμες του Ρον αλλά το ίδιο το σώμα του Ρον;(Μαζί και με τις μνήμες.) Ποια θα ήταν η σκέψη της γυναίκας του να βλέπει τον άντρα της να μπαίνει στο σπίτι αλλά συγχρόνως να ξέρει οτι δεν είναι ο ίδιος; Αυτή ήταν η δική μου σκέψη την ώρα που το διάβαζα και πλησίαζα στο τέλος του. Αυτή ήταν και η ερώτηση που έχω να κάνω στον ΚΥΡΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ (κι ας ντρέπεσαι να το πεις εσύ, σκασίλα μου. Εγώ όταν βλέπω ένα μήλο, το λέω μήλο.)

 

Flashback: Ένα βράδυ πριν λίγες μέρες, αποφάσισα να διαβάσω λίγο vintage Μανωλιό. Άνοιξα το προφιλ του, είδα τα τόπικς του, και είδα το Θα Εισαι Δω. Οπότε τι είπα; "Εδώ είμαστε."

Πολλές σκέψεις την ώρα της ανάγνωσης. Ας πετάξω μερικές σκόρπιες. Η μεταφορά συναισθημάτων με απλές λέξεις ήταν μια από τις κυριότερες. Η αποδοχή του οτι ο εν λόγω κύριος νεαρός ξέρει να γράφει και το'χει που λέω κι εγώ... η σκέψη πως αυτό είναι μέσα στα 2 ή 3 πιο ωραία ελληνικά διηγήματα (δεν προσθέτω το ΕΦ) που έχω διαβάσει. Η συναισθηματική φόρτιση που προσφέρει η ύπαρξη παιδιών (σταμάτα επιτέλους, μου χώνεις το στιλέτο στην καρδιά κι εμένα και τους άλλους, cheater!) η ντροπή που νιώθω ο ίδιος όταν αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να χρησιμοποιήσω όμορφες λεξούλες για να δώσω ομορφιά ενώ εσύ δίνεις εικόνες με λέξεις που είναι απλές κι ασπρόμαυρες σαν τα γράμματα τους. Και με κολλάς στην τεράστια καρέκλα μου (ναι, τεράστια θα στο βαράω για καιρό, αυτό.) με την δύναμη τους.

Συν την σκέψη στη πρώτη παράγραφο που ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είναι έτσι. Θα μου πειτε "είναι δικιά σας σκέψη αυτή, όμορφε νεαρέ από την εξωτική Ξάνθη" και θα έχετε δίκιο. Αλλά εγώ ήθελα από τον κύριο Μιχάλη να το έχει γράψει. Γιατί θα το έγραφε και καλύτερα ακόμα.

Συν το οτι με την ανάγνωση αυτού του διηγήματος, γύρισαν μερικές λυχνίες στο μυαλό μου και επιτέλους κατέβασα καλή ΕΦ ιδέα για διήγημα έπειτα απο καιρό.

Ναι είναι τόσο καλή ιστορία Κύριε Μιχάλη. Είναι τόσο καλή που και μόνο το exposure σ'αυτή, γέννησε μια ιδέα για την οποία ο κάτοχος της έχει αισιόδοξες προβλέψεις. Τhank you.

Εδώ χαίρομαι για μένα που είπα στον Nihilio, "Μιχάλη αυτή η ιστορία του mman είναι για το spotlight." και προφανώς... συμφώνησε. Τι να λέμε τώρα...

 

Υ.Γ. Αν εσείς εσύ ΚύριεΚύριεΚύριεΚύριεΚύριεΚύριεΚύριεΚύριεΚύριε Μιχάλη στην τρυφερή ηλικία στην οποία βρίσκεστε και μετά από τόσα αξιοζήλευτα κείμενα, ντρέπεστε να ονομάσετε εαυτόν συγγραφέα, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί και να πάμε παρακάτω. Να μην ασχολούμαστε καθόλου, όχι να βγάλουμε κανα γραπτό στο χαρτί αλλά να κοιτάμε εκτυπωτές και να κοκκινίζουμε. Είπαμε. ΜΗΛΟ = ΜΗΛΟ

 

10/10

[mman]

Εεεμμμ, για κάποιο λόγο μόλις τώρα το είδα αυτό, Ντίνο.

 

1) Λοιπόν, όχι, δεν είχα σκεφτεί καθόλου αυτή την δυνατότητα -ή ίσως την είχα σκεφτεί και την άφησα στην άκρη λόγω της μεγαλύτερης πρακτικής δυσκολίας να την κάνω αληθοφανή (να διευκρινίσω εδώ ότι το διήγημα αυτό γράφτηκε ειδικά για το "9" που μόλις είχε κυκλοφορήσει και όριο των λέξεων ήταν 3.000). Η αλήθεια είναι ότι αυτό που σκέφτηκες το έγραψα στη "Φωτογραφία" (τ.463 του "9", 11/7/09) αλλά και πάλι δεν ήταν ακριβώς έτσι -ούτε και τόσο πετυχημένο. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε καλύτερο, αλλά φυσικά ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Είμαι πάντως σίγουρος ότι δεν πρέπει ν' αγγίξω κάτι που ξέρω ότι στέκει καλά μετά από τόσο καιρό στην προσπάθειά μου να το κάνω ελάχιστα καλύτερο. Είναι προτιμότερο και για σένα να μείνει έτσι γιατί δεν είναι χρήσιμο ούτε για τον αναγνώστη ούτε για τον συγγραφέα να εκτιμά ο πρώτος μια ιστορία του δεύτερου για 10/10 (ευχαριστώ πάντως!).

 

2) Σχετικά με τη μεταφορά συναισθημάτων με απλές λέξεις, νομίζω ότι αν έχει πετύχει κανείς την ατμόσφαιρα από την αρχή (όχι πάντα εύκολο φυσικά) μετά όλα δουλεύουν σχεδόν μόνα τους: Απλώς δείχνεις στον αναγνώστη τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τα σκηνικά κι εκείνα πατάνε αυτόματα τα κουμπιά στο μυαλό του. Τότε, το καλύτερο που έχει να κάνει ο συγγραφέας νομίζω είναι να αποφύγει τα πολλά και μεγαλόσχημα επίθετα. Δεν χρειάζονται και απλώς λογοτεχνίζουν το κείμενο. Επίσης, νομίζω ότι στο συγκεκριμένο διήγημα, πάρα πολλή πληροφορία μεταφέρεται με τη γλώσσα του σώματος. Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι στην πραγματική ζωή πάνω από το 70% της πληροφορίας μεταφέρεται έτσι, κι αυτός είναι ο λόγος που η γλώσσα του σώματος δουλεύει εξαιρετικά αν μπορέσει κανείς να την οπτικοποιήσει για τον αναγνώστη. Και φυσικά έχεις δίκιο για τα παιδιά: Είναι ένα ύπουλο χτύπημα κάτω απ' τη ζώνη, ή μάλλον κατευθείαν μέσα στην καρδιά, και ομολογώ ότι δεν έχω αντισταθεί σ' αυτήν την "απάτη" και άλλες φορές -και μάλιστα με πολύ χειρότερους τρόπους.

 

3) Αν ένα έργο μπορεί και δίνει τροφή για σκέψη σε μυαλά εκτός του συγγραφέα, έχει πετύχει έναν απ' τους βασικότερους σκοπούς του. Όταν όμως καταφέρνει και εμπνέει, έχει ξεφύγει πολύ πέρα και πολύ πιο πάνω απ' αυτούς. Τιμή μου.

 

Υ.Γ. Το υστερόγραφο του προηγούμενου post μου δεν προσπαθούσε να πάρει πίσω τον χαρακτηρισμό "συγγραφέας", αλλά να αμβλύνει την εντύπωση της τριτοπρόσωπης αναφοράς στο πρόσωπό μου. Τον χαρακτηρισμό έχω αρχίσει να τον συνηθίζω (σιγά-σιγά) τα τελευταία χρόνια, οπότε δεν χρειάζεται να κλείσεις κανένα μαγαζι και μπορείς να κοιτάς τον εκτυπωτή σου ανερυθρίαστα και με βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα... Και, ναι, όπως φαντάζεσαι τα κατάφερες να στρογγυλοκαθίσεις στην κορυφή της γνωστής λιστας και μάλλον θα είσαι εκεί για πολύ καιρό.

Edited September 3, 2009 by mman

[Martin Ocelotl]

Συγνώμη τώρα που πετάγομαι σα πορδή για να πώ κάτι που μάλλον είναι spam(καταραμένη λέξη), αλλά αντιμετωπίζω και εγώ τα ίδια προβλήματα μορφοποίησης του κειμένου με fire Fox 3.5 etc και μόνο ο Google Chrome δείχνει να δουλεύει αξιοπρεπώς...

[mman]

Χάρη στον Martin και την Tiessa, το "Θα Είσαι Εδώ" υπάρχει πλέον και σε μορφή Audiobook. Πολλά ευχαριστώ και στους δύο για την εξαιρετική απόδοση.

Επίσης, μ' αυτή την ευκαιρία να σημειώσω ότι η τρίτη δημοσίευση του διηγήματος έγινε στη συλλογή διηγημάτων "...και το τέρας" (Τρίτων, 2009), την οποία και ανοίγει.

[mman]

Έστω και με καθυστέρηση, να αναφέρω ότι το διήγημα αυτό συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή "...και το τέρας" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τρίτων τον Οκτώβριο του 2009.

[wordsmith]

Από τη ζήλια μου για την ενθουσιώδη κριτική του Ντίνου παραπάνω, θα γίνω κακιά και θα γράψω κι εγώ τη γνώμη μου για το παρόν διήγημα.

Το είχα πρωτοδιαβάσει στο μαύρο βιβλιαράκι του "9", δεν το κατάλαβα (καθόλου πρωτότυπο για διήγημα του mman) και χρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω άλλες 3-4 φορές για να πιάσω το νόημα. Αλλά, ακόμα και τώρα που το έχω καταλάβει, μου φαίνεται σχετικά βαρετό και μελό. Η παρουσία παιδιών είναι, βέβαια, αμερικανιά και σαπουνοπεριά και γενικά έχει μια τέτοια χροιά το ύφος του κειμένου. Αυτή η μελό σκηνή θα μπορούσε να υπάρχει και χωρίς το εφ κομμάτι, σε καμιά ταινία με τον Ξανθόπουλο ή την Ελένη Ζαφειρίου που κάποιος πολύ φτωχός αναγκάζεται να

πουλήσει κάποιο μέλος του σώματός του.

Εντάξει, ως προς τη μορφή δεν είναι και τόσο κλισέ γραμμένο, αλλά μοιάζει στο θέμα. Βέβαια, χωρίς εφ, δε θα υπήρχε η τελευταία σκηνή...

Θεωρώ, αν όχι συγγραφικό ελάττωμα, τουλάχιστον παράγοντα δυσκολίας ως προς την κατανοήση του κειμένου, το ότι υπάρχουν δύο ιδέες εφ αντί μία,

η πώληση αναμνήσεων και η αντιστροφή των ρόλων λευκών-μαύρων ως προς τον πλούτο.

Αναρωτιέμαι ποια θα διάλεγε ο συγγραφέας αν έπρεπε να περιοριστεί στη μία. Εμένα με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η δεύτερη, αλλά είναι θέμα γούστου. Απείρως πιο κατανοητή, αν όχι καλύτερη, εκτέλεση της ίδιας ιδέας θεωρώ το διήγημα του Paul Di Filippo "Μια κλεμμένη πάνινη κούκλα", που έχει δημοσιευτεί στο "9", αλλά δε θυμάμαι σε ποιο τεύχος. Θα το ψάξω και θα το γράψω σε edit.

Θα ήταν άδικο να πω ότι είναι από τα χειρότερα του mman, υπάρχουν κι άλλα που δεν τα καταλαβαίνω όσες φορές και αν τα διαβάσω...:tongue: Και επίσης έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να στερείται τεχνικής ορολογίας! Ορίστε που είναι δυνατόν, κύριοι σαϊφάδες! Μπράβο στον mman, που κατάφερε να κάνει ένα διήγημα ακατανόητο ακόμα και χωρίς technobabble! :lol: Μια νέα εποχή χαράζει για την ελληνική εφ!

[Tiessa]

Ρε συ, Κέλλυ, πες μου ότι μας δουλεύεις!

Δεν είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις αυτό το διήγημα.

Με έκανες να γυρίσω πίσω και να το ξαναδιαβάσω, προσπαθώντας να δω τι ήταν αυτό που πιθανόν να προκαλούσε τόση δυσκολία. Προφανώς δεν περιμένεις να μας πει πώς γίνεται η μεταφορά των αναμνήσεων, που είναι ο πυρήνας της ιστορίας, ούτε και πώς ακριβώς ανατράπηκε η κοινωνικοπολιτική δομή του πλανήτη. Αν δεχτείς ότι αυτά συμβαίνουν, τι άλλο θα έπρεπε να έχει ειπωθεί;

Αν μη τι άλλο είναι και γραμμικά γραμμένο, χωρίς πίσω-μπρος και αυτό που λέει ότι θα γίνει γίνεται.

[wordsmith]

Όχι το πώς γίνονται αυτά, αλλά και μόνο το ότι γίνονται, αυτό άργησα να καταλάβω. Σε τι είδους κόσμο βρισκόμαστε, υπό ποιές συνθήκες διαδραματίζεται η υπόθεση του διηγήματος (που είναι και βαρετή για μένα και ίσως και γι' αυτό δεν πολυπροσπάθησα να το καταλάβω την πρώτη φορά), αυτό είναι που με δυσκόλεψε στην κατανόησή του. Αν και μάλλον φτάνει να καταλάβεις ότι είναι τεχνικά δυνατή η μεταφορά αναμνήσεων για να βγάζει νόημα το διήγημα. Τα άλλα δεν είναι απαραίτητα.

(Μόνο αυτή την ένσταση είχες; Εγώ περίμενα χειρότερα...:tongue:)

[mman]

Κέλλυ, ευτυχώς που μου τα έχεις ψάλει όλ' αυτά και από κοντά και είμαι (ψυχολογικά) προετοιμασμένος.

 

1) [...] δεν το κατάλαβα (καθόλου πρωτότυπο για διήγημα του mman) και χρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω άλλες 3-4 φορές για να πιάσω το νόημα.

 

2) Αλλά, ακόμα και τώρα που το έχω καταλάβει, μου φαίνεται σχετικά βαρετό και μελό.

 

3) Η παρουσία παιδιών είναι, βέβαια, αμερικανιά και σαπουνοπεριά και γενικά έχει μια τέτοια χροιά το ύφος του κειμένου. Αυτή η μελό σκηνή θα μπορούσε να υπάρχει και χωρίς το εφ κομμάτι, σε καμιά ταινία με τον Ξανθόπουλο ή την Ελένη Ζαφειρίου που κάποιος πολύ φτωχός [...]

 

4) Θεωρώ, αν όχι συγγραφικό ελάττωμα, τουλάχιστον παράγοντα δυσκολίας ως προς την κατανοήση του κειμένου, το ότι υπάρχουν δύο ιδέες εφ αντί μία,

 

5) Αναρωτιέμαι ποια θα διάλεγε ο συγγραφέας αν έπρεπε να περιοριστεί στη μία. Εμένα με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η δεύτερη, αλλά είναι θέμα γούστου.

 

6) Απείρως πιο κατανοητή, αν όχι καλύτερη, εκτέλεση της ίδιας ιδέας θεωρώ το διήγημα του Paul Di Filippo "Μια κλεμμένη πάνινη κούκλα"

 

7) Θα ήταν άδικο να πω ότι είναι από τα χειρότερα του mman, υπάρχουν κι άλλα που δεν τα καταλαβαίνω όσες φορές και αν τα διαβάσω...:tongue:

 

8) Και επίσης έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να στερείται τεχνικής ορολογίας! Ορίστε που είναι δυνατόν, κύριοι σαϊφάδες! Μπράβο στον mman, που κατάφερε να κάνει ένα διήγημα ακατανόητο ακόμα και χωρίς technobabble! :lol: Μια νέα εποχή χαράζει για την ελληνική εφ!

 

1) Χμμ. Σεβαστό, αλλά ευτυχώς αποτελείς εξαίρεση. Όπως σου είπα και από κοντά, έχω την αίσθηση ότι λίγη εξοικείωση και εξάσκηση στην πρόσληψη αναγνωστικής πληροφορίας στη Λογοτεχνία του Φανταστικού θα λύσει το πρόβλημά σου (ή μου). Λίγη καλύτερη αναγνώριση των info και hooks και θα δεις ξαφνικά ότι (μετά το "Σάρκινο Φρούτο") δεν γράφω πια τόσο μυστικοπαθώς.

 

2) Βαρετό; Γούστα. Το μελό ήταν ένας φόβος μου. Η ισορροπία είναι πάντα δύσκολη, καθώς η σωστή δόση συγκίνησης διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Παρηγορούμαι με το "σχετικά".

 

3) Αν και δεν ξέρω για ποιον απ΄τους χαρακτηρισμούς να περηφανευτώ περισσότερο, δεν νομίζω ότι οι αμερικάνοι ή οι σαπουνόπερες έχουν πατεντάρει τη χρήση παιδιών για πρόκληση συγκίνησης. Ελπίζω οι χαρακτήρες μου να τα κατάφεραν έστω και λίγο καλύτερα από τους ηθοποιούς που αναφέρεις. Αν όχι, τότε ναι, αυτό πόνεσε πολύ.

 

4) Ελάττωμα, όχι δεν μπορείς να το πεις. Για τη δυσκολία σε παραπέμπω στο (1). Γενικά, φιλοδοξώ να ψυχαγωγώ τον αναγνώστη, όχι όμως χωρίς να χρησιμοποιεί (αρκετά) το αυτό το ένα κιλό μάζας που κουβαλάει στο κρανίο του.

 

5) Χωρίς την κυρίως ιδέα (την πρώτη δηλαδή) δεν θα είχα διήγημα. Γούστα.

 

6) Επιμένοντας να βλέπω την ευχάριστη πλευρά, η σύγκριση και μόνο με κολακεύει. Μου επιτρέπεις να το εκλάβω ως κομπλιμάν;

 

7) Thanks και τρέχα πάλι πάνω στο (1).

 

8) Εεε... ήταν αυτό ένα αμιγώς θετικό σχόλιο; Hurrrrraaayyy!

 

Ευχαριστώ για τον κόπο του σχολιασμού.

 

 

Edit στο (8): Όχι δεν ήταν! Ξέχασα το "ακατανόητο"...

Edited September 10, 2010 by mman

[aScannerDarkly]

Εγώ πάντως δεν έχω διαβάσει διήγημά του που να μου φανεί δυσνόητο... Πέρα από τη Σοκολάτα, την οποία κι αυτή την κατάλαβα, και το Παιχνίδι, που επίσης κατάλαβα. Όλα τα άλλα.... δεν καταλαβαίνω τι το ακατανόητο μπορεί να έχουν.

[Tiessa]

 

(Μόνο αυτή την ένσταση είχες; Εγώ περίμενα χειρότερα...:tongue:)

 

Κοίτα, η κατανόηση ή μη είναι ένα απτό θέμα γι αυτό και ενίσταμαι.

Στο μ' αρέσει-δεν μ' αρέσει, δεν έχει νόημα να έχω ενστάσεις. Είναι αυτό που λένε 'περί ορέξεως...'

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι δεν θα είχα πάει να κάνω ανάγνωση για audio book για ένα διήγημα που δεν θα μου άρεσε. Τουτέστι μεθερμηνευόμενον, διαφωνούμε κάθετα πάνω στο συγκεκριμένο διήγημα.

[Sonya]

Είχα κάνει τα σχόλιά μου στο τόπικ του audiobook, αλλά νομίζω πως ο κύριος Μανωλιός γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως αυτό το κείμενο το αγαπώ και το σέβομαι όσο λίγα. Όχι λίγα δικά του. Λίγα γενικά.

[wordsmith]

Eεεε... Οκ, αυτό με τον Ξανθόπουλο και την Ελένη Ζαφειρίου ήταν λίγο χοντρό. Oπωσδήποτε δεν εννοούσα ότι μοιάζει στην εκτέλεση του μελό, μόνο στο θέμα. Ανακαλώ το σχόλιο. Μάλλον it's very difficult for a moving scene to move ME, the Hard Hearted Humanoid.

Αλλά επιμένω ότι δεν τα καταλαβαίνω τα (πιο πολλά από τα) διηγήματα του mman. Ελπίζω τα ως εδώ μόνο και στο μέλλον να γίνει πιο κατανοητός. Ακόμα δε μπορώ να ξεπεράσω το σοκ της πληροφορίας (δοσμένης από κοντά) ότι ο ίδιος δε διαβάζει συνήθως πάνω από μία φορά το ίδιο κείμενο και τα διηγήματά του είναι επίσης γραμμένα με αυτό το σκεπτικό! Τρομερό! Ειδικά για έναν συγγραφέα!

Και ναι, το τελευταίο ήταν ένα αμιγώς θετικό σχόλιο. Αυτό το χαρακτηριστικό να μην το αλλάξεις στα επόμενα κείμενά σου.

[DinMacXanthi]

Αλλά επιμένω ότι δεν τα καταλαβαίνω τα (πιο πολλά από τα) διηγήματα του mman. Ελπίζω τα ως εδώ μόνο και στο μέλλον να γίνει πιο κατανοητός.

 

Δεν χρειάζεται να επιμένεις για μια προσωπική σου γνώμη από τη στιγμή που το έχεις ήδη εξηγήσει, και μιλάς για κάτι δικό σου. Είναι σαν να επιμένεις ότι έχεις πχ δαγκώσει τον διγέλαδο (δεν διαφώνησε κανείς, οι φωτογραφίες εκεί είναι! )

Προφανώς αυτό που αποδεικνύεις με τα λεγόμενα σου είναι πως ο νεανίας Μιχαήλ δεν είναι συγγραφέας που ταιριάζει στο αναγνωστικό σου στυλ. Αν στο μέλλον γίνει "πιο κατανοητός" θα σημαίνει 2 πράγματα, είτε εσύ θα έχεις αλλάξει, είτε αυτός.

Κι επειδή δε θέλω να αλλάξουν το στυλ των διηγημάτων του (γιατί για να φτάσεις να τον θεωρείς κατανοητό στα μέτρα σου, και με βάση αυτά που λες σε άλλες κριτικές κειμένων του, θα πρέπει να κάνει μασημένο χυλό -Λόλα, να ένα ποζιτρόνιο - το εκάστοτε κείμενο) δεν τίθεται ζήτημα ποιο από τα δυο απεύχομαι...

 

edit: πιο politically correct παράδειγμα

Edited September 11, 2010 by DinMacXanthi

[wordsmith]

Απλώς διευκρινίζω ποια σημεία της αρχικής μου κριτικής ανακαλώ και σε ποια επιμένω. Και ο νεανίας Μιχαήλ έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει τα κείμενά του προς το πιο κατανοητό, απ'ό,τι λέει τελευταία ο ίδιος. Όχι σε σημείο που να γίνει ο αγαπημένος μου συγγραφέας, αλλά τόσο όσο να μη βγει από το στυλ του, φαντάζομαι, το show, not tell.

[Stanley]

Το διάβασα στις 5 το πρωί,το πρώτο που διαβάζω από σένα. Ίσως φταίει η ώρα,οπότε συγγνώμη αν η απορία μου είναι αφελής:

 

 

Αφού ο Ρον "μπήκε" στο σώμα του Σουδανού,ο Σουδανός τι απέγινε; Μπήκε στον Ρον;

 

 

Επίσης,διαβλέπω και μια λογική

 

 

ώστε το ποσό να ειναι μικρότερο. Θα ήταν πρώτης τάξεως σαρκασμός και γκρεμοτσάκισμα...

 

 

Δεν θα θίξω τις προφανείς αρετές του κειμένου,δεν έχω ούτε λόγο ούτε διάθεση ώρα που είναι. Δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα,βέβαια,όπως τόσοι άλλοι,αλλά σίγουρα μου άρεσε πολύ. Κορυφαίο αντίκτυπο πάνω μου είχε το σημείο:

 

Θα είσαι εδώ», ακούμπησε ένα δάχτυλο στον κρόταφό του. «Θα είσαι εκεί», το δάχτυλο κατέβηκε στην καρδιά. Της έκλεισε το μάτι σ’ ένα ηρωικό χαμόγελο. «Πες το, αγαπούλα».

sweet...

Χαίρομαι,πάνω από όλα,που ένας μηχανικός γράφει έτσι. ΖΗΤΩ!

 

 

ΥΓ:Α!Και μια πικάντικη παρατήρηση:αν θυμάμαι καλά,είχες βοηθήσει τον ΜακΞάνθη για τον τίτλο του ΄΄Θέλω να δω΄΄...Η ομοιότητα με τουτον εδώ είναι σατανική!

Edited September 11, 2010 by Stanley

[Solonor]

Το συγκεκριμένο διήγημα είναι πολύ δυνατό και από τα αγαπημένα μου του Μμαν.

Πάντως δικαιολογώ την Κέλλυ. Όχι διότι εγώ δεν κατάλαβα τίποτα, αντίθετα, μου φάνηκε πολύ στρωτό, αλλά επειδή έχω ξανακούσει μια φορά (από άνθρωπο που δεν διαβάζει Ε.Φ.) πως δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι παίζει.

[wordsmith]

Μάλλον εγώ είμαι ακόμα, ως αναγνώστρια, ανάμεσα σ'αυτούς που διαβάζουν και σ'αυτούς που δε διαβάζουν εφ. Δεν έχω διαβάσει αρκετή ακόμα, δηλαδή.

Stanley, ως προς την απορία σου, η τελευταία σκηνή νομίζω ότι δείχνει πως

ο Σουδανός έχει και τις δικές του αναμνήσεις/προσωπικότητα και του Ρον, γιατί αυτό που κάνει απαιτεί και τα δύο.

 

Ως προς το ποσό,

θα ήταν μεγάλη κακία να είναι μικρότερο και θα έκανε το κείμενο εντελώς ακατανόητο...

 

Ωστέ ούτε εσύ συγκινήθηκες; Welcome to the club of Hard Hearted Humanoids!

[mman]

1)

 

Αφού ο Ρον "μπήκε" στο σώμα του Σουδανού,ο Σουδανός τι απέγινε; Μπήκε στον Ρον;

 

 

2) Επίσης,διαβλέπω και μια λογική

 

 

ώστε το ποσό να ειναι μικρότερο. Θα ήταν πρώτης τάξεως σαρκασμός και γκρεμοτσάκισμα...

 

 

3) ΥΓ:Α!Και μια πικάντικη παρατήρηση:αν θυμάμαι καλά,είχες βοηθήσει τον ΜακΞάνθη για τον τίτλο του ΄΄Θέλω να δω΄΄...Η ομοιότητα με τουτον εδώ είναι σατανική!

 

1) Αυτό που λέει η wordsmith:

 

Ο Ρον πέθανε και ο Σουδανός αφομοίωσε τον Ρον. Που σημαίνει ότι μέσα στο μυαλό του Σουδανού εκείνος επικρατεί μεν, αλλά έχει "αρκετό" Ρον για να φερθεί έτσι στο τέλος.

 

2) Η πρόθεσή μου ηταν ακριβώς η αντίθετη. Πάντως δες και την κουβέντα που ακολούθησε σχετικό σχόλιο του PiKei σε προηγούμενη σελίδα.

 

3) Μα γιατί το λες αυτό; [Ναι, εκμεταλλεύτηκα τη φράση κλειδί εκείνου του διηγήματος, που έτυχε να μοιάζει με τον τίτλο αυτού εδώ.]

 

Thx!