Αναμονή Για Το Τέλος

[Nestor]

Όνομα Συγγραφέα:Νέστωρ

Είδος: μάλλον επιστημονική φαντασία

Βία; ελάχιστη

Σεξ; μπα

Αριθμός Λέξεων: ~760

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για το λάηβ, που μάλλον δεν το πρόλαβα για κανα 5λεπτο... Ελπίζω να σας αρέσει...

Όπως πάντα, κάντε σχόλια!!

 

 

Αναμονή για το τέλος

 

 

Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει, και αυτός πέθαινε.

 

Μόνος και φοβισμένος. Προσπάθησε να κινηθεί αλλά ήταν ανήμπορος και δεν ένιωθε τα πόδια του εδώ και ώρα. Έμεινε εκεί, ακουμπισμένος στο έδαφος πίσω από τους θάμνους, αβοήθητος. Δεν ήξερε αν τον γυρεύουν ακόμη.

 

Σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και κοίταξε τα άστρα, προσμένοντας να πάρει κάποια απάντηση από το φως τους. Μια παλιά συνήθεια που του έχει μένει από παιδί, να σηκώνει τα μάτια στον έναστρο ουρανό για να βρει απαντήσεις. Αυτά, όπως και κάθε νύχτα που θυμόταν, τρεμόπαιζαν δειλά, και πότε πότε χάνονταν πίσω από τα σύννεφα, χωρίς όμως να τους δίνουν κάποια απάντηση.

 

Προσπάθησε μάταια να θυμηθεί πόση ώρα είχε περάσει που ήταν εκεί. Δεν είχε αίσθηση του χρόνου, και αν είχε, την απώλεσε σίγουρα. -Πόση ώρα πάει; Σκέφτηκε και πάλι. Και πάλι μάταια.

 

Κοίταξε γύρω του το μέρος οπού πιθανότατα θα άφηνε την τελευταία του πνοή αν δεν ερχόταν να τον βρει κάποιος. Αλλά κανείς δεν φάνηκε. Σκέφτηκε να φωνάξει βοήθεια, να ουρλιάξει, αλλά σίγουρα η φωνή του θα ακουγόταν και στους κυνηγούς του όπως και στους διασώστες του. Και ήταν σίγουρος πως τον κυνηγούσαν, αλλά όχι εάν κάποιος τον αναζητούσε για να τον σώσει. Και αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα στον θάνατο που κυλούσε στις φλέβες του και να κατακρεουργηθεί, σίγουρα προτιμούσε να περιμένει.

 

-Πόση ώρα πάει; Η σκέψη αυτή γύριζε στο μυαλό του σαν μια μύγα γύρω από ένα κουφάρι. Αλλά δεν υπήρχε απάντηση. Το σκοτάδι είχε απλωθεί σε όλο το τοπίο και έκρυβε κάθε κίνηση και κάθε σχήμα φαινόταν παραλλαγμένο, απειλητικό, και δεν του πρόσφερε κανέναν εφησυχασμό έστω και της στιγμής.

 

Η ίδια σκέψη ήρθε ξανά απρόσκλητη στο μυαλό του, -Πόση ώρα πάει; Αδυσώπητα του έκλεινε κάθε άλλη σκέψη.

 

Έπρεπε να θυμηθεί, για να μπορέσει να καταλάβει πόση ώρα του είχε απομείνει ακόμη. Για πόση ώρα ακόμη θα ένιωθε την ψύχρα του νυκτερινού ανέμου να του τρυπάει το δέρμα, και πόση ώρα είχε μέχρις ότου αδειάσει η ζωή από μέσα του. Πλέον του είχαν απομείνει τόσα λίγα. Ακόμη και οι αναμνήσεις του ξεθώριαζαν, όπως ξεθώριαζε και το μέλλον εμπρός του.

 

Και περίμενε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει σε αυτήν την κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου που είχε βρεθεί. Ο νους του γύρισε πίσω, στις ώρες πριν το δηλητήριο χυθεί στις φλέβες τους και αρχίσει να τον τρώει από μέσα σαν ένα σαρκοβόρο παράσιτο, όπως αυτά που είχε δει μικρός. Μόνο εκείνες οι σκέψεις ίσως είχαν την απάντηση στην ερώτησή που του έτρωγε το μυαλό, -Πόση ώρα πάει;

 

Ήταν μια αποστολή απλή, ρουτίνας θα την έλεγε. Ο στόχος τους ήταν να μπει στις εχθρικές γραμμές και να εντοπίσει τα συστήματα τηλεπικοινωνιών. Μετά θα κατεδείκνυε το στόχο με λέιζερ και ένα από τα σκάφη σε τροχιά πάνω από τη θέση τους θα τον κατέστρεφε με το κανόνι ιόντων.

 

Κατάφεραν και πέρασαν τις εμπροσθοφυλακές του εχθρού ακολουθώντας ένα μονοπάτι που υπήρχε, και που τους το είχε υποδείξει κάποιος από τους κάτοικους αυτού του άλλοτε ήσυχου και καταπράσινου πλανήτη. Βρήκαν το στόχο τους και η καταστροφή του ήλθε σε λίγα λεπτά. Άνοιξαν το σύννεφα, ο αέρας σχίστηκε και διαμαρτυρήθηκε θαρρείς με μια τιτάνια βοή καθώς η ακτίνα ιόντων έσκισε την συνέχεια του και έπεσε επάνω στα κτίσματα. Κορμιά και χτίρια εξαϋλώθηκαν και φάνηκαν στιγμιαία σαν σκιές μέσα από το φως που ξεχύθηκε.

 

Καθώς γυρνούσαν έπεσαν σε ενέδρα. Άκουσε τους πυροβολισμούς από πίσω και είδε τον Ντάβιρ να πέφτει στο έδαφος. Και τότε το ένιωσε. Ένα διαπεραστικό τσίμπημα στην πλάτη του και μετά άλλο ένα. Κατάλαβε πως αυτά τα ηλίθια πρασινόδερμα γκρέμλινς τον χτύπησαν με φυσοκάλαμα.

 

Δεν ένιωσε άλλο πόνο, μόνο ένα ξαφνικό μούδιασμα στα πόδια του που τον σώριασε στο έδαφος. Προσπάθησε να σηκωθεί, και παραπατώντας άρχισε να προχωράει. Άκουσε τις κραυγές τους, και κατάλαβε πως δεν τον κυνηγούσαν. Δεν είχε νόημα άλλωστε, γιατί, δεν υπήρχε αντίδοτο για το δηλητήριο που χρησιμοποιούσαν. Θα έρχονταν για αυτόν όταν θα ήταν η ώρα του.

 

Στις ώρες που πέρασαν κατάφερε και κρύφτηκε στο σημείο που παρέμενε αυτό το διάστημα, μισολιπόθυμος, νιώθοντας τον θάνατο να προχωράει αργά και να τον παίρνει κομμάτι κομμάτι.

 

Ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει από τον βορά και έβαψε με τις πρωινές του αχτίνες την πεδιάδα χρυσή. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε φόβο για το φως του ήλιου. Με το φως θα τον έβρισκαν οι διώκτες του. Αλλά πλέον δεν είχε νόημα τίποτα από όλα αυτά.

 

Είχε πάρει την απάντηση του. Ήξερε πως πέρασε όλη η νύχτα, 16 γήινες ώρες είναι εδώ τέτοια εποχή, και το μόνο που του έμεινε να κάνει είναι να κοιτάει τον ήλιο για τελευταία φορά να βάφει τα πάντα χρυσά.

Edited November 21, 2008 by Nestor

[kitsos]

Όμορφο, στρωτό χωρίς αλλαγές στο ύφος και ολοκληρωμένο. Με βάση το χρόνο που είχες στη διάθεσή σου θεωρώ ότι πέτυχες το στόχο σου. Μπράβο Νέστωρ.

[Guest roriconfan]

Μη σώσει και πάρω ποτέ μέρος σε flash fiction. Είμαι πολύ κατά των μικροσκοπικών ιστοριών. Αντικειμενικά, για το μέγεθος του είναι συγκροτημένο και σταθερό στο ύφος του. Αλλά μόνο αυτό.

[Tiessa]

Βρήκα το διήγημα καλογραμμένο και πράγματι, όπως λένε και οι δυο προλαλήσαντες, με το ύφος σταθερό και τις περιγραφές καλές. Απλώς θα ήθελα η δράση να ήταν live. Θα έχανες ίσως την ενδιαφέρουσα και ελκυστική αρχή "Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει, και αυτός πέθαινε" αλλά θα ήταν η δράση επί σκηνής κι όχι μέσα από τις σκέψεις του ετοιμοθάνατου και θα γινόταν λίγο πιο ενδιαφέρον. Φυσικά αυτά είναι ψιλά γράμματα δεδομένου του χρόνου που είχαμε όλοι μας διαθέσιμο, αλλά το λέω γιατί δεν ήταν άσχημη ιστορία και μου άρεσε επίσης που είχαμε το δηλητήριο σε άλλη μορφή (με το φυσοκάλαμο). Στα περισσότερα ήταν το κλασικό υγρό στο μπουκαλάκι.

[mman]

Θα είμαι σύντομος ανάλογα και με το μέγεθος του flash, αλλά και αυστηρός, αφού επιζητάς σχόλια και επιπλεόν οι συγγραφικές σου δυνατότητες είναι σαφείς:

Καλογραμμένο, ναι, είναι. Αλλά τι συμβαίνει στην ιστορία σου; Θα είμαι σκληρά ειλικρινής. Τίποτα. Το μόνο που δίνεις στον αναγνώστη είναι το εύρημα του χρόνου που περνάει και της απορίας του ήρωα γι αυτόν, αλλά κι αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από τον θάνατο που ήδη γνωρίζουμε ότι θα έρθει. Δυστυχώς δεν φτάνει.

Δεν θα έμπαινα στον κόπο να σε στενοχωρήσω, αν δεν έβλεπα ένα αρκετά υποσχόμενο γράψιμο, που είναι κρίμα να μην συνοδεύεται από την ανάλογη ουσία.

Φυσικά και υπάρχει το ελαφρυντικό του χρονικού περιορισμού συγγραφής, αλλά θεωρώ υποχρεώσή μου να επισημάνω το πρόβλημα που βλέπω, ακριβώς επειδή (επαναλαμβάνω για δεύτερη φορά) το γράψιμό σου κάνει τον αναγνώστη να απαιτεί περισσότερα.

Να είσαι καλά και οπωσδήποτε να συνεχίσεις να γράφεις.

[Nestor]

Καλησπέρα. Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, και είναι πάντοτε καλοδεχούμενα, γιατί με αυτά αναπτύσσω τις δυνατότητές μου. Να είστε καλά!