Ο Θόδωρος και το βέλος

[Mors Planch]

Είδος: Εναλλακτική Ιστορία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1338

Αυτοτελής; Ναι (για την ώρα...)

Σχόλια: Μια ιδέα που ήθελα να δοκιμάσω...

 

Τα λάβαρα του Αγίου Μάρκου ανέμιζαν απ΄την δογική γαλέρα καθώς αυτή πλησίαζε την ακτή του Κοσμίδιου. Στην ακτή μια μικρή ομάδα ιππέων την περίμενε ενώ δυο βάνδα κατάφρακτών καβαλλάριων ήταν παρατεταγμένα λίγες δεκάδες μέτρα πιό πίσω.

 

Η ευσέβεια του Αλέξιος ο Δούκας, πιστος εν Χριστώ βασιλευς των Ρωμαίων περίμενε με σφιγμένα τα δόντια τη γαλέρα να πλησιάσει. Ο ηγέτης της Οικουμένης να περιμένει έναν απλό Ιταλό έμπορο. Ανήκουστό! Μα αναγκαίο. Ούτε καν σκέφτηκέ το πώς είχε κερδίσει την πορφύρα λίγες εβδομάδες νωρίτερα ούτε βέβαια με ποιον τρόπο το είχε κάνει.

 

Ο δόγης έμεινε ατάραχος κάτω από το βλέμμα του αυτοκράτορα. Πάνω από 90 χρονών, σχεδόν τυφλός, κάποιοι έλεγαν εξ αιτίας των Ρωμαίων που των είχαν τυφλώσει με ένα κοίλο κατοπτρο σε μια μια παλιότερη πρεσβεία του στη Βασιλεύουσα άρχισε ξερά να εκθέτει τις απαιτήσεις της Γαληνότατης και των Προσκυνητών, όπως αυτοαποκαλούνταν οι Σταυροφόροι. Πένηντα καντητάρια χρυσού έπρεπε να παραδοθουν στους Προσκυνητές αμέσως, επιπλέον χρυσός αργότερα και οι Προσκυνητές επίσης να αποζημιωθούν για τις ζημιές που τους είχε προκαλέσει η Ελληνική απιστία.

 

Ο Αλέξιος είχε γίνει κατακόκκινος από το θυμό του ακούγοντας τη θρασύτητα των λόγων του δόγη. Οι αυλικοί που τον είχαν ακολουθήσει στη συνάντηση δεν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, άλλοι συμμεριζόμενοι το θυμό του αυτοκράτορα τους στα λόγια του Βενετσιάνου, αλλοι παρατηρώντας τον και φροντίζοντας να δείξουν πως συμμεριζόντουσαν τα συναισθήματα του. Ο δόγης τελείως αδιάφορος για το θυμό των συνομιλητών του συνέχισε απαιτώντας να αναγνωρίσει ο Αλέξιος την υποταγή της ανατολικής στη δυτική εκκλησία που είχε αποδεχθεί ο προκάτοχος του στην πορφύρα, άλλωστε ο Αλέξιος τον είχε θάψει με βασιλικές τιμές αφού τον είχε δολοφονήσει αναγνωρίζοντας τις πράξεις του ως νόμιμες, μέχρις ότου η φωνή του σκεπάστηκέ από το ξαφνικό ποδοβολητό των αλόγων. Ο Αλέξιος και οι αυλικοί του στράφηκαν στο θόρύβο, ένιωσαν τη γη να τρέμει από κάτω τους από την επέλαση των 400 ιπποτών που έρχονταν κατά πάνω τους και με ελάχιστες εξαιρέσεις έσπευσαν να τραπούν σε φυγή προς τα τείχη της Βασιλεύουσας. Οι στριγγός ήχος των βάλλιστρων ακούστηκε από τη γαλέρα του δόγη και ένα από τα βέλη χτύπησε των Αλέξιο ανάμεσα στο θώρακα και το κράνος σκοτώνοντας τον ακαριαία.

 

Ο Θεόδωρός ήταν ανάμεσα στις ελάχιστες εξαιρέσεις καθώς είχε τρέξει να οδηγήσει τους καβαλάριους ενάντια στους επελαυνοντες ιππότες. Οι δύο σιδερένιες μάζες συγκρούστηκαν με μανία, άνθρωποι και άλογα έπεσαν χτυπημένοι από τις λόγχες εκατέρωθεν και οι δύο μάζες έγιναν μία καθώς ιππότες και καβαλάριοι μη μπορώντας να σπάσουν ο ένας την παράταξη του άλλου έγιναν ένα και άρχισαν να ανταλλάσουν χτυπήματα με σπάθες κι απελατίκια. Οι ιππότες τελικά αποτραβήχτηκαν και οδήγησε τους κατάφρακτους του πίσω στην Πόλη με το πτώμα του νεκρού αυτοκράτορα.

 

Οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας τον υποδέχτηκαν παγωμένοι καθώς οι δρούγκες του καβαλαρικού μετέφεραν το νεκρό του Αλέξιού προς την Αγιά Σοφιά. Τέσσερις αιώνες είχαν περάσει από τότε που Βασιλευς των Ρωμαίων είχε σκοτωθεί από τον εχθρό και ποτέ με τέτοιο τρόπο. Ένα μείγμα οργής και φόβου άρχισε να κατακλύζει τις ψυχές των Κωνσταντινοπουλιτών. Οργής που ο δημοφιλής Αλέξιος είχε σκοτωθεί με δόλο από τους μισητούς Λατίνους. Φόβου καθώς η αυτοκρατορία είχε μείνει ακέφαλη με τους Λατίνους έξω από τις πύλες της Πόλης. Άρχοντες και λαός άρχισαν να συρρέουν προς την Αγιά Σοφιά και ονόματα για πιθανούς αυτοκράτορες να ακούγονταί.

 

Ο Θεόδωρος μπήκε στην Αγιά Σοφιά με τον συνονόματο του Δούκα. Τους δύο υποψήφιους αυτοκράτορες υποδέχτηκε η απόλυτη σιγή λές και λαός και στρατός κρατούσαν την ανάσα τους για να δούν τη θα συνέβαινε. Άρπαξε την ευκαιρία και φώναξε «τον πατριάρχη, μόνο ο πατριάρχης μπορεί να διαλέξει!» Ο πατριάρχης δεν πρόλαβε να αποφασίσει. Οι πρώτες φωνές με το όνομα του Θεόδωρου ακούστηκαν μέσα στο πλήθος και σύντομα κατέκλυσαν την Αγιά Σοφιά. Ο Δούκας, συνυποφήφιος του αυτοκράτορας, ξεκρέμασε το στέμμα του Μεγάλου Κωνσταντινου και το τοποθέτησε ο ίδιος στο κεφάλί του Θεόδωρου ενώ οι στρατιώτες τον σήκωναν στις ασπίδες τους και η Μεγάλη Εκκλησία και οι δρόμοι γύρω της αντηχούσαν από το «Βασιλέως Θεοδώρου πολλά τα έτη». Ο Ιωάννης Καματηρός, ο πατριάρχης δεν είχε παρά να δώσει την ευλογία του. Και ο Θεόδωρος έγινε πιστος τω Χριστώ τω θεώ βασιλευς των Ρωμαίων Θεόδωρος ο Λάσκαρις.

 

Βρέθηκε αυτοκράτορας σε μια πολιορκημένη πόλη και μια αυτοκρατορία που κατέρρεε. Για να σωθεί η Βασιλεύουσα έπρεπε οι οχτακόσιες χιλιάδες των κατοίκων της να την σώσουν. Οχτακόσιες χιλιάδες που μισούσαν τους Λατίνους αλλά είχαν μάθει να είναι αδιάφορες μετά από δύο δεκαετίες ανίκανων αυτοκρατόρων. "Ας μας σώσει ο αυτοκράτορας, οι άρχοντες και οι μισθοφόροι τους." Τα ταμεία του άδεια. Ο πατριάρχης να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τη διαμάχη του με τους καθολικούς. «Η Κωνσταντινούπολή πληρώνει την αμαρτία των Αγγέλων που υποτάχτηκαν στον Πάπα.»

 

Έκανε σημαία του το νεκρό Αλέξιο σε απάντηση. «Ο Αλέξιος θυσιάστηκε για να μας συγχωρήσει ο Κύριος από τις αμαρτίες των Αγγέλων. Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε για να σωθεί η Βασιλεύουσα. Το επιχείρημα ήταν ακαταμάχητο ιδίως όταν πρώτος ο ίδιος ο Θεόδωρος διέθετε τη δική του περιουσία και πίσω του βρίσκονταν οι δρούγγες των κατάφρακτων και των Βαράγγων για να το αποδείξουν . Τα πολύτιμα σκεύη των εκκλησιών του θεού της αγάπης γέμισαν τα ταμεία του κράτους ώστε να πολεμήσει τους ανθρώπους που είχαν έρθει να το πολεμήσουν στο όνομα του ίδιου θεού. Ιερείς και καλόγεροι έσπέυσαν να ενισχύσουν την προπαγάνδα του άλλοι από πίστη άλλοι ακολουθώντας τις οδηγίες του πατριάρχη «Οι δόλιοι Λατίνοι θέλουν να υποτάξουν την εκκλησία και να διαγουμησουν την Πόλη. Όλοι στα τείχη! Θάνατός στους Φράγκους και τους Βενετικούς!»

 

Οι ευγενείς άλλοι έκοντες άλλοι άκοντες έσπευσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της εκκλησίας και του αυτοκράτορα τους. Άλλωστε αν δεν πλήρωναν θα είχαν να αντιμετώπισουν την οργή της εκκλησίας, του όχλου και των Βαράγγων του αυτοκάτορα που κάθε άλλο παρά διατεθημένοι ήταν να ξαναμείνουν απλήρωτοι. Όταν την Παρασκεύη στις 9 Απρίλη οι Λατίνοι επιτέθηκαν τους υποδέχτηκε μια βροχή από βλήματα από τα μαγγανα και τους καταπέλτες. Λίγοι υπό τον κόμη του Σαιντ Πολ κατέφεραν να απόβιβαστούν κάτω από τα τείχη αλλά αποδεκατίστικαν από τα τόξα και τις τζάγγρες των υπερασπιστών.

 

Τρείς μέρες μετά ξαναεπιτέθηκαν. Αυτή τη φορά δύο νάβες δεμένες μεταξύ τους, ο Παράδεισος και ο Προσκυνητής κατάφεραν να κολλήσουν πάνω στον πύργο του Πέτριου και να τον καταλάβουν. Τον ένα πύργο ακολούθησε δέυτερος και οι άντρες του Πέτρου της Αμιένης κατάφεραν να καταλάβουν ένα κομμάτι των τειχών και οι σταυροφόροι άρχισαν να ξεχύνονται μέσα στη Βασιλεύουσα μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι με τους Βαράγγους και τους κατάφρακτους που ο Λάσκαρης κρατούσε σε εφεδρεία. Έβαλαν φωτιά για να κρατήσουν τους Έλληνες σε απόσταση. Η νύχτα πέρασε με σταυροφόρους και Έλληνες να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους και με το ξημέρωμα της άλλης μέρας η μάχη ξανάρχισε σφοδρότερη. Αλλά οι σταυροφόροι ήταν πολύ λίγοι και ποιο ευάλωτοι στις οδομαχίες από ότι στα ανοιχτά. Προχώρησαν πολεμώντας για κάθε δρόμο και κάθε σπίτι ώσπου η εξάντληση και οι απώλειες τους σταμάτησαν. Έριξε τις δικές του εφεδρείες στη μάχη. Ως το βράδυ οι μόνοι ζωντανοί σταυροφόροι μέσα στα τείχη ήταν οι άντρες του Ερρίκου του Αινώ και του Λουδοβίκου του Μπλουα που είχαν την τύχη να μπορέσουν να παραδοθούν στην αυτοκρατορική φρουρα, οι πολιτοφύλακες δεν είχαν δείξει ιδιαίτερη διάθεση να κρατούν αιχμαλώτους.

 

Όσοι σταυροφόροι κατάφεραν να γλιτώσουν τραβήχτηκαν στο Γαλατά. Οι κήρυκες του, έδωσαν τόσο σε αυτούς όσο και στους Λατίνους του Γαλατά την επιλογή ανάμεσα στο να φύγουν και στο να επιτεθεί στο Γαλατά. Δεν δυσκολεύτηκαν να τους πείσουν. Η ήττα ήταν ακόμα νωπή, όπως και οι μνήμες των σφαγών των Λατίνων από τον όχλο της Κωνσταντινούπολης όταν είχε ανέβει στο θρόνο ο Ανδρόνικος Κομνηνός 22 χρόνια πρίν.

 

Δύο βδομάδες αργότερα ήταν στα τείχη για να δει την αναχώρηση των Λατίνων. Πίσω του εργάτες επισκεύαζαν κιόλας πολλά απ΄τα καμμένα σπίτια. Χαμογέλασε στη θέα. «Από τους υποτιθέμενους στρατιώτες του Χριστού, για την ώρα σωθήκαμε. Τώρα μας μενουν τα μικροπροβλήματα που είχαμε πριν έρθουν. Τούρκοι, Βούλγαροι, έξι δικοί μας στασιαστές, 2 επίδοξοι συτοκράτορες. Προσθέτουμε σε αυτά ότι πλέον είμαστε σε πόλεμο με τη Βενετία, τον πεθερό μου σαν τρίτο επίδοξο αυτοκράτορα, έναν ανύπαρκτο στόλο και τον στρατό που παραλίγο να χάσει την Πόλη. Ωραίος καιρός για να είμαι η ευσέβεια του, ο γαληνότατος Βασιλεύς των Ρωμαίων.» σκέφτήκε σαρκαστικά καθως η μακριά γραμμή των εμπορικών και όσων Βενετσιάνικων πολεμικών είχαν σωθεί χανόταν με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου στα νερά της Προποντίδας…

[DinoHajiyorgi]

Φίλτατε Mors Planch, δεν ξέρω αν είμαι ικανός να κρίνω - σωστά - αυτό σου το πόνημα. Σε πρώτη ανάγνωση, και κυρίως, εφόσον ξέρω πως είναι εναλλακτική ιστορία, είμαι στο απόλυτο σκοτάδι για την διαφορετικότητα της ιστορίας που εκθέτεις. Νομίζω πως εκεί είναι και το ζουμί για σένα.

 

Να μαντέψω, και συγνώμη για την άγνοια μου (όσον αφορά ονομασίες βυζαντινών αυτοκρατόρων), πως αυτή είναι η τέταρτη σταυροφορία; Εκείνη η οποία της επιτράπηκε κανονικά να μπει στην Πόλη και κατέκαψαν τα πάντα; Άλλη ιστορική σημαντικότητα επί του θέματος δεν μπορώ να υποθέσω. Και δίκιο να έχω, για την τέταρτη σταυροφορία, μου διαφεύγουν όλες οι πολιτικές προεκτάσεις και ιδιωτικά κίνητρα των χαρακτήρων που πρωταγωνίστησαν σε αυτά τα γεγονότα.

 

Για να σου μιλήσω όμως για τις πλευρές που αγγίζουν εμένα, αυτά που έχουν σημασία σε εμένα, το γραπτό σου με απογοητεύει. Είναι γραμμένο σαν κείμενο σε σχολικό βιβλίο ιστορίας.

 

Έχω ανάγκη να μου γνωρίσεις τους έστω εναλλακτικούς πρωταγωνιστές σου. Η ολοκληρωτική αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο δεν με βοηθάει.

 

Έχω ανάγκη να ακούσω διάλόγους. Να ακούσω τις σκέψεις τουλάχιστο ενός, του κεντρικού σου ήρωα. Θέλω να μου ζωγραφίσεις τα κίνητρα τους. Θέλω οι τελευταίες σκέψεις του αυτοκράτορα να με αγγίξουν και να νιώσω πως αφορούν κι εμένα, κι όχι κάποιους παλιούς, νεκρούς κι ανύπαρκτους σήμερα ανθρώπους.

 

Μη φοβάσαι να μας βγάλεις από την αίσθηση της «διάλεξης». Επέκτεινε τις μάχες, δώσε περιγραφές δράσης, δές το σαν μυθιστόρημα, ξύπνα τον αναγνώστη σου.

 

Αν είχα γνωρίσει τον ήρωα σου (και καθώς τον διάβαζα ονειροπολούσα πίσω από την αυτοκρατορική του πανοπλία έναν Charlton Heston ή έναν Λάκη Κομνηνό) μετά το τέλος της ανάγνωσης θα googlαρα τα ονόματα που δίνεις για να δω από περιέργεια τι έγινε και στ’αλήθεια. Το κάνω συχνά όταν δω μια χολυγουντιανή ιστορική ταινία που μ’αρέσει (Braveheart, The Last Samurai κλπ). Αντ’αυτού, μόλις τελείωσε το μάθημα, δεν περίμενα την ώρα να βγω από την τάξη.

 

Τις γνώσεις τις έχεις κι αυτό είναι καλό. Δούλεψε λίγο στο δράμα και την παρουσίαση.

Edited December 27, 2008 by DinoHajiyorgi

[Mors Planch]

Μη φοβάσαι να μας βγάλεις από την αίσθηση της «διάλεξης». Επέκτεινε τις μάχες, δώσε περιγραφές δράσης, δές το σαν μυθιστόρημα, ξύπνα τον αναγνώστη σου.

 

Αν είχα γνωρίσει τον ήρωα σου (και καθώς τον διάβαζα ονειροπολούσα πίσω από την αυτοκρατορική του πανοπλία έναν Charlton Heston ή έναν Λάκη Κομνηνό) μετά το τέλος της ανάγνωσης θα googlαρα τα ονόματα που δίνεις για να δω από περιέργεια τι έγινε και στ’αλήθεια. Το κάνω συχνά όταν δω μια χολυγουντιανή ιστορική ταινία που μ’αρέσει (Braveheart, The Last Samurai κλπ). Αντ’αυτού, μόλις τελείωσε το μάθημα, δεν περίμενα την ώρα να βγω από την τάξη.

 

Τις γνώσεις τις έχεις κι αυτό είναι καλό. Δούλεψε λίγο στο δράμα και την παρουσίαση.

 

Για να αρχίσουμε με το ιστορικό υπόβαθρο, ναι είναι η τέταρτη σταυροφορία. Η αλλαγή είναι βέβαια στο θάνατο του Αλέξιου στην αρχή της ιστορίας και τη διαδοχή του από το Θεόδωρο Λασκαρή. Στην πραγματικότητα ο Αλέξιος δεν πεθανέ, η Κωνσταντινούπολη έπεσε και ο Θεόδωρος ήταν αυτός που ίδρυσε την αυτοκρατορία της Νίκαιας.

 

Για το τεχνικό μέρος το κείμενο ήταν επίτηδες όλο σε τρίτο πρόσωπο. Βασικά θέλω να δοκιμάσω δύο πράγματα. Πρώτα την αντίδραση του αναγνώστη στο συγκεκριμένο στύλ γραφής εναλλάκτικής ιστορίας. Στα αγγλικά υπάρχουν δείγματα από το For Want of a Nail του Sobel που είναι γραμμένο ολόκληρο σαν βιβλίο ιστορίας γραμμένο στην εναλλακτική πραγματικότητα μέχρι και την... φανταστική βιβλιογραφία στο τέλος μέχρι (πολύ ποιό συχνά) σύντομες ιστορίες. Στα Ελληνικά ελλείψη Εναλλακτικής Ιστορίας γενικότερα πρέπει να κάνεις όπως στη συνταγή με την ομελέτα. "Πρώτα βρείτε αυγά"

 

Το δεύτερο είναι πάλι η αντίδραση σε κάτι γραμμένο στο στύλ του Agent of Byzantium και του Atlantis του Turtledove. Αντί να έχεις ενα μυθιστόρημα σαν την Πλατεία Λένιν του Φύσσα, να έχεις μια αλυσίδα μικρών ιστορίων που αρχίζουν από το σημείο της αλλαγης της ιστορίας και να συνεχίζουν από εκεί μέσα στο χρόνο με πολλές φορές διαφορετικούς (ή και ανύπαρκτους) πρωταγωνιστές. Διάλεξα την 4η σταυροφορία σαν σημείο της αλλάγης πρώτα γιατί είναι το γεγονός που καθόρισε το μέλλον Ελλήνων, Βαλκανίων κτλ μέχρι και σήμερα, δεύτερον γιατί είναι απ τα λίγα ιστορικά γεγονότα που ο μέσος Έλληνας αναγνώστης δεν θα έχει, υποτίθεται, πρόβλημα να παρακολουθήσει (αν έχουμε αλλαγή... στο πότε γίνεται ο Λαμιακός πόλεμος πόσοι θα το παρακολουθούσαν χωρίς εγκυκλοπαίδεια;) και τρίτον γιατί με βόλευε και μένα αφού έχω ξαναγράψει σε αυτή περίπου την εποχή.

 

Το αποτέλεσμα του πειράματος στην κρίση των θυμάτων εεε των αναγνωστών.

Edited December 27, 2008 by Mors Planch