Ο Λέκγουελ και οι ξεχασμένοι θεοί - Κωνσταντίνος Μίσσιος

[KELAINO]

«γαμμές»

 

Τι φοβεό, τί τομεό! ΚΑΙ απογοητευμένη από τη σαφή έλλειψη συνέχειας ΚΑΙ χωίς ο στις γαμμές μου...

[Sonya]

Ήταν ηθελημένες οι "γαμμές"...

 

O tempoa, o moes...

[wordsmith]

Για να είμαι ειλικρινής, είχα ξεχάσει πως το είχα και αυτό στα υπόψη για διάβασμα, μέχρι που είδα τον ίδιο τον constantinos στο μιτιγκ στη Βύνη την περασμένη Παρασκευή, όπου ήμουν πάνω στο "τι να πάρω για διάβασμα στις διακοπές; " και θυμήθηκα τον "Λέκγουελ" που τον είχα αγοράσει καιρό τώρα και τον είχα και καθότανε.

Καταρχάς το βιβλίο είναι ωραίο σαν έκδοση, εξώφυλλο και γραμματοσειρά - τα προσέχω εγώ αυτά. Τούβλο μόνο λόγω Διόπτρας, η οποία έχω παρατηρήσει και σε άλλα της βιβλία ότι χρησιμοποιεί πολύ χοντρό χαρτί και τα κάνει βαριά χωρίς να έχουν και τις άπειρες σελίδες.

 

Από το ίδιο το κείμενο μου άρεσαν:

-Το γράψιμο. Πλούσιο λεξιλόγιο χωρίς λάθη, αρκετά ποιητικές περιγραφές παντού, οι οποίες "γλυκαίνουν" ακόμα και μερικές σκληρές σκηνές (δεν ξέρω αν θα αρέσει σε όλους αυτό) και πολλές φράσεις που μου ήρθε να τις κλέψαντιγράψω. Πολλά μπράβο!

-Οι ιδέες. Πολλές όμορφες και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες "κεντάνε" είτε το σκηνικό, είτε τα γεγονότα. Πολύ καλό αυτό, δείχνει ότι ο συγγραφέας δεν επαναπαύεται στην πρόκληση "εύκολων" συγκινήσεων, αλλά φιλοδοξεί να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο και ξεχωριστό, που να "μείνει" στον αναγνώστη. Με εμένα το πέτυχε.

-Ο κόσμος. Τρελαίνομαι για ουτοπίες, δυστοπίες και γενικά φτιαχτούς κόσμους και αυτός εδώ ήταν φτιαγμένος με πολλή όρεξη και φαντασία, με τα δυο του φεγγάρια, τους μήνες, τις γλώσσες, τους λαούς, τις επαρχίες, τα ονόματα (πολύ ωραία μερικά). Με ταξίδεψε επαρκώς.

 

Δε μου άρεσαν:

-Κάποιες λογικές ασυνέπειες. Πχ με αδικαιολόγητη ευκολία ο Λέκγουελ

γίνεται ερωμένος του στρατηγού στην αρχή, σε ηλικία που το σεξ, ακόμα και σε πιο συμβατικές συνθήκες(και όχι με έναν ενήλικο ομόφυλο δλδ), θα έπρεπε να του είναι άγνωστο.

Δε λέω να το κόψεις, αλλά να δείξεις ότι του κάνει πολύ μεγαλύτερη εντύπωση (μη σου πω στα όρια του ψυχικού τραύματος) κάτι τέτοιο σε τέτοια ηλικία. Επίσης η ανατροπή στο τέλος

τού Σαντζαράμα από τη γυναίκα του

δεν προοικονομείται καθόλου και μας πέφτει στο κεφάλι εντελώς ξαφνικά.

-Ο αχταρμάς της υπόθεσης. Οκ, δε μου είναι απαραίτητο να έχει απόλυτα σφιχτοδεμένη υπόθεση ένα βιβλίο, αλλά αυτό εδώ μου φαίνεται υπέρ το δέον ανακατεμένο και ξεκρέμαστο. Καταρχάς ο Λέκγουελ δεν έχει κάποιο στόχο συγκεκριμένο στη ζωή του, το οποίο ναι μεν συμβαίνει στον περισσότερο κόσμο και είναι απόλυτα πειστικό/φυσικό, αλλά τότε για ποιο λόγο διαλέγουμε να διηγηθούμε ειδικά του Λέκγουελ τη βιογραφία; Βιογραφίες γράφονται για τους βασιλιάδες, για τους διάσημους, για πρόσωπα που επηρέασαν πολύ κόσμο ή έκαναν κάποια ανακάλυψη που άλλαξε την εποχή τους. Ο Λέκγουελ οκ, έχει επαφές με κάμποσα σημαντικά πρόσωπα, αλλά όχι αρκετά για να θεωρηθεί αυτός ο λόγος που διηγούμαστε την ιστορία του. Δε με πείραξε και πολύ αυτό, αλλά ήταν πολύ εύκολο να ξεπεραστεί και ο συγγραφέας δείχνει αλλού πως έχει τις ικανότητες.

-Οι πάρα πολλοί χαρακτήρες. Από κάποιο σημείο και ύστερα μου φαινόταν ότι ξεπηδούσαν κάθε τόσο καινούριοι και έχανα το λογαριασμό. Για όλους υπήρχαν περιγραφές ζωντανές και πειστικές και με φαντασία, αλλά νομίζω ότι κάμποσοι δε χρειάζονταν ή δεν ήταν απαραίτητες τόσες λεπτομέρειες γι' αυτούς. Πχ είναι ανάγκη να μάθουμε την οικογενειακή και οικονομική κατάσταση του εμπόρου που πουλάει τον Γκαϊτάν στον Ιντρίζι; Δυο τρεις σελίδες για κάποιον που δεν ξαναεμφανίζεται; Εκεί ήταν που άρχισα να λέω "ωχ, κι άλλος χαρακτήρας που πρέπει να θυμάμαι". Λίγη λιτότης παραπάνω, αγαπητέ.

-Τα "μυστικιστικά" σημεία. Τα περί περιπλανήσεων σε άλλες διαστάσεις ακαθόριστες, που είναι δύσκολο να τις φανταστώ, θυμίζουν Ντριτζτ και εντείνουν το στοιχείο του χάους και της ακατανοησίας σε όλη αυτή την υπόθεση. Μερικά μπορεί να είναι απαραίτητα ή πολύ ατμοσφαιρικά γραμμένα, αλλά θα προτιμούσα να τα περίοριζες όσο γινόταν περισσότερο. Θέμα γούστου.

-Το αποτυχημένο όνομα "Μούρι". Σε ελληνικό κείμενο! Λες και δεν υπάρχει ομόηχη λέξη με εντελώς προσγειωτικό νόημα στη γλώσσα του συγγραφέα. Λεπτομερειούλα, αλλά νομίζω πως τα ονόματα στο φάντασυ έχουν σκοπό ίσα ίσα να κάνουν πιο εξωτική την ατμόσφαιρα του βιβλίου. Αυτό κάνει ακριβώς το αντίθετο.

 

Γενικά ωραίο έως πολύ ωραίο. Μου έδωσε την εντύπωση ότι κάποιος, με ταλέντο και γνώσεις, γράφει τις φαντασιώσεις του ως κάποιο σημείο, βάζει στο χαρτί τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται όταν ονειροπολεί, φτιάχνει σκηνές και χαρακτήρες μόνο για την ομορφιά τους ή τη συγκίνηση που (θέλει να) προκαλούν. Αυτό όχι μόνο δεν το θεωρώ κακό, αλλά έχω τη γνώμη ότι είναι απαραίτητο να το κάνει κάθε συγγραφέας για να βγαίνουν πιο ζωντανά τα κείμενά του και να μπορούν να παρασύρουν τον αναγνώστη μέσα τους. Το αντίθετο είναι η λεγόμενη "στρατευμένη" λογοτεχνία, εκεί που βλέπεις αμέσως ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης της κάθε σκηνής, χαρακτήρα και λεπτομέρειας. Το ιδανικό είναι μάλλον κάπου ανάμεσα - φαντασία και όρεξη στη δημιουργία μεν, πειθαρχία ως ένα σημείο σε κάποιο νοηματικό σκελετό δε. Ο "Λέκγουελ" νομίζω ότι είναι κάπως υπερβολικά χαλαρός στη δομή, αλλά έχει πολλές άλλες αρετές.

 

Τώρα που ξαναβλέπω αυτό που έγραψα, δίνει την εντύπωση ότι βρήκα περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Απατηλή εντύπωση: απλώς επειδή τα αρνητικά είναι λίγα, αναφέρθηκα σε αυτά πιο αναλυτικά.

 

Καλή επιτυχία και καλές μελλοντικές εμπνεύσεις.

[constantinos]

Wordsmithσ’ ευχαριστώ πρώτα απ’ όλα που πήρες και διάβασες την ιστορία. Μεγάλο πράμααυτό για τον συγγραφέα και ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Κυρίως όμως, σ’ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να γράψεις τις εντυπώσεις σου και τις απόψεις σουγια το βιβλίο, κάτι που μου είναι πάντα χρήσιμο. Λαμβάνω υπόψη όλες τις κριτικέςπου μου γίνονται (καλές και κακές) και προσπαθώ να καταλάβω που χωλαίνω και τιμπορώ να κάνω για να βελτιωθώ. Οπότε μην ανησυχείς που έδωσες περισσότερο βάροςσε αυτά που δε σου άρεσαν στο βιβλίο. Το αντίθετο μάλιστα, γιατί αυτά μου είναιπολύ πιο χρήσιμα. Έτσι μαθαίνω. Άλλωστε αυθεντία εδώ μέσα δε νομίζω πως μπορείνα δηλώσει κανείς μας….

 

Και πάλι ευχαριστώ!

 

 

[Morimel]

Όταν είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο το είχα πάρει κι εγώ και το είχα διάβάσει και μπορώ να πω ότι μ' άρεσε πάρα πολύ.

 

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα -έχοντας διαβάσει το παραπάνω σχόλιό σου ότι δεν σκοπεύεις να συνεχίσεις την ιστορία- αν γράφεις κάτι άλλο, σε τι στάδιο είσαι και τα σχετικά.

 

Να ξέρουμε τι να περιμένουμε!

[Tiessa]

Μεταφέρω μια γνώμη τρίτου, αλλά επειδή μάλλον αποκλείεται να μπει ποτέ στο φόρουμ για να γράψει προσωπικά, αναλαμβάνω το καθήκον. Έτσι κι αλλιώς είναι ευχάριστο.

 

Μετά την ανάγνωση του Λέκγουελ, τέσσερα χρόνια πριν, κάποια στιγμή το βιβλίο μεταφέρθηκε μαζί με άλλα διαβασμένα, στο πατρικό μου.

Εκεί λοιπόν, καθόταν ήσυχα σε μια μικρή βιβλιοθήκη, μαζί με άλλα βιβλία ανάλογου περιεχομένου, τα οποία συνήθως δεν αγγίζουν οι γονείς μου.

Ωστόσο, μερικούς μήνες πριν, πάω μια μέρα στο σπίτι και ακούω τη μητέρα μου να μου λέει: "Διαβάζω αυτό το βιβλίο, τον Λέκγουελ, που βρήκα στη βιβλιοθήκη σου, και μου αρέσει πάρα πολύ. Τον ξέρεις τον συγγραφέα;"

Και, ναι, βέβαια και τον ξέρω τον συγγραφέα, και όταν βρισκόταν μαζί μας τα είχαμε πει (και πιει) αρκετές φορές.

Περιμένω ένα διάστημα, δεν είμαι και σίγουρη αν θα τα βρει όλα του γούστου της -μια μαμά της παλιάς γενιάς, με ορισμένες απόψεις λίγο πιο αυστηρές από τις δικές μας για τη ζωή και το σύμπαν- αλλά όλα πάνε καλά μέχρι το τέλος. Μένει κατενθουσιασμένη από τη φαντασία, τις περιγραφές και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων. Και όταν της λέω: "Έχουμε και μια συλλογή με διηγήματά του ίδιου. Λέγεται η Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας" πέφτει με τα μούτρα και τη διαβάζει κι αυτή. Με εξίσου καλά σχόλια για όλα σχεδόν τα διηγήματα.

 

Αργά αλλά σταθερά, συχνά από απροσδόκητους αναγνώστες, η καλή συγγραφική δουλειά κάπου βρίσκει και καμιά δικαίωση.

 

 

[Nihilio]

Κάνω και εγώ εδώ μία καθυστερημένη κριτική.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάρει το βιβλίο όταν είχε βγει και ότι, όταν η κουβέντα μεταξύ βιβλιόφιλων που το είχαν διαβάσει έφτανε σε αυτό, τότε έβγαινε ένα πολύ διστακτικό και, όπως μου φαινόταν, αμήχανο "καλό είναι αλλά...". Έτσι λοιπόν άργησα λίγο να το πιάσω ακόμα και αφού το είχα αγοράσει. Και μπορώ πλέον να καταλάβω από πού προκύπτει αυτός ο δισταγμός.

 

Το πιο γνωστό ίσως στοιχείο για την πλοκή του βιβλίου είναι ότι ο πρωταγωνιστής είναι σκλάβος και γιουσουφάκι ενός στρατηγού. Για τη ακρίβεια ξεκινάει in media res, με τον Λέκγουελ να δολοφονεί το στρατηγό και να το σκάει μέσα στη νύχτα και μετά βλέπουμε την ιστορία του, το πώς έφτασε ως εκεί αλλά και τα γεγονότα που, άθελά του, θέτει σε κίνηση.

Από εκεί και μετά το βιβλίο σπάει σε δύο κομμάτια. Στο ένα βλέπουμε το νεαρό Λέκγουελ να περιπλανάται και να έχει διάφορες συναντήσεις καθώς γνωρίζει τον έξω κόσμο και, παράλληλα, τα όσα συμβαίνουν στην Αυτοκρατορία στην οποία ανήκε ο στρατηγός και μία τεράστια συνωμοσία. Οι δύο πλοκές, φυσικά, ξανανενώνονται προς το τέλος, κάτι που γίνεται "μοιραία" (εδώ για εμένα το βιβλίο χάνει πόντους αν και έχω εκφράσει αρκετές φορές το πόσο με δυσαρεστούν τα πεπρωμένα και οι εκλεκτοί).

Στα θετικά του βιβλίου είναι η εξαιρετική χρήση της γλώσσας, τα ονόματα που παραπέμπουν σε Ανατολή και ο ανάλογος αισθησιασμός που πηγάζει από εκεί. Τις εικόνες βίας και εξαθλίωσης του πολέμου τις διαδέχονται εικόνες μεγαλοπρέπειας και ομορφιάς και τη σκληρή ζωή των φτωχών η τρυφηλή ζωή των ισχυρών. Το τελευταίο τρίτο, που ξεφεύγει από τις πόλεις και περνάει σε καθαρά ηρωικά φάνταζυ σκηνικά έχει ακριβώς την ίδια γοητεία.

Μου άρεσε επίσης η δουλειά στους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, σου μένουν στη μνήμη και έχουν δικούς τους στόχους και λόγους για τους οποίους φέρονται έτσι.

Τέλος, επειδή έχει γίνει αρκετή κουβέντα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του κεντρικού χαρακτήρα, μου άρεσε αρκετά το πώς αποδίδονται στο κείμενο: βγάζουν νόημα δεδομένου του παρελθόντος του χαρακτήρα, οι ερωτικές σκηνές είναι δοσμένες με όμορφο τρόπο, προωθούν την πλοκή ενώ δεν υπάρχει στιγμή που να πέφτουν στο fan service/wish fulfilment.

 

Αν κάτι δε με κέρδισε ήταν ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η πλοκή. Αν και το βιβλίο είναι τούβλο 500+ σελίδων μου φάνηκε ότι βιάζεται υπερβολικά και πηδάει πολλές σκηνές που χρειάζονται: Το βιβλίο άνετα θα μπορούσε να είναι 1000 σελίδες αν και θα λειτουργούσε καλύτερα κάπου στις 700. Ειδικά στη μέση, πχ στη

συντεχνία των κλεφτών

και μετά

στο δάσος

μου φάνηκε ότι το βιβλίο πηγαίνει με χίλια και προσπερνάει ένα σωρό σκηνές.

Επίσης, δε μου άρεσε η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τον κόσμο, με αποτέλεσμα πολλά να μη δικαιολογούνται ή να πετάγονται ξαφνικά μέσα στη διήγηση. Πχ η μαγεία, αν και υπάρχει και είναι, από ότι φαίνεται, διαδεδομένη στον κόσμο, στιγμή δεν εξηγείται ούτε από πού προέρχεται ούτε το πώς λειτουργεί. Δίνει την εντύπωση ότι κάποια στοιχεία υπάρχουν εκεί επειδή το βιβλίο είναι φάνταζυ και αυτό τα δικαιολογεί απόλυτα.

Τέλος, η κατάληξη κάπου με απογοήτευσε. Άφηνε μία ωραία επίγευση αλλά το πως φτάσαμε ως εκεί απογοήτευσε κάπως τον φανταζά μέσα μου, ενώ έχω και ένα θεματάκι με τους ήρωες που δεν κάνουν σχεδόν τίποτα και απλά η μοίρα τους κάνει να φτάνουν στο τέλος.

 

Ανακεφαλαιώνοντας, ο Λέκγουελ είναι ένα από τα πιο καλά βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας της Ελληνικής σκηνής, με καταπληκτική γραφή και αποτελεί μία προσπάθεια του συγγραφέα να κάνει κάτι διαφορετικό με το είδος της Ηρωικής Φαντασίας, δίνοντάς μας έναν αντισυμβατικό ήρωα και έναν κόσμο χωρίς ορκ, βαρώνους, ξωτικά και κάστρα. Αν και δεν απευθύνεται στο μέσο αναγνώστη φαντασίας, είναι ένα βιβλίο που μπορεί άνετα να διαβαστεί από αναγνώστες καινούριους στο είδος την ηρωικής φαντασίας όσο και από αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν κάτι το διαφορετικό.

[mman]

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Διάβασα το βιβλίο και μόλις διάβασα και όλο το παρόν τόπικ. Συμφωνώ με πολλά θετικά και αρνητικά που ειπώθηκαν από άλλους, αλλά μου είναι πολύ βολικό να βάλω +1 στα εξής:

 

Γραφή

Το βιβλίο είναι τούβλο, αλλά παρά το μέγεθός του δεν κουράζει καθόλου και πουθενά. Η εξαιρετική πένα του Κώστα το κάνει πολύ ευχάριστο και ψυχαγωγικό ανάγνωσμα. [...]

Από την άλλη, η επιμέλεια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άψογη. Μάλλον βιασύνη φανερώνει και δείχνει πως το κείμενο χρειαζόταν ακόμη χέρι. Σποραδικές επαναλήψεις λέξεων, εξεζητημένες λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται απολύτως σωστά, μια παροδική τάση προς το τέλος για πολύ επίκαιρες/προφορικές εκφράσεις [...]

Σύλληψη

[...] Η πλουσιότερη πόλη του γνωστού κόσμου είναι χτισμένη σε ένα μέρος που πρέπει να είσαι ο Ιντιάνα Τζόουνς για να το φτάσεις από οποιαδήποτε κατεύθυνση. Η επεκτατική αυτοκρατορία μοιάζει να μην επωφελείται από τις κατακτήσεις της, αφού τις λεηλατεί και τις ισοπεδώνει για να φανεί επαρκώς κακή.

[...] Ένα ζήτημα για το οποίο ειπώθηκαν πολλά κι έτσι κρίνω πως πρέπει να το καλύψω εδώ, είναι η αμφιφυλοφιλία του ήρωα («πανερωτισμός» κατά τον συγγραφέα). Προσωπικά, θεωρώ πως αν και ο χαρακτήρας ξεφεύγει από το κλασικό πρότυπο του υπερβολικά αρρενωπού μεγάλου εραστή που πρωταγωνιστεί συνήθως στα βιβλία φάνταζυ, δεν δίνει την εντύπωση πως η επιλογή αυτή έγινε με το ζόρι, μόνο για να προκαλέσει. Το θέμα παρουσιάζεται χωρίς υπερβολές, εισάγεται με τον μοναδικό ίσως τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να περάσει στον ετεροφυλόφιλο αναγνώστη και να τον αγγίξει, πατάει γερά στην ορθά απεικονισμένη ανθρώπινη φύση και σε μια ιστορική πραγματικότητα που συχνά την αποφεύγουμε αλλά η ύπαρξή της είναι αδιαμφισβήτητη έστω κι αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή συχνότητά της (οι σεξουαλικές σχέσεις αντρών με παιδιά/εφήβους που είχαν ως υπηρέτες ή μαθητές). Η εκτίμησή μου είναι πως κανείς δε θα ενοχληθεί, εκτός κι αν ξεκινήσει την ανάγνωση αποφασισμένος εκ των προτέρων να ενοχληθεί. [...]

Εκτέλεση

Στα πολύ δυνατά σημεία του βιβλίο είναι πως πείθει. Ο πρωταγωνιστής πάντα έχει λογικές αντιδράσεις και κατανοητά συναισθήματα. Είναι εύκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί του ή να τον ταυτίσει με ανθρώπους που έχει γνωρίσει. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους χαρακτήρες. Κανείς δε μοιάζει ουρανοκατέβατος ή γραφικός. Οι διάλογοι στέκουν.

Από την άλλη, υπάρχει μια τάση αποσπασματικότητας. Ορισμένα κεφάλαια είναι σαν διηγήματα, συγγενή μεν και συνεχόμενα μεταξύ τους, αλλά δεν δένουν απόλυτα σε ομογενές σύνολο. Ορισμένοι χαρακτήρες έρχονται από το πουθενά, δεν εξελίσσονται ιδιαίτερα, δεν περιγράφονται εμφανισιακά καθόλου [...]

 

Από κει και πέρα:

 

Αρνητικά:

-Υπερβολικά πολλοί χαρακτήρες, που μοιραία αναπτύσσονται πλημμελώς. Το Παράρτημα είναι ελλιπές.

-Από λίγο: επαναλήψεις λέξεων, άστοχη χρήση άλλων, περιφραστικότερη αφήγηση απ’ ό,τι είναι αναγκαίο.

-Περιστασιακή ασάφεια στη χρήση του τριτοπρόσωπου εστιασμένου αφηγητή.

-Υπερβολικά πλούσιος κόσμος σε μερικά σημεία.

-Εκβίαση συναισθημάτων σε κάποια σημεία με ξερή αναφορά τους αντί για αβίαστη ανάδυσή τους. Συνήθως προκαλείται από τον μεγάλο αριθμό γεγονότων πλοκής, τα οποία απλώς δεν χωρούν άνετα στην έκταση του βιβλίου.

-Λίγοι «κενοί», αδιάφοροι και αδύναμοι διάλογοι.

-Τα επιμέρους επεισόδια της πλοκής είναι κάποιες φορές χαλαρά συνδεδεμένα ή και εντελώς ασύνδετα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σύντομη περίοδος που πέρασε με τη Λαζούρκα. Φυσικά, έτσι γίνεται στην πραγματική ζωή. Αλλά, όπως είπε και ο Tom Clancy, "η λογοτεχνία, αντίθετα με την πραγματική ζωή πρέπει να βγάζει νόημα".

-Ο δεκάχρονος Λέκγουελ δεν με έπεισε για την ευκολία με την οποία αγκάλιασε τον κύριο υπεύθυνο του θανάτου της μητέρας του και της καταστροφής της χώρας του.

-Το φλερτ και οι σεξουαλικές σχέσεις χρησιμοποιούνται με υπερβολική ευκολία και χωρίς να είναι πάντα αναγκαία για την πλοκή. (Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα οι ερωτικές περιπέτειες του Αλάκι και του Ταλάλ με δύο τριτοτέταρτους χαρακτήρες.)

-Μου χτύπησε κι εμένα, η εξ άνωθεν θρησκευτική επανάσταση τύπου Ακενατόν.

 

Ούτε αρνητικό, ούτε θετικό: 

Ο συγγραφέας «αυτολογοκρίθηκε» όσον αφορά το ομοφυλοφιλικό κομμάτι του ήρωά του σε σχέση με το ετεροφυλοφιλικό. Συγκρίνετε: Τη Λαζούρκα τη γνώρισε για μερικούς μόνο μήνες και είδαμε δύο (ωραίες) «ζωντανές» σεξουαλικές σκηνές μαζί της. Με τον Παράνα ήταν μαζί οχτώ χρόνια και δεν τον είδαμε ούτε μία φορά γυμνό. Νομίζω ότι (μάλλον υποσυνείδητα) ο συγγραφέας εκτίμησε ότι το ευρύ κοινό δεν είναι έτοιμο για μια τέτοια ισότιμη αντιμετώπιση, και φοβάμαι ότι έχει απόλυτο δίκιο. Ειδικά το παιδοφιλικό κομμάτι νομίζω ότι (κακώς) θα δημιουργούσε πρόβλημα ακόμα και στο (υποθέτω) πιο ανοιχτόμυαλο εξειδικευμένο κοινό.

 

Θετικά:

+Πολύ καλή χρήση της γλώσσας και εξαιρετικό λεξιλόγιο.

+Εντυπωσιακά ξεκούραστες περιγραφές, παρά το ότι σχεδόν σε κάθε σελίδα παρουσιάζει κάτι καινούριο. Το κείμενο τρέχει.

+Καλοί διάλογοι.

+Γεμάτος, πλούσιος κόσμος. 

+Συνεχής, καταιγιστική δράση.

+Γενικά, στέρεα κίνητρα χαρακτήρων. Η σκιαγράφησή τους, αν και αδρή συνήθως (λόγω χώρου) ήταν πειστική και αληθοφανής.

 

Όσο κι αν τα θετικά φαίνονται λιγότερα, η γενική εντύπωσή μου ήταν καλή, αφού επικρατεί η όμορφη γλώσσα, που προκαλεί σε γρήγορη ανάγνωση, και η πλούσια σε γεγονότα δράση.

 

Άλλωστε, διαβάζοντας τον Λέκγουελ, σιγουρεύτηκα ότι θέλω να διαβάσω και τη «Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας». Νομίζω αυτό τα λέει όλα. :-)