Sonya Posted April 4, 2009 Share Posted April 4, 2009 Λοιπόοοοον.... Τελείωσα κι εγώ το δεύτερο εκδοθέν εγχείρημα του κ. Μίσσιου, 'Λέκγουελ, το τρελό αγόρι' κι αφού το άφησα μερικές ώρες να περάσουν, για να αφήσει και την δεύτερη και την τρίτη γεύση του, έφτιαξα και τον καφέ μου, περνάω σε σχόλια... Για την ατμόσφαιρα του βιβλίου, μόνο τα καλύτερα μπορούν να ειπωθούν. Εναλλαγές τοπίων, με περιγραφές ολοζώντανες, με ποικιλία αξιοζήλευτη, ο Κωσταντής δεν δίνει μόνο μια ιστορία, δίνει έναν κόσμο ολόκληρο, με φιλοσοφίες, δόγματα, συνήθειες δικές του, με ποικιλότροπη μαγεία που σε ρουφάει και σε κρατάει αιχμάλωτο μέχρι την τελευταία σελίδα. Η πλοκή είναι κάτι που ικανοποίησε το εσωτερικό μου χάος. Ξεκινώντας απ' τους μικρούς σκοπούς ενός ιδιάζοντα χαρακτήρα, καταλήγει στην πάλη των θεών για επιβίωση και σε μια πολύ μεγαλύτερη εικόνα, κατά πόσο οι θεοί ή οι άνθρωποι ορίζουν την πίστη. Με πολύ έξυπνο τρόπο, αφήνει τον ήρωά του πίσω, σαν ένα σχεδόν άβουλο πλάσμα και φέρνει μπροστά (σ' όσους έχουν μάτια να τα δουν), πολιτικά και θρησκευτικά παιχνίδια που ορίζουν την μοίρα ολόκληρου του κόσμου του. Κοινώς, ξεκινάει από κάτι κοινότυπο (ένας χαρακτήρας παίρνει την προσωπική του εκδίκηση και ξεκινάει ένα ταξίδι με αρχικό προορισμό την χαμένη του πατρίδα) και καταλήγει σε κάτι το τελείως διαφορετικό, κάτι που ο αναγνώστης δεν μπορεί με κανένα τρόπο να προβλέψει μέχρι και την μέση του βιβλίου (να μην πω μέχρι σχεδόν το τέλος του). Για μένα, αυτό ήταν απίστευτα πρωτότυπο, με δεδομένο το γεγονός ότι ξεφεύγει απ' την παγίδα του τετριμμένου ήρωα και περνάει στην μεγάλη εικόνα ξεγλιστρώντας σαν χέλι από κλισέ. Ο πρωταγωνιστής, το τρελό αγόρι, με ικανοποίησε σαν ένας αληθοφανέστατος χαρακτήρας. Οι σκοποί του δεν μένουν οι ίδιοι απ' την αρχή μέχρι το τέλος (για την ακρίβεια, αμφιβάλλω αν έχει καν σκοπούς), αλλά μεταλλάσονται ανάλογα με το περιβάλλον, τους ανθρώπους που συναναστρέφεται και την πολύτιμη βολή του. Δεν μπορεί με τίποτα να χαρακτηριστεί ήρωας, αλλά εξίσου δύσκολα τον λες και αντιήρωα. Δεν είναι σημαντικός, ούτε εκλεκτός, ούτε τίποτα τέτοιο. Είναι απλά ένας τυχαίος άνθρωπος που δεν κάνει καμία σπουδαία πράξη κι απλά υπάρχει. Όσο κι αν κάποιες πράξεις του καθορίζουν την μοίρα του κόσμου, εντούτοις δεν μπορείς να του τις καταλογίσεις, γιατί παραμένει, μέχρι το τέλος, έρμαιο σχεδόν των πάντων. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, απ' τους βασιλιάδες μέχρι τους κομπάρσους, είναι προσεγμένοι σαν προσωπικότητες σε απίστευτες λεπτομέρειες που, μαζί με τις ολοζώντανες περιγραφές, δημιουργούν ένα περιβάλλον απτό, στο οποίο ο αναγνώστης μπορεί να χαθεί μ' ευκολία. Ο καθένας έχει τους προσωπικούς του σκοπούς, τους λόγους που προβαίνει σε πράξεις και τον δικό του χαρακτήρα. Το ποικιλότροπο σεξ, αν και συζητήθηκε πολύ, συνεχίζει ν' αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι που απλά κάνει τον κόσμο ζωντανότερο. Όταν άρχισα να διαβάζω το 'Λέκγουελ', σίγουρα δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Ήξερα ότι η γραφή του Κωσταντή είναι δυνατή κι η πένα του πινέλο, όμως περίμενα κάτι λιγότερο, κάτι μικρότερο, κάτι πιο περιορισμένο κι επικεντρωμένο στον πρωταγωνιστή. Με μεγάλη μου χαρά, στέκομαι με θαυμασμό μπροστά στην μαεστρία του συγγραφέα, τόσο στη σύλληψη, όσο και στην εκτέλεση αυτού του έργου. Και, για να μην ξεχνιόμαστε.... Λέκγουελ, ΤΡΕΛΟ αγόρι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 (edited) Είναι δυνατόν να σβηστεί αυτό; Edited September 24, 2009 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 (edited) Σαν να μην γράφτηκε ποτέ. Edited September 25, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 (edited) Πανω κατω θα συμφωνισω μαζι σου. Μεσα στο καλοκαιρι διαβασα το Λεκγουελ και θα ελεγα οτι δεν εντυπωσιαστικα...Η πλοκη δεν με ικανοποιησε. Θυμιζε σε μεγαλο βαθμο Forgoten realms προς το χειρωτερο. Το μεγαλυτερο αρνητικο ειναι το βαρος που ριχνει στης ερωτικες σχεσεις του Λεκγουελ και το ποσο το τονιζει. Δεν ξερω καπου εκει με κουρασε. Παρολαυτα εχει και ωραια σημεια οπως η εξιστορισει του χρονου που περασε στο νησι μαζι με την γκομενα και τον πατερα της και το δασος... Edited September 25, 2009 by Waylander Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Φοβάμαι ότι δεν είμαι ο μόνος. Πράγματι, κι εμένα μου 'κακοφάνηκε' η σχεδόν κακία που αποπνέει αυτή η κριτική. Ωστόσο, κι επειδή πάντα βρίσκω δικαιολογίες για 'ατοπήματα' των άλλων, ακόμα κι όταν τους έχω λούσει η ίδια προσωπικά, στην περίπτωση του παρόντος μέλους κρίνω ότι ίσως παίζει ρόλο η ηλικία του. Είναι πολύ νέος, και στοιχεία όπως η ωμότητα και η σφοδρότητα είναι χαρακτηριστικά της ηλικίας του. Mindtwisted, θα περιμένω να δω κριτικές σου τα επόμενα δέκα χρόνια, για να βγάλω ασφαλές πόρισμα Πέρα από την πλάκα, διάβασε με προσοχή το ποστ του mman... Δεν είναι κακόβουλο, κι είναι κάτι που με την σειρά μου κρίνω πως ενοχλεί πολλούς. Δεν γνωρίζω τον συγγραφέα, δεν τον υπερασπίζομαι, δεν με αφορά και πολύ πώς θα το πάρει, γιατί είναι ενήλικας, και σίγουρα θα έχει τις δικές του 'άμυνες'. Με ενοχλεί, όμως, πάντα η απαξία στην προσπάθεια του άλλου. Καλά η απαξίωση του αποτελέσματος, έχεις το δικαίωμα να το κάνεις, άλλα έχεις ταυτόχρονα την υποχρέωση να σεβαστείς την προσπάθεια. Την αγάπη μου, νεαρέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Λοιπόν, απ' τη μια έχουμε τον κάφρο κι απ' την άλλη τον moderator αυτής της ενότητας κι η ισορροπίες είναι αρκετά λεπτές. Θα είμαι όσο πιο αντικειμενική (και ευγενική) μπορώ. Για αρχή, παρά το γεγονός ότι το ποστ σου είναι τραγικά προσβλητικό, σε σημείο ν' απορώ αν γνωρίζεις στοιχειώδεις κανόνες όχι κριτικής, αλλά κοινωνικής συμπεριφοράς, θα το αφήσω να υπάρχει χωρίς να αλλάξω ούτε μία του λέξη, ευελπιστώντας ότι μετά από μερικές ματιές που θα του ρίξεις, θα καταλάβεις μόνος σου τι έκανες λάθος και θα το διορθώσεις. Νομίζω ότι η κούπα του καφέ μου κατάλαβε ότι δεν σου άρεσε το βιβλίο, ότι δεν άρεσε ούτε στην παρέα σου και γενικά ότι τις κρύες νύχτες του χειμώνα θα 'χεις ένα προσάναμμα για το τζάκι, εκτός κι αν ο 666ος φίλος σου βρει το βιβλίο ενδιαφέρον και το κρατήσει για πάρτη του. Όμως, θα έκανες στον ίδιο τον συγγραφέα και σε μας, τους αναγνώστες του, μια πάρα πολύ μεγάλη χάρη, αν μας έλεγες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ τι δεν σου άρεσε, για να μπορεί να γίνει ένας γόνιμος διάλογος για τα υπέρ και τα κατά του Λέκγουελ. Νομίζω πως ο Μιχάλης τα είπε μια χαρά σχετικά με το τι λες και τι ΔΕΝ λες σ' ένα φόρουμ και σ' έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις από χθες κι ο οποίος, εντελώς τυχαία, έχει πάρει κι ένα βραβείο συγγραφής. Θα μπορούσε μήπως το φιλοθεάμον κοινό να έχει κάποια δική σου εκδοθείσα δουλειά για να εξασκήσει την κριτική του; Γιατί, αν είσαι σε θέση να κάνεις τόσο σκληρές "κριτικές", θα πρέπει να είσαι σε θέση και να τις δέχεσαι. Επίσης, το ότι έχεις διαβάσει όσα βιβλία λες, δεν σε κάνει ειδήμονα, ούτε κριτικό λογοτεχνίας. Κυρίως σ' ένα χώρο που ΟΛΟΙ (σχεδόν) διαβάζουν, κι έχουν περισσότερα χρόνια από σένα στην πλάτη τους κατά τα οποία διάβαζαν. Επειδή πήρα μια δόση καλοσύνης χθες απ' την Πέγκυ και τις κοριτσάρες της, θα σου δώσω το ακαταλόγιστο της ηλικίας (αν κι εμένα θα με προσέβαλε αν μου το έδιναν) και τρεις μέρες να ξαναδείς τα μαργαριτάρια σου. Μετά, δεσμευμένη απ' τον ρόλο μου σαν moderator, θα αναγκαστώ να σου σβήσω ένα πολύ μεγάλο μέρος του ποστ, όσο κι αν δεν θα μ' αρέσει καθόλου να το κάνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Mindtwisted, θα περιμένω να δω κριτικές σου τα επόμενα δέκα χρόνια, για να βγάλω ασφαλές πόρισμα πραγματικά θα περιμένεις δέκα χρόνια για να ξαναδιαβάσεις κριτική του φίλτατου; Jesus Christ, :dazzled:man Επειδή πήρα μια δόση καλοσύνης χθες απ' την Πέγκυ και τις κοριτσάρες της, πές μου οτι μιλάς για την Πέγκυ Ζήνα και το καλλίγραμμο μπαλέτο που την πλαισιώνει. πέραν της πλάκας, φίλε Mindtwisted, σεβαστή η άποψη σου αλλα έπρεπε να της προσθέσεις λίγη περισσότερη σάλτσα. Δηλάδή πές μας ακριβώς τι δεν σου άρεσε στο βιβλίο, και πρόσθεσε τα συνοδευτικά επίθετα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 (edited) Συγνώμη το σπαμ αλλά... Σίγουρα με ταρακούνησε η κριτική του Mindtwisted. (Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει.) Δεν θα ήθελα φυσικά να πάρω ποτέ τέτοια κριτική για δικό μου έργο, ειδικά όταν ξέρω πως έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό για το τελικό έργο. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Σε αντίθεση με όσα λένε για το "δίκιο του αναγνώστη", ο συγγραφέας είναι ένας και οι αναγνώστες είναι δύο, δέκα, τριάντα, εκατό, χιλιάδες. Δύο, δέκα, τριάντα, εκατό, χιλιάδες γνώμες, χούγια και τρόποι συμπεριφοράς. Δεν μπορούμε να τους ικανοποιήσουμε όλους, ούτε σίγουρα μπορούμε να τους ελέγξουμε για το πως θα αντιδράσουν στο γραπτό μας. Κάποιοι από μας θα φάμε κακόβουλη κριτική από φτασμένους λογοτέχνες που μας αντιπαθούν, κάποιοι θα φάμε γιουχάισμα σε παρουσίαση βιβλίου, ίσως φάμε και κανένα γιαούρτι στη μάπα. Και, χτύπα ξύλο, κάποιοι από μας ίσως γράψουμε κάτι τόσο καλό που κάποιος θαυμαστής μας να μας σημαδέψει μια μέρα με ένα πιστόλι. Τον τελικό λόγο τον έχει μόνο ο Κωνσταντίνος, αλλά το δικό μου συμπέρασμα εδώ είναι...Ποιον θα προστατέψει το σβήσιμο ή το κουτσούρεμα των σχολείων του Mindtwisted; Τον συγγραφέα, που έχει ανάγκη προστασίας; Τους ευαίσθητους εμάς; Σβήσιμο στο όνομα της ευπρέπειας; Διαφονώ κάθετα με αυτή την τακτική. (Και αν είχε γραφτεί για μένα και με είχε ενοχλήσει, όχι δεν θα ήθελα να λογοκριθούν. Ίσα-ίσα θα ήθελα το ποστ εκεί για να σημαδεύει αυτόν που το έγραψε, και ο οποίος μπορεί να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο εκφράστηκε. Όχι όμως με σβήσιμο του ποστ του από άλλους. Μια άποψη. Edited September 24, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 πραγματικά θα περιμένεις δέκα χρόνια για να ξαναδιαβάσεις κριτική του φίλτατου; Jesus Christ, :dazzled:man Λέμε και καμιά μ...α να χαλαρώσουμε τους θερμόαιμους νέους!!! πές μου οτι μιλάς για την Πέγκυ Ζήνα και το καλλίγραμμο μπαλέτο που την πλαισιώνει. Εγώ είμαι αυτή η Πέγκυ. Βέβαια, ουδεμία σχέση έχω με την κα Καλοσύνη, αλλά για να το λέει, κάτι θα ξέρει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Λοιπόν, είδα όλα τα σχόλιά σας και θέλω να ζητήσω συγνώμη, γιατί δεν ήθελα να φανώ τόσο προσβλητικός και συχνά τυχαίνει να μην συγκρατώ το στόμα μου και να βρίσκομαι σε τέτοιες θέσεις. Μερικές φορές μιλάω χωρίς να σκέφτομαι και άλλες φορές αλλάζω διάθεση κάθε μισή ώρα, νομίζω κυκλοθυμικός το λένε. Αυτοί που με ξέρουν συνήθως δεν μου κρατούν κακία, οι περισσότεροι τουλάχιστον, γιατί αυτά που λέω τα μετανιώνω και ούτε ήθελα να μειώσω το συγγραφέα που σίγουρα κόπιασε για να γράψει ολόκληρο βιβλίο. Συγνώμη λοιπόν, κυρίως από το συγγραφέα, και θα σβήσω το παραπάνω σχόλιό μου. Απλώς το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το βρήκα ενδιαφέρον και ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμένα, επειδή έτσι μου φάνηκε στην αρχή. Μόνο τα αρχικά γεγονότα μου άρεσαν και το σημείο με τη γυναίκα που όμως έχει απότομη κατάληξη και δεν με ικανοποίησε. Για τη γραφή δεν έχω τίποτα να πω. Γράφει πιο καλά απο όσο θα μπορούσα εγώ ποτέ να γράψω. Όσο για τους φίλους και που το έδωσα, δεν ήταν τριανταπέντε, αλλά καμιά εικοσιπενταριά είναι σίγουρα. Δεν διαβάζουν όλοι βέβαια φαντασία, αλλά έχουν διαβάσει τα μεγάλα ονόματα. Επίσης δεν είναι όλοι κολλητοί μου, κάποιοι είναι και οικογενειακά μέλη. Και, αν μου αρέσει ένα βιβλίο, προτρέπω συνέχεια τους γνωστούς μου να το αγοράσουν, στους κολλητούς το κάνω δώρο. Κάνω προώθηση απο τη φύση μου. Ειλικρινά νιώθω πολύ άσχημα που ακούστηκα έτσι και θα προσπαθώ να συγκρατώ το στόμα μου στο μέλλον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Mindtwisted, ο άνθρωπος που αναγνωρίζει το λάθος του είναι Σπουδαίος Άνθρωπος! Ένα έχω να πω: ελπίζω όταν κι αν διαβάσεις ποτέ το βιβλίο μου, να είσαι σε καλή διάθεση και να το προτείνεις σε όλο σου το σόι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 Μετά το τελευταίο post του Mindtwisted (καλή κίνηση! ) και το σβήσιμο του αρχικού post του, είμαι παραπάνω από πρόθυμος να σβήσω και τη δική μου απάντηση, αμέσως μόλις εξαφανιστεί επίσης το Quote που έχει κάνει ο Waylander στον Mindtwisted. Τότε το θέμα θα μπορεί να θεωρηθεί και τυπικά λήξαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted September 25, 2009 Share Posted September 25, 2009 roger that... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 25, 2009 Share Posted September 25, 2009 Χαίρομαι ιδιαιτέρως όταν κάποιος έχει τη δύναμη ν' αναγνωρίσει το λάθος του. Με τη σειρά μου θ' απολογηθώ κι εγώ για το έντονο του ύφους μου. Τέλος καλό, όλα καλά. Και... Mr Xatzigiorgi, απλά γάβγιζα. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted September 25, 2009 Share Posted September 25, 2009 Και για να μην ξεχνιόμαστε, Λέκγουελ, τρελό αγόρι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted September 25, 2009 Share Posted September 25, 2009 Λέμε και καμιά μ...α να χαλαρώσουμε τους θερμόαιμους νέους!!! Εγώ είμαι αυτή η Πέγκυ. Βέβαια, ουδεμία σχέση έχω με την κα Καλοσύνη, αλλά για να το λέει, κάτι θα ξέρει! α δεν είσαι το Πεγκουλίνι. Shit, για μιά στιγμή σκάλωσα. Λοιπόν, είδα όλα τα σχόλιά σας και θέλω να ζητήσω συγνώμη, γιατί δεν ήθελα να φανώ τόσο προσβλητικός και συχνά τυχαίνει να μην συγκρατώ το στόμα μου και να βρίσκομαι σε τέτοιες θέσεις. Μερικές φορές μιλάω χωρίς να σκέφτομαι και άλλες φορές αλλάζω διάθεση κάθε μισή ώρα, νομίζω κυκλοθυμικός το λένε. Αυτοί που με ξέρουν συνήθως δεν μου κρατούν κακία, οι περισσότεροι τουλάχιστον, γιατί αυτά που λέω τα μετανιώνω και ούτε ήθελα να μειώσω το συγγραφέα που σίγουρα κόπιασε για να γράψει ολόκληρο βιβλίο. Συγνώμη λοιπόν, κυρίως από το συγγραφέα, και θα σβήσω το παραπάνω σχόλιό μου. Απλώς το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το βρήκα ενδιαφέρον και ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμένα, επειδή έτσι μου φάνηκε στην αρχή. Μόνο τα αρχικά γεγονότα μου άρεσαν και το σημείο με τη γυναίκα που όμως έχει απότομη κατάληξη και δεν με ικανοποίησε. Για τη γραφή δεν έχω τίποτα να πω. Γράφει πιο καλά απο όσο θα μπορούσα εγώ ποτέ να γράψω. Όσο για τους φίλους και που το έδωσα, δεν ήταν τριανταπέντε, αλλά καμιά εικοσιπενταριά είναι σίγουρα. Δεν διαβάζουν όλοι βέβαια φαντασία, αλλά έχουν διαβάσει τα μεγάλα ονόματα. Επίσης δεν είναι όλοι κολλητοί μου, κάποιοι είναι και οικογενειακά μέλη. Και, αν μου αρέσει ένα βιβλίο, προτρέπω συνέχεια τους γνωστούς μου να το αγοράσουν, στους κολλητούς το κάνω δώρο. Κάνω προώθηση απο τη φύση μου. Ειλικρινά νιώθω πολύ άσχημα που ακούστηκα έτσι και θα προσπαθώ να συγκρατώ το στόμα μου στο μέλλον. εγώ πάντως έχω να δηλώσω οτι είμαι υπέρ των σκληρών κριτικών, γιατι περιέχουν αλήθειες που οι soft τις αποβάλλουν. Επιπλέον είναι καλύτερη διαφήμιση για ένα βιβλίο. Αρκεί βέβαια να μήν περιέχουν ψέμματα και φυσικά να μήν προσβάλουν τον συγγραφέα προσωπικά. Επίσης διαφωνώ στην λόγοκρισία κάποια κριτικής, μόνο και μόνο επειδή είναι σκληρή, εκτός και αν γίνεται για τους δύο λόγους που ανέφερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted September 25, 2009 Share Posted September 25, 2009 α δεν είσαι το Πεγκουλίνι. Shit, για μιά στιγμή σκάλωσα. εγώ πάντως έχω να δηλώσω οτι είμαι υπέρ των σκληρών κριτικών, γιατι περιέχουν αλήθειες που οι soft τις αποβάλλουν. Επιπλέον είναι καλύτερη διαφήμιση για ένα βιβλίο. Αρκεί βέβαια να μήν περιέχουν ψέμματα και φυσικά να μήν προσβάλουν τον συγγραφέα προσωπικά. Επίσης διαφωνώ στην λόγοκρισία κάποια κριτικής, μόνο και μόνο επειδή είναι σκληρή, εκτός και αν γίνεται για τους δύο λόγους που ανέφερα. Ναι παιδιά κι εγώ μέσα στις αυστηρές κριτικές. Χτυπήστε τεκμηριωμένα όσο θέλετε. Αλλά αυτό έχει μεγάλη διαφορά από κάτι που περιέχει ολοφάνερες υπερ-υπερβολές και ενοχλητικές αναλήθειες. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο, φυσικά έμεινα ικανοποιημένος, ήταν πολύ καλό σύμφωνα με τα δικά μου λογοτεχνικά μέτρα και σταθμά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσοι διαβάζουν, όχι μόνο στους φίλους του φάνταζυ. Ο Μίσσιος γράφει όμορφα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted September 28, 2009 Author Share Posted September 28, 2009 Όπως είναι πια πασίγνωστο ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος. Κι εξηγούμε γρήγορα προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δυστυχώς για λόγους ανωτέρας βίας και για άλλη μια φορά τους τελευταίους μήνες δεν έχω το χρόνο και το σθένος (για να είμαι ειλικρινής) να συμμετάσχω στις συζητήσεις του φόρουμ. Οπότε ξαφνιάστηκα όταν έμαθα ότι προέκυψε ένταση με αφορμή το τελευταίο μου πόνημα… Μαθαίνοντας τις λεπτομέρειες λυπήθηκα για έναν και μοναδικό λόγο που δεν έχει να κάνει με το ποστ του Mindtwisted (το οποίο και δεν γνωρίζω εφόσον δεν πρόλαβα να διαβάσω αν και πολύ θα το ήθελα μιας και με διασκεδάζουν οι παθιασμένες κριτικές). Ο λόγος που με έκανε να στεναχωρηθώ ήταν το ποστ του Waylander. Δεν ξέρω αν είναι μονάχα δική μου ιδέα ή το σκέφτηκαν κι άλλοι μέσα στο φόρουμ αλλά με προβλημάτισε το γεγονός ότι ο Waylander αποφάσισε να γράψει τις αρνητικές εντυπώσεις του για το βιβλίο μου αφότου προηγήθηκε άλλο αντίστοιχο ποστ. Φίλε Waylander λες ότι διάβασες το βιβλίο το καλοκαίρι και δε σου άρεσε αλλά το δήλωσες τώρα. Ελπίζω (ειλικρινά) αυτό να μην έχει να κάνει με σκέψεις του τύπου: «Δεν γράφω αρνητική κριτική επειδή ο Μίσσιος είναι μέλος του φόρουμ» ή «για να μη δημιουργήσω έχθρες» κτλ. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου: Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας (ακόμα τουλάχιστον), δεν είμαι καθεστώς ούτε είμαι αλάθητος. Εννοείται πως η δουλειά μου υπόκειται στη θετική ή αρνητική κριτική σας χωρίς κανέναν περιορισμό από την πλευρά μου. Για τις προθέσεις μου όταν έγραφα το βιβλίο δεν θα (ξανά)αναφερθώ γιατί αυτό θα ήταν πραγματικά… βαρετό και λυπάμαι που δεν ικανοποίησα όσους ξόδεψαν χρόνο (και χρήμα) και δεν τους άρεσε. Αλλά θα σταθώ (ξανά) στο σχόλιο του Waylander περί των ερωτικών σχέσεων του πρωταγωνιστή με μια ερώτηση αυτή τη φορά: Πιστεύεις λοιπόν φίλε Waylander ότι θα εξακολουθούσες να θεωρείς έντονα τονισμένες τις ερωτικές σχέσεις (και το ερωτικό στοιχείο γενικότερα) στο βιβλίο αν αυτές οι σχέσεις ήταν πιο παραδοσιακές; Το τονίζω: δε σε κατηγορώ, σε ρωτάω. Έχω μια υποψία ότι αν ο ήρωας κινούνταν σε πιο παραδοσιακά πρότυπα, οι ερωτικές σχέσεις του θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έμενε στο μυαλό σου(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σου άρεσε τότε η ιστορία). Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι οι νόρμες του φάντασυ είναι δυστυχώς πάρα πολύ βαθιά ριζωμένες στο μυαλό των περισσοτέρων. Κάτι που (αυτό είναι εντελώς δική μου άποψη) βαίνει σε βάρος του είδους τελικά αφού το κάνει μονοδιάστατο. Χαίρομαι πάντως που ξέρω ότι σε αντίθεση με το τι γουστάρει ο μέσος πωρωμένος φαντασάς (με την καλη έννοια γλυκειά μου... μη τσιτώνεις), υπάρχουν συνάδελφοι (ονόματα δε λέμε ακόμα) που τολμούν να πειραματιστούν με το ελληνικό φάντασυ και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα σύμφωνα με τη δική τους οπτική και τη δική τους φαντασία ελπίζοντας να προσφέρουν κάτι διαφορετικό αλλά και συναρπαστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 28, 2009 Share Posted September 28, 2009 Χαίρομαι πάντως που ξέρω ότι σε αντίθεση με το τι γουστάρει ο μέσος πωρωμένος φαντασάς (με την καλη έννοια γλυκειά μου... μη τσιτώνεις), υπάρχουν συνάδελφοι (ονόματα δε λέμε ακόμα) που τολμούν να πειραματιστούν με το ελληνικό φάντασυ και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα σύμφωνα με τη δική τους οπτική και τη δική τους φαντασία ελπίζοντας να προσφέρουν κάτι διαφορετικό αλλά και συναρπαστικό. Βασικά αυτό γίνεται σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, πχ η Jacqueline Carrey είναι τα τελευταία χρόνια ένα από τα μεγάλα ονόματα παγκοσμίως στο χώρο του επικού φάνταζυ, με 2 τριλογίες που έχουν έντονο το ερωτικό στοιχείο (και με πολύ πιο προκλητικό θέμα από ότι η αμφιφυλοφιλία - αν θες σχόλια μπορείς να δεις το σχετικό θέμα για τη συγγραφέα). Επιφυλάσσομαι βέβαια, διότι δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 19, 2010 Share Posted March 19, 2010 (edited) (Η κριτική αυτή βασίζεται σ’ εκείνη που είχα στείλει στον συγγραφέα όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο – οι σημειώσεις στο τέλος είναι για να λύσουν τυχόν απορίες όσων το έχουν ήδη διαβάσει) Το θέμα Η βιογραφία του ομώνυμου ήρωα, οι περιπέτειες του σε έναν κόσμο που άλλα κομμάτια του αλλάζουν ραγδαία, με τα σύνορα και τη θρησκεία τους να μεταβάλλονται, ενώ σε άλλα μέρη οι άνθρωποι νομίζουν πως τίποτε δεν μπορεί να διαταράξει τον τρόπο ζωής τους. Παρόμοιες μεταπτώσεις βιώνει και ο ήρωας, άλλοτε επαναπαυόμενος σε κάτι που δεν κρατάει για πολύ και πότε βρίσκοντας κάτι που άλλοι θα ζήλευαν, αλλά τον ίδιο τον κάνει να νιώθει ανικανοποίητος και να ψάχνει για διέξοδο. Προνομιούχος και πάμπτωχος, εραστής και ερωμένος, εργάτης και κλέφτης, ο Λέκγουελ αλλάζει τόσους ρόλους και περνάει από τόσες καταστάσεις που είναι αδύνατον να τις συνοψίσω εδώ χωρίς να αφηγηθώ όλο το βιβλίο. Πάντως, έρχεται σε επαφή με ισχυρούς ανθρώπους, με μάγους και θεούς, βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο των εξελίξεων της εποχής του, ακόμη κι όταν προσπαθεί να τις αποφύγει, ακόμη κι όταν δεν είναι άμεσα κατανοητό από τον αναγνώστη. Και το ερώτημα που τον βασανίζει συχνά είναι: τι είναι επιλογή του, τι είναι σύμπτωση και τι σχέδιο άλλων; Σε ποιον βαθμό είναι η ζωή (του) Ελεύθερη Βούληση, σε ποιον Τυφλή Τύχη και σε ποιον Προκαθορισμένη Μοίρα; Γραφή Το βιβλίο είναι τούβλο, αλλά παρά το μέγεθός του δεν κουράζει καθόλου και πουθενά. Η εξαιρετική πένα του Κώστα το κάνει πολύ ευχάριστο και ψυχαγωγικό ανάγνωσμα. Σε κάποια σημεία είναι καταπληκτικό. Όσοι έχουν διαβάσει τη «Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας», θα θυμούνται την ικανότητα του συγγραφέα να γίνεται κινηματογραφικός και να ζωντανεύει τις εικόνες του μέσα στο μυαλό του αναγνώστη δίχως να καταντά φλύαρος και να καταφεύγει σε μακροσκελείς περιγραφές, απλά εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το σωστό ρυθμό καθώς και τις κοινές εμπειρίες που έχουμε όλοι, ένα είδος συλλογικής μνήμης οπτικών, ακουστικών, ακόμη και απτικών αισθητηρίων. Ο «Λέκγουελ» περιέχει γύρω στις δέκα σκηνές τις οποίες ακόμη θυμάμαι αρκετά καθαρά κι αυτό δεν είναι λίγο.* Από την άλλη, η επιμέλεια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άψογη. Μάλλον βιασύνη φανερώνει και δείχνει πως το κείμενο χρειαζόταν ακόμη χέρι. Σποραδικές επαναλήψεις λέξεων, εξεζητημένες λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται απολύτως σωστά, μια παροδική τάση προς το τέλος για πολύ επίκαιρες/προφορικές εκφράσεις (του τύπου «δεν την παλεύω», «μου την είπε» κτλ.), μια γενικότερη τάση να χρησιμοποιεί σύγχρονη ορολογία (π.χ. «καλοφτιαγμένη φάρσα φτιαγμένη από επαγγελματία του είδους», «σαδομαζοχιστικός καθαρμός»). Ένα πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η ασυνήθιστη προσέγγιση στο υποκείμενο των προτάσεων. Στο «είπε» χωρίς προσδιορισμούς εννοείται (?) ότι από όλους τους παρόντες χαρακτήρες θα είναι ο Λέκγουελ που μίλησε, όντας πρωταγωνιστής, ακόμη κι αν έχει δυο παραγράφους να αναφερθεί το όνομά του. Αυτό είναι έντονο και χτυπάει ιδιαίτερα άσχημα σε δυο από τις δυνατότερες σκηνές του βιβλίου.** Σύλληψη Φιλοδοξία του βιβλίου ήταν να επιτύχει μια «μετα-φανταζυ» (όπως λέμε «μεταμοντέρνα») γραφή, δηλαδή να πατήσει πάνω σε συμβάσεις και κλισέ του είδους για να πει μια ιστορία χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες για πολλά από τα συνήθη θέματα (η μαγεία και η λειτουργία της, οι ικανότητες των ιερέων, φυλές κτλ.). Αλλά και για να ανατρέψει τις προσδοκίες του αναγνώστη, εισάγοντας ρηξικέλευθα στοιχεία. Για να γίνω πιο κατανοητός, θα δώσω δυο παραδείγματα: - Αναφέρονται ‘φρουροί’ και ‘περίπολος’ χωρίς τον παραμικρό προσδιορισμό. Το μπαλάκι περνάει στον αναγνώστη· ας φανταστεί αυτός μια ομάδα ένοπλων κομπάρσων να διέρχεται από το πλάνο, έτσι για να γεμίζει η εικόνα. - Παρουσιάζονται παραμορφωμένοι απόγονοι της φυλής των νάνων, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά πριν ή μετά στο κείμενο. Θεωρείται προφανές πως θα υπάρχει στον κόσμο του Λέκγουελ (και πως εμείς θα γνωρίζουμε τη μορφή της), γιατί το βιβλίο είναι φάνταζυ. Μερικές φορές, η μέθοδος λειτουργεί όπως προέβλεπε η θεωρία. Άλλες φορές χωλαίνει κι άλλες η επιτυχία της μένει να κριθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, με βάση τις ανοχές και τα γούστα του. Οι πολύ διαβασμένοι στο φάνταζυ, πάντως, ας έχουν υπόψη ότι ο Κώστας δεν είναι τόσο διαβασμένος όσο οι ίδιοι και κάνει κάποιες παραδοχές που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο του είδους, ιδιαίτερα των σύγχρονων έργων (π.χ. η ύπαρξη μιας παραδοσιακού τύπου συντεχνίας κλεφτών). Και κάποιες από τις ανατροπές των προσδοκιών του αναγνώστη είναι πολύ τολμηρές κι ίσως κάποιους να τους ξενίσουν υπερβολικά. Εκεί που θεωρώ πως χωλαίνει αντικειμενικά το βιβλίο είναι πρώτον στο θέμα της μαγείας (μιας και δεν περιγράφεται ούτε στο ελάχιστο το οπτικό της κομμάτι, γίνεται υπερβολικά άχρωμη και χάνει τη… μαγεία της) και δεύτερον στο θέμα του τεχνολογικού υπόβαθρου, μαζί με την ορολογία που το περιγράφει. Πανοπλίες από εντελώς διαφορετικές περιόδους συνυπάρχουν, μικρά εμπορικά πλοία αναφέρονται ως «γαλέρες» (που είναι μεγάλα πολεμικά πλοία) και αγγλισμοί όπως «κοντόσπαθο» και «μακρύσπαθο» πετάγονται εδώ κι εκεί. Συγγενές ζήτημα είναι και μια έλλειψη ρεαλισμού όταν η κλίμακα μεγαλώνει και φτάνει σε θέματα πολιτικής ή γεωγραφίας, όπου τα πάντα θυσιάζονται στη δημιουργία των εντυπώσεων που απαιτεί η πλοκή. Τα μεγέθη που περιγράφονται δεν αντιστοιχούν με τον τρόπο που απεικονίζονται στο χάρτη οι τόποι. Τα ίδια άτομα που επιδίδονται σε φοβερές και τρομερές μηχανορραφίες, τελικά καταφεύγουν στην προφανή και εύκολη λύση που είχαν στη διάθεσή τους από την αρχή. Η πλουσιότερη πόλη του γνωστού κόσμου είναι χτισμένη σε ένα μέρος που πρέπει να είσαι ο Ιντιάνα Τζόουνς για να το φτάσεις από οποιαδήποτε κατεύθυνση. Η επεκτατική αυτοκρατορία μοιάζει να μην επωφελείται από τις κατακτήσεις της, αφού τις λεηλατεί και τις ισοπεδώνει για να φανεί επαρκώς κακή. Επίσης, οι σκηνές που ξεχώρισα εγώ σαν άριστες, είναι εκείνες που γράφτηκαν με το δυνατό κινηματογραφικό ύφος του συγγραφέα. Άλλες δεν υπάρχουν, καθώς επέλεξε να αποφύγει τις περιγραφές σε υπερβολικό σημείο. Δηλαδή, το κείμενο συχνά καταφεύγει σε μια αοριστολογία χώρου-χαρακτήρων-εικόνων η οποία στα δικά μου μάτια το φτωχαίνει. Αποκόμισα την εντύπωση πως ίσως θα ήταν καλύτερα το ίδιο ακριβώς θέμα, με τους ίδιους χαρακτήρες, να είχε γραφτεί στα πλαίσια ενός μυθιστορήματος φαντασίας εποχής. Δηλαδή, να είχε τοποθετηθεί σε μια αληθινή ιστορική περίοδο, αρχαία μεσαιωνική ή και νεώτερη, πριν το 1900, με το υπερφυσικό να δρα στα παρασκήνια ιστορικών γεγονότων και την πλοκή να μένει στην ουσία η ίδια. Αυτό όχι μόνο θα έκανε τον «Λέκγουελ» προσιτό σε μεγαλύτερο κοινό, μιας και επέλεξε να καταπιαστεί με ένα θέμα που δεν αφορά μόνο λίγους, αλλά και θα χρειάζονταν λιγότερες παραδοχές, όλες κοινές μεταξύ του συγγραφέα και των αναγνωστών, δίχως ασυμφωνίες (άλλο να πεις απλά «ανέμιζε η σημαία της Γαλλίας» κι ας μην έχει ιδέα ο αναγνώστης αν ήταν τότε ίδια με τη σημερινή, άλλο να πεις «ανέμιζε το λάβαρο του Ράγκαρας» και να μην πεις καν τι χρώμα είναι). Ένα ζήτημα για το οποίο ειπώθηκαν πολλά κι έτσι κρίνω πως πρέπει να το καλύψω εδώ, είναι η αμφιφυλοφιλία του ήρωα («πανερωτισμός» κατά τον συγγραφέα). Προσωπικά, θεωρώ πως αν και ο χαρακτήρας ξεφεύγει από το κλασικό πρότυπο του υπερβολικά αρρενωπού μεγάλου εραστή που πρωταγωνιστεί συνήθως στα βιβλία φάνταζυ, δεν δίνει την εντύπωση πως η επιλογή αυτή έγινε με το ζόρι, μόνο για να προκαλέσει. Το θέμα παρουσιάζεται χωρίς υπερβολές, εισάγεται με τον μοναδικό ίσως τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να περάσει στον ετεροφυλόφιλο αναγνώστη και να τον αγγίξει, πατάει γερά στην ορθά απεικονισμένη ανθρώπινη φύση και σε μια ιστορική πραγματικότητα που συχνά την αποφεύγουμε αλλά η ύπαρξή της είναι αδιαμφισβήτητη έστω κι αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή συχνότητά της (οι σεξουαλικές σχέσεις αντρών με παιδιά/εφήβους που είχαν ως υπηρέτες ή μαθητές). Η εκτίμησή μου είναι πως κανείς δε θα ενοχληθεί, εκτός κι αν ξεκινήσει την ανάγνωση αποφασισμένος εκ των προτέρων να ενοχληθεί. Εκτέλεση Στα πολύ δυνατά σημεία του βιβλίο είναι πως πείθει. Ο πρωταγωνιστής πάντα έχει λογικές αντιδράσεις και κατανοητά συναισθήματα. Είναι εύκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί του ή να τον ταυτίσει με ανθρώπους που έχει γνωρίσει. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους χαρακτήρες. Κανείς δε μοιάζει ουρανοκατέβατος ή γραφικός. Οι διάλογοι στέκουν. Από την άλλη, υπάρχει μια τάση αποσπασματικότητας. Ορισμένα κεφάλαια είναι σαν διηγήματα, συγγενή μεν και συνεχόμενα μεταξύ τους, αλλά δεν δένουν απόλυτα σε ομογενές σύνολο. Ορισμένοι χαρακτήρες έρχονται από το πουθενά, δεν εξελίσσονται ιδιαίτερα, δεν περιγράφονται εμφανισιακά καθόλου (για πολλούς δεν ξέρουμε καν αν είναι νέοι, μεσήλικες ή γέροι!) και χάνονται το ίδιο απότομα. Ο Λέκγουελ κατά καιρούς εξαφανίζεται εντελώς για κάμποσες σελίδες. Προοικονομία υπάρχει άφθονη και σωστά στημένη στο κυρίως θέμα, αλλά πιο πέρα τα πράγματα μοιάζουν λιγότερο καλοστημένα και καλοσχεδιασμένα. Μερικές φορές συσσωρεύονται στο προσκήνιο πρόσωπα χωρίς σαφή στόχο (δικό τους ή λογοτεχνικό). Λεπτομέρειες που αποδεικνύονται ουσιώδεις στο φινάλε, παραμένουν θαμμένες ως τότε. Από την άλλη, δεν καλύπτονται απαντήσεις που το κείμενο «υπόσχεται» στον αναγνώστη. Μερικές φορές η χρήση συμπτώσεων για να προχωρήσει η πλοκή μοιάζει υπερβολική (έστω κι αν υποβόσκει η υποψία της Μοίρας), μιας στο υπόλοιπο βιβλίο παρουσιάζονται μια χαρά τρόποι να δρομολογηθούν οι εκάστοτε εξελίξεις, τρόποι που θα μπορούσαν κι αυτοί να είναι το κρυμμένο χέρι της Μοίρας. Ή να μην είναι. Στα τεχνικά, μερικές φορές το κείμενο υποπίπτει σε… fantababble. Δηλαδή, εξωτικές λέξεις που λέγονται για να λέγονται, δίχως αντίκρισμα. Πώς θα βλέπαμε σε μια παλιομοδίτικη ιστορία ΕΦ "technobabble" επιστημονικοφανείς ασυναρτησίες που στόχευαν να την κάνουν πειστικότερη; «Απέχαμε δέκα κιλοβούρμ από την τροχιά περιδίνησης του πλανήτη, όταν έβαλα μπρος τη γεννήτρια ενστάλαξης». Όπου ‘κιλοβούρμ’, ‘τροχιά περιδίνησης’ και ‘ενστάλαξη’ είναι έννοιες που κατανοούμε χοντρικά με τι σχετίζονται, αλλά δεν εξηγούνται πουθενά στο κείμενο. Ε, ο «Λέκγουελ» έχει «σπόρους μαγιάν στο ζεστό σαμίλ», «δέντρα μπελούλ», «φωτόλιθους» και άλλα. Ευτυχώς σε πολύ μικρό βαθμό. Κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η χρήση ονομάτων κυρίως με αέρα Μέσης ή Άπω Ανατολής αντί για τα συνήθη αγγλοσαξωνικά, κελτικά κτλ. Σαν να πιάνει ο «Λέκγουελ» μια άλλη γωνιά του ίδιου κόσμου στον οποίο διαδραματίζονται τα υπόλοιπα βιβλία φάνταζυ, μια αδίκως περιφρονημένη γωνιά. Αλλά βάζοντας σε κάθε χώρα ανάκατα ινδικά, αραβικά και κινέζικα ονόματα, καμιά δεν αποκτά δικό της χρώμα. Το «ουτ α για» ας πούμε, δεν ακούγεται πειστικό πως ανήκει στη γλώσσα των ανθρώπων που αποκαλούν τη χώρα τους «Λιλ Λάι», ούτε και το «Λέκγουελ» μοιάζει με όνομα κατοίκου της. Μιας και πήρα φόρα, το ευρετήριο προσώπων πότε αποκαλύπτει εξελίξεις πρόωρα και πότε προσφέρει πληροφορίες οι οποίες δεν περιέχονται στο κείμενο. Ετυμηγορία Το βιβλίο είναι ευχάριστο στην ανάγνωση όπως είπα, έχει πολύ ενδιαφέρον θέμα και θέτει σημαντικούς προβληματισμούς για το πώς θα μπορούσε να γράφεται το φάνταζυ. Όπως είπα ήδη, το θέμα θα υλοποιούταν πολύ αποδοτικότερα έξω από το χώρο του ψευδομεσαιωνικού φάνταζυ, ενώ οι πειραματισμοί δεν υλοποιούνται πλήρως με επιτυχία. Κανείς δε θα χάσει διαβάζοντας το βιβλίο, αλλά πολύ περισσότερα θα αποκομίσει κάποιος που γράφει ο ίδιος στο συγκεκριμένο είδος και είναι αρκετά έμπειρος σαν αναγνώστης, όπως και κάποιος που δεν γνωρίζει καθόλου το είδος κι έχει μια γενικότροπη ομιχλώδη ιδέα γι’ αυτό, οπότε θα το βρει όπως το φαντάζεται και θα παρακολουθήσει απρόσκοπτα την πλοκή. Για οποιονδήποτε άλλο, νομίζω πιο ωφέλιμο θα είναι να καταπιαστεί πρώτα με τους κλασικούς του φάνταζυ και να επιστρέψει στον «Λέκγουελ» αργότερα, όταν δε θα τον ξενίζουν πια οι καινοτομίες του βιβλίου και θα είναι σε θέση να τις εκτιμήσει καλύτερα. Όταν, δηλαδή, θα νιώσει πως του είναι προτιμότερο κάτι πρωτότυπο με αδυναμίες παρά ένα αψεγάδιαστο «μια από τα ίδια». *: η ερωτική σκηνή στη σπηλιά, οι άλλες δυο θεϊκές συναντήσεις, η επίσκεψη στο πατρικό σπίτι, το παιχνίδι των κύβων, η αρπαγή του Άσσι, η τελετή πάνω στην πυραμίδα, η περιγραφή του κόσμου των νεκρών, ο Λέκγουελ να περιφέρεται στο σκοτάδι κάτω από το διοικητήριο, ο Αλάκι ενάντια στις σκιές-φύλακες **: ο Λέκγουελ να περιφέρεται στο σκοτάδι κάτω από το διοικητήριο, ο Αλάκι ενάντια στις σκιές-φύλακες Edited March 19, 2010 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted July 15, 2010 Share Posted July 15, 2010 (edited) Πριν μερικές μέρες, έπειτα από σχεδόν έναν μήνα όπου μου πήρε η ανάνγνωση του, ολοκλήρωσα το Ο Λέκγουελ και οι Ξεχασμένοι Θεοί. Ακολουθούν οι γνώμες μου τις οποίες, λόγω του μεγέθους, θα τις ποστάρω σε δύο μέρη. Προειδοποιώ για τα σπόιλερς της ιστορίας, οπότε εάν κάποιος ενδιαφέρεται να ξεκινήσει το βιβλίο, ας διαβάσει αργότερα τα παρακάτω. 1ο μέρος Λεκγουελ… Ένα ιδιαίτερο βιβλίο φαντασίας για ιδιαίτερους αναγνώστες. Το βρήκα καλό παρ΄ ότι με κούρασε σε αρκετά σημεία και μου άφησε εξίσου αρκετές απορίες μαζί και κάμποσα παράπονα. Ας ξεκινήσω με το συγγραφέα. Ο Μίσσιος είναι ένας ικανότατος συγγραφέας που χειρίζεται το λόγο με μαεστρία. Παρά το νεαρό της ηλικίας του χρησιμοποιεί πλούσιο λεξιλόγιο που ανεβάζει την τριτοπρόσωπη αφήγηση σε υψηλό επίπεδο. Με πολύ άνεση δημιουργεί σκηνικά και ατμόσφαιρα (βασικό για το είδος), περιγράφει με λεπτότητα χώρους και αντικείμενα (μα δυστυχώς όχι και πρόσωπα). Δημιουργεί πειστικότατους χαρακτήρες, όποιον ρόλο κι αν παίζουν στο έργο, μικρό ή μεγάλο. Εδώ πρέπει να τονίσω άλλη μία ιδιαιτερότητα του συγγραφέα, τις ιστορίες –backround που ετοιμάζει για τον κάθε χαρακτήρα που συμμετέχει στο έργο, ακόμα και για εκείνους που πρόκειται να πεθάνουν σε μόλις δυο σελίδες από την εμφάνιση τους στην κύρια ιστορία. Η γραφή του Μίσσιου και ειδικά η αφηγηματική φωνή του μαζί με το ύφος, έχει βελτιωθεί πολύ από το πρώτο του βιβλίο (Η Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας) αν και κατά τη γνώμη μου ο Τρόμος του ταιριάζει καλύτερα ως θεματολογία. Το μαρτυρούν άλλωστε και οι αντίστοιχες σκηνές που υπάρχουν στο Λέκγουελ. Προχωράω στο βιβλίο. Εμπνευσμένο εξώφυλλο αν και όχι τόσο σχετικό με την ιστορία. Αν μου θυμίζει κάτι μέσα από το έργο είναι η σκηνή όπου ο Λέκγουελ, ως κλέφτης πια, πηγαίνει να εκπληρώσει την πρώτη του αποστολή. Το βιβλίο έχει μεγάλο όγκο και μοιάζει να αποτελείται από 700-800 σελίδες. Η ποιότητα του χαρτιού είναι που το κάνει να φαίνεται έτσι μεγαλύτερο αφού στην πραγματικότητα είναι γύρω στις 500. Στην αρχή του βιβλίου υπάρχουν δυο ωραίοι χάρτες, φτιαγμένοι από τον ίδιο το συγγραφέα (πολυτάλαντος, πρέπει να παραδεχτούμε) που βοηθούν στην ανάγνωση μιας και στην ιστορία υπάρχουν πολλές μετακινήσεις. Γραμματοσειρά και στοίχιση στην εντέλεια. Στις τελευταίες σελίδες υπάρχει παράρτημα για τα πρόσωπα, τις περιοχές και τις εποχές, αρκετά χρήσιμο λόγω των πολλών ονομάτων. Και πάμε στην Ιστορία, το βασικότερο μέρος πόσο μάλλον όταν πρόκειται Fantasy. Μπερδεμένα τα πράγματα. Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για τα χρονικά ενός ανθρώπου, του Λεκγουελ ο οποίος πέφτει θύμα της Μοίρας και περιπλανιέται σε έναν αφιλόξενο κόσμο γεμάτο κακία και αλαζονεία . Κι όμως, αντί ο αναγνώστης να ακολουθεί αποκλειστικά την πορεία του ήρωα, βρίσκει τον εαυτό του να παρακολουθεί την πορεία και άλλων δευτερευόντων χαρακτήρων και πόλεων κυρίως του Ράγκαρας. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει υπόθεση (τουλάχιστον κεντρική) μα αν θέλουμε να ορίσουμε κάποια τότε αυτή είναι το κυνήγι της εξουσίας , το οποίο κάποια στιγμή οδηγεί με τη σειρά του σε μια άλλη αναζήτηση, στο Μάτι του Σοκόλ. Λίγη βάση όμως δίνεται και σε αυτό. Λειτουργεί περισσότερο σαν σπρώξιμο προς περιπέτειες όπου ο Λέκγουελ θα πάρει μέρος, προς το τέλος του βιβλίου και φυσικά παρά τη θέληση του. Αν εξαιρέσουμε τα χρονικά του Λεκγουελ, η ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει όχι στο Φανταστικό αλλά σε ένα διαφορετικό είδος λογοτεχνίας (και δημοφιλές στις μέρες μας), το είδος του Θρησκευτικού Θρίλερ-Περιπέτειας, όπου το μυστήριο, η συνομωσία, το κυνηγητό και το ιερό αντικείμενο που θα χαρίσει Γνώση-Εξουσία, αποτελούν βασικά στοιχεία. Θα μπορούσε επίσης να είναι ιστορικό μυθιστόρημα, αποκαλύπτοντας το σκοτεινό παρελθόν κάποιας φημισμένης αυτοκρατορίας, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου παρουσιάζει κάτι αντίστοιχο στο Ράγκαρας της φανταστικής Αρμασίας. Συνεχίζω με τον Ήρωα. Στην ιστορία του Λεκγουελ, οι πάντες είναι πιόνια σε ένα παιχνίδι αφανών θεών και προσωπικών παθών. Ένα από αυτά και ο Λεκγουελ, ο οποίος συναντά τη δυσάρεστη πλευρά της ζωής από πολύ νωρίς, μια ζωή που θα τον ακολουθεί μέχρι τέλους. Σαν ήρωας από αρχαία ελληνική τραγωδία, πλανιέται ανήμπορος, φοβισμένος, κυνηγημένος, ακολουθώντας κι αυτός (όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου) τα δικά του πάθη. Δεν είναι το πρότυπο του Ήρωα που συναντά κανείς σε φανταστικές ιστορίες και έπη. Δεν είναι όμως ούτε και Αντι-ήρωας. Είναι ένας απλός θεατής που αν και απέχει από την εξέλιξη των μεγάλων γεγονότων της ιστορίας, τυχαίνει να παίρνει μέρος στην κορύφωση τους. Όμως κι αυτό είναι μικρό και γίνεται εξαναγκαστικά. Δυστυχώς, ακόμα και ο ίδιος ο Λεκγουελ απορεί με το ρόλο του στην ιστορία. Πάντως, αν κάποιος θα έπρεπε να θεωρηθεί πρωταγωνιστής, αυτός θα ήταν ο ιερέας Αλάκι ο οποίος, εκτός του ότι είχε έναν βασικό σκοπό, πέρασε πολύ πιο συγκλονιστικές στιγμές και περιπέτειες σε σχέση με τον Λεκγουελ. Επίσης, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι ο Στρατηγός Παράνα, μα δυστυχώς ο συγγραφέας δεν του έδωσε κάποιον περισσότερο σημαντικό ρόλο στο βιβλίο. Όλα αυτά με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως ο συγγραφέας, αν και έχει φαντασία και μπορεί να την παρουσιάσει όσο πιο πειστικά γίνεται στους αναγνώστες του, δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το ηρωικό και το επικό φανταστικό. Αν και η ιστορία ξεκινά καλά μαγνητίζοντας το ενδιαφέρον, στη συνέχεια καταντάει μια φλύαρη και κουραστική αφήγηση γεγονότων που ακόμα κι αν έλειπαν από το βιβλίο δεν θα επηρέαζαν τα όσα ακολουθούν αργότερα. Σε αυτά τα σημεία το σώζει η εναλλαγή του χρόνου μεταξύ των κεφαλαίων και μερικές ιδέες που κεντρίζουν στην περιέργεια αλλά που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν όπως θα έπρεπε. Όταν τελικά ο Λεκγουελ δραπετεύει και ταξιδεύει μακριά από το Ράγκαρας, η ιστορία αρχίζει να παίρνει μπρος. Όταν φτάνει στην πόλη Μιανάντσκα, η πλοκή έρχεται πιο κοντά στο φάνταζι και έτσι πάει μέχρι το τέλος. Φαίνεται ξεκάθαρα πως σε αυτά τα σημεία ο συγγραφέας διάβασε και επηρεάστηκε από τον Λάιμπερ ενώ στην πορεία βρέθηκε πιο κοντά στο Φανταστικό ίσως παίζοντας κάποιο r.p.g. καθώς κλέφτες, πολεμιστές και σατανικοί μάγοι έρχονται αντιμέτωποι με ανάλογες προκλήσεις. Με λίγα λόγια το βιβλίο θα έπρεπε να ήταν περίπου το μισό και να ξεκινούσε από το 12 κεφάλαιο, άντε από το 9 ώστε να μην χαθούν κάποιες πολύ όμορφες εικόνες που παρά τη χάρη τους, δεν συνδέονται με τα επόμενα σχεδόν καθόλου. Πχ τι κι αν ο Λεκγουελ παντρεύτηκε τη Λαζούρκα και περίμενε παιδί; Μετά τον άδικο χαμό της, ο Λεκγουελ παραμένει ομοφυλόφιλος. Όσο για το τέλος, αφήνει πολλά ερωτηματικά. Συνεχίζεται; edit: κενά μεταξύ παραγράφων Edited July 20, 2010 by Παρατηρητής 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted July 20, 2010 Share Posted July 20, 2010 Και το δεύτερο μέρος... Μιας που αναφέρθηκε, ένα από τα γνωρίσματα του βιβλίου είναι το θέμα της ομοφυλοφιλίας, κάτι που μέχρι στιγμής δεν είναι πολύ συνηθισμένο στις ιστορίες του Φανταστικού. Κι αυτό ίσως να χτυπήσει άσχημα στον ανυποψίαστο αναγνώστη που προτιμά τους πιο συμβατικούς ήρωες, αν και η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το εντελώς ξένο από τους μύθους, πόσο μάλλον από τους ελληνικούς (τρανά παραδείγματα ο Γανυμήδης και ο Κυπάρισσος). Προσωπικά δεν είμαι προκατειλημμένος με τους ομοφυλόφιλους, τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στις ιστορίες. Στο Λέκγουελ, όμως, ή συνεχόμενη αναφορά στις ερωτικές προτιμήσεις του ήρωα, κάπου ξεκίνησαν να με ενοχλούν. Αρχικά ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ωραία το θέμα καθώς ο Λέκγουελ αναγκάζεται να μυηθεί στις αντίστοιχες ηδονές ως σκλάβος. Δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο ήρωας πιάνεται αιχμάλωτος από τα παιδικά του χρόνια, εξαναγκασμένος να ζει με τους κανόνες των νέων του αφεντικών, παράδειγμα που μας έχει δείξει επανειλημμένως και η ίδια η Ιστορία (πχ Γενίτσαροι). Στην πορεία όμως ο Λεκγουελ μοιάζει εντελώς εξαρτημένος από αυτό που τον έκαναν. Και κάθε σημαντική απόφαση που πρόκειται να πάρει, επηρεάζεται κατά κύριο λόγο από το συγκεκριμένο του πάθος, κάτι που αποτελεί μία ακόμα μεγάλη αδυναμία στο μυθιστόρημα. Ιδιαίτερα απογοητευτικό, αν και όμορφα δοσμένο, είναι το σκηνικό στο πανδοχείο, όταν ο Λεκγουελ επιστρέφει μετά από χρόνια στη γενέτειρα του. Τελειώνοντας θα πω λίγα λόγια για τον Κόσμο. Η Αρμασία φαίνεται να έχει αρκετές επιρροές από την ιστορική Ανατολή, κι αυτό πηγάζει κυρίως από τα ονόματα των πόλεων και των ανθρώπων καθώς και από το ρόλο του Θεού-Αυτοκράτορα, τα ήθη και έθιμα των περισσοτέρων λαών (ή έστω αυτών που αναφέρονται στην περιπέτεια του Λεκγουελ). Το πάνω χέρι στον κόσμο το έχουν οι Άνθρωποι οι οποίοι μοιάζουν να αποτελούν και τη μοναδική φυλή που κατοικεί στην Αρμασία, πλην των Λευκών Νάνων - που όμως φέρνουν πιο πολύ σε τέρατα παρά σε πολιτισμένη φυλή, παρόλα αυτά οργανώνονται σε κοινωνία σαν εκείνη των τελωνίων) – και των Ουτζά . Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο διαφέρουν οι Ουτζά (οι Άνθρωποι της Λίμνης) από τους Ανθρώπους, αν είναι δηλαδή κάποια ανώτερη φυλή (κάτι σε Ξωτικά) ή αν είναι απλώς καλαίσθητη, όμορφη και ειρηνική. Υπάρχουν τέρατα, είναι όμως καλά κρυμμένα στα κρησφύγετα τους και δεν αλωνίζουν πέρα-δώθε ελεύθερα. Υπάρχουν επίσης θεοί και δαίμονες που επηρεάζουν τους θνητούς καθώς επίσης και μαγεία που χρησιμοποιείται περισσότερο για σκοτεινούς σκοπούς. Στην Αρμασία δεν θα συναντήσει κανείς μεσαιωνικά πρότυπα όπως ιππότες και φύλακες των δασών ούτε και τρομερούς πολεμιστές αλλά και ισχυρούς μάγους. Αντίθετα θα βρει οργανωμένες συντεχνίες κλεφτών και δολοφόνων και ιερείς που δεν διστάζουν να καταφύγουν σε ανθρωποθυσίες για να ικανοποιήσουν τους βάναυσους θεούς τους (ή τους αρρωστημένους εαυτούς τους). Ιδανικά δεν υπάρχουν ενώ παντού, τόσο στις κοινωνίες των ανθρώπων όσο και στην αφιλόξενη ύπαιθρο, επικρατεί ο νόμος του ισχυρού. Στην Αρμασία υπάρχουν επίσης αρκετά μαγεμένα και στοιχειωμένα μέρη κι ένα από αυτά είναι το μεγάλο δάσος του Ύπνου, όπου ο θάνατος παραμονεύει παντού. Όσο για τις ψυχές των νεκρών συνεχίζουν να βασανίζονται μετά τη ζωή στον Άλλο Κόσμο, το Βασίλειο του Μπρουλ, το οποίο και αποτελεί μία από τις ωραιότερες εμπνεύσεις στον κόσμο του Μίσσιου. Κλείνοντας θεωρώ πως το Λεκγουελ και οι Ξεχασμένοι Θεοί είναι ένα αξιέπαινο μυθιστόρημα και αξίζει να διαβαστεί για τη γραφή, τη γλώσσα και την ειρωνεία του Μίσσιου, ενός συγγραφέα που αποδεικνύει την ύπαρξη καλών λογοτεχνών στο χώρο του Φανταστικού. Ως ιστορία αμφιταλαντεύεται μεταξύ του καλού και του μέτριου καθώς χάνει σε θέμα, πλοκή και συνέπεια. Καλύτερα για τους ενδιαφερομένους αναγνώστες είναι να γνωρίζουν περί των ιδιαιτεροτήτων του ώστε να είναι υποψιασμένοι διότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να απογοητευτούν και να το εγκαταλείψουν (και είναι κρίμα). Προσωπικά χαίρομαι που διάβασα ένα τέτοιο βιβλίο φαντασίας, κι ας μην με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted October 26, 2010 Share Posted October 26, 2010 Μόλις το ξεκίνησα, μ' αρέσει τρελά ως τώρα και θα περιμένω να το τελειώσω πριν γράψω κάτι εκτενέστερο (και πριν διαβάσω τα υπόλοιπα σχόλια που ενδεχομένως υπάρχουν εδώ, σποϊλεροφοβική γαρ ούσα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted November 1, 2010 Share Posted November 1, 2010 Το τελείωσα, ξενυχτώντας, κουβαλώντας το μαζί μου σε τραίνα και λεωφορεία, ξεκλέβοντας χρόνο όποτε μπορούσα και βρίζοντας την πραγματικότητα με τις απαιτήσεις της. Ψιλοτούβλο (μόλις και ξεπερνά τις 500 σελίδες), που όμως διαβάζεται μονορούφι. Άμα το πέρας της ανάγνωσης περιέπεσα στη γνωστή αλλά αλίμονο! τόσο σπάνια κατάσταση ευφορίας που χαρακτηρίζει το διάβασμα ενός Καλού Βιβλίου. Μια διάθεση να ανοίξω σαμπάνιες, να ρίξω πυροτεχνήματα, να βάλω την μπάντα να παίζει και τη χορωδία να ψάλλει παιάνες. Συμφωνώ με κάποια από τα σχόλια που έχουν ήδη γίνει εδώ. Πχ, οι "λόξυγγες" της Ναρουάλις, δεν ξέρω αν εννοούμε το ίδιο πράγμα, πάντως μερικές φράσεις θα μπορούσαν σίγουρα να διατυπωθούν πιο απλά και να μη δένονται κόμπο γύρω από τον εαυτό τους. Αναφέρθηκε και η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισό και όντως είναι πολύ αισθητή. Από τη μία έχουμε την πάλη για κοσμική εξουσία με ίντριγκες και ραδιουργίες σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, με αυτοκράτορες, στρατηγούς, σκλάβους και αυλικούς, από την άλλη έχουμε δαίμονες, θεούς και ιερείς να δίνουν το δικό τους αγώνα. Οι δύο παράλληλες ιστορίες δεν αναμειγνύονται ικανοποιητικά. Το ότι ο πρωταγωνιστής απλά περιφέρεται από τη μία στην άλλη δεν αρκεί. Έπίσης, αναρωτιέμαι αν έχασα κάτι. Οι θεοί πεθαίνουν στο υπερβατικό επίπεδο αλλά στο "ιστορικό" αποκαθιστούνται; Τί ακριβώς παίζει εδώ; Προς το τέλος, το κεφάλαιο με τη ναυμαχία ήρθε για μένα πολύ απότομα. Έχοντας προηγηθεί απίστευτες εικόνες σχεδόν επώδινης ομορφιάς και ονειρικής σκληρότητας, ξαφνικά απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Έσπασα τα μούτρα μου, άουτς λέμε. Γενικά αυτή η υποϊστορία με τη Μεγάλη Μητέρα θα μπορούσε άνετα να λείπει, θαρρώ. Μετά, όταν επιστρέψαμε στον Λέκγουελ, ξανααπογειώθηκε πάλι (υπέροχη η εικόνα που έτρεχε πάνω στις στέγες με τον γάτο και τον άλλον τον τύπο από δίπλα, μέσα στη βροχή). Κάποια πράγματα που αναφέρει ο Ελεκτροσκράιμπ με απασχόλησαν και μένα. Θα διαφωνήσω ως προς τις γλωσσολογικές του παρατηρήσεις όμως, νομίζω ότι μια κάποια συνέπεια υπάρχει στις ονομασίες. Για την γεωπολιτική και την καταστροφή των κατακτημένων περιοχών συμφωνώ πώς δεν έχει λογική, μάλιστα διαβάζοντας αναρωτήθηκα αν τελικά αυτές οι περιοχές ήταν μέρος της αυτοκρατορίας ή όχι. Δεν πρόσεξα αν αναφέρεται κάπου με σαφήνεια αυτή η πληροφορία. Πάντως η ναυμαχία στο τέλος γίνεται για λόγους καθυπόταξης μιας εξέγερσης, δεκτότατον! Η ιστορία με τη Λαζούρκα ήταν κάπως εμβόλιμη. Ξαφνικά εμφανίζεται, γίνεται το παν για τον ήρωα και ξαναεξαφανίζεται μέσα σε ένα κεφάλαιο. Νομίζω πως αν απλώνονταν λίγο περισσότερο θα αξιοποιούνταν καλύτερα. Αυτό ίσως να εντάσσεται στο γενικότερο πρόβλημα που ανέφερα και πιο πριν, στο ομαλό και στρωτό πλέξιμο των επιμέρους ιστοριών. Ναι το ξέρω, στην αρχή λέω κατενθουσιασμένη ότι με άρεσε και μετά αρχίζω και αραδιάζω ένα σωρό κουσούρια, αλλά τα θετικά του ήταν σαφώς περισσότερα από τα όποια αρνητικά. Τα οποία αρνητικά, εδώ που τα λέμε, με μια σωστή επιμέλεια θα μπορούσαν και να είχαν αποφευχθεί. Τα θετικά λοιπόν: Οι εικόνες είναι θεσπέσιες, ας το πω κι εγώ, η επανάληψη δε βλάπτει. Οι ήρωες είναι πειστικοί (ακόμα και ο Μαμουρίτου, ο οποίος εκ πρώτης όψεως ρέπει προς την καρικατούρα αλλά έχεις κι αυτός το περιεχόμενό του). Ακόμα μ' αρέσει αυτό το ανακάτεμα από διάφορα ιστορικοκοινωνικοπολιτιστικά στοιχεία διαφόρων περιόδων της υπαρκτής ιστορίας κατά την κοσμοπλασία. Αυτό είναι για μένα και η μούρη του να γράφει κανείς φάνταζι, αλλιώς θα γράφαμε (ψευδο)ιστορικά μυθιστορήματα. Θάνατος στον ψευτομεσαίωνα! Ζήτω ο αχταρμάς! Αλλά (πολύ μεγάλο και τεράστιο), άλλο να παίρνει κανείς στοιχεία και άλλο να ξεπατικώνει ολόκληρα αυτούσια γεγονότα: εκείνη η ιστορία με τον αυτοκράτορα που επέβαλλε το μονοθεϊσμό παραμερίζοντας το πολυθεϊστικό ιερατείο είναι καρμπόν η ιστορία του Ακενατόν, με πολλές λεπτομέρειες σχεδόν αυτούσιες. Αυτό με έκατσε κάπως, για να είμαι ειλικρινής. Λοιπόν, μπορεί να γκρίνιαξα, αλλά το λάτρεψα, πέρασα καλά διαβάζοντας. Ελπίζω ο κος Μίσσιος να γράψει κι άλλο φάνταζι, πολύ, νά 'χουμε να διαβάζουμε. Ε, δε θα με χάλαγε να δω και μια συνέχεια του συγκεκριμένου βασικά, υπάρχουν ένα σωρό δευτερεύοντες χαρακτήρες και καταστάσεις με πολύ ψωμί επάνω τους που δεν αξιοποιήθηκαν και αν ο κος Μίσσιος διαβάζει αυτές τις γαμμές θα τον παρακαλούσα να μην απορρίψει τελείως την ιδέα μιας συνέχειας... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted November 2, 2010 Author Share Posted November 2, 2010 Ο κύριος Μίσσιος διάβασε τις «γαμμές» ταύτες και σας ευχαριστεί πρώτα απ’ όλα για την υπομονή σας να διαβάσετε το βιβλίο. Ακόμα περισσότερο δε, χαίρεται για το γεγονός ότι σας άρεσε. Σας ευχαριστεί επίσης για τις εύστοχες παρατηρήσεις κι απόψεις σας… Όσο για συνέχεια της ιστορίας ταύτης, μάλλον θα σας απογοητεύσει (βέβαια ποτέ μη λες ποτέ) δηλώνοντάς σας ότι έχει προσφάτως μετακομίσει (συγγραφικά) εις φανταστικόν τόπον που του ταιριάζει και τον ευχαριστεί περισσότερο (stay tuned). Πέρα απ’ την πλάκα πάντως, ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.