Write off #38 (Sonya vs Naroualis vs Nienor)

[constantinos]

Αν τα σχόλια είναι επιβεβλημένα θα γράψω και τα δικά μου….

 

Λοιπόν και τα τρία ήταν αρκετά καλά προσπαθώντας να χωρέσουν πολλά πράγματα σε λίγες λέξεις (ειδικά το διήγημα της Nienor). Ως πιο ατμοσφαιρικό βρήκα το διήγημα της Naroualis με την έντονη περιγραφή της φρικτής όψης του πλάσματος που πραγματικά σε κάνει να ταυτίζεσαι με τη αηδία του ήρωα και να απορείς με την ψυχραιμία του να τη φιλήσει και να την αποδεχτεί κερδίζοντας, την αληθινή όψη της νύφης του (;). Είχε όμως και κάποια σημεία που κατά την άποψη μου δε δούλεψαν όπως η ιδιότητα του γαμπρού (διάδοχος μύστης που αφήνει το θρόνο οικειοθελώς στον θείο του;).

 

Το διήγημα της Sonyas ήταν κατά την άποψη μου το πιο άρτιο τεχνικά, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, πράγμα που νομίζω ότι προσπάθησε να ανατρέψει η συγγραφέας στο τέλος της ιστορίας δημιουργώντας μια «ανατροπή» που μου φάνηκε ακατανόητη και λίγο σα να μπήκε τελευταία στιγμή. Ωστόσο είχε εξαιρετικά όμορφες περιγραφές του Μιέρεν κι έντονο αισθησιασμό (φαίνεται τελικά αυτό να είναι μεγάλο ατού της Sonyas).

 

Τέλος νομίζω ότι το διήγημα της Nienor ήταν το πιο συναισθηματικό κι αυτό το οποίο προσπάθησε πιο ολοκληρωμένα να δημιουργήσει και να δικαιολογήσει την ίντριγκα της ιστορίας. Ωστόσο (αναγκαστικά λόγο έκτασης ως έναν βαθμό) όλα ειπώθηκαν κι ολοκληρώθηκαν βιαστικά στερώντας τη συγκίνηση που ήθελε να βγάλει. Ειδικά η σκηνή με τον αποκεφαλισμό του θείου ήταν μάλλον άστοχη επιλογή κυρίως για λόγους ίντριγκας (δύσκολα μπορώ να φανταστώ έναν δολοπλόκο αυτού του είδους ν’ αποφασίζει να σκοτώσει ο ίδιος, συνήθως το αναθέτουν σε άλλους).

 

Είχε όμως και τις καλύτερες αρχικές σκηνές και γενικότερες περιγραφές.

 

Αν πρέπει πάντως να διαλέξω ένα από αυτά ως το καλύτερο συνολικά θα διάλεγα το διήγημα της Naroualis γιατί κατάφερε να με κάνει να ταυτιστώ με την φρίκη του ήρωα της απέναντι στην όψη της νύφης του.

[Nienor]

α) η κα Κιάρα παρακαλείται να βγει από το κεφάλι μου. Μα, βρε κορίτσι μου, το πιστεύεις ότι σκόπευα να γράψω ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο τελείωμα; Δηλαδή να τα έβρισκαν μετά το φυστίκωμα και να πέθαινε εν τέλει η Μιέρεν; Μα και οι δύο ξεσηκωτικοί πόθοι; Και τηλεπαθητικές επικοινωνίες; Και σχεδόν ίδιες ατάκες περί αλήθειας; Δηλαδή, ΕΛΕΟΣ! Διαφοροποιηθήκαμε απ' το γεγονός ότι πριν γράψω το τέλος έπαιξα σέσσιον με τον Χρήστο κι έκανε ένα wannabe ρομαντικό κείμενο που θα έκανε τον κ. Χατζηγιώργη να κλαίει μέχρι την δευτέρα παρουσία, μια διαστροφή μέσα στην διαστροφή. Σου δίνω κι ένα κουλουράκι για όταν το περάσεις απ' το κομμωτήριο: βάλε τον να κρατάει στους πολέμους του ένα banner με μια μαύρη πεταλούδα σαν σύμβολο του βασιλείου του.

 

Είπα να μη μιλήσω αυτή τη φορά, να σε αφήσω να δεις μόνη σου τι έχουμε κάνει για 2η φορά... Όταν ξεκίνησα να διαβάζω πάλι άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, παραεπικοινωνούμε ρε παιδί μου όμως Και δεν έχω ιδέα πως το κάνουμε κιόλας...

 

 

 

Σας ευχαριστούμε όλους πολύ που διαβάζετε και ψηφίζετε και, για άλλη μια φορά, το Ντίνο για την πανέμορφη εισαγωγή του

 

Τώρα, η Λουθ έχει κάνει την αρχή άρα πρέπει να ψηφίσουμε και οι τρεις, όμως δε νιώθω έτοιμη ακόμα για αυτό... Θα τις ξαναδιαβάσω και θα επιστρέψω.

[mariposa]

Τρείς πολύ όμορφες ιστορίες γεμάτες εικόνες και ζωντανό λόγο που πετυχαίνουν να σε αιχμαλωτίζουν και κυριολεκτικά να σε σέρνουν ως το τέλος.

Η Sonya πετυχημένα περιέγραψε την ανωτερότητα του μυαλού Λενάρια έναντι του Τζεσίν, η αηδία για την μορφή της Μπλιτ ήταν τόσο χειροπιαστή που πραγματικά Naroualis κάτι ανέβαινε στο λαιμό μου, και η περιγραφές της Nienor για την Ελουέ και τον έρωτά της με τον Όρλο ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικές.

Και οι τρεις ιστορίες είχαν ανατροπή στο τέλος, η οποία (και για τις τρεις) ήταν πολύ πετυχημένη και καθόλου προβλέψιμη.

Πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλέξεις μια από τις τρεις... αλλά είμαι και μία mariposα ;)

Edited February 10, 2009 by mariposa

[DinoHajiyorgi]

Και (εδώ δεν κάνω πλάκα) βάζω στοίχημα ότι τα επίπεδα τεστοστερόνης σου είναι αρκετά ψηλά για γυναίκα, πράγμα που έχω ήδη δηλώσει ότι "με φτιάχνει". Αναγνωστικά.

 

Σε ποιον τα λέτε αυτά "κύριε"; Νά'ταν σε μυτίγκιο ή κάπου αλλού, σας θυμάμαι να παραδέχεστε πως γουστάρετε τη γυναίκα με ολίγον έως πολύ "αντράκι" στον χαρακτήρα της. (Προσωπικά το χειρότερο μου, κατ'εμέ "η κατάρα της ελληνίδας"). Και δεν το εννοούσατε καθόλου "αναγνωστικά."

 

 

Επίσης, ξαναδιάβασα τα τρία διηγήματα, απαλλαγμένος από τις όποιες προσωπικές προσδοκίες μου. Και ενώ τέλειωνα το δεύτερο, της Naroualis, ήμουν σίγουρος πως εδώ θα έπεφτε η ψήφος μου. Υπέροχο παραμύθι, κλασσικό - δηλαδή στα χνάρια της πένας Δεσποτάκη, ολοκληρωμένο και κυρίως ευχάριστο.

 

Συνέβη όμως κάτι απρόβλεπτο. Διαβάζοντας το κλείσημο της ιστορίας της Nienor, και μετά την κορυφαία εκείνη ερωτική σκηνή, είδα με καθαρό μάτι την ερωτική ιστορία που έπλεξε η Κιάρα, και στην τελευταία πρόταση τινάχτηκε ένας κόμπος στον λαιμό μου, ένα γαργαλητό στη μύτη και υγράνθηκαν στα μάτια μου. Αν θυμάστε τον λόγο που δημιουργήθηκε αυτό το write-off, το στοίχημα με τα χαρτομάντιλα, το κερδίζει επάξια, έστω και με ένα χαρτομάντιλο, η Κιάρα!

 

Ο αγώνας ήταν κατά ένα τρόπο ανάμεσα στη Naroualis και στη Nienor, των οποίων τα διηγήματα τα θεωρώ πολύ διαφορετικά σε ύφος, και θα ήταν θέμα γούστου και διάθεσης ποιο θα ψήφιζα. Η τελευταία όμως ιστορία μου έφερε δάκρυα! Και Κιάρα, η κακούργα η Sonya έχει δίκιο. Βάλε την μαύρη πεταλούδα στο λάβαρο!

[greenmist]

Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολη η επιλογή γιατί και οι τρεις κυρίες έγραψαν τρεις θαυμάσιες ιστορίες! Έξοχες περιγραφές, πολύ ζωντανές εικόνες και οσμές, αλλά και απρόβλεπτες, ενδιαφέρουσες, ανατροπές στο τέλος, στις 2 από τις 3 ιστορίες!

 

Επειδή, όμως, είναι διαγωνισμός, κάποια από τις κυρίες θα πρέπει να ψηφίσω! Πέρα από τις πολύ καλές σκηνές και την εξέλιξη, που υπάρχουν και στις 3 ιστορίες, έχουμε την διπλή ανατροπή στο τέλος της "πεταλούδας", η οποία κάνει αυτό το "κλικ" της σημαντικής διαφοράς. Επίσης, η ακολουθία των σκηνών είναι άριστη και δεν σε αφήνει να σηκώσεις τα μάτια σου από το κείμενο έως το τέλος. Το concept της πεταλούδας είναι το "εύρημα" στην ιστορία, όχι μόνο σαν κάτι που δεν περιμένεις να διαβάσεις, αλλά κάτι που δημιουργείται από την συγγραφέα με δομημένη υπόσταση, απλότητα και φυσικότητα.

 

Τα μάτια της Λενάρια, είναι ένας ανεξερεύνητος κόσμος γεμάτος αισθήσεις και μυστήρια. Με παρέσυραν ευχάριστα με δυναμικές εικόνες, αλλά η τελική ανατροπή ομολογώ πως με προσγείωσε λίγο απότομα! Αυτό όμως λειτουργεί αποκλειστικά συγκριτικά με τις άλλες ιστορίες και δεν θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι είναι στοιχείο που κάνει την ιστορία να υστερεί ποιοτικά.

 

Η "μοσχαναθρεμμένη Μπλιτ", μου δημιούργησε πολύ μεγάλες προσδοκίες με τους μύθους γύρω από την ύπαρξή της! Ενώ, όμως, το σκηνικό και η εξέλιξη, παρά τις κάπως "υπερβολικές" περιγραφές, αυξάνουν το ενδιαφέρον για την κατάληξη της ιστορίας, το τέλος δεν με ικανοποιεί απόλυτα! Αυτό, βέβαια, είναι εντελώς υποκειμενικό και πάντα σε σύγκριση με τις άλλες δύο ιστορίες.

Edited February 9, 2009 by greenmist

[mman]

Σε ποιον τα λέτε αυτά "κύριε"; Νά'ταν σε μυτίγκιο ή κάπου αλλού, σας θυμάμαι να παραδέχεστε πως γουστάρετε τη γυναίκα με ολίγον έως πολύ "αντράκι" στον χαρακτήρα της. (Προσωπικά το χειρότερο μου, κατ'εμέ "η κατάρα της ελληνίδας"). Και δεν το εννοούσατε καθόλου "αναγνωστικά."

Συγγνώμη για το πιθανό spam, αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ τα αναγνωστικά μου και μη γούστα:

Ακριβώς, Ντίνο και δεν το αρνούμαι, ίσα-ίσα. Αλλά το γεγονός ότι κάτι με φτιάχνει αναγνωστικά δεν αποκλείει την πιθανότητα / δυνατότητα να με φτιάχνει και με άλλους τρόπους. Απλώς δεν ήταν του παρόντος τοπικίου (ανοίξτε ένα σχετικό τοπίκιο και τα καταθέτω όλα). Ήθελα να μείνω εντός θέματος (=να μιλήσω μόνο για το διήγημα) και όχι να μπω σε προσωπικές ερωτικές προτιμήσεις ή να κάνω οποιουδήποτε είδους (δημόσια) εξομολόγηση στην γνωστή "χαμηλοβλεπούσα κορασίδα" (από άλλο τοπίκιο αυτό) την οποία άλλωστε δεν έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικώς.

 

Υ.Γ. Το ανάποδο: Και οι ιστορίες με ρομπότ με φτιάχνουν αναγνωστικά, αλλά ουδέποτε άναψα με τις φαβορίτες του εκλιπόντος και συμπαθέστατου δόκτορα...

 

End of Spam. Και πάλι συγγνώμη, αλλά ο Ντίνος έχει τη διασκεδαστική συνήθεια να με ξεμπροστιάζει με κάθε ευκαιρία...

[Nienor]

Ο αγώνας ήταν κατά ένα τρόπο ανάμεσα στη Naroualis και στη Nienor, των οποίων τα διηγήματα τα θεωρώ πολύ διαφορετικά σε ύφος, και θα ήταν θέμα γούστου και διάθεσης ποιο θα ψήφιζα. Η τελευταία όμως ιστορία μου έφερε δάκρυα! Και Κιάρα, η κακούργα η Sonya έχει δίκιο. Βάλε την μαύρη πεταλούδα στο λάβαρο!

 

Δεν έχει μόνο η Λουθ δίκιο, έχετε και όλοι οι υπόλοιποι, αλλά θα απαντήσω στα σχολιακια όταν θα τελειώσουμε με τις ψήφους.

 

 

Προς το παρόν, σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά από όλες μας που μας διαβάζετε και μας σχολιάζετε

[Tiessa]

Λοιπόν, αν είχαμε μόνο Nienor και Sonya στο write-off, θα διάβαζα καμιά δεκαριά φορές και τα δυο διηγήματα και θα τραβούσα τα μαλλιά μου ποιο να ψηφίσω. Ήταν και τα δυο πολύ γοητευτικά, σαφώς πιο ρομαντικό/τρυφερό της Nienor, έντονα πιο ερωτικό, με σκηνές και περιγραφές που σε φτιάχνουν της Sonya. Και οι δυο εστίασαν στην εξώκοσμη ομορφιά της νύφης, στον έρωτα που τρελαίνει και σκοτώνει, σε ένα πλήθος γοητευτικές λεπτομέρειες, είχαν την ανατροπή τους, και στις δυο περιπτώσεις είχαμε συνωμοσία να ξετυλίγεται πίσω από τις πλάτες τους, όλα τα στοιχεία ήταν εκεί και όλα πολύ καλά δοσμένα.

Δεν ξέρω ποια μικρή ειδοποιός διαφορά θα μπορούσε να κάνει το ένα καλύτερο από το άλλο.

Ήταν και τα δυο υπέροχα και μπράβο και στις δυο σας.

 

Όμως... η ψήφος μου πήγε στη Naroualis. Όχι τόσο για την ίδια την ιστορία, αλλά επειδή ταίριαξε με την άποψή μου για την εκμετάλλευση της εισαγωγής. Όταν διάβασα ότι ο τύπος περνούσε τις μέρες του στο Μαυσωλείο των γονιών του, το μυαλό μου πήγε σε μάγο, ακριβώς απ' αυτούς με τα μαύρα κεριά. Σύμφωνοι, δεν το λέει στην εισαγωγή, αλλά εκεί πήγε το μυαλό μου κι εκεί κάθισε κι όταν το διάβασα από τη Naroualis, το βρήκα πολύ ταιριαστό.

Επίσης οι τρελαμένοι, ζαλισμένοι συνοδοί της άμαξας με παρέπεμψαν σε κάτι αηδιαστικό, κι εκεί έγινε το δεύτερο κλικ.

Και φυσικά να μην πω τίποτα για την εικόνα που είχα σχηματίσει για την άσπρη ρόμπα και τις κόκκινες κάλτσες. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: αν έπρεπε να γράψω εγώ μ' αυτή την εισαγωγή θα έκανα κάτι κωμικό. Και να που έχουμε μέχρι και εξήγηση για το τι σημαίνουν οι κάλτσες.

Και τελικά μέσα από όλη αυτή την *μάλλον* αηδιαστική κατάσταση, έχουμε και την εκμετάλλεση των δυνατοτήτων του ήρωα ως ικανού να δει πιο πέρα από τα συνηθισμένα.

Ψήφο στον Ύπνο που θρέφει μάγουλο λοιπόν!

[Cassandra Gotha]

Συγχαρητήρια για το διαγωνισμό! Μια εισαγωγή πολύ δυνατή και ευφάνταστη και τρεις ιστορίες τόσο χαρακτηριστικές και άνετες, σα να αποτελούν μέρη από μυθιστορήματα, που δεν θα τις ξεχάσω!

 

Η ιστορία της Sonya με συνεπήρε. Κάθε γραμμή ένας αγώνας, μια μάχη του άντρα που πάλευε να αντισταθεί στο διαολεμένο του πόθο για τη Μιέρεν. όμως, πραγματικά μου τα χάλασε στο τέλος. Βιαστικά δοσμένες πολλές πληροφορίες.

 

Naroualis, πραγματικά μου ανακάτεψες το στομάχι και πιστεύω ότι αυτό ήταν και το αδύνατο σημείο της ιστορίας σου. Και για να εξηγούμαι: το ότι έχω ακόμα ένα σωματικό σύμπτωμα (και μάλιστα τόσο δυσάρεστο) μετά από αρκετή ώρα ανάγνωσης, σκοτώνει την όποια διάθεση να θυμάμαι ευχάριστα την ιστορία σου. Είναι ο ίδιος λόγος που δεν μου αρέσουν οι τσόντες! Δεν θέλω κανείς λογοτέχνης ή σκηνοθέτης να ελέγχει και να παρακινεί οποιαδήποτε σωματική μου λειτουργία: από έκκριση σάλιου μέχρι συγκέντρωση αίματος σε συγκεκριμένα σημεία...

 

Nienor, στην ιστορία σου βρήκα όλη την ονειρεμένη και μελαγχολική διάθεση που αποζητούσα! Σ' ευχαριστώ για την πανέμορφη διήγησή που μας χάρισες, πραγματικά με ταξίδεψες!

[kitsos]

Όλες ιστορίες είναι καλογραμμένες και αρκετά δουλεμένες από τις τρεις Κυρίες.

 

Της Sonya είναι σκληρή και βασανιστική με έξυπνο τέλος, της Naroualis είναι αποκρουστική γεμάτη οσμές και ζάρες (πέτυχες να μου κόψεις την όρεξη για καιρό) και της Νienor γλυκιά και τρυφερή όσο δεν παίρνει, με μια εκπληκτική ερωτική σκηνή ενώ πιστεύω πως εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την εισαγωγή.

 

Είμαι λίγο περισσότερο συναισθηματικός απ’ όσο χρειάζεται κι έτσι ψηφίζω πεταλούδες ό,τι χρώμα κι αν έχουν.

 

Τελος θέλω να συγχαρώ τον Ντίνο για την πανέμορφη εισαγωγή του.

[khar]

Θα συμφωνήσω ότι ήταν καλογραμμένες ιστορίες, με πολλά θετικά και λίγα αρνητικά που λίγο-πολύ έχουν επισημανθεί.

 

Θα ψηφίσω Narualis γιατί νομίζω ότι υπηρέτησε καλύτερα την φόρμα του διήγηματος, γράφοντας την πληρέστερη ιστορία. Τα άλλα δύο διηγήματα έδειχναν να ασφυκτιούν μέσα στον περιορισμένο χώρο τους και έδιναν την εντύπωση ότι ήθελαν να είναι κάτι μεγαλύτερο.

[Electroscribe]

Εμένα θα μου επιτρέψετε να δηλώσω κάπως λιγότερο εντυπωσιασμένος από τις τρεις συμμετοχές. Όχι, φυσικά, σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος του όγκου των ιστοριών που βλέπουμε στο φόρουμ, αλλά σε σχέση με τις πλειστάκις αποδεδειγμένες δυνατότητες των τριών μονομάχων.

 

- Sonya: Πέρα από μια μικρή επαναληψιμότητα στη δομή "θέλω-δε θέλω" του κυρίου μέρους της ιστορίας, εμένα η ανατροπή μου φάνηκε ότι βελτίωσε την πλοκή, δεν την χάλασε. Δυστυχώς, δόθηκε μέσα από έναν διάλογο που ήταν μασίφ μαόνι (εντελώς ξύλινος, ντε! )

 

- Naroualis: Οι διορθώσεις/περικοπές άφησαν ουλές. Οι μεταβάσεις στα flashbacks και πίσω δεν είναι ιδιαίτερα ομαλές. Χρησιμοποιήθηκε και fanta-babble (πώς λέμε techno-babble;), δηλαδή σκόρπια ονόματα ανεξήγητων πραγμάτων που αφήνεται ο αναγνώστης να τους δώσει υπόσταση (Άντζε, Ρουπ κτλ.) και να στήσει μόνος του το φαντασιακό υπόβαθρο. Ποτέ δεν το χώνεψα αυτό.

 

- Nienor: η πιο δουλεμένη συνάντηση του ζευγαριού, με σταδιακή κορύφωση και όμορφες εικόνες (πέρα από ένα μικρό σημείο στο τέλος της νύχτας το οποίο είχε έντονη επανάληψη). Δυστυχώς, δεν έμεινε αρκετός χώρος για το δεύτερο σκέλος της πλοκής (τις ανατροπές/μηχανορραφίες).

 

Στατιστικά, όσον αφορά την προσέγγιση του θέματος, είχαμε δυο όψεις της μαγικής γυναικείας φύσης (σε αντιδιαστολή με την πεζή αντρική) και μία "η αληθινή ομορφιά βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια".

 

Στο ζητούμενο συγκινητικό του ζητήματος:

 

- η Sonya δημιουργεί έναν συμπαθητικό τύπο, αφήνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί του και μετά τον φέρνει αντιμέτωπο με μια αναπόφευκτη αδικία. Σοκαριστικό, αλλά όχι συγκινητικό

- η Nienor δημιουργεί ένα αξιοζήλευτο (με την καλή έννοια) ζευγάρι, το οποίο σπεύδει να χωρίσει. Αποτελεσματικό, αλλά τετριμμένο

- η Naroualis επιλέγει μια πιο τολμηρή σύλληψη που θεωρητικά θα καθοδηγήσει τον αναγνώστη "δι ελέω και φόβω". Ως εκεί τα καταφέρνει, κατά γενική ομολογία. Στην "των τοιούτων παθημάτων κάθαρση", θέλει λίγη δουλειά ακόμη το κείμενο. Πάντως, από τα τρία, αυτό το διήγημα φαντάζομαι να γίενται κάτι ξεχωριστό μετά από διορθώσεις γιατί αντίθετα από την Κασσάνδρα

 

Δεν θέλω κανείς λογοτέχνης ή σκηνοθέτης να ελέγχει και να παρακινεί οποιαδήποτε σωματική μου λειτουργία: από έκκριση σάλιου μέχρι συγκέντρωση αίματος σε συγκεκριμένα σημεία...

 

όντας απλοϊκός άνθρωπος, προτιμώ να με χειραγωγεί ο καλλιτέχνης μέσω των αισθήσεων κι όχι μέσω των αισθημάτων, αφήνοντας σ' εμένα την περαιτέρω επεξεργασία του υλικού.

 

 

Προς το παρόν, απολαυσα την ανάγνωση και των τριών, αλλά δεν υπήρξαν εντελώς αντάξιες των προσδοκιών μου για μια συνάντηση ανάμεσα στις κορυφαίες γυναικείες πένες του φόρουμ.

 

Εκ των υστέρων, έχω μια υποψία (αν και θα είχα θέσει κι εγώ το θέμα με τον ίδιο τρόπο όντας άντρας), πως θα μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερη συγκίνηση αν ζητούσαμε το ανάποδο από τις κυρίες: να δούμε την αναμονή μιας νύφης για τον πιθανά φρικτό σύζυγό της.

[Naroualis]

Μόλις κατάφερα να ψηφίσω.

 

Διάβασα τις δου ιστορίες πάνω πό δέκα φορές. Ξανά και ξανά και ξανά, μια βιαστικά και πεταχτά μια σε βάθος και με προσήλωση. Το πάλεψα όσο δεν παίρνει κι είμαι από τους ανθρώπους που δυσκολεύονται πάρα πολύ να διαλέξουν όταν μπλέκει η λογική στη μέση...

 

Η αιτία αυτής της δυσκολίας ήταν αυτό που είπαν οι περισσότεροι πιο πάνω. Η ομοιότητα μεταξύ των δύο πλοκών. Φυσικά και όταν η εισαγωγή είναι τόσο λεπτομερής, πρακτικά σε καθοδηγεί να γράψεις. Από την άλλη όντως είστε η μια στο μυαλό της άλλης, κυρίες μου, και να προσθέσω ότι αν δεν ήταν μια τυχαία αναφορά κάποιου στο πώς και το γιατί φιλάει το κοριτσι του το πρωί όταν ξυπνάει και βρωμάει το στόμα της, θα ήμουν κι εγώ μέσα και στων δύο σας το μυαλό.

 

Αφού λοιπόν έχασα πάρα πολύ καιρό υπολογίζοντας και ζυγίζοντας πότε τις ικανότητες της μιας και πότε τις ικανότητες της άλλης, κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα (ας τα επαναλάβω δηλαδή, γιατί είδα ότι οι περισσότεροι τα έχουν ήδη αναφέρει):

 

Η Sonya έχει μια ιστορία αισθησιακή και σκληρή. Πέρα από το όποιο λογοπαίγνιο, είναι πραγματικά σκληρή ιστορία κι αυτό είναι που της αφάιρεσε το συγκινητικό της μέρος. Η πιθανότητα που είχε ο Τζεσέν να γλιτώσει δεν είναι ελπίδα. Αν είχε καταφερει να μετατρέψει την πιθανότητα σε ελπίδα, τότε, να είσαι σίγουρος Ντίνο, ότι θα έκλαιγες με μαύρο κλάμα. Μαύρο και κορόμηλο. Θα χρειάζονταν μερικές λέξεις ακόμη, ίσως ούτε 500 για να γίνει.

 

Η Νίενορ, έχει μια επίσης αισθησιακή ιστορία, μόνο που εδώ η σκληρότητα είναι εξωτερική του ζεύγους. Κι αυτό για μένα της αφαιρεί πόντους. Το κλασσικό ζευγάρι είναι συγκίνητικό, αλλά εδώ χωράει λίγο το γλυκανάλατο του θέματος που κουβεντιάζαμε αλλού. Παρά το ότι είναι σχετικά πλήρης η ιστορία, δε με έκανε να ταυτιστώ μαζί της. Το ζευγάρι είναι πολύ ιδανικό, για να μπορέσω να βρω κοινό τόπο μαζι του.

 

Κι αφού τα είδα όλα αυτά και τα ζύγισα, αποφάσισα ότι τελικά θα ψηφίσω εκείνη την ιστορία που εκφράζει καλύτερα την τωρινή μου διάθεση. Σόνυα λοιπόν για μένα, γιατί οι σκληρές ιστορίες παντοτε μου μοιάζουν πιο πραγματικές.

[Sonya]

Κοίτα, αυτές τις μέρες μου συμβαίνει κάτι που, για μένα, είναι πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΟ: έχω την ευκαιρία, μέσω παιχνιδιού, να συναναστρέφομαι σχεδόν επί καθημερινής βάσεως, έναν λατρεμένο χαρακτήρα του γνωστού dm (βλ. Chronicles of Laira). Το παιχνίδι αυτό καθεαυτό δεν είναι επί της παρούσης, το ρεζουμέ είναι πως μέσα από ένα in game one night stand, αντιμετώπισα μια σκληρή αλήθεια που θα κάνει την Ιουλιέτα να σκίσει το σουτιέν της: ΔΕΝ αγαπάς απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τι είναι αυτός που έχεις απέναντί σου. Σύμφωνα με την δική μου οπτική γωνία, ούτε ερωτεύεσαι έτσι. Απλά ποθείς. Νιώθεις σεξουαλική έλξη. Θέλεις να τρίψεις το πιπέρι. Απλά και μπέσα πράγματα (συμφωνείτε, Μιχάλη χωρίς κ.; :Ρ). Οπότε, απλά αντιμετώπισα την ιστορία με ειλικρίνεια. Αν ο Τζεσέν είχε τον χρόνο του να ερωτευτεί την Λενάρια, τότε θα μπορούσε να έχει ελπίδα, γιατί τότε θα είχε κάτι το οποίο να τον "προστατέψει" από τις εγκεφαλικές επιθέσεις της κερατωμένης μάνας της. Όμως δεν είχε. Σκόπευα, μιας και είναι ιστορία φαντασίας, να τον κάνω να έχει. Όμως διαμαρτυρήθηκε ο κυνισμός μου κι έτσι αποφάσισα να το παίξω σκληροπυρηνική μάτσο συγγραφέας και να τον σκοτώσω με συνοπτικές διαδικασίες (τουλάχιστον πήγε ΑΦΟΥ την είχε κουτουπώσει :Ρ)

 

Κάαααααποια στιγμή, όταν ο χρόνος επιτρέψει (παίζει να είναι και του χρόνου, με τα τωρινά δεδομένα :Ρ), θέλω να ξαναγράψω κι αυτήν, χωρίς να σκέφτομαι λέξεις και να γράψω και την εναλλακτική της, όταν θα νιώθω τις κραυγές διαμαρτυρίας της Jane Austen να μου πριονίζουν τον εγκέφαλο.

 

(spam time: Μιχάλη χωρίς κ. έχει επιβεβαιωθεί επιστημονικά ότι είμαι γένους θηλυκού. Έχω περίοδο και σεληνιάζομαι μια φορά το μήνα. Τώρα, την τεστοστερόνη δεν την έχω μετρήσει, αλλά είναι γεγονός πως πολλές φορές σκέφτομαι περισσότερο σαν άντρας και λιγότερο σαν γυναίκα. Μπορεί να φταίει το ότι βλέπω μπάλα και πίνω μπύρες. Ερευνάται ακόμα. :Ρ)

[Naroualis]

Εγώ μαζί σου είμαι. Δε μίλησα για ελπίδα να ερωτευτεί. Η ελπίδα που θα μας τσάκιζε θα ήταν η ελπίδα να σωθεί.

[Sonya]

Ναι ρε. Απλά, η ελπίδα του να σωθεί, θα υφίστατο ΕΑΝ είχε κάποια άμυνα και το συναισθηματικό δέσιμο (εμείς οι Μιέρεν αγαπάμε με δυο καρδιές μπλα μπλα), θα του έδινε αυτή την άμυνα, άρα και ελπίδα.

[mman]

[...] ΔΕΝ αγαπάς απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τι είναι αυτός που έχεις απέναντί σου. Σύμφωνα με την δική μου οπτική γωνία, ούτε ερωτεύεσαι έτσι. Απλά ποθείς. Νιώθεις σεξουαλική έλξη. Θέλεις να τρίψεις το πιπέρι. Απλά και μπέσα πράγματα (συμφωνείτε, Μιχάλη χωρίς κ.; :Ρ). [...]

Right on! Από καθαρά εξελικτική άποψη, το σεξ σαν ιδιαίτερα επιτυχημένη μέδοθος ανάμειξης γονιδίων. Crash. Τα υπόλοιπα, αγάπες, αφοσίωση, αιώνια πίστη, είναι όμορφα και ρομαντικά μεν, αλλά έρχονται πάντα κατόπιν εορτής.

Edited February 11, 2009 by mman

[araquel]

Kαι οι τρεις ιστορίες ήταν πολύ ωραίες, και κατάφεραν να με ταξιδέψουν.

 

Συμφωνώ με αρκετά πράγματα που έχουν ειπωθεί, απλά να πω και εγώ ότι το πλάσμα που έπλασε η Sonya ήταν απερίγραπτα όμορφο, θυμίζει σε αρτιότητα τη φαντασία του barker (στις ιστορίες φαντασίας που έχει γράψει).

Η Κιάρα, από την άλλη, δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι λιγότερο με τη γραφή της, μαγευτική όπως πάντα. Σε κάθε ιστορία φαντασίας σας, μαμαζέλα, χειρίζεστε το λόγο με την επιδεξιότητα (και το μπρίο) που ένας γάλλος σεφ χειρίζεται την κουζίνα του.

Και ερχόμαστε στην Ευθυμία, που πήρε την εισαγωγή του Ντίνου, και αντί να μας δώσει ένα μαγευτικό πλάσμα, μας παρέδωσε ένα μονάχα εν δυνάμει τέτοιο. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την ιδέα κέρδισε την ψήφο μου. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα, κάτι ολότελα φυσιολογικό και συνάμα αναπάντεχο, τόσο απλό στην εξήσηση και τόσο έξυπνο στη σύλληψή του.

 

Τα συγχαρητήρια μου και στις τρεις διαγωνιζόμενες!

 

(*γκουχ γκουχ* ναι, είναι λίγο ελλιπής η κριτική μου, αλλά με το πρωινό τσιγάρο είμαστε, μην έχουμε και παράλογες απαιτήσεις, ναι; )

[northerain]

Μερικές ώρες ακόμα πριν κλείσω το Poll...Οποιος θέλει τώρα είναι η ώρα!

 

Ψήφισα και εγώ πριν το κλείσω, σχόλια θα ακολουθήσουν. Συγχαρητήρια Nienor!

Edited February 16, 2009 by northerain

[Nienor]

Είχα πει πως όταν θα τελειώναμε ήθελα να απαντήσω σε δυο τρία πραγματάκια. Τελειώσαμε κι ούτε που το πήρα χαμπάρι...

 

 

Ντίνο:

Συνέβη όμως κάτι απρόβλεπτο. Διαβάζοντας το κλείσημο της ιστορίας της Nienor, και μετά την κορυφαία εκείνη ερωτική σκηνή, είδα με καθαρό μάτι την ερωτική ιστορία που έπλεξε η Κιάρα, και στην τελευταία πρόταση τινάχτηκε ένας κόμπος στον λαιμό μου, ένα γαργαλητό στη μύτη και υγράνθηκαν στα μάτια μου. Αν θυμάστε τον λόγο που δημιουργήθηκε αυτό το write-off, το στοίχημα με τα χαρτομάντιλα, το κερδίζει επάξια, έστω και με ένα χαρτομάντιλο, η Κιάρα!

Ξεκινάω από αυτό εδώ, παρόλο που είναι από τα τελευταία, γιατί κι εγώ πιστεύω πως αυτός ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο το κέρδισα αλλά έγραψα μια ιστορία που κι εγώ τη βρίσκω εξαιρετικά ληψή. Η πρώτη της μορφή τελείωνε λίγο μετά το σεχ. Εκεί δηλαδή όπου είχα ένα ζευγάρι εντελώς περίεργο με έναν άντρα που παίζει και ήταν τρελός, με μια γυναίκα που γινόταν πεταλούδα για να τον προστατέψει και που παιδιά δε θα έκαναν ποτέ για να συνεχίσει το βασίλειο. Αλλά... μετά θυμήθηκα αυτό ακριβώς: ότι είχαμε υποσχεθεί στο Ντίνο να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Επομένως, κάπως έπρεπε να τον βάλω να κλάψει Κι έτσι άλλαξα όλη την πλοκή, έβαλα μέσα την ίντριγκα για να έχω χρησιμοποιήσει κάθε πληροφορία του προλόγου και τη σκότωσα. Αδέξια, αλλά τη σκότωσα τέσπα

 

Και πάλι Ντίνο:

Επίσης, ενώ η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε το θηλυκό της Nienor, πως είναι σαν πεταλούδα αλλά παίρνει μορφή γυναίκας για τους άντρες σαν ονειρική οπτασία, οι περιγραφές που ακολούθησαν με μπέρδεψαν. Επίσης, το ξίφος του φονιά δεν σκοτώνει μια πεταλούδα αλλά διαπερνάει την καρδιά μιας γυναίκας.

Ναι, θα ήταν υπέροχο να ήταν έτσι, αλλά ΔΕΝ το σκέφτηκα εγώ. Το σκέφτηκες εσύ και μου αρέσει πάρα πολύ και ως εκ τούτου θα ήθελα να το χρησιμοποιήσω στη διόρθωση (μαζί με το πανέμορφο μπάνερ που μου πρότεινε η Λουθ) και θα ήθελα τη συγκατάθεσή σου για αυτό. Θα μου τη δώσεις?

 

Mman:

Αλλά η ανατροπή και η εξήγηση μου έπεσαν λίγες.

Προφανώς ήταν λίγες Θέλω να πω πως δεν πιστεύω πως εσένα σου έπεσαν λίγες κι ότι είναι υποκειμενικό, το βλέπω κι εγώ κι άμα το βλέπω κι εγώ... ε, τότε νομίζω το βλέπουν όλοι ε? Απλά είναι από τις λίγες φορές (ίσως η πρώτη) που ξέρω τι ακριβώς έγινε στα κεφάλια τους, έχω τις απαντήσεις σε κάθε ερώτημα κι απλά δε με χωρούσε να τις δώσω. Και κυρίως για αυτό, θέλω να το ξαναγράψω. Μου αρέσει τελικά η πεταλούδα μου σαν κόνσεπτ και δε νομίζω πως θα την αφήσω έτσι.

 

Constantinos:

Ειδικά η σκηνή με τον αποκεφαλισμό του θείου ήταν μάλλον άστοχη επιλογή κυρίως για λόγους ίντριγκας (δύσκολα μπορώ να φανταστώ έναν δολοπλόκο αυτού του είδους ν’ αποφασίζει να σκοτώσει ο ίδιος, συνήθως το αναθέτουν σε άλλους).

Βρίσκω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Είχα σκεφτεί στην αρχή πως ο θείος θα τη σκότωνε μόνος του γιατί μόνο στον εαυτό του είχε εμπιστοσύνη πως δε θα σαγηνευόταν από το πλάσμα και θα κατάφερνε να τη σκοτώσει. Ύστερα αποφάσισα πως όχι, θα μπορούσε κάλλιστα να βάλει μια γυναίκα να τη σκοτώσει και ίσως θα ήταν καλύτερο σαν αποτέλεσμα. Όμως, δε χώραγε, δε χώραγε με τίποτα να βάλω κι άλλο χαρακτήρα στο παιχνίδι, όπως δε χώραγε και το να αναλύσω την ίντριγκα και να σε γνωρίσω επαρκώς στο θείο ώστε να ξέρεις τα κίνητρά του χωρίς να χρειαστεί να τα πει. Τον βρίσκω εξαιρετικά αδέξιο τον τρόπο που το χειρίστηκα το συγκεκριμένο.

 

Αυτά για τη δική μου κι ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε και σχολιάσατε (για άλλη μια φορά ).

 

Τώρα να πω κι εκείνα που έχω να πω για τις κυρίες? Μπορώ?

 

Λουθ, ήτανε πρόχειρο. Η πρώτη σκηνή είναι απίστευτη, αλλά το υπόλοιπο, για σένα προσωπικά, ήταν πρόχειρο. Όταν στρώνεσαι να το κάνεις αυτό που πήγες να κάνεις εδώ, το να μπλέξεις δηλαδή ανθρώπινα συναισθήματα σε αλλόκοσμα πλάσματα το κάνεις εξαιρετικά καλά. Δεν αφήνεις αμφιβολίες σε κανέναν και μάλιστα, ακόμα κι όταν διαφωνώ πως κάποιος θα αισθανόταν όπως μου λες ότι αισθάνεται, με βάζεις και το ξεχνάω ρε συ και την ώρα που σε διαβάζω με ταυτίζεις απόλυτα με τους ήρωές σου σε σημείο να ξεχνάω τελείως το δικό μου συναίσθημα και να νιώθω το δικό τους. Εδώ δε μου συμβαίνει αυτό, από ένα σημείο και μετά καθόλου, και το βρίσκω λίγο για σένα αυτό. Αν δε σε ήξερα (εσένα και την πένα σου) θα έλεγα πως είναι μια καλή ιστορία. Αλλά επειδή σε ξέρω και ξέρω τι μπορείς να κάνεις με αυτή την περίληψη που βλέπω εδώ, θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να μας πεις όλη την ιστορία κάποια στιγμή να την ευχαριστηθούμε όπως της αξίζει. Κόνσεπτ 2 καρδιές, προσκυνώ...

 

Ευθυμία μου, σε σένα δε μπορώ να πω και πάρα πολλά γιατί σε καταλαβαίνω τρελά. Θα χωρούσες μέσα του ή τον κόσμο σου ή την πλοκή σου. Ξέρω πως δε μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο γιατί τα χρειάζεσαι για να βγάλεις το νόημα που θέλεις εξίσου. Κράτησες λίγο περισσότερο κοσμοπλασία από ότι πλοκή. Δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσες να το έχεις χειρουργήσει καλύτερα (αν είχα θα το είχα κάνει και στο δικό μου, σωστά; ) οπότε δε μπορώ να σου πω κάτι ουσιαστικό για αυτό που διάβασα από άποψη πλοκής. Μπορώ να σου πω μόνο πως η ιδέα σου ήταν εξαιρετική και το πλάσμα βγαλμένο από το καλύτερο υλικό του εφιάλτη.

 

 

Γενικά και για τις δύο, οι Μιέρεν σας μου άρεσαν τρελά και ήταν υπέροχο το πόσο διαφορετικά πλάσματα βγάλαμε από "δέκα τυφλά άλογα και έξι μισότρελους αμαξάδες". Ευχαριστούμε για τις πλαστελίνες και τα πολύχρωμα χαρτιά Ντίνο για άλλη μια φορά

[Sonya]

Ρε, το ξέρω, ήταν προχειράτζα του κερατά και ντρέπομαι που το λέω, γιατί πραγματικά είχαμε μια εισαγωγή που έσπαγε κόκαλα. Όμως ήταν too much για την περίοδο που έπεσε (κι όταν λέω too much, εννοώ πως είχα μια ψυχολογία μπερδεγουέι, απ' τη μια την Χριστίνα, απ' την άλλη την καψερή μου Λάιρα, το rp μου μέσα, και στις δύο αυτές την #$#^%^ δουλειά, τη λάτζα, την φασίνα κλπ). Είχα γράψει την αρχή με το φυζίκ της Μιέρεν (ξέρεις εσύ τώρα, μια κρίση αλλεργίας :Ρ) και τις σηκωμάρες του Κλαμαριανού και μετά ήρθε ένα σέσσιον που μ' έκανε κουρέλι και δεν ήξερα ούτε ποια είμαι εγώ, όχι ποιοι είναι οι χαρακτήρες μου. Κάπου εκεί και με την διορία να πλησιάζει στο τέλος της, άφησα ένα χάος δίχως αρχή και τέλος να με οδηγήσει σε κάτι με το οποίο δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί ούτε ο Μάλκαβ. Παραδόξως, έχει μέσα κάποια σειρά, αλλά του λείπει να του δώσω την αμέριστη προσοχή μου (ένα κρυωματάκι :Ρ).

 

Σας παρακαλώ, καλοί μου άνθρωποι, δώστε μου λίγο χρόνο... Γύρω στις 30 ώρες κατά τις οποίες ο κόσμος θα παρέμενε ακίνητος και δεν θα νύσταζα είναι ό,τι πρέπει (για αρχή). :Ρ