The Hobbit (2012)

[Nirgal]

Ok...

Ορίστε και η άποψη ενός μάλλον σπαστικού και αντιδραστικού:

 

 

Εκνευρίστηκα και χαλάστηκα τόσο από το σενάριο, όσο και από την προσπάθεια σύνδεσης αυτής της τριλογίας (ΕΛΕΟΣ!!! Τριλογία το “Χόμπιτ”, το οποίο σε μέγεθος είναι το μισό του πρώτου βιβλίου του “Άρχοντα”!!!) με της προηγούμενης.

 

 

Κατ' αρχάς:

Την τριλογία του “Άρχοντα” κατάφερα (με χίλιους κόπους) και τη διάβασα ολόκληρη. Το “Χόμπιτ” το παράτησα στη μέση, αλλά γνώριζα τι να περιμένω (είτε ένα παραμύθι με την ίδια ατμόσφαιρα του βιβλίου, είτε μια σοβαρή απόδοσή του).

 

 

Τελικά δεν πήρα τίποτα από τα δύο.

 

Η ταινία ήταν ένα συνεχές κυνηγητό, ανάμεσα σε τραγουδάκια και χαζοχαρούμενες ατάκες των νάνων.

 

Οι μόνοι σοβαροί χαρακτήρες ήταν ο Μπίλμπο και ο Γκάνταλφ.

 

Οι μόνες σκηνές που είχαν νόημα, βάθος και αξία, ήταν: α) η συζήτηση μεταξύ Γκάνταλφ, Σάρουμαν και ελφ για το νόημα της αποστολής των νάνων, και β) κάποιες σκηνές στις οποίες συζητάει ο Γκάνταλφ με τον Μπίλμπο.

 

 

 

Και πριν βιαστείτε να με πάρετε με τις πέτρες να εξηγηθώ:

 

Γνωρίζω πολύ καλά ότι τα τραγουδάκια και οι χαρακτήρες των νάνων περιγράφονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο βιβλίο. Γνωρίζω και συμφωνώ ότι το “Χόμπιτ” είναι παραμύθι για μικρά παιδιά, ενώ ο “Άρχοντας” είναι πιο “ενήλικο” λογοτεχνικά έργο.

 

Τότε όμως, ΓΙΑΤΙ δεν κράτησε και η ταινία την ίδια ατμόσφαιρα;

 

Και μην επιμείνετε ότι την κράτησε.

 

Η ταινία ξεκινάει με τους νάνους (εντελώς καρικατούρες) να πετάνε φλιτζανάκια από εδώ κι από εκεί και μετά προσπαθεί να δείξει έναν Δρύασπη σοβαρό, με ηγετικές ικανότητες, με όραμα και θέληση.

 

Πώς συνδυάζεται ένας τέτοιος αρχηγός με το υπόλοιπο τσούρμο από καραγκιόζηδες; Πώς συνδυάζεται η σοβαρότητα του εγχειρήματος με τους νάνους να κάνουν σερφ επάνω σε μια ξύλινη γέφυρα και στο τέλος να τους πλακώνει ο βασιλιάς των γκόμπλινς; Πώς συνδυάζεται η αγωνία των μαχών με τους λύκους και ένα τρομακτικό αλμπίνο ορκ να ξεκοιλιάζει τα πάντα στο διάβα του, με μια ομάδα νάνων που δε φαίνεται να παίρνουν στα σοβαρά την αποστολή τους;

 

Τη μία οι νάνοι συλλαμβάνονται αμαχητί από εκατοντάδες γκόμπλινς, και την άλλη (εντελώς ξαφνικά) αντιδρούν και μάχονται λυσσασμένα με τα γκόμπλινς να φαίνονται απλοί στόχοι για προπόνηση.

 

Η ταινία έχασε τα πάντα όταν οι συντελεστές της αποφάσισαν να συνδυάσουν την ατμόσφαιρα ενός παιδικού ελαφρού παραμυθιού, με τη σοβαρότητα που απέδωσαν την τριλογία του “Άρχοντα”.

 

Δεν μπορείς να έχεις και τα δύο. Ή το ένα ή το άλλο.

 

Αλλά αυτά κάνει το κυνήγι του χρήματος. Προφανώς ήθελαν να κρατήσουν κάποια πιστότητα στο βιβλίο για να προσελκύσουν παιδάκια θεατές, και ταυτόχρονα να δώσουν και κάποια σοβαρότητα για να ξαναφέρουν στις αίθουσες τους θιασώτες του “Άρχοντα”.

 

Αποτέλεσμα: (με το συμπάθειο) τα σκάτωσαν!

 

Και ΤΡΙΛΟΓΙΑ!!! Έλεως! Μα τριλογία; Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας βάλει ψύλλους στ' αυτιά! Πήραν το “Χόμπιτ”, και καθώς τα μάτια τους έβλεπαν το θησαυρό των νάνων να μπαίνει στις τσέπες τους, το ξεχείλωσαν όσο δεν παίρνει άλλο! Έχωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στο μυαλό τους για να τα καταφέρουν, και από “Χόμπιτ” θα μας δώσουν το “απ' όλα έχει ο μπαξές” κι “όλοι οι καλοί χωράνε”!

 

 

Όσο για το 3Δ...

Το 3Δ είναι μια πατάτα μόνο και μόνο για να ανεβάζουν το κόστος των εισιτηρίων. Εδώ ολόκληρο Avatar, το οποίο θεωρητικά κινηματογραφήθηκε για να προβληθεί ως 3Δ, και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, πόσο μάλλον μια ταινία που δε γυρίζεται για αυτόν το σκοπό.

Το 3Δ έχει πολύ δρόμο μπροστά του και προς το παρόν απλώς αδειάζει τις τσέπες μας. Δυστυχώς στην παρέα με την οποία πήγα και είδα την ταινία, υπήρχαν και κάποιοι που επέμεναν να το δούμε σε 3Δ, και παρά τις προσπάθειές μου, δεν κατάφερα να τους μεταπείσω. Όταν κατάλαβαν τη λαλακία ήταν αργά. Τα λεφτά μας όμως είχαν κάνει φτερά.

 

Ουφ! Τα είπα και ηρέμησα.

[DinMacXanthi]

Νιργκ, η άποψή σου σεβαστή, όμως πρέπει να σημειώσω κάτι, όχι προς υπεράσπιση της ταινίας, αλλά απλά για να το σκεφτείς.

 

-Ο Τόλκιν, συγχρόνως με το Χόμπιτ,( και για μερικές δεκαετίες ακόμα, ως τις τελευταίες μέρες του) έγραφε και την ιστορία και τα γεγονότα που συνέβαιναν συγχρόνως σε άλλα μέρη της Μέσης Γής, τα οποία έχουν να κάνουν με την επιστροφή του Σάουρον. Αυτά υπάρχουν στις Ατέλειωτες Ιστορίες, στα appendices του Άρχοντα και σε άλλα κείμενα που ας πούμε έχουν δοθεί από τον υιό Τόλκιν στους μελετητές του προφέσορα.

-Το τι συμβαίνει στο Ντολ-Γκουλντουρ (το κατεστραμμένο οχυρό που μας έδειξε με τον Νεκρομάντη) είναι γνωστό σε όσους βρήκαν ενδιαφέρον να διαβάσουν αυτά τα κείμενα εκτός μυθιστορήματος, όπως κάποιος κάθεται και διαβάζει πραγματική ιστορία. Αυτά δεν τα έγραψε μέσα στο Χόμπιτ και θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερος πως θα ήθελα να τα διαβάσω δοσμένα από τον Τόλκιν μέσα σε κάποιο βιβλίο λογοτεχνίας, αντί μέσα από παραγράφους βιβλίου ιστορίας.

Αυτό κάνει κι ο Jackson στις 3 ταινίες του Χόμπιτ, δίνει όλα εκείνα τα (για μένα και πολλούς άλλους) φανταστρουμφικά στοιχεία που ποτέ δεν διαβάσαμε σαν λογοτεχνία, αλλά σαν ιστορία. Δεν κάνει ένα βιβλίο 300 σελίδων 3 ταινίες. Έχει πολλά ακόμα να πει, που δεν είναι μέσα στο 1 βιβλίο. Θα τους θεωρούσα τουλάχιστον καθυστερημένους αν άφηναν απ'έξω όλα εκείνα τα έπη που έγραψε ο Τόλκιν εκτός του Χόμπιτ, ενώ συνέβαιναν συγχρόνως με την ιστορία. Και έγιναν πολλά και ωραία.

Αυτό ας πούμε που δεν μας έδειξε ποτέ στις πρώτες ταινίες του Άρχοντα ήταν η επίθεση του Σάουρον στο Rivendell που έγινε συγχρόνως με εκείνη τη μεγάλη μάχη στο τέλος της 3ης ταινίας. Ή την επίθεση στο Έρεμπορ, πάλι κάπου στη μέση (χρονικά) της 3ης ταινίας. Στρατιές από Νάνους και Ξωτικά που δέρνονταν με Όρκς και όλα τα άλλα τα ευχάριστα. Εμείς είδαμε τον Φρόντο να πηγαίνει και να πηγαίνει, και το γουστάραμε, αλλά είχε κι άλλα. Ακόμα και την ανακατάληψη της Μόρια θα γούσταρα να δω. Όλα αυτά υπάρχουν γραμμένα από τον Τόλκιν, που δούλευε έτσι. Δεν είναι ανάγκη επειδή απλά είναι πιο γνωστό το βιβλίο Χόμπιτ, να μην χρησιμοποιήσουν τις εκατοντάδες γραμμένες σελίδες του προφέσορα. Είναι canonical στοιχεία όλα αυτά.

Ξαναλέω, η άποψή σου είναι σεβαστή και λογική, απλά θέλω ως ένα σημείο να σε καθησυχάσω πως δεν θα τα βγάλουν από τον πάτο τους όλα αυτά που θέλουν να δείξουν ώστε να συμπληρώσουν 3 ταινίες. πχ, το συμβούλιο Γκάνταλφ,Σαρουμαν και ξωτικών που σου άρεσε δεν ήταν στο Χόμπιτ αλλά στα appendices του Άρχοντα, αν θυμαμαι καλά.

[Carolus Rex]

Πήρα δόση Μέσης Γης μετά από 7 χρόνια αποχής...και ήταν ΤΕΛΕΙΑ! Βγήκε ο geeky εαυτός μου στην αίθουσα. Η ταινία ήταν ανέλπιστα κοντά στο βιβλίο, πράγμα που αποδεικνύει ότι η απόφαση για 3 ταινίες ήταν σωστή, αν μείνουν και οι άλλες στο ίδιο μοτίβο λεπτομέρειας. Άντε να δούμε και την πτώση του Νεκρομάντη να τρελαθούμε!

[Nirgal]

@DinMacXanthi

Εννοείται ότι δεν αμφισβητώ την αξία του Τόλκιν και του έργου του.

Τον "Άρχοντα" τον λάτρεψα.

Το "Χόμπιτ" όμως, μου άφησε την εντύπωση ότι το γύρισαν εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία της προηγούμενης τριλογίας.

Δέχομαι ότι ο Τόλκιν άφησε πίσω του πολύ υλικό για τη Μέση Γη. Αφού λοιπόν βασίστηκαν σε αυτό το υλικό, μήπως θα έπρεπε να μην ονομάσουν την ταινία "Χόμπιτ", αλλά "Μέση Γη";

Και τέλος, δε θα με ενοχλούσε από ποιες πηγές βρήκαν το υλικό για να γυρίσουν ΤΡΕΙΣ ταινίες, ούτε και πως τις ονόμασαν, αλλά τουλάχιστον ας κρατούσαν ένα ύφος. Δεν μπορώ να χωνέψω ακόμα τις 'κρύο-ζέστη' εναλλαγές του ύφους της ταινίας.

Πως συνδυάζονται τα τραγουδάκια και τα ζογκλερικά των νάνων στην αρχή, με τον Νεκρομάντη, τον αρχηγό των Ορκ, τη σοβαρότητα της αποστολής της ομάδας. Πως;

Edited December 20, 2012 by Nirgal

[aitherobamon]

Θα χαρακτήριζα την ταινία το λιγότερο ως έκτρωμα όσον αφορά την συνάφεια της σε σχέση με το βιβλίο. Πραγματικά με ελάχιστες εξαιρέσεις ο σκηνοθέτης άλλαξε ολόκληρη την πλοκή του βιβλίου έχει προσθέσει νέους ήρωες που στην δικία μου κόπια του Χόμπιτ δεν υπάρχουν πουθενά ακόμη παρουσιάζει ήρωες σαν καρικατούρες(πχ Ράνταγκαστ). Πραγματικά απογοητέυτικα πάρα πολύ απο τον Τζάκσον γιατί στον άρχοντα είχε παραμείνει αρκετά πιστός στο βιβλίο. Θεωρώ οτι το όλο εγχείρημα είναι μια προσπάθεια εκμετάλευσης της επιτυχίας που είχε ο άρχοντας.

[abuno]

Είναι πραγματικά απίστευτη, η απόκλιση που έχουν οι απόψεις!

[KELAINO]

Mόλις το είδα. Είμαι ένα μικρό, χνουδωτό, τρισευτυχισμένο πλασματάκι.

 

Είμαι σίγουρη ότι μετά την έκτη-έβδομη φορά που θα το δω θα το βρω ένα σκασμό κουσούρια, αλλά προς το παρόν αιωρούμαι μέσα σε μία ροζ-μωβ μπουρμπουλήθρα και αγαπάω όλον τον κόσμο.

[abuno]

Το είδα και εγώ. Ευχαριστημένος.

Το μόνο αρνητικό, είναι ότι πρέπει να περιμένουμε ένα χρόνο για τη συνέχεια...

[Zaratoth]

Ένας από τους λάτρεις και εγώ. Σχεδιάζω από τώρα την πιθανή 9ωρη προβολή που ελπίζω να αποφασίσουν να κάνουν το 2014 με την (αν όλα πάνε καλά) προβολή της τρίτης ταινίας. Δεν έχω να πω κάτι σε όσους δεν τους άρεσε, γούστα.

[Eugenia Rose]

Πολλές απόψεις βλέπω. Πάρτε άλλη μια εμπεριστατωμένη.

 

[DinoHajiyorgi]

Ανήκω από σήμερα κι εγώ στους ευτυχείς που είδαν το έργο και έζησα μέρες του "Άρχοντα". Ω πόσο μου είχε λείψει... (αχ Γκαλάντριελ ) Τι όμορφο συναίσθημα.

[Sonya]

Κι εγώ κατάφερα να το δω με τη δέουσα προσοχή χθες (γιατί προχθές κάτι σκατόπαιδα δε μ' αφήσανε να το χαρώ) κι έχω να πω μόνο ΜΠΡΑ-ΒΟ! Αγάπησα.

[KELAINO]

Πως συνδυάζονται τα τραγουδάκια και τα ζογκλερικά των νάνων στην αρχή, με τον Νεκρομάντη, τον αρχηγό των Ορκ, τη σοβαρότητα της αποστολής της ομάδας. Πως;

 

Όπως συνδυάζονται και στο ίδιο το βιβλίο. Το οποίο ξεκινάει έτσι με ψιλοσλάπστικ και προχωράει σταδιακά σε πιο έπικ καταστάσεις. Στον Τόλκιν αυτά τα πράγματα τρέχουν παράλληλα. Για μένα αυτή είναι η μαγεία του. Ακόμα και στον Άρχοντα υπήρχαν στιγμές που η επικίλα έσπαγε από καθημερινό, απλό χιουμοράκι.

 

Είναι οι καθημερινοί, συνηθισμένοι χαρακτήρες που μπλέκονται σε επικές καταστάσεις. Οι νάνοι είναι μια ξερριζωμένη διασπορά που την ψιλοβγάζουν από δω κι από κει. Είναι ''απλοί άνθρωποι'' ας πούμε. Το μόνο που τους τραβάει σε αυτήν την αποστολή, είναι η πίστη τους στον Θόριν, που είναι και ο μόνος που έχει κάποιο όραμα. Για χάρη του έχουν ξεσηκωθεί και αναλάβει αυτήν την αποστολή. Δεν έχουν κανένα λόγο να είναι περισσότερο σοβαροί και επικοί από σένα κι από μένα.

 

Δηλαδή, ένα μάτσο ό,τι νά'ναι τύποι, αναλαμβάνουν μια πολύ σοβαρή αποστολή. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που είδαμε στις οθόνες (και θα ξαναματαδούμε).

 

Να πω επίσης ότι αν μη τι άλλο, έχει αφαιρέσει χαζοχαρουμενότητα από τα Ξωτικά. Στο βιβλίο είναι πολύ πιο τζουμτριαλαρό από ότι στην ταινία.

 

Θα χαρακτήριζα την ταινία το λιγότερο ως έκτρωμα όσον αφορά την συνάφεια της σε σχέση με το βιβλίο. Πραγματικά με ελάχιστες εξαιρέσεις ο σκηνοθέτης άλλαξε ολόκληρη την πλοκή του βιβλίου έχει προσθέσει νέους ήρωες που στην δικία μου κόπια του Χόμπιτ δεν υπάρχουν πουθενά ακόμη παρουσιάζει ήρωες σαν καρικατούρες(πχ Ράνταγκαστ).

 

Είχε πει από την αρχή ότι θα προσέθετε και άλλα στοιχεία από άλλα κείμενα του Τόλκιν. Δεν έβγαλε χαρακτήρες από το στομάχι του.

Την πλοκή του βιβλίου την έχει τηρήσει με ευλάβεια, δεν βλέπω να την έχει αλλάξει ολόκληρη.

 

Όσο για κάτι άλλες μικροαλλαγίτσες, έχω να πω ότι όταν τις έκανε στον Άρχοντα, εγώ στριφογύριζα στην καρέκλα λες και φυτρώναν πάνω της πινέζες. Έχοντας όμως δει τις ταινίες ξανά και ξανά, και τα ντοκυμανταίρ και τα μπιχάιντ δε σηνς και τα σχόλια στα ντιβιντί, κατάλαβα με ποιό σκεπτικό γίνονται. Είδα μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια να δικαιολογηθούν αποφάσεις και δράσεις που ο Τόλκιν αφήνει στο ''γιατί έτσι'' και την εκτίμησα.

Είδα μια προσπάθεια για περισσότερη εμβάθυνση στους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, περισσότερη αληθοφάνεια, και τη λάτρεψα.

 

Και συνειδητοποίησα ότι ακόμα και κάτι που έχω συνηθίσει να θεωρώ τέλειο επί 25 χρόνια, έχει περιθώρια βελτίωσης και μπορεί να γίνει καλύτερο!

 

 

Αλλά κάτι άλλο ήταν αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε, πέρα από τη δουλειά, τη μελέτη, την αφοσίωση, το μεράκι και τον ενθουσιασμό που είδα να βγαίνει από την οθόνη.

Όταν πήγα να τη δω, δεν ήμουν απλά εγώ. Ήμουν πολλές.

Ήμουν το δεκατριάχρονο κοριτσάκι που πήγε στη δανειστική βιβλιοθήκη της Τούμπας για να βρει ένα βιβλίο για τις διακοπές, τράβηξε ένα από το ράφι, είδε ένα δράκο στο εξώφυλλο και τα μάτια του έλαμψαν.

Ήμουν το ίδιο κοριτσάκι που κλείστηκε μέσα, κουλουριασμένη σε μια κουνιστή πολυθρόνα μέχρι να το τελειώσει, αδιαφορώντας αν στα είκοσι μέτρα από την πόρτα του σπιτιού στραφτάλιζε η Χαλκιδικιώτικη θάλασσα.

Ήμουν η δεκαεφτάχρονη κοπέλα που έδωσε στον ταμία του Μόλχο το αγγλικό αντίτυπο που μόλις ανακάλυψε στο ράφι και εισέπραξε ένα χαμογελαστό ''Τόλκιν!'' από τον ιδιοκτήτη που στεκόταν πιο κει.

Ήμουν όλες όσες το συγκεκριμένο αντίτυπο συνόδευε από τότε. Όταν μετακόμιζα στο πρώτο δικό μου σπίτι, ήταν το πρώτο πράγμα στην ακόμα άδεια βιβλιοθήκη. Όταν μια βραδυά στο Ποσείδι χτένιζα τα μαλλιά του έρωτα της ζωής μου στο φεγγαρόφωτο, εκείνο ήταν δίπλα μου με πευκοβελόνες για σελιδοδείκτη. Όταν την έκανα για Σουηδία, ήταν μέσα σε μία από τις δύο βαλίτσες με τα εντελώς απαραίτητα που είχα μαζί μου.

Ήμουν ακόμα η μαμά του πεντάχρονου που, καθισμένη δίπλα στο κρεββάτι του το βράδυ και έχοντας ξεμείνει από ιστορίες, πήρε μια βαθειά ανάσα και άρχισε να λέει ''Σε μια τρύπα στην πλαγιά του λόφου, ζούσε ένα χόμπιτ. Δεν ήταν μια βρομερή και τρισάθλια τρύπα, γεμάτη λάσπες και σκόνες...''

Ήμουν κι άλλες πολλές, που ξεχνάω αυτήν τη στιγμή.

 

Και ο μπαγάσας ο χοντρός, δεν ξέρω πώς το έκανε και τί έκανε, αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερε να απευθυνθεί σε όλες μας ταυτόχρονα.

Edited December 25, 2012 by KELAINO

[BladeRunner]

Πολλά like KELAINO... Έφθασε η ώρα να δω την ταινία, λογικά αύριο... Ανυπομονώ...

[KELAINO]

Καλέ, δες την πρώτα και μετά κάνε λάικ.

 

 

Πάντως έχει να κάνει και με το τι περιμένει κανείς. Εγώ πήγα α) περιμένοντας τα χειρότερα και β) με πλήρη συναίσθηση ότι πάω να δω μια εμπορική ταινία. Ούτε Γκιλμάζ Γκιουνέι, ούτε Μίκλος Γιάντσο, ούτε ντόγκμα φιλμ πήγα να δω.

 

Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος κανενός άλλου πέρα από την πάρτη μου, αλλά σαν άνθρωπος που στις φλέβες του κυλάει Τόλκιν, αιστάνθηκα κυρίως να με σέβονται.

[Sonya]

Έκλαψα ρε... Ευχαριστώ, μπαμπίνι μου.

[Zaratoth]

Μια από τα ίδια με τη Μπάμπη, η οποία είχε την όρεξη να κάτσει και να τα γράψει (σε αντίθεση με μένα που τα αναφέρω μόνο προφορικά σε όποιον έχει την ατυχία να με ρωτήσει πως μου φάνηκε το Χόμπιτ).

 

We are going to take back Erebor.

[Sonya]

That we shall...

 

Far over the Misty Mountains cold,

To dungeons deep and caverns old,

We must away ere break the day,

To claim our long-forgotten gold.

[titlos5]

...

Far over the misty mountains cold

To dungeons deep and caverns old

We must away ere break of day

To seek the pale enchanted gold.

The dwarves of yore made mighty spells,

While hammers fell like ringing bells

In places deep, where dark things sleep,

In hollow halls beneath the fells.

For ancient king and elvish lord

There many a gleaming golden hoard

They shaped and wrought, and light they caught

To hide in gems on hilt of sword.

On silver necklaces they strung

The flowering stars, on crowns they hung

The dragon-fire, in twisted wire

They meshed the light of moon and sun.

Far over the misty mountains cold

To dungeons deep and caverns old

We must away, ere break of day,

To claim our long-forgotten gold.

Goblets they carved there for themselves

And harps of gold; where no man delves

There lay they long, and many a song

Was sung unheard by men or elves.

The pines were roaring on the height,

The winds were moaning in the night.

The fire was red, it flaming spread;

The trees like torches blazed with light.

The bells were ringing in the dale

And men looked up with faces pale;

The dragon’s ire more fierce than fire

Laid low their towers and houses frail.

The mountain smoked beneath the moon;

The dwarves, they heard the tramp of doom.

They fled their hall to dying fall

Beneath his feet, beneath the moon.

Far over the misty mountains grim

To dungeons deep and caverns dim

We must away, ere break of day,

To win our harps and gold from him!

 

Αλλά με μουσική πραγματικά τα σπάει

Επίσης να πω ότι και η Ελληνική μετάφραση του τραγουδιού ήταν πάρα πολύ καλή

[gregacm]

Επιτελους το ειδα κι εγω.

 

Τραγικο...

 

 

...το 3D που ειδα.Ηταν η πρωτη ταινια που ειδα σε 3D και με κουρασε απιστευτα.Επισης διαπιστωσα κατι που ειχα διαβασει,οτι δηλαδη μερικες σκηνες χανουν πολυ σε 3D.

 

Κατα τα αλλα,τα εσπασε.Παιζει να μου αρεσε πιο πολυ και απο τον Αρχοντα.Οταν τελειωσε,φωναζα "βαλε και το δευτερο!" Δεν μπορω να περιμενω ενα χρονο!

 

Edited December 27, 2012 by gregacm

[wordsmith]

Το είδα χτες βράδυ και ήταν όπως το περίμενα, πολύ ωραίο και θεαματικό. Σε 2D, εννοείται - μου έχει τύχει κι εμένα ταινία όπου το 3D δεν είχε καμιά διαφορά. Αναλυτικά:

-Οι νάνοι σαν δειγματολόγιο περουκών, άσπρα, μαύρα, κόκκινα και ξανθά μαλλιά, γένια, κοτσίδες και τσιγκελωτά μουστάκια... Μαλλί από εφτά κοπάδια πρόβατα, τι λέμε τώρα.

-Ο Θόριν από εντυπωσιακός έως ωραίος, παρά τη μυτόγκα, διότι του πάνε πολύ τα μαύρα γένια, συν

ένα δάκρυ για την αγκαλιά του στον Μπίλμπο προς το τέλος.

Αλλά νομίζω ότι στο τέλος της ταινίας έχει περισσότερα άσπρα μαλλιά από ότι στην αρχή. Το πρόσεξε κανείς;

-Επίσης αυτόν με το τόξο, τον Κίλι, δε τον άλλαξαν καθόλου στό πρόσωπο για να μοιάζει με νάνο και δεν του πολυπήγαινε ή έτσι μου φάνηκε. Γιατί κατά τα άλλα από μύτες και αυτιά γινόταν χαμός.

-Ο Μπίλμπο πολύ πειστικός ως άσχετος από μάχες αλλά όχι γενικά βλάκας (κλισέ αυτό, αλλά οκ). Είχα την εντύπωση ότι έπαιζε και στο LotR, αλλά μάλλον κάνω λάθος και απλώς μοιάζει με κάποιο άλλο χόμπιτ εκεί.

-Ο Γκάνταλφ με τρόμαξε με το πόσο γερασμένος φαίνεται (αυτός είναι; αυτός είναι!), πάει, τον χάνουμε κι αυτόν...

-Αν και χάρηκα που τους είδα, είχαν μάλλον ρόλο μαϊντανών ο Σάρουμαν, η Γκαλάντριελ, ο Έλροντ (οι μόνοι που είχαν πάει κομμωτήριο), ο γέρος Μπίλμπο και ο Φρόντο (κι αυτόν έπρεπε να χώσουνε; ).

-Γλυκούλι εκείνο το σκαντζοχοιράκι που το γιατρεύει εκείνος ο αηδίας μάγος με τις κουτσουλιές στη μούρη, ο Ράνταγκαστ.

-Τι ωραία τοπία, κτίρια των ξωτικών, αγάλματα, πύργοι, δάση και όλα τα σχετικά, όντως σαν να επιστρέφεις στο LotR.

-Το τραγούδι ωραίο, αλλά το έβαλαν καμιά δεκαριά φορές. Απορώ στο soundtrack τι άλλο θα έχει.

-Εεεεε... τα τρολ και τα ορκ τι διαφορά έχουν, είπαμε; Εμένα μου φάνηκαν περίπου τα ίδια, ατσούμπαλοι ελεφαντοειδείς όγκοι με δόντια-γκόλουμ. Και αυτό το σιδερένιο πράγμα με το οποίο εκείνος ο αρχηγός είχε αντικαταστήσει το κομμένο του χέρι ήταν σαν χτυπητήρι από μίξερ.

-Ωωωω, το γκόλουμ το καημενούλι, γιατί του πήραν το δαχτυλίδι του; (για να γραφτεί το επόμενο βιβλίο, θα μου πείτε)

-Δε συμφωνώ με το Σταμάτη για έλλειψη σοβαρότητας των νάνων στην αρχή σε σχέση με τις σοβαρές μάχες μετά. Ίσα ίσα κάτι τέτοια τους κάνουν πιο αληθοφανείς χαρακτήρες. Αν κάποιος δεν ξέρει από ειρηνικούς καιρούς, από φαΐ και πλάκες, δεν έχει κίνητρο να πολεμήσει. Θέλω να πω, αν μόνο πόλεμο έχει γνωρίσει, δεν έχει και πολύ νόημα, θα φαίνεται σαν μισθοφόρος που πολεμάει για κέρδος αλλουνού (του Θόριν στην προκειμένη). Και κατά τη γνώμη μου η πιο γελοία σκηνή δεν ήταν αυτή που πετάνε τα πιάτα (τα φλυντζανάκια πού τα είδες, Σταμάτη; ), αλλά αυτή που

τους έχουν δεμένους τα τρολ σε μια σούβλα και τους στριφογυρνάνε πάνω από τη φωτιά για να τους ψήσουν (ααχαχα!).

 

-Αυτό που με ενόχλησε λίγο είναι η ευκολία με την οποία ξέφευγαν από διάφορους κινδύνους, δεν πάθαιναν ούτε γρατσουνιά ενώ ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω σε βουνό που κατέρρεε, άσε τους αετούς (;) που έρχονταν και τους μάζευαν στο τέλος σαν από μηχανής θεοί.

-Δυο ωραίες ιδέες που μου μείνανε είναι α)εκείνη η μαγική γραφή που εμφανίζεται μόνο όταν η σελήνη είναι στην ίδια φάση με όταν γράφτηκε και β)το σπαθί του Μπίλμπο που γίνεται γαλάζιο κοντά σε ορκ και σβήνει ακριβώς τη στιγμή που ξεψυχά το ορκ στα χέρια του γκόλουμ.

Γενικά πολύ ωραίο και θα το ξανάβλεπα.

[gregacm]

Το είδα χτες βράδυ και ήταν όπως το περίμενα, πολύ ωραίο και θεαματικό. Σε 2D, εννοείται - μου έχει τύχει κι εμένα ταινία όπου το 3D δεν είχε καμιά διαφορά. Αναλυτικά:

-Οι νάνοι σαν δειγματολόγιο περουκών, άσπρα, μαύρα, κόκκινα και ξανθά μαλλιά, γένια, κοτσίδες και τσιγκελωτά μουστάκια... Μαλλί από εφτά κοπάδια πρόβατα, τι λέμε τώρα.

-Ο Θόριν από εντυπωσιακός έως ωραίος, παρά τη μυτόγκα, διότι του πάνε πολύ τα μαύρα γένια, συν

ένα δάκρυ για την αγκαλιά του στον Μπίλμπο προς το τέλος.

Αλλά νομίζω ότι στο τέλος της ταινίας έχει περισσότερα άσπρα μαλλιά από ότι στην αρχή. Το πρόσεξε κανείς;

-Επίσης αυτόν με το τόξο, τον Κίλι, δε τον άλλαξαν καθόλου στό πρόσωπο για να μοιάζει με νάνο και δεν του πολυπήγαινε ή έτσι μου φάνηκε. Γιατί κατά τα άλλα από μύτες και αυτιά γινόταν χαμός.

-Ο Μπίλμπο πολύ πειστικός ως άσχετος από μάχες αλλά όχι γενικά βλάκας (κλισέ αυτό, αλλά οκ). Είχα την εντύπωση ότι έπαιζε και στο LotR, αλλά μάλλον κάνω λάθος και απλώς μοιάζει με κάποιο άλλο χόμπιτ εκεί.

-Ο Γκάνταλφ με τρόμαξε με το πόσο γερασμένος φαίνεται (αυτός είναι; αυτός είναι!), πάει, τον χάνουμε κι αυτόν...

-Αν και χάρηκα που τους είδα, είχαν μάλλον ρόλο μαϊντανών ο Σάρουμαν, η Γκαλάντριελ, ο Έλροντ (οι μόνοι που είχαν πάει κομμωτήριο), ο γέρος Μπίλμπο και ο Φρόντο (κι αυτόν έπρεπε να χώσουνε; ).

-Γλυκούλι εκείνο το σκαντζοχοιράκι που το γιατρεύει εκείνος ο αηδίας μάγος με τις κουτσουλιές στη μούρη, ο Ράνταγκαστ.

-Τι ωραία τοπία, κτίρια των ξωτικών, αγάλματα, πύργοι, δάση και όλα τα σχετικά, όντως σαν να επιστρέφεις στο LotR.

-Το τραγούδι ωραίο, αλλά το έβαλαν καμιά δεκαριά φορές. Απορώ στο soundtrack τι άλλο θα έχει.

-Εεεεε... τα τρολ και τα ορκ τι διαφορά έχουν, είπαμε; Εμένα μου φάνηκαν περίπου τα ίδια, ατσούμπαλοι ελεφαντοειδείς όγκοι με δόντια-γκόλουμ. Και αυτό το σιδερένιο πράγμα με το οποίο εκείνος ο αρχηγός είχε αντικαταστήσει το κομμένο του χέρι ήταν σαν χτυπητήρι από μίξερ.

-Ωωωω, το γκόλουμ το καημενούλι, γιατί του πήραν το δαχτυλίδι του; (για να γραφτεί το επόμενο βιβλίο, θα μου πείτε)

-Δε συμφωνώ με το Σταμάτη για έλλειψη σοβαρότητας των νάνων στην αρχή σε σχέση με τις σοβαρές μάχες μετά. Ίσα ίσα κάτι τέτοια τους κάνουν πιο αληθοφανείς χαρακτήρες. Αν κάποιος δεν ξέρει από ειρηνικούς καιρούς, από φαΐ και πλάκες, δεν έχει κίνητρο να πολεμήσει. Θέλω να πω, αν μόνο πόλεμο έχει γνωρίσει, δεν έχει και πολύ νόημα, θα φαίνεται σαν μισθοφόρος που πολεμάει για κέρδος αλλουνού (του Θόριν στην προκειμένη). Και κατά τη γνώμη μου η πιο γελοία σκηνή δεν ήταν αυτή που πετάνε τα πιάτα (τα φλυντζανάκια πού τα είδες, Σταμάτη; ), αλλά αυτή που

τους έχουν δεμένους τα τρολ σε μια σούβλα και τους στριφογυρνάνε πάνω από τη φωτιά για να τους ψήσουν (ααχαχα!).

 

-Αυτό που με ενόχλησε λίγο είναι η ευκολία με την οποία ξέφευγαν από διάφορους κινδύνους, δεν πάθαιναν ούτε γρατσουνιά ενώ ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω σε βουνό που κατέρρεε, άσε τους αετούς (;) που έρχονταν και τους μάζευαν στο τέλος σαν από μηχανής θεοί.

-Δυο ωραίες ιδέες που μου μείνανε είναι α)εκείνη η μαγική γραφή που εμφανίζεται μόνο όταν η σελήνη είναι στην ίδια φάση με όταν γράφτηκε και β)το σπαθί του Μπίλμπο που γίνεται γαλάζιο κοντά σε ορκ και σβήνει ακριβώς τη στιγμή που ξεψυχά το ορκ στα χέρια του γκόλουμ.

Γενικά πολύ ωραίο και θα το ξανάβλεπα.

 

 

Οχι,δεν θα σου πουμε οτι το γκολουμ εχασε το δαχτυλιδι για να γραφτει το LoTR.Θα σου πουμε οτι εγινε γιατι θα το χρειαστει ο Μπιλμπο στη συνεχεια.Και οχι μονο μια φορα!

 

Τι εννοεις οτι οι Αετοι ηρθαν σαν απο μηχανης Θεοι για να τους σωσουν;Αφου ο Γκανταλφ δεν εστειλε σημα κινδυνου με την πεταλουδα;!Το ιδιο δεν ειχε κανει και στο LoTR,οταν τον ειχε αιχμαλωτο ο Σαρουμαν;!

[KELAINO]

Στο βιβλίο έρχονται γιατί βλέπουν από ψηλά το όλο μπάχαλο με τις φωτιές. Μ' άρεσε που έβαλε τον Γκάνταλφ να στέλνει το σκώρο, όμως.

 

Όσο για τους αετούς σαν απομηχανής θεούς... τί να πει κανείς. Τόλκιν.

[Zaratoth]

Οι Αετοί του Μάνγουε που προστατεύουν όσο μπορούν τη Μέση Γη.

[Carolus Rex]

Ο Μανγουε δεν θέλει να πολυεπεμβαίνει κιόλας. Επίσης, έχω την αίσθηση ότι ο "αρχηγός" των αετών, ο Γκουαϊχίρ, έχει κάποιου είδους χρέος στον Γκάνταλφ επειδή του έσωσε την ζωή.