Το Στόμα του Διαβόλου

[Kafka]

Ενδιαφέρον ακούγεται, θα ρίξω μια ματιά.

Θα ήταν αληθινά θαυμάσιο αν μπορούσε κανείς να γράψει εδώ κάποιο απόσπασμα, για να πάρω μία ιδέα για τον τρόπο με τον οποίο γράφει.

 

Επίσης μήπως ξέρει κανείς που μπορώ να το βρω στη Θεσσαλονίκη;

 

 

[constantinos]

Αυτό το βιβλίο το είχα βάλει στο μάτι εδώ και πολύ καιρό. Μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον πρώτα απ’ όλα με την πολύ προσεγμένη έκδοση και την προσοχή που του είχε δοθεί. Από το πανέμορφο εξώφυλλο μέχρι την ποιότητα του χαρτιού και φυσικά το θέμα, όλα μου φώναζαν αγόρασε με. Και το έκανα.

 

Η συλλογή λοιπόν των διηγημάτων του Κρύσιλα είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχω γράψει και ο ίδιος, έτσι μου ήταν εύκολο να ταυτιστώ (ή να μην ταυτιστώ)με τις ιστορίες και τις προθέσεις του.

 

Όπως σχεδόν όλες οι συλλογές διηγημάτων έτσι κι αυτή έχει τις καλές, τις μέτριες και τις κακές στιγμές της. Προσωπικά βρήκα τις ιστορίες «Το στόμα του διαβόλου», «Τρέλα» και «Παιδικοί Φόβοι», τις καλύτερες του βιβλίου. Η ομώνυμη ειδικά είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη όλων και μια καταπληκτική εισαγωγή που σε προετοιμάζει για μια συνέχεια που δυστυχώς δεν έρχεται. Οι υπόλοιπες ιστορίες έχουν αρκετά προβλήματα τόσο στη «λογική» τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Νύχτα Τρόμου), όσο και στην ποιότητα των διαλόγων όπως στο διήγημα «Τέρας».

 

Αυτό που μου έκανε πάντως εντύπωση στις ιστορίες του Κρύσιλα συνολικά, είναι η εμμονή του ως προς το είδος του «κακού» στις ιστορίες του. Παρόλο που οι αφηγήσεις του απέχουν η μια από την άλλη σε πλοκή ή χαρακτήρες, το μοτίβο του «κακού» που πυροδοτεί τις ιστορίες παραμένει ίδιο σ’ όλο το βιβλίο. Για τον Κρύσιλα το «κακό» υπάρχει διαχρονικά εν υπνώσει και «ξυπνά» ή επανέρχεται περιοδικά προκειμένου να βασανίσει τους πρωταγωνιστές των ιστοριών του. Την παραπάνω διαπίστωση δεν τη σημειώνω ως κάτι αρνητικό αλλά ως κάτι ενδιαφέρον που αποκαλύπτει λίγη από την προσωπικότητα και τη «σκέψη» του συγγραφέα.

 

Γενικά «Το στόμα του διαβόλου» είναι ένα βιβλίο το οποίο διάβασα στο τσακ μπαμ και με το οποίο πέρασα πολύ καλά. Χώρια που είναι ένα στολίδι για την βιβλιοθήκη μου.

 

 

[Kafka]

Δεν έχω διαβάσει τα άλλα διηγήματα, αλλά το "στόμα του διαβόλου" δε μου άρεσε. Μου φάνηκε οτι έμοιαζε περισσότερο με μία ταινία τρόμου με όλα τα κλισέ (κακά παιδιά, χοντρό, περιθωριακό παιδί, μία δοκιμασία, υποτυπώδεις χαρακτήρες κλπ) και όχι με λογοτεχνία.

 

Αν όμως βρω το βιβλίο κάπου θα ρίξω μια ματιά στα άλλα κείμενα.

[northerain]

Πως ορίζεις τον όρο ''λογοτεχνία''?

''Οι ιστορίες που μου αρέσουν''?

[Kafka]

Ο καθένας έχει τη γνώμη του φυσικά ;) Οπωσδήποτε δεν αντιπροσωπεύω την θεότητα της κρίσης της λογοτεχνίας, αλλά σίγουρα έχω τις αντιλήψεις μου.

Για εμένα λογοτεχνία είναι ένα έργο που έχει λόγο ύπαρξης ως γραπτό κείμενο και όχι ως κάτι που θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα άλλο μέσο, όπως ο κινηματογράφος. Και το "στόμα του διαβόλου" μου θύμισε πολύ κινηματογράφο..

[DinMacXanthi]

Πολύ ακραία γνώμη Κυριάκο , ειδικά όταν σε κάνει να μην ευχαριστιέσαι γραπτά επειδή θα μπορούσαν να γυριστούν και σε άλλο φορμάτ. (δεν μιλάω γι'αυτή τη συλλογή, γενικά το εννοώ. Το Στόμα του Διαβόλου δεν έχει τύχει να πέσει στα χέρια μου.)

Φυσικά όμως είναι σεβαστή και δε θα σου ζητηθεί να την αλλάξεις οπότε δεν χρειάζεται να την υπερασπιστείς. Κι οπωσδήποτε οι όποιες κριτικές σου στα εδώ γραπτά θα έρχονται μέσα από ενδιαφέρον πρίσμα.

[Kafka]

Είναι αληθινά ακραία; Αντίθετα νομίζω οτι θα μπορούσα να απολαύσω αυτό το έργο σαν ταινία, αλλά ως λογοτεχνία δε με ικανοποίησε. Φυσικά κανείς δεν έχει κατά νου τον τρόπο με τον οποίο βλέπει κάποιος άλλος κάτι, οπότε αναπόφευκτα σχηματίζεται μία γνώμη που βασίζεται μόνο σε μία μερική αντίληψη της αλήθειας. Ωστόσο νομίζω πως ο συγγραφέας σε αυτή την ιστορία δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του παρέχει το γραπτό κείμενο, παρόλο που ομολογώ οτι η αρχή, παρόλα αυτά, με τράβηξε, και ήταν και ο λόγος που αγόρασα εκείνο το βιβλίο της Ωρόρα.

Τελικά η δική μου αισθητική δεν ταίριαζε με αυτή την ιστορίας, μου φάνηκε πολύ σκληρή/ επίπεδα ρεαλιστική (εννοώ την ανάπτυξή της, όχι το θέμα), και έχω συνδέσει τέτοιες ιστορίες με το σινεμά τρόμου, όπου κυριαρχούν.

 

Εγώ είμαι περισσότερο σε ένα αμάλγαμα ρεαλισμού και εξπρεσσιονισμού, λόγω και των διαβασμάτων μου απο Κάφκα, Ντε Μωπασσάντ και άλλους. Έχω καταλήξει να γράφω κάτι αντίστοιχο, και ορισμένες φορές φαίνεται οτι είμαι λιγότερο υπομονετικός με κάτι χτυπητά διαφορετικό. Ωστόσο νομίζω πως όλοι κάτι θυσιάζουν προκειμένου να αποκτήσουν σταθερές απόψεις για το λογοτεχνικό ύφος, διαφορετικά ίσως ποτέ κανείς να μη μπορούσε να διαμορφώσει κάτι σταθερό, αν αποδεχόταν τα πάντα το ίδιο

[Tiessa]

Πολύ αξιόλογο βιβλίο και οι περισότερες ιστορίες του μου άρεσαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι είχα διαβάσει τον "Καθρέφτη" στην Ωρόρα, μόλις λίγους μήνες πριν, αλλά δε δίστασα καθόλου να τον ξαναδιαβάσω και μια μικρή ανησυχία την ένιωσα και πάλι.

 

Περισσότερο μού άρεσαν:

α) "Το Ψιλόβροχο" - Τρόμος μέρα μεσημέρι, μέσα στην κατάμεστη Αθήνα (ούτε νύχτες, ούτε ομίχλες, ούτε απομονωμένα σπίτια, ούτε τίποτα). Όταν το καταφέρνεις αυτό, είσαι μαέστρος. Τελείωσε

β) "Το Στόμα του Διαβόλου". Ας ήταν εντελώς κλασικό. Με κράτησε από το πρώτο δευτερόλεπτο, και μερικές ατάκες εκεί που γίνονται οι αποκαλύψεις προς το τέλος ήταν εντυπωσιακές.

 

Έμεινα διχασμένη με το "Παιδικοί Φόβοι". Στην αρχή δε μου άρεσε καθόλου, μετά πήρε τα πάνω του για μια αρκετά ανατριχιαστική κατάληξη.

Το "Τέρας" ήταν επίσης ατμοσφαιρικό, αν και έπασχε σε μερικά σημεία από αληθοφάνεια. Από κάποιο σημείο και μετά πέρασε από το μυαλό μου ότι πήγαινε αλλού, αλλά τελικά έγινε το αναμενόμενο.

 

Γενικό πρόσημο: Θετικό.

[Mesmer]

Μόλις τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίου και είπα να περάσω από εδώ για να πω τη γνώμη μου.

 

Καλογραμμένο, διαβάζεται εύκολα (το διάβασα μέσα σε δυο βράδια) και μένει πιστό στις ανατριχίλες που περιμένεις όταν ανοίξεις ένα βιβλίο τρόμου (πραγματικά, έκανε τη μοναδική σταγόνα που έσταξε από τη βρύση στο νιπτήρα να αποκτήσει διαφορετικό νόημα).

 

Οι περισσότερες ιστορίες μού άρεσαν. Ατμοσφαιρικές, σε βάζουν άμεσα μέσα στο κλίμα τους και σε παρασέρνουν. Αγαπημένες από άποψη ατμόσφαιρας: Νύχτα Τρόμου και Τρέλα, κι από άποψη πλοκής: Το Στόμα του Διαβόλου και το Ψιλόβροχο.

 

Αν κάποια δεν μου άρεσε είναι το Τέρας. Συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα που κάνουν την ιστορία ενδιαφέρουσα, αλλά υπάρχουν και κάποιες καταστάσεις που δεν κολλάνε, σαν να συμβαίνουν επειδή πρέπει κάπως να συμβούν. Μια αυτοαναφορά που υπάρχει, δεν μου έκατσε καλά. Επίσης, η διαφορετική γραμματοσειρά -χειρογραφής- δεν με βοήθησε ιδιαίτερα.

 

 

[Naroualis]

Bump, γιατί είδα έναν Ανώριμο να το διαβάζει...

[Anwrimos23]

Αυτό το βιβλιαράκι τελικά είναι απολαυστικότατο!

Διαβάζοντας τις άλλες 3 ιστορίες, έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει σε αρκετά σημεία.

Η Τρέλα: να πω ότι με "άγγιξε" για έναν επιπλέον λόγο, το Νοέμβρη μπαίνω στρατό και για να είμαι ειλικρινής δε θα ήθελα να θυμηθώ αυτή την ιστορία όταν θα κάνω σκοπιά κάπου στον Έβρο.

πραγματικά ανατριχιαστική η εικόνα μιας καμπουριαστής μαυροφορεμένης παλιόγριας να πλησιάζει μέσα από τα χιονισμένα πεύκα 3 το πρωί και να γελάει στο άκουσμα του τις ει;

 

 

Το ψιλόβροχο: Παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον η ιδέα

"ανθρώπων"-που περνάνε σχεδόν απαρατήρητοι- να περιμένουν (ή και να προκαλούν ατυχήματα) κατά τη διάρκεια βροχερών ημερών, όπου το οδόστρωμα γλιστράει για να ρουφήξουν τη ζωή από τους πεσμένους τραυματίες

 

 

ο Καθρέφτης: Παλιά στοιχειωμένα καταραμένα αρχοντικά, δαιμονικοί καθρέφτες που παραφυλάει Εκείνη, περίεργοι πιτσιρικάδες και γεροντάκια που κρύβουν μυστικά ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό... αν σας αρέσουν αυτά θα λατρέψετε την ιστορία

 

Δυστυχώς η συνέχεια με τις άλλες 2 ιστορίες: Παιδική Φόβοι και το Τέρας δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε! Η πρώτη θα μπορούσε να είναι και σενάριο από τις Ανατριχίλες αν εξαιρούσες τον Φρόιντ, παιδικές φοβίες ποιες είναι οι αιτίες που τις προκαλούν και μήπως δεν είναι και τόσο της φαντασίας μας τελικά; Υπάρχει ο κακός ο λύκος και ζει κάτω από το κρεβάτι μας;... Χμμ Δυστυχώς μετριότατη ιστορία από πλευράς έμπνευσης, αλλά και ατμόσφαιρας.

Όμως και η 2η το Τέρας, μου φάνηκε σαν να διαβάζω κακό Lovecraft και να βλέπω φτηνό b-movie. Το εγκαταλελειμμένο χωριό, η παράξενη εκκλησία, η βλάσφημη θρησκεία των περίεργων κατοίκων, η ωραία γκόμενα που τα έχει με τον χαζό αλλά γυμνασμένο παιδαρά (ενώ θέλει τον καλλιεργημένο συγγραφέα), ο συγγραφέας που δεν έχει έμπνευση. Το μόνο που το έσωσε ήταν το σχετικά ανατρεπτικό φινάλε... Αλλά συνολικά δε με ξετρέλανε.

 

Τελικά συμπεράσματα: Οι ιστορίες ήταν αρκετά άνισες μεταξύ τους από τις πολύ καλές στιγμές του βιβλίου: το Στόμα του Διαβόλου, Νύχτες Τρόμου, το Ψιλόβροχο. Οι άλλες κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα τρόμου και δεν κατάφεραν το στόχο τους (να με τρομάξουν). Βέβαια κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάποιοι μπορεί να τρόμαξαν με άλλες ή με όλες. Εν τέλει για τις 3 παραπάνω ιστορίες δεν μετάνιωσα που αγόρασα το βιβλίο και το συνιστώ και σε άλλους. Καλή προσπάθεια για αναβίωση του είδους στα ελληνικά, αλλά δεν απογειώθηκε η προσπάθεια βέβαια.

Edited September 6, 2011 by Anwrimos23

[Alucard]

Αυτό το βιβλιαράκι τελικά είναι απολαυστικότατο!

Διαβάζοντας τις άλλες 3 ιστορίες, έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει σε αρκετά σημεία.

Η Τρέλα: να πω ότι με "άγγιξε" για έναν επιπλέον λόγο, το Νοέμβρη μπαίνω στρατό και για να είμαι ειλικρινής δε θα ήθελα να θυμηθώ αυτή την ιστορία όταν θα κάνω σκοπιά κάπου στον Έβρο.

πραγματικά ανατριχιαστική η εικόνα μιας καμπουριαστής μαυροφορεμένης παλιόγριας να πλησιάζει μέσα από τα χιονισμένα πεύκα 3 το πρωί και να γελάει στο άκουσμα του τις ει;

 

 

Anwrime, εσύ είσαι τυχερός. Εγώ διάβασα τον λόγω βιβλίο (πάρα πολύ καλό κατα τη γνώμη μου. Υπέροχο δείγμα ελληνικού horror) και τη συγκεκριμένη ιστορία πέρσι, ενώ ήμουν στο στρατό! Και ναι, ήταν Δεκέμβρης-Ιανουάριος! Εντάξει, δεν τα έκανα και πάνω μου, αλλά μια ανατριχίλα την ένιωσα. Γενίκα πάντως το Στόμα του Διαβόλου τα σπάει, αξίζει τα λεφτά του και πρέπει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες μας

[mman]

Πολύ ξεκούραστο ανάγνωσμα.Τέλειωσα το βιβλίο σε μόλις δύο μέρες, ρεκόρ για μένα.

 

Αν και η χρήση της γλώσσας είναι γενικά σωστή, υπάρχουν μερικά σημεία όπου η ελλιπής επιμέλεια αφήνει έκθετο τον συγγραφέα (και δεν μιλάω απλώς για τα τελικά ν ή για τα κόμματα).

 

Το κόλπο με τις "ατμοσφαιρικές" παρενθέσεις που παρεμβάλλονται μέσα στο κείμενο είναι ενδιαφέρον, αλλά νομίζω ότι αποδυναμώνεται από την ίδια του την κατάχρηση. Είναι υπερβολικά πολλές και όσο προχωράει το διάβασμα από διήγημα σε διήγημα, ο αναγνώστης ξέρει να τις περιμένει, οπότε δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

Από τα διηγήματα, μου άρεσαν το «Στόμα του Διαβόλου» και το «Τρέλα». Φοβάμαι ότι οι υπόλοιπες ιστορίες δεν είχαν την κατάλληλη εκτέλεση -για το δικό μου πάντα γούστο. Βρήκα πάντως καλές τις ιδέες των «Παιδικοί Φόβοι» και «Τέρας» και υπήρχαν μεμονωμένες δυνατές στιγμές και σε κάποια από τα υπόλοιπα.

[Adicto]

To ξεκίνησα και γω.

Πρώτη επαφή με τους Παιδικούς Φόβους, που με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα...

[BladeRunner]

Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Αντώνη Κρύσιλα και μπορώ να πω ότι έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Αποτελείται από εφτά ιστορίες, οι οποίες προσφέρουν απλόχερα τρόμο, φόβο και ανατριχίλες, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μπορεί να πει κανείς ότι οι ιστορίες καταπιάνονται με κοινότυπα θέματα, που σίγουρα έχουμε συναντήσει σε άλλα βιβλία και ταινίες στο παρελθόν, όμως οι πολύ καλές ιδέες, η εξαιρετική γραφή και η απίθανη ατμόσφαιρα, τις κάνουν εντελώς ξεχωριστές και μοναδικές. 

 

Και οι εφτά ιστορίες μου άρεσαν και ικανοποίησαν την πείνα μου για τρόμο και ανατριχίλες, όμως οι δυο ιστορίες που ξεχωρίζω με χαρακτηριστική άνεση ως τις καλύτερες, είναι αυτές: "Το στόμα του διαβόλου" και "Ψιλόβροχο". Όσον αφορά την πρώτη, πρόκειται για μια ιστορία με κλασικό θέμα, που όμως μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή και όσο η υπόθεση προχωρούσε, τόσο το ενδιαφέρον και η αγωνία μου αυξανόταν, με το τέλος να είναι πραγματικός δυναμίτης. Ως προς την δεύτερη, μου έκανε εντύπωση η άνεση του συγγραφέα να περάσει τον τρόμο και τον φόβο στον αναγνώστη, παρά το γεγονός ότι η ιστορία εκτυλισσόταν στους πολύβουους, κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Ούτε ομίχλες δηλαδή, ούτε απομακρυσμένα χωριά, ούτε απομονωμένα αρχοντικά! Του βγάζω το καπέλο. 

 

Αυτά τα ολίγα. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο του ελληνικού φανταστικού, που οι λάτρεις του είδους οφείλουν να ρίξουν μια ματιά. Χάρη στις ενδιαφέρουσες ιστορίες και την ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη γραφή, το βιβλίο διαβάζεται άνετα σε μια μέρα. Και, ειλικρινά, καμία ιστορία δεν με άφησε αδιάφορο. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη. 

 

8/10