Το Ασήμι που Ουρλιάζει

[Nihilio]

και κάποιες φράσεις, στις οποίες μού φάνηκε πως ο συγγραφέας σκεφτόταν Αγγλικά.

Όπως είχε παρατηρήσει και ο Electroscribe, οι προτάσεις αυτές είναι σε διαλόγους - πράγμα λογικό, αφού τις λένε Αγγλόφωνοι.

 

Όσο για την Πανδώρα, αυτή, σε μεγάλο βαθμό, είναι χαρακτήρας portmandeau και υπάρχει για να πει τις ιστορίες του συγγραφέα. Αυτό φαίνεται εντονότερα στο "Νεκρό Δέρμα".

[dagoncult]

Λοιπόν, διάβασα το Ασήμι Που Ουρλιάζει σε δυο μέρες, στην αρχή κάπως αργά κι όσο περνούσαν οι σελίδες ασταμάτητα.

 

Για το εξώφυλλο: Για εμένα έπαιζε εδώ και καιρό αποτρεπτικό ρόλο, μιας και θα το προτιμούσα κάπως πιο επιθετικό κι απειλητικό.

 

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ SPOILER:

 

Το ξεκίνημα δεν με γράπωσε, δευτερευόντως επειδή δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα πρωτότυπο και, κυρίως, επειδή το βρήκα κάπως αργό κι επιπλέον πίσω στη δράση του κι αρκετά επικεντρωμένο στις σκέψεις του Ντορεμιέ. Το ασθενές τράβηγμα δεν κράτησε πολύ. Όχι αναπάντεχα, άρχισε να δυναμώνει με το που ο χαρακτήρας του επιθεωρητή έφυγε από τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

 

Πραγματικά, η συνέχεια ήταν απολαυστική. Τόσο οι αρχική, δυσοίωνη ασυμφωνία της ώρας θανάτου του Χάργουντ με την ώρα του φόνου του Σάμιουελς, όσο και το μακελειό στην Περσεφόνη (ειδικά αυτό το δεύτερο – με την περιγραφή της δημοσιογράφου – είχε κατά την γνώμη μου πολύ έντονη την πινελιά του κοσμικού τρόμου) ήταν τα κατάλληλα φιτίλια τρόμου για να συνεχίσω οπωσδήποτε παρακάτω.

 

Δεν μου πολυάρεσε που η πρώτη αναφορά στη δουλειά της Πανδώρας δεν είναι κάτι που βλέπω σε ζωντανή δράση, αλλά κάτι που μου δίνεται ως πληροφορία (σκέψεις της Πανδώρας/φωνή αφηγητή).

 

Για την Πανδώρα: Κι εγώ την βρήκα κάπως επίπεδη και (σε μικρότερο βαθμό) αμέτοχη, με την έννοια ότι ξέρω τι αρέσει στον Τόμπυ, τι αρέσει στον Τζων, ο επιθεωρητής έχει έτσι κι αλλιώς την cultιά του, οι κακοί είναι πολύ ευφάνταστα πλασμένοι κι έχουν τους στόχους τους... αλλά η Πανδώρα; Για την ίδια δεν έχω τόσες πολλές πληροφορίες, ώστε να την κάνω γερά enter, όπως αρμόζει στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Αν κάτι από αυτήν μου αποτυπώθηκε βαθύτερα, ήταν το ότι δεν της αρέσουν τα θρίλερ.

 

Πολύ δυνατό το σημείο με τις πληροφορίες που συγκέντρωσε ο Τόμπυ για την ταινιοθήκη του Σάμιουελς. Φαντάζομαι θα το είχα ευχαριστηθεί ακόμα περισσότερο αν είχα δει κι όλες τις ταινίες, αλλά χαλάλι.

 

Επίσης, απολαυστικό ήταν το κεφάλαιο 'Ο δικηγόρος του Διαβόλου' καθώς κι η φάση στο σπίτι της οδού Ντόρσετ (και το όργιο και η ταινία).

 

Ο λόγος έτρεχε. Πολύ καλό γράψιμο, με έφεση στις ζωντανές εικόνες.

 

Μετά από το αρχικό μουδιασματάκι, η δράση και το ξετύλιγμα της πλοκής άρχισαν να παίρνουν τον ανήφορο, σε μια κορύφωση που ξεκάθαρα (και γούσταρα πολύ) όλο και πλησίαζε, ώσπου δεν γινόταν να μην διαβάσω παρακάτω.

 

Οι εξηγήσεις του Σαμεντί δεν με έφτιαξαν και τόσο, πάντως σε καμία περίπτωση δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την αναγνωστική μου φόρα.

 

Για τους κακούς: Ωραία η μίξη που γίνεται, με ισχυρές δόσεις φαντασίας να τονώνουν ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα (η φρικτή συλλογή Σάμιουελς, η γυναίκα-ταινία, το ασήμι στην μπομπίνα και άλλα).

 

Στη βιβλιοθήκη μου, το Ασήμι Που Ουρλιάζει θα μπει δίπλα στα βιβλία του Γκράχαμ Μάστερτον.

 

Το κλείσιμο: Χμ, κάπως μετέωρο με άφησε. Κατά ένα μέρος, αυτό συνέβη επειδή τελικά η καταστροφή γενικεύεται. Με τα doom καταστροφικά φινάλε δεν έχω κανένα πρόβλημα (ειδικότερα αν είναι περιορισμένης (στους πρωταγωνιστές) κλίμακας προτιμώ αυτά τα φινάλε καλύτερα από κάθε άλλο τρόπο για να κλείσει η ιστορία τρόμου που διαβάζω). Το ζήτημά μου έχει να κάνει με την, κατά τη γνώμη μου, μη επαρκώς ανεπτυγμένη εξάπλωση του υπερφυσικού φαινομένου έξω από το μικροπεριβάλλον των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Προσωπικά, πιστεύω πως ένα τέτοιο εγχείρημα σηκώνει αρκετές περισσότερες σελίδες, ώστε να αποδοθεί ικανοποιητικότερα και πειστικότερα η αίσθηση του γενικευμένου (υπερφυσικού) χάους. Μια πάρα πολύ αξιόλογη προσπάθεια, είναι κατά την γνώμη μου ο Ενταφιασμός, του Μάστερτον.

 

Αν και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη γνώση, όποιο από τα υπονοούμενα (για ταινίες και βιβλία) έπιασα μ' έκανε να ψιλογουστάρω που το έπιασα, όπως είπε κι ο Nihilio. Γούσταρα ιδιαίτερα τις αναφορές στην έπαυλη Μπελάσκο, στο Κράουτς Εντ και στο Μη Αναστρέψιμος (και κάτι για μια Ρέγκαν και βουτιές από παράθυρα που ίσως είχε να κάνει με τον εξορκιστή( ? ) ).

 

Γενική εντύπωση: Έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος από το βιβλίο. Κατά τη γνώμη μου στρογγυλοκάθεται στο είδος του σύγχρονου υπερφυσικού τρόμου. Ανεπιφύλακτα θα πρότεινα το Ασήμι Που Ουρλιάζει σε οποιονδήποτε οπαδό του είδους.

 

ΥΓ1: Έξτρα πόντος για το μαζεμένο βιογραφικό.

ΥΓ2: Κι ένα κουίζ για τους Ωροράκιδες: Σε ποιο βιβλίο της Ωρόρα γίνεται εκτενής αναφορά στο κάστρο του Γκλάμις;

 

 

Εύγε Μπραμ

[AlienBill]

Μόλις το τέλειωσα κι εγώ!

 

Τι μου άρεσε:

 

Πρόκειται για μια ιστορία που συνδιάζει όλες τις αρετές του είδους (από το χτίσιμο της ατμόσφαιρας, έως τον ενδόμυχο φόβο που προκαλεί η αποσπασματική γνώση των γεγονότων, που προκαλούν το μυστήριο και που στο τέλος ενώνονται σαν κομματάκια από παζλ και δίνουν την απάντηση). Και όλα αυτά σερβιρισμένα με πολυάριθμες αναφορές στην μεγάλη μου αγάπη που είναι ο κινηματογραφικός τρόμος!!! Επειδη είμαι και φαν του κόμικ "Ντύλαν Ντογκ", χαίρομαι που είδα κι εδώ κάτι αντίστοιχο, αλλά με γυναίκα ηρωίδα. Οι "κακοί" του έργου ήταν πολύ καλά μελετημένοι και προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Και το καλύτερο απ' όλα ήταν το πόσο επαρκές και χορταστικό ήταν το τέλος. (έχουμε δει πολυάριθμα δειγματα στη λογοτεχνία τρόμου με τέλος που μοιάζει κάπως βιαστικό, ενώ εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση).

 

Τι με αφήνει ουδέτερο

Η χρήση του Λονδίνου ως υπόβαθρο και όχι της Ελλάδας (από τη στιγμή που γίνονται αναφορές με ονόματα όπως "Μπάρκερ" και "Μάστερτον" την κατανοώ απόλυτα). Έχω ακούσει εξωφρενικά πράγματα από γνωστούς μου σχετικά με τους λόγους που "πρέπει να αποφεύγεται" η τοποθέτηση μιας ιστορίας τρόμου στην Ελλάδα. Επειδή έχω ασχοληθεί με τους σκοτεινότερους από τους ελληνικούς θρύλους, διαφωνώ με αυτές τις απόψεις. Πάραυτα, ο Κάουα κατάφερε να με πείσει ότι υπήρχε σοβαρός λόγος που η ιστορία τοποθετούνταν στο Λονδίνο.

 

Τι δεν μου άρεσε

Πολύ "υψηλή κοινωνία", βρε αδελφέ. Ίσως εμείς γι' αυτό να βλέπουμε ως "επίπεδη" την Πανδώρα (όπως διάβασα σε μερικά σχόλια παραπάνω), όμως από ήρωες που είναι Βρετανοί, δεν περίμενα και τίποτα παραπάνω για να είμαι ελικρινής. Αναφέρομαι σε όλους τους καλούς της υπόθεσης, ενώ όπως είπα πριν, οι κακοί μου ήταν πολύ πιο συμπαθείς. Επίσης στο τρίτο μέρος διέκρινα μια υπερανάλυση του έργου καθεαυτού σχετικά με το τι συμβολίζει και τι πρεσβεύει, ενώ είμαι της άποψης οτι η φαντασία δεν πρέπει να αναλύεται, να δικαιολογείται, να εξηγείται, να μπαίνει σε καλούπια, να περιορίζεται κλπ... Ετσι κι αλλιώς αποφεύγω αυτές τις "μελέτες" πάνω στα έργα τέχνης και αν η επίσημη άποψη για τον Δράκουλα του Στόουκερ ήταν αυτή που διάβασα εδώ, ζήτω που καήκαμε.

Edited September 12, 2012 by alien666

[aScannerDarkly]

Πολύ "υψηλή κοινωνία", βρε αδελφέ. Ίσως εμείς γι' αυτό να βλέπουμε ως "επίπεδη" την Πανδώρα (όπως διάβασα σε μερικά σχόλια παραπάνω), όμως από ήρωες που είναι Βρετανοί, δεν περίμενα και τίποτα παραπάνω για να είμαι ελικρινής.

Κάπως αφοριστική νομίζω η άποψή σου.

Edited September 12, 2012 by aScannerDarkly

[AlienBill]

Πολύ "υψηλή κοινωνία", βρε αδελφέ. Ίσως εμείς γι' αυτό να βλέπουμε ως "επίπεδη" την Πανδώρα (όπως διάβασα σε μερικά σχόλια παραπάνω), όμως από ήρωες που είναι Βρετανοί, δεν περίμενα και τίποτα παραπάνω για να είμαι ελικρινής.

Κάπως αφοριστική νομίζω η άποψή σου.

 

 

 

Εγώ πάλι δεν το νομίζω (αφιέρωσα αρκετές σειρές στο τι μου άρεσε), όμως ούτε και θα διαφωνίσω...

Edited September 12, 2012 by alien666

[aScannerDarkly]

Δε μιλάω για την άποψή σου για το βιβλίο, η οποία άλλωστε είναι εμπεριστατωμένη, και φυσικά σεβαστή, οποιαδήποτε και να ήταν.

[AlienBill]

Α! Εννοείς για τους Βρετανούς; Νομίζω ότι στο βιβλίο βλέπουμε έναν παραλληλισμό με τον κινηματογραφικό Δράκουλα που περιγράφει το ίδιο το βιβλίο. Όπως ο Δράκουλας εμφανίζεται ως ο αποκληρος της κοινωνίας που παίρνει την εκδίκησή του από τους ευκατάστατους πουριτανούς, έτσι και ο Βαρόνος Σαμεντί εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος σε ήρωες που θεωρούν την κατώτατη τάξη (όπως τους ναρκομανείς και τους φτωχούς) ως αργόσχολους, παρακατιανούς ή συντρίμια της ζωής, όπως βλέπουμε στις σκέψεις του Ντορεμιέ στην αρχή, ή στο σνομπ ύφος που έχει η Πανδώρα σε κάποια σημεία. Και ο όλος "αριστοκρατικός καθωσπρεπισμός" που έχουν οι ήρωες στους διαλόγους τους.

 

Οπως είπα, συμπάθησα τους κακούς συμφωνα με το υποκειμενικό μου γούστο. Και βέβαια το όλο αποτέλεσμα και συνεχίζω κατευθείαν με το "νεκρό δέρμα" που είναι η συνέχεια...

 

Τώρα που ανάλυσα πιο εκτενώς την σκέψη μου, ελπίζω να μην φαίνομαι αφοριστικός (και ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων αν είμαι). Θα επανέλθω με σχόλια για το "νεκρο δέρμα"

Edited September 12, 2012 by alien666

[Electroscribe]

[Η κριτική μου όπως την είχα γράψει τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο - είχε δημοσιευτεί στο πρώτο τεύχος του διαδικτυακού περιοδικού Freakshow Lullaby]

 

 

Το βιβλίο

 

Το πρώτο έργο Έλληνα συγγραφέα που εκδίδει η Jemma Press, μικρή εταιρεία που κάνει πολύ προσεκτικά βήματα, ειδικευόμενη στον Τρόμο (και τα κόμικ)

 

Συν: εξώφυλλο τυπωμένο σε μαύρο χαρτί. Εικόνα εξόχως ανατριχιαστική και τόσο ταιριαστή με το περιεχόμενο που σε κάνει να αναρωτηθείς μήπως αυτή ενέπνευσε τη συγγραφή του

 

Πλην: Το εξώφυλλο έχει την τάση να τσακίζει/ανοίγει στις γωνίες και (στο δικό μου αντίτυπο, τουλάχιστον) τα γράμματα της ράχης πέφτουν στραβά, τα μισά βγαίνουν στο οπισθόφυλλο. Η εικόνα δε δημιουργήθηκε ειδικά για το βιβλίο, αλλά είναι παλιότερο έργο

 

Ο συγγραφέας

 

Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και δεν αποκρύπτει από το βιογραφικό του τα pop culture ενδιαφέροντά του, ούτε και τα κάνει σημαία. Οι υποψιασμένοι θα κατάλαβαν από το ονοματεπώνυμο πως έλκει μέρος της καταγωγής του από τη Μαύρη Ήπειρο. Εκτός από το «Ασήμι», έχει εκδώσει μια μελέτη για τον μενταμοντερνισμό στις αφηγηματικές τέχνες, ένα κόμικ σε δικό του σενάριο (Αλλόκοτες Καρδιές, δύο τεύχη ως τώρα) και μια συλλογή διηγημάτων (Τι τραγουδούσαν οι Σειρήνες).

 

Συν: Ουκ ολίγα.

 

α. Έχει πολύ ταλέντο κι έχει δουλέψει σκληρά πάνω στον λόγο του, την έκφρασή του, τον ρυθμό του. Σε οτιδήποτε παίρνει δουλειά, τέλος πάντων.

β. Ξέρει ελληνικά. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να αναγκάσω τον μέσο Έλληνα συγγραφέα του χώρου (εκδοθέντα ή επίδοξο) να πάρει πέντε μαθήματα απ’ αυτόν, μπας και εξαφανιστούν τα ορθογραφικά, γραμματικά και συντακτικά λάθη που μαστίζουν το είδος.

γ. Έχει εκτεταμένη παιδεία στον Τρόμο και διαθέτει τη σχετική αισθητική. Όταν στήνει μια εικόνα, είναι ζωντανή, τη βλέπει ο αναγνώστης μπροστά του. Και είναι τρομακτική.

δ. Επιλέγει να γράψει για τα πράγματα που γνωρίζει καλύτερα (συγκεκριμένα, για τον κινηματογράφο στο «Ασήμι»), σε σκηνικό που γνωρίζει (την Αγγλία, στο «Ασήμι»). Δεν πέφτει στη λούμπα που έχει φάει τους περισσότερους Έλληνες, να θέσει την πλοκή του στις ΗΠΑ χωρίς να έχει πάει ή να κάνει τον ήρωά του κάτι που δεν το κατέχει (π.χ. πλούσιο, στρατιωτικό, δικηγόρο)

 

Πλην:

 

α. Γνωρίζει πολλά και θέλει όλα να τα χωρέσει στο κείμενο, μεθοδικά. Το αποτέλεσμα είναι να προχωρά αργά μερικές φορές και τότε ο αναγνώστης να μαντεύει τι θα συμβεί δέκα σελίδες μετά.

β. Δεν κατορθώνει πάντα να εντάξει ομαλά τις αναφορές. Μερικές φορές βγάζει διαμάντια όπως «είπε ο Ντορεμιέ με την πιο βαθιά φωνή του, αυτή τη φωνή που έστελνε το γιο του τρέχοντας στο δωμάτιό του όταν ήταν μικρός και που έκανε τους εγκληματίες, προληπτικούς και δειλούς, να ομολογήσουν τα κρίματά τους» (αν δεν καταλάβατε γιατί είναι διαμάντι, γκουγκλάρετε «superstitious and cowardly lot»). Το παράδειγμα είναι καλό ακριβώς γιατί όποιος δεν το γνωρίζει, δε θα καταλάβει πως υπάρχει κάτι εκεί. Σε άλλες περιπτώσεις, οι αναφορές είναι γελοιωδώς προφανείς (όπως οι αστυνόμοι που λέγονται όλοι Μάστερτον, Μπάρκερ κτλ.) και καταντούν ανούσιες. Ενίοτε πάει στο άλλο άκρο, όταν κάνει κάποια αναφορά τόσο εξεζητημένη που φοβάται ότι δε θα την πιάσει κανείς κι έτσι την τονίζει τόσο που κοντεύει να την περάσει με χρωματιστό μαρκαδόρο και να γράψει με στυλό στο περιθώριο του κειμένου «ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ» (καμέο του Κιμ Νιούμαν; Δεν μπορώ να πω ότι νοιάστηκα αρκετά για να κάτσω να ψάξω ποιοι ήταν οι άλλοι δυο μαζί του).

γ. Οι εικοσάρηδες μάλλον δε θα ενθουσιαστούν με την αγάπη/εμμονή του για τη δεκαετία του ‘80.

 

Το κείμενο

 

Το οπισθόφυλλο λέει «Μια ιστορία από το κουτί της Πανδώρας» κι εννοεί πως το «Ασήμι» ανήκει στη σειρά με τις περιπέτειες της Πανδώρας Όρμοντ, μιας ερευνήτριας που αναλαμβάνει να λύσει προβλήματα υπερφυσικής υφής, συνήθως με απατεωνίστικο τρόπο (π.χ. «εξορκίζει» ένα σπίτι που απλά πίστευαν οι ένοικοί του ότι είναι στοιχειωμένο, παίρνει τα λεφτά και τέλος). Μόνο που όλο και πιο συχνά πέφτει στο αληθινό υπερφυσικό που από ανύπαρκτο έχει αρχίσει να γίνεται καθημερινό. Ο συνέταιρος της Πανδώρας είναι τυφλός με μαντικές ικανότητες κι έχει το επίσης πρωτότυπο όνομα Τζον Μπόρχες.

 

Η συγκεκριμένη υπόθεση που αναλαμβάνουν στο «Ασήμι» είναι κάπως διαφορετική από τις άλλες γιατί μπλέκονται και κοντινά πρόσωπα της Πανδώρας. Ξεκινάει σαν τυπικό μυστήριο, με δυο πτώματα, θύμα και δολοφόνο, όπου ο δολοφόνος υπολογίζεται από τον ιατροδικαστή πως είχε πεθάνει ώρες πριν το φόνο. Ύστερα βρίσκεται η συλλογή ταινιών του θύματος, η οποία περιέχει μπομπίνες από έργα που δε γυρίστηκαν ποτέ. Και μετά η υπόθεση όλο και απλώνεται, σαν κάτι που μολύνει σταδιακά ό,τι αγγίζει. Ώσπου φτάνει σε παγκόσμιο επίπεδο.

 

Συν: Όλα τα θετικά του συγγραφέα, στο έπακρο. Επίσης

 

- Σχεδόν άψογη επιμέλεια (προς το τέλος ξεφεύγουν κάποια λαθάκια, πάνω-κάτω όσα βρίσκει κανείς στην αρχή άλλων ελληνικών βιβλίων Τρόμου, εκεί που είναι πολύ προσεγμένα).

- Δεν είναι κουλτούρα, συμβολισμός και ψυχολογική ανάλυση – είναι καθαρή ψυχαγωγία. Την ίδια στιγμή, λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Όσο περισσότερα φέρετε μαζί σας στην ανάγνωση (γνώσεις και παραστάσεις), τόσο περισσότερα θα πάρετε. Αλλά κι ο πιο άσχετος, πάλι θα περάσει καλά

- Είναι γεμάτο αγγλισμούς (εκφράσεις μεταφρασμένες κατά λέξη από τα αγγλικά στα ελληνικά, έτσι που να τις καταλαβαίνουμε, αλλά να μην στέκουν γραμματικά ή να μην είναι πράγματα που θα έλεγε ποτέ ένας Έλληνας). Κι αυτό είναι

καλό

στο «Ασήμι» γιατί είναι εσκεμμένο. Περιορίζεται μόνο στους διαλόγους. Οι Άγγλοι χαρακτήρες δε μιλάνε σαν Έλληνες (όπως γίνεται συνήθως), καταλαβαίνεις ακριβώς τι είπαν στη γλώσσα τους. Αλλά το βιβλίο είναι γραμμένο για Έλληνες, με σεβασμό στον αναγνώστη και σωστά ελληνικά εκτός των διαλόγων.

- Ο συγγραφέας δίνει εξήγηση για το πώς εμφανίστηκαν και πλήθυναν τα διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα στον κόσμο.

- Η πλοκή συσσωρεύει όσο περισσότερα κλισέ είναι δυνατόν. Κι αυτό είναι στα πλεονεκτήματα, γιατί το κάνει εσκεμμένα και δημιουργικά, κατορθώνοντας να μείνει σχεδόν μέχρι το τέλος πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα.

 

Πλην: όλα τα αρνητικά του συγγραφέα στο έπακρο. Επίσης:

 

 

- Η Πανδώρα είναι κλασικό Bad Girl, κάτι σαν τη Λάρα Κροφτ. Είναι πανέξυπνη, πανέμορφη, πάντα τα βγάζει πέρα, ολονών τρέχουν τα σάλια μόλις τη δουν κτλ. κτλ. κτλ. Και πάντα ετοιμόλογη, ανορθόδοξη και λίγο αγενής. Φυσικά, όσο προχωράει η πλοκή, τόσο πιο πολλά μίνι, σι-θρου, βαθιά ντεκολτέ κτλ. φοράει. Γενικά, είναι σαν μια κούκλα στα χέρια του συγγραφέα, ο οποίος εκπληρώνει τις φαντασιώσεις του αλλάζοντάς της κουστούμια και βάζοντάς την να κάνει/λέει μαγκιές, αποφεύγοντας το σεξ (ίσως γιατί είναι μόνο δική του, δική του, δική του!)

- Οι πρώτες περιπέτειες που εισάγουν την Πανδώρα και τους άλλους βασικούς χαρακτήρες, είναι δυο διηγήματα στη συλλογή του Κάουα, η οποία έχει εξαντληθεί εδώ και κάτι χρόνια. Ούτε τα κείμενα περιέχονται στο «Ασήμι», ούτε οι πληροφορίες επαναλαμβάνονται. Το «Ασήμι» μοιάζει να είναι το τρίτο ή τέταρτο βιβλίο κάποιας σειράς τύπου

Anita Blake

ή

Dresden Files

. Μόνο που τα προηγούμενα βιβλία δεν έχουν εκδοθεί (αν έχουν καν γραφτεί) και βλέπει κανείς συνεχώς εκφράσεις του τύπου «όπως έκανε συνήθως ο Τζον», «όπως δεν είχε ξανακάνει ποτέ ο Ντορεμιέ», οι οποίες δεν διαθέτουν αντίκρισμα. Χαρακτήρες έχουν τυπικές συμπεριφορές, αλλάζουν ή πεθαίνουν, αλλά ο αναγνώστης δεν τους έχει εμπεδώσει από προηγούμενα βιβλία και δε δίνει δεκάρα όταν το ακούει.

- Συνήθως, σε ένα βιβλίο τέτοιου τύπου, παρουσιάζεται μια μεγάλη κρίση, αλλά μαγικά όλα σχεδόν επιστρέφουν στο status quo στο φινάλε, ώστε να συνεχίσει η σειρά απρόσκοπτα για όσους τόμους αντέχουν ακόμη οι αναγνώστες. Στο «Ασήμι» γίνεται τέτοιος πανικός που δεν ξέρω αν θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο. Φτάνω να υποπτευτώ πως το όλο θέμα του «κουτιού της Πανδώρας» είναι λογοτεχνικό τέχνασμα για να δημιουργήσει οικειότητα στον αναγνώστη και μετά να του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, ανατρέποντας αυτά που κακώς θα θεωρούσε δεδομένα. Αλλά αν είναι έτσι, τότε δεν παίχτηκε σωστά το χαρτί, ούτε και τονίστηκε όσο θα έπρεπε για να το χωνέψει ο αναγνώστης.

- Μετά τη σελίδα 150, οι πρωταγωνιστές παύουν να κάνουν οτιδήποτε κι απλά υφίστανται την εξέλιξη της πλοκής, περιφερόμενοι ως κομπάρσοι από σκηνή σε σκηνή, στο έλεος των «κακών».

- Οι τελευταίες 50 σελίδες, περίπου, αναλώνονται στο παραλήρημα του «μεγάλους κακού» που οι αιχμαλωτισμένοι ήρωες είναι αναγκασμένοι να το ακούσουν. Αναλύει το σχέδιό του, πώς το πέτυχε, τι θα κάνει ακόμη κτλ. Όσο και να επαναλαμβάνεται η ατάκα «Το ξέρω πως είναι πολύ κλισέ αυτή η φάση», ο μονόλογος δε μετατρέπεται σε μεταμοντερνισμό γιατί κρατάει υπερβολικά πολύ. Επίσης, έχει τόση αναδρομή στο παρελθόν που θα μπορούσαν πολλά από αυτά να είχαν ανακαλυφθεί από τους ερευνητές, αντί να πεταχτούν ακατέργαστα στη μάπα του αναγνώστη.

- Στον άνωθι μονόλογο-ποταμό, λέγονται πολλά άκυρα. Ο «κακός» μοιάζει να λέει πράγματα που ασπάζεται ο συγγραφέας, μα διστάζει να τα βάλει στο στόμα των ηρώων του. Ο εξιδανικευμένος Τρίτος Κόσμος. Οι γνωστές (μονόπλευρες) γκρίνιες για τον χειρισμό του από τη Δύση, που καλώς τις ακούνε οι Βρετανοί πρωταγωνιστές, κακώς τις ακούω εγώ ο Έλληνας αναγνώστης. Και κάποιες αστείες παρεκκλίσεις πάνω στον οίστρο (π.χ. ο κακός λέει «χρόνια όπως εσείς οι πιστοί του Ναζωραίου μετράτε το χρόνο» - ενώ είναι προφανές ότι το ηλιακό έτος είναι ένα απολύτως φυσικό μέτρο σε κάθε γωνιά του κόσμου κι όχι θρησκευτικό κατασκεύασμα).

- Στις ευχαριστίες του βιβλίου υπάρχει ένας κύριος που δάνεισε στον Κάουα βιβλία περί μαγείας για το υπόβαθρο του «Ασημιού». Υπάρχει ένα κεφάλαιο με μια τελετουργία στο οποίο πετάγονται ονόματα από την ιστορία του Αποκρυφισμού και της Θρησκείας στην τύχη, ανάκατα μεταξύ τους και συνδεδεμένα με άσχετες εξηγήσεις. Τόσο, που αναρωτιέται κανείς αν τα διάβασε τελικά τα βιβλία που δανείστηκε ο συγγραφέας. Δε θα γκρίνιαζα, αν δεν ήταν τόσο τελειομανής σε όλα τα άλλα. Κι αν δεν επρόκειτο μια από τις καλύτερες σκηνές του βιβλίου, η οποία θα έστεκε χωρίς (προχειροφτιαγμένες) αναλύσεις ή ακόμη και με μια εντελώς κατασκευασμένη εξήγηση, βγαλμένη από το γόνιμο μυαλό του Κάουα.

 

Η ετυμηγορία

 

Έχοντας διαβάσει 18 ελληνικά μυθιστορήματα Τρόμου, 8 συλλογές και δεκάδες σκόρπια διηγήματα (ανθολογίες, περιοδικά κτλ.), σας διαβεβαιώνω πως δεν υπάρχουν τόσοι ατάλαντοι στο είδος, όσοι στο ελληνικό φάνταζυ ή στην ελληνική ΕΦ. Αλλά έχουμε περισσότερα κακά βιβλία Τρόμου γραμμένα από καλούς συγγραφείς, κείμενα που δεν έπρεπε να εκδοθούν γιατί ο δημιουργός τους δεν ήταν έτοιμος ακόμη ή γιατί τα έγραψε σε μια στιγμή περιορισμένης έμπνευσης. Ο Κάουα δεν είναι απλά καλός συγγραφέας, είναι άριστος. Αλλά δεν ξέφυγε από το τέλμα εντελώς. Το «Ασήμι» είναι απλά (;) πολύ καλό βιβλίο.

 

Από την άλλη, εντάξει, δεν είναι το βιβλίο της χρονιάς στον χώρο – η Κάρυ, ο Άρχοντας του Ψεύδους ή τα Βιβλία του Αίματος. Αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερα μεταφρασμένα βιβλία Τρόμου στην Ελλάδα απέναντι στα οποία στέκει άνετα, παρά το αντίθετο.

 

Αν έχετε διαβάσει κάποιο ελληνικό βιβλίο Τρόμου και ορκιστήκατε να μην ξανακάνετε το λάθος, τραβώντας τα μαλλιά σας μ’ αυτά που είδατε, πάρτε το «Ασήμι που Ουρλιάζει». Θα σας αλλάξει γνώμη.

 

Αν δεν έχετε διαβάσει ελληνικό Τρόμο, είναι από τα καλύτερα βιβλία για να ξεκινήσετε.

 

Αν διαβάζετε αρκετά ελληνικό Τρόμο, τόσες πατάτες έχουν περάσει από τα χέρια σας. Γιατί να αφήσετε κάτι που είναι καλό;

 

Κι αν σας αποθάρρυναν τα αρνητικά του συγκεκριμένου βιβλίου, απλά περιμένετε και αρπάξτε οπωσδήποτε το επόμενο πράγμα που θα γράψει ο Κάουα.

[mman]

[...] Η Πανδώρα είναι κλασικό Bad Girl, [...] Γενικά, είναι σαν μια κούκλα στα χέρια του συγγραφέα, ο οποίος εκπληρώνει τις φαντασιώσεις του αλλάζοντάς της κουστούμια και βάζοντάς την να κάνει/λέει μαγκιές, αποφεύγοντας το σεξ (ίσως γιατί είναι μόνο δική του, δική του, δική του!)

[giorgos lagonas]

μόλις το διάβασα κι εγώ. 

 

εξαιρετικό εξώφυλλο και τίτλος, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο κατάλληλο για να περιγράψει το βιβλίο που θα το ονόμαζα... "pop art τρόμο"

 

στις πρώτες 100 σελίδες του απλά προσκύνησα και ο Κάουα έγινε ο αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας. Τα μέρη που μιλάει για τις ταινίες τρόμου και το όλο πολιτισμικό φαινόμενο, είναι απλά τα καλύτερα του βιβλίου. Μεγάλωσα με ταινίες και βιντεοπαιχνίδια τρόμου και ΚΑΝΕΙΣ δεν αποτυπώνει στο χαρτί τόσο καλά την εμπειρία, όσο ο Κάουα

 

από εκεί και μετά ξεφουσκώνει κάπως το πράμα και σε αυτό φταίει η υπερβολική φιλοδοξία του συγγραφέα.

 

βασικά ανεβάζει υπερβολικά πολύ τους τόνους, η ιστορία ξεφεύγει από τον έλεγχο και τα πράματα δείχνουν να μαζεύονται δύσκολα

 

ευτυχώς, στο τρίτο και τελευταίο μέρος το ψιλοσυμμαζεύει το πράμα, αλλά εκεί κουράζει με 8 συνεχόμενα κεφάλαια παρατεταμένου μονολόγου όπου ο "κακός" του βιβλίου εξηγεί όλα όσα διάβασες μέχρι τώρα. Μη ρεαλιστικό, μη λογικό, στην πλειονότητά του περιττό και βαρετό

 

στα μείον η Πανδώρα, για τον εξής απλό λόγο : σε αυτό το βιβλίο δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ! Είναι πλήρως αμέτοχη σε ΟΛΑ όσα συμβαίνουν και η ιστορία βασικά λύνεται... μόνη της και με την βοήθεια των συνεργατών της ερευνήτριας. 

 

Πρόσημο : θετικό. Εξαιρετική και άκρως επαγγελματική δουλειά, ωραίο και αβανταδόρικο γράψιμο, χορταστικότατο βιβλίο που όμως χάνει πόντους από την υπέρμετρη φιλοδοξία του συγγραφέα. Με λίγο συμμαζεματάκι στην ιστορία ώστε να μην ξεχείλωνε τόσο πολύ και περισσότερη αγωνία (και μια πιο ουσιώδη παρουσία της πρωταγωνίστριας) και θα μιλούσα για ένα αληθινό αριστούργημα, ανεξαρτήτως εθνικότητας συγγραφέα. 

 

ως έχει, "υποβιβάζεται" σε μια από τις πιο πρωτότυπες, ενδιαφέρουσες και επαγγελματικές δουλειές που έγιναν από Έλληνα συγγραφέα του φανταστικού. Not Bad at all, αλλά είχε δυναμική (και ο άνθρωπος φαίνεται ότι ΜΠΟΡΕΙ) για πολύ καλύτερα

[Natasha]

   Ok, πέρασαν μήνες από τότε που διάβασα το "Ασήμι", όμως το θυμάμαι αρκετά καθαρά. Νομίζω ότι σε αυτό βοηθάει το πόσο καλό βιβλίο ήταν. Από εδώ και μπρος SPOILERS, το νου σας! Η δική μου γνώμη (συνοπτικά) είναι η εξής: Έμεινα έκπληκτη τόσο από την όμορφη γραφή όσο και από την ενδιαφέρουσα υπόθεση. Δεν ένιωσα ότι "ξεχειλώνει" πουθενά, μου φάνηκε δεμένο και εξαιρετικά επαγγελματικό κείμενο. Το αφρικανικό στοιχείο με τον Βαρώνο και τους μύθους ήταν κάτι που δεν περίμενα όταν ξεκίνησα να το διαβάζω. Έδωσε στο βιβλίο έναν χαρακτήρα ξεχωριστό από όλα τα vampire-books που κυκλοφορούν. Ακόμη, μπορεί να είμαι 21 αλλά οι συχνές αναφορές στη δεκαετία του '80 δεν με ενόχλησαν καθόλου. Όπως είδα σε κάποιες από τις προηγούμενες απόψεις που γράφτηκαν για το βιβλίο η Πανδώρα γενικά δεν φάνηκε ούτε συμπαθής ούτε ρεαλιστική για κάποιους που κατά τα άλλα αγάπησαν το κείμενο. Θα έλεγα ψέμματα αν δεν έμπαινα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία αναγνωστών! Μου φάνηκε κι εμένα αγενής και συχνά η υπόθεση δεν προωθούνταν από δικές της πρωτοβουλίες αλλά από τις κινήσεις των συνεργατών της. Πάντως, γενικά δεν μου αρέσουν τέτοιου τύπου χαρακτήρες ("κακά" κορίτσια που μαγνητίζουν τους πάντες επειδή έχουν αυτό το κάτι, ντεμέκ) αλλά αυτό δεν μειώνει την εκτίμησή μου για το εκάστοτε έργο. Αντίθετα, ο Ντορεμιέ με τον οποίο άνοιξε η υπόθεση μου φάνηκε συμπαθέστατος, πολύ γοητευτικός χαρακτήρας και μου έλειψε στην πρόοδο του βιβλίου. That said, η μετάβαση από αυτόν στην Πανδώρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνεται πολύ ομαλά κατά τη γνώμη μου και αυτό δείχνει τη δεινότητα του συγγραφέα. Κάτι άλλο που δεν μου άρεσε (αλλά αν έχεις άντρα δημιουργό αυτό γίνεται συχνότατα) είναι ότι όλες, μα ΟΛΕΣ οι γυναίκες είναι πανέμορφες. Η Πανδώρα, η Λαρίσα, το Κορίτσι του Μήνα, η πλούσια αρχηγός του cult που γύριζε τις snuff ταινίες... Παιδιά, σκεφτείτε με ειλικρίνεια τις γυναίκες που ξέρετε. Sadly, δεν έχουν όλες απαλό δέρμα, βελούδινα χείλη κλπ   Αλλά και αυτό το ξεπερνάω. Το πλην για εμένα σε σχέση με το "Ασήμι" είναι... Οι τελευταίες σελίδες. Το τέλος μου φάνηκε αδύναμο. Μου άρεσε η καταστροφή του κόσμου, αλλά το τελευταίο κομμάτι με την δαιμονισμένη Πανδώρα δεν μου έκανε καλή εντύπωση προσωπικά.

 

Γενικά, το καταευχαριστήθηκα, το αγάπησα και το προτείνω όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο και με κάνει να ανυπομονώ για τα επόμενα του συγγραφέα

[wordsmith]

 

Γενικά, το καταευχαριστήθηκα, το αγάπησα και το προτείνω όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο και με κάνει να ανυπομονώ για τα επόμενα του συγγραφέα

 

Το επόμενο του συγγραφέα έχει ήδη κυκλοφορήσει και είναι το Νεκρό Δέρμα. Κατά τη γνώμη μου αντάξιο του πρώτου, αν και αυτό είναι συλλογή διηγημάτων και όχι μυθιστόρημα.

[elgalla]

Το διάβασα κι εγώ και οι γενικότερες εντυπώσεις μου ήταν θετικότατες. Η πλοκή μου άρεσε, αν και στο τελευταίο δεκασέλιδο, με την εμφάνιση του deus ex machina, ξενέρωσα αρκετά. Το infodump που παίζει στο τρίτο μέρος του βιβλίου δεν με χάλασε, διότι γενικά δεν είναι κάτι που με ενοχλεί, όμως υπήρχε μια αρκετά μεγάλη δόση επανάληψης στους μονολόγους του ανταγωνιστή, σαν να έπρεπε να "τραβήξει" το βιβλίο σε σελίδες ντε και καλά. Οι χαρακτήρες ήταν καλογραμμένοι, παρόλο που πράγματι, η πρωταγωνίστρια θα μπορούσε να έχει περισσότερη πνοή. Η πλοκή μου άρεσε πάρα πολύ και η γραφή ήταν ικανοποιητικότατη. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν με την επιμέλεια, την οποία και βρήκα κάκιστη (η στίξη είχε πάει περίπατο, όχι αστεία). Ωστόσο, αυτό δεν με εμπόδισε καθόλου από το να το απολαύσω και το έχω ήδη προτείνει σε αρκετούς φίλους. 

[Nargathrod]

Τα μέλη της ΛΑΦ συζήτησαν το βιβλίο στα 2α γενέθλια της Λέσχης στο φιλικό χώρο του Polis cafe και αποφάνθηκαν εν συντομία τα εξής: 

 

wordsmith : Θυμάμαι ότι μου άρεσε όταν το είχα διαβάσει παλαιότερα. Τώρα το ξαναδιάβασα. Μου άρεσε ότι είχε κάνει δουλειά ο συγγραφέας, μου άρεσε το πως ψυχολογεί και το πως αναφέρει την ιστορία των μύθων. Φαίνεται ότι τον ενθουσιάζει όλο αυτό με τις ταινίες τρόμου. Έχει κάνει τους χαρακτήρες ζωντανούς. Το τέλος δεν είναι πολύ ξεκάθαρο. Έχει κάνει πολύ δουλειά και έχει ψάξει πολύ ο συγγραφέας. Θετικό είναι ότι είναι και ευκολοδιάβαστο και έξυπνο σε πολλά σημεία. Σε γενικές γραμμές είναι καλό.

 

morfeas : Μου άρεσε πολύ. Διαβάζοντας το θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έχει γράψει ξένος συγγραφέας. Είχε σινεφίλμ αναφορές. Η γραφή ήταν καλή. Το σινεφίλμ φαίνεται ότι ήταν το πάθος του συγγραφέα. Από τα πιο ωραία κεφάλαια ήταν αυτό με τον αδελφό της Πανδόρας. Ο συγγραφέας γνώριζε πολλά για τον κινηματογράφο. Πολύ όμορφο και το σημείο όπου ξυπνά η Κλαρίσα. Οι διάλογοι του πολύ καλοί θα μπορούσαν να είναι και σενάριο. Μου άρεσαν οι θεοί. Με χάλασαν γραμματικά τα όντουσαν στα ρήματα. Πχ. Βρισκόντουσαν αντί για βρίσκονται. Επίσης είχε κάποιους πλεονασμούς. Το τρίτο μέρος το απόλαυσα. Γενικά πολύ καλό βιβλίο. Τέλος ένιωθα ότι ο αδελφός της Πανδόρας ήταν ο ίδιος ο Κάουα.

 

Στέφανος : Ενδιαφέρον βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι εκπληκτικό αλλά είχε κάποιες αδυναμίες. Ενδιαφέρουσα ιστορία. Παλιό σινεμά, βαμπίρ, ζόμπια, χτίζεται σασπένς. Ήθελα να διαβάσω παρακάτω. Η γλώσσα του έχει κάποια προβληματάκια. Μετά το 5ο κεφάλαιο στρώνει. Το πραγματολογικό του υλικό είναι πλούσιο. Ο Κάουα μας δίνει το μοντέρνο μυθιστόρημα του τρόμου. Έχει το άρωμα της σύχρονης και της παλαιάς εποχής. Το καλύτερο κεφάλαιο είναι με τις φανταστικές ταινίες. Το τέλος δεν απογοητεύει. Δίνει πειστικές απαντήσεις. Έχω ενστάσεις στην τεχνική. Ο ντετέκτιβ παραπέμπει σε άλλους γνωστούς ντετέκτιβ ξένων έργων. Ο συγγραφέας δεν είχε βρει την φόρμα του στα πρώτα τέσσερα κεφάλαια. Η γλώσσα είναι καλή. Ο Κάουα έχει δυνατότητες μεγάλες. Το εξώφυλλο είναι άσχετο και κίτς.

 

deadend : To βιβλίο περιγράφει τα κλισέ του κινηματογράφου. Είναι ένα λαϊκό είδος που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι. Οπότε παγκόσμια είναι κοινό είδος που ενώνει τους ανθρώπους. Γιαυτό το λόγο το βιβλίο με τις αναφορές σε αυτό το είδος έχει πάντα κάτι να φοβηθείς. Όταν είδα το εξώφυλλο είπα τι κιτσιά είναι αυτή; Στην μέση του βιβλίου συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο και το εξώφυλλο είναι πανέμορφο. Και ο τίτλος με το ασήμι είναι το μέταλλο που τρέμουν όλα τα πλάσματα της νύχτας. Το πρώτο μέρος μου άρεσε. Το δεύτερο όχι. Το πρώτο δεν ήταν αποστασιοποιημένο. Μου άρεσε μέχρι πριν πάνε στον κινηματογράφο. 

 

mman : Μου άρεσε το εξώφυλλο. Σε προκαλεί να ενδιαφερθείς αν είσαι στο βιβλιοπωλείο. Σου μένει το εξώφυλλο. Πετυχημένος ο τίτλος. Ο συγγραφέας ένας πολύ καλός άνθρωπος. Μου άρεσαν τα μάτια στην αρχή του κάθε κεφαλαίου. Το διάβασα το καλοκαίρι του 09. Έμεινα ενθουσιασμένος. Μου άρεσε η αλλαγή του πρωταγωνιστή. Βρίθει από αναφορές κινηματογράφου. Χαιρόμουν όταν έπιανα έστω μια από τις αναφορές του. Η γραφή έχει αδυναμίες μάλλον. Δεν τις είδα όταν το διάβαζα γιατί με βύθισε ο συγγραφέας στο έργο του. Την εποχή που βγήκε ήταν ένα από τα μετρημένα στο ένα χέρι καλά βιβλία του τρόμου στην χώρα. Το βιβλίο το έγραψε πρώτα στα αγγλικά. Έχει γνώση του Λονδίνου γιατί έζησε αρκετό καιρό εκεί ο συγγραφέας. Εκεί που δείχνει τον Δράκουλα είναι η κορυφαία στιγμή του βιβλίου. Δεν με κέρδισε η Πανδόρα Ο Κάουα έχει καλή αίσθηση του κλισέ. Ικανοποιητικό σαν ανάγνωσμα.

 

tiessa : Δεν βλέπω ταινίες Ο αριθμός των ταινιών τρόμου που έχω δει είναι 0. Δεν έχω πίασει τίποτα από αυτά που λέει μέσα. Το βιβλίο μου άρεσε. Στο πρώτο μέρος φοβόμουν. Κάποια στιγμή χάνεις την αίσθηση του τρόμου , όταν αναφέρεται η Πανδόρα. Για την γλώσσα δεν έχω να παρατηρήσω κάτι. Το εξώφυλλο με αποθεί δεν μου αρέσει. Η γενική εικόνα είναι θετική. 

 

Nihilio : Το διάβασα την άνοιξη του 10 μαζί με άλλα 30 -40 βιβλία τρόμου τον ίδιο χρόνο. Και έχω να πω ότι ήταν από τα καλύτερα. Δεν μου άρεσε το εξώφυλλο όταν το είχα πρωτοδεί. Το μάτι με το αίμα παραπέμπει στον Ανδαλουσιανό σκύλο. Ήταν από τα πολύ καλά βιβλία τρόμου και φυσικά πολύ καλύτερο από Masterton. Βρίθει από αναφορές σε ταινίες. Οι ήρωες είναι λειτουργικοί. Έχει σφιχτή πλοκή. Στην αρχή είναι εξαιρετική Το τρίτο μέρος κάνει κοιλιά. Οι χαρακτήρες καρικατούρες αλλά ωραίες καρικατούρες. Στα μείον είναι η Πανδόρα. Δεν έχει χαρακτήρα. Είναι για να πει την πλοκή και τίποτε άλλο.

 

Γεωργία : Δεν μου άρεσε καθόλου. Έφτασα στο τρίτο κεφάλαιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω όλες αυτές τις αναφορές στις ταινίες. Δεν μπορούσα να μπω στο νόημα του βιβλίου.

[Morfeas]

Και για το τυπικό του πράγματος (επειδή χθες είπα πολλά και μάλλον χωρίς συνοχή) θα επαναλάβω τον Nargathrod, αν και πάλι συνοπτικά:

 

Μου άρεσε το βιβλίο αρκετά!

Το δυνατό του κομμάτι είναι για μένα οι σινεφίλ αναφορές, τόσο σε επίπεδο ταινιών τρόμου όσο και σε τεχνικές αφήγησης που συναντιούνται κυρίως στο σινεμά: υπάρχουν κεφάλαια που περιγράφουν ταινίες, άλλα που περιγράφονται σαν ταινίες, πολλά κλισέ, τα οποία και αποδομούνται (ή έστω απενοχοποιούνται).

Επίσης, ο αδερφός της Πανδώρας μου άρεσε πολύ ως χαρακτήρας, μου άρεσε το πάθος που έβγαζε ο συγγραφέας στα σημεία που συμμετείχε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας (φαίνεται ότι ο κινηματογράφος είναι πάθος του συγγραφέα και χαίρομαι όταν διαβάζω ανθρώπους με πάθος γι' αυτά που γράφουν, ιδίως όταν το περνάνε και στους αναγνώστες). Γι' αυτό και στο μυαλό μου είχα τον Κάουα στον ρόλο αυτόν, σαν να άφησε το alter ego του στο βιβλίο.

Το τρίτο μέρος ήταν το αγαπημένο μου. Το ιδεολογικό του υπόβαθρο (καθώς κι η μυθολογία του) ανέβαζε για μένα αρκετά το επίπεδο του βιβλίου.

Επίσης, μου άρεσαν οι διάλογοι, όπως "κάρφωσε" ο Nargathrod

Μόνες μου ενστάσεις είναι κάποια θέματα στη γραφή, όπως και ότι δεν ένιωσα την αγωνία που θα έπρεπε να νιώθω σε κάποια σημεία στα 2 πρώτα μέρη (λόγω αποστασιοποιημένης γραφής, όπως εικάζω -βλέπε το σημείο που

νεκρανασταίνεται η Λαρίσσα ή η πρώτη εμφάνιση των νεκροζώντανων, στο μπαρ

 

Θετική εικόνα και θέλω να διαβάσω και το επόμενο μυθιστόρημά του.

edit: δυο τυπογραφικά

Edited November 23, 2014 by Morfeas

[Alucard]

Έτσι για αλλαγή λέω ν' αρχίσω από τα αρνητικά του βιβλίου: δε μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο γινόταν η διήγηση της ιστορίας. Τον βρήκα κουραστικό. Δεν ήταν η κλασσική τριτοπρόσωπη αφήγηση. Ήταν μια αφήγηση με εκτενή σχόλια, σε ορισμένες φορές με διδακτικό, δασκαλίστικο τρόπο. Ένιωσα πως υπήρχαν φορές που ο συγγραφέας μου κουνούσε το δάχτυλο. Επίσηςμ θεωρώ πως το τέλος κρατά πολύ. Ναι, υπήρχαν πράγματα που όφειλε να εξηγήσει και τα κατάφερε τελικά, αλλά νομίζω πως έπρεπε να γίνει με γρηγορότερο ρυθμό. Τέλος, πιστεύω πως οι τόσες λεπτομέρειες και παραπομπές δεν χρειαζόντουσαν.
Όχι, το βιβλίο μου άρεσε! Απλώς περίμενα πως θα μου άρεζε περισσότερο.
Πάμε τώρα στα θετικά. Φοβεροί χαρακτήρες και μάλιστα σε ένα είδος που φημίζεται για την έλλειψή τους. Πολύ ωραία χρήση της γλώσσας, απλοί καθημερινοί διάλογοι με όμορφες μεταφορές, παρομοιώσεις κτλ εκεί που έπρεπε στην αφήγηση. Πολύπλοκο σενάριο με ανατροπές που όμως καταφέρνει και σε πείθει. Φοβερή επιμέλεια, εντόπισα μονάχα μια λέξη να λείπει.
Γενικά, ένα καλό βιβλίο με κάποιες αδυναμίες. Αξίζει να διαβαστεί, όμως.

[Big Fat Pig]

Το διάβασα κι εγώ. Και κάτι κάνει πολύ καλά ο Κάουα, γιατί ενώ βρήκα πολλά αδύναμα στοιχεία στο βιβλίο, ωστόσο δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Στα διαλλείματα της ανάγνωσης δεν το αναζητούσα, αλλά όταν το ξανάπιανα με κρατούσε. 

 

Οι χαρακτήρες (με εξαίρεση το όνομα Πανδώρα) είναι σίγουρα το πιο αδύναμο στοιχείο το βιβλίου. Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι υπήρχαν μόνο για να προωθούν την πλοκή, ή για να δίνουν εξηγήσεις (πολλές φορές με υπερβάλλον ζήλο --σοβαρά τώρα... ποιος δεν ξέρει ποιος είναι ο Νταρθ Βέιντερ;-- και σε εξεζητημένες ποσότητες). Συχνά οι αντιδράσεις, οι κινήσεις και τα λόγια τους μου φαίνονταν αλλοπρόσαλα. Κάποιες ατάκες-γλώσσα σώματος ήθελαν να είναι χιουμοριστικές αλλά ήταν απλά αμήχανες. Οι συγκρούσεις ανύπαρκτες. Μπορεί μια σύγκρουση Πανδώρας-Ντορεμιέ να ήταν κλισέ, αλλά το πόσο καλά τα πήγαιναν οι δυό τους δεν μου κόλλαγε με τίποτα. Και στο τέλος, ξέρω τόσα πράγματα, αλλά δεν έχω καταλάβει τίποτα για την Πανδώρα.

 

Χαρακτηριστικό του παραπάνω, είναι η (μεγάλη χαμένη ευκαιρία με την) σκηνή της προβολής. Αφού συμφιλιωθείς με το παρανοϊκό της ιδέας που υπάρχει εκεί (αυτό ο Κάουα το κάνει εύκολο αν και φαντάζει αδιανόητο), είναι μια σκηνή που περιμένεις να συνταράξει κάθε μόριο της πρωταγωνίστριας και μέσα απ' αυτήν (την Πανδώρα δηλαδή) να σοκάρει ως εκεί που δεν παίρνει τον αναγνώστη, λειτουργεί τελικά μόνο ως καταλύτης για τον καταπληκτικό χαμό που ακολουθεί.

 

Βέβαια (και πάλι σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα χρησιμοποιώ την παραπάνω σκηνή) μια δεύτερη σκέψη είναι ότι όλο αυτό γίνεται ηθελημένα προσπαθώντας ο συγγραφέας να μιμηθεί τους μονοδιάστατους (και στην πλειονότητά τους εξίσου ανύπαρκτους) χαρακτήρες των ταινιών στις οποίες το Ασήμι αποδίδει φόρο τιμής. Αλλά δεν είμαι σίγουρος, και σε κάθε περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί -- εμένα τουλάχιστον.

 

Μερίδιο ευθύνης στα παραπάνω, αλλά και στην έλλειψη πραγματικής αγωνίας στις σκηνές που το έχουν ανάγκη, έχει ο παντογνώστης αφηγητής, επιλογή που νομίζω ότι δεν ταιριάζει στο βιβλίο. Ναι --ξανά αντίλογος--, μπορεί να δίνει έναν αέρα ...ρετρό, αλλά τελικά αυτός είναι όψιμος και δεν βοηθάει. Και σε αρκετά σημεία χρησιμοποιήθηκε μάλλον άκομψα.

 

Ακόμα κι αφού (με έκπληξη) είδα ότι ο Τζων είχε μεγάλη συλλογή βιβλίων με γραφή μπράιγ, χρειάστηκε να φτάσω σχεδόν στο τέλος για να καταλάβω ότι ήταν τυφλός. Είχα πάψει προ πολλού να ελπίζω ότι οι χαρακτήρες θα αναπτυχθούν και ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος να δεχτώ ο,τιδήποτε μου έλεγε ο συγγραφέας γι' αυτούς-- ακούγεται σαν καλό, αλλά δεν είναι. (Και για όσους, σαν του λόγου μου έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ να διαβάσουν το βιβλίο, όχι δεν είναι spoiler αυτό).

 

Αν και χωρίς την μεγάλη ανατροπή, υπήρχαν κάμποσα μικρά twists. Και σε επίπεδο αληθοφάνειας της πλοκής όλα πήγαν ομαλά, αν και, ανάμεσα σε τόσες υπερεξηγήσεις, τελικά δεν κατάλαβα (αν ειπώθηκε και ποιο ήταν) το νόημα πίσω από τον διπλό φόνο της αρχής.

 

O λόγος δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, όμως το συνολικό γράψιμο ήταν καλό. Ίσως και παραπάνω από καλό με μόνη εξαίρεση πολλές παρομοιώσεις που έβρισκα άστοχες ή αχρείαστες. Ο ρυθμός πολύ καλός. Το ξεδίπλωμα του μυστηρίου ακόμα καλύτερο. Οι αποκαλύψεις έρχονταν πάντα εκεί που χρειαζόταν, και η δράση ήταν τέτοια ώστε να μη βαριέσαι ποτέ (έστω και με πολύ χαμηλό επίπεδο αγωνίας). Και αυτό νομίζω είναι η μεγάλη αρετή του Ασημιού. Να σε κρατάει. Να ενδιαφέρεσαι για τη λύση του μυστηρίου. Δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, ούτε και τόσο συχνό.

 

Οι ιδέες μού άρεσαν πάρα πολύ. Οι κανόνες του υπερφυσικού στοιχείου με έπεισαν. Ο κινηματογράφος μού άρεσε πάρα πολύ. Και μου άρεσαν και τα ψήγματα πολιτισμικής σύγκρουσης όπως προέκυψαν από τον Βαρόνο που βοήθησαν λίγο στο γκριζάρισμα και θεμελίωσαν κίνητρα. Θα μπορούσε ίσως να έχει δοθεί περισσότερος χώρος εδώ, διάσπαρτα μέσα στο βιβλίο, χωρίς να αφαιρέσει από την βασική ιδέα, αφού η αντιδιαστολή του «κακού» που πρεσβεύει ο βαρόνος είναι το γυαλιστερό Χόλιγουντ (η στερεοτυπική εικόνα του δηλαδή) και ουσιαστικά συνιστά κίνητρο και βασικό συστατικό της γενικότερης πλοκής -- όπου ο κινηματογράφος είναι απλά το (πανέξυπνο) μέσο.

 

Καλό το τέλος μετά το τέλος. Αν και περίπου αναμενόμενο, δόθηκε ωραία. Εκεί, επιτέλους, ένιωσα κάτι για την Πανδώρα.

 

Εξαιρετικός τίτλος (και ξανά: εξαιρετική η ιδέα πίσω του).

 

Επειδή σχεδόν όλοι το σχολίασαν:

Πριν διαβάσω το βιβλίο (και έχοντας μόνο μια γενική ιδέα με το τι καταπιάνεται) θεωρούσα ότι το εξώφυλλο είναι σούπερ. Εικόνα, λογοτύπηση τίτλου, γραμματοσειρές, ακόμα και διαστάσεις, όλα καταπληκτικά. Αφού το διάβασα, η επαγγελματική μου διαστροφή δεν έχασε ευκαιρία να σχολιάσει ότι, ναι, όλα καλά αν και με περισσότερο αέρα σίξτις ποπ απ' ό,τι το περιεχόμενο το βιβλίου. Αλλά οκέι. Εξακολουθεί να μ' αρέσει.

 

Όπως, τελικά, παρ' όλα του τα ελαττώματα, το βιβλίο συνολικά οφείλω να πω ότι μου άρεσε.

[volyros]

Το βιβλιο ηταν ΤΕ-ΛΕΙ-Ο!!Διαβαζοντας ελεγα βρε σιγουρα ειναι Ελληνοθρεμμενος αυτος ο Καουας?Καποια αδυναμα σημεια που αναφερονται σε καποια ποστ παραπανω περνανε στα πολυ πολυ ψιλα οταν διαβαζεις την πενα του Καουα,και του συγχωρεις και τα κλισε και κανα δυο αδυναμους χαρακτηρες και ολα!!

 

Εχω αλλα δυο του βιβλια(Τι τραγουδουσαν οι σειρηνες,νεκρο δερμα) τα οποια περιμενω με ανυπομονησια να πιασω στα χερια μου!!Επισης καπου διαβασα προχθες οτι εβγαλε και ενα καινουριο Κομικ!!