Οι Γιοι της Στάχτης: Κοράκι σε άλικο φόντο - Κεραμίδας Ελευθέριος

[DimitrisX]

Εύγε Λευτέρη και ζήτω το ελληνικό Φανταστικό!

[Solonor]

Κεραμιδόwrimo!

Είμαι σελίδα 381. Μ' έχει κανείς;

 

 

[Nihilio]

Κεραμιδόwrimo!

Είμαι σελίδα 381. Μ' έχει κανείς;

[wordsmith mode]

Εννοείς Κεραμιδόremo, έτσι δεν είναι;

[/wordsmith mode]

Edited November 11, 2010 by Nihilio

[Διγέλαδος]

που βλέπει στο online ή στο κανονικό βιβλιοπωλείο το "Κοράκι" δίπλα στα παιδικά / εφηβικά και μακριά π.χ. από τον Τόλκιν ή τον Kay ή τη Χρήστου και τον Πάσχο, για να μιλήσουμε για τα ελληνικά.

 

Μέχρι τώρα στο βιβλιοπωλείο που είδα, το είδα πάνω πάνω και δίπλα στα άλλα του Φανταστικού. (όχι στα παιδικά/εφηβικά)

Επίσης σε ένα άλλο γνωστό βιβλιοπωλείο στη σελίδα του στο ίντερνετ το είδα μέσα στη γενική κατηγορία Λογοτεχνία του Φανταστικού

[Solonor]

Όντως κεραμιδόremo... Πάντως δεν βλέπω κανένα γρηγορότερο πιστόλι από μένα. Πού 'σαι Bladerunner;

 

 

[Παρατηρητής]

Όντως κεραμιδόremo... Πάντως δεν βλέπω κανένα γρηγορότερο πιστόλι από μένα. Πού 'σαι Bladerunner;

 

 

 

Ακόμα εκεί είσαι; Εγώ έχω φτάσει ήδη στο τρίτο βιβλίο της σειράς και το διαβάζω στα αγγλικά. Αυτή είναι η μαγκιά του να είσαι Χρονοταξιδιώτης, χεχε:trooper:

[christina]

Τώρα το είδα...ως συνήθως αργώ να πάρω είδηση συγχαρητήρια και θα το πάρω να το κάνω δώρο στον άντρα μου. αν και θα το προλάβω εγω να το διαβάσω πρώτη...Συγχαρητήρια και καλές πωλήσεις

 

 

[Tiessa]

Όντως κεραμιδόremo... Πάντως δεν βλέπω κανένα γρηγορότερο πιστόλι από μένα. Πού 'σαι Bladerunner;

 

 

Είμαι σελίδα 381. Μ' έχει κανείς;

 

312 and closing fast!

Είσαι για ένα read-off σήμερα-αύριο;

Ποιος θα τελειώσει πρώτος;

[Solonor]

Μέσα Βάσω, αλλά θα χάσεις.

Αν και τον Παρατηρητή δεν τον έχω. Ποια χρονοταξίδια, ρε; Αφού είχες βύσμα σ' αυτό το βιβλίο, παραδέξου το!

[Παρατηρητής]

 

Αν και τον Παρατηρητή δεν τον έχω. Ποια χρονοταξίδια, ρε; Αφού είχες βύσμα σ' αυτό το βιβλίο, παραδέξου το!

 

Να σου πω ένα μυστικό; Εγώ τη γράφω την ιστορία και την πουλάω στον Λευτέρη. Αλλά μην το πεις πουθενά

[Big Fat Pig]

Λευτέρη!

 

To θέλω απ' όταν διάβασα την εισαγωγή που ανέβασες στο blog σου.

Θα το πάρω όποτε μπορέσω... Προς το παρόν δεν υπάρχει σάλιο.

 

Και πάλι μπράβο!

[Tiessa]

Μέσα Βάσω, αλλά θα χάσεις.

 

 

Εχμ, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, Αντώνη, αλλά μόλις έχασες. Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από πέντε λεπτά από τη στιγμή που τελείωσα το βιβλίο.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι σε ανταγωνίστηκα αθεμίτως, επειδή δεν δουλεύω σήμερα -να είναι καλά οι εκλογές που μας κλείνουν τα σχολεία!

 

Τώρα, βέβαια, ξέρω τι πρέπει να γίνει: αφού τελείωσα πρώτη, έχω και την υποχρέωση να γράψω πρώτη τη γνώμη μου και να μην τεμπελιάσω με κάτι "Συμφωνώ με τον/την ...", "Δεν θα μπορούσε να τα πει καλύτερα η/ο ..." κλπ, αλλά επιτρέψτε μου να σκεφτώ λίγο σοβαρά πώς θα σχολιάσω χωρίς να σποϊλεριάσω και να πω μονάχα σε πρώτη φάση ότι το βιβλίο μού άρεσε και ότι μάλλον θα ζοριστώ πολύ να περιμένω τη συνέχεια -παρόλο που όντως είναι σχετικά αυτοτελές, όπως ήδη είπε και ο ίδιος ο Λευτέρης παραπάνω.

Edited November 12, 2010 by Tiessa

[RObiN-HoOD]

 

Ναι είναι αλήθεια ... υπάρχει στη πραγματικότητα και όχι μόνο στη φαντασία

[Tiessa]

Άντε λοιπόν, ας μιλήσω, για να μη λέει και ο Αντώνης ότι τον έκλεψα κι ότι δεν το έχω τελείωσει στ' αλήθεια.

 

Κατ' αρχήν, όταν διαβάζω ένα βιβλίο του φανταστικού και μάλιστα αυτού του μεγέθους, σπανίως κάθομαι να κολλήσω σε λεπτομέρειες, όπως συνταντικό και δομή προτάσεων και τέτοια. Αν τοποθετούσα κατά φθίνουσα σειρά ενδιαφέροντος, τα στοιχεία που με απασχολούν είναι τα εξής:

 

Κόσμος - Φανταστικό στοιχείο

Πλοκή - Αληθοφάνεια - Κορύφωση

Χαρακτήρες

Δομή - Γλώσσα - Λογοτεχνικότητα

 

Κοινώς, όποιος μου δώσει ένα παραμύθι, σ' έναν ωραίο κόσμο, χωρίς ν' αφήσει χοντρές τρύπες μέσα του, δεν πρόκειται ν' ακούσει και πολλά για τη γλώσσα του ή για τη συντακτική του δομή.

 

Αυτή τη φορά όμως θα κάνω μια εξαίρεση και θα ξεκινήσω ανάποδα: Θα μιλήσω λοιπόν πρώτα για τη γλώσσα, η οποία πραγματικά με εντυπωσίασε. Περίμενα ότι το βιβλίο θα ήταν πολύ ταιριαστό με τη γνωστή συνέπεια του Λευτέρη στη γλώσα και στους κανόνες. Δεν με εξέπληξαν λοιπόν οι σωστές περιγραφές, οι καλοστημένες προτάσεις, το άψογο συντακτικό. Αυτό όμως που δεν ήξερα ήταν το πόσο πλούσιο ήταν το λεξιλόγιο που έχει χρησιμοποιηθεί στο βιβλίο. Συνάντησα λέξεις που οριακά γνώριζα και κάποιες ακόμα που δεν γνώριζα καθόλου -κρίμα γιατί διαβάζοντας με τα γκάζια πατημένα, δε σκέφτηκα από νωρίς να πάρω δίπλα μου ένα μπλοκάκι να τις σημειώνω. Είναι σαφώς χρησιμότατες και σε όσους ασχολούνται με φάντασυ -κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να ξανακάνω ένα πέρασμα στο βιβλίο, λιγότερο βιαστικά, και να εντοπίσω όλους αυτούς τους ωραιότατους όρους.

 

Κι αφού τα είπα για τη γλώσσα, πάμε λοιπόν και στα επί μέρους:

 

Κόσμος - Φανταστικό στοιχείο

Σ' έναν χάρτη που μοιάζει με την Ευρώπη και τη Μικρά Ασία και λίγο παραπέρα, έχουμε ένα ισχυρό βασίλειο τη Βασιλεία Αιγλωέαν, εκεί περίπου που έπεφτε το Βυζάντιο. Το πρώτο βιβλίο διαδραματίζεται κυρίως μέσα στα όρια της Βασιλείας και μοιράζεται ανάμεσα στους τρεις πόλους, τις ίντριγκες και την πολυτέλεια σε μια διεφθαρμένη πρωτεύουσα, και τους αγώνες δυο εντελώς άγνωστων και άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων, που ο καθένας παλεύει για τον δικό του σκοπό, περνώντας από μάχες με σπαθί και τόξο, σε συναντήσεις με υπερφυσικά πλάσματα μέχρι τις δυσκολότερες εσωτερικές πάλες.

 

Τι δεν μου άρεσε (αλλά αυτό είναι τελείως υποκειμενικό): Το Βυζαντινό setting. Ξέρω πως είμαι άδικη σ' αυτό το σημείο, ξέρω πως είναι επιλογή του συγγραφέα που βρίσκει τους περισσότερους σύμφωνους, απλώς δεν ταιριάζει και πολύ με τα γούστα μου.

 

Τι μου άρεσε (αλλά πολύ όμως): Το ότι ο συγγραφέας φαίνεται να έχει καλά δουλεμένο τον κόσμο του -και δεν εννοώ μόνο τους λεπτομερείς χάρτες. Φαίνεται να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει σε όλο τον τεράστιο χάρτη που μας έχει παραθέσει, να μετράει τις δυναμεις, να κινεί τα πιόνια. Η ιστορία του δεν είναι περιορισμένη μέσα στους χώρους που διαδραματίζονται τα βασικά γεγονότα, εκτυλίσσεται σ' έναν πραγματικό κόσμο, όπου όλα τα γεγονότα είναι αλληλένδετα. Με το χέρι στην καρδιά, δηλώνω ότι αυτό είναι μεγάλη δουλειά!

 

Το φανταστικό στοιχείο διεισδύει στην ιστορία σιγά-σιγά. Ο κόσμου των Γιων της Στάχτης δεν είναι γεμάτος ξόρκια και ξωτικά, νεράιδες, στοιχειωμένα δάση και άλλα τέτοια κλισέ στοιχεία. Αντιθέτως έχει άλλου είδους στοιχεία. Και ενώ διέπεται από το φανταστικό στοιχείο, η παρουσία του τις περισσότερες φορές είναι διακριτική

και τα νήματα πλέκονται λεπτεπίλεπτα, δένοντας το υπερφυσικό με το πραγματικό.

 

Πλοκή - Αληθοφάνεια - Κορύφωση

Εδώ δεν μπορώ να πω πολλά, για να μην κάνω spoilers. Να πω πάντως ότι η πλοκή είναι πυκνή και οδηγεί, υφαίνοντας πολύ προσεκτικά τις μικρές υποθέσεις και λεπτομέρειες για να οδηγήσει στην κορύφωση και το τέλος.

Οι σκηνές και οι διάλογοι είναι αληθοφανείς, οι μάχες είναι προσεκτικές και μελετημένες, χωρίς όμως υπερβολές στην περιγραφή τους που θα τις καθιστούσαν (σ' εμένα) τουλάχιστον βαρετές. Υπάρχει ισορροπία μεταξύ περιγραφής τοπίου, καταστάσεων-συναισθημάτων και μαχών.

Με βάση τον κόσμο που έχει στήσει ο Λευτέρης, τα περιστατικά του φαίνονται και αληθοφανή και με ενδιαφέρον δοσμένα.

 

Τι δεν μου άρεσε:

 

 

Δεν κατάλαβα πολύ καλά τη μεταστροφή Μελέτου και Σεβαστιανού. Μου φάνηκε πολύ αναληθοφανής η κατάσταση. Γιατί να αποφασίσει ο Μελέτιος να "γιατρέψει" τον Σεβαστιανό;

Κάτι δεν μου έκατσε πολύ καλά στα κίνητρα αυτών των δυο, αλλά ίσως να φταίει και το ότι δεν τα καταφέρνω τόσο καλά με την ίντριγκα. Η ζωή του Σεπτού Παλατιού μού έπεσε μάλλον κάπως βαριά.

 

 

 

Τι μου άρεσε:

Η ενδιάμεση κορύφωση, όπου μαθαίνουμε τι είναι οι Γιοι της Στάχτης και ποιον αφορούν και

 

 

φυσικά ο τρόπος που οι πράξεις των τριών πόλων της ιστορίας βαίνουν προς το πρώτο κλείσιμο με το δράκο (και τη φύση του δράκου), τους Δηώτες και τους Αγνούς.

 

 

 

Χαρακτήρες

Γενικά ικανοποιητικοί, πλην βλ. παραπάνω spoiler. Οπωσδήποτε, για καποιους τουλάχιστον, προβλέπω μεγάλη εξέλιξη στη συνέχεια.

Μου έλειψε πάντως ένας ισχυρός και στο προσκήνειο γυναικείος χαρακτήρας. Οι προστατευμένες κόρες του αυτοκράτορα δίνουν μόνο μια γεύση αλλά δεν είναι επαρκείς.

 

Γενικότερα μου έλειψε λίγο αλατοπίπερο με τη μορφή κάποιας ερωτικής ιστορίας σε εξέλιξη.

Υπάρχουν κάποιοι υπαινιγμοί, αλλά θα ήθελα λίγο παραπάνω. Είναι προφανώς συνέπεια της προαναφερθείσας απουσίας γυναικείων χαρακτήρων.

 

Ως προς τη δομή του, νομίζω ότι είναι έξυπνο το κόλπο με τις εναλλαγές πολλών μικρών σκηνών μέσα σε μεγάλα κεφάλαια. Πρώτον, κρατούν το ενδιαφέρον και δεύτερον, μπορούν οταν πρέπει να παρέχουν άμεσα την αίσθηση του ταυτόχρονου, κάτι που είναι σημαντικό και δύσκολο όταν έχεις να κάνεις με κομμάτια που ενώνονται σιγά-σιγά.

 

Στα συνολικά, και νομίζω φαίνεται, γιατί συνήθως δεν γράφω τόσα πολλά, το βιβλίο μου άρεσε πολύ.

Στα θετικά: Που έχουμε να περιμένουμε άλλα τρία αντίστοιχης ποιότητας βιβλία

Στα αρνητικά: Που έχουμε να περιμένουμε άλλα τρία βιβλία. Εγώ θέλω τη συνέχεια τώρα!

[Nihilio]

Το πήρα σήμερα στα χέρια μου. Λίγο όμως το νανόριμο λίγο κάτι άλλες υποχρεώσεις είμαι στη σελίδα 30 ακόμα.

[khar]

Αν και λίγο καθυστερημένα, ας όψονται τα modem, θερμά συγχαρητήρια και από εμένα.

Ίσως είναι καλύτερα που βρίσκεται στα εφηβικά, αφού οι έφηβοι μάλλον διαβάζουν περισσότερη

λογοτεχνία απ' ότι οι ενήλικες.:-)

Επειδή έρχονται γιορτές, μάλλον θα προλάβω να το διαβάσω μαζί με ένα-δυο ακόμα ελληνικά που

περιμένουν στην ουρά και να πω τη γνώμη μου, αν και είμαι θετικά προκατειλλημένος για διάφορους λόγους.

[kitsos]

δεν βρήκα το χρόνο, και δεν το έχω ακόμη στα χέρια μου αλλά θα επανορθώσω τάχιστα!

 

Λευτέρη μου, καλοτάξιδο και πολυταξιδεμένο!

[rodonaura]

Λευτέρη μου, να σου ευχηθώ και από εδώ: καλοτάξιδο!

[Zaratoth]

Συγχαρητήρια και από εμένα αν και τα είχαμε πει και από κοντά. Σήμερα που πήγα βόλτα στην πρωτοπορία πήρα το τελευταίο υπάρχον αντίτυπο το οποίο θα διαβάσω σε μερικές ημέρες.

[Solonor]

Το διάβασα εδώ και μερικές μέρες (οκ, χτες). Με πιέζει ο χρόνος λίγο, αλλά θα καταφέρω να γράψω την κριτική μου. Προς το παρόν θα πω απλώς πως το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

[tetartos]

Τα συγχαρητήριά μου στον Λευτέρη, όχι μόνον για το βιβλίο του αλλά και για το μεγάλο fan base!

[anomanter]

well done! καλοτάξιδο...

[Electroscribe]

Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους.

 

Ιδιαίτερο ευχαριστώ στη Βάσω για τη λεπτομερή και ειλικρινή κριτική. Αν μπορώ να ζητήσω κάτι από τους αναγνώστες, θέλω ακριβώς αυτό: πείτε τη γνώμη σας, εδώ κι αλλού και πείτε όπως είναι, καλή ή κακή, με αντικειμενικά και υποκειμενικά σημεία. Η εμπειρία έχει δείξει πως τα υπερβολικά θετικά λόγια, μαζί με την απόκρυψη των αρνητικών σημείων, τελικά δε βοηθά ούτε τη φήμη ενός κειμένου, ούτε τον συγγραφέα στη δουλειά του.

 

Για όσους αναρωτιούνται αν το βιβλίο είναι καλό/θα τους αρέσει, δε χρειάζεται να πάρουν γουρούνι στο σακί. Μπορούν να βρουν το πρώτο κεφάλαιο εδώ (σε ελαφρύ pdf) ή εδώ (online στο scribd).

 

Και (με πολλή καθυστέρηση), το εξώφυλλο σε αξιοπρεπή ανάλυση:

 

 

[Solonor]

Παρά το γεγονός πως ο Λευτέρης είναι φίλος μου, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός με το “Κοράκι σε Άλικο Φόντο”.

 

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ενδιαφέρουσα ειδικά για το Ελληνικό κοινό. Ένας ψευδο-βυζαντινός κόσμος ο οποίος όμως έχει εξελιχθεί μέσα από τη μαγεία και το υπερφυσικό. Το φανταστικό στοιχείο δίχως να είναι εμφανές ευρέως, διαδραματίζει ρόλο και αλλάζει τις ισορροπίες. Η φάντασυ πλευρά του βιβλίου με ιντρίγκαρε, ενώ το στήσιμο του κόσμου είναι καλοφτιαγμένο. Η μαγεία, οι φαρμακοί, οι γιοί της στάχτης, τα θηρία, όλα πηγάζουν από τον κόσμο και είναι ατμοσφαιρικά και ταιριαστά. Και ο κόσμος του βιβλίου είναι πλούσιος.

 

Το ίδιο το βιβλίο είναι μεγάλο. Πολλοί χαρακτήρες, αρκετές υποπλοκές και αμέτρητες συγκρούσεις. Το αποτέλεσμα είναι χορταστικό, οι υποθέσεις τρέχουν γρήγορα, εκπλήσσουν και -το σημαντικότερο- κλείνουν, το βιβλίο έχει αρχή, μέση και τέλος ενώ οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, ανδρώνονται ή ωριμάζουν.

 

Σε γενικές γραμμές οι χαρακτήρες του βιβλίου με ικανοποίησαν. Κάποιοι όπως ο Μελέτιος με ενθουσίασαν, κάποιοι άλλοι όχι και τόσο, όπως ο Υψικράτης, ήταν λίγο υπερβολικοί. Εδώ βρίσκεται και μία από τις λιγοστές ενστάσεις μου, σε κάποια σημεία ορισμένοι χαρακτήρες δίνονται λίγο βιαστικά, με κάποιες δυνάμεις και αδυναμίες της προσωπικότητάς τους να τους χαρακτηρίζουν αντί να τους σκιαγραφούν. Βέβαια, αυτό τους κάνει εύκολα διακριτούς, αλλά εν προκειμένω το θεωρώ εύκολο δρόμο για ένα βιβλίο που δεν το χρειάζεται. Από την άλλη, οι διάλογοι και ορισμένες ατάκες, αποζημειώνουν με το παραπάνω, μερικές από αυτές έχουν γίνει από τις αγαπημένες μου και σίγουρα θα μου μείνουν αξέχαστες -κι ας μη φημίζομαι για τη μνήμη μου!

 

Κάποια ακόμη ζητήματα που δεν με ικανοποίησαν, ήταν ορισμένες περιγραφές μαχών που μου φάνηκαν ελαφρώς αποστασιοποιημένες και κάποια σημεία που η φωνή έπαιρνε θέση υπέρ των πρωταγωνιστών. Και τα δύο ήταν εξαιρέσεις, η δράση του βιβλίου ήταν δυνατή και για κάθε μάχη που δεν ικανοποιούσε υπήρχαν μονομαχίες και δράση που ξυπνούσαν τον Κόναν μέσα σου.

 

Ωστόσο η δράση, ο κόσμος και οι χαρακτήρες δεν αρκούν για να κάνουν ένα βιβλίο καλό.

 

Στη δική μου κλίμακα ένα βιβλίο πρέπει να τα πηγαίνει καλά σε όλα και να έχει κάτι εξαιρετικό. Το “Κοράκι σε Άλικο Φόντο” έχει λίγα και μικρά μειονεκτήματα. Όμως αυτό το στοιχείο που κάνει το βιβλίο ξεχωριστό είναι οι δολοπλοκίες. Οι χαρακτήρες συγκρούονται, καταστρώνουν σχέδια, παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια και τα βλέπουν είτε να πραγματοποιούνται είτε να καταρρέουν, αντιδρούν και συνεχίζουν. Γενικά, η πλοκή του βιβλίου είναι εξαιρετική, ενώ σου δίνει την αίσθηση του ολοκληρωμένου, του πιθανού και του ρεαλιστικού. Στο θέμα αυτό πραγματικά βγάζω το καπέλο στον συγγραφέα.

 

Συνολικά το “Κοράκι σε Άλικο Φόντο” είναι ένα βιβλίο φαντασίας που θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα. Έχει άφθονη δράση, ιδιαίτερη μαγεία, φοβερές δολοπλοκίες κι ένα καλοστημένο, γνώριμο περιβάλλον και κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος.

 

 

 

 

 

 

 

 

[Nihilio]

Το βιβλίο το τελείωσα κι εγώ και μπορώ να το χαρακτηρίσω ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ έργο στον χώρο του επικού φάνταζυ.

Και πριν πείτε: "Μα καλά, μόνο αξιοπρεπέστατο;" να τονίσω ότι το συγκρίνω με παγκόσμια μπεστ σέλλερ, όχι με την εγχώρια παραγωγή.

 

Έχουμε και λέμε: ψευδοβυζαντινό φάνταζυ που μας περιγράφει τρείς παράλληλες υποπλοκές που, προς το τέλος, ενώνονται για να δώσουν τη λύση στο δράμα. Μεγάλο εύρος τοποθεσιών, θεμάτων και χαρακτήρων, που όμως δεν περισσεύουν, ούτε και ο συγγραφέας πλατειάζει με αχρείαστες σκηνές. Είναι γνωστό και εμφανές ότι ο συγγραφέας έχει μελετήσει το είδος και έχει αφομοιώσει τις επιρροές του σε ένα καθαρά προσωπικό ύφος.

Το φανταστικό στοιχείο πολύ έξυπνα τοποθετημένο μέσα στο ψευδοιστορικό πλαίσιο, βγάζει άψογα νόημα, ενώ η ιδέα των γιών της στάχτης, αν και στερεοτυπική, παρουσίαζεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.

Η γραφή είναι στιβαρή, με πλούσιο λεξιλόγιο και εξυπηρετεί την πλοκή. Δεν απογειώνει όμως το κείμενο, ενώ με προβλημάτισαν λίγο κάποια σημεία, ειδικά όταν ο συγγραφέας γράφει την πρόταση ως: "επίρρημα-ρήμα-αντικείμενο" (πχ "διστακτικά πλησίασε το πτώμα") που μου χτύπησε λίγο περίεργα, αν και φαντάζομαι δεν είναι συντακτικά λάθος.

Η πλοκή είναι από τα δυνατά σημεία του έργου. Πολλοί χαρακτήρες, ο κάθε ένας με τους στόχους του και τις μεθόδους του, που συνεργάζονται και συγκρούονται διαρκώς. Βυζαντινισμοί με άλλα λόγια. Ειδικά ο Αργυρός και ο Μελέτιος είναι αξιομνημόνευτοι και ικανός λόγος να θέλεις να διαβάσεις τα επόμενα βιβλία για αυτούς. Ναι, κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι λίγο καρικατούρες, αλλά αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα.

Το μεγάλο μου παράπονο όμως είναι στο πώς είναι οργανωμένο το βιβλίο. Ειδικά στο πρώτο μισό, η αφήγηση πηδάει από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη κάθε λίγες σελίδες και μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να χάνει την επαφή με το τί γίνεται πχ στο μοναστήρι καθώς καταλήγει να διαβάζει για έναν πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου και, πάνω που οι δολοπλοκίες εκεί έχουν αρχίσει να τον τσιτσιρίζουν πάει και μία βόλτα στο παλάτι και τις εκεί δολοπλοκίες και, όταν αρχίσει να ενδιαφέρεται για τα ξόρκια του φαρμακού, νά σου πάλι το μοναστήρι... Αν υπήρχαν μικρά κεφάλαια το κάθε ένα για τον κάθε χαρακτήρα, ή έστω μεγαλύτερη αντίστιξη ανάμεσα στις σκηνές, τότε θεωρώ ότι η πλοκή θα ήταν πιο εύκολο να παρακολουθήσω την πλοκή.

 

Συνολικά όμως και για τα δεδομένα της χώρας είναι έργο-υπόδειγμα στο πώς μπορεί να γράψει κάποιος σύγχρονο επικό φάνταζυ. Προσωπική γραφή, δυνατοί χαρακτήρες, καλοδουλεμένη πλοκή, προσεγμένη γλώσσα, καλαίσθητη και ποιοτική έκδοση, πετυχημένη κατάληξη αλλά και χώρο για αρκετές συνέχειες. Ότι δηλαδή δε συναντάμε συνήθως σε ανάλογα έργα Ελλήνων συγγραφέων, τουλάχιστον από όσα έχω διαβάσει.

 

Να ευχηθώ καλή επιτυχία στον Λευτέρη και αναμένω το δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας.