Οι Γιοι της Στάχτης: Κοράκι σε άλικο φόντο - Κεραμίδας Ελευθέριος

[Martin Ocelotl]

Θερμά συγχαρητήρια κι από μένα. (μόλις τώρα ανακάλυψα το ευχάριστο γεγονός)

Είναι πάντα καλό όταν το όνειρο και η δουλειά κάποιου φτάνει στον τελικό προορισμό της.

Διάβασα το κομματι που εχεις στο scribd και θα αγοράσω ένα αντίτυπο όταν ανέβω στην Αθήνα.

Διαβάζοντας μόνο τόσο λίγο, δεν έχω καμιά άποψη που να στέκει και να μπορώ να την πω στα σοβαρά.

 

Εύχομαι να σου δώσει δύναμη και κίνητρο για να κάνεις το επόμενο συγγραφικό σου βήμα.

[Mors Planch]

Spoiler Alert δια παν ενδεχόμενο αν και σχεδόν όλα υπάρχουν στους χάρτες και το παραρτημα.

 

Για τη γραφη δεν έχω να κάνω κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο. Καλογραμμένο, διαβάζεται, εύκολα και άνετα.

 

Τα υπερφυσικά στοιχεία είναι αναγκαστικά υποθέτω σε ένα μυθιστόρημα φαντασίας ακόμη και αν γενικά δε διαβάζω φαντασία διότι δεν τα χωνεύω εύκολα και ιδίως την τάση να χρησιμοποιούνται σαν πασπαρτού που λύνει όλα τα προβλήματα ελλείψει σύγχρονης τεχνολογίας. Τούτου λεχθέντος ο Λευτέρης αποφεύγει το σκόπελο πετυχημένα. Το υπερφυσικό στοιχείο είναι περιορισμένο, σε βαθμό που οι κοινοί άνθρωποι και οι πράξεις τους να μην είναι αδύναμοι μπροστά στα γεγονότα, ούτε χωρίς σημασία ενώ επιπλέον έχει εσωτερική συνοχη σαν μυθολογία.

 

Ο κόσμος είναι ένα ενδιαφέρον δημιούργημα. Γεωγραφικά παρουσιάζει μια γενική ομοιότητα με τη Μεσόγειο, ή τουλάχιστον το βόρειο μέρος της. Γνωρίζουμε ότι στα νότια της Νανταρ υπάρχει η Κανάη ακόμα κι αν δεν φαίνεται στο χάρτη. Υπάρχει κάτι νότια από το Αιγλωϊκο πέλαγος σε απόσταση που να έχει σημασία; Δεν το ξέρουμε αλλά η πρώτη υπόθεση είναι πως όχι. Οι λαοί που έχουν απλωθεί σε αυτό τον κόσμο είναι ένα μείγμα από αρχαίες και μεσαιωνικές καταβολές, με της ονομασίες τους πολλές φορές να είναι παραφρασμένες εκδοχές των πραγματικών/ Ελληνικών/Ρωμαϊκών αντιστοίχων τους. Από τη Δανονία στην Πανονία κι από τη Δαετία στη Ραετία η απόσταση στο όνομα είναι μικρή. Ποιά η σημασία πίσω από τα ονόματα όπως χρησιμοποιούνται, αντί για τελείως φανταστικά ονόματα; Αυτό είναι κάτι για το Λευτέρη να απαντήσει.

 

Για να προχωρήσουμε με της αντιστοιχιες η Κανάη και η Ζαγγίη έυκολα αντιστοιχούν στην Καρχηδόνα και την Κίνα, με τους Περατινούς να αντιστοιχούν στις Ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες του μεσαίωνα. Οι Δαέτιοι είναι περίπου στη γεωπολιτική θεση του μεσαιωνικού φραγκικού κράτους ή της Γερμανικής αυτοκρατορίας αλλά έχουμε δεί πολύ λίγα για οποιαδήποτε ποιο σίγουρη αντιστοίχηση.

 

Για να πάμε σε χώρες με ποιό κεντρικό ρόλο στην ιστορία μας, οι Κουβράτοι αντιστοιχούν γενικά στη μεσαιωνική Βουλγαρική αυτοκρατορία με την Ναρδική να είναι αρκετά προφανώς η Σαρδική αρχαίο/μεσαιωνικό όνομα της Σόφιας, με τους Δηωτές να είναι ξεκάθαρα οι Πέρσες, της εποχής των Σασσανιδών αν κρίνουμε από την περιγραφή του στρατού τους και τη μνεία στην πρότερη κατάκτηση τους από τους Αιγλωείς.

 

Το να πούμε ότι οι Αιγλωείς είναι οι Ελλήνες του κόσμου των Γιών της Στάχτης είναι ευκολο. Ψευδοβυζαντινοί όπως η... κοινή γνώμη αποφάσισε; Όχι. Σίγουρα υπάρχουν σοβαρές εξωτερικές ομοιότητες. Αλλά η διαφορές, όπως για παράδειγμα στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική οργάνωση είναι ίσως λιγότερο εμφανείς αλλά καθε άλλο παρά ασήμαντες. Αν θέλαμε να τις συνοψίσουμε οι Αιγλωείς είναι οι Έλληνες χωρίς τη Ρώμη και χωρίς τον Αλέξανδρο (ή τουλάχιστον χωρίς τον Παυσανία...) με το κράτος τους την τελική εξέλιξη ενος αντίστοιχου της Μακεδονίας/συμμαχίας της Κορίνθου αντί του Ρωμαϊκου principate. Η ανυπαρξία της Ρώμης στο υπόβαθρο του κόσμου των Γιών της Στάχτης φαίνεται και ποιό πέρα πέρα από τους Αιγλωείς, από την παρουσία της Κανάης έως τα διάφορα έθνη στα δυτικά των Αιγλωέων που είναι μεν επηρρεασμένα πολιτισμικά από τους Αιγλωείς αλλά δεν φαίνεται έχουν στο παρελθόν τους την ύπαρξη τους σαν κομμάτιο μιας ενιαίας αυτοκρατορίας όπως και οι Αιγλωείς δεν έχουν κάποιο ισοδύναμο της "αυτοκρατορικής/ρωμαϊκής ιδέας" Από μόνη της σημαντική διαφορά. Είτε ο Λευτέρης σχεδίασε ένα παράλληλο ισοδύναμο της Μεσογείου χωρις τη Ρωμαϊκη επίδραση είτε γύρισε ανάποδα από την τελική κατάσταση που ήθελε το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι ένας κόσμος που το ιστορικό του υπόβαθρο στέκεται στον έλεγχο και έχει συνάφεια με τους "σύγχρονους" λαούς του να είναι λογική εξέλιξη του παρελθόντος τους. Δεν είναι τόσο πολλοί οι κόσμοι σε ιστορία φαντασίας που να έχουν τόσο καλή εσωτερική συνέχεια ... ή που το υπόβαθρο τους θα μπορούσε άνετα να σταθεί σαν εναλλακτική ιστορία.

 

Θα μπορούσε κάποιος να πεί κάποια, μικρά, αρνητικά σχολια για καποιες από τις σκηνές των μαχών. Το καρφωμένο έλασμα του θώρακα στο πλευρό του μοναχου που έφερε το Φιλάρετο, το χοντρό χιτώνιο κάτω από το θώρακα ήταν ακριβώς για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο. Όταν ο Αργυρός χτυπά τους αντιπάλους του στο αθωράκιστο σημείο κάτω από τη μασχάλη, κανονικά θα υπήρχαν κομμάτια αλυσωτού θώρακα για να προστατεύουν το αδύναμο σημείο...αν και από την αλλή αυτό δεν ίσχυε και σε κάθε θώρακα και οι ομοιοτυπία ήταν έννοια σχετική. Η δε πρακτική αποτελεσματικότητα της Νανταρινής πυραμίδας στην πράξη απέναντι σε Αιγλωείς ή Δηώτες είναι μάλλον ανύπαρκτη. Ένα ακόμα λάθος του Αργυρού καθώς στην πορεία μαθαίνει;

 

Τι θα ήθελα να δώ κάποια στιγμή; Την ιστορία του πρώτου αυτοκράτορα. Όσα ακούμε στο βιβλίο για τις πράξεις και την κληρονομιά του είναι αρκούντως ερεθιστικά για να θέλω να περισότερα. Ποιό συμπαθής χαρακτήρας για μένα η Χρυσορρόη. Και για αυτή θα ήθελα να δω περισσότερα. Η τύχη της στο τέλος του βιβλίου είναι βέβαια λίγο πολύ αναμενόμενη... με τρία ακόμη βιβλία να πρέπει να ακολουθήσουν.

[Ad Noctum]

Electroscribe (ή πιο απλά Λευτέρη ) συγχαρητήρια και καλή επιτυχία στο βιβλίο σου. Θα περιμένω να έρθει Κύπρο για να το αποκτήσω (εκτός αν μαζευτούν αρκετά βιβλία που θέλω, ώστε να τα παραγγείλω όλα μαζί από Ελλάδα).

 

Πολλά συγχαρητήρια και για το blog σου. Πρόσφατα το ανακάλυψα και έχω χαθεί στις σελίδες του!

[Electroscribe]

Ευχαριστώ για το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον.

 

Οι αναλογίες που σημειώνει ο Δημήτρης είναι ως επί το πλείστον σωστές. Όντως οι ρωμαϊκές επιρροές απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό από τη δική μου εκδοχή του Βυζαντίου (όπως και οι ιουδαϊκές) και προσπαθώ να σκέφτομαι τι έχει προηγηθεί, πώς φτάσαμε ως εκεί από τον (δικό μου) αρχαίο κόσμο (με υπερφυσικά στοιχεία) κτλ. Αλλά δεν αφήνω την ιστορική ακρίβεια να με δεσμεύει, το κείμενο δεν είναι Εναλλακτική Ιστορία. Απλά προσπαθώ να είμαι συνεπής και προσπαθώ να κερδίσω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου: να βάλω μερικά πράγματα που κλείνουν το μάτι σε όσους ξέρουν Ιστορία (όπως ο Δημήτρης), χωρίς να γίνονται αισθητά σε όσους ξέρουν λιγότερα (να μη δημιουργείται η αίσθηση "εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να πας να μελετήσεις για να το καταλάβεις"). Και για όσους δεν το έχουν υπόψη, ας το επαναλάβω: το βιβλίο μου δεν περιέχει παραλλαγμένα ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα (εκτός από αναφορές σε μορφές που έζησαν αιώνες πριν την πλοκή - εντάξει, κι έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα που τον έβαλα για γούστο)

 

Όσο για το ιστολόγιό μου, θα συνεχίσει να προστίθεται υλικό.

[Arachnida]

Το blog του Λευτέρη είναι μόνιμη πηγή αξιόλογης ανάγνωσης.

Αλλά θέλω να αλλάξεις template! Δώσ' του λίγο φρέσκο αέρα.

[Mors Planch]

Ευχαριστώ για το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον.

Και για όσους δεν το έχουν υπόψη, ας το επαναλάβω: το βιβλίο μου δεν περιέχει παραλλαγμένα ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα (εκτός από αναφορές σε μορφές που έζησαν αιώνες πριν την πλοκή - εντάξει, κι έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα που τον έβαλα για γούστο)

 

Όσο για το ιστολόγιό μου, θα συνεχίσει να προστίθεται υλικό.

 

Χωρίς αμφιβολία. Και μπορούμε να αναφέρουμε πολλά πετυχημένα βιβλία του είδους όπου αυτό δεν ισχύει. Για παράδειγμα τα περισσότερα από τα γενικά πετυχημένα βιβλία του Videssos series του Turtledove δεν είναι απλώς σε ενα "Βυζαντινό" υπόβαθρο, είναι λίγο πολύ ευθεία αντιγραφή επεισοδίων της Βυζαντινής ιστορίας. Άλλο ένα σημείο που το Κοράκι ξεχωρίζει θετικά.

[kitsos]

Το ξεκίνησα κι εγώ και το απολαμβάνω, αργά μα σταθερά .

 

Τολμώ να πω πως διαβάζω ακριβώς αυτό που περίμενα, και χαίρομαι γι αυτό!

Edited November 26, 2010 by kitsos

[TheHunter-Writer]

Το βιβλίο το απόλαυσα, όμως περιμένω μερικές βελτιώσεις στα εππόμενα. Στο επόμενο θέλω και ένα love story, όχι για κανέναν άλλο λόγο μα για να υπάρχει καλύτερη ισορροπία. Κατά τη γνώμη, όσο περισσότερα συναισθήματα και καταστάσεις συνυπάρχουν σ'ένα βιβλίο τόσο καλύτερο είναι.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Το βιβλίο το απόλαυσα, όμως περιμένω μερικές βελτιώσεις στα εππόμενα. Στο επόμενο θέλω και ένα love story.

Oh mon dieu, ο αμερικανός τουρίστας ζήτησε από τον gourmet chef λίγο κέτσαπ! :tongue:

[Electroscribe]

Ντίνο, σ' αυτό το θέμα οι απόψεις μας ήταν και είναι διαμετρικά αντίθετες. Το έχω πει, το λέω άλλη μια φορά: με τα δικά μου υποκειμενικά μέτρα, όποιοσδήποτε έχει ξοδέψει χρόνο για να διβάσει ένα κειμενό μου και εκφράζεται κόσμια, έχει κερδίσει το δικαίωμα να πει οτιδήποτε και να τον ακούσω με σεβασμο και προσοχή. Ήδη έχω αποκομίσει σημαντική βοήθεια για το δεύτερο βιβλίο των Γιων της Στάχτης από τα σχόλια των αναγνωστών κι ελπίζω να υπάρξει κι άλλη. Οπότε μην αποθαρρυνθεί κανείς από το να μιλήσει όπως νομίζει.

[Nihilio]

Το βιβλίο το απόλαυσα, όμως περιμένω μερικές βελτιώσεις στα εππόμενα. Στο επόμενο θέλω και ένα love story, όχι για κανέναν άλλο λόγο μα για να υπάρχει καλύτερη ισορροπία. Κατά τη γνώμη, όσο περισσότερα συναισθήματα και καταστάσεις συνυπάρχουν σ'ένα βιβλίο τόσο καλύτερο είναι.

Να σου πω, με 5 (πέντε) ξαναμμένες πριγκίπισσες να κυκλοφορούνε στο αυτοκρατορικό παλάτι και τόσα αχ και βαχ που παίζουν στο πρώτο, ένα love story στο επόμενο θα είναι απλά λίγο.

[TheHunter-Writer]

Το βιβλίο το απόλαυσα, όμως περιμένω μερικές βελτιώσεις στα εππόμενα. Στο επόμενο θέλω και ένα love story.

Oh mon dieu, ο αμερικανός τουρίστας ζήτησε από τον gourmet chef λίγο κέτσαπ!

 

 

Ε λοιπόν, ναι. Δηλαδή τι, να διαβάσω ένα βιβλίο και να μην πω τι περιμένω; Θεωρώ πολύ σημαντικό το feedback των αναγνωστών και στο κάτω κάτω η πρόταση μου δεν έχει τίποτα παράλογο. Το ηρωϊκό 'αντρικό' πνεύμα κυριαρχεί παρασκηνιακά (ή μη ) σε μεγάλο τμήμα του βιβλίου και θεωρώ πως υπάρχουν και άλλα συναθσθήματα που ανατπύσσονται κατά τη διάρκεια τέτοιων καταστάσεων, όπως αυτές που περιγράφονται στο βιλβίο.

[white_unicorn]

(Ακομα δεν μπορω να βαλω τονους γμτ!)

Στις αρχες του μηνα που το βρηκα (και οπως μου ειπε και ο βιβλιοπωλης ημουν η 4η που τον ρωτουσε για το βιβλιο) δεν ειχα τα χρηματα... σημερα που ειχα τα χρηματα δεν βρηκα το βιβλιο.... ετσι το παρηγγειλα και λογικα θα το εχω αυριο η την πεμπτη.... (αναλογα ποια μερα θα εχει ο brother μαθημα) οποτε θα εχετε και κριτικη συντομα.

 

(Για αρχη να πω οτι το εξωφυλλο μου αρεσε πολυ )

[Διγέλαδος]

(Ακομα δεν μπορω να βαλω τονους γμτ!)

Στις αρχες του μηνα που το βρηκα (και οπως μου ειπε και ο βιβλιοπωλης ημουν η 4η που τον ρωτουσε για το βιβλιο) δεν ειχα τα χρηματα... σημερα που ειχα τα χρηματα δεν βρηκα το βιβλιο.... ετσι το παρηγγειλα και λογικα θα το εχω αυριο η την πεμπτη.... (αναλογα ποια μερα θα εχει ο brother μαθημα) οποτε θα εχετε και κριτικη συντομα.

 

(Για αρχη να πω οτι το εξωφυλλο μου αρεσε πολυ )

 

 

Μιλάμε για Κέρκυρα ε; Δηλαδή ρώτησαν 4 στην Κέρκυρα!

Edited November 30, 2010 by Διγέλαδος

[white_unicorn]

Oui Monsieur (αναθεμαμε αν ειναι σωστα γραμμενο) και μολις το απεκτησα και εγω.... Με το διαβασμα για το ανοιχτο ομως να δω ποτε θα το τελειωσω.... I will though, that i do Promise !

[Ad Noctum]

Μόλις μου τηλεφώνησαν από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου! Αύριο θα το έχω στα χέρια μου (γιατί σήμερα κλείνει νωρίς και εγώ σχολάω αργά, damn!).

[mman]

Για τους ανυπόμονους και για όσους δεν έχουν όρεξη για λογοτεχνικές εμβάθυνσεις, τεχνικής κυρίως φύσεως:

 

Το βιβλίο μου άρεσε και πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το. Οπωσδήποτε το συστήνω σε όσους διαβάζουν φάνταζυ και όχι μόνο σ’ αυτούς. Παρά τα μικρά προβλήματά του, αποτελεί μια πολύ καλή δουλεία πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα και υπόσχεται ακόμα καλύτερη συνέχεια.

 

Αν έχετε τόσο όρεξη, ή αν το όνομά σας αρχίζει από Λευτέρης και τελειώνει σε Κεραμίδας, φτιάξτε καφεδάκι, ανάψτε τσιγάρο, πάρτε μια αναπαυτική στάση και ανοίξτε το spoiler tag.

 

 

Εξώφυλλο: Ατμοσφαιρικό. Πολύ καλή η επιλογή του κειμένου από την εισαγωγή στο αριστερό αυτί. Ενδιαφέρουσα και ταιριαστή γραμματοσειρά.

 

Τίτλος: Αντίθετα με το εξαιρετικό λεξιλόγιο του βιβλίου, εδώ έχω μια ένσταση για τη λέξη «Φόντο». Αν και δεν έχω να προτείνω μια καθαρά ελληνική λέξη γι’ αυτή την έννοια, με ξενίζει λίγο η παρουσία μιας τέτοιας λέξης στο τίτλο ενός τέτοιου βιβλίου.

 

Ιδιαίτερα πυκνός και κάπως δυσανάγνωστος ο δεύτερος χάρτης (της Βασιλείας Αιγλωέων). Ίσα που ξέχωρίζουν τα γράμματα και είναι κάπως δύσκολο να βρεθεί μια τοποθεσία. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν έλειπαν λεπτομέρειες του τοπίου (όπως διαγραμμίσεις χωραφιών) εκεί που δεν είναι πραγματικά αναγκαίες. Τα πράγματα μάλιστα γίνονται ιδιαίτερα δύσκολα στη γραμμή της βιβλιοδεσίας. Στα θετικά βέβαια, το ότι ο χάρτης είναι κατατοπιστικότατος και βοηθάει πολύ στην ανάγνωση σε συνδυασμό με την πλοκή που χρησιμοποιεί μεγάλο μέρος του.

 

Αν και όχι πραγματικά αναγκαίο, κατατοπιστικό το Παράρτημα στο τέλος του βιβλίου.

 

Εξαιρετικά χρήσιμο το Ευρετήριο Προσώπων. Το μεγάλο (μάλλον πολύ μεγάλο) πλήθος των χαρακτήρων το καθιστά απολύτως αναγκαίο. Συχνά ανέτρεχα στο Ευρετήριο για να ξεκαθαρίσω ποιος είναι ποιος. (Ο Πολυκράτης είναι εκτός αλβαβητικής σειράς.)

Στα αρνητικά το ότι το Ευρετήριο Προσώπων περιέχει ευθείς χαρακτηρισμούς του συγγραφέα για αρκετούς από τους χαρακτήρες του βιβλίου. Αν και έξω από το κυρίως κείμενο του μυθιστορήματος, αυτό αποτελεί ξεκάθαρο telling, not showing. Ιδανικά, ως αναγνώστης, θέλω χαρακτηρισμοί όπως π.χ. «περιορισμένης ευσέβειας» (για τον Αξιόνοο) ή επίθετα όπως «Ευτραφής και ανασφαλής αλλά ικανός» (για τον Πολυκράτη) να δείχνονται και να προκύπτουν αβίαστα μέσα από το κυρίως κείμενο του βιβλίου αντί να λέγονται απροκάλυπτα σε ένα παράρτημα, γιατι έτσι προκαταλαμβάνουν την αναγνωστική μου κρίση.

Αναγνωρίζω βέβαια, ότι με τόσους πολλούς χαρακτήρες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ο χώρος για να φανούν όλ’ αυτά όπως πρέπει, αλλά αυτό είναι λόγος για να μειωθεί ο αριθμός των χαρακτήρων, όχι για να αναζητηθεί λύση σε ένα ξεκάθαρο tell, not show. Θα επανέλθω σ’ αυτό παρακάτω, όταν φτάσω στους χαρακτήρες.

 

Το λεξιλόγιο είναι ιδιαίτερα πλούσιο, σωστά στοχευμένο και απόλυτα ταιριαστό με το περιβάλλον. Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πολύ δυνατά σημεία του βιβλίου. Χαίρεται κανείς να διαβάζει ένα κείμενο που ο συγγραφέας του δεν καταφεύγει στην πρώτη κατάλληλη λέξη που του έρχεται στο μυαλό, αλλά είναι εμφανές ότι έχει ψάξει με υπομονή για την καταλληλότερη, χωρίς σε καμία περίπτωση να καταφεύγει σε στείρο εντυπωσιασμό. Στο σκάκι υπάρχει η ρήση που λέει ότι «Όταν ένας καλός παίχτης βρει μια καλή κίνηση, την παίζει. Όταν όμως ένας γκρανμέτρ βρει μια καλή κίνηση, δεν την παίζει. Ψάχνει για καλύτερη.» Και στον τομέα του λεξιλόγιου τουλάχιστον, ο Λευτέρης γράφει σαν γκρανμέτρ.

 

Πολύ καλή και η χρήση της Γραμματικής και τη σύνταξης βέβαια. Όχι ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο.

 

Υπάρχουν ελάχιστοι γυναικείοι χαρακτήρες, κι αυτοί περιορίζονται σε παραδοσιακά «γυναικείους» ρόλους. Η πρώτη γυναίκα παρουσιάζεται καθαρά στη σελ. 122 μετά από μια παρέλαση μερικών δεκάδων άνδρών. Συνολικά 12 γυναίκες σε 79 χαρακτήρες. Αυτή η αναλογία δεν θα ήταν από μόνη της αποφασιστική, αν δεν συνοδευόταν από το γεγονός ότι, τελικά, καμία γυναίκα (με εξαίρεση τη Χρυσορρόη που δεν είναι ακριβώς γυναίκα) δεν παίζει πραγματικά σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Προσωπικά, όντας μεγάλος θιασώτης των γυναικείων χαρακτήρων, αυτό με άφησε κάπως παραπονεμένο και σίγουρα διψασμένο. Βεβαίως, αναγνωρίζω ότι η γεωπολιτική χροιά της πλοκής σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία μοιραία περιορίζει τον ρόλο των γυναικών στις εξελίξεις, αλλά και πάλι είμαι βέβαιος ότι τους αναλογούσε σαφώς μεγαλύτερο μερίδιο, όχι μόνο για λόγους ενδιαφέροντος, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που θα εξηγήσω παρακάτω στα περί σεξ, έρωτα και αγάπης.

 

Πάρα πολλοί χαρακτήρες! Εβδομήντα εννέα (αριθμητικώς: 79!) αναφέρονται στο Ευρετήριο –μετρώντας τους Δέκα, για έναν όπως και τους γιους του Ιλάριου. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο συγγραφέας εκ των πραγματών δεν προλαβαίνει να τους αναπτύξει επαρκώς, κατά τη γνώμη μου ούτε καν τους πιο πρωταγωνιστικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι, ανώνυμοι στην ουσία Δέκα, που παρουσιάζονται σαν ένας χαρακτήρας, ενώ αποτελούν εμφανώς κλειδί για να κατανοήσουμε τον (κύριο) χαρακτήρα του Αργυρού. Έτσι, στην εύλογη προσπάθειά του να εξηγήσει τα πολλά (δεκάδες!) κίνητρα, περιστατικά και εξελίξεις, ο συγγραφέας αναγκάζεται να εισάγει στο κείμενο ψήγματα telling, not showing (κυρίως χαρακτηρισμούς, θέσεις συγγραφέα και επίθετα) τα οποία μερικές φορές ίσως φαντάζουν αναγκαία αλλά, δυστυχώς, δεν παύουν να είναι έξωθεν παρεμβάσεις στην αφήγηση που αποκαλύπτουν τον δημιουργό πίσω από το παραμύθι, κάτι που σίγουρα πρέπει ν’ αποφεύγεται.

Ας διευκρινίσω ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι εκτεταμένο, και οπωσδήποτε δεν πλήττει την συνολικά πολύ καλή εικόνα του βιβλίου. Το αναφέρω όμως, τόσο επειδή ξέρω ότι ο Λευτέρης θέλει την λεπτομερέστερη δυνατή κριτική, όσο και επειδή ίσως το λάβει υπόψη του για τα επόμενα βιβλία της σειράς.

Και κάτι επιπλέον: Οι πάρα πολλοί χαρακτήρες δίνουν αναμφισβήτητα στο έργο μια πολύ ενισχυμένη αίσθηση αληθοφάνειας. Δηλαδή, ο αναγνώστης σκέφτεται «Πω πω, παρακολουθώ μια τεράστια αυτοκρατορία και τους γείτονές της. Οπωσδήποτε οι άνθρωποι / πλάσματα που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο θα ήταν τόσοι πολλοί!» -είναι πραγματικά πολύ πειστικό. Ο αντίλογος σ’ αυτό όμως είναι αυτό που άκουσα πρόσφατα από τον Κώστα Κατσουλάρη (δεν ξέρω αν είναι δικό του) και με το οποίο συμφωνώ απόλυτα:

«Η πραγματικότητα δεν είναι αληθοφανής»!

Δηλαδή, το ότι κάνουμε κάτι να φαίνεται πιο πραγματικό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γίνεται και λογοτεχνικά καλύτερο. Οπότε μία από τις πιο έντονες συμβουλές μου για τα επόμενα βιβλία είναι «σαφώς λιγότεροι και καλύτερα αναπτυγμένοι χαρακτήρες». Πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί χώρος για (showing εννοείται) εμβάθυνση, τουλάχιστον στους πρωταγωνιστές. [Ακριβώς η διαφορά μετάξυ του πρώτου και του δεύτερου βιβλίου των Λαξευτών της Βάσως Χρήστου.] Ένα τυπικό εργαλείο για την οικονομία στον αριθμό των χαρακτήρων (το οποίο βέβαια έχει περιορισμένη εφαρμογή) είναι η χρησιμοποίηση των δευτερευόντων χαρακτήρων για πάνω από μία δουλειές. Π.χ. η κοπέλα με την οποία πέφτει στο κρεβάτι ο Φιλάρετος στο χάνι και η Διδώ ίσως μπορούσαν να συγχωνευτούν σε ένα χαρακτήρα. Ομοίως, ο Σωτήριος ίσως θα μπορούσε να λείπει κλπ.

Ξεχώρισα τον Μελέτιο, ενώ μάλλον με απογοήτευσε η σχεδόν μαριονέτα Μελίρρυτος. Γενικά, θα ήθελα τους «καλούς» λίγο πιο «κακούς» και το αντίθετο. Θα τους ήθελα όλους πιο γκρίζους.

Στα πολύ θετικά από την άλλη μεριά, η εξαιρετικά επιτυχημένη διαχείριση αυτού του τεράστιου πλήθους χαρακτήρων. Ο συγγραφέας τούς χειρίζεται με εντυπωσιακή άνεση και αβίαστη ψυχραιμία, χωρίς να ξεχνάει κανέναν, αναλογικά βέβαια με τη βαρύτητα που τους έχει δώσει στην πλοκή.

 

Και φτάνουμε στην πλοκή, που αποτελεί ξεκάθαρα το βαρύ πυροβολικό του βιβλίου. Εντάξει, πραγματικά χορτάσαμε! Ίντριγκες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας, μην επαναλαμβάνω τους προηγούμενους. Το βιβλίο είναι εξαιρετικό σ’ αυτόν τον τομέα και, αν και στην αρχή με κούρασαν οι πολλές και μικρές ενότητες μέσα στα μεγάλα κεφάλαια (τα όποια θα τα προτιμούσα χωρίς τους όχι και τόσο πετυχημένους τίτλους) τελικά συμφωνώ με τη Βάσω, ότι αυτή η δομή εξυπηρετεί θαυμάσια την ταυτόχρονη εξέλιξη των επιμέρων υποπλοκών -που είναι πολυάριθμες.

 

Η ένστασή μου εδώ έχει να κάνει με τους γυναικείους χαρακτήρες και τα σχετιζόμενα με αυτούς σεξ, έρωτα και αγάπη. Όχι επειδή υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει ότι για να είναι καλό ένα βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να περιέχει κάτι από αυτά. Ούτε επειδή χωρίς αυτά το βιβλίο μου φάνηκε κάπως «ξερό» (που μου φάνηκε λίγο δηλαδή). Αλλά επειδή αποτελούν ισχυρότατα κίνητρα για την ανθρώπινη φύση, με αποτέλεσμα να παίζουν πολύ συχνά ρόλο σ’ αυτό ακριβώς που πραγματεύεται το βιβλίο: ίντριγκες, δολοπλοκίες και παιχνίδια εξουσίας. Φοβάμαι δηλαδή, ότι εδώ χάθηκε ευκαιρία για ακόμα καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα πλοκή και ομολογώ ότι αδυνατώ να φανταστώ τη συνέχεια της τετραλογίας χωρίς αυτό το ουσιώδες λογοτεχνικό μπαχαρικό. Τέσσερα βιβλία θα είναι απαγορευτικά πολλά χωρίς τον κινητήριο μοχλό της φύσης. Υποθέτω ότι η, σίγουρα φιλόδοξη, συνέχεια θα καλύψει και αυτόν τον τομέα της ανθρώπινης ζωής.

 

Νομίζω μάλιστα ότι θα γενικεύσω κάπως το θέμα, αναφερόμενος και σε άλλα συναισθήματα. Αν εξαιρέσουμε τον Φιλάρετο, δεν είναι πολλοί οι χαρακτήρες που άγονται και φέρονται από τα συναισθήματά τους. Μια που στη ζωή αυτό συμβαίνει πρακτικά συνεχώς, θα ήθελα να το έβλεπα περισσότερο και εδώ. Θα ήταν πιο φυσικό και σίγουρα πιο ενδιαφέρον.

 

Εδώ κι εκεί υπάρχουν μερικά προβληματάκια αναληθοφάνειας ή ασάφειες. Αναφέρω σκόρπια δυο τρία όχι, επειδή θέλω απαντήσεις, αλλά πιο πολύ σαν παραδείγματα:

Δεν μου έγινε σαφές πώς ο Αργυρός/Αργκάν και ο κόμης Χανσίκο έπεσαν ταυτόχρονα σε δυσμένεια στη Ναρντάρ.

Αναληθοφανές το ότι ο Σεβαστιανός εμπιστεύτηκε τον Μελέτιο ώστε να πιει το καταπότι του.

Όχι εύκολα πιστευτό ότι ο Ιεροκλής και ο Αργυρός βρέθηκαν στο ίδιο κελί.

Αταίριαστη με το σκηνικό και την κοινωνία φιλοζωία (δις).

 

Σχετικά με το γράψιμο γενικά (εκτός από το λεξιλόγιο), το βρήκα χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και χωρίς τις «μεγάλες σκηνές». Αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι αυτό έγινε συνειδητά, δεν θα κρύψω ότι θα το προτιμούσα πιο ατμοσφαιρικό και πιο φορτισμένο. Εννοείται πάντως ότι είναι ένα εξαιρετικά κατανοητό γράψιμο που υπηρετεί άψογα τον κυρίως σκοπό της διήγησης αυτού του μπλεγμένου κουβαριού από επιμέρους ιστορίες.

 

Στο τέλος του βιβλίου παραμένουν εκκρεμή πάρα πολλά θέματα: Μεταξία, Ιεροκλής, Σκιάχτρο, Αράλδος, Φιλάρετος κλπ. Καταλαβαίνω φυσικά ότι πρόκειται για ν-λογία, αλλά, για τα δικά μου γούστα, είναι πολλά αυτά που δεν κλείνουν. Κρατάω μια μεγάλη επιφύλαξη, λόγω της μικρής μου αναγνωστικής πείρας στις σειρές αλλά, ακόμα και στις ν-λογίες, προτιμώ τα βιβλία να είναι πιο αυτόνομα απ’ ό,τι εδώ. Δηλαδή να κλείνουν πιο ξεκάθαρα ένα κομμάτι του μύθου, ακόμα κι αν (αναπόφευκτα) αφήνουν ανοιχτά θέματα για τη συνέχεια.

 

Αυτό έχει σχέση και με μια γενικότερη αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο: Δεν μπόρεσα ν’ αποφασίσω ποιο ήταν το κεντρικό θέμα του. Ήταν η προσπάθεια αποφυγής του πολέμου με τους Δηώτες; Σίγουρα όχι, γιατί αυτό εισάγεται πολύ αργά, αλλά με αυτό κλείνει το βιβλίο, πράγμα που μπερδεύει. Ήταν ο σκοπός της ζωής του Αργυρού, και το σχέδιο του πατέρα του για κατάκτηση όλης της πλάσης; Αυτό φαίνεται να αποτελεί ένα από τα θέματα όλης της τετραλογίας. Ήταν η συνειδητοποίηση της φύσης του Φιλάρετου; Μάλλον όχι γιατί μαθαίνουμε πράγματα γι’ αυτήν μέχρι το τέλος, όπου η τύχη του μοιάζει μάλλον μετέωρη και αβέβαιη (οκ, καταλαβαίνω ότι μάλλον πρωταγωνιστεί και στο δεύτερο μέρος). Γενικά διέκρινα μια αναποφασιστικότητα στο τι ακριβώς ανέλαβε να μας διηγηθεί αυτό το βιβλίο, αν και πρέπει να διευκρινίσω ότι ο συγγραφέας φαίνεται να το κάνει αυτό με πλήρη επίγνωση.

Το «Κοράκι» με άφησε με την εντύπωση ότι αποτελεί το εισαγωγικό βιβλίο σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που προσκρούει στην προφανώς καθαρά προσωπική άποψη και γούστο μου, ότι ένα λογοτεχνικό έργο θα πρέπει να είναι ικανό να αναπτύξει το θέμα του μέσα σε 200, 300, ή 600 σελίδες, αλλά δεν θα πρέπει να χρειάζονται πάνω από ένας τόμοι για να αναπτυχθεί πλήρως, πόσο μάλλον για να καταλάβω ποιο είναι αυτό. Γνωρίζω καλά ότι, ιδιαίτερα στις τάξεις των φαν της φάνταζυ, υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν κάθετα μαζί μου, οπότε δεν επιμένω σ’ αυτό, παρά μόνο για να πω ότι η αίσθηση της ν-λογίας γίνεται πιο εμφανής στο τέλος όταν, ενώ οι σελίδες μέχρι το οπισθόφυλλο λιγοστεύουν, εγώ περιμένω ένα, εντυπωσιακό ίσως, κλείσιμο που θα ολοκληρώσει πράγματα και υποπλοκές και, αντί γι’ αυτό, βλέπω να συστήνονται καινούριοι χαρακτήρες και να στήνονται νέα επεισόδια, κι αυτό για μένα δουλεύει αρνητικά.

 

Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα της φύσης των Γιων της Στάχτης (κι εδώ πολύ λίγες γυναίκες, μόνο η Ευφημία) καθώς και οι ιδιαίτερότητες του καθενός. Ίσως η απειρία μου με τη φάνταζυ να τους κάνει πιο εντυπωσιακούς, αλλά μου εντυπώθηκαν ιδιαίτερα, ο Προφήτης και ο Αλγεινός.

 

Τέλος, συμφωνώ με όσους ανέφεραν ότι η ήπια και ομάλη εισαγωγή και χρήση του φανταστικού στοιχείου δουλεύει εξαιρετικά και θα προσθέσω ότι αυτό, σε συνδυασμό με το βυζαντινοειδές περιβάλλον, ίσως (=ελπίζω) να προσελκύσει και αναγνώστες έξω από τον, σίγουρα στενό στην Ελλάδα, χώρο του Φανταστικού.

 

ΟΚ, κοίτα, αν δεν σε λένε Λευτέρη Κεραμίδα και έφτασες μέχρι εδώ κάτω (2000 λέξεις), τι να σου πω παιδάκι μου, να το κοιτάξεις, αυτό. Πάμε επιτέλους στο δια ταύτα:

 

mman, μας κούρασες! Λέγε:

 

Σου άρεσε; Οπωσδήποτε.

Ήταν καλογραμμένο; Σίγουρα.

Είχε αδυναμίες; Χμμ, μάλλον πηδήξαμε τα ενδιάμεσα μέχρι εδώ, ε; Ναι, είχε, αλλά όχι πραγματικά σημαντικές και σίγουρα διορθώσιμες στη συνέχεια, από έναν συγγγραφέα που έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται την πολλή δουλειά.

Θα το συνέστηνες σε φίλους της φάνταζυ; Ναι. Ναι! Και ΝΑΙ!

Θα το συνέστηνες σε αναγνώστες εκτός φάνταζυ; Ναι. Πιστεύω ότι το περιβάλλον και η πλοκή του, σε συνδυασμό με την ποιότητα της γραφής του μπορεί, με την κατάλληλη προώθηση από τον μεγάλο εκδοτικό του οίκο, να το κάνει ελκυστικό για το ευρύτερο κοινό.

Θα διαβάσεις το δεύτερο μέρος; Ως μη φανατικός της φάνταζυ και σίγουρα καθόλου φαν των ν-λογιών, θα περιμένω να δω πόσο θα ενθουσιαστούν συγκεκριμένοι ειδικοί γνώστες και θα πράξω ανάλογα.

 

 

Edited December 12, 2010 by mman

[Naroualis]

Πωπω, ξέχασα ότι έπρεπε να γράψω κι εγώ εδώ. Έχω τελειώσει το κείμενο από την Πέμπτη το βράδυ... Αλλά θέλω να γράψω κι εγώ κάτι μεγάλο, οπότε μάλλον θα καθυστερήσει λίγο ακόμα.

[Electroscribe]

Μιχάλη ευχαριστώ πολύ για την εις βάθος ανάλυση. Υπάρχουν διάφορα σημεία στα οποία θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο ή λιγότερο, προτάσσοντας την υποκειμενικότητα ή το γεγονός πως το έργο είναι ακόμη ημιτελές και δεν πρέπει να κρίνεται σε κάποια θέματα ώσπου να βγουν όλοι οι τόμοι του. Φυσικά, θα ήταν ανούσιο να πω τέτοια πράγματα και θα κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου. Πολύ πιο εποικοδομητικό είναι να προσέξω ποια πράγματα χτύπησαν άσχημα σε πολλούς αναγνώστες για να είναι απλά θέμα γούστου και ποια χτυπάνε άσχημα και σ' εμένα τον ίδιο. Και να τα προσέξω στο δεύτερο βιβλίο των Γιων της Στάχτης που το γράφω τώρα.

 

Θέλοντας να εξηγήσω κι όχι να δικαιολογήσω, θα πω ότι το Κοράκι γράφτηκε το 2003 στην πρώτη μορφή του, όταν ήμουν αρκετά μικρότερος και λιγότερο ώριμος. Μπορούσα να μπαλώσω πολλά όταν το ξαναδούλεψα, αλλά όχι τα πάντα. Και κάποια πράγματα, όπως λες, τα έχω επιλέξει (καλώς ή κακώς) να είναι όπως είναι.

 

 

Συγκεκριμένες απαντήσεις θα σου δώσω μόνο σε δυο σημεία που νομίζω πως μπερδεύτηκες ή δε διάβασες με αρκετή προσοχή:

 

 

 

δώ κι εκεί υπάρχουν μερικά προβληματάκια αναληθοφάνειας ή ασάφειες. Αναφέρω σκόρπια δυο τρία όχι, επειδή θέλω απαντήσεις, αλλά πιο πολύ σαν παραδείγματα:

Δεν μου έγινε σαφές πώς ο Αργυρός/Αργκάν και ο κόμης Χανσίκο έπεσαν ταυτόχρονα σε δυσμένεια στη Ναρντάρ.

 

 

 

Αυτά συνέβησαν με δέκα χρόνια διαφορά, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για τον δεύτερο, δίνεται έμμεσα η εξήγηση (σελ 371)

 

 

 

Όχι εύκολα πιστευτό ότι ο Ιεροκλής και ο Αργυρός βρέθηκαν στο ίδιο κελί.

 

 

 

Το λέω σαφώς πως δεν ήταν τυχαίο. Ήταν τακτική εκφοβισμού των δεσμοφυλάκω (σελ 221)

[mman]

[...] το Κοράκι γράφτηκε το 2003 στην πρώτη μορφή του [...]

Α, μα αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Από τη μία εξηγεί κάποια πράγματα και από την άλλη ανεβάζει ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες μας για τη συνέχεια.

[Διγέλαδος]

... Είμαι σελίδα 420

[Electroscribe]

Κουράγιο, κοντεύεις!

[Tiessa]

[...] το Κοράκι γράφτηκε το 2003 στην πρώτη μορφή του [...]

 

[...] Και να τα προσέξω στο δεύτερο βιβλίο των Γιων της Στάχτης που το γράφω τώρα. [...]

 

 

Απορία: Είχες συνεχίσει το Κοράκι από τότε μέχρι τώρα σε κάποια προγενέστερη μορφή και τώρα διορθώνεις και βελτιώνεις με βάση το τρέχον ή το είχες αφήσει στην άκρη και το ξαναέπιασες αφότου μπήκαν μπρος οι διαδικασίες της έκδοσης του πρώτου τόμου;

[constantinos]

Μόλις τελείωσα κι εγώ το πρώτο βιβλίο της σειράς των Γιών της Στάχτης του Λευτέρη κι είπα να προσθέσω και τις δικές μου εντυπώσεις.

 

Λέω πρώτα να ξεκινήσω από τα έξω-έξω, τα αισθητικά του βιβλίου. Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, ομολογώ ότι ζήλεψα τον Λευτέρη θανατερά. Η δουλειά του καλλιτέχνη στην απεικόνιση και κυρίως στα χρώματα και τη γραμματοσειρά του τίτλου είναι απλά κα-τα-πλη-κτι-κά. Ίσως αυτό να είναι κι ένα από τα πλεονεκτήματα να εκδίδεσαι από έμπειρους και μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Ανεξάρτητα του κειμένου οι άνθρωποι συνήθως κάνουν πολύ καλή δουλειά και στα συμπαρομαρτούντα. Κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει και για την ποιότητα του χαρτιού.

 

Μια μικρή απογοήτευση έφαγα όσον αφορά στους χάρτες. Όχι για την απεικόνιση, αυτή είναι επίσης θαυμάσια (ειδικά στο χάρτη της Βασιλείας Αιγλωέων) αλλά για το γεγονός ότι η ραφή του βιβλίου κόβει κάποια κομμάτια των χαρτών (κυρίως του δεύτερου) που αν θες να τα ψάξεις πρέπει να καταστρέψεις το βιβλίο.

 

 

 

Στα κυρίως τώρα.

 

 

 

Θα αναφέρω πρώτα όσα με χάλασαν στο βιβλίο, προειδοποιώντας σας όμως ότι τα δυο από αυτά έχουν να κάνουν με το δικό μου γούστο κι ίσως να μην αποτελούν αντικειμενικά μειονεκτήματα.

 

Το πρώτο λοιπόν από αυτά είναι η επιλογή που έκανε ο Λευτέρης να χρησιμοποιήσει λέξεις λόγιες που όχι μόνο δεν τις χρησιμοποιεί κανείς μας αλλά επίσης μερικές είμαι σίγουρος δεν τις ξέρουμε καν.

 

Οι λέξεις αυτές-που όπως κατάλαβα επιλέχτηκαν για λόγους αισθητικής σε σχέση με το fantasy σκηνικό-κατά την άποψή μου, κάνουν την αφήγηση αποστειρωμένη κι απόμακρη. Για να το δώσω πιο παραστατικά θα σας το περιγράψω ως εξής: ήταν σα να έβλεπα με τη φαντασία μου όλα τα γεγονότα του βιβλίου μέσα από ένα πέπλο. Αυτό το πέπλο ήταν εκείνες οι «λόγιες», ξεχασμένες λέξεις κι εκφράσεις που με ξενέρωναν πετώντας με από την πλοκή χωρίς να με αφήνουν να αισθανθώ τα όσα δραματικά συμβαίνουν στο βιβλίο. Δυστυχώς για μένα αυτό αποδείχτηκε μεγάλο μείον που με ακολούθησε όπως ήταν λογικό από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου στερώντας μου ένα 20 με 30 τις εκατό, της απόλαυσης που κανονικά θα έπαιρνα από τη μαεστρία που έχει ο Λευτέρης στην αφήγηση.

 

 

 

Το δεύτερο μείον έχει να κάνει με το κέντρο βάρους του μυθιστορήματος και σχετίζεται άμεσα με το προηγούμενο. Στο βιβλίο υπάρχουν πάμπολλοι χαρακτήρες και θεωρητικά τρεις βασικοί, ο Σεβαστιανός, ο Αργυρός κι ο Φιλάρετος. Και λέω θεωρητικά γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας που να ξεπροβάλει ως βασικός κι όλοι μοιάζουν να είναι ψηφίδες μέσα στη γενικότερη πλοκή. Μοναδική εξαίρεση ίσως να είναι ο Φιλάρετος όμως ακόμα κι αυτός δε διεκδικεί το ρόλο του πρωταγωνιστή. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ο Λευτέρης επέλεξε το κέντρο βάρους της ιστορίας να είναι συνολικά ο κόσμος κι οι χαρακτήρες να είναι απλά πιόνια μιας καλοστημένης παρτίδας σκακιού που μπορούν ανά πάσα στιγμή να χαθούν. ΟΜΩΣ… όμως σε συνδυασμό με την επιλογή στο ύφος της γραφής αυτό έκανε (για εμένα, το ξαναλέω) σε μεγάλο βαθμό τους χαρακτήρες απόμακρούς και τον κόσμο «κρύο». Επειδή βέβαια πρόκειται για μια ιστορία εν εξελίξει αυτό ίσως αλλάξει στη συνέχεια. Στο πρώτο πάντως βιβλίο ο «εμβληματικός» χαρακτήρας, ο πρωταγωνιστής, είναι ο κόσμος συνολικά.

 

 

 

Τα δυο προηγούμενα μειονεκτήματα ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα προσωπικού γούστου με τα οποία μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί, το επόμενο όμως θεωρώ ότι είναι αντικειμενικό κι αρκετά σοβαρό έτσι ώστε να αδικήσει το βιβλίο συνολικά. Πρόκειται για τις πρώτες διακόσιες σελίδες του βιβλίου. Κατά την άποψή μου είναι «σκηνοθετικά» λάθος και το κυριότερο είναι υπερβολικές σε έκταση.

 

Στην ουσία οι διακόσιες πρώτες σελίδες δε είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια εισαγωγή που προσπαθεί να μας μυήσει στον κόσμο και τους χαρακτήρες. Κι εδώ υπάρχει κάτι οξύμωρο αλλά εύκολο να εξηγηθεί. Ενώ είναι γεμάτες ακατάπαυστη δράση και γεγονότα, αυτά όχι μόνο δεν τα ευχαριστιέσαι αλλά νομίζω ότι σε κουράζουν κι από πάνω. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Λευτέρης επέλεξε να σε ρίξει με τα μούτρα μέσα σ’ έναν κόσμο που όλο και κάτι σου θυμίζει αλλά δεν τον καταλαβαίνεις πραγματικά. Ανοίγει πάρα πολλά μέτωπα που με μπέρδεψαν, κάνει χρονικά άλματα που όταν τα αντιλήφτηκα μεγάλωσαν τη σύγχυσή μου κι εισάγει ακατάπαυστα χαρακτήρες που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς. Αν σε αυτά προσθέσετε και το θέμα της γλώσσας έχουμε ένα μίγμα που μπορεί άνετα να κάνει τον casual αναγνώστη του είδους να ξενερώσει και να μη φτάσει στο ζουμί που όπως είπα ξεκινά από τη σελίδα 200 και μετά. Κατά τα τη γνώμη μου ο Λευτέρης έπρεπε να φτιάξει μια πιο μικρή και δραματική εισαγωγή που να γοητεύει και να δίνει τον τόνο όχι μόνο όλου του βιβλίου αλλά ολόκληρης της ιστορίας των Γιών της Στάχτης. Και κατά την άποψή μου πολλά από τα γεγονότα αυτών των 200 σελίδων δεν ήταν απαραίτητο να τα μάθουμε· ή τουλάχιστον να τα μάθουμε έτσι.

 

 

 

Πάμε τώρα στα καλά του βιβλίου.

 

Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι το βιβλίο εμπνέεται ξεκάθαρα από την δική μας παράδοση κι ιστορία. Είναι ολοφάνερα βυζαντινής κοπής κι αυτό είναι υπέροχα ευχάριστο μετά από «τόνους» αγγλοσαξονικού-μεσαιωνικού fantasy. Εδώ αξίζει μεγάλος έπαινος στον Λευτέρη που αναγνωρίζοντας τον ολοφάνερο πλούτο της δικής μας ιστορίας αποφάσισε να τον εκμεταλλευτεί. Και μάλιστα όχι απλά να τον χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα και ντεκόρ αλλά να δουλέψει ουσιαστικά και σε βάθος πάνω του. Στο βιβλίο υπάρχουν άπειρες μικρές λεπτομέρειες του κόσμου που ξέρεις ότι στηρίζονται σε γνώση του αντικειμένου και δεν υπάρχουν απλά για να δημιουργούν ατμόσφαιρα. Από την κοινωνικό-πολιτική οργάνωση των χωρών μέχρι τα πολιτισμικά στοιχεία, όλα είναι σφιχτά δεμένα σ’ ένα αρμονικό σύνολο χωρίς τρύπες.

 

 

 

Δεύτερο μεγάλο πλεονέκτημα είναι η πλοκή. Όταν επιτέλους το βιβλίο παίρνει μπρος, η πλοκή πραγματικά απογειώνεται με κυρίαρχο στοιχείο τις ίντριγκες της εξουσίας. Σε όλο το βιβλίο οι χαρακτήρες άγονται και φέρονται από το κίνητρο της εξουσίας και του πλούτου. Άλλοι μασκαρεύουν αυτό το κίνητρο με ηθικούς πατριωτικούς μανδύες κι άλλοι υπακούουν σ’ αυτό εντελώς κυνικά. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι όπως ο Φιλάρετος που σαν συντρίμμια στη θαλασσοταραχή άγονται και φέρονται από δυνάμεις που τους ξεπερνούν και κυρίως από την ίδια τους τη φύση. Δεν λέω παραπάνω για να μη κάνω spoiler.

 

 

 

Τρίτο μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο ιδιαίτερος τρόπος που προσεγγίζει τη μαγεία ο Λευτέρης για να την ενσωματώσει στην ιστορία. Στον κόσμο των Γιών της Στάχτης το υπερφυσικό έχει περισσότερο ανιμιστικές ρίζες παρά αποτελεί οργανωμένη πρακτική. Η μαγεία στο βιβλίο μοιάζει να είναι φυσική αν και σε μεγάλο βαθμό αφορμή δεινών.

Για να σας δώσω να καταλάβετε, αν το

βιβλίο ήταν sci-fi οι μάγοι και τα υπερφυσικά

όντα του Λευτέρη θα ήταν οι αντίστοιχοι μεταλλαγμένοι. Στο συγκεκριμένο βιβλίο

οι μαγικές δυνάμεις δεν είναι απόρροια γνώσης αλλά απόρροια μια

«σκοτεινής-κληρονομικής» ικανότητας.

 

 

 

 

Τέταρτο μεγάλο πλεονέκτημα είναι η αληθοφάνεια των χαρακτήρων. Κάθε ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου είναι στέρεος. Έχει παρελθόν και ταυτότητα. Έχει προσωπικότητα και δεν είναι καρικατούρα. Αντιδρά στον κόσμο που τον περιβάλει με αληθοφανή τρόπο και υπήρξαν μάλιστα τέτοια κομμάτια στο βιβλίο που αποκαλύπτουν πόσο ταλαντούχος συγγραφέας είναι στην πραγματικότητα ο Λευτέρης και πόσο καλά έχει κατανοήσει τη διαδικασία της γραφής. Για την ακρίβεια είναι αυτά ακριβώς τα σημεία που ξεχωρίζουν έναν ερασιτέχνη συγγραφέα από έναν επαγγελματία. Κι ο Λευτέρης δεν είναι σίγουρα ερασιτέχνης.

 

 

 

Καταληκτικά σας λέω ότι αν δεν υπήρχε κυρίως εκείνη η άτιμη επιλογή του ύφους, οι λαμπρές στιγμές του βιβλίου θα με έκαναν να το κατατάξω άνετα στα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Ακόμα κι έτσι όμως εξακολουθεί να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και που είμαι σίγουρος (απ’ τη στιγμή που μιλάμε για ανολοκλήρωτη ιστορία) ότι θα συνεχιστεί με προοδευτικά όλο και καλύτερο τρόπο. Ο Λευτέρης είναι άνθρωπος που μαθαίνει κι ενσωματώνει γόνιμα στα κείμενα του όλα όσα μαθαίνει προσφέροντας συναρπαστικές ιστορίες. Μπράβο!

 

 

[Electroscribe]

Απορία: Είχες συνεχίσει το Κοράκι από τότε μέχρι τώρα σε κάποια προγενέστερη μορφή και τώρα διορθώνεις και βελτιώνεις με βάση το τρέχον ή το είχες αφήσει στην άκρη και το ξαναέπιασες αφότου μπήκαν μπρος οι διαδικασίες της έκδοσης του πρώτου τόμου;

 

Κάτι ενδιάμεσο. Είχα ήδη γράψει αρκετά για το δεύτερο βιβλίο από τότε (δεν το είχα ολοκληρώσει) και τα είχα αφήσει και τα δυο στην άκρη και ξαναδούλεψα το πρώτο πρόπερσι. Μετά την υπογραφή του συμβολαίου με τον Πατάκη, έπιασα το περαιτέρω υλικό που είχα και το διορθώνω/συμπληρώνω για το δεύτερο βιβλίο. Με βάση το πώς είναι πια το πρώτο βιβλίο, αλλά και το πώς θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τα χρήσιμα σχόλια των αναγνωστών.