Οι Γιοι της Στάχτης: Κοράκι σε άλικο φόντο - Κεραμίδας Ελευθέριος

[deadend]

Μερικές περιγραφές που προσεγγίζουν τους χαρακτήρες είναι καταπληκτικές. Δεν θα τις πω για μην αφαιρέσω την μαγεία τους από τους αναγνώστες.

 

Υπάρχει κάτι το παράλογο σ’ αυτόν τον κόσμο, οι γυναίκες απουσιάζουν από τις μηχανορραφίες. Γιατί;

 

Η δράση είναι απίστευτη και συναγωνίζεται την δολοπλοκία.

 

Γιατί χρησιμοποίησες τον όρο φαμακός με αυτό τον τρόπο; Έξυπνο φυσικά!

 

Το διάβασα μέσα σε δυο μέρες, στάθηκε αδύνατον να το αφήσω από τα χέρια μου.

 

 

[Zaratoth]

Το τελείωσα χτες το βράδυ. Καταπληκτικό. Καιρό είχε να με τραβήξει τόσο βιβλίο.

 

Στα του βιβλίου τώρα:

 

Το μεγάλο του μειονέκτημα για μένα είναι το γεγονός πως λόγω της τεχνικής των μικρών αναφορών σε κάθε χαρακτήρα, όταν πρωτοεμφανίζεται κάποιος από αυτούς δεν καταλαβαίνεις τι παίζει μαζί του.

 

 

πχ Όταν πρωτοεμφανίζεται ο δράκος δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν

 

 

Αλλά ταυτόχρονα είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα καθώς:

 

1) Προκαλεί στον αναγνώστη την επιθυμία να διαβάσει και άλλο καθώς και να πει "σιγά μωρέ, μικρά κομματάκια είναι, θα σταματήσω σε λιγάκι..." και το σε λιγάκι γίνεται 2-3-4 ώρες μετά.

2) Θυμίζει πραγματικότητα, καθώς ο "κομπάρσος" της μιας σκηνής γίνεται ο πρωταγωνιστής μιας άλλης

 

πχ η περίπτωση του Νικήτα

 

3) Αποδεικνύει πως άνθρωποι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους μπορούν από τις συγκυρίες να συναντηθούν, να μαλώσουν, να συμφιλιωθούν χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί ο συγγραφέας για "παρέμβαση", όλα αυτά έγιναν γιατί ο κάθε χαρακτήρας έπραξε όπως πίστευε και οι πράξεις τους τους έφεραν εδώ.

 

Μου άρεσε πολύ το βιβλίο, περιμένω πως και πως το επόμενο, αν και με χάλασε λιγάκι το τέλος

 

Ειδικά ο "θάνατος" της Χρυσσορόης, αν και φαινόταν από μακριά πως θα καταστρεφόταν αργά ή γρήγορα, περίμενα/ήλπιζα πως θα γινόταν στο δεύτερο μέρος, όχι στο πρώτο

 

 

Α, πέτυχα και κάτι λαθάκια. Ένα που μου χτύπησε πολύ στο μάτι είναι στις σελίδες 485-486. Λέει σε ένα σημείο:

Πρώτοι στη φάλαγγα οι γιοί του Ιλάριου

και μετά στην άλλη σελίδα στο τέλος του κομματιού

Ο αδερφός μου είναι ήδη πάνω και φρουρεί την περιοχή

. Μα καλά, μαζί δεν ήταν; Πότε χωρίστηκαν;

[Naroualis]

Αγοραστέ ψωμί, όπου να ‘ναι γκρεμίζεται ο φούρνος. Θυμήθηκα να γράψω κριτική για το Κοράκι.

 

Στρωθείτε, έχουμε δουλειά.

 

Καταρχήν, το απαραίτητο disclaimer. Επειδής ετούτο το γλεντάκι το διάβασα μάλλον τρεις φορές παραπάνω από τις προτεινόμενες (μια όταν το έγραφε ο Λευτέρης, κεφάλαιο-κεφάλαιο, μια όταν το διόρθωσε, μια ακόμη για τίποτε που να του είχε ξεφύγει και μια τις προάλλες τυπωμένο και με όλα του τα σεπρεπά), είναι λίγο δύσκολο να έχω άμεση γνώμη για το βιβλίο, να το κρίνω, όπως θα έκρινα ένα άλλο βιβλίο που να το έχω διαβάσει μόνο μια φορά, στην τελική του μορφή. Τούτου δοθέντος, θα εκφέρω κι εγώ τη γνώμη μου σχετικά με αυτό που έχω διαβάσει. Απλά θα έχετε στο μυαλό σας, ότι μπορεί κάτι απ’ όλα να το συγκρίνω υποσυνείδητα με την προηγούμενή του εικόνα και να μου φαίνεται καλύτερο.

 

Πάμε.

 

Ως αντικείμενο, το βιβλίο είναι κατ’ εμέ εξαιρετικό. Εξώφυλλο (λίγο πιο σκούρο απ’ ότι το περίμενα, αλλά χαλάλι) εξαιρετικό, επιμέλεια εξαιρετική, χάρτες, δεν το συζητώ (αν και είμαι με τον Κώστα στο ότι κόβονται στη μέση), ευανάγνωστη γραμματοσειρά και στα γλωσσάρια-ευρετήρια ό,τι θα μπορούσα να χρειαστώ. Ο όγκος του μπορεί να είναι εκ πρώτης όψεως τρομακτικός, αλλά όταν το τελειώνεις, έχεις την εντύπωση ότι έχεις διαβάσει πολύ περισσότερα και σε πολύ λιγότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες.

 

Για τη γλώσσα συντάσσομαι με τη Βάσω και το Μιχάλη. Ξέρεις ως αναγνώστης, κατανοείς ότι κάθε λέξη έχει τοποθετηθεί μελετημένα κι όχι για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί έτσι θα λειτουργήσει καλύτερα το ύφος. Μια προσωπική μου υποψία, με την έννοια ότι ο συγγραφεύς επιμένει να κρατάει σιγήν ιχθύος επ’αυτού είναι ότι υπάρχει μια μικρή τοσηδά πιθανότητα ο παντογνώστης αφηγητής να μην είναι ο Λευτέρης Κεραμίδας τελικά. Δεν ξέρω, φίλε Λευτέρη, τι λες εσύ, εγώ πάντως φερμάρω τη στιγμή που θα γλιστρήσει η λανθάνουσα γλώσσα σου για να σιγουρευτώ ότι έχω δίκιο.

 

Η ιδέα, τώρα. Εχμ, τι να πω. Το όλο θέμα αναφέρεται επαρκώςστο ιστολόγιο του συγγραφέα, αλλά θα ήθελα να το αναφέρω κι εγώ εδώ: πρόκειται για έναν σκελετό ιστορίας που μοιάζει με εκείνον της Επανάστασης του’21. Άνθρωποι που δεν ξέρεις από πού έρχονται, διαπρέπουν σε μια μάχη, και γέρνουν την παλάντζα της νίκης προς τα ‘δω ή προς τα ‘κει, κι ύστερα εξαφανίζονται και δεν ξανακούς γι’ αυτούς. Μια ιστορία δηλαδή αληθοφανής, από εκείνες με τις οποίες έχω κόλλημα τον τελευταίον καιρό.

 

(Σχετικά με αυτό και spam on: Προσωπικά δεν υποστηρίζω τη γνώμη ότι η πραγματικότητα δεν είναι λογοτεχνικά καλή. Αντίθετα θεωρώ ότι η λογοτεχνία είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας. Αν ο συγγραφέας είναι μάγκας, μια μη λογοτεχνική πραγματικότητα θα καταφέρει να την κάνει να φαίνεται και λογοτεχνικά ελκυστική. Κι εκεί, εγώ προσωπικά, επαναλαμβάνω, ξεχωρίζω τους καλούς από τους εξαιρετικούς λογοτέχνες και spam off.)

 

Η κοσμοπλασία είναι σφιχτή σε σημείο που πολλές φορές προβλέπεις τι πρόκειται να δεις, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί από την έκπληξη της αποκάλυψης. Υπάρχει όντως ένα θέμα με το «πού» και «πότε» γίνεται «τι» στην αρχή, αλλά από ένα σημείο κι ύστερα δεν κάθεσαι να το ψάξεις, απλά βουτάς μέσα στην ιστορία που σε αρπάζει από τα μούτρα και σε βουτάει μέσα στον κόσμο με το κεφάλι. Η μαγεία είναι υπόγεια δοσμένη, όχι στην πρώτη γραμμή, αλλά σαφώς διαφθείρουσα την Πλάση. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί μια φρέσκια οπτική γωνία στο χώρο, μιας και οι μάγοι είναι συνήθως καλοί ή κακοί από επιλογή. Εδώ αιτιολογείται η άποψη της λαϊκής αντίληψης ότι οι μάγοι είναι συνήθως κακοί. Δεν είναι κακοί άνθρωποι σε μεγαλύτερα ποσοστά από τους υπόλοιπους. Απλά η μαγεία είναι κάτι που λειτουργεί όπως η εντροπία. Στο τέλος θα κάνει το χάος να επικρατήσει. Οι ίδιοι οι Γιοι είναι φοβερά δραματική σύλληψη και το πόσο δραματική είναι μπορεί κανείς να το δει στην κουβέντα που κάνει ο Αλγεινός μετο Φιλάρετο κάποια στιγμή.

«Η μάνα μου πέθανε στη γέννα. Καμιά γυναίκα δε θα μπορούσε να αντέξει τον τοκετό μαζί με τη δική μου κατάρα,»

λέει ο Αλγεινός κι εγώ ανατριχιάζω στην ιδέα ότι ο συγγραφέας σκέφτηκε ακόμη κι αυτήν τη λεπτομέρεια.

 

Οι χαρακτήρες για μένα είναι από τα δυνατότερα σημεία του κειμένου. Λόγω του πλήθους τους αλλά και λόγω του ότι έτσι είναι ο τρόπος που διαβάζω, κάποια στιγμή τρεις κύρηδες, ο Πετρώνιος, ο Πορφύριος κι ο Πολυκράτης είχαν μπλεχτεί μέσα στο μυαλό μου, σε σημείο που ο καημένος ο Λευτέρης τραβούσε τα μαλλιά του. Τότε κατάλαβα ότι ήξερα ποιος είναι ποιος, απλά δε θυμόμουν τα ονόματά τους. Ήξερα ότι

ο χοντρούλης με τα ιδρωμένα χέρια και την αξιοπρέπεια είναι ο Πολυκράτης κι ο Πετρώνιος είναι ο γλίτσης πατέρας του Ιεροκλή, που πάντρεψε την κόρη του στα ξένα

. Κατόπιν της επιφοιτήσεως αύτης, άρχισα να θυμάμαι και τα ονόματά τους.

 

Αγαπημένος μου χαρακτήρας…; Χμ. Νομίζω ότι μ’ όλη του την αφέλεια, προτιμώ τον Φιλάρετο και κάποιες φορές τον Αλγεινό (οποία έκπληξις, ε; ) και τον Πολυκράτη. Και με συγκινεί κι ο Αμπνταρατζάνα.

 

Αυτά τα ολίγα. Όχι και πολλά αρνητικά αλλά εντάξει, δεν είμαι αντικειμενική και το δήλωσα εξαρχής. Καλές πωλήσεις και καλή συνέχεια (είναι, γιατί έχω διαβάσει τα πρώτα κεφάλαια του δεύτερου βιβλίου, ζήλια σας :Ρ).

Edited January 4, 2011 by Naroualis

[Tiessa]

[...] έχω διαβάσει τα πρώτα κεφάλαια του δεύτερου βιβλίου, ζήλια σας :Ρ).

 

Αργχ! Εντάξει, άμα είναι μόνο για τα πρώτα κεφάλαια δε ζηλεύουμε πολύ.

[Electroscribe]

Ευχαριστώ πολύ, παιδιά, για την ανάγνωση και που κάνετε τον κόπο να πείτε τη γνώμη σας.

 

Μικροδιευκρινίσεις:

 

Υπάρχει κάτι το παράλογο σ’ αυτόν τον κόσμο, οι γυναίκες απουσιάζουν από τις μηχανορραφίες. Γιατί;

 

Περιγράφω μια περίοδο στην οποία δεν υπάρχουν γυναίκες στην αυλή της συγκεκριμένης χώρας οι οποίες να έχουν και την επιθυμία και τη δυνατότητα να αναμιχθούν σε δολοπλοκίες. Είναι εσκεμμένο και ουσιώδες στη σύλληψη της ιστορίας. Και σίγουρα είναι ίδιον του τόπου και του χρόνου, όχι του κόσμου γενικώς.

 

Γιατί χρησιμοποίησες τον όρο φαμακός με αυτό τον τρόπο; Έξυπνο φυσικά!

 

Φαρμακούς έλεγαν οι αρχαίοι εκείνους που παρασκεύαζαν "φάρμακα", δηλαδή φίλτρα. Εκείνη την εποχή, δεν είχε ακόμη προκύψει ο όρος "φαρμάκι" και χρησιμοποιούσαν την ίδια λέξη και για το φάρμακο και για το δηλητήριο (μην ξεχνάμε ότι η ίδια ουσία μπορεί ανάλογα με τη δοσολογία να έχει και τις δυο επιδράσεις στον οργανισμό). Ο όρος "φαρμακεία" είναι επίσης ιστορικός κι έχει να κάνει με τα αμιγώς (ψευο)μαγικά παρασκευάσματα.

 

 

Α, πέτυχα και κάτι λαθάκια. Ένα που μου χτύπησε πολύ στο μάτι είναι στις σελίδες 485-486. Λέει σε ένα σημείο:

Πρώτοι στη φάλαγγα οι γιοί του Ιλάριου

και μετά στην άλλη σελίδα στο τέλος του κομματιού

Ο αδερφός μου είναι ήδη πάνω και φρουρεί την περιοχή

. Μα καλά, μαζί δεν ήταν; Πότε χωρίστηκαν;

 

Λοιπόν... ευτυχώς που το προσδιόρισες και δε με ρώτησες γενικά, γιατί θα σου έλεγα με πολλή υπερηφάνια πως ήταν ένα λάθος που το διόρθωσα

 

Αν προσέξεις, υπάρχει μια ακόμη σκηνή, πριν από αυτές τις δυο, στην οποία είναι παρών μόνο ο ένας αδερφός. Δηλαδή, πρόσεξα σε κάποια φάση των διορθώσεων πως αρχικά ήταν και οι δυο κάτω, ενώ μετά ο ένας κάτω κι άλλος πάνω. Διόρθωσα λοιπόν την αρχή για να γίνει ίδια με το τέλος. Αλλά ξέχασα τη μέση Οπότε ο ένας αδερφός αρχικά λείπει, μετά εμφανίζεται με θαυματουργό τρόπο και στο τέλος εξαφανίζεται ξανά δια μαγείας και επιστρέφει στη θέση του. Και παραδόξως είσαι ο μόνος που το αντιλήφθηκε (ή ο μόνος που έκανε τον κόπο να το αναφέρει - αν έχεις κι άλλα λαθάκια που θυμάσαι, παρακαλώ πες τα - επίσης, αν θες, πες τι σε χάλασε στο τέλος εκτός από αυτό που ήδη ανέφερες - δεκτά και ΡΜ).

[Διγέλαδος]

Επιτέλους το τελείωσα!!

 

Καλά Λευτέρη, τι είναι αυτό που έχεις γράψει; Όχι, απλώς ταινίες βγάζεις από το ένα βιβλίο σου, αλλά σειρές ολόκληρες.

 

Το λεξιλόγιο σου ήταν μάθημα για μένα. Και μου φαίνεται κατόρθωμα που δεν επανέλαβες έστω και μια φορά μια δύσκολη λέξη/φράση.

 

Χάθηκα κι εγώ λίγο με το χρόνο που περνούσε ανάμεσα σε δυο κεφάλαια ή υποκεφάλαια. Έχω δυο περιπτώσεις που μου είχε μείνει η απορία. Νομίζω και οι δυο έχουν αναφερθεί πιο πάνω, αλλά θα τις επαναλάβω.

 

Η πρώτη είναι, δεν κατάλαβα πόσος χρόνος πέρασε από τότε που έφυγε ο Αργυρός από την πατρίδα του μέχρι τη στιγμή που ξανασυνάντησε τον Χανσίκο. Και μετά πόσος χρόνος πέρασε από τότε που πήραν τον Ιεροκλή (στα μπουντρούμια) και αποχαιρέτησε ο πατέρας του την κόρη του που έφευγε με τα πλοία μέχρι που ο Αργυρός βρήκε τον Ιεροκλή. Αργοτέρα και στις δυο περιπτώσεις κατάλαβα ότι πέρασε αρκετός χρόνος. Αλλά όταν διάβαζα τη συνέχεια μετά από το κάθε συμβάν (που σου ανέφερα), αναρωτιόμουν, τί έγινε τώρα; δεν συνεχίζεται ο χρόνος κανονικά; πηδήξαμε χρόνια και δεν κατάλαβα;

 

Επίσης πόσοι χαρακτήρες είναι αυτοί παιδί μου; Συνέχεια γνώριζα καινούριους και καινούριους. Κι έπρεπε να μαθαίνω τα ονόματά τους. Ευτυχώς που δεν ονόμασες έναν - έναν και τους 10 του Αργυρού Να φανταστείς σε κάποια φάση που ειχα αφήσει το βιβλίο για καμιά εβδομάδα και ήμουν στις τελευταίες 100 σελίδες, είχα πια μπερδευτεί με τα ονόματα και δεν ήξερα ποιος ήταν ποιος! Νομίζω ότι έφταιγε ότι κάποια ονόματα έμοιαζαν: Μελέτιος - Μελίρρυτος (αυτά τα δυο τα μπέρδευα συνέχεια) Δεν είμαι καλός με τα ονόματα. Έπρεπε να είχε τόσους σύμβουλους ο αυτοκράτωρας; Τι σου φταίω; χαχα.

 

Καλά μιλώντας για τους συμβούλους τώρα, πόσες δολοπλοκίες πια γίνονταν; Χάθηκα! Ο καθένας είχε ένα δικό του προσωπικό σχέδιο! Μήπως να μας έφτιαχνες μια σούμα για το τι σχεδιάζε ο καθένας και τι έκανε; Καλή ιδέα για αρχή του επόμενου βιβλίου

(Είναι τόσες πολλές που μαθαίναμε μέχρι και τη δολοπλοκία κάποιου τύπου που πήγαινε στη μονή που ήταν και ο Φιλάρετος, μέχρι που συνάντησε και τον Φιλάρετο. Εκεί έριξα πολύ γέλιο όμως για την ειρωνεία. Χαχα)

 

 

Επίσης πολλοί λαοί. 150 σελίδες πριν το τέλος, έλεγα εντάξει φτάνουμε προς το τέλος. Θα αρχίσουμε να κλείνουμε. Τσα να και οι Δηώτες. Έπρεπε να μάθουμε και για αυτούς, για τον πολιτσμό τους, τις παραδόσεις τους, τα ντυσίματά τους (btw πολύ προσεγμένες οι ομοιότητες με τους Πέρσες, μπράβο). Και λέω οκ, φτάνουμε προς το τέλος του βιβλίου, σχεδόν στον επίλογο. Δεν θα έχουμε κι άλλους. Και μετά ξαφνικά εμφανίστηκαν από το πουθενά οι Περατινοί! Όοοοχι..

 

Δεν είχε πολλές συγκινήσεις το βιβλίο (κρίμα), αλλά είχε πολλές κορυφώσεις. Οι οποίες στηρίζονταν περισσότερο στις μάχες. Για μένα τα αγαπημένα μου σημεία είναι η

τελευταία

μάχη των 10 μαζί με τον Αργυρό. Το βασανισμό ενός συγκεκριμένου χαρακτήρου και με τον τρόπο που πείσθηκε να καταδώσει κάποιον άλλον. Ονόματα δεν λέμε. Η μάχη του Φιλάρετου με τον Γεώταυρο γιατί είναι η πρώτη του μεγάλη μάχη. Γενικά οι μάχες του Αργυρού μου άρεσαν πάρα πολύ, ειδικά προς το τέλος όντως τα έδωσε όλα, και είμαι σίγουρος από το μουστάκι του δεν τσαλακώθηκε ούτε μια τρίχα. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας by far.

 

Πρόσεξα ότι το βιβλίο σου κάνει κάποια διαλείμματα. Δεν θα τα έλεγα κοιλιές γιατί δεν κρατάνε πολλές σελίδες. Όπως για παράδειγμα ο τοξότης - sniper - πατέρας που σημάδευε μόνος του τους τραμπούκους πάνω στα άλογα τους που πήγαιναν από χωριό σε χωριό. Υπήρχε λόγος; Πολύ όμορφη περιγραφή φυσικά.

 

Προς το τέλος σε ανυποψίαστο χρόνο μας εμφανίζεις τη πραγματική φύση των Γιων της Στάχτης. Εκεί έμεινα. Ουάου. Κανονικοί

X-Men

. Καλά περίμενες τόσες σελίδες για να μας περιγράψεις μια τόση μεγάλη λεπτομέρεια; Ο Μιχάλης μου είπε ότι βιάστηκες κι όλας! :| Και λόγω των υπερ-δυνάμεων τους θα περίμενα να έπιαναν μεγαλύτερο χώρο στο βιβλίο και να επηρέαζαν ακόμα πιο πολύ την έκβαση της ιστορίας. Εδώ όμως φαίνεται ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα και ότι έχει σημασία η ραδιουργία του κάθε ανθρώπου.

 

Εν κατακλείδι,

Ο Όργουελ έγραψε (στην ιστορία "Βιβλία εναντίον τσιγάρου") ότι δουλεύοντας αρκετό καιρό σε βιβλιοπωλείο κατάλαβε ότι οι αναγνώστες θέλουν ένα βιβλίο για να ξεχνιούνται, ένα βιβλίο για να χαλαρώνουν. Ή αν ήταν στην Ελλάδα, ένα βιβλίο για την παραλία κοινώς. Αυτά πουλιούνται πολύ. Το βιβλίο του Λευτέρη δεν είναι από αυτά. Είναι βιβλίο για απαιτητικούς αναγνώστες. Μπορεί να μην ικανοποιήσει τις μάζες και να μη γίνει best-seller, αλλά κάλλιστα μπορεί να πάρει μια άξια θέση στη βιβλιοθήκη των ανθρώπων που εκτιμούν τη Λογοτεχνία. Μου πήρε πολύ χρόνο να το διαβάσω, αλλά άξιζε. Αλλά μην το ξανακάνεις Λευτέρη

 

Ευχαριστώ πολύ για το ταξίδι και το άνοιγμα των ματιών μου για καινούρια πράγματα. Ακόμα και για εκείνες τις σοφίες που πετούσανε μερικές φορές οι ήρωες (κυρίως ο Αργυρός) που κάνει το χαρακτήρα τόσο πιστευτό, ότι πραγματικά έζησε τόσα χρονιά για να μάθει κάτι τέτοιο από εμπειρία. Για παράδειγμα μια ατάκα που τώρα θυμάμαι και γράφω την παράφραση "Όταν μια αυτοκρατορία δεν έχει φαντασία (ή τη λαχτάρα για δόξα) να βγάζει καινούρια ονόματα για τους βασιλείς και επαναλαμβάνει το όνομα του τελευταίου αυτοκράτορα, βάζοντας ένα νούμερο από δίπλα, τότε σημαίνει ότι έχει αρχίσει να φθίνει" (κάπως έτσι)

Edited January 16, 2011 by Διγέλαδος

[Παρατηρητής]

Δεν είχε πολλές συγκινήσεις το βιβλίο (κρίμα), αλλά είχε πολλές κορυφώσεις. Οι οποίες στηρίζονταν περισσότερο στις μάχες. Για μένα τα αγαπημένα μου σημεία είναι η

τελευταία

μάχη των 10 μαζί με τον Αργυρό. Το βασανισμό ενός συγκεκριμένου χαρακτήρου και με τον τρόπο που πείσθηκε να καταδώσει κάποιον άλλον. Ονόματα δεν λέμε. Η μάχη του Φιλάρετου με τον Γεώταυρο γιατί είναι η πρώτη του μεγάλη μάχη. Γενικά οι μάχες του Αργυρού μου άρεσαν πάρα πολύ, ειδικά προς το τέλος όντως τα έδωσε όλα, και είμαι σίγουρος από το μουστάκι του δεν τσαλακώθηκε ούτε μια τρίχα. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας by far.

 

 

 

 

Ο Όργουελ έγραψε (στην ιστορία "Βιβλία εναντίον τσιγάρου") ότι δουλεύοντας αρκετό καιρό σε βιβλιοπωλείο κατάλαβε ότι οι αναγνώστες θέλουν ένα βιβλίο για να ξεχνιούνται, ένα βιβλίο για να χαλαρώνουν. Ή αν ήταν στην Ελλάδα, ένα βιβλίο για την παραλία κοινώς. Αυτά πουλιούνται πολύ. Το βιβλίο του Λευτέρη δεν είναι από αυτά.

 

Το επόμενο όμως θα είναι. Και θα φέρει τον τίτλο : Γλάρος σε Άγριο Γαλάζιο για να το διαβάζουμε και στην παραλία.

 

Τι δεν είχε το βιβλίο; Συγκινήσεις; Α με συγχωρείς αλλά εδώ θα διαφωνήσω κάθετα. Ακόμα δεν το έχω τελειώσει (50 σελίδες μου έχουν μείνει) κι όμως έχω βουρκώσει ήδη τρεις φορές μέχρι στιγμής. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις μάχες. Αυτές τις ζούσα. Πρέσφιλντ σου λέει μετά!

Ποιος σου άρεσε; Ο Αργυρός; Φιλάρετος ρε μούτρο! Ο αγαπημένος μου ήρωας τον οποίο μάλιστα τοποθετώ άνετα στους τρεις καλύτερους του Φανταστικού.

Όσο για τον Πιτυεα (τον τοξότη που ανέφερες) ναι ρε γαμώτο, κι εγώ ήθελα περισσότερα... Τι κεραμίδα ήταν κι αυτή;

Edited January 16, 2011 by Παρατηρητής

[Naroualis]

Ο ντάντης του Υέτιου ήτο ο τοξότης. Ο Πιτυέας.

[Παρατηρητής]

 

Ο ντάντης του Υέτιου ήτο ο τοξότης. Ο Πιτυέας.

 

 

ε μα με τόσα ονόματα... Τύφλα να ΄χει το Σιλμαρίλλιον!

[Nihilio]

Παρατηρητή, είσαι βαμένος Τολκιενικός και σου άρεσε ο Φιλάρετος, οι Χαουαουρντικοί γουστάρουμε Αργυρό.

Και κάπου εδώ υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον συγγραφέα που έχει χαρακτήρες που γεφυρώνουν τα χάσματα των οπαδών του genre

[Διγέλαδος]

Τι δεν είχε το βιβλίο; Συγκινήσεις; Α με συγχωρείς αλλά εδώ θα διαφωνήσω κάθετα. Ακόμα δεν το έχω τελειώσει (50 σελίδες μου έχουν μείνει) κι όμως έχω βουρκώσει ήδη τρεις φορές μέχρι στιγμής.

 

Ίσως θα ήθελα το κάτι παραπάνω..

 

Ποιος σου άρεσε; Ο Αργυρός; Φιλάρετος ρε μούτρο! Ο αγαπημένος μου ήρωας τον οποίο μάλιστα τοποθετώ άνετα στους τρεις καλύτερους του Φανταστικού.

Γούστα είναι αυτά! Ο Φιλάρετος είχε υπερδυνάμεις ενώ ο Αργυρός είναι ένας θνητός. Είναι ο Μπάτμαν.

 

 

 

Ο ντάντης του Υέτιου ήτο ο τοξότης. Ο Πιτυέας.

 

ναι μου το είπε ο Λευτέρης. Αλλά το έχασα κάπου.. :S Πρέπει να αναφέρθηκε πολύ μετά..

 

Παρατηρητή, είσαι βαμένος Τολκιενικός και σου άρεσε ο Φιλάρετος, οι Χαουαουρντικοί γουστάρουμε Αργυρό.

Και κάπου εδώ υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον συγγραφέα που έχει χαρακτήρες που γεφυρώνουν τα χάσματα των οπαδών του genre

Εγώ είμαι τολκιενικός και χαουαρντικός πάντως. Αλλά είμαι και sci-fiκός και με έκανε δικό του με τους συντρόφους του Προφήτη (που θυμιζαν εκείνο το genre) Άρα όντως το πέτυχε!

Edited January 16, 2011 by Διγέλαδος

[Παρατηρητής]

Παρατηρητή, είσαι βαμένος Τολκιενικός και σου άρεσε ο Φιλάρετος, οι Χαουαουρντικοί γουστάρουμε Αργυρό.

Και κάπου εδώ υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον συγγραφέα που έχει χαρακτήρες που γεφυρώνουν τα χάσματα των οπαδών του genre

 

κι όμως ο Φιλαρετος δεν είναι καθόλου τολκινικός ήρωας. Θα έλεγα πως έρχεται πιο κοντά στους μύθους των Αρχαίων Ελλήνων, κάτι σε ημίθεος. Άλλωστε ο Λευτέρης δεν είναι καθόλου φαν του Τόλκιν και το γνωρίζω πολύ καλά. Επίσης, ο Φιλάρετος θα μπορούσε να είναι τζορντανική επιροή (βλέπε Τροχός του Χρόνου), μιας και έχει πολλές ομοιότητες με τον Ραντ Αλ Θορ (όχι μόνο τα κόκκινα μαλλιά). Και πάλι όμως ο Λευτέρης δεν έχει διαβάσει Τζόρνταν, οπότε ο Φιλάρετος δεν προήλθε από κάποιο σύγχρονο φάνταζι.

Και φυσικά ο Αργυρός (αν και προτιμώ το αυθεντικό του όνομα) είναι ένας πραγματικά αξιομνημόνευτος ήρωας. Όμως η πορεία του Φιλάρετου στην ιστορία, τον κάνει και ξεχωρίζει. Μου άρεσε πολύ αυτό το coming of age το οποίο ο Λευτέρης το σέβεται απόλυτα. Σε πολλά βιβλία του φανταστικού έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος ώστε να δικαιολογήσει το ρόλο του ήρωα, στην περίπτωση του Φιλ όμως φαίνεται ουσιαστικά και μάλιστα ένα ελληνόπουλο της γενιάς μας μπορεί να ταυστιστεί με αυτόν (βαπτιζόμαστε Χριστιανοί παρά τη θέληση μας και στην πορεία αμφισβητούμε και ανακαλύπτουμε τον πραγματικό κόσμο σαν τον Φιλάρετο που τον μεγαλώνουν σε μοναστήρι μέχρι που... ξέρετε τι γίνεται μετά).

Φιλάρετος=λατρεία

[Διγέλαδος]

Αργυρός 4 Ever:

 

[Διγέλαδος]

Επίσης ξέχασα να πω ότι ναι μεν σε άλλα βιβλιοπωλεία είδα το βιβλίο στην κατάλληλη θέση (στα ράφια του φανταστικού), στον Ελευθερουδάκη το είδα στον όροφο με τα παιδικά - εφηβικά βιβλία. Το είπα στις υπαλλήλους, αλλά είπανε από τη στιγμή που ο Πατάκης τα βάζει σε αυτήν την κατηγορία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Edited January 17, 2011 by Διγέλαδος

[Mors Planch]

Παρατηρητή, είσαι βαμένος Τολκιενικός και σου άρεσε ο Φιλάρετος, οι Χαουαουρντικοί γουστάρουμε Αργυρό.

Και κάπου εδώ υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον συγγραφέα που έχει χαρακτήρες που γεφυρώνουν τα χάσματα των οπαδών του genre

 

Ε κι εγώ ψηφίζω Χρυσορρόη δαγκωτό.

[Παρατηρητής]

Επίσης ξέχασα να πω ότι ναι μεν σε άλλα βιβλιοπωλεία είδα το βιβλίο στην κατάλληλη θέση (στα ράφια του φανταστικού), στον Ελευθερουδάκη το είδα στον όροφο με τα παιδικά - εφηβικά βιβλία. Το είπα στις υπαλλήλους, αλλά είπανε από τη στιγμή που ο Πατάκης τα βάζει σε αυτήν την κατηγορία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

 

Και στον ίδιο τον Πατάκη αν πας, στα παιδικά το έχουν. Κάπου ανάμεσα στον Μικρό Ναίτη και τον Τριγωνοψαρούλη, χουχουλιάζει το παιδικό παραμυθάκι "Κοράκι σε Άλικο Φόντο"...

[Tiessa]

Παρατηρητή, είσαι βαμένος Τολκιενικός και σου άρεσε ο Φιλάρετος, οι Χαουαουρντικοί γουστάρουμε Αργυρό.

Και κάπου εδώ υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον συγγραφέα που έχει χαρακτήρες που γεφυρώνουν τα χάσματα των οπαδών του genre

 

Χα, έχεις απόλυτο δίκιο. Γι αυτό εμένα μου άρεσαν και οι δυο.

[Electroscribe]

Όπως έχω πει και σε ΡΜ: Τίποτε άλλο δε δείχνει καλύτερα πως σου έκανε εντύπωση ένα βιβλίο, από τη διάθεση να συζητήσεις γι' αυτό.Κι ησυγκεκριμένη συζήτηση που έχει ξεκινήσει τώρα, είναι από τα καλύτερα κομπλιμέντα για έναν συγγραφέα.

 

Οπότε, μην ενοχλείστε. Συνεχίστε, συνεχίστε

 

(για τις απορίες, θα επανέλθω)

[Παρατηρητής]

Όπως έχω πει και σε ΡΜ: Τίποτε άλλο δε δείχνει καλύτερα πως σου έκανε εντύπωση ένα βιβλίο, από τη διάθεση να συζητήσεις γι' αυτό.Κι ησυγκεκριμένη συζήτηση που έχει ξεκινήσει τώρα, είναι από τα καλύτερα κομπλιμέντα για έναν συγγραφέα.

 

Οπότε, μην ενοχλείστε. Συνεχίστε, συνεχίστε

 

(για τις απορίες, θα επανέλθω)

 

Θρύλε θεέ μου,

Φιλάρετε μου!

 

 

Είναι τρελός,

είναι τρελός ο Αργυρός

είναι τρελός ο Αργυρός

[Zaratoth]

Αργυρέ, θεέ, πάρε την ΠΑΕ!

[Παρατηρητής]

Λοιπόν... το τελείωσα.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα συναισθήματα που μου άφησε το βιβλίο. Προς το παρόν θα αρκεστώ σε μία μόνο λέξη: έπος

Edited January 19, 2011 by Παρατηρητής
ορθογραφικά...

[Big Fat Pig]

Λοιπόν... το τελείωσα.[...]

 

 

Κι εγώ. Από χθες.

Θα επανέλθω πιο αναλυτικά, κυρίως για να μαζέψει γνώμες και απόψεις ο Λευτέρης, γιατί είναι ένα βιβλίο που συστήνω κι εγώ στους φίλους της fantazy.

 

 

Μελέτιος FTW!

[Big Fat Pig]

Επανήλθα.

Πρώτα απ' όλα συγχαρητήρια και μπράβο στο Λευτέρη που έκανε και ολοκλήρωσε, και με επιτυχία και εντυπωσιακά, το πρώτο βήμα ενός δύσκολου και φιλόδοξου έργου.

 

Το διάβασα λοιπόν κι εγώ, και τώρα που πέρασαν λίγες μέρες και μερικά βιβλία από τότε, ας πω και 'γω ένα-δυο πράγματα. Ψέμα. Τελικά έγραψα μπόλικα -πιθανόν φλύαρα- αλλά ελπίζω τουλάχιστον να είμαι αρκούντως αναλυτικός, ιδιαίτερα αν αυτό πρόκειται να βοηθήσει το Λευτέρη.

 

Αλλιώς, αρκεί μόνο να πω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο εντυπωσιακά μελετημένο. Ότι είναι η έναρξη μιας επικής ιστορίας με πολλές υποσχέσεις. Γραμμένης με μαεστρία. Ολοκληρωμένος κόσμος, εξαιρετικό σύστημα μαγείας, αρκετοί ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Μικρές δόσεις μυστηρίου και πλοκή πυκνή και ζουμερή. Της αξίζει δικαιωματικά μία θέση στις βιβλιοθήκες μας. Σίγουρα έχει κάποιες ατέλειες που όμως δεν είναι τόσες ή τέτοιες που α) να μην διορθώνονται στη συνέχεια και β) να με κάνουν να μην ευχαριστηθώ την ανάγνωσή της.

 

Τα παρακάτω δεν είναι βέβαια κριτική ή παρουσίαση απλά κάποιες σκέψεις που θα μπορούσα να στείλω απ' ευθείας στο Λευτέρη αλλά νομίζω ότι εδώ, δημόσια, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να γίνει λίγη συζήτηση εποικοδομητικής φύσης.

 

 

 

Ο κόσμος που στήθηκε (γεωγραφικά-πολιτικά-κοινωνικά) είναι νομίζω τέλειος, χωρίς κενά, με την ιστορία του, τις παραδόσεις, τις φιλοδοξίες και τις βλέψεις των πολλών λαών. Όλα λειτουργούν και λειτουργούν λογικά.

 

Για τους λαούς που εμφανίζονται ισχύουν τα ίδια. Μην επαναλαμβάνω άλλους. Περιμένω βέβαια με αγωνία τα νέα της Στέπας.

 

Η μαγεία είναι από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου. Αν και συγκρατημένη (προς το παρόν) φαίνεται ότι παίζει καθοριστικό ρόλο και η χρήση ή η μη χρήση της είναι στενά συνδεδεμένη με τα όσα συμβαίνουν στην Πλάση. Γενικά φαίνεται να έχει σαν πηγή της την ίδια τη φύση (φαρμακοί, φαρμακολύτες, θηρία, τελέσματα) αλλά μάλλον το πράμα δεν τελειώνει εδώ αφού υπάρχει η σκηνή με την προσευχή όπου θεραπεύεται το χωριό αλλά και η (παραλίγο) σύγκρουση του Υέτιου με τους Γιούς. Από αυτές τις δύο σκηνές, διακρίνω υπόσχεση για ενδιαφέρουσες εξελίξεις και αποκαλύψεις για τους μοναχούς, και ίσως το Δημιουργό αλλά και το ρόλο της θρησκείας γενικότερα.

 

Πάνω σε αυτό το άψογο σκηνικό στήνεται και μια ωραία ιστορία με πλοκές επί πλοκών (δεν διαφεύγει τίποτα του συγγραφέα). Βέβαια διαβάσαμε μόνο την αρχή. Μοιραίο το ότι όλα μένουν ανοιχτά αν και νομίζω ότι όλες οι επιμέρους πλοκές κλείνουν όπως αρμόζει σε μια ν-λογία ώστε να μη μένουμε ξεκρέμαστοι. Μόνη εξαίρεση ίσως η ιστορία του Φιλάρετου, που ναι μεν κλείνει ένα μικρό κομμάτι αλλά δεν ολοκληρώνει κάτι, ο ήρωας δε φαίνεται να φτάνει κάπου ικανοποιητικά, ενώ δεν αφήνει και κάποια συγκεκριμένη υπόσχεση για αργότερα.

 

Ίντριγκες και μηχανορραφίες μπόλικες. Όμως (παραδόξως για το όλο σκηνικό της Νεάπολης) προδοσία δεν είχε το μενού, όπως θα περίμενα (εγώ τουλάχιστον). Η κινητήρια δύναμη πίσω από όλες τις μηχανορραφίες φαίνεται ότι είναι η φιλοδοξία ή ο πατριωτισμός. Έλειψε λίγο το απλό, ανθρώπινο (και πολλές φορές φαινομενικά αδικαιολόγητο) πάθος. Και ναι γιατί όχι και λίγο αλατοπίπερο. Σεξ, έρωτας; Κάτι. Αυτό το τελευταίο γενικά έλειψε (είναι κι αυτός ο όρκος του Φιλάρετου πανάθεμά τον).

 

Οι μάχες, αρκετές και καλογραμμένες πιστεύω. Αγαπημένη μου πάντως είναι η αρχική μάχη (όπως και όλη η σεκάνς) του Αράι Μονγκ στην εισαγωγή. Αυτή που μου άρεσε λιγότερο ήταν η τελική μάχη Γιών-Δράκου. Μου φάνηκε ότι είχε διαδικαστικό χαρακτήρα και έλειψε το "επικό". Η εικόνα του Φιλάρετου να τρέχει πάνω στη ράχη του θηρίου ήταν όμορφη αλλά τελικά αυτό ήταν όλο κι όλο. Πάντως αν και οι μάχες ήταν μπόλικες δεν λειτούργησαν ποτέ σε βάρος του ρυθμού της αφήγησης και το κυριότερο υπήρχαν σε λογικά σημεία της ιστορίας‧ δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός.

 

Ο ρυθμός ήταν πολύ καλός. Γρήγορος όσο έπρεπε, δεν με άφησε να βαρεθώ ούτε στιγμή ακόμα κι όταν βομβαρδιζόμουνα από πληροφορίες. Ως προς αυτό όμως έχω δύο ενστάσεις.

 

Η μία αφορά τον επίλογο και το απόσπασμα με τους Κουβράτους. Εκεί σταμάτησα. Ήμουν 4-5 σελίδες πριν το τέλος κι όμως κοντοστάθηκα.

 

Η δεύτερη ίσως να μην αφορά το ρυθμό της αφήγησης όσο τη "σύνθεση" των επιμέρους πλοκών του βιβλίου συνολικά. Άργησε να μπει στο θέμα.

Διάβασα δύο εισαγωγές. Μία την κανονική "Απαρχές Παράλληλων Βίων" και μία το πρώτο κεφάλαιο "Στρεβλά Σχέδια". Μετά μέχρι να ζεσταθεί το πράμα και να ξεκινήσει η ουσιαστική δράση είχα φτάσει λίγο πριν τις 200 σελίδες, που σε ένα βιβλίο των 550, νομίζω είναι λίγο αργά. Όχι ότι κουράστηκα. Διάβασα και άνετα και ευχάριστα μέχρι εκεί. Όμως αυτή η -κατά τη γνώμη μου- καθυστέρηση με έκανε να μην έχω σαφή στόχο για το που πάει το βιβλίο αλλά και η 4-λογία γενικότερα. Ποιός ήταν ο στόχος των ηρώων; Επιπλέον κάποια πράγματα εμφανίστηκαν αργά (π.χ. Δηώτες - Δράκος) με αποτέλεσμα να συνεισφέρουν στην αρχική σύγχυση.

 

Σε σχέση τώρα με το που πάει η ιστορία, μου έλειψε ο "αρχικακός" για να το πω κι έτσι. Η Παντεθνής, ο κόμης και ο Αράλδος ήταν τελικά λίγοι, οι Δηώτες και ο Δράκος ήρθαν αργά ενώ δεν αγχώθηκα ιδιαίτερα ότι θα επικρατήσουν. Ο Φιλάρετος κι ο Αργυρός (κι εγώ προτιμώ το κανονικό του όνομα) τους "είχαν". Να φταίει που δεν είδαμε κάποιον σημαντικό, για τους πρωταγωνιστές, χαρακτήρα να σκοτώνεται; Μόνο οι Δέκα αλλά αυτοί ήταν εκ φύσεως απρόσωποι.

 

Υποθέτω ότι ο πραγματικός αρχικακός είναι ο Τεγκούς Ογιούν ενώ δεν ξεχνάω το μυστηριώδες αφεντικό του Βοτάνειου. Αν είναι αλήθεια θα ήθελα να δω λίγο τόσο δα παραπάνω τον πρώτο. Να νιώσω λίγο από την απειλή που εκπροσωπεί (γιατί όλα μέχρι τώρα είναι κατά δήλωση του γιού του) ώστε να συμμεριστώ την αγωνία του Αράι Μονγκ. Ο δεύτερος αποτελεί μυστήριο και είμαι παραπάνω από ΟΚ με αυτό. Εναλλακτικά συμβιβάζομαι με πιο δραματική απειλή από Κόμη/Παντεθνή/Αράλδο ή/και Δράκο/Δηώτες.

 

Οι χαρακτήρες. Είναι όλοι ενδιαφέροντες με ιστορία και επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Όμως κάπως λειψούς σε πάθος τους βρήκα και μιλάω ειδικά για δύο από τους τρεις πρωταγωνιστές. Περιέργως "αγάπησα" περισσότερο κάποιους δευτερεύοντες όπως το Μελέτιο, τον Υέτιο και τον Πολυκράτη. Ειδικά ο τελευταίος έχει μία εξαιρετική σκηνή (τη σύγκρουση με τον Αμφίλογχο) που από μόνη της τον σκιαγραφεί τέλεια και σε βάθος. Πολύ καλή. Ο Μελίρρυτος με μπέρδεψε. Αρχικά εμφανίζεται ως αμέτοχος, στη συνέχεια όταν γιατρεύεται (πως ξέραμε ότι "έπασχε", υπό κακόβουλη επίδραση; )δηλώνει ότι επέστρεψε αλλά δεν κάνει και τίποτα σπουδαίο από το να έχει μία περίεργη εμπειρία (με το ξόανο; Πρέπει να το ξαναδώ αυτό το σημείο.) και στο τέλος ενώ είχε κάθε λόγο να λάβει από μόνος του την απόφαση για τους Αγνούς, τελικά φαίνεται να το κάνει για χάρη της κόρης του προκειμένου να την καλοπαντρέψει. Λίγο αδύναμο μου φάνηκε. Θα μπορούσε να είναι χειρισμός εκ μέρους του; Ίσως, αλλά δε φάνηκε.

 

Ο Φιλάρετος, παρουσιάζεται πολύ σωστά, σχεδόν έρμαιο της άγνοιας για τη φύση του και το πεπρωμένο του. Με έπεισε και τον παρακολούθησα άνετα. Πίστεψα ότι η ιδιαιτερότητά του θα είχε να κάνει πιο πολύ με την αρχική σκηνή με τα ζώα και λιγότερο με την ωμή δύναμη που πηγάζει από οργή/μίσος (κατάλαβα καλά; ) Και ένα σκοτεινό σημείο για μένα (πρέπει να το ξαναδιαβάσω) είναι ότι δεν κατάλαβα πώς επέστρεψε στη ζωή ή πώς δεν πέθανε. Ήταν κάποιου είδους παρέμβαση ή ήταν άλλη μία εκδήλωση των δυνάμεών του; Εντάξει, δεν είναι πολύ σημαντική η απορία και δεν την αξιολογώ (ακόμα) γιατί πιστεύω ότι θα καλυφθώ στα επόμενα βιβλία. Άλλωστε στο σημείο εκείνο διάβαζα λίγο πιο γρήγορα καθότι είχαμε τις απανωτές κορυφώσεις!

 

Η Χρυσορρόη άψογη. Και ως χαρακτήρας και ως σύλληψη. Άσε που μας χάρισε κι ένα από τα ωραιότερα αποσπάσματα του βιβλίου. (Ναι, αυτό που έχει και στο αυτί του εξωφύλλου.)

 

Ο Αράι Μονγκ ήταν γενικά εντάξει. Λίγο πάθος παραπάνω δε θα με πείραζε και λίγο πιο ξεκάθαρα ήθελα τα κίνητρά του. Κατά τα άλλα είναι αξιότατος ήρωας. Και δεινός πολεμιστής!

 

Και μία παρατήρηση εδώ. Προτιμώ τον Αράι Μονγκ από τον Αργυρό. Γιατί τον πρώτο τον γνώρισα εν μέσω προσωπικού δράματος, καθώς προσπαθεί απελπισμένα και ανεπιτυχώς να σώσει το παιδί του. Από 'κείνο το σημείο ήμουν μαζί του, με κέρδισε. Ο Αργκάν/Αργυρός είναι ένας τυχοδιώκτης, ένας μισθοφόρος με μία αόριστη αποστολή και ένα αίσθημα τιμής - όχι σπουδαία πράγματα. Όταν γίνεται η σύνδεση με τον Αράι, έχει περάσει πολύς χρόνος, τα συναισθήματα έχουν κρυώσει. Δε ξέρω τι καταφέρνεις με το να προσπαθείς να κρύψεις (δύο φορές απανωτά) την ταυτότητά του (που έτσι κι αλλιώς δια της ατόπου απαγωγής προέκυπτε ποιος ήταν) αλλά για μένα, με αυτόν τον τρόπο, ο Αργυρός έχασε κάποιους πόντους.

 

Ο Σεβαστιανός με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Μέχρι που έχασε το γιο του όλα πήγαιναν ρολόι και ανυπομονούσα να τον δω να ραδιουργεί και να συγκρούεται και να μαχαιρώνει πίσω απ' την πλάτη κτλ. Αλλά αυτός εξαφανίστηκε και όταν επανήλθε (μεγάλε Μελέτιε!) στράβωσα λίγο απ' την υπερβολική καλοσύνη και τον πατριωτισμό του.

 

Α, και ο Νικήτας. Μου άρεσε αυτός. Και πρέπει να ρωτήσω: αυτό το όνομα... Βρε, μήπως μου θυμίζει κάτι από πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα (βυζαντινού) ιστορικού μυθιστορήματος; (Μπορεί και μυθιστορημάτων - δεν τα έχω σπίτι.) Ε;

 

Το στήσιμο όμως όλου αυτού του στρατού των χαρακτήρων ήταν απίστευτο. Όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ να θυμηθώ καμία τρύπα κανένα κενό κανέναν παραλογισμό. Εξαιρετική δουλειά!

 

Επίσης βρήκα μερικά ονόματα πολύ προφανή. Κυρίως Ανθέμιος, Αλγεινός. (Αν και αυτό το δεύτερο είναι ωραίο.) Λιγότερο ενόχλησε το Λεωσθένης (αφού το γεγονός ότι είναι ζωντανός θρύλος -καλό!- μάλλον δικαιολογεί ένα όνομα που απέκτησε στην πορεία). Κάπως λιγότερο με τα Αργκάν και Αργυρός που αν και επεξηγούνται, γιατί να είναι αποδόσεις του αρχικού; (Λεπτομέρειες και προσωπικά γούστα ίσως.)

Αντίθετα βρήκα πολύ πετυχημένο το όνομα του Φιλάρετου.

 

Η γλώσσα. Α... η γλώσσα. Μας απέδειξες πόσο καλός χειριστής της είσαι. Χωρίς αμφιβολία. Στην αρχή η επιλογή λέξεων όπως π.χ. "τεθνεόντων" με ξένισαν μου φάνηκαν υπερβολικές (κατά την άποψή μου είναι) αλλά στη συνέχεια είτε με παρέσυρε ο λόγος και δεν το πρόσεχα ή αλάφρυνε κάπως το ύφος. Δεν είμαι σίγουρος, μια φορά το διάβασα το βιβλίο.

 

Η επιλογή του παντογνώστη-αφηγητή δε μου ταίριαξε πάντως και ειδικά όταν διέκρινα το συγγραφέα να σχολιάζει, να επεμβαίνει και να επεξηγεί. Το συνάντησα κάμποσες φορές και ήταν το μόνο στοιχείο που με αποσπούσε από το διάβασμα. Ένιωθα λίγο αμήχανα κάθε φορά.

Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που λέει η Ευθυμία σχετικά με τον αφηγητή γιατί αν συμβαίνει, θα ήθελα να είχε δηλωθεί με κάποιο τρόπο εξ' αρχής αλλά και να διαπερνούσε την όλη αφήγηση.

 

Αν και μάλλον δηλώνεται ότι ο κόσμος είναι γκρίζος, η τελική αίσθηση είναι ότι τελικά ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος. Οι καλοί και οι κακοί. Εμείς και αυτοί. Αίσθηση είναι, δεν έχω χειροπιαστά στοιχεία, και φυσικά είναι και θέμα γούστου.

 

Τελικά αυτές οι αμήχανες (για μένα ως αναγνώστη) στιγμές της αφήγησης μαζί με μία μικρή υστέρηση πάθους και "δράματος" είναι τα πιο σημαντικά κατ' εμέ μειονεκτήματα του βιβλίου.

 

Οπωσδήποτε πολλά από αυτά που αναφέρω συνδέονται και με το γεγονός ότι το βιβλίο είναι μόνο ένα από τέσσερα οπότε α) δε μπορώ να ξέρω τι άσους κρύβεις και β) μοιραία το σύνολο θα κριθεί (μάλλον πιο δίκαια) στο τέλος. Αλλά αυτό φαντάζομαι το ξέρεις καλύτερα απ' όλους.

 

Το θέμα είναι ότι θα αγοράσω και το επόμενο βιβλίο.

 

Οπότε.

Τι περιμένω στη γενικότερη συνέχεια (κυρίως επειδή θεωρώ ότι μας το έχεις ήδη υποσχεθεί μέσα από αυτό το πρώτο βιβλίο):

 

Να νιώσω άμεσα το "κακό" που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα. (Είτε σε επίπεδο πρωταγωνιστών είτε σε επίπεδο κόσμου.)

Το αφεντικό του Βοτάνειου και γιατί όχι λίγο Βοτάνειο ακόμα.

Πιο δραματικές συγκρούσεις (δεν εννοώ τις μάχες βέβαια) ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και τους αντιπάλους-ανταγωνιστές.

Προφανώς τη συνέχεια της ιστορίας Φιλάρετου, Γιων και Αργυρού.

Τον Σεβαστιανό να μηχανορραφεί ανελέητα.

Περισσότερο Υέτιο και γενικά τους μοναχούς σε δράση.

Και (κυρίως!) χορταστικό Μελέτιο. Αν δεν τον βάλεις να εξαφανίσει τουλάχιστον μία εκατονταρχία μόνος του, με τα ζόρικα τα κόλπα τα δικά του, θα σου κρατήσω κακία! Κάν' το και μετά σκότωσέ τον δε με νοιάζει!

 

Τι θα ήθελα:

Μία από τις (ξαναμμένες που λέει κι ο Νιχίλιος) πριγκίπισσες να αναλαμβάνει ρόλο Θεοφανούς. (Και άσε τα σάπια: δεν υπάρχουν, λέει, στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο τέτοιοι γυναικείοι χαρακτήρες! Αφού όλοι το ξέρουμε, εσύ τα μαγειρεύεις όλα.)

Περισσότερο πάθος. Ερωτα, σεξ, προδοσία, παραφροσύνη, αγάπη, μίσος. Κάτι.

 

 

 

Εντάξει, νομίζω ότι φλυάρησα αρκετά.

 

Κι επειδή ίσως να μην είναι πολύ σαφές από όλα τα παραπάνω, επαναλαμβάνω ότι το βιβλίο συνολικά μου άρεσε, το διάβασα πολύ ευχάριστα, χωρίς διακοπή, ενώ ο κόσμος και κάμποσοι από τους πρωταγωνιστές του μου έμειναν.

 

Τι άλλο να ζητήσω από το πρώτο μέρος; Μόνο ακόμα καλύτερη συνέχεια!

 

Τώρα στο τέλος, θέλω να πω μερικά πράγματα για το εξώφυλλο. Η εικονογράφηση είναι καλή, το κοράκι-έμβλημα πολύ καλύτερο και τα χρώματα ακριβώς αυτά που θα έπρεπε να είναι. Ευτυχώς η εκτύπωση είναι πιο σκούρη από τις εικόνες που έβλεπα στον υπολογιστή. Αφενός γιατί οι τόνοι είναι πιο ζεστοί (σε κάνουν να θες να το χαϊδεύεις συνεχώς) και τα χρώματα πιο υποβλητικά (σε κάνουν να θες να το ζυγίζεις στο χέρι σου, να αναρωτιέσαι τι φοβερό περιέχει) και αφετέρου γιατί καλύπτουν κάπως τη στερημένη γραφιστική επιμέλεια. Βέβαια, έξω απ' το χορό μπορώ να λέω ό,τι θέλω, ειδικά τη στιγμή που δε γνωρίζω αν και τι guidelines υπάρχουν για την σύνθεση των εξωφύλλων στον Πατάκη. Άποψή μου ότι υπάρχουν κάποιες ατασθαλίες που ως κύριο αποτέλεσμα έχουν τη συνολική εικόνα του εξωφύλλου να βαραίνει υπερβολικά προς τα κάτω και να "πνίγεται". Τη στιγμή που θα έπρεπε να πετάει.

Αλλά αν και στο χώρο, όπως είπα, παραμένω έξω απ' το χορό και στο τέλος τέλος ο συγγραφέας δεν μπορεί να ευθύνεται γι' αυτό. Γκρίνια είναι, προς ένα μεγάλο οίκο που -χωρίς κόστος- θα μπορούσε να υποστηρίξει λίγο καλύτερα τo βιβλίo. Δεν είναι του πεταματού το εξώφυλλο -προς θεού- αλλά μερικά πράγματα χτυπάνε άσχημα. Ενώ η ράχη και το οπισθόφυλλο είναι πραγματικά άψογα.

 

Ελπίζω να βοήθησα έστω και στο ελάχιστο και εύχομαι άφθονες εξαντλήσεις κι ανατυπώσεις και φυσικά αναμένω την ανακοίνωση για την έκδοση του δεύτερου μέρους.

 

 

Cheers.

Edited February 4, 2011 by Big Fat Pig

[Electroscribe]

Γιάννη, ευχαριστώ πολύ για τη λεπτομερή ανάλυση και ιδιαίτερα που κάθισες και συνόψισες τις προσδοκίες σου. Μερικές φορές οι συγγραφείς μοιάζουν να τυφλώνονται απ' αυτό που νομίζουν πως πρέπει να πουν και ξεχνούν τι έχουν υποσχεθεί στον αναγνώστη. Προσωπικά θεωρώ πολύ άσχημο το συναίσθημα που σου μένει όταν κλείνεις ένα βιβλίο και νιώθεις εξαπατγημένος από το που έδειχνε να πηγαίνει και πού πήγε τελικά. Δε θα ήθελα να το κάνω αυτό σε κανέναν.

 

Διευκρινίσεις:

 

Α, και ο Νικήτας. Μου άρεσε αυτός. Και πρέπει να ρωτήσω: αυτό το όνομα... Βρε, μήπως μου θυμίζει κάτι από πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα (βυζαντινού) ιστορικού μυθιστορήματος; (Μπορεί και μυθιστορημάτων - δεν τα έχω σπίτι.) Ε;

 

Δεν έχω ιδέα σε ποιο μυθιστόρημα ή μυθιστορήματα αναφέρεσαι. Αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, παρακαλώ ρίξε μια παραπομπή. Το όνομα του δικού μου ήταν αρχικά Νικηφόρος, αλλά δε μου καθόταν καλά για τον συγκεκριμένο, μου φαινόταν πολύ αρχοντικό.

 

Αν και μάλλον δηλώνεται ότι ο κόσμος είναι γκρίζος, η τελική αίσθηση είναι ότι τελικά ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος.

 

Πού ακριβώς δηλώνεται κι από ποιον; (μετά την απάντησή σου, μπορώ αν θες να σου πω κι εγώ τη γνώμη μου επ' αυτού)

 

Τι θα ήθελα:

Μία από τις (ξαναμμένες που λέει κι ο Νιχίλιος) πριγκίπισσες να αναλαμβάνει ρόλο Θεοφανούς. (Και άσε τα σάπια: δεν υπάρχουν, λέει, στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο τέτοιοι γυναικείοι χαρακτήρες! Αφού όλοι το ξέρουμε, εσύ τα μαγειρεύεις όλα.)

 

Η έκφραση που χρησιμοποίησα δεν είχε σκοπό την αποποίηση ευθύνης. Δεν εννοώ πως από μόνη της δεν υπάρχει καμία ή πως εγώ ήθελα να υπάρχει αλλά κάποιος άλλος ήρθε την ώρα που κοιμόμουν και μου άλλαξε το χειρόγραφο. Εγώ επέλεξα για συγκεκριμένο λόγο να μην υπάρχουν. Η αρχική μου ιδέα για το συγκεκριμένο θέμα προέρχεται ακριβώς από τη Θεοφανώ, από μια υποσημείωση στην "καριέρα" της. Ο αριθμός πέντε δεν είναι τυχαίος.

 

 

Κατά τα άλλα, προπσπαθώ να αποφύγω να απαντώ σε παρατηρήσεις στις οποίες το μόνο που θα είχα να πω θα ήταν: "εσκεμμένα έκανα αυτή την επιλογή", "αυτό που εσύ βλέπεις σαν μειονέκτημα, εγώ το βλέπω πλεονέκτημα" ή "περίμενε και θα δεις παρακάτω". Αλλά αυτή τη φορά με τσίγκλησες επαρκώς. [Τα spoiler τα διαβάζετε με δική σας ευθύνη, αν και είναι πιο πολύ teaser παρά πραγματικά spoiler]

 

[...] θα ήθελα να δω λίγο τόσο δα παραπάνω τον πρώτο. Να νιώσω λίγο από την απειλή που εκπροσωπεί [...]

Να νιώσω άμεσα το "κακό" που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα.

 

Όποιος παρακολουθεί το ιστολόγιό μου, μάλλον γνωρίζει πως κατά τη γνώμη μου έχει εξαντληθεί το θέμα "Πανίσχυρος Μαύρος Άρχοντας που θέλει να κατακτήσει/καταστρέψει τον κόσμο". Τώρα, με τι το υποκαθιστώ/προσπαθώ να το υποκαταστήσω, συνιστώ παρατηρητικότητα και υπομονή.

 

Επίσης βρήκα μερικά ονόματα πολύ προφανή.

 

Εδώ χρειάζεται υπομονή και μια σταγόνα φαντασία.

Τα πραγματικά προφανή, είσαι σίγουρος πως είναι τα αληθινά τους; Σε μια εποχή χωρίς ταυτότητες και έγγραφα, τι σε εμποδίζει να αλλάξεις όνομα από τη μια μέρα στην άλλη;

Πάντως, ο Αλγεινός, αν προσέξεις αυτά που λέει για τη γέννηση και τα παιδικά του χρόνια, πώς αλλιώς θα μπορούσε να έχει βαφτιστεί;

 

Να φταίει που δεν είδαμε κάποιον σημαντικό, για τους πρωταγωνιστές, χαρακτήρα να σκοτώνεται;

 

Δε μου αρέσει αυτή η δικαιολογία, αλλά αρχικά το πρώτο και το δεύτερο βιβλίο ήταν ένα. Αυτό που διαβάσατε ήταν αρχικά μια ενδιάμεση κορύφωση, ενώ η συνολική έπεται.

Πέντε νεκροί και δυο ανάπηροι που αναμένονται, είναι αρκετοί;

 

[Mors Planch]

Α, και ο Νικήτας. Μου άρεσε αυτός. Και πρέπει να ρωτήσω: αυτό το όνομα... Βρε, μήπως μου θυμίζει κάτι από πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα (βυζαντινού) ιστορικού μυθιστορήματος; (Μπορεί και μυθιστορημάτων - δεν τα έχω σπίτι.) Ε;

 

Δεν έχω ιδέα σε ποιο μυθιστόρημα ή μυθιστορήματα αναφέρεσαι. Αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, παρακαλώ ρίξε μια παραπομπή. Το όνομα του δικού μου ήταν αρχικά Νικηφόρος, αλλά δε μου καθόταν καλά για τον συγκεκριμένο, μου φαινόταν πολύ αρχοντικό.

 

Θεοφανώ και Βασίλειος Βουλγαροκτόνος του Κυριαζή του πρεσβύτερου. Δεν το είχα σκεφτεί πριν το αναφέρει ο Γιάννης...

 

Τι θα ήθελα:

Μία από τις (ξαναμμένες που λέει κι ο Νιχίλιος) πριγκίπισσες να αναλαμβάνει ρόλο Θεοφανούς. (Και άσε τα σάπια: δεν υπάρχουν, λέει, στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο τέτοιοι γυναικείοι χαρακτήρες! Αφού όλοι το ξέρουμε, εσύ τα μαγειρεύεις όλα.)

 

Η έκφραση που χρησιμοποίησα δεν είχε σκοπό την αποποίηση ευθύνης. Δεν εννοώ πως από μόνη της δεν υπάρχει καμία ή πως εγώ ήθελα να υπάρχει αλλά κάποιος άλλος ήρθε την ώρα που κοιμόμουν και μου άλλαξε το χειρόγραφο. Εγώ επέλεξα για συγκεκριμένο λόγο να μην υπάρχουν. Η αρχική μου ιδέα για το συγκεκριμένο θέμα προέρχεται ακριβώς από τη Θεοφανώ, από μια υποσημείωση στην "καριέρα" της. Ο αριθμός πέντε δεν είναι τυχαίος.

 

Γκούχου γκούχου. Κλείνω το στόμα μου τώρα.