Myyst Posted July 13, 2016 Share Posted July 13, 2016 Προς το Σαράντιον Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που διαδραματίζεται σ' έναν φανταστικό κόσμο που θυμίζει πολύ έντονα τη βυζαντινή αυτοκρατορία και τις γειτονικές της περιοχές κατά τον 6ο αιώνα. Τόσο έντονα που οι μόνοι λόγοι που μπορώ να σκεφτώ που ο συγγραφέας δεν έγραψε για το πραγματικό Βυζάντιο με την εισαγωγή μερικών φανταστικών στοιχείων, είναι οι εξής δύο: ο πρώτος λόγος είναι ότι το έργο γραφτήκε το 1998, όταν ακόμη δεν είχε αναπτυχθεί αρκετά η σχολή της ιστορικής φαντασίας και ο συγγραφέας δε γνώριζε ακόμη ότι μπορεί να το κάνει κάτι τέτοιο, ενώ ο δεύτερος λόγος είναι ότι το Προς το Σαράντιον αποτελεί ένα πρελούδιο των Λεόντων του Αλ Ρασάν που δεν έχω διαβάσει, οπότε δεν ξέρω αν ο Guy Gavriel Kay είχε κάποιον λόγο στο βιβλίο εκείνο ώστε να δημιουργήσει έναν φανταστικό κόσμο. Οι χαρακτήρες του Προς το Σαράντιον είναι περίπλοκοι. Μέσα τους αλληλεπιδρούν τα μεγάλα ρεύματα των ιδεών μιας μακράς ιστορίας σ' έναν από τους πιο περίεργους κι δειλά προσεγγισμένους κόμβους της: το εκχριστιανισμένο ρωμαϊκό κράτος της ανατολής καθώς μεταμορφωνόταν στην εξελληνισμένη αυτοκρατορία της χριστιανικής ανατολής. Ο παγανισμός, η φιλοσοφία, η αριστοκρατική παράδοση, η αυτοκρατορική πορφύρα, η νέα θρησκεία, η αίρεση, η τέχνη, ο θάνατος, ο πολιτισμός, τα βαρβαρικά φύλα, η μαγεία, η αλχημεία, η πόλη, η Πόλη, συνθέτουν ένα εξαιρετικά σαγηνευτικό και πολυεπίπεδο ψηφιδωτό όπου ο άνθρωπος αναζητεί λόγο και τρόπο να ζήσει. Συνολικά, πρόκειται για ένα παράξενο βιβλίο που συστήνω μονάχα σ' αναγνώστες που ήδη γνωρίζουν τον συγγραφέα μέσα από προγενέστερα βιβλία του όπως η Τιγκάνα ή το Ένα Τραγούδι για την Αρμπόν. το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να διαβάσεις το 2ο μέρος...άλλο κόλπο το συντομότερο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted July 14, 2016 Share Posted July 14, 2016 Προς το Σαράντιον Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που διαδραματίζεται σ' έναν φανταστικό κόσμο που θυμίζει πολύ έντονα τη βυζαντινή αυτοκρατορία και τις γειτονικές της περιοχές κατά τον 6ο αιώνα. Τόσο έντονα που οι μόνοι λόγοι που μπορώ να σκεφτώ που ο συγγραφέας δεν έγραψε για το πραγματικό Βυζάντιο με την εισαγωγή μερικών φανταστικών στοιχείων, είναι οι εξής δύο: ο πρώτος λόγος είναι ότι το έργο γραφτήκε το 1998, όταν ακόμη δεν είχε αναπτυχθεί αρκετά η σχολή της ιστορικής φαντασίας και ο συγγραφέας δε γνώριζε ακόμη ότι μπορεί να το κάνει κάτι τέτοιο, ενώ ο δεύτερος λόγος είναι ότι το Προς το Σαράντιον αποτελεί ένα πρελούδιο των Λεόντων του Αλ Ρασάν που δεν έχω διαβάσει, οπότε δεν ξέρω αν ο Guy Gavriel Kay είχε κάποιον λόγο στο βιβλίο εκείνο ώστε να δημιουργήσει έναν φανταστικό κόσμο. Δεν τα έχω διαβάσει ακόμα αλλά το Last Light of the Sun πέφτει ενδιάμεσα των δύο και έχει σίγουρα μπόλικη φαντασία. Χρονολογικά είναι: Πρώτα η δυλογία Sarantium Mosaic, +300 χρόνια μετά (περίπου) το Last Light of the Sun, και τέλος +15 χρόνια το Lions of Al-Rassan. Το καινούργιο του βιβλίο, Children of Earth and Sky, είναι και αυτό στον ίδιο κόσμο αλλά ακόμα δεν έχω βρει που πέφτει χρονολογικά ακριβώς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elessar Posted July 19, 2016 Share Posted July 19, 2016 Προσωπικά το Tigana το λάτρεψα, μου άρεσε κάπως και το Δέντρο του Καλοκαιριού. Μετά έπιασα την Αρμπόν και βαρέθηκα τη ζωή μου και τον παράτησα. Λέτε να πιάσω τίποτα άλλο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted July 19, 2016 Share Posted July 19, 2016 ΜΗΝ πιάσεις το Ιζαμπέλ! Σαράντιο και Λέοντες είναι πολύ δυνατά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elessar Posted July 19, 2016 Share Posted July 19, 2016 ΜΗΝ πιάσεις το Ιζαμπέλ! Σαράντιο και Λέοντες είναι πολύ δυνατά. Thanx man, will check ΥΓ. Είσαι αυτός που φαντάζομαι; ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted July 19, 2016 Share Posted July 19, 2016 ΜΗΝ πιάσεις το Ιζαμπέλ! Σαράντιο και Λέοντες είναι πολύ δυνατά. Thanx man, will check ΥΓ. Είσαι αυτός που φαντάζομαι; ;) Αν μου πεις ποιον φαντάζεσαι, θα σου πω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted July 25, 2016 Share Posted July 25, 2016 The Sarantine Mosaic Sailing to Sarantium Πριν πιάσω αυτή την δυλογία πρέπει να πω ότι ήμουν κάπως επιφυλακτικός καθώς δεν ήμουν σίγουρος αν θα μου άρεσε τόσο το πιο «ιστορικό» κομμάτι του Kay, όμως μετά το Last Light of the Sun, που άρεσε αρκετά, το ενδιαφέρον μου άρχισε να αλλάζει και φυσικά ο Kay εδώ έχει κάνει μια εξαιρετική ιστορία. Βασισμένος λοιπόν σε γεγονότα από τον 6ο αιώνα στο Βυζάντιο, ο Kay έχει φτιάξει έναν πραγματικά απίστευτο κόσμο, γεμάτο με υπέροχους χαρακτήρες αλλά και με την γραφή του, απλά, να μαγεύει. Η ιστορία επικεντρώνεται κυρίως στον Crispin, έναν απλό τεχνίτη μωσαϊκών, που όταν μια μέρα κληθεί από τον Αυτοκράτορα για να διακοσμήσει τον ναό του Jad (κάτι ανάλογο του Χριστού) θα πρέπει να ταξιδέψει στο μακρινό Sarantium. Στην πορεία του ταξιδιού του όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλά περίεργα πράγματα και θεούς που δεν πίστευε ποτέ του ότι υπήρχαν και θα του αλλάξουν την ζωή του για πάντα· αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Φτάνοντας στο Sarantium ο Crispin θα βρεθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό του και θα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τον πανούργο Αυτοκράτορα αλλά και τις ίντριγκες και δολοπλοκίες που ακολουθούν το παλάτι, και το μόνο που μπορεί να τον σώσει είναι μόνο ο εαυτός του. Αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο στο βιβλίο δεν είναι τόσο η ιστορία αλλά οι χαρακτήρες και η κοσμπλασία που έχει φτιάξει ο Kay, και παρόλο που είναι σε έναν εντελώς δικό του κόσμο πολλές φορές τα κάνει να φαίνονται όλα πολύ «αληθινά», πράγμα που είναι και ο λόγος που κάνει και το βιβλίο τόσο καλό. Βέβαια τα φανταστικά στοιχεία που έχει προσθέσει δεν είναι πολλά σε αυτό το βιβλίο αλλά ο τρόπος που τα χειρίζεται ο Kay κάνουν, πιστεύω, όλη την διαφορά καθώς «υφαίνει» με την απίστευτη γραφή του, και πρέπει να πω ότι είναι ότι καλύτερο έχω δει από τότε που διάβασα το Tigana. Lord of Emperors Το δεύτερο βιβλίο είναι ένα ακόμα εξαιρετικό παράδειγμα του ταλέντου του Kay καθώς έχει βάλει πολύ περισσότερους χαρακτήρες από το προηγούμενο κάνοντας μια πολύπλοκη ιστορία γεμάτη με ίντριγκες, δολοπλοκίες, προδοσίες αλλά και υπέροχες ανατροπές. Η ιστορία συνεχίζει με τον Rustem, έναν γιατρό από την Bassania, που καλείται από τον King of Kings να του σώσει την ζωή του αλλά και να πάρει μια αποστολή στο Sarantium που μπορεί να τον φέρει σε κίνδυνο να χάσει την δική του. Όμως στην πορεία θα βρεθεί σε πολλά διλήμματα καθώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τις δολοπλοκίες του Sarantium αλλά και τα ίδια του τα πιστεύω. Στην διάρκεια, ο Crispin, έχοντας αρχίσει το όνειρο του για την διακόσμηση του ναού του Jad θα βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, καθώς θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς, έρωτα και προδοσία ενώ η Alixana θα ανακαλύψει ένα μυστικό που θα αλλάξει για πάντα την ζωή της αλλά και όλου του Sarantium. Πρέπει να πω ότι είναι εκπληκτικό το πώς καταφέρνει ο Kay μέσα από τόσους πολλούς χαρακτήρες να βγάλει μια τόσο δυνατή ιστορία και, παρόλο που σε αυτό το βιβλίο έχει βάλει ακόμα λιγότερα φανταστικά στοιχεία από το προηγούμενο (σχεδόν καθόλου θα έλεγα), καταφέρνει επίσης να σε κάνει, πραγματικά, να τους αγαπήσεις όλους. Φυσικά θα ήθελα να είχε λίγο παραπάνω φαντασία αλλά, όπως είπα και παραπάνω, η γραφή του Kay, η πλοκή, οι χαρακτήρες και οι ανατροπές κάνουν μια απίστευτη αλλά και μοναδική ιστορία. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα έργα του Kay, μακράν! 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted July 29, 2016 Share Posted July 29, 2016 The Lions of Al-Rassan Αρχίζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να πω ότι στην αρχή μου θύμισε λίγο το στυλ που είχε ο Kay στο A Song for Arbonne (ίσως επειδή γράφτηκε αμέσως μετά) όμως στην πορεία αποδεικνύεται αρκετά διαφορετικό καθώς ο Kay φτιάχνει μια πολύ ωραία κοσμοπλασία, συνδυάζοντας τρεις μεγάλες θρησκείες: τους Jaddites, τους Asharites και τους Kindath (κάτι παρόμοιο στους Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους αντιστοίχως), αλλά κάνοντας και μια πολύ όμορφη και ξεχωριστή ιστορία βασισμένη στον 11ο αιώνα της Ισπανίας την περίοδο του El Cid. Έχουν περάσει τρεις αιώνες από τότε που οι Asharite κατέκτησαν τις νότιες περιοχές της πρώην μεγάλης Esperaña αλλά τώρα ο μοχθηρός Βασιλιάς Almalik (γνωστός και ως The Lion of Al-Rassan) δεν διστάζει ακόμα και να θυσιάσει 140 ανθρώπους προκειμένου να πάρει την ευλογία του Ashar. Αυτό όμως θα αλλάξει όταν η Jehane, μια Kindath γιατρός, κληθεί σε έναν γνωστό της ασθενή και ανακαλύψει ότι είναι και αυτός στην λίστα της «τελετής» θα προσπαθήσει να τον σώσει από αυτή την μοίρα αλλά προκειμένου να το κάνει αυτό θα βάλει σε μεγάλο κίνδυνο τον εαυτό της αλλά, πιθανών, ακόμα και τους γονείς της. Όμως οι περιπέτειες της δεν τελειώνουν εδώ καθώς στην πορεία θα βρεθεί αντιμέτωπη με δύο μεγάλους πολεμιστές: τον Rodrigo, έναν Jaddite αρχηγό μιας ομάδας ιππικού, και τον Ammar, έναν Asharite μισθοφόρο αλλά και σύμβουλο του Βασιλιά Almalik, που θα την φέρει σε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις και μαζί θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες του Al-Rassan που είναι όμως πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο γνωρίζουν. Ο Βασιλιάς Almalik όμως δεν είναι ο μόνος εχθρός που πρέπει να φοβούνται καθώς ένας μεγάλος πόλεμος ετοιμάζεται από έναν πολύ χειρότερο εχθρό και το μόνο που θέλει είναι να τους καταστρέψει όλους. Αυτό που μου άρεσε πολύ σε αυτό το βιβλίο είναι το πώς καταφέρνει ο Kay να χτίσει την κοσμοπλασία του μέσα από τους χαρακτήρες, πράγμα που είναι ίσως και ο λόγος που τον παρακίνησε να τo συνεχίσει και στα επόμενα βιβλία του, αλλά και τις περιγραφές στις σκηνές των μαχών που είναι αρκετά ιδιαίτερες και έξυπνες μπορώ να πω. Φυσικά μερικές φορές ένιωσα ότι χρειαζόταν να επικεντρωθεί λίγο περισσότερο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων σε κάποια σημεία όμως το κάνει με έναν πολύ ωραίο τρόπο που δεν χαλάει την ιστορία. Από την άλλη όμως, στο τέλος ο Kay έχει κάνει ένα πολύ δυνατό και συγκινητικό φινάλε που σε κάνει να ξεχάσεις τα όποια λάθη υπήρχαν. Γενικά παρόλο που υστερεί σε κάποια πραγματάκια είναι σίγουρα ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο που σίγουρα οι φαν του Kay δεν πρέπει να χάσουν. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 3, 2016 Share Posted September 3, 2016 Under Heaven Σε αυτό το βιβλίο ο Kay μας ταξιδεύει στον 8ο αιώνα της Κίνας, επηρεασμένος από την δυναστεία Tang και την επανάσταση του An Lushan, σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτούς που έχει δείξει στα προηγούμενα βιβλία του αλλά και μια ιστορία γεμάτη με υπέροχους χαρακτήρες, με όμορφη ποίηση αλλά και αρκετή δράση. Η ιστορία ακολουθεί τον Tai, τον δεύτερο γιο του μεγάλου Στρατηγού Shen Gao, όπου εδώ και δύο χρόνια θρηνεί τον χαμό του πατέρα του (όπως επιβάλλει ο φόρος τιμής τους) και ζει σε ένα μέρος όπου μεγάλοι πόλεμοι είχαν λάβει χώρα μεταξύ των Kitai και των εχθρών τους, τους Tagurans, θάβοντας τους νεκρούς και προσπαθώντας έτσι να τους δώσει μια τελευταία ανάπαυση στα πνεύματα τους, πριν έρθει η νύχτα πάλι και αρχίσουν να φωνάζουν, να ουρλιάζουν θρηνώντας τρομάζοντας όποιον βρεθεί κοντά τους. Όταν όμως η πριγκίπισσα και σύζυγος του αυτοκράτορα των Tagurans του στείλει ένα δώρο, ένα πολύ μεγάλο δώρο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν, σαν φόρο τιμής για αυτά τα δύο χρόνια που στάθηκε δίπλα στους νεκρούς θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλούς εχθρούς που θα θελήσουν να τον σκοτώσουν και να του το πάρουν, αλλά θα βρεθεί επίσης και ανάμεσα σε ένα παιχνίδι δολοπλοκιών που μπορεί να φέρει την καταστροφή του ίδιου αυτοκράτορα του Kitai αλλά και ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Το βιβλίο αυτό πρέπει να πω σε πολλά σημεία μου θύμισε πράγματα και σκηνές που έχει χρησιμοποιήσει ο Kay ξανά πολλές φορές στα βιβλία του, και ειδικά πιο πολύ με το Σαραντίνο Ψηφιδωτό, την Αρμπόν και ακόμα, ίσως, και λίγο με το Τιγκάνα, αλλά, για άλλη μια φορά, έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο με δυνατή ιστορία και χαρακτήρες, και με την γραφή του να κυλάει υπέροχα. Σίγουρα ένα βιβλίο που δεν πρέπει να χάσουν οι φίλοι του Kay αλλά και όσοι αρχίζουν να γνωρίζουν τα έργα του πιστεύω είναι μια καλή αρχή. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted September 4, 2016 Share Posted September 4, 2016 Under Heaven Σε αυτό το βιβλίο ο Kay μας ταξιδεύει στον 8ο αιώνα της Κίνας, επηρεασμένος από την δυναστεία Tang και την επανάσταση του An Lushan, σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτούς που έχει δείξει στα προηγούμενα βιβλία του αλλά και μια ιστορία γεμάτη με υπέροχους χαρακτήρες, με όμορφη ποίηση αλλά και αρκετή δράση. Η ιστορία ακολουθεί τον Tai, τον δεύτερο γιο του μεγάλου Στρατηγού Shen Gao, όπου εδώ και δύο χρόνια θρηνεί τον χαμό του πατέρα του (όπως επιβάλλει ο φόρος τιμής τους) και ζει σε ένα μέρος όπου μεγάλοι πόλεμοι είχαν λάβει χώρα μεταξύ των Kitai και των εχθρών τους, τους Tagurans, θάβοντας τους νεκρούς και προσπαθώντας έτσι να τους δώσει μια τελευταία ανάπαυση στα πνεύματα τους, πριν έρθει η νύχτα πάλι και αρχίσουν να φωνάζουν, να ουρλιάζουν θρηνώντας τρομάζοντας όποιον βρεθεί κοντά τους. Όταν όμως η πριγκίπισσα και σύζυγος του αυτοκράτορα των Tagurans του στείλει ένα δώρο, ένα πολύ μεγάλο δώρο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν, σαν φόρο τιμής για αυτά τα δύο χρόνια που στάθηκε δίπλα στους νεκρούς θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλούς εχθρούς που θα θελήσουν να τον σκοτώσουν και να του το πάρουν, αλλά θα βρεθεί επίσης και ανάμεσα σε ένα παιχνίδι δολοπλοκιών που μπορεί να φέρει την καταστροφή του ίδιου αυτοκράτορα του Kitai αλλά και ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Το βιβλίο αυτό πρέπει να πω σε πολλά σημεία μου θύμισε πράγματα και σκηνές που έχει χρησιμοποιήσει ο Kay ξανά πολλές φορές στα βιβλία του, και ειδικά πιο πολύ με το Σαραντίνο Ψηφιδωτό, την Αρμπόν και ακόμα, ίσως, και λίγο με το Τιγκάνα, αλλά, για άλλη μια φορά, έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο με δυνατή ιστορία και χαρακτήρες, και με την γραφή του να κυλάει υπέροχα. Σίγουρα ένα βιβλίο που δεν πρέπει να χάσουν οι φίλοι του Kay αλλά και όσοι αρχίζουν να γνωρίζουν τα έργα του πιστεύω είναι μια καλή αρχή. Όπως τα λες είναι! 'Μυρίζει' Kay. Με την καλή έννοια, πάντα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 11, 2017 Share Posted February 11, 2017 (edited) Διάβασα τους "λέοντες του Αλ-Ρασάν" και δεν ξετρελάθηκα. Για την ακρίβεια, μπορώ να πω ότι είμαι ανακουφισμένη που τελείωσε, με παίδεψε πολύ. Πρώτη διαπίστωση: δεν είναι fantasy. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν απαραίτητα αρνητικό (δεν μετράει και στα θετικά, όμως, όταν το παίρνεις για fantasy). Αλλά όταν αφαιρέσεις αυτό από τον Kay, τελικά τι μένει; Κάτι που δεν μου αρέσει να διαβάζω (μάλιστα, το αντέχω για να διαβάσω fantasy βιβλία), ρε παιδιά: ψευδο-Ιστορία. Και πολλοί ήρωες που, πάνω-κάτω, μου είναι από αδιάφοροι έως πολύ αδιάφοροι. Ο μόνος που συμπάθησα πραγματικά είναι ο Ροντρίγκο και η οικογένειά του! Το περίεργο είναι ότι δεν μπορώ να πω ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε, θα ήταν αδικία. Μου άρεσε αλλά και μου έγινε ανυπόφορα βαρετό σε πολλά κομμάτια. Η μετάφραση... αλήθεια, θα ήθελα να έρθει και να με ρωτήσει η μεταφράστρια γιατί τη βρήκα κακή (ας το πούμε έτσι). Αυτό θα ήταν θράσσος, βέβαια, αλλά την προκαλώ. Ας έρθει να το συζητήσουμε. Δηλαδή, εντάξει, αγγλικά ξέρει. Ελληνικά, όμως, ξέρει; edit γιατί, καλό είναι να ανεφέρω τι κάνει τη μετάφραση τόσο κακή: λίγο ακόμα και θα πίστευα ότι έγινε από αυτόματο μεταφραστή. Είναι σχεδόν αυτολεξεί. Θα αργήσω πολύ να ξαναπιάσω Kay. Σε κάποια χρόνια, ίσως να δοκιμάσω το Υφαντό της Φιόναβαρ, αλλά τίποτα άλλο (κάτι Σαράντια, κάτι τέτοια, μπα. Δεν χρειάζεται). Edited February 11, 2017 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted February 16, 2017 Share Posted February 16, 2017 Εμενα με ειχε πιασει μια νοσταλγια για επικη ρομαντικη φαντασια τυπου Τολκιν αυτες τις μερες κ ειπα να ξεκινησω το Υφαντο της Φιοναβαρ. Ξεκινησα με πολλες επιφυλαξεις. Τωρα ειμαι στην μεση του 2ου κ δηλωνω οτι το χω λατρεψει. Ηταν ακριβως οτι εψαχνα 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted February 22, 2017 Share Posted February 22, 2017 Τελειώνοντας και το 2ο και διαβάζοντας όλα τα ποστς εδώ, αναρωτιέμαι γιατί κάποιους ενοχλεί το πολύ σεξ, με επιχειρήματα τυπου δεν εχει λόγο ύπαρξης κτλ. Ίσα ίσα ήταν ένας ξεκάθαρος τρόπος για να δείξει ο Kay ό,τι ο τόπος της Φιόναβαρ είναι ακόμα "άγριος", παγανίστικός, αρχαίος. Μου άρεσε πάρα πολύ πως το σεξ και όλες οι ενστικτώδεις έλξεις γενικώς παιζαν ρόλο στην μαγεία, στο πάνθεον των θεοτητων κ στις παραδόσεις γενικότερα του τόπου. Παρομοίως δεν με ενόχλησε και η παρουσία του Αρθούρου. Οκ ίσως να μπορούσε να λείπει, αλλα δεν με ενόχλησε κιόλας. Ο Kay θέλει να μας δείξει ότι η Φιοναβαρ ειναι ο κεντρικός κόσμος και οτι όλοι οι κόσμοι συνδέονται μεσω του Υφαντη. Ετσι ο Αρθούρος συμβολικά παίζει έναν ρόλο παρόμοιο με του Αιώνιου Πρόμαχου του Μούρκοκ στο πολύ χοντρικό. Σαν κόνσεπτ μου άρεσε αρκετά. Η γραφή του κ αυτη μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ρομαντική, συγκινητική και αρκετά επικοδραματική. Όμορφη βασικά. Στα μάτια μου αυτά τα 2 βιβλία μέχρι τώρα φαντάζουν σαν μια μίξη των Χρονικών της Ναρνιας και του Σιλμαρίλλιον. Ανυπομονώ να δω πως θα τελειώσει αυτή η όμορφη ιστορία 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted February 22, 2017 Share Posted February 22, 2017 Τελειώνοντας και το 2ο και διαβάζοντας όλα τα ποστς εδώ, αναρωτιέμαι γιατί κάποιους ενοχλεί το πολύ σεξ, με επιχειρήματα τυπου δεν εχει λόγο ύπαρξης κτλ. Ίσα ίσα ήταν ένας ξεκάθαρος τρόπος για να δείξει ο Kay ό,τι ο τόπος της Φιόναβαρ είναι ακόμα "άγριος", παγανίστικός, αρχαίος. Μου άρεσε πάρα πολύ πως το σεξ και όλες οι ενστικτώδεις έλξεις γενικώς παιζαν ρόλο στην μαγεία, στο πάνθεον των θεοτητων κ στις παραδόσεις γενικότερα του τόπου. Παρομοίως δεν με ενόχλησε και η παρουσία του Αρθούρου. Οκ ίσως να μπορούσε να λείπει, αλλα δεν με ενόχλησε κιόλας. Ο Kay θέλει να μας δείξει ότι η Φιοναβαρ ειναι ο κεντρικός κόσμος και οτι όλοι οι κόσμοι συνδέονται μεσω του Υφαντη. Ετσι ο Αρθούρος συμβολικά παίζει έναν ρόλο παρόμοιο με του Αιώνιου Πρόμαχου του Μούρκοκ στο πολύ χοντρικό. Σαν κόνσεπτ μου άρεσε αρκετά. Η γραφή του κ αυτη μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ρομαντική, συγκινητική και αρκετά επικοδραματική. Όμορφη βασικά. Στα μάτια μου αυτά τα 2 βιβλία μέχρι τώρα φαντάζουν σαν μια μίξη των Χρονικών της Ναρνιας και του Σιλμαρίλλιον. Ανυπομονώ να δω πως θα τελειώσει αυτή η όμορφη ιστορία Σε αυτή την πολύ όμορφη, και πολύ παλιά, συνέντευξη εδώ ο Kay εξηγεί πως ο Αρθουριανός μύθος τον επηρέασε για να γράψει την τριλογία αυτή αλλά και πως την ξεκίνησε βασισμένος πάνω στον Αρθούρο, που απ' ότι φαίνεται έδειχνε τα σημάδια του ήδη από το πρώτο βιβλίο παρ' όλο που δεν εμφανίζεται. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted February 23, 2017 Share Posted February 23, 2017 Οριακα πρόλαβα και δεν σποηλεριαστηκα. Θα την διαβασω οταν τελειώσω και το 3ο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted March 9, 2017 Share Posted March 9, 2017 Παίδες δεν ξέρω τι λέτε διάφοροι, αλλά μόλις τελείωσα το Υφαντό και έχω να πω ότι ήταν τέλειο. Ισως να χω πήξει με τις νέες τάσεις, τα grimdark βλ. Lawrence, Abercrombie κτλ, τα σαπουνοπεροειδή τύπου Sanderson, και να μου χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Ποος ξέρει. Παντως το Υφαντό ικανοποίησε όποια νοσταλγία είχα για αγνό ρομαντικό έπος τύπου Σιλμαρίλιον. Γεμάτο φοβερές σκηνές που θα δινα πολλά για να χα την ικανότητα να ζωγραφίσω. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την μονομαχία του Νταρμαιντ με τον Γουαδαχ και το τέλος της ? Απίστευτο έπος. Το φυσημα του κέρατος από τον Γκάλανταν και τις εικόνες που ανέσυρε? Αυτά ειναι τα πιο πρόσφατα. Χτεσινοβραδινά. Δεκάδες ομορφες στιγμές συνολικά. Πολύ χαίρομαι που ένιωσα το ταιμινγκ και τα πιασα ενώ τα σνόμπαρα 2 δεκαετίες τώρα. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted March 9, 2017 Share Posted March 9, 2017 Παίδες δεν ξέρω τι λέτε διάφοροι, αλλά μόλις τελείωσα το Υφαντό και έχω να πω ότι ήταν τέλειο. Ισως να χω πήξει με τις νέες τάσεις, τα grimdark βλ. Lawrence, Abercrombie κτλ, τα σαπουνοπεροειδή τύπου Sanderson, και να μου χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Ποος ξέρει. Παντως το Υφαντό ικανοποίησε όποια νοσταλγία είχα για αγνό ρομαντικό έπος τύπου Σιλμαρίλιον. Γεμάτο φοβερές σκηνές που θα δινα πολλά για να χα την ικανότητα να ζωγραφίσω. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την μονομαχία του Νταρμαιντ με τον Γουαδαχ και το τέλος της ? Απίστευτο έπος. Το φυσημα του κέρατος από τον Γκάλανταν και τις εικόνες που ανέσυρε? Αυτά ειναι τα πιο πρόσφατα. Χτεσινοβραδινά. Δεκάδες ομορφες στιγμές συνολικά. Πολύ χαίρομαι που ένιωσα το ταιμινγκ και τα πιασα ενώ τα σνόμπαρα 2 δεκαετίες τώρα. Μπορείς να δοκιμάσεις και το Tigana αν θες επίσης κάτι στο είδος του φανταστικού από τον ίδιο. Μετά ξεφεύγει λίγο στο πιο ιστορικό και επικεντρώνεται περισσότερο σε ίντριγκες κλπ παρά τόσο στην δράση, αλλά πιστεύω ότι αν σου αρέσουν οι χαρακτήρες του θα έχεις ακόμα πολλά ταξίδια να κάνεις στους κόσμους του. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted March 9, 2017 Share Posted March 9, 2017 Ετσι θα γινει απο οτι φαινεται. Η γραφη του με κερδισε πληρως Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted March 10, 2017 Share Posted March 10, 2017 Παίδες δεν ξέρω τι λέτε διάφοροι, αλλά μόλις τελείωσα το Υφαντό και έχω να πω ότι ήταν τέλειο. Ισως να χω πήξει με τις νέες τάσεις, τα grimdark βλ. Lawrence, Abercrombie κτλ, τα σαπουνοπεροειδή τύπου Sanderson, και να μου χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Ποος ξέρει. Παντως το Υφαντό ικανοποίησε όποια νοσταλγία είχα για αγνό ρομαντικό έπος τύπου Σιλμαρίλιον. Γεμάτο φοβερές σκηνές που θα δινα πολλά για να χα την ικανότητα να ζωγραφίσω. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την μονομαχία του Νταρμαιντ με τον Γουαδαχ και το τέλος της ? Απίστευτο έπος. Το φυσημα του κέρατος από τον Γκάλανταν και τις εικόνες που ανέσυρε? Αυτά ειναι τα πιο πρόσφατα. Χτεσινοβραδινά. Δεκάδες ομορφες στιγμές συνολικά. Πολύ χαίρομαι που ένιωσα το ταιμινγκ και τα πιασα ενώ τα σνόμπαρα 2 δεκαετίες τώρα. Σ` αγαπώ. Τελεία. Κι ας νη σ` αρέσει ο Sanderson. Tigana δαγκωτό. Ξανά τελεία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted March 10, 2017 Share Posted March 10, 2017 (edited) Σ` αγαπώ. Τελεία. Συντομα θα διαβαστει και το Τιγκανα! Edited March 10, 2017 by Jaqen H'Gar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted July 12, 2017 Share Posted July 12, 2017 Ρε παιδια! Ποσο φοβερος ειναι ο Kay. Ξεκινησα το Emperors Blade του Staveley κ δεν ενιωθα. Πολυ χλυαρα πραματα. Γερασαμε λεω δεν υπαρχει χρονος. Το παρατησα κ ξεκινησα το Τιγκανα. Σε μια μερα διαβασα 100σελ. Ο ανθρωπος ειναι καταπληκτικος. Τι φοβερη ατμοσφαιρα κ σεναριο; Ηδη προλαβα κ συγκινηθηκα. Ποσο ομορφα γραφει. Ποσο υποτιμημενος ειναι συγκριτικα με ολους αυτους τους νεους που χουν τα σοσιαλ μιντια κ φτιαχνουν το ονομα τους τοσο ευκολα. Αγαπω Kay 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted November 6, 2017 Share Posted November 6, 2017 (edited) Ύστερα από πολλά χρόνια και το καταπληκτικό ''Τιγκάνα'' διάβασα βιβλίο του Κέι. ''Το Υφαντό της Φιόναβαρ'' που χωρίς να είναι στα ίδια επίπεδα, μου άρεσε και αυτό. Ξεκινώντας παρατηρούμε το χιλιοπαιγμένο κλισέ ανθρώπων που προορίζονται να παίξουν σημαντικό ρόλο σε σπουδαία γεγονότα χωρίς να το επιδιώξουν, ανακαλύπτοντας ή αποκτώντας στη πορεία δυνάμεις που δεν ήξεραν ότι κατέχουν. Και δεν με χάλασε καθόλου. Δεν με ενοχλούν τα κλισέ αυτά καθαυτά, παρά μόνο τα άσχημα εκτελεσμένα. Υπάρχει φυσικά η ευκολία του να αποδεχθεί η συντροφιά μία τόσο παράδοξη πρόκληση, αλλά χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε και η ιστορία Ωραία η ιδέα με τους τροφοδότες των μάγων, καθιστά τους δεύτερους τρωτούς και με τις αδυναμίες τους. Και άρα ρεαλιστικούς. Το μεγάλο κλικ όμως ήταν η φυλή των Νταλρέι, οι Ινδιάνοι θα μπορούσε να πει κανείς της Φιόναβαρ. Μου αρέσει πάρα πολύ η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα και έτσι απόλαυσα τα των εθίμων τους. Πολεμικές συνήθειες, απόκτηση τοτέμ, κώδικες ηθικής κ.α. Ωραία επίσης και η κοσμοπλασία με τα ονόματα των θεών και των αρχαίων ηρώων. Για τα του Αρθούρου ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δε μου φάνηκε παράταιρη η εμφάνιση του αλλά ούτε και με ενθουσίασε. Το έκανε όμως ο τρόπος που την πάτησε ο βασιλιάς της Κάθαλ στο άγημα του προς την πόλη, υπήρξε και αυτό σημείο που διάβασα απνευστί. Ένα και το αυτό με την οραματίστρια και τους γίγαντες στο βουνό, όπως επίσης και με τους θανάτους ορισμένων καλών χαρακτήρων. Δεν μου αρέσει να πεθαίνουν μόνο οι κακοί και οι καλοί να σώζονται όλοι. Το θεωρώ κοροϊδία. Αγαπημένοι μου οι Τορκ, Τζάιελ. Για την τελευταία μάλιστα τακτοποιούσα αυτές τις μέρες κάτι (αρρωστημένα) Verotik κόμικς. Και έχοντας την συνδέσει, όποτε εμφανιζόταν στο προσκήνιο μου έρχονταν οι εικόνες στο μυαλό Άσχετο, το ξέρω, ήθελα όμως να το πω. Η σειρά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Έχει πολύ show και λίγο tell, βαίνοντας εις βάρος των μαχών που ήταν ελάχιστες ως προς το σύνολο. Επίσης θα μπορούσε να ήταν 100-150 σελίδες μικρότερη χωρίς να χάσει πολλά αλλά ok. Αυτό είναι τίμημα που καλείται να πληρώσει όποιος καταπιάνεται με φάντασυ σειρές. Είναι όμως καλή, ποιοτική. Καλογραμμένη με ρομάντζα που δεν εξυπηρετούν υπερβολικά την ιστορία, όμορφα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, ικανοποιητικά ηθικά διλήμματα. Και ωραία κοσμοπλασία, το μεγάλο θα έλεγα προσόν. Μου δημιούργησε καλές προσδοκίες για την συνέχεια, έχω ευτυχώς όλα όσα έχουν μεταφραστεί. Edited November 6, 2017 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted November 7, 2017 Share Posted November 7, 2017 12 hours ago, Δημήτρης said: Ύστερα από πολλά χρόνια και το καταπληκτικό ''Τιγκάνα'' διάβασα βιβλίο του Κέι. ''Το Υφαντό της Φιόναβαρ'' που χωρίς να είναι στα ίδια επίπεδα, μου άρεσε και αυτό. Ξεκινώντας παρατηρούμε το χιλιοπαιγμένο κλισέ ανθρώπων που προορίζονται να παίξουν σημαντικό ρόλο σε σπουδαία γεγονότα χωρίς να το επιδιώξουν, ανακαλύπτοντας ή αποκτώντας στη πορεία δυνάμεις που δεν ήξεραν ότι κατέχουν. Και δεν με χάλασε καθόλου. Δεν με ενοχλούν τα κλισέ αυτά καθαυτά, παρά μόνο τα άσχημα εκτελεσμένα. Υπάρχει φυσικά η ευκολία του να αποδεχθεί η συντροφιά μία τόσο παράδοξη πρόκληση, αλλά χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε και η ιστορία Ωραία η ιδέα με τους τροφοδότες των μάγων, καθιστά τους δεύτερους τρωτούς και με τις αδυναμίες τους. Και άρα ρεαλιστικούς. Το μεγάλο κλικ όμως ήταν η φυλή των Νταλρέι, οι Ινδιάνοι θα μπορούσε να πει κανείς της Φιόναβαρ. Μου αρέσει πάρα πολύ η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα και έτσι απόλαυσα τα των εθίμων τους. Πολεμικές συνήθειες, απόκτηση τοτέμ, κώδικες ηθικής κ.α. Ωραία επίσης και η κοσμοπλασία με τα ονόματα των θεών και των αρχαίων ηρώων. Για τα του Αρθούρου ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δε μου φάνηκε παράταιρη η εμφάνιση του αλλά ούτε και με ενθουσίασε. Το έκανε όμως ο τρόπος που την πάτησε ο βασιλιάς της Κάθαλ στο άγημα του προς την πόλη, υπήρξε και αυτό σημείο που διάβασα απνευστί. Ένα και το αυτό με την οραματίστρια και τους γίγαντες στο βουνό, όπως επίσης και με τους θανάτους ορισμένων καλών χαρακτήρων. Δεν μου αρέσει να πεθαίνουν μόνο οι κακοί και οι καλοί να σώζονται όλοι. Το θεωρώ κοροϊδία. Αγαπημένοι μου οι Τορκ, Τζάιελ. Για την τελευταία μάλιστα τακτοποιούσα αυτές τις μέρες κάτι (αρρωστημένα) Verotik κόμικς. Και έχοντας την συνδέσει, όποτε εμφανιζόταν στο προσκήνιο μου έρχονταν οι εικόνες στο μυαλό Άσχετο, το ξέρω, ήθελα όμως να το πω. Η σειρά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Έχει πολύ show και λίγο tell, βαίνοντας εις βάρος των μαχών που ήταν ελάχιστες ως προς το σύνολο. Επίσης θα μπορούσε να ήταν 100-150 σελίδες μικρότερη χωρίς να χάσει πολλά αλλά ok. Αυτό είναι τίμημα που καλείται να πληρώσει όποιος καταπιάνεται με φάντασυ σειρές. Είναι όμως καλή, ποιοτική. Καλογραμμένη με ρομάντζα που δεν εξυπηρετούν υπερβολικά την ιστορία, όμορφα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, ικανοποιητικά ηθικά διλήμματα. Και ωραία κοσμοπλασία, το μεγάλο θα έλεγα προσόν. Μου δημιούργησε καλές προσδοκίες για την συνέχεια, έχω ευτυχώς όλα όσα έχουν μεταφραστεί. Θες να μου πεις πως δε σου άρεσε ο Ντάρμουιντ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Η μονομαχία στο τέλος είναι για μένα όλα τα λεφτά. Δηλαδή, ποιο Βουνό και ποιος Μαρτέλ; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted November 7, 2017 Share Posted November 7, 2017 (edited) Καλή η τελευταία μονομαχία. Και ακριβώς επειδή ήταν τέτοια, ήθελα και άλλες Και πάλι ναι, μου άρεσε ο πρακτικός και συνάμα ανέμελος του χαρακτήρας. Όπως επίσης και η ενέργεια στην οποία προέβη πριν από την τελική αναμέτρηση. Δεν ξέρω πάντως αν το διάβασες στο πρωτότυπο γιατί στο μεταφρασμένο που έχω αποδίδεται ως Ντάρμαϊντ. Ξέχασα να πω ότι είναι πολύ χρήσιμο το ευρετήριο στην αρχή. Αν δεν υπήρχε με τους τόσους χαρακτήρες, θα τα είχα κάνει και τα τρία φύλλο και φτερό. Edited November 7, 2017 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted November 8, 2017 Share Posted November 8, 2017 14 hours ago, Δημήτρης said: Καλή η τελευταία μονομαχία. Και ακριβώς επειδή ήταν τέτοια, ήθελα και άλλες Και πάλι ναι, μου άρεσε ο πρακτικός και συνάμα ανέμελος του χαρακτήρας. Όπως επίσης και η ενέργεια στην οποία προέβη πριν από την τελική αναμέτρηση. Δεν ξέρω πάντως αν το διάβασες στο πρωτότυπο γιατί στο μεταφρασμένο που έχω αποδίδεται ως Ντάρμαϊντ. Ξέχασα να πω ότι είναι πολύ χρήσιμο το ευρετήριο στην αρχή. Αν δεν υπήρχε με τους τόσους χαρακτήρες, θα τα είχα κάνει και τα τρία φύλλο και φτερό. Ναι, ναι, το ευρετήριο είναι must στο fantasy! Όχι, από Ανούβις το έχω, απλά δε θυμόμουν ακριβώς το όνομα! Ντροπή μου! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.