aScannerDarkly Posted October 19, 2009 Share Posted October 19, 2009 (edited) Αριθμός Λέξεων:2248 Σχόλια: Raindogs: "The ones you see wanderin' around after a rain. Ones that can't find their way back home. See the rain washes off the scent off all the mail boxes and the lamposts, fire hydrants. Raindogs." Αυτό το κείμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Greece . Raindogs.doc Edited September 4, 2010 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 (edited) Γενικά: Όμορφα πικρό. Λίγο κλειστοφοβικό, με την έννοια ότι η βροχή παρουσιάζεται ως τρόπος να απομονώνεσαι από τους άλλους, αλλά όχι από αυτήν. Μου προκάλεσε ένα σφίξιμο στο στομάχι, το οποίο υποθέτω είναι πολύ θετικό για τους σκοπούς της ιστορίας. Μου άρεσε: Η αφήγηση, ο ήσυχος και σταθερός ρυθμός (σχεδόν όπως της βροχής που περιγράφεται), το νόημα, οι περιγραφές. Ειδικά τα χιλιάδες χρυσαφιά αστεράκια… Και φυσικά ο τίτλος και το spoiler σχόλιό σου. Εξαιρετικά. Δε μου άρεσε: Το ότι από ένα σημείο κι ύστερα «κατρακυλάει» προς το τέλος. Η εισαγωγή της γυναίκας ξενίζει κάπως. Θα ήθελα να τη δω εξαρχής ώστε στο τέλος το ότι χώρισαν να με πληγώσει ακόμη περισσότερο. Θα ήθελα επίσης -πιο πολύ από συνήθεια κι όχι επειδή χρειάζεται απαραίτητα- να έβλεπα κάποιον μεγαλύτερο προβληματισμό του αφηγητή σχετικά με το τι ήταν το πλάσμα με το γένι που συνάντησε. Edited October 21, 2009 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Όντως, πολύ κλειστοφοβικό...αλλά μαγικό με τον τρόπο του. Με συνεπήραν οι εικόνες σου στην κυριολεξία, και σχεδόν είδα μπροστά μου αυτή τη μορφή μέσα στη σταγόνα. Την επόμενη φορά που θα βρέξει θα κοιτάξω λίγο πιο προσεκτικά τις σταγόνες της βροχής... Είναι από τα διηγήματα που είναι πέρα για πέρα αξιοπρεπή σαν σύλληψη, σαν γραφή, σαν απ'όλα τους, χωρίς να σε συνταράζουν, αλλά και χωρίς να μπορείς να τα ξεχάσεις. Απ'όλες τις εικόνες που μου άφησαν όλα τα διηγήματα του διαγωνισμού, τουλάχιστον αυτά που είχα διαβάσει μέχρι εχθές, οι δικές σου εικόνες ήταν αυτές που με ακολούθησαν μέχρι την ώρα που κοιμήθηκα. Ξέρεις...μία τελευταία σκέψη για τον διαγωνισμό και σκέφτηκα αυτή τη μορφή στη σταγόνα, και μ'έπιασε ένα σφίξιμο. Επαναλαμβάνω, δεν 'ξετρελάθηκα' με την έννοια του ΟΥΑΟΥ, ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΩΡΑ; αλλά με έκανε δική του. Αυτό για μένα αξίζει τουλάχιστον συγχαρητήρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Τεχνικά. Ο ήρωας σου είναι καταθλιπτικά εσωστρεφής με μονομανίες λίγο πριν την εκδήλωση τους. Μοιάζει με έναν άνθρωπο υπό διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη. Τον περιγράφεις καλά, αλλά πολύ πληθωρικά. Αυτό είναι κάτι που βαραίνει όλη την ιστορία σου και δεν αφήνει τον αναγνώστη να δει μέσα του τον ήρωα σου. Οι ελάχιστοι διάλογοι, είναι που δίνουν μια έμφαση στην ανθρώπινη φύση των εμπλεκομένων συναισθημάτων πολεμώντας αυτόν τον περιγραφικό πληθωρισμό. Αλλά είναι πολύ αργά όταν το κάνουν. Ο αναγνώστης έχει ήδη πηδήξει παραγράφους καθώς περιστρέφεσαι συνεχώς με κέντρο το ίδιο αντικείμενο. Λόγος. Ο λόγος είναι επιτηδευμένα βαθύς. Περισσότερο από όσο χρειάζεται για να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη που περιμένει την αργόσυρτη εξέλιξη των γεγονότων. Η ατμόσφαιρα καλύπτει το ίδιο το διήγημα. Έχεις σίγουρα ευχέρεια, μην την υπέρ εκμεταλλεύεσαι γιατί αποβαίνει σε βάρος της αναγνωσιμότητας Τύπος. Τίποτα που να παρατήρησα εκτός την υπέρ του δέοντος, χρήση επιθέτων. Ιστορία. Είναι ένα αφηγηματικό μόρφωμα που απευθύνεται σε κοινό που θα μπορούσε να είναι ευρύτατο. Το περιορίζεις (το κοινό)καθώς του δίνεις μέγεθος (του Κειμένου) που δεν το χρειάζεται πραγματικά. Συμπέρασμα. Αναίτια βαρύ και σχολαστικό. Είναι σίγουρο ότι αν κοσκίνιζες τις περιγραφές θα είχες αναδείξει μερικά πολύ καλά στοιχεία της πένας σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Το δεύτερο μισό σίγουρα χάνει λόγω της τόσο άμεσης επεξηγηματικότητάς του. Το πρώτο δημιούργησε όμορφες εικόνες στο μυαλό μου. Θα μπορούσε να μεγαλώσει άνετα περισσότερο για να γίνει το δεύτερο μισό λιγότερο απότομο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 23, 2009 Share Posted October 23, 2009 Εξαιρετικό. Υπέροχο, απ’ όπου και να το κοιτάξεις. Πραγματικά, το ζήλεψα. Η αλυσίδα, ο σάκος, οι δυο-τρεις υπέροχες φράσεις που τα συνοδεύεις, όπου συμπυκνώνεις το νόημα αμέτρητων ζωών, η εικόνα μέσα στη σταγόνα και το τέλος, που κλείνει αρμονικά τον κύκλο, είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Raindogs_σχόλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted October 23, 2009 Share Posted October 23, 2009 (edited) aScannerDarkly: Μια εξαιρετικά συμπαθητική ροή σκέψεων και συναισθημάτων, με το συγκινησιακό στοιχείο έντονο στον λόγο. Με την εμφάνιση της φιγούρας του γέρου (; ) να την μετουσιώνει σε ιστορία. Το προσωπικό σου ύφος, το στυλ και η έκφρασή σου μου αρέσει, όπως και εκείνα τα στοιχεία που διαφαίνονται πίσω τους, στοιχεία που αγγίζουν πάντα κάτι πιο βαθύ, καταχωνιασμένο στο εσώτερο είναι του αναγνώστη και το προκαλούν να αναδυθεί, το προτρέπουν να ανασυρθεί. Είναι σαν να μου ζητάς να συνοδεύσω, να πάρω θέση. Και το κάνω με ευχαρίστηση, αφού μου προσφέρεις εύκολο και όμορφο πρόσχημα. Edited October 23, 2009 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Scanner, τα κείμενα σου είναι πάντοτε στα όρια της φιλοσοφίας και συνήθως αυτό με κουράζει λίγο. Η γραφή σου όμως είναι τίμια, ειλικρινής και βαθιά μελαγχολική. Εδώ το όλο δέσιμο πιστεύω πως σου έχει πετύχει ιδιαίτερα καλά. Η αίσθηση που αφήνει, μετά από όλον αυτό τον πεσιμισμό είναι χαλαρωτική. Δεν έχω ιδέα πως κατάφερες να το πετύχεις αυτό και η διαδικασία μου είναι ξένη για να μπορέσω να σου μιλήσω για επιμέρους στοιχεία του συνόλου -πλοκές, γλώσσα κτλ- πάντως το αποτέλεσμα είναι κάτι που το εκτίμησα και με μάγεψε, ίσως όσο κανένα άλλο κείμενο σου. Έχω να σου πω μόνο το εξής: παρόλο που καταλαβαίνω την αναγκαιότητα του συγκεκριμένου τίτλου, διαβάζοντάς τον, στην αρχή είχα την εντύπωση πως παρακολουθούμε τις σκέψεις ενός σκύλου. Διάβασα και ξαναδιάβασα τις δύο πρώτες παραγράφους για να ξεκολλήσω και να συνεχίσω με άνθρωπο στο μυαλό μου. Μπράβο για αυτό το κομμάτι, κύριος, είναι πραγματικά εξαιρετικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 (edited) Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνω τα ίδια, οπότε διάβασε σε παρακαλώ το post του Martin, το οποίο με καλύπτει απόλυτα και δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Σίγουρα αυτό το διήγημα δεν ήταν κάτι που διάβασα με ευχαρίστηση, ούτε με ευκολία, και φταίει το φόρτωμα. Η ατμόσφαιρά του μου άρεσε, αλλά ήταν και το μόνο που μου έμεινε. Edited October 27, 2009 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vkarg Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Είχε μια ενδιαφέρουσα μελαγχολία, ήταν μέσα στο θέμα, αλλά το αρκετά σοφιστικέ ύφος κάπου με κούρασε. Γενικά δεν με τράβηξε ιδιαίτερα, εξ' αιτίας αυτού του πολύ φορτωμένου τρόπου γραφής, σε σημείο που δυσκολεύτηκα να συγκρατήσω την συγκέντρωση μου σε κάποια κομμάτια του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Είναι μια απ’ αυτές τις ιστορίες που μου αρέσει να αποκαλώ συνειδησιακές (όχι ακριβώς αλληγορικές) και οι οποίες απαιτούν από τον αναγνώστη αυξημένη προσοχή, ώστε να γίνουν οι κατάλληλες συνδέσεις, αλλιώς μπορεί να ξενίσουν. Είναι ένα είδος που πάντα απολαμβάνω να διαβάζω και δεν συνέβη διαφορετικά και με τούτη εδώ. ‘’Έβρεχε ασταμάτητα όλη την ημέρα. Ήταν το αγαπημένο μου είδος βροχής. Αρκετά δυνατή ώστε να βλέπω από παράθυρό μου ρυάκια να κυλάνε στις άκρες του δρόμου, χωρίς όμως να φτάνει την ορμή και τον ορυμαγδό μιας καταιγίδας, με χοντρές, γεμάτες στάλες, που έσκαγαν στο τζάμι κι άφηναν κυκλικά σημάδια μεγάλα σαν πάτους ποτηριών.’’ -Το ‘’χοντρές, γεμάτες στάλες... ...σαν πάτους ποτηριών’’ θα μπορούσε να προκαλέσει και μπέρδεμα, σε σχέση με το αν συνδέεται με το αγαπημένο του είδος βροχής ή την καταιγίδα (η οποία, επειδή εμφανίζεται στην αμέσως προηγούμενη, από την επίμαχη, φράση, υπάρχει περίπτωση να κρατήσει την προσοχή μας περισσότερο απ’ όσο πρέπει). Ίσως μια άνω τελεία μετά τη λέξη καταιγίδα (και το κόμμα κάνει δουλειά, αλλά νομίζω ότι μια μεγαλύτερη παύση εξυπηρετεί καλύτερα). ‘’Έχεις δει ποτέ σου στερεογράφημα;’’ -Με ξένισε αυτή η λέξη από το στόμα τού γέρου. ‘’Ύστερα, ο χρόνος τινάχτηκε σαν λάστιχο στο αρχικό του σχήμα...’’ ‘’«Αυτό το σακί τις πέτρες κι αυτή την αλυσίδα σέρνουμε όλοι, κι όσο μεγαλώνουμε μεγαλώνουν κι αυτά μαζί. Μπορούμε μονάχα να αποφασίσουμε ποιο από τα δύο μας ενοχλεί λιγότερο και ν’ αφήσουμε μόνο αυτό να βαραίνει. Αλλά ακόμα κι αυτό σπάνια το καταφέρνουμε.»’’ ‘’«Θα καταλάβεις. Το ξέρω ότι θα καταλάβεις… …ότι το φορτίο που κουβαλάς είναι πιο βαρύ από οποιουδήποτε άλλου» -Αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το καλύτερο σημείο της ιστορίας (μαζί με την τελευταία παράγραφο). Από ‘κει κι έπειτα, η είσοδος της πρών γυναίκας είναι αρκετά απότομη. Την εισάγεις ξαφνικά, όμως, στη συνέχεια, το κείμενο άρχισε να μου μιλάει πάλι. Το τέλος ήταν καλό. Μελαγχολικό και (ακούγεται παράξενο και σε μένα που το γράφω) απαισιόδοξο και αισιόδοξο μαζί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Παρα πολυ καλο, κυριος το πρωτο μισο. Με χαλασε κυριος το δευτερο μερος με την γυναικα που δεν ηταν τοσο ανεπτυγμενο ωσο θα πρεπε.... Anyway καταπλικτικο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.