Διαπραγμάτευση συμβολαίων έκδοσης

[Guest melissoula]

Ξέρετε κάτι για διαπραγμάτευση συμβολαίων έκδοσης; Ορους, δεσμεύσεις που πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθούν, άλλοι όροι που σημαίνουν εύνοια του εκδότη; Οτιδήποτε ξέρετε, και άν θέλετε, γράψτε το εδώ .

[dolph]

Σε όλες τις διαπραγματεύσεις μετράει το "ειδικό βάρος" των δύο πλευρών.Δηλαδή, άλλη διαπραγμάτευση θα πετύχει ο Θέμελης και άλλη ο Πιτσαπίρδουλας.Άλλη διαπραγμάτευση θα κάνεις με τον Πατάκη και άλλη με τις Εκδόσεις Οε-οε-οε-οε.Αυτό που δεν ξέρω αν παίζει στην Ελληνική αγορά, και θα ήθελα να μάθω και εγώ, είναι αν υπάρχουν managers συγγραφέων με εμπειρία και αποτελεσματικότητα. Αυτό, όντως θα ήταν ενδιαφέρον να το μάθουμε.

[Guest melissoula]

Το ζήτημα είναι ότι ο κάθε Θεμελής ήταν ο Πιτσαπίρδουλας όταν ακόμη δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Οσο για τον εκδότη οε οε, μερικοί γεροί ή και ένας ακόμη δυνατός συγγραφέας μπορουν να κάνουν τις εκδόσεις οε οε εκδόσεις Πατάκη. Κάποιοι έστησαν να σκεφτείς εκδόσεις από το μηδέν μόνο για τα βιβλία του Μπουκόφσκι. Φυσικά δεν το μετάνοιωσαν.

 

Ο εκδότης λέει στον συγγραφέα να υπογράψει όρους που δεν τον συμφέρουν, με το επιχείρημα ότι το όνομα του τάδε μεγάλου εκδότη συμφέρει ίσως δίπλα στου Πιτσαπίδρουλα. Στην αρχή της καριέρας του είναι διαφορετικό να λέει ο Πιτσαπίρδουλας έβγαλα ενα βιβλίο με τον οε οε, απότι με εκδίδει ο Λιβάνης ή ο Πατάκης. Όμως εξαρτάται πόσο το έχει πληρώσει ο Πιτσαπίρδουλας για να τον εκδώσει ο μεγάλος εκδότης. Σημειωτέον εδώ ότι τα κέρδη και για τους δυο είναι ποσοστά.Οσα κερδίζει ο ένας τα χάνει ο άλλος. Αν ο Πισταπίρδουλας λοιπόν έχει γράψει ένα φοβερό βιβλίο, όμως έχει δεχτεί κακούς όρους ενθουσιασμένος που θα βάλει το όνομα του δίπλα στου μεγάλου εκδότη, τοτε χάνει μελλοντικά κέρδη του και διαπραγματευτική ισχύ χωρίς λόγο.Αφου ο εκδοτης, μετά την έκδοση περισσότερο θα οφείλει το όνομα του στο έργο του κάθε Πιτσαπίρδουλα,παρά το αντίστροφο.

 

Η εκτίμηση λοιπόν που έχει ο ίδιος ο νέός συγγραφέας για το βιβλίο του πρέπει να φαίνεται στην διαπραγμάτευση. Φυσικά αυτό δεν αφορά ήδη φτασμένους συγγραφείς. Στην αρχή νομίζω παίζονται όλα.

Edited December 21, 2009 by melissoula

[RObiN-HoOD]

Σε ξένα forum έχω δει παλιότερα αρκετές πληροφορίες και λεπτομέρειες για όλα αυτά τα θέματα. Μιλάνε και τα συζητάνε. Εάν ψάξετε σε google θα βρείτε. Δυστυχώς δε νομίζω να ισχύουν για την Ελλάδα.

 

Θα ήταν καλό όποιος ξέρει συγκεκριμένες λεπτομέρειες να τις μοιραστεί. Υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται και δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα. Το θέμα το θυμάμαι από παλιά ως μεγάλο κενό.

 

Όποιος έχει νομικές γνώσεις επί του θέματος ας προσέλθει. Μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις πληροφορίες και να τις αναρτήσουμε σε κάποιο σημείο στο forum.

[Tiessa]

Η εκτίμηση λοιπόν που έχει ο ίδιος ο νέός συγγραφέας για το βιβλίο του πρέπει να φαίνεται στην διαπραγμάτευση. Φυσικά αυτό δεν αφορά ήδη φτασμένους συγγραφείς. Στην αρχή νομίζω παίζονται όλα.

 

Κοίτα, έχεις δίκιο στο σημείο που λες ότι στην αρχή παίζονται όλα. Πρέπει όμως να κάνεις κάπως αυτή την αρχή. Και δεν αρκεί μόνο να έχεις εσύ προσωπικά εκτίμηση στο έργο σου.

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά. Μπορώ μόνο να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία - και φυσικά δε συμβουλεύω κανέναν να κάνει τα ίδια.

 

Έχω εκδόσει τα τελευταία χρόνια την Τριλογία των Λαξευτών.

Δεν θα αρνηθώ να πω δημόσια ότι εις γνώση μου έκανα κακή διαπραγμάτευση με τον εκδοτικό οίκο.

Οι όροι τους οποίους υπέγραψα για το πρώτο βιβλίο ήταν χοντρικά οι εξής:

Παραχωρώ το δικαίωμα χρήσης/εκμετάλλευσης/διακίνησης και ότι, άλλο στον εκδοτικό οίκο για πάντα.

Δεσμεύομαι με τον εκδοτικό οίκο για τα επόμενα πέντε βιβλία.

Παίρνω 10% επί της ονομαστικής αξίας των πωλήσεων για την 1η χιλιάδα, 12% για τα 1001-5000 και 15% από κει και πάνω.

Τα επόμενα δυο συμβόλαια που έκανα μετά έχουν τους ίδιους όρους με μόνη διαφορά ότι αυτή τη στιγμή χρωστάω τρία βιβλία αντί για πέντε.

 

Μπορείς να θεωρήσεις το έργο ανάξιο λόγου τη στιγμή που το 'πούλησα' τόσο φτηνά, αλλά θα ήθελα να παραθέσω μερικά αληθινά γεγονότα.

 

Για μένα οι Λαξευτές είναι η δεύτερή μου ζωή. Αρκεί να πω ότι η αρχική ιδέα μού κατέβηκε ένα μεσημέρι του Ιούλη του 1989 και η τελική διόρθωση/επιμέλεια του τρίτου βιβλίου ολοκληρώθηκε το Γενάρη του 2009. Μιλάμε για είκοσι χρόνια. Δε θα ξόδευα είκοσι χρόνια για κάτι στο οποίο δεν τρέφω εκτίμηση.

 

Είχα κουραστεί να τρώω πόρτες για το πρώτο βιβλίο επί τουλάχιστον δεκατέσσερα χρόνια (από το 1992 μέχρι το 2006).

Ανά τα χρόνια η κατάσταση εξελισσόταν ως εξής:

-- Τι έχεις πει ότι είναι; Φανταστικό; Δεν εκδίδουμε τέτοια.

Απόκριση δική μου: Τα μαζεύω, τα φυλάω στο συρτάρι μου και συνεχίζω.

Τα χρόνια περνάνε.

-- Φανταστικό, ε; Και είσαι ελληνίδα και άγνωστη. Δύσκολα τα πράγματα.

Απόκριση δική μου: Τα ξαναμαζεύω, τα φυλάω στο συρτάρι μου και συνεχίζω. Και προσπαθώ να γίνω γνωστή. Κοινώς φτιάχνω το βιογραφικό μου με δημοσιεύσεις άλλων κειμένων.

Περισσότερα χρόνια περνάνε.

--Φανταστικό, ε; Σαν και το Χάρι Πότερ; Ναι, αλλά πολύ μεγάλο το βλέπω.

Απόκριση δική μου: Τα ξαναμαζεύω και συνεχίζω. Όχι, δε θα το κάνω μικρότερο για εκδοτικούς λόγους.

Και περνάνε κι άλλα χρόνια.

--Φανταστικό, ε; Θα μπορούσαμε να το δούμε, αλλά είναι και η κρίση στην αγορά...

 

Στο δια ταύτα: Εισέπραξα αρνήσεις ή και απόλυτη σιγή (από αναβολές μέχρι χαμένα χειρόγραφα) από πολλούς. Μεταξύ άλλων: Καστανιώτη, Ελληνικά Γράμματα, Μέδουσα, Κέδρο, Αίολο κ.α.

Όταν ο ΙΑΜΒΟΣ δέχτηκε να με εκδώσει, ήμουνα πια 44 χρονών. Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα πήγαινα να πουλήσω τσαμπουκά για το πόσο σπουδαίο θεωρούσα το έργο μου; Ή μήπως ότι περίμενα να βγάλω λεφτά; Ή να περίμενα καμιά δεκαετία ακόμα;

Ό,τι και να πίστευα εγώ για την αξία του βιβλίου ήταν προφανώς αδιάφορο.

 

Και για να κλείσω όλο αυτό το θλιμμένο σεντόνι των εμπειριών πριν βγω off-topic με τον πόνο μου: Σε τελική ανάλυση, τρία χρόνια μετά το πρώτο συμβόλαιο, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τι συμβόλαιο έκανα. Η αγορά είναι τόσο κλειστή, που είτε είχα υπογράψει με καλύτερους όρους είτε όχι, τα νούμερα που πούλησαν τα βιβλίο ήταν τόσο μικρά που το κέρδος μου θα εξακολουθούσε να είναι ασήμαντο.

Άσε που σίγουρα δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναπάρω σβάρνα τους εκδοτικούς οίκους για τα επόμενα βιβλία. (Μεταξύ μας, μέσα τον έβαλα τον άνθρωπο)

[greenmist]

Και για να κλείσω όλο αυτό το θλιμμένο σεντόνι των εμπειριών πριν βγω off-topic με τον πόνο μου: Σε τελική ανάλυση, τρία χρόνια μετά το πρώτο συμβόλαιο, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τι συμβόλαιο έκανα. Η αγορά είναι τόσο κλειστή, που είτε είχα υπογράψει με καλύτερους όρους είτε όχι, τα νούμερα που πούλησαν τα βιβλίο ήταν τόσο μικρά που το κέρδος μου θα εξακολουθούσε να είναι ασήμαντο.

Άσε που σίγουρα δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναπάρω σβάρνα τους εκδοτικούς οίκους για τα επόμενα βιβλία. (Μεταξύ μας, μέσα τον έβαλα τον άνθρωπο)

 

Εσύ σίγουρα δεν τον έβαλες μέσα. Εκείνος έχει βάλει σίγουρα εσένα μέσα, στην περίπτωση που δεν εκτέλεσε έστω ένα μικρό και απλό σχέδιο προώθησης των έργων σου. Το να τοποθετήσεις ένα νέο βιβλίο στα ράφια κάποιων βιβλιοπωλείων απαιτεί από τους υποψήφιους αναγνώστες να μυρίσουν σωστά τα νύχια τους ώστε να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται! Θέλει έστω μία μικρή προωθησούλα ώστε να διαπιστώσει και ο οίκος αν το συγκεκριμένο έργο παρουσιάζει τάσεις πωλήσεων.

 

Το ζητούμενο δεν είναι μόνο το συμβόλαιο και ο οίκος, αλλά κυρίως η πολιτική προώθησης των βιβλίων του εκάστοτε οίκου.

[Tiessa]

 

Το ζητούμενο δεν είναι μόνο το συμβόλαιο και ο οίκος, αλλά κυρίως η πολιτική προώθησης των βιβλίων του εκάστοτε οίκου.

 

Σωστά. Αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που παίρνεις πάντα με ένα μικρό εκδοτικό οίκο.

Επίσης, τουλάχιστον απ' όσο ξέρω, η πολιτική της προώθησης δεν είναι κάτι που μπαίνει σ' ένα συνηθισμένο συμβόλαιο.

[Guest melissoula]

Σωστά. Αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που παίρνεις πάντα με ένα μικρό εκδοτικό οίκο.

Επίσης, τουλάχιστον απ' όσο ξέρω, η πολιτική της προώθησης δεν είναι κάτι που μπαίνει σ' ένα συνηθισμένο συμβόλαιο.

 

Αν κάποιος συγγραφέας έχει ενα βιβλίο που ξέρει ότι είναι πολύ δυνατό, δεν αποτελεί άραγε κάποιου είδους εγγύηση της προώθησης που θέλει για το βιβλίο του, να δεσμευτεί ο εκδοτικός να πουλήσει τόσα σε τόσο διάστημα αλλιώς να το αποδεσμεύσει;

[tetartos]

Αν κάποιος συγγραφέας έχει ενα βιβλίο που ξέρει ότι είναι πολύ δυνατό, δεν αποτελεί άραγε κάποιου είδους εγγύηση της προώθησης που θέλει για το βιβλίο του, να δεσμευτεί ο εκδοτικός να πουλήσει τόσα σε τόσο διάστημα αλλιώς να το αποδεσμεύσει;

 

Να ένας όρος συμβολαίου που δεν έχω ακούσει ποτέ να τίθεται!

[mman]

Αν κάποιος συγγραφέας έχει ενα βιβλίο που ξέρει ότι είναι πολύ δυνατό, δεν αποτελεί άραγε κάποιου είδους εγγύηση της προώθησης που θέλει για το βιβλίο του, να δεσμευτεί ο εκδοτικός να πουλήσει τόσα σε τόσο διάστημα αλλιώς να το αποδεσμεύσει;

Ok, ας το ξανακάνουμε πιο σαφές: Αν δεν είσαι:

1) Πολύ γνωστός συγρραφέας ή

2) Πολύ γνωστός σε κάποιον άλλο τομέα (μοντέλο, πολιτικός, δημοσιογράφος, ποδοσφαιριστής κλπ.)

3) Πολύ επίκαιρος για οποιονδήποτε λόγο

 

η θέση σου σε καμία περίπτωση δεν είναι θέση ισχύος.

 

Επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη προσφορά από συγγραφείς και έργα, ο ανταγωνσιμός είναι λυσσαλέος. Αυτό σημαίνει ότι αν ισχύουν τα παραπάνω, δεν μπορείς να απαιτήσεις πράγματα, όπως προώθηση και δέσμευση πωλήσεων, δεν πα' να 'χεις υποβάλει για έκδοση την Αγία Γραφή την ίδια.

 

Συγνώμη για τα bold, το τονίζω όμως για να μην χρειαστεί να το ξαναπούμε.

 

Αν τώρα, σε όλα τα παραπάνω, προσθέσουμε ότι έχεις υποβάλει ένα (ακόμα και εξαιρετικό επαναλαμβάνω) έργο της Λογοτεχνίας του Φανταστικού (π.χ. κάποιο ονόματι Ιλιάδα ή Οδύσσεια) σε μια αγορά τόσο μικρή και με τόσο κακή παράδοση όσο η Ελληνική, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Ας μου επιτραπεί το παρακάτω: Κάθε βιβλίο του Φανταστικού που εκδίδεται στην ελλάδα από Έλληνες και Ελληνίδες συγγραφείς, ειδικά πρωτοεμφανιζόμενους είναι ένας άθλος για κείνους και μία πολύ γενναία κίνηση από τους εκδότες τους.

 

Κλείνω ανακεφαλαιώνοντας και προσπαθώντας να το ξεκαθαρίσω:

Πρωτοεμφανιζόμενος Έλληνας συγγραφέας, άσημος κατά τα άλλα, που γεννήθηκε εδώ, ζει εδώ, και γράφει εδώ (όλα έχουν σημασία) Λογοτεχνία του Φανταστικού σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση οποιασδήποτε ισχύος έναντι του όποιου εκδότη ανεξαρτήτως της γνώμης του για το έργο του αλλά και της πραγματικής ποιότητας αυτού.

[Guest melissoula]

Να ένας όρος συμβολαίου που δεν έχω ακούσει ποτέ να τίθεται!

 

Έχεις δεί (ή έχεις ακούσει για) πολλά συμβόλαια; Αν ναι τότε σημαίνει ότι όντως δεν χρησιμοποιούν συχνά αυτόν τον ιδιαίτερο όρο. Όμως σε περίπτωση που ένα βιβλίο είναι δυναμίτης και ο συγγραφέας του το ξέρει, τότε δεν τον συμφέρει καθόλου να μήν τον βάλει. Ο εκδότης μπορεί για χίλιους λόγους να μήν προωθήσει το βιβλίο, όχι απαραιτητα από κακοβουλία, και τότε, αν δεν υποχρεώνεται να το αποδεσμεύσει, ο συγγραφέας απλά θα έχει μείνει πίσω στις εισπράξεις του χωρίς λόγο.

 

 

Ok, ας το ξανακάνουμε πιο σαφές: Αν δεν είσαι:

1) Πολύ γνωστός συγρραφέας ή

2) Πολύ γνωστός σε κάποιον άλλο τομέα (μοντέλο, πολιτικός, δημοσιογράφος, ποδοσφαιριστής κλπ.)

3) Πολύ επίκαιρος για οποιονδήποτε λόγο

 

η θέση σου σε καμία περίπτωση δεν είναι θέση ισχύος.

 

Επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη προσφορά από συγγραφείς και έργα, ο ανταγωνσιμός είναι λυσσαλέος. Αυτό σημαίνει ότι αν ισχύουν τα παραπάνω, δεν μπορείς να απαιτήσεις πράγματα, όπως προώθηση και δέσμευση πωλήσεων, δεν πα' να 'χεις υποβάλει για έκδοση την Αγία Γραφή την ίδια.

 

3) Η Αγία Γραφή είναι πάντα πολύ επίκαιρη.

2) Ας σκεφτεί κάπόιος τί σόι βιβλίο θα μπορούσε να γράψει ενας πολιτικός, ενα μοντέλο, ενας δημοσιογράφος ή ένας ποδοσφαιριστής !!

1) και οι πολύ γνωστοί από άγνωστοι ξεκίνησαν. Αν ξεκινήσεις όμως λάθος δεν γίνεσαι ποτέ γνωστός νομίζω.

 

 

Η θέση ισχύος του συγγραφέα νομίζω ότι θα ειναι πάντα αυτο που έγραψε. Πιστεύω ότι ο αναγνώστης κυνηγάει το νόημα ενός βιβλίου και αυτό είναι που ο εκδότης πρέπει να προωθήσει πιο πολύ και από το όποιο όνομα που έχει ή δεν έχει κάνει ακόμη ο συγγραφέας. Αν είναι γνωστος πολιτικός ας πούμε και γράψει μια μαλακία, δεν θα προχωρήσει. Γιατί απλά, επειδή ακριβώς είναι γνωστός, η μαλακία του θα γίνει ακόμη πιο γρήγορα γνωστή. Ενω αλλιώς, η φήμη ενός βιβλίου που έχει κάτι να πεί απλώνεται αστραπιαία. Εχει γίνει εκατοντάδες φορές στην ιστορία της λογοτεχνίας, και νομίζω ότι αυτό οι εκδότες το ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον.

[Sonya]

Μελισσούλα, μιλάς για την Ελλάδα ή για τον ιδεατό ονειρόκοσμο του συγγραφέα; Λοιπόν, πρώτα μερικές προτάσεις για το πώς γίνονται γνωστοί κάποιοι άγνωστοι:

 

α) κάνουν σεξ με τον σωστό άνθρωπο

β) έχουν λεφτά

γ) ήταν στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή

δ) έχουν τα κατάλληλα κονέ

ε) βρίσκονται σ' ένα χώρο που πρωθείται από τα μήντια

στ) είναι κωλόφαρδοι

ζ) είναι πολύ ανώτερα του μέσου όρου καλοί σ' αυτό που κάνουν (κι αυτό δεν ισχύει πάντα, ας αναφέρω το όνομα του Νανόπουλου και όλα όσα πέρασε στην Ελλάδα)

η) οποιοσδήποτε συνδυασμός των παραπάνω

 

Τώρα πες μου: η μέση Ελληνίδα κυράτσα που περνάει την ημέρα της βλέποντας την Μενεγάκη και την Λαμπύρη, ποιανού το βιβλίο θ' αγοράσει; Το δικό σου (μου, του ενός ή του άλλου, που κινείται στον χώρο του φανταστικού -μάγοι και δράκοι, όπως αυτό νομίζει ο μέσος έλληνας αναγνώστης ότι είναι τα βιβλία φαντασίας) ή της Λαμπύρη που θα γράφει μέσα όλα τα κουτσομπολιά που έχει αποκομίσει τα τελευταία χρόνια που κυνηγάει (και δημιουργεί) διασημότητες;

 

Τι σόι βιβλίο θα μπορούσε να γράψει ένα μοντέλο/ποδοσφαιριστής κλπ; Την αυτοβιογραφία του, ανάμεσα σε άλλα, η οποία θα ενδιαφέρει (πίστεψέ με ) πολύ περισσότερο τον μέσο Έλληνα αναγνώστη απ' οποιοδήποτε βιβλίο φαντασίας. Οποιαδήποτε μπαρούφα, η οποία, όμως, επειδή αυτός είναι ήδη γνωστός, θα προωθηθεί απ' τα μήντια, την στιγμή που το Τέρας, οι Λαξευτές, ο Λέκγουελ κι όσα έχουν εκδώσει παιδιά από εδώ μέσα τα ξέρουμε μια κατοσταριά άτομα. Σημειωτέον, ο συγγραφέας του Λέκγουελ έχει πάρει και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα για το πρώτο του έργο. Εσύ το ήξερες αυτό; Εγώ δεν θα το ήξερα, αν δεν τύχαινε να τον γνωρίζω προσωπικά.

 

Οπότε, όποιος νομίζει πως το βιβλίο του αξίζει τον κόπο, πρώτο του μέλημα στην Ελλάδα είναι να το βγάλει στα ράφια. Αυτό από μόνο του αποτελεί κατόρθωμα, αν το βιβλίο κινείται στον χώρο του φανταστικού. Αν πουλήσει και καμιά κατοσταριά αντίτυπα, κάνουμε και πάρτι. Πήγαινε εσύ στον οποιοδήποτε εκδότη και βάλε του αυτούς τους όρους, την στιγμή που η προσφορά είναι απείρως μεγαλύτερη απ' την ζήτηση (βασικοί νόμοι οικονομίας). Είπαμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στην πένα μας (όσοι έχουν, τελοσπάντων), αλλά όχι και να πετάμε στα σύννεφα...

 

 

[mman]

1) Μελισσούλα, μιλάς για την Ελλάδα ή για τον ιδεατό ονειρόκοσμο του συγγραφέα;

 

2) Πήγαινε εσύ στον οποιοδήποτε εκδότη και βάλε του αυτούς τους όρους, την στιγμή που η προσφορά είναι απείρως μεγαλύτερη απ' την ζήτηση (βασικοί νόμοι οικονομίας). Είπαμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στην πένα μας (όσοι έχουν, τελοσπάντων), αλλά όχι και να πετάμε στα σύννεφα...

 

1) Φοβάμαι πως είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω.

 

2) Πρωτοεμφανιζόμενος Έλληνας συγγραφέας, άσημος κατά τα άλλα, που γεννήθηκε εδώ, ζει εδώ, και γράφει εδώ (όλα έχουν σημασία) Λογοτεχνία του Φανταστικού και ο οποίος θα απαιτήσει εγγύηση προώθησης και ειδικά πωλήσεων από εκδότη, έχει να αντιμετωπίσει τις εξής (απόλυτα λογικές κατά την άποψή μου) αντιδράσεις με τις αντίστοιχες πιθανότητες:

 

α) "Κοίτα, ίσως και να το εξέδιδα, γιατί το βιβλίο σου δεν είναι άσχημο, αλλά ειλικρινά δεν έχω όρεξη να μπλέξω με τέτοιο ψώνιο για να βγάλω τι; Ψίχουλά έτσι κι αλλιώς. Θα ξανακοιτάξω το slush pile μου και όλο και κάτι θα βρω. Σου εύχομαι καλή τύχη στη συνέχεια".

Πιθανότης: περίπου 50% (και μπορεί να λέω και πολύ)

 

β) "Κοίτα, αν δέχεσαι τους δικούς μου τυπικούς και συνηθισμένους όρους, θα το βγάλουμε το βιβλίο, αλλά φρόντισε να ξεκαβαλήσεις το καλάμι μόνος σου, αλλιώς θα σε κατεβάσει από αυτό η αγορά, αργά ή γρήγορα. Neeext."

Πιθανότης: περιπου 25% (και μπορεί να λέω και πολύ)

 

γ) Ο εκδότης δεν αντιδρά στο ελάχιστο, αλλά το παρδαλό κατσίκι που διαθέτει για τέτοιες περιπτώσεις κυλιέται στο πάτωμα απ' τα γέλια.

Πιθανότης: περίπου 25% (και μάλλον λέω λίγο)

 

δ) "Μα ναι, βεβαίως! Αφού το βιβλίο σου είναι τόσο καλό, που άσχετα με το ότι είσαι άσημος/η θα αξίζει με το παραπάνω την ακριβή διαφήμιση και θα πουλήσει τρελά!"

Πιθανότης: κολυμπάει πολύ κάτω από το 1%

 

Εννοείται ότι στην περίπτωση δου, ο συγγραφέας βγαίνοντας από τον εκδοτικό οίκο, συλλαμβάνει τον πρώτο λαχειοπώλη και αγοράζει το πρώτο λαχείο που θα πιάσει το χεράκι του. Μετά εισβάλει στο κοντινότερο στοιχηματζίδικο και ακουμπάει ό,τι έχει πάνω του στο "Μπαρτσελόνα - Κολοπετινίτσα: στάνταρ σιγουράντζα 2".

[Guest melissoula]

Ωραία όλα αυτά όμως αν το βιβλίο του είναι ο Ιούδας, και ο/η συγγραφέας του μυρίζεται ότι μπορεί να είναι τότε οι ευθύνες αν υπολογίσει τα α) β) γ) ειναι αποκλειστικά δικές του. Αν, ίσα επειδή βιάστηκε να υπογράψει, πούλησε μια Πόρσε σαν ένα Ντε Σε Βω ποιός θα φταίει για όλα τα λεφτά που θα έχει χάσει; Ο mman που τον αποθάρρυνε ή ο ίδιος που δεν υποστηριξε το βιβλίο του και δεν πίστεψε στον εαυτό του;

 

Προσωπικά πιστεύω ότι και οι εκδότες όπως και οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν τις ίδιες πιθανότητες. Δηλαδή και ο εκδότης δεν θέλει να χάσει το εξαιρετικό βιβλίο που θα περάσει α;πό τα χέρια του με ποσοστό 1% μέσα στον ορυμαγδό όλων των άλλων. Όταν όμως μυριστεί ενα τέτοιο βιβλίο φυσικά προβάλει τα περί πιθανοτήτων στον συγγραφέα. Λογικό δεν είναι; Να το πάρει όσο πιο τζάμπα γίνεται. Ομως δεν θέλει να το χάσει. Επαφίεται πλέον στον συγγραφέα νομίζω, άν θα το σκοτώσει, μέσα στην ανασφάλεια την αγωνία του ή την ανυπομονησία του, ή θα το πουλήσει όσο πρέπει. Ο εκδότης μια φορά, ο καλός εκδότης, πιστεύω ότι λανθασμένα υποστηρίζουν κάποιοι ότι είναι ενας μαλάκας κάπου που πετυχαίνει επιτυχίες κατα τύχη. Κι αυτός όπως το λαχείο που θα έπιανε ο συγγραφέας του 1%. Δεν νομίζω ότι τίποτα γίνεται κατα τύχη.

[aScannerDarkly]

Αν είναι δυνατόν. Δεν αποθάρρυνε κανέναν. Αν μη τι άλλο, ξέρει και για τι μιλάει. H Tiessa είπε ότι έψαχνε 20 χρόνια να εκδώσει το έργο της. Αν νομίζεις ότι μπορείς να πας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, και να πεις σε έναν εκδότη, έκδοσέ το και φρόντισε να πουλήσει, αλλιώς τα μαζέυω και φεύγω... ε μακάρι να βρεις κάποιον να σου το κάνει. Αλλά νομίζω ότι το βασικό σου μέλημα είναι, όταν είσα πρωτάρης, να βρεις κάποιον να σου το εκδόσει. Δεν περιμένεις να πλουτίσεις ούτε να κάνεις ξαφνικά μπεστ σέλλερ (πόσο μάλλον αν μιλάμε για φανταστικό). Αν το κάνεις, μαγκιά σου. Φυσικά δεν έχω καμία εμπειρία από εκδότες, αλλά πηγαίνοντας, αυτό θα ήθελα: Να βρω έναν άνθρωπο που να θέλει να συνεργαστεί μαζί μου. Αν τυχόν πάω και καλά, ακόμα καλύτερα.

 

Τέλος πάντων, ο καθένας διαπραγματεύεται όπως πιστεύει ότι είναι καλύτερο γι αυτόν. Αλλά σταμάτα πια με το ειρωνικό ύφος. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ξεκινάς μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και μετά να την οδηγείς εκεί. Μπορεί και να έχεις δίκιο - εγώ, όπως είπα, δεν έχω καμία εμπειρία. Αλλά βρες τρόπο να στηρίξεις αυτό που λες.

Edited December 22, 2009 by aScannerDarkly

[dolph]

Τελικά ξέρει κανείς αν υπάρχουν managers συγγραφέων στην Ελλάδα και πώς λειτουργεί η φάση;

 

 

 

 

[greenmist]

Το θέμα της προώθησης δεν έχει καμία σχέση με το αν ο συγγραφέας είναι παγκοσμίως άγνωστος. Είναι θέμα πολιτικής της εταιρείας, του οίκου, πρώτα από όλα για το δικό του συμφέρον. Το να έχει όρους προώθησης στο συμβόλαιο είναι επίσης άλλο θέμα, που μπορούμε να συζητήσουμε. Όμως, είναι καλό κάθε συγγραφέας να ρωτάει τον εκδότη του για το πως σκέφτεται να προωθήσει το νέο βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί. Αν απλώς το τοποθετήσει σε ράφια βιβλιοπωλείων και δεν φροντίσει ούτε για ένα αρθράκι, που λέει ο λόγος, καλύτερα ο συγγραφέας να ανεβάσει το έργο του σε ιστοσελίδα, καθώς σίγουρα θα το διαβάσουν περισσότεροι και υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι που το αποδεικνύουν αυτό.

 

Η προώθηση κάνει καλό πρώτα στον οίκο, άρα αν δεν έχεις προώθηση δεν είσαι σοβαρό μαγαζί, δεν φροντίζεις το προϊόν σου να τοποθετείται σωστά και ανταγωνιστικά στην αγορά. Επίσης, συμφέρει τον οίκο η πολιτική προώθησης σε νέους συγγραφείς γιατί:

 

1. Είναι νέοι και θα ακολουθήσουν πιστά και αδιαμαρτύρητα το πλάνο.

2. Τα έξοδα θα είναι πολύ μικρά σε σχέση με την προώθηση ενός γνωστού συγγραφέα.

3. Αν πετύχει ο οίκος ένα μικρό στόχο πωλήσεων έχει εξασφαλισμένο μέλλον, αφού έχει δεσμεύσει τον συγγραφέα για τουλάχιστον 5 βιβλία με συμφέροντες όρους.

 

Θα μπορούσα να γεμίσω αυτή την λίστα με πολλά περισσότερα επιχειρήματα, αλλά νομίζω ότι είναι σαφές αυτό που λέω. Άλλο οι όροι συμβολαίου, που σαφώς δεν θα είναι ευνοϊκοί για το νέο συγγραφέα και άλλο η πολιτική προώθησης του οίκου, που τον χαρακτηρίζει.

 

Dolph, όχι! Agents και Literary Agencies δεν υπάρχουν στην Ελλάδα!

Edited December 22, 2009 by greenmist

[Guest melissoula]

Νομίζω ότι η καλή προώθηση από εναν από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους σε έναν νέο συγγραφέα πρέπει μάλλον να θεωρείται δεδομένη. Είναι μια συνεργασία και ο συγγραφέας είναι το δέντρο που ο εκδότης έχει σπείρει και ποτίζει. Σωστά φροντισμένο θα του αποδώσει καρπους πολύ πολλαπλάσιους της επένδυσής του στην προώθηση, όσο μεγάλη κι άν είναι αυτή. Οπότε ο μεγάλος εκδότης, είναι μεγάλος ακριβώς και γι'αυτόν το λόγο. Ξέρει να ποτίζει κατάλληλα την επένδυσή του.

 

Επίσης διαφωνώ για τα έξοδα προώθησης του γνωστού απέναντι στον άγνωστο. Νομίζω ότι όλα είναι θέμα κόστους απόδοσης. Ο φτασμένος εγγυάται περισσότερα κέρδη οπότε μπορεί να καλύψει τα αυξημένα έξοδα παράστασής του, τα οποία μάλιστα ίσως είναι αναγκαστικά. Δεν μπορείς να βγάλεις έναν φτασμένο συγγραφέα σου σε μια παρουσίαση βιβλίου του, ταλαιπωρημένο ύστερα από έξι ώρες με το τραίνο ή δώδεκα με το καράβι, γιατί δεν θέλεις να του πληρώσεις αεροπορικό, σε μια αίθουσα σαν μπάρ του φαρ ουέστ για να κοστίσει λίγο, και με μπουφέ κρακερακια. Πέραν του ότι θα ξεφτιλίσεις την επένδυσή σου, και το συγγραφέα σου, θα ξεφτυλιστείς και ο ίδιος σαν εκδότης.

 

Γι'άυτό θα έλεγα ότι ενας νέος συγγραφέας, τον όρο αυτόν , για εγγύηση προώθησης, ή ότι θα κάνει ότι μπορεί ο εκδότης για να πουλήσει το βιβλίο του, στους μεγάλους εκδότες μάλλον δεν τον χρειάζεται.Αλλα σε έναν μικρό άσημο εκδότη, που δεν έχει γράψει μπεστ σελλερσ, ίσως είναι απαραίτητος. Γιατί ο άσημος εκδότης μπορεί να είναι άσημος ακριβώς επειδή δεν φροντίζει κατάλληλα το προιόν του. Επειδη είναι αδιάφορος. Επειδή υπογράφει εύκολα αλλα δεν προωθεί ποτέ κανέναν.

 

Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι ο συγγραφέας πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ότι όπως υπάρχουν καλοί και κακοί συγγραφείς, υπάρχουν και καλοί και κακοί πωλητές των βιβλίων του.Όπως υπάρχουν συγγραφείς που πουλάνε πολυ υπάρχουν και εκδότες που πουλάνε πολύ. Και άλλοι που δεν πουλάνε καθόλου. Η πιο εύκολη υπογραφή λοιπόν δεν σημαίνει απαραίτητα επιτυχία.

Edited December 23, 2009 by melissoula

[Sonya]

Αυτά που λες μπορεί να είναι σωστό να γίνονται, όμως (στην Ελλάδα) ΔΕΝ γίνονται. Μην βλέπεις μόνο την οπτική γωνία του καλού, μεν, ανέκδοτου δε συγγραφέα που πασχίζει για ένα καλό συμβόλαιο για το βιβλίο του. Δες την οπτική γωνία του επιχειρηματία που ονομάζεται εκδοτικός οίκος. Ποιος είναι ο σκοπός του; Να διευρύνει το πνεύμα του λαού; Όχι. Να βάλει λεφτά στην τσέπη του; Ναι. Παίρνουμε αυτό σαν γνώμονα κι αρχίζουμε.

 

Τι του προσφέρει ένας γνωστός και φτασμένος συγγραφέας ή, εναλλακτικά, ένας συγγραφέας του οποίου το έργο θα πουλήσει ντε φάκτο;

 

α) χρήμα στην τσέπη του

β) κύρος σαν εκδοτικός οίκος που βγάζει καλοπουλημένα βιβλία

γ) ελάχιστο ρίσκο αποτυχίας

δ) καλή (και ανέξοδη) διαφήμιση του οίκου του, μιας και ο αναγνώστης μπορεί ν' αναζητήσει κι άλλα βιβλία που έχει βγάλει ο οίκος, χωρίς να δώσει χρήματα για διαφήμιση

 

Οκ, θα βάλει λίγο το χέρι στην τσέπη με μια πιο προσεγμένη παρουσίαση, αλλά τα κέρδη του απ' αυτό (κυρίως αν στην παρουσίαση καλέσει κι ένα όνομα που θα φέρει τα μήντια μαζί του) θα υπερκαλύψουν αυτό το κόστος.

 

Τώρα, τι του προσφέρει ένας άγνωστος συγγραφέας, όσο καλός κι αν είναι;

 

α) αβεβαιότητα για το αν θα πουλήσει ή όχι

β) σίγουρα έξοδα (τυπογραφεία, παρουσίαση, μια ελάχιστη έστω διαφήμιση) που δεν ξέρει αν θα γίνουν έσοδα

γ) ρίσκο για το κύρος του, μιας και μπορεί το βιβλίο να μην πουλήσει ή να μην αρέσει στους αναγνώστες

 

Θα χρειαστεί μεν να δώσει λιγότερα χρήματα, αλλά δεν ξέρει κατά πόσο θα τα βγάλει κιόλας.

 

Κάπου εδώ, θα πρέπει να καταλάβεις ότι ο εκδοτικός οίκος δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση. Θα βγάλει όσα μπορεί και θα βάλει το χέρι στην τσέπη όσο λιγότερο γίνεται. Μια σίγουρη επένδυση είναι κατά πολύ προτιμότερη μια αβέβαιης. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ο οίκος θα θελήσει να ρισκάρει και γίνονται ακόμα λιγότερες αν ο συγγραφέας του πουλήσει και μούρη, στερώντας του μερίδιο απ' τα ήδη αβέβαια έσοδά του.

 

Μπορώ να σου αναφέρω πλήθος ονομάτων καταξιωμένων Ελλήνων συγγραφέων (Ζωρζ Σαρή, Άλκη Ζέη, Θωμάς Μαστακούρης -για ν' αγκαλιάσουμε και το φανταστικό) που έχουν κανονικές δουλειές και μόνο δευτερευόντως γράφουν. Και μιλάμε για δυο γυναίκες που έχουν μεγαλώσει τουλάχιστον δυο γενιές με τα βιβλία τους (ποιο παιδί δεν διάβασε τον Θησαυρό της Βαγίας και το Καπλάνι της Βιτρίνας;) και είναι πανελλαδικά αποδεκτές σαν πάα πολύ καλές συγγραφείς, με απίστευτες πωλήσεις, με δεδομένο τον περιορισμό της ελληνικής αγοράς. Κι αυτές, ακόμα, παρά την καταξίωσή τους, ποτέ δεν έζησαν απ' την πένα τους. Ο δε Μαστακούρης δουλεύει σαν δικηγόρος και μόνο στον ελεύθερο χρόνο του κάνει τις απίστευτες μεταφράσεις του και γράφει τα υπέροχα βιβλία του. Και θα 'ρθει η Μελισσούλα, η Σόνια, ο ένας κι ο άλλος άγνωστος και τυχάρπαστος συγγραφέας να απαιτήσει τόσα κέρδη ώστε να μπορεί να ζήσει απ' αυτό στην Ελλάδα; Με το χαμηλότερο ποσοστό αναγνωστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Με υπέρπολλους συγγραφείς (παίζει να 'ναι και περισσότεροι απ' τους αναγνώστες) που σκίζονται και παρακαλάνε να δουν τα βιβλία τους στα ράφια; Think again, my friend....

[greenmist]

Για μένα, και από προσωπική έρευνα, τα συμπεράσματα είναι τα εξής:

 

1. Υπάρχουν ελάχιστοι σωστά εταιρικά δομημένοι οίκοι στην Ελλάδα.

2. Υπάρχουν πολλοί που λένε αλλά δεν είναι σωστά εταιρικά δομημένοι οίκοι και που μοναδικό αντικείμενο της επιχείρησης τους είναι η εύρεση της εύκολης αρπαχτής.

3. Όλα τα συμβόλαια σε νέους συγγραφείς έχουν απαράδεκτους όρους, άσχετα από τον οίκο.

4. Προώθηση γίνεται μόνο στους ελάχιστους σωστούς οίκους.

5. Κάποιοι οίκοι "σκοτώνουν" οι ίδιοι το προϊόν τους τοποθετώντας το στα ράφια με εξωφρενικές, υψηλές και μη ανταγωνιστικές τιμές.

6. Δεν υπάρχουν literary agents και agencies ώστε ο συγγραφέας να πετύχει σωστούς όρους διαπραγμάτευσης.

7. Δεν υπάρχει οργάνωση της συγκεκριμένης αγοράς (συγγραφείς και προϊόντα δημιουργικής συγγραφής) σχεδόν σε κανένα επίπεδο.

8. Αν έχεις καλές γνωριμίες με τα σωστά άτομα μπορείς να γίνεις διάσημος και πλούσιος αρκετά εύκολα, άσχετα από το τι γράφεις, όπως συμβαίνει σε κάθε επαγγελματικό κλάδο στην Ελλάδα.

9. Είναι σοφό να ερευνήσει κανείς λεπτομερώς τις εναλλακτικές μεθόδους έκδοσης και προώθησης των γραπτών του.

10. Είναι απαραίτητο για όσους γράφουν στα Αγγλικά να ερευνήσουν και να απευθυνθούν σε οίκους και agencies για έκδοση των έργων τους και σωστή εκμετάλλευση που αποφέρει αμοιβαία κέρδη στην οργανωμένη αγορά της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

[mman]

Νομίζω ότι η καλή προώθηση από εναν από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους σε έναν νέο συγγραφέα πρέπει μάλλον να θεωρείται δεδομένη. Είναι μια συνεργασία και ο συγγραφέας είναι το δέντρο που ο εκδότης έχει σπείρει και ποτίζει. Σωστά φροντισμένο θα του αποδώσει καρπους πολύ πολλαπλάσιους της επένδυσής του στην προώθηση, όσο μεγάλη κι άν είναι αυτή. [...]

 

Προφανώς αυτό το "όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή" δεν το εννοείς. Γιατί αν είναι έτσι, τότε αφού

1) Η τηλεόραση είναι με διαφορά το μέσο που προσφέρει την καλύτερη πρώθηση και

2) Κανένας εκδοτικός οίκος (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) δεν διαφημίζει τα βιβλία του στην τηλεόραση, [Εξαιρούνται βεβαίως η προώθηση τύπου Λιακόπουλου που έχει άλλα κίνητρα και οι "Μοντέρνοι Καιροί" που έχουν δικό τους κανάλι...]

 

τότε κανένας, μα απολύτως κανένας, εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα δεν ξέρει να προωθεί σωστά τα βιβλία του όσο γνωστοί και αν είναι οι συγγραφείς τους και όσο άφθαστη και αν είναι η ποιότητά τους.

 

Γιατί λοιπόν δεν ισχύουν τα παραπάνω; Μα γιατί η προώθηση στοιχίζει. Πολλές φορές πολύ ακριβά. Τόσο ακριβά που για συγκεκριμένα μεγέθη αγοράς δεν συμφέρει να την κάνεις. Ας μην τα ρίχνμουμε λοιπόν όλα στους εκδότες. Όπως ακόμα και ένας μεγαλοεκδότης δεν αντέχει να διαφημιστεί στην τηλεόραση, έτσι και ένας μικρός μπορεί να έχει πρόβλημα ακόμα και για την έντυπη διαφήμιση.

 

Περισσότερο επί του θέματος τώρα, κατά τη γνώμη μου αυτά που πρέπει, μπορεί και οφείλει ένας "πρωτοεμφανιζόμενος Έλληνας συγγραφέας, άσημος κατά τα άλλα, που γεννήθηκε εδώ, ζει εδώ, και γράφει εδώ (όλα έχουν σημασία) Λογοτεχνία του Φανταστικού" να προσπαθήσει να πετύχει σε ένα συμβόλαιο είναι

 

1) Όσο πιο λίγα επόμενα "δεσμευμένα" βιβλία μπορεί (ιδανικά κανένα -εγώ!-, τρία είναι αρκετά, πέντε είναι πολλά, περισσότερα σκλαβιά. Δηλαδή πόσα θα γράψει στη ζωή του; )

2) Όσο λιγότερα χρόνια δέσμευση δικαιωμάτων μπορεί (πέντε είναι καλά, δέκα είναι αρκετά, παραπάνω σκλαβιά. Δηλαδή ως πότε θα το θυμούνται το βιβλίο του αν δεν βγαίνουν νέες εκδόσεις; )

3) Όσα περισσότερα ποσοστά μπορεί 8-10% είναι καλά. Λιγότερα θεωρούνται λίγα.

4) Πληρωμή από το πρώτο πουλημένο αντίτυπο. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται συμμετοχή στα έξοδα της έκδοσης. Αμά ήταν έτσι το έβγαζε και μόνος του (που λέει ο λόγος φυσικά μην υπερβάλλουμε γιατί τα διαδικαστικά είναι το κάτι άλλο...).

 

Νομίζω ότι αυτά δεν είναι υπερβολικές απαιτήσεις και (αρκετές απ' αυτές) μπορούν να γίνουν δεκτές από έναν εκδότη που πραγματικά του αρέσει το υποψήφιο προς έκδοση έργο. Αν θυμηθώ κάτι άλλο θα επανέλθω.

[greenmist]

Μία διευκρίνιση για την προώθηση. Ακόμα και για τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις, οι εκδοτικοί οίκοι και οι δισκογραφικές τιμολογούνται σχεδόν με το μισό κόστος από κάθε άλλο προϊόν. Είναι φθηνές οι διαφημίσεις με άλλα λόγια.

 

Όμως, οι παρουσιάσεις, άρθρα, παρουσίες σε εκθέσεις κοστίζουν από τίποτα απολύτως (εξαρτάται από την καλή δουλειά του συγκεκριμένου τμήματος κάθε οίκου) έως ελάχιστα χρήματα.

[tetartos]

Έχεις δεί (ή έχεις ακούσει για) πολλά συμβόλαια; Αν ναι τότε σημαίνει ότι όντως δεν χρησιμοποιούν συχνά αυτόν τον ιδιαίτερο όρο. Όμως σε περίπτωση που ένα βιβλίο είναι δυναμίτης και ο συγγραφέας του το ξέρει, τότε δεν τον συμφέρει καθόλου να μήν τον βάλει.

Συμφωνώ. Αν ΜΠΟΡΕΙ να τον βάλει, ας τον βάλει!!! Κανείς εδώ πέρα δε θα του πει να μη τον βάλει!

 

Ωραία όλα αυτά όμως αν το βιβλίο του είναι ο Ιούδας, και ο/η συγγραφέας του μυρίζεται ότι μπορεί να είναι τότε οι ευθύνες αν υπολογίσει τα α) β) γ) ειναι αποκλειστικά δικές του. Αν, ίσα επειδή βιάστηκε να υπογράψει, πούλησε μια Πόρσε σαν ένα Ντε Σε Βω ποιός θα φταίει για όλα τα λεφτά που θα έχει χάσει; Ο mman που τον αποθάρρυνε ή ο ίδιος που δεν υποστηριξε το βιβλίο του και δεν πίστεψε στον εαυτό του;

Άρα, λοιπόν, αυτό που λες είναι ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να "υποστηρίξει/πιστέψει (σ)τον εαυτό του" και να ζητήσει όσο μπορεί περισσότερα (από πλευράς χρημάτων ή/και προβολής).

 

Ναι! Όλοι θα συμφωνήσουμε, να ζητήσει όσο περισσότερα μπορεί, εάν είναι 100% σίγουρος ότι θα τα πάρει. Αν όμως δεν είναι σίγουρος, τότε καταλαβαίνεις ότι ρισκάρει. Όσο περισσότερα ζητήσει, τόσο πιο πιθανό είναι να φάει πόρτα.

 

Η διαφωνία εντοπίζεται σε δύο σημεία:

1. Ποιο είναι το όριο διαπραγμάτευσης; Τι είναι αυτό που μπορείς να ζητήσει ο συγγραφέας από τον εκδότη του, με (σχετική) σιγουριά ότι δε θα φάει απόρριψη; Εδώ έχουμε την εμπειρία ορισμένων μελών, που έχουν την ευγένεια και την καλή διάθεση να μας την καταθέσουν. Και έχουμε και την ελπίδα/αισιοδοξία της melissoula που λέει ότι θα (έπρεπε να) μπορούσε ο συγγραφέας να απαιτήσει περισσότερα.

 

Και, ενώ όλοι συμφωνούμε ότι ωραία θα ήταν να παίρνει περισσότερα ο συγγραφέας, διαφωνούμε εάν αυτό είναι ρεαλιστικά εφικτό. Ο καθένας έχει μια διαφορετική ιδέα για το πώς δουλεύουν/σκέφτονται οι εκδότες.

 

2. Τι ρίσκο είναι ο καθένας διατεθειμένος να πάρει. Εδώ πρόκειται για προσωπική επιλογή.

Άλλοι έχουν κακές εμπειρίες από το παρελθόν και έχουν αναπροσαρμόσει τις προσδοκίες τους.

Άλλοι δεν έχουν εμπειρίες και μπορούν να ελπίζουν ελεύθερα.

Άλλους τους ενδιαφέρει πρωτευόντως να εκδοθούν και δευτερευόντως να βγάλουν χρήματα από αυτό.

Άλλοι είναι αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι από τη φύση τους.

 

Take your pick!

[Arachnida]

Αν απλώς το τοποθετήσει σε ράφια βιβλιοπωλείων και δεν φροντίσει ούτε για ένα αρθράκι, που λέει ο λόγος, καλύτερα ο συγγραφέας να ανεβάσει το έργο του σε ιστοσελίδα, καθώς σίγουρα θα το διαβάσουν περισσότεροι και υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι που το αποδεικνύουν αυτό.

 

Η προώθηση κάνει καλό πρώτα στον οίκο, άρα αν δεν έχεις προώθηση δεν είσαι σοβαρό μαγαζί, δεν φροντίζεις το προϊόν σου να τοποθετείται σωστά και ανταγωνιστικά στην αγορά. Επίσης, συμφέρει τον οίκο η πολιτική προώθησης σε νέους συγγραφείς γιατί:

 

1. Είναι νέοι και θα ακολουθήσουν πιστά και αδιαμαρτύρητα το πλάνο.

2. Τα έξοδα θα είναι πολύ μικρά σε σχέση με την προώθηση ενός γνωστού συγγραφέα.

3. Αν πετύχει ο οίκος ένα μικρό στόχο πωλήσεων έχει εξασφαλισμένο μέλλον, αφού έχει δεσμεύσει τον συγγραφέα για τουλάχιστον 5 βιβλία με συμφέροντες όρους.

 

 

Greenmist νομίζω κάνεις λάθος. Και εξηγώ:

 

Προφανώς περισσότεροι θα διαβάσουν κάτι που έχει απλώς τοποθετηθεί στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου και κοστίζει 20 ευρώ, παρά κάτι που είναι δωρεάν αναρτημένο σε μια ιστοσελίδα (μιλάμε πάντα για τη χώρα μας). Η διαφορά των μεγεθών (προσωπική εκτίμηση) είναι χαοτική.

 

Η προώθηση μπορεί να κάνει καλό σε έναν εκδοτικό οίκο (ή όπως έχει ο καθένας την προώθηση στο μυαλό του). Αλλά αν είναι μεγάλος εκδοτικός θα έχει να προωθήσει μερικές δεκάδες ονόματα ακόμα, ενώ αν είναι μικρός θα δυσκολευτεί πολύ να πληρώσει διαφημίσεις στα περισσότερα έντυπα.

 

Γενικά επειδή ακούγεται πολύ ο όρος των 5 μελλοντικών βιβλίων, παρατηρώ το προφανές: αν δεν θέλεις να συνεχίσεις να συνεργάζεσαι με έναν εκδοτικό οίκο, του προτείνεις προς έκδοση πέντε βιβλία μαζί, τα οποία είναι μία σελίδα το καθένα στην οποία γράφεις τι έφαγες την προηγούμενη μέρα και που πήγες για καφέ.

[Arachnida]

Μία διευκρίνιση για την προώθηση. Ακόμα και για τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις, οι εκδοτικοί οίκοι και οι δισκογραφικές τιμολογούνται σχεδόν με το μισό κόστος από κάθε άλλο προϊόν. Είναι φθηνές οι διαφημίσεις με άλλα λόγια.

 

Όμως, οι παρουσιάσεις, άρθρα, παρουσίες σε εκθέσεις κοστίζουν από τίποτα απολύτως (εξαρτάται από την καλή δουλειά του συγκεκριμένου τμήματος κάθε οίκου) έως ελάχιστα χρήματα.

 

Αυτό με τις τηλεοπτικές διαφημίσεις δεν ισχύει. Τα ποσά είναι πραγματικά τεράστια- απλησίαστα. Αν ήταν μικρά θα το έκαναν όλοι, δεν είναι χαζοί.

 

Τα υπόλοιπα που αναφέρεις δεκτό, είναι φτηνά. Για αυτό όλοι τα κάνουν.