Τι διαβάζετε από επιστημονική φαντασία αυτόν τον καιρό;

[Nihilio]

 

Καλησπέρα,

 

ολοκλήρωσα το Κόμης Μηδέν του William Gibson κι αναρωτιέμαι εάν είμαι ο μοναδικός που δε το ευχαριστήθηκε. Παραθέτω τις εντυπώσεις μου όπως τις δημοσίευσα σε άλλο μέρος του...κυβερνοχώρου :

 

Στο όλο εγχείρημα του W.Gibson που θεωρητικά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, υπάρχουν ορισμένα σημαντικά προβλήματα. Να γίνω πιο συγκεκριμένος :

1.) Στα δικά μου μάτια, η ιστορία του Τέρνερ είναι συνολικά βαρετή. Και γίνεται ακόμη πιο βαρετή απ’τη στιγμή που ο ίδιος ο W.Gibson επιλέγει να μεταφέρει τον κόσμο του με έναν τρόπο (ορολογίες, περιγραφές) που μάλλον ούτε ο ίδιος κατανοεί σωστά (έχει παραδεχτεί πως δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες επαφές με την τεχνολογία) κι εν τέλει επιτυγχάνει το αναπόφευκτο, δηλαδή, να μπερδέψει σχετικά εύκολα τον αναγνώστη. Το ελαφρυντικό σε κάθε περίπτωση είναι πως ο Κόμης Μηδέν γράφτηκε σε μία περίοδο (1986) όπου το ίντερνετ δεν ήταν διαδεδομένο κι ο κόσμος μπορούσε μόνο να οραματιστεί τις δυνατότητές του.

2.) Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου οι περιγραφές είναι απελπιστικά, κουραστικά ΠΟΛΛΕΣ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία σκηνή απ΄την ιστορία του Μπόμπι όπου χρειάστηκαν 2 ολόκληρες σελίδες για να γίνει η περιγραφή όροφος - ισόγειο, χωρίς να παρουσιάζεται κάτι επουσιώδες! Πολλές στιγμές σκεφτόμουν πως εάν έβγαζα όλες τις περιττές περιγραφές απ’το βιβλίο του, απ’τις ~περίπου~ 310 θα πήγαινε στις 150!

3.) Και στις 3 ιστορίες η εξέλιξη της δράσης είναι αργή. Αν δε με απατά η μνήμη μου, η ταχύτητα ροής των γεγονότων αυξάνεται απότομα απ’τις 200 σελίδες και μετά (απ’τις 310 περίπου συνολικά)!

Απ’την άλλη ο W. Gibson έχει ένα μοναδικό προτέρημα σαν συγγραφέας… γράφει εκπληκτικά καλά. Το λεξιλόγιο του, ο λυρισμός του, οι παρομοιώσεις του είναι όλα απίστευτα γοητευτικά. Σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να δώσει σημαντική υπόσταση σε πράγματα τελείως ασήμαντα. Επίσης, έχει την ικανότητα να μεταφέρει πολύ σωστά την ατμόσφαιρα του κόσμου του στον αναγνώστη. Απολάμβανα ιδιαίτερα τα σημεία όπου μιλούσε για περιοχές..

Συνολικά όμως, ο Κόμης Μηδέν είναι μάλλον ένα απογοητευτικό βιβλίο, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν πόσο σημαντικό ήταν το πρώτο συγγραφικό έργο. Θέλοντας και μη, τα μειονεκτήματα που ανέφερα εκτός απ'το γεγονός ότι με εμπόδισαν να απολαύσω όσο θα ήθελα το βιβλίο, με οδήγησαν στο συμπέρασμα... δεν έχει “μεγαλώσει καλά” στο πέρασμα των ετών. Το τελευταίο ίσως οφείλεται στο ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο ιντερνετικού κορεσμού ~αφού πλέον όλοι διαθέτουμε και ξέρουμε κατά κάποιον τρόπο τι είναι, πως λειτουργεί~.

 

Δεν εισαι ο μονος

[Count Baltar]

Αν μιλήσω για την εντύπωση που έχω μέχρι στιγμής αποκομίσει από τον Γκίμπσον, θα προκαλέσω, φοβάμαι, τις ίδιες αντιδράσεις που προξένησαν σε εμένα τα αρνητικά σχόλια για τη Νεράιδα των Δοντιών. Οπότε, μόκο.

[heiron]

Mπα, οι περισσότεροι νομίζω θα συμφωνήσουμε.

Σίγουρα είναι από τα σημαντικότερα βιβλία ΕΦ, το κλασικό cyberpunk, ο Άρχοντας Των Δακτυλιδιών του είδους, κτλ αλλά δεν λέει και πολλά. Ούτε εμένα μου πολυάρεσε, αν και μου προκάλεσε εντύπωση με δεδομένη την εποχή που γράφτηκε (τώρα φαντάζει αστείο σε κάποια σημεία). Βέβαια έχει τα καλά του (η εκπληκτική ατάκα στην αρχή του πχ) όμως ούτε καν πλησιάζει κάποια καλά cyberpunk βιβλία. Πχ το Snow Crash είναι κλάσεις ανώτερο από το Νευρομάντη.

[aScannerDarkly]

Μη μου πειράζετε τον Νευρομάντη (και μερικά από τα διηγήματά του). Για τα υπόλοιπα πείτε ό,τι θέλετε.

[Count Baltar]

Μη μου πειράζετε τον Νευρομάντη (και μερικά από τα διηγήματά του). Για τα υπόλοιπα πείτε ό,τι θέλετε.

 

Makes perfect sense.

[Rincewind]

Εμένα πάντως μου άρεσε αρκετά ο Νευρομάντης και μπορώ να καταλάβω το "γιατί" της επιτυχίας του. Αλλά μετά πάμε στον Κόμη Μηδέν που εκ των πραγμάτων σε εμποδίζει να πας στο 3ο βιβλίο, Εικονικό Φως.

 

Δεν είναι ντροπή να λέμε απόψεις ακόμη και για κορυφαίους συγγραφείς οπότε...βγάλτε φτυάρια

 

Προσωπικά, συμπαθώ τον W.Gibson για το επίπεδο της γραφής του, ωστόσο θεωρώ αδικεί/αδίκησε τον εαυτό του απ'τη στιγμή που αφιερώθηκε σε ένα ιδιαίτερο είδος φαντασίας που ενδεχομένως τον περιορίζει σε μεγάλο βαθμό.

[nikosal]

Υπάρχει τόπικ για τον Γκίμπσον, παιδιά.

[Rincewind]

Δεν είναι κακό να πέφτουν σχόλια όταν αναφέρεται έργο του συγγραφέα. Χάνεται το νόημα της κουβέντας εάν αρχίσουμε τις παραπομπές εδώ κι εκεί. Τα τόπικς συγγραφέων καλώς υπάρχουν αλλά για πιο εξειδικευμένες συζητήσεις επί των έργων τους  

 

 

Τελείωσα χθες τον Οριζόντιο Αποχαιρετισμό (Farewell Horizontal) του K.W. Jeter .

 

 

Εκδόσεις : Μέδουσα, 1992

Σελίδες : 283

Είδος : ελαφρύ κυβερνοπάνκ με στοιχεία post apocalyptic

 

---

 

Με τον συγγραφέα δεν είχα κάποια προηγούμενη αναγνωστική επαφή κι αυτό γιατί απλά δεν έτυχε μέχρι τώρα. Διαβάζοντας κάποιος κριτικές έργων του στο ίντερνετ, θα παρατηρήσει ότι ο συγκεκριμένος δε χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης, από ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού, παρά το τακτικό,πλούσιο συγγραφικό παρελθόν του.

 

Πριν πω οτιδήποτε για το βιβλίο καθεαυτό, οφείλω να αναφέρω πως εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1989 κι άρα φέρει στοιχεία της εποχής...σε προσωπικό επίπεδο, αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Λατρεύω φαντασία των '80s σε οποιοδήποτε μορφή της.

 

Ο Οριζόντιος Αποχαιρετισμός λοιπόν ανήκει στην κατηγορία των έργων από τα οποία δεν περίμενα πολλά κι εν τέλει εξελίχθηκε σε ένα απ'τα πιο ιδιαίτερα αναγνώσματά μου.

 

Η ιδέα πάνω στην οποία πατάει ο κόσμος του K.W. Jeter παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και είναι αυτό που ανέφερα πιο πάνω, πολύ...80's σαν σύλληψη. Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει κάτι ανάλογο στο μέλλον. Το σενάριο ως προς τη δομή κι εξέλιξή του κρίνω πως είναι αρκετά καλό. Σε αυτό βοηθάει σημαντικά η ευχάριστη γραφή του συγγραφέα που παρεμπιπτόντως έχει ως επίκεντρο έναν "γκαντέμη" ελεύθερο επαγγελματία, κλασσική περίπτωση αντι-ήρωα. Μοναδικά μειονεκτήματα : η λίγο αργή ροή γεγονότων στην αρχή του βιβλίου, κάποιοι μονόλογοι προς το τέλος ~που είναι περιττοί στο σημείο που γίνονται~ και κάποια στοιχεία του κόσμου όπως π.χ η μηχανή του ήρωα που έχει τεχνητή νοημοσύνη, προβοσκίδα και βόσκει...αν μη τι άλλο, ξέφυγε κάπως εδώ .

 

Πάμε τώρα στα ενδιαφέροντα...

 

Η επιμέλεια του βιβλίου βρίσκεται στα όρια του κωμικοτραγικού! Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ, υπάρχουν λάθη που σου βγάζουν το μάτι π.χ το στρατηγός, το πέτυχα σαν στραγητός. Άλλο παράδειγμα είναι κάτι τυχαία χ,ψ,ξ μπροστά από λέξεις πχ χΝαι κτλ...

 

Η μετάφραση δε νομίζω ότι βρίσκεται σε κάποιο υψηλό επίπεδο (αλλά κάνει τη δουλειά της).

 

Το εξώφυλλο είναι από σκληρό χαρτί κι άρα σκίζεται εύκολα ~δυστυχώς.

 

Το κορυφαίο όλων! Γύρω στις 10+ ή - είναι κενές! χαχα... Λάθος του τυπογραφείου αλλά...το έλεγξε κανείς; Αν θυμάμαι καλά μετά τις 200 σελίδες αρχίζει το ρεσιτάλ εξαφάνισης που  δυστυχώς, εμποδίζουν την παρουσίαση σημαντικών προσωπικοτήτων,γεγονότων για το σενάριο. Φυσικά, βγαίνει νόημα αλλά και πάλι έχασα ένα σημαντικό μέρος της δράσης πάνω στην κορύφωση ~του σεναρίου.

 

ΕΝΤΙΤ : Έχω "προβληματικό" αντίτυπο. Δεν είναι γενικό το φαινόμενο.

 

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, διαβάζετε εύκολα, έχει εύθυμη φύση και το προτείνω στον καθένα.... ΑΛΛΑ......

 

Με πολλές επιφυλάξεις στην Ελληνική του έκδοση!

 

Εάν δεν σας ενοχλούν οι επιμέλεια και χαμένες σελίδες επιχειρήστε το με την έκδοση της Μέδουσας.

Edited March 22, 2014 by Rincewind

[BladeRunner]

 

 

Εάν δεν σας ενοχλούν οι επιμέλεια και χαμένες σελίδες επιχειρήστε το με την έκδοση της Μέδουσας.

 

Έχω και γω την έκδοση της Μέδουσας και δεν λείπουν σελίδες. Έτυχες σε κακό αντίτυπο (μου έχει τύχει και μένα με δυο-τρία βιβλία και τα έχω αλλάξει).

[Rincewind]

 

 

 

Εάν δεν σας ενοχλούν οι επιμέλεια και χαμένες σελίδες επιχειρήστε το με την έκδοση της Μέδουσας.

 

Έχω και γω την έκδοση της Μέδουσας και δεν λείπουν σελίδες. Έτυχες σε κακό αντίτυπο (μου έχει τύχει και μένα με δυο-τρία βιβλία και τα έχω αλλάξει).

 

Ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Κρίνοντας απ'την ημερομηνία έκδοσής του και την προχειρότητα της παραγωγής, θεώρησα ότι είναι γενικότερο το πρόβλημα.

 

Όσα χρόνια διαβάζω, δε μου έχει ξανατύχει αυτό το φαινόμενο πάντως. Είναι μία εμπειρία...τι να πεις κανείς

Edited March 22, 2014 by Rincewind

[nikosal]

Δεν είναι κακό να πέφτουν σχόλια όταν αναφέρεται έργο του συγγραφέα. Χάνεται το νόημα της κουβέντας εάν αρχίσουμε τις παραπομπές εδώ κι εκεί. Τα τόπικς συγγραφέων καλώς υπάρχουν αλλά για πιο εξειδικευμένες συζητήσεις επί των έργων τους  

 

Δεν είναι έτσι Στέλιο. Στο μέλλον, όποιος θελήσει να διαβάσει για τον Χ συγγραφέα θα ψάξει στο ανάλογο τόπικ, όχι εδώ που λέμε τι διαβάζουμε από εφ. Μια απλή υπενθύμιση έκανα πάντως, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε τη συζήτηση.

[nikosal]

Ισαάκ Ασίμοφ, The end of eternity

 

30+ χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση από τον Κάκτο, το ξεκινώ στο πρωτότυπο. Νομίζω, ένα από τα δύο μυθιστορήματα του συγγραφέα χωρίς ρομπότ και γαλαξιακή αυτοκρατορία. Το άλλο είναι το υπέροχο The gods themselves.

[Psycho Killer]

Ντέρεκ Λάντι, Skulduggery Pleasant: The Faceless ones

 

 

Αυτό το βιβλίο το έχω διαβάσει αρκετές φορές, αλλά δεν μπορώ να ξοκολλήσω, ο τρόπος γραψίματος μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση.

[Rincewind]

 

Εκδόσεις : Ψυχογιός

Σελίδες : 539 σελίδες

Είδος : Επιστημονική Φαντασία

 

 

Είναι λίγο ασυνήθιστο να βλέπεις έναν εκδοτικό όπως τον Ψυχογιό να κυκλοφορεί, σε αρκετά αντίτυπα μάλιστα, βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Και είναι περίεργο διότι αφενός η ΕΦ δεν είναι πολύ εμπορικό είδος στην Ελλάδα, αφετέρου ο συγκεκριμένος (εμπορικότατος) οίκος δεν ειδικεύεται αλλά ούτε και φημίζεται για τις κυκλοφορίες του σε αυτό το χώρο.

 

Σχετικά με το βιβλίο, η πλοκή εξελίσσεται σε μία μελλοντική γη όπου δεν υπάρχουν οργανωμένα κράτη παρά μόνο μία παγκοσμιοποιημένη “χώρα” με την ονομασία Γκλομπάλια που επεκτείνεται σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της (γης). Οι κάτοικοί της ζουν υπό το καθεστώς απόλυτης δημοκρατίας και φαινομενικά έχουν μία καλύτερη ζωή συγκριτικά με αυτούς που ζουν εκτός .Μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη κοινωνία που διαχωρίζεται απ’τον υπόλοιπο κόσμο με γυαλί..συναντάμε 2 νεαρά άτομα που προσπαθούν να δραπετεύσουν.

 

Ο Κριστόφ Ρουφέν έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στη συγγραφή του βιβλίου παρότι δεν ειδικεύεται σε αυτό το είδος. Οι περισσότερες ιδέες του, η γραφή του, το σενάριο, οι χαρακτήρες μέχρι και οι ανατροπές, όλα παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον. Απ’την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου δεν παρουσιάζονται κενά και με εξαίρεση κάποιες τραβηγμένες ιδέες του για τον κόσμο ~ίσως και κάποιες περιττές περιγραφές~ καταφέρνει να μας βάλει σωστά στο κλίμα του κόσμου. Γενικά, μου έδωσε την αίσθηση πως με καλύτερη εκπαίδευση/μελέτη πάνω στο είδος της φαντασίας, θα μας είχε προσφέρει ακόμη περισσότερα αξιόλογα έργα (high fantasy σκεφτόμουν).

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία του όμως είναι ότι δημιούργησε ένα έργο απ’το οποίο περνάει εντέχνως τα μηνύματα - σκέψεις του. Το Γκλομπάλια μας καταδεικνύει τις τρομερές συνέπειες που μπορεί να έχει η παγκοσμιοποίηση, η οποία κάτω απ’το πέπλο της δημοκρατίας, είναι ικανή να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε απαθή,άβουλα όντα που σα βασικό τους στόχο θα έχουν αποκλειστικά την ικανοποίηση των προσωπικών τους αναγκών μέσα από μία άχρωμη, πολύχρονη, αυτοματοποιημένη ζωή. Αυτή η άμεση κριτική μέσα από έναν μελλοντικό κόσμο είναι ικανή να μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με το που βαδίζει η ανθρωπότητα σήμερα.

 

Συνοψίζοντας, το Γκλομπάλια είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί του ανεξάρτητα απ’το εάν του αρέσει η φαντασία ή όχι. Οι πιο σκληροπυρηνικοί του φάνταζυ ίσως απογοητευθούν απ’την λεπτότητα, ίσως και την απλοϊκότητα με την οποία παρουσιάζεται ένας μελλοντικός κόσμος, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το βιβλίο έχει έναν συγκεκριμένο στόχο και τον πετυχαίνει σωστά.

 

 

 

7.5 θα του έβαζα

 

 

 

Βαθμολογίες βάζω στο τόπικ επιστημονικής φαντασίας ή μήπως προτείνεται για αξιολόγηση πρώτα?

Edited April 4, 2014 by Rincewind

[BladeRunner]

 

 

 

 

Βαθμολογίες βάζω στο τόπικ επιστημονικής φαντασίας ή μήπως προτείνεται για αξιολόγηση πρώτα?

 

 

Βάλε κανονικά βαθμολογία!

[Rincewind]

Άρχισα το "Προτελευταία Αλήθεια" (Penultimate Truth) του P.Dick, εκδόσεις Λυχνάρι. 

 

Είμαι στις 60 σελίδες περίπου οπότε δε μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Είχα την εντύπωση πάντως, απ'τις περιγραφές, πως θα επικεντρωνόταν ~σχεδόν αποκλειστικά~ στη ζωή κάτω απ'τη γη (με όλες τις δυσκολίες/προκλήσεις της) και στη συνέχεια, θα μας οδηγούσε προς τα πάνω. Περίμενα δηλαδή κάτι ανάλογο του Fallout 3 για όσους γνωρίζουν από PC games . Αντιθέτως, απ'την αρχή κι όλας είναι εμφανές ότι ο δημιουργός επιλέγει να μας παρουσιάζει τα γεγονότα σε παράλληλη αφήγηση που κατά τη γνώμη χαλάει κάτι απ'την αγωνία στην εξέλιξη της δράσης. Περισσότερα σε λίγο καιρό με τις τελικές μου εντυπώσεις.

[Rincewind]

Πάει και η "Προτελευταία Αλήθεια".

 

 

Μιλάμε για απογοήτευση μεγατόνων και δεν ήμουν, σε καμία των περιπτώσεων, προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.

 

Η αρχή είναι ενθαρρυντική. Το σενάριο πανέξυπνο, η γραφή έχει ενδιαφέρον και αναπάντεχα,  ο αναγνώστης προϊδεάζεται για σημαντικές στιγμές στη συνέχεια. Ωστόσο, αυτή η περίφημη σπουδαία στιγμή δεν έρχεται ποτέ...

 

Γενικότερα, ένιωθα ότι δε διαβάζω Φίλιπ Ντικ. Βιαστικός, πολλοί εσωτερισμοί, αδιάφοροι ήρωες που συνδέονται μεταξύ τους επειδή απλά πρέπει να συνδεθούν και αποκορύφωμα... μία ουρανοκατέβατη χρονομηχανή που αποτελειώνει την πλοκή. Φυσικά, η γνωστή του αδυναμία στην περιγραφή σκηνών δράσης..κάνει την εμφάνισής της κι εδώ...αλλά αυτή τη φορά "πετυχαίνει" κάτι περισσότερο, δεν περιγράφει καν την κρίσιμη στιγμή που αργότερα θα αλλάξει όλη την ιστορία της μελλοντικής γης....

 

Δε θα πρότεινα το βιβλίο παρά μόνο στους φίλους του συγγραφέα ~που δεν το έχουν διαβάσει και με την προϋπόθεση να το αφήσουν για πολύ αργότερα.

 

Αν θα έπρεπε να το βαθμολογήσω, θα του έβαζα.... 5 με αρκετά θετική διάθεση και με δεδομένο ότι δε βάζω χαμηλότερα από αυτό το βαθμό.

Edited April 10, 2014 by Rincewind

[heiron]

Αφού δεν διαβάζεις Ντικ πως και έπιασες το συγκεκριμένο; Εγώ έχω διαβάσει αρκετό Φίλιππο αλλά αυτό ακόμη δεν το έπιασα στα χέρια μου.

Μπορεί η περιγραφή του σκηνικού να παραπέμπει, μπορεί να σε έχουν μπερδέψει οι μπλοκμπαστερικές κινηματογραφικές μεταφορές έργων του αλλά εννοείται ότι δεν θα θύμιζε σε τίποτα Fallout ιστορία του Ντικ. Και βέβαια το ιδιαίτερο στυλ του είναι πιθανό να χαλάσει αρκετούς από τους αναγνώστες.

[Rincewind]

Αφού δε διαβάζω Ντικ; Σε αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα πως καταλήγει κάποιος όταν δε γνωρίζει τον άλλον;

 

Πιο πάνω έκανα μία, ας πούμε, εξειδικευμένη παρατήρηση λέγοντας πως ο Φ. Ντικ έχει γνωστή αδυναμία (ελάττωμα) στην περιγραφή των σκηνών δράσης.Δε νομίζω πως μπορεί να το γνωρίζει κάποιος που δεν έχει διαβάσει τον συγγραφέα (δεν ισχύει πάντα αλλά παρατηρείται συχνά στα έργα του).

 

Επίσης, ξεκαθάρισα ότι η Fallout αίσθηση που περίμενα να ακολουθήσει ήταν στις πρώτες σελίδες. Το έργο του προηγήθηκε του παιχνιδιού της Bathesda οπότε δε θα ήταν παράξενο να έχουν επηρεαστεί απ'την Προτελευταία Αλήθεια.

 

Όχι, το διαφορετικό στυλ δε θα πρέπει να αποτελεί το άλλοθι ούτε καν για τον Φίλιπ Ντικ. Τον εκτιμώ, μου αρέσει η γραφή του αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα αποδέχομαι όλα τα έργα του ως ορόσημα για την ΕΦ, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος μας έχει δώσει κλασσικά/αγέραστα γραπτά, Γνωρίζω τις ιδιαιτερότητές του αλλά το συγκεκριμένο έργο του δε μπορώ να δεχτώ ότι διακρίνεται για την ποιότητά του. 

 

Μάλιστα, στον επίλογο που παρεμπιπτόντως έχει αναλάβει ο Thomas Disch, το χαρακτηρίζει κι αυτός με τη σειρά του "βιαστικό". Οπότε μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένη περίπτωση αναγνώστη που είδε προβλήματα.

 

Τέλος πάντων, όταν το διαβάσεις γράψε την άποψή σου να δούμε πόσο απέχουμε στις τελικές μας εντυπώσεις. Θα έχει ενδιαφέρον.

Edited April 11, 2014 by Rincewind

[heiron]

Ρε συ, μπαίνω στα πεταχτά από τη δουλειά, βλέπω ένα "δεν διαβάζω Ντικ" χωρίς να προσέξω το "ένιωθα ότι" μπροστά του και προσπαθώ να εξηγήσω την απογοήτευση. Μια απλή επισήμανση αυτης της λάθος ανάγνωσης θα αρκούσε. Αμέσως να αρχίσουν τα σχόλια ότι βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα για άτομα που δεν γνωρίζω, ότι είμαι σατανάς, 666...

[Rincewind]

έλαα!  είπα αυθαίρετο συμπέρασμα κι αφορούσε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Δε σε μάλωσε κανείς, ίσα ίσα που προσπάθησα να γίνω ακόμη πιο κατανοητός σε αυτό που είπα για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε περαιτέρω παρανόηση.

 

και για να μην είμαι εκτός τόπικ, άρχισα ~λίγο~ χθες το Δρ. Άντερ του K.W Jeter αλλά μάλλον η ανάγνωση θα κινηθεί σε ρυθμούς χελώνας. Έχω πολλά βιβλία στη λίστα μου και δυστυχώς και δε σχετίζονται όλα με την φαντασία  .

Edited April 13, 2014 by Rincewind

[Feynman_64]

Καλησπερα κ απο εμενα. Εχω αναζητησει διαφορα posts κ wiki ψαξιμο αλλα ακομα δεν εχω βρει πολλα απο τα βιβλια που θα ηθελα. Κ γι'αυτο ζητω μια βοηθεια απο εσας.

 

Ιστοριες τυπου asimov - Last Question, Arthur Clarke - το τελος της παιδικης ηλικιας, flash forward κτλ. Δλδ καπως 'τελεολογικα'; Εχει κανεις σας υπ'οψιν ποιοτικα novel τετοιου τυπου; με λιγο ψαξιμο εντοπισα πχ. το eternity του Clarke που θα ξεκινησω τωρα.

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτερων.

[nikosal]

Καλωσήρθες --- μπορείς να γίνεις λίγο πιο σαφής στο τι αναζητάς;

 

Ποιο στοιχείο στους Επικυρίαρχους σε ενδιαφέρει;

Edited April 19, 2014 by nikosal

[Feynman_64]

Καλησπέρα!στους επικυριαρχους επι παραδειγματι, η μεταβαση στο 'τελικο' σταδιο κ οι σκέψεις \ ενεργειες της ανθρωπότητας κατα τη διαρκεια του (τα αυτοκτονικα σπορ, η πυρηνική βομβα στο νησι των γονιων κτλ).

 

Γενικα προτιμω global ιστοριες που πιανουν συνολικά ενα ειδος κ εξιστορουν την εξελιξη του.

 

Year of hell για παραδειγμα στο star trek voyager.

[nikosal]

χμ... Σκέφτηκα μερικά βιβλία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρακολουθούν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, άλλα από πιο μακριά (πχ. στα τρία του Κλαρκ) και άλλα από πιο κοντά, σημειακά στο χρόνο, όπως πχ. στη Λε Γκεν (στο Left hand..., παρακολουθεί μάλιστα άλλο είδος). Νομίζω ότι το The city... μπορεί να είναι το πιο κοντινό σε αυτό που ψάχνεις.

 

Isaac Asimov, Foundation (αλλά υποθέτω θα το έχεις διαβάσει)

Arthur Clarke, 2001, a space odyssey, Songs of distant earth & The city and the stars

Ursula Le Guin, The dispossessed & The left hand of darkness