Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Tiessa]

Τόμος #6, Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου

Συνολικά μια πολύ καλή ανθολογία και από τις πιο χαρταστικές σε μέγεθος.

 

-- Ο Φόβος είναι κάτι Κρύο και Μαύρο, της Κέιτ Ουίλχελμ.

Μια αόριστη απειλή, που παίρνει τη μορφή αρρώστιας απειλεί επιβάτες και πλήρωμα σ' ένα διαστημόπλοιο.

Πολύ καλή ιστορία και από πλευράς ατμόσφαιρας και πλοκής και από πλευράς χαρακτήρων.

 

-- Ο Κάτοικος της Αβύσσου, του Κλαρκ Άστον Σμιθ.

Την είχα ξαναδιαβάσει και παλιότερα και τη θυμόμουνα αρκετά καλά. Ένα διήγημα της παλιάς εποχής, από εκείνα τα χρόνια που θεωρούσαν ακόμα πιθανή τη ζωή σε κάποια σημεία στον Άρη. Παρά τον αναχρονισμό, παρόλο που υποψιάζεται κανείς πού πάει η ιστορία, ο Κλαρκ Άστον Σμιθ είναι μάστορας στα μαγικά τοπία και στα φρικιαστικά πλάσματα και δεν σε αφήνει να βαρεθείς.

 

-- Ένα Σπίτι Κελεπούρι, του Ρίτσαρντ Μάθεσον.

Μάλλον διασκεδαστικό, με λίγο κλισέ χαρακτήρες, τη σύζυγο που φοβάται το θυρωρό, τον άντρα που δεν την πιστεύει, τους γείτονες και όλα τα σχετικά. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να έβλεπα και μερικές σελίδες μετά το τέλος τι θα γινόταν.

 

-- Το Κάλεσμα του Κθούλου, του Χ.Φ.Λάβκραφτ.

Μετά από τόσα χρόνια που έχω διαβάσει τόσα σχετικά με τον Κθούλου, και μετά την προπέρσινη ταινία στο sff-rated, διάβασα τελικά και την κανονική πρωτότυπη ιστορία. Και ήταν καλή. Πολύ καλή.

 

-- Ένα Κομμάτι του Σκοτεινού Κόσμου, του Φριτς Λάιμπερ

Ένα ακαθόριστο κομμάτι από σκοτάδι εισβάλει στον κόσμο μας.

Καλή, αλλά κράτησε λίγο περισσότερο απ' όσο θα ήθελα, παρόλο που ίσως ήταν αναγκαίο για να χτίσει την ένταση.

 

-- Τα Κτήνη του Άρη της Λη Μπράκετ.

Μια εντυπωσιακή ιστορία. Πολύ καλό ανάγνωσμα.

Νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα quote τον Δημήτρη εδώ γιατί τα έχει πει πολύ ωραία.

 

- Λη Μπράκεττ: ''Τα Κτήνη του Άρη'': Αυτή είναι η ιστορία στην οποία θα ήθελα να σταθώ περισσότερο. Οι άλλες είναι λίγο- πολύ γνωστές, αυτή όχι και τόσο. Δηλώνω χωρίς το παραμικρό απολύτως ίχνος υπερβολής, ότι είναι μία από τις πιο σκληρές όσο και συγκλονιστικές που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η Μπράκεττ έχει τοποθετήσει αρκετές ιστορίες της με φόντο τον Άρη, και η συγκεκριμένη μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο, όταν χάσει την ανθρώπινη υπόσταση του, και υποβιβαστεί στο επίπεδου του ζώου, χωρίς νου και λογική. Και ακόμη πιο κάτω. Κάθε φορά που την διαβάζω είναι όλο και καλύτερη. Πραγματικά αξίζει να την ανακαλύψετε.

 

 

[Δημήτρης]

- Τα Κτήνη του Άρη της Λη Μπράκετ.

Μια εντυπωσιακή ιστορία. Πολύ καλό ανάγνωσμα.

Νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα quote τον Δημήτρη εδώ γιατί τα έχει πει πολύ ωραία.

 

- Λη Μπράκεττ: ''Τα Κτήνη του Άρη'': Αυτή είναι η ιστορία στην οποία θα ήθελα να σταθώ περισσότερο. Οι άλλες είναι λίγο- πολύ γνωστές, αυτή όχι και τόσο. Δηλώνω χωρίς το παραμικρό απολύτως ίχνος υπερβολής, ότι είναι μία από τις πιο σκληρές όσο και συγκλονιστικές που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η Μπράκεττ έχει τοποθετήσει αρκετές ιστορίες της με φόντο τον Άρη, και η συγκεκριμένη μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο, όταν χάσει την ανθρώπινη υπόσταση του, και υποβιβαστεί στο επίπεδου του ζώου, χωρίς νου και λογική. Και ακόμη πιο κάτω. Κάθε φορά που την διαβάζω είναι όλο και καλύτερη. Πραγματικά αξίζει να την ανακαλύψετε.

 

 

- Ένα Σπίτι Κελεπούρι, του Ρίτσαρντ Μάθεσον.

Μάλλον διασκεδαστικό, με λίγο κλισέ χαρακτήρες, τη σύζυγο που φοβάται το θυρωρό, τον άντρα που δεν την πιστεύει, τους γείτονες και όλα τα σχετικά. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να έβλεπα και μερικές σελίδες μετά το τέλος τι θα γινόταν.

 

 

Χαχα σ' ευχαριστώ Tiessa για τα καλά σου λόγια. Ναι, η ιστορία της Μπράκεττ είναι όντως τρομερή. Θα την διαβάσω πολλές φορές ακόμη. Όσο για το σχόλιο σου για το τέλος αυτής του Μάθεσον, μπορώ να πω ότι συμφωνώ και διαφωνώ συγχρόνως. Και εγώ θα ήθελα να διαβάσω λίγο παραπάνω, ίσως για κανένα πειραματάκι προτού φτάσουν στον προορισμό τους ξέρω 'γω Από την άλλη όμως η γοητεία της ίσως και να έγκειται στο ότι κλείνει μ' αυτόν τον τρόπο, ακριβώς για να αφήσει τον αναγνώστη με το στόμα ανοικτό.

 

- ''Ιστορίες με Μαγικά Σπαθιά'' ν. 24:

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Η Κατάνα του Μπακεμόνο'': Παραμύθι με φόντο την μεσαιωνική Ιαπωνία και τις μυστηριακές της παραδόσεις. Ένας σαμουράι αποζητά εκδίκηση για τον θάνατο των δικών του, από έναν ισχυρό μάγο. Καλογραμμένο όπως κάθε τι του Erekose διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά θα αρέσει μία φορά παραπάνω στους φίλους της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Και άσχετο, αλλά νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που μία ιστορία του δεν είναι η τελευταία του τόμου.

 

- Ραούλ Καπέλα: ''Η Λεπίδα του Δαίμονα'': Ένας μάγος και ένας πολεμιστής πρέπει να συνεργαστούν για να φέρουν εις πέρας την αποστολή που έχουν αναλάβει, σ' ένα πολιορκημένο κάστρο. Με άφησε αδιάφορο.

 

- Μάικλ Μούρκοκ: ''Η Άδωσα Ακρόπολη'': Αυτήν δεν την διάβασα για λόγους που έχω αναφέρει σε προηγούμενα μου posts. Πάντως αν θυμάμαι καλά

δεν είναι εκείνη όπου ο γελωτοποιός των θεών στασίασε εναντίον τους με αποτέλεσμα ο Άριοχ να τον κάνει μπάλα και να τον φάει;

 

 

- Λόρδος Ντάνσανι: ''Το Σπαθί του Βέλεραν'': Άλλη μία υπέροχη ιστορία από τον μεγάλο Λόρδο Ντάνσανι. Μία αρχαία πόλη αντιμετωπίζει έναν μεγάλο κίνδυνο. Οι σπουδαίοι υπερασπιστές της όντας νεκροί, θα βρουν έναν πρωτότυπο τρόπο για να βοηθήσουν. Πρέπει να ήταν χρονολογικά η πρώτη του ιστορία που διάβασα, και η οποία με έκανε να αγαπήσω αυτόν τον μεγάλο συγγραφέα για πάντα.

 

- Έπος Βολσούνγκα: ''Η Ιστορία του Ζίγκουρντ'': Απόσπασμα από το έπος Βολσούνγκα των βόρειων λαών, κάτι δηλαδή σαν την δική μας Οδύσσεια και Ιλιάδα, και το οποίο μου άρεσε πολύ. Όπως και αυτοί οι λαοί γενικά. Μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραστεί ολόκληρο στα Ελληνικά. (Αν σώζεται δηλαδή ). Για την ακρίβεια υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο ''Το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν'' από εκδόσεις Στοχαστής, αλλά δεν το έχω διαβάσει και έτσι δεν ξέρω αν το σχετικό απόσπασμα υπάρχει εκεί.

 

- Φριτζ Λάιμπερ: ''Το Παζάρι του Παραδόξου'': Ένα ακόμη κορυφαίο διήγημα με το πιο αχτύπητο δίδυμο της φανταστικής λογοτεχνίας. Ο Φαφρντ και ο Γκρίζος Γάτος θα μπλέξουν σε ακόμη μία απολαυστική περιπέτεια, όταν ένα καινούργιο μαγαζί θα ανοίξει στη γειτονιά. Ο Λάιμπερ εκτός από μία ωραία ιστορία, μας προσφέρει και μία πετυχημένη σάτιρα για τον υπερκαταναλωτισμό.

Edited August 27, 2012 by Δημήτρης

[tsathoggua]

 

- Έπος Βολσούνγκα: ''Η Ιστορία του Ζίγκουρντ'': Απόσπασμα από το έπος Βολσούνγκα των βόρειων λαών, κάτι δηλαδή σαν την δική μας Οδύσσεια και Ιλιάδα, και το οποίο μου άρεσε πολύ. Όπως και αυτοί οι λαοί γενικά. Μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραστεί ολόκληρο στα Ελληνικά. (Αν σώζεται δηλαδή ). Για την ακρίβεια υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο ''Το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν'' από εκδόσεις Στοχαστής, αλλά δεν το έχω διαβάσει και έτσι δεν ξέρω αν το σχετικό απόσπασμα υπάρχει εκεί.

 

 

Μήπως είναι αυτό εδώ;

[Δημήτρης]

- Έπος Βολσούνγκα: ''Η Ιστορία του Ζίγκουρντ'': Απόσπασμα από το έπος Βολσούνγκα των βόρειων λαών, κάτι δηλαδή σαν την δική μας Οδύσσεια και Ιλιάδα, και το οποίο μου άρεσε πολύ. Όπως και αυτοί οι λαοί γενικά. Μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραστεί ολόκληρο στα Ελληνικά. (Αν σώζεται δηλαδή ). Για την ακρίβεια υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο ''Το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν'' από εκδόσεις Στοχαστής, αλλά δεν το έχω διαβάσει και έτσι δεν ξέρω αν το σχετικό απόσπασμα υπάρχει εκεί.

 

 

Μήπως είναι αυτό εδώ;

 

Όχι, αυτό είναι το βιβλίο που έχω.

Edited August 27, 2012 by Δημήτρης

[D'Ailleurs]

Τόμος #6, Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου

Συνολικά μια πολύ καλή ανθολογία και από τις πιο χαρταστικές σε μέγεθος.

 

-- Ο Φόβος είναι κάτι Κρύο και Μαύρο, της Κέιτ Ουίλχελμ.

Μια αόριστη απειλή, που παίρνει τη μορφή αρρώστιας απειλεί επιβάτες και πλήρωμα σ' ένα διαστημόπλοιο.

Πολύ καλή ιστορία και από πλευράς ατμόσφαιρας και πλοκής και από πλευράς χαρακτήρων.

 

 

 

αυτή είναι απο τις αγαπημένες μου ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και απο τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες που έχω διαβάσει ποτέ!!

[Electroscribe]

Tόμος 21 - Ιστορίες με Ουρλιαχτά και Ψιθύρους

 

Ο τίτλος ακολουθεί την ίδια λογική με τον προηγούμενο. Ορισμένες ιστορίες με απειλή υπόγεια σαν ψίθυρο και άλλες με έντονη φρίκη σαν ουρλιαχτό. Μόνο που εδώ δεν καθορίζεται σαφώς ποιες είναι ποιες και μάλλον όλες είναι σχετικά ήπιες. Ο πρώτος τόμος Τρόμου του Μαστακούρη είναι αξιοπρεπέστατος και κάποτε ήταν απαραίτητο απόκτημα, έστω κι αν στο μέταξυ κάποια από τα περιεχόμενά του επανεκδόθηκαν (ή θα επανεκδοθούν) αλλού. Επίσης, ο πρώτος τόμος που περιέχει διήγημα γραμμένο από τον ίδιο τον ανθολόγο, πρακτική που έγινε σταθερή μετά για πολύ καιρό.

 

 

Ώγκαστ Ντέρλεθ (August Derleth) - Το Φαράγγι Πέρα από το Σαλαπούνκο (The Gorge Beyord Salapunco, 1949)

Τρίτο διήγημα από τα πέντε που αποτελούν τη σπονδυλωτή νουβέλα "The Trail of Cthulhu". Διαβάζεται χωρίς πρόβλημα μόνο του (γενικά, τα τρία ή τέσσερα πρώτα μέρη διαβάζονται σε οποιαδήποτε σειρά). Το θέμα είναι η αντιμετώπιση μιας ομάδας πιστών του Κθούλου στη Νότια Αμερική. Από τις άνω του μετρίου ιστορίες του συγγραφέα, αλλά όχι τις κορυφαίες του. Στο μεταξύ, έχει κυκλοφορήσει από τον Αϊολο ολόκληρη η νουβέλα (και πιο πριν από την Terra Nova, αλλά είναι δυσεύρετη πια).

 

Μάικλ Τζέιμς (M.R. James) - Κόμης Μάγκνους (Count Magnus, 1904)

Ίσως το πιο γνωστό διήγημα του συγγραφέα, ο οποίος θεωρείται αξεπέραστος στα φαντάσματα. Εδώ τοποθετεί τη δράση στη Σκανδιναβία κι εμπλέκεται κι ένα πλάσμα που πιθανότατα είναι οικείος δαίμονας. Σύντομο κείμενο, γρήγορο, ίσως κάπως ξερό. Προσωπικά δε μου άρεσε όσο άλλα από την ίδια συλλογή του Τζέιμς (η οποία στο μεταξύ έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από την Ars Nocturna), αλλά είναι τόσο κλασική που κάθε οπαδός της λογοτεχνίας τρόμου οφείλει να την έχει διαβάσει. Παρά τις πολυάριθμες αντιγραφές των επιμέρους λεπτομερειών της και την ηλικία της, δεν έχει χάσει τη δύναμή της.

 

Φρέντερικ Μάριατ (Captain Frederick Marryat) - Ο Λυκάνθρωπος (The Werewolf [ή The White Wolf of the Hartz Mountains.], 1839)

Ο συγγραφέας είναι κάτι σαν τον Καρκαβίτσα της Αγγλίας και το συγκεκριμένο σύντομο διήγημα αποτελεί στην πραγματικότητα κεφάλαιο από το γοτθικό μυθιστόρημά του "The Phantom Ship" με θέμα τον Ιπτάμενο Ολλανδό (εμφανίζεται πολύ συχνά μεμονωμένο σε ανθολογίες). Δε στέκει απολύτως καλά μόνο του κι είναι κάπως παλιομοδίτικο σε γραφή, αλλά έχει κάποιες εικόνες που παραμένουν πρωτότυπες και δυνατές (ο λυκάνθρωπος είναι λευκός και μάλιστα η κακιά μητριά!, η κατάρα προέρχεται από έναν παγανιστικό γάμο, ο λυκάνθρωπος σκοτώνει σαν λύκος αλλά τρώει τα θύματά του έχοντας ανθρώπινη μορφή, ο λυκάνθρωπος γίνεται λύκος όταν σκοτωθεί κι όχι άνθρωπος). Αν και προηγείται πολλά χρόνια από τον Δράκουλα, διαδραματίζεται στην Τρανσυλαβανία! Το αγγλικό κείμενο εδώ

 

Θίοντορ Στάρτζεον (Theodore Sturgeon) - Το Αρκουδάκι του Καθηγητή (The Professor`s Teddy-Bear, 1948)

Ο Στάρτζεον είναι γνωστός για την ανθρωπιστική ΕΦ του, αλλά έχει γράψει και αρκετό Τρόμο, αρκετά σκληρό. Το "αρκουδάκι" είναι πρώιμο κείμενό του, αρκετά δύσκολο, με μια δόση ΕΦ, καθώς έχει δυο παράλληλες πλοκές που συγκοινωνούν, μια στην οποία ο πρωταγωνιστής είναι παιδί με ένα αρκουδάκι-δαίμονα (;) που του δίνει τη δύναμη να κάνει φρικτά πράγματα και άλλη μια όπου είναι ενήλικος επιστήμονας. Εδώ η πρωτότυπη έκδοση

 

Πόουλ Άντερσον (Poul Anderson) - Η Ιστορία του Χοκ (The Tale of Hauk, 1977)

Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα (αν θυμάστε, οι Βίκινγκς δεν πηγαίνουν στον Παράδεισό τους αν δεν πεθάνουν στη μάχη, οπότε τι κάνεις αν κινδυνεύεις από φυσικό θάνατο;). Αλλά τελικά δεν είναι τρόμου, είναι ένα καλούτσικο (μεγαλούτσικο και ελαφρώς σαπουνοπερετικό) φάνταζυ εμπνευσμένο από τα ισλανδικά έπη. Σε καμία περίπτωση Τρόμος. Ο Άντερσον είχε μεγάλη αγάπη στην ιστορική ακρίβεια (ήταν ιδρυτικό μέλος της SCA) κι αυτό σημαίνει πως η γραφή εδώ είναι ψευδοαρχαΐζουσα και πως αναφέρονται αρκετοί όροι εντελώς άγνωστοι στον μέσο Έλληνα αναγνώστη. Αυτούς τους κάλυψε ο μεταφραστής με υποσημειώσεις, μέθοδο που ακολούθησε και σε δικές του ιστορίες αργότερα.

 

Τζέιμς Πρίστλεϊ (J.B. Priestley [ή John Boynton Priestley]) - Οι Γκρίζοι (The Grey Ones, 1953)

Φλασάκι για έναν άνθρωπο που αφηγείται στον ψυχίατρό του πώς ανακάλυψε μια τρομερή συνωμοσία. Η πλοκή είναι υποτυπώδης, αλλά η ιδέα (= η φύση της συνωμοσίας) παραμένει εκπληκτική και επίκαιρη.

 

Θωμάς Μαστακούρης - Θανάσιμη Επιστολή

Κατόπιν προτροπής του Βερέτα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και/ή ιδιοκτήτης της Ωρόρας εκείνη την εποχή) ο ανθολόγος συμπεριλαμβάνει και ένα δικό του διήγημα, πρακτική που θα επαναληφθεί σε πολλούς ακόμα τόμους. Ετούτη εδώ είναι η πρώτη από τέσσερις ιστορίες με ήρωα τον Ιάσονα Δούκα, ιδιωτικό ντετέκτιβ που του τυχαίνουν υποθέσεις με υπερφυσικά στοιχεία. Παρωδία νουάρ που μένει ίσως υπερβολικά πιστή στα κλισέ του είδους (οι συνέχειες ξεφεύγουν από την πεπατημένη και απογειώνονται), αλλά και πάλι αξιόλογη. Έχω ακούσει κάποιους να θεωρούν τα διηγήματα με τον Ιάσονα Δούκα γελοία, αλλά νομίζω πως τους διαφεύγει πόσο καλά καταλαβαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας ότι ΔΕΝ μπορείς να γράψεις στην Ελλάδα urban fantasy/horror με τεράστια κλαμπ και γοτθικές υποκουλτούρες και τέτοια. Η Αθήνα δεν έχει τεράστιους ουρανοξύστες και αμέτρητα φώτα νέον, πώς να το κάνουμε; Τέλος πάντων, η "Θανάσιμη Επιστολή" έχει να κάνει με φόνους μέσα σε κλειδωμένα δωμάτια και απ' ότι φαίνεται θα επανεκδοθεί προσεχώς σε βιβλίο μαζί με τις συνέχειές της.

Edited August 31, 2012 by Electroscribe

[tsathoggua]

Ωραία συλλογή το #21. Ατμοσφαιρικό εξώφυλλο και μερικές πολύ καλές ιστορίες. Αυτό το Μάικλ Τζέιμς δεν μπορώ να καταλάβω πως του ήρθε του Θωμά αφού πρόκειται για τον Montague Rhodes James.

[D'Ailleurs]

1. η ιστορία του Ντέρλεθ κυκλοφόρισε σε σχετική έκδοση και της Τερρα Νόβα, του Αιόλου νομίζω οτι είναι ανατύπωση.

 

2. Εμένα μου άρεσαν οι ιστορίες του Δούκα. Γενικά τις έβρισκά πιο πολύ κοντά στην Ελληνική πραγματικότητα και τις θεωρώ καλύτερες απο το να τις έγραφε λές και ζούσε στην Νέα Ορλεάνη ή Νέα Υόρκη.

[tsathoggua]

 

1. η ιστορία του Ντέρλεθ κυκλοφόρισε σε σχετική έκδοση και της Τερρα Νόβα, του Αιόλου νομίζω οτι είναι ανατύπωση.

 

 

Διαφορετικές μεταφράσεις. Εγώ έχω το Terra Nova.

[Electroscribe]

Τόμος 22, Ιστορίες με θεούς και δαίμονες

 

Φάνταζυ ξανά, κυρίως σκοτεινό και μελαγχολικό. Όλες οι ιστορίες είναι άνω του μετρίου με κάποιες εξαιρετικές. Προτείνεται, εκτός κι αν θέλετε το φάνταζύ σας να έχει οπωσδήποτε έντονη και άφθονη δράση.

 

 

Τζορτζ Μάρτιν (G.R.R. Martin) - Τα Μοναχικά Τραγούδια του Λάρεν Ντορ (The Lonely Songs of Laren Dorr, 1976)

Μια γυναίκα ταξιδεύει στους κόσμους ενός πολυσύμπαντος αναζητωντας τον αγαπημένο της από τον οποίο την έχουν χωρισει οι μοχθηροί Επτά Θεοί. Κάθε φορά αναγκάζεται να αντιμετωπίσει κάποια δοκιμασία. Εδώ δε βλέπουμε όλο το ταξίδι της, αλλά ένα μεμονωμένο περιστατικό, μια σπάνια περίοδο χωρίς πίεση. Ήπιο, λυρικό και πραγματικά συγκινητικό, θα εκπλήξει όποιον ξέρει τον Μάρτιν μόνο από το σκληρό και ωμό "Τραγούδι". Και κατορθώνει να δώσει την εικόνα ενός τεράστιου κόσμου και μιας πολύχρονης αναζήτησης μέσα από μια πολύ μικρή οπτική. Παρεμπιπτόντως, οι θεοί, αν και καταλυτικοί, δεν εμφανίζονται άμεσα στην ιστορία.

 

Σ.Τ. Τσέριχ (C.J. Cherryh) - Ο Μαύρος Βασιλιάς (The Dark King, 1977)

Διασκευή του αρχαιοελληνικού μύθου του Σίσυφου. Ο θεός εδώ είναι ο Πλούτωνας. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά δεν θα το έλεγα και καταπληκτικό.

 

Φριτζ Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Κάτω απο το Βλέμμα των Θεών (Under the Thumbs of the Gods, 1975)

Το γνωστό ντουέτο (Φαφρντ και Γάτος/Μάουζερ), σε μια από τις πιο κατοπινές ιστορίες της σειράς. Τραβούν κατά λάθος την προσοχή των θεών που λάτρευαν παλιότερα κι εκείνοι αποφασίζουν να τους τιμωρήσουν με παράξενο τρόπο επειδή τους ξέχασαν. Αστείο και πρωτότυπο, ειδικά στην περιγραφή του κόσμου των θεών, αλλά χάνει έτσι μεμονωμένο γιατί είναι γεμάτο με αναφορές σε προηγούμενα διηγήματα των δυο ηρώων.

 

Έντγκαρ Άλαν Πόε (Edgar Allan Poe) - Σιωπή (Silence: A Fable, 1839)

Φλασάκι άνευ ιδιαίτερης πλοκής, αλλά αριστοτεχνικού ύφους. Εδώ το πρωτότυπο.

 

Τζέιμς Κέιμπελ (James Branch Cabell) - Το Μονοπάτι του Εκμπεν (The Way of Ecben: A Comedietta Involving a Gentleman, 1928)

Σάτιρα που ακολουθεί τα πρότυπα και τη γραφή του ιπποτικού μυθιστορήματος και του μύθου, μόνο και μόνο για να τα ανατρέψει σταδιακά, φτάνοντας στα άκρα. Το χιούμορ είναι λεπτό, εξεζητημένο και σκληρό και το κείμενο υποτίθεται ότι βασίζεται σε έναν μύθο, τον οποίο έχει διασκευάσει και ο διάσημος συγγραφέας Φέλιξ Κένναστον (αυτό θα το βρείτε σαν αναφορά σε πολλά σάιτ γιατί πολλοί το έχαψαν, αλλά ο Κένναστον είναι ήρωας άλλου βιβλίου του Κέιμπελ). Σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες.

 

Κλίφορντ Μπολ (Clifford Ball) - Ντουάρ ο Κολασμένος (Duar the Accursed, 1937)

Από το σωρό των απομιμήσεων του Κόναν που ακολούθησαν το θάνατο του Χάουαρντ. Αυτό που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες είναι η μάλλον ειρωνική της διάθεση προς τον ίδιο της τον ήρωα και η πρωτότυπη κοσμοπλασία/ιδέα της που στέκει μια χαρά 65 χρόνια μετά.

 

Τάνιθ Λι (Tanith Lee) - Η Δαιμόνισσα (The Demoness, 1976)

Μια σούκουμπους εξοντώνει άντρες, ώσπου ένας έρχεται σε αναζήτηση του εξαφανισμένου αδελφοποιητού του και ξεκινά ένας αγώνας κινήτρων και θέλησης. Είτε κυριολεκτικά πάρει κανείς όσα ακολουθούν, είτε συμβολικά, η ιστορία είναι εξαιρετική (η μόνη της Λι που μου αρέσει)

 

Θωμάς Μαστακούρης - Η Γκρίζα Χώρα

Πρώτη ιστορία με έναν άλλο ήρωα του Μαστακούρη, τον Νορβηγό μάντη Θορντις Ίβαρσον. Το έχω συμπεριλάβει στις προτάσεις μου για τα "must read διηγήματα Ηρωικής Φαντασίας". Είχα πει:

 

Σαν ιστορία με Βίκινγκς, μπορεί να την πει κανείς και αποτυχημένη. Σαν ιστορία φάνταζυ με ελληνική θεώρηση του κόσμου, της ζωής και του θανάτου με εξαιρετικά συγκινητικό φινάλε, είναι απαράμιλλη.

 

Και συμπληρώνω: αν υπάρχει κάποιο μέτρο σύγκρισης στο ελληνικό φάνταζυ, σίγουρα περιλαμβάνει αυτό το διήγημα, παρά τα δυο-τρία αδύναμα σημεία.του

Edited August 31, 2012 by Electroscribe

[tsathoggua]

Ωραία ανθολογία και το #22. Τα διηγήματα των Leiber και Μαστακούρη αυτά που μου έχουν μείνει.

[Electroscribe]

Τόμος 23 - Ιστορίες Διαστημικής Οικολογίας

 

Ο Μαστακούρης εγκαταλείπει τους τίτλους "ιστορίες με το Χ και το αντίθετό του" και ανθολογεί ΕΦ με το βάρος κυρίως στη Βιολογία και τη Γενετική, όχι ιδιαίτερα "σκληρή". Το ύφος ποικίλει, αν και οι ιστορίες τείνουν να έχουν αρκετή δράση/αγωνιά για να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Αξίζει να πάρετε το βιβλίο αν το βρείτε.

 

Λάρυ Νίβεν (Larry Niven) - Ένας Λυκάνθρωπος στη Χρονομηχανή μου (There's a Wolf in My Time Machine, 1971)

Άλλη μία ιστορία με τον Σβετζ που είχε πρωτοεμφανιστεί στον τόμο 19. Αυτή τη φορά η μηχανή τον βγάζει σε ένα σύμπαν στο οποίο οι άνθρωποι είναι μετά βίας στο επίπεδο του Νεάντερταλ, φαγώσιμα οικόσιτα ζώα για το κυρίαρχο είδος που κατάγεται από το λύκο. Καλή, αλλά πολύ περισσότερο πικρή παρά αστεία.

 

Τζορτζ Μάρτιν (G.R.R Martin) - Οι Άντρες του Σταθμού Γκρέιγουότερ (Men of Greywater Station, 1976)

Κλασικός Μάρτιν. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες και συγκρούσεις, τρελό ψοφολόγημα. Απλά είναι ΕΦ, με κα΄τι τύπους πολιορκημένους σε έναν επίγειο σταθμό. Έχει γράψει ακόμα καλύτερα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι πολύ καλό.

 

Ρόμπερτ Σέκλεϊ (Robert Sheckley) - Πλανήτης Φάντασμα 5 (Ghost V, 1954)

Χαβαλεδιάρικο φλασάκι για δυο απολυμαντές πλανητών που τους αναθέτουν έναν πλανήτη ο οποίος είναι στοιχειωμένος. Αρχικά τα βρίσκουν μπαστούνια, αλλά μετά σκέφτονται μια αρχετυπική λύση. Δεν ενθουσιάστηκα και δεν το λες ακριβώς οικολογία. Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες με τους ίδιους ήρωες (όχι μεταφρασμένες).

 

Μπάρινγκτον Μπέιλι (Barrington Bayley) - Οι Μέλισσες της Γνώσης (The Bees of Knowledge, 1975)

Ένα πρόβλημα της λογοτεχνίας φαντασίας είναι πως σπανίως ξεφεύγουμε πολύ από την πεπατημένη, να γράψουμε για κάτι πραγματικά διαφορετικό και ξένο, είτε ως κοινωνία, είτε ως βιολογία. Εδώ ο συγγραφέας τολμά και μας λέει για ένα ευφυές είδος εντόμου. Όχι τίποτα μυρμήγκια και κατσαρίδες που κατακτούν πλανήτες και αρκεί να σκοτώσουμε τη βασίλισσά τους για καταρρεύσει η συλλογική νοημοσύνη τους ή κάτι τέτοιο. Έχετε δει που σκύλες υιοθετούν και θηλάζουν γατάκια ή ακόμα τη γάτα που θήλαζε ένα ελαφάκι σε ζωολογικό κήπο; Για σχέσης πιθήκων με έντομα δε νομίζω να έχετε ακούσει ποτέ, κανενός είδους. Πόση συνεννόηση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με μια ευφυή μέλισσα; Η νοημοσύνη τους δε θα είχε καν την ίδια έννοια με τη δική μας. (Καταπληκτική ιστορία)

 

Θωμάς Μαστακούρης - Το Τελευταίο Δέντρο

Μελλοντικός κακομοίρης καλείται από τον Όντιν να τα βάλει με πανίσχυρη πολυεθνική και να σώσει το τελευταίο δέντρο της Γης από το να γίνει έπιπλο. Δεν είναι κωμική ιστορία κι αν και έχει κάποιες μικροαδυναμίες και μέτρια πρωτοτυπία στην εκτέλεση, παραμένει κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Μια-δυο εικόνες τις θυμάμαι ακόμη καθαρά, αν και τη διάβασα καμιά εικοσαριά χρόνια πριν.

Edited September 3, 2012 by Electroscribe

[Electroscribe]

Τόμος 24 - Ιστορίες με Μαγικά Σπαθιά

 

Sword & sorcery με τρεις στις έξι ιστορίες να είναι κλασικές και τις υπόλοιπες άνω του μετρίου. Ακόμα κι αν αγνοήσουμε εκείνη με τον Έλρικ που έχει επανεκδοθεί στα άπαντά του, πάλι το βιβλίο είναι άκρως προτεινόμενο στους οπαδούς του είδους.

 

 

Θωμάς Μαστακούρης - Η Κατάνα του Μπακεμόνο

Η ρπώτη από δυο ιστορίες με ήρωα έναν σαμουράι. Εδώ ψάχνει να πάρει εκδίκηση και να βρει το χαμένο οικογενειακό σπαθί του. Η ορολογία, η κοινωνία και η μυθολογία της Ιαπωνίας αποδίδονται με αρκετή ακρίβεια. Δεν έχει τόσο εντυπωσιακή πλοκή όσο η Γκρίζα Χώρα, ούτε μας είναι τόσο οικείο όσο η Θανάσιμη Επιστολή, αλλά είναι στιβαρό και αρκούντως εξωτικό για να αποτελεί ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

 

Ραούλ Καπέλα (Raul Garcia Capella) - Η Λεπίδα του Δαίμονα (The Goblin Blade, 1977)

Δυο μάλλον κακόμοιροι ήρωες καλούνται να σταματήσουν τον τρομερό αρχηγό μιας ορδής. Έξυπνη ιστορία κάπως σκοτεινού φάνταζυ που χειρίζεται καλά την πολύ μαγική απειλή σ' έναν κόσμο με περιορισμένη μαγεία. Τη βρίσκω σχεδόν αντάξια των πιο γνωστών κειμένων της ίδιας ανθολογίας.

 

Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock) - Η Αδωσα Ακρόπολη (The Singing Citadel, 1970)

Περιπλενώμενος και άφραγκος, ο Έλρικ δέχεται την αποστολή να αντιμετωπίσει μια υπερφυσική απειλή που φαίνεται να μην έχει σχέση ούτε με το Νόμο, ούτε με το Χάος. Καλή ιστορία για να γνωρίσει κανείς τον ήρωα κι από τις πιο γεμάτες με εντυπωσιακές εικόνες.

 

Λόρδος Ντάνσανι (Lord Dunsany) - Το Σπαθί του Βέλεραν (The Sword of Welleran, 1908)

Οι ήρωες των παλιών, καλών καιρών σπεύδουν να βοηθήσουν την πατρίδα τους κι ας έχουν αιώνες πεθαμένοι. Πασίγνωστο αντιπολεμικό φλασάκι του Ντάνσανι, άξιο της φήμης του, αν και προσωπικά προτιμώ άλλα διηγήματά του γραμμένα στην ίδια φόρμα, όπως το Άπαρτο Κάστρο από τον τόμο 18.

 

από το Έπος Βολσούνγκ - Η Ιστορία του Ζίγκουρντ (???)

Το Έπος Βολσούνγκ είναι πεζό μεσαιωνικό έργο της Ισλανδίας. Δεν ξέρω ποια έκδοση χρησιμοποίησε ο μεταφραστής και δε θυμάμαι έκανε παρεμβάσεις για λόγους αναγνωσιμότητας ή αν αποτελεί εντελώς δική του διασκευή (πάντα φρόντιζε να το διευκρινίζει στον πρόλογο).Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι το πιο γνωστό, με μια δρακοκτονία κι ένα σπασμένο σπαθί. Ενδιαφέρον ως περιεχόμενο, αλλά είναι σαν να διαβάζει κανείς ένα φλασάκι με πολύ tell και χωρίς υπόβαθρο.

 

Φριτζ Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Το Παζάρι του Παραδόξου (Bazaar of the Bizarre, 1963)

Δυστυχώς η παρήχηση του αγγλικού τίτλου χάνεται στη μετάφραση, αλλά δε μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μία από τις κορυφαίες ιστορίες φάνταζυ γενικώς. Οι δυο γνωστοί ήρωες του Λάιμπερ καλούνται να αντιμετωπίσουν μια δαιμονική εισβολή καταναλωτισμού, αλλά παρά το συμβολισμό το κείμενο δεν αναλώνεται σε παρωδία και είναι άκρως αξιοπρεπής και ευφάνταστη περιπέτεια.

[Electroscribe]

Τόμος 25 - Ιστορίες με Ναυαγούς του Διαστήματος

 

Ο ναυαγός του διαστήματος είναι είτε κάποιος βρέθηκε να κάνει τον Ροβινσώνα σε έναν μακρινό πλανήτη αντί σε ερημονήσι, είτε κάποιος που πρέπει να επιβιώσει στις αντίξοες διαστημικές συνθήκες μέχρι να έρθουν να τον διασώσουν. Με αξίρεση ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα του (γνωστού) Μάρτιν το οποίο ουδεμία σχέση έχει με ναυαγούς, τα υπόλοιπα διγήματα του τομου είναι ατυχείς περιπτώσεις.

 

 

Όλιβερ Κρώφορντ (Oliver Crawford) - Οι Επτά του Γαλιλαίου (The Galileo 7, 1978)

Λογοτεχνική μεταφορά ενός καλού αλλά όχι κορυφαίου επεισοδίου απο΄τον πρώτο κύκο του Star Trek. Αυτό είτε σας κάνει να θέλετε να το διαβάσετε, είτε (το πιθανότερο) όχι. Παρεμπιπτόντω, ο τίτλος είναι μάλλον λογοπαίγνιο, καθώς εκτός από πλήρωμα επτά άτομα η άκατος "Γαλιλαίος" έχει και τον αριθμό επτά στις ακάτους του Enterprise.

 

Ισαάκ Ασίμοφ (Isaac Asimov) - Ναυαγοί Έξω Από την Εστία (Marooned Off Vesta, 1939)

Το τρίτο διήγημα που έγραψε ο συγγραφέας και το πρώτο που πούλησε. Ο Μπάντρις είχε πει ότι "είναι το πρώτο κείμενο που πούλησε ο Ασίμοφ, αλλά το πρώτο του διήγημα το έγραψε αρκετά αργότερα". Εντάξει, δεν είναι και το΄σο κακό, αλλά είναι υπερβολικά λίγο σε σχέση με οποιοδήποτε κατοπινό έργο του έχει συμεπριληφθεί στην Ωρόρα. (το θέμα του είναι τρεις τύποι σε διαστημόπλοιο με βλάβη. Κάνουν τους Μαγκάιβερ ώστε να τους φτάσουν οι λιγοστοί πόροι ώσπου να διασωθούν)

 

Τζορτζ Μάρτιν (George R.R. Martin) - Επτά Φορές να μη Σκοτώσετε Ανθρωπο (And Seven Times Never Kill Man, 1975)

Φιλήσυχος λαός πρωτόγονων εξωγήινων κινδυνεύει από εξόντωση εξαιτίας αποικίας ανθρώπων που είναι κάτι ανάμεσα σε Σαολίν και Ναζί. Μιας και οι θεοί των εξωγήινων δε δείχνουν κανένα σημάδι ότι θα βοηθήσουν, ένας έμπορος προσπαθεί να πείσει τα θύματα να πάρουν τα όπλα που τους χαρίζει και να αντισταθούν. Μετά από τριες αναγνώσεις, δεν είμαι 100% βέβαιος ότι έχω καταλάβει το φινάλε, αλλά και πάλι κρίνω ότι είναι εξαιρετικό κείμενο. Χαρακτηριστικά ήταν υποψήφιο για τα βραβεία Hugo και Locus (ο τίτλος είναι φράση από το "Βιβλίο της ζούγκλας" του Κίπλινγκ)

 

Άρθουρ Κλαρκ (Arthur C. Clarke) - Καλοκαίρι στον Ίκαρο (Summertime on Icarus, [ή The Hottest Piece of Real Estate in the Solar System], 1960)

Εδώ η λύση για την επιβίωση μέχρι τη διάσωση είναι εύκολη να τη σκεφτεί κανείς, αλλά απαιτεί πολύ κόπο στην εκτέλεσή της. Συμπαθητικό διήγημα σκληρής ΕΦ που διαβάζεται και ξεχνιέται μετά από λίγο.

 

Θωμάς Μαστακούρης - Λευκός Πλανήτης

Λευκός από τα χιόνια. Συρραφή σκόρπιων αδιάφορων γεγονότων με χιουμοριστική διάθεση. Ίσως το χειρότερο διήγημα του που συμπεριέλαβε ο Μαστακούρης σε τόμο της ανθολογίας.

[Electroscribe]

Τόμος 26 - Ιστορίες Ελληνικής Φαντασίας

 

Τόμος με διηγήματα μόνο από Έλληνες συγγραφείς, ανάμικτα όσον αφορά το υποείδος. Αυτή τη φορά τον πρόλογο και πιθανότατα την επιλογή έχει αναλάβει ο Μάριος Βερέττας. Αξιοπρεπές το αποτέλεσμα, αλλά όχι πολύ παραπάνω απ' αυτό. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την εγχώρια σκηνή του φανταστικού, πάρτε το. Αλλιώς, δεν είναι εντελώς απαρίτητο στη συλλογή σας.

 

 

Θωμάς Μαστακούρης - Ίσαϊ Μποζάτσου

Δεύτερη και τελευταία (ως τώρα) ιστορία με τον σαμουράι ήρωα του Μαστακούρη, στον αμέσως επόμενο τόμο από την πρώτη. Αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής αναζητά έναν "άγιο" για να σώσει την πριγκίπισσα που αγαπά. Χωρος όμως να γνωρίζει ότι τον ακολουθεί και ένας νίντζα πληρωμένος να τον εμποδίσει με κάθε τρόπο. Στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο διήγημα, με εξαίρεση τη μονομαχία των δυο χαρακτήρων που για κάποιους (όπως εμένα) θα λειτουργήσει και θα γίνει αξιομνημόνευτη, ενώ για άλλους ίσως όχι

 

Κωνσταντίνος Ρωμοσιός - Ο Κόσμος του Ακρος

Πρωτοποριακό παιχνίδι στον υπολογιστή αποκτά κάτι σαν ζωή ή τεχνητή νοημοσύνη. Αυτά. διαβάζεται άνετα, αλλά δεν αφήνει τίποτα.

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης - Μη Γυρέψεις να Δεις

Σκοτεινό παραμύθι με εκ γεννετής βρικόλακα που αποκτά την επιθυμία να ζήσει ανθρώπινα. Γλυκό, χωρίς μεγάλη πρωτοτυπία, αλλά με αξιοζήλευτη γραφή από τον Θεοφανίδη που τότε ήταν έφηβος.

 

Θανάσης Βέμπος - Κουασιμόδος και Σίσυφος

Νοβελέτα με σκάφος που πάει ως το τέλος του ηλιακού συστήματος (όπως το μετρούσαμε τότε που ο Πλούτωνας ήταν κατηγοριοποιημένος ως πλανήτης). ΒΑρύ ύφος, επιστημονική ακρίβεια και τραβηγμένα νοσηρή ατμόσφαιρα κάνουν την ανάγνωση λίγο "ανηφορική", για να καταλήξει σε ένα πολύ παράξενο κι απρόσμενο φινάλε. Όχι ακριβώς κακή, αλλά έχει γράψει και αισθητά καλύτερα κείμενα ο Βέμπος.

[AlienBill]

Εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουν εξαντληθεί ακόμη και από τα παλαιοπωλεία. Χαίρομαι όμως που πρόλαβα την ευλογημένη εκείνη εποχή που τα έβρισκες ανά πάσα στιγμή και έτσι μπόρεσα να εξασφαλίσω όσα με ενδιέφεραν (κυρίως τις ανθολογίες τρόμου). Καταπληκτική μετάφραση και προσιτή τιμή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.

 

(Και γενικότερα θα ήθελα να επανέλθουν τα βιβλιαράκια τσέπης στην ελληνική αγορά γιατί είμαι φαν των βιβλίων τσέπης)

[Electroscribe]

Τόμος 27 - Ιστορίες με πλάσματα της νύχτας

 

Τρόμος, φυσικά. Ο τίτλος μάλλον γενικός για να καλύψει όλων των ειδών τα πράγματα. Προτείνεται, ειδικά για κλασικά διηγήματα που περιέχει, αλλά και για το διήγημα του ίδιου του ανθολόγου.

 

 

Ώγκοστ Ντέρλεθ (August William Derleth) - Το Μονοπάτι του Κθούλου (The House on Curwen Street, 1944)

Άλλο ένα από τα διηγήματα που αποτελούν τη σπονδυλωτή νουβέα "The Trail of Cthulhu", τυπικά το πρώτο. Μορφωμένος νεαρός προσλαμβάνεται ως γραμματέας μυστηριώδους και σκοτεινού προφέσορα. Τυπικός Ντέρλεθ. Αν σας αρέσει αυτό το στυλ, θα το απολαύσετε. Ολ΄κληρη η νουβέλα έχει στο μεταξύ μεταφραστεί από την Terra Nova και τον Αίολο.

 

Νικολάι Γκόγκολ (Nikolai Gogol) - Παραμονή του Αϊ Γιαννιού (St. John's Eve)

Ο γνωστός Ρώσος συγγραφέας καταπιάνεται με τις διεσιδαιμόνίες και τα παραμύθια της ρωσικής υπαίθρου και γράφει μια εξόχως σκοτεινή φολκλορική ιστορία. Πολύ ενδιαφέρον.

 

Γουίλλιαμ Τζέικομπς (William Jacobs) - To Χέρι της Μαϊμούς (The Monkey's Paw, 1902)

Ένα από τα πιο κλασικά ιδηγήματα Τρόμου που έχει και αρκετές άλλες μεταφράσεις στα ελληνικά. Αντιγράφοντας από άλλη κριτική μου:

 

Η ιστορία που γέννησε το Tales from the Crypt, το Friday the 13th (την τηλεοπτική σειρά) και αναρίθμητους άλλους μιμητές. Και 108 110 χρόνια μετά συνεχίζει να είναι αξεπέραστη γιατί είναι απέριττη και κυρίως γιατί δεν αγνοεί την ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων.

 

Ζαν Ρέι (Jean Ray) - Το Ψαλτήρι του Μαίντζ (Le Psautier de Mayence, 1932)

Γαλλικό διήγημα, πιθανότατα μεταφρασμένο από την αγγλική απόδοση της δεκαετίας του 1960. 'Ενα πλήρωμα από γραφικούς χαρακτήρες, σχεδόν μικροκακοποιούς, προσλαμβάνεται από μυστηριώδη εργοδότη που θέλει να ξοδέψει τον θησαυρό που βρήκε ταξιδεύοντας σε συγκεκριμένη αχαρτογράφητη περιοχή της θάλασσας. Αφού κάνει κάτι ακαθόριστο εκεί κι αρχίζουν να επιστρέφουν, ανησυχητικά περιστατικ΄αταλαιπωρούν το σκάφος, διαρκώς κλιμακούμενα μέχρι που φτάνουμε τον κοσμικό τρόμο. Η αρχή είναι κάπως αργή και το φινάλε κάπως αμήχανο κι απότομο, αλλά το ενδιάμεσο είναι πραγματικά εντυπωσιακό και απόκοσμο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις ομοιότητες με το έργο του Λάβκραφτ, ενώ δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο (η ιστορία γράφτηκε 6 χρόνια πριν δημοσιευτεί, δηλαδή το 1926 και υπενθυμίζω ότι δε μεταφράστηκε παρά πολύ μετά το θάνατο του Χ.Φ.)

 

Γουίλλιαμ Γιτς (William Butler Yeats) - Οι Μάγοι (The Sorcerers, 1893)

Είναι ο γνωστός ποιητής που συνήθως αποδίδεται ως "Γιέιτς". Εδώ αφηγείται εν συντομία μια μαγική τελετή την οποία παρακολούθησε και συμμετείχαν "άτομα υπεράνω υποψίας". Σκοτεινό,αλλά όχι ιδιαίτερης λογοτεχνικής αξίας.

 

Θωμάς Μαστακούρης - Ξημέρωμα στην Εθνική

Ο Ιάσονας Δούκας ξαναχτυπά στην πιο αστεία (και επίκαιρη σήμερα) ιστορία του. Τον προσλαμβάνουν απολυμένοι υπάλληλοι βενζινάδικου που ελπίζουν ότι η παραξενιά των αντικαταστατών τους κρύβει κάτι παράνομο. Φυσικά, η εξήγηση ειναι άλλη... Σοβαροφανής και χορταστική κωμική περίπέτεια με τα όλα της, με chicken στην Κακιά Σκάλα για φινάλε. Ακόμα και γκρίζα διαφήμιση άλλο έργο το βιβλίο του Μαστακούρη έχει, κι αυτή σε μορφή παρωδίας. Κάποιοι μπορει΄να βρουν υπερβολική τη δόση χαβαλέ, ελπίζω όχι πολλοί.

Edited September 10, 2012 by Electroscribe

[Δημήτρης]

Ζαν Ρέι (Jean Ray) - Το Ψαλτήρι του Μαίντζ (Le Psautier de Mayence, 1932)

Γαλλικό διήγημα, πιθανότατα μεταφρασμένο από την αγγλική απόδοση της δεκαετίας του 1960. 'Ενα πλήρωμα από γραφικούς χαρακτήρες, σχεδόν μικροκακοποιούς, προσλαμβάνεται από μυστηριώδη εργοδότη που θέλει να ξοδέψει τον θησαυρό που βρήκε ταξιδεύοντας σε συγκεκριμένη αχαρτογράφητη περιοχή της θάλασσας. Αφού κάνει κάτι ακαθόριστο εκεί κι αρχίζουν να επιστρέφουν, ανησυχητικά περιστατικ΄αταλαιπωρούν το σκάφος, διαρκώς κλιμακούμενα μέχρι που φτάνουμε τον κοσμικό τρόμο. Η αρχή είναι κάπως αργή και το φινάλε κάπως αμήχανο κι απότομο, αλλά το ενδιάμεσο είναι πραγματικά εντυπωσιακό και απόκοσμο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις ομοιότητες με το έργο του Λάβκραφτ, ενώ δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο (η ιστορία γράφτηκε 6 χρόνια πριν δημοσιευτεί, δηλαδή το 1926 και υπενθυμίζω ότι δε μεταφράστηκε παρά πολύ μετά το θάνατο του Χ.Φ.)

 

Εκπληκτική πραγματικά ιστορία. Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που την διάβασα, αλλά δεν ξέχασα καθόλου την φοβερή ατμόσφαιρα που υπήρχε. Ανυπομονώ πως και πως να έρθει η σειρά του τόμου (έχω πιάσει την σειρά από την αρχή) για να την ξαναδιαβάσω.

Edited September 10, 2012 by Δημήτρης

[Electroscribe]

Τόμος 28 - Ιστορίες με μάγους και μάγισσες

 

Το θέμα άπτεται και του Τρόμου, αλλά οι ιστορίες εδώ είναι όλες φάνταζυ. Την εποχή που βγήκε ο συγκεκριμένος τόμος ήταν αδιαμφισβήτητα απαραίτητο απόκτημα. Στο μεταξύ, έχουν κυκλοφορήσει τα άπαντα του Κόναν και του Έλρικ, οπότε έχει χάσει αρκετή από την αξία του, μιας και οι δυο από τις τέσσερις ιστορίες που περιέχει είναι μ' αυτούς του δυο ήρωες. Κι η ιστορία του Σμιθ είναι καταπληκτική, αλλά κι αυτή έχει επίσης δημοσιευτεί αλλού.

 

 

Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Ο Πύργος του Ελέφαντα (The Tower of the Elephant, 1933)

Η δεύτερη χρονικά ιστορία του Κόναν (με τη σειρά που διαδρματίζονται, όχι με τη σειρά που γράφτηκαν), η πρώτη που τον τοποθετεί μακριά από τον βάρβαρο βορρά. Επειδή τον προκάλεσαν, ο νεαρός Κιμμέριος πάει να κλέψει ένα πετράδι από έναν παντοδύναμο μάγο, χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς να έχει ιδέα ότι το ίδιο το πετράδι είναι φοβερά μαγικό, χωρίς να έχει ιδέα πού έμπλεξε. Στην παλιά ταινία, η κλοπή είναι το σφάξιμο ενός μεγάλου φιδιού και μερικών φρουρών, ενώ στο βάθος χορεύουν γυμνές. Το κείμενο είναι πολύ, πολύ καλύτερο. Από τις κουρφαίες ιστορίες του Χάουαρντ γενικώς.

 

Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock) - Η Κοιμισμένη Μάγισσα (The Sleeping Sorceress, 1971)

Ο Έλρικ δέχεται μια επίθεση που τελικά είναι έκκληση βοήθειας από μια γυναίκα που υπηρετεί το Νόμο κι όχι το Χάος όπως ο ίδιος. Του δίνει όμως πραγματικά πολύ καλό κίνητρο να συνεργαστεί μαζί της... Αν και πατάει πολύ σε παλιότερο σημαντικό γεγονός από τη ζωή του ήρωα (το οποίο και θα σας αποκαλύψει πρωθύστερα), είναι εξαιρετική περίπτωση για να τον γνωρίσετε και να κρίνετε αν σας αρέσει.

 

Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Ashton Smith) - Ο Λαβύρινθος του Μαάλ Ντουέμπ (The Maze of Maal Dweb [ή The Maze of the Enchanter], 1938)

Ηι δυο αγγλικοί τίτλοι αναφέρονται σε δυο διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας, την πλήρη και τη συντομευμένη. Νομίζω πως εδώ έχουμε την πλήρη. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ένας πρωτόγονος τύπος που πάει να σώσει την αγαπημένη του από τον τύραννο μάγο που την απήγαγε. Απλά ο συγγραφέας χειρίζεται το απλοϊκό μοτίβο όπως δε θα το χειριζόταν κανείς άλλος (πού να δείτε τι ακριβώς κάνεις τις καλλονές που μαζεύει ο μάγος!). Αριστούργημα. Μια εκδοχή (δεν ξέρω αν είναι η ίδια) είχε συμπεριληφθεί και στη συλλογή του Αίολου για τον Σμιθ. Εδώ η πλήρης εκδοχή κι εδώ η συντομευμένη

 

Θωμάς Μαστακούρης - H Βόλβα του Τροντελαγκ

Η δεύτερη ιστορία με τον Νορβηγό μάντη Θόρντις Ίβαρσον. Αν η πρώτη ήταν εμπνευσμένη εν μέρει από τον Χοκ του Πόουλ Άντερσον, εδώ ο Μαστακούρης έχει σαν πρότυπο τον Γκάλαντ Έλφλαντσον. Ο ήρωας μεταφέρεται μαγικά από το απόγειο των Βίκινγς στο λυκόφως τους (pun intended) και αντιμετωπίζει κακούς παπάδες που έχουν εκχριστιανίσει βίαια σχεδόν όλη την πατρίδα του. Ευχάριστα γραμμένη αλλά εξαιρετικά προβλέψιμη.

[Electroscribe]

Τόμος 29 - Ιστορίες από το κοντινό μέλλον

 

ΕΦ, προφανώς και ο τίτλος εκφράζει το "soft" της υπόθεσης, το μικρό βάρος, δηλαδή, στην επιστημονική ακρίβεια, με περισσότερη έμφαση στα ανθρώπινα συναισθήματα και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

 

 

Ρότζερ Ζελάζνι (Roger Zelazny) - Το Δαιμονισμένο Αυτοκίνητο (Devil Car, 1965)

Ο ήρωας έχει ένα αυτοκίνητο με τεχνητή νοημοσύνη και κυνηγά μια αγέλη από επναστατημένα επίσης ευφυή αυτοκίνητα. Ψυχαγωγικό και με την αλληλεπίδραση ανθρώπου-μηχανήματος στο επίκεντρο, αλλά μάλλον φτωχό για τον συγκεκριμένο συγγραφέα.

 

Θίοντορ Στάρτζεον (Theodore Sturgeon) - Ενας Δίσκος Γεμάτος Μοναξιά (Α Saucer of Loneliness, 1953)

Καταπληκτικό και πασίγνωστο διήγημα γεμάτο ανθρωπιά, για έναν άντρα που σώζει από απόπειρα αυτοκτονίας μια γυναίκα η οποία έχει δεχτεί αφόρητη πίεση για να αποκαλύψει το μήνυμα που της έδωσαν εξωγήινοι. Το διήγημα έχει μεταφερθεί (με αρκετές διαφορές) ως πολύ δυνατό επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος, ενώ έχει ψηφιστεί και ότι θα έπαιρνε βραβείο Hugo, αν υπήρχαν τέτοια βραβεία την εποχή της. Θα άξιζε να πάρετε τον τόμο και μόνο γι' αυτήν την ιστορία, αλλά περιέχει και μία ακόμη εξαιρετική, του Ασίμοφ.

 

Ισαάκ Ασίμοφ (Isaac Asimov) - Η Μπάλα του Μπιλιάρδου (The Billiard Ball, 1967)

Ο ανταγωνισμός δυο επιστημόνων στον ακαδημαϊκό στίβο, τη ζωή και το μπιλιάρδο, φτάνει στα άκρα. Λίγο αστυνομικό μυστήριο, λίγο εκλαϊκευμένη επιστήμη, λίγο ιστορία μίσους και εκδίκησης. Πολύ ενδιαφέρον. Γενικά, δεν έχω δει άλλο συγγραφέα να ντύνει τόσο θελκτικά την ΕΦ του με πλοκές που κάνυον ανάλαφρα κι εύπεπτα τα επιστημονικά στοιχεία.

 

Τάνιθ Λι (Tanith Lee) - Η Ωραία (Beauty, 1983)

ΕΦ διασκευή της Πεντάρμοφης και του Τέρατος. Την παραδέχομαι που το έκανε 20 χρόνια πριν την τωρινή αμερικάνικη μόδα με τα παραμύθια. Αλλά είναι μεγάλο και προσωπικά το βρήκα ανέμπνευστο κι ανούσιο, οπότε μαρτύρησα για να το τελειώσω.

 

Θανάσης Βέμπος - Ποιος πληρώνει το βαρκάρη;

Ιστορία κυβερνοπάνκ. Για την εποχή της ήταν πραγματικά καλή, αλλά είναι τόσο χαρακτηριστική του είδους και το είδος έχει τοσα χρόνια πεθαμένο που δεν ξέρω αν σήμερα θα διαβαστεί ως κάτι περισσότερο από "ιστορικής αξίας".

Edited September 12, 2012 by Electroscribe

[Δημήτρης]

Ισαάκ Ασίμοφ (Isaac Asimov) - Η Μπάλα του Μπιλιάρδου (The Billiard Ball, 1967)

Ο ανταγωνισμός δυο επιστημόνων στον ακαδημαϊκό στίβο, τη ζωή και το μπιλιάρδο, φτάνει στα άκρα. Λίγο αστυνομικό μυστήριο, λίγο εκλαϊκευμένη επιστήμη, λίγο ιστορία μίσους και εκδίκησης. Πολύ ενδιαφέρον. Γενικά, δεν έχω δει άλλο συγγραφέα να ντύνει τόσο θελκτικά την ΕΦ του με πλοκές που κάνυον ανάλαφρα κι εύπεπτα τα επιστημονικά στοιχεία.

 

Πολύ καλή και αυτή η ιστορία. Θυμάμαι ότι ο Ασίμωφ γράφει με τέτοιο τρόπο, ώστε δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν έχουμε να κάνουμε

με ατύχημα ή δολοφονία.

Και κλείνει το μάτι στον αναγνώστη αφήνοντας σ' αυτόν να αποφασίσει τι είναι τι. Με κάνει να τρίβω τα χέρια με ευχαρίστηση στη σκέψη των όλων αδιάβαστων βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα που με περιμένουν εκεί έξω

Edited September 12, 2012 by Δημήτρης

[KELAINO]

Θυμάμαι ότι ο Ασίμωφ γράφει με τέτοιο τρόπο, ώστε δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν έχουμε να κάνουμε

με ατύχημα ή δολοφονία.

Και κλείνει το μάτι στον αναγνώστη αφήνοντας σ' αυτόν να αποφασίσει τι είναι τι.

 

Εγώ πάλι νομίζω ότι είναι σαφέστατος.

[Δημήτρης]

Θυμάμαι ότι ο Ασίμωφ γράφει με τέτοιο τρόπο, ώστε δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν έχουμε να κάνουμε

με ατύχημα ή δολοφονία.

Και κλείνει το μάτι στον αναγνώστη αφήνοντας σ' αυτόν να αποφασίσει τι είναι τι.

 

Εγώ πάλι νομίζω ότι είναι σαφέστατος.

 

Ναι ok, είναι φανερό ότι

πρόκειται για δολοφονία.

Νομίζω ότι όλοι όσοι το διαβάσουν, σ' αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξουν. Αλλά γράφει τόσο ωραία, χτίζει τόσο όμορφα την ιστορία ως εκεί, που αφήνει ένα μικρούυυυυλι ενδεχόμενο μπας και.. Επίσης θυμάμαι ότι πολύ καλή ήταν και η ιστορία του Στάρτζεον. Τα άλλα διηγήματα του βιβλίου τα έχω ξεχάσει.

Edited September 12, 2012 by Δημήτρης

[Electroscribe]

Τόμος 30 - Ιστορίες με βρικόλακες

 

Δε νομίζω ότι θέλει επεξήγηση η θεματική (και πολύ άργησε να εμφανιστεί τέτοιος τόμος στην ανθολογία). Καλή μίξη του κλασικού με το νεότερο. Όλα τα κείμενα μου άρεσαν και κανένα δεν ήταν τόσο μεγάλο που να κυριαρχούσε στο βιλίο, όπως συμβαίνει σε πολλούς άλλους τόμους.

 

 

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο Βρικόλακας

Το γνωστό ποίημα για το Θανάση Βάγια. Δε θυμάμαι αν ήταν ολόκληρο, νομίζω μόνο το απόσπασμα καθαρού τρόμου από το τέλος. σε κάθε περίπτωση, είναι κρίμα να μην το έχει διαβα΄σει οποιοσδήποτε έλληνας αναγνώστης του φανταστικού. (το πρώτο έμμετρο κείμενο στην ανθολογία)

 

Που Σουνγκ Λινγκ (Pu Songling) - Το πτώμα στο πανδοχείο (The Resuscitated Corpse, περίπου 1700)

Κινέζικο αφήγημα από μια πολύ διάσημη συλλογή πεντακοσίων σύντομων ιστοριών φαντασίας του 18ου αιώνα! Ο Κάφκα και ο Μπόρχες ήταν θαυμαστές του συγγραφέα, ενώ ιστορίες από το βιβλίο του έχουν μεταφερθεί αρκετές φορές στον ασιατικό κινηματογράφο. Το συγκεκριμένο είναι ένα φλασάκι μάλλον εμπνευσμένο από αστικό θρύλο ή λαϊκό μύθο της εποχής και δίνει μικρό δείγμα για το έργο του.

 

Τζον Πολιντόρι (John Polidori) - Ο Βρικόλακας (The Vampire, 1819)

Το πρώτο διήγημα με βρικόλακα στη νεότερη λογοτεχνία. Πριν εμφανιστεί ο δράκουλας, το "τέρας" αυτού εδώ του κειμένου, ο λόρδος Ράθβεν, ήταν ο στάνταρ βαμπιρικός χαρακτήρας σε έργα τρίτων (δηλαδή, αν κάποιος αποδεικνυόταν βρικόλακας, θα ήταν ο Ράθβεν, όπως σήμερα είναι ο Δράκουλας, σε όλα τα βιβλία και τις ταινίες). Το κείμενο γράφτηκε σε έναν φιλικό "διαγωνισμό" ιστορίας τρόμου, από τον οποίο προέκυψε και ο Φρανκενστάιν. Ο συγγραφέας ήταν ο προσωπικός γιατρός του Λόρδου Βύρωνα, ιταλικής καταγωγής, αν και το επώνυμό του έκανε πολλούς να τον θεωρήσουν Έλληνα. Η κορύφωση της ιστορίας διαδρματίζεται στην Ελλάδα, αλλά γενικώς είναι καλή ιστορία και αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για ιστορικούς λόγους.

 

Μάνλυ Γουέλμαν (Manley Wade Wellman) - Στο Φως του Φεγγαριού (When It Was Moonlight, 1940)

Πρωτότυπο κείμενο με πρωταγωνιστή τον Πόε που πέφτει πάνω σ' έναν βρικόλακα κι εμπνέεται κάτι για τα δικά του κείμενα. Μου άρεσε ο τρόπος που προσέγγισε τα ιστορικά γεγονότα, που δεν ξαναδουλεύει ουσιαστικά ένα διήγημα του Πόε βάζοντας και τον ίδιο μέσα, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

Φριτζ Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Το Κορίτσι με τα Πεινασμένα Μάτια (The Girl With the Hungry Eyes, 1949)

Δεν τρέφονται όλοι βρικόλακες με αίμα και ο Λάιμπερ που είχε σπουδάσει Ψυχολογία και έγραφε με την ίδια ικανότητα και στα τρία υποείδη του φανταστικού, χειρίζεται το θέμα αριστοτεχνικά. Είναι από τους ανθρώπους που προσπάθησαν να δώσουν μια σύγχρονη διάσταση στους φόβους μας και να τους εντάξουν στη σύγχρονη, αστική κοινωνία.

 

Ρέι Μπράντμπερι (Ray Bradbury) - Στήλη Φωτιάς (Pillar of Fire, 1948)

Γενικά δε μου αρέσει ο Μπράντμπερι, αλλά αυτό εδώ το φλασάκι το βρήκα πρωτότυπο και διασκεδαστικά γκροτέσκο.

 

Θωμάς Μαστακούρης - Μαύρη Δανδέλα

Η τρίτη ιστορία με τον Ιάσονα Δούκα είναι η πιο σοβαρή σε ύφος και τον φέρνει σε επαφή με μια γυναίκα βρικόλακα. Ενδιαφέρουσα περιπέτεια που εξελληνίζει με το σωστό τρόπο κλασικές και σύγχρονες βαμπιρικές αναφορές. Η τελευταία φράση, αν και επιφανειακά απλώς ένα χοντρό αστείο, είναι κατά βάθος τραγική και μια από τις πιο ελληνικές στιγμές του φανταστικού.

[mman]

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο Βρικόλακας

Το γνωστό ποίημα για το Θανάση Βάγια. Δε θυμάμαι αν ήταν ολόκληρο, νομίζω μόνο το απόσπασμα καθαρού τρόμου από το τέλος. σε κάθε περίπτωση, είναι κρίμα να μην το έχει διαβα΄σει οποιοσδήποτε έλληνας αναγνώστης του φανταστικού. (το πρώτο έμμετρο κείμενο στην ανθολογία)

 

Η ανθολογία έχει μόνο τα μέρη Δ', Ε' και ΣΤ', εκεί που κορυφώνεται με τη συνάντηση του Θανάση Βάγια με τη γυναίκα του. Τρομερό κείμενο. Θυμάμαι ότι το διάβασα στη μητέρα μου, που διαβάζει πολύ ελληνική ποίηση, και μετά της ζήτησα να μαντέψει το όνομα του ποιητή. Έπρεπε να δείτε τη φάτσα της όταν το πήρε το ποτάμι...