Mictantecutli Posted September 23, 2015 Share Posted September 23, 2015 Ξεκίνησα το "Μεσονυκτικό" του Λαγκώνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 28, 2015 Author Share Posted September 28, 2015 (edited) Τέλειωσα "τα ευαγγέλια της κολάσεως" του Clive Barker: Έχοντας μια πολύ άσχημη γεύση από τον τρόπο που κακομεταχειρίστηκε τη μυθολογία του Hellraiser ο Barker στα πρόσφατα κόμιξ (όπου έκανα εμετό από τα μάτια βλέποντας τον Πίνχεντ να γίνεται άνθρωπος, την Κίρστυ να γίνεται Πίνχεντ (!!!) και που όλη η ιστορία θύμιζε action blockbuster του Χόλυγουντ) περίμενα να διαβάσω κάτι πραγματικά κακό. Τελικά διαψεύστηκα. Ο Barker επανέρχεται στον παλιό καλό του εαυτό και σέβεται (επιτέλους) το δημιούργημά του και τον χαρακτήρα του Πίνχεντ. Επίσης λόγω του μεγέθους του βιβλίου (420 σελίδες) ήμουν 100% σίγουρος ότι ο Barker δεν έχει καταφέρει να ξεκολλήσει το μυαλό του από το fantasy όπου βρίσκεται κολλημένο εδώ και κοντά 2 δεκαετίες. Είναι μαέστρος στο fantasy (τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους fantasy συγγραφείς) όμως δεν θέλει να καταλάβει ότι όταν σε μία ιστορία που προορίζεται να είναι τρόμου (όπως η συγκεκριμένη) το να τη γεμίζεις με καταστροφές και μάχες μεγάλης κλίμακας, μοιραία θα την οδηγήσει σε fantasy μονοπάτια. Δυστυχώς το είδα: Το hellraiser σε fantasy έκδοση. Ομως ευτυχώς, σαν σύνολο η ιστορία δεν ξεφεύγει από το ζητούμενο του τρόμου. Διότι τα τοπία και τα γεγονότα που αφηγείται μοιάζουν σε πολλά σημεία να είναι βγαλμένα από εφιάλτες. Πρόκειται για fantasy-horror που δεν ξεφεύγει από τον αρχικό του στόχο. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με έναν "υφαντόκοσμο" ή ένα "μεγάλο μυστικό θέαμα". Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι επαρκώς "μαύρα". Και βέβαια το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα παρά το μέγεθός του. Edited September 28, 2015 by AlienBill 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 1, 2015 Author Share Posted October 1, 2015 (edited) Διάβασα το Box of Darkness του William Todd Rose: Πρόκειται για μια ανθολογία που την πρωτοάκουσα σε ένα κανάλι του Youtube που ασχολείται με creepypasta και που την έδινε σαν δώρο σε διαγωνισμό. Οι περισσότερες από τις ιστορίες είναι απλά κορυφή. Ενδεικτικά αναφέρω: I eat the dead: Τερατώδης και παχύσαρκος τύπος τρώει τις ψυχές των νεκρών που του τις ταίζει μια όμορφη και διεστραμένη γυναίκα. Αυτή δελεάζει τα θύματα να έρθουν στο διαμέρισμά της και εκεί αφού πρώτα τα σκοτώνει, χρησιμοποιεί μια ειδική συσκευή να αφαιρεί την ψυχή (!!??) και την ταίζει στον τερατώδη τύπο. Το ακόμη πιο τρελό είναι ότι το τέρας ισχυρίζεται ότι πολλοί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να φάει ψυχές κατά καιρούς αλλά δεν μπορούν γιατί τους κάθονται στον λαιμό. Κατ' εμέ αυτή η πρώτη ιστορία του βιβλίου είναι και η καλύτερη. Breeder: Κορίτσι νομίζει ότι βλέπει τον μπαμπούλα κάθε βράδυ στο σκοτεινό της δωμάτιο, ο οποίος κρατάει ένα μαχαίρι και αποσπά με αυτό τα σκουλήκια με τα οποία επίσης νομίζει ότι είναι γεμάτο το αίμα της (!!??). Shadow of the woodpile: Η νουβέλα του βιβλίου. Ψυχικά διαταραγμένο αγοράκι, δημιουργεί ένα βουνό από κούτσουρα που μαζεύει στο δάσος, τα οποία σε μια εναλλακτική πραγματικότητα με την οποία επικοινωνεί αποτελούν έναν ζωντανό οργανισμό-τέρας που του δίνει εντολές να σκοτώνει και να κρύβει από κάτω του τα πτώματα. Pickman 's next top model: Όλοι όσοι αντικρίζουν ένα top model παθαίνουν εμμονή μαζί του, το ίδιο και ένα τέρας που αναλαμβάνει να την προστατεύσει από αυτούς σκοτώνοντάς τους. writing home: Κάποιος γράφει γράμματα στη μάνα του και της λέει ότι είναι έγκλειστος σε μία αίρεση, που τα μέλη της τον γονιμοποιούν με κάτι το ακατανόμαστο και γεννάει (αν και άντρας) ένα τέρας από την ουρήθρα του. Στο τέλος μαθαίνουμε ότι η ίδια η μάνα του τον έστειλε εκεί και ότι βρίσκεται με τη συναινεσή του. Εύγε νέε μου! The haunting of the mines: Παιδί έχει παγιδευτεί σε κάτι σκοτεινά ορυχεία και φοβάται τα φαντάσματα, αλλά στο τέλος μαθαίνει ότι το ίδιο είναι φάντασμα. Cooking with grace: Κανίβαλος θέλει να εκδώσει συνταγές μαγειρικής (ανθρώπων φυσικά) και παρενοχλεί μέσω e-mail την εκδότρια. Στο τέλος, όταν αυτή ειδοποιεί την αστυνομία, αυτός απαγάγει και μαγειρεύει την κόρη της. Και πολλές άλλες ιστορίες, που βαριέμαι να αναφέρω. Ο Rose αποδεικνύει ότι όταν έχεις μια καλή και πραγματικά τρομακτική ιστορία να πεις, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Γι' αυτό και μου άρεσε πολύ. Edited October 1, 2015 by AlienBill 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 7, 2015 Author Share Posted October 7, 2015 (edited) Διάβασα το Bad dreams του Kim Newman. Πρόκειται για ένα βαμπιρικό μυθιστόρημα που είχε γραφτεί το 1990 πριν το anno dracula που είναι το πιο γνωστό από τον συγγραφέα. Τα καλά νέα είναι ότι εκείνη την εποχή ο μύθος του βαμπίρ δεν είχε προλάβει ακόμη να εκφυλιστεί σε χαζορομάντζα με βαμπίρ αγαπούληδες. Στην ιστορία του Newman τα βαμπίρ είναι αρκούντως κακά και το χειρότερο από αυτά είναι ένας τρομακτικός γέρος που τρέφεται όχι με αίμα, αλλά με όνειρα. Αυτός είναι πιο ισχυρός από τους άλλους βρικόλακες και ευθύνεται για το θάνατο της ιερόδουλης αδελφής της πρωταγωνίστριας. Καθώς η πρωταγωνίστρια ερευνά την παράξενη δολοφονία της αδελφής της έρχεται αντιμέτωπη με έναν κόσμο βαμπιρικού σαδομαζοχισμού και αντικομμουνισμού. Διότι τα βαμπίρ του Newman συμβολίζουν την χειρότερη όψη του καπιταλισμού: Τρέφονται από το αίμα το κοσμάκη και είναι αθάνατα. Η πολιτικολογία είναι βασικό συστατικό του μυθιστορήματος, το ίδιο δυστυχώς και τα ανούσια, πολυσέλιδα βιογραφικά που προκαλούν info-bubble και κουράζουν. Υπάρχει όμως και gore σαφώς επηρεασμένο από τον "δρόμο με τις λεύκες" και γενικά άξιζε την ανάγνωση. Άμα γινότανε reprint και αφαιρούνταν τα πολυσέλιδα βιογραφικά, θα επρόκειτο για διαμαντάκι. Edited October 7, 2015 by AlienBill 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 11, 2015 Author Share Posted October 11, 2015 Διάβασα το Pact of the fathers του Ramsey Campbell: Σε αυτή την ιστορία, η κόρη ενός παραγωγού ταινιών επισκέπτεται την Ελλάδα προκειμένου να δει το ιδιωτικό νησί του πατέρα της, ο οποίος μάλιστα είναι παντρεμένος για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά με ελληνίδα. Αργότερα ο πατέρας της πεθαίνει σε τροχαίο και το ίδιο βράδυ, βλέπει πάνω από τον τάφο του να έχουν μαζευτεί κάποιοι περίεργοι τύποι και να κάνουν μια σατανιστική τελετή. Ευτυχώς για μας, δεν είναι Ελληνες, αλλά μέλη μιας αδελφότητας μασόνων στην οποία ανήκε ο πατέρας της. Μετά από πολλές έρευνες η πρωταγωνίστρια ανακαλύπτει ότι η αδελφότητα σκοπεύει να την θυσιάσει πριν γίνει 21 χρονών. Επιτέλους κάτι διαφορετικό από τον Campbell που μέχρι τότε έγραφε μόνο μεταφυσικό τρόμο. Δεν λείπουν οι υπαινιγμοί και οι ασάφιες που χαρακτηρίζουν το ύφος του, όπως και σκηνές που περιγράφουν γλαφυρά την πραγματικότητα των ελληνικών νησιών. Καλό βιβλίο. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 13, 2015 Author Share Posted October 13, 2015 Διάβασα το "Σκοτεινές μέρες" του φίλου Μάριου Δημητριάδη. Σε αυτή την ιστορία, κάθε φορά που κοιμάται ο πρωταγωνιστής μεταφέρεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία η πόλη είναι εντελώς άδεια και τα κτήριά της προέρχονται απ' όλο το φάσμα του χρόνου. Εκεί βασιλεύει ο άρχοντας του σκότους και οι υπηρέτες του που λέγονται απρόσωποι. Εκεί επίσης ο πρωταγωνιστής, ο Έκτορας, γνωρίζει τον έρωτα. Επαρκώς σκοτεινή η αφήγηση με έξυπνους συνδυασμούς της γοτθικής με τη συμβατική γραφή, όπως και σωστή χρήση τους στα κατάλληλα σημεία. Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο του συγγραφέα στον ελληνικό τρόμο που αποδεικνύει ότι το μέλλον του είδους είναι πολλά υποσχόμενο. Βιβλίο που με ταξίδεψε στην αρχετυπική πολιτεία που έχω δει και στα δικά μου όνειρα, γι αυτό και ταυτίστηκα με τα δρώμενα. Εξαιρετική κοσμοπλασία με πολύ ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις και τρομακτικές αναμετρήσεις. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted October 16, 2015 Share Posted October 16, 2015 (edited) Διαβάζω το Σκιές πάνω από το Ινσμουθ- Ανθολογία από Εκδ Jemma Press. Καταρχας μια πολλή όμορφη έκδοση, από το εξώφυλλο, μέχρι τις εισαγωγές, τα σχόλια, την μετάφραση κ γενικά όλη την επιμέλεια. Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για εκδοτική ξεπέτα, όπως έχουμε συνηθισει στην ελληνική αγορά. Τώρα οι ιστορίες, εντάξει άλλες ειναι πολύ καλές, αλλες με συγκίνησαν λιγότερο. Σαν σύνολο πάντως μου άρεσαν όσες διάβασα κ κολλάνε ωραία με την αρχική νουβέλα του Λαβκραφτ. Ενα συλλεκτικό βιβλίο, που σίγουρα θα πρέπει να το έχει καθε φανατικός αναγνωστης του Λαβκραφτ. Ένα που θελα να ρωτήσω όταν διαβάζετε ανθολογίες, το σωστό είναι 1-2 ιστορίες τη φορά ή πολλές μαζί; Μου φαίνεται ότι αν τα διαβάζεις μαζικά κάπου χάνουν τη μαγεία, γιατί είναι σαν να τα εχεις ξαναδιαβάσει ορισμένα, για να μην πω λες νυσάφι, άλλοι ψαράνθρωποι για σήμερα. Άλλαξα μεθοδολογία κ διαβάζω αυστηρά μια ιστορία κάθε φορά κ κάποιο άλλο βιβλίο μετά Μακαρι να βλέπαμε κ αλλες τέτοιες εκδόσεις σε εποχές κρίσης, φαντάζουν πολυτέλεια για τη μέση εταιρία Edited October 16, 2015 by Anwrimos23 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted October 16, 2015 Share Posted October 16, 2015 Διαβάζω το Σκιές πάνω από Ινσμουθ- Ανθολογία από Εκδ Jemma Press. Καταρχας μια πολλή όμορφη έκδοση, από το εξώφυλλο, μέχρι τις εισαγωγές, τα σχόλια, την μετάφραση κ γενικά όλη την επιμέλεια. Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για εκδοτική ξεπέτα, όπως έχουμε συνηθισει στην ελληνική αγορά. Τώρα οι ιστορίες, εντάξει άλλες ειναι πολύ καλές, αλλες με συγκίνησαν λιγότερο. Σαν σύνολο πάντως μου άρεσαν όσες διάβασα κ κολλάνε ωραία με την αρχική νουβέλα του Λαβκραφτ. Ενα συλλεκτικό βιβλίο, που σίγουρα θα πρέπει να το έχει καθε φανατικός αναγνωστης του Λαβκραφτ. Ένα που θελα να ρωτήσω όταν διαβάζετε ανθολογίες, το σωστό είναι 1-2 ιστορίες τη φορά ή πολλές μαζί; Μου φαίνεται ότι αν τα διαβάζεις μαζικά κάπου χάνουν τη μαγεία, γιατί είναι σαν να τα εχεις ξαναδιαβάσει ορισμένα, για να μην πω λες νυσάφι, άλλοι ψαράνθρωποι για σήμερα. Άλλαξα μεθοδολογία κ διαβάζω αυστηρά μια ιστορία κάθε φορά κ κάποιο άλλο βιβλίο μετά Μακαρι να βλέπαμε κ αλλες τέτοιες εκδόσεις σε εποχές κρίσης, φαντάζουν πολυτέλεια για τη μέση εταιρία Αν και μερικές ιστορίες δεν έλεγαν τίποτα, το σύνολο ωστόσο είναι ικανοποιητικό. Βοηθάει σε αυτό και η όντως ωραία και προσεγμένη έκδοση. Όσο για την ερώτηση που έκανες θα συμφωνήσω. Αν βλέπουμε ότι ένα βιβλίο μας κουράζει τότε δεν υπάρχει λόγος να βασανιζόμαστε. Αρκετά προβλήματα έχουμε στη καθημερινότητα μας, δεν χρειάζεται καθόλου να αγχωνόμαστε και όταν καταπιανόμαστε με το αγαπημένο μας χόμπι. Μπράβο για την υπομονή σου λοιπόν και είθε ο Μέγας Κθούλου να σε ανταμείψει όταν τα άστρα έρθουν στη σωστή τους θέση 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 19, 2015 Author Share Posted October 19, 2015 (edited) Διάβασα το Nobody True του James Herbert: Σε αυτή την ιστορία, ο πρωταγωνιστής έχει από μικρός την ικανότητα να βγαίνει από το σώμα του. Όταν επιστρέφει σε αυτό μετά από μια εξωσωματική εμπειρία, διαπιστώνει ότι είναι διαμελισμένο από κάποιον κατά συρροήν δολοφόνο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, είναι καταδικασμένος να ζει σαν ένα περιφερόμενο πνεύμα, που δεν μπορεί να επέμβει σε τίποτα από τα όσα διαδραματίζεται γύρω του. Μαθαίνει ότι ο serial killer που περιφέρεται στην πόλη είναι ένας τύπος που στη θέση του στόματος και της μύτης του έχει μια τρύπα και δεν μπορεί να μιλήσει, παρά μόνο να βγάζει απαίσιους ήχους. Το βιβλίο είναι πολύ δυνατό, από τα καλύτερα του συγγραφέα και θεωρώ ότι έπρεπε να είχε μεταφραστεί στη γλώσσα μας ΧΘΕΣ. Δεν λείπουν κάποια προβλήματα όπως ότι επί της ουσίας η ιστορία κορυφώνεται και τελειώνει στα 3/4 της και το υπόλοιπο 1/4 απλώς γεμίζει σελίδες με ζητήματα που σίγουρα θα εκτιμήσουν κάποιοι, αλλά πλεονάζουν όπως και να 'χει το πράγμα. Το έχω δει και σε άλλα βιβλία του Herbert: Κάποιος τον πιέζει να γράψει παραπάνω σελίδες απ' όσο έχει σκοπό να κάνει. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είναι όπως το "αλλοι" με την ανούσια δράση, αλλά οι πλεονασμοί περιλαμβάνουν δραματικούς και αστυνομικούς διαλόγους. Πάντως πολύ ωραίο και πρωτότυπο βιβλίο, γεμάτο σασπένς.... Edited October 19, 2015 by AlienBill 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted October 19, 2015 Share Posted October 19, 2015 Διάβασα το Nobody True του James Herbert: Σε αυτή την ιστορία, ο πρωταγωνιστής έχει από μικρός την ικανότητα να βγαίνει από το σώμα του. Όταν επιστρέφει σε αυτό μετά από μια εξωσωματική εμπειρία, διαπιστώνει ότι είναι διαμελισμένο από κάποιον κατά συρροήν δολοφόνο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, είναι καταδικασμένος να ζει σαν ένα περιφερόμενο πνεύμα, που δεν μπορεί να επέμβει σε τίποτα από τα όσα διαδραματίζεται γύρω του. Μαθαίνει ότι ο serial killer που περιφέρεται στην πόλη είναι ένας τύπος που στη θέση του στόματος και της μύτης του έχει μια τρύπα και δεν μπορεί να μιλήσει, παρά μόνο να βγάζει απαίσιους ήχους. Το βιβλίο είναι πολύ δυνατό, από τα καλύτερα του συγγραφέα και θεωρώ ότι έπρεπε να είχε μεταφραστεί στη γλώσσα μας ΧΘΕΣ. Δεν λείπουν κάποια προβλήματα όπως ότι επί της ουσίας η ιστορία κορυφώνεται και τελειώνει στα 3/4 της και το υπόλοιπο 1/4 απλώς γεμίζει σελίδες με ζητήματα που σίγουρα θα εκτιμήσουν κάποιοι, αλλά πλεονάζουν όπως και να 'χει το πράγμα. Το έχω δει και σε άλλα βιβλία του Herbert: Κάποιος τον πιέζει να γράψει παραπάνω σελίδες απ' όσο έχει σκοπό να κάνει. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είναι όπως το "αλλοι" με την ανούσια δράση, αλλά οι πλεονασμοί περιλαμβάνουν δραματικούς και αστυνομικούς διαλόγους. Πάντως πολύ ωραίο και πρωτότυπο βιβλίο, γεμάτο σασπένς.... Η υπόθεση φαίνεται μεγάλο έπος!!! Αν και δεν τρελάθηκα με 2 του Χέρμπερτ που διάβασα φέτος(Κριντ, Στοιχειωμένοι) θα ήθελα να το διαβάσω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted October 19, 2015 Share Posted October 19, 2015 (edited) Συλλογικό - Σκιές πάνω από το Ίννσμουθ Πολύ ωραία και χορταστική ανθολογία διηγημάτων, που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο τρομερό Ίννσμουθ της Μασαχουσέτης, ένα ψαροχώρι που δημιούργησε ο Λάβκραφτ για να μας κάνει να βλέπουμε εφιάλτες τα βράδια. Ειλικρινά, τόσο με το εξαιρετικό διήγημα του Λάβκραφτ όσο και με τα υπόλοιπα, χώθηκα σ'ένα σύμπαν φρίκη και παράνοιας, το οποίο ευτυχώς αποτελεί φαντασία. Ελπίζω δηλαδή, γιατί αλλιώς χαθήκαμε... Λοιπόν, το βιβλίο περιέχει την κλασική και εξαιρετική ιστορία "Η σκιά πάνω από το Ίννσμουθ" του Λάβκραφτ, καθώς και άλλες δεκαέξι ιστορίες από δεκαέξι συγγραφείς του χώρου του Φανταστικού, τόσο από μαιτρ του είδους όσο και από λιγότερο γνωστούς. Τα λόγια είναι περιττά για την ιστορία του Λάβκραφτ, η οποία είναι ένα πραγματικό διαμάντι και πρέπει να διαβαστεί από κάθε λάτρη του καλού τρόμου. Είναι άκρως ατμοσφαιρική, τρομακτική και ανατριχιαστική και συνάμα ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και συναρπαστική. Είναι μια ιστορία που και την μέρα να διαβαστεί, πάλι θα σας στοιχειώσει. Όσον αφορά τις υπόλοιπες, καμία δεν φτάνει την ιστορία του Λάβκραφτ, κάποιες όμως είναι πραγματικά πολύ καλές και αξίζουν την προσοχή σας: "Πέρα από την Ξέρα" (Μπασίλ Κόπερ), "Ο χρυσός του Ίννσμουθ" (Ντέιβιντ Σάτον), "Η κληρονομιά του Ίννσμουθ" (Μπράιαν Σταμπλφορντ) και "Το μεγάλο ψάρι" (Τζακ Γέοβιλ), είναι μερικά καλά παραδείγματα. Η ιστορία του Κόπερ μου φάνηκε εξαιρετικά ατμοσφαιρική και καλογραμμένη και αυτή του Γέοβιλ άκρως ψυχαγωγική με το μάγκικο και γκανγκστερικό στιλ γραφής, που έδωσε άλλον αέρα στην όλη κοσμοπλασία του Ίννσμουθ. Γενικά πρόκειται για μια ανθολογία ιστοριών τρόμου που θα ικανοποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τόσο τους λάτρεις του Λάβκραφτ όσο και τους λάτρεις του τρόμου. Προσωπικά πέρασα εξαιρετικά και διάβασα το βιβλίο μονοκοπανιά, καταφέρνοντας να μην βαρεθώ ή να κουραστώ από κάποιες αναμενόμενες και αναπόφευκτες επαναλήψεις. Η έκδοση της Jemma Press είναι ένα πραγματικό στολίδι για την βιβλιοθήκη κάθε τρομολάγνου. 8.5/10 Edited October 19, 2015 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 20, 2015 Author Share Posted October 20, 2015 (edited) Διάβασα το μεσονυκτικό του γιατρού-συγγραφέα Γιώργου Λαγκώνα. Αποτελείται από 15 διηγήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων τις σκοτεινότερες αποχρώσεις του φάσματος του λογοτεχνικού τρόμου αλλά υπάρχουν και πραγματικές εμπειρίες του γιατρού, όπως επίσης και μια κορυφαίας συλληψης ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Μποζινακικός και Λιγγκοτικός, ο Λαγκώνας ίσως σε κάποιους φανεί βαρύς, καθώς η γραφή του συνδυάζει τον λυρισμό της απόλυτης θλίψης με τον τρόμο που προκαλεί η ψύχρα του τάφου και η φρίκη της αποσύνθεσης. Εδώ που τα λέμε η τραγικότητα και ο τρόμος δεν απέχουν πολύ. Ομως είναι αυτό το βάρος της γραφής του Λαγκώνα, το οποίο προσφέρει μια ιδιαίτερη και σκοτεινή αίσθηση ΜΕΤΑ την ανάγνωση των ιστοριών του. Φωλιάζουν στη ψυχή και φλερτάρουν επί πολύ ώρα με το ασυνείδητο. Γι' αυτό και μου αρέσει αυτή η γραφή και αισθητική και την κυνηγώ σαν αναγνώστης. Ασφαλώς και ξεχώρισα τα πιο horror: Το γέλιο της γάτας, περιγεννητική περίοδος, χρυσαλλίδα (άμα βγάλουμε κι αυτόν τον χειμώνα γιατρέ, καθαρίσαμε για άλλους δέκα), επτά πετράδια κόκκινα και η διαθήκη του (δάσκαλου και πατέρα) Χ. Φ. Λαβκραφτ. Ο Κθούλου στο εξώφυλλο ποζάρει επιβλητικός. Edited October 20, 2015 by AlienBill 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 21, 2015 Author Share Posted October 21, 2015 Διάβασα και το the cage του Brian Keene: Σε αυτή τη νουβέλα, ένας κουκουλοφόρος μπαίνει σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών, σκοτώνει 2 άτομα και κλείνει τους υπόλοιπους 6 υπαλλήλους μέσα σε ένα κλουβί. Από εκεί τους βγάζει έναν-έναν και όποιος φεύγει δεν επιστρέφει. Όσοι μένουν πίσω αναρρωτιούνται τι συμβαίνει. Τελικά συμβαίνει κάτι το ακατανόμαστο. Πολύ ωραία και γραμμένη με μαεστρία, δεν καταλαβαίνω γιατί ο συγγραφέας λέει ότι δεν του άρεσε. Το βιβλίο είχε άλλα 2 διηγηματάκια, αλλά ήταν κατώτερα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 28, 2015 Author Share Posted October 28, 2015 Διάβασα το Savage του Richard Laymon: Από αυτό, μόνο οι 100 πρώτες σελίδες είναι horror και ασχολούνται με έναν δεκαπεντάχρονο που ανακαλύπτει ποιος είναι ο Τζακ ο αντεροβγάλτης και το μακάβριο έργο του. Πολύ ωραία η απεικονιση του βικτωριανού Λονδίνου. Ο αντεροβγάλτης απαγάγει τον νεαρό πρωταγωνιστή και τον οδηγεί με ένα καράβι στην Αμερική, όπου εκεί ο πρωταγωνιστής γνωρίζει τον έρωτα (όλα καλά μέχρι εδώ) και από εκεί και πέρα η ιστορία μετατρέπεται σε western. Και επειδή δεν είμαι φαν των westerns, κουράστηκα από εκεί και πέρα και το τέλειωσα με το ζόρι. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 2, 2015 Author Share Posted November 2, 2015 (edited) Διάβασα, το thorn: an immortal tale της Frances Gordon που το αληθινό της όνομα είναι Sarah Rayne. Σε αυτή τη μακάβρια παραλλαγή του παραμυθιού της ωραίας κοιμωμένης, κάθε 90 περίπου χρόνια, ξυπνάει μια κατάρα σε μια πλούσια οικογένεια. Τότε, μία από τα γυναικεία μέλη της κυριεύεται από τρέλα και διψάει για φόνους. Οι υποψίες πέφτουν στη νεότερη εκπρόσωπό της, την Imogen όταν στην κηδεία του ξαδέλφου της, σερβίρει σε όλους το κεφάλι του πεθαμένου μέσα σε πιατέλα. Λίγο αργότερα την κατηγορούν για τη σφαγή των γονέων της και την κλείνουν σε ένα ίδρυμα. Όμως η πραγματική δολοφόνος είναι η θεία της που θέλει να την ενοχοποιήσει και η οποία θέλει να νεκραναστήσει τον πεθαμένο γιο της με τον οποίο είναι ερωτευμένη, χρησιμοποιώντας κομμάτια από ανθρώπους που δολοφονεί. Οταν η Imogen ανακαλύπτει την πλεκτάνη και διαπιστώνει με τα ίδια της τα μάτια ότι η μητέρα της δεν είχε πεθάνει εντελώς με αποτέλεσμα να θαφτεί ζωντανή, πέφτει σε κόμα από το σοκ και δεν ξυπνά με τίποτα. Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Ο λόγος που γίνομαι τόσο αναλυτικός στη σύνοψη είναι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω για πιο λόγο αυτή η τόσο τρομακτική και μακάβρια ιστορία προωθείται από την γυναίκα που τη συνέγραψε και από τους εκδότες της ως... μεταφυσικό θρίλερ (παρόλο που δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό μέσα) ή τουλάχιστον δεν αναφέρουν πουθενά ότι πρόκειται για λογοτεχνία τρόμου. Δηλαδή έχουμε το ανάποδο από αυτό που συμβαίνει συνήθως. Συνήθως βλέπουμε ιστορίες τρόμου, που αποδεικνυεται ότι κάθε άλλο παρά τρόμου είναι. Εδώ όμως έχουμε μια ιστορία που ισχυρίζεται ότι δεν είναι τρόμου αλλά στην ουσία είναι και μάλιστα σε όλη της την έκταση. Θα μπορούσα να πω πολλά γιατί μου άρεσε πολύ. Ας πούμε είναι γραμμένη έτσι ώστε να νομίζει κανείς ότι λαμβάνει χώρα στην βικτωριανή εποχή, (εγώ ψάρωσα στην αρχή) αλλά τελικά τοποθετείται στο σήμερα. Υπάρχουν επίσης πολλές σκοτεινές εκπλήξεις εντός, όπως π.χ. τέρατα ogres που στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι που πάσχουν από μία σπάνια ασθένεια γιγαντισμού, ψυχιατρεία με στοιχειωμένες πτέρυγες κλπ. Θεωρώ το Thorn ως ένα πολύ καλό μυθιστόρημα τρόμου και το συστήνω σε όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι σκοτεινό. Edited November 2, 2015 by AlienBill 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 5, 2015 Author Share Posted November 5, 2015 (edited) Τέλειωσα και το Angel, a Delta Green Novel από David Farnell: Συνήθως, όταν στην μυθολογία Κθούλου ανακατεύονται οργανώσεις που εμποδίζουν τα σχέδια των Μεγάλων Παλαιών, το αποτέλεσμα είναι μια παρωδία δράσης. Διότι οι Παλαιοί, με παρουσιάζονται σαν εξωγήινα τέρατα και όχι σαν ακατάληπτοι θεοί. Φαίνεται πώς η σειρά "Delta Green" του Farnell αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, αν κρίνω από το πολύ καλό αυτό μυθιστόρημα. Στο Angel, κάποιος serial killer κατακρεουργεί το προσωπικό μιας βιβλιοθήκης σπάνιων συγγραμμάτων και κλέβει ένα από τα αυθεντικά αντίτυπα του "βασιλιά με τα κίτρινα". Φένεται ότι έχει βάλει στο στόχαστρο όσους φέρουν το "κίτρινο σημάδι", όπως συμβαίνει με την πρωταγωνίστρια που εργάζεται στην οργάνωση Delta Green και όταν ήταν μικρή είχε μια ακατανόμαστη εμπειρία ένα βράδυ που είχε κατασκηνώσει σε μία λίμνη με τον αδελφό της και τον φίλο της (και έτσι απέκτησε το "κίτρινο σημάδι"). Γενικά όλο το βιβλίο αποτελεί ύμνο στον "βασιλιά με τα κίτρινα" του (μεγάλου) Robert Chambers και προτείνει μια πολύ καλή εκδοχή για το πώς συνδέονται τα διηγήματα του κλασικού αυτού συγγραφέα τρόμου. Η κοσμική φρίκη που περιγράφει ο Farnell αιχμαλωτίζει όλη την οικουμένη και μας κρατάει στην τσίτα ως την τελευταία σελίδα. Edited November 5, 2015 by AlienBill 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 13, 2015 Author Share Posted November 13, 2015 (edited) A lower deep: A self novel του Tom Piccirilli: Πρώτη μου επαφή με αυτόν τον συγγραφέα και απ' ότι φαίνεται ξεκίνησα από τα "βαριά". Πρωταγωνιστής είναι ένας νεκρομάντης που ένας πολύ κακός συνάδελφός του τον εκβιάζει για να συνεργαστεί μαζί του σε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: Σκοπεύει να νεκραναστήσει τον Ιησού Χριστό και να προκαλέσει τη Δευτέρα Παρουσία, πριν την ώρα που είναι προγραμματισμένη να συμβεί. Ως αντάλλαγμα, τάζει στον πρωταγωνιστή την νεκρανάσταση της πεθαμένης του γυναίκας. Επίσης -δεδομένου ότι πρόκειται για εκβιασμό- έχει μετατρέψει τον πατέρα του πρωταγωνιστή σε έναν γελοτοποιό με νοητική στέρηση και τον απειλεί ότι θα τον αφήσει έτσι αν δεν ενδώσει. Ο τρόμος του Piccirilli διέπεται από έναν τόσο έντονο σουρεαλισμό που θυμίζει έντονα τους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος και βρίθει από μυστικιστικές γνώσεις. Ευχαριστήθηκα τα δύο πρώτα μέρη της ιστορίας, αν και στο τρίτο είχα ήδη κουραστεί γιατί ολόκληρη η ιστορία ήταν μια διαρκής κορύφωση γεμάτη από πανδαιμόνια και σουρεαλιστικές μάχες. Ενα άλλο πράγμα που μου κακοφάνηκε είναι ότι ενώ ξεκινάει στον πραγματικό κόσμο, από κάποιο σημείο κι έπειτα ξεφεύγει στην υπερβολή της και με έκανε να αναρωτιέμαι για το πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι μάγοι να λειτουργούν μυστικά, τη στιγμή που όπου και να πάει ο ήρωας βλέπει μπροστά του είτε αυτούς, είτε τους δαίμονες και τους αγγέλους που καλούνε, είτε τα φαντάσματα των νεκρών. Σε γενικές γραμμές ηταν καλή εμπειρία για μια ανάγνωση, αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να διαβάσω κάτι στο ίδιο στυλ από τον συγγραφέα αυτόν. Θα του δώσω κι άλλες ευκαιρίες ελπίζοντας ότι τα άλλα μυθιστορήματά του, τα εδράζει περισσότερο στην πραγματικότητα. Edited November 14, 2015 by AlienBill 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted November 14, 2015 Share Posted November 14, 2015 A lower deep: A self novel του Tom Piccirilli: Πρώτη μου επαφή με αυτόν τον συγγραφέα και απ' ότι φαίνεται ξεκίνησα από τα "βαριά". Πρωταγωνιστής είναι ένας νεκρομάντης που ένας πολύ κακός συνάδελφός του τον εκβιάζει για να συνεργαστεί μαζί του σε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: Σκοπεύει να νεκραναστήσει τον Ιησού Χριστό και να προκαλέσει τη Δευτέρα Παρουσία, πριν την ώρα που είναι προγραμματισμένη να συμβεί. Ως αντάλλαγμα, τάζει στον πρωταγωνιστή την νεκρανάσταση της πεθαμένης του γυναίκας. Επίσης -δεδομένου ότι πρόκειται για εκβιασμό- έχει μετατρέψει τον πατέρα του πρωταγωνιστή σε έναν γελοτοποιό με νοητική στέρηση και τον απειλεί ότι θα τον αφήσει έτσι αν δεν ενδώσει. Ο τρόμος του Piccirilli διέπεται από έναν τόσο έντονο σουρεαλισμό που θυμίζει έντονα τους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος και βρίθει από μυστικιστικές γνώσεις. Ευχαριστήθηκα τα δύο πρώτα μέρη της ιστορίας, αν και στο τρίτο είχα ήδη κουραστεί γιατί ολόκληρη η ιστορία ήταν μια διαρκής κορύφωση γεμάτη από πανδαιμόνια και σουρεαλιστικές μάχες. Ενα άλλο πράγμα που μου κακοφάνηκε είναι ότι ενώ ξεκινάει στον πραγματικό κόσμο, από κάποιο σημείο κι έπειτα ξεφεύγει στην υπερβολή της και με έκανε να αναρωτιέμαι για το πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι μάγοι να λειτουργούν μυστικά, τη στιγμή που όπου και να πάει ο ήρωας βλέπει μπροστά του είτε αυτούς, είτε τους δαίμονες και τους αγγέλους που καλούνε, είτε τα φαντάσματα των νεκρών. Σε γενικές γραμμές ηταν καλή εμπειρία για μια ανάγνωση, αλλά δεν είμαι διατεθημένος να διαβάσω κάτι στο ίδιο στυλ από τον συγγραφέα αυτόν. Θα του δώσω κι άλλες ευκαιρίες ελπίζοντας ότι τα άλλα μυθιστορήματά του, τα εδράζει περισσότερο στην πραγματικότητα. 3.36/5 με 121 αξιολογήσεις παίρνει στο Goodreads. Ούτε το πιο γνωστό του είναι, ούτε το πιο καλό του. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για τα The Last Kind Words, A Choir of Ill Children και The Cold Spot, που είναι και τα πιο γνωστά του και τα βρίσκεις σε διάφορες λίστες. Είναι βιβλία που σίγουρα θα διαβάσω κάποια στιγμή στ'αγγλικά (εκτός και αν μεταφραστεί κανένα τους - μάλλον απίθανο). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 24, 2015 Author Share Posted November 24, 2015 A gathering of crows του Brian Keene: Σε ένα απόμερο χωριό της αμερικανικής υπαίθρου εγκαθίστανται κάποιοι μαυροντυμένοι τύποι που μεταμορφώνονται σε κοράκια. Εχουν την ιδιότητα να τρομάζουν με μεταφυσικούς τρόπους τα θύματά τους και να τρέφονται με την ψυχή τους. Κάπως έτσι, διασπείρουν τον πανικό στο χωριό και σύντομα επικρατεί σκηνικό αποκάλυψης. Ένας σύγχρονος μάγος, ο Λεβί, που είναι περαστικός από την περιοχή, καλείται να δώσει ένα αίσιο τέλος στο όλο σκηνικό. Αν και δεν είμαι φαν του είδους "σκηνικό-αποκάλυψης-σε-απόμερο-χωριό", πέρασα καλά διαβάζοντάς το. Αυτό που δεν μου αρέσει σε αυτές τις ιστορίες είναι ότι οι χαρακτήρες είναι πολλοί και επομένως δεν μπορούν να αναπτυχθούν εκτενώς. Ο Keene όμως φαίνεται να ιεραρχεί κάπως την ανάπτυξη των ηρώων, έτσι ώστε στους πιο σημαντικούς από αυτούς, να εμβαθύνει περισσότερο. Υπάρχει και μια διασύνδεση της όλης μυθολογίας με τους Μεγάλους Παλαιούς, χωρίς να πρόκειται επί της ουσίας για Μυθολογία Κθούλου και αυτό μου άρεσε. Σε γενικές γραμμές: Καλό βιβλίο. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 27, 2015 Author Share Posted November 27, 2015 Flesh gothic του Edward Lee: Σε μία απόμερη έπαυλη ενός πλούσιου μεγιστάνα που είναι και ιδιοκτήτης μιας πορνοβιομηχανίας, γίνεται ένα σατανιστικό όργιο με σαδομαζοχισμούς και ανωμαλίες, με στόχο να ανοίξει μια πύλη για την κόλαση. Η πύλη ανοίγει και όλοι οι παραβρισκόμενοι στο όργιο διαμελίζονται. Δύο μόνο κοπέλες έχουν διασωθεί. Η μία είναι έγκλιστη σε ψυχιατρείο και παραληρεί, ενώ η άλλη έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Λίγες μέρες αργότερα, μία ομάδα αποτελούμενη από ενορατικούς και μέντιουμ, μαζί με έναν συγγραφέα, εγκαθίστανται στο μέρος προκειμένου να λύσουν το μυστήριο του σπιτιού. Για μία ακόμη φορά, ο Lee παντρεύει τη γοτθική ατμόσφαιρα με το κάφρικο σεξ και το gore δίνοντας ένα πετυχημένο μίγμα. Κάποιες σκηνές με τους τοίχους του σπιτιού που μετατρέπονται σε σάρκα, μου θύμισαν το βιντεοπαιχνίδι doom. Υπήρχαν και κάμποσες ανατροπές προς το τέλος που δεν τις πρόβλεψα όλες. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του Lee. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 30, 2015 Author Share Posted November 30, 2015 The painted darkness του Brian James Freeman: Είναι μια νουβέλα που αφορά ένα παιδί που γύρισε πανικόβλητο στο σπίτι του μετά από "κάτι" που είδε στο δάσος. Είκοσι χρόνια μετά, το παιδί έχει μεγαλώσει, έχει κάνει οικογένεια και έχει γίνει ζωγράφος. Λέει ότι ζωγραφίζει για να πολεμήσει το σκοτάδι, αλλά στην πραγματικότητα οι πίνακές του βασίζονται στις αναμνήσεις από το σκηνικό που είχε αντικρίσει τότε και που το απέβαλλε από τη μνήμη του. Ο εφιάλτης όμως επιστρέφει και οι αναμνήσεις ξυπνούν. Πολύ ωραία και ατμοσφαιρική ιστορία. Τη διάβασα απνευστί παρά το γεγονός ότι δεν είχε πολλούς διαλόγους (αφού άλλωστε σχεδόν πάντα μόνος του ήταν ο ήρωας, τι διαλόγους να έχει). 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 1, 2015 Author Share Posted December 1, 2015 (edited) Sleep disorder των Jack Ketchum και Edward Lee: Πρόκειται για μία ανθολογία διηγημάτων που αν έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, είναι ότι διαπραγματεύονται την ιδιοτέλεια των ανθρώπινων σχέσεων. Στο I'd Give Anything for You, ένας γόνος μιας εύπορης οικογένειας ερωτεύεται μια κοπέλα, αυτή όμως τον παρατάει όταν βρίσκει έναν πιο πλούσιο από αυτόν που είναι μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Από την απελπισία του, ο ερωτοχτυπημένος αριστοκράτης κόβει τα χέρια του και τα πόδια του. Ας μην πω τι γίνεται στην συνέχεια. Πολύ μου άρεσε. Στο Love Letters from the Rain Forest ένας βοτανικός επιστήμονας βρίσκεται σε ένα τροπικό δάσος και κάνει έρευνες για μύκητες. Παράλληλα στέλνει γράμματα στην αγαπημένη του. Εκείνη τον απατά όχι με έναν, αλλά με δύο άλλους άντρες.Του στέλνει μάλιστα και φωτογραφίες με τις περιπτύξεις τους προκειμένου να του σπάσει τα νεύρα. Εκείνος όμως στο τέλος, παίρνει την εκδίκησή του. Κι αυτό καλό. Στο Masks έχουμε ένα ζευγάρι που κάνει σεξ φορώντας μάσκες. Αδιάφορο αυτό το στόρι. Στο Eyes Left οι άνθρωποι συνυπάρχουν με τα ζόμπι και τα ζόμπι εισπράτουν ρατσισμό από αυτούς. Μία μοιραία ζομπίνα κάνει άνω-κάτω μία παρέα σεξιστών. Ίσως το καλύτερο απ' όλα. Τέλος στο ομώνυμο Sleep Disorder, έχουμε (έτσι γι' αλλαγή) τον άντρα της υπόθεσης να είναι καθίκι και να έχει παρατήσει την γυναίκα του και το παιδί του για μια νέα γυναίκα. Τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα στη ζωή του, όταν αρχίζει να εμφανίζει διαταραχές στον ύπνο του. Όλα διακατέχονται από χοντροκομμένο χιούμορ και ακραίο τρόμο. Με εξαίρεση το Masks, όλα τα άλλα μου άρεσαν. Edited December 1, 2015 by AlienBill 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadstamalive Posted December 2, 2015 Share Posted December 2, 2015 Sleep disorder των Jack Ketchum και Edward Lee: Πρόκειται για μία ανθολογία διηγημάτων που αν έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, είναι ότι διαπραγματεύονται την ιδιοτέλεια των ανθρώπινων σχέσεων. Στο I'd Give Anything for You, ένας γόνος μιας εύπορης οικογένειας ερωτεύεται μια κοπέλα, αυτή όμως τον παρατάει όταν βρίσκει έναν πιο πλούσιο από αυτόν που είναι μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Από την απελπισία του, ο ερωτοχτυπημένος αριστοκράτης κόβει τα χέρια του και τα πόδια του. Ας μην πω τι γίνεται στην συνέχεια. Πολύ μου άρεσε. Στο Love Letters from the Rain Forest ένας βοτανικός επιστήμονας βρίσκεται σε ένα τροπικό δάσος και κάνει έρευνες για μύκητες. Παράλληλα στέλνει γράμματα στην αγαπημένη του. Εκείνη τον απατά όχι με έναν, αλλά με δύο άλλους άντρες.Του στέλνει μάλιστα και φωτογραφίες με τις περιπτύξεις τους προκειμένου να του σπάσει τα νεύρα. Εκείνος όμως στο τέλος, παίρνει την εκδίκησή του. Κι αυτό καλό. Στο Masks έχουμε ένα ζευγάρι που κάνει σεξ φορώντας μάσκες. Αδιάφορο αυτό το στόρι. Στο Eyes Left οι άνθρωποι συνυπάρχουν με τα ζόμπι και τα ζόμπι εισπράτουν ρατσισμό από αυτούς. Μία μοιραία ζομπίνα κάνει άνω-κάτω μία παρέα σεξιστών. Ίσως το καλύτερο απ' όλα. Τέλος στο ομώνυμο Sleep Disorder, έχουμε (έτσι γι' αλλαγή) τον άντρα της υπόθεσης να είναι καθίκι και να έχει παρατήσει την γυναίκα του και το παιδί του για μια νέα γυναίκα. Τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα στη ζωή του, όταν αρχίζει να εμφανίζει διαταραχές στον ύπνο του. Όλα διακατέχονται από χοντροκομμένο χιούμορ και ακραίο τρόμο. Με εξαίρεση το Masks, όλα τα άλλα μου άρεσαν. Συμφωνω για το masks, το μονο αδιαφορο. Ολα τα αλλα μου αρεσαν. Αλλα πιο πολυ μ'αρεσαν οι δυο πρωτες ιστοριες, η πρωτη ηταν classic Lee. Μετα το Eyes Left, κ τελος το ομωνυμο. Πολυ καλη συνεργασια γενικα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 4, 2015 Author Share Posted December 4, 2015 Hexes του Tom Piccirilli: Επιστροφή στα "βαριά" με αυτό το μυθιστόρημα. Να, κάτι τέτοιο ήθελα να διαβάσω από αυτόν εξ' αρχής. Η ιστορία πάει ως εξής: Ένας αποκρυφιστής επιστρέφει στη γενέτειρά του, όταν μαθαίνει ότι ο κολλητός του (που είναι επίσης αποκρυφιστής) νοσηλεύεται στη ντόπια ψυχιατρική κλινική, όντας κατατονικός και κατηγορούμενος για μια σειρά δολοφονιών. Οι δύο άντρες μιλάνε χρησιμοποιώντας μόνο τη σκέψη τους και ο κατατονικός λέει στον πρωταγωνιστή ότι έχει επιστρέψει στο χωριό "η κατσίκα", ένα πανίσχυρο πνεύμα που ενσαρκώνει το προαιώνιο κακό. Ο πρωταγωνιστής καλείται να αποδείξει την αθωότητα του φίλου του και παράλληλα να προετοιμαστεί για την τελική σύγκρουση με την "κατσίκα". Ο Piccirilli εκτός από τρόμου γράφει και αστυνομικά και αυτό φαίνεται, καθώς γνωρίζει καλά πως να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. Αυτό είναι ένα από τα πολύ ιδιαίτερα βιβλία που δεν αρέσουν σε όλους, εφόσον οι σκηνές μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους, μέχρι που στο τέλος όλα ενώνονται και το μυστήριο λύνεται. Ως τότε όμως, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην καταλαβαίνει κανείς τι διαβάζει. Εμένα αυτό δεν με χάλασε. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 7, 2015 Author Share Posted December 7, 2015 Ghoul του Brian Keene: Σε ένα χωριό εγκαθίσταται ένα ghoul. Τρέφεται με τα πτώματα του νεκροταφείου, ενώ παράλληλα κάνει μια συμφωνία με τον νεκροθάφτη να το προμηθεύσει με γυναίκες για να μπορέσει να συλλάβει απόγονο. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένα παιδί, που μαζί με τους δύο φίλους του διατηρούν ένα υπόγειο κρυσφήγετο κάπου εκεί γύρω. Σε αντίθεση με πολλές ιστορίες τρόμου που έχουν παιδιά πρωταγωνιστές, ο Keene δεν πέφτει στην παγίδα του να γίνει "παιδικός" στην αφήγηση. Ίσα-ίσα που ο ένας φίλος του πρωταγωνιστή κακοποιείται από τον πατέρα του και ο άλλος βιάζεται συστηματικά από τη μητέρα του, επομένως μιλάμε για παιδιά που από νωρίς έχουν γνωρίσει την σκληρή όψη της ζωής. Το ghoul είναι επαρκώς τρομακτικό και άσχημο και η ιστορία σαν σύνολο είναι καλογραμμένη.... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.