Spyrex Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 E, και μόνο το γεγονός ότι είναι ghost story στην Αθήνα αρκεί για να το αγοράσω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 Εγώ θα έπαιρνα το 1984 ή κάποιο άλλο βιβλίο τρόμου με τα ίδια λεφτά... Πράγματι, Γιώργο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα χρόνια σκέφτομαι να διαβάσω αυτό το βιβλίο και όλο το αναβάλω. Στην αρχή είχα κολλήσει με τον τίτλο, μιας και ήταν μια καλή χρονιά για μένα, και έπειτα κόλλησα με το concept του βιβλίου. Κάποια στιγμή θα το ξεκινήσω, που θα μου πάει... Βασίλη, κι εμένα μου έχεις κινήσει το ενδιαφέρον για το σπίτι στην οδό Πατησίων. Για την ακρίβεια, μου αρέσει η σκέψη του ότι έχει να κάνει με ένα στοιχειωμένο διαμέρισμα και όχι εκείνα τα ευφάνταστα μεσαιωνικά κάστρα, πύργους, ή βίλες με βεβαρημένο παρελθόν... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 6, 2013 Author Share Posted March 6, 2013 (edited) Η αγαπημένη μου ιστορία τρόμου από Anubis: Το concept είναι ότι πήρανε δημοφιλείς συγχρονους συγγραφείς τρόμου και τους βάλανε να διαλέξουν και να προλογίσουν την αγαπημένη τους ιστορία από τους παλαιότερους. Τις μισές από τις ιστορίες της ανθολογίας τις είχα διαβάσει στο παρελθόν (είτε στα αγγλικά είτε μεταφρασμένες) και μου άρεσε που τις είδα συγκεντρωμένες όλες μαζί. Γνώρισα κάποιες πολύ ωραίες όπως "ο εμπορικός αντιπρόσωπος" και "η ανθρώπινη καρέκλα" που μου έκαναν εντύπωση. Ξεχωρίζει βέβαια (σαν τη μύγα μεσα στο γάλα) μέσα στο όλο σύνολο το "αρουραίοι στους τοίχους" του Λαβκραφτ. Εντωμεταξύ από τον Λάβκραφτ υπάρχουν ΔΥΟ ιστορίες μέσα (επιλεγμένες ως αγαπημένες από σύγχρονους συγγραφείς). Του έχουν σύρει τόσα και τόσα κατά καιρούς κι όμως σε μια συλλογή 15 αγαπημένων ιστοριών, υπάρχουν 2 δικές του. Μήπως λοιπόν κάποιοι πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι είναι κορυφαίος και αξεπέραστος συγγραφέας;;; Επίσης υπάρχουν 2 ιστορίες απο τον Ρόμπερτ Μπλοχ (τις είχα διαβάσει κάποτε και στα αγγλικά και είναι πολύ καλές). Επομένως να άλλος ένας συγγραφέας που έχει μεγάλη προσφορά στο genre. Σε γενικές γραμμές πέρασα πολύ καλά διαβάζοντας αυτή την ανθολογία. Edited March 6, 2013 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 11, 2013 Author Share Posted March 11, 2013 (edited) Οι στάχτες της ψυχής μας από εκδόσεις Οξύ: Μια ανθολογία σύγχρονων αφηγημάτων που είναι ως επί το πλείστον τρόμου. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, μέτριες ιστορίες εναλάσσονται με πολύ καλές, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν και οι εντελώς άσχετες που με έβγαλαν από το κλίμα. Βέβαια, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι η επιλογή έγινε απο συγγραφείς με τους οποίους είχε σύμβαση η Οξυ για να εκδίδει βιβλία τους, επομενως οι επιλογές δεν ήταν απεριόριστες. Επίσης υπήρχαν μέσα διαμάντια. Οι ιστορίες που μου άρεσαν είναι οι εξής: Η ιστορία του χειρούργου του JP Dixon. Πρόκειται για ένα διήγημα που ενώ απαιτεί γερό στομάχι, δεν αρκείται στο ξεκομμένο σπλάτερ και είναι βαθιά εμποτισμένο με ατμόσφαιρα. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για το καλύτερο της συλλογής και θα προτιμούσα να μην έχει τοποθετηθεί δεύτερο, διότι δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια. Επίσης το κουτι του Ketchum (πολυ καλό), ο άρπαγας των πουλιών του Somtow, τρόμος στο λεωφορείο Νο 33 του Michel Sea και o σμιλευτής του Masterton. Το σύνολο των ιστοριών είναι 17, εγώ όμως αυτές τις 5 ξεχώρισα. Edited March 11, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 Εντωμεταξύ από τον Λάβκραφτ υπάρχουν ΔΥΟ ιστορίες μέσα (επιλεγμένες ως αγαπημένες από σύγχρονους συγγραφείς). Του έχουν σύρει τόσα και τόσα κατά καιρούς κι όμως σε μια συλλογή 15 αγαπημένων ιστοριών, υπάρχουν 2 δικές του. Μήπως λοιπόν κάποιοι πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι είναι κορυφαίος και αξεπέραστος συγγραφέας;;; Πέρα από τα όσα του σέρνουν (και δίκαια, οφείλω να ομολογήσω τα περισσότερα), ο Λαβκραφτ είναι πράγματι αξεπέραστος συγγραφέας και συγγραφέας-σταθμός στο σύγχρονο φανταστικό (όχι μόνο στον τρόμο). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 (edited) Βέβαια, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι η επιλογή έγινε απο συγγραφείς με τους οποίους είχε σύμβαση η Οξυ για να εκδίδει βιβλία τους, επομενως οι επιλογές δεν ήταν απεριόριστες. Για αυτό ακριβώς δεν είμαι σίγουρος, αλλά να ληφθεί υπόψη ότι κανένας μεταφραστής ή συγγραφέας δεν πήρε οποιαδήποτε αμοιβή για τη συγκεκριμένη έκδοση. Ας πούμε ότι ο υπεύθυνος της σειράς Κόλαση είχε το θάρρος να τους ζητήσει να συμμετάσχουν τζάμπα. Edited March 11, 2013 by Count Baltar 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 20, 2013 Author Share Posted March 20, 2013 (edited) Αλλοι, του James Herbert: Αν έκανα ένα top10 με τα βιβλία τρόμου που διάβασα φέτος, αυτό ίσως το έβαζα νούμερο ένα. Πρόκειται για μια εξαιρετική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν ντεντεκτιβ που γεννήθηκε τερατόμορφος και αντιμετωπίζει διαρκώς δυσκολίες λόγω της εμφάνισής του. Επαληθεύεται για ακόμη μια φορά η θεωρία μου ότι η ντεντεκτιβική/αστυνομική έρευνα κολλάει άψογα με το κλίμα του τρόμου (σε αντίθεση με το κατασκοπικό στοιχείο που όταν υπεισέρχεται τα καταστρέψει όλα). Εδώ το μυστήριο είναι αρκετα τρομακτικό και κρύβει συγκλονιστικές αλήθειες. Παρά το μέγεθός της η ιστορία επιστρατεύει πολλά στοιχεία τρόμου έτσι ώστε να δικαιολογεί απόλητα την ένταξή της στο genre. Σε γενικές γραμμές λάτρεψα τον Herbert ως συγγραφέα (και ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του) και το "άλλοι" θα τοποθετηθεί στη βιβλιοθήκη μου δίπλα στο εργοστάσιο εφιαλτών του Λιγκότι. Διότι τόσο πολύ μου άρεσε. Αν υπάρχει κάποιο στοιχείο κάπως πιο αδύναμο από τα άλλα, αυτό είναι οι τελευταίες 40 σελίδες που ναι μεν ήταν γεματες από σασπένς και δράση, όμως η κύρια υπόθεση είχε ήδη λήξει πριν από αυτές. Οχι ότι ήταν κακές, απλά ήταν λίγο κατώτερες από το όλο σύνολο. Και επίσης μου άρεσε και η μετάφραση Edited March 20, 2013 by alien666 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted March 20, 2013 Share Posted March 20, 2013 Αν υπάρχει κάποιο στοιχείο κάπως πιο αδύναμο από τα άλλα, αυτό είναι οι τελευταίες 40 σελίδες που ναι μεν ήταν γεματες από σασπένς και δράση, όμως η κύρια υπόθεση είχε ήδη λήξει πριν από αυτές. Οχι ότι ήταν κακές, απλά ήταν λίγο κατώτερες από το όλο σύνολο. Και επίσης μου άρεσε και η μετάφραση Αυτά ειδικά με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο (ιδίως το σχόλιο για τη μετάφραση, μπου χα χα χα - thanks). Πραγματικά υπήρξαν στιγμές προς το τέλος, εκεί με τη δράση και το δήθεν σασπένς, που σκυλοβαρέθηκα. Ενώ, ειδικά στην αρχή, υπήρξαν στιγμές απόλυτης ανατριχίλας (ιδίως εκεί στις αρχικές εμφανίσεις, ε alien;) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 20, 2013 Author Share Posted March 20, 2013 (edited) Αν υπάρχει κάποιο στοιχείο κάπως πιο αδύναμο από τα άλλα, αυτό είναι οι τελευταίες 40 σελίδες που ναι μεν ήταν γεματες από σασπένς και δράση, όμως η κύρια υπόθεση είχε ήδη λήξει πριν από αυτές. Οχι ότι ήταν κακές, απλά ήταν λίγο κατώτερες από το όλο σύνολο. Και επίσης μου άρεσε και η μετάφραση Αυτά ειδικά με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο (ιδίως το σχόλιο για τη μετάφραση, μπου χα χα χα - thanks). Πραγματικά υπήρξαν στιγμές προς το τέλος, εκεί με τη δράση και το δήθεν σασπένς, που σκυλοβαρέθηκα. Ενώ, ειδικά στην αρχή, υπήρξαν στιγμές απόλυτης ανατριχίλας (ιδίως εκεί στις αρχικές εμφανίσεις, ε alien;) Ναι αλλά να σου πω την αλήθεια η συνάντηση με τους κρατούμενους στην μυστική πτέρυγα και οι "αλλοι" που ήταν φυλακισμένοι μου φάνηκαν τα πιο σκοτεινα στοιχεία του βιβλίου. Οπως και οι ταινίες που τους βαζανε να παίξουν. Χαρά στο κουράγιο σου που το μετέφρασες όλο αυτό το βιβλίο! Edited March 20, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
goa_soul Posted March 22, 2013 Share Posted March 22, 2013 Διάβασα το Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται του Masterton.Η περίληψη του βιβλίου είναι η εξής:Ασφαλιστής επιστρέφει στην εταιρεία στην οποία δούλευε για να διαλευκάνει μία σπουδαία υπόθεση προς όφελος της.Στην υπόθεση που ερευνά αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας ομάδας δαιμόνων που ροφούσαν την αδρεναλίνη από διάφορους θνητούς ανθρώπους με αρχηγό τους τον Αζαζέλ.( ναι τον αρχαίο δαίμονας της εβραικής θρησκείας.)Η άποψη μου για αυτό το βιβλίο είναι ότι λίγο μετά την μέση και πριν το καταευχαριστήθηκα,δηλαδή όλο το παιχνίδι της έρευνας των στοιχείων με την πολύ ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατούσε και με μερικές πάρα πολύ δυνατές στιγμές που είχε.Όμως λίγο μετά την μέση και ύστερα μου τα χάλασε από την στιγμή δηλαδή που οι "κακοί" άρχισαν να παίρνουν σαρκα και οστά. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 28, 2013 Author Share Posted March 28, 2013 (edited) Τρέμω στο άγγιγμά σου, Νο1: Δεν είμαι ευχαριστημένος, κυρίως για τους λόγους που έτσι κι αλλιως δεν θα αγόραζα αυτό το βιβλίο κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες(αν δεν ήταν από το παζάρι βιβλίου). Κατ' αρχήν η θεματολογία του (ερωτισμός και τρόμος μαζί) κουράζει απίστευτα, εκτός κι αν κάποιος είναι φαν του συγκεκριμένου υποείδους. Σε πολλές από τις ιστορίες ο ερωτισμός βαίνει εις βάρος του τρόμου. Οι ιστορίες που ξεχώρισα είναι μόλις 3 από τις 22. Πώς ήρθε η αγάπη στον καθηγητή Γκίλντια του Robert Hitchens, ο πρωτομάστορας του Christopher Fowler και το φεστιβάλ του Eric McCormack. Επίσης ειδικά στις πρώτες ιστορίες, κάτι δεν μου καθότανε καλά με τη μετάφραση. Για να περνάει η ώρα (και τίποτα περισσότερο) μια χαρά είναι και θα συνεχίσω με το 2ο μέρος. Edited March 28, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Τρέμω στο άγγιγμά σου, Νο1: Δεν είμαι ευχαριστημένος, κυρίως για τους λόγους που έτσι κι αλλιως δεν θα αγόραζα αυτό το βιβλίο κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες(αν δεν ήταν από το παζάρι βιβλίου). Κατ' αρχήν η θεματολογία του (ερωτισμός και τρόμος μαζί) κουράζει απίστευτα, εκτός κι αν κάποιος είναι φαν του συγκεκριμένου υποείδους. Σε πολλές από τις ιστορίες ο ερωτισμός βαίνει εις βάρος του τρόμου. Οι ιστορίες που ξεχώρισα είναι μόλις 3 από τις 22. Πώς ήρθε η αγάπη στον καθηγητή Γκίλντια του Robert Hitchens, ο πρωτομάστορας του Christopher Fowler και το φεστιβάλ του Eric McCormack. Επίσης ειδικά στις πρώτες ιστορίες, κάτι δεν μου καθότανε καλά με τη μετάφραση. Για να περνάει η ώρα (και τίποτα περισσότερο) μια χαρά είναι και θα συνεχίσω με το 2ο μέρος. To ξεκίνησα και εγώ χθες, αλλά δεν έχω τελειώσει καν την ιστορία του Κινγκ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 (edited) Εκτός από το Cold print του Ramsey Campbell διαβάζω και τη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια του Stephen King, η οποία με έχει ενθουσιάσει. Γνωρίζει κανείς αν κυκλοφορεί στα ελληνικά και κάποια άλλη συλλογή με διηγήματα του συγγραφέα; Edited March 28, 2013 by tsathoggua 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Εκτός από το Cold print του Ramsey Campbell διαβάζω και τη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια του Stephen King, η οποία με έχει ενθουσιάσει. Γνωρίζει κανείς αν κυκλοφορεί στα ελληνικά και κάποια άλλη συλλογή με διηγήματα του συγγραφέα; Πολλές συλλογές: Εφιάλτες και Ονειρότοποι (εκδόσεις Bell). Nightmares And Dreamscapes Ιστορίες του Λυκόφωτος (εκδόσεις Bell). Just After Sunset Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα (εκδόσεις Bell). Full Dark, No Stars. Καταπληκτική συλλογή με 4 ιστορίες. Όλα είναι δυνατά (εκδόσεις Bell). Everything's Eventual. Καλή συλλογή. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Εκτός από το Cold print του Ramsey Campbell διαβάζω και τη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια του Stephen King, η οποία με έχει ενθουσιάσει. Καλή συλλογή με τέσσερα- πέντε πολύ ωραία διηγήματα. Όταν την τελειώσεις, πες πως σου φάνηκε ''Το Τελευταίο Σκαλοπάτι''. Είναι πάνω από δέκα χρόνια που την διάβασα, αλλά δεν την έχω ξεχάσει ως μία από τις συγκινητικότερες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Εκτός από το Cold print του Ramsey Campbell διαβάζω και τη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια του Stephen King, η οποία με έχει ενθουσιάσει. Γνωρίζει κανείς αν κυκλοφορεί στα ελληνικά και κάποια άλλη συλλογή με διηγήματα του συγγραφέα; Πολλές συλλογές: Εφιάλτες και Ονειρότοποι (εκδόσεις Bell). Nightmares And Dreamscapes Ιστορίες του Λυκόφωτος (εκδόσεις Bell). Just After Sunset Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα (εκδόσεις Bell). Full Dark, No Stars. Καταπληκτική συλλογή με 4 ιστορίες. Όλα είναι δυνατά (εκδόσεις Bell). Everything's Eventual. Καλή συλλογή. Thanx! Θα έχω το νου μου να τα τσεκάρω. Εκτός από το Cold print του Ramsey Campbell διαβάζω και τη συλλογή Νυχτερινή Βάρδια του Stephen King, η οποία με έχει ενθουσιάσει. Καλή συλλογή με τέσσερα- πέντε πολύ ωραία διηγήματα. Όταν την τελειώσεις, πες πως σου φάνηκε ''Το Τελευταίο Σκαλοπάτι''. Είναι πάνω από δέκα χρόνια που την διάβασα, αλλά δεν την έχω ξεχάσει ως μία από τις συγκινητικότερες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ μου. Συμπτωματικά, ήταν ένα από τα τρία διηγήματα που διάβασα σήμερα. Όντως συγκινητική ιστορία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Διάβασα το Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται του Masterton.Η περίληψη του βιβλίου είναι η εξής:Ασφαλιστής επιστρέφει στην εταιρεία στην οποία δούλευε για να διαλευκάνει μία σπουδαία υπόθεση προς όφελος της.Στην υπόθεση που ερευνά αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας ομάδας δαιμόνων που ροφούσαν την αδρεναλίνη από διάφορους θνητούς ανθρώπους με αρχηγό τους τον Αζαζέλ.( ναι τον αρχαίο δαίμονας της εβραικής θρησκείας.)Η άποψη μου για αυτό το βιβλίο είναι ότι λίγο μετά την μέση και πριν το καταευχαριστήθηκα,δηλαδή όλο το παιχνίδι της έρευνας των στοιχείων με την πολύ ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατούσε και με μερικές πάρα πολύ δυνατές στιγμές που είχε.Όμως λίγο μετά την μέση και ύστερα μου τα χάλασε από την στιγμή δηλαδή που οι "κακοί" άρχισαν να παίρνουν σαρκα και οστά. Κι εγώ το διάβασα πριν λίγες μέρες. Στο τέλος τα έκανε ψιλοθάλασσα. Μας δουλευεις ρε μεγάλε, αν είναι αυτή η λύση τότε γιατί δεν έβαζες τους ήρωές σου να το σκέφτονται νωρίτερα, πριν γίνει όλο αυτό το πανηγύρι; Επιπλέον, στα αρνητικά του φινάλε βάζω και τη σύσταση της τελικής ομάδας των ηρώων. Οι δύο στους τρεις είναι κομπάρσοι σ' όλη την ιστορία και στο τέλος σκάνε από το πουθενά και γίνονται γαμάω. Πολύ αψυχολόγητη επιλογή. Το τρελό είναι ότι ο τύπος έχει από νωρίς έναν πολύ καλό δευτεραγωνιστή, ο οποίος θα μπορούσε να μείνει μαζί με τον ήρωα ως το τέλος. Κι όμως, πάει και τον σκοτώνει! Τον κρατάει μέχρι τη μέση και μετά μπαμ-μπαμ, σε μια γραμμή ξεμπερδέψαμε, πέθανε και γεια σας! Τι να πεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλά ώρες-ώρες... Τρέμω στο άγγιγμά σου, Νο1: Δεν είμαι ευχαριστημένος, κυρίως για τους λόγους που έτσι κι αλλιως δεν θα αγόραζα αυτό το βιβλίο κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες(αν δεν ήταν από το παζάρι βιβλίου). Κατ' αρχήν η θεματολογία του (ερωτισμός και τρόμος μαζί) κουράζει απίστευτα, εκτός κι αν κάποιος είναι φαν του συγκεκριμένου υποείδους. Σε πολλές από τις ιστορίες ο ερωτισμός βαίνει εις βάρος του τρόμου. Οι ιστορίες που ξεχώρισα είναι μόλις 3 από τις 22. Πώς ήρθε η αγάπη στον καθηγητή Γκίλντια του Robert Hitchens, ο πρωτομάστορας του Christopher Fowler και το φεστιβάλ του Eric McCormack. Επίσης ειδικά στις πρώτες ιστορίες, κάτι δεν μου καθότανε καλά με τη μετάφραση. Για να περνάει η ώρα (και τίποτα περισσότερο) μια χαρά είναι και θα συνεχίσω με το 2ο μέρος. Ναι, δε λέει και πολλά. Μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις το 'Ο τίγρης επιστρέφει στο βουνό', αν και πλέον δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Στην πραγματικότητα, αν αξίζει για κάτι η συλλογή, είναι για το τελευταίο διήγημα, το περίφημο 'Ζακλίν Ες:Η διαθήκη της' (Μπάρκερ/Βιβλία του αίματος 2). (πολύ υψηλού επιπέδου, πασίγνωστη body horror ιστορία. Το βάθος της ξεπερνάει κατά πολύ την απλή χοροριά). Κατά τη γνώμη μου ο δεύτερος τόμος είναι λίιιιγο καλύτερος, οπότε μην περιμένεις πολλά ούτε από αυτόν. Μου άρεσαν τα πρώτα τρία διηγήματα. Άφρα (περίεργη, αρρωστημένη ιστορία. Μου γέννησε την ίδια αίσθηση με την Ανθρώπινη Καρέκλα και την ιστορία του Χειρούργου) Το μάτι του λύγκα (δεν είμαι φαν του Λιγκότι, αλλά το συγκεκριμένο το βρήκα απλά συγκλονιστικό) Ο φουσκωτός (την έχει γράψει ο Bradbury, οπότε για μένα αυτό από μόνο του είναι αρκετό) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Διάβασα το Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται του Masterton.Η περίληψη του βιβλίου είναι η εξής:Ασφαλιστής επιστρέφει στην εταιρεία στην οποία δούλευε για να διαλευκάνει μία σπουδαία υπόθεση προς όφελος της.Στην υπόθεση που ερευνά αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας ομάδας δαιμόνων που ροφούσαν την αδρεναλίνη από διάφορους θνητούς ανθρώπους με αρχηγό τους τον Αζαζέλ.( ναι τον αρχαίο δαίμονας της εβραικής θρησκείας.)Η άποψη μου για αυτό το βιβλίο είναι ότι λίγο μετά την μέση και πριν το καταευχαριστήθηκα,δηλαδή όλο το παιχνίδι της έρευνας των στοιχείων με την πολύ ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατούσε και με μερικές πάρα πολύ δυνατές στιγμές που είχε.Όμως λίγο μετά την μέση και ύστερα μου τα χάλασε από την στιγμή δηλαδή που οι "κακοί" άρχισαν να παίρνουν σαρκα και οστά. Κι εγώ το διάβασα πριν λίγες μέρες. Στο τέλος τα έκανε ψιλοθάλασσα. Μας δουλευεις ρε μεγάλε, αν είναι αυτή η λύση τότε γιατί δεν έβαζες τους ήρωές σου να το σκέφτονται νωρίτερα, πριν γίνει όλο αυτό το πανηγύρι; Επιπλέον, στα αρνητικά του φινάλε βάζω και τη σύσταση της τελικής ομάδας των ηρώων. Οι δύο στους τρεις είναι κομπάρσοι σ' όλη την ιστορία και στο τέλος σκάνε από το πουθενά και γίνονται γαμάω. Πολύ αψυχολόγητη επιλογή. Το τρελό είναι ότι ο τύπος έχει από νωρίς έναν πολύ καλό δευτεραγωνιστή, ο οποίος θα μπορούσε να μείνει μαζί με τον ήρωα ως το τέλος. Κι όμως, πάει και τον σκοτώνει! Τον κρατάει μέχρι τη μέση και μετά μπαμ-μπαμ, σε μια γραμμή ξεμπερδέψαμε, πέθανε και γεια σας! Τι να πεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλά ώρες-ώρες... Αν περιμένετε αξιοπρεπές τέλος από Μάστερτον και δε διαβάζετε το "Ο Δαίμονας Επιστρέφει" (Charnel House) ή το "Τένγκου" μάλλον κάνετε κάτι λάθος. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 (edited) Ποια είναι η ιστορία στην οποία ένας τύπος είχε χάσει τον δρόμο του, και βρέθηκε σ' ένα απόμερο σπίτι όπου και τον παγίδεψε μία γριά μέγαιρα; Θυμάμαι ότι ήταν άρρωστη και θα ήθελα να την ξαναδιαβάσω, αλλά έχω ξεχάσει τον τίτλο της. Υπάρχει σ' έναν από τους δύο τόμους του ''Τρέμω στο Άγγιγμα σου''. Edited March 28, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 Nαι, τρελή ιστορία αυτή! Ράμσευ Κάμπελ είναι, νομίζω στον πρώτο τόμο είανι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 28, 2013 Share Posted March 28, 2013 (edited) Κοίταξα την ιστορία του Ράμσευ Κάμπελ και όντως αυτή είναι. Το ''Ξανά'' στον δεύτερο τόμο. Thanks Edited March 28, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted April 4, 2013 Author Share Posted April 4, 2013 Τρέμω στο άγγιγμά σου Νο2: Σαφώς καλύτερη η κατάσταση εδώ, με πιο πολλές ιστορίες να έχω ξεχωρίσει. Ωραίες είναι οι εξής: Άφρα, το μάτι του Λύγκα (είναι η πρώτη φορά που δεν βρηκα ιδιέταιρα σκοτεινό τον Λιγκότι, αλλά είναι σουρεαλιστική και ονειρική), ο λάθος άνθρωπος, οι φυγάδες εραστές, Το πρόσωπο της Ελίν Μπουρνάου (το έχω ξαναδιαβάσει με καλύτερη μετάφραση), Ravissante, Ξανά, ίδιο μέρος ίδια ώρα, το μοντέλο, το ασημένιο τσίρκο, το παράσιτο. Εφόσον από τις 22 μου άρεσαν οι μισές, αυτό σημαίνει ότι η ανθολογία είναι επιτυχής και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted April 7, 2013 Share Posted April 7, 2013 Διαβάζω τους 'Αλλους, του Τζέημς Χερμπερτ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted April 8, 2013 Author Share Posted April 8, 2013 (edited) Υπόγεια κίνηση του Nick Mamatas: Περισσότερο μπήτνικ παρά μυθολογία Κθουλου όπως θα το προτιμούσα. Αυτό που με ενόχλησε πολύ είναι ότι ενώ συμβαίνει η κθουλική αποκάλυψη, ο πρωταγωνιστής (Κέρουακ) την περιγράφει με το γνώριμο υφος του, σαν να προκειται για μία εκδρομή στο δάσος. Αυτό εννοείται πως δεν κολλάει, διότι είναι δύσκολο να συμπάσχεις με έναν ήρωα που είναι λίγο αφασία σε μετα-αποκαλυπτικά θέματα. Επίσης ο Κέρουακ είναι για τις ΗΠΑ μία εθνική υπόθεση και κληρονομιά με το κίνημα που δημιουργησε και αυτή η αντίληψη διέπει το μυθιστόρημα. Εμένα όμως, τον Ελληνα, δεν με αφορά αυτό που γίνεται και έτσι όπως περιγράφεται. Προέχουν τα έργα άλλων στον τομέα του Τρόμου. Που είναι ο Keene; Που είναι ο Laymon; Που είναι ο McCammon; Που είναι τα περισσότερα έργα του Campbell; Προέχουν αυτοί να μεταφραστουν στη γλώσσα μας, που στο φινάλε έχουν οικουμενική αξία και όχι το συγκεκριμένο έργο του Mamatas που για να το εκτιμήσει κάποιος ως οφείλει, πρέπει να είναι Αμερικάνος... Edited April 8, 2013 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 8, 2013 Share Posted April 8, 2013 Τα ίδια παράπονα έχω και γω. Και F. Paul Wilson επίσης! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.