Alucard Posted August 21, 2013 Share Posted August 21, 2013 Ο τίτλος τα λέει όλα. Μοιραστείτε τις πιο οδυνηρές στιγμές που περάσατε αγκαλιά με ένα πραγματικά άθλιο βιβλίο. Θάψτε ελεύθερα. Αρχίζω: Πριν από περίπου 2 βδομάδες ξεκίνησα το The Redmption of Althalus του ζεύγους Eddings. Κάπου είχα δει το όνομά τους, ήταν σε εξευτελιστική τιμή και το πηρα. Μαύρη η ώρα. Άντεξα και διάβασα τις 390+ σελίδες από τις συνολικά 918. Βαρέθηκα τη ζωή μου στην κυριολεξία. Διάλογοι τύπου Λάμψης μιλάμε (για να μαθαίνουν και οι νεότεροι). Ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα! Μακριά από το εν λόγω βιβλίο, σας εκλιπαρώ! Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω το Σπαθί των Σανάρα. Τέτοια αντιγραφή Lord of the Rings, ούτε ο γιος του Tolkien δεν θα τολμούσε. Εκεί όμως γέλασα κιόλας, ακριβώς από το θράσος του Terry Brooks. Άλλο τόσο κακό βιβλίο fantasy δε θυμάμαι και ελπίζω ολόψυχα να μη μου ξανατύχει. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες, Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted August 21, 2013 Share Posted August 21, 2013 Δεν ξέρω πόσο ταυτίζεται το ένα με το άλλο, αλλά νομίζω έχει ανοίξει πολύ παρόμοια συζήτηση σε αυτό το τόπικ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 22, 2013 Author Share Posted August 22, 2013 Ναι, το έψαξα πριν το ξεκινήσω, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο από ένα βιβλίο μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για το συγγραφέα γι' αυτό και το έθεσε έτσι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 (edited) Ισχύει ότι είπα και στο άλλο topic. Τα τέσσερα βιβλια της Legacy of the Drow θα είναι πάντα τα χειρότερα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Δεν νομίζω να βρεθεί ποτέ κάτι που να τα ξεπεράσει. Ή τουλάχιστον, αυτό ελπίζω Edited August 22, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 (edited) Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω το Σπαθί των Σανάρα. Τέτοια αντιγραφή Lord of the Rings, ούτε ο γιος του Tolkien δεν θα τολμούσε. Εκεί όμως γέλασα κιόλας, ακριβώς από το θράσος του Terry Brooks. Εγώ πάλι ένα έχω να πω: έχω ξεχάσει τα πάντα από το Σπαθί των Σανάρα. Λες και δεν το διάβασα ποτέ μου. Μάλλον δεν είναι καλά μαντάτα αυτά για το βιβλίο. Σίγουρα έχω διαβάσει και χειρότερο fantasy, αλλά από τα πολύ γνωστά, το χειρότερο πρέπει να ήταν αυτό. Edited August 22, 2013 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Ισχύει ότι είπα και στο άλλο topic. Τα τέσσερα βιβλια της Legacy of the Drow θα είναι πάντα τα χειρότερα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Δεν νομίζω να βρεθεί ποτέ κάτι που να τα ξεπεράσει. Ή τουλάχιστον, αυτό ελπίζω Τα έχω διαβάσει κι εγώ και νομίζω πως τα δυο τελευταία της Dark Elf Trilogy (Exile+Sojourn) είναι ακόμα χειρότερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Ισχύει ότι είπα και στο άλλο topic. Τα τέσσερα βιβλια της Legacy of the Drow θα είναι πάντα τα χειρότερα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Δεν νομίζω να βρεθεί ποτέ κάτι που να τα ξεπεράσει. Ή τουλάχιστον, αυτό ελπίζω Τα έχω διαβάσει κι εγώ και νομίζω πως τα δυο τελευταία της Dark Elf Trilogy (Exile+Sojourn) είναι ακόμα χειρότερα. Αντίθετα με ότι πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία εδώ μέσα, εμένα η Dark Elf Trilogy μου άρεσε. Δεν είναι κάποιο αριστούργημα, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Θα της έβαζα συνολικά ένα οχτάρι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Αν μιλάμε ότι το χειρότερο φάνταζυ βιβλίο που διαβάσατε ποτε είναι Ντριζζτ, τότε δεν έχετε διαβάσει αρκετά κακό φάνταζυ. Περιμένετε το βράδυ να γυρίσω από τη δουλειά να σας καννιβαλίσω 2-3 πολύ χειρότερα βιβλία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alanon Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Το σπαθι των σαναρα δεν ειναι τοσο τραγικο, απλα ειναι τοσο πιστη αντιγραφηδτον άρχοντα που γινεται γραφικο.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Αν μιλάμε ότι το χειρότερο φάνταζυ βιβλίο που διαβάσατε ποτε είναι Ντριζζτ, τότε δεν έχετε διαβάσει αρκετά κακό φάνταζυ. Περιμένετε το βράδυ να γυρίσω από τη δουλειά να σας καννιβαλίσω 2-3 πολύ χειρότερα βιβλία. Σου αφήνω την τιμή, Μιχάλη. Ξέρεις εσύ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Noμίζω το χειρότερο είναι σχετικό. Κι επίσης μιλάμε μάλλον για υπερτιμημένες μετριότητες, μετριότατα βιβλία φάντασυ που είναι όμως πολύ γνωστά. Γιατί κάτι τυχαία βιβλία γραμμένα από τυχαίους συγγραφείς μπορεί να είναι πολύ χειρότερα από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Για Dark Elf Trilogy συμφωνώ ότι είναι τίμια βιβλία, προσπάθησε να κάνει κάτι καλό ο Μπομπ εκεί αλλά στην πορεία ψόφησε το πράγμα κι όσο προχωρούσε χειροτέρευε η σειρά. Για μένα κάτι 8οι/9οι τόμοι της σειράς του είναι το χειρότερο φάντασυ που έχω διαβάσει αν και υπάρχουν μερικά άλλα που δεν με τράβηξαν καθόλου κι ας τα θεωρώ αντικειμενικά οκ. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fan-tasy Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, SALVATORE Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Carolus Rex Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Έραγκον και λοιπά. Στεγνά τα χειρότερα. Copy-paste LoTR, Harry Potter και Star Wars. Και βέβαια, υπάρχει και αυτό που τον πατσαβουριάζει εντελώς. http://antishurtugal.livejournal.com/ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, SALVATORE ΟΚ, αν μιλάμε για κακό Salvatore τότε το Spine of the world είναι ίσως το μόνο βιβλίο που μπορούμε να σκεφτούμε. Δεύτερο σε μία, γενικότερα, κακή τριλογία που προσπαθεί να εξερευνήσει τη σκοτεινή πλευρά των ηρωών της σειράς (ίσως για αυτό από τη μετριότητα ξεφεύγει μόνο το "Servants of the Shard") αυτό εδώ πιάνει πάτο. Όταν ο Salvatore έγραφε, πίσω στις αρχές του Icewind Dale Trilogy, για τον ηγετικό Wulfgar, τον ψηλό, ξανθό βάρβαρο μεγαλωμένο από νάνους, πιθανότατα δεν περίμενε ότι θα προέκυπτε από αυτόν ένας από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες στο σύγχρονο φάνταζυ: ο Constable Carrot από το Diskworld... Κοινώς, αν και η πρώτη τριλογία ξεκίνησε με ήρωα τον Wulfgar δεν είναι τυχαίο που όλοι θυμόμαστε τον Drizzt, τον Bruenor, τον Entrerai και τον Jarlaxle. Ο Wulfgar ήταν πάντα βαρετός χαρακτήρας, υπερβολικά καθαρός και μονοδιάστατος για να προκαλέσει το ενδιαφέρον (για αυτό και η τόσο πετυχημένη παρωδία του από τον Pratchett). Στο spine of the world, λοιπόν, αν θυμάμαι καλά, ο Wulfgar έχει βαρέσει μία μπάτσα στην αραβωνιαστικιά του (γιατί μόλις ξέφυγε από κάτι αιώνες τιμωρίας σε άλλη διάσταση και επειδή, κακά τα ψέματα, ο πρωταγωνιστής Drizzt πρέπει να πάρει το κορίτσι) και από τις τύψεις καταλήγει μέθυσος σε μεγάλη πόλη και στο βούρκο της ανομίας, μέχρι που μία πεταλούδα της νύχτας με χρυσή καρδιά κλέβει την καρδιά του και τον βάζει στο σωστό δρόμο. Ναι, είναι σα να διαβάζετε high fantasy Ξανθόπουλο, από έναν συγγραφέα που ξέρει να γράφει μοναχά ξύλο και κουλ ατάκες με έναν χαρακτήρα που είναι τόσο πετυχημένος που κατέληξε κομπάρσος στην σειρά την οποία ξεκίνησε σαν ήρωας. Θα σας έγραφα τώρα και αστεία σκηνικά, αλλά δε θυμάμαι απολύτως τίποτα από το βιβλίο και, για να είμαι ειλικρινής, γύρισα και έκανα edit το κομμάτι για την άλλη διάσταση, επειδή ούτε καν το θυμόμουν αρχικά... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Διαφωνώ καθέτως ως προς το Servant of the Shard, κόντεψα να κοιμηθώ από τη βαρεμάρα. Αλλά κατά τα άλλα από κλισέ ο Σαλβατόρε άλλο τίποτα, όντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 Αχούμ-χουμ. Τα 50 μου λεπτά (...transit gloria mundi). Θα ξεκινήσω με τα δύο βιβλία που δεν τελείωσα ποτέ. Το ένα ήταν το Out of the silent planet (ούτε και θυμάμαι τον τίτλο που έίχε η μετάφραση του Λυχναριού) του Λιούις, αυτουνού με τη Νάρνια. Μπορεί η αλληγορία κι η φιλοσοφία να μην είναι ούτε το φόρτε μου ούτε μεμπτό να υπάρχει σε μια ιστορία φαντασίας. Αλλά βρε παιδάκι μου, τόσο απαράδεκτα μιρλιάρικο βιβλίο δεν έχω ξαναδιαβάσει. Ου, σιξ-σιξ-σιξ, κακοί ανθρώποι που δε χωράτε στην παγκόσμια ειρήνη. Ουστ, λέω εγώ. Το δεύτερο ήταν εκείνο το ρημάδι το δεύτερο βιβλίο του Σαραντινού Ψηφιδωτού, του Γκάι Γκάβριελ Κέι. Αυτό, εντάξει, δεν ήταν το χειρότερο βιβλίο φάνταζι που έχω διαβάσει ποτέ, αλλά ήταν τόσο απερίγραπτα βαρετό, που καταντάει αηδία πια. 'Αλλα βιβλία... χμ. Ο Σαλβατόρε δε μου φαίνεται και τόσο κακός πια. Σε κάθε περίπτωση οι σελίδες κυλάνε (αν μη τι άλλο, δε φοβάσαι να τις πηδήξεις, αφού ξέρεις πόσο λεπτομερής θα είναι η περιγραφή της μάχης). Πιο πολύ με απογοητεύουν κάτι επίδοξοι young-adult-ιστές, όπως ο David Lee Stone με τα Χρονικά του Ίλμορ, που δε διαβάζονται ούτε από ενήλικες ούτε από νεαρούς ενήλικες ούτε από βρέφη στην κούνια, μη σου πω. Στα υφ' ημάς, αν μου επιτραπεί, θα αναφέρω μερικούς τίτλους, χωρίς περαιτέρω σχόλια: Αλγκέντιακ (Βιργίλιος Βεργής), Πύλη (Μάριος Κουτσούκος), Οι εκελκτοί (Θωμάς Λάσκαρης), Η Μάχη της Πεδιάδας του Ασημένιου Φεγγαριού (Σταμάτης Μαμούτος), οι Λεπίδες της Λησμονιάς (Βασίλειος Μέγας), Σμαράγδια με Ασήμι (Ελίζα Πολιτσοπούλου), το Παγωμένο Βασίλειο (Στυλιανός Κηλιμάντζος). Άμα πάω σπίτι μπορεί να βρω και περισσότερα. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 23, 2013 Author Share Posted August 23, 2013 Noμίζω το χειρότερο είναι σχετικό. Κι επίσης μιλάμε μάλλον για υπερτιμημένες μετριότητες, μετριότατα βιβλία φάντασυ που είναι όμως πολύ γνωστά. Γιατί κάτι τυχαία βιβλία γραμμένα από τυχαίους συγγραφείς μπορεί να είναι πολύ χειρότερα από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Για Dark Elf Trilogy συμφωνώ ότι είναι τίμια βιβλία, προσπάθησε να κάνει κάτι καλό ο Μπομπ εκεί αλλά στην πορεία ψόφησε το πράγμα κι όσο προχωρούσε χειροτέρευε η σειρά. Για μένα κάτι 8οι/9οι τόμοι της σειράς του είναι το χειρότερο φάντασυ που έχω διαβάσει αν και υπάρχουν μερικά άλλα που δεν με τράβηξαν καθόλου κι ας τα θεωρώ αντικειμενικά οκ. Νομίζω πως ο heiron έβαλε αυτό το topic στο σωστό δρόμο. Υπερτιμημένες μετριότητες για να μην πω τίποτα περισσότερο. Δεν γίνεται αυτό το άθλιο πράγμα που δυστυχώς διάβασα, The Redemption of Althalus, μακριά από εμάς, να μου κοτσάρει κάτω από τον τίτλο ένα πιασάρικο The No1 Bestseller! Ε δηλαδή, έλεος. Και στο amazon να λεχει 2,5 αστεράκια! (Δυστυχώς αυτό το έμαθα αφού το είχα αγοράσει και ξεκινήσει!) Αχούμ-χουμ. Τα 50 μου λεπτά (...transit gloria mundi). Θα ξεκινήσω με τα δύο βιβλία που δεν τελείωσα ποτέ. Το ένα ήταν το Out of the silent planet (ούτε και θυμάμαι τον τίτλο που έίχε η μετάφραση του Λυχναριού) του Λιούις, αυτουνού με τη Νάρνια. Μπορεί η αλληγορία κι η φιλοσοφία να μην είναι ούτε το φόρτε μου ούτε μεμπτό να υπάρχει σε μια ιστορία φαντασίας. Αλλά βρε παιδάκι μου, τόσο απαράδεκτα μιρλιάρικο βιβλίο δεν έχω ξαναδιαβάσει. Ου, σιξ-σιξ-σιξ, κακοί ανθρώποι που δε χωράτε στην παγκόσμια ειρήνη. Ουστ, λέω εγώ. Το δεύτερο ήταν εκείνο το ρημάδι το δεύτερο βιβλίο του Σαραντινού Ψηφιδωτού, του Γκάι Γκάβριελ Κέι. Αυτό, εντάξει, δεν ήταν το χειρότερο βιβλίο φάνταζι που έχω διαβάσει ποτέ, αλλά ήταν τόσο απερίγραπτα βαρετό, που καταντάει αηδία πια. 'Αλλα βιβλία... χμ. Ο Σαλβατόρε δε μου φαίνεται και τόσο κακός πια. Σε κάθε περίπτωση οι σελίδες κυλάνε (αν μη τι άλλο, δε φοβάσαι να τις πηδήξεις, αφού ξέρεις πόσο λεπτομερής θα είναι η περιγραφή της μάχης). Πιο πολύ με απογοητεύουν κάτι επίδοξοι young-adult-ιστές, όπως ο David Lee Stone με τα Χρονικά του Ίλμορ, που δε διαβάζονται ούτε από ενήλικες ούτε από νεαρούς ενήλικες ούτε από βρέφη στην κούνια, μη σου πω. Στα υφ' ημάς, αν μου επιτραπεί, θα αναφέρω μερικούς τίτλους, χωρίς περαιτέρω σχόλια: Αλγκέντιακ (Βιργίλιος Βεργής), Πύλη (Μάριος Κουτσούκος), Οι εκελκτοί (Θωμάς Λάσκαρης), Η Μάχη της Πεδιάδας του Ασημένιου Φεγγαριού (Σταμάτης Μαμούτος), οι Λεπίδες της Λησμονιάς (Βασίλειος Μέγας), Σμαράγδια με Ασήμι (Ελίζα Πολιτσοπούλου), το Παγωμένο Βασίλειο (Στυλιανός Κηλιμάντζος). Άμα πάω σπίτι μπορεί να βρω και περισσότερα. Για ελληνικούς τίτλους δεν ήθελα να μιλήσω, καθώς νομίζω πως παίζουν σε διαφορετική 'κατηγορία'. Αλλά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου στο Σμαράγδια με Ασήμι της Πολιτσοπούλου και να προσθέσω και τον Πρίγκηπα των Δράκων του Μελίτη. Είναι που δεν ήθελα να θάψω Έλληνες, τρομάρα μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 Αχούμ-χουμ. Τα 50 μου λεπτά (...transit gloria mundi). Θα ξεκινήσω με τα δύο βιβλία που δεν τελείωσα ποτέ. Το ένα ήταν το Out of the silent planet (ούτε και θυμάμαι τον τίτλο που έίχε η μετάφραση του Λυχναριού) του Λιούις, αυτουνού με τη Νάρνια. Μπορεί η αλληγορία κι η φιλοσοφία να μην είναι ούτε το φόρτε μου ούτε μεμπτό να υπάρχει σε μια ιστορία φαντασίας. Αλλά βρε παιδάκι μου, τόσο απαράδεκτα μιρλιάρικο βιβλίο δεν έχω ξαναδιαβάσει. Ου, σιξ-σιξ-σιξ, κακοί ανθρώποι που δε χωράτε στην παγκόσμια ειρήνη. Ουστ, λέω εγώ. Το δεύτερο ήταν εκείνο το ρημάδι το δεύτερο βιβλίο του Σαραντινού Ψηφιδωτού, του Γκάι Γκάβριελ Κέι. Αυτό, εντάξει, δεν ήταν το χειρότερο βιβλίο φάνταζι που έχω διαβάσει ποτέ, αλλά ήταν τόσο απερίγραπτα βαρετό, που καταντάει αηδία πια. 'Αλλα βιβλία... χμ. Ο Σαλβατόρε δε μου φαίνεται και τόσο κακός πια. Σε κάθε περίπτωση οι σελίδες κυλάνε (αν μη τι άλλο, δε φοβάσαι να τις πηδήξεις, αφού ξέρεις πόσο λεπτομερής θα είναι η περιγραφή της μάχης). Πιο πολύ με απογοητεύουν κάτι επίδοξοι young-adult-ιστές, όπως ο David Lee Stone με τα Χρονικά του Ίλμορ, που δε διαβάζονται ούτε από ενήλικες ούτε από νεαρούς ενήλικες ούτε από βρέφη στην κούνια, μη σου πω. Στα υφ' ημάς, αν μου επιτραπεί, θα αναφέρω μερικούς τίτλους, χωρίς περαιτέρω σχόλια: Αλγκέντιακ (Βιργίλιος Βεργής), Πύλη (Μάριος Κουτσούκος), Οι εκελκτοί (Θωμάς Λάσκαρης), Η Μάχη της Πεδιάδας του Ασημένιου Φεγγαριού (Σταμάτης Μαμούτος), οι Λεπίδες της Λησμονιάς (Βασίλειος Μέγας), Σμαράγδια με Ασήμι (Ελίζα Πολιτσοπούλου), το Παγωμένο Βασίλειο (Στυλιανός Κηλιμάντζος). Άμα πάω σπίτι μπορεί να βρω και περισσότερα. Για ελληνικούς τίτλους δεν ήθελα να μιλήσω, καθώς νομίζω πως παίζουν σε διαφορετική 'κατηγορία'. Αλλά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου στο Σμαράγδια με Ασήμι της Πολιτσοπούλου και να προσθέσω και τον Πρίγκηπα των Δράκων του Μελίτη. Είναι που δεν ήθελα να θάψω Έλληνες, τρομάρα μου! Τα Ελληνικά παίζουν άγρια σε αυτή την κατηγορία, είτε μας αρέσει είτε όχι. Προσωπικά, το χειρότερο βιβλίο από Ελληνικά που διάβασα ήταν το Χρονικό της Νάραντελ, όπου, η (συμπαθέστατη κατά τα άλλα συγγραφέας) ξεκίνησε να γράφει έχοντας μία πολύ θολή εικόνα του τι είναι επικό φάνταζυ, με αποτέλεσμα να βγάλει ένα χαοτικό αναμάσημα ιδεών. Βάλτε μέσα και την τάση της συγγραφέα να χώνει άκυρα επίθετα για να χαρακτηρίσει τους ήρωες στο 90% του βιβλίου και έχετε το αποτέλεσμα. Δυστυχώς βέβαια δεν είναι καλό βιβλίο για κανιβαλισμό, όπως πχ είναι η Πύλη, η Κοιλάδα του Ασημένιου Φεγγαριού (που μπορεί να το πει κανείς so bad it is a masterpiece) ή τα Σμαράγδια με ασήμι, είναι κακό-αδιάφορο. ΥΓ: Διαφωνώ για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Δεν είναι καλό βιβλίο, είναι κουραστικό για τις 300 πρώτες σελίδες, αλλά παίζει ένα σκαλί πιο πάνω από τα 4 που αναφέρω πιο πάνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 (edited) Ναι, τη Ναραντελ την ξέχασα. My bad. Τον Πρίγκηπα των Δράκων τον άντεξα μέχρι της σελίδα 100, αν δεν το ολοκληρώσω, θα μου επιτρέψετε να μην εκφέρω γνώμη. Επίσης μπορώ κάλλιστα να αναφέρω μερικά ντανμπραουνικά φάνταζι, που τα γράφουν παππούδια πιστεύοντας ότι τιμούν τον τόπο τους (διότι φυσικά και το κάθε ένα από αυτά διαδραματίζεται στον τόπο καταγωγής -ή εμμονής- του εκάστοτε παππουδίου). Δε θα το κάνω όμως, ένεκα η ηλικία. Δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πολλαπλά εγκεφαλικά, ούτε εκείνοι, ούτε κι εγώ που θα ξαναθυμηθώ timeless masterpieces. Εντιτ: τύπο Edited August 23, 2013 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 23, 2013 Author Share Posted August 23, 2013 (edited) ΥΓ: Διαφωνώ για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Δεν είναι καλό βιβλίο, είναι κουραστικό για τις 300 πρώτες σελίδες, αλλά παίζει ένα σκαλί πιο πάνω από τα 4 που αναφέρω πιο πάνω. Οκ, δεν θα τα χαλάσουμε για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω μια παράγραφο που έλεγε στο περίπου με πολύ μικρή δόση υπερβολής από μέρους μου πως οι ήρωες πήγαιναν καλπάζοντας καβάλα στα άλογα, δηλαδή ήταν καβαλάρηδες και ο καλπασμός των αλόγων που κάλπαζαν κτλ κτλ. Καβάλα, καβαλάρης, καλπάζω, καλπασμός όλα μαζί σε μια παράγραφο 6-7 σειρών! Επικό! Edited August 23, 2013 by Alucard Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 ΥΓ: Διαφωνώ για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Δεν είναι καλό βιβλίο, είναι κουραστικό για τις 300 πρώτες σελίδες, αλλά παίζει ένα σκαλί πιο πάνω από τα 4 που αναφέρω πιο πάνω. Οκ, δεν θα τα χαλάσουμε για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω μια παράγραφο που έλεγε στο περίπου με πολύ μικρή δόση υπερβολής από μέρους μου πως οι ήρωες πήγαιναν καλπάζοντας καβάλα στα άλογα, δηλαδή ήταν καβαλάρηδες και ο καλπασμός των αλόγων που κάλπαζαν κτλ κτλ. Καβάλα, καβαλάρης, καλπάζω, καλπασμός όλα μαζί σε μια παράγραφο 6-7 σειρών! Επικό! Αν σχολιάζεις αυτό και όχι τους Βαρβάρους του Λεωνίδα στο Βουνό του Χαμού της εισαγωγής, το τουρνουά Ντράγκονμπολ στη σελίδα 100 ή το πώς 3 παιδαρέλια σφάζουν ένα στρατό 100 αντιπάλων ενώ οι επίλεκτοι ρέηντζερ από δίπλα μασουλάνε ποπ κορν και κάνουν τις μαζορέτες τότε κρατάς το τόπικ κάτω από το επίπεδο καφρίλας που θα μπορούσε να βγάλει... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 Από Salvatore διάβασα τις δυο πρώτες τριλογίες (με το Dark Elf Trilogy να το θεωρώ αρκετά τίμιο, το Icewind Dale Trilogy generic fantasy μεν, διασκεδαστικό δε) και να διαβάζω και το 7ο βιβλίο που είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια παρακμής (αδερφός του Drizzt να γίνεται drow/αράχνη, αν μη τι άλλο είχε ωραίο εξώφυλλο) και το παράτησα κάπου εκεί. Eragon, εμφανή τα σημεία που αντέγραψε lore κλπ, σε σημεία αρκετά προβλέψιμο, αλλά δεν ξέρω, δεν μπορώ να τη θεωρήσω κακή σειρά. Ήταν entertaining και περνούσα καλά όσο τη διάβαζα, συν του ότι δεν έχω διαβάσει ακόμα το τέταρτο και είμαι περίεργος να δω πως τελείωσε (πράγμα που το αναφέρω για να δείξω ότι δεν την έχω διαγράψει τη σειρά). Αρκετά υπερασπίστηκα. Όσον αφορά τίμια απάντηση στο θέμα. Ως χειρότερο βιβλίο fantasy θεωρώ το Σπαθί των Σανάρα. Οκ, και αυτό αντέγραφε σαν τον Eragon, αλλά τουλάχιστον το δεύτερο ήταν πιο καλογραμμένο και είχε ένα δέσιμο. Στο σπαθί απ'όσο θυμάμαι, όλοι ζούνε, ακόμα και δυο σίγουροι θάνατοι αποφεύγονται, έχωσε μέσα και ρομπότ (αν δεν μπερδεύω τα βιβλία) και το Σπαθί είναι από τα πιο fail όπλα που υπάρχουν. Τέσταρε την υπομονή μου το βιβλίο με το να περιμένω να φτιάξει όσο το προχωρούσα, αλλά δεν. Εν τέλει το πήρε από τα χέρια μου η φίλτατη Ευθυμία, αν και συνεχίζω να θεωρώ πως την αδίκησα που της το έδωσα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 You silly, you. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 23, 2013 Share Posted August 23, 2013 Κακών βιβλίων συνέχεια με Laurel K. Hammilton και (όχι, δεν είναι κάποιο από τα διψήφια Anita Blake αλλά το) Death of a Darklord. Πριν η γνωστή συγγραφέας γίνει γνωστή με το Guilty Pleasures, είχε κάνει εντύπωση με το μυθιστόρημα Nightseer (το οποίο ήταν μέτριο, έμοιαζε με το δεύτερο βιβλίο τριλογίας και θα μπορούσες να το περιγράψεις ως Anita Blake does Dragonlance αλλά δεν αξίζει μία θέση εδώ) και ανέλαβε να γράψει ένα βιβλίο για το επιτραπέζιο παιχνίδι Ravenloft (το οποίο, πρακτικά, είναι γοτθικό fantasy setting για το Dungeons and Dragons). Η εμπειρία του παιχνιδιού είναι ως εξής: μία ομάδα από αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες κάνει κάποιες αποστολές, προσπαθώντας να αποφύγει τη διαφθορά που προκαλεί ο κόσμος αυτός. Που μεταφράζεται: ένας κυνηγός μαγισσών και η φαμίλια του μαζεύει μία κοπέλα, που θεραπεύει με μαγικό τρόπο τον κόσμο, για να λυθεί το μυστήριο νεκρών που ανασταίνονται σε ένα χωριό. Και κάπου εκεί σκάει και ο Darklord της ιστορίας (ένα τέρας παγιδευμένος μαγικά στο βασίλειό του όπου και βασανίζεται συνεχώς από τα εγκλήματά του) σε μία πλοκή που ούτε νόημα βγάζει και που σύντομα γίνεται η ιστορία της κοπέλας που τρώει αποτυχημένες ζαριές και φρίκες. Και το τέλος δεν έβγαζε νόημα, αλλά δε θυμάμαι πολύ περισσότερα. ΥΓ: Αν και χειρότερο όλης της σειράς θεωρώ το Tapestry of Dark souls της Elaine Cunningham, με τη βασική όμως σημείωση ότι, από το βιβλίο, δε θυμάμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 24, 2013 Author Share Posted August 24, 2013 ΥΓ: Διαφωνώ για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Δεν είναι καλό βιβλίο, είναι κουραστικό για τις 300 πρώτες σελίδες, αλλά παίζει ένα σκαλί πιο πάνω από τα 4 που αναφέρω πιο πάνω. Οκ, δεν θα τα χαλάσουμε για τον Πρίγκιπα των Δράκων. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω μια παράγραφο που έλεγε στο περίπου με πολύ μικρή δόση υπερβολής από μέρους μου πως οι ήρωες πήγαιναν καλπάζοντας καβάλα στα άλογα, δηλαδή ήταν καβαλάρηδες και ο καλπασμός των αλόγων που κάλπαζαν κτλ κτλ. Καβάλα, καβαλάρης, καλπάζω, καλπασμός όλα μαζί σε μια παράγραφο 6-7 σειρών! Επικό! Αν σχολιάζεις αυτό και όχι τους Βαρβάρους του Λεωνίδα στο Βουνό του Χαμού της εισαγωγής, το τουρνουά Ντράγκονμπολ στη σελίδα 100 ή το πώς 3 παιδαρέλια σφάζουν ένα στρατό 100 αντιπάλων ενώ οι επίλεκτοι ρέηντζερ από δίπλα μασουλάνε ποπ κορν και κάνουν τις μαζορέτες τότε κρατάς το τόπικ κάτω από το επίπεδο καφρίλας που θα μπορούσε να βγάλει... Ξέρεις τι, Nihilio; Νομίζω πως σχολιάζω αυτό και όχι όλα τα υπόλοιπα, τα οποία όντως ήταν τραγικά, γιατί με εκνευρίζει πάρα πολύ το γεγονός πως εκδίδεται ένα βιβλίο, χωρίς κανείς να ασχοληθεί πραγματικά μαζί του. Οκ, ο συγγραφέας νομίζει πως είναι ο Έλληνας Howard, μαγκιά του, καλά κάνει, και το στέλνει για έκδοση(αυτό- ή κανονική). Ένας φίλος του δεν το διάβασε; Και οκ, για να μην τον πικράνει, δεν του λέει τίποτα. Ο εκδοτικός, έναν επιμελητή δεν έχει; Η παράγραφος που σου λέω μου έχει μείνει. Και τώρα μόλις θυμήθηκα, πως δεν το έγραψα πάνω δεν ξέρω, το αμίμητο από το Σμαράγδια με Ασήμι. Παραφράζω: 'Ο λυκάνθρωπος μπλοκάρει το χτύπημα του δαίμονα με τη βοήθεια της υπερταχύτητας*' και στο κάτω μέρος της σελίδας *Υπερταχύτητα: πολύ μεγάλη ταχύτητα!!!! Αν έχεις το Θεό σου, δηλαδή! Το θυμάμαι και πέφτω κάτω από τα γέλια. Και μιλάμε για τον Κέδρο, έτσι; Που μας έμαθε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.