nikosal Posted August 22, 2015 Author Share Posted August 22, 2015 James K. Morrow, «Bible Stories for Adults, No. 17: The Deluge» Καλή γλώσσα -τίποτα άλλο όμως εδώ για μένα. Υποθέτω θα κέντριζε το ενδιαφέρον κάποιων αναγνωστών στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '80 η αφήγηση του κατακλυσμού και της κιβωτού μέσα στο «adult» πλαίσιο που την τοποθετεί ο συγγραφέας; Συγνώμη, δεν είμαι... ένας από αυτούς. Το θέμα λοιπόν αδιάφορο, οι επιβάτες ίσως αποκτούσαν κάποιο ενδιαφέρον σε μια μεγαλύτερη φόρμα (ας πούμε μια νουβέλα) αλλά εδώ δεν προλαβαίνουν να μας πουν τίποτα, η πόρνη που σπάει την αποστείρωση έχει κάτι τις ως χαρακτήρας, αλλά από εκεί που βρίσκεται τη στιγμή που τη μαζεύουν ως τα σχέδιά της στις τελευταίες δύο τρεις παράγραφοι υπάρχει ένα τεράστιο κενό, ένα χάσμα νοήματος και χαρακτήρα, οπότε... τίποτα. Ωστόσο προσθέτω ένα τριανταφυλλάκι (τα κάνω δύο) για τη γραφή του Morrow. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 24, 2015 Share Posted August 24, 2015 Gardner Dozois, The Peacemaker (συνεχίζω με διαφορά φάσης...) Σίγουρα, ο συμπαθέστατος Dozois, είναι καλύτερος ανθολόγος από ότι συγγραφέας. Δεν είναι άσχημο το κλίμα που δομείται στο αφήγημα, με την τρομακτική απειλή της πλημμύρας να δίνεται επαρκώς. Ομολογώ ότι δεν είχα "ψυχανεμισθεί" το τέλος, παρά μόνο στις έσχατες σελίδες. Αυτό μου συμβαίνει σχετικά σπάνια και πιθανώς να οφείλεται στο ότι το κείμενο και η χωρίς ρυθμό γραφή με κούρασε. Το αίσθημα κόπωσης και η αίσθηση της αναγνωστικής εξουθένωσης είναι απότοκα των εξαντλητικών περιγραφών και της υπερβολικής χρήσης συνωνύμων. Όλα αυτά δεν προσφέρουν πάντα στο κείμενο και εδώ θυμίζουν μάλλον "οδηγίες προς τον σκηνοθέτη" παρά απαραίτητες πληροφορίες στον ταλαίπωρο αναγνώστη. Ένα και μισό άνθος...! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 24, 2015 Share Posted August 24, 2015 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» Μου άρεσε τούτο εδώ. Ναι, πολύ χρησιμοποιημένη ιδέα, αλλά το γράψιμο και η ανατροπή με αποζημίωσαν. Κι εγώ έχω μια ένσταση στο ότι δεν με έπεισε πλήρως ο αυξανόμενος έρωτάς του για την Άννα. Ξεκινάει κάπως αργά και αυθαίρετα. Θα τον ήθελα πιο νωρίς και πιο καλά δικαιολογημένο, ας πούμε πώς ξεπερνάει τον επαγγελματισμό του. Πάντως γενικά θετικό το πρόσημο, κυρίως επειδή το τέλος δεν είναι προβλέψιμο, όσο κι αν αναρωτιέται κανείς όσο πλησιάζει σ' αυτό πού βρίσκεται το φανταστικό στοιχείο. Τώρα όσο για το βραβείο, ε, εξαρτάται πάντα και από το ποια άλλα συναγωνιζόταν. Μερικές χρονιές είναι αναγκαστικά ξερές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 25, 2015 Author Share Posted August 25, 2015 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» Ό,τι ακριβώς λέει ο mman, από την πρώτη λέξη ως την τελευταία: Μου άρεσε τούτο εδώ. Ναι, πολύ χρησιμοποιημένη ιδέα, αλλά το γράψιμο και η ανατροπή με αποζημίωσαν. Κι εγώ έχω μια ένσταση στο ότι δεν με έπεισε πλήρως ο αυξανόμενος έρωτάς του για την Άννα. Ξεκινάει κάπως αργά και αυθαίρετα. Θα τον ήθελα πιο νωρίς και πιο καλά δικαιολογημένο, ας πούμε πώς ξεπερνάει τον επαγγελματισμό του. Πάντως γενικά θετικό το πρόσημο, κυρίως επειδή το τέλος δεν είναι προβλέψιμο, όσο κι αν αναρωτιέται κανείς όσο πλησιάζει σ' αυτό πού βρίσκεται το φανταστικό στοιχείο. Όσο για τον τρόπο της Wilhelm, προσπαθώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ανεπιφύλακτα. Από τη μία ο ορισμός της επαγγελματικής γραφής, στρωτή και ρέουσα τόσο ιδανικά που αποκλείεται να σε κουράσει, από την άλλη χωρίς καμία έξαρση. Πάντως από τα καλύτερα nebula που έχουμε διαβάσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 25, 2015 Share Posted August 25, 2015 Ρε παιδιά (sic), θα με τρελάνετε: ποια είναι η πολύ χρησιμοποιημένη ιδέα; Η γραφολογία; Εμένα δε μου θυμίζει τίποτα. Πού αλλού έχετε ξαναδεί διήγημα εφ που να έχει θέμα τη γραφολογία; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 25, 2015 Author Share Posted August 25, 2015 Ο Μιχ υπέθεσα ότι αναφέρεται στο θέμα του ταξιδιού στο χρόνο και στο πώς δύο άνθρωποι ερωτεύονται χάρη στο αποτέλεσμα πραγμάτων που δεν έχουν ακόμα συμβεί (την ανάγνωση των γραμμάτων). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 26, 2015 Author Share Posted August 26, 2015 Ωραία, βλέπω ότι έχουμε καλύψει τα nebula ως το 1990 και σταματώ προσωρινά εδώ. Αν έχουμε κέφι κοντά στα Χριστούγεννα ή αργότερα διαβάζουμε και τη δεκαετία του '90. Θα είμαι μακριά από υπολογιστή με κανονικό πληκτρολόγιο ως τις 8 Σεπτεμβρίου περίπου, οπότε αξιοποιούμε το χρόνο αυτό για να διαβάσουμε ό,τι «χρωστάμε» και επιστροφή στις 10 Σεπτεμβρίου για το πάνω - πάνω τμήμα της λίστας του Λόκους, δηλ. τα 15 καλύτερα διηγήματα του 20ου αιώνα και τα καλύτερα 5 του 21ου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 26, 2015 Share Posted August 26, 2015 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» Αχ, Αννούλα του χιονιά... Στοιχεία επιστημονικής φαντασίας: ένας γραφολόγος μπορεί να γίνει πλούσιος από το επάγγελμά του. (Αυτή η γη της επαγγελίας, όλους τους ανταμείβει). ένας επιστήμονας (υποθέτω τύπου νερντ), κλεισμένος χρόνια στο εργαστήριο εμπνέει σφοδρό έρωτα στην (εκλεκτική) Αννούλα (αυτά να τα βλέπει ο Σπαλιάρας). ο σύζυγος, συμπαρίσταται στην πληγωμένη Αννούλα, όταν αυτή χάνει τον εραστή της. Πολύ προχωρημένο...! α, υπάρχει και ένα ταξίδι στο χρόνο (και μάλιστα προς το μέλλον που θεωρείται και η πιο δύσκολη κατεύθυνση). Ας το έχουν όμως υπόψη, ο εραστής και ο σύζυγος: τα ταξίδια στο χρόνο είναι απρόβλεπτα και ενίοτε δημιουργούν παράδοξα. Ας μην απορήσουν λοιπόν, τόσο αυτοί όσο και ο υποψιασμένος αναγνώστης, αν αιφνιδίως εμφανιστούν τρία παιδιά Βολιώτικα και κλέψουν την Αννούλα (και το χρηματοκιβώτιο ωσαύτως). Πάντως, ευχάριστα το διάβασα μετά και το κουραστικό Peacemaker του Dozois. (Γι' αυτό πήδηξα το Morning Child προσωρινά). Κάποια άνθη, απροσδιορίστως.... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 26, 2015 Share Posted August 26, 2015 James K. Morrow, «Bible Stories for Adults, No. 17: The Deluge» Διασκεδαστικό και κατά στιγμές απολαυστικό. Το είδος του χιούμορ μου θύμισε λιγάκι τις (εικονογραφημένες) παρωδίες του MAD Magazine (του οποίου ήμουν αδιάλειπτος αναγνώστης). Το κείμενο, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί να χαρακτηριστεί παιχνιδιάρικο, αιχμηρό, καυστικό έως και ελαφρώς βλάσφημο. Αυτό μου έδωσε κίνητρο και ήδη κατέβασα και το: Bible Stories for Adults, No. 17: The Tower. (Να γράψω γι αυτό αντί για τον Dozois?) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted August 26, 2015 Share Posted August 26, 2015 (edited) Geoffrey A. Landis, «Ripples in the Dirac Sea» Πολύ ωραία η ιδέα του (χρονικά στριμωγμένου) συνεχούς ταξιδιού στον χρόνο. Ωραία και η θάλασσα αν και λίγο fantasy. Και σαν τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε γιατί γενικά δεν στέκει αν και είναι συμπαθητικό. Αν αφήσουμε τα περί επιστημονικής ορθότητας στην άκρη έχω σημαντικές χρονικές απορίες: Πως ξέρει ότι του έμεναν 30 δευτερόλεπτα; Πόσα δευτερόλεπτα του χρειάζονται (ακόμα και αν είναι απόλυτα προετοιμασμένος για την μεταφορά του στο παρόν) για να προσαρμοστεί (κυρίως η όρασή του), να ρυθμίσει, και να πατήσει το κουμπί που τον στέλνει πίσω; Να πούμε 4-5; (και λίγα λέω). Ακόμα και με 3 αυτό του δίνει καμιά δεκαριά επιστροφές από την αρχή (ή 2, 3, άντε 4 στα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα). Λίγες δεν είναι; Edited August 26, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 27, 2015 Share Posted August 27, 2015 (edited) Δύο χρόνια;;; (Δείτε σχόλιο Νίκου.) Πότε πέρασαν δύο χρόνια;! Χμμ, οκέυ, ευτυχώς δεν είναι δύο ολόκληρα χρόνια. Είναι μόνο 19 μήνες. :-) Και πάλι πολλοί είναι. Εγώ για κάνα χρονάκι το είχα. Edited August 27, 2015 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 28, 2015 Share Posted August 28, 2015 James K. Morrow, «Bible Stories for Adults, No. 17: The Deluge» Καλή γλώσσα -τίποτα άλλο όμως εδώ για μένα. Υποθέτω θα κέντριζε το ενδιαφέρον κάποιων αναγνωστών στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '80 η αφήγηση του κατακλυσμού και της κιβωτού μέσα στο «adult» πλαίσιο που την τοποθετεί ο συγγραφέας; Συγνώμη, δεν είμαι... ένας από αυτούς. Το θέμα λοιπόν αδιάφορο, οι επιβάτες ίσως αποκτούσαν κάποιο ενδιαφέρον σε μια μεγαλύτερη φόρμα (ας πούμε μια νουβέλα) αλλά εδώ δεν προλαβαίνουν να μας πουν τίποτα, η πόρνη που σπάει την αποστείρωση έχει κάτι τις ως χαρακτήρας, αλλά από εκεί που βρίσκεται τη στιγμή που τη μαζεύουν ως τα σχέδιά της στις τελευταίες δύο τρεις παράγραφοι υπάρχει ένα τεράστιο κενό, ένα χάσμα νοήματος και χαρακτήρα, οπότε... τίποτα. Ωστόσο προσθέτω ένα τριανταφυλλάκι (τα κάνω δύο) για τη γραφή του Morrow. Αμήν. (Για να είμαστε και εντός θέματος.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 2, 2015 Share Posted September 2, 2015 To «Ripples in the Dirac Sea» του Geoffrey A. Landis δεν υπάρχει σε κάποιον Εξάντα ή Απαγορευμένο Πλανήτη; Θυμάμαι λάθος, ή κάπου το έχω δει; Κάποια άλλη ανθολογία ίσως; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 2, 2015 Author Share Posted September 2, 2015 Δεν ξέρω. Το χρειάζεσαι μεταφρασμένο; Στο πρωτότυπο μπορώ να στο στείλω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 2, 2015 Share Posted September 2, 2015 Όχι απαραίτητα, απλώς το προτιμώ στα ελληνικά. Άσε να ψάξω στη βιβλιοθήκη μου και αν δεν το βρω σε καλώ για τσάι. :-) Thx! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted September 2, 2015 Share Posted September 2, 2015 (edited) To «Ripples in the Dirac Sea» του Geoffrey A. Landis δεν υπάρχει σε κάποιον Εξάντα ή Απαγορευμένο Πλανήτη; Θυμάμαι λάθος, ή κάπου το έχω δει; Κάποια άλλη ανθολογία ίσως; Στην ανθολογία Ψηφίδες από τό μέλλον 3ος τόμος (Εκδόσεις ΑΠΕΙΡΟΝ -1991). Edited September 2, 2015 by Old man & SiFi 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 4, 2015 Share Posted September 4, 2015 Συνεχίζω με διαφορά φάσεως.... Gardner Dozois, Morning Child Το διάβασα πολύ πιο ευχάριστα από το Peace Maker. Επιστημονικά τραβηγμένη, αλλά αν αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη, η ιδέα της ιστορίας κρίνεται ως πολύ ενδιαφέρουσα. Τηρουμένων των αναλογιών το στόρυ μου θυμίζει τον Benjamin Button του Scott Fitzgerald ενώ στο κλίμα βλέπω ομοιότητες από την ΕΦ της δεκαετίας του '40 και του '50 όπου η φαντασία ερεθισμένη από την ανατέλουσα ατομική και πυρηνική εποχή θεωρούσε πειστικές και αληθοφανείς απίστευτες και θαυμαστές μεταλλάξεις. Θα γκρινιάξω για το γεγονός ότι ο πατέρας του αφηγητή παλινδρομεί σε περίοδο μιας μέρας από την βρεφική στην γεροντική ηλικία και αντιστρόφως ενώ ταυτόχρονα το πρωί έχει την αναμενόμενη νηπιακή παιγνιώδη διάθεση και το βράδυ τη συμπεριφορά ηλικιωμένου. Δεν δίνονται στοιχεία αν ο εγκέφαλός του "μηδενίζει" και πως θα ήταν δυνατόν ένα άτομο, στο δεδομένο διάστημα να συσωρρεύει τις απαραίτητες εμπειρίες για την λογική αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον. Το είπαμε, αυτά είναι οι συνηθισμένες μου γκρίνιες που μπορούν να αντιμετωπιστούν με το σόφισμα της ποιητικής ΕΦ αδείας. Ένας λογικός αριθμός ανθέων...! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 4, 2015 Share Posted September 4, 2015 (edited) Greg Bear, «Tangents» Θυμάμαι πόσο είχα προσβληθεί από τη γραπτή δήλωση του ως άνω υποκειμένου, με την οποία ματαίωσε τη συμμετοχή του στο πρώτο Διεθνές Συνέδριο ΕΦ του ΑΠΘ. Διατηρώ τη γνώμη μου ότι πρόκειται για άτομο για το οποίο ταιριάζει απολύτως η νεοελληνική κοινόλεκτη λέξη που δηλώνει παροιμιώδη και επίμονη έξη. Όπως και να έχει, ο κανόνας είναι ότι αδιαφορούμε για τον καλλιτέχνη και επικεντρωνόμαστε μόνο στο έργο του. Κι εδώ πρόκειται για ένα πραγματικό αξιόλογο έργο, τόσο το συνολικό του έργο όσο και η συγκεκριμένη ιστορία. Όταν διάβασα το κείμενο, ήρθε στο μυαλό μου το διήγημα του Ray Bradbury, Το σχήμα των πραγμάτων, (το οποίο έσπευσα να ξαναδιαβάσω από τη συλλεκτική ανθολογία του ΕΞΑΝΤΑ). Πιθανόν να υπήρξε επιρροή και αυτό δεν είναι κακό. Επίσης, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Bear χρησιμοποίησε για το παρόν διήγημα και στοιχεία από την πραγματική ιστορία του Alan Touring. Το αποτέλεσμα είναι κατά τη γνώμη μου ευφυές και παρέχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οπτική (και ακουστική αν μιλήσουμε κυριολεκτικώς) για την μετακίνηση ανάμεσα στις διαστάσεις. (Ελπίζω Κθούλου και Νιαρλαθοτέπ να μην είναι φαν του Bear). Πλάσματα από ανώτερες διαστάσεις δείχνουν προτίμηση και έλκονται από τον Μότσαρτ. (Αναρωτιέμαι τι επίδραση θα είχε σ' αυτά ο Παντελίδης και αν γίνεται να πειραματιστούμε στη χειραγώγησή τους με Πάολα). Άθλιε Bear, απέσπασες (εκτός από την περιφρόνησή μου) και τα αυτοδίκαια άνθη! Edited September 4, 2015 by hombre 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 4, 2015 Share Posted September 4, 2015 «Ripples in the Dirac Sea» του Geoffrey A. Landis Εύλογες κάποιες από τις πιο πάνω αντιρρήσεις του Old man για το πρακτικό κομμάτι της χρονικής παγίδας. Η θάλασσα του Dirac πάντως είναι επιστημονικός όρος , και η παρουσίασή της για μένα ήταν μάλλον ικανοποιητική. Αν και του '88, το διήγημα μοιάζει κάπως παλαιότερο, τουλάχιστον όσον αφορά στην τεχνολογία του (πηνία; σκέτα πηνία; χμμ). Τα 60's σκηνικά του συγκαταλέγονται στα συν. Το ίδιο και η άνετη και ταιριαστή με το θέμα μπρος-πίσω κίνηση της αφήγησης, που δείχνει τη μεγάλη σχετική ευχέρεια του συγγραφέα. Η ίδια η ιδέα και η τελική κατάληξη δεν δείχνει να είναι τίποτα ιδιαίτερο (και δεν νομίζω ότι μαι τέτοια χρονική παγίδα ήταν πρωτότυπη το 1988) αλλά το συνολικό πρόσημο είναι για μένα σίγουρα θετικό. Το αρνητικό (για τον ταπεινό αυτό αναγνώστη) είναι ότι το είχα διαβάσει πίσω στα 1994 και το είχα ξεχάσει εντελώς. Πάλι καλά που θυμόμουν ότι είχα το βιβλίο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted September 4, 2015 Share Posted September 4, 2015 Greg Bear, «Tangents»Πλάσματα από ανώτερες διαστάσεις δείχνουν προτίμηση και έλκονται από τον Μότσαρτ. (Αναρωτιέμαι τι επίδραση θα είχε σ' αυτά οΠαντελίδης και αν γίνεται να πειραματιστούμε στη χειραγώγησή τους με Πάολα). Επικίνδυνο πείραμα. Αν είναι ανώτερα πλάσματα σίγουρα θα μας εξαφανίσουν. Αν δεν είναι όμως, θα αυξηθεί ο τουρισμός μας και τα σκυλάδικα θα είναι φίσκα με σκυλο-εξωγήινους 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 7, 2015 Author Share Posted September 7, 2015 (edited) Geoffrey A. Landis, «Ripples in the Dirac Sea» Μπράβο στον Λάντις, εξαιρετικό διήγημα. Πολύ προσεγμένη η κυρίως ιστορία, εννοώ η πέριξ του χρονικού θέματος αλλά επίσης ωραίο το ύφος, οι χαρακτήρες (και ο Dancer, θα συμφωνήσετε πιστεύω) και κυρίως η αγωνιώδης αίσθηση του ανεκπλήρωτου που σου αφήνει στο τέλος (η ομιλία που δεν έγινε, η εφεύρεση που δεν κοινοποιήθηκε, ο θάνατος που τον περιμένει κάθε φορά και πιο κοντά -- αυτή η συνεχής επιστροφή όλο και κοντύτερα στο «τέλος» μου θύμισε το επίσης πολύ καλό Replay του Grimwood, το λέω γιατί μου φαίνεται ο mman το έχει διαβάσει). Μμμμ, αυτό το σημείο το έχετε καταλάβει; Now that I know a lot more about time, I understand our mistake, that we had not thought to put a movie camera in the room with the clock to photograph the machine as it arrived from the future. But what is obvious to me now was not obvious then. Πάντως τα ρόδα είναι τέσσερα, επάξια. Να ένα διήγημα που λες «άξιζε» (χωρίς να έχουμε διαβάσει τον ανταγωνισμό εκείνου του έτους, βέβαια, κρίνοντας όμως από το μέσο όρο...) Ετοιμαστείτε από αύριο - μεθαύριο να γυρίσουμε στην κανονική μας λίστα, με τα τελευταία 15+6 διηγήματα. Edited September 7, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 7, 2015 Share Posted September 7, 2015 Φαντάζομαι πως αναφέρεται στο ότι τα ταξίδια στο παρελθόν δεν μπορούσαν να επηρεάσουν το μέλλον. (Δεν έχω διαβάσει το Replay, αλλά έχω συναντήσει την ιδέα αυτής της χρονικής παγίδας σε διηγήματα.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 7, 2015 Author Share Posted September 7, 2015 Το Replay το είχα αγοράσει μεταχειρισμένο από τον ΠιΚέι μάλλον, σε μια προβολή ταινίας της ΑΛΕΦ. Νόμιζα ότι είχες πει ότι το έχεις διαβάσει - αλλά όχι. Το άλλο θέμα, τώρα το κατάλαβα και είναι αυτό που λες βέβαια: Το τι έκαναν (καταρχάς) πειραματικά είναι απλό. Βάλανε ένα ρολόι πχ. από τις 09:00 ως τις 10:00 το πρωί. Στείλανε τη μηχανή στις 09:30 με μια κάμερα πάνω της. Γύρισε η μηχανή και είχε πάρει φωτογραφία το ρολόι στις 09:30. Επιτυχές το πείραμα. Γίνεται να ταξιδέψεις στο παρελθόν... Όμως: Ποια πληροφορία θα πρόσθετε μια κινηματογραφική κάμερα τοποθετημένη μέσα στο δωμάτιο να λειτουργεί από τις 9 και πέρα; Δεν θα κατέγραφε την άφιξη της μηχανής του χρόνου, γιατί το μέλλον δεν αλλάζει! (για τον πειραματιστή της 9ης πρωινής, η καταγραφή 09:00-10:00 είναι μέλλον. Αν η κάμερα κατέγραφε άφιξη / αναχώρηση θα σήμαινε ότι μπορείς να επηρεάσεις το μέλλον). Οκ, σωστό και έξυπνο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 8, 2015 Author Share Posted September 8, 2015 (edited) Διήγημα 69/90 Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» (1947) - 15ο καλύτερο διήγημα του 20ου αιώνα σύμφωνα με τους αναγνώστες του Locus Επιστροφή λοιπόν στην «κανονική» μας λίστα -και μάλιστα στο ανώτερο τμήμα της- με ένα διήγημα του Heinlein (1907-1988). Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στo The Saturday Evening Post, στο τεύχος της 8ης Φεβρουαρίου 1947. To έντυπο, σημειώνω, δεν είναι εφημερίδα αλλά διμηνιαίο περιοδικό που εκδίδεται από το έτος 1 της ελληνικής επανάστασης (1821...) ως τις μέρες μας, με την επική κυκλοφορία των 355 χιλιάδων αντιτύπων (πρόσφατο στοιχείο, 2012). Κάποια περίοδο ήταν εβδομαδιαίο, άλλοτε 15μερο, άλλοτε τριμηνιαίο κλπ. Αναμενόμενο να υπάρχουν τέτοιες προσαρμογές στην κυκλοφορία ενός εντύπου 195 ετών. Δεν είναι απίθανο το εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους; Πολύ εκνευρισμένος ο περαστικός που ο μικρός τρώει παγωτό μέσα στο καταχείμωνο (εξώφ. Stevan Dohanos). Συν το άρθρο με τη Ρωσία που κατάφερε να αιφνιδιάσει τις ΗΠΑ και να πάρει το πάνω χέρι. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τους «Πράσινους Λόφους της Γης» ως την Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου 2015. Edited September 8, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 14, 2015 Share Posted September 14, 2015 Geoffrey A. Landis, «Ripples in the Dirac Sea» "They're trapped in the illusion of time," says Dancer ενώ ο T.S. Eliot διατεινόταν ότι: Χρόνος παρών και χρόνος παρελθώνΊσως και οι δυό παρόντες είναι εις χρόνο μέλλονταΚι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα. Χρησιμοποιώντας ένα πραγματικό επιστημονικό υπόβαθρο, ο Landis βουτά στη θάλσασσα του Dirac και συμβάλλει στην μελέτη των μυστηρίων του χρόνου, πλάθοντας μια σχετικά πειστική και σχεδόν αληθοφανή ιστορία. Η αφήγηση είναι αρχικά ακατανόητη, αποσπασματική, οπισθοβατική και μη συνεκτική, κατ΄αναλογία με χωροχρονικό συνεχές που ρυτιδώνεται και ρηγματώνεται από τη χρονομηχανή του αφηγητή. Η ιδέα του ανυπέρβλητου χρονικού σημείου, το χρονικό όριο του θανάτου που συρικνώνεται κατά απειροστά μεγέθη, είναι πολύ δυνατή, ενώ ενδιαφέρουσα είναι και η "επιστημονική" τεκμηρίωση. Από τα πολύ καλά του G.L., αλλά, έχει γράψει και (πολύ) καλύτερα. Y.Γ.: Τελικά δεν είχα διαβάσει την ιστορία στα ελληνικά. Επιχείρησα πρόχειρη ανασκαφή στα βάθος της βιβλιοθήκης, στην στην τελευταία από τις τρεις σειρές βιβλία. Ματαίως, όμως· οι Ψηφίδες από το Μέλλον, δεν ανευρέθησαν. Προτού τη χρηστική πληροφορία του Old man & SiFi, που μας αποκάλυψε το βιβλίο που περιέχεται το κείμενο, είχα ανατρέξει, ματαίως επίσης, στον Απαγορευμένο Πλανήτη όπου σχεδόν σε κάθε τεύχος υπήρχε διήγημα του αγαπημένου Landis. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.