nikosal Posted April 10, 2015 Author Share Posted April 10, 2015 Alastair Reynolds - Zima Blue Ωραία ιστορία. Μου θύμισε το Υπερίων. Θα μπορούσε το κεντρικό πρόσωπο (να μην πω κάτι παραπάνω για όποιον δεν το έχει διαβάσει) να είναι ο 8ος προσκυνητής - αφηγητής του βιβλίου του Νταν Σίμονς και βέβαια τότε η ιστορία της ζωής του θα ήταν πιο εκτεταμένη και ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Well well... Τι μου προκάλεσε αυτό το διήγημα... Επιθυμία να διαβάσω ξανά το δίτομο τούβλο του Σίμονς - δεν έχει πλάκα; :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 10, 2015 Author Share Posted April 10, 2015 Μείναμε πέντε μέρες πίσω λόγω απουσίας μου, αλλά θα αναζητήσουμε το χαμένο χρόνο στο... ...διήγημα 48/79 Jerome Bixby (1923-1998), «It's a good life» (1953) O Bixby ήταν συγγραφέας και σεναριογράφος έργων επιστημονικής φαντασίας. Γεννήθηκε στο LA, έζησε κυρίως στη δυτική όχθη αλλά και στη Νέα Υόρκη, όταν για δυο περίπου χρόνια ήταν αρχισυντάκτης pulp εφ περιοδικών. Στον Μ. οφείλουμε την ιδέα του παράλληλου (mirror) σύμπαντος στο Star Trek, αφού αυτός έγραψε το επεισόδιο «Mirror, mirror», πρώτο επεισόδιο που αξιοποιεί την ιδέα ( όπως επίσης τρία ακόμα επεισόδια της σειράς). Το επεισόδιο του DS9 «The Emperor's New Cloak» είναι αφιερωμένο για το λόγο αυτό στη μνήμη του (μεταδόθηκε το 1999, λίγο μετά το θάνατό του). Φαντάζομαι αναγνωρίζετε τη γραμματοσειρά... Έχει γράψει πολλά ακόμα εφ σενάρια, όπως το It! The Terror from Beyond Space αλλά και western, αυτά με ψευδώνυμο. Περισσότερο γνωστός όμως έγινε με το τελευταίο του σενάριο, αυτό που σκεφτόταν / έγραφε επί μακρόν, ολοκλήρωσε λίγο πριν το θάνατό του και ως επακόλουθο δεν μπόρεσε να το παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη: The man from Earth. Δικό του σενάριο (από κοινού με τον Otto Klement) και το Fantastic Voyage. Ο Μπίξμπι. Το διήγημα που διαβάζουμε δημοσιεύθηκε πρώτη φορά (1953) στην ανθολογία που βλέπετε παρακάτω, σε επιλογή του Frederik Pohl. To 1970 η SFWA το συμπεριέλαβε στα 20 καλύτερα διηγήματα που είχαν δημοσιευθεί πριν την εισαγωγή του Nebula award. Μετρά πέντε μεταφορές στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη... "StarsciencefictionNo2". Via Wikipedia - http://en.wikipedia.org/wiki/File:StarsciencefictionNo2.jpg#/media/File:StarsciencefictionNo2.jpg Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «It's a good life» ως την Παρασκευή 17 Απριλίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 13, 2015 Share Posted April 13, 2015 48/79 Jerome Bixby (1923-1998), «It's a good life» (1953) Πολύ καλή ιστορία ! Έξυπνη ιδέα, ωραία δοσμένη, με μιά τρομακτική (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) και κλειστοφοβική (σε ψυχολογικό επίπεδο) ατμόσφαιρα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς ? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 13, 2015 Share Posted April 13, 2015 Jerome Bixby, «It's a good life» Ναι, το είχα διαβάσει από παλιά (μάλλον από κάποια ανθολογία του Εξάντα). Είναι κλασσικό, πολύ καλό και κυρίως (σ' αυτές τις περιπτώσεις) αγέραστο. Όσο για το The Man from Earth είμαι μεγάλος φαν. Η απόδειξη (και συγχρόνως επίδειξη) πώς μπορεί κάποιος να γράψει εξαιρετική Ε.Φ. χωρίς κανένα εφέ, με μόνο σκηνικό ένα σαλόνι και όχι περισσότερους από εφτά ηθοποιούς. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Για όποιον δεν το έχει δει, να το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 15, 2015 Share Posted April 15, 2015 Jerome Bixby, «It's a good life» Εξαιρετικό! Και μάλιστα γραμμένο το 1953! Είχαμε σχεδόν αποδεχθεί το γεγονός ότι αρκετά λαμπρά έργα ΕΦ "θαμπώνουν" στο πέρασμα του χρόνου. Για την παρούσα, όμως, ιστορία δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιήσω την εύστοχη λέξη "αγέραστη", που χρησιμοποίησε o mman παραπάνω. Αριστοτεχνικό το κλειστοφοβικό κλίμα, ενώ η αίσθηση του εγκλωβισμού είναι απόλυτη και καταθλιπτική. Και το αδιανόητο είναι ότι όλα αυτά οφείλονται σε ένα απίστευτων δυνατοτήτων παιδί, τον Μικρό Αντώνη, τον Τρελλαντώνη και την εφιαλτική του αθωότητα, ισοδύναμη με άτεγκτη σκληρότητα σύμφωνα με την περίεργη αίσθηση δικαιοσύνης ενός παιδιού. Ενός παιδιού που δεν έχει ξεκαθαριστεί αν πέρα από τις υπερφυσικές του δυνάμεις είναι ένα συνηθισμένο παιδί ή μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Το ύφος του διηγήματος είναι απόλυτα ταιριαστό με τη σειρά "Twilight Zone". Δεν το είχα διαβάσει παλιά ούτε το είχα δει σε οθόνη, αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα υπήρχε σχετικό επεισόδιο της θρυλικής σειράς. Το βρήκα και το είδα. Απλώς φανταζόμουν αλλιώς τον Αντωνάκη... Άξιο το μπουκέτο...! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 16, 2015 Author Share Posted April 16, 2015 Γράψτε αν θέλετε τα 3-5 καλύτερα διηγήματα ως τώρα, χωρίς σειρά αξιολόγησης (και κρατήστε καμία σημείωση όσο προχωράμε, γιατί στο τέλος θα σας ζητήσω να αναφέρετε το προσωπικό σας top-10...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 17, 2015 Share Posted April 17, 2015 Μέχρι τούδε, TOP 4 (όχι απαραίτητα με την αυτή σειρά). Butler, Octavia E. : Speech Sounds Liu, Ken: The paper Menagerie (2011) Bixby, Jerome : It's a Good Life Card, Orson Scott : Unaccompanied Sonata (1979) Και εκτός της λίστας: Leiber, Fritz: Catch that Zeppelin! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 17, 2015 Author Share Posted April 17, 2015 Διήγημα 49/79 Samuel Delany (γεν. 1942), «Aye, and Gomorrah» (1967) Χαρά μας να φτάσουμε στον Σ. Ντιλέινι, ένα συγγραφέα με εξαιρετικό έργο, χαρακτήρα και ενδιαφέρουσα ζωή. Στα μυθιστορήματά του συγκαταλέγονται τα μεταφρασμένα στα ελληνικά Babel 17 και Nova, όπως επίσης το The Einstein Intersection που είχαμε διαβάσει παλιότερα στο φόρουμ. Ο Ντ. γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χάρλεμ, πήγε σχολείο στο Μπρονξ, έζησε κάποιους μήνες στην Ελλάδα και την Τουρκία (εικόνες και ονόματα συναντάμε στα έργα του) και είχε ένα περίπλοκο γάμο με την ποιήτρια Marilyn Hacker, με την οποία έχει χωρίσει (ωστόσο έχουν μια κόρη που διαβάζω ότι μόλις αποφοίτησε από την ιατρική σχολή). Ο «Τσιπ» Ντιλέινι. Το πολύ γνωστό «Aye, and Gomorrah» κέρδισε το Nebula το 1968 αφού είχε συμπεριληφθεί, τελευταίο, στο Dangerous Visions του Έλισον. Την προηγούμενη χρονιά είχε χάσει το Hugo από τον Έλισον, που συμμετείχε με το «I Have No Mouth, and I Must Scream»... Εδώ το πρώτο πλήρες εξώφυλλο - οπισθόφυλλο της ανθολογίας (1967, πρώτη έκδοση, Doubleday, εξώφ. Leo & Diane Dillon). Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Aye, and Gomorrah» ως την Κυριακή, 26 Απριλίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 17, 2015 Share Posted April 17, 2015 Το «Aye, and Gomorrah», έχει δημοσιευτεί και στον Απογορευμένο Πλανήτη (Τεύχος 1) του 1987 με το όνομα: Ελεύθερη Πτώση, και σε μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου. https://web.archive.org/web/20030406100700/http://www.altfactor.gr/magazine/aplanet/iss1/gomor.html Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 19, 2015 Share Posted April 19, 2015 Διήγημα 49/79 Samuel Delany «Aye, and Gomorrah» (1967) Βρίσκεται επίσης -με τον τίτλο "Φλέρκς"- και στην ανθολογία "Νέο Κύμα" εκδόσεις Alien (χωρίς έτος έκδοσης) σε μετάφραση Τάκη Αλεπάκου, και επιμέλεια Μάκη Πανώριου. Περίεργη ιστορία… Από την μία σε εντυπωσιάζει και από την άλλη σου αφήνει πολλά ερωτηματικά. Στην προσπάθειά μου να την καταλάβω καλύτερα (και αφού την διάβασα και στα Ελληνικά και στα Αγγλικά χωρίς αποτέλεσμα) έκανα κάποια έρευνα στο διαδίκτυο όπου και διάβασα ότι η κεντρική ιδέα της είναι σχετική με την ομοφυλοφιλία και την σεξουαλικότητα, και τότε (1967) έκανε μπάμ το “τι ήθελε να πεί ο ποιητής”. Τουλάχιστον σε εμένα (σήμερα) κάτι τέτοιο δεν είναι φανερό ! Σίγουρα όχι αδιάφορη αλλά ούτε και (διαχρονικό) αριστούργημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 19, 2015 Share Posted April 19, 2015 Από τα μέχρι τώρα, ξεχωρίζω τα : Octavia E. Butler «Speech sounds» Ray Bradbury «The million year picnic» Isaac Asimov «Liar!» Ursula K. Le Guin «The Day Before the Revolution» Ken Liu The Paper Menagerie John Varley - «Air raid» Jerome Bixby «It's a good life» (Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είναι όλα τους στα 10 πρώτα στο τέλος...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 20, 2015 Share Posted April 20, 2015 Samuel Delany «Aye, and Gomorrah» Ναι, καλή η ιδέα (η οποία γίνεται φανερή αρκετά αργά μέσα στο διήγημα) αλλά, πρώτον δεν παραμένει εντυπωσιακή μετά από τόσα χρόνια και δεύτερον (και πιο σημαντικό) ο τρόπος ανάπτυξής της και το στυλ γραφής προδίδουν (για πολλοστή φορά) την ηλικία του έργου. Δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Bixby... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 20, 2015 Share Posted April 20, 2015 To Top-10 μου μέχρι εδώ: 1. McIntosh, Will : Bridesicle (2009) 2. Bradbury, Ray : All Summer in a Day (1954) 3. Fowler, Karen Joy : The Pelican Bar (2009) 4. Egan, Greg : Learning to Be Me (1990) 5. Liu, Ken : The Paper Menagerie (2011) 6. Leiber, Fritz : A Pail of Air (1951) 7. Johnson, Kij : Ponies (2010) 8. Varley, John : Air Raid (1977) 9. Butler, Octavia E. : Speech Sounds (1983) 10. Reynolds, Alastair : Zima Blue (2005) Καμία έκπληξη που μόλις δύο είναι από τα '50s -και πολλά μού φαίνονται. Για τους ίδιους λόγους πέντε της τελευταίας δεκαετίας. Τέλος, Τα πρώτα πέντε τα θεωρώ πολύ καλύτερα από τα υπόλοιπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 20, 2015 Author Share Posted April 20, 2015 Tα δικά μου, αλλά χωρίς σειρά: To Top-10 μου μέχρι εδώ: 1. McIntosh, Will : Bridesicle (2009) 3. Fowler, Karen Joy : The Pelican Bar (2009) 4. Egan, Greg : Learning to Be Me (1990) 5. Liu, Ken : The Paper Menagerie (2011) 7. Johnson, Kij : Ponies (2010) 9. Butler, Octavia E. : Speech Sounds (1983) έξτρα από εκείνα του mman προσθέτω: Alfred Bester, «The Men Who Murdered Mohammed» Καλύτερο ως τώρα: McIntosh, Will : Bridesicle (2009) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 20, 2015 Share Posted April 20, 2015 Δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Bixby... Να μοιραστώ μαζί σας και μιά σκέψη σχετικά με τα "γερασμένα" διηγήματα που έκανα διαβάζοντας και γράφοντας σχόλια γιά το "It's a good life" του Jerome Bixby ? Δυστυχώς (γιά αυτούς που προτιμούν την ΕΦ από τον τρόμο και την Fantasy) τα έργα ΕΦ και ειδικά τα hard SciFi έχουν στο DNA τους το "μειονέκτημα" να γερνάνε καθώς η εξέλιξη τα προσπερνάει. Φαντάζομαι ότι σύντομα (αν δεν έχει ήδη συμβεί) Το "Neuromancer" (William Gibson 1984) θα φαίνεται πιο γερασμένο απο το "The colour out of space" (H.P. Lovecraft 1927) ή ακόμα και από το "The pit and the pendulum" ( Edgar Allan Poe 1843 ! ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 21, 2015 Share Posted April 21, 2015 Samuel Delany, «Aye, and Gomorrah» Τι βιβλική μορφή ο Τσιπ (Ντιλέινυ)! Κατά την εποχή του (1967), φαντάζομαι ότι το διήγημα θα είχε κάνει μεγάλη αίσθηση. Στη σημερινή εποχή έχουμε αποκτήσει κάποιο βαθμό ανοσίας στην πρόκληση, (ότι κι αν σημαίνει πρόκληση). Διάβασα την ιστορία για δεύτερη φορά (η πρώτη το 1987) και μου φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακή. Το θέμα της "παρέκκλισης" παρά ταύτα, είναι δοσμένο με ενδιαφέροντα τρόπο. Οι spacers, εγκλωβισμένοι στην ειδυλλιακή μονοχρωμία της ασεξουαλικότητας τους, αποκλεισμένοι από την μοναξιά και τον έρωτα κι απ' τη μοναξιά του έρωτα, ενίοτε διαθέτουν τον αξόδευτο ερωτισμό τους έναντι αμοιβής στους frelks. Αυτό λογίζεται ως πράξη αθωότητας αφού κατά την τουρκάλα frelk: "You don’t choose your perversions. You have no perversions at all. You’re free of the whole business. I love you for that, Spacer" Αντίθετα η διαστροφή ενός frelk καταλογίζεται ως άξιο οίκτου αμάρτημα, ως προϊόν ελεύθερης βούλησης: "My love starts with the fear of love. Isn’t that beautiful? A pervert substitutes something unattainable for ‘normal’ love: the homosexual, a mirror, the fetishist, a shoe or a watch or a girdle.” Στο τέλος η διαπραγμάτευση μεταξύ του spacer πρωτοπρόσωπου αφηγητή και της τουρκάλας frelk δεν κατέληξε σε έντιμο συμβιβασμό, αφού ο μεν πρώτος δεν δέχτηκε να δοθεί χωρίς το στοιχειώδες, έστω, αντίτιμο, η δε προστρέχουσα, με υπερβαλλουσα αξιοπρέπεια έως και τσιγκουνιά, καταπιέζει τις ορμέμφυτες διαθέσεις της (λόγω ακατανόητων ή και κατανοητών ιδεοληψιών), αγνοώντας ότι κάθε είδους παρέκκλιση απαιτεί ξόδεμα και απώλεια. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 26, 2015 Author Share Posted April 26, 2015 Samuel Delany, «Aye, and Gomorrah» Νομίζω, θα επαναλάβω τα λόγια σας. Εντυπωσιακό στην εποχή του (το έχει μυριστεί ο Έλισον, όπως φαίνεται στην εισαγωγή που προηγείται κάθε διηγήματος), λιγότερο εντυπωσιακό σήμερα, ως ιδέα αλλά και ως γραφή. Ωστόσο ένα πολύ καλό διήγημα, χάρηκα που το διάβασα (πρώτη φορά). :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 26, 2015 Author Share Posted April 26, 2015 Διήγημα 50/79 Kij Johnson, «Spar» (2009) Για τη συγγραφέα έχουμε μιλήσει ξανά («Ponies») και θα τη συναντήσουμε τρίτη φορά καθώς ανεβαίνουμε. Το Spar μπορείτε να το ακούσετε εδώ και να το διαβάσετε εδώ (αμφότερα λινκ στο Clarkesworlds, το περιοδικό όπου το διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Οκτώβριο 2009). Το διήγημα κέρδισε Nebula το 2009. Αν θέλετε και ένα teaser, να η πρώτη φράση του: In the tiny lifeboat, she and the alien fuck endlessly, relentlessly. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Spar» (είναι και μικρό) ως τη Δευτέρα 4 Μαΐου 2015. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 1, 2015 Share Posted May 1, 2015 (edited) Διήγημα 50/79 Kij Johnson, «Spar» (2009) Πολύ δυνατό, προκλητικό, και πρωτότυπο. Ανοίγει πολλά δύσκολα θέματα σε σύντομο χρόνο και ελάχιστο χώρο, και -χωρίς να μας δίνει την άποψή της- μας παρέχει πολύ τροφή, για πολύ σκέψη. Απολαυστικό! Edited May 1, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 1, 2015 Share Posted May 1, 2015 Butler, Octavia E. : Speech Sounds Liu, Ken: The paper Menagerie (2011) Bixby, Jerome : It's a Good Life Έχοντας διαβάσει τα τρία αυτά διηγήματα (αν και όχι πρόσφατα), θεωρώ του Μπίξμπι πολλές φορές καλύτερο από τα άλλα δύο. Ορίστε που μπορεί να γραφτεί καλή εφ χωρίς έρευνα. ΠΑΤΑΜΠΟΥΜ! (έπεσε το λογοτεχνικό εργαστήριο της ΑΛΕΦ και με πλάκωσε ). Ίσως αυτό να είναι το μυστικό για να γράφεις διαχρονικά, με την έννοια ότι όσο περισσότερο στηρίζεσαι στα επιστημονικά δεδομένα, τόσο περισσότερο η όποια πρόοδος της επιστήμης/τεχνολογίας από κει και ύστερα θα σου το ακυρώσει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 1, 2015 Share Posted May 1, 2015 Kij Johnson, «Spar» (2009) Πολύ πρωτότυπο και φοβερή αρχική πρόταση, η οποία λέει στην ουσία όλο το διήγημα, ενώ το υπόλοιπο κείμενο απλά μπαίνει σε λεπτομέρειες. Απλό και καλογραμμένο χωρίς να έχει ατάκες, τσιτάτα ή ωραίες παρομοιώσεις σχεδόν καθόλου. Αλλά δε μου τράβηξε και τόσο το ενδιαφέρον. Συμφωνώ ότι ανοίγει πολλά θέματα, αλλά πρέπει να αναλυθεί πολύ για να φτάσεις σε αυτά τα θέματα. Και οι εξωγήινοι για μένα είναι πάντα ένα μείον σε ένα κειμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 1, 2015 Share Posted May 1, 2015 Kij Johnson, «Spar» (2009) Εντάξει, φοβερό ξεκίνημα, ενδιαφέρουσα οπτική, πρωτότυπο, αλλά μέχρι εκεί. 2150 λέξεις είναι πολλές για κάτι που περιγράφεται ήδη στις δύο πρώτες παραγράφους. Και το ότι δεν συμβαίνει τίποτα από κει και πέρα, δεν το εκλαμβάνω ως εμβάθυνση στην ανθρώπινη και μη φύση. Το εκλαμβάνω ως τίποτα. Αξιοσημείωτο, ναι. Αλλά και κουραστικό, κατά τη γνώμη μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 1, 2015 Share Posted May 1, 2015 Kij Johnson, «Spar» (2009) Εχμ, με τέτοια εισαγωγή, και βλέποντας ότι ήταν μόνο δύο χιλιάδες κάτι λέξεις, το διάβασα κι εγώ. Και όντως, είχε πολύ πιασάδικη εισαγωγή, και ενδιαφέρουσα ιδέα. Το βαρέθηκα λίγο στη μέση, αλλά περισσότερο με χάλασε το τέλος. Κάτι σαν "και δηλαδή, τι έγινε τώρα"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 4, 2015 Share Posted May 4, 2015 Kij Johnson, «Spar» (2009) :rofl2: One night year(?) stand! Το απόλυτο σεξ. Και χωρίς λόγια... Ο Gary προτιμάει το διάβασμα, και ο(;) εξωγήινος δε μιλάει... Το σύμπαν συνωμοτεί; Πράγματι! Ως αντιστάθμισμα μιας απίθανης διάσωσης, έρχεται μια απίθανη στενή (στην κυριολεξία) συμβίωση. Βρήκα την ιστορία σε πρώτη ανάγνωση (όταν βραβεύτηκε) αλλά και στην δεύτερη ανάγνωση (τώρα), απολαυστική. Η πρωτοτυπία στις ιδέες είναι ίδιον της Kij, και η αγοραία, αλλά ζωντανή, γλώσσα της χαρακτηριστική. Το αποτέλεσμα είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλό και για αυτό δεν φείδομαι σε άνθη! :give_rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 5, 2015 Author Share Posted May 5, 2015 Kij Johnson, «Spar» (2009) Καλό διήγημα. Καταλαβαίνω την κριτική σας (Βα-Κε-Μιχ) αλλά εγώ βρήκα την ανάπτυξη της αρχικής φράσης ενδιαφέρουσα. Νομίζω προσθέτει και συνολικά «φτιάχνει ένα διήγημα», χωρίς περιττά σημεία. Επίσης, τελειώνοντας την ανάγνωση, έμεινα να σκέπτομαι την τύχη του ξένου σε ένα κόσμο ανθρώπων. Ωραία η συγγραφέας, καλά και τα δύο διηγήματά της ως τώρα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.