Project 71short!

[Old man & SiFi]

Αναδρομική συμμετοχή !

 

5/71 «The terminal beach» (1964) του J.G. Ballard (1930-2009)

 

Αχ αυτός ο Ballard !

 

Γράφει εκπληκτικά αν τον βιαβάζεις στα Αγγλικά και (φαντάζομαι) ακόμα καλύτερα αν

τα Αγγλικά είναι η μητρική σου  γλώσσα.

Ίσως γι αυτόν τον λόγο αν και γενικά θεωρείται κορυφαίος, έχει πάρει μόνο ένα μεγάλο

βραβείο ΕΦ και αυτό από Άγγλους.

(BSFA 1980 γιά ένα από τα πιό βατά έργα του το "The Unlimited Dream Company")

 

Γράφει ποιητικά έως και ελιτίστικα, ανακατεύει την αντικειμενικότητα με την υποκειμενικότητα

(όχι τόσο ξεκάθαρα όπως ο P.K. Dick), σε δυκολεύει να τον παρακολουθήσεις, και στο τέλος

δεν είσαι (εγώ τουλάχιστον) σίγουρος αν διάβασες κάποιο αριστούργημα που δεν μπόρεσες

να το καταλάβεις απόλυτα ή απλά ένα πολύ καλό έργο.

Αυτό ισχύει και γιά το Terminal beach. Το πρώτο μέρος μου φέρνει στο μυαλό Κάφκα, στο δεύτερο

γίνεται πιό γήινο, και καταλήγει σαν ένα εσωτερικό ψυχολογικό δράμα.

Το (ξανα)διάβασμά του ήταν (πάλι !) μιά κοπιαστική και απολαυστική εμπειρία αφού μού ήταν αδύνατον

να θυμηθώ λεπτομέρεις.

Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα συμβεί αν το ξαναδιαβάσω μετά από κάποια χρόνια ή αν ξαναδιαβάσω κάποιο

άλλο παρόμοιο δικό του !

Edited February 15, 2015 by Old man & SiFi

[mman]

Terry Bisson, «Βears Discover Fire»

 

Ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη γιατί θυμόμουν ένα καταπληκτικό διήγημά του στο "9" με τον κλωνοποιημένο Unabomber, αλλά.

Ο Old man πιο πάνω με εκφράζει απόλυτα. Κι όσο για τα...

 

• 1991 Hugo Award for Best Short Story

• 1990 Nebula Award for Best Short Story
• 1991 Asimov's Reader's Award
• 1991 The Theodore Sturgeon Memorial Award
• 1991 Locus Award
• 1991 SF Chronicle Award

 

...προσθέστε σ' αυτά και το Βραβείο Ατυχούς Κατάρτισης Λίστας Αναγνωστών Locus Καλύτερων Διηγημάτων 20ου Αιώνα.

Έλεος πια! Έλεος...

 

Τα 'χω μαζί τους πια. Με τους αναγνώστες του Locus, εννοώ. Υπάρχουν υπέροχες σύγχρονες ιστορίες εκεί έξω, κι εκείνοι το μόνο που έκαναν ήταν να αναμασήσουν τη νοσταλγία τους. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, φυσικά, αλλά δυστυχώς είναι μόνο αυτό: εξαιρέσεις.

[nikosal]

«Speech sounds»

 

Καλογραμμένο, συγκινητικό διήγημα, στηριγμένο σε μια δυνατή post ap ιδέα. Δεν με έπεισε μόνο η μεταστροφή του «αστυνομικού», όταν αποφασίζει να ακολουθήσει την Ράι (μήπως όμως δεν το κατάλαβα καλά;) Ακόμα και συμπτώσεις όπως αυτή με το κυνηγητό στο τέλος, όταν τις συναντώ, δυσανασχετώ λίγο (ωστόσο σε ένα διήγημα, με τόσο λίγο χώρο για το συγγραφέα, τις αποδεχόμαστε ευκολότερα).

 

Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον εαυτό του; Διαβάζοντας την παραπάνω παρεχόμενη από τον nikosal σύντομη βιογραφία

της συγγραφέως, η οποία ήταν μοναχική και δυσλεκτική, αναγνωρίζουμε στοιχεία του χαρακτήρα της σε όλη την ιστορία,

αλλά και στον κεντρικό της χαρακτήρα, την Ράυ.

 

Διάβασα επίσης το σύντομο δικό της σημείωμα, για τα περιστατικά που την ενέπνευσαν. Ήταν attached στο διήγημα, στην έκδοση που το βρήκα (αν δεν το έχετε, πείτε μου να το ποστάρω, αξίζει).

 

:rose:

[Old man & SiFi]

Αναδρομικά και πάλι...

 

Που θα μου πάτε θα σας φτάσω, και γιά να μην αφήνω πολλά κενά

παρήγγειλα μιά συλλογή της Karen Joy Fowler που περιέχει και τα

δύο διηγήματα της λίστας που δεν τα έχω συν το -επίσης- βραβευμένο "Always".

(Μιά και δεν με μου αρέσει η ανάγνωση από την οθόνη, προτιμώ την

απόλαυση του να το κρατάω στα χέρια μου, και να γυρίζω σελίδες, να

βάζω σελιδοδείκτες κλπ κλπ...)

 

6/71 «Coming attraction» (1950) του Fritz Leiber

 

Κρίμα !

Σε τόσο λίγο χώρο τόσες πολλές (καλές) ιδέες !

Άλλος συγγραφέας μπορεί να έγραφε 3-4 αξιόλογα μυθιστορήματα με αυτές.

Αν προσθέσω και την εκπληκτική ατμόσφαιρα μπορώ να πώ ότι δεν μου έφτασε,

ήθελα κι άλλο....

Προσοχή ! δεν εννοώ ότι δεν το θεωρώ καλό, αλλά αν ήταν λίγο μεγαλύτερο και έδινε

λίγο παραπάνω "χώρο" στους χαρακτήρες θα το θεωρούσα κορυφαίο.

 

 

8/71 Robert Silverberg «Passengers» (1968)

Γενικά συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.

Πολύ καλή ιδέα, πολύ καλά δοσμένη, και με απρόοπτο τέλος.

(όχι όσον αφορά την αποτυχία της σχέσης βέβαια...)

[Old man & SiFi]

8/71 Gene Wolfe  «The island of Doctor Death and other stories» (1970)

 

Συμφωνώ με τους περισσότερους που το βρήκαν μάλλο βαρετό και ανούσιο.

Η εισαγωγή του όμως είναι καλή (1η παράγραφος και επόμενη πρόταση)

αλλά είναι κλοπή ?, περίληψη ?, αναφορά ?, φόρος τιμής ? (ποιός να ξέρει ?)

σε ένα μικρό αριστούργημα που προηγήθηκε κατά 13 χρόνια.

Όσοι το έχουν διαβάσει θα καταλάβουν, αλλά γιά να μην χαλάσουμε και την

έκπληξη όσων δεν το έχουν διαβάσει ακόμα, πρόκειται γιά το :

 

 

The Picasso summer / In a season of calm weather (1957) του Ray Bradbury

 

 

Γενικά πάντως δεν ξέρω τι φταίει.

(Η διαφορετική κουλτούρα, η ετεροχρονισμένη ανάγνωση ίσως,

τα διαφορετικά γούστα πιθανόν ?)

Πολλά από τα τα διηγήματα της λίστας δεν είναι από αυτά που

θεωρώ κορυφαία, ενώ λείπουν πολλά που όταν τα πρωτοδιάβασα

έμεινα στήλη άλατος και ευχαρίστως τα ξαναδιαβάζω (μερικά μάλιστα

σχετικά συχνά - όταν ξεμένω από καινούργιο υλικό).

Ένα από αυτά που τότε στις παρέεες θεωρούσαμε κορυφαίο αλλά

δεν το έχω δεί ΠΟΤΕ σε κάποια λίστα είναι το "The rose" (1953)

του Charles L. Harness.

Edited February 17, 2015 by Old man & SiFi

[Old man & SiFi]

Πάλι αναδρομικά...

 

39 και 14  I. Asimov - "Robbie" και "Liar"

 

Τα βάζω με την χρονολογική τους σειρά και μαζί γιά να πώ δυό λόγια και για τον Isaac.

Δεν θα πώ κάτι καινούργιο. Γράφει πολύ καλά, έχει και γνώσεις και αίσθηση του χιούμορ.

Επίσης γράφει εμπορικά και πολύ (και σε αριθμό έργων αλλά και σελίδων) με αποτέλεσμα

να γίνεται (σε εμένα) κουραστικός. Αυτό βέβαια είναι πιό φανερό στα μυθιστορήματά του και

στις σειρές. Χωρίς ντροπή να ομολογήσω εδώ, ότι μετά τον αρχικό ενθουσιασμό μου σταμάτησα

την "Γαλαξιακή αυτοκρατορία" στον 4ο τόμο (λίγο σαπουνόπερα άρχισε να γίνεται και βαρέθηκα).

 

Το "Robbie" είναι γλυκούλι (μέχρι αηδίας) με πολύ κοινότυπο και εμπορικό θέμα και φινάλε.

Να του το συγχωρήσουμε όμως γιατί με αυτό "μπήκαν" τα ρομπότ στα σπίτια μας με την γνωστή

(ευχάριστη) συνέχεια.

 

Το "Liar" είναι (λογικά) πολύ πιό ώριμο και είναι η πρώτη (αν θυμάμαι καλά) φορά που η παρουσία

της ρομποτοψυχολόγου Susan Calvin δεν χρησιμεύει γιά να αναλύσει την "ψυχολογία" των ρομπότ,

αλλά η παρουσία του ρομπότ Herbie χρησιμεύει γιά την ανάλυση της ψυχολογίας των ανθρώπων.

[Old man & SiFi]

15 / 78 Alfred Bester - The Men Who Murdered Mohammed (1958)

 

Καλό διήγημα, καλογραμμένο, με πινελιές καλού χιούμορ (που -όπως θα έχετε

καταλάβει πιά- πάντα εκτιμώ) και με μία διαφορετική προσέγγιση και άποψη του

ταξιδιού στο παρελθόν και το πως αυτό μπορεί να επηρεάσει το παρόν.

Πιό λογική αλλά όχι -φυσικά- επιστημονικά τεκμηριωμένη.

Προσωπική άποψη : Αν θεωρήσουμε τον χρόνο σαν διάσταση στην οποία μπορούμε

να κινηθούμε, όπως όταν  μετακινούμαστε από το ισόγειο στην ταράτσα είμαστε

ΜΟΝΟ στην ταράτσα δεν είμαστε ΚΑΙ στό ισόγειο, δεν θα είμαστε σε δύο χρονικά σημεία !

Άρα το να συναντήουμε τον εαυτό μας δεν θα είναι εφικτό, όπως εξίσου ανέφικτο θα είναι

και το να "ταξιδέψουμε" σε χρονική εποχή στην οποία δεν είχαμε γεννηθεί !

Εκτός και αν δεχτούμε την θεωρία της μετεμψύχωσης...

(Ιδέα για τους συγγραφείς  του φόρουμ ?)

Edited February 19, 2015 by Old man & SiFi

[Old man & SiFi]

18/79 The planners (1968) Kate Wilhelm

 

The planners

 

1) Το τέλειωσα με τη δεύτερη προσπάθεια -η πρώτη, πριν δέκα μέρες, είχε μείνει στο 1/3.

 

2) Τι δεν μου άρεσε: Η κεντρική ιδέα & ιστορία. O διάχυτος σουρεαλισμός. Στην εποχή του μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε (τουλάχιστον, στον Νάιτ) αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει απήχηση στους σημερινούς αναγνώστες.

 

3) ...και, mman, ομολογώ ότι δεν έπιασα πλήρως τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Μια δεύτερη ανάγνωση θα ξεκαθάριζε κάποια πράγματα, αλλά ποιος την κάνει, ε;

 

1) Ενδεικτικό αυτό.

 

2) Ακριβώς.

 

3) Ε, ναι. Εγώ πάντως, όχι. :-)

 

1. Κι εμένα με κούρασε πολύ.

2. Συμφωνώ.

3. Εγώ την έκανα, αλλά πάλι ... (1+2)

[Old man & SiFi]

19 / 79 «Good News from the Vatican» (1971) του Robert Silverberg

 

Ευχάριστο και καλογραμμένο διηγηματάκι αλλά τίποτα παραπάνω.

Πολύ καλή η ιδέα αλλά θα ήθελα λίγο περισσότερη ανάπτυξη στο

γιατί γίνεται αυτή η επιλογή.

[nikosal]

«Βears Discover Fire»

 

Ωραία ιστορία, δεν με κούρασε, δεν με ενόχλησε, αλλά θα συμφωνήσω με τους συναδέλφους (...εξοργισμένους και μη) ότι... μάλλον δεν είναι στα 50 καλύτερα του 20ου αιώνα. Τέλος πάντων, η ιδέα με τις αρκούδες που ανακαλύπτουν τη φωτιά, είναι εξαιρετική. Έδωσε ένα καλό διήγημα, θα μπορούσε να έχει γίνει επίσης ένα πλούσιο μυθιστόρημα, πιστεύω.

 

:rose:

[nikosal]

Διήγημα 43/79

Ursula K. Le Guin (γεν. 1929), «The Day Before the Revolution» (1974)

 

Η πολυ-αγαπημένη μας Ursula Kroeber, ήδη 86 ετών φέτος και ακόμα δραστήρια, εμφανίζεται εδώ με το πρώτο από τα 3 διηγήματά της στη λίστα (το τρίτο της θα το συναντήσουμε αργότερα ως «δεύτερο καλύτερο διήγημα του 20ου αιώνα»). Κόρη του ανθρωπολόγου Alfred L. Kroeber και της συγγραφέως Theodora Kroeber, είναι ίσως η πρώτη συγγραφέας που συναντάμε, αμφότεροι οι γονείς της οποίας... έχουν λήμμα στη wikipedia (άφησα τα λινκ ενεργά για όποιους θέλουν να εμβαθύνουν στην καταγωγή και τις επιρροές της από την οικογένεια). Ενώ έκανε τη διατριβή της, γνώρισε και παντρεύτηκε στο Παρίσι τον ιστορικό Charles Le Guin το 1953 (ωραία! αφήνω και του συζύγου το λήμμα ενεργό - τι οικογένεια!).

 

Έγραφε από την ηλικία των 11 ετών και είδε πλήθος διηγημάτων και μυθιστορημάτων της να απορρίπτονται πριν αρχίσουν να γίνονται αποδεκτά στο τέλος της δεκαετίας του '50. Είναι γνωστή και αγαπημένη από πολλούς αναγνώστες για τις σειρές που διαδραματίζονται στο σύμπαν του Χάιν και στο σύμπαν της Γεωθάλασσας. Πολιτικοποιημένη, αφήνει στα βιβλία της να φανούν οι απόψεις της για το περιβάλλον και την οικολογία, για τις κοινωνικές σχέσεις, την πολιτική, τις σχέσεις των δύο φύλων και πολλά ακόμα. Και για να βάλω μια μικρή προσωπική σημείωση, το Αριστερό χέρι του σκότους είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου εφ μυθιστορήματα, ίσως περισσότερο και από τον Αναρχικό των δύο κόσμων που βέβαια επίσης αγαπώ.

 

 

Τι γλυκιά γιαγιά, ποιος δεν θα την ήθελε σπίτι του; Σίγουρα η ίδια είναι γιαγιά, έχοντας κάνει τρία παιδιά (γεν. 1957, 1959, 1964).

 

To διήγημα που διαβάζουμε θεωρείται «πρόλογος» στον Αναρχικό (The dispossessed) και μας μιλά για την Όντο, τη μυθική επαναστάτρια του βιβλίου, που εκδόθηκε την ίδια χρονιά. Το διήγημα κέρδισε το Νέμπιουλα και το Λόκους και ήταν στη short list του Χιούγκο. Δημοσιεύθηκε στο Galaxy του Αυγούστου 1974 σε εξώφυλλο της Wendy Pini που είμαι σίγουρος ότι δεν θα σας ενθουσιάσει.

 

 

Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως τη Δευτέρα 2 Μαρτίου, αν και είμαι σίγουρος ότι θα το κάνετε νωρίτερα.

[Old man & SiFi]

20 / 79 «Catch that Zeppelin!» του Fritz Leiber

 

Με την alternative history δεν τα πάω και πολύ καλά,

ίσως επειδή δεν μου άρεσε  η ιστορία (τουλάχιστον όπως μας την διδάξανε...).

 

Συμπαθητικό, ευχάριστο, καλογραμμένο, αλλά o Fritz Leiber έχει γράψει 5-6 καλύτερα

απο αυτό, οπότε -αν θέλανε ένα Leiber στην λίστα- υπάρχουν άλλες επιλογές.

[Old man & SiFi]

43/79 Ursula K. Le Guin (γεν. 1929), «The Day Before the Revolution» (1974)

Πολύ καλό διήγημα με πολιτικές αιχμές και τροφή για σκέψη. Τρυφερό και γραμμένο με πολύ αγάπη.

Όταν η LeGuin αφήνει στην άκρη τα ξόρκια καταφέρνει πάντα να με αγγίξει και να με  συγκινήσει.

 

 

Και λίγα αναδρομικά (δεν είναι πολλά ακόμα, τα πιο πολλά μετά το 20 δεν τα έχω)

 

29/79 All the Seas with Oysters (1958) - Avram Davidson

Μια διαφορετική ιστορία ΕΦ, πρωτότυπη, έξυπνη, και πολύ καλά δοσμένη και

(με βάση την χρονιά που γράφτηκε) άξια για την λίστα.

Όσο για το τέλος του άτυχου Φερντ, σε εμένα αφήνει κάποιο υπονοούμενο ότι

τελικά τα αντικείμενα μπορεί να είχαν εξωγήινη προέλευση !

 

31/79: Allamagoosa» (1955) - Eric Frank Russell

Ο Eric Frank Russell (όπως έχω γράψει και αλλού) γράφει με ένα χιούμορ που μου αρέσει πολύ.

Εδώ σε μια επίδειξη της πέννας του, μας κάνει να γελάσουμε με ένα διήγημα που θα μπορούσε

να μην είναι ΕΦ.

[hombre]

Αφού χαιρετίσουμε τη δυναμική επέλαση και την έγκυρη - έμπειρη ματιά του Old man & SciFi, περνάμε στο παρασύνθημα:

 

 

Terry Bisson - «Βears Discover Fire»

 

Πόσο cool· ένας Bisson γράφει για Bears!

Και πόσο χρηστικό! Θεωρητικά, έμαθα να επισκευάζω και να αλλάζω λάστιχο.

Θα σκεφτόμουν, μάλιστα, να καταργήσω την οδική βοήθεια αν κατάφερνα την σύνευνο να διαβάσει το διήγημα.

Πέραν των εξαντλητικών τεχνικών περιγραφών, μου άρεσε το κλίμα του αφηγήματος στο γνωστό ύφος του αγαπημένου

Terry Bisson, με την αίσθηση της τόσο φυσικής πρόσληψης του ανοίκειου και την αδιόρατη χιουμοριστική διάθεση.

Η επίμονη και σκληροτράχηλη γιαγιά εκπροσωπεί τις αντίστοιχες εμβληματικές μορφές της άγριας δύσης,

Μασάει ταμπάκο και τρώει neeberries. Ταυτίζεται με το πηγαίο,

το φυσικό, το άγριο (wild) και πηγαίνει να πεθάνει με τις αρκούδες ως μέλoς της κοινωνίας τους.

 

Το ανάγνωσμα μου άφησε θετική αίσθηση, αλλά μου φαίνεται περίεργο που σάρωσε τα βραβεία.

Εκτός αν είσαι αρκούδα....

 

 

[nikosal]

...και εδώ, λίγα χρόνια μετά την κατάκτηση της φωτιάς, έχουν προχωρήσει σε γενικές συνελεύσεις, που καταλήγουν πάντα σε εορταστικό κλίμα.

 

Edited February 24, 2015 by nikosal

[mman]

 

Ursula K. Le Guin (γεν. 1929), «The Day Before the Revolution» (1974)

 

Πολύ γλυκό. Ίσως λίγο κουραστικό λόγω έκτασης, αλλά πολύ γλυκό και ανθρώπινο. Αληθινή, αυθεντική Λε Γκεν. Παράπονο, το ότι θα ήθελα περισσότερα περί της αναρχικής ιδεολογίας και της επανάστασης που πρεσβεύει ο Όντο.

[Old man & SiFi]

 

 

 

Terry Bisson - «Βears Discover Fire»

 

Πόσο cool· ένας Bisson γράφει για Bears!

Και πόσο χρηστικό! Θεωρητικά, έμαθα να επισκευάζω και να αλλάζω λάστιχο.

Θα σκεφτόμουν, μάλιστα, να καταργήσω την οδική βοήθεια αν κατάφερνα την σύνευνο να διαβάσει το διήγημα.

Πέραν των εξαντλητικών τεχνικών περιγραφών, μου άρεσε το κλίμα του αφηγήματος στο γνωστό ύφος του αγαπημένου

Terry Bisson, με την αίσθηση της τόσο φυσικής πρόσληψης του ανοίκειου και την αδιόρατη χιουμοριστική διάθεση.

Η επίμονη και σκληροτράχηλη γιαγιά εκπροσωπεί τις αντίστοιχες εμβληματικές μορφές της άγριας δύσης,

Μασάει ταμπάκο και τρώει neeberries. Ταυτίζεται με το πηγαίο,

το φυσικό, το άγριο (wild) και πηγαίνει να πεθάνει με τις αρκούδες ως μέλoς της κοινωνίας τους.

 

Το ανάγνωσμα μου άφησε θετική αίσθηση, αλλά μου φαίνεται περίεργο που σάρωσε τα βραβεία.

Εκτός αν είσαι αρκούδα....

 

 

Πληκτρολογώ από το πάτωμα όπου βρέθηκα από τα πολλά γέλια !

Μέχρι την τελευταία πρόταση κρατιόμουνα στην καρέκλα ,αλλά με το που την διάβασα κατέρρευσα...

Άλλαξα άρδην άποψη γιά το διήγημα :

Μόνο και μόνο γιά την δυνατότητα που μας έδωσε να διαβάσουμε αυτήν την (τύπου Robert Sheckley)

ανάλυση, άξιζε και με το παραπάνω την θέση του στην λίστα !

Edited February 25, 2015 by Old man & SiFi

[Old man & SiFi]

Ένας "προφήτης" μα τι "προφήτης" – Μέρος 1^ον

 

32. A saucer of loneliness (1953)  - Theodore Sturgeon.

 

Γράφοντας γιά το “Βears Discover Fire” ανέφερα τον Sturgeon σε αυτούς που “Αμερικανογράφουν”.

Και μας το αποδεικνύει περίτρανα με “A saucer of loneliness “ (όχι γιά πρώτη και σίγουρα ούτε γιά

τελευταία φορά) !

O hombre το περιγράφει σαν Άρλεκιν και συμφωνώ γενικά με όλα όσα του καταλογίζει.

Την μοναξιά την έχουν δώσει καλύτερα άλλοι, το ΕΦ στοιχείο δεν είναι απαραίτητο γιά την πλοκή, απλώς το κοτσάρουμε –κάπως άτσαλα- εκεί (αντί να βρούμε άλλους πιο ρεαλιστικούς λόγους γιά την αποξένωση της

ηρωίδας) γιά να του δώσουμε την αίγλη (?!) της ΕΦ.

Πιό “Αμερικανιά” (και “Αρλεκινιά” φυσικά) από το πασπαλισμένο με ρόζ ζάχαρη τέλος του δεν μπορώ να

φανταστώ.

 

Νομίζω ότι έχει ωριμάσει η στιγμή που εκτός από τα καθιερωμένα λουλουδάκια να δίνουμε και φτυαράκια (γιά το θάψιμο...). Σεβόμενος των καλών ιστοριών που μας έχει δώσει ο Sturgeon (δεν λέω “πρότερο έντιμο βίο” γιατί έχει ξαναστραβοπατήσει...), ένα λουλουδάτο φτυαράκι νομίζω ότι ότι αρκεί.

 

 

 

Ένας "προφήτης" μα τι "προφήτης" – Μέρος 2^ον

 

44. “A Pail of Air” (1951) -  Fritz Leiber

Έγραψα γιά το “Catch that Zeppelin!”  : «o Fritz Leiber έχει γράψει 5-6 καλύτερα από αυτό» και να ένα από αυτά, αν και όχι το καλύτερο ! Καλή γραφή, θαυμάσια ατμόσφαιρα, και αληθινοί χαρακτήρες, σε ένα πρωτότυπο και αληθοφανές (τουλάχιστον γιά την εποχή του) διήγημα.

Edited February 25, 2015 by Old man & SiFi
Εισαγωγή φωτογραφίας

[Old man & SiFi]

Και να που σας έφτασα και τέρμα η "επέλαση"...

Τελευταίο αναδρομικό πόστ (Χρωστάω 2 της Fowler, αλλά ακόμα δεν έχει έρθει το βιβλίο. Τα

υπόλοιπα δεν τα έχω και δεν σκοπεύω να τα αποκτήσω-τουλάχιστον προς το παρόν…). Μετά από

αυτό μόνο καινούργια !

1. Connie Willis - Even the Queen (1992)

(Απαραίτητη) Εισαγωγή : Προτιμώ να γνωρίζω συγγραφείς από συλλογές διηγημάτων όπου και

μπορώ να δώ την ποικιλία των θεμάτων που τους απασχολούν και το πως γράφουν γενικά.

Η συλλογή της Willis “The winds of marble arch and other stories”(23 διηγήματα–τα 7 βραβευμένα !)

με άφησε παντελώς αδιάφορο. Έτσι δεν συνέχισα με άλλα έργα της. (Σημειώστε επίσης ότι δεν με

συγκινούν οι ιστορίες στο παρελθόν και ακόμα χειρότερα αν είναι στο Βυζάντιο ή στον Μεσαίωνα –

οπότε ξεχάστε το Doomsday...)

 

Ξαναδιαβάζοντας το “Even the queen” κατάλαβα γιατί έπαθα οξεία βαρεμάρα :

Οι υστερικοί, υπερβολικοί, και εξωφρενικοί χαρακτήρες της μοιάζουν βγαλμένοι από Αμερικάνικη

σαπουνόπερα της πλάκας και μπορεί να αρέσουν σε όσους έχουν την άποψη ότι ο μέσος

Αμερικανός είναι αυτός που βλέπουμε στα σήριαλ. (Επ’ αυτού δεν έχω προσωπική άποψη αλλά

πολύ αμφιβάλω...). Θα το δικαιολογούσα αν αυτό έβγαζε κάποιο γέλιο, αλλά εκτός από μερικές

κρυάδες (Αμερικάνικο "χιούμορ" το λένε?) δεν βρήκα δικαιολογία γιά τις υπερβολές που είναι

απλωμένες σε ΟΛΟ το κείμενο. Ο μόνος χαρακτήρας που φαίνεται “ανθρώπινος” είναι ο μοναδικός

άνδρας που υπάρχει  (και ο μόνος άσχετος με την οικογένεια !) μέσα σε ένα τσούρμο από γυναίκες

που είναι ΟΛΕΣ συγγενείς μεταξύ τους άμεσα ή έμμεσα). Για το εύρημα της υπόθεσης δεν είμαι σε

θέση –λόγω φύλου-  να μιλήσω (ας το αναλάβουν αυτό οι γυναίκες...), αλλά βρε παιδιά ήμαρτον !

Υπερβολικά συντηρητικές απόψεις, πολύ “Πατρίς - Θρησκεία – Οικογένεια” , το διαφορετικό είναι

“μη κακά- τζίζ !” και στο τέλος όλα μέλι – γάλα και όπως ορίζουν οι κανόνες. Ανοίγεις το βιβλίο και σού ‘ρχεται μιά μούχλα άλλο πράγμα....Οπότε, ειδικά γιά την Willis τα φτυαράκια δεν φτάνουν γιά το

απαραίτητο θάψιμο, οπότε :

 

Edited February 25, 2015 by Old man & SiFi

[nikosal]

 

 

Ursula K. Le Guin (γεν. 1929), «The Day Before the Revolution» (1974)

 

Πολύ γλυκό. Ίσως λίγο κουραστικό λόγω έκτασης, αλλά πολύ γλυκό και ανθρώπινο. Αληθινή, αυθεντική Λε Γκεν. Παράπονο, το ότι θα ήθελα περισσότερα περί της αναρχικής ιδεολογίας και της επανάστασης που πρεσβεύει ο Όντο.

 

 

Θα συμφωνήσω. Με την επισήμανση, επιπλέον, ότι μάλλον θα το βρήκαν αδιάφορο όσοι δεν έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα. Είναι έτσι;

 

 

:rose:

[nikosal]

Διήγημα 44/79

 

Ken Liu (γεν. 1976), «The Paper Menagerie» (2011)

 

Ο Liu γεννήθηκε στην Κίνα, αλλά από 11 ετών ζει στις ΗΠΑ, αρχικά στην Καλιφόρνια, και αργότερα στο Κονέκτικατ. Έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία και νομική. Έχει δύο κόρες και χόμπι να συλλέγει και να επισκευάζει... γραφομηχανές. Μου θύμισε την πρώτη μου γραφομηχανή που είχα αγοράσει στα Ιωάννινα (χειμώνα 1984/1985), αν θυμάμαι καλά 400 δρχ. σε τέσσερις μηνιαίες δόσεις των 100 δρχ. Για τους Γιαννιώτες (δηλ. Όμπρε...) την είχα πάρει από ένα μαγαζί που πουλούσε μόνο γραφομηχανές (μα το θεό, υπήρχε τέτοιο!) στην Παπαδοπούλου, λίγα μέτρα πάνω από το Καμπέρειο! Πάνω της έμαθα τυφλό χάρη στη φίλη μου την Ντίνα από την Ξάνθη και έκτοτε γράφω περίπου 450 χαρακτήρες το λεπτό. Με αυτήν έχω γράψει το πρώτο μου εφ διήγημα που δημοσιεύθηκε, προκηρύξεις ως και ερωτικές επιστολές! Αχ... Τι σχέση έχουν τώρα οι αναμνήσεις μου από τα φοιτητικά μου χρόνια -θα πείτε- με το διήγημα... Τη δε γραφομηχανή την έχω χαρίσει στην αδελφή μου και δυστυχώς... δουλεύει ακόμα. Όταν χαλάσει, ξέρω. Ken Liu. Αμφιβάλλω να έχει μείνει κανείς στην Ελλάδα που να τις επισκευάζει.

 

 

Ο Ken Liu χαμογελαστός και συμπαθητικός. 

 

 

Το «The Paper Menagerie» που διαβάζουμε έχει δημοσιευθεί στα Φανταστικά Χρονικά τ. 19 (μτφ. Ηφ. Χριστόπουλου) και ένας γνωστός ερημίτης του φόρουμ, που όμως δεν μας κάνει την τιμή να διαβάζει τα διηγήματα μαζί μας, έχει γράψει: «Πρωί Παρασκευής, Αγίου Βαλεντίνου, με καφεδάκι και Φανταστικά Χρονικά για παρέα, κάνω το σφάλμα να διαβάσω το διήγημα Το Χάρτινο Τσίρκο. Είναι ένα αξέχαστο, έξοχο διαμάντι, έγινα όμως κομ-μά-τια». Χμ... Μήπως εμείς τη γλιτώσουμε; Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο The Magazine of Fantasy & Science Fiction στο τεύχος του Μαρτίου - Απριλίου 2011 και σάρωσε Nebula και Hugo το 2011/2012.

 

 

To διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως την Κυριακή 8 Μαρτίου 2015. Βάζω κατ' εξαίρεση λίγες μέρες, καθώς βλέπω ότι είναι μάλλον διαβασμένο. Για διευκόλυνση, θα το βρείτε στο πρωτότυπο εδώ.

[mman]

 

Χμ... Μήπως εμείς τη γλιτώσουμε; 

 

 

Ευτυχώς, όχι. Είναι πολύ καλό διήγημα, πάρα πολύ πάνω από τον μέσο όρο αυτής της λίστας, επάξιο δείγμα του 21ου αιώνα.

[wordsmith]

Το «The Paper Menagerie» που διαβάζουμε έχει δημοσιευθεί στα Φανταστικά Χρονικά τ. 19 (μτφ. Ηφ. Χριστόπουλου) και ένας γνωστός ερημίτης του φόρουμ, που όμως δεν μας κάνει την τιμή να διαβάζει τα διηγήματα μαζί μας, έχει γράψει: «Πρωί Παρασκευής, Αγίου Βαλεντίνου, με καφεδάκι και Φανταστικά Χρονικά για παρέα, κάνω το σφάλμα να διαβάσω το διήγημα Το Χάρτινο Τσίρκο. Είναι ένα αξέχαστο, έξοχο διαμάντι, έγινα όμως κομ-μά-τια». Χμ... Μήπως εμείς τη γλιτώσουμε;

 

Όχι, είναι πολύ ωραίο και συγκινητικό, ακόμα και αν δεν έχεις την οπτική γωνία ρομαντικού.

[nikosal]

«(...) έγινα όμως κομ-μά-τια». Χμ... Μήπως εμείς τη γλιτώσουμε;

 

 

Εννοούσα βέβαια, μήπως εμείς δεν γίνουμε κομμάτια. Σε αυτό μου απαντάτε και οι δύο;

[Old man & SiFi]

Διήγημα 44/79 Ken Liu The Paper Menagerie (2011)

 

Το έχω ξαναπεί ότι η fantasy δεν με συγκινεί (μα καθόλου...).

Όμως όταν διαβάζω ένα συγκινητικό και τρυφερό διήγημα σαν κι αυτό,

με ανθρώπινους χαρακτήρες και μιά περιρρέουσα  αθωότητα, δεν δίνω

σημασία στα fantasy στοιχεία και αφήνομαι στην απόλαυσή του.

‘Οπως κάνω και με αρκετά διηγήματα του Ray Bradbury τον οποίο

(πανάξια) μου θυμίζει εδώ ο Ken Liu με τον τρόπο που προσεγγίζει το θέμα του.

 

Υ.Γ. Εγώ πάντως προσπαθώ ακόμα να τα μαζέψω (τα κομμάτια μου...)