wordsmith Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 «(...) έγινα όμως κομ-μά-τια». Χμ... Μήπως εμείς τη γλιτώσουμε; Εννοούσα βέβαια, μήπως εμείς δεν γίνουμε κομμάτια. Σε αυτό μου απαντάτε και οι δύο; Θα σου απαντήσω αν μου πεις ποιος είνα αυτός ο ερημίτης που το σχολίασε έτσι. Γιατί κοίταξα στο τόπικ των ΦΧ και δε βρήκα σχόλιο αυτού που νόμιζα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 4, 2015 Author Share Posted March 4, 2015 Μα είναι εκεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 4, 2015 Share Posted March 4, 2015 Μα είναι εκεί. Αααα, πήγα κατευθείαν στο τελευταίο σχόλιο, που λέει "τώρα το έλαβα" και δεν πρόσεξα τα προηγούμενα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 9, 2015 Share Posted March 9, 2015 Ursula K. Le Guin, «The Day Before the Revolution» Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί από τον Αναρχικό των Δύο Κόσμων πολλά χρόνια πριν. Μάλιστα, η μορφή της συγγραφέως στο μυαλό μου, (φωτό δεν είχα δει), ήταν το ανάλογο της Τζέην Φόντα στην πρώιμη ωριμότητά της. Άλλοι καιροί (εποχή ρομαντικής αισιοδοξίας), άλλα ήθη. Διαβάζοντας τώρα το διήγημα είμαι σίγουρος θα διάβαζα ξανά και το μυθιστόρημα με άλλη διάθεση και οπτική. Όπως και να έχει δυσκολεύομαι να γράψω οτιδήποτε αρνητικό για έργο της γιαγιάς όλων μας, Λε Γκαιν. Θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις κλειδιά του mman, οι οποίες με εκφράζουν απόλυτα και τα δικά μου αισθήματα για το παρόν αφήγημα: κάποια κούραση αλλά και τυπική γλυκύτητα (απορρέουσα από τον διάχυτο ανθρωπισμό) της Ούρσουλας με πνεύμα Ουρσουλίνας! Ένα αξιοπρεπές μπουκέτο...! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 9, 2015 Author Share Posted March 9, 2015 (edited) Μέρος Β': Διήγημα 45/79 Γιατί «Μέρος Β'»; Με το σημερινό διήγημα περνάμε στο «άνω» μισό της λίστας*, αφού το «Air raid» είναι 25ο στα 50 του 20ου αιώνα (ενώ επίσης το πρώτο του 21ου που θα συναντήσουμε θα είναι το 10ο στα 20). Συνεπώς οι φωνές που ακούτε είναι του mman και του hombre: «επιτέλους! πάμε στο καλύτερο μισό της λίστας! Τέλος οι απογοητεύσεις!» Εγώ θα είμαι πιο συγκρατημένος. John Varley (γεν. 1947), «Air raid» (1977) O John Varley γεννήθηκε στο Τέξας και φρόντισε να μείνει όσο πιο μακριά από αυτό γινόταν στη ζωή του: Διάλεξε ένα μακρινό πανεπιστήμιο το οποίο παράτησε για να ζήσει στην Καλιφόρνια, την εποχή των κινημάτων. Βρέθηκε στο Γούντστοκ... από τύχη (έμεινε από βενζίνη εκεί κοντά) και μοίρασε την κατοικία του ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις της δυτικής όχθης και τη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε να γράφει επαγγελματικά το 1973. Έχει ήδη γράψει περισσότερα από δέκα μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα, ενώ συμπεριλήφθηκε αρκετές φορές στη short list βραβείων και κέρδισε κάποια από αυτά. Η προσωπική του ιστοσελίδα εδώ, αποσπάσματα από μια συνέντευξη (δεκαετίας) στο Λόκους εδώ. To Air Raid μπορείτε να το διαβάσετε ελεύθερα εδώ. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's και μάλιστα σε ποιο τεύχος; Το πρώτο πρώτο, με το ιστορικό εξώφυλλο: Τιμή να σε έχει διαλέξει ο Ισαάκ για το πρώτο τεύχος; Δείτε στο εξώφυλλο τους υπόλοιπους συγγραφείς. Το διήγημα έγινε αργότερα μυθιστόρημα από τον ίδιο το συγγραφέα αλλά και ταινία (ο V. έγραψε το σενάριο) με τίτλο Millenium. Την έχει δει κανείς; Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Air raid» ως την Τετάρτη 18 Μαρτίου. *Μην σας μπερδεύει το 45/79: Είναι γιατί έχουν στο μεταξύ προστεθεί τα βραβευμένα διηγήματα από το καλοκαιρινό ιντερλούδιο του 2014 (και θα υπάρξει και του 2015!) Edited March 9, 2015 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 10, 2015 Share Posted March 10, 2015 45/79 John Varley - «Air raid» (1977) Πολύ καλό διήγημα, με καταπληκτική ατμόσφαιρα, και ρυθμό. Πολύ μου άρεσε το πώς το "καλό" και το "κακό" μπλέκονται χωρίς κανείς να μπορεί να τα ξεχωρίσει. Άξιο ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 12, 2015 Author Share Posted March 12, 2015 Ken Liu, «The Paper Menagerie» Καλό διήγημα, πράγματι. Συναισθηματικά σε τσιμπάει, σε ταρακουνά. Χάρηκα που το διάβασα, χάρηκα που το έγραψε σε ξένη γλώσσα (ασφαλώς αγγλικά το έγραψε, ε;) ένας μετανάστης. Μπήκα στη θέση του, αναλογίστηκα τη μητέρα του. Θα τα πάρει και από μένα τα τέσσερα τριαντάφυλλα (νομίζω ότι όλοι τέσσερα ή πέντε του βάλατε, κατ' αναλογία βέβαια) αλλά θα προσθέσω ότι η αποκορύφωση είναι (γνώμη μου...) βεβιασμένη, υπερβολικά περιγραφική, ή έστω περισσότερο από όσο θα ήθελα (στο γράμμα της μαμάς αναφέρομαι). Είναι μια προσέγγιση που (το λέω σε εισαγωγικά) εκβιάζει το συναίσθημα. Νομίζω ότι αν ένας άλλος συγγραφέας έβγαζε το ίδιο συναίσθημα με μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση θα με κέρδιζε περισσότερο. :rose: :rose: 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 13, 2015 Share Posted March 13, 2015 John Varley - «Air raid» (1977) Πραγματικά πολύ καλό. Ιδέα, δράση, αναπάντεχες εξελίξεις, αγωνία και βαθύτερο μήνυμα. Μαυρίλα βέβαια στο τέλος, αλλά καλό, δυνατό τέλος. Και δεν δείχνει την ηλικία του. Έχω μερικές αντιρρήσεις για την αληθοφάνεια (π.χ. το πώς διατηρούν τα σώματά τους, τα μέλη που τους πέφτουν μου θύμισαν μια πολύ μέτρια κωμωδία του Χόλλυγουντ) αλλά συγχωρούνται εύκολα. Χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια διηγήματα σ' αυτή τη λίστα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 13, 2015 Author Share Posted March 13, 2015 Έρχονται. Έρχονται. Μην χάσετε με τίποτα τα επόμενα διηγήματα. (κλασικός τύπος που πουλάει το προϊόν του χωρίς επιχειρήματα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 16, 2015 Share Posted March 16, 2015 Ken Liu, «The Paper Menagerie» Τελικά οι Κινεζο-αμερικανοί - Ted Chiang, Ken Liu, Mary Lee (δεύτερη ξαδέρφη του Μπρους Λη) κ.λπ. - είναι το μέλλον της ΕΦ. Χρειάζονται μερικά φρέσκα γονίδια και ο συγχρωτισμός με ένα διαφορετικό συλλογικό ασυνείδητο για την ανανέωση του φανταστικού χώρου, ως αντιπαραβολή στο ύφος της "αμερικανιάς" που έχει εφιλοχωρήσει στο χώρο, ανεξαρτήτου χώρας προέλευσης. Θυμάμαι τα έντονα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ανάγνωση πριν 3 περίπου χρόνια όσο και η πρόσφατη ανάγνωση σε μετάφραση. Η δε Ε.Μ., έγκυρη παρουσία στη λογοτεχνία του φανταστικού, στην οποία σύστησα να το διαβάσει, πλάνταξε (ευεργετικώς) στο κλάμα, άμα τη αναγνώσει. Μένω λοιπόν στο αίσθημα και θα αφήσω κατά μέρος την επισήμανση επουσιωδών ατελειών της γραφής. Με τι καρδιά, με τι πνοή να το διαβάσω πάλι... χαλάλι τα αισθήματα, για 4 - 5 άνθη... (4,5) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 16, 2015 Author Share Posted March 16, 2015 Ε.Μ.; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 18, 2015 Author Share Posted March 18, 2015 Διήγημα 46/79 Ray Bradbury, «The Veldt» (1950) Για το συγγραφέα έχουμε μιλήσει ξανά. Το διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά σε εφημερίδα (πρωτιά αυτό για τη λίστα μας!), και συγκεκριμένα στην The Saturday Evening Post, στις 23 Σεπτεμβρίου 1950 με τίτλο «The World the Children Made» πριν συμπεριληφθεί στον Εικονογραφημένο άνθρωπο (1951). Παρατίθεται η (εξαιρετική) παρουσίαση του διηγήματος στην εφημερίδα, με την εικονογράφησή της. Τι καιροί, ε; Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «The Veldt» ως την Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 20, 2015 Share Posted March 20, 2015 (edited) John Varley, «Air raid» Είχα δει την ταινία Millenium, που είχε κυκλοφορήσει το 1989, (εγώ την είδα λίγο αργότερα), βασισμένη στην ιστορία του Varley. Τη θυμήθηκα αφού είχα διαβάσει το διήγημα. Έπαιζε, μάλιστα, και η Cheryl Ladd. Τι αγγελική μορφή! (Αγγέλος του Τσάρλυ γαρ). Η ταινία μου είχε προκαλέσει την ίδια πολύ θετική αίσθηση με το αφήγημα. (Βέβαια, εκείνη την εποχή ήμουν λιγότερο γκρινιάρης ή καλύτερα, τώρα είμαι περισσότερο ρεαλιστής). Όσον αφορά την ιστορία: «επιτέλους! πάμε στο καλύτερο μισό της λίστας! Τέλος οι απογοητεύσεις!» Ήταν καιρός να δούμε και κάτι από τον σκληρό πυρήνα της ΕΦ. Καταιγιστικός ο ρυθμός· ήταν τότε που άρχισε η στροφή επικράτησης της εικόνας, όταν οι συγγραφείς άρχισαν να γράφουν λες και έδιναν οδηγίες στον σκηνοθέτη, γράφοντας άθελά τους κινηματογραφικά σενάρια και όχι γραπτά αφηγήματα. Δεν λείπουν στο παρόν και λογοτεχνικές αρετές: όπως οι -έστω σύντομοι- ειρωνικοί και γεμάτοι παράπονο εσωτερικοί μονόλογοι, μια διάχυτη τρυφερότητα που υφίσταται αντικατοπτρικά στην εξωφρενική παραγματικότητα που επαιτεί εξίσου εξωφρενική βίαιη δράση. Και είναι και ο σκοπός, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση αγιάζει τα μέσα. Ο σκοπός εμφανίζεται ως η αναζήτηση μιας ουτοπικής ενοραματικής πραγματικότητας επιβίωσης ττου ανθρώπου ως είδος και είναι πιθανόν να επιτευχθεί με μέσο την ασύληπτη τεχνολογία της μελλοντικής εποχής αναφοράς της παρούσας ιστορίας. Δε θα μετρήσω άνθη, πάντως κατά την ταπεινή έγκυρή μου γνώμη, είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες μέχρι τούδε! Edited March 20, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 20, 2015 Share Posted March 20, 2015 46/79 - Ray Bradbury, «The Veldt» (1950) Γιά τον Ray Bradbury τα έχουμε ξαναπεί. Γιά την παιδικη τρυφερότητα/αθωότητα αλλά και γιά την -επίσης παιδική- σκληρότητα που μας έχει συνηθίσει να έχουν τον πρώτο λόγο σε πολλά έργα του. Εδώ έχουμε μιά επίδειξη της σκληρότητας, αλλά αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα εδώ έχουμε και μιά "προφητεία" : Το πως η εξάρτηση από την τεχνολογία μπορεί να κάνει αθώες και τρυφερές ψυχές σκληρές και απάνθρωπες. Kαι όλα αυτά πολύ πρίν από τα computers, το internet, τα κινητά και όλα τα σημερινά gadgets. Δεν είναι τυχαίο που αυτό μαζί με το "Rocket man" είναι τα δύο διηγήματα που σε παλαιότερη (δεύτερη) ανάγνωση του "Illustrated man" τα θυμόμουνα πολύ καλά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 21, 2015 Share Posted March 21, 2015 (edited) Ληξιπρόθεσμα ! 3/71 «What I Didn't See» (2002) της Karen Joy Fowler. 7/71 «The Pelican Bar» (2009) της Karen Joy Fowler. Αφού διάβασα την συλλογή της What I Didn't See and other stories, να ξοφλήσω με τα χρωστούμενα. Από αυτά που γράψατε για αυτά τα δύο να συμφωνήσω ότι η κατάταξή τους δεν είναι ΕΦ, αλλά αυτό δεν είναι δα και κανένας απαράβατος κανόνας των βραβείων… Να συμφωνήσω επίσης με όσους ανέφεραν ότι η κυρία γράφει καταπληκτικά (ή σχεδόν). Να προσθέσω ότι στα κείμενά της υποβόσκει κάτι τρομακτικό και αόριστο που βγαίνει από την γραφή και όχι με περιγραφή. Προσωπικά μου έφερε στο νού Κάφκα και Πόε που σε πολλούς ΕΦ φανς αρέσουν πολύ. Φυσικά αυτή άποψή μου βασίζεται στο διάβασμα όλου του βιβλίου και όχι μόνον των αυτών δύο. Το “Pelican Bar” είναι από τα καλύτερα του βιβλίου (χωρίς να είναι το καλύτερο όμως) ενώ το “What I didn’t see” από τα μέτρια. Edited March 21, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 23, 2015 Share Posted March 23, 2015 Ray Bradbury, «The Veldt» (1950) Καλή ιδέα και ακόμα καλύτερο το μήνυμα που περνάει. Από κει και πέρα όμως, η εκτέλεση δείχνει την ηλικία του διηγήματος. Βιαστικές αντιδράσεις, όχι πάντα αληθοφανείς, αφού οι πραγματικοί άνθρωποι σπάνια παίρνουν τόσο εύκολα τόσο σημαντικές αποφάσεις, στερεότυπα φύλου (αυτό που έχει πεθυμήσει η γυναίκα είναι το... σκούπισμα -έλεος!) και άλλα, όπως ότι τα παιδιά για να γίνουν σωστοί άνθρωποι χρειάζονται και λίγο ξύλο. Μάλλον αναμενόμενο το τέλος, αλλά καλή η προοικονομία του (τα παιδιά το πρόβαραν ξανά και ξανά). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 28, 2015 Author Share Posted March 28, 2015 (edited) Διήγημα 47/79 Alastair Reynolds, «Zima Blue» Πρώτη φορά που συναντάμε τον Alastair Reynolds στη λίστα, αρκετά γνωστό Βρετανό (Ουαλό για την ακρίβεια) συγγραφέα και πρώην αστρονόμο στο European Space Research and Technology Centre: Από εκεί και η ειδικότητά του στη Space Opera, την οποία γράφει αρκετά ρεαλιστικά (κρίνω από μυθιστόρημά του που διαβάζω -πολύ αργά είναι αλήθεια- αυτό τον καιρό). Ζει στο Κάρντιφ, έχει σπουδάσει φυσική και αστρονομία και έχει PhD. Γεννημένος το 1966, δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα το 1989 ενώ από το 2004 ζει αποκλειστικά από τη συγγραφή εφ. Πιο γνωστή σειρά του, από πέντε βιβλία για την ώρα, είναι η Revelation Space (2001-2007). Το διήγημα που διαβάζουμε (ως την Κυριακή 5 Απριλίου) και σχολιάζουμε, δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Postscripts (τεύχος 4, 2005) και ακολούθως στην ομώνυμη συλλογή το 2006. Έρχονται: Τον Απρίλιο, διαβάζουμε Jerome Bixby που ξέρω ότι είναι αγαπημένος πολλών εδώ (λόγω The man from Earth, όπως επίσης original ST και Twilight Zone), Samuel Delany (το κλασικό Aye, and Gomorrah) και ένα δεύτερο διήγημα της Kij Johnson. Edited March 28, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 28, 2015 Share Posted March 28, 2015 Καλησπέρα, Το βρίσκουμε κάπου αυτό ? (δεν το έχω...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 28, 2015 Author Share Posted March 28, 2015 Θα σε... βοηθήσω αύριο γιατί είμαι εκτός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 29, 2015 Author Share Posted March 29, 2015 Πάρε pm. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 2, 2015 Share Posted April 2, 2015 Alastair Reynolds, «Zima Blue» Ωραίο. Προσεκτικά στημένο και με συναίσθημα που δεν εκβιάζεται αλλά απορρέει αβίαστα. Κάπως προβλέψιμο τέλος, αλλά δεν πειράζει γιατί προφανώς δεν ποντάρει στην έκπληξη. Και ενδιαφέρονται, αν και γνωστά, όλα αυτά τα περί μνήμης. (Tiessa alert! :-) ) Από τα καλά της λίστας, σίγουρα πολύ καλύτερο από τον μέσο όρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 2, 2015 Share Posted April 2, 2015 Ray Bradbury, «The Veldt» Τελικά, τα (εικονικά) λιοντάρια δεν χορταίνουν ποτέ! Και είναι και εκλεκτικά. Δεν τρώνε τις ανθυγιεινές τροφές που αναφέρονται στο κείμενο (κέτσαπ - παγωτό). Σκέφτομαι το αντίκτυπο που θα είχε σε ένα ελληνόπουλο του 1950 η αναφορά ότι τα καλομαθημένα παιδιά του διηγήματος γύρισαν στο σπίτι "σκασμένα" από παγωτό φράουλα! Το αφήγημα, αν και εμφανώς παλαιομένο (αυτό είναι το πρόβλημα με τα έργα ΕΦ: είναι ευαίσθητα στο χρόνο), διαθέτει ενδιαφέρουσα σύλληψη και η εκτέλεση είναι αναμενόμενη και σύμφωνη με το ιδιόρυθμο - αγαπημένο ύφος του Ray Bradbury. Υπάρχει διάχυτος ο ρομαντισμός για μια θετική ουτοπία και μια αυτάρκη υπερκαταναλωτική κοινωνία του μέλλοντος. (Και τι απογοήτευση! Αυτό το μέλλον θα έπρεπε να βιώνουμε σήμερα). Οι εξωτικές συσκευές είναι κοινότατες και κάνουν όλες (ή, υποθέτουμε, σχεδόν όλες) τις δουλειές. Υπάρχουν βέβαια και κάποια προβληματάκια...: η βαρεμάρα και τα κακομαθημένα παιδάκια. Τα προβληματάκια γίνονται σοβαρότατερα όταν τα διαβολάκια έχουν την ικανοτητα μέσω μια ακατανόητης - μαγικής διαδιακασίας να προβάλλουν αλλά και να υλοποιούν την ψυχική τους κατάσταση. Και ναι, αφεθήκαμε να μαντέψουμε το αποτέλεσμα.... Συμφωνώ με τον mman για τα στερεότυπα και τους κοινωνικούς ρόλους των φύλων, τα οποία κρίνουμε με επιείκεια λόγω ηλικίας του έργου. Η περιγραφόμενη οικογένεια (προτού το κάπως ασυνήθιστο φινάλε), έπρεπε να αποτελεί την αντίστοιχη προβολή του αμερικανικού ονείρου της εποχής. Μερικά άνθη (τιμής ένεκεν λόγω Ray). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 4, 2015 Share Posted April 4, 2015 47/79 Alastair Reynolds - Zima Blue. Πρώτα τα κακά "νέα" : Συνηθισμένη και προβλέψιμη υπόθεση, χωρίς να (μου) δίνει συναισθηματικά ερεθίσματα ή χώρο γιά προβληματισμούς. Στα καλά τώρα : Καλογραμμένο, ευχάριστο και εύκολο στην ανάγνωση. Σίγουρα η περιγραφή του πως λειτουργεί η μνήμη είναι το πιό δυνατό σημείο του. Γενικά, ένα συμπαθητικό διήγημα πάνω από το μέτριο αλλά όχι και πραγματικά καλό. Σίγουρα από τα καλά της λίστας (η οποία όμως, όπως έχει ειπωθεί από πολλούς) περιέχει και πολλά μετριότατα διηγήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 7, 2015 Author Share Posted April 7, 2015 Sorry παιδιά για την καθυστέρηση αλλά είμαι εκτός... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 10, 2015 Share Posted April 10, 2015 Alastair Reynolds - Zima Blue Μου άρεσε! Μου αρέσει γενικώς και ο Reynolds. Δεν είναι ένας μάστορας των λέξεων και της γλώσσας, αλλά έχει πρωτότυπες ιδέες, καλά εκτελεσμένες. Μου αρέσουν και τα θέματα που αφορούν την τέχνη. Γοητευτικό και το θέμα που εξετάζεται, δηλαδή αν μια τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να παράγει τέχνη. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω με την απάντηση του συγγραφέα (που είναι καταφανώς καταφατική). Δεν είμαι σίγουρος αν καλά συγκροτημένα τεχνητά νευρωνικά δίκτυα είναι ικανά για αληθινή καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να προσπαθήσουν. Ίσως το νευρικό - νευρολογικό τμήμα να αρκεί για παραγωγή επιβλητικής τέχνης, όμως, όσον αφορά την πραγματική τέχνη να χρειάζονται ψυχικά σκότη, ερέβη και τρόμος που θα μπορούσαν να μετασχηματιστούν σε "ρυθμό" και ακαριαία αισθητική ανταπόκριση του θεατή. Εκτός από λελογισμένες δόσεις μνήμης και λήθης που μπορεί να προσφέρει ένα εμπλουτισμένο εμφύτευμα, χρειάζεται ψυχή, η οποία άλλοτε θα εξορκίζει και θα απωθεί στα μύχια βάθη της και άλλοτε θα στείνει εμπρός σου τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας που κρύβει μέσα της. Και αυτή είναι ενόρμηση γα αλήθεια και τέχνη. Μια τεχνητή οντότητα δεν δύναται να σκέφτεται με την καρδιά και να αισθάνεται με το μυαλό, ωστόσο μπορεί να διαθέτει κάποιες εξαιρετικά συναρπαστικές δυνατότητες: νέα αισθητήρια πέραν της ανθρώπινης φύσης που ξεπερνούν τη δραστική λιτότητα αυτής. Ευκαιρία να βλέπει τον κόσμο δραματικά αλλιώς και να είναι ικανή να μετασχηματίσει αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθητήρες και να εκφράσει την εκδοχή της με ήχους, χρώμα, λέξεις, κίνηση ή άλλο τρόπο. Απάντηση στο θέμα που θίγουμε δεν υπάρχει και οι όποιες βεβαιότητες είναι επίπλαστες. Έτσι κι αλλιώς -κατά τον Ερνστ Γκόμπριχ- αυτό που ονομάζουμε τέχνη δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο καλλιτέχνες (και θεατές). Ένα μπουκέτο Water Lilies and other flowers (αλά Κλωντ Μονέ) για την παρούσα ιστορία. Υ.Γ.: Σημειώνουμε ότι η εφημερίδα που συνεργαζόταν η Carrie Clay είχε όνομα: Martian Chronicles! Τυχαίο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.