nikosal Posted May 17, 2014 Author Share Posted May 17, 2014 ένα καλογραμμένο urban fantasy με μια συμπαθητική αλλά χρησιμοποιημένη ιδέα Καλογραμμένο και συμπαθητικό το διήγημα του Gaiman (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο) Το ίδιο ακριβώς γράψαμε mman... Άρα, εγώ τουλάχιστον δεν... σε βαράω. Απάντηση στο ερώτημά σου δεν έχω. Όπως συνέβη και προηγουμένως, ορισμένα διηγήματα της λίστας δεν μας φαίνονται τα καλύτερα κλπ. Άλλα τα κριτήρια των αναγνωστών του locus (άλλη κουλτούρα, άλλες εμπειρίες...) ή αυτά είχαν πρόχειρα στο μυαλό τους; Ποιος ξέρει; Απλά, καθώς ανεβαίνουμε στους αριθμούς, είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσουμε καλά πράγματα. Για αυτό εξάλλου πρόσθεσα και τα nebula... Και για αυτό μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα. Θα ήμουν διατεθειμένος να ανεβάσουμε τον αριθμό στα 100 (ε, ναι, ας κρατήσει τρία χρόνια η ανάγνωση) με διηγήματα που εσείς θέλετε να προτείνετε. Ένα ο καθένας, τι λέτε; Ορίστε, πάμε: Κάθε μέλος που συμμετέχει στο παρόν τόπικ με τακτικές αναγνώσεις - σχολιασμούς, έχει δικαίωμα να προτείνει ένα διήγημα για ανάγνωση, ώστε να μπει εμβόλιμο στη λίστα. Κριτήριο: Δεν το θεωρεί απλά καλό - το προτείνει ως «κορυφαίο». Πότε το προτείνει; Οποτεδήποτε, όσο διαρκεί το τόπικ. Πώς το προτείνει; Με ένα πι-μι σε μένα. Και για να έχει και λίγο σασπένς, το όνομα του μέλους θα ανακοινώνεται μετά το σχολιασμό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 20, 2014 Share Posted May 20, 2014 (edited) Learning to be me Διαβάζοντας το αφήγημα θυμήθηκα συνειρμικά τις ιστορίες «Ελπίζω να φτάσω σύντομα» του Φ. Ντικ και το «They’re made out of meat» του Terry Bison, το οποίο μας υπενθύμισε ο φίλος kgeo και μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.terrybisson.com/page6/page6.html Έχουμε μια ενδιαφέρουσα ιστορία ΕΦ, αλλά με στοιχεία fantasy. Η πλοκή εξελίσσεται σε ένα όχι και τόσο κοντινό μέλλον (αυτό το συνάγουμε από το ότι το υποκείμενο της ιστορίας παρατηρεί τα μια χούφτα αστέρια που διακρίνονται με γυμνό μάτι στον νυκτερινό ουρανό – πράγμα που οφείλεται σε μελλοντική φωτορύπανση, αποτέλεσμα επέκτασης της αστικοποίησης και χρήσης τεχνητού φωτισμού). Επίσης, η νευροεπιστήμες έχουν εξελιχθεί τόσο, ώστε να έχει επιτευχθεί η ώσμωση ανθρώπου και υπολογιστικής μηχανής, η οποία εμφυτεύεται στον άνθρωπο έχοντας αρχικά θέση δεύτερου εγκεφάλου και τον οποίο «υποκαθιστά» σε κάποια χρονική στιγμή. Η ιδέα αυτή χρησιμοποιείται «ποιητική αδεία» και μόνο ως υπόθεση εργασίας μπορούμε να τη δούμε για δημιουργικό προβληματισμό και εξαγωγή απίθανων συμπερασμάτων. Θα θέλαμε, πάντως, στα κείμενα ΕΦ να υπάρχει κάποια πειστική, τουλάχιστον αληθοφανής, επιστημονική εξήγηση πάνω στα στοιχεία του κόσμου που «χτίζεται». Δεν δίνονται επαρκή στοιχεία για την καταπληκτική υπολογιστική μηχανή, που υποθέτουμε ότι είναι ένας ηλεκτροοπτικός υπολογιστής, ούτε καν μια ασαφής περιγραφή και χρησιμοποιείται «δίκην μαγείας» όπως στα έργα fantasy. Επίσης, ως υφή ακολουθεί το αγαπημένο μοτίβο – «σημείο» του προαναφερθέντος είδους: jewel, πετράδι, κρύσταλλο [οι ιθαγενείς (αναγνώστες) πάντα θαμπώνονται από χρωματιστά γυαλιά και χάντρες]. Για λόγους πληρότητας αναφέρουμε το έτερο «σημείο» - σύμβολο του fantasy, το σπαθί, όταν χρησιμοποιείται μάλιστα με την κυριολεκτική του έννοια, αφού υπάρχει και η μεταφορική έννοια (βλέπε δηλώσεις της γοητευτικής σταρ Βάνας Μπάρμπα, όπου βεβαιώνει ότι έκανε καριέρα με το σπαθί της). Επανερχόμενοι στο θέμα μας, υπάρχουν επιστημονικές αντιφάσεις στη χρήση του jewel. Είναι από άποψη φυσιολογίας αδύνατη η μόνιμη εμφύτευση σε βρέφη, νήπια και παιδιά που δεν έχουν ολοκληρώσει τη σωματική τους ανάπτυξη, ενώ στο διήγημα υπονοείται ότι το jewel υπάρχει από πολύ καιρό εντός του ήρωα, (πάντως πριν τα έξι του χρόνια). Θα παρακάμψουμε αυτή την μικρή δυσαρμονία και θα επικεντρωθούμε στις σκέψεις και τους προβληματισμούς στους οποίους μας υποβάλλει το γραπτό. Είναι σπουδαίο εύρημα το γεγονός ότι η μηχανή με ψευδή αυτοσυνειδησία βιώνει τον τρόμο χωρισμού από τον έλεγχο των αισθήσεων. Βιώνει την τραγική πλάνη ότι είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος που έχει υποσκελιστεί από τη μηχανή, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Έχουμε το συγκλονιστικό (αλλά όχι πρωτοφανές) γεγονός μιας μηχανής που έχει κατακτήσει όχι απλώς την αυτοσυνείδηση - αυτογνωσία, αλλά βιώνει αισθήματα, διαθέτει και ελεύθερη βούληση! Στο τέλος, υπάρχει ο χωρισμός. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αφαιρείται, ενώ η μηχανή υποτίθεται ότι εγκολπώνεται τις ενστιγματικές τάσεις της φύσης αφού εμφανίζει και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Πώς είναι δυνατόν μια οντότητα, «ποιηθείσα, ου γεννηθείσα» να φέρει εντός της το ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο; Πώς είναι δυνατόν μια μηχανή να αντιλαμβάνεται την αισθητή πραγματικότητα; Τέτοιου είδους έννοιες περί ψυχής, «χωρισμού» και περί αντίληψης σκιών και αντανακλάσεων της πραγματικότητας ας μη ρυτιδώνουν το μέτωπό σου, ω φιλόνοε αναγνώστη, αφού γι' αυτά έχει απαντήσει ευκρινώς και εκτενώς πριν 2.500 χρόνια ο φιλόσοφος των φιλοσόφων (Πλάτων), παρότι ο ήρωας παραιτείται μετά βδελυγμίας από το μάθημα της φιλοσοφίας. Λόγοι έκτασης του παρόντος, επιβάλλουν να σου στερήσω την ευτυχία περαιτέρω Πλατωνικής ανάλυσης, θα αναφέρω μόνο αυτό: η μηχανή μετά την απαλλαγή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο «βαριέται» γρήγορα τη γυναίκα (Cathy). Τι νόημα να βρει στη θηλύτητα μια εκπαιδευμένη αρσενική οντότητα, αφού δεν έχει ψυχή, επομένως είναι περιττή και ανούσια η αναζήτηση του χαμένου άλλου μισού. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι προτού χάριν ευφωνίας και παραφθοράς, ο μηχανισμός να καλείται jewel, αρχικά αυτός ονομαζόταν dual(!), που παραπέμπει πιθανώς στη διττή Πλατωνική θεώρηση ενός όντος ως σώμα – ψυχή. Επίσης, η μηχανή δεν έχει γεννηθεί, ούτε θα πεθάνει. Θα «ζει» στην αιωνιότητα ως απαθές ράκος, θα βιώσει την αθανασία (μέχρι τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος). Αλλά αθανασία χωρίς ψυχή είναι επίπλαστη αθανασία, είναι φριχτός «εγκλωβισμός» όπως στο «Ελπίζω να φτάσω να φτάσω σύντομα του Φ.Ντικ» που προαναφέραμε. (Δε σου λέω την υπόθεση, ως παρακίνηση για να το διαβάσεις, ω αγράμματε αναγνώστη). Προς τη λουλουδού, (ενταύθα): ήμισυ πανέρι ρόδων, παρακαλώ! Edited May 20, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 22, 2014 Author Share Posted May 22, 2014 Learning to be me Ωραίο το διήγημα του Egan, καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς εφ συγγραφείς (υποκατάσταση του ανθρώπινου μυαλού από τεχνητό) αλλά το κάνει με τρόπο που κερδίζει γρήγορα το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Σημείωση: Από την 3η-4η σελίδα είχα στο μυαλό μου το body snatchers και αποδείχθηκε ότι το είχε και ο συγγραφέας! Για όλους τους υπόλοιπους: Το διήγημα είναι σύντομο, δυνατό, καλογραμμένο (ασφαλώς), με έντονες εσωτερικές μάχες και θέλετε να το διαβάσετε. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 22, 2014 Author Share Posted May 22, 2014 Διήγημα 13/78 «How Interesting: A Tiny Man» (2010) του Harlan Ellison (γεν. 1934) Ο Έλισον γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1934, συνεπώς σε 5 μέρες -από σήμερα που γράφω- κλείνει τα 80 (να λοιπόν μια ευκαιρία να του κάνετε δώρο γενεθλίων: Διαβάστε και σχολιάστε το διήγημά του). Πολυγραφότατος, έχει στο ενεργητικό του περισσότερα από 1,700 διηγήματα, νουβέλες, σενάρια, κόμικς κλπ. και βέβαια μια ιστορική ανθολογία. Φίλος του Ασίμοφ και πολλών ακόμα συγγραφέων της γενιάς του, είχε τη χαρά να δει τον ήρωα του End of Eternity να ονομάζεται από αυτόν (Άντριου Χάρλαν). Έχει προκαλέσει ουκ ολίγες... αναταράξεις στο εφ στερέωμα, με πιο πρόσφατη (;) τη στιγμή που έβαλε δημόσια (στην τελετή απονομής Hugo 2006) χέρι στην Κόνι Γουίλις! Πιο πρόσφατα ενημέρωσε το κοινό του ότι νιώθει να πλησιάζει το τέλος του αν και από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια... Διαβάστε και αυτή τη συνέντευξη που αναφέρεται στο άρθρο. To διήγημά του δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Realms of Fantasy το 2010 και μπορείτε να το διαβάσετε σε αρκετές γωνιές του δικτύου. Παρότρυνση, αν δεν φτάνει το δώρο γενεθλίων: Είναι επίσης πολύ σύντομο. Πήρε nebula την επόμενη χρονιά, ισοψηφώντας με το «Ponies» που διαβάσαμε λίγες μέρες πριν. Ιδού λοιπόν, έχουμε και πεδίο σύγκρισης για τα σχόλιά μας. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «How Interesting: A Tiny Man» ως την Παρασκευή 30 Μαΐου 2014. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted May 22, 2014 Share Posted May 22, 2014 Learning to be Me Η γκρίζα περιοχή των ορίων της ανθρώπινης συνείδησης και του εαυτού είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα και στο 'Learning to be Me' ο συγγραφέας βυθίζεται στα σκοτεινότερα απ' αυτά τα βάθη και μας προσφέρει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 26, 2014 Share Posted May 26, 2014 Learning to be me Ωραίο το διήγημα του Egan, καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς εφ συγγραφείς (υποκατάσταση του ανθρώπινου μυαλού από τεχνητό) αλλά το κάνει με τρόπο που κερδίζει γρήγορα το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Σημείωση: Από την 3η-4η σελίδα είχα στο μυαλό μου το body snatchers και αποδείχθηκε ότι το είχε και ο συγγραφέας! Για όλους τους υπόλοιπους: Το διήγημα είναι σύντομο, δυνατό, καλογραμμένο (ασφαλώς), με έντονες εσωτερικές μάχες και θέλετε να το διαβάσετε. :rose: O Egan εξειδικεύεται στις καταπληκτικές ιδέες, οι οποίες πολύ συχνά αποζημιώνουν για τη στεγνή γραφή του. Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματά του. Ξεχωρίζει, μαζί με άλλα πολύ δυνατά, στη συλλογή του Axiomatic, την οποία διάβασα σχετικά πρόσφατα. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, αυτή είναι η ΕΦ του αύριο. Τουλάχιστον αυτή που θα προτιμούσα εγώ ως αναγνώστης. Για μένα, ίσως το καλύτερο διήγημα που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα στο Project 71. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 30, 2014 Share Posted May 30, 2014 (edited) How Interesting: A Tiny Man Τι ενδιαφέρων ανθρωπάκος, ο Χάρλαν Έλλισον, ο "αρλεκίνος" της ΕΦ! Το "ανθρωπάκος" δεν αφορά, φυσικά, το ογκώδες μέγεθός του ως συγγραφέα, αλλά το σωματικό του δέμας και το παροιμιώδες "Ζακχαίο" ανάστημά του. Και σ' αυτήν τη σύντομη ιστορία παραμένει πρωτότυπος, δεικτικός, είρων και "ενοχλητικός" με την καλή έννοια. Παραμένει δηλαδή ο γνωστός παλιός καλόςε Χάρλαν (ο λύκος κι αν εγέρασε...)! Ο "ανθρωπάκος" δημιουργήθηκε. Δεν υπάρχει κάποια πειστική, έστω αληθοφανής εξήγηση για το πώς έγινε αυτό. Αυτό θα ήταν το καθαρό κομμάτι ΕΦ, το οποίο όλο και συχνότερα παραλείπεται τώρα τελευταία. Οι καταστάσεις και τα πρωτοφανή συμβάντα παρουσιάζονται απλώς ως τετελεσμένα γεγονότα, ως ένα είδος "ποιητικής αδείας". Τέλος πάντων, δε θα γκρινιάξουμε (πολύ). Μερικές φορές το ίδιο το γεγονός που θα συνιστούσε ΕΦ, είναι απλώς μια αφορμή, μια υπόθεση εργασίας για να γραφούν, εν τούτοις, σπουδαία κείμενα. Η παρούσα σπουδαία ιστορία διατρίβει κυρίως το θέμα της διαφορετικότητας και το πως αυτή αντιμετωπίζεται από την ανθρώπινη κοινωνία. Η διαφορετικότητα είθισται να χλευάζεται, αντί να χλευάζεται η ομοιότητα. Κάποιοι από (αδικαιολόγητο) φόβο και από (αδικαιολόγητη) άγνοια φτάνουν να μισούν το διαφορετικό. Αρκεί κάποια οργανωμένη μειοψηφία, ακόμη και ένας μόνο περίεργος, που θεωρεί ότι εκπροσωπεί την κοινή γνώμη και την κοινή λογική για να μεταστρέψει την κοινωνική συμπεριφορά και να την κλιμακώσει, από την αρχική αποδοχή, έστω την αδιαφορία ή ανοχή, σε περιέργεια, καχυποψία, εχθρότητα, λύσσα και εμμονή. Μάλιστα, το παρόν αντικείμενο της εχθρότητας είναι εκ προοιμίου και λόγω μεγέθους τόσο ακίνδυνο και τόσο εκτεθειμένο στο απόλυτο έλεος των διωκόντων, ώστε δια της αντιθέσεως να φαίνεται το παράλογο και η τερατωδία της δίωξης. Το συγκλονιστικό διπλό τέλος είναι κάτι που αναμέναμε από τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Στο πρώτο από αυτά, το διαλυμένο από το χτύπημα ανθρωπάριο, κοιτάζει με καημό τον δημιουργό του και τον αποκαλεί ΜΗΤΕΡΑ. Η ολοκλήρωση της τραγωδίας χωρίς κάθαρση! Αφού υπάρχει (έστω καθίσταται δια της επικλήσεως ή της εκφοράς της λέξης), μητέρα, υπάρχει πια ΓΕΝΝΗΣΗ και όχι ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ. Δεν έχουμε δημιούργημα, αλλά ΤΕΚΝΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ, (ΓΕΝΝΗΘΕΝ, ΟΥ ΠΟΙΗΘΕΝ) και η πράξη καθίσταται φόνος ιδιαζόντως απεχθής, ΤΕΚΝΟΚΤΟΝΙΑ! Στο δεύτερο τέλος, έχουμε την εκδίκηση του άκρως ταπεινωμένου και αδικημένου, και στο πρόσωπό του τη δικαίωση και κάθε αδικημένου. Σε μια πράξη όχι ηθικής, απλώς δικαιοσύνης και μάλιστα αποκαλυπτικής δικαιοσύνης, το ανθρωπάριο καταστρέφει τον κόσμο και μετά, ως πράξη ελέους, τον δημιουργό του, το έσχατο ανθρωπάριο. Να βλέπω τα ρόδα στην πίστα...! Edited May 30, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 (edited) How Interesting: A Tiny Man How interesting: A tiny story... Ωραία ιστορία, καλή, οικονομική γραφή (αλίμονο δηλαδή) αλλά από κει και πέρα σε αυτού του τύπου τα διηγήματα είναι αν θα σε τραβήξει ή όχι η ιδέα και ο συγγραφέας. Κάτι που δεν συνέβη με το How interesting και τον υπο(ροδο)γράφοντα. Οπότε θα ρίξω τρία μόνο ρόδα και ελπίζω ο hombre να κοιτάει αλλού, αλλιώς θα πρέπει να έχω φύγει από την πόλη πριν ο ήλιος αγγίξει τον ορίζοντα. Ξέρω. :rose: Edit: Α, ναι, το πρώτο τέλος καλύτερο. Edited May 31, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 Μέχρι σήμερα: Μια σύντομη αποτίμηση -ΙΙ Theodore Sturgeon, Thunder and roses 8 (7-1) Damon Knight, The country of the kind 6 (2-4)Karen Joy Fowler, What I didn't see 3 (1-2) Ray Bradbury, All summer in a day 5 (5-0) J. G. Ballard, The terminal beach 5 (3-2) Fritz Leiber, Coming attraction 4 (4-0)Karen Joy Fowler, The pelican bar 4 (4-0)Robert Silverberg, Passengers 4 (3-1)Gene Wolfe, The Island of Doctor Death and other stories 4 (0-4)Kij Johnson, Ponies 5 (5-0) Neil Gaiman, Troll bridge 3 (3-0) Greg Egan, Learning to be me 4 (4-0) Harlan Ellison, How interesting: A tiny man 2 (2-0) Παραμένουμε στους 4+ αναγνώστες ανά διήγημα (μέσος όρος) και ελπίζω να το κρατήσουμε εκεί ή να το βελτιώσουμε, ε; Υπόμνημα: αναγνώσεις (θετικές - αρνητικές κριτικές). Βέβαια οι κριτικές δεν είναι τελείως αρνητικές ή θετικές, οπότε αυτό που καταγράφεται εντός της παρένθεσης είναι η γενικότερη αίσθηση ικανοποίησης ή μη που αφήνουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 Διήγημα 14/78 «Liar!» (1941) του Isaac Asimov (1919-1992) Από τις περιπτώσεις που ο συγγραφέας και το διήγημα είναι πολύ γνωστά για να γράψεις κάτι εισαγωγικό, αλλά θα προσπαθήσω: Ο Ασίμοφ (προτιμώ να χρησιμοποιώ το όνομα με τον τρόπο που έγινε γνωστό στην Ελλάδα, όπως το... Νεύτων) γεννήθηκε στη Ρωσία, έζησε ελάχιστα εκεί, μεγάλωσε και εργάστηκε στις ΗΠΑ. Ξεκίνησε να σπουδάζει ζωολογία, σπούδασε τελικά χημεία και πήρε PhD στη βιοχημεία, ακολουθώντας μια μισο-ακαδημαϊκή, μισό συγγραφική καριέρα. Θεωρείται από πολλούς ο πιο σημαντικός εφ συγγραφέας και σίγουρα σε κάποια πράγματα είναι αξεπέραστος: Εισήγαγε τους νόμους της ρομποτικής, έγραψε την περίφημη Γαλαξιακή Αυτοκρατορία και επηρέασε πολύ - πολύ κόσμο, συγγραφείς, επιστήμονες, αναγνώστες. Έχει γράψει και μερικά εξαιρετικά έργα εκλαϊκευμένης επιστήμης, όπως το Asimov's new guide to science: Ένα καταπληκτικό βιβλίο όλης της επιστήμης σε ένα τόμο, που κανονικά θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό να επανακυκλοφορεί κάθε 4-5 χρόνια επικαιροποιημένο. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει; Τέλος πάντων, θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει το καλοκαίρι του 1991 και είχα ενθουσιαστεί. O Grand Master φωτογραφιζόταν συχνά γελαστός. To «Liar!» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Astounding Science Fiction του Μαΐου 1941, μαζί με πρωτότυπα διηγήματα των Heinlein, DeCamp, Russel. Είναι το τρίτο «ποζιτρονικό» διήγημα του συγγραφέα και φυσικά περιλήφθηκε αργότερα στην ιστορική συλλογή, I, Robot (1950). Όλα τα διηγήματα της συλλογής (και το συγκεκριμένο) εξερευνούν απρόοπτα, παράδοξα και αντιφάσεις που προκύπτουν από την εφαρμογή των τριών νόμων της ρομποτικής. Το τεύχος με το διήγημα. Να θυμηθούμε ότι στο 6ο φεστιβάλ εφ Ερμούπολης, είχαμε ζητήσει από τους συγγραφείς να γράψουν διηγήματα πάνω στους τρεις νόμους. Έχει γίνει κανένα τέτοιο πρότζεκτ εδώ; Αν όχι, θα το προτείνω για το επόμενο write off... Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Liar!» ως τη Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014, μαζί με άλλα διηγήματα που δεν διαβάσατε στην ώρα τους. Ακολουθεί ο Μπέστερ και το «πρώτο καλοκαιρινό ιντερλούδιο νέμπιουλα» που θα επαυξηθεί με τα διηγήματα που εσείς προτείνετε. Ήδη, υπάρχει ένα και περιμένω περισσότερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 31, 2014 Share Posted May 31, 2014 Έστω και πολύ καθυστερημένα να σχολιάσω το Learning to be me, του Egan. (Sorry, Νίκο, σου χαλάω τα στατιστικά, αλλά σου αυξάνω τη συμμετοχή ) To είχα διαβάσει στην αρχή της χρονιάς μέσα στη συλλογή Axiomatic και ομολογώ ότι μου έμεινε στο μυαλό μου αρκετά, παρά το ότι μέσα στη συλλογή υπήρχαν κι άλλες καταπληκτικές ιδέες, ικανές να σε αρπάξουν κάθε φορά και να σε κάνουν να ξεχάσεις την προηγούμενη. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι προβληματισμοί και οι αγωνίες του εγκεφάλου-jewel και το σημείο όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του ενός και του άλλου. Είναι ένα πολύ καλό δείγμα θεμάτων και προβληματισμών πάνω στην ταυτότητα. Επίσης, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ, όλο το έργο το διατρέχει μια ατμόσφαιρα που με τραβούσε ιδιαίτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 Μπα, δεν μου χαλάς τίποτα. Συμμετοχή θέλουμε - για αυτό και καλώ κάθε φορά τους καθυστερημένους να σχολιάσουν τα παλιότερα διηγήματα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 (edited) Liar! Δεν κρατήθηκα -διάβασα αμέσως το Liar! και τώρα θέλω να διαβάσω ξανά όλα τα ρομποτικά διηγήματα του Ασίμοφ. Δεν θυμάμαι αν το Liar! είναι ανάμεσα στα καλύτερα, ωστόσο καθένα από αυτά στην εποχή τους πρέπει να έκανε τεράστια εντύπωση (σίγουρα έκανε σε μένα). Γίνεται να περάσω ξανά τις μέρες της πρώτης τους ανάγνωσης; (με παράλληλο κέρδος ότι θα ξαναγίνω 16 ετών... Θα ερωτευτώ πάλι το κορίτσι της πρώτης λυκείου, που μένει όμορφη γυναίκα ακόμα σήμερα... θα ανακαλύψω ξανά το Ιδεοδρόμιο... θα δω στην τηλεόραση την εκτόξευση του πρώτου space shuttle... θα πανηγυρίσω ξανά την πρώτη κυβέρνηση Α.Π. -θα βγάλω και μερικά σπυράκια στο πρόσωπο αλλά δεν πειράζει, ουδεμία ηλικία τέλεια). :rose: :rose: Edited May 31, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted June 6, 2014 Share Posted June 6, 2014 (edited) Liar! Ένα εξαιρετικά όμορφο διήγημα που αναπτύσσει μερικές από τις πιο κλασικές ιδέες της επιστημονικής φαντασίας -που όμως έμειναν κλασικές ακριβώς επειδή είναι τόσο όμορφες.- Η ιστορία της εφ ξεχειλίζει ανάμεσα στις γραμμές αυτού του μικρού αριστουργήματος που αν και δεν είχα διαβάσει, μπορούσα από τον τίτλο και μόνο να καταλάβω πως θα αναπτυχθεί, καθώς είχα ακούσει για τους νόμους των ρόμποτ, και τις υπόλοιπες ιδέες του Ασίμωφ. Ένα ακόμη αριστουργηματάκι. :rose: :rose: Υ.Γ.: Τα 3 διηγήματα που δεν έχω σχολιάσει ακόμη, υπόσχομαι να τα διαβάσω (και να τα σχολίασω) μόλις τα βρω. Edited June 6, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 6, 2014 Author Share Posted June 6, 2014 Αν μου πεις ποια είναι, μπορεί και να σε βοηθήσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 7, 2014 Share Posted June 7, 2014 Harlan Ellison - How interesting, a tiny man Οκέεευυυ… Ναι. Αυτό βραβεύτηκε το 2010. Και είναι σε μια τέτοια λίστα. Λοιπόν, εγώ λέω να συνεχίσω να διαβάζω διηγήματα και όχι ονόματα συγγραφέων. Έχουμε και λέμε: Αν δεν ήξερα πότε γράφτηκε θα έβαζα στοίχημα ότι είναι πριν το 1960. Μού φαίνεται τόσο παλιομοδίτικο. Καλά κάνει και δεν μπαίνει σε τεχνολογικές λεπτομέρειες. Αλλά αφού το θέμα του είναι κοινωνιολογικό, τότε θα έπρεπε να εξερευνήσει, έστω και στοιχειωδώς, αυτόν τον τομέα. Η ύπαρξή του μικρού ανθρώπου θα γινόταν γνωστή εν μία νυκτί, πολύ πριν βγει στην τηλεόραση. Ακριβώς για ψυχολογικούς, κοινωνιολογικούς και ρατσιστικούς λόγους. Και φυσικά, δεν στρέφεται σύσσωμη η ανθρωπότητα των 7,5 δις εναντίον σου από τη μια μέρα στην άλλη. Πόσο στοίχημα ότι δέκα ή εκατό εύρωστοι πατρόνοι θα του έδιναν άσυλο στο σπίτι τους αμέσως μόλις παρουσιαζόταν το πρώτο πρόβλημα; Εδώ ένα γατάκι πέταξε κατά λάθος στις ρόδες του αεροπλάνου από Αθήνα Αμβέρσα, και όταν έγινε καλά ζητούσαν να το υιοθετήσουν εκατοντάδες. Δεν με πείθει λοιπόν. Για τίποτα. Α, και στη συγγραφή υπάρχει εκείνο το ρημάδι το don’t tell. Δεν χρειάζεται λοιπόν να μου θυμίζει ο συγγραφέας κάθε τρεις και λίγο, σε ένα τόσο μικρό διήγημα, ότι ο μικρός άνθρωπος δεν έχε βλάψει κανέναν κλπ. Το ξέρω, δεν είμαι παιδί. Απλώς πες μου την ιστορία που σκέφτηκες, χωρίς ηθικολογίες. Και τέλος, τα τέλη: Οκέυ, το πρώτο τρώγεται, παρά το μελόδραμα. Το δεύτερο όμως! Ουάου, αυτό είναι από κείνα που βλέπεις σε ανθρώπους που έχουν ελάχιστη εμπειρία στη συγγραφή και πρέπει να τους εξηγήσεις ότι δεν είναι καλό να τινάζεις ότι έχεις γράψει στον αέρα στις δύο τελευταίες γραμμές. Γενική εντύπωση: Νο! Απογοητευμένος. Ή εγώ έχω ξεχάσει να διαβάζω ή ο Έλισον να γράφει. Ή ο κόσμος να κρίνει χωρίς να επηρεάζεται από το όνομα. Το διήγημα θα έτρωγε πόρτα από όλα τα μεγάλα περιοδικά, αν το υπέβαλε ο Τρελαντώνης Καβαλόπουλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted June 7, 2014 Share Posted June 7, 2014 Αν μου πεις ποια είναι, μπορεί και να σε βοηθήσω. Karen Joy Fowler, What I didn't see Neil Gaiman, Troll bridge Harlan Ellison, How interesting: A tiny man Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 7, 2014 Author Share Posted June 7, 2014 πω-πω, πάρα πολλά. Πάρα πολλά, τι μπορώ να κάνω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 10, 2014 Author Share Posted June 10, 2014 Διήγημα 15 / 78 The Men Who Murdered Mohammed (1958) του Alfred Bester (1913-1987) Τι είπαν άλλοι για το «Mohammed»: Το περιέλαβαν, με την ψήφο τους, στα υποψήφια για Hugo το 1959, η New York Review of SciFi το ανακήρυξε «κορυφαία εξέλιξη στο θέμα (ταξιδιού στο χρόνο)», η Connie Willis το χαρακτήρισε «very funny» και μια από τις αγαπημένες της ιστορίες με ταξίδι στο χρόνο, η Jo Walton «άριστο, thought provoking, πολύ έξυπνο, πολύ αστείο αλλά -αν το καλοσκεφτείς- και quite chilling» και η Βάσω Χρήστου ως το διήγημα που την έκανε να αλλάξει γνώμη για το θέμα του χρονο-ταξιδιού. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Magazine of Fantasy and Science Fiction τον Οκτώβριο 1958 και έκτοτε σε πολλές συλλογές. Σύμφωνα με τον Χάρι Χάρισον, ο Μπέστερ ήταν ένας από τους λίγους συγγραφείς που «εφηύραν» τη μοντέρνα εφ. Κέρδισε το πρώτο Hugo με το Demolished man, ωστόσο το πιο γνωστό του έργο είναι -ποιο άλλο- το The stars my destination. Πολυσχιδής προσωπικότητα, έγραψε σενάρια, εργάστηκε ως editor σε περιοδικά και φυσικά έγραψε πολλά μυθιστορήματα και διηγήματα. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Mohammed» ως την Τετάρτη 18 Ιουνίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted June 13, 2014 Share Posted June 13, 2014 (edited) Karen Joy Fowler, What I Didn't See Ένα διήγημα που προέρχεται ξεκαθάρα από την sff κουλτούρα, έχει εφ διάθεση και θεματολογία, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα sff λογοτεχνία. Αυτές οι λίγες σκέψεις ως το πως βρέθηκε αυτό το διήγημα να χαρακτηριστεί εφ χωρίς να είναι. Ως προς το ίδιο την ιστορία, εχμ, δεν ήταν κακή, αλλά από την άλλη δεν έχει να μου πει και κάτι που να μ' ενδιαφέρει παρ' ότι οι ρόλοι των φύλων είναι από τα αγαπημένα μου θέματα στη λογοτεχνία. Ένα διήγημα που έχει ενδιαφέρον καθώς θα μπορούσε να έχει γραφτεί το 1900 και πιστεύω ότι λόγω ακριβώς αυτής της αίσθησης πήρε και το Nebula. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πρόβλημα. Ναι μεν μας λείπει, εκείνο το sff που ήταν ακόμη μείγμα fantasy, εφ και adventure, αλλά πράγματα και θεωρίες που τότε αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή της επιστήμης, της ορθολογικής σκέψης, της επανεξέτασης των ορίων της φαντασίας και της ταυτότητας του ανθρώπου δεν σημαίνει ότι είναι και σήμερα το ίδιο σημαντικά. Οι εξωγήινοι δεν έρχονται πλέον από τον Άρη -εκτός αν ο συγγραφέας μου δικαιολογήσει επαρκώς γιατί οι εξωγήινοί του έρχονται από τον Άρη.- Οι ναυαγοί μακριά από τον πολιτισμό δεν ζουν πλέον με τους γορίλες στη ζούγκλα -εκτός αν η συγγραφέας μου δικαιολογήσει επαρκώς γιατί οι γορίλες είναι στα όρια του πολιτισμού- πράγμα που δεν διακρίνω στο 'What I Didn't See.' Αν είχε γραφτεί το 1900, θα το χαρακτήριζα ως μέτριο -σοβαρής ιστορικής αξίας- διήγημα. Ως διήγημα του 2002, βραβευμένο με Nebula καλυτέρου διηγήματος, εμ, όχι δεν απλώς δεν συμφωνώ. :rose: Neil Gaiman, Troll Bridge Ένα όμορφο urban fantasy διήγημα που δεν έχει σχέση με εφ. Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και με καλή ανάπτυξη, το 'Trol Bridge' μ' άρεσε, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έβαζα σε μία λίστα καλύτερων διηγημάτων. Μία καταβύθιση στην ύπαρξη του ανθρώπου και τις σχέσεις του με την κοινωνία. Η έλλειψη μίας αίσθησης ολοκλήρωσης που χαρακτηρίζει τον μοντέρνο άνθρωπο και μεταφράζεται ως αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων αγγίζεται σε αυτήν την ιστορία, όπως και σε όλες τις ιστορίες του Neil Gaiman, έχοντας του χαρίσει μία αίγλη που αξίζει και ταυτόχρονα δεν αξίζει. Ο συγγραφέας μας προσφέρει μία μοναδική ατμόσφαιρα, αλλά μας τη προσφέρει νοθευμένη στη περίεργη σημερινή πραγματικότητα της urban fantasy κουλτούρας. Γενική εντύπωση: πολύ καλή αλλά με αστερίσκους. :rose: Harlan Ellison, How Interesting: A Tiny Man Το διήγημα δεν είναι καλό. Είναι μία ιστορία χωρίς σοβαρό βάθος, χωρίς ιδιαίτερη γραφή, χωρίς εκπλήξεις που επιπλέον έχει σοβαρά προβλήματα αληθοφάνειας. Θα το καταλάβαινα αν διάβαζα ένα διήγημα του προηγούμενου ή ακόμη και του προ-προηγούμενου αιώνα και η ανακίνηση ξεχασμένων θεμάτων της εφ -που αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα αληθοφάνειας- έχει να προσφέρει πολλά και μας λείπει αυτή η αίσθηση που είχε η εφ πριν τον Κλαρκ και τον Ασίμωφ, αλλά -μα τον Δαρβίνο- όχι έτσι. Όχι και να βραβεύουμε ό,τι είναι αρκετα κακογραμμένο ώστε να ανήκει στο '20 ή το '30 επειδή μας αναβιώνει την αίσθηση εκείνης της εποχής. :rose: Alfred Bester, The Men Who Murdered Mohammed Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος από το διήγημα αυτό. Είναι ένα μαγικό ταξίδι με μία χρονομηχανή, εξ' ίσου σημαντικό με το ταξίδι της χρονομηχανής του Γουέλς. Η αίσθηση ότι αλλάζοντας την ιστορία, αλλάζουμε τη δική μας ιστορία και όχι την ιστορία των άλλων μου άφησε μία βαθιά σκιά όταν το διάβασα 54 χρόνια μετά τη συγγραφή του. Ένα αριστουργηματάκι και αγαπημένο μου διήγημα του project μέχρι τώρα, αφήνοντας δεύτερο το 'All Summer in a Day.' Πολύ βαθιά εντυπωσιασμένος... :rose: :rose: Μία προσωπική ανασκόπηση εν' όψει του πρώτου καλοκαιρινού ιντερλούδιου Nebula 50. Sturgeon, Theodore : Thunder and Roses (1947) 3/5 49. Knight, Damon : The Country of the Kind (1956) 3/5 20. Fowler, Karen Joy : What I Didn't See (2002) 2/5 48. Bradbury, Ray : All Summer in a Day (1954) 4+/5 47. Ballard, J. G. : The Terminal Beach (1964) 4/5 45. Leiber, Fritz : Coming Attraction (1950) 3/5 20. Fowler, Karen Joy : The Pelican Bar (2009) 4/5 45. Silverberg, Robert : Passengers (1968) 3/5 (πήρε αύξηση ενός τριαντάφυλλου λόγω της πολύ όμορφης γραφής) 44. Wolfe, Gene : The Island of Doctor Death and Other Stories (1970) 2/5 19. Johnson, Kij : Ponies (2010) 3/5 43. Gaiman, Neil : Troll Bridge (1993) 3/5 42. Egan, Greg : Learning to Be Me (1990) 4/5 18. Ellison, Harlan : How Interesting: A Tiny Man (2010) 2/5 41. Asimov, Isaac : Liar! (1941) 4/5 40. Bester, Alfred : The Men Who Murdered Mohammed (1958) 4+/5 Edited June 13, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted June 16, 2014 Share Posted June 16, 2014 Liar Θυμάμαι, λίγο καιρό πριν (ούτε 30 χρόνια), πόσο εντύπωση μου έκαναν οι ιστορίες του Ασίμωφ. Θεωρούσα λαμπρή σύλληψη τους ποζιτρονικούς εγκεφάλους των ρομπότ (τότε που οι υπολογιστές καλούνταν ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι) και προϊόν ευρύτατης επιστημονικής σκέψης τους τρεις νόμους της ρομποτικής (κρίμα που εκείνη η παλιο-Α.Ι., το Skynet στο Terminator δεν υπάκουε ούτε σε αρχή ούτε σε νόμο). Διαβάζοντας ξανά το Liar, γραμμένο μόλις το 1941 (και είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος robotics), μου φάνηκε τώρα κάπως παλιό, κάπως ξεπερασμένο αλλά δε θα τολμούσα να πω και ασήμαντο. Είναι άραγε η μοίρα των έργων ΕΦ, του πλέον εξαρτώμενου από τις τεχνολογικές εξελίξεις είδους, με την πάροδο του χρόνου να θαμπώνουν και να «ξεπέφτουν»; Εννοούμε να ξεπέφτουν ως προς την πλοκή διότι ένα κείμενο δομημένο με εγνωσμένη συγγραφική δεινότητα παραμένει λαμπρό και αναλλοίωτο, ανεξαρτήτως υπόθεσης. Εδώ, το καλό και λιγάκι ντροπαλό ρομπότ ονομάζεται Herbie (σαν το έλλογο αυτοκίνητο, το κατσαριδάκι Volskewagen στη σειρά ταινιών Κατσαριδάκι, Αγάπη μου), και τόσο οι τηλεπαθητικές του ιδιότητες και ικανότητες όσο και οι νύξεις για τις τότε μοντέρνες μαθηματικές μεθόδους δε μου έκαναν εντύπωση. Αντιθέτως παρακολούθησα με ενδιαφέρον τους στυλιζαρισμένους χαρακτήρες και κάποια ηθογραφικά στοιχεία, χαρακτηριστικά της εποχής που γράφτηκε η ιστορία. Έχουμε λεπτομερείς περιγραφές για τις κινήσεις και τους μορφασμούς των πρωταγωνιστών, π.χ. πως ένας άναβε το πούρο του το οποίο σημειωτέον… κάπνιζε σε κλειστό χώρο (βλέπε και τη σειρά εποχής Mad Men), ενώ ο άλλος διόρθωνε με το χέρι τα μαλλιά του, και το στερεότυπο της ευάλωτης γυναίκας που περιμένει τον άντρα να κάνει την πρώτη κίνηση μαζί με το ταμπού της μεγαλύτερης ηλικίας της από τον εν δυνάμει σύντροφο. (Δύστυχη... έπρεπε να γεννηθείς 70 χρόνια μετά ώστε να λάβεις εκπαίδευση από τα σημερινά cougar). Αφήνοντάς μου την αίσθηση του αδιάφορου (η νοσταλγία μιας κάποιας εποχής δεν αρκεί να υπερκαλύψει το παραπάνω αίσθημα), δε θα παραγγείλω λουλούδια απόψε· η λουλουδού θα μείνει χωρίς μεροκάματο. Είμαι σίγουρος πια, ότι οι αναγνώστες του Locus έχουν ψηφίσει με γνώμονα μια ρομαντική νοσταλγική διάθεση για το παρελθόν, έχοντας υπόψη την τότε αίσθηση που τους προκάλεσαν τα συγκεκριμένα αναγνώσματα χωρίς να έχουν υποβάλλει τον εαυτό τους στη βάσανο της νέας ανάγνωσης. Ίσως είναι κι αυτή μια μέθοδος αξιολόγησης, αν δεχθούμε ότι είναι λάθος να κρίνουμε εκ των υστέρων τα πρότερα. Υ.Γ. Δεν τολμώ να διαβάσω ξανά το Νο 1 της παιδικής μου ηλικίας, τον Ροβινσώνα Κρούσο, από φόβο μήπως το έργο ξεπέσει στα πρεσβυωπικά μου μάτια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 16, 2014 Share Posted June 16, 2014 Isaac Asimov - Liar Αυτό που, εγώ τουλάχιστον, αγάπησα στον Ασίμωφ είναι οι ιδέες και η πλοκή του. Το γράψιμό του ήταν πάντα κάπως άχρωμο, υπερβολικά απλό, υπερβολικά συγκεντρωμένο στην ιδέα. Ιδωμένο σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωσή του, αυτό το διήγημα δείχνει ακόμα πιο άτεχνο και απαρχαιωμένο. [Επίσης, μα τους Τρεις Νόμους, όλοι έλεγαν για τις άθλιες μεταφράσεις και τη μη-επιμέλεια του Κάκτου, αλλά τότε ήμουν μόλις 16-18 χρονών. Τώρα μου βγήκαν τα μάτια! Η μετάφραση είναι για την ενότητα "παραδείγματα προς αποφυγή" σεμιναρίων, ενώ η επιμέλεια είναι απλά ανύπαρκτη. Μακριά από τον Κάκτο, παιδιά. Μακριά.] Το διήγημα είναι συμπαθητικό, αλλά μόνο αυτό. Το συμπαθείς όπως συμπαθείς έναν γέρο που προσπαθεί να τρέξει. Γιατί αυτό είναι. Γερασμένο. Οι διάλογοι σήμερα φαντάζουν εντελώς αφελείς. Οι σούπερ ειδικοί στη ρομποτική αργούν απελπιστικά να καταλάβουν κάτι που ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται σχεδόν από την αρχή (φταίει και ο τίτλος). Χαρακτηριστική στιγμή υπέρτατης αμηχανίας, όταν ο ένας σούπερ ειδικός υπενθυμίζει στους άλλους τους Τρεις Νόμους. Δηλαδή, όχι. Η προσπάθεια της ιδέας είναι καλή, αλλά μέχρι εκεί. Οι χαρακτήρες είναι απογοητευτικά ξεπερασμένοι, εμφανώς μιας άλλης εποχής, που καμιά σχέση δεν θα μπορούσε να έχει με την εποχή της άνθισης της ρομποτικής. Οκέυ, η Σούζαν Κάλβιν νομίζω ότι σώζεται. Οριακά. Δεν πέρασα άσχημα διαβάζοντάς το -έσκασα και μερικά μισόπικρα χαμόγελα στην πορεία. Αλλά απλώς συμπαθητικό. Ουφ, δεν φανταζόμουν ότι θα έγραφα ποτέ τέτοια πράγματα για τον Ασίμωφ. Και επιβεβαίωσα έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου: Δεν πρέπει να ξαναπιάσω τίποτα αγαπημένο κλασσικό Ε.Φ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 16, 2014 Author Share Posted June 16, 2014 χμ... Στα παιδιά σας δεν θα λέγατε να ξεκινήσουν με τα ρομποτικά διηγήματα; Εγώ θα τους τα συνιστούσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 17, 2014 Share Posted June 17, 2014 Ω, ναι. Αν μπορούσα να την πείσω δηλαδή, θα ήταν μια πολύ καλή πρόταση. Αλλά αυτό ακριβώς. Για τα παιδιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 17, 2014 Share Posted June 17, 2014 Alfred Bester - The Men Who Murdered Mohammed Αυτό μάλιστα! Ζωηρή γραφή που δεν έχει χάσει τη σπιρτάδα της παρά τις δεκαετίες. Μερικά ξεκαρδιστικά σημεία, λεπτή και χοντρή ειρωνεία, όλα μια χαρά στο γράψιμο. Εντάξει, η ιδέα είναι (πλέον) πολύ γνωστή, και η εξήγηση πέφτει κάπως απότομη και μαζεμένη στο τέλος, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι σίγουρα καλλιστότερο. Ο Bester (δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για τον συγγραφικό συγκριτικοϋπερθετικό του "καλός") στέκεται στο ύψος των φοβερών και τρομερών μυθιστορημάτων του. Χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια διηγήματα σ' αυτή τη Λίστα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.