mman Posted July 22, 2014 Share Posted July 22, 2014 Ναι, η περίληψή σου ήταν κατατοπιστικότατη. Δεν προσπαθάς άλλη μία γι' αυτό; Thx, αν και φοβάμαι ότι δεν θα είναι τόσο απλό αυτή η φορά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted July 25, 2014 Share Posted July 25, 2014 Ωωωωω, οποία σύγχυσις!!! Ε, τότε, χάριτι και οικτιρμοίς, ένα γαϊδουράγκαθο ακόμη για το παιδί! Συγγνώμη, θιχθέντες αναγνώστες του Locus, συνεχίστε να πίνετε τον μαγικό ζωμό... Να θυμίσω ότι για το «Secret place» δεν... φέρουν ευθύνη οι αναγνώστες του Λόκους: Μπήκε σφήνα στην ανάγνωσή μας, μέσω του «πρώτου καλοκαιρινού ιντερλούδιου βραβευμένων με Νέμπιουλα διηγημάτων»... Που σημαίνει ότι ναι, ίσως υπάρξει και δεύτερο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted July 25, 2014 Share Posted July 25, 2014 The planners Χε, χε... τελικά είμαι ο μόνος ανάποδος! Μου άρεσε το κείμενο, ο ρυθμός του, τα αγγλικά του. Τι ωραία έγραφε η γιαγιά στα νιάτα της! Το επιστημονικό κομμάτι, βέβαια, (πέραν του τμήματος που αφορά τη συμπεριφορική ψυχολογία), είναι ασθενές. Φυσικά το αφήγημα γράφτηκε το 1968, όμως μόλις έξι χρόνια αργότερα ο Μάικλ Κράιτον έγραψε το πληρέστατο και με απίστευτες για την εποχή γνώσεις βιολογίας, Στέλεχος Ανδρομέδα. Οι ενέσεις με το λεγόμενο sRNA, που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ευφυία των πιθήκων είναι "μύθευμα" το οποίο βρίσκεται μακριά από την (τουλάχιστον σημερινή) επιστημονική αληθοφάνεια, αναγνωρίζοντας φυσικά ότι πρέπει να κρίνουμε στο χρονικό πλαίσιο της συγγραφής του κειμένου. Παρά ταύτα, έρχονται να ενισχύσουν την υπόθεση του στόρυ νεότερα βιολογικά δεδομένα: Χορήγηση αίματος με "παραβίωση" ή ακόμη και μεταγγίσεις πλάσματος του αίματος από νεαρά σε γηρασμένα ποντίκια, είχαν αποτελέσματα σωματικής και νοητικής αναζωογόνησης για τα δεύτερα. (ΒΗΜΑ Science - 11/5/2014). Αχ, καημένε Άλγκερνον, εσύ έφυγες νωρίς! Μου άρεσε η ηθελημένη σύγχυση για τον αν ο Δρ. Ντάριν ζει ή φαντασιώνεται ερωτικές ιστορίες με άτομα του επαγγελματικού και μη περιβάλλοντός του. Εύκολοι και οι συμβολισμοί με την τεχνητή Εδέμ και τον Αδαμ. Γενικώς: Μπουκέτο ρόδων στη γιαγιά. (Θα καμαρώνει και ο D. Knight). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 25, 2014 Share Posted July 25, 2014 Ωραία όλ' αυτά, παιδιά, αλλά τι έγινε στο story; Τι παίχτηκε ανάμεσα στους χαρακτήρες, αυτό δεν κατάλαβα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 30, 2014 Author Share Posted July 30, 2014 (edited) Διήγημα 19 / 79 «Good News from the Vatican» (1971) του Robert Silverberg (γεν. 1935) O Σίλβερμπεργκ είναι ο 21ος SFWA Grand Master. Έχει γράψει και εκδώσει 70 περίπου μυθιστορήματα, ξεκινώντας από το 1955. Ειδικά ως το 1990 έβγαιναν 3 και 4 μυθιστορήματά του το χρόνο, όπως επίσης μια -κατά μέσο όρο- συλλογή διηγημάτων του, ενώ έχει επιμεληθεί και πολλές ανθολογίες. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της ΝΥ αλλά με τη δεύτερη σύζυγό του, Karen Haber, ζουν στο Σαν Φρατζίσκο. Στη φωτογραφία, με τον Mike Resnick στην Westercon 2000, στη Χονολούλου. Έλα Χριστέ μου, εμείς γιατί δεν ήμασταν εκεί; Το διήγημα -μια σάτιρα για την εκλογή πρώτη φορά ενός πάπα ρομπότ- είχε δημοσιευθεί το 1971 στην ανθολογία του Terry Carr Universe 1. Εξωγήινος πάπας έχει εκλεγεί σε κανένα διήγημα; Στα ελληνικά έχει δημοσιευθεί στο Αναλόγιο αρ. 2 και στη δεύτερη θεματική ανθολογία του Εξάντα, Ιστορίες με ρομπότ (1977). Έχω την αίσθηση ότι εγώ το έχω διαβάσει σε άλλο, τρίτο έντυπο, στα ελληνικά, αλλά θα το επιβεβαιώσω αργότερα. Διαβάζουμε τα «Καλά νέα από το Βατικανό» ως την Πέμπτη 7 Ιουλίου 2014. Edited July 30, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 30, 2014 Author Share Posted July 30, 2014 ...και ναι, Μιχάλη, δεν έχω διαβάσει ακόμα τους Planners. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 1, 2014 Author Share Posted August 1, 2014 «Καλά νέα από το Βατικανό» Χμ... Θα το έλεγα αδιάφορο. Προσπάθεια για σάτιρα πάνω στις προσδοκίες του θρησκευόμενου κοινού, με κάποιες ωραίες εικόνες (πχ. η περιγραφή της κλειστής εκλογικής διαδικασίας). Ίσως να αγγίζει κάποιους, εμένα όμως... Το διάβασα στα ελληνικά, στην παλιά έκδοση του Εξάντα (Θεματική ανθολογία 2, ιστορίες με ρομπότ). Στο πρωτότυπο θα το βρείτε σε πολλά σημεία στο δίκτυο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 3, 2014 Author Share Posted August 3, 2014 The planners Το τέλειωσα με τη δεύτερη προσπάθεια -η πρώτη, πριν δέκα μέρες, είχε μείνει στο 1/3. Τι μου άρεσε: Οι σκέψεις και οι εικόνες στο μυαλό του ήρωα. Οι στιγμές κατά την επίσκεψη των δημοσιογράφων, στην αρχή. Περισσότερο: Η μικρή ανατροπή με τους καταδίκους και το αίμα του παιδιού. Τι δεν μου άρεσε: Η κεντρική ιδέα & ιστορία. O διάχυτος σουρεαλισμός. Στην εποχή του μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε (τουλάχιστον, στον Νάιτ) αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει απήχηση στους σημερινούς αναγνώστες. Όπως επισημαίνει ο όμπρε παραπάνω, το διήγημα φέρνει αμέσως στο μυαλό τη γνωστή ταινία που γυρίστηκε το 1968. Βέβαια ο Μπουλέ είχε γράψει το μυθιστόρημα 5 χρόνια πριν. Φέρνει επίσης στο μυαλό τον Άλγκερνον, επίσης προγενέστερο. ...και, mman, ομολογώ ότι δεν έπιασα πλήρως τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Μια δεύτερη ανάγνωση θα ξεκαθάριζε κάποια πράγματα, αλλά ποιος την κάνει, ε; :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 3, 2014 Share Posted August 3, 2014 The planners 1) Το τέλειωσα με τη δεύτερη προσπάθεια -η πρώτη, πριν δέκα μέρες, είχε μείνει στο 1/3. 2) Τι δεν μου άρεσε: Η κεντρική ιδέα & ιστορία. O διάχυτος σουρεαλισμός. Στην εποχή του μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε (τουλάχιστον, στον Νάιτ) αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει απήχηση στους σημερινούς αναγνώστες. 3) ...και, mman, ομολογώ ότι δεν έπιασα πλήρως τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Μια δεύτερη ανάγνωση θα ξεκαθάριζε κάποια πράγματα, αλλά ποιος την κάνει, ε; 1) Ενδεικτικό αυτό. 2) Ακριβώς. 3) Ε, ναι. Εγώ πάντως, όχι. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 6, 2014 Author Share Posted August 6, 2014 (edited) Διήγημα 20 / 79 Φτάσαμε κιόλας στο 20ο; «Catch that Zeppelin!» του Fritz Leiber Για τον συγγραφέα γράψαμε ήδη στο πρώτο του διήγημα που συναντήσαμε, εδώ. To Zeppelin! δημοσιεύθηκε στο Magazine of Fantasy & Science Fiction το Μάρτιο 1975 και σάρωσε τα βραβεία διηγήματος: Πήρε Νέμπιουλα και Χιούγκο, παρά το γεγονός ότι υπήρχε -εκείνη τη χρονιά- υψηλός συναγωνισμός. Ακολούθως αναδημοσιεύθηκε σε πλήθος από ανθολογίες, εκ των οποίων έχω μία: The mammoth book of alternate histories των Ian Watson & Ian Whates, γεγονός που... μας αποκαλύπτει ότι πρόκειται για διήγημα εναλλακτικής ιστορίας. Και πολύ δυνατό, ισχυρίζονται σκόρπιες κριτικές στο δίκτυο. Παραθέτω και εκείνο το εξώφυλλο (α) επειδή είναι ωραίο και (β) επειδή είναι εμπνευσμένο -διαβάζω- από το συγκεκριμένο διήγημα. Διαβάζουμε το «Catch that Zeppelin!» ως το Σάββατο 16 Αυγούστου. Όσοι γυρίζετε από τις διακοπές, έχετε το χρόνο να διαβάσετε και τα διηγήματα που αφήσατε στο μεταξύ. Edited August 6, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 7, 2014 Share Posted August 7, 2014 Catch that Zeppelin! Μόλις το διάβασα.... Νομίζω το καλύτερο του Project 71 μέχρι στιγμής! Μεγαλειώδης ο Λάιμπερ. Θα επακολουθήσει οσονούπω αναλυτική κριτική αφού προηγηθεί αυτή του "Καλά νέα από το Βατικανό" που χρωστάμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 9, 2014 Share Posted August 9, 2014 Καλά νέα από το Βατικανό Το είχα διαβάσει παλιά από τον 2ο τόμο της Θεματικής Ανθολογίας του Εξάντα, και το θυμόμουν αμυδρά. Το είχα συνδυάσει στην μνήμη μου μάλιστα με σχετικό εξώφυλλο της σειράς "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ..." των εκδόσεων Πήγασσος (Ωρόρα μετέπειτα). Ανέτρεξα ξανά στον προαναφερθέντα τόμο του Εξάντα, ο οποίος βρισκόταν στην εσωτερική σειρά βιβλίων της βιβλιοθήκης. Κατόπιν επίμονων ανασκαφών ανεσύρθη ο τόμος και ξαναδιάβασα το διήγημα του Σίλβερμπεργκ. (Ακόμη βήχω από τις σκόνες και τα ακάρεα). Στα θετικά: το όλο αφήγημα χαρακτηρίζεται από ανάλαφρο χιουμοριστικό του ύφος ενώ προσθέτει σε αφηγηματικότητα και η δευτερεύουσα εσωτερική ιστορία των σχέσεων της πολυποίκιλης παρέας και του αρχικά τσιγκούνη Κένεθ. Παρά ταύτα, η ιστορία κρίνεται μέτριας αξίας για συγγραφέα του μεγέθους του Σίλβερμπεργκ. Η κεντρική ιδέα, όμως, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και δεν ξέρω αν είναι ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε. Ο Κλιφορντ Σάιμακ που εντρύφησε σε ιστορίες με ρομπότ που έχουν Θεολογικές ανησυχίες επακολούθησε (τουλάχιστον στην εκδοτική χρονολογική σειρά): A Choice of Gods (1972) και Project Pope (1981). Επανερχόμαστε και θεωρούμε ότι η μετάπλαση της καλής ιδέας σε ιστορία αποδείχτηκε κάπως ισχνή και αδύναμη ενώ το τελικό "punch line", η ανάληψη του "αυτόματου" πάπα στους ουρανούς είναι ευρηματικότατη αλλά όχι ικανή να εξυψώσει και να διασώσει το διήγημα. Η ιδέα ενός ανθρώπινου κατασκευάσματος που φέρει το "σχήμα" είναι ιντριγκαδόρικη και μπορεί φυσικά να εγείρει θεολογικά ζητήματα και συζητήσεις. Σκεφτόμουν (όσο και αν διάκειμαι θετικά, εκτιμώ και σέβομαι τον Ρ. Σίλβερμπεργκ), τι θα μπορούσε να είχε γραφεί επί του θέματος από έναν συγγραφέα του εύρους καλλιέργειας π.χ. του Χ. Λ. Μπόρχες! Πρώτα - πρώτα είναι αμφίβολο αν θα επιτρεπόταν δογματικά ο "Ποιητής ορατών τε και πάντων των αοράτων" να έχει ως εκπρόσωπο στη Γη ένα "ποίημα" του "ποιήματος". Όχι μια απευθείας Εικόνα και Ομοίωσή Του, αλλά εικόνα και ομοίωση του ομοιώματος. Ο "Όντως Ων" θα ανεχόταν μια οντότητα "ποιηθείσα, ου γεννηθείσα", ένα αυτόματο χωρίς ψυχή που εξαρτάται από τον αρχικό του προγραμματισμό; Δε θα ήταν ίσως παρωδία και βλασφημία αν η "εικόνα" της "εικόνας" του Θεού, ένα αντικείμενο που δεν του έχει εμφυσηθεί η Θεϊκή πνοή της ζωής γινόταν υποκείμενο χειροτονίας και καταλάμβανε έστω και τον έσχατο βαθμό ιερωσύνης; Έχοντας υπόψη, τώρα, το ποιόν κάποιων ιεραρχών της ιστορίας, περισσότερο φορέων κοσμικής παρά πνευματικής εξουσίας, (βλέπε και τις σειρές Βοργίες και Da Vinci's Demons), η ιδέα ενός ρομπότ ως θρησκευτικού ηγέτη δε θα πρέπει να απορριφθεί χωρίς συζήτηση. Και μη παρασυρθείτε από τον αριθμό των ρόδων της εικόνας.... Ένα! (Δύο το πολύ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 13, 2014 Share Posted August 13, 2014 Catch that Zeppelin! Καθώς προείπαμε, είναι κατά την ταπεινή πλην επίμονη γνώμη μου, το καλύτερο άφήγημα του Project 71 που έχω διαβάσει μέχρι τούδε. Δεν είναι μόνο η θαυμάσια ιδέα που εντάσσεται στο υπο-είδος της εναλλακτικής ιστορίας αλλά είναι κυρίως η θαυμάσια εκτέλεση. Παρουσιάζεται ένας Αδόλφος Χίτλερ, πατέρας των πηδαλιοχούμενων, σχεδόν συμπαθής. Φτάνει σε σημείο να ανέχεται τους μαύρους (χρησιμοποιείται -τηρουμένων των αναλογιών η σχεδόν ουδέτερη ονομασία προς αυτούς - blackamoors), και σε σημείο ναι μεν ένας ορθόδοξος εβραίος να του προξενεί τρόμο, αλλά όχι φανερή απέχθεια. Είναι ευζωιστής, τρυφερός προς τον γιο του και απολαμβάνει τα αγαθά της ειρήνης και της τεχνολογίας, τα οποία μοιράζεται με όλον τον κόσμο. Και στο τέλος το διακύβευμα για την ύπαρξη της ονειρικής αρμονίας και ευταξίας του εναλλακτικού κόσμου, είναι να προλάβει ο Αδόλφος το Ζέπελιν. Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια (to Catch that Zeppelin) δίνεται αριστοτεχνικά, αντάξια της εικονοφαντασίας ενός Κιούμπρικ (το ύφος αυτού μου θύμισε η περιγραφή). Και στο τέλος, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να να χάσει το Ζέππελιν. Η Γενική Βούληση, η Ιστορική Αναγκαιότης ίσως αυτό επιθυμούσε. Εμείς τώρα μπορούμε να αναλαογιστούμε τι θα γινόταν αν η Μαρία Σκλοντόφσκα δεν γινόταν μαντάμ Κιουρί αλλά μαντάμ Έντισον. Αν θα άλλαζει η ιστορία με την παραχώρηση του ευγενούς αερίου Ηλίου από τους αμερικανούς στους γερμανούς. Αν η σχολή καλών τεχνών είχε δεχτεί τον νυν ζωγράφο του Σαββατοκύριακου, θα είχαμε γλιτώσει ίσως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Ενδεχομένως όχι αν δεχτούμε την θεωρία της Ιστορικής Αναγκαιότητας που αναφέραμε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η προφανής αληθοφάνεια είναι δευτερεύον στοιχείο σε ένα τόσο ενδιαφέρον κείμενο ενός μάστορα της γραφής. Το απόλαυσα! Prosit!!! @-}- @-}- @-}- @-}- @-}- ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 15, 2014 Share Posted August 15, 2014 Fritz Leiber - Catch that Zeppelin! Χρμπμφχ! Για μένα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα γερασμένου διηγήματος (αν και δεν έχει τα χάλια του "Liar!" του Ασίμωφ). Η ιδέα είναι από τις πιο τετριμμένες και χρησιμοποιημένες στην εναλλακτική ιστορία. Ξέρω, το 1973 μπορεί να ήταν πρωτότυπη, αλλά δεν θα κουραστώ να λέω ότι εγώ διαβάζω αυτά τα διηγήματα στο παρόν, και το παρόν είναι το 2014. Η ιδέα όμως δεν είναι το χειρότερο. Θα καλοδεχόμουν μια μέτρια ιδέα με ένα καλό γράψιμο, όπως στο διήγημα του Bester, π.χ. Εδώ όμως το γράψιμο έχει κάτι το άνοστα επίσημο, το ύφος είναι ένας αφύσικος, ανώριμος συγγγραφικά διθύραμβος, οι διάλογοι είναι σε πολλά σημεία ένα αμήχανο γλείψιμο του ενός χαρακτήρα στον άλλο. Τέλος ο Εβραίος δεν κουμπώνει, και οι αλλαγές από πραγματικότητα σε πραγματικότητα έρχονται σε πολύ βολικά για τον συγγραφέα σημεία. Τα θετικά στοιχεία, κυρίως όλες οι ιστορικές αναφορές δεν μου έφτασαν. Αν αυτό το διήγημα σάρωσε όλα τα βραβεία εκείνη τη χρονιά, είμαι ευτυχής που ήμουν τόσο μικρός που δεν μπορούσα να διαβάσω τα υπόλοιπα που δεν κέρδισαν. (Από την άλλη βέβαια, αναρωτιέμαι, πώς θα διαβάζονται αυτά που εμείς θεωρούμε καλά σήμερα, μετά από 40 χρόνια...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 17, 2014 Author Share Posted August 17, 2014 «Catch that Zeppelin!» Καταλαβαίνω τι λέει ο Μιχάλης, αλλά δεν συμφωνώ 100%. Το γράψιμο είναι πράγματι «άνοστα επίσημο» (πολύ καλό αυτό! χεχε), αλλά (πιστεύω) επίτηδες, επειδή αναπαράγει, και μάλιστα πετυχημένα, τον καθωσπρεπισμό της γερμανικής αστικής τάξης της εποχής (της ανύπαρκτης εποχής). Από κει και πέρα είναι αν θα το αποδεχθείς αυτό και θα σου αρέσει, ή θα σε ενοχλήσει. Μπορώ να πω, μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας, μου άρεσε. Επίσης, βρήκα το ξεκίνημα πολύ όμορφο. This year on a trip to New York City to visit my son, who is a social historian at a leading municipal university there, I had a very unsettling experience. At black moments, of which at my age I have quite a few, it still makes me distrust profoundly those absolute boundaries in Space and Time which are our sole protection against Chaos, and fear that my mind—no, my entire individual existence—may at any moment at all and without any warning whatsoever be blown by a sudden gust of Cosmic Wind to an entirely different spot in a Universe of Infinite Possibilities. Or, rather, into another Universe altogether. And that my mind and individuality will be changed to fit. Θα το έβαζα εισαγωγή σε write off, αλλά όπως λέει ο mman θα υποχρέωνε τους συγγραφείς να ακολουθήσουν το ύφος... Και -χεχε- δεν ξέρω τι θα παίρναμε. Τώρα, σχετικά με την ιστορία καθ' αυτή: Νομίζω πολλοί συγγραφείς έχουν μπει σε πειρασμό να γράψουν εναλλακτική ιστορία με επίκεντρο τον... Ντόλφι, και αν αυτή είναι μια από τις πρώτες προσπάθειες, την κρίνω αρκετά καλή. Όχι σπουδαία, δεν με ενθουσίασε όσο τον Όμπρε, είχε αδυναμίες (έχει δίκιο ο mman για τον Εβραίο που δεν κολλάει) αλλά σε γενικές γραμμές μου κράτησε το ενδιαφέρον. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 17, 2014 Author Share Posted August 17, 2014 (edited) Διήγημα 21/79 «A Crowd of Shadows» (1976) του Charles L. Grant Ο Charles L. Grant ήταν συγγραφέας ιστοριών εφ, φάνταζι και τρόμου. Είχε ενδιαφέρουσες απόψεις για τον τρόμο. Δεν είμαι ειδικός στο θέμα, αλλά διάβασα αυτή τη συνέντευξη (το λινκ θα σας πάει στο τέλος της, γυρίστε στη σελίδα 50 για να ξεκινήσετε) και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα: Μιλά για τις μυθολογίες, τα κλισέ, τα... παιδιά, τον Κινγκ, το Λόβκραφτ και πολλούς συγγραφείς. Ο Grant γεννήθηκε στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι, παντρεύτηκε δυο φορές, έκανε δυο παιδιά και έγραψε πολύ, χρησιμοποιώντας πολλά ψευδώνυμα. Κέρδισε το World Fantasy Award για τη νουβέλα του «Nightmare seasons», Νέμπιουλα για το διήγημα που διαβάζουμε αυτή την εβδομάδα (1977) και ακόμα ένα Νέμπιουλα το επόμενο έτος για τη νουβέλα του «A glow of candles, a unicorn's eye». Ήταν υπεύθυνος για την έκδοση, επί 10 περίπου χρόνια, της ετήσιας ανθολογίας Shadows. Τέλος, διετέλεσε Executive Secretary της Science Fiction and Fantasy Writers of America (SFWA) και πρόεδρος της Horror Writers Association. To «Crowd of shadows» δημοσιεύθηκε στο Magazine of Fantasy and Science Fiction τον Ιούνιο του 1976, αλλά όπως βλέπετε ο εκδότης δεν θεώρησε ότι έπρεπε να αναφέρει τον συγγραφέα στο εξώφυλλο: Για να σας δελεάσω, να μια θετική γνώμη: This is a well-written story about racism/bigotry/intolerance with an effective trick ending, so I'm not surprised it won the Nebula, which is awarded by professional SF writers. Διαβάζουμε το «A crowd of shadows» ως τη Δευτέρα, 25 Αυγούστου, ώστε να έχουμε χρόνο για τα δύο τελευταία διηγήματα του καλοκαιρινού ιντερλούδιου (που έρχονται από ένα συγγραφέα μάλιστα) ως τις 10 Σεπτεμβρίου περίπου... Όπως πάντα: Θα βρείτε το A crowd... εύκολα στο δίκτυο, αν όχι, ευχαρίστως να σας παρηγορήσω. Edited August 17, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 18, 2014 Author Share Posted August 18, 2014 (edited) Λόγω απουσίας την άλλη εβδομάδα, δίνω και τα επόμενα δύο διηγήματα με τα οποία ολοκληρώνεται το καλοκαιρινό ιντερλούδιο και επιστρέφουμε στην αντίστροφη σειρά των καλύτερων διηγημάτων εφ, σύμφωνα με τους αναγνώστες του Locus (οι φωνές που ακούγονται είναι του λογιότατου). Διηγήματα 22 & 23/79 «Stone» (1978) και «giANTS» (1979) του Edward Bryant (γεν. 1945) Αριστερά ο συγγραφέας (2002) Ο Ed Bryant είναι, όπως και ο Charles L. Grant πιο πάνω, συγγραφέας ιστοριών εφ και τρόμου. Γεννήθηκε στο White Plains της Νέας Υόρκης, μεγάλωσε και σπούδασε στο Γουαϊόμινγκ και μετακόμισε το 1972 στο Ντένβερ όπου ζει σήμερα. Εκεί ίδρυσε το Northern Colorado Writers Workshop από όπου «αποφοίτησαν» πολλοί γνωστοί συγγραφείς (ανάμεσά τους οι Νταν Σίμονς και Κόνι Γουίλις). Ήταν φίλος του Χάρλαν Έλισον και συνεργάτης του σε πολλά πρότζεκτ. Κατά κύριο λόγο έχει γράψει διηγήματα, αλλά επίσης εκατοντάδες άρθρα και κριτικές γύρω από τη λογοτεχνία του φανταστικού. Ωστόσο, από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας έχει περιορίσει σημαντικά το έργο του, καθώς αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας (και εξαιτίας αυτών, σοβαρά οικονομικά προβλήματα επίσης). Το πρώτο από τα δύο διηγήματα, «Stone», δημοσιεύθηκε στο Magazine of Fantasy & Science Fiction Φεβρουαρίου 1978. Ο ανταγωνισμός εκείνη τη χρονιά (δηλ. στα βραβεία του 1979) ήταν από ένα διήγημα των Jack Dann & C.J. Cherryh. Την επόμενη χρονιά (1980) κέρδισε ξανά, αυτή τη φορά προσπερνώντας 5 διηγήματα εξίσου γνωστών συγγραφέων: Michael Bishop, Orson Scott Card, Tanith Lee, George R.R. Martin & Joanna Russ! Να περιμένουμε λοιπόν δύο πολύ καλά διηγήματα; Το δεύτερο διήγημα ήταν το «giANTS» που δημοσιεύθηκε στο Analog τον Αύγουστο 1979. Το εξώφυλλο λίγο... σουρεάλ, αλλά όταν έχεις συνηθίσει με τα εξώφυλλα του ΕΦ ΖΙΝ τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τα δύο διηγήματα ως το Σάββατο, 6 Σεπτεμβρίου 2014. Είναι 21 μέρες από χτες για τρία διηγήματα και μια καλή ευκαιρία να μπείτε ξανά στο παιχνίδι όσοι κάνατε διακοπές... Edited August 19, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 20, 2014 Share Posted August 20, 2014 «A Crowd of Shadows» (1976) του Charles L. Grant Καλό γράψιμο, χρησιμοποιημένη (πια) ιδέα, αλλά επίσης καλή. Ενώ πιστεύω ότι κατάλαβα τι (περίπου) ήθελε να μας πει ο συγγραφέας, δεν νομίζω ότι διάλεξε τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αξιοπρεπής ιστορία, όμως. Αν και τίποτα το εξαιρετικό, για μένα σίγουρα πάνω από τον μέσο όρο όσων έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 21, 2014 Share Posted August 21, 2014 Stone - Edward Bryant Ωραίο. Μοντέρνο γράψιμο, μεγάλες εικόνες. Να είχε δέσει καλύτερα και το κίνητρο του αφηγητή για το τι έγινε, δεν θα είχα κανένα παράπονο. Επίσης, θα έπρεπε να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες στην τεχνολογία για να μη συμβεί αυτό. Ακόμα και χωρίς αυτά πάντως, το διήγημα καλό ήταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 1, 2014 Author Share Posted September 1, 2014 Edward Bryant, «giANTS» (1979) Μμμμμ. Αρκετά καλό διήγημα. Οικολογικό θέμα, εκφράζει τις ανησυχίες της εποχής, με έμφαση στις επιπτώσεις της ραδιενέργειες (στην παράδοση του Γκοτζίλα). Επαγγελματικά γραμμένο, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πρωτότυπη λύση (το άστα να μεγαλώσουν για να... βαρύνουν). Βρήκα ωστόσο λίγο μελό το θέμα με το αγέννητο παιδί και σε ένα βαθμό τη σχέση που μάλλον απροσδόκητα χτίζει ο επιστήμονας με τη νεαρά κυρία. Θα μου πεις, μερικές φορές οι ηλικιωμένοι απέχουν ένα συναισθηματικό κλικ από κάτι τέτοια πράγματα, που στους νεότερους φαίνονται ακατανόητα. Επίσης ο τρόπος που το κλείνει, δηλ. η διεκπεραίωση του «έγινε αυτό, έγινε εκείνο» δεν με ενθουσίασε. Μου άρεσαν πιο πολύ οι σκηνές στο εστιατόριο, τόσο του σερβιρίσματος κλπ. (!) όσο και της φοβίας του παππούλη μας με το τι κυκλοφορεί στο παντελόνι του. Εδώ που τα λέμε, αν αισθάνθηκε κίνηση... μερμήγκι πρέπει να ήταν. Θα μπορούσε να είναι και στα 4 ρόδα, χωρίς τις παραπάνω μικρές γκρίνιες. Τρία λοιπόν, αλλά η ζυγαριά κλείνει θετικά. Πάω τώρα για το stone. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 2, 2014 Share Posted September 2, 2014 (edited) Charles L. Grant, «A Crowd of Shadows» Βρε τον Grant! Ίδιος ο Θέμης Ανδρεάδης! (Εκτός του ότι ο Θέμης ήταν πολύ ωραίος). Η κεντρική ιδέα του διηγήματος ήταν καλή και το τέλος μόνο φαινομενικά αναμενόμενο αφού εμπεριέχει την ανατροπή. Καταδεικνύεται η τραγικότητα και η γελοιότητα του φόβου για το διαφορετικό και τη διαφορετικότητα. Αν και το επίπεδό των αγγλικών μου δεν μου επιτρέπει την τέλεια ποιοτική διάκριση, εν τούτοις η "αφυδατωμένη" γλώσσα, η έλλειψη ρυθμού στο κείμενο και γενικά ο "παλαιοκαιρισμένος" τρόπος γραφής του συγγραφέα με ξένισε και ίσως με κούρασε. Ως φιλέσπλαχνος: δύο άνθη. Edited September 2, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 2, 2014 Share Posted September 2, 2014 «Stone» του Edward Bryant Εν αντιθέσει με το A Crowd of Shadows για το οποίο γράψαμε προηγουμένως, η ανάγνωση του παρόντος ήταν απολαυστική. Ήταν φυσικό αφού μιλάμε για τον Εντ Μπράιαντ, τον δάσκαλο των αγαπημένων Νταν Σίμονς και Κόνι Γουίλις. Η γλώσσα ρέουσα, θελκτική και πλήρης ρυθμού δημιουργούσε θετική αίσθηση από την αρχή. Εξαιρετική η ιδέα για τη σύναψη, με χρήση (αβλαβούς σε λελογισμένη χρήση) τεχνολογικής μεθόδου, ενσυναίσθησης της καλλιτέχνιδος με το κοινό. Η μέθοδος φυσικά έχει κάποια όρια και πολλές φορές τα όρια συνειδητοποιούνται αφού ξεπεραστούν. Η ηθελημένη αυτοκαταστροφική υπέρβαση των ορίων, δεν συνιστά πάντα ύβρη με την θεατρική τραγική έννοια, ούτε βέβαια εκλαμβάνεται πάντα ως επαναστατική πράξη. Για τον λόγο αυτό δυσανέχομαι και διαφωνώ με το στερεότυπο τέλος της "αυτοχειρίας" αλλά Θέλμα και Λουίζ ή του ανεκδιήγητου Quadrophenia που στοιχείωνε τα νιάτα μας. Όταν ο δημιουργός δε βρίσκει ικανοποιητικό τέλος, σκοτώνει το δημιούργημα (ηρωικά και πένθιμα) και καθάρισε. :rose: :rose: (χαλάλι τα άνθη) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 7, 2014 Author Share Posted September 7, 2014 Charles L. Grant, «A Crowd of Shadows» Καλό διήγημα, με εύστοχο τέλος που με ξάφνιασε. Περίμενα την ανατροπή με το παιδί, αιφνιδιάστηκα με... [δεν το γράφω μήπως χαλάσω κανενός την ανάγνωση]. Αν, και ζουμί δεν ήταν στην ανατροπή, αλλά στις σχέσεις, στην προσέγγιση του ήρωα με το παιδί, στην ατμόσφαιρα. Για τη γλώσσα δεν θα συμφωνήσω με το Δρ. Λογ.: δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο του Γκραντ, αλλά νομίζω ότι είχε ένα στόχο και τον πέτυχε (εννοώ ότι με το πεζό γλωσσικό του ύφος πέτυχε να αποδώσει τις σκέψεις ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο μέσο πάνω κάτω όρο της κοινωνίας). :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 7, 2014 Author Share Posted September 7, 2014 Διήγημα 24 / 79 Will McIntosh, «Bridesicle» Πίσω στους κανονικούς μας ρυθμούς με τα 50+20 καλύτερα εφ διηγήματα του Λόκους (βλ. αρχικό ποστ) και φτάσαμε στη 17η θέση των διηγημάτων του 21ου αιώνα με τον Will McIntosh. O Μάκιντος έχει σπουδάσει κοινωνική ψυχολογία και δίδασκε ψυχολογία στο πανεπιστήμιο Georgia Southern μέχρι που εγκατέλειψε για να γράψει full time. Έχει γράψει πολλά διηγήματα και τρία μυθιστορήματα. Δημοσιεύει τακτικά στα περιοδικά του χώρου, έντυπα και ηλεκτρονικά. Με το «Bridesicle» που θα διαβάσουμε είναι πολυνίκης: Κέρδισε Hugo, την ετήσια ψηφοφορία των αναγνωστών του Asimov's (εκεί δημοσιεύθηκε) και ήταν στη short list του Nebula. Πιστεύω ότι θα διαβάσουμε ένα καλό διήγημα... Για να δούμε. Το διήγημα δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο 2009 και έκτοτε περιλήφθηκε σε ανθολογίες. Όπως θα διαπιστώσετε, η Σίλα Γουίλιαμς, η εκδότρια του Asimov's δεν επέλεξε να αναφέρει το συγγραφέα στο εξώφυλλο... Εντάξει, είχε τέσσερα άλλα - πιο γνωστά- ονόματα να διαφημίσει. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Bridesicle» ως τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 8, 2014 Share Posted September 8, 2014 Δεν έχω ξεχάσει το giANTS. Απλώς έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Ελπίζω να προλάβω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.