ARTICLE 12 σημεία όπου τα κλισέ πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία

[Naroualis]

Ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου: η φράση «ναι, έχω συνειδητά χρησιμοποιήσει όλα τα δυνατά και αδύνατα κλισέ στην ιστορία μου», ειπωμένο από πρωτοεμφανιζόμενο -ή μη- συγγραφέα.

 

Τι μου λες; Σοβαρά; Όλα εκείνα για τα οποία λογικά γκρινιάζεις όταν τα διαβάζεις αλλού, εσύ έκανες την υπέρβαση (κι είσαι και τόσο καταπληκτικός συγγραφέας) που θα χρησιμοποιήσεις όλα και δε θα θέλουμε να πετάξουμε το βιβλίο από το παράθυρο πριν τη σελίδα 20;

 

Ευχή και κατάρα τα έχω τα κλισέ. Ευχή γιατί αποτελούν την πεπατημένη, που δεν είναι πάντοτε κακή. Κατάρα γιατί, αν σου ξεφύγουν, θα καταστρέψουν την όποια σου προσπάθεια να παρουσιάσεις κάτι αξιόλογο.

 

Και πίστεψέ με, ευγενικέ/ευγενική μου συγγραφέα, είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα νόμιζες. Σε θερμοπαρακαλώ, μην τα χρησιμοποιείς. Ή, αν είναι απολύτως απαραίτητο, κάνε το με τέτοιον τρόπο, που να στο συγχωρήσω, μπλέξ’ τα με όμορφη πρόζα, λαμπερή κοσμοπλασία, με ήρωες πραγματικούς ανθρώπους κι όχι ανδρείκελα, με ιστορίες τραγικές κι όχι μελοδραματικές. Κάνε κάτι, τέλος πάντων, που να μη με κάνει να τρέχω μακριά σου ψάχνοντας για τούβλο και τζαμαρία, να ξεδώσω τη δίκαιη οργή μου.

 

 

 

Υ.Γ. Σε αυτήν τη συζήτηση προσκαλώ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, σουφουφίτες και σουφουφίτισες να συμβάλουν καταθέτοντας τα κλισέ που έχουν κατά καιρούς συναντήσει και τους κάνουν να τραβάνε τα μαλλιά τους. Εμπρός, γενναίοι και γενναίες μου. Νυν υπέρ λήξεως της βαρεμάρας ο αγών.

 

 

 

 

Standard Disclaimer: όλα όσα ακολουθούν δεν είναι τυφλοσούρτης. Καλείστε πριν τα εφαρμόσετε, να τα σκεφτείτε καλά και να πειραματιστείτε μαζί τους. Επίσης, και πάαααρα πολύ σημαντικό, μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, για την οποία α) διατηρώ το δικαίωμα να την αλλάξω στην πορεία της συζήτησης (εφόσον κάποιος φέρει τα κατάλληλα επιχειρήματα) και β) μπορεί να μην εξυπηρετεί τις δικές σας ανάγκες και τη δική σας ιδιοσυγκρασία. You have been warned.

 

 

12 σημεία όπου τα κλισέ πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία

 

 

1. Στον τίτλο

 

Αποτάσσεσαι το μελόδραμα; Αποτάσσεσαι λέξεις όπως διάβολος, σκοτάδι, πόνος, αγάπη, φεγγάρι, θάνατος, αστέρια, έρωτας (προπάντων αυτόν τον ρημάδη τον έρωτα), όταν αυτές είναι στη γενική και προηγείται κάποια ποστ-μοντερν καφρίλα, όπως το σύννεφο, το ρουλεμάν, το μιζ-αν-πλι, το φωτόσπαθο; Αποτάσσεσαι τίτλους που αποτελούνται από μία και μόνη φανταστική λέξη, πχ. Ντιουν*; Αποτάσσεσαι σκαμπρόζικες φράσεις, όπως Κάνε φύλλα μωρό μου, Οι γροθιές χορεύουν σάμπα, Θα φτύσω στους τάφους σας; Αποτάσεσσαι την Επιστροφή+(ουσιαστικό στη γενική), τη Συμμορία+(ουσιαστικό στη γενική), τη Μεγάλη+(ουσιαστικό στη γενική) Σχολή;

 

 

2. Στην ιδέα

 

Δαιμόνιες μηχανές που έχουν διαφθείρει τις ανθρώπινες ψυχές. Διαστημοστρατιώτες που μακελεύουν κακούς εξωγήινους. Καλοί εξωγήινοι που προσπαθούν να μας κάνουν να πάψουμε να πολεμάμε. Ζόμπι που κυνηγάνε ένα ζευγάρι. Βρικόλακες που την πέφτουν σε αθώες ντεμπιτάντ. Πόρτες σε άλλες διαστάσεις. Ένας νεαρός βάρβαρος που σφάζει και πηδάει ό,τι σφάζεται και πηδιέται. Ένας νάνος, ένα ξωτικό, ένας κλέφτης, ένας παπάς κι ένας αλητοκράτης (πρώην αριστοκράτης, νυν αλήτης) ξεκινάνε να φέρουν πίσω το Κέρας της Αμάλθειας, γιατί μόνο αυτό μπορεί να σώσει τον κόσμο από το απόλυτο κακό. Ένας Άγγλος, ένας Γάλλος κι ένας Πόντιος πέφτουν με το αεροπλάνο στη ζούγκλα. You get the point. Μπαμπαλού μέχρι θανάτου.

 

 

3. Στην κοσμοπλασία

 

Να βδελύττεσαι μετά πάθους:

 

τα σκοτεινά δάση, τους πύργους από βασάλτη (ΤΟΥΣ ΠΥΡΓΟΥΣ ΑΠΟ ΒΑΣΑΛΤΗ, ΕΙΠΑ), τις πόλεις-αντίγραφα της Ανκ Μορπορκ, τα διαστημοδρόμια που μοιάζουν με το Μος-Άισλι, τα μοναχικά τάγματα πολεμιστών, τις πανέμορφες ιέρειες, τα υπερφυσικά πλάσματα που κουβαλάνε πάνω τους όλη τη σοφία του κόσμου, τις γελοίες προφητείες, τις συντεχνίες δολοφόνων, τον καιρό όταν κάνει αυτό ακριβώς που θες εσύ, άσχετα αν είναι άνοιξη ή καλοκαίρι ή καταχείμωνο, τα επαναστατημένα ρομπότ, τις χρονομηχανές που δεν έχουν καμία επίπτωση στο παρελθόν ή στο παρόν, τους υπερσεξουαλικούς βρικόλακες, στις φυλές τις χαμένες στα βάθη του Αμαζονίου, τα ορκ και τα παράγωγα αυτών, τη σπιτική μαρμελάδα εκεί όπου δε μπορεί να υπάρχει αγοραστή.

 

Μετά πάθους. Εντάξει;

 

 

4. Στους χαρακτήρες

 

Όχι άλλοι βαριοί κι ασήκωτοι ντετέκτιβ. Όχι άλλες απαχθείσες πριγκίπισσες. Όχι άλλα ειρηνικά πράσινα ανθρωπάκια. Όχι άλλοι χτυπημένοι από τη μοίρα κακοί. Όχι άλλοι παντοδύναμοι νίντζα. Όχι άλλοι Εκλεκτοί/Μεσσίες/χαρισματικοί-νέοι-χαμένοι-στο-χάος-των-κοινών-ανθρώπων. Σώνει δηλαδή. Όχι άλλες ατίθασες αμαζόνες που τις τιθασεύει η αγάπη και τις κάνει πιο ζαχαρένιες κι από το πιο ζαχαρένιο γυναικάκι. Ο Σακελάριος πέθανε κι ο Δαλιανίδης παραγέρασε. Μην τολμήσεις να τους αναστήσεις, ούτε καν να τους μετενσαρκώσεις. Το είδος πρέπει να εξελίσσεται.

 

 

5. Στην εισαγωγή

 

Η χειρότερη εισαγωγική φράση όλων των εποχών, εκείνο το ανυπέρβλητο «It was a dark and stormy night», δεν είναι τυχαίο που είναι όντως η χειρότερη εισαγωγική φράση όλων των εποχών. Σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνη μιας φράσης, σου θυμίζω και σε θερμοπαρακαλώ να αρνηθείς

 

α) εισαγωγές που παλεύουν να θέσουν το χωροχρονικό πλαίσιο με λίγα λόγια (Το έτος 7963, τα Βαλκάνια έχουν ενωθεί κάτω από τη στιβαρή ελληνική διακυβέρνηση και η εξάπλωση της εικονικής πραγματικότητας έχει οδηγήσει τα παιδιά στα σχολεία να κόβουν σαλαμάκια το ένα στο άλλο μέσω υπολογιστών),

 

β) εισαγωγές που δείχνουν μια τυπική καθημερινότητα με λεπτομέρειες που κανέναν δεν ενδιαφέρουν (-Ξύπνα, Γιωργάκη, θα αργήσεις στο σχολείο! Ο Γιωργάκης σηκώθηκε, χασμουρήθηκε, έπλυνε τα δόντια του, έπλυνε τα μούτρα του, έπλυνε το κεφάλι του πίσω από τ’ αυτιά του, κατέβηκε τη σκάλα, φίλησε τη μαμά και το μπαμπά, φέρτε μου τώρα το μπιστόλι να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, στείλε το παιδάκι στο σχολείο να τελειώνουμε),

 

γ) εισαγωγές που αναφέρουν πού και πώς βρέθηκε το χειρόγραφο και γιατί κανένας δε σε πίστεψε ότι αλήθεια το βρήκες εκεί, αλήθεια

 

δ) εισαγωγές στις οποίες ο πρωταγωνιστής σου, που μιλάει σε πρώτο ενικό αορίστου κι είναι και πολύ μάγκας, προσπαθεί να μας πάρει εξαρχής τον αέρα δείχνοντάς μας πόσο μάγκας είναι (Ο τύπος προσπάθησε να μου κάνει κόνξες, αλλά εγώ είμαι παλιά καραβάνα και τον σάπισα στις μάπες).

 

 

6. Στην πλοκή

 

 

Ένα παιδί με συμπλέγματα κατωτερότητας ανακαλύπτει ότι έχει ξεχωριστές δυνάμεις και με τη δύναμη της αγάπης σώζει τις ζωές εκείνων που το χλεύαζαν. Μια ομάδα από στρατιώτες πηγαίνει σε μια αποστολή ρουτίνας, συναντάει κάτι τρομερό και προδίδεται από ένα από τα μέλη της. Ένα αρχαίο κακό καταστρέφεται από ένα μικρό κι ασήμαντο αντικείμενο. Μια ομάδα αγοριών μπαίνει σε ένα στοιχειωμένο σπίτι. Μια ομάδα μισθοφόρων αναλαμβάνει μια εύκολη φαινομενικά αποστολή, αλλά καταλήγει να σώζει τον κόσμο «όπως τον ξέρουμε». Κάποιος προσπαθεί να κάνει κακό σε έναν άλλο κι αυτός ο δεύτερος, από την ένταση αναπτύσσει υπερφυσικές δυνάμεις που τις χρησιμοποιεί για να γίνει σούπερ ήρωας. Ένας νεαρός άνθρωπος διέρχεται διάφορες δοκιμασίες αλλά το τέλος καταφέρνει να ενηλικιωθεί και να βρει το δρόμο του.

 

 

7. Στην κορύφωση

 

Υπάρχει μια φράση που πρέπει πρώτα να τη μάθεις καλά και μετά να την ξεχάσεις για πάντα. Τρεις λέξεις: Από μηχανής θεός. Μην, επαναλαμβάνω, μην κάνεις αυτό που ήταν η εύκολη λύση για τους αρχαίους ημών (και η πιο ευλαβική, να μην ξεχνιόμαστε). Και λέω μάθε την πρώτα, για να μάθεις να την αναγνωρίζεις όταν την κάνεις ασυναίσθητα. Κι όταν την αναγνωρίζεις να μπορείς να τη χατζαρώνεις κατά το δοκούν.

 

Α, και να μην ξεχάσω: αν ο κακός σου γελάσει στην κορύφωση, μου-χα-χα κιέτσι, κάτι δεν πάει καλά. Για κοίταξέ το λιγάκι.

 

 

8. Στον επίλογο

 

Ένας είναι ο μεγάλος μου κάλος όσον αφορά τους επιλόγους. «Ήταν όλα ένα όνειρο» . Και μόνο που το πληκτρολόγησα, θέλω να μασήσω σίδερα. Η ιδέα και μόνο ότι κάθησες κι έπλασες ένα τεράστιο και καταπληκτικό έπος/παραμύθι/μύθο για να γυρίσεις μετά και να το ακυρώσεις με τέσσερις ρημάδες λέξεις, με βγάζει από τα ρούχα μου. Με κάνεις να σκέφτομαι ότι δεν εκτιμάς αυτό που έκανες κι αν δεν το εκτιμάς εσύ, και προσπαθείς να μου το μπουκώσεις με τρόπο ύπουλο και κουτοπόνηρο, εγώ γιατί να το εκτιμήσω; Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι αυτός Ο χειρότερος επίλογος όλων των εποχών. Ο χειρότερος επίλογος όλων των εποχών είναι «Ή μήπως δεν ήταν;» Αρφ! Αρφ!

 

Και μια υποσημείωση εδώ. Κάποιοι θα σου πουν ότι τα ευτυχισμένα τέλη είναι κλισέ. Εγώ θα έλεγα ότι είναι πασσέ. Δεν είναι δηλαδή θέμα βαρεμάρας αλλά μόδας. Από την άλλη, όταν στο τέλος όλοι παντρεύονται, όλοι αναγνωρίζονται κι όλοι ζουν ευτυχισμένοι, ε, αυτό είναι καρακλισεδάρα. Δεν μπορεί να είναι όλοι πανευτυχείς κι αλώβητοι. Κόψε κάτι.

 

 

9. Στα διλήμματα

 

«Ω Θεέ μου! Τι να κάνω; Να προτιμήσω τον όμορφο αλλά ατίθασο πλούσιο; Ή να πέσω στην αγκαλιά του απλού καθημερινού adventurer με τη χρυσή καρδιά; Τι δίλλημα!» «Ω Θεέ μου! Τι να κάνω; Να πατήσω αυτό το κουμπί και να σώσω χιλιάδες ή να πατήσω το άλλο και να σώσω την αγαπημένη μου γυναίκα; Τι δίλλημα!» «Ω Θεέ μου! Τι να κάνω; Να τραβήξω την προσοχή αυτών των ζόμπι για να σωθεί το κορίτσι που προ ολίγου με χυλοπίτιασε ή να τα αφήσω να τη φάνε; Τι δίλλημα!» «Ω Θεέ μου! Τι να κάνω; Να σκοτώσω το μάγο που θέλει το καλό του λαού και το κακό του βασιλιά ή να κάνω ό,τι μου λέει και να γίνω προδότης του στέμματος; Τι δίλλημα!»

 

Δίλημμα; Ποσώς! Κανένα δίλημμα. Στο καλάθι. Τώρα.

 

 

10. Στη λεπτομέρεια

 

Κάπου παλαιότερα, είχα πει την εξής φράση:  έπιασες να γράψεις πώς επιδιορθώνουν τη Μεγάλη ΓκρανΚάσα Για Το Χορό Του Ήλιου όταν ξεχειλώνει. Βλέπεις τώρα, έτσι, εκτός κειμένου, πόσο ηλίθιο ακούγεται; Αν δε χρειάζεται να το πεις, αν δεν προάγει σε κάτι την πλοκή σου, τότε μην το λες. Πέρα που θα πέσεις σ’ εκείνη την απίστευτη λούμπα που λέγεται info dump, σκέψου κι ότι κάποια στιγμή, όλη αυτή η λεπτομέρεια κάπου θα αστοχήσει και θα σε κάνει να κάνεις λάθος και να δείξεις βλήμα στα μάτια των αναγνωστών σου. Ενώ δηλαδή θα έχεις βάλει τόσο κόπο και προσπάθεια στη δημιουργία σου, ένα λάθος θα σε κάνει να δείχνεις σα να μην το πάλεψες καθόλου. Αμαρτία.

 

Το αυτό ισχύει και για τις επινοημένες γλώσσες. Μην το κάνεις. Και δε μιλάω για μεμονωμένες λέξεις, μιλάω για φράσεις ολόκληρες. Εκτός του ότι δεν είσαι γλωσσολόγος, έχει δει πόσο ανόητες μοιάζουν μια ουρά από λέξεις στο χαρτί; Άλλο οι ταινίες, εντελώς άλλο. Στις ταινίες δε νοείται τέτοιο κενό. Αλλά στο χαρτί, έχεις χίλιους άλλους τρόπους να το κάνεις πιο όμορφο. Άσε την Κουένια εκεί που κάθεται και θυμήσου ότι είναι μόνο μία.

 

 

11. Στο κυνήγι της εντύπωσης

 

Βία, αίμα, σεξ.

 

Χ.

 

Ο καιρός που αυτά τα τρία εντυπωσίαζαν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα μπορούμε να τα δούμε με την άνεσή μας στο δελτίο των οχτώ, οπότε καλό θα ήταν να μην μας τα κοτσάρεις εκεί ως αντικείμενα θαυμασμού, παρεκτός κι αν έχουν σοβαρή και ακλόνητη θέση στην πλοκή σου. Αλλέως, απλά βαριόμαστε. Και έχουμε πει πολλές φορές τι συμβαίνει όταν ο αναγνώστης σου βαριέται, έτσι; Α, εδώ εμπίπτει και η άλλη κατηγορία εντυπώσεων, εκείνη που αφορά τις ανατροπές. Αν από τη δεύτερη σελίδα και κάθε ζυγή σελίδα που ακολουθεί μάς αναφέρεις πόσο αντιπαθεί το σκόρδο ο πρωταγωνιστής σου, ε, μην περιμένεις να πέσουμε από τα σύννεφα όταν μας αποκαλύψεις ότι είναι βρικόλακας.

 

 

12. Στην επιλογή του κοινού στο οποίο απευθύνεσαι

 

«Κοίτα, έγραψα αυτό το σάιμπερπανκ νουάρ τρόμου με πρωταγωνίστρια έναν κλώνο της Αλίκης Βουγιουκλάκη για να κάνω τις φιλενάδες της μαμάς μου να διαβάσουν επιστ-» Ώπα. Αλήθεια πιστεύεις ότι εσύ, ένα αγόρι 22 ετών, με μηδενική γνώση της ψυχολογίας μιας νοικοκυράς 50 ετών, μπορείς να το κάνεις αυτό; Μήπως αυτό δεν το έχει καταφέρει ούτε η Ούρσουλα ΛεΓκεν; Θα ήταν μάλλον σοφότερο να γράψεις το σάιμπερπανκ νουάρ τρόμου σου με ήρωα τον Ντριτζτ και αρχικακό ένα ανθυποτσιράκι των Ντισέπτικονς, μπας και καταφέρεις τουλάχιστον τους κολλητούς σου να το διαβάσουν. Εάν από την άλλη πιστεύεις ότι πρέπει να απευθυνθείς μόνο σε εκείνους που καταλαβαίνουν αυτά που θες να πει, κι «οι υπόλοιποι δε με νοιάζουν», με γεια σου, με χαρά σου, αλλά εγώ που δεν είμαι από αυτούς, τι σου φταίω;

 
 
 
 
 
Προηγούμενα θέματα:
 
α) 12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφεις
β) 12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέα
γ) 12 τρόποι να προσεγγίσεις την κοσμοπλασία σου
δ) 12 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον ήρωά σου
ε) 12 τρόποι προσέγγισης της πλοκής

ς) 12 λόγοι επιλογής ή απόρριψης της οπτικής γωνίας

 
 
 
* Χα. Μέγα λάθος. Για τα ελληνικά η λέξη ντιουν είναι σίγουρα μια άγνωστη, φανταστική λέξη. Στα αγγλικά σημαίνει αμμοθίνα, οπότε δεν είναι άγνωστη λέξη -και παραπέμπει και στην πραγματική φύση του πλανήτη Αράκις. Ωστόσο η ελληνική έκδοση του Ντιουν έχει οδηγήσει σε ένα σωρό τίτλους μυθιστορημάτων με αυτό το σκεπτικό, λέξεις which I will not utter here. Ένα σωστότερο παράδειγμα θα ήταν το Έραγκον, που, για όποιον δεν το ξέρει, το έγραψε και το τιτλοφόρησε ένα παιδί 14 ετών.
 
 
 

[Natasha]

Ωραίο θέμα, και βλέπω ότι είναι κάτι που σε τσατίζει και συμπάσχω ως προς αυτό. Το κλισέ που τρώει εμένα έχει να κάνει με τους γυναικείους χαρακτήρες που έχουν κακοπάθει στα χέρια ανδρών συγγραφέων και όχι μόνο.

 

Συγκεκριμένα: Πολύ συχνά η γυναίκα του ήρωα πεθαίνει ή έχει ήδη πεθάνει πριν αρχίσει η ιστορία. Η απώλειά της είναι το κίνητρο του ήρωα να κινηθεί προς την περιπέτεια και να αρχίσει το ζουμερό κομμάτι της υπόθεσης. Όταν συμβαίνει αυτό συνήθως (για να μην είμαι απόλυτη) ο ήρωας θα συναντήσει στην περιπέτειά του μια άλλη γυναίκα η οποία θα είναι ΘΕΑ. Δεν δουλεύει έτσι. Άσε που με προσβάλλεις εμένα σαν αναγνώστρια και για να το αιτιολογήσω αυτό θα μιλήσω με ένα παράδειγμα από τη "Γυναίκα με το νούμερο 13" του Σομόθα που ξεκίνησα χτες (spoiler των πρώτων 40 σελίδων!)

 

 

Εκεί, ο ήρωας έχει χάσει τη γυναίκα του με την οποία είχαν μια υπέροχη σχέση. Την έκλαψε για δυο χρόνια και όταν ξεκινάει προς την περιπέτεια γνωρίζει μία πόρνη με χρυσή καρδιά (ΑΛΛΟ ΚΛΙΣΕ) η οποία φυσικά είναι θεά. Μάλιστα, ο ήρωας σκέφτεται ότι "ούτε η γυναίκα του δεν τον είχε εντυπωσιάσει τόσο την 1η φορά που την είδε". Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο; Έχει 5 σελίδες που έμαθα ότι η τύπισσα πέθανε τραγικά και μου φέρνεις μια άλλη εξωγήινα όμορφη και μου τη συγκρίνεις με την πεθαμένη; Σαν αναγνώστης δεν έχω προλάβει να το διαχειριστώ, τι κι αν ο ήρωας την "έκλαιγε για 2 χρόνια;". Για μένα περάσανε 5 σελίδες! Ντροπή.

 

Κάτι ανάλογο μου συνέβη και με το "Τραγούδι της Κάλι". Εκεί όταν γνωρίζει ο τύπος μια άλλη γυναίκα επίσης την βρίσκει εξωγήινα όμορφη (κοίτα να δεις πόσο συνηθισμένο είναι να είναι οι γυναίκες κούκλες!) και τη συγκρίνει απευθείας, στην ίδια σελίδα με τη γυναίκα του (την οποία μέχρι τώρα υπεραγαπούσε). Λέει ότι τώρα που βλέπει την καινούρια, η γυναίκα του μοιάζει να έχει διπλοσάγονο. Στη βιβλιοθήκη μου σας το ορκίζομαι ότι ο τύπος είπε "διπλοσάγονο"

[Naroualis]

 

Στη βιβλιοθήκη μου σας το ορκίζομαι ότι ο τύπος είπε "διπλοσάγονο"

 

[aScannerDarkly]

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

[DinMacXanthi]

Εγώ πάλι νομίζω ότι έχει γίνει κλισέ να παραπονιόμαστε για τον καιρό. Είναι μια αρχή, κι αν είναι καλή και ταιριαστή, ποιό το πρόβλημα; "Ο αέρας φυσούσε σαν γύφτος" γράφει ο Λουντέμης ή ο Γκίμπσον "Ο ουρανός πάνω από το λιμάνι είχε το χρώμα τηλεόρασης συντονισμένης σε νεκρό κανάλι". Δυο που θυμάμαι τώρα.

Δεν λέω να ξεκινάνε τα κείμενα "ήταν μια κρύα νύχτα του Οκτώβρη" αλλά ο καιρός σε μπάζει αν γίνει σωστά. Μπορεί να δώσει στον αναγνώστη άμεσα την ατμόσφαιρα (pun intended μάλλον;).

edit.... αλλά, ναι, ήταν μια λαμπερή κρύα μέρα του Απρίλη και τα ρολόγια χτυπούσαν μια.

Edited May 8, 2014 by DinMacXanthi

[aScannerDarkly]

Η εισαγωγή του Γκίμπσον είναι καταπληκτική και σε μπάζει κατευθείαν στο κλίμα. Αλλά υπάρχουν παντού και εξαιρέσεις.

 

Ίσως έπρεπε να πω «μην ξεκινάς με ρομαντικοποιητικές περιγραφές του καιρού».

Edited May 8, 2014 by aScannerDarkly

[Naroualis]

Λογικά, το καραμπινάτο κλισέ πάντοτε διαφέρει από την εμπνευσμένη εκμετάλλευση και διαστρέβλωσή του. Αυτό σχετικά με το γύφτο και το νεκρό κανάλι. Από την άλλη, κάποιες φορές είναι και θέμα αισθητικής, όχι μόνο ιδιοφυίας, πράγμα που έχει να κάνει με τον αναγνώστη. 

 

 

Αλλά ναι, ακόμη κι ο Χάρρυ Κλυνν έχει κοροϊδέψει εκείνο το ασημοκεντημένο πέπλο τ' ουρανού.

[Count Baltar]

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

 

Εγώ θα συμπλήρωνα: και εξοβέλισε οριστικά και αμετάκλητα από το λεξιλόγιό σου τα επίθετα "χαλκόχρωμος-η-ο" και "ρόδινος-η-ο".

Edited May 8, 2014 by Count Baltar

[Naroualis]

 

Πολύ ωραίο, Ευθυμία.

Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι, ή μάλλον να υπερθεματίσω: Δεν μας φταίει μονάχα το "it was a dark and stormy night". Μην αρχίζεις με τον καιρό, γαμώτο! Μη μιλάς για χαλκόχρωμα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τη μικρή μας πόλη, μη λες για το ηλιοβασίλεμα που έβαφε ρόδινη τη λοφοπλαγιά. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες τρόποι να μας μπάσεις στην ιστορία σου.

 

Εγώ θα συμπλήρωνα: και εξοβέλισε οριστικά και αμετάκλητα από το λεξιλόγιό σου τα επίθετα "χαλκόχρωμος-η-ο" και "ρόδινος-η-ο".

 

Μιλάμε πάντα για την αυγή, έτσι; Γιατί αν δε θες να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "ροζ" και ζητάς κάτι άλλο, ελληνικό, πώς αλλιώς μπορείς να το πεις;

[KELAINO]

Σολομί;

[Nhrhida]

Βασικά τα κλισέ με χαλάνε όταν παραμένουν κλισέ...τι θέλω να πω: (Παίρνω τυχαίο δείγμα από αυτά που έβαλες) Μια ομάδα παιδιών σε στοιχειωμένο σπίτι. Ναι, είναι κλισέ σαν ιδέα αλλά με ενδιαφέρει αν το παραμέσα θα συνεχίσει μέχρι τέλους έτσι.  Αν διαβάσω μια ιστορία με κοινότυπη βασική ιδέα αλλά που καταφέρνει να το προχωράει γαμάτα, μια χαρα μου κάνει.

Ούτε ο καιρός με ενοχλεί, ούτε ο,τιδήποτε άλλο ταιριάζει και δεν είναι θα-σε-χωσω-με-το-στανιο-στην-ατμοσφαιρα-που-θελω.

 

Πιο πολύ με εκνευρίζουν οι κλισέ περιγραφές όπως το κάστρο από βασάλτη. Τι διάολο, είναι κάποιος νόμος που τους απαγορεύει χρήση άλλων υλικών στην κατασκευή κάστρων όπως γίνεται σε κάποια νησιά και τα σπίτια είναι βαμμένα άσπρα για να μην χαθεί η γραφική ατμόσφαιρα και ο τοπικός χαρακτήρας;

Και αυτά τα μάτια που είναι μαύρα σαν κάρβουνα; Γιατί σαν κάρβουνα; Γιατί όχι μαύρα σαν ζωγραφισμένα με σινική μελάνη; Γιατί όχι μαύρα και γυαλιστερά σαν κέλυφος σκαθαριού; Γιατί όχι μαύρα σαν καμμένος πάτος από τηγάνι; Γιατί  όχι μαύρα σαν την τρύπα στην φαντασία του συγγραφέα; Αη σιχτιρ μην τα κάνεις μαύρα στο φινάλε.

 

Εντάξει, είναι από πολλούς αποδεκτή η άποψη ότι δεν υπάρχει σκέτη, αγνή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα αλλά πρέπει κάθε φορά που βλέπω ετεροφυλόφιλο διδυμο να καταλήγει σε σεξ ή σχέση; Να μην γουστάρει ο ένας τον άλλον δεν παίζει; (βασικά ναι, δεν παίζει γιατί συνήθως είναι και οι δύο μανούλια ή έχουν μια τρομερή γοητεία)

 

Κι αυτό που είπε η Natasha σχετικά με το πως ξεπερνάει ένας άντρας την αδικοχαμένη του αγάπη.  Βέβαια θα αγαπάει για πάντα την αδικοχαμένη αλλά η καλόψυχη γκομενάρα βοηθάει πολύ στο να αντέξει τον πόνο...στο καλό συγκινήθηκα.

 

Πραγματικά όμως το κομμάτι  "ήταν όλα ένα όνειρο" με ξενερώνει απίστευτα, αναιρεί ό,τι διάβασα και είναι σα να με δουλεύει στα μούτρα "Το διαβασες μέχρι τέλους ε; Χα! Όνειρο  ήταν, τίποτα δε συνέβει! Πάρτα να μάθεις που καθόσουν και με διάβαζες!"

 

Κι ένα που μόλις θυμήθηκα. Φτωχός πλην τίμιος και πλούσιο καθίκι. Ναι, μπορεί να συμβεί αλλά μην το τονίζεις αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο στην ιστορία γιατί το πας σε Ξανθόπουλο και αδικη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβαζεις.

Edited May 9, 2014 by Nhrhida

[Natasha]

Βασικά τα κλισέ με χαλάνε όταν παραμένουν κλισέ...τι θέλω να πω: (Παίρνω τυχαίο δείγμα από αυτά που έβαλες) Μια ομάδα παιδιών σε στοιχειωμένο σπίτι. Ναι, είναι κλισέ σαν ιδέα αλλά με ενδιαφέρει αν το παραμέσα θα συνεχίσει μέχρι τέλους έτσι.  Αν διαβάσω μια ιστορία με κοινότυπη βασική ιδέα αλλά που καταφέρνει να το προχωράει γαμάτα, μια χαρα μου κάνει.

Ούτε ο καιρός με ενοχλεί, ούτε ο,τιδήποτε άλλο ταιριάζει και δεν είναι θα-σε-χωσω-με-το-στανιο-στην-ατμοσφαιρα-που-θελω.

 

Πιο πολύ με εκνευρίζουν οι κλισέ περιγραφές όπως το κάστρο από βασάλτη. Τι διάολο, είναι κάποιος νόμος που τους απαγορεύει χρήση άλλων υλικών στην κατασκευή κάστρων όπως γίνεται σε κάποια νησιά και τα σπίτια είναι βαμμένα άσπρα για να μην χαθεί η γραφική ατμόσφαιρα και ο τοπικός χαρακτήρας;

Και αυτά τα μάτια που είναι μαύρα σαν κάρβουνα; Γιατί σαν κάρβουνα; Γιατί όχι μαύρα σαν ζωγραφισμένα με σινική μελάνη; Γιατί όχι μαύρα και γυαλιστερά σαν κέλυφος σκαθαριού; Γιατί όχι μαύρα σαν καμμένος πάτος από τηγάνι; Γιατί  όχι μαύρα σαν την τρύπα στην φαντασία του συγγραφέα; Αη σιχτιρ μην τα κάνεις μαύρα στο φινάλε.

 

Εντάξει, είναι από πολλούς αποδεκτή η άποψη ότι δεν υπάρχει σκέτη, αγνή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα αλλά πρέπει κάθε φορά που βλέπω ετεροφυλόφιλο διδυμο να καταλήγει σε σεξ ή σχέση; Να μην γουστάρει ο ένας τον άλλον δεν παίζει; (βασικά ναι, δεν παίζει γιατί συνήθως είναι και οι δύο μανούλια ή έχουν μια τρομερή γοητεία)

 

Κι αυτό που είπε η Natasha σχετικά με το πως ξεπερνάει ένας άντρας την αδικοχαμένη του αγάπη.  Βέβαια θα αγαπάει για πάντα την αδικοχαμένη αλλά η καλόψυχη γκομενάρα βοηθάει πολύ στο να αντέξει τον πόνο...στο καλό συγκινήθηκα.

 

Συμφωνώ απολύτως, από την 1η σου παράγραφο ακόμη. Άσε που η θεά στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" έχει μάτια μαύρα σαν κάρβουνο. Και εβένινα μαλλιά παρακαλώ. Όταν κάποιος πρωτοτυπεί σε κάτι τέτοιες περιγραφές, το εκτιμώ βαθύτατα: θύμαμαι ακόμη όταν ήμουν καμια 14 είχα διαβάσει σε Oscar Wilde ότι μια κοπέλα (θεά) χαμογέλασε και το στόμα της έμοιαζε με κόκκινο εξωτικό φρούτο με κατάλευκους σπόρους (τα δόντια της δηλαδή). Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και ταίριαζε στο κλίμα του διηγήματος.

[mman]

Πολλά κλισέ, ίσως τα περισσότερα, έχουν γίνει κλισέ επειδή κάποια στιγμή δούλευαν καλά, και αρκετά μπορούν να δουλέψουν ακόμα θαυμάσια. Μπορεί ο συγγραφέας να το εκμεταλλευτεί αυτό, χρησιμοποιώντας το ενδιαφέρον κομμάτι του κλισέ και χτίζοντας πάνω του κάτι διαφορετικό, καινούργιο, δικό του. Σε μερικά θέματα, είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις τη βάση του κλισέ. Π.χ. ανδρόγυνο ζεύγος πρωταγωνιστών: υπάρχει λόγος που χρησιμοποιείται τόσο συχνά η αισθηματική / σεξουαλική τους σχέση. Βρες όμως έναν τρόπο να βγεις απ' την πεπατημένη (το να μην είναι και οι δύο κούκλοι, ειδικά η γυναίκα, είναι μια καλή αρχή) και όλες οι δυνατότητες για μια καλή ιστορία θα παραμείνουν άθικτες. Έτσι κι αλλιώς, όπως είπε κι ο Josh Billings, "About the most originality that any writer can hope to achieve honestly is to steal with good judgment".

 

Αυτό που σίγουρα είναι λάθος, είναι, όπως λέει η Naroualis στην αρχή, να βουτάει κανείς σ' έναν ωκεανό από κλισέ, απλώς και μόνο για ν' αποδείξει πόσο φοβερός και τρομερός συγγραφέας είναι. Γιατί 99,9% (και λίγο λέω) δεν είναι. Η πραγματική πρόκληση είναι να γράφει κανείς πρωτότυπα και με προσωπικό στυλ. Κάνε αυτό πρώτα, και μετά θα ενδιαφερθώ να διαβάσω και τη σπουδή σου στα κλισέ.

Edited May 9, 2014 by mman

[Nhrhida]

 

Συμφωνώ απολύτως, από την 1η σου παράγραφο ακόμη. Άσε που η θεά στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" έχει μάτια μαύρα σαν κάρβουνο. Και εβένινα μαλλιά παρακαλώ. Όταν κάποιος πρωτοτυπεί σε κάτι τέτοιες περιγραφές, το εκτιμώ βαθύτατα: θύμαμαι ακόμη όταν ήμουν καμια 14 είχα διαβάσει σε Oscar Wilde ότι μια κοπέλα (θεά) χαμογέλασε και το στόμα της έμοιαζε με κόκκινο εξωτικό φρούτο με κατάλευκους σπόρους (τα δόντια της δηλαδή). Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και ταίριαζε στο κλίμα του διηγήματος.

 

 

 

Αχαχαχαχα εεεεε αυτό δικαιολογεί γιατί την συγκρίνει τόσο εύκολα με την γυναίκα του. Μαύρα καρβουνομάτια και εβένινα μαλλιά; Πσσσσσσς!

Σωστά, τον έβενο ξέχασα από τις χιλιοειπωμενες περιγραφές!

 

 

 

Ο Κινγκ -δε θυμάμαι το βιβλίο- περιεγραψε ένα πρόσωπο και μάτια ως " δυο σταφίδες χωμένες σε ζυμάρι" ε όσο να πεις ήταν λιγότερο ποιητικό άλλα πολύ καλύτερο από τα μάτια-κάρβουνα.

[Nienor]

Εμένα τα μαύρα μάτια (μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά, άσπρο πρόσωπο σαν κρίνος και στο μάγουλο ελιά) μου αρέσουνε. Δηλαδή, η συγκεκριμένη περιγραφή του Μάρκου είναι και ό,τι πιο αγαπημένο μου σε γυναικεία περιγραφή έχω ακούσει/διαβάσει/δει ποτέ. Μου αρέσουνε επίσης τα κατακόκκινα της φωτιάς μαλλιά, μου αρέσουνε τα ξανθά σαν στάχια που όταν τα φωτίζει ο ήλιος λάμπουνε, μου αρέσουνε τα γλυκά καστανά μέχρι τη μέση μακριά και πιασμένα με γαλάζια κορδελίτσα (της καλής κόρης του παραμυθιού). Θέλω να πω ότι δεδομένου ότι έχεις μια γυναίκα ηρωίδα, κι αν θέλεις να ξέρουμε με τι μοιάζει αυτή η γυναίκα (που εμένα μάλλον με ενοχλεί περισσότερο να μη θέλεις να ξέρουμε με τι μοιάζει η ηρωίδα σου) μοιραία κάποια στιγμή θα μου μιλήσεις για το χρώμα των μαλλιών της. Προτιμώ να μου πεις ότι τα μαλλιά της είναι μαύρα σαν τον έβενο και τα μάτια μαύρα σαν το κάρβουνο, παρά να μη μου πεις τίποτα. Προτιμώ επίσης να μου πεις σαν το κάρβουνο παρά να μου πεις "Η κοπέλα είχε μαύρα μάτια." Τώρα, οκ, αν βρεις έναν καλύτερο τρόπο να μου το πεις συνήθως με κάνεις ευτυχισμένη.

 

Επίσης, όταν αυτή η αυγή που ξημερώνει, ξημερώνει σε μια ακτή με ζεστή αμμουδιά επάνω στην οποία έχει κοιμηθεί αγκαλιά ένα νέο ερωτευμένο ζευγαράκι, ε, οκ, καθόλου δε με πειράζει να είναι ρόδινη αυτή η αυγή. Δε με ενοχλεί να σκοντάφτει ο ήρωας επάνω στο σούπερ γουάου μαγικό αντικείμενο το οποίο θα κουβαλάει μαζί του σε όλο το υπόλοιπο για να παραμένει ζωντανός, δε με ενοχλεί το να μου κατεβάσεις στ'αλήθεια έναν θεό (ούτε καν με τη μηχανή, με φτερά κιόλας) στην κρίσιμη στιγμή, δε με ενοχλούνε πάρα πολλά πράγματα.

 

Αυτό που με ενοχλεί είναι όλα αυτά να μην τα κάνεις τίποτα. Όλα αυτά να υπάρχουνε εκεί μονάχα για λόγους φοκλόρ ή εντυπωσιασμού ή (κάποιος το λέει παραπάνω πολύ ωραία) τρύπας μαύρης σαν κάρβουνο στη φαντασία του συγγραφέα. Γιατί τα μάτια που είναι μαύρα σαν το κάρβουνο μπορεί να είναι ένα στοιχείο καταγωγής του ήρωα που σκοπεύεις να το χρησιμοποίησεις (και να το διαφοροποιήσεις από εκείνη την άλλη φυλή που έχει μάτια μαύρα και γυαλιστερά σαν το κέλυφος του σκαθαριού). Ο θεός που κατέβασες μπορεί να βρίσκεται στην αρχή ενός κειμένου, να σου σώσει τον ήρωά σου και να τον ταλαιπωρεί μέχρι το τέλος του βιβλίου επειδή κάποτε τον έσωσε. Η αυγή που είναι ρόδινη μπορεί πάρα πολύ γρήγορα (όπως γίνεται και στην πραγματικπότητα) να γίνει μωβ από τα σύννεφα και να στους κάνει μούσκεμα, να πάθει ο ένας από τους δύο πνευμονία και να πεθάνει (γουέλ, όχι... όχι... απαράδεκτο, αλλά νομίζω με πιάνετε )

 

Τα κλισέ δεν είναι εχθρός. Τα κλισέ, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα πρέπει να ξέρει κανείς τι δουλειά κάνουνε και να τα χρησιμοποιεί με μέτρο (ξανά μανά, όπως και όλα τα υπόλοιπα πραγματα). Τόσο που να μην κάνουνε τη Ναρού να βγάζει σπυριά (είναι ένα πολύ καλό μέτρο σύγκρισης για να χρησιμοποιήσει κανείς). Και η Ναρού δε θα βγάλει σπυριά ακόμα και με έναν πύργο από βασάλτη (ναι, ναι, σώπα, καρδιά μου, να διαβάσεις την υπόλοιπη πρόταση) όταν θα έχει δίπλα του ακριβώς το υπόστεγο της συντεχνίας των μάγων με απλωμένους χάρτες της περιοχής και διάφορα όργανα, να προσπαθούν να αποφασίσουν αν υπάρχουν άλλα μαγματογενή πετρώματα στην περιοχή για να σταματήσουν επιτέλους να χτίζουν τους πύργους τους από βασάλτη. Μπορεί και να χαμογελάσει (Ε?ε?)

Edited May 9, 2014 by Nienor

[Tiessa]

Πολύ καλά τα 11 από τα 12 σημεία. Μια αντίρρηση έχω μονάχα και είναι στα διλήμματα που είναι συχνά αναγκαία για να έχουμε τη σύγκρουση. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να μην έχεις κάπου ένα δίλημμα. Ή και πολλά διλήμματα. Ή και τριλήμματα

Ίσως αυτό που θέλει λίγη προσοχή είναι να εμφανίζεται και να προοικονομείται διακριτικά και να μην είναι τέτοιο που να χρειάζεται να το πετάξεις ρητά και κατάμουτρα στον αναγνώστη εκεί που γράφεις.

 

O.T.

Τόσο που να μην κάνουνε τη Ναρού να βγάζει σπυριά (είναι ένα πολύ καλό μέτρο σύγκρισης για να χρησιμοποιήσει κανείς). Και η Ναρού δε θα βγάλει σπυριά ακόμα και με έναν πύργο από βασάλτη (ναι, ναι, σώπα, καρδιά μου, να διαβάσεις την υπόλοιπη πρόταση) όταν θα έχει δίπλα του ακριβώς το υπόστεγο της συντεχνίας των μάγων με απλωμένους χάρτες της περιοχής και διάφορα όργανα, να προσπαθούν να αποφασίσουν αν υπάρχουν άλλα μαγματογενή πετρώματα στην περιοχή για να σταματήσουν επιτέλους να χτίζουν τους πύργους τους από βασάλτη. Μπορεί και να χαμογελάσει (Ε?ε?)   Καλά, έγραψες μ' αυτό! Τι καταπληκτικό!

[elgalla]

Τι ωραίο θέμα και τι διασκεδαστικά γραμμένο! Ας προσθέσω κι εγώ μερικά: 

 

Ο Αψεγάδιαστος Χαρακτήρας: Αν είναι άντρας, είναι πανέμορφος, πανέξυπνος, με μαύρη ζώνη σε πέντε πολεμικές τέχνες, κάποιο άλλο ταλέντο που ποικίλλει ανά περίπτωση, εξαιρετικός εραστής, πολύ προικισμένος, περιστασιακά πάμπλουτος και το χειρότερο ελάττωμά του δεν είναι πραγματικά ελάττωμα (π.χ. παραείναι καλός για τη φυλή του ή παραείναι τίμιος ή παραείναι ισχυρός ή παραείναι προστατευτικός απέναντι στην εκάστοτε αθώα κορασίδα που έχει ερωτευτεί σφόδρα και η οποία είναι η μοναδική αγάπη της ζωής του). Αν είναι γυναίκα, είναι πανέμορφη αλλά περιγράφεται ως "όχι ιδιαίτερα όμορφη" (παράδειγμα: "δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά έμοιαζε με διασταύρωση της Megan Fox και της Angelina Jolie". True story, by the way), είναι πανέξυπνη, ρίχνει ξύλο, είναι σαρκαστική διότι, προφανώς, ποιος θα σεβαστεί μια γυναίκα που δεν είναι σαρκαστική; Τη γουστάρουν πέντε κι άλλοι δέκα θέλουν να τη σκοτώσουν για λόγους πιο σκοτεινούς κι από τον οισοφάγο του Κθούλου, είναι φοβερή στο κρεβάτι αλλά, προς θεού, είναι σεμνό και ηθικό κορίτσι ταυτόχρονα, δεν τα κάνει με όλους αυτά, μόνο με το εκάστοτε κακό παιδί που έχει ερωτευτεί σφόδρα και ο οποίος είναι η μοναδική αγάπη της ζωής της. 

 

Ο θηλυκός Κόναν: Είναι πολεμίστρια (φυσικά), έχει σπαθί (εννοείται), έχει πανοπλία-πλυντήριο (29 κατασκευαστές συνιστούν γυάλισμα με λίπος μία φορά την εβδομάδα και πλύσιμο ποτέ), οι άντρες τη δουλεύουν ή της απευθύνουν σεξιστικά σχόλια, αλλά μέχρι το τέλος καταλήγουν να τη σέβονται, συνήθως, δεν έχει κανένα γυναικείο χαρακτηριστικό επάνω της πέραν της ανατομίας της αν και, περιστασιακά, κάποιος συγγραφέας που νιώθει ιδιαίτερα adventurous θα τη βάλει να βουρκώνει μπροστά σε νεκρά παιδάκια γιατί είναι γυναίκα, βρε αδερφέ. Ουσιαστικά, πρόκειται για τον γυναικείο χαρακτήρα ο οποίος θεωρείται άξιος σεβασμού επειδή φέρεται σαν άντρας. 

 

Το σύνδρομο Μαντόνας-πόρνης: Έχουμε από τη μία τις γυναίκες που περισσότερο γδύνονται παρά ντύνονται, είναι απελευθερωμένες και, άρα, ελευθέρων ηθών κι από την άλλη έχουμε τις γυναίκες που ντύνονται όσο πιο άθλια μπορούν (και όσο πιο κοντά στο αντρικό ντύσιμο μπορούν, επίσης), είναι σεμνές και ηθικές και καλά κορίτσια. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, στην πρώτη περίπτωση, η όποια κακοποίηση υποστεί ο χαρακτήρας στα χέρια αντρικών χαρακτήρων δικαιολογείται ως άξια τιμωρία ενώ, στη δεύτερη, είναι ένα μέσο θυματοποίησης και εκβιασμού της συμπάθειας του αναγνώστη. 

 

Η μάνα-κουράγιο: Είναι η στωική μάνα που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της. Τα πάντα, όμως. Είναι υπερβολικά συναισθηματική κι έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική σκέψη, παίρνει τη μία ηλίθια, καταστροφική απόφαση μετά την άλλη, όμως δεν πειράζει διότι είναι γυναίκα και μάνα, το οποίο προφανώς σημαίνει ότι ταρακουνήθηκε ο εγκέφαλός της κατά τη γέννα και από τότε δεν μπόρεσε να σκεφτεί σωστά ποτέ ξανά. 

 

 

 

Λοιπά κλισέ:

 

Το epic love στην εφηβεία: Είσαι δεκαεφτά. Νιώσε. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω εδώ, πέρα από το ότι κάθε φορά που βλέπω κάτι τέτοιο μου γυρνάνε τα άντερα. 

 

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς στραυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς. Η εποχή που λέγαμε "αγάπη" αντί για "σεξ" έχει περάσει κι ο αναγνώστης είναι και λιγότερο πουριτανός και λιγότερο ρομαντικός. 

 

Η αποφαντασιοποίηση του φανταστικού: Όχι. Άλλο. "Ρεαλιστικό". Fantasy. Τα χάπια μου. Πού είναι ο μύθος, η φαντασία, το enchantment; Πού είναι ο λόγος που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις με την ομορφιά του και να διαβάσεις την πρώτη σελίδα πέντε φορές για να βεβαιωθείς ότι, ναι, όντως, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που γράφει τόσο εξαίσια; Μάγεψέ με, λίγο, φίλε συγγραφέα. Αν θέλω να διαβάσω ρεαλισμό, πίστεψέ με, υπάρχουν δεκάδες που το έκαναν πριν από σένα, καλύτερα από σένα. Θα πάω να διαβάσω κάποιον από αυτούς. 

[dagoncult]

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς σταυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς.

 

Προφανώς και δεν την/τον αγαπάς αν δεν την/τον γνωρίσεις, όμως εσύ στον τίτλο (με bold) δεν μιλάς για αγάπη με την πρώτη ματιά, αλλά για έρωτα.

[elgalla]

 

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά: Δεν με νοιάζει αν είδες το πορτρέτο της στην κλειδωμένη αίθουσα του μαγεμένου κάστρου, δεν με νοιάζει αν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα στο εστιατόριο του σχολείου, δεν με νοιάζει αν έχει μούσκουλα σε μέγεθος πεπονιού και κοιλιακούς σταυρόλεξο. Αν δεν τον/την γνωρίσεις δεν τον/την αγαπάς.

 

Προφανώς και δεν την/τον αγαπάς αν δεν την/τον γνωρίσεις, όμως εσύ στον τίτλο (με bold) δεν μιλάς για αγάπη με την πρώτη ματιά, αλλά για έρωτα.

 

 

Το αν κανείς τα διαχωρίζει αυτά τα δύο ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα για ένα άλλο forum. Εγώ όχι, οπότε για την ευκολία της συζήτησης ας θεωρήσουμε πως εννοώ ακριβώς το ίδιο με τις δύο λέξεις. 

[Cassandra Gotha]

 

Η αποφαντασιοποίηση του φανταστικού: Όχι. Άλλο. "Ρεαλιστικό". Fantasy. Τα χάπια μου. Πού είναι ο μύθος, η φαντασία, το enchantment; Πού είναι ο λόγος που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις με την ομορφιά του και να διαβάσεις την πρώτη σελίδα πέντε φορές για να βεβαιωθείς ότι, ναι, όντως, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που γράφει τόσο εξαίσια; Μάγεψέ με, λίγο, φίλε συγγραφέα. Αν θέλω να διαβάσω ρεαλισμό, πίστεψέ με, υπάρχουν δεκάδες που το έκαναν πριν από σένα, καλύτερα από σένα. Θα πάω να διαβάσω κάποιον από αυτούς. 

Διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό κλισέ για κάποια πράγματα που γράφεις, όπως η γυναίκα-Κόναν. Υπάρχουν γυναίκες που δεν φοράνε, ξέρω 'γω, μπαλαρίνες. Που τις σιχαίνονται, και ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θεωρούν τη δύναμη, το θάρρος, τη μαγκιά βρε αδερφέ, αντρικά χαρακτηριστικά, άρα δεν πιστεύουν ότι μια τέτοια ηρωίδα μιμείται τους άντρες. Πιστεύουν απλά ότι δεν μιμείται τις άλλες γυναίκες (ότι δεν είναι ανάγκη να "παίζεις" τη γυναίκα, είσαι γυναίκα και δεν χρειάζεται να το δηλώνεις κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου, όπως ένας άντρας δεν χρειάζεται να παίζει τον άντρα, πράγμα που επίσης με ενοχλεί, βέβαια).

 

Αλλά πιο πολύ διαφωνώ με αυτό το τελευταίο που λες. Ο ρεαλισμός στο φανταστικό δεν το ακυρώνει. Το ενδυναμώνει, το φέρνει πιο κοντά μας. Όπως ο ήρωας με την κρίση συνείδησης, έτσι και ένας μάγος με όρια, ή ένας πολεμιστής που την πατάει σε κάποια φάση από μια λανθασμένη κίνηση, από ένα τέρας που τον ξεγέλασε γιατί ήταν έξυπνο (έξυπνο τέρας! τι ωραία! όχι άλλα άμυαλα γκόμπλινς), ή τον απέθαντο που πρέπει να αποδημεί συνεχώς για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι συμπολίτες... Όλα αυτά κάνουν τη φαντασία πιο πιστευτή, και αυτό είναι το ζητούμενο. Αν είναι όλα σαν παραμυθάκι, ε, νομίζω πως είμαστε (οι "μεγάλοι" ) πιο δύσκολο να συνεργαστούμε με τον συγγραφέα. Αν εννοείς αυτό που εννοώ με τον όρο ρεαλιστική φαντασία.

 

Αυτά τα εβένινα μαλλιά ρε 'σεις, αυτά μου κάθονται εμένα. Συμφωνώ με την Κιάρα, το πρόβλημα είναι ότι μπαίνουν έτσι στις ιστορίες, χωρίς να υπάρχει λόγος που ο ήρωας τα σκέφτεται ως εβένινα.

Edited May 10, 2014 by Cassandra Gotha

[elgalla]

Δεν είναι θέμα μαγκιάς και θάρρους, όμως, και δεν είναι θέμα του τι εκτιμάει ο αναγνώστης. Είναι θέμα ότι ο χαρακτήρας στον κόσμο αντιμετωπίζεται ως άξιος των αντρών επειδή φέρεται σαν άντρας (σύμφωνα με τον κόσμο, όχι σύμφωνα με εμένα κι εσένα). 

 

Όσον αφορά το ρεαλισμό, δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα καν. Εσύ αναφέρεσαι στο ρεαλισμό προς το setting, στο να υπάρχει συνέπεια και ο κόσμος να λειτουργεί φανταστικά μεν αλλά με κανόνες, δε, όπως ένας πραγματικός κόσμος. Εγώ μιλάω για τον φανταστικό κόσμο από τον οποίο λείπει η φαντασία. Βιβλία φαντασίας που διαβάζονται σαν ιστορικά μυθιστορήματα, ας πούμε, αντί για fantasy. Ή βιβλία όπου τα φανταστικά πλάσματα γίνονται πιο mundane κι από το μέσο κάτοικο της Αθήνας. 

[Cassandra Gotha]

Ωχ, μάλλον δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο ως τώρα.

[Naroualis]

Lucky, lucky, you.

[Nihilio]

Εμενα η εισαγωγη που μου γυρναει το στομάχι ειναι το "ξυπνισε και δε θυμοταν πως βρεθηκε εκει"

[Nihilio]

Οσο για τον ερωτα με την πρωτη ματια, πιστευω οτι προκειται κυριως για lazy writing. Διαολε, ολοι ειδαμε καποτε καποια/ον και απλα νιωσαμε μια εντονη ελξη.

Αλλα δεν θα το περιγραφαμε ως ερωτα με πρωτη ματια, αλλα για γροθια στο στομαχι, καρδια που εχασε χτυπους, πιο διακριτικα ο αφηγητης να λεει οτι του τραβηξε την προσοχη και να τη/τον σκεφτεται αναφερει καθε τρεις καιλιγο και, γενικοτερα more show less tell