Popular Post Naroualis Posted March 2, 2015 Popular Post Share Posted March 2, 2015 Επιστρέφω επιτέλους στη σειρά των «συμβουλών». Και ξεκινάω με τα πράγματα που μου τη δίνουν όταν τα συναντώ γραμμένα πίσω από τις λέξεις ενός βιβλίου. Ή κειμένου. Ή συζήτησης. Standard Disclaimer: όλα όσα ακολουθούν δεν είναι τυφλοσούρτης. Καλείστε πριν τα εφαρμόσετε, να τα σκεφτείτε καλά και να πειραματιστείτε μαζί τους. Επίσης, και πάαααρα πολύ σημαντικό, μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, για την οποία α) διατηρώ το δικαίωμα να την αλλάξω στην πορεία της συζήτησης (εφόσον κάποιος φέρει τα κατάλληλα επιχειρήματα) και β) μπορεί να μην εξυπηρετεί τις δικές σας ανάγκες και τη δική σας ιδιοσυγκρασία. You have been warned. 12 ελαττώματα στο χαρακτήρα ενός συγγραφέα 1. Ενθουσιασμός Έχεις μια καταπληκτική ιδέα για ένα καταπληκτικό βιβλίο! Γιούχου! Η πρώτη σου σκέψη είναι να το πεις! Στο Facebook, στο ιστολόγιό σου, στο φόρουμ, στον κολλητό σου, σε αγνώστους στο λεωφορείο. Γιούχου! Η δεύτερή σου σκέψη είναι να το στολίσεις! Εδώ ένα δέντρο. Εκεί ένας τραγικός ήρωας. Παραπέρα μια σπαθάρα να! Πιο κάτω ένα χρονοταξίδι κι εκεί μεταξύ Δομοκού και Φαρσάλων χωράει κι ένα βαμπίρι στραφταλίζον. Ναι! Ο ενθουσιασμός είναι κάτι που αναβλύζει από μέσα μας. Αλλά πολλές φορές, οι ενθουσιώδεις άνθρωποι (όπως θα σου πει κι ο Μιγκουελίτο της Μαφάλντα) δεν έχουν τη δυνατότητα να δώσουν λύσεις. Ο υπερβολικός ενθουσιασμός μπορεί να σε κάνει να παραβλέψεις πράγματα που θα σε οδηγήσουν σε λάθη κι ατέλειες. Κι όσο πιο πολύ σε τυφλώνει ο ενθουσιασμός σου, τόσο λιγότερο πλησιάζει αυτό που γράφεις σ’ αυτό που ξεκίνησες να γράφεις και το πώς το φαντάστηκες. Δε σου λέω να μην χαρείς, τίποτε δε συγκρίνεται με τη χαρά μιας καινούργιας ιδέας, ενός καινούργιου κόσμου να φυτρώνει στο κεφάλι σου και να σε προσκαλεί να τον εξερευνήσεις. Αλλά φρενάρισε λιγάκι, με ρέγουλα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να καταφέρεις να το φέρεις όλο αυτό εις πέρας. Κι από την άλλη, αν ξεθυμαίνεις τον ενθουσιασμό σου κουβεντιάζοντας την ιδέα σου με άλλους συνεχώς, στο τέλος θα τη χορτάσεις και δε θα σου μείνει λαχτάρα για γράψιμο. 2. Εγωισμός-Ελιτισμός Γράφεις για όσους σε καταλαβαίνουν; Αλήθεια; Τότε γιατί θυμώνεις όταν σου λέω ότι αυτό που έγραψες είναι ακαταλαβίστικο; Ας μην κρυβόμαστε, ο ελιτισμός ειδικά στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνική σκηνή είναι μάστιγα. Χούφτες κι αδραχτιές είναι οι συγγραφείς –ή επίδοξοι συγγραφείς– που γνωρίζω προσωπικά κι η μύτη τους είναι πιο ψηλά από το κούτελό τους. Το τονίζω αυτό, μιλάω για ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά. Φαντάσου πόσοι είναι οι άλλοι που δεν τους γνωρίζω. Ουκ έστιν αριθμός. Και φυσικά εκείνη η αμίμητη ατάκα «τι ξέρεις εσύ από χχχ;» (όπου το χχχ αντικαθίσταται με οτιδήποτε χωράει ο νους σας, ποίηση, εφ, τρόμος, chic-lit, παθολογία του βλεννογόνου, συνταγές μαγειρικής) που υποτίθεται πως απαντά σε μια κακή κριτική, είναι τόσο μα τόσο τραγικά χαριτωμένη. Με κάνει να κουνάω το κεφάλι μου με συγκατάβαση. Και δεν ξέρω κανέναν που να του αρέσει η συγκατάβαση. 3. Αδιαφορία Γράφεις αρπαχτά, χωρίς να διορθώσεις ποτέ, αν εντοπίσεις κάποιο πρόβλημα το μπαλώνεις όπως-όπως και γενικά «ξεφορτώνεις» κι ύστερα έχεις και την απαίτηση να σε διαβάσουμε. Γιατί; Αν εσύ δε σέβεσαι αυτό που κάνεις, την ιστορία που λες, τα θέματα που θες να θίξεις, εμείς γιατί να το κάνουμε; Αν πιστεύεις ότι δε χρειάζεται να είσαι ορθογράφος γιατί «θα τα τσιμπήσει ο διορθωτής του Word» ή γιατί «αυτή είναι δουλειά του επιμελητή, όχι του συγγραφέα», μάντεψε πόσοι αναγνώστες εκδοτικών οίκων θα διαβάσουν περισσότερες από 3 (και ολογράφως τρεις) σελίδες, για να μη σου πω παραγράφους, από το magnum opus σου. Σωστά μάντεψες. Κανένας. Ακόμη κι αν δεν απευθύνεσαι σε επαγγελματίες αναγνώστες, αλλά σε «ερασιτέχνες», η αδιαφορία είναι ένα από τα πράγματα που δε θα σε βγάλουν πουθενά. Παράδειγμα τρανταχτό η βιβλιοθήκη μας εδώ στο sff. Ένα κείμενο που είναι ατημέλητο ή θα πάρει σχόλια τύπου ορθογραφικά/τυπογραφικά ή δε θα πάρει καθόλου σχόλια. Πάει να πει, και ο αναγνώστης σου έχασε την ώρα και την υπομονή του –και σε κακοχαρακτήρισε κιόλας– και εσύ δεν κέρδισες κάτι ουσιαστικό, δεν άκουσες τίποτε σχετικά με την ιδέα σου ή την πλοκή σου ή τους χαρακτήρες σου, κάτι, βρε παιδί μου, που να σε κάνει καλύτερο συγγραφέα. 4. Υπερβολική αυτοπεποίθηση Ένα πράγμα που δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν. Δε μιλάω για την άγνοια κινδύνου εδώ, η οποία κάααααποιες φορές μπορεί και να έχει αίσιο τέλος. Μιλάω για αυτό που το Νοσολόγιο του Βαντερμέερ το αποκαλεί «Αυταπάτες Συμπαντικού Μεγαλείου». Ξεκαβάλα, τον τάραξες το γάιδαρο. Διότι υπάρχουν άπειρες Μαρίες σ’ αυτόν τον κόσμο και μάντεψε πόσες από αυτές γέννησαν ένα Γιάννη. 5. Έλλειψη αυτοπεποίθησης Το αντίθετο άκρο εδώ. Κι αυτό προβληματικό, μιας και σε εμποδίζει όχι απλά να αναδειχθείς αλλά και να εξελιχθείς, να γίνεις εσύ ο ίδιος κάτι καλύτερο, όσο καλός κι αν είσαι. Αν πιστεύεις ότι τα κείμενά σου δεν αξίζουν, αναπόφευκτα, δε θα προσπαθήσεις ποτέ να τα βελτιώσεις, γιατί να το κάνεις; Και το μόνο που πραγματικά πρέπει να σε τρομάζει είναι το βάλτωμα, η επανάπαυση. Γενικά εκείνο το ρημάδι το μέτρον το άριστον, ε, αυτό να ακολουθείς. 6. Άγνοια του παλμού του κοινού Η άγνοια του κινδύνου δεν είναι απαραίτητα κακό, περιορίζει το φόβο και πολλαπλασιάζει την αυτοπεποίθηση. Κακό είναι να αγνοείς επιδεκτικά τον κίνδυνο, ενώ τον βλέπεις εκεί, μες τα μάτια σου, και να μένεις κολλημένος σε αυτό που νομίζεις ό,τι βλέπεις. Αυτό το ελάττωμα μπορεί να κάνει κακό σε διάφορα επίπεδα αλλά σε κανένα τους δεν κάνει περισσότερο κακό, όσο στο τι θέλει τελικά το κοινό. «Όλο το διαθέσιμο κοινό θέλει ν’ ακούσει για την τελευταία μου d&d περιπέτεια με τα φιλαράκια μου». Όχι. «Όλο το διαθέσιμο κοινό θέλει να διαβάσει λεπτομέρειες για το φόρεμα της ηρωίδας μου». Όχι. «Όλο το διαθέσιμο κοινό θέλει να διαβάσει το σουρεάλ ακατανόητο πειραματικό λογύδριο μιας σούπερμόντελ-παλαιοβιολόγου που στις ελεύθερες ώρες της μεταφράζει Κροπότκιν στα Ινουίτ». Ε, όχι. Δε λέω να μη γράψεις το ένα, το άλλο, το τρίτο. Αλλά μην πιστεύεις ότι ΟΛΟΙ θα θέλουν να θαυμάσουν το έργο σου. 7. Λάθος στόχος Εδώ θα πούμε πράγματα που τα έχουμε ξαναπεί. Μη γράφεις για να γράφεις, αλλά γιατί έχεις κάτι να πεις. Μην απευθύνεσαι σε τύπους αναγνωστών που δεν τους γνωρίζεις, που δεν έχεις σχέση μαζί τους (γιατί κι εκείνους που κανονικά σου ταιριάζουν απαξιείς και ετούτους που προσπαθείς να τους κάνεις να σε διαβάσουν δε θα καταφέρεις να κερδίσεις.). Μην επιδιώκεις να εκδόσεις τα προσωπικά σου λογοτεχνικά πειράματα, γιατί η πρώτη εντύπωση που θα δώσεις στο κοινό (δυστυχώς πολύ σημαντική) θα είναι κάτι που δεν σε χαρακτηρίζει. Και σαν υποσημείωση μόνο εδώ, μην προσπαθείς να τους κερδίσεις όλους, να τους ευχαριστήσεις όλους, είτε αυτοί λέγονται αναγνώστες, είτε beta-readers, είτε μπλόγκερς, εκδότες, κριτικοί. Δε θα τα καταφέρεις και το αποτέλεσμα της ανεπιτυχούς προσπάθειάς σου θα είναι τόσο αποτρόπαιο όσο και το τέρας του Φρανκενστάιν. Οπωσδήποτε, δε θα είναι το δικό σου μονάκριβο, λατρεμένο παιδί. 8. Σεμνοτυφία Είσαι εδώ να μας πεις μια ιστορία και δε χρειάζεται να μας σκεπάζεις τα πράγματα με προπετάσματα δήθεν σεμνότητας, λες κι είσαι γάτα, να μην τα δούμε, γιατί τότε θα τα μυρίσουμε και θα είναι χειρότερα. Πες τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς ευφημισμούς, παρομοιώσεις και μεταφορές. Όπως θα τα έλεγε ο ήρωάς σου, η φωνή του. Όπως σηκώνει να τα πει η αφήγησή σου, το πλαίσιο που την έχεις θέσει. Όπως σηκώνει να τ’ ακούσει το κοινό σου. Ένα παράξενο πράμμα: εννιά φορές στις δέκα μπορώ να καταλάβω αν ο συγγραφέας ενός κειμένου «κρατήθηκε». Εννιά φορές στις δέκα. Μοιάζει λίγο με παιδιάστικη ντροπή, μια αιδημοσύνη που συνήθως ο μέσος φαντασάς/ΕΦάς δεν την έχει όταν περιγράφει σφαγές και σπλήνες ή όταν αποκαλεί τον αρχικακό του «μαλάκα σκατομπινέ». Κράτησα τους χορροράδες απ’ έξω γιατί οι σεξουαλικές περιγραφές στο είδος τους είναι κοινός τόπος (και κοινότυπος επιλογή, αν μου επιτρέπετε). Ωστόσο το θέμα παραμένει. Οτιδήποτε οδηγεί σε ερωτικές και ακόμα περισσότερο σε συναισθηματικά ερωτικές περιγραφές, παίρνει μπλάνκο και μουτζούρα φιοριτούρα από πάνω. «Το νούφαρό της». «Το σπαθί του». Αμ εκείνη η «φλόγα του πάθους»; Αυτή κι αν πρέπει να ντρέπεται πια για τον εαυτό της. Γιατί; Δεν υφίσταται πια Επιτροπή Λογοκρισίας, δόξα σοι Κύριος ο Θεός Ημών (ή Υμών, δε θα μας απασχολήσουν τα θρησκευτικά προς το παρόν). Γιατί αυτολογοκρίνεσαι; Γιατί κάνεις σαν πιτσιρίκι του δημοτικού που χιχιρίζει γιατί κάπου διάβασε τη φράση «ένα ζευγάρι τορνευτές γαμπίτσες»; Πες τα πράγματα με το όνομά τους. Μπορεί να σου κάνει και προσωπικό καλό αυτό, να σε απελευθερώσει, να σε βοηθήσει να σπάσεις τα δεσμά των προσωπικών σου συμπλεγμάτων. Θες να ξαναγίνω παράδειγμα; Θα ξαναγίνω. Έτσι ήμουν κι έτσι δεν είμαι πια. Come along. 9. Στράτευση Να τα ξαναπούμε; Πάλι; Είναι απαραίτητο;* 10. Τεμπελιά Το προσχέδιο των 100.000 λέξεων που έγραψες δε διαβάζεται και πίστεψέ με, δε θα διορθωθεί από μόνο του. Έχεις βάλει στον εαυτό σου όριο 500 λέξεις την ημέρα κι αν τεμπελιάσεις σήμερα, είναι σίγουρο ότι αύριο δε θα γράψεις 1000 λέξεις για να ισοφαρίσεις. Μη βαριέσαι, μην το παρατάς, μην πιστέψεις ποτέ και για τίποτε στον κόσμο ότι έχεις καιρό. Η ζωή είναι σαν βιντεοπαιχνίδι του '90: τα λέβελ δυσκολίας ανεβαίνουν μέχρι να χάσεις, όχι μέχρι να τερματίσει, γιατί αυτό το παιχνίδι, η ζωή, δεν τερματίζει ποτέ, απλά χάνουν οι εκάστοτε παίχτες του. Με τις υποχρεώσεις να συσσωρεύονται και τον ελεύθερο χρόνο σου να λιγοστεύει συνεχώς, το μόνο που θα σου μένει να κάνεις είναι να βαράς το κεφάλι σου. 11. Έλλειψη παιδείας στο αντικείμενο Αν νομίζεις ότι είσαι πρωτότυπος και πρωτοποριακός γιατί έγραψες για έναν νεαρό βάρβαρο που δε λυγίζει ποτέ, ξανασκέψου το. Αφού διαβάσεις έστω μισή ιστορία Κόναν. Αν νομίζεις ότι κανείς ποτέ δεν έχει ξαναγράψει για χάπια που αλλάζουν την αντίληψη του χρόνου και του παρελθόντος, γκουκλάρισε τον Φίλιπ Ντικ, ήρθες μισό αιώνα μετά από αυτόν. Αν νομίζεις ότι φέρνεις νέα πνοή στη λογοτεχνία γράφοντας ρεαλιστική φαντασία ή χρησιμοποιώντας τον δεκαπεντασύλλαβο ιαμβικό, ξανασκέψου το. Οι μεγάλοι συγγραφείς του κάθε είδους είναι μεγάλοι για κάποιον λόγο. Δε θα τους φτάσεις αν κάνεις τα ίδια λάθη με τους ίδιους ή τους προκατόχους τους. 12. Αντιγραφή Κι αφού διαβάσεις κάτι που σε τρελαίνει, μη διανοηθείς να το αντιγράψεις. Μη διανοηθείς. Αυτά που λένε ότι δεν υπάρχουν πρωτότυποι συγγραφείς, μόνο ικανότατοι λογοκλόποι, ξέρεις ποιοι τα λένε; Εκείνοι που εμπνέονται, όχι εκείνοι που αντιγράφουν. Κάτσε και ψάξ’ το. Και πες κάτι δικό σου. Επηρεάσου. Αλλά μην αντιγράψεις. Η διαφορά μεταξύ επιρροής και μίμησης είναι λεπτή κάποιες φορές, ωστόσο ουσιαστική. Μιμείσαι όταν αντιγράφεις το στυλ ενός άλλου, όταν μεταφέρεις αυτούσια τα λάθη και τις εμμονές του άλλου. Επηρεάζεσαι όταν ενσωματώνεις τα καλά στοιχεία του άλλου στο δικό σου κείμενο, πλοκή, ύφος. Βλέπουμε δηλαδή ότι τα σημεία προσοχής είναι δύο: i. τι παίρνεις (καλό vs. κακό) και ii. πού το βάζεις αυτό που παίρνεις (σε κάτι στείρα αντιγραμμένο vs. σε κάτι ολόψυχα δικό σου). Δε θες να είσαι ο Ρωμαίος γλύπτης που αντέγραψε τον Ερμή του Πραξιτέλη. Θες να είσαι ο μαθητής του Πραξιτέλη, εκείνος που διαμόρφωσε το προσωπικό του ύφος μαθαίνοντας από τα λάθη του δασκάλου σου. Κι εμείς, πιστοί σου αναγνώστες, θα σεβαστούμε την προσπάθειά σου ακόμα κι αν δεν έχεις ταλέντο. Να ‘σαι σίγουρος/η γι’ αυτό. *Χωρίς αστεία, παίζει να είναι το ένα πράγμα που έχω αποκηρύξει και στα εννιά άρθρα που έχω γράψει ως τώρα. Και στα εννιά. Φαντάσου πόσο λάθος το θεωρώ. Προηγούμενα θέματα: α) 12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφειςβ) 12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέαγ) 12 τρόποι να προσεγγίσεις την κοσμοπλασία σουδ) 12 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον ήρωά σουε) 12 τρόποι προσέγγισης της πλοκήςς) 12 λόγοι επιλογής ή απόρριψης της οπτικής γωνίας ζ) 12 σημεία όπου τα κλισέ πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσίαη) 12 τρόποι να ζωντανέψεις το γραπτό σου 19 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Εγώ που τα έχω σεδόν όλα είμαι σοβαρά γιατρέ μου; Φυσικά για άλλη μια φορά έγραψες, μήπως να διδάξεις δημιουργική γραφή; Το 9 και' γω το θεωρώ κάκιστο. Μετά με σκοτώνουν τα τρανταχρά ορθογραφικά. Δεν είναι ό,τι θα το αφήσω, αλλά με κουράζει. Στα ελληνικά ο αυτόματος διορθωτής έχει μεγάλο περιθώριο λάθους λόγω πολλών λέξεων ομόηχων αλλά με άλλη ορθογραφία. Πχ τοίχος και τείχος... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Γράφεις αρπαχτά, χωρίς να διορθώσεις ποτέ, αν εντοπίσεις κάποιο πρόβλημα το μπαλώνεις όπως-όπως και γενικά «ξεφορτώνεις» κι ύστερα έχεις και την απαίτηση να σε διαβάσουμε. Γιατί; Αν εσύ δε σέβεσαι αυτό που κάνεις, την ιστορία που λες, τα θέματα που θες να θίξεις, εμείς γιατί να το κάνουμε; [...] Ακόμη κι αν δεν απευθύνεσαι σε επαγγελματίες αναγνώστες, αλλά σε «ερασιτέχνες», η αδιαφορία είναι ένα από τα πράγματα που δε θα σε βγάλουν πουθενά. Παράδειγμα τρανταχτό η βιβλιοθήκη μας εδώ στο sff. Ένα κείμενο που είναι ατημέλητο ή θα πάρει σχόλια τύπου ορθογραφικά/τυπογραφικά ή δε θα πάρει καθόλου σχόλια. Πάει να πει, και ο αναγνώστης σου έχασε την ώρα και την υπομονή του –και σε κακοχαρακτήρισε κιόλας– και εσύ δεν κέρδισες κάτι ουσιαστικό, δεν άκουσες τίποτε σχετικά με την ιδέα σου ή την πλοκή σου ή τους χαρακτήρες σου, κάτι, βρε παιδί μου, που να σε κάνει καλύτερο συγγραφέα. Ε, ναι. Αυτό. Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά καλό είναι να καταγράφονται και πιο "επίσημα". +1000 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Αισθάνθηκα μια μεγάλη ταύτιση διαβάζοντας αυτό το δωδεκάλογο, κυρίως γιατί πρόκειται για πράγματα που με εκνευρίζουν κι εμένα όταν τα συναντώ. Θεωρώ πολύ σημαντική τη διευκρίνιση που κάνεις στην αρχή, όμως, ότι αυτά είναι πράγματα που βλέπει κανείς και σε συζητήσεις κι όχι μόνο στο συγγραφικό έργο κάποιου - γιατί μπορεί αυτά που γράφουμε να είναι κομμάτι μας, αλλά δεν είμαστε μόνο αυτά που γράφουμε. Και, σε γενικές γραμμές, πολλά από αυτά τα 12 θα μπορούσαν να τοποθετηθούν κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα με τίτλο "στάση απέναντι στην κριτική". Τι άλλα πράγματα με συγχύζουν, προσωπικά; Απαξίωση του αναγνώστη: Αυτό έχει δύο σκέλη. Πρώτον, μη θεωρείς ποτέ τον αναγνώστη σου ηλίθιο. Μην του τα κάνεις νιανιά όλα. Προκάλεσέ τον, κέντρισε το ενδιαφέρον του, ιντρίγκαρέ τον. Και δεύτερον, μη φτύνεις στα μούτρα αυτόν που σε στηρίζει. Σεβάσου το γεγονός ότι 5-10 άνθρωποι εκεί έξω διαβάζουν αυτά που γράφεις και τους αρέσουν και μην τεμπελιάζεις επειδή τους έχεις σίγουρους. Προσπάθησε να γίνεις καλύτερος για χάρη τους αντί να σκέφτεσαι ότι ό,τι κι αν σερβίρεις θα το φάνε. Απαξίωση του είδους: Αν δεν το αγαπάς, αν δεν το σέβεσαι, αν δεν θεωρείς ότι μεγάλα και σπουδαία πράγματα μπορούν να ειπωθούν μέσα απ' αυτό ακόμη κι αν δεν είσαι εσύ αυτός που θα τα πει, μην το γράφεις. Κάνε μια χάρη σε όλους μας και βρες κάποιο άλλο είδος που να αγαπάς περισσότερο. Δεν κάνεις έρευνα: Τρανταχτό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, από πραγματικό βιβλίο, γραμμένο από Ελληνίδα. "Πήγαινε στο νεκροταφείο του Λονδίνου". Σε ποιο απ' όλα, ρε κοπελιά; Έχει 42! Δεν είναι χωριουδάκι, το Λονδίνο είναι! Ή, ας πούμε, λάθος που έχω δει από πάρα πολλούς, επαγγελματίες και μη: για να θεωρηθεί κάποιος serial killer χρειάζεται να έχει διαπράξει τουλάχιστον τρεις φόνους. Μιλάμε για κάτι που μπορείς να μάθεις μέχρι κι από το Criminal Minds, έτσι; Ένα ρημάδι google search κάνε, να χαρείς! Όχι, δεν είσαι τόσο γαμάτος που θα σου συγχωρέσουμε τα πάντα. Διδακτισμός: Σχεδόν εξίσου κακό με τη στράτευση, in my book. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 «Όλο το διαθέσιμο κοινό θέλει να διαβάσει το σουρεάλ ακατανόητο πειραματικό λογύδριο μιας σούπερμόντελ-παλαιοβιολόγου που στις ελεύθερες ώρες της μεταφράζει Κροπότκιν στα Ινουίτ». Πλάκα - πλάκα, αν δεν ήταν πολύ μεγάλο... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Πέρα από το διδακτισμό που είναι μία σκέτη φρίκη (πάντα τσινούσα σε κάτι ψυχωφέλιμα σκευάσματα που με μπούκωναν κάτι θείτσες μου) και που στην ουσία ανάγεται στο πανάθλιο υπόβαθρο εγώ ξέρω καλύτερα και θα σε μάθω, μην κάνεις φασαρία τσ-τσ-τσ (κούνημα δαχτύλου) κακό παιδί να μιλήσουμε για την ασθένεια της φυλής μας, που είναι φυσικά το πολύ-πολύ γράψιμο και η ελάχιστη ανάγνωση που συνοδεύει αυτό; Τι κακοδαιμονία κι αυτή. Όλοι γράφουν. Εννοείται εδώ πια δεν μιλάμε μόνο για φανταστικό. Αλλά πάρα μα πάρα πολύς κόσμος γράφει. Ποιηματάκια, διηγήματα, τις σκέψεις που του ήρθανε καθώς έπλενε τα δόντια του. Και καλά να γράφει. Αλλά τα νομίζει και αριστουργήματα. Αλλά και δεν επιδέχεται κριτική. Αλλά και δεν καταδέχεται να διαβάσει και κανέναν άλλο εκπρόσωπο, έστω ελάχιστα πιο καταξιωμένο ή πιο επαγγελματία από την αφεντομουτσουνάρα του. Ου-κου. Αλλά και δεν τα κρατάει κρυφά, πάει στην ευχή, στα πετάει και στα μούτρα. Για να του/της πεις τη γνώμη σου, που κατά βάση περιμένουν να είναι η δική τους γνώμη. Το παραπάνω άραγε πώς εκφράζεται με ορισμό; Ασχετοσύνη, ψώνισμα, κοσμάρα; Για να προσθέσω στο σχόλιο της Naroualis, ναι, κόσμο και κοσμάκη γνωρίζω και εγώ με μία μύτη παραπάνω και από τα σύννεφα. Υπάρχει στις καλλιτεχνικές συντροφιές γενικότερα. Και mind you οι συγγραφείς μπορεί να γίνουν πολύ κακοί. Κακοί-κακοί. Και κουτσομπόληδες. Κάποτε νόμιζα πως ένας πνευματικός άνθρωπος έχει ανάλογα πώς να το πω, πνευματικά ενδιαφέροντα και ανώτερα κίνητρα. Αμ δε. Το έχω φάει στη μάπα και ξέρω. Ο συνδυασμός τεμπελιάς/έλλειψης παιδείας στο αντικείμενο/έλλειψης σεβασμού στον αναγνώστη/εγωισμού κάνουν νομίζω την περισσότερη ζημιά. Και εκείνη η απαίσια νοοτροπία, μην πάρουμε κατσίκα δικιά μας μα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Κοινώς τα περισσότερα ελαττώματα ενός συγγραφέα έχουν ως βάση την έλλειψη δουλειάς. Δεν μας ενδιαφέρουμε να γράψουμε κάτι καλύτερο από τον χ-ψ, αλλά να θάψουμε τον χ-ψ για να ανεβούμε εμείς. Όπως και με όποιο τρόπο μπορούμε. Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Για αυτό και το σωστότερο είναι να μην ακούμε τίποτα για κανέναν. Προσωπική άποψη. Και στον αντίποδα (γιατί προφανώς είναι νοοτροπίες αυτές που με απασχολούν εδώ) να προσθέσω και την ξενομανία μας. Ενώ από τη μία τα παραπάνω κακώς κείμενα ζουν και βασιλεύουν και είναι και της φυλής μας γνωρίσματα, τι ξενομανία είναι αυτή, όσον αφορά στην έμπνευση. Α πα πα. Γιατί βρε παιδάκι μου. Δες ό,τι καλό και ωραίο υπάρχει γύρω σου, μην κρατάς μονάχα τις μικρόψυχες νοοτροπίες. Αυτές μας πάνε πίσω εδώ και χρόνια. Τον πλούτο της γλώσσας και της μυθολογίας μας. (Η συζήτηση, αν δεν συγκρατηθώ, θα ξεφύγει ως προς την ελληνικότητα στη φάντασυ.) Ο καθένας εμπνέεται βεβαίως από όπου θέλει. Αλλά την διαφορά θα την κάνουμε εκμεταλλευόμενοι τους δικούς μας θησαυρούς. Και πλέον πρέπει να μας ενδιαφέρει η διαφορά. Αυτά καταθέτω, ως σκέψεις που μου ανακίνησε η φίλτατη μοντερατόρισσα. Καλές αναγνώσεις μας και καλές συγγραφές μας! 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Popular Post Nienor Posted March 2, 2015 Popular Post Share Posted March 2, 2015 Ναρού, αν υποθέσουμε πως (όπως θεωρώ πως είναι και αυτονόητο απλά δεν αναφέρθηκε) μιλάμε πάντα για τους συγγραφείς (δηλαδή -για μένα πάντα ο ορισμός που ακολουθεί- αυτούς που γράφουν για να διαβάσουν όσοι πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται αυτά που γράφουν κι αυτό είναι και που θέλουν δημοσιεύοντας, εκδίδοντας, ποστάροντας, μπλοκάροντας... ό,τι, το να μοιραστούν, να κοινωνήσουν ιδέες και σκέψεις) κι όχι απλά για όλους αυτούς που γράφουν (γιατί για μένα, και πάλι προσωπικά, θα ήτανε πολύ καλά να γράφουν όλοι, ό,τι να 'ναι, ό,τι υπάρχει για να γραφτεί, έτσι απλά θεραπευτικά και ψυχαγωγικά, άσχετα με το αν θα υπάρξει ποτέ αναγνώστης), τότε σου έχω το 0 της δωδεκάδας: Γράφω στην ελληνική γλώσσα (insert γουοτέβερ: στην αγγλική, στη ινουίτ, στην αιγυπτιακή, στη σουαχίλι) αλλά δε διαβάζω έλληνες (άγγλους, εσκιμόους, αιγυπτίους, αφρικανούς) συγγραφείς. Πάντα το βλέπω, στο κείμενο, πίσω από τις λέξεις, σε μια και μόνο φράση, στο κούτελο του ανθρώπου που έχω μπροστά μου, παντού μπορώ να το δω και με ενοχλεί αφάνταστα - οκ, προφανώς μόνο για την ελληνικήν γιατί δεν ξέρω την ινουίτ 10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 2, 2015 Author Share Posted March 2, 2015 Ναρού, αν υποθέσουμε πως (όπως θεωρώ πως είναι και αυτονόητο απλά δεν αναφέρθηκε) μιλάμε πάντα για τους συγγραφείς (δηλαδή -για μένα πάντα ο ορισμός που ακολουθεί- αυτούς που γράφουν για να διαβάσουν όσοι πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται αυτά που γράφουν κι αυτό είναι και που θέλουν δημοσιεύοντας, εκδίδοντας, ποστάροντας, μπλοκάροντας... ό,τι, το να μοιραστούν, να κοινωνήσουν ιδέες και σκέψεις) κι όχι απλά για όλους αυτούς που γράφουν (γιατί για μένα, και πάλι προσωπικά, θα ήτανε πολύ καλά να γράφουν όλοι, ό,τι να 'ναι, ό,τι υπάρχει για να γραφτεί, έτσι απλά θεραπευτικά και ψυχαγωγικά, άσχετα με το αν θα υπάρξει ποτέ αναγνώστης), τότε σου έχω το 0 της δωδεκάδας: Γράφω στην ελληνική γλώσσα (insert γουοτέβερ: στην αγγλική, στη ινουίτ, στην αιγυπτιακή, στη σουαχίλι) αλλά δε διαβάζω έλληνες (άγγλους, εσκιμόους, αιγυπτίους, αφρικανούς) συγγραφείς. Πάντα το βλέπω, στο κείμενο, πίσω από τις λέξεις, σε μια και μόνο φράση, στο κούτελο του ανθρώπου που έχω μπροστά μου, παντού μπορώ να το δω και με ενοχλεί αφάνταστα - οκ, προφανώς μόνο για την ελληνικήν γιατί δεν ξέρω την ινουίτ Ω, ρε φίλε, τι είπες τώρα. Τι είπες τώρα. Πάω να πλύνω το στόμα μου σε σαπούνι, τότες βρισιές θέλω να πω. Δεν ξέρω αν είναι ελάττωμα χαρακτήρα αυτό ή απλή ξεκάθαρη βλακεία. Αλλά όπως λες, το βλέπω, ρε συ, το βλέπω σε κάθε ένα κούτελο αυτό το κακό το χούι. Σε κάθε ένα τους. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 (edited) Συμφωνώ και επαυξάνω με τα παραπάνω και με τις προσθήκες των φίλων. Κάποια από αυτά δεν θέλουν απλά επικρότηση αλλά αφισοκόλληση. Φυσικά, αυτά τα ελαττώματα δεν υπάρχουν μόνο στους Έλληνες δημιουργούς (όσον αφορά αυτό για το οποίο μιλάει η Κιάρα -το 0 όπως το ονομάζει- θα αναφερθώ παρακάτω).Υπάρχουν σε τεράστιο βαθμό και στο εξωτερικό, τους έζησα και τους ζω, και πιστεύω ότι αυτοί οι οποίοι δεν πέφτουν ΣΥΝΕΧΩΣ σε κάποιες από τις παραπάνω "αμαρτίες" είναι ελάχιστοι. Εγώ θα πω 5%. Φυσικά, κάποια ελαττώματα είναι πιο σοβαρά από άλλα. Πχ, ας είσαι όσο σεμνότυφος ή ενθουσιώδης θελεις, αρκεί να διορθώνεις το κείμενό σου έπειτα. Ή να εμπιστευτείς και κάποια πιο κρύα κεφάλια (αν είσαι ενθουσιώδης) ή κάποιους να σε υποστηρίξουν (αν είσαι κλειστός χαρακτήρας), αναγνωρίζοντας αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα σου.Και ξέρουμε και πραγματικούς κόπανους χαρακτήρες των οποίων τα γραπτά είναι μια χαρά. Ή άτομα που δεν έχουμε ακούσει τη φωνή τους/δεν έχουμε δει το πρόσωπό τους και προσφέρουν έργο. Καλό είναι να αναφέρονται αυτά τα ελαττώματα, και για άλλη μια φορά, μπράβο Ευθυμία που τα αναφέρεις, γιατί είναι πράγματα που διορθώνονται/κατευνάζονται (εξού και το πιο πάνω ΣΥΝΕΧΩΣ), ειδικά αν τα αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας. Τώρα, από τη στιγμή που έχεις έλληνες συγγραφείς που πηγάζουν από μια βάση 10.000.000 Ελλήνων, και συγγραφείς που προέρχονται από μια βάση 1.000.000.000 (μισοί εξ' αυτών με μητρική την Αγγλική, και άλλοι τόσοι που την χρησιμοποιούν για δεκαετίες) θα δεις στην Ελλάδα να βγαίνουν... πόσα καλά βιβλία το χρόνο; 5;10;50; Εγώ θα έλεγα άξια ανάγνωσης πρέπει να είναι γύρω στα 20 και πραγματικά σουπερ, να είναι 3. Οπότε, στα Αγγλικά, οι νέοι τίτλοι θα είναι αυτομάτως 100 φορές περισσότεροι. άρα; 2000 τίτλοι άξιοι ανάγνωσης και 300 σούπερ βιβλία. Το x100 που αναφέρω μπορεί να είναι και χαμηλή εκτίμηση, αλλά ας πούμε τόσο.ΑΝ οι παραπάνω συγγραφικές αμαρτίες μειώνονταν (κατ'εμέ οι πιο σοβαρές και οδυνηρές για το ίδιο το αποτέλεσμα είναι κυρίως η αδιαφορία και η τεμπελιά, καθώς και η έλλειψη παιδείας στο αντικείμενο), τότε το πολύ πονεμένο 0 της Κιάρας σιγά-σιγά θα περνούσε στη λήθη.Και φτάνω στο προαναφερθέν 0. Νομίζω πως δεν είναι κάτι που ξέχασες, Ευθυμία. Νομίζω ότι απλά δεν το είδες μέσα στο κείμενό σου επειδή είναι ακριβώς ΤΟΣΟ τεράστιο. (Είναι σαν να λέμε "δεν μπορείς να δεις την Αθήνα, επειδή στην κρύβει ο κίονας του Παρθενώνα που έχεις στο ένα μέτρο"). Γιατί αυτό το 0 είναι μια μίξη:1.Αδιαφορίας2.Τεμπελιάς,3.Ελιτισμού/εγωισμού4.Υπερβολικής αυτοπεποίθησης,5.Άγνοιας του κοινού για το οποίο γράφεις (γιατί, αγαπητέ συγγραφέα τρόμου που έχεις διαβάζεις πάνω-κάτω μόνο Κινγκ/συγγραφέα ΕΦ που είδες τα star wars και διάβασες το πρώτο dune/συγγραφέα fantasy που διάβασες Τόλκιν, τα παλιά κομικς του Κόναν και είδες το game of thrones... δικαίωμά σου μεν, αλλά οι περισσότεροι αναγνώστες που θα πάρουν το βιβλίο σου στα χέρια τους κατά πάσα πιθανότητα είναι εντός του χώρου και οι ίδιοι, αν δεν είναι συγγραφείς. Και θα το καταλάβουν) 6.Έλλειψης παιδείας στο αντικείμενο. (δεν διαβάζεις αυτό για το οποίο γράφεις, δηλαδή ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (του φανταστικού).Τα μισά από αυτά οδηγούν στο ειδεχθές 0 λοιπόν (και αν κουράσω λίγο και κάποια από τα υπόλοιπα, μπορεί να χωρέσουν κι εκείνα, αλλά τα πάνω είναι στάνταρ). Ναι, υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί στην Ελλάδα. Πολύ πιθανόν επειδή δεν ξέρουν ή δεν εμπιστεύονται την λογοτεχνία του Φανταστικού που ΟΜΩΣ κουτσά-στραβά υπάρχει πια μέσα στα τελευταία 10 χρόνια ας πούμε.Μπορείς πια να διαβάσεις 20 βιβλία ελληνικού φανταστικού τα οποία θα βοηθήσουν ή τουλάχιστον θα δώσουν ένα κουράγιο στον νέο συγγραφέα ο οποίος ξεκινάει να κάνει κάτι έχοντας στο νου του μόνο τους πασίγνωστους Αμερικάνους, και άντε φτάστους. Δεν υπάρχουν πραγματικές δικαιολογίες για το συγκεκριμένο ελάττωμα.Λέω εγώ τώρα: Εμείς που ζούμε το SFF 1,2,5,10 χρόνια πιστεύω μάθαμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη. (το ίδιο και για άλλες ιστοσελίδες αλλά ας μιλήσω για εδώ) Εγώ τουλάχιστον αυτό έμαθα. Σκεφτείτε έναν γνωστό σας, και πείτε του "διάβασα ένα διήγημα στο διαδίκτυο, ενός τύπου που δεν ξέρω το όνομά του, ζει κάπου στις Σέρρες, δεν έχει εκδώσει τίποτα άλλο, και ήταν καλή Επιστημονική Φαντασία. Μόνο το nick του ξέρω". Εγώ σας λέω ότι θα του ακουστούν αλαμπουρνέζικα όλα αυτά.Εσείς το κάνετε όμως. Ανοίγουμε το sff και διαβάζουμε, δείχνοντας εμπιστοσύνη. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς το επιθυμητό. Κάποιες φορές είναι. Θυμηθείτε την έκπληξη που νιώσατε όταν διαβάσατε κάτι εδώ που σας πήρε και σας σήκωσε, και δεν είχατε την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν αυτός που το έγραφε. Εγώ μπορώ άνετα να φέρω στη μνήμη μου πολλές τέτοιες περιπτώσεις.Και εδώ διαβάζουμε ελληνικά βιβλία. Η πλειοψηφία μας διαβάσει σίγουρα περισσότερα απ'ό,τι πριν μπει εδώ. Και τα υποστηρίζουμε, και θέλουμε να βοηθήσουμε ο καθένας όσο μπορεί τους εγχώριους δημιουργούς. Και καλώς υποστηρίζουμε την αγορά της χώρας. Γιατί αν ένα βιβλίο αξίζει 9 στα 10 με την εσωτερική μας μεζούρα, όσο και ένα αμερικάνικο πχ, τότε καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι το ελληνικό είναι και 100 φορές πιο σπάνιο, και μόνο με βάση τους αριθμούς.Η γνώση και η τριβή με το είδος βοηθάει τους συγγραφείς να ξεπεράσουν τέτοια προβλήματα. Το ίδιο και τους αναγνώστες.Κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος μιας κοινότητας. Edited March 2, 2015 by DinMacXanthi 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Ναρού, αν υποθέσουμε πως (όπως θεωρώ πως είναι και αυτονόητο απλά δεν αναφέρθηκε) μιλάμε πάντα για τους συγγραφείς (δηλαδή -για μένα πάντα ο ορισμός που ακολουθεί- αυτούς που γράφουν για να διαβάσουν όσοι πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται αυτά που γράφουν κι αυτό είναι και που θέλουν δημοσιεύοντας, εκδίδοντας, ποστάροντας, μπλοκάροντας... ό,τι, το να μοιραστούν, να κοινωνήσουν ιδέες και σκέψεις) κι όχι απλά για όλους αυτούς που γράφουν (γιατί για μένα, και πάλι προσωπικά, θα ήτανε πολύ καλά να γράφουν όλοι, ό,τι να 'ναι, ό,τι υπάρχει για να γραφτεί, έτσι απλά θεραπευτικά και ψυχαγωγικά, άσχετα με το αν θα υπάρξει ποτέ αναγνώστης), τότε σου έχω το 0 της δωδεκάδας: Γράφω στην ελληνική γλώσσα (insert γουοτέβερ: στην αγγλική, στη ινουίτ, στην αιγυπτιακή, στη σουαχίλι) αλλά δε διαβάζω έλληνες (άγγλους, εσκιμόους, αιγυπτίους, αφρικανούς) συγγραφείς. Πάντα το βλέπω, στο κείμενο, πίσω από τις λέξεις, σε μια και μόνο φράση, στο κούτελο του ανθρώπου που έχω μπροστά μου, παντού μπορώ να το δω και με ενοχλεί αφάνταστα - οκ, προφανώς μόνο για την ελληνικήν γιατί δεν ξέρω την ινουίτ Και αυτό. Και αν προσθέσεις ότι είμαστε περιορισμένος χώρος, και λίγο πολύ οι αναγνώστες είναι οι ίδιοι οι συγγραφείς, και οι μισοί δεν καταδέχονται να πιάσουν Έλληνα.... Δική σας η συνέχεια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 ΖΗΤΩΩΩΩΩΩ! Τα δωδεκάρια της Ευθυμίας επιστρέφουν! Έχω την εντύπωση ότι δεν εννοούμε όλοι το ίδιο όταν λέμε "διαβάζω Έλληνες συγγραφείς": εγώ νομίζω ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του να διαβάζεις Έλληνες συγγραφείς εφφ πολύ σύγχρονους, που ως επί το πλείστον όλα τους τα διαβάσματα είναι ξένα βιβλία ή μεταφρασμένα και πολύ συχνά γράφουν και οι ίδιοι σαν μετάφραση, και του να διαβάζεις Έλληνες συγγραφείς πιο κλασικούς, κι ας μην είναι εφφ, κυρίως για να εξοικειωθείς με τη γλώσσα και το ελληνικό ύφος γραφής (πριν προχωρήσεις και εξειδικευτείς στο φανταστικό). Νομίζω ότι αυτό εννοούσε η Κιάρα, ότι για να γράφεις σε μια συγκεκριμένη γλώσσα, πρέπει να έχεις εξοικειωθεί με τα κείμενα που έχουν κυρίως το ύφος αυτής της γλώσσας. Μπορεί να κάνω λάθος εδώ και να μην εννοούσε αυτό η Κιάρα - ας με διορθώσει, σε αυτήν την περίπτωση. (Και κάπου εδώ μάλλον πρέπει να ανοίξουμε άλλο τόπικ, μου φαίνεται) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Κέλλυ, ο μόνος λόγος που μπερδεύεσαι είναι το ότι μάλλον σου φαίνεται εξωφρενικό να υπάρχει αυτό το είδος συγγραφέα. Εννοούσα αυτό ακριβώς που λέει η φράση, αυτός ο διαχωρισμός που κάνεις για μένα δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και κανένα διακριτό στυλ και ύφος με το οποίο "πρέπει" να γράφεται το κάθε είδος - φανταστικό ή μη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 2, 2015 Share Posted March 2, 2015 Τώρα με μπέρδεψες κι άλλο. Αν ο Έλληνας συγγραφέας που πρέπει να διαβάσεις πριν γράψεις εσύ ο ίδιος γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του, σε τι χρειάζεται και τι διαφορά έχει από το να διαβάζεις πχ καλές μεταφράσεις αγγλόφωνων έργων στα ελληνικά; Απλώς για να υποστηρίξεις τους άλλους συγγραφείς σαν συνάδελφος; Οκ, δεκτό κι αυτό, αλλά νόμιζα ότι είχε άλλη σημασία. (Και, στο κάτω κάτω, αν θέλεις απλώς να τους υποστηρίξεις τους άλλους, γιατί να μην αγοράσεις απλώς τα βιβλία τους και να τα αφήσεις για πάντα στα αδιάβαστα; ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Πρέπει να ομολογήσω ότι το θέμα με τους Έλληνες συγγραφείς πριν γνωρίσω το sff το είχα και γω. Δεν ήταν θέμα σνομπ όμως. Απλά πριν γνωρίσω εσάς εδώ τα βιβλία που έβλεπα από έλληνες συγγραφείς ήταν στην καλύτερη αστυνομικά, και αυτά λίγα, το πλέον συνηθισμένο ήταν τα "κοινωνικά" στυλ Μαντά και δεν συμμαζεύεται που δεν τα μπορώ. Οπότε ο DinMac πιο πάνω με βρίσκει σύμφωνο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 (edited) Ευθυμία, όπως πάντα, είναι πολύ ωραίο και εύστοχο το άρθρο σου. Ευχαριστούμε (κάποτε θα γράψεις και τον δωδεκάλογο του αναγνώστη; Ε; Καλή κυρία; ). Αλλά θέλω να παρακαλέσω για κάτι : ας μην το ρίχνουμε (το τόπικ) στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος. Πόσο ωραίοι είμαστε εδώ και πόσο σωστά τα λέμε. Ο ΝτίνοςΞάνθη με κάλυψε. Ναι, η κοινότητα αυτή με έμαθε να έχω εμπιστοσύνη, να θέλω να διαβάζω εγχώρια λογοτεχνία. Γιατί δεν είχα καμιά εμπιστοσύνη. Σε τι; Αυτά που κυκλοφορούσαν επί τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν για τα μπάζα. Από τη μια "Ιούδες που φιλούσαν υπέροχα" κι από την άλλη διάφοροι μιμητές (διάλεγες κι έπαιρνες: μιμητές Ρώσων, Λατινοαμερικανών, Αμερικανών, από όλα είχε), που είχαν διαβάσει καμιά δεκαριά ξένα βιβλία κι έπιασαν να κάνουν "το ίδιο" (και τσάμπα το χαρτί που τυπώθηκαν, φυσικά). Πάλι καλά που υπάρχει και το μπλόγκινγ πλέον. Έβλεπα σύγχρονο ελληνικό βιβλίο κι έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα. Το πρώτο καλό πράγμα που διάβασα από Έλληνα ήταν εδώ μέσα. Οπότε, ας αφήσουμε το ύφος "αυτοί". Κι εγώ "απ' αυτούς" ήμουν. Για το άρθρο που έγραψες, Ευθυμία, έχω να πω ότι χτύπησες κέντρο σε όλα ( κάποια τα έχω δει, άλλα τα έχω κάνει), αυτό που θέλω όμως να τονίσω άλλη μια φορά είναι το εξής: (3) Αδιαφορία. Γιατί να σεβαστώ κάτι που ο ίδιος ο δημιουργός του δεν το σεβάστηκε; Edited March 3, 2015 by Cassandra Gotha 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 3, 2015 Author Share Posted March 3, 2015 (κάποτε θα γράψεις και τον δωδεκάλογο του αναγνώστη; Ε; Καλή κυρία; ). Μα! Μα! Να μια ωραία ιδέα! Γουίιιιι! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Για το άρθρο που έγραψες, Ευθυμία, έχω να πω ότι χτύπησες κέντρο σε όλα ( κάποια τα έχω δει, άλλα τα έχω κάνει), αυτό που θέλω όμως να τονίσω άλλη μια φορά είναι το εξής: (3) Αδιαφορία. Γιατί να σεβαστώ κάτι που ο ίδιος ο δημιουργός του δεν το σεβάστηκε; Αυτό. Πολύ βασικό. Κάνει από μόνο του για όλα τα υπόλοιπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Πρέπει να ομολογήσω ότι το θέμα με τους Έλληνες συγγραφείς πριν γνωρίσω το sff το είχα και γω. Δεν ήταν θέμα σνομπ όμως. Απλά πριν γνωρίσω εσάς εδώ τα βιβλία που έβλεπα από έλληνες συγγραφείς ήταν στην καλύτερη αστυνομικά, και αυτά λίγα, το πλέον συνηθισμένο ήταν τα "κοινωνικά" στυλ Μαντά και δεν συμμαζεύεται που δεν τα μπορώ. Οπότε ο DinMac πιο πάνω με βρίσκει σύμφωνο. Αλλά θέλω να παρακαλέσω για κάτι : ας μην το ρίχνουμε (το τόπικ) στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος. Πόσο ωραίοι είμαστε εδώ και πόσο σωστά τα λέμε. Ο ΝτίνοςΞάνθη με κάλυψε. Ναι, η κοινότητα αυτή με έμαθε να έχω εμπιστοσύνη, να θέλω να διαβάζω εγχώρια λογοτεχνία. Γιατί δεν είχα καμιά εμπιστοσύνη. Σε τι; Αυτά που κυκλοφορούσαν επί τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν για τα μπάζα. Από τη μια "Ιούδες που φιλούσαν υπέροχα" κι από την άλλη διάφοροι μιμητές (διάλεγες κι έπαιρνες: μιμητές Ρώσων, Λατινοαμερικανών, Αμερικανών, από όλα είχε), που είχαν διαβάσει καμιά δεκαριά ξένα βιβλία κι έπιασαν να κάνουν "το ίδιο" (και τσάμπα το χαρτί που τυπώθηκαν, φυσικά). Πάλι καλά που υπάρχει και το μπλόγκινγ πλέον. Έβλεπα σύγχρονο ελληνικό βιβλίο κι έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα. Το πρώτο καλό πράγμα που διάβασα από Έλληνα ήταν εδώ μέσα. Οπότε, ας αφήσουμε το ύφος "αυτοί". Κι εγώ "απ' αυτούς" ήμουν. Πείτε μου ότι εννοείτε "Έλληνες εφφ συγγραφείς και μόνο". Κάποιους σαν τον Ταχτσή, πχ, γιατί τους αποκλείετε; Είναι της ίδιας ποιότητας με τον "Ιούδα που φιλούσε υπέροχα"; Ή ανήκει σε άλλη εποχή; Εκτός αν μιλάμε μόνο για Έλληνες συγγραφείς που ζουν ακόμα (έξω και ο Κουμανταρέας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Όχι, δεν εννοώ εφφ. Δεν την ήξερα καν την εφ. και φ. όταν ανέπτυξα ελληνοφοβία στα βιβλία. Και προσπάθησα να μην αναφέρω ονόματα. Αν είναι να αρχίσουμε αντιπαράθεση "ο τάδε είναι για πέταμα ή όχι", άσ' το καλύτερα... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Συμφωνώ να μην αναφέρουμε ονόματα. Αλλά εγώ πώς είχα την εντύπωση, μέχρι δε θυμάμαι ποια ηλικία, ότι υπήρχαν μόνο ελληνικά βιβλία στο σπίτι; Και όχι ξένα μεταφρασμένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Ίσως γιατί υπήρχαν οι κλασσικοί. Εγώ αναφερόμουν συγκεκριμένα στο χώρο, όπως είπα, δεν έβρισκα φαντασίας καν από Έλληνες, όταν έβλεπα Έλληνες ήταν τέτοιο στυλ που δεν το διαβάζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις; Εμένα ρωτάς ή είναι ρητορική η ερώτηση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 γράφει κι εκείνος σαν να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά στη ζωή του Γράφει σαν (;) να έχει διαβάσει μόνο αγγλικά και/ή κακές μεταφράσεις στη ζωή του. Πραγματικά, τα ελληνικά σε μέηνστρημ πρωτότυπο και τα ελληνικά στις περισσότερες μεταφράσεις (ανεξαρτήτως είδους) μοιάζουν με διαφορετικές διαλέκτους. Με ποια από τις δυο μοιάζουν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού, μιας και διαβάζει σχεδόν αποκλειστικά μεταφράσεις; Εμένα ρωτάς ή είναι ρητορική η ερώτηση; Ρητορική είναι. Μάλλον δεν έγινε σαφές ότι θεωρώ τη "διάλεκτο" που χρησιμοποείται στις (κακές) μεταφράσεις προβληματική κι ότι επισημαίνω πως όποιος διαβάζει μόνο αυτές γράφει παρόμοια κι ο ίδιος 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted March 3, 2015 Share Posted March 3, 2015 Σωστό το παραπάνω σχόλιο. Υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς που απλώς δεν καταδέχονται να διαβάσουν άλλους Έλληνες, και συγγραφείς που καταδέχονταν μία χαρά και έφαγαν τα μούτρα τους (και εξακολουθούν να προσπαθούν με ελπίδα ακατάβλητη, και συχνά πυκνά ακόμη τα τρώνε -τα μούτρα τους πάντα.) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.