BladeRunner Posted November 26, 2023 Author Share Posted November 26, 2023 Αλεξάντερ Κίνγκλεϊκ - Ηώθεν (Eothen, 1844) Αγορασμένο προ επτά και πλέον ετών από τις προσφορές της Πολιτείας, το "Ηώθεν" είναι ένα βιβλίο που πήγα να ξεκινήσω δυο ή τρεις φορές από τότε που το αγόρασα, αλλά αμέσως άλλαζα γνώμη, γιατί τότε που το ξεκινούσα μάλλον δεν είχα όρεξη για ταξιδιωτικά βιβλία άλλης εποχής. Όμως τώρα είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, το ξεκίνησα και μέσα σε λίγες ώρες το τελείωσα, νιώθοντας στο τέλος ένα κενό, γιατί απόλαυσα την κάθε σελίδα του βιβλίου, έτσι ήθελα να διαβάσω πολλές ακόμα σελίδες. Η ελληνική έκδοση δεν είναι πλήρης, με την έννοια ότι έχουν παραληφθεί κάποια κομμάτια που αφορούν προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αστεία για/με φίλους του συγγραφέα και άσχετα με τα ταξίδια του θέματα (έτσι αναφέρεται στον πρόλογο τέλος πάντων), όμως αυτό που διάβασα ήταν απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά μιλάμε για βιβλίο εκατόν ογδόντα ετών, μιας άλλης εποχής και μιας άλλης λογικής, όμως εμένα μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ, και κυρίως μου άρεσε η γραφή του, με το γνωστό βρετανικό χιούμορ και τις καυστικές παρατηρήσεις για τα πάντα, με τις γλαφυρές περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και όσων έζησε ο συγγραφέας κατά το οδοιπορικό του σε Μικρά Ασία, Κύπρο και Εγγύς Ανατολή, το 1834. Πιθανότατα είμαι ολίγον τι υπερβολικός βάζοντας πέντε αστεράκια στο βιβλίο (αφού δεν μπορώ να βάλω τεσσεράμισι), αλλά αφού πέρασα τόσο υπέροχα την ώρα μου και αφού νιώθω ότι είναι από τα βιβλία που κάποια στιγμή στο μέλλον θα ξαναδιαβάσω, γιατί να μην του τα βάλω; 9/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 5 Author Share Posted January 5 Χάινριχ Χάρερ - Επτά χρόνια στο Θιβέτ (Sieben Jahre in Tibet, 1953) Μέσα Φεβρουαρίου του 2017 βρήκα και αγόρασα το βιβλίο, οπότε παρά έναν μήνα και κάτι μέρες θα μπορούσα να πω ότι το βιβλίο ήταν επτά χρόνια αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου. Ήθελα πολύ να το διαβάσω επιτέλους, τόσο γιατί ήθελα να απολαύσω μια αληθινή περιπέτεια σε εξωτικά μέρη, όσο και γιατί θέλω κάποια στιγμή να δω και την ταινία. Λοιπόν, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο βιβλίο, ευχάριστο και ταξιδιάρικο, που πλέον αποτελεί και ντοκουμέντο μιας άλλης εποχής, ενός Θιβέτ πριν τη βίαιη προσάρτησή του στην Κίνα. Υπάρχουν πολλές περιγραφές και αναφορές στα έθιμα και τις τελετές της θιβετιανής κουλτούρας, φυσικά γινόμαστε μάρτυρες όλων όσων είδε και έζησε ο Χάρερ στο Θιβέτ και βλέπουμε επίσης τη σχέση που ανέπτυξε με τον σημερινό Δαλάι Λάμα όταν αυτός ήταν παιδί ακόμα. Εντάξει, αντικειμενικά η γραφή δεν έχει κάτι το φοβερό και το τρομερό, είναι απλή και χωρίς πολύ συναίσθημα, θα έλεγα ότι της λείπει το πάθος, η γλαφυρότητα ίσως, αλλά αν μη τι άλλο είναι ευκολοδιάβαστη και ικανή με τις περιγραφές των τοπίων και των σκηνικών να μεταφέρει τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε ένα άλλο Θιβέτ. Τέλος πάντων, πολύ μου άρεσε αυτό το ταξίδι στον χρόνο και τον χώρο, χάρηκα πολύ που το διάβασα (και ίσως κάποια μέρα το ξαναδιαβάσω), και τώρα μπορώ άνετα να δω κάποια στιγμή και την ταινία. 9/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
yanni Posted January 6 Share Posted January 6 Τα ναρκωτικά από το Α ως το Ω - Andrew Tyler Ο τομέας των ναρκωτικών είναι εξαιρετικά ιδιόμορφος, γεμάτος μύθους και ανακρίβειες. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα προσιτή, δίνοντας μια ξεκάθαρη εικόνα στο μέσο αναγνώστη. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι ικανός, να βλάψει τον εαυτό του με ναρκωτικά, είτε επειδή δε γνωρίζει αρκετά πράγματα γι' αυτά, είτε επειδή δε γνωρίζει αρκετά τον εαυτό του. Ένα ερώτημα ουσιαστικό για όλο το βιβλίο: τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει μία ουσία ως ναρκωτικό; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παραθέτοντας απλώς έναν κατάλογο ουσιών και των επιδράσεων τους. Εκείνο που παίζει ρόλο είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε την ουσία. Είναι γνωστό ότι κάθε εποχή έχει τα ναρκωτικά της, η διάδοση των οποίων εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες και είναι συνδεδεμένη με μόδες, ρεύματα και συμπεριφορές που υιοθετούν κατά κύριο λόγο οι νεότερες γενιές. Το βιβλίο είναι γραμμένο τη δεκαετία του 80, βοηθά στο να τακτοποιήσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας, που ενδεχομένος έχουμε πάρει στραβά σε σχέση με το θέμα των ναρκωτικών. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
yanni Posted January 13 Share Posted January 13 Για τη ζωγραφική και τον έρωτα - Γιάννης Τσαρούχης Το έτος 2010 ηταν αφιερωμένο στον Γιάννη Τσαρούχη, η εφημερίδα Τα Νέα προχώρησε στην έκδοση αυτού του πολυτελούς τόμου πρός τιμήν του. Ένα βιβλίο διαφορετικό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο βιβλίο έχει δει το φώς της δημοσιότητας. Στο πρώτο μέρος θα διαβάσει κανείς μία επιλογή των απόψεων και των θέσεων του Γιάννη Τσαρούχη για δύο μεγάλα θέματα που στοίχειωσαν τη ζωή του, τη ζωγραφική και τον έρωτα. Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται σε μια καίρια επιλογή των ζωγραφικών του έργων, πλαισιωμένο με ρήσεις του ιδίου. Το τρίτο μέρος, αποτελεί μία επιλογή μεταξύ εκατοντάδων άρθρων και κειμένων που έχουν γραφτεί για τον Γιάννη Τσαρούχη, και γίνεται επιλογή από εκείνα που έχουν γραφτεί από δέκα συναδέλφους του. Καλή ανάγνωση, συνιστάται σε κάθε εραστή της τέχνης! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 27 Author Share Posted January 27 Αλόνσο ντε Κοντρέρας - Αναμνήσεις ενός κουρσάρου (Vida de este capitán, 1630) Ο Αλόνσο ντε Κοντρέρας έζησε μια συναρπαστική ζωή, όμως το βιβλίο δεν το βρήκα το ίδιο συναρπαστικό. Γράφτηκε πριν τετρακόσια χρόνια σχεδόν, από έναν άνθρωπο που δεν ήταν δα και ιδιαίτερα μορφωμένος, ούτε γεννημένος συγγραφέας, και αυτό φαίνεται. Το βιβλίο είναι γεμάτο γεγονότα, με τον συγγραφέα να πηδάει από το ένα στο άλλο εν ριπή οφθαλμού, χωρίς να δίνει ιδιαίτερο βάθος στα περιστατικά ή τους χαρακτήρες, με τη γραφή να είναι αρκετά απλοϊκή, χωρίς αυτές τις φοβερές περιγραφές που τόσο μου αρέσουν σε τέτοιου είδους βιβλία. Όμως, από την άλλη, το βιβλίο αποτελεί και ντοκουμέντο μιας εποχής, είναι γεμάτο διάφορες εικόνες και σίγουρα η ανάγνωσή του από βιβλιόφιλους που διαβάζουν τέτοια χρονικά δεν θα αποτελεί χάσιμο χρόνου. Καλά πέρασα, αλλά μέχρι εκεί. 7/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 3 Share Posted March 3 (edited) - Ντέιβιντ Λίμπερμαν: ''Mindreader- Διαβάζοντας το μυαλό των άλλων'': Το συγκεκριμένο δεν το είχα στα υπόψιν από μία λίστα βιβλίων που έχω προς αγορά. Παρά μόνο όταν είδα ότι κυκλοφόρησε, μου έκανε κλικ. Αναφορικά με την σαγηνευτική εκείνη αίσθηση του να μπαίνεις στο μυαλό των άλλων. Να είσαι σε θέση να ξέρεις τι σκέφτονται. Και αν συνάδουν ή όχι με αυτά που λένε. Και χμμ, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Είναι βεβαίως σε μεγάλο βαθμό αφηρημένου, φιλοσοφικού χαρακτήρα. Είχε όμως μία χροιά του στυλ ''...πως να κάνετε την ζωή σας καλύτερη'' ή ''φτιάξτε το μόνοι σας, χωρίς βοήθεια''. Ίσως και να κάνω λάθος αλλά έτσι μου φάνηκε. Και δεν μου αρέσουν τέτοια κείμενα. Παρατίθενται ωστόσο μερικά ωραία παραδείγματα με την ορθή χρήση λέξεων. Όπου και αν μία μπει μπρος ή πίσω από μία άλλη, αλλοιώνεται το νόημα. Ή αν αντικατασταθεί με άλλη πιο κατάλληλη, είναι και ανοιχτό το ενδεχόμενο διαφορετικών ερμηνειών. Η σημασία του να κοιτάζεις κατάματα τον συνομιλητή σου και να μην υπεκφύγεις. Ή να το κάνεις λέγοντας ψέματα, χωρίς όμως να γίνεσαι αντιληπτός. Και αντιθέτως, η προσπάθεια του άλλου να σε ξεσκεπάσει. Και ένα- δύο ακόμη ενδιαφέροντα αλλά ως εκεί. Το όλο σύνολο θα έλεγα ότι με κούρασε. Δεν ξέρω, ίσως να περίμενα και εγώ κάτι το διαφορετικό. - Νόρμαν Όχλερ: ''Υπερδιέγερση- Τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ'': Ότι λέει ο τίτλος. Το κατά πόσο ο ηγέτης της Ναζιστικής Γερμανίας και μαζί του πολλοί άλλοι, ήταν εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που θα πρέπει να ξενίζει. Ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα, συνάδει λοιπόν με την αρρωστημένη του νοοτροπία. Ακόμη δε και μετά από τόσα χρόνια, οι ιστορικοί δεν έχουν σταματήσει να τον μελετούν, έχει δημιουργηθεί και σχετικός κλάδος. Και όμως, παραμένει ακόμη μυστήριο! Γιατί λοιπόν να μην είναι η συγκεκριμένη, πτυχή που έμενε μέχρι τώρα στο σκοτάδι; Μ' ένα καλό παράδειγμα, την κατάληψη της Γαλλίας σε εξωφρενικά γρήγορο διάστημα. Με τον κεραυνοβόλο -Blitzkrieg- πόλεμο, τόσο γρήγορο όμως, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς ακόμη και σήμερα πως κατέστη δυνατή. Οι στρατιώτες που επέλασαν, πως μπόρεσαν άραγε να μείνουν ξάγρυπνοι για τόσα μερόνυχτα; Χωρίς τροφή, ξεκούραση, ούτε καν χωρίς να πηγαίνουν για την ανάγκη τους;;; Παρά μόνο αν ήταν τίγκα μαστουρωμένοι, ύστερα από διεγερτικά που τους χορηγήθηκαν; Που παράλληλα θα τους επέτρεπαν να αναπτύξουν και αναλγησία στις επερχόμενες μαζικές εκτελέσεις; Είναι πιστεύω πολύ ρεαλιστική εικασία. Ο δε Χίτλερ...Η λέξη πρεζόνι του ταιριάζει μία χαρά. Ολκής μάλιστα. Υπεύθυνος γι' αυτό, ο προσωπικός του γιατρός Μορέλ. Που με την συναίνεση του αρχικά και την προτροπή του στη συνέχεια, του χορηγούσε σε καθημερινή βάση θανάσιμα κοκτέιλ ουσιών. Σε ποσότητα όσο και ''ποιότητα''. Πραγματικά ανακατεύτηκε το στομάχι μου με όσα διάβασα, φανταστείτε λοιπόν το δικό του Είναι να απορείς πως κατάφερνε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, να στέκεται στα πόδια του. Έχω μαζέψει πολλά non fiction για τον Β' Π.Π. Με ενδιαφέρει πολύ το όλο θέμα, αλλά χρειάζεται σε κάθε περίπτωση προσοχή. Ιδίως από εκείνους που τα γράφουν, αλλά και απ' όσους τα διαβάζουν. Δεν είναι δηλαδή ότι γράφω μυθιστόρημα όπου και μπορώ να διατείνομαι ότι ο Χίτλερ ήταν μαύρος ή ότι τα κρεματόρια δεν υπήρξαν ποτέ. Ή όποια άλλη εφάμιλλη αρλούμπα. Αλλά ναι, μου φάνηκαν σε κάθε περίπτωση αληθοφανή, ρεαλιστικά. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι εντρύφησε σε έγγραφα που μέχρι τη στιγμή της έρευνας του ήταν αδημοσίευτα. Αναφορές και φάκελοι από κρατικά Γερμανικά, όσο και Αμερικανικά αρχεία. Με την επισήμανση ότι τα σχετικά του Λονδίνου παραμένουν αποχαρακτηρισμένα. Και η πρόσβαση σε αυτά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πολύ περιορισμένη. Ενώ έγιναν και συνεντεύξεις με μάρτυρες της εποχής και μελετητές της στρατιωτικής ιστορίας. Και είναι γενικά πολύ προσεγμένο κείμενο. Με υποσημειώσεις στις σελίδες, στο τέλος σε μορφή παραρτήματος, και βιβλιογραφική αναφορά. Πολύ οικονομικό, λέει αρκετά για το μικρό του μέγεθος. Edited March 3 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted March 6 Share Posted March 6 "Ο σταυρός και η ημισέληνος" του Αρίγκο Πετάκο Ο Αρίγκο Πετάκο ήταν Ιταλός δημοσιογράφος που έγραψε πολλά ιστορικά βιβλία μεταξύ άλλων και το "Ο σταυρός και η ημισέληνος". Σε αυτό το βιβλίο καταπιάνεται με την ιστορική περίοδο από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, μέχρι την ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία σημειώνει συνεχής επέκταση σε στεριά και θάλασσα και εμφανίζεται έτοιμη να επιτεθεί στη Βιέννη στο βορά και στη Ρώμη στην ανατολή. Σε αυτό το βιβλίο καταπιάνεται κυρίως με τις θαλάσσιες συγκρούσεις στην Μεσόγειο που λάμβαναν μέρος ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία από την μια μεριά και τις ναυτικές δυνάμεις της χριστιανικής δύσης (όπως η Ισπανία, η Γένοβα και η Βενετία) από την άλλη. Ο Πετάκο εξετάζει με πολλές λεπτομέρειες τις διπλωματικές συγκρούσεις και συμμαχίες μεταξύ των χριστιανικών κρατών και των Οθωμανών, αλλά και το πως γίνονταν το δουλεμπόριο των χριστιανών σκλάβων από τους διαβόητους βερβερίνους πειρατές, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις γαλέρες, για το πως γίνονταν οι ναυμαχίες εκείνη την εποχή, ενώ παρουσιάζει με πολύ παραστατικό τρόπο και τις πολιορκίες της Μάλτας και Λεμεσού και της Αμμοχώστου που έγιναν εκείνη την περίοδο και με τον τρόπο τους, οδήγησαν στην τελική ναυμαχία της Ναυπάκτου. Γενικά πολλή ωραίο βιβλίο που σε βοηθάει να έχεις μια αρκετά καλή εικόνα την εποχής μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες. 8,10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 13 Author Share Posted March 13 Ερίκ Βυϊγιάρ - Ο πόλεμος των φτωχών (La Guerre des pauvres, 2019) Τρίτο βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ που διαβάζω, μετά το πάρα πολύ καλό "Ημερήσια διάταξη" και το ενδιαφέρον "Κονγκό" που διάβασα το μακρινό πλέον 2018, και θα έλεγα ότι είναι το πιο αδύναμο. Μου φάνηκε υπερβολικά σύντομο για το θέμα, για όλη αυτή την πολύ σημαντική ιστορική περίοδο, αν και βέβαια είναι από τα βιβλία που έχουν την ικανότητα να παρακινήσουν τους αναγνώστες να ψάξουν πολλές ακόμα πληροφορίες σε άλλα βιβλία, ιστοσελίδες, ντοκιμαντέρ κ.λπ. Αλλά σαν αυτοτελές έργο το βρήκα ελλιπές, αν και εξαιρετικά καλογραμμένο, με το γνωστό ύφος και στιλ γραφής που μας έχει συνηθίσει ο Βυϊγιάρ και που οι περισσότεροι έχουμε αγαπήσει. Μου άρεσε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο, και με παρακίνησε να διαβάσω κάποια πράγματα, αλλά τίποτα παραπάνω. Σίγουρα δεν φτάνει το επίπεδο της Ημερήσιας Διάταξης. 7/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 24 Author Share Posted March 24 Σ. Σ. Φόρεστερ - Οι Μπαρμπερίνοι πειρατές (The Barbary Pirates, 1953) Τρίτο βιβλίο του Σ. Σ. Φόρεστερ που διαβάζω, μετά το υπέροχο "Η βασίλισσα της Αφρικής" που διάβασα το 2020 και το πολύ καλό "Βυθίσατε το Βίσμαρκ!" που διάβασα το 2022, μπορώ να πω ότι και με τούτο το βιβλίο πέρασα ιδιαίτερα ευχάριστα την ώρα μου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους και που ασχολείται με τους Βερβερίνους πειρατές, που τρομοκρατούσαν όλη τη Μεσόγειο, αλλά ακόμα και τον Ατλαντικό Ωκεανό, με ορμητήρια κυρίως το Αλγέρι, την Τύνιδα και την Τρίπολη (Λιβύη). Στην αρχή είναι λίγο γενικόλογο και όχι τόσο... καθηλωτικό, μετά στρώνει όμως, παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά γεγονότα με μια κάποια γλαφυρότητα και ζωντάνια, και τελικά κατέληξε να είναι ένα απλοϊκό μεν αλλά συνάμα ευχάριστο και εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα. Και με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω διάφορα πράγματα σχετικά με τους Βερβερίνους πειρατές, τις προσπάθειες Αμερικάνων, Άγγλων, Γάλλων κ.λπ. να δώσουν ένα τέλος στη δράση τους, και όλα αυτά τα ωραία. Οπότε, έστω και την τελευταία στιγμή, τσιμπάει το τέταρτο αστεράκι από μένα. 7.5/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted June 13 Share Posted June 13 (edited) - Σίγκμουντ Φρόυντ: ''Μαθήματα ψυχικής ανατομίας'': Δεύτερο που διαβάζω ύστερα από το άκρως απαιτητικό ''Μία σύνοψη της ψυχανάλυσης'', θυμάμαι ότι τα είχα βρει μπαστούνια. Έτσι είπα να συνεχίσω μ' ένα πιο βατό κείμενο, παρασυρόμενος ίσως από το λιλιπούτειο του μέγεθος. Δεν κάνουν φυσικά αυτά κατανοητά τα κείμενα, επ' ουδενί. Αλλά ναι, μπορώ να πω ότι έπιασα τα περισσότερα από αυτά που διάβασα. Φυσικά, αυτό εν μέρει ίσως και να οφείλεται στη φύση του βιβλίου. Διαλέξεις που έδωσε σε πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, τον Σεπτέμβριο του 1909. Οπότε και προσπαθούσε να τις κάνει κατανοητές στο ακροατήριο, με στρωτή γλώσσα όσο και παραδείγματα. Αναφορικά με περιπτώσεις ανθρώπων που αντιμετώπιζαν προβλήματα με τον ψυχικό τους κόσμο. Σε βαθμό δυσβάσταχτο, υστερίας. Τις προσπάθειες που έγιναν για να θεραπευτούν και τον σκεπτικισμό που αντιμετώπιζε. Εύλογος ως ένα σημείο μιας και χρησιμοποιούσε ''απρόσιτες'' μεθόδους, μη απτές. Προκαλούν ενίοτε αντιδράσεις ακόμη και σήμερα, πόσο μάλλον τότε. Που η ψυχανάλυση βρισκόταν ακόμη στα πρώτα της βήματα. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και στον σαγηνευτικό κόσμο των ονείρων και τον σημαντικό ρόλο που παίζουν. Διαβάστηκε απνευστί και μου εξήρε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον. - Τζάιλς Μίλτον: ''Συναρπαστικά παραλειπόμενα της ιστορίας'': Χωρισμένο σε 33 κεφάλαια, αποτελείται από πολλά μικρά υποκεφάλαια με γνωστές και άγνωστες πτυχές της ιστορίας. Με ενδιέφεραν περισσότερο τα του Β' Π.Π, άλλα τα ήξερα και άλλα όχι. Είτε με ανθρωπόμορφα τέρατα, φύλακες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είτε με ήρωες που ανέπτυξαν αντιστασιακή δράση μη λογαριάζοντας τις ζωές τους. Ένα και το αυτό για θαλασσινά μυστήρια με γνωστότερο -τι άλλο;- το περιβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων. Το έχουν ακουστά και πολλοί που δεν τρέφουν σχετικό ενδιαφέρον. Όχι όμως και για την εξαφάνιση τριών φαροφυλάκων στις Εβρίδες της Σκωτίας, στα σπάργανα του περασμένου αιώνα. Στάλθηκαν σωστικές αποστολές χωρίς αποτέλεσμα, κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν. Ναυάγιο του Τιτανικού, υπήρξε επιβάτης που επέζησε και από δεύτερο! Εξαφάνιση της Αγκάθα Κρίστι για 11 μέρες, ξεπεταγμένη λες κατευθείαν από τα μυθιστορήματα της. Ποιος σκότωσε τον Ρασπούτιν και το βρέφος των Λίντμπεργκ. Απόδραση από το Αλκατράζ και κλοπή για λύτρα, της... σορού του Τσάρλι Τσάπλιν. Και αρκετά άλλα ετερόκλητα. - Βασίλι Ζάιτσεφ: ''Τα απομνημονεύματα ενός Ρώσου ελεύθερου σκοπευτή'': Από τους ήρωες εκείνους που αν η ιστορία τους δεν γινόταν ταινία- ''Εχθρός προ των πυλών''- δεν θα γίνονταν και ποτέ γνωστοί στο ευρύ κοινό. Μεγαλωμένος στις αχανείς στέπες της πατρίδας του, πήρε από τον παππού του τα κατάλληλα εκείνα μαθήματα ζωής. Πως να κυνηγά άγρια ζώα, να καλύπτεται και να προφυλάσσεται. Και πάνω απ' όλα, να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες. Θα αποδεικνύονταν πολύτιμα στη λαίλαπα που θα ερχόταν μερικά χρόνια αργότερα. Ζωτικής σημασίας ο ρόλος του ελεύθερου σκοπευτή και ας μην βρίσκεται στις πρώτες γραμμές. Ναι, μιας και εξαρτώνται πολλοί από αυτόν. Ο λόχος του, πολλές φορές συντάγματα ολόκληρα. Φόντο η μάχη του Στάλινγκραντ οπότε και παρακολουθούμε τα όσα ζόρικα τράβηξε. Η κατόπτευση του χώρου. Άλλες ετοιμασίες ήθελε αν ήταν κατηφορικός και άλλες ανηφορικός, διαφορετική ρύθμιση στο όπλο. Όπως επίσης αν φυσούσε ή αν υπήρχε καπνός στην ατμόσφαιρα. Η καταγραφή τοπογραφικών σημείων και οι προσπάθειες που έκανε για να μην φανερωθεί. Απαιτούσαν ώρες ακινησίας, μπορούσαν να κάνουν τα νεύρα σου κουρέλια. Και το πιο δύσκολο; Να ξετρυπώσει πρώτος αυτός τους αντίπαλους σκοπευτές! Και να τους πετύχει με μία μόνο βολή, ενώ βρίσκονταν εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η έξαψη που ένιωθε όταν έβλεπε μέσα από το σκόπευτρο τα υποψήφια θύματα του. Χωρίς να έχουν την επίγνωση ότι ζούσαν τα τελευταία τους δευτερόλεπτα. Ήταν καλός στη δουλειά του, ελάχιστα μόνο εκατοστά κεφαλιού του ήταν αρκετά. Πολύ αποτελεσματικός, σε σημείο που άρχισε να αποκτάει φήμη. Τόση, που στάλθηκε ''πακέτο'' από σχετική σχολή της Βέρμαχτ από το Βερολίνο για να τον αποσύρει. Τον βοήθησε όπως ισχυρίζεται σε αυτή την έσχατη δοκιμασία, η αυτογνωσία του και η έλλειψη έπαρσης. Καλό ήταν, πολύ ωραίο. Αργεί λίγο να μπει στη δράση. Όταν όμως το κάνει στέλνει την αδρεναλίνη στα ύψη, δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Προτείνεται για όποιον ενδιαφέρεται για την στρατιωτική ιστορία. Για την δεδομένη του ποιότητα, όσο και το ιστορικό του θέματος. Edited June 14 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 9 Share Posted July 9 (edited) - Σκότι Πίπεν: ''Χωρίς περιστροφές'': Νομίζω ότι άπαντες γνωρίζουν το συγκεκριμένο όνομα, ακόμη και αυτοί που δεν ασχολούνται με το μπάσκετ, με τον αθλητισμό γενικά. Και αυτό θα έλεγα ότι είναι εν πολλοίς καλό κριτήριο ότι έχεις πετύχει. Το να σε έχουν έστω και ακουστά, άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον χώρο που αντιπροσωπεύεις. Από την απ' έξω, θα πω ότι σε αρκετά από αυτά που διάβασα, πως συμφωνώ. Ότι υπήρξε παίκτης ο ορισμός της λέξης υποτιμημένος. Ότι διέπρεψε σε εποχή που το άθλημα ήταν πιο σκληρό, σε σχέση με το light show του σήμερα. Ότι ήταν κακοπληρωμένος όχι μόνο στα πλαίσια της λίγκας, αλλά και μέσα στην ίδια του την ομάδα. Αν και τα συμβόλαια στο ΝΒΑ εκτοξεύτηκαν μετά τα 00'ς αλλά ok, αυτό είναι θέμα για άλλου είδους συζήτηση. Ισχύουν, όπως όμως ισχύει και το ότι ήταν συνειδητή απόφαση. Το να μείνει για πολλά χρόνια στο Σικάγο, για πάντα λοιπόν στη σκιά του Μάικλ Τζόρνταν. Φέρει μερίδιο ευθύνης γι' αυτό, όπως και για το ότι βιάστηκε να υπογράψει πρόωρη επέκταση με πενιχρούς όρους. Κάτι που μακροπρόθεσμα, του την έδινε στα νεύρα. Για τα καλά. Και όπου Μάικλ Τζόρνταν, δεν ξέρω αν σε περίπτωση που το διάβασε, αν έπεσε από τα σύννεφα. Μιας και του τα χώνει, πολύ και αγρίως. Συμπαθής φιγούρα ο Πίπεν, πέρα και από τις μπασκετικές του ικανότητες. Αυτές είναι δεδομένες, και στο υψηλότατο μάλιστα επίπεδο. Αλλά και για την ζωή του γενικά. Με τα στερημένα παιδικά του χρόνια, ''διανθισμένα'' με τραγωδίες, και τον πρόσφατο θάνατο του πρώτου του γιου. Τον οποίο όμως όπως ευθαρσώς παραδέχεται, δεν δίστασε να εγκαταλείψει μαζί με την μητέρα του, επειδή στέκονταν εμπόδιο στη καριέρα του. Λοιπόν, αν αυτό δεν λέγεται αναλγησία, τότε και εγώ δεν ξέρω τι είναι. Αυτά πάνω- κάτω, για περισσότερα στο You Tube. - Στράτος Θεοδοσίου- Μάνος Δανέζης: ''Μετρώντας τον άχρονο χρόνο- Ο χρόνος στην αστρονομία'': Τους συγγραφείς τους γνωρίζουμε, είναι εκείνοι που πριν από μερικά χρόνια παρουσίαζαν το φοβερό και τρομερό ''Το σύμπαν που αγάπησα'' στην Ερτ 3. Έχουν συγγράψει και μερικά βιβλία, είπα να ξεκινήσω από το συγκεκριμένο. Και χμμ, χωρίς να πω ότι δεν μου άρεσε, με κούρασε λίγο. Είναι σε μεγάλο βαθμό αφηρημένου, φιλοσοφικού χαρακτήρα. Εύλογα, μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το απτό. Γίνεται αναδρομή σε προϊστορικά χρόνια, και στις προσπάθειες του ανθρώπου να ''δαμάσει'' τον χρόνο. Να τον κατανέμει σε μετρήσιμα μεγέθη με τέτοιο τρόπο, που να εξυπηρετεί τις επαγγελματικές και κοινωνικές του ανάγκες. Κάπως έτσι προέκυψε η γέννηση των εποχών, αναφορικά με τις χρονικές περιόδους που ήταν καταλληλότερες για την καλλιέργεια της Γης. Γίνεται αναδρομή σε θρησκευτικές πεποιθήσεις αρχαίων πολιτισμών, όσο και σε διάφορα τεχνικά μέσα στη πρόσφατη ιστορία. Χρονόμετρα, κλεψύδρες, ηλιακά ρολόγια και το περίφημο αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς. Δεν θα μπορούσε φυσικά να μην γίνει ξεχωριστή αναφορά και στον Αϊνστάιν. Έφερε επανάσταση στις επιστήμες με την θεωρία της Σχετικότητας, στη ζωή γενικά. Αξιόλογο λοιπόν σε κάθε περίπτωση, αλλά κατά διαστήματα κουράστηκα όποτε τα πράγματα σκούραιναν, όταν γίνονταν πιο επιστημονικά. Υπάρχει παράρτημα στο τέλος με εξισώσεις και σχεδιαγράμματα για τον γνώστη που μπορεί να παρακολουθήσει. Έχω μίση ντουζίνα ακόμη από εκδόσεις Δίαυλος, θα προσπαθήσω να διαβάζω ένα κάθε χρόνο. Edited July 9 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 10 Author Share Posted August 10 Άντι ΜακΝάμπ - Bravo Two Zero (Bravo Two Zero, 1991) Τον Ιανουάριο του 1991 οκτώ επίλεκτα μέλη του 22ου Συντάγματος της SAS ανέλαβαν να εκτελέσουν μια ειδική αποστολή στα μετόπισθεν του εχθρού. Ο στόχος τους ήταν να αποκόψουν τις υπόγειες γραμμές τηλεπικοινωνίας μεταξύ της Βαγδάτης και του βορειοδυτικού μετώπου του Ιράκ, να εντοπίσουν και να καταστρέψουν τους πυραύλους Σκαντ. Ο κωδικός τους ήταν: BRAVO TWO ZERO. Όμως όλα πήγαν κατά διαόλου, αφού έγιναν αντιληπτοί από την αρχή. Μια μάχη επιβίωσης πίσω από τις γραμμές του εχθρού, σε ένα περιβάλλον από μόνο του εχθρικό, αρχίζει για τους συγκεκριμένους άντρες, ανάμεσα στους οποίου ήταν και ο συγγραφέας. Ο Άντι ΜακΝάμπ (ψευδώνυμο του Στίβεν Μπίλι Μίτσελ) όταν άρχισε και ολοκλήρωσε τη συγγραφή του βιβλίου αυτού, λίγους μονάχα μήνες μετά την αποστολή, δεν ήταν συγγραφέας, ήταν ένας στρατιώτης, και μάλιστα με πολύ προβληματική εφηβική ηλικία, έχοντας παρατήσει νωρίς το σχολείο και έχοντας κάποια μπλεξίματα με τον Νόμο. Αυτό φαίνεται στη γραφή και την όλη δομή του βιβλίου, δηλαδή ότι το γράφει ένας που δεν είχε ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με το γράψιμο. Όμως! Το βιβλίο διαθέτει νεύρο, οι περιγραφές είναι άκρως ρεαλιστικές και μερικές φορές ωμές, ο συγγραφέας δεν ωραιοποιεί καταστάσεις ούτε τείνει στην υπερβολή, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ενώ οι διάφορες λεπτομέρειες της στρατιωτικής ζωής αλλά και οι διάφορες αναφορές τεχνικής φύσεως είναι δοσμένες με στρωτό τρόπο. Είναι ένα βιβλίο που απόλαυσα γι' αυτό που είναι. Τώρα, δεν ξέρω αν όλα όσα περιγράφονται στο βιβλίο έγιναν έτσι ακριβώς (υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις επί του θέματος), όμως σαν έργο της στρατιωτικής λογοτεχνίας είναι πλέον κλασικό στο είδος του, πολυδιαβασμένο και άξιο να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους. 8.5/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 13 Author Share Posted August 13 Τζιμ Γκάρισον - J.F.K.: Στα ίχνη των δολοφόνων (On the Trails of the Assassins, 1988) Όσο πιστεύω ότι η Γη είναι επίπεδη και ότι κάποια στιγμή μπορείς να φτάσεις στο απώτατο άκρο της και να πέσεις στο απόλυτο κενό του διαστήματος, άλλο τόσο πιστεύω ότι ο κακομοίρης, πανέξυπνος αλλά και αφελής Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ σκότωσε τον Τζον Κένεντι. Βέβαια, δεν έχει και τόση σημασία τι πιστεύει ο καθένας μας, μοναδική σημασία έχει η πραγματικότητα, αυτό που έγινε, και ο Τζιμ Γκάρισον κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν ήταν περιφερειακός εισαγγελέας της Νέας Ορλεάνης, προσπάθησε να αναδείξει αυτή την πραγματικότητα, δεν έχαψε το παραμύθι του μοναδικού δολοφόνου (εν προκειμένω του Όσβαλντ) και της γελοίας έκθεσης της Επιτροπής Γουόρεν (βλέπε μαγική σφαίρα), και έκανε μια τρομερή έρευνα με ελάχιστα μέσα και πολλά, μα πάρα πολλά εμπόδια από διάφορες κρατικές υπηρεσίες και μέσα μαζικής ενημέρωσης, καταφέρνοντας να βγάλει κάποια συμπεράσματα, να ανακινήσει τη λάσπη στον βυθό, να δείξει στον κόσμο τι (μπορεί να) έγινε πραγματικά, χωρίς όμως να καταφέρει να αλλάξει το κυρίαρχο αφήγημα ή να αναδείξει με βεβαιότητα τους πραγματικούς δολοφόνους και τους ηθικούς αυτουργούς. Μαφία, Κουβανέζοι, FBI, εκνευρισμένοι με τον Κένεντι πράκτορες της CIA και στρατιωτικοί; Όλοι μαζί, κάποιοι από αυτούς; Ποιος ξέρει πραγματικά; Ο Κένεντι με αυτά που έκανε, με αυτά που προσπάθησε να πετύχει, με αυτά που σκεφτόταν, το μόνο σίγουρο είναι ότι εκνεύρισε και φόβισε ορισμένα γεράκια, ορισμένους πολεμοκάπηλους και λάτρεις του Ψυχρού Πολέμου. Και απλώς αποφάσισαν να τον βγάλουν από τη μέση. Δυνατό βιβλίο, με άμεση γραφή, γλαφυρή αφήγηση, σίγουρα ο συγγραφέας καταφέρνει να σε βάλει στην καρδιά των πραγμάτων, της όλης έρευνας που έκανε αυτός και οι συνεργάτες του, και βέβαια να ιντριγκάρει τον συνωμοσιολόγο που έχουν οι περισσότεροι μέσα τους. Και μην ξεχνάμε ότι τούτο βιβλίο αποτελεί τη βάση για την εξαιρετική ταινία του Όλιβερ Στόουν, που είναι σίγουρα από τις αγαπημένες μου ταινίες στο είδος του πολιτικού θρίλερ. 9/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 22 Author Share Posted August 22 Οριάνα Φαλάτσι - Βιετνάμ (Niente e così sia, 1969) Το τελευταίο διάστημα προμηθεύτηκα κάποια βιβλία της Οριάνα Φαλάτσι, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα δικό της, αλλά έχοντας ένα προαίσθημα ότι κάτι στη γραφή και τον τρόπο σκέψης της, καθώς και στη θεματολογία της, θα μου αρέσει πολύ. Αποφάσισα να τη γνωρίσω μέσω του συγκεκριμένου βιβλίου, και πραγματικά δεν έχω λόγια να εκφράσω την εντύπωση που μου έκανε η γραφή και η προσωπικότητα της Φαλάτσι, που διαφαίνεται μέσω των εμπειριών της και των σκέψεών της από τη δημοσιογραφική της ανταπόκριση στο Βιετνάμ, σε μια περίοδο που ο πόλεμος πήγαινε εντελώς κατά διαόλου για τους Αμερικάνους. Τον Αύγουστο του 2016 είχα διαβάσει το καταπληκτικό "Κουρέλια" του Μάικλ Χερ και τον Μάιο του 2020 το πολύ καλό "365 ημέρες" του Ρόναλντ Τζ. Γκλάσερ, δυο πολύ δυνατά non-fiction βιβλία για τον πόλεμο του Βιετνάμ, όμως το βιβλίο της Φαλάτσι πραγματικά με ταρακούνησε, με καθήλωσε, με έκανε να διαβάσω το βιβλίο με λίγο άγχος, με μια πυρετώδη ένταση που δεν ταιριάζει σε ανάγνωση βιβλίου αλλά σε μια αληθινή εμπειρία. Εξαιρετική γραφή, οξυδερκείς παρατηρήσεις και σκέψεις, η Φαλάτσι είναι φανερό ότι ήταν μια πολύ δυναμική και ευφυής γυναίκα, που δεν δίσταζε να μπει και στο μάτι του κυκλώνα, για να μεταφέρει μια είδηση, μια αποκάλυψη, σε ανθρώπους όμως μάλλον αδιάφορους για το χάος του πολέμου στην άλλη άκρη του κόσμου. Αλλά τι να κάνεις, έτσι είναι ο κόσμος της μάχιμης δημοσιογραφίας, βάζεις το κεφάλι σου στην μπούκα του κανονιού για μια είδηση, για μια τρομερή αποκάλυψη, και οι περισσότεροι απλώς δεν δίνουν δεκάρα. Τέλος πάντων, πολύ δυνατό βιβλίο, με το τελευταίο κομμάτι να αφορά και την εμπειρία της από τη λεγόμενη Σφαγή του Τλατελόλκο, το 1968, λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Πόλη του Μεξικού (ναι, δεν της έφτανε το Βιετνάμ!), όπου πραγματικά έφτασε ένα μονάχα βήμα πριν τον θάνατο, έχοντας δεχτεί σφαίρες στο κορμί της, κάτι που δεν έγινε σε κοτζάμ Βιετνάμ. Απόλυτο δεκάρι από μένα, για ένα βιβλίο που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί σε μια κανονική έκδοση βιβλιοπωλείου, παρά μόνο σε μια παλιά έκδοση τσέπης, που πρέπει να φας τη σκόνη της ζωής σου στα παλαιοβιβλιοπωλεία για να την εντοπίσεις. Αλλά αξίζει τον κόπο. 10/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted Monday at 12:11 PM Author Share Posted Monday at 12:11 PM Μάικλ Τζόουνς - Λένινγκραντ: Η πολιορκία, 1941-1944 (Leningrad: State of Siege, 2008) Καιρός ήταν να ξεκινήσω να διαβάζω non-fiction βιβλία σχετικά με το Ανατολικό Μέτωπο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και βρίσκοντας σε τοπικό βιβλιοπωλείο όπου έκανα τις διακοπές μου το συγκεκριμένο βιβλίο, που είναι εξαντλημένο στα ελληνικά, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή αρχή: Λοιπόν, δυνατό βιβλίο, εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και αρκετά γλαφυρό, σίγουρα ο συγγραφέας καταφέρνει να αποτυπώσει τα γεγονότα, τα σκηνικά και την ατμόσφαιρα του Λένινγκραντ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τους Γερμανούς, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μιλάμε τώρα για ένα τραγικό γεγονός, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, ένα από τα πολλά εγκλήματα που έγιναν κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου αιματηρού πολέμου. Ο Μάικλ Τζόουνς χρησιμοποιεί σαν πηγές διάφορες μαρτυρίες κατοίκων και στρατιωτών, καθώς και ιστορικά στοιχεία από επίσημα έγγραφα, έτσι ώστε να συνθέσει τη μεγάλη εικόνα της πολιορκίας του Λένινγκραντ. Ο συγγραφέας δεν διστάζει να αναδείξει και μια άλλη εικόνα για τους υπερασπιστές του Λένινγκραντ, και συγκεκριμένα για τα καθάρματα του Κόμματος, που θα έλεγε κανείς ότι δεδομένων των συνθηκών έκαναν εξίσου μεγάλα εγκλήματα με αυτά των πολιορκητών Γερμανών. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, όσοι έχουν δει σχετικές ταινίες και ντοκιμαντέρ καθώς και όσοι έχουν διαβάσει βιβλία ιστορίας, μπορούν να καταλάβουν τις παραλείψεις, τα λάθη, τα κομματικά παιχνίδια κ.λπ. των υπευθύνων. Απλά κρίμα για τους εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους, που βρέθηκαν σε μια τόσο ελεεινή κατάσταση, που δεν τους έφταναν οι πολιορκητές, είχαν να αντιμετωπίσουν και την Κομματική παράνοια, αλλά και διάφορους εγκληματίες, πλιατσικολόγους, ακόμα και κανίβαλους! Αν μη τι άλλο, σε τέτοιες καταστάσεις ο άνθρωπος μπορεί να δείξει το καλύτερο αλλά και το χειρότερο πρόσωπό του, και αυτό είναι κάτι που αναδεικνύεται στο βιβλίο του Τζόουνς. Μπορεί να μην είναι και άριστο βιβλίο, ή το απόλυτο βιβλίο για το συγκεκριμένο θέμα -όλο και κάποιες επαναλήψεις υπάρχουν στις μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με την πείνα και την ανέχεια που αντιμετώπισαν-, όμως γενικά είναι ένα αξιανάγνωστο βιβλίο για την πολιορκία του Λένινγκραντ. 9/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.