Non-Fiction

[BladeRunner]

Αλεξάντερ Κίνγκλεϊκ - Ηώθεν (Eothen, 1844)

Αγορασμένο προ επτά και πλέον ετών από τις προσφορές της Πολιτείας, το "Ηώθεν" είναι ένα βιβλίο που πήγα να ξεκινήσω δυο ή τρεις φορές από τότε που το αγόρασα, αλλά αμέσως άλλαζα γνώμη, γιατί τότε που το ξεκινούσα μάλλον δεν είχα όρεξη για ταξιδιωτικά βιβλία άλλης εποχής. Όμως τώρα είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, το ξεκίνησα και μέσα σε λίγες ώρες το τελείωσα, νιώθοντας στο τέλος ένα κενό, γιατί απόλαυσα την κάθε σελίδα του βιβλίου, έτσι ήθελα να διαβάσω πολλές ακόμα σελίδες. Η ελληνική έκδοση δεν είναι πλήρης, με την έννοια ότι έχουν παραληφθεί κάποια κομμάτια που αφορούν προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αστεία για/με φίλους του συγγραφέα και άσχετα με τα ταξίδια του θέματα (έτσι αναφέρεται στον πρόλογο τέλος πάντων), όμως αυτό που διάβασα ήταν απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά μιλάμε για βιβλίο εκατόν ογδόντα ετών, μιας άλλης εποχής και μιας άλλης λογικής, όμως εμένα μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ, και κυρίως μου άρεσε η γραφή του, με το γνωστό βρετανικό χιούμορ και τις καυστικές παρατηρήσεις για τα πάντα, με τις γλαφυρές περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και όσων έζησε ο συγγραφέας κατά το οδοιπορικό του σε Μικρά Ασία, Κύπρο και Εγγύς Ανατολή, το 1834. Πιθανότατα είμαι ολίγον τι υπερβολικός βάζοντας πέντε αστεράκια στο βιβλίο (αφού δεν μπορώ να βάλω τεσσεράμισι), αλλά αφού πέρασα τόσο υπέροχα την ώρα μου και αφού νιώθω ότι είναι από τα βιβλία που κάποια στιγμή στο μέλλον θα ξαναδιαβάσω, γιατί να μην του τα βάλω;

9/10

[BladeRunner]

Χάινριχ Χάρερ - Επτά χρόνια στο Θιβέτ (Sieben Jahre in Tibet, 1953)

Μέσα Φεβρουαρίου του 2017 βρήκα και αγόρασα το βιβλίο, οπότε παρά έναν μήνα και κάτι μέρες θα μπορούσα να πω ότι το βιβλίο ήταν επτά χρόνια αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου. Ήθελα πολύ να το διαβάσω επιτέλους, τόσο γιατί ήθελα να απολαύσω μια αληθινή περιπέτεια σε εξωτικά μέρη, όσο και γιατί θέλω κάποια στιγμή να δω και την ταινία. Λοιπόν, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο βιβλίο, ευχάριστο και ταξιδιάρικο, που πλέον αποτελεί και ντοκουμέντο μιας άλλης εποχής, ενός Θιβέτ πριν τη βίαιη προσάρτησή του στην Κίνα. Υπάρχουν πολλές περιγραφές και αναφορές στα έθιμα και τις τελετές της θιβετιανής κουλτούρας, φυσικά γινόμαστε μάρτυρες όλων όσων είδε και έζησε ο Χάρερ στο Θιβέτ και βλέπουμε επίσης τη σχέση που ανέπτυξε με τον σημερινό Δαλάι Λάμα όταν αυτός ήταν παιδί ακόμα. Εντάξει, αντικειμενικά η γραφή δεν έχει κάτι το φοβερό και το τρομερό, είναι απλή και χωρίς πολύ συναίσθημα, θα έλεγα ότι της λείπει το πάθος, η γλαφυρότητα ίσως, αλλά αν μη τι άλλο είναι ευκολοδιάβαστη και ικανή με τις περιγραφές των τοπίων και των σκηνικών να μεταφέρει τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε ένα άλλο Θιβέτ. Τέλος πάντων, πολύ μου άρεσε αυτό το ταξίδι στον χρόνο και τον χώρο, χάρηκα πολύ που το διάβασα (και ίσως κάποια μέρα το ξαναδιαβάσω), και τώρα μπορώ άνετα να δω κάποια στιγμή και την ταινία.

9/10

[yanni]

Τα ναρκωτικά από το Α ως το Ω - Andrew Tyler 

Ο τομέας των ναρκωτικών είναι εξαιρετικά ιδιόμορφος, γεμάτος μύθους και ανακρίβειες. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα προσιτή, δίνοντας μια ξεκάθαρη εικόνα στο μέσο αναγνώστη. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι ικανός, να βλάψει τον εαυτό του με ναρκωτικά, είτε επειδή δε γνωρίζει αρκετά πράγματα γι' αυτά, είτε επειδή δε γνωρίζει αρκετά τον εαυτό του.

Ένα ερώτημα ουσιαστικό για όλο το βιβλίο: τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει μία ουσία ως ναρκωτικό; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παραθέτοντας απλώς έναν κατάλογο ουσιών και των επιδράσεων τους. Εκείνο που παίζει ρόλο είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε την ουσία.

Είναι γνωστό ότι κάθε εποχή έχει τα ναρκωτικά της, η διάδοση των οποίων εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες και είναι συνδεδεμένη με μόδες, ρεύματα και συμπεριφορές που υιοθετούν κατά κύριο λόγο οι νεότερες γενιές.

Το βιβλίο είναι γραμμένο τη δεκαετία του 80, βοηθά στο να τακτοποιήσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας, που ενδεχομένος έχουμε πάρει στραβά σε σχέση με το θέμα των ναρκωτικών.

[yanni]

Για τη ζωγραφική και τον έρωτα - Γιάννης Τσαρούχης

Το έτος 2010 ηταν αφιερωμένο στον Γιάννη Τσαρούχη, η εφημερίδα Τα Νέα προχώρησε στην έκδοση αυτού του πολυτελούς τόμου πρός τιμήν του. Ένα βιβλίο διαφορετικό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο βιβλίο έχει δει το φώς της δημοσιότητας.

Στο πρώτο μέρος θα διαβάσει κανείς μία επιλογή των απόψεων και των θέσεων του Γιάννη Τσαρούχη για δύο μεγάλα θέματα που στοίχειωσαν τη ζωή του, τη ζωγραφική και τον έρωτα. Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται σε μια καίρια επιλογή των ζωγραφικών του έργων, πλαισιωμένο με ρήσεις του ιδίου. Το τρίτο μέρος, αποτελεί μία επιλογή μεταξύ εκατοντάδων άρθρων και κειμένων που έχουν γραφτεί για τον Γιάννη Τσαρούχη, και γίνεται επιλογή από εκείνα που έχουν γραφτεί από δέκα συναδέλφους του.

Καλή ανάγνωση, συνιστάται σε κάθε εραστή της τέχνης!

[BladeRunner]

Αλόνσο ντε Κοντρέρας - Αναμνήσεις ενός κουρσάρου (Vida de este capitán, 1630)

Ο Αλόνσο ντε Κοντρέρας έζησε μια συναρπαστική ζωή, όμως το βιβλίο δεν το βρήκα το ίδιο συναρπαστικό. Γράφτηκε πριν τετρακόσια χρόνια σχεδόν, από έναν άνθρωπο που δεν ήταν δα και ιδιαίτερα μορφωμένος, ούτε γεννημένος συγγραφέας, και αυτό φαίνεται. Το βιβλίο είναι γεμάτο γεγονότα, με τον συγγραφέα να πηδάει από το ένα στο άλλο εν ριπή οφθαλμού, χωρίς να δίνει ιδιαίτερο βάθος στα περιστατικά ή τους χαρακτήρες, με τη γραφή να είναι αρκετά απλοϊκή, χωρίς αυτές τις φοβερές περιγραφές που τόσο μου αρέσουν σε τέτοιου είδους βιβλία. Όμως, από την άλλη, το βιβλίο αποτελεί και ντοκουμέντο μιας εποχής, είναι γεμάτο διάφορες εικόνες και σίγουρα η ανάγνωσή του από βιβλιόφιλους που διαβάζουν τέτοια χρονικά δεν θα αποτελεί χάσιμο χρόνου. Καλά πέρασα, αλλά μέχρι εκεί.

7/10

[Δημήτρης]

- Ντέιβιντ Λίμπερμαν: ''Mindreader- Διαβάζοντας το μυαλό των άλλων'': Το συγκεκριμένο δεν το είχα στα υπόψιν από μία λίστα βιβλίων που έχω προς αγορά. Παρά μόνο όταν είδα ότι κυκλοφόρησε, μου έκανε κλικ. Αναφορικά με την σαγηνευτική εκείνη αίσθηση του να μπαίνεις στο μυαλό των άλλων. Να είσαι σε θέση να ξέρεις τι σκέφτονται. Και αν συνάδουν ή όχι με αυτά που λένε. Και χμμ, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Είναι βεβαίως σε μεγάλο βαθμό αφηρημένου, φιλοσοφικού χαρακτήρα. Είχε όμως μία χροιά του στυλ ''...πως να κάνετε την ζωή σας καλύτερη'' ή ''φτιάξτε το μόνοι σας, χωρίς βοήθεια''. Ίσως και να κάνω λάθος αλλά έτσι μου φάνηκε. Και δεν μου αρέσουν τέτοια κείμενα. Παρατίθενται ωστόσο μερικά ωραία παραδείγματα με την ορθή χρήση λέξεων. Όπου και αν μία μπει μπρος ή πίσω από μία άλλη, αλλοιώνεται το νόημα. Ή αν αντικατασταθεί με άλλη πιο κατάλληλη, είναι και ανοιχτό το ενδεχόμενο διαφορετικών ερμηνειών. Η σημασία του να κοιτάζεις κατάματα τον συνομιλητή σου και να μην υπεκφύγεις. Ή να το κάνεις λέγοντας ψέματα, χωρίς όμως να γίνεσαι αντιληπτός. Και αντιθέτως, η προσπάθεια του άλλου να σε ξεσκεπάσει. Και ένα- δύο ακόμη ενδιαφέροντα αλλά ως εκεί. Το όλο σύνολο θα έλεγα ότι με κούρασε. Δεν ξέρω, ίσως να περίμενα και εγώ κάτι το διαφορετικό.

- Νόρμαν Όχλερ: ''Υπερδιέγερση- Τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ'': Ότι λέει ο τίτλος. Το κατά πόσο ο ηγέτης της Ναζιστικής Γερμανίας και μαζί του πολλοί άλλοι, ήταν εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που θα πρέπει να ξενίζει. Ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα, συνάδει λοιπόν με την αρρωστημένη του νοοτροπία. Ακόμη δε και μετά από τόσα χρόνια, οι ιστορικοί δεν έχουν σταματήσει να τον μελετούν, έχει δημιουργηθεί και σχετικός κλάδος. Και όμως, παραμένει ακόμη μυστήριο! Γιατί λοιπόν να μην είναι η συγκεκριμένη, πτυχή που έμενε μέχρι τώρα στο σκοτάδι; Μ' ένα καλό παράδειγμα, την κατάληψη της Γαλλίας σε εξωφρενικά γρήγορο διάστημα. Με τον κεραυνοβόλο -Blitzkrieg- πόλεμο, τόσο γρήγορο όμως, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς ακόμη και σήμερα πως κατέστη δυνατή. Οι στρατιώτες που επέλασαν, πως μπόρεσαν άραγε να μείνουν ξάγρυπνοι για τόσα μερόνυχτα; Χωρίς τροφή, ξεκούραση, ούτε καν χωρίς να πηγαίνουν για την ανάγκη τους;;; Παρά μόνο αν ήταν τίγκα μαστουρωμένοι, ύστερα από διεγερτικά που τους χορηγήθηκαν; Που παράλληλα θα τους επέτρεπαν να αναπτύξουν και αναλγησία στις επερχόμενες μαζικές εκτελέσεις; Είναι πιστεύω πολύ ρεαλιστική εικασία. Ο δε Χίτλερ...Η λέξη πρεζόνι του ταιριάζει μία χαρά. Ολκής μάλιστα. Υπεύθυνος γι' αυτό, ο προσωπικός του γιατρός Μορέλ. Που με την συναίνεση του αρχικά και την προτροπή του στη συνέχεια, του χορηγούσε σε καθημερινή βάση θανάσιμα κοκτέιλ ουσιών. Σε ποσότητα όσο και ''ποιότητα''. Πραγματικά ανακατεύτηκε το στομάχι μου με όσα διάβασα, φανταστείτε λοιπόν το δικό του  Είναι να απορείς πως κατάφερνε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, να στέκεται στα πόδια του.

Έχω μαζέψει πολλά non fiction για τον Β' Π.Π. Με ενδιαφέρει πολύ το όλο θέμα, αλλά χρειάζεται σε κάθε περίπτωση προσοχή. Ιδίως από εκείνους που τα γράφουν, αλλά και απ' όσους τα διαβάζουν. Δεν είναι δηλαδή ότι γράφω μυθιστόρημα όπου και μπορώ να διατείνομαι ότι ο Χίτλερ ήταν μαύρος ή ότι τα κρεματόρια δεν υπήρξαν ποτέ. Ή όποια άλλη εφάμιλλη αρλούμπα. Αλλά ναι, μου φάνηκαν σε κάθε περίπτωση αληθοφανή, ρεαλιστικά. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι εντρύφησε σε έγγραφα που μέχρι τη στιγμή της έρευνας του ήταν αδημοσίευτα. Αναφορές και φάκελοι από κρατικά Γερμανικά, όσο και Αμερικανικά αρχεία. Με την επισήμανση ότι τα σχετικά του Λονδίνου παραμένουν αποχαρακτηρισμένα. Και η πρόσβαση σε αυτά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πολύ περιορισμένη. Ενώ έγιναν και συνεντεύξεις με μάρτυρες της εποχής και μελετητές της στρατιωτικής ιστορίας. Και είναι γενικά πολύ προσεγμένο κείμενο. Με υποσημειώσεις στις σελίδες, στο τέλος σε μορφή παραρτήματος, και βιβλιογραφική αναφορά. Πολύ οικονομικό, λέει αρκετά για το μικρό του μέγεθος. 

Edited March 3 by Δημήτρης

[vaggelis]

"Ο σταυρός και η ημισέληνος" του Αρίγκο Πετάκο

Ο Αρίγκο Πετάκο ήταν Ιταλός δημοσιογράφος που έγραψε πολλά ιστορικά βιβλία μεταξύ άλλων και το "Ο σταυρός και η ημισέληνος".
Σε αυτό το βιβλίο καταπιάνεται με την ιστορική περίοδο από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, μέχρι την ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία σημειώνει συνεχής επέκταση σε στεριά και θάλασσα και εμφανίζεται έτοιμη να επιτεθεί στη Βιέννη στο βορά και στη Ρώμη στην ανατολή.
Σε αυτό το βιβλίο καταπιάνεται κυρίως με τις θαλάσσιες συγκρούσεις στην Μεσόγειο που λάμβαναν μέρος ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία από την μια μεριά και τις ναυτικές δυνάμεις της χριστιανικής δύσης (όπως η Ισπανία, η Γένοβα και η Βενετία) από την άλλη. Ο Πετάκο εξετάζει με πολλές λεπτομέρειες τις διπλωματικές συγκρούσεις και συμμαχίες μεταξύ των χριστιανικών κρατών και των Οθωμανών, αλλά και το πως γίνονταν το δουλεμπόριο των χριστιανών σκλάβων από τους διαβόητους βερβερίνους πειρατές, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις γαλέρες, για το πως γίνονταν οι ναυμαχίες εκείνη την εποχή, ενώ παρουσιάζει με πολύ παραστατικό  τρόπο και τις πολιορκίες της Μάλτας και Λεμεσού και της Αμμοχώστου που έγιναν εκείνη την περίοδο και με τον τρόπο τους, οδήγησαν στην τελική ναυμαχία της Ναυπάκτου.
Γενικά πολλή ωραίο βιβλίο που σε βοηθάει να έχεις μια αρκετά καλή εικόνα την εποχής μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες.

8,10

 

[BladeRunner]

Ερίκ Βυϊγιάρ - Ο πόλεμος των φτωχών (La Guerre des pauvres, 2019)

Τρίτο βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ που διαβάζω, μετά το πάρα πολύ καλό "Ημερήσια διάταξη" και το ενδιαφέρον "Κονγκό" που διάβασα το μακρινό πλέον 2018, και θα έλεγα ότι είναι το πιο αδύναμο. Μου φάνηκε υπερβολικά σύντομο για το θέμα, για όλη αυτή την πολύ σημαντική ιστορική περίοδο, αν και βέβαια είναι από τα βιβλία που έχουν την ικανότητα να παρακινήσουν τους αναγνώστες να ψάξουν πολλές ακόμα πληροφορίες σε άλλα βιβλία, ιστοσελίδες, ντοκιμαντέρ κ.λπ. Αλλά σαν αυτοτελές έργο το βρήκα ελλιπές, αν και εξαιρετικά καλογραμμένο, με το γνωστό ύφος και στιλ γραφής που μας έχει συνηθίσει ο Βυϊγιάρ και που οι περισσότεροι έχουμε αγαπήσει. Μου άρεσε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο, και με παρακίνησε να διαβάσω κάποια πράγματα, αλλά τίποτα παραπάνω. Σίγουρα δεν φτάνει το επίπεδο της Ημερήσιας Διάταξης.

7/10

[BladeRunner]

Σ. Σ. Φόρεστερ - Οι Μπαρμπερίνοι πειρατές (The Barbary Pirates, 1953)

Τρίτο βιβλίο του Σ. Σ. Φόρεστερ που διαβάζω, μετά το υπέροχο "Η βασίλισσα της Αφρικής" που διάβασα το 2020 και το πολύ καλό "Βυθίσατε το Βίσμαρκ!" που διάβασα το 2022, μπορώ να πω ότι και με τούτο το βιβλίο πέρασα ιδιαίτερα ευχάριστα την ώρα μου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους και που ασχολείται με τους Βερβερίνους πειρατές, που τρομοκρατούσαν όλη τη Μεσόγειο, αλλά ακόμα και τον Ατλαντικό Ωκεανό, με ορμητήρια κυρίως το Αλγέρι, την Τύνιδα και την Τρίπολη (Λιβύη). Στην αρχή είναι λίγο γενικόλογο και όχι τόσο... καθηλωτικό, μετά στρώνει όμως, παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά γεγονότα με μια κάποια γλαφυρότητα και ζωντάνια, και τελικά κατέληξε να είναι ένα απλοϊκό μεν αλλά συνάμα ευχάριστο και εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα. Και με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω διάφορα πράγματα σχετικά με τους Βερβερίνους πειρατές, τις προσπάθειες Αμερικάνων, Άγγλων, Γάλλων κ.λπ. να δώσουν ένα τέλος στη δράση τους, και όλα αυτά τα ωραία. Οπότε, έστω και την τελευταία στιγμή, τσιμπάει το τέταρτο αστεράκι από μένα.

7.5/10