Non-Fiction

[Δημήτρης]

- Ουίτλι Στρίμπερ: ''Επικοινωνία'': Βιβλίο που ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε αληθινές του εμπειρίες. Από επαφή που είχε με πλάσματα από επίπεδο ύπαρξης, διαφορετικού του δικού μας. Μέσω ύπνωσης, ανακαλεί κενά μνήμης που είχε για τα όσα απίστευτα έζησε. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, το κείμενο ήταν βαρύ, δεν έρεε. Όχι κάτι που θα κερδίσει εύκολα τον αναγνώστη, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αυτός και ο στόχος του, να ψυχαγωγήσει. Παρά μόνο να μεταδώσει την αίσθηση του δέους και του θαυμαστού. Και ασφαλώς του τρόμου. Ναι, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπει κανείς τα τείχη της καθημερινότητας του να καταρρέουν. Να ανατρέπονται όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα, και να προσπαθήσει παράλληλα να διατηρήσει και τα λογικά του. Με ενδιαφέρει το θέμα των UFO αλλά το συγκεκριμένο με κούρασε λίγο. Έχω διαβάσει και πιο ενδιαφέροντα κείμενα, παντελώς όμως διαφορετικού ύφους. Έχει γίνει και ταινία με τον Κρίστοφερ Γουόκεν.

- Τόμας Έντουαρντ Λόρενς: ''Επτά στύλοι της σοφίας'': Όπως άλλωστε και το συγκεκριμένο έπος, το γνωστό σε όλους μας ''Ο Λόρενς της Αραβίας. Δεν ήξερα ότι βασίζεται σε βιβλίο, τυχαία το έμαθα. Άρχισα λοιπόν το ψάξιμο και είχα την τύχη να το βρω. Έχει να κάνει με την στρατιωτική δράση του συγγραφέα στη Μέση Ανατολή, στη προσπάθεια των Αράβων για ανεξαρτησία. Συνεπικουρούμενος από Βεδουίνους και νομαδικές φυλές, τους οποίους έπεισε να παραμερίσουν τις χρόνιες διαφορές και μίση. 

Πεδίο δράσης ο Α' Π.Π, οι Αραβικές έρημοι, το Κάιρο, η Δαμασκός και άλλα μέρη που υπηρέτησε ως στρατιωτικός ανταποκριτής. Με πολύ θάρρος και μπόλικη δόση τρέλας -απαραίτητο θα έλεγα συστατικό- κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αράβων. Εξοργίζοντας έτσι τους ανωτέρους του που εξέλαβαν την στάση του ως προδοτική, συγκρουόμενη με τα Βρετανικά συμφέροντα. 

Δύσκολο κείμενο, απαιτητικό. Μπορώ να πω ότι τα βρήκα μπαστούνια. Κυρίως ως προς την ονοματολογία προσώπων και τοπωνυμίων. Ολότελα ξενικά σε ότι έχω συνηθίσει, απαιτούσε ιδιαίτερη συγκέντρωση και προσοχή. Και υπομονή θα πρόσθετα. Όποιος όμως την έχει, θα αποζημιωθεί με μία περιπέτεια επικών διαστάσεων.

Τέλος, ένα συν στα εισαγωγικά παραρτήματα, την μετάφραση και επιμέλεια. Γενικά θεωρώ ότι είναι βιβλίο- κόσμημα που αξίζει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη. 

Edited April 16 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

- Βάσκο ντα Γκάμα: ''Το πρώτο ταξίδι στις Ινδίες'': Το όνομα του δεν είναι σήμερα τόσο γνωστό όσο άλλων μεγάλων εξερευνητών- θαλασσοπόρων. Ή έστω δεν αναφέρεται τόσο συχνά. Μαζί με τον Κολόμβο, Τζέιμς Κουκ και Μαγγελάνο. Κακώς, μιας και και θεωρείται ο πρώτος καταγεγραμμένος δυτικός που πάτησε Ινδία. Πραγματοποίησε τον περίπλου της Αφρικής, συνδέοντας έτσι την ''κατάκτηση'' του με την πατρίδα του, την Πορτογαλία. Και κατ' επέκταση με όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πιο σημαντικό όμως από το ούτως ή άλλως κολοσσιαίο επίτευγμα, ήταν ότι άνοιξε νέους εμπορικούς δρόμους. Κερδίζοντας για τους συμπατριώτες του εμπόρους το μονοπώλιο των μπαχαρικών, που μέχρι τότε κατείχαν οι Μουσουλμάνοι και οι Βενετοί. 

Το συγκεκριμένο ταξίδι περιγράφεται μέσα από το ημερολόγιο του Άλβαρο Βέλιο, γραφιά στο ''Σάο Ραφαέλ''. Κυβερνήτης στο συγκεκριμένο πλοίο, ένα από τα μάλλον πέντε που αποτελούσαν τον μικρό αυτό στόλο, ήταν ο Πάουλο ντα Γκάμα. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Βάσκο. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, καταφέρνει ωστόσο να μεταδώσει τον πυρετικό ενθουσιασμό που επικρατούσε. Ιδιαίτερη δε σημασία αποκτά από το γεγονός ότι δεν διασώζονται πολλά τέτοια. Οι Πορτογάλοι βασιλιάδες επέβαλλαν ένα είδος λογοκρισίας, για να αποτρέψουν την απόκτηση πληροφοριών από τους αντιπάλους τους, στην αέναη μάχη του εμπορίου όσο και των ταξιδιωτικών κατακτήσεων. 

- Συλλογικό έργο: ''50 ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο'': Ανθολογημένες ημερομηνίες και γεγονότα που εν πολλοίς διαμόρφωσαν τον κόσμο μας όπως τον ξέρουμε σήμερα. Ναυμαχία της Σαλαμίνας και θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σταύρωση του Χριστού και γέννηση του Ισλάμ. Ανακάλυψη της τυπογραφίας και άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η ανακάλυψη της Αμερικής -φυσικά- και η καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου. Όλα τους μεγάλης σπουδαιότητας, όσο και η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Γίνεται μάλιστα και μικρή περιγραφή των διαδικασιών που έλαβαν χώρα από τη στιγμή που έπεσε από το αεροπλάνο. Ουράνιο, νετρόνια, σχάση, αντίδραση κλπ. Μία παράγραφος όλη κι όλη, πλην όμως αρκετή για να κάνει τα μυαλά μου σμπαράλια. Με όλα αυτά τα φρικτά αποτελέσματα που επέφερε, ακόμη και δεκαετίες μετά. Η άρνηση της Ρόζα Παρκς. Ναι, πιστεύω ότι σαφώς και έχει θέση στα σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα. Η δημιουργία του Ίντερνετ από τον αμερικανικό στρατό, αυτό και αν ήταν σημαντικό! Ένα και το αυτό με τα Windows της Microsoft, ώθησε την εξέλιξη των υπολογιστών πολλά βήματα μπροστά. Τέλος υπάρχουν και παραρτήματα με σύντομες αναφορές. Στην επέλαση του Αττίλα, την δολοφονία του Καποδίστρια, την Μικρασιατική καταστροφή και το ΟΧΙ του Μεταξά. 

Αξιόλογο όσο και καλογραμμένο, μία ανάγνωση την αξίζει. 

Edited May 9 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

- Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: ''Οι δρόμοι του φανταστικού'': Από τα πιο παλιά μου αποκτήματα, μόλις τώρα εδέησα να το διαβάσω, είκοσι χρόνια μετά. Και ήταν ωραίο, αξιόλογο. Ξεχωριστή αναφορά στα τρία είδη που διαμορφώνουν την φανταστική λογοτεχνία. Φάντασυ, τρόμος και επιστημονική φαντασία. Με αναδρομή στους εκάστοτε δημιουργούς όσο και συνεχιστές. Και στην Ελληνική φανταστική λογοτεχνία γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει.  Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε το κεφάλαιο για τους Λάβκραφτ- Πόε, τους πιο συχνά αναφερόμενους ως άρχοντες του τρόμου. Στον αντίποδα με κούρασαν αυτά για Ε. Θ. Α Χόφμαν και την αρχαία Ελληνική μουσική στα πλαίσια του φανταστικού. Καλογραμμένα, πλην όμως δεν με ενδιέφεραν. Όχι όμως και τα διηγήματα που ακολουθούσαν χωρίς την προσθήκη των οποίων, η όλη μελέτη θα έλεγα ότι θα ήταν λειψή. Παλιό και αγαπημένο ''Το χαμόγελο της Σαμαρνού'' του Θωμά -Erekose- Μαστακούρη. Όποιος ψάχνει να το βρει στην εξαντλημένη Ωρόρα που ρίχνει την αυλαία, υπάρχει και εδώ! Λυπητερή νώτα και στο ''Ένα φάντασμα στη μηχανή'' του Θανάση Βέμπου, εμένα τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Τέλος, δυνατό το ''Τα όνειρα στο σπίτι βόρεια του Πλάντον'' του Γιώργου Παπαδάκη.

Με φωτογραφικό υλικό και καλή επιμέλεια, νομίζω ότι αξίζει να έχει θέση στη βιβλιοθήκη κάθε φίλου του φανταστικού. 

- Laurence Rees: ''Οι Ναζί'': Ξεκίνημα με την αναρρίχηση του Χίτλερ στη ηγεσία του Ναζιστικού κόμματος. Πριν ακόμη εδραιώσει την δύναμη του, που είχε μόνο την επιθυμία να εφαρμόσει τα κατακτητικά του σχέδια. Και όχι τα μέσα. Όταν πλέον τα απέκτησε και αυτά, ήρθε η ώρα για την ''Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών''. Δολοφονίες πολιτικών φίλων και αντιπάλων, αποτέλεσε πρόγευση για το τι θα επακολουθούσε. Αναφορά στη συνέχεια στη χαοτική φύση του ναζιστικού κόμματος. Όπου και αρκετές υπηρεσίες με δυσδιάκριτα όρια, έμπαιναν η μία στα χωράφια της άλλης. Με αποτέλεσμα ένα μπάχαλο, που ενισχυόταν ακόμη περισσότερο από τον τρόπο διακυβέρνησης του. Έδινε ασαφείς διαταγές, αφήνοντας στα κατά τόπους τμήματα να τις εφαρμόσουν όπως νόμιζαν καλύτερα. Πάγια τακτική που μετέφερε αργότερα και στις κατεκτημένες χώρες, αναφορικά με την μοίρα του άμαχου πληθυσμού. Και εκεί καταρρίπτεται ο μύθος που ήθελε μόνο τα SS να διαπράττουν βιασμούς και εκτελέσεις γυναικόπαιδων, συνεπικούρησε και η Wehrmacht. Η δε συνήθεια του να ξυπνάει σε προχωρημένες ώρες, δεν βοήθαγε και ιδιαίτερα. Αβυσσαλέο το μίσος του για Πολωνία και Ρωσία, τις είχε κάτω μόνο από τους Εβραίους. Ενώ όντας συμπαθώντας την Αγγλία, δεν ήθελε να εμπλακούν σε ένοπλη σύρραξη.

Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονιστεί η πολύ καλή έρευνα του συγγραφέα. Με ονομαστική παράθεση μαρτύρων, και μάλιστα και από την πλευρά των ναζί! Απορώ πως δέχθηκαν να μιλήσουν και να εκμυστηρευτούν όσα έκαναν, έστω και πολλά χρόνια μετά την λήξη του πολέμου. Μόνο μία περίπτωση θα αναφέρω σ' ένα χωριό, όπου μονάδα έβαλε δύο αδέρφια να προπορευτούν. Αυτή, πενήντα μέτρα πίσω. Ως μέτρο ασφάλειας για τυχόν νάρκες από αντάρτες, υπολογίζεται ότι γύρω στους 2.000 ομήρους πέθαναν μόνο έτσι. Και είναι εκεί, προς το τέλος, που το βιβλίο αλλάζει ύφος. Παρελαύνουν σκληρές εικόνες, ιδίως με το κολαστήριο της Τρεμπλίνκα. Εκτενείς και οι αναφορές στις μάχες του Στάλινκραντ και της Μόσχας. Όπου και επισημαίνεται ως ειδοποιός διαφορά, η στάση των δύο ηγετών. Ο Χίτλερ δεν σταματούσε δευτερόλεπτο να απαξιοί όσους δεν του έλεγαν ΝΑΙ σε ότι παραληρούσε. ''Δειλοί παλιάνθρωποι'' ήταν ο αγαπημένος του χαρακτηρισμός. Αλλά και ο Στάλιν, όντας ικανός μόνο στο να τρομοκρατεί, ήταν ανίδεος από πολεμικές τακτικές. Δείχνοντας όμως έστω και στο έσχατο σημείο, την υπέρβαση -ως τέτοια μάλλον πρέπει να λογίζεται- να ακούσει επιτέλους τους στρατηγούς του. Τελευταίο και πιο σημαντικό, η ακατάβλητη στάση του ηρωικού Ρωσικού λαού. Μάχιμου και μη. 

Βασισμένο στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ ''The nazis: A warning from history'', ήταν πολύ καλογραμμένο και πληροφοριακό. Με ευρετήριο, βιβλιογραφικές αναφορές και επεξηγηματικές σημειώσεις για κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά, επιβάλλεται θα έλεγα για όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα. 

Edited Thursday at 07:59 PM by Δημήτρης