Δημήτρης Posted January 12, 2019 Share Posted January 12, 2019 (edited) Διάβασα το ''Οι Πειρατές της Αμερικής'' του Αλεξάντερ Εξκέμελιν. Πρόκειται για χρονικό του γνωστού σε όλους μας φαινόμενου. Ωμά όμως, όχι ωραιοποιημένο όπως παρουσιάζεται στις ταινίες. Και ποιος θα μπορούσε να μιλήσει καλύτερα γι' αυτό εκτός από κάποιον που το έζησε από κοντά; Περιγράφοντας απροκάλυπτα όλες τις brutal καταστάσεις που το χαρακτηρίζουν; Γραμμένο προς τα τέλη του 17ου αιώνα, κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό και γνώρισε πολλές επανεκδόσεις. Στην εισαγωγή αναφέρεται πως τον πειρατικό κόσμο αρκετές φορές αποτελούσαν ετερόκλητα σύνολα. Άτομα κατατρεγμένα για τις πολιτικές και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Παρέα με κλέφτες, τυχοδιώκτες και εγκληματίες κάθε είδους. Και σκλάβους που αναζητούσαν σε αυτή καταφύγιο για μία λιγότερο βάναυση ζωή. Γίνεται αναφορά στις διαφορές μεταξύ πειρατών, κουρσάρων, μπουκανιέρων και φριβουστιέρων. Όπως επίσης και σε ορισμένες γνωστές προσωπικότητες που αποφάσισαν να πάρουν αυτόν τον δρόμο. Και τέλος το κυρίως μέρος με τις θηριωδίες Άγγλων και Γάλλων εναντίον Ισπανών στην Αμερική όπως λέγεται. Φρανσουά λ' Ολονναί και Χένρυ Μόργκαν μεταξύ άλλων. Βιασμοί, δολοφονίες, πλιάτσικο και βασανιστήρια, πολλές φορές χωρίς λόγο και αιτία. Έτσι, απλά επειδή μπορούσαν. Αμφότεροι ο ορισμός της λέξης απόβρασμα. ''Καλό'' ήταν. Αν μπορεί κανείς να τα παραβλέψει, είχε ενδιαφέρον. Πέρα από την περιορισμένη βιβλιογραφία, παρέχει και μία άγνωστη οπτική γωνία της μακρινής εκείνης εποχής. Edited January 12, 2019 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted January 13, 2019 Share Posted January 13, 2019 (edited) Τα δυο τελευταία βιβλία του 2018 ήταν από την σειρά "Στρατιωτική ιστορία" των εκδόσεων "Περισκόπιο" και αφορούσαν δύο από τις μεγαλύτερες μάχες του 20ου αιώνα. 1. Η μάχη του Σομ, 1916 Η μάχη του Σομ έγινε στα πλαίσια του Α'.Π.Π. διήρκεσε περίπου πέντε μήνες (από την 1η Ιουλίου έως την 18η Νοεμβρίου 1916) και βρήκαν τον θάνατο σε αυτή περίπου 300.000 άνθρωποι, ενώ οι τραυματίες, οι αιχμάλωτοι και οι αγνοούμενοι(Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Καναδοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί) ήταν πάνω από 800.000, απλώς και μόνο για να προωθηθούν οι θέσεις των Βρετανών κατά 10 χιλιόμετρα και των Γάλλων για άλλα 20 χιλιόμετρα. Η μάχη του Σομ ήταν μια τυπική μάχη του Α.Π.Π. όπου οι στρατιώτες επιτίθονταν κατά κύματα εναντίον πολυβόλων και οχυρωμένων θέσεων, απλώς και μόνο για να πεθάνουν κατά χιλιάδες την ίδια στιγμή που έβγαιναν από τα δικά τους χαρακώματα και χωρίς να κερδίσουν ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο εδάφους, για να δικαιολογηθεί έστω και λίγο η θυσία τους. Με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει ούτε μια απόφαση των διοικητών των δυνάμεων και των δυο πλευρών που να μοιάζει έστω και λίγο λογική και να βγάζει κάποιο νόημα. Το βιβλίο έχει μια αρκετά καλή ανάλυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος αλλά και στον αέρα, αρκετές αυθεντικές φωτογραφίες της μάχης και σε βάζει αρκετά στο κλίμα της εποχής. 8/10 2. Λένινγκραντ: 900 μέρες στην κόλαση, 1941-1944 Η πολιορκία του Λένινγκραντ είναι μια από τις πιο διάσημες μάχες του Β'.Π.Π. και διήρκεσε περίπου δυόμιση χρόνια, (από τις 7 Σεπτεμβρίου 1941 έως τις 27 Ιανουαρίου) και ο αριθμός των θυμάτων ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό από τους βομβαρδισμούς τις ασθένειες και την πείνα υπολογίζεται σε 800.000, ενώ πολλοί κάτοικοι που επέζησαν έκαναν λόγο ακόμα και για 1.300.000 νεκρούς. Οι απώλειες του Ερυθρού Στρατού που υπεράσπιζε την πόλη ήταν επίσης τεράστιες και έφθασαν τους 1.000.000 νεκρούς και τους 2.500.000 τραυματίες. Σύμφωνα με το βιβλίο το σχέδιο των Γερμανών δεν ήταν να καταλάβουν την πόλη με μάχη άλλα να την πολιορκήσουν όσο πιο στενά μπορούσαν και να αφήσουν τον πληθυσμό να πεθάνει από την πείνα και τις ασθένειες, καθώς τα τρόφιμα μέσα στην πόλη δεν επαρκούσαν για όλο τον πληθυσμό, ενώ και στα περίχωρα δεν υπήρχαν αρκετές διαθέσιμες εκτάσεις για καλλιέργεια τροφίμων. Οι Γερμανοί όταν θα εξολόθρευαν τον πληθυσμό, στη συνέχεια θα ανατίναζαν με εκρηκτικά όλα τα κτήρια και θα ισοπέδωναν την πόλη, για να την σβήσουν από τον χάρτη. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από τον λιμό που προέκυψε, ενώ μαρτυρίες έκαναν λόγω μέχρι και για κρούσματα κανιβαλισμού μεταξύ των κατοίκων. Το βιβλίο εκτός από την περιγραφή των στρατιωτικών επιχειρήσεων, δίνει αρκετές λεπτομέρειες για το δράμα του άμαχου πληθυσμού, που προσπαθούσε να βρει τρόφιμα με όποιο τρόπο μπορούσε, αλλά και για τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι σοβιετικοί για τον ανεφοδιασμό της πόλης με τρόφιμα. 8/10 Edited January 13, 2019 by vaggelis 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted January 27, 2019 Share Posted January 27, 2019 Μάρκο Πόλο του Κοσμά Πολίτη. Ο Κοσμάς Πολίτης το 1967 έγραψε μια μελέτη για το βιβλίο "Περιγραφή του Κόσμου", το οποίο συνέγραψε ο Ιταλός συγγραφέας Ρουστικέλλο με βάση την αφήγηση που του έκανε ο Μάρκο Πόλο το 1298, όταν και οι δυο ήταν φυλακισμένοι στις φυλακές της Γένοβας για τρία χρόνια. Το κείμενο του Κοσμά Πολίτη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την ίδια χρονιά στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" και μετά από διάφορες περιπέτειες σε μορφή βιβλίου από τις εκδόσεις "Ιωλκός" το 2001. Ο Πολίτης στο βιβλίο του κάνει μια περίληψη των αφηγήσεων του Μάρκου Πόλο από το ταξίδι του, που ξεκίνησε το 1271 από την Βενετία, για να καταλήξει στην Κίνα μερικά χρόνια αργότερα, και ταυτόχρονα συγκρίνει τα όσα αφηγήθηκε ο Πόλο, με τα όσα περιέγραψαν άλλοι περιηγητές που ταξίδεψαν στις ίδιες περιοχές, σε άλλες εποχές και με όσα ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι αργότερα. Από το βιβλίο του Πολίτη δεν λείπουν και οι επικρίσεις για όσα ο Μάρκο Πόλο παρέλειψε να αναφέρει ή δεν τα περιγράφει επαρκώς, αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι ο θαυμασμός του Πολίτη, όχι μόνο για τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, αλλά κυρίως για τις χώρες που περιγράφει, και κυρίως την Κίνα, καθώς οι Ευρωπαίοι για να φθάσουν στο ίδιο επίπεδο ευημερίας και του πολιτισμού, με αυτό που είχαν οι Κινέζοι τον 13ο αιώνα, έπρεπε να περιμένουν περισσότερα από εξακόσια χρόνια. Γενικά πολύ ωραίο και ενδιαφέρον βιβλίο με αρκετές λεπτομέρειες που κρατάει το ενδιαφέρον σου μέχρι τέλος. 9/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted January 27, 2019 Share Posted January 27, 2019 Ο Ξενοφών και η τέχνη της Διοίκησης του Γκόντφρι Χάτσινσον. Ο Γκόντφρι Χάτσινσον είναι Βρετανός ιστορικός με ειδικότητα τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και την στρατιωτική ηγεσία στην κλασσική και ελληνιστική περίοδο και στο συγκεκριμένο βιβλίο, βασιζόμενος στα βιβλία του Ξενοφώντα (κυρίως στα "Κύρου Ανάβασις", "Κύρου Παιδεία" και "Ελληνικά"), προσπαθεί για να δείξει ποιες πρέπει να είναι οι βασικές αρχές που διέπουν την τέχνη της πολεμικής τακτικής και στρατηγικής και να αποδείξει ότι ήδη από την αρχαιότητα οι συγκεκριμένες αρχές είχαν ήδη αναπτυχθεί στο μέγιστο βαθμό. Ο Χάτσινσον με βασικό πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ξενοφώντα, όπως ο ίδιος περιγράφει την πορεία του Ελληνικού στρατεύματος στην "Κύρου Ανάβασις", όπου είχε καθοριστικό ρόλο και με πληθώρα παραδειγμάτων, δείχνει πως αντιμετώπιζαν οι Αρχαίοι Έλληνες το θέμα του πολέμου, πως οργάνωναν το στράτευμα τους, διατηρούσαν την πειθαρχία και το ηθικό των ανδρών τους σε υψηλά επίπεδα και προέβλεπαν τις κινήσεις των αντιπάλων τους. Στο βιβλίο εξετάζει διάφορες μάχες τις αρχαιότητας για δείξει το πως πρέπει να ενεργεί ένας διοικητής κατά την διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων, είτε πρέπει επιτεθεί στα αντίπαλα στρατεύματα είτε να αμυνθεί, τι κινήσεις πρέπει να κάνει για να διατηρήσει το ηθικό των αντρών του και γενικά το πως πρέπει να διοικείται ένα στράτευμα. Το βιβλίο είναι αρκετά καλό και βοηθάει να κατανοηθεί το πως αντιμετώπιζαν οι Αρχαίοι 'Έλληνες το ζήτημα του πολέμου, αλλά και το πως επηρεάστηκαν οι κοινωνίες τους από αυτόν, ιδίως μετά τον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό Πόλεμο. Συστήνεται σε όσους τους αρέσει η στρατιωτική ιστορία. 9/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted February 3, 2019 Share Posted February 3, 2019 Σημειώματα από τις μονάδες καταδρομών του Ιωάννη Κ. Μαζαράκη-Αινιάν. Ο Ιωάννης Κ. Μαζαράκης-Αινιάν γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα και κατά τα χρόνια της κατοχής κατάφερε να καταταγεί ως εθελοντής στην ΙΙΙ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (Ρίμινι). Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1945, εισήλθε στην Σχολή Ευελπίδων και το 1947 αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού και τοποθετήθηκε στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.). Το βιβλίο περιγράφει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Λ.Ο.Κ. από το 1947 έως το 1949 που τελείωσε ο εμφύλιος, όπως τις έζησε ο ίδιος ο συγγραφέας από την πρώτη γραμμή του μετώπου, είναι μικρό σε μέγεθος (μόλις 70 σελίδες) και αρκετά λιτό σε χαρακτηρισμούς, ιδίως όσον αφορά τις ιδεολογίες των δυο πλευρών, αλλά παρόλα αυτά σου δίνει μια αρκετά καλή εικόνα για το είδος των επιχειρήσεων που αναλάμβαναν οι καταδρομείς, για την κατάσταση που υπήρχε στην ελληνική επαρχία εκείνη την περίοδο και κυρίως για το πως βίωναν το εμφύλιο πόλεμο οι ίδιοι οι στρατιώτες (τουλάχιστον από την μεριά του Εθνικού στρατού). Γενικά αρκετά καλό βιβλίο για το είδος του, που σε βοηθά να κατανοήσεις το τι συνέβαινε στο μέτωπο εκείνον το καιρό. 8/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 18, 2019 Author Share Posted February 18, 2019 Γουίλιαμ Χ. ΜακΡέιβεν - Στρώσε το κρεβάτι σου (Make Your Bed, 2017) Τον Μάιο του 2014, ο ναύαρχος Γουίλιαμ Χ. ΜακΡέιβεν απεύθυνε λόγο στους απόφοιτους του Πανεπιστημίου του Τέξας, μοιράζοντας μαζί τους δέκα μαθήματα ζωής που πήρε κατά τη διάρκεια της σκληρής εκπαίδευσής του στο Ναυτικό. Ο ναύαρχος χρησιμοποίησε αυτά τα βασικά μαθήματα για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη καριέρα του ως στρατιωτικός, αλλά και γενικά στη ζωή του. Το βιβλιαράκι αυτό βασίζεται στη συγκεκριμένη ομιλία και αποτελείται από ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες, αλλά και από ιστορίες άλλων στρατιωτικών που γνώρισε. Προσφέρει κάποιες πρακτικές συμβουλές και ορισμένα ενθαρρυντικά λόγια, που ίσως δώσουν έμπνευση στους αναγνώστες έτσι ώστε να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο, να μην αποθαρρύνονται από τις δυσκολίες, να αναζητούν βοήθεια και να δίνουν βοήθεια. Η γραφή είναι απλή και λειτουργική, βοηθάει πολύ στην εύκολη κατανόηση των μαθημάτων και των συμβουλών, καθώς φυσικά και στη γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 23, 2019 Share Posted February 23, 2019 (edited) Διάβασα το συλλογικό έργο ''Το Πεπρωμένο μας είναι τα άστρα''. Ένα από τα πιο σαγηνευτικά μυστήρια που αναντίρρητα απασχολούν τον άνθρωπο είναι αν υπάρχει ζωή στο σύμπαν. Και το κατά πόσο θα είναι ικανός μία μέρα να κατακτήσει τα μέσα που θα του επιτρέψουν να ταξιδέψει στις εσχατιές του και να έρθει σε επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς. Με κάτι τέτοιο ασχολείται και η παρούσα πολύ καλή μελέτη καλύπτοντας διάφορες πτυχές. Μία από αυτές έχει να κάνει με την εμφάνιση όσο και νοοτροπία των εξωγήινων. Όντως είναι εύλογο και αναμενόμενο να αναζητά κανείς την ζωή βάσει μίας εκ των κυριότερων πηγών της, το νερό. Από την άλλη όμως είναι και πολύ εγωιστικό. Γιατί δηλαδή ντε και καλά αν και εφόσον υπάρχουν να πίνουν τέτοιο; Μπορεί κάλλιστα να είναι δηλητήριο γι' αυτούς και να προτιμούν την αμμωνία. Ή να μην αναπνέουν οξυγόνο αλλά διοξείδιο του άνθρακα και να αντλούν ενέργεια από ραδιενεργές ακτινοβολίες. Ένα πλάσμα από πυρίτιο του οποίου ο πλανήτης θα βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον ήλιο του απ' ότι η Γη στο δικό μας, θα αισθάνεται άνετα σε θερμοκρασίες που εμάς θα μας έκαναν κάρβουνο. Ενώ αντιθέτως κάποιο με πιθανώς κρυσταλλική δομή του οποίου θα είναι αρκετά μακρυά, οι θερμοκρασίες των Πόλων θα είναι πολύ κοντά στην έννοια που έχει για τον καύσωνα. Και φυσικά μπορεί να μην είναι ανθρωπομορφικοί, αυτό είναι στερεότυπο που δεν χρειάζεται καθόλου να ισχύει. Γιατί π.χ. όχι αέριας μορφής; Κολοσσιαίων διαστάσεων τέτοιας έκτασης, που να μην χωράει σε ανθρώπινα καλούπια. Για τον δε τρόπο σκέψης τους...Ίσως ο ανθρώπινος να έχει περισσότερες ομοιότητες με αυτόν μίας κατσαρίδας, ενός χταποδιού ή μίας αμοιβάδας. Μπορεί οι έννοιες ''σωστό- λάθος'', ''δίκαιο- άδικο'' ή ''ηθικό- ανήθικο'' να συνιστούν γι' αυτούς γελοίες ανθρώπινες επινοήσεις. Ενδέχεται όχι μόνο να μην πιστεύουν σε κάποια θρησκεία, αλλά στο λεξιλόγιο τους να μην υπάρχει καν λέξη που να υποδηλώνει αυτή την έννοια. Οι δε νευρώνες ενός εξωγήινου εγκέφαλου δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται σε φυσική επαφή. Μπορούν κάλλιστα να συνδέονται με ηλεκτρομαγνητικά σήματα με τέτοιο τρόπο που ένα πλάσμα να είναι κατανεμημένο σε αρκετά σώματα, ακόμη και σε διαφορετικούς πλανήτες! Και πραγματικά αυτό ήταν κάτι που με αποτελείωσε Αναμφίβολα η πιο... εξωγήινη εικασία του βιβλίου Γίνεται αναφορά στους τρεις διαφορετικούς πολιτισμούς που ενδεχομένως υπάρχουν αναλογικά με την δυνατότητα τους να εκμεταλλεύονται ενεργειακούς πόρους και να συνάπτουν διαστρικές, ακόμη και διαγαλαξιακές επαφές. Όπως επίσης και σε διάφορα συστήματα διαστημικής προώθησης όπου (αναμενόμενα) έχασα την μπάλα. Υπάρχει εγχειρίδιο για εξωγήινους επισκέπτες όπου καταγράφονται σκέψεις για τα πρώτα βήματα που θα έκαναν αν μας επισκέπτονταν. Μέχρι και... ποίημα. Και πολύ ωραίο μάλιστα! Και διάφορα άλλα. Οικονομικό βιβλίο, λέει πολλά για το μικρό του μέγεθος. Ως ένα σημείο θα έλεγα ότι μπορεί να εκληφθεί σαν εκλαϊκευμένη επιστήμη. Το ευχαριστήθηκα λοιπόν πολύ γιατί αν και μ' ενδιαφέρουν τα του σύμπαντος, δεν σκαμπάζω ωστόσο μία. Στο γνωστό ωραίο φιλοσοφικό στυλ των εκδόσεων Αρχέτυπο/Άγνωστο, μου το έκαναν δώρο όταν γράφτηκα πρώτη φορά συνδρομητής στο περιοδικό Strange. Το πρωτοδιάβασα πριν από ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια και ήταν τόσο ωραίο όσο το θυμόμουν. Edited February 23, 2019 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 5, 2019 Author Share Posted March 5, 2019 Γκράουτσο Μαρξ - Κρεβάτια (Beds, 1930) Πολύ μικρό βιβλιαράκι από τον πασίγνωστο κωμικό, το οποίο διαβάζεται χαλαρά σε είκοσι λεπτά. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα ή ότι κατουρήθηκα στα γέλια, πάντως είχε τη φάση του και γενικά πέρασα καλά όσο κράτησε. Απλά σε αρκετά σημεία ξέφευγε από το θέμα του (όποιο κι αν ήταν αυτό), ενώ γενικά δεν κατάλαβα ποιος ακριβώς ήταν ο σκοπός του συγγραφέα. Ίσως απλώς ήθελε να κάνει την πλάκα του, τέτοιος τύπος που ήταν! 6/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 8, 2019 Author Share Posted March 8, 2019 Έτγκαρ Κέρετ - Επτά χρόνια ευτυχίας (The Seven Good Years, 2013) Τον Απρίλιο του 2016 διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του Έτγκαρ Κέρετ (και γενικά βιβλίο Ισραηλινού συγγραφέα), και πιο συγκεκριμένα το "Το κορίτσι στο ψυγείο", μια μικρή συλλογή διηγημάτων που δεν με είχε ενθουσιάσει. Η δεύτερη επαφή με το έργο του έμελλε να είναι μια συλλογή αυτοβιογραφικών ιστοριών του συγγραφέα, και μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Πρόκειται για ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο, γεμάτο ευχάριστο και οξυδερκές χιούμορ, αλλά και με κάποιες ανησυχίες για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Γινόμαστε μάρτυρες ορισμένων σημαντικών στιγμών από τη ζωή του συγγραφέα, οι οποίες παρουσιάζονται με έξυπνο και άμεσο τρόπο, με έντονη αυτοσαρκαστική διάθεση. Παράλληλα παίρνουμε και μια ιδέα για το σύγχρονο Ισραήλ και την καθημερινότητα των κατοίκων του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα. 8.5/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted April 3, 2019 Share Posted April 3, 2019 Στα ναζιστικά στρατόπεδα του Χρήστου Σαμουηλίδη. Το βιβλίο αυτό παρότι ως συγγραφέας εμφανίζεται ο Χρήστος Σαμουηλίδης, στην πραγματικότητα, όπως αναφέρει και ο ίδιος στον πρόλογό του, το έγραψε ο Βάσος Παυλίδης, με τον Σαμουηλίδη να έχει την επιμέλειά του και αν ο ίδιος εμφανίζεται ως συγγραφέας του αυτό οφείλεται σε επιθυμία του ίδιου του Βάσου Παυλίδη. Τον Ιούλιο του 1944 ο 18χρονος Βάσος Παυλίδης ήταν ενταγμένος στην Ε.Π.Ο.Ν. του Κιλκίς και μέσα στα καθήκοντά του ήταν να συναντά στην Θεσσαλονίκη έναν σύνδεσμό του από την ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης για να μεταφέρουν όπλα, πυρομαχικά ή παράνομες προκηρύξεις. Σε μια τέτοια τακτική τους συνάντηση, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς μετά από προδοσία και από εκείνη την στιγμή αρχίζει η οδύσσεια του σε διάφορα ναζιστικά στρατόπεδα, αρχικά στην Ελλάδα και αργότερα στην Δυτική Ευρώπη, κυρίως σε ναζιστικά στρατόπεδα εργασίας. Κατά την διάρκεια της κράτησής του κινδύνεψε πολλές φορές να πεθάνει, είτε λόγω της ανεπαρκούς τροφής που τους έδιναν και γενικότερα των άθλιων συνθηκών διαβίωσης που υπήρχαν σε αυτά τα στρατόπεδα, είτε από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Συμμάχων, που τότε σάρωναν όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, είτε τέλος λόγω των Γερμανών φρουρών που εκτελούσαν τους κρατούμενους τους με την παραμικρή αφορμή. Το αποκορύφωμα όμως των δοκιμασιών του ήταν η μεγάλη πορεία με τα πόδια προς τα ανατολικά που επέβαλαν οι Γερμανοί στους κρατουμένους τους καθώς οι ίδιοι υποχωρούσαν μπροστά από τους Συμμάχους και στην οποία μέσα σε έναν μήνα από τους 280 Έλληνες που ξεκίνησαν στο τέλος της πορείας είχαν επιζήσει μόνο 84. Το βιβλίο είναι απλά συγκλονιστικό και το γεγονός ότι είναι από τις λίγες μαρτυρίες Ελλήνων που βίωσαν ως αυτόπτες μάρτυρες την κόλαση των Γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης το κάνει ακόμα σημαντικότερο. 10/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted April 3, 2019 Share Posted April 3, 2019 Sonderkommando του Σλόμο Βενέτσια. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν πολλές φρικαλεότητες αλλά καμιά δεν ξεπερνά τα στρατόπεδα εξόντωσης των Γερμανών. Προκειμένου αυτά τα στρατόπεδα να γίνουν περισσότερο αποδοτικά και να δουλεύουν με τον λιγότερο δυνατό αριθμό Γερμανών, συγκροτήθηκαν κάποια "ειδικά σώματα" (sonderkommando κατά την γερμανική ορολογία), αποτελούμενα αποκλειστικά από κρατούμενους που αναλάμβαναν τις πιο φρικαλέες δουλειές εντός του στρατοπέδου με αντάλλαγμα ότι τα μέλη αυτών των ομάδων θα ζούσαν λίγους μήνες παραπάνω από τους άλλους. Οι Γερμανοί στο τέλος τους σκότωναν και αυτούς, αλλά πρώτα τα μέλη αυτών των ομάδων ζούσαν λίγο περισσότερο από τους άλλους μελλοθανάτους. Τα καθήκοντα των sonderkommando περιελάμβαναν την καθοδήγηση των μελλοθάνατων προς τους θαλάμους αερίων, τη μεταφορά των πτωμάτων στα κρεματόρια, τον καθαρισμό των κρεματορίων από την στάχτη, το κούρεμα των πτωμάτων, το βγάλσιμο των χρυσών δοντιών από τους νεκρούς και άλλες τέτοιες φρικαλεότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λίγοι sonderkommando που επέζησαν, προτίμησαν να σιωπήσουν για όσα βίωσαν παρά να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, μιας και όλοι τους προτιμούσαν να ξεχάσουν την φρίκη που βίωσαν και να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή. Η πιο ολοκληρωμένη μαρτυρία που έχουμε από έναν sonderkommando είναι του Σλόμο Βενέτσια που γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1923 με καταγωγή από την Ιταλία. Ο Βενέτσια μέλος της Εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης είχε λόγο της Ιταλικής του καταγωγής, την Ιταλική υπηκοότητα και για αυτό τον λόγο στα αρχικά στάδια του πολέμου δεν τον ενόχλησαν οι Γερμανοί, γιατί πρώτα ήταν Ιταλός και μετά Εβραίος με τους Ιταλούς, που τότε ήταν σύμμαχοι των Γερμανών, να τον προστατεύουν. Όταν αργότερα οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν με τους συμμάχους, οι ρατσιστικοί νόμοι των Γερμανών εφαρμόστηκαν και στους Ιταλοεβραίους, με αποτέλεσμα ο Βενέτσια να καταλήξει στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου. Εκεί με έναν συνδυασμό τύχης και δύναμης θέλησης θα καταφέρει να επιζήσει έως το τέλος του πολέμου. Το βιβλίο έχει την μορφή συνέντευξης μεταξύ του ίδιου και της ιστορικού Μπεατρίς Πρασκιέ που δόθηκε το 2006 και ο Βενέτσια μέσα από αυτή περιγράφει αρχικά την ζωή του στην προπολεμική Θεσσαλονίκη και κυρίως την εμπειρία του στα στρατόπεδα εξόντωσης που τον σημάδεψαν σε όλη την μετέπειτα ζωή του. 10/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted April 29, 2019 Share Posted April 29, 2019 Ελεύθερος σκοπευτής στο Ανατολικό Μέτωπο, του Αλμπρέχτ Βάκερ Πρόκειται για την ιστορία του Αυστριακού στρατιώτη Ιωσήφ 'Ζεπ' Άλλερμπέργκερ που κατά τον Β.Π.Π. υπηρέτησε στον Γερμανικό στρατό, όπως την αφηγήθηκε στον συγγραφέα Αλμπρέχτ Βάκερ. Ο Άλλερμπέργκερ κατατάχθηκε το φθινόπωρο του 1942 στον Γερμανικό στρατό και μετά από την αρχική εκπαίδευσή του ως πεζικάριος, στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο όπου συμμετείχε σε μερικές από τις πιο άγριες μάχες του πολέμου, αρχικά ως πολυβολητής και στη συνέχεια ως ελεύθερος σκοπευτής. Ο Άλλερμπέργκερ περιγράφει πολύ ρεαλιστικά όλες τις κακουχίες που βίωσε, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα χαρακώματα της πρώτης γραμμής, την εκπαίδευση του ως ελεύθερος σκοπευτής, τις τεχνικές που ανέπτυξε για να μπορεί να πυροβολεί αθέατος τους εχθρούς του, ακόμα και την σταδιακή αλλαγή της ψυχολογίας του, από έναν αφελή ιδεαλιστή δεκαοκτάχρονο, που πίστευε ότι πολεμούσε για την τιμή και την δόξα της πατρίδας του, ως έναν κυνικό πολεμιστή που το μόνο που τον ενδιέφερε στο τέλος, ήταν να βγει σώος και αβλαβής από την κόλαση του πολέμου, στηριζόμενος μόνο στην δικές του ικανότητες και στην πίστη των συντρόφων του. Ο Άλερμπέργκερ δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι το πιο σημαντικό ζήτημα στο πόλεμο είναι το να καταφέρεις να βγεις ζωντανός από αυτόν και για να συμβεί αυτό πρέπει να φροντίζεις κάθε στιγμή να τηρείς τους κανόνες επιβίωσης και πάνω απ' όλα να σκοτώνεις τους αντιπάλους σου πριν σε σκοτώσουν αυτοί. Σε καμιά περίπτωση δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις που αντιμετώπισε και περιγράφει πολύ ρεαλιστικά όλες τις ωμότητες που συνάντησε στον πόλεμο, είτε διαπράχθηκαν από την πλευρά των Ρώσων είτε από αυτή των Γερμανών. Το βιβλίο από τις πρώτες κιόλας σελίδες του περιλαμβάνει πολλές φρικιαστικές περιγραφές και υπάρχουν αρκετά γεγονότα που πολύ δύσκολα τα πιστεύεις, ακόμα και όταν ο συγγραφέας σε διαβεβαιώνει ότι είναι πέρα για πέρα αληθινά, στοιχεία που το κάνουν ένα από τα καλύτερα βιβλία που δείχνουν το πως οι απλοί στρατιώτες βιώνουν την κόλαση κάθε είδους πολέμου. 10/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted May 1, 2019 Share Posted May 1, 2019 Ελεύθερος σκοπευτής στο Βιετνάμ, του Τσαρλς Χέντερσον. Το βιβλίο αποτελεί την βιογραφία του Κάρλος Χάθκοκ που θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερος ελεύθερος σκοπευτής όλων των εποχών στον Αμερικανικό Στρατό, γραμμένη από το δημοσιογράφο Τσαρλς Χέντερσον ύστερα από πολύωρες συνεντεύξεις με τον ίδιο τον Χάθκοκ. Ο Χάθκοκ κατατάχθηκε το 1959 στο Σώμα των Πεζοναυτών και συμμετείχε στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου το όνομά του απέκτησε διαστάσεις θρύλου για τους Αμερικανούς, λόγω των φαινομενικά υπεράνθρωπων κατορθωμάτων του. Ο Χάθκοκ υπήρξε πρωταθλητής στους παναμερικανικούς διαγωνισμούς σκοποβολής στην απόσταση των 1000 γιαρδών και λόγω αυτής του της ικανότητας επιλέχθηκε για το πρόγραμμα ελεύθερων σκοπευτών των πεζοναυτών, που προορίζονταν να σταλούν στο Βιετνάμ και να αντιμετωπίσουν τους αντίστοιχους ελεύθερους σκοπευτές των Βιετκόνγκ που θέριζαν τα αμερικανικά στρατεύματα στις ζούγκλες του Βιετνάμ. Πολλά από τα κατορθώματα του Χάθκοκ μοιάζουν απίστευτα, όπως ότι επί τέσσερα ολόκληρα εικοσιτετράωρα σέρνονταν ανάμεσα σε ψηλά χορτάρια, σε μια περιοχή γεμάτη εχθρικούς στρατιώτες, χωρίς τροφή ή νερό, προκειμένου να πλησιάσει την κατοικία ενός στρατηγού του Βορείου Βιετνάμ και να τον σκοτώσει με μια και μοναδική βολή και στη συνέχεια να διαφύγει ενώ τον κυνηγούσαν εκατοντάδες στρατιώτες. Αυτό που χαρακτήριζε τον Χάθκοκ ήταν από την μια πλευρά, η απόλυτη προσήλωσή του στο στόχο που αναλάμβανε κάθε φόρα και από την άλλη η απόλυτη αδιαφορία για τις προσωπικές του κακουχίες που απαιτούνταν για να τον πετύχει, σε τέτοιο βαθμό που κάθε αποστολή να μοιάζει με προσωπικό βασανιστήριο. Πραγματικά απλώς διαβάζοντας τι περνούσε κάθε φορά κρυμμένος επί ώρες και μέρες, σε διάφορες κρυψώνες για να πετύχει τον σκοπό του, αναρωτιέσαι αν όλα αυτά τα βάσανα άξιζαν τον κόπο και ακόμα πόσα λεπτά τις ώρας θα άντεχε ένας φυσιολογικός άνθρωπος πριν αγανακτήσει και σηκωθεί και φύγει. Το βιβλίο είναι πολύ καλό γιατί σου δείχνει μια μαρτυρία από την πλευρά του απλού στρατιώτη για το πως ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ, αλλά επίσης και τι είδους άνθρωπος είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής, μια ειδικότητα απαραίτητη σε κάθε στρατό, που όμως αντιμετωπίζεται ως ήρωας από τους συμπολεμιστές του και ως κάθαρμα από τους εχθρούς του. 9/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted May 9, 2019 Share Posted May 9, 2019 Η τεχνική του πραξικοπήματος, του Κούρτσιο Μαλαπάρτε. Η "Τεχνική του πραξικοπήματος" γράφηκε το 1931 και σε μια πρώτη ανάγνωση είναι αυτό που λέει ο τίτλος, δηλαδή παρουσιάζει τον τρόπο και τις μεθόδους που πρέπει να ακολουθήσει μια αποφασισμένη ομάδα που επιθυμεί να καταλάβει την εξουσία, σε μια οποιαδήποτε χώρα, άσχετα με το καθεστώς που έχει. Σε γενικές γραμμές, σύμφωνα με τον Μαλαπάρτε, αν μια αποφασισμένη ομάδα καταλάβει όλα τα νευραλγικά σημεία του κράτους, όπως τους σταθμούς ενέργειας και ύδρευσης, τα κέντρα τηλεπικοινωνίας ή τα κτήρια της κεντρικής κυβέρνησης και τα κρατήσει με την ανάλογη χρήση βίας, αυτό και μόνο αρκεί για να υποκύψουν οι αντίπαλοί τους και να κατακτήσει την εξουσία. Δεν χρειάζονται ούτε μεγάλες διαδηλώσεις ή ξεσηκωμούς των λαϊκών μαζών, απλά πολύ αποφασισμένες ομάδες ανθρώπων, εξαιρετικά εκπαιδευμένες, με ένα πολύ καλό σχέδιο και που δεν θα διστάσουν να καταφύγουν σε οποιαδήποτε χρήση βίας χρειαστεί. Ο Μαλαπάρτε δεν κάνει απλώς θεωρητική ανάπτυξη των απόψεών του, αλλά πρώτα παρουσιάζει τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας, όπως τον Ναπολέων Βοναπάρτη, τον Λένιν, τον Τρότσκι αλλά και τον Μπενίτο Μουσολίνι στο να καταλάβουν την εξουσία και παρουσιάζει της μεθόδους που εφάρμοσε καθένας από αυτούς, για να πάρει το κράτος, δείχνοντας παράλληλα τα κοινά σημεία των μεθόδων τους. Παράλληλα παρουσιάζει και όλες τις αποτυχημένες μεθόδους που εφάρμοσαν άλλοι επίδοξοι πραξικοπηματίες στις δικές τους προσπάθειες που έκαναν και καταδεικνύει τα λάθη τους, που δεν τους επέτρεψαν να φτάσουν στον σκοπό τους. Σε μια δεύτερη γνώση είναι η ιστορία των ταραγμένων δεκαετιών του Μεσοπολέμου, όταν σε πολλά κράτη της Ευρώπης δημιουργήθηκαν δικτατορικά καθεστώτα και δίνει μια πολλή ζωντανή περιγραφή τόσο των γεγονότων και των συνθηκών, που επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη, όσο και των πρωταγωνιστών τους, όπως του Τρότσκι, του Στάλιν του Χίτλερ ή του Μουσολίνι, πολλούς από τους οποίους γνώρισε προσωπικά. Ο Ιταλός συγγραφέας και δημοσιογράφος Κούρτσιο Μαλαπάρτε υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα τόσο λόγω της πολλή έντονης ζωής του, όσο και λόγω των έργων του. Υπηρέτησε στον Ιταλικό στρατό κατά τον Α.Π.Π., μετά υπήρξε διπλωμάτης και στη συνέχεια δημοσιογράφος, συγγραφέας αλλά και σκηνοθέτης και ενώ εντάχθηκε στο Φασιστικό Κόμμα του Μουσολίνι το 1921, μετά τον Β.Π.Π. βρέθηκε να υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας.Το βιβλίο το βρήκα πολύ καλό, αναπτύσσει μια πρωτότυπη άποψη για το πως εξελίχθησαν ορισμένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ιστορίας και σίγουρα σου δείχνει μια διαφορετική όψη της ιστορίας της Ευρώπης του Μεσοπολέμου. 9/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 1, 2019 Author Share Posted June 1, 2019 Έρικ Λάρσον - Ο διάβολος στη Λευκή Πόλη (The Devil in the White City, 2003) Ένα από τα (πάρα πολλά) βιβλία που ήθελα να δω μια μέρα στα ελληνικά, ήταν και το συγκεκριμένο του Έρικ Λάρσον, το οποίο θεωρείται πλέον ως ένα από τα καλύτερα true crime βιβλία εκεί έξω. Τα προηγούμενα χρόνια μεταφράστηκαν στα ελληνικά δυο βιβλία του συγγραφέα -τα "Στον κήπο με τα θηρία" και "Βουβό κύμα"-, όμως μου φαινόταν παράξενο που το πλέον πολυδιαβασμένο βιβλίο του παρέμενε τόσα χρόνια αμετάφραστο. Τελικά οι εκδόσεις Διόπτρα μας έκαναν τη χάρη και έτσι οι Έλληνες αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν στη γλώσσα τους ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και συναρπαστικό βιβλίο. Ουσιαστικά πρόκειται για δυο βιβλία σε ένα: Από τη μια έχουμε την εξιστόρηση όλης της προσπάθειας δεκάδων ανθρώπων για να καταφέρουν να φτιάξουν στην ώρα της την τεράστια Διεθνή Έκθεση του Σικάγο του 1893, έτσι ώστε τόσο η πόλη όσο και ολόκληρη η χώρα να μην γίνουν ρεζίλι των σκυλιών. Μιλάμε για ένα κολοσσιαίο έργο αξίας πολλών εκατομμυρίων, για το οποίο χρειάστηκαν χιλιάδες εργάτες και κατά τη διάρκεια του οποίου προέκυψαν χιλιάδες προβλήματα κάθε είδους: Ατυχήματα και δυστυχήματα με νεκρούς και τραυματίες, καθυστερήσεις λόγω γραφειοκρατίας, οικονομικά προβλήματα, δύσκολα καιρικά φαινόμενα, και πάει λέγοντας. Όμως όταν άνθρωποι με ικανότητες, πάθος και όραμα αναλαμβάνουν κάτι, πάντα προσπαθούν για το καλύτερο και συνήθως τα καταφέρνουν. Αρχιτέκτονες, μηχανικοί, σχεδιαστές -μερικοί εκ των οποίων πρωτοπόροι στους τομείς τους-, έφτασαν στα όριά τους για να μείνουν στην ιστορία. Το αποτέλεσμα: Μια επιτυχημένη και πρωτοποριακή Διεθνής Έκθεση που σηματοδότησε την τεχνολογική εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλαξε πολλά στους τομείς της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας. Από την άλλη, έχουμε την εξιστόρηση της υπόθεσης του κατά συρροή δολοφόνου Χέρμαν Γουέμπστερ Μάτζετ, που είναι έμεινε γνωστός στην ιστορία ως Χ. Χ. Χολμς, το οποίο είναι ένα από τα πολλά ψευδώνυμα που χρησιμοποίησε για τις απάτες και τα εγκλήματα που διέπραξε. Μιλάμε για έναν τύπο αδίστακτο και σατανικό, εξαιρετικά ευφυή και καταφερτζή, που μπορούσε να πείσει ακόμα και Εσκιμώο να αγοράσει παγάκια. Ήταν πολλοί οι άνθρωποι στους οποίους χρωστούσε χρήματα, όμως πάντα κατάφερνε να τους εξευμενίζει. Έκανε διάφορες επιχειρηματικές κινήσεις και διάφορες απάτες, όμως το βασικό του κίνητρο για τη ζωή φαίνεται ότι ήταν να παίζει με τους ανθρώπους, να χειραγωγεί τις γυναίκες και να χρησιμοποιεί τα συναισθήματά τους για να γεμίζει ένα κενό μέσα του, μέχρι τελικά να τις βαρεθεί και να τις ξεφορτωθεί οριστικά. Το ξενοδοχείο το οποίο έχτισε, ήταν ο βασικός τόπος όπου διέπραξε τα εγκλήματά του και ξεφορτώθηκε τα θύματά του, πολλά εκ των οποίων διαλύθηκαν σε οξύ ή κατέληξαν σε ιατρικές σχολές για μαθήματα ανατομίας. Ο Έρικ Λάρσον με την αμεσότητα και τον δυναμισμό της γραφής του, μας μεταφέρει στο Σικάγο των τελών του 19ου αιώνα, με ρεαλισμό και σεβασμό στα γεγονότα αναδεικνύει μια ολόκληρη εποχή, χαμένη πλέον στη λήθη. Ένιωσα το άγχος και την πίεση που ένιωσαν οι δημιουργοί της Έκθεσης μέχρι να καταφέρουν το ακατόρθωτο, εκνευρίστηκα με την απίστευτη ικανότητα του Χολμς να παίζει με τους γύρω του και να καταστρέφει ζωές, γενικά μεταφέρθηκα σε μια άλλη εποχή, δύσκολη μα συνάμα συναρπαστική και μοναδική. Οφείλω να πω, πάντως, ότι μπορεί να υπάρξουν κάποια κομμάτια του βιβλίου που ίσως κουράσουν τους αναγνώστες, μιας και είναι αυτά που έχουν να κάνουν με τεχνικές λεπτομέρειες της Έκθεσης και της όλης προσπάθειας για τη δημιουργία της. Προσωπικά, όμως, μου άρεσαν πολύ και τα δυο κομμάτια της αφήγησης, όπως και το όλο κλείσιμο της ιστορίας. Χωρίς αμφιβολία, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου χάρισε πολλές ώρες αναγνωστικής απόλαυσης και με έκανε να ψάξω ένα κάρο πράγματα σχετικά με την Έκθεση, τους συντελεστές της, τον κατά συρροή δολοφόνο, και ούτω καθεξής. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα non fiction βιβλία που έχω διαβάσει. 9.5/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted June 17, 2019 Share Posted June 17, 2019 (edited) Διάβασα το ''Η Κρυφή ζωή της Χριστίνας Ωνάση'' του Γουίλιαμ Ράιτ. Μία από τις πολλές βιογραφίες του Ωνασέικου που υποθέτω ότι κυκλοφορούν, η μόνη που βρήκα στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου. Και όπως κάθε τι που αναφέρεται σε απογόνους του, δεν γινόταν να μην υπάρχει αναφορά και στον ίδιο. Την αρχή που τον ήθελε να προέρχεται από εύπορη οικογένεια και όχι φτωχή όπως ενδεχομένως πιστεύει το ευρύ κοινό. Τα πρώτα δύσκολα βήματα καθιέρωσης στη μακρινή Αργεντινή και την οξυδέρκεια και τόλμη που χρειάστηκε για το ξεκίνημα της αυτοκρατορίας του. Το θάρρος που επέδειξε στις συγκρούσεις με τις κυβερνήσεις του Περού και της Αμερικής, και το θράσος με τον οικογενειακό του περίγυρο. Οι αποτυχημένοι του γάμοι σε συναισθηματικό τουλάχιστον επίπεδο, όχι απαραίτητα και επαγγελματικό. Γιατί σύμφωνα με τον ίδιο, τι άλλο ήταν εκτός από μπίζνες; Οι στρατιές ερωμένων του εν γνώσει -φυσικά- των εκάστοτε συζύγων του. Και η κατιούσα που πήρε ύστερα από τον πρόωρο χαμό του γιου του. Για να τον διαδεχθεί η κόρη του Χριστίνα στο τιμόνι της δυναστείας του. Και τι μπορεί άραγε να πει κανείς γι' αυτή την βασανισμένη, αυτοκαταστροφική ύπαρξη; Οι Λατινοαμερικάνικες σειρές τριψήφιου αριθμού επεισοδίων που έβαζε τις περασμένες δεκαετίες η τηλεόραση, ωχριούν μπροστά στα καμώματα και τις τραγωδίες της. Αποτυχημένοι γάμοι, περισσότεροι από του πατέρα της και μικρότεροι σε διάρκεια. Σχέσεις της μίας βραδιάς και πολλές φορές ούτε καν τέτοιας. Μερικών ωρών. Σήμερα μαύρο, αύριο άσπρο. ''Φίλοι'' τους οποίους πλήρωνε αδρά για παρέα. Βασιλικές διακοπές στο Σκορπιό και σε κάθε λογής θέρετρο ανά τον κόσμο με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Ορδές όρνεων που της έπιναν το αίμα, παίζοντας σε ταμπλό δεκάδων εκατομμυρίων. Τυχοδιώκτες κάθε λογής που πολλές φορές δεν νοιάζονταν καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Κάνοντας την να αναρωτιέται αν υπήρχε έστω και ένας που δεν την πλησίαζε για τα λεφτά. Συνδυασμός ανευθυνότητας, ανασφάλειας και ταραγμένου ψυχικού κόσμου, πραγματικά πολλά από αυτά που διάβαζα δυσκολευόμουν να τα πιστέψω. Μην μπορώντας να αποφασίσω αν ο συγγραφέας υπερέβαλε ή αν είχε όντως τόσους πολλούς δαίμονες να αντιμετωπίσει. Σε κάθε περίπτωση υπήρξε ο ορισμός του όρου δυστυχισμένη, αυτό είναι αναντίρρητο. Οικονομικό βιβλίο, λέει πολλά -και φευγάτα- για το μικρό του μέγεθος. (Υποθέτω όμως ότι μερικές φορές τέτοιες είναι και οι ζωές των ανθρώπων που σαλεύουν από το πολύ χρήμα). Εξαιρετικά καλογραμμένο, δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Θα δω κάποια στιγμή και ένα- δύο ντοκιμαντέρ που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Edited June 18, 2019 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 18, 2019 Author Share Posted June 18, 2019 (edited) Ερνέστο Τσε Γκεβάρα - Ημερολόγια μοτοσικλέτας (Diarios de motocicleta) Πριν μείνει στην ιστορία ως ο μεγάλος Μαρξιστής επαναστάτης, ο Ερνέστο Γκεβάρα ήταν φοιτητής ιατρικής και γόνος αστικής οικογένειας, ένα ανώριμο ακόμα νεαρό παλικάρι με ανησυχίες, όπως πολλά άλλα της ηλικίας του. Αποφάσισε να ταξιδέψει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, μαζί με τον βιοχημικό φίλο του Αλμπέρτο Γκρανάδο, καβάλα σε μια μηχανή Norton 500cc του 1939, με το όνομα Ποδερόσα ΙΙ. Το ταξίδι ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1952 από το Μπουένος Άιρες και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Βέβαια, μεγάλο μέρος του ταξιδιού έγινε με τα πόδια, με άλογα, με φορτηγά, με λεωφορεία, με ατμόπλοια και με σχεδίες, μιας και μια μέρα η μηχανή τα έπαιξε εντελώς. Φυσικά αυτό το ατυχές γεγονός δεν πτόησε τους δυο φίλους από το να συνεχίσουν κανονικά το τρελό τους ταξίδι προς το άγνωστο. Οι δυο τους πέρασαν από πολλές περιοχές (ζούγκλες, βουνά, ερήμους, πόλεις και χωριά), συνάντησαν ανθρώπους κάθε είδους και φυράματος, έζησαν πολλές αξιοσημείωτες εμπειρίες, είδαν την άγρια ομορφιά των τοπίων και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι φτωχοί, οι άρρωστοι και οι ιθαγενείς της Χιλής, του Περού, της Κολομβίας κλπ, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ταξίδι αυτό άλλαξε τον τρόπο που έβλεπαν και σκέφτονταν τα πράγματα μέχρι τότε. Και πιθανολογώ ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία του Ερνέστο Γκεβάρα προς την επαναστατική του δράση. Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο ζωντάνια, ωραίες εικόνες, λιτές περιγραφές, με τη γραφή να είναι αρκετά απλή και ευκολοδιάβαστη, με μικρές δόσεις χιούμορ, αλλά και με λίγες πολιτικές και φιλοσοφικές ανησυχίες. Και νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή αρχή για να γνωρίσει κανείς τον άνθρωπο πίσω από τον μεγάλο επαναστάτη. Λίαν συντόμως θα δω και την ομότιτλη ταινία του 2004, ενώ μέσα στη χρονιά όλο και κάτι άλλο που έχει γράψει ο Γκεβάρα θα διαβάσω... 8.5/10 Edited June 18, 2019 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 1, 2019 Author Share Posted July 1, 2019 Σον Μπάιτελ - Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη (The Diary of a Bookseller, 2017) Σαν μανιακός βιβλιοφάγος που είμαι, θα ήταν μάλλον απίθανο να μην αγοράσω και να μην διαβάσω ένα βιβλίο με τον τίτλο "Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη", ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι ο ιδιοκτήτης ενός από τα γνωστότερα παλαιοβιβλιοπωλεία στην Ευρώπη, αυτό του The Bookshop του Ουίγκταουν της Σκωτίας (μιλάμε για ένα χωριό χιλίων κατοίκων!). Το θέμα είναι ότι μετά την ανάγνωση του βιβλίου, διέγραψα από τη λίστα μου με τα επαγγέλματα που θα με ευχαριστούσαν περισσότερο, αυτό του ιδιοκτήτη παλαιοβιβλιοπωλείου. Έναν μονάχα λόγο θα αναφέρω, αν και υπάρχουν πολλοί οικονομικής και γραφειοκρατικής φύσεως (ειδικά όταν μιλάμε για Ελλάδα): Οι πελάτες. Ναι, οι πελάτες των παλαιοβιβλιοπωλείων μπορεί να είναι πολύ, μα πολύ παράξενοι και αγενείς, ενίοτε αφόρητα κουραστικοί και φορτικοί, μερικές φορές απίστευτα άσχετοι. Και δεν φημίζομαι για την στωικότητά μου ή την υπομονή μου απέναντι σε εκνευριστικούς ανθρώπους. Επίσης, από ένα σημείο και μετά, χάνεται λιγάκι η μαγεία γύρω από τα βιβλία, μιας και πλέον είναι προϊόντα προς πώληση, όπως οι αποχυμωτές ή τα κλιματιστικά. Όμως, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερο επάγγελμα, με το οποίο μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα, καθώς επίσης και να γνωρίσεις ενδιαφέροντες και απίστευτους ανθρώπους, ενώ πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ανακαλύψεις έναν θησαυρό -όπως για παράδειγμα ένα σπάνιο βιβλίο-, κάτι που πάντα ενθουσιάζει τους λάτρεις των βιβλίων. Το βιβλίο αποτελεί καθημερινή ημερολογιακή καταγραφή, από τις αρχές Φεβρουαρίου του 2014 μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου του 2015. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μπορεί να υπάρχουν αρκετές αδιάφορες ή βαρετές καταγραφές, φαινομενικά χωρίς ουσία. Αλλά συνήθως αυτό συμβαίνει με τα ημερολόγια, ακόμα και αν μιλάμε για το ημερολόγιο ενός προέδρου των ΗΠΑ ή ενός στρατηγού σε περίοδο πολέμου. Με το ημερολόγιο αυτό, όμως, δίνεται η ευκαιρία στους αναγνώστες να δουν πώς λειτουργεί ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, πού βρίσκει τα βιβλία ο παλαιοβιβλιοπώλης και πώς τα κοστολογεί, τι προβλήματα μπορεί να ανακύψουν ανά πάσα στιγμή. Επίσης η γραφή είναι χαλαρή και ευκολοδιάβαστη, ενώ η ατμόσφαιρα πολύ ευχάριστη. Υ.Γ. Στο τέλος κάθε ημέρας ο Μπάιτελ κατέγραφε τις ηλεκτρονικές παραγγελίες, τους πελάτες που αγόρασαν έστω και ένα βιβλίο, καθώς επίσης και τις εισπράξεις. Εννοείται ότι μετά μπήκα στη διαδικασία να υπολογίσω τα νούμερα, για να δω τα σύνολα! 8/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 9, 2019 Share Posted July 9, 2019 (edited) Διάβασα το ''Iceman- Εξομολογήσεις ενός επαγγελματία εκτελεστή της μαφίας'' του Φίλιπ Κάρλο. ''Iceman'' ήταν το προσωνύμιο που δόθηκε στον Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι, διαβόητου εκτελεστή της μαφίας. Από το συνήθειο του να καταψύχει τα θύματα του για να μην μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια η ημερομηνία θανάτου τους. Όποτε βρίσκονταν. Και από την παροιμιώδη ψυχραιμία που επιδείκνυε κατά την διάρκεια της ''δουλειάς''. Μεγαλωμένος σε προβληματική οικογένεια, έβλεπε τον τύραννο πατέρα του να σακατεύει συχνά- πυκνά στο ξύλο τον ίδιο και την μητέρα του. Σε σημείο που να σκοτώσει τον αδερφό του. Συνηθισμένο στοιχείο σε παιδικές ηλικίες κατά συρροήν δολοφόνων. Τόσο, που πλέον εκπλήσσομαι όταν κάποιος δεν το έχει βιώσει- μεταφέρει και στη δική του οικογένεια. Έτσι και ο Κουκλίνσκι που υπήρξε ο ορισμός του Τζέκιλ και Χάιντ για την σύζυγο και τα παιδιά του. Η γυναίκα του Μπάρμπαρα θα δήλωνε πως είχε την εντύπωση ότι είχε παντρευτεί δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Έναν που την γέμιζε με ακριβά δώρα, έκανε μπάρμπεκιου για τους γείτονες και πήγαινε με τις κόρες του να ταΐσει τις πάπιες στη λίμνη. Και έναν άλλο που έσπαγε έπιπλα, βιαιοπραγούσε και προειδοποιούσε τα κορίτσια ότι αν μία μέρα σκότωνε την μαμά, θα έπρεπε μετά αναγκαστικά να σκοτώσει και αυτά. Και δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος θα δρασκέλιζε κάθε στιγμή το κατώφλι. Η ικανότητα του να φέρνει εις πέρας -με το αζημίωτο εννοείται- τις αποστολές που του ανέθεταν ήταν εκπληκτική. Ενώ υπήρχε και έξτρα αμοιβή αν ο στόχος υπέφερε. Ήταν σε κυνήγι σε δάσος της Πενσυλβάνια που ανακάλυψε σπηλιά με αρουραίους οπότε και ο κύβος είχε ριφθεί. Τρίποδας, κάμερα και βιντεοσκόπηση του στόχου καθώς φαγωνόταν ζωντανός. Γιακ Παράδοση της κασέτας και το παραδάκι στη τσέπη. Με τον ίδιο να αναρωτιέται μετέπειτα πως μπορούσε με τόση απάθεια να προβαίνει σε τέτοιου είδους ενέργειες. Αν κατάντησε στη πορεία της ζωής του σαδιστής ή αν ήταν έτσι εξαρχής. Συνάμα μισούσε τους βιαστές και περηφανευόταν ότι δεν είχε ποτέ αποσύρει γυναίκες και παιδιά. Εργαζόμενος μάλιστα στα παρασκήνια του πορνό, είχε πολλές ευκαιρίες να κερατώσει την γυναίκα του. Και αν και την κακομεταχειριζόταν, δεν το έκανε ωστόσο ποτέ. Της έμεινε πιστός μέχρι τέλους. Τον διακατείχε πραγματικά μία πολύ στρεβλή, αλλοπρόσαλλη αντίληψη της πραγματικότητας. Όταν πιάστηκε ύστερα από ακούραστες προσπάθειες του Πατ Κέην, χαμηλόβαθμου αστυνομικού του Νιου Τζέρσεϊ, δήλωνε ότι σαφώς και σκότωνε για τα χρήματα. Κυρίως όμως τον συνάρπαζε ο όλος σχεδιασμός. Η παρακολούθηση του στόχου και η κατόπτευση του χώρου στον οποίο θα πραγματοποιούσε το χτύπημα. Το εργαλείο που θα χρησιμοποιούσε και η σαν καρχαρία υπομονή που επιδείκνυε για την κατάλληλη στιγμή. Ο φόνος αυτός καθαυτός ερχόταν δεύτερος. Παράλληλα γίνεται και κατάδυση στα άδυτα της μαφίας. Τον κώδικα τιμής μεταξύ των οικογενειών, τις πισώπλατες μαχαιριές και την απληστία. Τον βασικότερο λόγο που έκανε τα γρανάζια να γυρνούν και τον Κουκλίνσκι να αναλαμβάνει δράση. Χαίροντας μεγάλης εκτίμησης για την αποτελεσματικότητα του και για το ότι δεν έκανε ερωτήσεις. Έχει γράψει και άλλα εφάμιλλα που δυστυχώς δεν έχουν μεταφραστεί. Στους θαυμαστές του περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και οι Μίκι Ρουρκ, Τζο Πέσι. Ενώ το συγκεκριμένο το εκθειάζει ο πολύς Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Καθόλου άδικα θα έλεγα. Τρομερό πραγματικά χρονικό, το διάβασα με κομμένη την ανάσα. Αν έχει δει κανείς την ταινία ας μην βιαστεί να βγάλει συμπέρασμα, δεν πιάνει μπάζα μπροστά του. Πιο αντιπροσωπευτικά μάλλον πρέπει να είναι τα ''Iceman tapes'' στο youtube, συνεντεύξεις που έδωσε μέσα από την φυλακή. Edited July 10, 2019 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 20, 2019 Author Share Posted July 20, 2019 Χάντερ Σ. Τόμσον - Hell's Angels (Hell's Angels, 1966) Η κυκλοφορία του συγκεκριμένου καλτ διαμαντιού του διαβόητου Χάντερ Σ. Τόμσον στα ελληνικά, είναι σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της φετινής εκδοτικής σοδειάς. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ξετρελάθηκα μόλις έμαθα πριν κάτι μήνες ότι θα κυκλοφορούσε στη γλώσσα μας το εν λόγω βιβλίο και πόσο ανυπόμονος ήμουν από τότε για να το πιάσω στα χέρια μου. Τελικά έπρεπε να περάσουν πάνω από δυο βδομάδες από τη στιγμή που παρέλαβα το βιβλίο, ώστε να στρώσω τον πισινό μου κάτω και να το διαβάσω επιτέλους. Είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα που είχα την τύχη και την τιμή να διαβάσω, μετά το εξαιρετικό "Μεθυσμένο ημερολόγιο" που διάβασα τον Μάρτιο του 2010 και το εκπληκτικό και αξεπέραστο "Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας" που διάβασα τον Ιούλιο του 2015, και αυτό με τη σειρά του παίρνει με χαρακτηριστική άνεση πέντε αστεράκια, κερδίζοντας επάξια μια θέση στο πάνθεον με τα καλύτερα non-fiction βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. Φυσικά, ήταν κάτι που περίμενα. Το όλο στιλ και ύφος της γραφής του Τόμσον μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ, και μια ιστορία για τους διαβόητους Hell's Angels της δεκαετίας του '60 στην Καλιφόρνια, δεν μπορούσε παρά να με ενθουσιάσει. Μιλάμε, τώρα, για ένα τρελό ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή σκληρή και συνάμα ενδιαφέρουσα, με τον Χάντερ Σ. Τόμσον να διεισδύει στην ομάδα των τρελών μηχανόβιων που ήταν για χρόνια ο φόβος και ο τρόμος για πολίτες και αστυνομικές αρχές. Ο συγγραφέας έζησε από κοντά τους παράνομους μηχανόβιους, συμμετείχε σε πορείες και εκδηλώσεις τρέλας και παράνοιας, τα ήπιε μαζί τους, μοιράστηκε τα μυστικά τους, αγόρασε και αυτός μηχανή (όχι Harley-Davidson όμως), μέχρι και ξύλο έφαγε, με σκοπό να γράψει ένα δημοσιογραφικό χρονικό των Hell's Angels και να μεταφέρει στους αναγνώστες την όσο γίνεται πιο αληθινή εικόνα αυτών των τρελών μηχανόβιων, χωρίς ψεύτικες φήμες και υπερβολές. Αυτά που κάνουν το βιβλίο να ξεχωρίζει, είναι η πραγματικά χειμαρρώδης αφήγηση, οι γλαφυρές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, το κυνικό χιούμορ, η όλη ρεαλιστική αποτύπωση της εποχής και του τόπου. Ο συγγραφέας μεταφέρει με χαρακτηριστική ευκολία τους αναγνώστες στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του '60, ανάμεσα στα μέλη των Hell's Angels και την όλη υποκουλτούρα γύρω τους. Μην ξεχνάμε ότι οι Hell's Angels ήταν μονάχα ένα κομμάτι του παζλ της αμφισβήτησης του Αμερικάνικου Ονείρου, με τον πόλεμο του Βιετνάμ να είναι ακόμα στα ντουζένια του και τη νεολαία να είναι πιο αντιδραστική από ποτέ. Επιγραμματικά, είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, ιδιαίτερα γλαφυρό και ωμό, γραμμένο με νεύρο και ένταση, που δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες να "ζήσουν" μια περιπέτεια χωρίς να κουνηθούν από τη θέση τους. Υποθέτω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα (κάτι που, φυσικά, ισχύει για όλα τα βιβλία), όμως προσωπικά με ενθουσίασε. Υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που σε ενθουσιάζουν, που σε ξετρελαίνουν, ακόμα και αν διαβάσεις τη λίστα με τα ψώνια τους: Ε, ένας από αυτούς τους συγγραφείς που με ξετρελαίνουν, είναι και ο Χάντερ Σ. Τόμσον. Ελπίζω στο μέλλον να δούμε και άλλα κείμενά του στα ελληνικά. 9.5/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted October 8, 2019 Share Posted October 8, 2019 (edited) Farley Mowat - Λύκοι, σας παρακαλώ, μην κλαίτε (Never cry wolf) Το βιβλίο αυτό το πέτυχα τυχαία στη βιβλιοθήκη της Αλεξανδρούπολης και αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον εξ αρχής ήταν ο τίτλος του. Αργότερα, διάβασα και κανά δυο κριτικές από δω κι από κει (μία εκ των οποίων του Bladerunner) οπότε είπα να το διαβάσω. Επίσης, είχα καταλάβει ότι τέτοια βιβλία δεν διαβάζω συχνά και θέλησα να το ρισκάρω. Το βιβλίο ξεκινάει ήρεμα, διηγώντας μας ο συγγραφέας ποια γεγονότα οδήγησαν στην ανάθεση της αποστολής του, η οποία ήταν να εξερευνήσει το πώς ζουν οι λύκοι και να προσκομίσει αποδείξεις πως οι λύκοι κατασπαράσσουν τα ελάφια, το οποίο έχει ως συνέπεια οι κυνηγοί να ξεμένουν από δουλειά. Αυτό που βλέπει διά ζώσης ο συγγραφέας, όταν φτάνει στον τόπο της έρευνας, δεν έχει σχέση με αυτό που περίμενε να δει. Ο Φάρλευ Μόατ δεν είναι κανένας δεξιοτέχνης του λόγου. Γνωρίζει, όμως, πολύ καλά, πώς να σε βάζει «μέσα» στην ιστορία, να σε κάνει ένα με αυτήν, να νομίζεις πως εσύ είσαι εκεί και μελετάς τους λύκους αντί για αυτόν τον ίδιο. Σε αυτό βοηθάει, φυσικά, η αφήγηση που γίνεται σε 'α πρόσωπο, κι αυτό γιατί ο συγγραφέας γράφει αυτά που έζησε ο ίδιος. Όσον αφορά την ιστορία, συμπάθησα πολύ τους λύκους που παρακολουθεί ο συγγραφέας και ήθελα συνεχώς να μαθαίνω πράγματα για τον τρόπο που ζουν καθώς και για το πώς διαλέγουν τα θηράματά τους. Ο συγγραφέας φυλούσε το καλύτερο για το τέλος. Όχι ότι έχει κάποια συγκλονιστική αποκάλυψη. Αλλά δείχνει, γιατί, εκτός από εξερευνητής, είναι και ένας συγκλοντιστικός συγγραφέας. Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου βιβλία. Edited October 8, 2019 by Spyrex 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted October 24, 2019 Share Posted October 24, 2019 (edited) Διάβασα τρία μικρά βιβλία τις τελευταίες μέρες. Το συλλογικό έργο ''περίεργοι θάνατοι'' από το αρχείο των Fortean Times. Και είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, περίεργοι θάνατοι. Όπως ζευγαριών που τις καυτές νύχτες του καλοκαιριού κάνουν έρωτα σε στέγες. Αποκαμωμένοι από την εξάντληση τους παίρνει ο ύπνος, τσουλάνε και..βουρ, πάρτους κάτω. Συγγενείς να ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν άνθρωπο τους στη τελευταία του κατοικία και να την βρίσκουν κατειλημμένη. Από τον νεκροθάφτη που είχε πάθει ανακοπή καρδιάς σκάβοντας την. Σύζυγος να σκοτώνει την γυναίκα του επειδή τοποθέτησε την μουστάρδα σε λανθασμένο σημείο στο τραπέζι. Ψαράς που προσπαθούσε να απαγκιστρώσει ψάρι που σπαρταρούσε, εκείνο έδωσε σάλτο και προσγειώθηκε στο στόμα του κλείνοντας την αεροφόρο οδό. Άλλος επίδοξος να βλέπει καβούρι με μεγάλη δαγκάνα να του γραπώνει το χέρι, αδυνατώντας να ξεφύγει. Σε ξέρα, με άμπωτη. Και όταν μετά από ώρες ήρθε η πλημμυρίδα, έχε γεια καημένε κόσμε. Και πολλά τέτοια περίεργα. Άλλα από ηλιθιότητα και άλλα από απίστευτο καπρίτσιο της τύχης. Που όλα όμως καταδεικνύουν το εφήμερο της ύπαρξης. Ότι είμαστε φτερά στον άνεμο, σήμερα ναι, αύριο όχι. Στη συνέχεια ''Τα Μυστικά του Κόσμου'' στο οποίο δεν αναφέρεται συγγραφέας. Πιο πολύ για περιοδικό μου φέρνει παρά για βιβλίο, δεν μπορώ να θυμηθώ πως έφτασε στα χέρια μου. Ωραίο σε κάθε περίπτωση, καταπιάνεται με την ενδιαφέρουσα θεωρία της Κούφιας Γης. Και με την εκδοχή που θέλει τους Ναζί να έχουν καταφύγει στην Ανταρκτική με την λήξη του Β' Π.Π. έχοντας στα χέρια τους πανίσχυρη τεχνολογία. Σε τέτοιο βαθμό, που στα μάτια του κόσμου να φαντάζει εξωγήινη. Καλογραμμένο με ωραία δομή. Η αφήγηση του γνώστη των απόκρυφων αυτών μυστικών σε παρέα που τον έχει καλέσει για πληροφόρηση λειτούργησε καλά. Οι φαν του είδους νομίζω ότι θα το βρουν ενδιαφέρουν. Τέλος, το ''Ελεύθερη ενέργεια- Το πρόβλημα της αυξανόμενης ανθρώπινης ενέργειας'' του Νίκολα Τέσλα. Όπου ο μεγάλος όσο και αδικημένος επιστήμονας, προβληματίζεται με τους τρόπους που μπορεί να γίνει αξιοποίηση της ενέργειας που υπάρχει άφθονη στο περιβάλλον. Βελτιώνοντας έτσι το βιωτικό επίπεδο του ανθρώπου. Το ύστερο μέρος με κούρασε λίγο μιας και περιλάμβανε όρους φυσικής που δεν κατέχω. Το πρώτο όμως ήταν καλό με φιλοσοφικές ανησυχίες που δυστυχώς έρχονταν σε μετωπική σύγκρουση με συμφέροντα της εποχής του. Μεγαλοκαρχαριών που δεν ήθελαν με τίποτα να τα δουν να θίγονται. Νομίζω ότι η λέξη επίκαιρο είναι ότι πρέπει. Έχω τρία- τέσσερα ακόμη εκτενέστερα για τον ίδιο και το έργο του, πρέπει να πιάσω κανένα κάποια στιγμή. Edited October 25, 2019 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted November 11, 2019 Author Share Posted November 11, 2019 Ηλίας Πετρόπουλος - Πτώματα, πτώματα, πτώματα... Τρίτο βιβλιαράκι του Ηλία Πετρόπουλου που διαβάζω, μετά τα "Παροιμίες του υποκόσμου" και "Ρεμπετολογία" που διάβασα το 2017. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως πιο μαύρα και άραχλα, μιας και ο συγγραφέας καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία από τα δύσκολα και αιματηρά χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Ο Πετρόπουλος περιγράφει με το ιδιαίτερο στιλ του κάποιες από τις αγριότητες που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40, χωρίς να χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Γιατί, φυσικά, αγριότητες έγιναν από όλες τις μεριές και για πολλούς και διάφορους λόγους, όμως κάποιοι θυμούνται ό,τι τους συμφέρει και ξεχνάνε όλα τα υπόλοιπα. Υποθέτω ότι κάποιος θα "εκτιμήσει" πιο πολύ το βιβλίο, αν γνωρίζει σε βάθος γεγονότα και πρόσωπα της εποχής, όπως και να'χει όμως είναι ένα σημαντικό βιβλιαράκι που λέει κάποιες σκληρές αλήθειες. 8/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted November 19, 2019 Share Posted November 19, 2019 (edited) Τόσες φορές που το έχω πει υποθέτω ότι θα το έχετε πλέον μάθει. Με ενδιαφέρουν πολύ οι βρωμοναζί, είναι το αγαπημένο μου non fiction θέμα. Για δεύτερη λοιπόν και όχι τελευταία φορά διάβασα το ''Ο Αγών μου'' του Αδόλφου Χίτλερ Ο ψυχάκιας έγραψε τον πρώτο τόμο κατά την διάρκεια κράτησης του στη φυλακή όπου εξέτιε ποινή για αποτυχημένο πραξικόπημα κατάληψης της εξουσίας. Και τον δεύτερο λίγο αργότερα όταν αποφυλακίστηκε. Υπάρχουν κάποια λίγα που με βρίσκουν σύμφωνο. Όπως το ότι το λιβάνι στις εκκλησίες προσδίδει μεγαλείο στα κηρύγματα των παπάδων Ξέρετε, εκείνη η θεσπέσια, βαριά, υποβλητική μυρωδιά χωρίς την οποία δεν θα έδινε κανείς την δέουσα σημασία. Το ότι μεγάλο ρόλο στην επιτυχία ή όχι μίας ομιλίας πέρα από την ρητορική δεινότητα, παίζει ο χώρος και ο χρόνος. Η υποβλητικότητα της αίθουσας. Αν φωτίζεται καλά και αν έχει καλή ακουστική. Αν γίνεται απόγευμα και όχι π.χ. στο καταμεσήμερο που κάποιος νηστικός ενδέχεται να σκέφτεται το φαγητό που τον περιμένει σπίτι. Το ότι ο ομιλητής πρέπει να προσαρμόζεται στο κοινό για να το κερδίσει, να διαβάζει τις αντιδράσεις του. Η εμμονή που δίνει ορισμένες φορές η ιστορία σε ημερομηνίες σημαντικών γεγονότων αφήνοντας στην αφάνεια σημαντικές πτυχές που τα δημιούργησαν. Για την καθοριστική σημασία της προπαγάνδας στον ψυχολογικό τομέα κατά την διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Ναι, με αυτά θα συμφωνήσω. Και δεν διστάζω να το παραδεχτώ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν θα συμφωνήσω με τις ρατσιστικές πεποιθήσεις που βγάζουν στα γραπτά τους οι Λάβκραφτ, Ρόμπερτ Χάουαρντ, δύο από τους πολυαγαπημένους μου συγγραφείς. Από τα 1268009898038905 πράγματα που είπε αυτός ο ''άνθρωπος'' στη ζωή του, έτυχε δύο-τρία να είναι σωστά. Απίστευτο, να όμως που καμιά φορά και τα απίστευτα συμβαίνουν. Ως εκεί όμως. Ναι, γιατί όλο το υπόλοιπο κείμενο συνιστά ένα βάναυσο βιασμό κάθε ίχνους αξιοπρέπειας και λογικής. Όχι μόνο για το αβυσσαλέο του μίσος για τους Εβραίους, κάτι που είναι ούτως ή άλλως γνωστό. Αλλά και για Μαρξιστές, Γαλλία και την δυναστεία των Αψβούργων. Για πολιτικούς της εποχής του και προγενέστερους, βρίθει από ισοπεδωτική διάθεση προς ότι κινείται και αναπνέει. Για την συμπάθεια του για την Αγγλία, στο βαθμό δηλαδή που ήταν σε θέση να συμπαθήσει οτιδήποτε εκτός από τον εαυτό του. Για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται η γυμναστική στα σχολεία, για την... μόδα και το αν έχουν δικαίωμα να κάνουν παιδιά άνθρωποι πνευματικά καθυστερημένοι. Και πάνω απ' όλα για το σάπιο Εβραϊκό κατεστημένο που καταδυναστεύει τα έθνη, και το ένδοξο Γερμανικό έθνος. Ιδίως για το τελευταίο τονίζει ξεκάθαρα ότι πρέπει να κατακτηθούν καινούργια εδάφη απαραίτητα για να τραφούν οι μελλοντικές του γενιές. Και όταν γίνει αυτό, ποιον άραγε θα ενδιαφέρει μετά από χρόνια ο τρόπος που περιήλθαν στη κατοχή του; Στοχεύοντας προς ανατολή και Ρωσία. Γι' αυτό και το σχόλιο στην εισαγωγή είναι πολύ εύστοχο. Ότι ο συγγραφέας μπορεί να κατηγορηθεί για τα πάντα εκτός απ' ότι δεν είχε ενημερώσει για τις κατακτητικές του βλέψεις. Όλα υπάρχουν εκεί, με το νι και με το σίγμα. Οι πολιτικοστρατιωτικοί όμως ηγέτες της εποχής του όταν άρχισε να αποκτάει δύναμη επέλεξαν να τον αγνοήσουν, με αποτέλεσμα να λάβει χώρα το μεγαλύτερο σφαγείο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αναντίρρητα από τα σημαντικότερα βιβλία ever. Πάει πακέτο με Βίβλο, Κοράνι και άλλα ιερά τέρατα της τυπογραφίας. Προτείνεται για όποιον θέλει να διαπιστώσει τι συνέβαινε στο πειραγμένο μυαλό ενός από τους πιο μισητούς ανθρώπους που έζησαν ποτέ. Ίσως και ο πιο μισητός. Αποφύγετε το από κάθε άλλη άποψη. Edited November 19, 2019 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 20, 2019 Share Posted November 20, 2019 On 11/19/2019 at 10:13 AM, Δημήτρης said: Υπάρχουν κάποια λίγα που με βρίσκουν σύμφωνο. Όπως το ότι το λιβάνι στις εκκλησίες προσδίδει μεγαλείο στα κηρύγματα των παπάδων Ξέρετε, εκείνη η θεσπέσια, βαριά, υποβλητική μυρωδιά χωρίς την οποία δεν θα έδινε κανείς την δέουσα σημασία. Το ότι μεγάλο ρόλο στην επιτυχία ή όχι μίας ομιλίας πέρα από την ρητορική δεινότητα, παίζει ο χώρος και ο χρόνος. Η υποβλητικότητα της αίθουσας. Αν φωτίζεται καλά και αν έχει καλή ακουστική. Αν γίνεται απόγευμα και όχι π.χ. στο καταμεσήμερο που κάποιος νηστικός ενδέχεται να σκέφτεται το φαγητό που τον περιμένει σπίτι. Το ότι ο ομιλητής πρέπει να προσαρμόζεται στο κοινό για να το κερδίσει, να διαβάζει τις αντιδράσεις του. Η εμμονή που δίνει ορισμένες φορές η ιστορία σε ημερομηνίες σημαντικών γεγονότων αφήνοντας στην αφάνεια σημαντικές πτυχές που τα δημιούργησαν. Για την καθοριστική σημασία της προπαγάνδας στον ψυχολογικό τομέα κατά την διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Από τα 1268009898038905 πράγματα που είπε αυτός ο ''άνθρωπος'' στη ζωή του, έτυχε δύο-τρία να είναι σωστά. Απίστευτο, να όμως που καμιά φορά και τα απίστευτα συμβαίνουν. Μα, αυτά είναι θέμα τεχνικής της χειραγώγησης του πλήθους. Και βέβαια τα ήξερε... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.