Non-Fiction

[Δημήτρης]

7 hours ago, Cassandra Gotha said:

Μα, αυτά είναι θέμα τεχνικής της χειραγώγησης του πλήθους. Και βέβαια τα ήξερε...

Ναι, φυσικά και τα ήξερε. Γι' αυτό άλλωστε και τα εφάρμοζε και έπειθε. Απλά επειδή το θέμα είναι λεπτό, πρέπει και να διευκρινίσω. Να αποκλείσω τυχόν αντιδράσεις του στυλ ''Τι; Τολμάς να λες ότι είχε δίκιο αυτό το κτήνος; Καλά, δεν ντρέπεσαι;''

Το λοιπόν είναι ότι μπορεί κανείς να μην έχει πειράξει μύγα στη ζωή του και να μην είναι σε θέση να αρθρώσει μία αράδα μπροστά σε συγκεντρωμένο πλήθος. Ή να ξέρει να μιλάει με τρόπο τόσο ποιοτικό που να καμουφλάρει εμετικές πεποιθήσεις και παράλληλα να είναι παράφρων. Το ότι ήταν psycho, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν και προικισμένος ρήτορας. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γι' αυτό λοιπόν ήθελα οπωσδήποτε να το ξεκαθαρίσω. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Μου αρέσει να διαβάζω και να βλέπω για βρωμοναζί, όχι οι ίδιοι  

Edited November 20, 2019 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Ντέιβιντ Γκραν - Οι δολοφόνοι του ανθισμένου Φεγγαριού (Killers of the Flower Moon, 2017)

Από την πρώτη στιγμή που είδα το "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου Φεγγαριού" στο Goodreads και άρχισα να διαβάζω τις διθυραμβικές κριτικές, μου κίνησε για τα καλά το ενδιαφέρον, μιας και η θεματολογία του βιβλίου είναι ακριβώς του γούστου μου. Οπότε, ήλπιζα ότι μια μέρα θα το βλέπαμε μεταφρασμένο και στα ελληνικά, έτσι ώστε να το απολαύσω στον απόλυτο βαθμό. Και οι εκδόσεις Λαβύρινθος μας έκαναν τη χάρη και έφεραν στην Ελλάδα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και συγκλονιστικά True Crime βιβλία που κυκλοφορούν εκεί έξω. 

Τη δεκαετία του 1920, οι άνθρωποι με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, ήταν τα μέλη της φυλής των Οσέιτζ της Οκλαχόμα. Που λέτε, κατά το 1870 οι εν λόγω Ινδιάνοι εκδιώχθηκαν από τα εύφορα εδάφη του Κάνσας και στάλθηκαν στα βραχώδη τοπία της Οκλαχόμα. Έλα όμως που εκεί βρήκαν μερικά από τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου σε Αμερικάνικο έδαφος. Και ήταν αρκετά έξυπνοι για να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης και κάθε χρόνο, όλα τα μέλη της φυλής, να λαμβάνουν πολλά χρήματα. Όμως, αυτό δεν άρεσε και πολύ στους Λευκούς Αμερικανούς, που ήθελαν και αυτοί να βάλουν τη χερούκλα τους στο βάζο με το μέλι. Πολλοί Λευκοί (άνδρες και γυναίκες) παντρεύτηκαν μέλη της φυλής των Οσέιτζ, είτε από έρωτα, είτε από συμφέρον, για να έχουν πρόσβαση στα πλούτη τους.

Και μετά δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες Οσέιτζ άρχισαν να πεθαίνουν: "Φυσικά αίτια", δηλητηριάσεις, εκτελέσεις με μια σφαίρα στο κεφάλι, εκρήξεις, απ'όλα είχε ο μπαχτσές. Και όλα αυτά, για τα χρήματα. Και οι Αρχές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην βγάλουν μια άκρη, για να μην πάνε όλοι οι υπεύθυνοι των εγκλημάτων στη φυλακή ή την ηλεκτρική καρέκλα. Η διαφθορά σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, αλλά και τα μεγάλα πολιτικά συμφέροντα πάντα στέκονται εμπόδιο στη Δικαιοσύνη. Όμως υπήρχε και ο νεαρός Τζ. Έντγκαρ Χούβερ και το Γραφείο Ερευνών του (οι απαρχές του FBI), αλλά και κάποιοι ανελέητοι υπερασπιστές το Νόμου, που ήθελαν πάση θυσία να σταματήσουν το μακελειό. Ένας από αυτούς, ήταν ο πρώην Τέξας Ρέιντζερ, Τομ Γουάιτ.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε μυθιστορηματική μορφή, όμως όλα όσα αναφέρονται είναι αληθινά. Ο Ντέιβιντ Γκραν χρησιμοποίησε εκατοντάδες πηγές και έψαξε σε χιλιάδες σκονισμένα αρχεία, για να παρουσιάσει μια πραγματικά συγκλονιστική και ιδιαίτερα τρομακτική ιστορία, που αναδεικνύει με τον πιο ωμό τρόπο την απληστία και την αλαζονεία του ανθρώπου. Η γραφή του Γκραν είναι γλαφυρή και ολοζώντανη, σε σημεία αρκετά υποβλητική και συνολικά απίστευτα εθιστική. Ο συγγραφέας καταφέρνει να παρουσιάσει όσο γίνεται καλύτερα μια πολυεπίπεδη ιστορία μυστηρίου και εγκλήματος, στην οποία συμμετέχουν ως θύματα και θύτες δεκάδες άνθρωποι. Τα στοιχεία που δίδονται είναι εκατοντάδες και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, όμως προσωπικά δεν έχασα καθόλου την μπάλα, χάρη στην εξαιρετική αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα. 

Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα γλαφυρό, συγκλονιστικό και κατά μια άποψη τρομακτικό βιβλίο, το οποίο είναι αδύνατον να μην ενθουσιάσει (ή έστω να ικανοποιήσει) τους λάτρεις των ιστοριών με αληθινά εγκλήματα. Προσωπικά δηλώνω λάτρης τέτοιου είδους βιβλίων και το "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου Φεγγαριού" είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα που είχα την τύχη να διαβάσω. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση, είναι πολύ καλή και προσεγμένη (μονάχα λίγα ασήμαντα λαθάκια ξέφυγαν), με γλαφυρή μετάφραση και ωραία παρουσίαση. Φυσικά η έκδοση περιλαμβάνει δεκάδες φωτογραφίες (που συνοδεύουν το κείμενο), αλλά και όλες τις πηγές και τις σημειώσεις που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας.

9.5/10

[BladeRunner]

Βέρνερ Χέρτσογκ - Οδοιπορία στον πάγο (Vom Gehen im Eis, 1978)

Ο Βέρνερ Χέρτσογκ είναι μεγάλη μορφή του Γερμανικού και γενικά του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, όντας σκηνοθέτης και σεναριογράφος πολλών αριστουργηματικών ταινιών και ντοκιμαντέρ. Είναι ένας σκηνοθέτης που "παίζει" με τις αισθήσεις και τα συναισθήματα των θεατών, μοιράζοντας στις ταινίες του άπειρες εικόνες άγριας ομορφιάς. Ε, σχεδόν το ίδιο συμβαίνει και με τούτο το βιβλίο, το οποίο αποτελεί την ημερολογιακή καταγραφή του προσκυνηματικού ταξιδιού του Χέρτσογκ, από το Μόναχο στο Παρίσι, με αφορμή τη σοβαρή ασθένεια της Λόττε Άισνερ, της γυναίκας που υπήρξε κάτι σαν μέντορας γι'αυτόν. Ο Χέρτσογκ αποφάσισε να το πάει ποδαράτο μέσα στο καταχείμωνο, αν και φυσικά σε ορισμένα κομμάτια της διαδρομής τον βοήθησαν περαστικοί οδηγοί. Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται κυρίως όλα όσα έκαναν εντύπωση στον συγγραφέα κατά τη διαδρομή του, καθώς επίσης και τα ζόρια που τράβηξε για να τα καταφέρει. Ο Χέρτσογκ έχει μια μοναδική ικανότητα στο να περιγράφει τοπία και καταστάσεις με τρόπο λιτό αλλά και συνάμα λυρικό, καταφέρνοντας παράλληλα να μεταδώσει στους αναγνώστες τη μελαγχολία και τη μοναξιά που ένιωσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που με ταξίδεψε και που με έβαλε σε κάθε είδους σκέψεις.

8/10

[Cassandra Gotha]

Peter Wohlebben, "Η Μυστική Ζωή των Δέντρων".

Ένα υπέροχο βιβλίο, που μας φέρνει πιο κοντά στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε (ή νομίζουμε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε, λόγω των παρωπίδων του πολιτισμού). Το δάσος ζει, αναπνέει, μιλάει, πονάει, χαίρεται. Κι εμείς καλά θα κάνουμε να πατάμε ελαφριά, όταν βρισκόμαστε μέσα του, να κάνουμε ησυχία και να σεβόμαστε τους αιώνες του.
Ο συγγραφέας έχει γνώσεις, έχει διαφορετική ματιά από τους περισσότερους, κοντόφθαλμους επιστήμονες, που πιστεύουν ότι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις κάνουν καλό στη φύση, και μας εξηγεί το σκεπτικό του, ότι το να την αφήσουμε στην ησυχία της είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε γι' αυτήν. Σε ένα σημείο μόνο βρήκα ένα συμπέρασμά του υπερβολικό, αλλά και πού ξέρω αν δεν είναι πράγματι έτσι;
(Μετά απ' αυτό το βιβλίο, θέλω να ξαναδιαβάσω Τόλκιν, και συγκεκριμένα τα κομμάτια που αναφέρονται στους Εντ.)
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε ένα δάσος, αγγίξτε με αγάπη και ευγνωμοσύνη ένα δέντρο, σας νιώθει.

[BladeRunner]

Πιερ Λουίς - Εγχειρίδιον κοσμιότητος (Manuel De Civilité Pour Les Petites Filles à L'usage Des Maisons D'éducation, 1919)

Πέρυσι τον Αύγουστο διάβασα και απόλαυσα το σπιρτόζικο και γεμάτο σαρκασμό "Η γυναίκα και το νευρόσπαστο", το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το "Εγχειρίδιον κοσμιότητος προς χρήσιν υπό των νεαρών δεσποινίδων", αν και μάλλον για αρκετά διαφορετικούς λόγους. Τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν διάφορα εγχειρίδια περί σαβουάρ βιβρ, που μάθαιναν στα κορίτσια και τα αγόρια πώς να συμπεριφέρονται σε κάθε περίσταση, και αυτό είναι που σατιρίζει και παρωδεί με ακραίο τρόπο ο Πιερ Λουίς με τούτο το βιβλιαράκι. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα... πορνογραφικό εγχειρίδιο, που μαθαίνει στις νεαρές κορασίδες τι να κάνουν με το... σεξουαλικό τους ταμπεραμέντο, σε κάθε περίσταση. Εννοείται πως το βιβλίο αυτό δεν είναι για μυγιάγγιχτους ή γι'αυτούς που κοκκινίζουν εύκολα με λέξεις και εκφράσεις γεμάτες σεξουαλικά υπονοούμενα, γιατί φυσικά το βιβλίο είναι γεμάτο από τέτοια πράγματα. Ασυζητητί, πρόκειται για μια ένοχη απόλαυση, που μεταξύ άλλων μπορεί να ανεβάσει και τη... λίμπιντο των αναγνωστών. Και, φυσικά, είναι από τα βιβλιαράκια που διαβάζονται ξανά και ξανά, προσφέροντας κάθε φορά την ίδια ευχαρίστηση.

8/10

[Δημήτρης]

Διάβασα την τριλογία των Τολτέκων του Ταϊ- ούν Μά-ρις. Για την ακρίβεια αυτά που έχουν μεταφραστεί γιατί απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω, είναι τουλάχιστον τα διπλάσια. Ο πρώτος τόμος με τίτλο ''Η Επιστροφή των Πολεμιστών'' είναι εισαγωγικού περιεχομένου. Γίνεται αναδρομή στο πολύ μακρινό παρελθόν, πίσω στα χρόνια της θρυλικής Λεμουρίας. Ενθυμούμενοι πρότερες τους εποχές, οι Τολτέκοι ανέκτησαν το χάρισμα να βλέπουν. Κατείχαν δυνάμεις που στα μάτια των απλών ανθρώπων φάνταζαν εξωπραγματικές καθιστώντας τους ικανούς μεταξύ άλλων να μετακινούν ογκώδη και βαριά αντικείμενα. Καταφέρνοντας έτσι να χτίσουν τις Πυραμίδες και το Στόουνχεντζ. 

Όντας δικαιωματική κληρονομιά του ανθρώπου, ο καθένας έχει την επιλογή να ανταποκριθεί ή όχι στη κραυγή του αετού και να διαλέξει τον δρόμο που θα πάρει. Της γνωστής, συμβατικής ζωής ή του μονοπατιού της μύησης του πολεμιστή. Και με αυτό είναι που έχει να κάνει το κυρίως θέμα παραθέτοντας τα βήματα που χρειάζονται. Πνευματικές ως επί το πλείστο τεχνικές για την αυτογνωσία και παγίδες στις οποίες καλείται ο υποψήφιος να αντεπεξέλθει. Διευκρινίζεται πολλάκις ότι όταν έρθει η ώρα της επιλογής, δεν υπάρχει γυρισμός. Ή πηγαίνει κανείς με το πουλί, ή πάει, πέταξε  Κουκούλι που περιβάλλει τον άνθρωπο. Αόρατο πλην όμως υπαρκτό. Ενεργειακά πεδία στην επιφάνεια του που φωτίζονται από λαμπρό σημείο. Με την αντίληψη να ενεργοποιείται όταν απλώσουν το φως τους και φωτίσουν αντίστοιχα που βρίσκονται πέρα από αυτό, συνιστώντας έτσι το λεγόμενο ''σημείο συναρμολόγησης''. Η δυνατότητα μετακίνησης του φανερώνει κόσμους των οποίων μέχρι τότε αγνοούσαμε την ύπαρξη. Το ίδιο όμως πραγματικούς όσο και ο δικός μας. Συνέχεια με τις βασικές αρχές που πρέπει να ακολουθηθούν βήμα προς βήμα. Εφτά συνολικά με ονόματα ζώων. Αλληλοσυνδεόμενες, η καθεμία όμως και διαφορετική. Δίνεται βάρος στη δύναμη των λέξεων και στη δυνατότητα του να μπορεί κανείς να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές. Παραθέτονται λογοτεχνικά αποσπάσματα τα οποία εννοείται ότι δεν μου έκαναν κανένα κλικ  Αναφέρονται στερεότυπα που επικρατούν όσον αφορά τις κοινωνικές συμβάσεις και παγίδες στις οποίες πέφτουν πολλοί άνθρωποι. Στο να προσπαθούν να είναι και να συμπεριφέρονται όχι όπως θα ήθελαν, παρά μόνο όπως επιθυμεί ο περίγυρος τους. Στο να είναι αρεστοί στους γνωστούς και ας μην αισθάνονται καλά οι ίδιοι. Δίνονται παραδείγματα με προβλήματα ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας. Προβλήματα που λίγο- πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι μας και που έχουν να κάνουν με την δουλειά, τις συναναστροφές και την οικογενειακή μας κατάσταση. Προτείνονται λύσεις και επισημαίνονται κίνδυνοι με επικρατέστερους τον εφησυχασμό και την αλαζονεία. Πολλάκις τονίζεται ότι δεν έχει σημασία αν χάσει κανείς μία μάχη αφού αποκομίζει το κέρδος της εμπειρίας. Αλλά να αποτύχει να παλέψει καν. Η καθοριστική σημασία των ονείρων, της επαγρύπνησης και της πειθαρχίας. Εκτενής αναφορά γίνεται στις πρακτικές τεχνικές της ανακεφαλαίωσης και της μη πράξης. Η πρώτη έχει να κάνει με θύμησες της ζωής μας. Ανακαλώντας κανείς σταδιακά το παρελθόν φτάνει ως και το σημείο της γέννησης του! Με την ενεργητική όπου και με μεθοδικό τρόπο ανακαλεί περιστατικά. Ή με την αυθόρμητη όπου επεισόδιο που βιώνεται μία δεδομένη στιγμή, γυρίζει τα γρανάζια της μνήμης για να ανασύρει και άλλα. Και η δεύτερη με την πλήρη εγρήγορση που παρέχει στον μαθητευόμενο την δυνατότητα να παρατηρεί καταστάσεις αποστασιοποιημένα όσο και αντικειμενικά. Γίνεται και παρατήρηση που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Είναι παράταιρη σε σχέση με τα παραπάνω αλλά δεν πειράζει, θέλω να το αναφέρω. Πολλοί είναι της άποψης ότι όλα αυτά πρέπει να διδάσκονται αφιλοκερδώς. Και όσοι δεν το κάνουν είναι τσαρλατάνοι. Ναι, λες και αυτοί οι ''τσαρλατάνοι'' δεν έχουν να πληρώσουν νοίκια και λογαριασμούς. Ή επειδή τους περιβάλλει δήθεν κάποια θεϊκή υπόσταση, δεν έχουν και την ανάγκη να πάνε στο σούπερ μάρκετ. Καθόλου υποχρεωμένοι δεν είναι, αν θέλουν το κάνουν. Έτσι, για να μην ισοπεδώνονται όλα. 

Ο δεύτερος που φέρει τον τίτλο ''Η Κραυγή του Αετού'' μας πηγαίνει παραπέρα με στερεότυπα που δεν θα έπρεπε να υφίστανται. Όπως κάποιος που ακολουθεί το μονοπάτι της μάθησης, ότι δεν πρέπει να πίνει και να καπνίζει. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ' αυτό αρκεί να υπάρχει μέτρο. Ή η πλάνη που τρέφει για τον δήθεν απεριόριστο χρόνο που έχει στη διάθεση του. Παίρνοντας ως δεδομένο την κοπιαστική προσπάθεια που απαιτείται για την εκπαίδευση, πραγματικά δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Ο χρόνος είναι εναντίον όχι μόνον όσο αφορά την εκπαίδευση, αλλά για την ζωή του γενικά. Με ότι έχει να κάνει με το εφήμερο της ύπαρξης. Όντας φτερά στον άνεμο, σήμερα είμαστε, αύριο όχι. Δίνεται βαρύτητα στο θάρρος του να κυνηγάει κανείς τα όνειρα του όσο και σε φοβίες που μας κατατρέχουν. Στον κίνδυνο που ελοχεύει αν εφησυχαστούμε και θεωρήσουμε ότι είμαστε απρόσβλητοι από άσχημες καταστάσεις. Η λεγόμενη διαύγεια. Ή στο ότι όλες μας οι αποφάσεις είναι σωστές καταντώντας έτσι αλαζόνες. Ζωτικής σημασίας και η νηφαλιότητα που έχει να κάνει με την ικανότητα μετακίνησης του σημείου συναρμολόγησης μόνο στη δεξιά πλευρά της συνείδησης. Κάτι από την φύση του περιοριστικό. Τρέφοντας έτσι ο μαθητευόμενος την πλάνη ότι κατέχει όλα όσα θα μπορούσε να γνωρίζει, μην αφήνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο πεδίο για το απρόσμενο της αποκάλυψης. Δίνεται βάση στη σημασία της πίστης στις επιλογές μας και στη διαφορά της με την εμπιστοσύνη. Ένα και το αυτό για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Η κοσμοθεωρία μας μάς περιορίζει σε καλούπια. Φορμάρουμε την όποια καινούργια πληροφορία στα πλαίσια της και απορρίπτουμε οποιαδήποτε δεν την βρίσκει σύμφωνη. Αδυνατώντας έτσι να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας. Πολύ σημαντική και η τέχνη των ονείρων που διακρίνεται στο ενεργητικό και παθητικό ονείρεμα. Το πρώτο έχει να κάνει με την επίτευξη εναλλακτικών καταστάσεων αντίληψης και το δεύτερο όποια επιτυγχάνεται αυθόρμητα. Με αποτελέσματα εκπληκτικά. 

Τρίτος τόμος με τίτλο ''Η Γνώση του Δράκοντα''. Κατηγοριοποιούνται πολεμιστές ανάλογα με τα μονοπάτια που ακολουθούν. Οι αφιερωμένοι στην ενδυνάμωση του ανθρώπου έχουν πάρει τον δρόμο της ελευθερίας. Ενώ όσοι βαδίζουν στο δρόμο της υψηλής περιπέτειας προσδοκούν σε προσωπικά οφέλη. Οι οποίοι με την σειρά τους διακρίνονται σε πολεμιστές της πρώτης και της δεύτερης προσοχής. Οι της πρώτης έχουν να κάνουν με την δυνατότητα αυτού που αποκαλείται λογική ή κανονική συνείδηση. Κατάσταση την οποία ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει εις βάθος. Και η δεύτερη συνιστά επίπεδο συνείδησης παντελώς έξω των ανθρωπίνων δυνατοτήτων κατανόησης. Πόσο μάλλον εξερεύνησης του. Δίνεται βάση στο ότι οι μαθητευόμενοι δεν δέχονται διδασκαλίες με την ευρεία έννοια του όρου. Παρά μόνο κατευθυντήριες γραμμές με τους ίδιους να πρέπει να τις ερμηνεύσουν κατά τέτοιο τρόπο που να ανακαλύπτουν την εσωτερική τους ισχύ. Λεπτό και το σημείο της αυτοπεποίθησης. Δεν πρέπει ούτε να μας ρίχνει ψυχολογικά αλλά ούτε και να δημιουργεί υπερβολικές προσδοκίες. Παίζει και ο καθοδηγητής τον ρόλο του στο να φέρει τον ασκούμενο στο επιθυμητό σημείο. Το μεγαλύτερο όμως δώρο το κάνει ο ίδιος ο ασκούμενος στον εαυτό του. Όταν φτάνει στο σημείο της μεταμόρφωσης οπότε και αποκομίζει οφέλη πέρα από κάθε φαντασία. Γίνεται λόγος για τα τέσσερα είδη τυράννων που μπορεί να συναντήσει κανείς στη ζωή του. Τύραννοι που για τον πολεμιστή είναι ουσιαστικά δώρο για να εξασκήσει τις τεχνικές του. Γίνεται αναφορά στον έλεγχο της τρέλας, στο ξύπνημα μέσα στο όνειρο και την είσοδο στο άγνωστο. Στον χειρισμό του χρόνου. Έστω π.χ. ότι μάντης θέλει να εντρυφήσει στα αίτια για την ιδιαίτερη συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Δεν επιταχύνει τον χρόνο παρά μόνο την αντίληψη του γι' αυτόν. Είναι σαν να έχει ταξιδέψει πίσω για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως ουσιαστικά να έχει πάει πουθενά. Μετατοπίζει κατά κάποιο τρόπο το παρελθόν στο παρόν αποκτώντας έτσι πρόσβαση στο μυαλό του συγκεκριμένου ανθρώπου. Και αρκετά άλλα θαυμαστά όσο και παράξενα. 

Τι ισχύει απ' όλα αυτά δεν ξέρω. Θα ήθελα να ολοκληρώσω την ανάγνωση της σειράς το πρωτότυπο της οποίας όμως υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες μου. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται -και είναι- τρομερά ενδιαφέρουσα. Προτείνεται για όποιον θέλει να πειραματιστεί ή να αποκτήσει έστω και μία επιφανειακή γνώση καταστάσεων που παραμερίζουν τα πέπλα της καθημερινότητας. 

Edited January 23, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Μισέλ ΜακΝαμάρα - Θα χαθώ στο σκοτάδι (I'll Be Gone in the Dark, 2018)

Πέρυσι κυκλοφόρησαν στα ελληνικά και διάβασα δυο καταπληκτικά βιβλία με αληθινά εγκλήματα -το "Ο διάβολος στη Λευκή Πόλη" του Έρικ Λάρσον και το "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου Φεγγαριού" του Ντέιβιντ Γκραν-, έτσι ήλπιζα το ίδιο να συμβεί και φέτος, μιας και είμαι ένθερμος οπαδός των βιβλίων και των ταινιών που έχουν να κάνουν με αληθινά εγκλήματα. Οι εκδόσεις Αναγνώστης μου/μας έκαναν τη χάρη και έφεραν στην Ελλάδα το ιδιαίτερα πολυσηζητημένο βιβλίο της Μισέλ ΜακΝαμάρα, το οποίο ασχολείται με τον Δολοφόνο της Χρυσής Πολιτείας.

Που λέτε, κατά τα μέσα της δεκαετίας του '70, ένας άγνωστος άντρας διέπραξε δεκάδες βιασμούς και ληστείες σε γειτονιές των προαστίων, στην περιοχή του Σακραμέντο. Μετά από τους πρώτους βιασμούς που είχαν πολλά κοινά στοιχεία, του δόθηκε και... ψευδώνυμο: Βιαστής της Ανατολικής Περιφέρειας (εν συντομία ΒΑΠ). Κατά τη δεκαετία του '80, ένα παρόμοιο κύμα βιασμών και ληστειών άρχισε να εξαπλώνεται στη Νότια Καλιφόρνια, μόνο που επιπρόσθετα έγιναν και τουλάχιστον δέκα ανθρωποκτονίες που συνδέθηκαν με τον ίδιο άγνωστο άντρα, τον Αυθεντικό Νυχτερινό Κυνηγό (εν συντομία ΑΝΚ). Οι δυο αυτοί δράστες, τελικά, ήταν το ίδιο και αυτό πρόσωπο: Ο Δολοφόνος της Χρυσής Πολιτείας, ένας μετρίου ύψους λεπτός και αρκετά αθλητικός άντρας, με μικρό πέος και χαρακτηριστική φωνή. Ένας ψυχοπαθής τύπος που εισέβαλε σε σπίτια και κατέστρεφε ζωές.

Φυσικά, το κυνηγητό κατά συρροή βιαστών και δολοφόνων ήταν αρκετά απαιτητικό εκείνα τα χρόνια, χωρίς τις εξετάσεις DNA και τις απαραίτητες βάσεις δεδομένων, όμως η αλήθεια είναι ότι ο τύπος είχε κάνει τόσα ειδεχθή εγκλήματα και την είχε σκαπουλάρει σχετικά εύκολα. Γι'αυτό και έγινε εμμονή για τη Μισέλ ΜακΝαμάρα, που είχε ένα πάθος για τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις και τους αγνώστους δολοφόνους. Άρχισε να ψάχνει σε αστυνομικά και δημοσιογραφικά αρχεία, να ανταλλάσσει πληροφορίες με άλλους μανιακούς ερευνητές, να επισκέπτεται μερικά από τα σημεία που έγιναν τα εγκλήματα, να συνομιλεί με ντετέκτιβ που ασχολήθηκαν ή εξακολουθούσαν να ασχολούνται με τις υποθέσεις, μέχρι τελικά να βγάλει μια άκρη για την ταυτότητα του δολοφόνου. Και αποφάσισε να γράψει τούτο το βιβλίο, το οποίο περιέχει ένα κάρο λεπτομέρειες για πολλά από τα εγκλήματα που έγιναν, καθώς επίσης και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή κατά τη διάρκεια των ειδεχθών αυτών εγκλημάτων (κατ'οίκον βιασμοί και ληστείες, και στη συνέχεια ανθρωποκτονίες).

Μόνο που η καημένη η Μισέλ ΜακΝαμάρα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το βιβλίο, μιας και πέθανε ξαφνικά τον Απρίλιο του 2016, σε ηλικία 46 ετών. Βλέπετε, ίσως το άγχος και η αγωνία για την εύρεση του δολοφόνου να έπαιξε κάποιον ρόλο στην καταπόνηση της υγείας της. Όπως και να'χει, πρόλαβε και έγραψε πολλά πράγματα, τα οποία είναι αρκετά συγκλονιστικά: Η γραφή της είναι πολύ καλή και οξυδερκής, σε σημεία παθιασμένη και γλαφυρή, καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να φέρει στο φως μια σειρά ανεξιχνίαστων υποθέσεων, αλλά και να μεταφέρει στους αναγνώστες το πάθος και την εμμονή της για την ταυτότητα του δολοφόνου. Φυσικά το βιβλίο ολοκληρώθηκε, με τη βοήθεια δυο επιμελητών-συγγραφέων, αλλά και του συζύγου της ΜακΝαμάρα, του γνωστού κωμικού Πάτον Όσβαλτ. 

Δεν τελείωσα εδώ, όμως, αν και η ιστορία μάλλον έχει τελειώσει. Ακριβώς δυο χρόνια μετά τον θάνατο της Μισέλ ΜακΝαμάρα, δηλαδή τον Απρίλιο του 2018, συνελήφθη ο Δολοφόνος της Χρυσής Πολιτείας, ο Τζόζεφ Τζέιμς Ντι Άντζελο, ένας πρώην αστυνομικός και βετεράνος του πολεμικού ναυτικού. Πώς; Μετά από πολύμηνη έρευνα των Αρχών, με τη χρήση δειγμάτων DNA από τους τόπους των εγκλημάτων και τη σύγκριση που έγινε σε γενεαλογικά προφίλ που είναι διαθέσιμα σε σχετικές ιστοσελίδες (π.χ. Ancestry). Στη συνέχεια τον παρακολουθούσαν, πήραν δείγματα DNA από τα σκουπίδια του, τα ανέλυσαν και επιβεβαίωσαν ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. Και τον έπιασαν, με τον ίδιο να μένει έκπληκτος από το γεγονός (θα ήθελα να δω τη φάτσα του όταν του περνούσαν τις χειροπέδες). Σ'αυτόν τον τρόπο είχε καταλήξει και η ΜακΝαμάρα, και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τελικά θα τον έβρισκε και η ίδια. Όπως και να'χει, μπορεί το βιβλίο να μην βοήθησε άμεσα τις Αρχές, όμως κράτησε ζωντανή την ιστορία, ένωσε τις τελίτσες και έδειξε τον δρόμο...

9/10

[Δημήτρης]

15 hours ago, BladeRunner said:

Μισέλ ΜακΝαμάρα - Θα χαθώ στο σκοτάδι (I'll Be Gone in the Dark, 2018)

Πέρυσι κυκλοφόρησαν στα ελληνικά και διάβασα δυο καταπληκτικά βιβλία με αληθινά εγκλήματα -το "Ο διάβολος στη Λευκή Πόλη" του Έρικ Λάρσον και το "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου Φεγγαριού" του Ντέιβιντ Γκραν-, έτσι ήλπιζα το ίδιο να συμβεί και φέτος, μιας και είμαι ένθερμος οπαδός των βιβλίων και των ταινιών που έχουν να κάνουν με αληθινά εγκλήματα. Οι εκδόσεις Αναγνώστης μου/μας έκαναν τη χάρη και έφεραν στην Ελλάδα το ιδιαίτερα πολυσηζητημένο βιβλίο της Μισέλ ΜακΝαμάρα, το οποίο ασχολείται με τον Δολοφόνο της Χρυσής Πολιτείας.

Που λέτε, κατά τα μέσα της δεκαετίας του '70, ένας άγνωστος άντρας διέπραξε δεκάδες βιασμούς και ληστείες σε γειτονιές των προαστίων, στην περιοχή του Σακραμέντο. Μετά από τους πρώτους βιασμούς που είχαν πολλά κοινά στοιχεία, του δόθηκε και... ψευδώνυμο: Βιαστής της Ανατολικής Περιφέρειας (εν συντομία ΒΑΠ). Κατά τη δεκαετία του '80, ένα παρόμοιο κύμα βιασμών και ληστειών άρχισε να εξαπλώνεται στη Νότια Καλιφόρνια, μόνο που επιπρόσθετα έγιναν και τουλάχιστον δέκα ανθρωποκτονίες που συνδέθηκαν με τον ίδιο άγνωστο άντρα, τον Αυθεντικό Νυχτερινό Κυνηγό (εν συντομία ΑΝΚ). Οι δυο αυτοί δράστες, τελικά, ήταν το ίδιο και αυτό πρόσωπο: Ο Δολοφόνος της Χρυσής Πολιτείας, ένας μετρίου ύψους λεπτός και αρκετά αθλητικός άντρας, με μικρό πέος και χαρακτηριστική φωνή. Ένας ψυχοπαθής τύπος που εισέβαλε σε σπίτια και κατέστρεφε ζωές.

Φυσικά, το κυνηγητό κατά συρροή βιαστών και δολοφόνων ήταν αρκετά απαιτητικό εκείνα τα χρόνια, χωρίς τις εξετάσεις DNA και τις απαραίτητες βάσεις δεδομένων, όμως η αλήθεια είναι ότι ο τύπος είχε κάνει τόσα ειδεχθή εγκλήματα και την είχε σκαπουλάρει σχετικά εύκολα. Γι'αυτό και έγινε εμμονή για τη Μισέλ ΜακΝαμάρα, που είχε ένα πάθος για τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις και τους αγνώστους δολοφόνους. Άρχισε να ψάχνει σε αστυνομικά και δημοσιογραφικά αρχεία, να ανταλλάσσει πληροφορίες με άλλους μανιακούς ερευνητές, να επισκέπτεται μερικά από τα σημεία που έγιναν τα εγκλήματα, να συνομιλεί με ντετέκτιβ που ασχολήθηκαν ή εξακολουθούσαν να ασχολούνται με τις υποθέσεις, μέχρι τελικά να βγάλει μια άκρη για την ταυτότητα του δολοφόνου. Και αποφάσισε να γράψει τούτο το βιβλίο, το οποίο περιέχει ένα κάρο λεπτομέρειες για πολλά από τα εγκλήματα που έγιναν, καθώς επίσης και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή κατά τη διάρκεια των ειδεχθών αυτών εγκλημάτων (κατ'οίκον βιασμοί και ληστείες, και στη συνέχεια ανθρωποκτονίες).

Μόνο που η καημένη η Μισέλ ΜακΝαμάρα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το βιβλίο, μιας και πέθανε ξαφνικά τον Απρίλιο του 2016, σε ηλικία 46 ετών. Βλέπετε, ίσως το άγχος και η αγωνία για την εύρεση του δολοφόνου να έπαιξε κάποιον ρόλο στην καταπόνηση της υγείας της. Όπως και να'χει, πρόλαβε και έγραψε πολλά πράγματα, τα οποία είναι αρκετά συγκλονιστικά: Η γραφή της είναι πολύ καλή και οξυδερκής, σε σημεία παθιασμένη και γλαφυρή, καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να φέρει στο φως μια σειρά ανεξιχνίαστων υποθέσεων, αλλά και να μεταφέρει στους αναγνώστες το πάθος και την εμμονή της για την ταυτότητα του δολοφόνου. Φυσικά το βιβλίο ολοκληρώθηκε, με τη βοήθεια δυο επιμελητών-συγγραφέων, αλλά και του συζύγου της ΜακΝαμάρα, του γνωστού κωμικού Πάτον Όσβαλτ. 

Δεν τελείωσα εδώ, όμως, αν και η ιστορία μάλλον έχει τελειώσει. Ακριβώς δυο χρόνια μετά τον θάνατο της Μισέλ ΜακΝαμάρα, δηλαδή τον Απρίλιο του 2018, συνελήφθη ο Δολοφόνος της Χρυσής Πολιτείας, ο Τζόζεφ Τζέιμς Ντι Άντζελο, ένας πρώην αστυνομικός και βετεράνος του πολεμικού ναυτικού. Πώς; Μετά από πολύμηνη έρευνα των Αρχών, με τη χρήση δειγμάτων DNA από τους τόπους των εγκλημάτων και τη σύγκριση που έγινε σε γενεαλογικά προφίλ που είναι διαθέσιμα σε σχετικές ιστοσελίδες (π.χ. Ancestry). Στη συνέχεια τον παρακολουθούσαν, πήραν δείγματα DNA από τα σκουπίδια του, τα ανέλυσαν και επιβεβαίωσαν ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. Και τον έπιασαν, με τον ίδιο να μένει έκπληκτος από το γεγονός (θα ήθελα να δω τη φάτσα του όταν του περνούσαν τις χειροπέδες). Σ'αυτόν τον τρόπο είχε καταλήξει και η ΜακΝαμάρα, και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τελικά θα τον έβρισκε και η ίδια. Όπως και να'χει, μπορεί το βιβλίο να μην βοήθησε άμεσα τις Αρχές, όμως κράτησε ζωντανή την ιστορία, ένωσε τις τελίτσες και έδειξε τον δρόμο...

9/10

Δεν ξέρω αν γνωρίζεις το ''Φόνισσες'' της Νίνας Κουλετάκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ναι, είναι η αρθογράφος του φοβερού και τρομερού ''Έγκλημα και Τιμωρία''.

[BladeRunner]

4 hours ago, Δημήτρης said:

Δεν ξέρω αν γνωρίζεις το ''Φόνισσες'' της Νίνας Κουλετάκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ναι, είναι η αρθογράφος του φοβερού και τρομερού ''Έγκλημα και Τιμωρία''.

Ναι, το γνωρίζω! Και το πιθανότερο είναι ότι λίαν συντόμως θα το τιμήσω...

[BladeRunner]

Τζορτζ Μάικς - Αχ! Αυτοί οι Αγγλοσάξωνες (How to Be an Alien, 1946)

Τούτο το βιβλιαράκι το αγόρασα το 2018 λίγο-πολύ στην τύχη, με ενάμισι ευρώ, από το κλασικό και αγαπημένο παζάρι βιβλίου. Ο Τζορτζ Μικές (ή Μάικς) γεννήθηκε στην Ουγγαρία και το 1938, όντας απεσταλμένος από την εφημερίδα του στο Λονδίνο, αποφάσισε να εγκατασταθεί μια και καλή στην Αγγλία. Έγραψε κάμποσα βιβλία, αλλά αυτό εδώ είναι το πιο γνωστό του. Εντάξει, οι Άγγλοι έχουν γενικά χιούμορ και έναν κάποιο αυτοσαρκασμό, αλλά δεν περίμενε ότι θα το αγαπήσουν και θα γελάσουν με δαύτο. Σου λέει, τα είπα έξω από τα δόντια για τα τερτίπια σας, ουσιαστικά σας κράζω και σας σατιρίζω, και εσείς κάνετε το βιβλίο μου μπεστ σέλερ; Οπωσδήποτε είναι ένα αστείο και ευχάριστο βιβλίο, αν και βέβαια προϊόν μιας άλλης εποχής. Αν γνωρίζει κανείς την αγγλική κοινωνία, μπορεί να πιάσει τα περισσότερα από τα αστεία και τα ανέκδοτα, αλλά έτσι κι αλλιώς έχει την πλάκα του, ενώ και η γραφή είναι πολύ ωραία και ιδιαίτερα ευχάριστη. Στη βιβλιοθήκη μου έχω και το "Ο κατάσκοπος που πέθανε από πλήξη", το οποίο προφανώς παρωδεί τα κατασκοπευτικά μυθιστορήματα.

7.5/10

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Τέρας'' των Αϊλίν Γουόρνος- Κρίστοφερ Μπέρι- Ντι. 

Χαρακτηρισμός που της ταιριάζει γάντι όντας από τις ελάχιστες κατά συρροή δολοφόνους. Η παιδική της ηλικία της παρείχε όλα τα απαραίτητα εχέγγυα για την σταδιοδρομία της. Μάνα που την εγκατέλειψε στους βάναυσους παππούδες και παιδεραστής μπαμπάς. Ξυλοδαρμοί, και σεξ με τους συμμαθητές στα γυμνασιακά χρόνια με αντάλλαγμα ένα πακέτο τσιγάρα. Συνεπικούρησε και ο ίδιος της ο αδερφός. Να μην ξέρεις πραγματικά ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Είχε όλα εκείνα τα τραυματικά χαρακτηριστικά που μετατρέπουν κάποιον σε αγρίμι. Που τον κάνουν να μισήσει ότι κινείται και αναπνέει προκαθορίζοντας έτσι το ματωμένο του μονοπάτι. Που αν εξέλειπαν ίσως να ήταν ολότελα διαφορετικό. Όχι δηλαδή ότι αυτό προσδίδει ιδιαίτερη παρηγοριά στους συγγενείς των θυμάτων, κάθε άλλο. 

Πεδίο δράσης της οι αυτοκινητόδρομοι της Φλόριντα. Άστεγη και χωρίς εισόδημα, έκανε ωτοστόπ στοχεύοντας σε μοναχικούς μεσήλικες. Οι οποίοι δεν θα είχαν αντίρρηση για μία φθηνή ξεπέτα. Ανώνυμα και γρήγορα. Με ορισμένους από αυτούς να το πληρώνουν με την ζωή τους. Και ενώ οι πρώτες ενδείξεις αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα, η αστυνομία αδράνησε. Με αγνόηση αποτυπωμάτων, προβληματική στελέχωση ή μη διεισδυτική έρευνα σε μέρη που έκαναν μπαμ ότι κάτι είχε συμβεί. Με αποτέλεσμα και άλλα πτώματα. Ελάχιστα ευτυχώς, δεν ήταν πολύ ''παραγωγική''.

Στο τέλος υπάρχει και ψυχολογικό πορτραίτο με τα αίτια και τις συνθήκες που καθιστούν κάποιον serial killer. Με έμφαση στη προκειμένη αν είχε επίγνωση των πράξεων της και άρα αν έφερε ευθύνη. Και μία χαρά την είχε, πήρε πραγματικά αυτό που της άξιζε. Ποιοτική δουλειά από κάποιον που έχει διαπρέψει στον τομέα της εγκληματολογικής ψυχολογίας. Καλή μετάφραση, φωτογραφικό υλικό και κάποια λίγα λάθη επιμέλειας. Έχει γίνει και πολυβραβευμένη ταινία με την Σαρλίζ Θερόν όπως επίσης και αρκετά ντοκιμαντέρ. 

 

Edited March 17, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Μπίλι Χέις/Γουίλιαμ Χόφερ - Το Εξπρές του Μεσονυκτίου (Midnight Express, 1977)

Το πώς αυτό το βιβλίο παρέμενε τόσα χρόνια αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου -ειδικά από τη στιγμή που τέτοιου είδους βιβλία πραγματικά τα απολαμβάνω-, είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Πάντως βρήκα καλή την ιδέα να διαβάσω τώρα το βιβλίο, που τις περισσότερες ώρες της ημέρας είμαι κλεισμένος στο σπίτι ελέω Κορωνοϊού, ίσως για να εκτιμήσω καλύτερα τις ανέσεις του (έστω και αν έχω μπουχτίσει), συγκρίνοντάς τες με τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε ο Μπίλι Χέις, ένας νεαρός Αμερικανός, στις τουρκικές φυλακές.

Που λέτε, τον Οκτώβριο του 1970 ο Μπίλι Χέις συνελήφθη τυχαία στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης επειδή προσπάθησε να μεταφέρει λαθραία δυο κιλά χασίς στις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε τριάντα χρόνια κάθειρξη (!) στις τουρκικές φυλακές. Για πέντε χρόνια ο Χέις υπέφερε τη βρόμα, τη βια και τον εξευτελισμό του εγκλεισμού στις τριτοκοσμικές τουρκικές φυλακές, προσπαθώντας να μην τρελαθεί και ελπίζοντας πάντα σε μια αμνηστία, σε μια μείωση της ποινής, σε μια μεταφορά σε κάποια καλύτερη φυλακή, έστω σε μια έκδοσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά, τον Οκτώβριο του 1975 κατάφερε να αποδράσει από τη φυλακή του νησιού Ιμραλί, έχοντας θεωρητικά λίγα ακόμα χρόνια φυλάκισης (λόγω μείωσης της ποινής και καλής διαγωγής). Απλά δεν μπορούσε να αντέξει παραπάνω.

Τούτο το βιβλίο είναι γεμάτο από ωμές και ρεαλιστικές περιγραφές της ζωής στις τουρκικές φυλακές της δεκαετίας του '70, τουλάχιστον έτσι όπως την έζησε ένας νεαρός Αμερικανός. Η γραφή είναι πολύ καλή, εξαιρετικά γλαφυρή και ευκολοδιάβαστη, σίγουρα βοηθάει πολύ στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Δεν το συζητάω, οι λάτρεις αληθινών ιστοριών φυλακής θα περάσουν τέλεια διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, όσο ειλικρινές μπορεί να είναι ένα τέτοιο χρονικό. Λίαν συντόμως θα δω και την ομότιτλη ταινία, που απ'όσο ξέρω έχει σημαντικές διαφορές σε σχέση με το βιβλίο, ενώ μάλλον είναι πιο σκληρή και ωμή από αυτό.

9/10

Edited March 23, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μπιλ Ο'Ράιλι/Μάρτιν Ντιγκάρντ - Σκοτώνοντας τα SS (Killing the SS, 2018)

Είχα καιρό να διαβάσω οτιδήποτε που να έχει σχέση με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πόσο μάλλον κάποιο σχετικό non-fiction βιβλίο (τώρα που το σκέφτομαι, έχω να δω καιρό και κάποια σχετική ταινία). Έτσι, αποφάσισα να πιάσω στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα, και το αποτέλεσμα ήταν να μου ανοίξει για τα καλά η όρεξη για τα γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο εκείνη την εποχή, όσο και αν τέτοια πράγματα δεν γίνεται να τα διαβάζεις με ευχαρίστηση.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά πολύ γλαφυρό και συναρπαστικό βιβλίο, το οποίο είναι γραμμένο σαν κατασκοπευτικό θρίλερ και θα έλεγα εξίσου εθιστικό και δυναμικό με τα μυθιστορήματα μεγάλων συγγραφέων του αγαπημένου αυτού λογοτεχνικού είδους. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με αληθινά γεγονότα, με πραγματικές ιστορίες που τόσα χρόνια μετά κάνουν ακόμα τους ανθρώπους να ανατριχιάζουν, να θυμώνουν και να δακρύζουν. Το βιβλίο έχει να κάνει με κάποιους γνωστούς Ναζί που, μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας, κατάφεραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να διαφύγουν στο εξωτερικό, και τους διώκτες τους, που κίνησαν Γη και ουρανό για να εντοπίσουν τους στυγνούς αυτούς εγκληματίες, και έτσι να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα αίσχη που διέπραξαν.

Στο βιβλίο πρωταγωνιστούν διαβόητοι Ναζί, μεταξύ άλλων ο Άντολφ Άιχμαν, ο Γιόζεφ Μένγκελε, ο Μάρτιν Μπόρμαν και ο Κλάους Μπάρμπι (ο "Χασάπης της Λυών", που βρήκε δουλειά στη CIA...), κτήνη που είναι υπεύθυνα για την εξολόθρευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Βέβαια, υπάρχουν και οι αφανείς Ναζί, κατώτεροι αξιωματικοί που πρόλαβαν να ξεφύγουν και πολλοί από αυτούς κατάφεραν να ζήσουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, χωρίς να τους πλησιάσει κάποιος εκδικητής. Οι διώκτες τους, πράκτορες της Μοσάντ ή απλοί Εβραίοι που έχασαν δικούς τους ανθρώπους  στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γύρισαν όλο τον κόσμο για να αποδοθεί δικαιοσύνη ή να πάρουν εκδίκηση για τον χαμό τόσων ψυχών, με τούτο το χρονικό να αποδίδει με γλαφυρότητα τον (πολλές φορές μάταιο) αγώνα τους.

Βάζω δίχως δεύτερη σκέψη πέντε αστεράκια στο βιβλίο, όχι τόσο γιατί είναι το απόλυτο βιβλίο σχετικά με το θέμα (υποθέτω ότι δεν χωράνε σε τριακόσιες σελίδες τόσα ιστορικά γεγονότα), όσο γιατί είναι απίστευτα εθιστικό και καλογραμμένο, ενώ φέρνει στην επιφάνεια άγνωστα περιστατικά σχετικά με τους φυγάδες των SS, και βάζει τους αναγνώστες στο τρυπάκι της έρευνας γύρω από τα SS, τους διώκτες των Ναζί, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, εν γένει, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έμαθα πολλά ενδιαφέροντα πραγματάκια, είδα κάμποσες φάτσες, άρχισα να ψάχνω για βιβλία, ταινίες και ντοκιμαντέρ σχετικά με το συγκεκριμένο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας, έστω και αν κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται για να περάσει ευχάριστα η ώρα.

9.5/10

[BladeRunner]

Χένρι Ντέιβιντ Θορό - Περπατώντας (Walking, 1861)

Αν και έχω εδώ και πολύ καιρό τα "Walden", "Περιπλανήσεις" και "Πολιτική ανυπακοή", η πρώτη μου επαφή με το έργο του Χ. Ντ. Θορό έμελλε να είναι το "Περπατώντας", που έπεσε στα χέρια μου πριν λίγες μέρες. Αυτό είναι από τα τελευταία κείμενα που έγραψε ο Θορό και πιθανότατα συνοψίζει όλη του τη φιλοσοφία γύρω από τη Φύση και τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Το βιβλιαράκι αυτό μιλάει περισσότερο για τη Φύση και τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, παρά για το περπάτημα αυτό καθεαυτό, αλλά όπως και να'χει το περπάτημα είναι το καλύτερο μέσο για να έρθει κανείς σε επαφή με τη φύση και προσωρινά να απομακρυνθεί σωματικά και πνευματικά από τα "επιτεύγματα" του σύγχρονου πολιτισμού. Δεν θα ισχυριστώ ότι κατανόησα σε βάθος τον φιλοσοφικό μονόλογο του Θορό, μιας και αρκετά συχνά ο νους του ξεφεύγει από δω και από κει, όμως αναμφίβολα πρόκειται για ένα σημαντικό κείμενο που έχει να πει πολλά πράγματα και στους ανθρώπους της σημερινής εποχής.

7.5/10

[yanni]

Παράδεισος και κόλαση. Το πολεμικό ημερολόγιο ενός Γερμανού αλεξιπτωτιστή - Martin Poppel

Εκμεταλλευόμενος την προσφορά των εκδόσεων Eurobooks, έγινε δικό μου αυτό το βιβλίο πολέμου. Ως παλιός καταδρομεας, βίωσα με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τα όσα διαδραματίζονται στις σελίδες του.

O Poppel το 1938 επιλέγει να καταταγεί στο νεοσύστατο τάγμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Έπειτα από εκπαίδευση, πήρε το βάπτισμα του πυρός στην Ολλανδία, στην συνέχεια πολέμησε στο μακρινό Ναρβικ και στην Κρήτη. Στην συνέχεια υπηρέτησε στο Ανατολικό Μέτωπο μέχρι τον τραυματισμό του και κατόπιν στην Σικελία και τη Νότια Ιταλία το 1943 ως κατώτερος αξιωματικός, ανήκοντας στις τάξεις της 1ης Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών, της καλύτερης του Γερμανικού στρατού με βάση τα λεγόμενα πολλών ιστορικών. Έπειτα μετά από τραυματισμό τον Οκτώβριο του 1943, τοποθετήθηκε στη Νορμανδία ως διοικητής λόχου, όπου έζησε από πρώτο χέρι τη γιγαντιαία απόβαση των συμμάχων και τις μάχες που ακολουθούν. Το 1945 έχοντας επιζήσει από ένα σωρό μάχες θα βρεθεί στο μέτωπο του Ρήνου όπου τα γερμανικά στρατεύματα προέβαλαν την απέλπιδα προσπάθεια άμυνας απέναντι στους ισχυρότερους αντιπάλους. Το Μάρτιο του 1945 θα αιχμαλωτίσει από τους Βρετανούς και έπειτα από ένα έτος κράτησης στην Αγγλία, απελευθερώνεται και επιστρέφει στην πατρίδα του.

Σίγουρα ένα πλούσιο ιστορικό, ενός ανθρώπου που έζησε όλα τα στάδια του Β Παγκοσμίου πολέμου και μας μιλάει για τον ίδιο τον πόλεμο. Αρκετά δυνατές περιγραφές που σε ορισμένα σημεία με κούρασαν καθώς επαναλαμβάνει πολλές καταστάσεις. Δεν ξέρω αν έχουν υποστεί λογοκρισία τα όσα γράφει, παρόλα αυτά ήταν ένας πιστός στρατιώτης. Το θετικό για μένα ήταν ότι κατά την αιχμαλωσία του αναθεώρησε πολλά πράγματα σε σχέση με τα ιδανικά της πατρίδας του και το τι αξία είχε τελικά αυτός ο πόλεμος.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Κόμπι Μπράιαντ: Στον Κόσμο του'' του Ρόλαντ Λέιζενμπι. Όπως έγραψα και σε ανάρτηση μου στο fc, ήθελα να το πιάσω από την πρώτη στιγμή που πέθανε. Έτσι, ως ελάχιστο φόρο τιμής. Όλο και κάτι άλλο όμως προέκυπτε ώσπου εδέησα επιτέλους. Και έφυγε γρηγοράδα, παρά το σχετικά μεγάλο μέγεθος του. Λίγες προσωπικές σκέψεις πρώτα. Σακίλ Ο'Νιλ, Τιμ Ντάνκαν, Κέβιν Γκαρνέτ και άλλα μεγάλα ονόματα της γενιάς του. Παιχταράδες όλοι τους. Ο Κόμπι όμως όντας θρύλος, δεν χωρούσε στην ίδια πρόταση μαζί τους. Παρά μόνο με Μάικλ Τζόρνταν, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ, Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, Τζέρι Γουεστ και λοιπά τοτέμ του αθλήματος. Ναι, τόσο καλός ήταν. Προσωπικά τον θεωρώ μέσα στους δέκα κορυφαίους, δεύτερο καλύτερο στη θέση του πίσω μόνο από τον Air. Δεν επεκτείνομαι περαιτέρω, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα με ένα σχετικό search σε Google και YouTube. 

Στα του βιβλίου, ξεκίνημα με τον πατέρα του όπου και βλέπουμε από που αποκόμισε τα γονίδια του. Ωραίος ο Τζο ''Τζέλιμπιν'' Μπράιαντ, καλός. Όχι τόσο όσο ο γιος αλλά καλός. Σκόρερ ολκής, διέγραψε αξιοπρεπέσταση πορεία στα ζόρικα, ερασιτεχνικά γήπεδα της Φιλαδέλφεια απ' όπου και κατάγεται. Και στα πιο απαιτητικά του ΝΒΑ όπου μεταξύ άλλων, φέρει ως παράσημο κάρφωμα στη μάπα του μεγάλου Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Όταν για διάφορους λόγους το κλίμα δεν τον σήκωνε άλλο, μάζεψε τα τσανάκια του και μαζί με την σύζυγο του -και αρχηγό της οικογένειας- Παμ, μετανάστευσαν στην μακρινή Ιταλία. Για μία δεύτερη καριέρα. Εκεί παίζοντας σε ομάδες μικρών κατηγοριών, αναδείχθηκε με τις εμφανίσεις του σε ένα είδος τοπικού Πάπα. Από κοντά και ο μικρός Κόμπι, ταξιδεύοντας με το λεωφορείο της ομάδας και δίνοντας πάντα το παρόν στους αγώνες. Παίρνοντας έτσι μία πρώτη γεύση από την ζωή ενός επαγγελματία αθλητή. Τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια σε συνδυασμό με την οικογενειακή θαλπωρή, τον έκαναν να θυμάται πάντα με νοσταλγία την γειτονική μας χώρα. 

Επιστροφή στη γενέτειρα και στα λυκειακά χρόνια. Όπου το θεόσταλτο ταλέντο του τον βοηθούσε να ταπεινώνει παίχτες μεγαλύτερος, πιο έμπειρους και πιο δυνατούς από αυτόν. Μέσα από τους αγώνες του εντυπώθηκε το πάθος για το παιχνίδι και η δίψα για διάκριση. Να φτάσει σε κορυφές που ουδέποτε πάτησε κανείς, πάντα με όχημα την σκληρή, αδυσώπητη προπόνηση. Σε βαθμό σαδιστικό, με ολόκληρο ξενύχτι ή ξύπνημα από τα άγρια χαράματα. Πραγματικά ελάχιστοι πρέπει να ήταν εκείνοι που προπονούνταν τόσο σκληρά όσο αυτός. Στην ιστορία του αθλητισμού γενικά, όχι απλά του μπάσκετ. Αναρίθμητες οι σχετικές αναφορές από προπονητές, συμπαίκτες και φίλους. Έστω αυτούς τους λίγους που είχε. Η στοχοπροσήλωσή του btw τον καθιστούσε απρόσιτο και στο ξεκίνημα της καριέρας του αλλά και καθ' όλη την διάρκεια της. Σε σημείο που να γίνεται αντιπαθής. Όπως όμως επισημαίνει παλιός συμπαίκτης του, όσοι στοχεύουν ψηλά δεν ασχολούνται με λεπτομέρειες που θα τους κάνουν αρεστούς. Πολλοί έχουν την τάση να μπερδεύουν την αφοσίωση με την αλαζονεία. Δεν ίσχυε, τουλάχιστον όχι όσο πίστευε το ευρύ κοινό. Απλά είχε βάλει ένα στόχο και τον ακολουθούσε απερίσπαστα από την αρχή. Αξίζει όμως να τονιστεί ότι δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα η άκρως ανταγωνιστική του φύση που πολλές φορές τον έκανε να φέρεται βάναυσα στους συμπαίκτες του. 

Δεν θα μπορούσε ασφαλώς να μην γίνει αναφορά στη συνύπαρξη του με τον άσπονδο φίλο του Σακίλ Ο'Νιλ. Για μία τριετία σάρωσαν τα πάντα με την σχέση τους όμως να περνάει από χίλια κύματα. Με αποτέλεσμα την διάλυση της ομάδας. Σχέση αγάπης και μίσους, παράλληλα όμως και αλληλοσεβασμού. Το Λος Άντζελες με τους πειρασμούς του. Πάμπολλοι για ένα νέο που είχε ξαφνικά να διαχειριστεί πακτωλό χρημάτων. Την ρήξη με την οικογένεια του που ήθελε να ορίζει τα πάντα στη ζωή του. Και φυσικά την υπόθεση βιασμού στο Κολοράντο το 2003 που δεν έπαψε ποτέ να τον ταλανίζει. Τέλος, τα σχέδια του για το μέλλον. Με την οικογένεια του και τις επιχειρήσεις του. Δεν μπόρεσε ο δύστυχος όμως να τα πραγματοποιήσει, η μοίρα είχε άλλα σχέδια  

Καλό ήταν, ωραίο. Όχι η σούπερ ουάου δουλειά που ενδεχομένως θα περιμένει κανείς, αλλά καλό. Παρέχει άγνωστες λεπτομέρειες, είναι καλογραμμένο και φεύγει γρήγορα. 

 

Edited April 21, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Κερτ Βόνεγκατ -  Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα (A Man Without a Country, 2005)

Έκτο βιβλίο του Κερτ Βόνεγκατ που διαβάζω, αλλά το πρώτο που δεν είναι μυθιστόρημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή δοκιμίων και κειμένων του συγγραφέα, γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, την ιστορία και την πολιτική, την τεχνολογία και την πρόοδο. Με τον δικό του, χιουμοριστικό και ενίοτε κυνικό τρόπο, με μια κάποια τρυφερότητα αλλά και με ίχνη απελπισίας, θίγει τα κακώς κείμενα της αμερικάνικης κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο Κερτ Βόνεγκατ ήταν ένας ευφυής άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες, αλλά και ιδιαίτερα προβληματισμένος σχετικά με την πορεία της ανθρωπότητας. Σίγουρα το χιούμορ του και η θετική στάση του απέναντι στη ζωή, εμπόδισαν μια πιθανή πορεία προς την τρέλα και τη μιζέρια. Άλλωστε, ήταν παρών στον απάνθρωπο βομβαρδισμό της Δρέσδης -όντας αιχμάλωτος πολέμου-, ένα τραγικό γεγονός που μπορεί να στιγματίσει με τον χειρότερο τρόπο τον οποιονδήποτε. Όπως και να΄χει, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς για το χιούμορ και τη σοφία που χαρακτήριζαν τον Κερτ Βόνεγκατ.

8/10

[BladeRunner]

Ρόναλντ Τζ. Γκλάσερ - 365 ημέρες (365 Days, 1971)

Ήθελα να διαβάσω κάτι σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ, και κατά προτίμηση κάτι σε non-fiction, οπότε έπιασα τούτο το βιβλίο στα χέρια μου, που γράφτηκε πολύ πριν την επίσημη λήξη του πολέμου, από έναν πρώην ταγματάρχη του Υγειονομικού Σώματος του Αμερικάνικου Στρατού. Τον Αύγουστο του 2016 διάβασα το εξαιρετικό "Κουρέλια" του Μάικλ Χερ, και μπορώ να πω ότι το "365 ημέρες" μου φάνηκε το ίδιο δυνατό και συγκλονιστικό, έστω και αν από άποψη γραφής και στιλ τα δυο αυτά βιβλία διαφέρουν πάρα, μα πάρα πολύ.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιες ιστορίες που αφηγείται ο Ρόναλντ Τζ. Γκλάσερ, τις οποίες είτε άκουσε από άλλους αξιωματικούς και απλούς φαντάρους, είτε τις έζησε ο ίδιος. Μέσω των ιστοριών αυτών γινόμαστε μάρτυρες του τρομακτικού και αιματηρού πολέμου του Βιετνάμ, παρακολουθούμε διάφορους νέους στρατιώτες και αξιωματικούς σε διαφορετικά τμήματα και σώματα του στρατού, παίρνουμε μια ιδέα από όλα αυτά που αντιμετώπισαν στις φοβερές ζούγκλες του Βιετνάμ. Οδηγοί σε τεθωρακισμένα, πιλότοι σε ελικόπτερα, ακροβολιστές, νοσοκομειακοί, γιατροί, απλοί πεζικάριοι, όλοι εμφανίζονται σε τούτο το χρονικό βίας και αίματος. Η γραφή του Γκλάσερ είναι γλαφυρή και ολοζώντανη, καταφέρνει να αρπάξει τον αναγνώστη από τον σβέρκο και να τον σύρει μέσα στις λάσπες του Βιετνάμ, στα αιματοβαμμένα πεδία μάχης και στα νοσοκομεία που κατακλύζονται από τραυματίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα πρέπει να ζήσουν με ένα κάρο κουσούρια για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Δεν είναι ένα βιβλίο που υποστηρίζει ή κατακρίνει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά ένα βιβλίο που αναδεικνύει το χάος του πολέμου, καθώς επίσης τον πόνο που προξένησε σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αναμφισβήτητα, είναι ένα από τα πιο γλαφυρά και δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει σχετικά με τον πόλεμο, και μπορώ να πω ότι πραγματικά το απόλαυσα, αν και με βάση τη θεματολογία του μάλλον δεν θα έπρεπε.

Υ.Γ. Η μετάφραση μου φάνηκε πολύ καλή και γλαφυρή για τα χρόνια της, αλλά θα προτιμούσα αντί για "απαυτωμένος", "αποτετειωμένος, "αποτέτοιο" κλπ, να ήταν οι κανονικές βρισιές, με τις περισσότερες πιθανότατα να ξεκινάνε από το γράμμα "Γάμα". Βέβαια, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1973, οπότε θα έλεγα ότι υπάρχει μια δικαιολογία.

9/10

Edited May 19, 2020 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Marilyn Yalom, "Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού"

Μ' αρέσει να διαβάζω τέτοια βιβλία, αν και γίνονται πολύ λεπτομερή, με τον κίνδυνο να γίνουν και βαρετά σε κάποια φάση, στον μη έχοντα την ίδια αγάπη για το αντικείμενο της μελέτης.
Το συγκεκριμένο δεν είναι μόνο ένα βιβλίο για το σκάκι, αλλά ένα βιβλίο για τις βασίλισσες του Μεσαίωνα και, κατ' επέκταση, για τη βασίλισσα του σκακιού. Και το ανάποδο.

Το χάρηκα, το βαρέθηκα, το χάρηκα ξανά, έκανα δυο χρόνια να το τελειώσω, πέθανε κι η Μαίριλυν Γιάλομ, πέθανε κι η Σέρσεϊ, κι έχω ένα μάτσο σελίδες με υπογραμμίσεις που δεν θα μου χρειαστούν ποτέ, πουθενά, και τελικά το σκάκι μ' ενδιαφέρει τώρα όσο και πριν: σχεδόν καθόλου.  

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Οι Αστέρες του Εγκληματικού Πανθέου'' του Πάνου Σόμπολου. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ξέρουν αυτό το όνομα. Από δελτία ειδήσεων. Από διακοπές κανονικής ροής του προγράμματος που παρακολουθούσαμε για έκτακτη σύνδεση, ή τυχαία σε ζάπινγκ. Δεν γίνεται και διαφορετικά, όντας βετεράνος του αστυνομικού ρεπορτάζ με πολλές δεκαετίες στο κουρμπέτι. Πραγματικά ο ορισμός της λέξης. Ύστερα από χρόνια συναναστροφή και συνεντεύξεις με κάθε καρυδιάς καρύδι, κατέγραψε τις εμπειρίες του. 

Νίκος Κοεμτζής. Έσφαξε ανθρώπους σε νυχτερινό κέντρο όπου επρόκειτο να χορέψει παραγγελιά ο μικρότερος του αδελφός. Όπου παραγγελιά, τραγούδι αφιερωμένο στο οποίο χορεύει μόνος ένας. Όταν συνδαιτυμόνες αρνήθηκαν να κατέβουν από την πίστα, θόλωσε. Άρπαξε μαχαίρι και όποιον πάρει ο χάρος. Ο ίδιος ισχυρίστηκε μετά την σύλληψη του ότι είχε σταμπαριστεί από την αστυνομία επειδή αρνήθηκε να γίνει χαφιές της. Έχει γίνει αυτοβιογραφικό βιβλίο και ταινία με τους Αντώνη Αντωνίου, Αντώνη Καφετζόπουλο και Κατερίνα Γώγου. Κώστας Πάσσαρης, ο πλέον γνωστός. Αδίστακτος, εκμεταλλεύτηκε τραγικά λάθη των αστυνομικών (χειροπέδες από μπροστά, αν είναι δυνατόν!) που τον συνόδευαν στο νοσοκομείο για δήθεν αδιαθεσία του. Με όπλο που του παρείχε συνεργός, έσπειρε τον όλεθρο. Στις Ρουμανικές φυλακές όπου κρατείται ισχυρίζεται ότι μετάνιωσε και έχει πάρει τον δρόμο του Θεού. Θέλει μάλιστα μετά την αποφυλάκιση του να μονάσει. Ναι, καλά. Και εγώ είμαι η μητέρα Τερέζα. Χιλιοπαιγμένη, κουραστική κασέτα ψυχρών, αμετανόητων φονιάδων. Που την χρησιμοποιούν για να βγουν νωρίτερα από την φυλακή. Λες και όσα έκαναν, οι οικογένειες που κατέστρεψαν και τα σπίτια που έκλεισαν, διαγράφονται μονοκονδυλιά. Υποκριτής, αρέσκεται να παίζει με τις λέξεις και τους ανθρώπους. Βαγγέλης Ρωχάμης, ο μετρ των αποδράσεων από την Εύβοια. Εξέθεσε πολλάκις με τις αποδράσεις του την Ελληνική αστυνομία έχοντας παράλληλα παραβιάσει κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή του Ποινικού Κώδικα. Εκτός από φόνο. Ήταν κάτι το οποίο είχε να υπερηφανεύεται, ότι ουδέποτε αφαίρεσε ανθρώπινη ζωή. Σημαντικό, χωρίς φυσικά να του προσδίδει ελαφρυντικά για τα υπόλοιπα του επιτεύγματα. Θεόδωρος Βενάρδος, ο ληστής με τις γλαδιόλες. Χαρακτηρισμός που έγκειται σε πατέντα που εισήγαγε σε ληστεία τράπεζας, έχοντας κρύψει την κοντόκαννη καραμπίνα του στο μπουκέτο. Πρωτότυπο αν μη τι άλλο, βρήκε μιμητές. Σορίν Ματέι, αυτό που με άγγιξε περισσότερο απ' όλα όντας έχοντας δει live μέρος της τραγωδίας. Τόπος τέλεσης όχι αεροδρόμιο, εμπορικό κέντρο, σιδηροδρομικός σταθμός ή όποιο άλλο πολυσύχναστο σημείο ενδείκνυται για τέτοια χτυπήματα. Αλλά το σπίτι μας, το υποτίθεται ασφαλέστερο μέρος του κόσμου. Έδειξε την διάθεση να πάρει ομήρους και αφήνοντας τους μετέπειτα ελεύθερους, να εξαφανιστεί. Το αν όντως θα το έκανε είναι άλλη ιστορία, ο καραγκιόζης όμως αρχηγός της αστυνομίας είχε διαφορετική άποψη. Πραγματικά επίτηδες να τα έκαναν, δεν θα τα είχαν γ.....ει την μάνα τόσο πολύ. Έπαιξαν οι γελοίοι, οι άχρηστοι, με την ζωή της κοπέλας. Αδιανόητο, έγινε και ντοκιμαντέρ από το BBC. ''Αυτιάς'' Γεράσιμος Περδικάρης. Κέρδισε το προσωνύμιο του από την συνήθεια του να αφουγκράζεται στις πόρτες των διαμερισμάτων αν είναι κανείς μέσα. Αντισυμβατικός, μπούκαρε μόνο όταν βεβαιωνόταν ότι ήταν άδεια. Και την έκανε μελιστάλαχτα όποτε έβρισκε ένοικο. Κυριάκος Παπαχρόνης, ο δράκος της Δράμας. Βιαστής, ερεθιζόταν από τον ήχο των τακουνιών. Αλίμονο σε όποια δύσμοιρη βρισκόταν στο διάβα του. Λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης λάμβανε έγκλειστος πολλά γράμματα από θαυμάστριες του. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων...Βασίλης Λυμπέρης. Είναι άσχημο όταν αφαιρούνται ανθρώπινες ζωές. Είναι όμως τραγικό όταν στρέφεται κάποιος ενάντια στην οικογένεια του. Και πιο τραγικό, στα ίδια του τα παιδιά. Με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Κατσούλας- Δημητροκάλης- Μαργέτη. Άλλη μία υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο, εξαιτίας των προεκτάσεων της. Της θυσίας των θυμάτων στον Σατανά. Δεν επεκτείνομαι γιατί είναι πασίγνωστη. Παρά μόνο σε ατάκα που είχε πάρει το μάτι μου διαβάζοντας σχετικά άρθρα. Δικαστή προς την τελευταία: ''Δεσποινίς Μαργέτη, δυστυχώς για εσάς το έργο που πάτε να μου παίξετε το έχω ξαναδεί. Έχετε έναν έξοχο τρόπο να κλαίτε χωρίς δάκρυα''. Επικό, μιλάμε ο τύπος έγραψε   Ντουφτ και Μπάσσενάουερ. Από τους πρώτους χρονολογικά serial killers που έδρασαν στη χώρα μας. Σαδιστές, δεν περιορίζονταν ''απλά'' να σκοτώνουν. Αλλά βασάνιζαν και τα θύματα τους. Όπως εύστοχα ειπώθηκε, πρέπει να υπήρξαν απόγονοι ναζί που υπηρέτησαν σε Άουσβιτς και Νταχάου. Έχουν γίνει και επεισόδιο στη Μηχανή του Χρόνου. Πίτερ Σέντομ, δολοφόνος και έμπορος ναρκωτικών. Έχοντας πάρε- δώσε με νονούς της νύχτας, κατέληξε αναμενόμενα σε Κορυδαλλό. Όπου και απέδρασε με στυλ με την βοήθεια της ψυχιάτρου της φυλακής που τον είχε ερωτευτεί. Η άβυσσος που λέγαμε πιο πάνω...Παύλος Κερεμίδης, πρωτοστάτησε σε εξέγερση κρατουμένων σκοτώνοντας αστυνομικούς. Για να σκοτωθεί αργότερα από αυτούς ύστερα από συμπλοκή έξω από νοσοκομείο. Αφοί Παλαιοκωσταίοι. Ποιοι άραγε δεν έχουν ακουστά για τους Ρομπέν των φτωχών; Λέγεται ότι λαμβάνοντας βοήθεια από ντόπιους στις εκάστοτε περιοχές που κρύβονται, την ανταποδίδουν με το αζημίωτο. Διαβόητοι για την απαγωγή των βιομηχάνων Γιώργου Μυλωνά, Αλέξανδρου Χαίτογλου. Κυρίως όμως για τις κινηματογραφικές τους αποδράσεις με ελικόπτερο από τις φυλακές, έγιναν αιτία να πέσουν κεφάλια σε υψηλές θέσεις. Δικαίως θα έλεγα. Γιατί μία άντε, πάει και έρχεται. Δύο όμως όχι, καταντάει σουρεαλιστικό. Κυκλοφορεί και βιβλίο με τον πιασάρικο τίτλο ''Μία φυσιολογική ζωή'', θα το διαβάσω κάποια στιγμή. Κώστας Σαμαράς- Ζαρανίκας, φέρει και αυτός την ιδιαιτερότητα ότι δεν έχει σκοτώσει άνθρωπο. Πρωτοστατώντας παράλληλα σε αρκετά ρεζιλέματα κλειδώνοντας αστυνομικούς σε τμήματα για να μην τον καταδιώξουν. Φέροντας ως παράσημο την απόδραση από εν κινήσει κλούβα ανοίγοντας με αιχμηρό αντικείμενο τρύπα στο πάτωμα  Φαντομάς πραγματικός! Κώστας και Παναγιώτης Βλαστός. Γνωστοί και μη εξαιρετέοι, τράβηξαν πρώτο λαχνό με την απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου. Τα κιβώτια με τα 30.000.000 ευρώ που πήραν ως λύτρα ζύγιζαν 420 κιλά! Νέο δίδυμο, ο Χοντρός και ο Λιγ... εε ο Κοντός και ο Ψηλός. Ξεκίνησαν να κλέβουν από ανάγκη όπως ισχυρίστηκαν, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Για να γλυκαθούν και να σταδιοδρομήσουν. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που παραδέχθηκαν τα λάθη τους και δεν έψαξαν για δικαιολογίες. Παύλος Μπάτσιος, ευγενικός και φιλοσοφημένος, ευχαριστούσε τους υπαλλήλους των τραπεζών που χτυπούσε. Ενώ παράλληλα τον διακατείχε και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Στέφαν Γκέρικε, ο εθνικός αρχαιοκάπηλος της Γερμανίας. Έδρασε κυρίως στη χώρα μας, καταφέρνοντας να αρπάξει και να διοχετεύσει αρκετούς εθνικούς θησαυρούς στο εξωτερικό. Τέλος, γίνεται αναφορά και στον αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Ραπτόπουλο που έχει αναπτύξει φιλανθρωπικό έργο σε φυλακές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Φτάνοντας μέχρι Νέα Ζηλανδία και τα νησιά Φίτζι. 

Αντικειμενικός, όταν κάποιος κατηγορούταν για 59 ληστείες, έκανε λόγο στο ρεπορτάζ του για 59. Όχι για 60. Ανέφερε δε πολλάκις και ορθά ότι όση μετάνοια και να υπάρξει, όταν υπάρχει φόνος στη μέση είναι κούφια λόγια. Ναι, γιατί τα θύματα δεν γυρίζουν πίσω. Όπως επίσης ότι πάντα όλοι πιάνονται. Με αυτό θα διαφωνήσω αλλά ok, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει. Εξεπλάγησα όταν το είδα στα ράφια. Δεν ήξερα ότι γράφει, τυχαία το πρόσεξα. Υπάρχουν και άλλα τρία- τέσσερα παρεμφερή.

Edited June 16, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Μ. Μπονάσο, Ρ. Μπαρντίνι & Λ. Ρεστρέπο - Επιχείρηση Πρίγκιπας (Operación Príncipe, 1988)

Οφείλω να παραδεχτώ ότι τούτο το βιβλίο το πήρα σχεδόν αποκλειστικά λόγω του εξωφύλλου, μιας και όταν το έψαξα στο Goodreads δεν βρήκα παρά μονάχα τέσσερις αξιολογήσεις χωρίς σχόλια, οπότε ουσιαστικά δεν ήξερα τι να περιμένω από άποψη γραφής και περιεχομένου. Μου φάνηκε και ενδιαφέρουσα η θεματολογία και σχετικά χαμηλή η τιμή, δεν το σκέφτηκα παραπάνω. Ε, συνήθως κάπως έτσι ανακαλύπτει κανείς τα διαμαντάκια. Το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Πρόκειται για μια αληθινή, αληθινότατη ιστορία, αυτή της απαγωγής του γενικού διευθυντή του Εργοστασίου Όπλων του Στρατού της Χιλής (FAMAE), αντισυνταγματάρχη Κάρλος Καρένιο, από μάχιμες μονάδες του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR), την 1η Σεπτέμβρη του 1987, σαν ένα ΟΧΙ απέναντι στη διαιώνιση του τυράννου, Αουγούστο Πινοσέτ. Δόξα να έχει ο Κύριος, το βιβλίο δεν είναι γραμμένο σε ξύλινη γλώσσα, δεν μπουχτίζει τον αναγνώστη με πολιτική και κάθε είδους τσιτάτα, δεν τον χειραγωγεί, απλά, με ζωντανό και γλαφυρό τρόπο παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα και συναρπαστική ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Οπωσδήποτε το βιβλίο ανήκει σ'αυτή τη μικρή κατηγορία μη μυθοπλαστικών έργων που είναι γραμμένα με μυθιστορηματικό τρόπο, με κάποιες ελευθερίες εκ μέρους των συγγραφέων, ώστε να δώσουν στα αληθινά περιστατικά περισσότερο χρώμα, χωρίς όμως να αλλάζουν την πραγματικότητα. Και, φυσικά, δεν λείπουν οι αναφορές στη γενικότερη πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Χιλής της δεκαετίας του '80, που είναι ικανές να οδηγήσουν μεγάλο μέρος των αναγνωστών σε περαιτέρω έρευνες και αναγνώσεις. Όπως είπα, η γραφή είναι πολύ καλή και ζωντανή, όπως σε κάποια κατασκοπευτική ή αστυνομική περιπέτεια της προκοπής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απόλαυσα το βιβλίο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Γι'αυτό και θα βάλω πέντε αστεράκια στο βιβλίο (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), έστω και αν έτσι ίσως αδικώ καλύτερα και πιο σύνθετα βιβλία. 

9/10

Edited July 7, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Χριστόφορος Κάσδαγλης - Απολύομαι και τρελαίνομαι

Ήθελα να διαβάσω κάτι ευχάριστο και αμιγώς ελληνικό και αποφάσισα να διαβάσω τούτο το βιβλίο, που περιλαμβάνει κείμενα από τις εμπειρίες του συγγραφέα στον στρατό, τα οποία δημοσιεύτηκαν αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό Παρά Πέντε, από τον Ιούνιο του 1986 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1987. Εντάξει, μιλάμε για ένα κλασικό στο είδος του βιβλίο, για ένα ημερολόγιο θητείας που περιγράφει με γλαφυρότητα και κυνικό/ειρωνικό χιούμορ καταστάσεις και ιστορίες από τον στρατό, που σίγουρα είναι κοινές ή παρόμοιες με αυτές που έχουν ζήσει όσοι έκαναν το φανταριλίκι τους. Προφανώς και έχουν αλλάξει κάποια πράγματα από τη δεκαετία του '80, αλλά το βασικότερο που είναι η νοοτροπία, μάλλον όχι. Και, εδώ που τα λέμε, πολλές εγκαταστάσεις παραμένουν ίδιες από τότε, σίγουρα μακριά από τα τεχνολογικά και αρχιτεκτονικά στάνταρ του 21ου αιώνα. Όπως και να'χει, είναι ένα βιβλίο που προσφέρει απλόχερα ιστορίες, ανέκδοτα, εικόνες και χιούμορ, ενώ δεν λείπουν και οι φιλοσοφικές προεκτάσεις, που θα έλεγα ότι είναι αναπόφευκτες σε τέτοιες περιπτώσεις. Είμαι σίγουρος ότι το βιβλίο θα το απολαύσουν περισσότερο όσοι έκαναν τη θητεία τους -ειδικά τις παλαιότερες δεκαετίες-, μιας και σίγουρα θα νιώσουν μια κάποια νοσταλγία με όλα αυτά που περιγράφονται στο βιβλίο. Πάντως πιστεύω θα το απολαύσουν και όσοι δεν έχουν πάει ακόμα (ή δεν σκοπεύουν να πάνε) στρατό, μιας και είναι ένα πολύ καλογραμμένο και ευχάριστο ανάγνωσμα.

8/10

[Βακχος]

Γιώργος Μπαλάνος - Πέρα Από το Αίνιγμα της Πεντέλης

 

Για όσους έχουν ασχοληθεί λίγο με το παραφυσικό, ΑΤΙΑ, μυστικές τεχνολογίες κλπ, ο Μπαλάνος είναι ο δάσκαλος. Ήταν από τους πρώτους (αν όχι ο πρώτος) που ασχολήθηκε σοβαρά με όλα αυτά, και ίσως ο πρώτος που εισήγαγε με την ομάδα του την επιστημονική έρευνα στον χώρο, με καταγραφές, αποδείξεις ή όχι, τεκμήρια κλπ. Θυμάμαι κάποτε αρθρογραφούσε και στο Strange μεταξύ άλλων.

 

Η έρευνά του για την Πεντέλη γενικότερα και την πασίγνωστη σπηλιά του Νταβέλη (να πάτε) είναι αποτέλεσμα χρόνων, βασικά δεν νομίζω κατά την διάρκεια της ζωής του να σταμάτησε να ερευνά την Πεντέλη. Αποκλείεται κάποιος να μην έχει ακούσει κάτι για την περιβόητη Σπηλιά του Νταβέλη, ακόμα και αν δεν ασχολείται καθόλου με το παραφυσικό. Αυτοί οι θρύλοι με ώθησαν και εμένα κάποτε να ανέβω στην Σπηλιά (και από τότε δεκάδες φορές).

Το βιβλίο ουσιαστικά είναι 2 βιβλία, το πρώτο που είχε εκδοθεί παλαιότερα και την συνέχειά του.

Ο Μπαλάνος παραθέτει στοιχεία της έρευνας που έχει εκπονήσει και συμπεράσματα. Καταρρίπτει παράλληλα και τα όσα λέγονται στα πλαίσια των αστικών μύθων για την Σπηλία, όπως επίσης και τα όσα γελοία έχουμε διαβάσει από άλλους "ερευνητές" / συγγραφείς για την Πεντέλη, που στερούνται ντοκουμέντων, και είναι απλά μια αφήγηση και αυθαίρετες υποθέσεις στα πλαίσια της μυθοπλασίας. (μάλιστα, μπορείτε να καταλάβετε εύκολα σε ποιους αναφέρεται ο Μπαλάνος).

 

Δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω μια έρευνα ζωής από τον Μπαλάνο,άλλωστε δεν θα μπορούσα να είμαι αντικειμενικός.

Μιλάω για το κομμάτι της έρευνας πάντα, άσχετο με το αν δέχεται κάποιος αυτά που διαβάζει.

Το συνιστώ, έναντι άλλων παρόμοιων που κυκλοφορούν. Το συνιστώ επίσης και για έναν άλλο λόγο, για να δει κάποιος που αρχίζει να ασχολείται με αυτά τα ζητήματα, πως θα έπρεπε να είναι η έρευνα, και να ξεχωρίζει τα σκουπίδια που έχουν κατακλύσει τον χώρο.

Η μόνη μου ένσταση είναι στο ότι η έκδοση είναι πολύ απλή για το αντίτιμό της.

 

 

Άνευ βαθμολογίας

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Καθήκον της μνήμης'' του Πρίμο Λέβι.

Επιζώντας ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, κατέγραψε τις εμπειρίες του σε αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα και non fiction κείμενα. Δεύτερο του που διαβάζω ύστερα από το συγκλονιστικό και μάλλον πιο γνωστό ''Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος''. Έχει να κάνει με συνέντευξη ή συζήτηση μάλλον με δύο πανεπιστημιακούς καθηγητές του Τορίνο που ήταν η γενέτειρα του. Θέμα -τι άλλο- η θηριωδία του ναζισμού. Θέμα που δυστυχώς κατείχε από πρώτο χέρι όντας έγκλειστος σε αυτά τα κολαστήρια ψυχών. Είχε όμως την τύχη, αν συνάδει δηλαδή η συγκεκριμένη λέξη με την όλη φρικαλέα κατάσταση, να σταλεί σε ''δευτερεύον''. Εργασίας, όχι εξόντωσης. Γεγονός που του έσωσε την ζωή σε συνδυασμό με τις γνώσεις του πάνω στη Χημεία. Γίνεται λόγος για την διαφθορά που υπήρχε στις τάξεις των Ναζί και την διχόνοια μεταξύ των εγκλείστων στη μάχη για την επιβίωση. Ο αγώνας για ψωμί και επαρκή ρουχισμό, όπως και η περιφρόνηση για όποιον δεν μιλούσε τα Γίντις. Δεν τον θεωρούσαν πραγματικό Εβραίο και τον αντιμετώπιζαν απαξιωτικά. Τις επικοινωνιακές δυσκολίες που αντιμετώπισε μη βρίσκοντας κάποιον να μιλάει Ιταλικά και αυτές με τις διαλέξεις στα σχολεία όταν του έθεταν ζόρικες ερωτήσεις. Ενώ θετική εντύπωση μου έκανε το ότι μερικές φορές διαφωνούσε με τους συνομιλητές του. Ήταν κάτι που προσέδωσε ρεαλισμό και αληθοφάνεια. 

Καλό ήταν. Οικονομικό, λέει πολλά για το μικροσκοπικό του μέγεθος. Με υποσημειώσεις και βιογραφικό παράρτημα. 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Περιπλανήσεις, φιλοσοφικοί στοχασμοί'' του Χένρι Ντέιβιντ Θόρω. 

Γνωστός στο ευρύ κοινό από το ''Γουόλντεν ή η ζωή στο δάσος'', χρονικό της εκούσιας απομόνωσης του στα δάση της Μασαχουσέτης. Κάπως έτσι είναι και αυτό. Υπάρχουν διαφορές αλλά φέρει και ομοιότητες. Ως προς την αγάπη του για την φύση και κριτικό μάτι όσο και ευρύ τρόπο σκέψης. Στο να αντλεί ευχαρίστηση από μικρά, απλά καθημερινά πράγματα. Τους λιλιπούτειους κατοίκους του δάσους ή ένα βροχερό απόγευμα. Το καθρέφτισμα του ηλιοβασιλέματος στα νερά μίας λίμνης αλλά και την ίδια. Ένα ρυάκι ή ένα χάνι στη μέση του πουθενά. Καλό ήταν, μου άρεσε. Βοήθησε το έντονο Ινδιάνικο στοιχείο που πάντα θα αποτελεί για μένα έξτρα πλεονέκτημα. Ζώντας στα μέσα του 19ου αιώνα, τους πρόλαβε. Σε ικανοποιητικό βαθμό, πριν συρρικνωθούν για τα καλά. Σε συνδυασμό πάντα με τα απρόσιτα μέρη που τον οδηγούσαν τα βήματα και το ανήσυχο του πνεύμα. 

Διάβασα και το ''Συνοπτική ιστορία του κόσμου'' του Τζέοφρι Μπλενέι (έτσι προφέρεται;). Και γίνεται άραγε να συνοψιστεί κοτζάμ παγκόσμια ιστορία σε μόλις 500 σελίδες; Ναι, γιατί όχι; Αναγκαστικά φυσικά ορισμένες καταστάσεις παραλείπονται. Σταυροφορίες, τρομοκρατία, ψυχρός πόλεμος και άλλα που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Γίνεται όμως λόγος για αρκετά άλλα. Ετερόκλητα, μικρά και μεγάλα, που το καθένα με τον τρόπο του διαμόρφωσε τον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. Η σπουδαιότητα της Μεσογείου ως πολιτισμικό κέντρο και εμπορικό σταυροδρόμι. Η γέννηση του Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Ισλαμισμού. Των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Όπως επίσης και τους ενδεχομένως πιο λαμπρούς αρχαίους πολιτισμούς. Κινέζικος, Ελληνικός και Αιγυπτιακός. Η μιλιταριστική Ρώμη που έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου και οι πολεμοχαρείς Μογγόλοι που ακολούθησαν αντίθετη πορεία. Το σχίσμα της εκκλησίας σε καθολική και ορθόδοξη. Η ανάπτυξη της γεωργίας και η ανακάλυψη της τυπογραφίας. Αναντίρρητα από τα πλέον κομβικά σημεία, με ασύρματο και ατμομηχανές να ακολουθούν από κοντά. Η τιθάσευση των θαλασσών, έστω στο μικρό βαθμό που έχει επιτευχθεί. Η ''σμίκρυνση'' του κόσμου με τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς ταξιδιών και οι ζούγκλες των μεγαλουπόλεων. Το σημείο όμως που μου έκανε περισσότερο κλικ ήταν η γενοκτονία (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) των Αζτέκων από τους κονκισταδόρες. Αρχαϊκό μεγαλείο στη περιγραφή της αυτοκρατορίας τους, μου έχυσε τα μυαλά στο πάτωμα. Και μου εξήρε το ούτως ή άλλως μεγάλο μου ενδιαφέρον. Έχω ένα- δύο σχετικά βιβλία, πρέπει να τα πιάσω κάποια στιγμή. 

Ωραία τα παραδείγματα που χρησιμοποιούσε για να θέσει παρελθοντικές καταστάσεις σε σημερινά πλαίσια προκειμένου να γίνουν κατανοητά. Ο Κολόμβος π.χ. με το κολοσσιαίο του επίτευγμα. Θα προκάλεσε περισσότερο σοκ απ' ότι η προσελήνωση. Ο μαύρος θάνατος που σάρωσε τον 14ο αιώνα, το ατομικό ολοκαύτωμα της εποχής του. Ενώ εύστοχος και ο συλλογισμός ότι πολλές φορές η ιστορία διαμορφώνεται από υπολογισμένες, στοχευμένες κινήσεις. Άλλες πάλι όμως και από καπρίτσια της τύχης. Λίγο μόνο με χάλασε η μη εκτενής αναφορά σε Β' Π.Π. Υποθέτω ότι όμως θα υπάρχει στο ''Συνοπτική ιστορία του 20ου αιώνα'' που επίσης έχει μεταφραστεί. Καλό και αυτό. Ωραίο γράψιμο, σχεδόν εθιστικό θα έλεγα. Ακόμη και στις πτυχές που δεν μ' ενδιέφεραν, δεν ένιωσα στιγμή να βαριέμαι. Προτείνεται για όποιον θέλει να πάρει μία επιφανειακή όσο και ποιοτική γνώση χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε γκουμούτσα. 

Edited September 9, 2020 by Δημήτρης