Τα δάκρυα του δράκοντα

[SymphonyX13]

Όνομα Συγγραφέα:SymphonyX13
Είδος: Sword and sorcery
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:5831
Αυτοτελής;  Ναι
Σχόλια:Χμ, ουκ ολίγα! Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτή είναι η πρώτη ιστορία που γράφω εδω και πολύ καιρό, αφού το "Να ζει κανείς" της πρώτης Συγγραφικής Άσκησης, γράφτηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Πολύ χαρούμενος λοιπόν και μόνο από το ότι έγραψα ξανά. Οι σπόροι αυτής της ιστορίας, είχαν φυτευτεί στον 43ο διαγωνισμό ιστορίας(φάντασυ) με θέμα το φυλαχτό, όταν σκόρπιες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου. Επειδή όμως έχω ένα θέμα, στο να κάνω γρήγορα αυτές τις εικόνες ιστορία, φυσικά δεν πήρα μέρος, αλλά οι εικόνες παρέμειναν στο μυαλό μου και με ενοχλούσαν αρκετά συχνά. Μετά δυστυχώς ήρθε μια πολύ δύσκολη περίοδος με τον θάνατο του πατέρα μου και φυσικά δεν είχα πλέον καμιά διάθεση για συγγραφή, όπως και για οτιδήποτε άλλο άλλωστε.Όταν όμως διάβαζα και σχολίαζα τις ιστορίες του πρόσφατου 44ου  διαγωνισμού επ. φαντ.  η φαγούρα στο να κάνω  ιστορία τις εικόνες που ήταν ακόμα μέσα στο κεφάλι μου, έγινε αφόρητη. Με το τέλος του σχεδόν ξεκίνησα να γράφω, με τους δικούς μου αργούς ρυθμούς την ιστορία που ακολουθεί. Όσοι έχουν τυχόν διαβάσει τον "Κλέφτη και την μάγισσα" του Write-off #81, σίγουρα θα αναγνωρίσουν το πρωταγωνιστικό δίδυμο, δεν θα βρούν όμως ούτε ίχνος από το κάφρικο χιούμορ, που χαρακτήριζε εκείνη την ιστορία. Ευχαριστώ λοιπόν όλους όσους βοήθησαν έμμεσα ή άμεσα να γεννηθεί αυτή η ιστορία, και προκαταβολικά όσους αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους για να την διαβάσουν και ίσως να αφήσουν ένα πολύτιμο όπως πάντα για μένα, σχόλιο.
Αρχείο:Τα δάκρυα του δράκοντα.doc

 

 

 

                                                                          “Τα δάκρυα του δράκοντα”

 

                                                                                                 1.

 

Ο άνεμος παράσερνε με ορμή τις μάζες των συννέφων, που έμοιαζαν με στρατιές φαντασμάτων ενώ πήγαιναν να πολιορκήσουν κάποιο φασματικό κάστρο στα ουράνια. Οι τεράστιοι όγκοι τους κατέληγαν σε μερικά σημεία να έχουν μακριές λωρίδες, λες και ήταν τα λάβαρα που ανέμιζαν ανυπόμονα για την σύγκρουση που θα ακολουθούσε.Το φως του ήλιου έπεφτε με τέτοιο τρόπο πάνω τους, βάφοντας με μια κόκκινη απόχρωση το κάτω μέρος τους. Σου έδινε έτσι την εντύπωση ότι χρωματίζονταν από το αίμα των πολεμιστών που είχαν πέσει στην μάχη που ήδη είχε αρχίσει, και από την φωτιά που έκαιγε τα τείχη του κάστρου. Αίμα και φωτιά, φωτιά και αίμα. Αυτά ακριβώς ήταν τα στοιχεία που κυριαρχούσαν και στο μακελειό που γινόνταν κάτω, στο έδαφος.

 

Ο Ρόθγκαρ τράβηξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τον Τόρμουντ μακριά και προσπάθησε να σβήσει τις φλόγες που τον κατέτρωγαν, ρίχνοντας τους χώμα, αλλά αυτές δεν έλεγαν να σβήσουν, παρά συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο, ξεφλουδίζοντας το δέρμα και λιώνοντας την αρματωσιά του στρατιώτη, κάνοντας την σε σημεία ένα με τις σάρκες του.΄Οταν ο άντρας σταμάτησε να σφαδάζει και το βλέμμα του πάγωσε, ο Ρόθγκαρ γύρισε και κοίταξε την κόλαση που τον περιτριγύριζε. Πτώματα ήταν σπαρμένα παντού, άντρες κοίτονταν τραυματισμένοι, άλλοι συνέχιζαν να πολεμάνε, ενώ πολλοί έτρεχαν έχοντας πετάξει τα όπλα τους, προσπαθώντας να γλιτώσουν. Και ανάμεσα τους, στο κέντρο της σφαγής, δέσποζε ο δράκος που είχαν έρθει να σκοτώσουν, ο Μαύρος Θεριστής. Ξερνούσε φωτιά πάνω σε δυο πολεμιστές που άρχισαν να ουρλιάζουν,και ήταν το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν όπως και πολλοί άλλοι από τους συμπολεμιστές τους.Να πεθάνουν ουρλιάζοντας.

 

Η Λι` Άρα τον είχε προειδοποιήσει: «Μείνε μακριά από τον μάγο!» Πάνω σε αυτόν στηρίζονταν το σχέδιο που είχε σκεφτεί ο Άρντουιλ, ένα σχέδιο που ήταν τόσο σίγουρος ότι θα πετύχει, ένα σχέδιο που τους είχε καταδικάσει όλους. Γι`αυτό είχε κρατήσει απόσταση από τον Ίζουριθ τον μάγο και από την ομάδα κρούσης, που είχε αναλάβει τον ρόλο της κατα μέτωπο επίθεσης. Είχε μείνει μαζί με το πλήθος των μισθοφόρων, που αυτήν την φορά είχαν επιτρέψει να πάρουν μέρος στην εκστρατεία, όταν οι δύο προηγούμενες είχαν καταστραφεί ολοσχερώς και μαζί τους ένα μεγάλο μέρος του βασιλικού στρατού. Και όμως, η αρχή της μάχης τους είχε κάνει να νομίσουν ότι το σχέδιο θα πετύχει, ότι θα κατάφερναν να νικήσουν τον Θεριστή αυτήν την φορά. Δεν μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος.

 

Όταν οι ήχοι από τα βούκινα, τις σάλπιγγες και τα σπαθιά που χτύπαγαν πάνω σε ασπίδες τράβηξαν τον δράκο μέσα από την σπηλιά του και τον έκαναν να εμφανιστεί, μια βροχή από φλεγόμενα βέλη έπεσε πάνω του. Τα περισσότερα έσπασαν σαν ξυλάκια που σπάνε πέφτοντας σε πέτρα και όσα κατάφεραν να καρφωθούν στο σώμα του, έγιναν στάχτη που σκόρπισε στον αέρα. “Ανόητοι” σκέφτηκε ο βάρβαρος, “τι μπορεί να κάνει η φωτιά στην φωτιά;” Οι μισθοφόροι είχαν χωριστεί σε δύο τμήματα, ένα δεξιά και ένα αριστερά της ομάδας του μάγου και έκαναν ταυτόχρονα έφοδο βγάζοντας πολεμικές ιαχές. Όταν έφτασαν σε απόσταση ασφαλείας άρχισαν να εκτοξεύουν ακόντια, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή του δράκου από την ομάδα του μάγου που πλησίαζε. Σιδερόφρακτοι πολεμιστές ηγούνταν κρατώντας ολόσωμες ασπίδες και πίσω τους πολλοί άλλοι κρατούσαν μακριά δόρατα,ποτισμένα με δηλητήριο, έτοιμα να χωθούν σε σάρκα.Βέλη και ακόντια συνέχιζαν να πέφτουν ακατάπαυστα και σε λίγο η ομάδα έφτασε μπροστά από τον δράκο που ορθονώταν μπροστά τους. Άνοιξε τότε το στόμα του και ο Ρόθγκαρ νόμισε ότι είδε την σπίθα που ανάφλεξε τον πύρινο ποταμό που κατευθήνθηκε στην ομάδα. Τότε ο Ίζουριθ, που βρισκόταν στο κέντρο της, σήκωσε το αλαβάστρινο ραβδί του και το χτύπησε με δύναμη στο έδαφος. Ένας διάφανος θόλος εμφανίστηκε σκεπάζοντας τους πολεμιστές και οι γλώσσες φωτιάς που έπεσαν πάνω του, απλώθηκαν στην επιφανειά του χωρίς να καταφέρουν να την διαπεράσουν. Ο δράκος σταμάτησε να φτύνει φωτιά και μετά από λίγες στιγμές έριξε ένα δυνατό, γρήγορο χτύπημα βγάζοντας έναν άγριο βρυχηθμό. Όπως οι φλόγες που δεν είχαν διαπεράσει τον θόλο έτσι και το χτύπημα του Θεριστή αναπήδησε πάνω του χωρίς να καταφέρει τίποτα. Συγχρόνως τρία δόρατα πέρασαν την διάφανη ασπίδα και χτύπησαν τον δράκο. Τα δύο τσάκισαν χωρίς να τον πληγώσουν το τρίτο όμως χώθηκε στο στήθος του, και ο Θεριστής πισωπάτησε ξαφνιασμένος. Από το σημείο όπου βρισκόταν ο Ρόθγκαρ είδε, χωρίς να μπορεί να τους ακούσει, τους πολεμιστές μέσα στον θόλο να κραυγάζουν με όλη τους την δύναμη. Ήταν κραυγές χαράς και αποφασιστικότητας, πίστης ότι θα κατάφερναν να σκοτώσουν τον δράκο. Μετά από λίγο όμως οι κραυγές χαράς θα γινόντουσαν ουρλιαχτά πόνου.

 

Βγάζοντας ένα φρενιασμένο ουρλιαχτό, ο δράκος ξερίζωσε με το στόμα του το δόρυ από το στήθος του λες και έβγαζε μια ενοχλητική ακίδα και απλώνοντας τα μεγάλα του φτερα, και χτυπώντας τα στον αέρα, ανυψώθηκε πάνω από την ομάδα του μάγου. Βροχή από βέλη έπεσε πάνω του, συνεχίζοντας να μην έχει κανένα αποτέλεσμα και τότε ο Θεριστής άρχισε να ξερνά φωτιά πάνω στον θόλο. Ήταν μια συνεχόμενη ροή από φλόγες που είχε εστιάσει σε ένα και μόνο σημείο στην κορυφή του, που μετά από λίγο σταμάτησε να είναι διάφανο και άρχισε να κοκκινίζει σαν πυρακτωμένο ατσάλι. Η ματιά του Ρόθγκαρ έπεσε πάνω στο μάγο και είδε ότι η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το πείσμα και η αποφασιστικότητα έγιναν αμφιβολία, ενώ ο Ίζουριθ έδειχνε να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να κρατήσει άθικτο τον θόλο. Και μετά η αμφιβολία έδωσε την θέση της στον φόβο και στην απόγνωση. Όταν ο βάρβαρος κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί, ίσα που πρόλαβε να ψελίσει, «Άέρθα σώσε τους». Και τότε ο θόλος τρύπησε. Μια θάλασσα φωτιάς πλυμμήρισε το εσωτερικό του, αφού η μαγεία που την εμπόδιζε να εισχωρήσει μέσα, την εμπόδιζε επίσης και να βγει έξω. Η φωτιά του δράκου επηρέασε το ξόρκι και για λίγο ο θόλος σφραγίστηκε, αφού τίποτα δεν μπορούσε να τον διαπεράσει και από τις δύο πλευρές. Για μερικά εφιαλτικά δευτερόλεπτα οι πολεμιστές ήταν παγιδευμένοι σε μια πύρινη κόλαση, μην μπορώντας να κάνουν απολύτως τίποτα για να γλυτώσουν. Άντρες έπεφταν φλεγόμενοι στα τοιχώματα του θόλου χτυπώντας τα, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από αυτήν την παγίδα θανάτου που οι ίδιοι είχαν στήσει και είχαν πέσει μέσα της. Λες και ο χρόνος είχε επιβρανθυθεί, ο Ρόθγκαρ μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα είδε με κάθε λεπτομέρεια άντρες να ουρλιάζουν εκφράζοντας αφόρητο πόνο, πόνο που δεν έπρεπε να υπάρχει, και κάποιους να ανοιγοκλείνουν τα στοματά τους μιλώντας. Φώναζαν τις μητέρες τους να τους βοηθήσουν; Παρακαλούσαν θεούς να τους σώσουν; Δεν μπορούσε να καταλάβει, αφού κανένας ήχος δεν ξέφευγε από τον θόλο. Μετά όμως αυτός διαλύθηκε με έναν εκκωφαντικό θόρυβο και ήχοι γέμισαν την ατμόσφαιρα, μαζί με την τσίκνα της καμμένης σάρκας.Τα ουρλιαχτά αυτών που καιγόντουσαν ζωντανοί, το βουητό της φωτιάς ενώ έτρεχαν πανικόβλητοι ή κυλιόντουσαν κάτω, προσπαθώντας να σβήσουν τις φλόγες, το τριζοβόλισμα και το τσιτσίρισμα της σάρκας που ξεφλούδιζε και έσκαγε. Όλα έφτασαν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια στα αυτιά του Ρόθγκαρ, και αμέσως μετά καλύφθηκαν από τον βρυχηθμό του Θεριστή.

 

Στεκόταν μετέωρος στον αέρα, σαν μαύρος δαίμονας θανάτου παρατηρώντας τους πολεμιστές που πέθαιναν φλεγόμενοι και μετά από λίγο, κάνοντας μια απότομη, γρήγορη βουτιά, προσγειώθηκε κάνοντας την γη να ταρακουνηθεί. Άρχισε να κινείται αναμεσά τους αγνοώντας τους σαν να έψαχνε κάτι και ύστερα από λίγο σταμάτησε λες και το βρήκε. Ο Ρόθγκαρ τον ακολούθησε με το βλέμμα του και είδε τον μάγο. Ο Ίζουριθ ήταν τελείως ανέγγιχτος από την φωτιά που κατέτρωγε τους συντρόφους του, αφού είχε καταφέρει να προφυλαχθεί την τελευταία στιγμή ψελίζοντας ένα ξόρκι. Ήταν πεσμένος στο χώμα και σερνόταν προς τα πίσω, ενώ έβλεπε τον δράκο που υψωνόταν από πάνω του. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά και άρχισε να φωνάζει. Να ζητούσε έλεος; Να προσπαθούσε να σωθεί με κάποιο ξόρκι; Να ούρλιαζε ασυνάρτητα έχοντας χάσει τα λογικά του βλέποντας τον θάνατο που τον περιτριγύριζε και ερχόταν τώρα για αυτόν; Ότι και να έκανε δεν το ολοκλήρωσε ποτέ, αφού με μια γρήγορη κίνηση ο δράκος τον άρπαξε με τα δόντια του και τον σήκωσε ψήλα.Τα σαγόνια ανοιγόκλεισαν απανωτά, μια,δυο, τρεις φορές, σπάζοντας τα κόκκαλα και ξεσκίζοντας τις σάρκες του μάγου που άνοιξε πάλι το στόμα του, αλλά κανένας ήχος δεν βγήκε, παρά μόνος ένας πίδακας αίματος που πετάχτηκε στον αέρα. Μερικές σταγόνες που έπεσαν στο χώμα και το δεξί χέρι από τον αγκώνα και κάτω, που τις ακολούθησε λίγο μετά, ήταν ότι απέμεινε από τον Ίζουριθ.

 

Την στιγμή που το χέρι του μάγου έπεσε στο έδαφος, η παράλυση που είχε κυριεύσει όλους όσους παρακολουθούσαν την μοίρα της ομάδας που είχε αναλάβει το κυριότερο μέρος του σχεδίου, έσπασε. Οι μισθοφόροι ήταν οι πρώτοι που διέλυσαν τις γραμμές τους και άρχισαν να τρέχουν, έχοντας αποφασίσει στιγμιαία ότι καμιά αμοιβή δεν άξιζε, για να διακινδυνέψουν να έχουν την ίδια τύχη με τους στρατιώτες που γινόντουσαν στάχτη μπροστά στα μάτια τους. Πολλοί λίγοι έμειναν στις θέσεις τους και προσπάθησαν να ενωθούν με το κύριο μέρος του στρατού που ακολουθούσε την ομάδα του Ίζουριθ και είχε ξεκινήσει μια ηρωική αλλά απέλπιδη έφοδο με τα λάβαρα να ανεμίζουν, τα δόρατα προτεταμένα και τους πολεμιστές να εφορμούν ουρλιάζοντας, ελπίζοντας σε τι; Σε εκδίκηση; Σε δόξα; Στο να καταφέρουν να γλυτώσουν με οποιοδήποτε τρόπο την ζωή τους, που έχασαν όσοι δείλιασαν και πήγαν να το σκάσουν, για να σφαχτούν αμέσως από τους λοχαγούς μπροστά στους συμπολεμιστές τους; Όταν όμως όσοι πήγαιναν μπροστά τυλίχτηκαν στις φλόγες του Θεριστή και αυτοί που ακολουθούσαν τους είδαν να ουρλιάζουν ενώ έβραζαν μέσα στις πανοπλίες τους, το ηθικό τους διαλύθηκε. Οι περισσότεροι πέταξαν τα όπλα τους και τράπηκαν σε μια άτακτη υποχώρηση.

 

Ο Άρντουιλ που παρακολουθούσε την μάχη από την απόσταση ασφαλείας μαζί με τους επιτελείς του, φόρεσε την περικεφαλαία του, ξεθηκάρωσε το σπαθί του και χτυπώντας τα πλευρά του αλόγου του, όρμησε μπροστά. Προσπαθούσε να αναπτερώσει το διαλυμένο ηθικό των στρατιωτών του ή είχε αποφασίσει ότι ένας ένδοξος θάνατος είναι προτιμότερος; “Δεν υπάρχει καμιά δόξα σε αυτό, γύρνα πίσω τρελέ.” σκέφτηκε ο Ρόθγκαρ, ενώ άφηνε πίσω του το πτώμα του Τόρμουντ και άρχισε να κατευθύνεται τρέχοντας σε αυτό το μικρό μέρος της κόλασης, που είχε εμφανιστεί ξαφνικά πάνω στην γη.Το άλογο του Άρντουιλ, ένα περήφανο, κάτασπρο, Κορθιανό πολεμικό άτι, συνέχιζε να καλπάζει, παρόλο που όλες οι αισθήσεις του, εκτός από της εμποδισμένης από τις παρωπίδες όρασης, του έλεγαν να γυρίσει πίσω. Οι φωνές αυτών που πέθαιναν, οι οσμές του αίματος και της καμμένης σάρκας του έλεγαν “πίσω!”, οι κεντιές στα πλευρά του, του έλεγαν “μπροστά!” Περνούσε ανάμεσα από άντρες που υποχωρούσαν πανικόβλητοι, από άντρες τραυματισμένους που ζητούσαν βοήθεια, ετοιμοθάνατους ή ήδη νεκρούς, ενώ ό αέρας ζεμάταγε από την φωτιά που είχε πυρώσει την ατμόσφαιρα. Όταν ο δράκος πρόσεξε τον καβαλάρη που κατευθυνόταν προς το μέρος του, άνοιξε το στόμα του λες και έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και μια στροβιλιζόμενη πύρινη σφαίρα σχηματίστηκε μέσα του. Έφερε το κεφάλι του προς τα πίσω, μετά το τίναξε απότομα μπροστά και η σφαίρα εκτοξεύτηκε σχίζοντας τον αέρα και χτύπησε το έδαφος ακριβώς μπροστά από το άλογο που κάλπαζε. Η έκρηξη σχημάτισε ένα μικρό κρατήρα σκορπώντας πέτρες και σπίθες, ενώ το άλογο και ο αναβάτης του πετάχτηκαν στον αέρα για να πέσουν βαριά στο χώμα. Το άλογο κειτόταν στο πλάι, με το άσπρο του χρώμα να είναι τώρα αλλού κόκκινο από το αίμα και αλλού κατάμαυρο από τις φλόγες που είχαν καψαλίσει το δέρμα του.Ψυχοραγούσε χλιμιντρίζοντας πονεμένα και ενώ τα μπροστινά του πόδια έλειπαν, τα πίσω συνέχιζαν να κινούνται σπασμωδικά. Ο Άρντουιλ σερνόταν προσπαθώντας να φτάσει το σπαθί του που είχε πέσει λίγο πιο μακριά από αυτόν, όταν το πόδι του δράκου τον πάτησε από την μέση και κάτω συντρίβοντας την σπονδυλική στήλη και λιώνοντας τα πόδια του. Οι πονεμένες κραυγές του δεν διήρκεσαν για πολύ, αφού ο δράκος τον έκλεισε στα δόντια του και με ένα γρήγορο τίναγμα του κεφαλιού του, τον έκοψε στην μέση, σκορπώντας αίμα και εντόσθια στον αέρα. Ο Ρόθγκαρ βλέποντας τον θάνατο του Άρντουιλ, τράβηξε το σπαθί του με το ένα χέρι, έπιασε με το άλλο το φυλαχτό που του είχε δώσει η Λι`Άρα και κρεμόταν από τον λαιμό του, μουρμούρισε «Ανάθεμα σε μάγισσα!» μέσα από τα δόντια του και άρχισε να τρέχει προς το μέρος του Θεριστή.

 

 

                                                                                                  2.

 

Λίγες μέρες πριν...

 

Η πόρτα του δωματίου που του είχε υποδείξει ο πανδοχέας άνοιξε τρίζοντας ελαφρά και ο Ρόθγκαρ πέρασε μέσα. Το δωμάτιο ήταν μικρό αλλά καθαρό και περιποιημένο και η ματιά του βάρβαρου, έπεσε αμέσως πάνω στην μάγισσα. Στεκόταν μπροστά από ένα χαμηλό τραπέζι και ήταν τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που έκανε, που κατάλαβε την παρουσία του, μόνο όταν αυτός την μίλησε χαμηλόφωνα.

 

«Λι` Άρα.»

 

Γύρισε ξαφνιασμένη,τα καταπράσινα μάτια της ορθάνοιχτα από την έκπληξη που δεν κράτησε για πολύ, αφού ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.Έτρεξε στον Ρόθγκαρ, πέφτοντας στην αγκαλιά του, του έδωσε ένα γρήγορο αλλά παθιασμένο φιλί και πριν αυτός προλάβει να αντιδράσει ή να πει οτιδήποτε, ένας χείμαρρος λέξεων, η κάθε μια πυρακτωμένη από τον ενθουσιασμό, ξεχύθηκε από το στόμα της.

 

«Το βρήκα Ρόθγκαρ, το βρήκα! Ποιος θα το πίστευε; Τόσο καιρό ήταν εκεί! Πολύ παλιό, σχεδόν αρχαίο, σίγουρα από την Πρώτη Εποχή! Εβδομάδες είχα χωθεί στην Βιβλιοθήκη του Μεγάλου Κύκλου και έψαχνα. Ξεχασμένους τόμους, πανάρχαια βιβλία και σκωροφαγωμένους παπύρους! Δεν φαντάζεσαι τι μπορείς να βρεις εκεί! Γνώση που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, γνώση απόκρυφη, απαγορευμένη ίσως, και είναι εκεί! Μπροστά στα μάτια σου, αρκεί να την αναζητήσεις και να ξέρεις να την αναγνωρίσεις! Δεν είναι το πρωτότυπο σίγουρα, αυτό είναι χαμένο στον χρόνο, αλλά...»

 

«...Λι`Άρα...»

 

«...κάποιο μεταγενέστερο αντίγραφο των Χειρογράφων του Γκόρντουρ, του πιο δυνατού μύστη, σχεδόν θεό τον έλεγαν κάποιοι! Τα πράγματα που ήξερε! Δεν υπήρχαν όρια στις δυνάμεις του! Μπορούσε να κάνει τα πάντα!Καλούσε δαίμονες να τον υπηρετήσουν! Μπορούσε να αναστήσει και τους νεκρούς ακόμα Ρόθγκαρ! Και βρήκα το ξόρκι που χρησιμοποιούσε! Το βρήκα και...»

 

«...ΛΙ ΑΡΑ!»

 

Την έπιασε από τους ώμους ταρακουνώντας την ελαφρά για να την αναγκάσει να σταματήσει και την κοίταξε βαθιά στα μάτια, ξέροντας ότι όσα θα της έλεγε δεν θα είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, όπως και όλες τις προηγούμενες φορές.

 

«Πότε θα σταματήσεις να βασανίζεσαι Λι`Άρα; Πότε θα παραδεχτείς ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις; Σταμάτα το επιτέλους! Δεν βλέπεις ότι σε σκοτώνει σιγά-σιγά; Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν έφταιγες εσύ, δεν μπορούσες να το αποτρέψεις, κανένας δεν μπορούσε.Στάσου στα πόδια σου επιτέλους και σταμάτα να κυνηγάς φαντάσματα. Δεν πρέπει...»

 

Τραβήχτηκε απότομα, ξεφεύγωντας από το άγγιγμα του και όταν μίλησε, δεν ήταν ο ενθουσιασμός που πυράκτωνε τις λέξεις της, αλλά η οργή.

 

«Δεν,δεν,δεν! Βαρέθηκα να ακούω όλα αυτά τα “δεν” που βγαίνουν από το στόμα σου Ρόθγκαρ. Τα σιχάθηκα! Σιχάθηκα όλες σου τις προσπάθειες να με εμποδίσεις, να με λογικέψεις. Αυτό και αν είναι αστείο. Εσύ, ένας άξεστος κλέφτης, να λογικέψεις μια μάγισσα. Άκου τώρα μερικά δικά μου “δεν.” Δεν θέλω την γνώμη σου, δεν νοιάζομαι αν όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι μιας σκληρής, άκαρδης μοίρας. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν το θέλημα των θεών να συμβεί, δεν θέλω... δεν θέλω να.. δεν...»

 

Η φωνή της μάγισσας έσπασε, τα μάτια της βούρκωσαν και έπεσε στα γόνατα, ενώ δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μαγουλά της.

 

«...δεν θέλω να δικαιολογήσεις τις πράξεις μου Ρόθγκαρ...δεν θέλω να τις επιτρέψεις...θέλω μόνο να με βοηθήσεις. Βοήθησε με Ρόθγκαρ...βοήθησε μας.»

 

Γονάτισε μπροστά της και κράτησε τα χέρια της στα δικά του. Μπορούσε να αισθανθεί τις ανεπαίσθητες ουλές που διέτρεχαν τις παλάμες της και του θύμιζαν το τίμημα σε αίμα που πλήρωνε η Λι`Άρα, κάθε φορά που χρησιμοποιούσε τα πιο δυνατά της ξόρκια. Κοίταξε το αγαπημένο της πρόσωπο, που τώρα ήταν γεμάτο δάκρυα και αναψοκοκκινισμένο από την ένταση και τα αναφιλητά που την συγκλόνιζαν. Την πήρε στην αγκαλιά του, χαΐδεύοντας καθησυχαστικά τα κοκκινόξανθα μαλλιά της. Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

 

«Εντάξει λοιπόν, ας το κάνουμε. Πες μου τι πρέπει να γίνει.»

 

Αυτή τραβήχτηκε τότε από την αγκαλιά του,ενώ τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλάνε στα μαγουλά της. Σήκωσε τα χέρια της και τα σκούπισε όσο καλύτερα μπορούσε και ένα αμυδρό χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στο πρόσωπο της.

 

«Τα Χειρόγραφα...τα αναφέρουν όλα...με κάθε λεπτομέρεια» άρχισε να λέει και προσπάθησε να ηρεμήσει όσο πιο πολύ μπορούσε, αφού οι λυγμοί διέκοπταν τις λέξεις της. «Την προετοιμασία... τα ακριβή λόγια...την επίκληση που... πρέπει να γίνει. Τις προφυλάξεις που πρέπει να πάρουμε. Αλλά πρόκειται για ένα ξόρκι σχεδόν ακατόρθωτο, που απαιτεί τεράστιες ποσότητες ενέργειας, που ακόμα και ο πιο δυνατός μάγος δεν είναι δυνατό να έχει. Γι`αυτό θα χρειαστούμε και έναν καταλύτη, ένα είδος φυλαχτού που θα μας βοηθήσει να τα καταφέρουμε. Και ενώ τα περισσότερα συστατικά που χρειάζονται για την δημιουργία του δεν είναι δύσκολο να βρεθούν...το πιο βασικό από αυτά...» Σταμάτησε για λίγο και κοιτάζοντας τον Ρόθγκαρ βαθιά στα μάτια συνέχισε. «Χρειαζόμαστε την αρχέγονη ουσία της ζωής, χρειαζόμαστε τα δάκρυα ενός δράκοντα.»

 

Ο Ρόθγκαρ συνέχισε να κοιτάει για λίγο αμίλητος την Λι`Άρα, προσπαθώντας να αντιληφθεί, να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σήμαινε η τελευταία της πρόταση και μετά της σκούπισε απαλά τα τελευταία δάκρυα που είχαν απομείνει στα μαγουλά της.

 

«Τότε αυτό που ζητάς Λι`Άρα, είναι σίγουρα ακατόρθωτο, αφού ο μόνος δράκος που ξέρω ότι υπάρχει είναι ο...»

 

«...Θεριστής» ολοκλήρωσε την πρόταση του η μάγισσα, πιάνοντας το χέρι που της σκούπιζε τα δάκρυα και κλείνοντας το στα δικά της.

 

Από την αρχή του χρόνου οι δράκοι κυριαρχούσαν στον κόσμο. Όντα σοφά και παντοδύναμα, σχεδόν αθάνατα, διαφέντευαν τον ουρανό, την γη και την θάλασσα. Όταν οι φυλές των ανθρώπων, των ξωτικών και όλων των νοήμων πλασμάτων, εμφανίστηκαν και απλώθηκαν πάνω στην γη, δεν άργησαν να τους λατρέψουν, να τους θεοποιήσουν και να αναζητήσουν την βοηθειά τους και την προστασία τους. Και πολλοί από αυτούς το έκαναν. Πρόσφεραν όλη την συσωρευμένη γνώση αμέτρητων χρόνων και βοήθησαν τις νέες φυλές να αναπτυχθούν. Τα ξωτικά της Ούλντριαλ έλεγαν ότι χρωστούσαν στον Έρντιβορ τον Σοφό τα πάντα. Από το απαράμιλλο ταλέντο που είχαν στην μαγεία και στο να κυριαρχούν και να διατάζουν τα στοιχεία της, μέχρι το ψήγμα της αθανασίας που είχαν και αυτά. Χιλιάδες θρύλοι και παραδόσεις φτιάχτηκαν και περνούσαν από γενιά σε γενιά, πολλές φορές διαφορετικές από φυλή σε φυλή, αλλά πολλές κοινές σε όλους τους πολιτισμούς. Και ο πιο διαδεδομένος από αυτούς ήταν ο Πόλεμος των Δράκων. Δεν ήταν όλοι οι δράκοι καλόβουλοι, πολλοί δεν ήθελαν να χάσουν την κυριαρχία τους. Να ήταν το ταξίδι μέσα στους αμέτρητους αιώνες και η ατέλειωτη δύναμη που τους είχε διαφθείρει, ή απλά να ήταν εξαρχής έτσι η φύση τους; Πολλές ιστορίες γράφτηκαν για εκείνον τον πόλεμο, για μάχες όπου οι δράκοι έπεφταν φλεγόμενοι από τον ουρανό που ήταν ολόκληρος κατακκόκινος από την φωτιά, για τα δάκρυα που έχυναν για πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή τους, ακριβώς την στιγμή του θανάτου τους. Αιώνες διήρκεσε η σύγκρουση και το τέλος της βρήκε πολύ λίγους δράκους να έχουν απομείνει και στα δύο στρατόπεδα.Απότραβήχτηκαν τότε στις εσχατιές του κόσμου και πλέον πολύ σπάνια έκαναν την εμφάνιση τους. Και τώρα ήταν ο Θεριστής που είχε εμφανιστεί. Άλλοι έλεγαν ότι ήρθε από τα Βουνά της Φωτιάς, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι ξεπήδησε μέσα από την ίδια την κόλαση, ένας δαίμονας που ήθελε να χορτάσει την άσβεστη πείνα του σε σάρκες και ψυχές. Και έμοιαζε πιο πολύ σε δαίμονα παρά σε δράκο. Έτσι τον περιέγραφαν όσοι τυχεροί είχαν καταφέρει να σωθούν από τις επιδρομές που έκανε κάθε τόσο και άφηναν πίσω τους πτώματα και αποκαΐδια.Ολόμαυρος ήταν με πύρινα μάτια έλεγαν. Καπνοί έβγαιναν από τα ρουθούνια του και τις άκρες του στόματος του. Και ενώ το σκληρό δέρμα του ήταν κατάμαυρο σαν τον έβενο, υπήρχαν σημεία που κοκκίνιζαν σαν πυρωμένα κάρβουνα. Μερικοί υποστήριζαν πως και από αυτά τα σημεία αναδυόντουσαν καπνοί. Λες και ο Θεριστής δεν είχε σάρκα, αλλά ήταν ένας πύρινος δαίμονας της κόλασης, που πήρε φυσική υπόσταση για να σκορπίσει την φωτιά και τον θάνατο.

 

Ο Ρόθγκαρ κοίταζε την μάγισσα σιωπηλός.Τα μάτια της ήταν ακόμα υγρά από τα δάκρυα, αλλά μπορούσε να δει στο βλεμμα της την φλόγα, την αποφασιστικότητα που την διέκρινε. Κανένας στόχος δεν ήταν ακατόρθωτος για την Λι`Άρα, καμιά κορυφή δεν υπήρχε που δεν μπορούσε να κατακτηθεί. Ακόμα και για αυτό που θα προσπαθούσε να κάνει τώρα, που έδειχνε τόσο μα τόσο ανέφικτο, θα μπορούσε να παλέψει με θεούς και δαίμονες για να το καταφέρει. Και είχε ήδη πάρει την απόφαση ότι για να το κάνει, έπρεπε να σκοτώσει τον Θεριστή.

 

«Δύο φορές ο βασιλικός στρατός προσπάθησε να τον σκοτώσει. Και τις δύο φορές, ελάχιστοι επέζησαν. Τι σε κάνει να πιστεύεις, ότι ένας κλέφτης και μια μάγισσα θα πετύχουν, εκεί που οι άλλοι απέτυχαν;»

 

«Δεν θα πάμε μόνοι μας Ρόθγκαρ» του αποκρίθηκε η Λι`Άρα αγκαλιάζοντα τον και ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο του. «Και μια τρίτη εκστρατεία ετοιμάζεται και αυτή την φορά θα πάρουν μαζί τους και μισθοφόρους. Τους θέλουν για να μετριάσουν τις απώλειες του στρατού, για να ασχοληθεί μαζί τους ο Θεριστής. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς με όλους τους. Θα αποτύχουν ξανά Ρόθγκαρ, αλλά εμείς θα πετύχουμε. Και θέλεις να μάθεις το γιατί; Γιατί όλοι πάνε αναζητώντας δόξα, φήμη ή χρήματα, κανείς τους δεν έχει κάποια αιτία για να πολεμήσει ανάλογη με την δικιά μας, μια αιτία που απλά να μην σου επιτρέπει να αποτύχεις.» Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε με μάτια που έκαιγαν.

 

«Και δεν θα αποτύχουμε Ρόθγκαρ. Δεν θα αποτύχουμε!»

 

                                                                                                 3.

 

Έτρεχε ανάμεσα από τα πύρινα μονοπάτια που είχαν δημιουργηθεί στο πεδίο της μάχης και ενώ οι κραυγές των πολεμιστών και το βουητό της φωτιάς του τρύπαγαν τα αυτιά, η προσοχή του ήταν προσηλωμένη στον Θεριστή. Όταν κόντευε να τον φτάσει και ενώ η παρουσία του δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή από τον δράκο, χάραξε την παλάμη του με την κόψη του σπαθιού του και έκλεισε μέσα της το φυλαχτό,ενώ παράλληλα έλεγε τις λέξεις που του είχε μάθει η Λι` Άρα. Μετά από λίγο το άφησε και πέρασε την ματωμένη παλάμη του από την λάμα του ξίφους του, που άρχισε να έχει μια αχνή κόκκινη αύρα.

 

«Πρέπει να είσαι όσο πιο γρήγορος γίνεται.» του είχε πει,«Δεν θα μπορεί να σε δει, ενώ εσύ θα βλέπεις που πρέπει να χτυπήσεις και τα χτυπήματα σου θα φτάνουν πολύ πιο βαθιά από εκεί που θα σταματήσει η άκρη του σπαθιού σου. Το ξόρκι όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ, με κάθε χτύπημα η δυναμή που έχω κλείσει μέσα στο φυλαχτό θα μειώνεται και στο τέλος θα τελειώσει. Πρέπει να βιαστείς.»

 

Ξαναέκλεισε το φυλαχτό στην παλάμη του, είπε τις υπόλοιπες λέξεις και όλα τα χρώματα χάθηκαν από τον κόσμο. Το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος, το μαύρο του Θεριστή, τα πάντα καλύφθηκαν από μια γκρίζα απόχρωση ενώ τα περιγράματά τους έμοιαζαν να ξεθωριάζουν και να τρεμοπαίζουν στον αέρα. Συγχρόνως όλα άρχισαν να κινούνται αργά, λες και η ροή του χρόνου κόντευε να σταματήσει για όλους, εκτός από τον Ρόθγκαρ. Αυτός συνέχισε να κινείται το ίδιο γρήγορα με πριν και τελικά έφτασε τον Θεριστή. Κάθε σημείο πάνω στο σώμα του που πριν ήταν κόκκινο,τώρα έβγαζε μια περίεργη λάμψη σαν φάρος στο σκοτάδι και όλα έδειχναν να ενώνονται με μια πολύ μεγαλύτερη λάμψη που έβγαινε βαθιά από το στήθος του δράκου. Το πρώτο σημείο που χτύπησε βρισκόταν χαμηλά στην κοιλιά, εκεί που ενωνόταν με το δεξί πίσω πόδι. Όταν το σπαθί τραβήχτηκε έξω από την πληγή, υγρή φωτιά ξεπήδησε για λίγο για να ακολουθηθεί από έναν πίδακα μαύρου αίματος. Και δεύτερο χτύπημα ακολούθησε στα πλευρά και ένα τρίτο ψηλότερα. Ο δράκος ούρλιαξε και γύρισε για να δει τι ήταν αυτό που τον πλήγωνε και δεν είδε τίποτα απολύτως. Η κίνηση του ήταν τόσο αργή για τον Ρόθγκαρ, μέχρι και το ουρλιαχτό του ακούστηκε αργό και μακρόσυρτο, που τον απόφυγε εύκολα και πρόσθεσε δυο γρήγορα χτυπήματα ακόμα πάνω στο κορμί του δράκου. Απέφυγε ένα αργό, τυφλό χτύπημα του Θεριστή και τον τρύπησε εκεί που ο μακρύς του λαιμός ξεφύτρωνε από το στήθος του, κάνοντας να πεταχτεί ακόμα ένας πίδακας μαύρου αίματος. Έκανε μια φορά τον γύρο του δράκου, χτυπώντας όσο πιο πολλά λαμπερά σημεία μπορούσε, γεμίζοντάς τον με πληγές που αιμοραγούσαν και άρχισε να αποφεύγει ένα ακόμα τυφλό χτύπημα που κατευθυνόταν πάνω του, όταν το φυλαχτό διαλύθηκε.

 

Τα χρώματα επέστρεψαν πνίγοντας τον κόσμο, ο χρόνος γύρω από τον Ρόθγκαρ άρχισε να κινείται κανονικά και το χτύπημα που έσκασε ξαφνικά πάνω του, τον τίναξε αρκετά μέτρα μακριά. Έπεσε βαριά στο έδαφος και η ανάσα του σχεδόν κόπηκε, αλλά γύρισε αμέσως για να έχει στο οπτικό του πεδίο τον Θεριστή. Αιμοραγούσε από πολλά σημεία και τώρα το αίμα που χυνόταν δεν ήταν μαύρο αλλά κατακόκκινο. Στεκόταν ακίνητος, με όλη του την προσοχή στραμμένη στον βάρβαρο και έβγαλε ένα τρομερό βρυχηθμό. Την ίδια στιγμή δύο λέξεις ακούστηκαν με απίστευτη δύναμη μέσα στο μυαλό του Ρόθγκαρ που έπιασε με τα χέρια του το κεφάλι του.

 

                                                                                              «ΣΕ ΒΛΕΠΩ!»

 

Ο δράκος άρχισε να κινείται αργά και μεθοδικά προς τον πεσμένο άνδρα και όταν έφτασε αρκετά κοντά,άνοιξε το στόμα του και ένας ποταμός από φλόγες ξεχύθηκε από μέσα του με στόχο τον Ρόθγκαρ. Δευτερόλεπτα πριν τον φτάσουν, δύο πράγματα έγιναν συγχρόνως. Ένας προστατευτικός θόλος, ανάλογος με αυτόν του Ίζουριθ τον κάλυψε, εμποδίζοντας την φωτιά να τον κλείσει στην πύρινη αγκαλιά της και βέλη μαγικής ενέργειας που έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα από πάγο έπεσαν πάνω στον Θεριστή. Άλλα διαλύθηκαν χωρίς να του κάνουν τίποτα, μερικά όμως κατάφεραν να τον τραυματίσουν. Πηχτό αίμα πετάχτηκε από τις πληγές και μαζί ατμός, σαν αυτόν που σχηματίζεται όταν ρίχνεις νερό σε αναμένα κάρβουνα. Ο Ρόθγκαρ κοίταξε προς το σημείο που προερχόντουσαν τα μαγικά βέλη και είδε την Λι`Άρα να έχει εμφανιστεί στο πεδίο της μάχης. Είχε το δεξί της χέρι στραμμένο προς το μέρος του, λες και κρατούσε με αυτόν τον τρόπο τον θόλο γύρω του. Στο αριστερό είχε το λευκό ραβδί της από το οποίο εκτοξεύοντουσαν τα βέλη ενέργειας που έπεφταν πάνω στον δράκο.Αυτός έβγαλε έναν άγριο βρυχηθμό,άλλαξε στόχο και άρχισε να κινείται πολύ γρήγορα εναντίον της μάγισσας. Βέλη συνέχιζαν να πέφτουν πάνω του και ολογυρά του χωρίς όμως να καταφέρνουν να ανακόψουν την πορεία του. Σταμάτησε απότομα και ανταπέδωσε με μια πύρινη σφαίρα που έσχισε τον αέρα με στόχο την μάγισσα. Αυτή τράβηξε τότε το χέρι της που σημάδευε τον Ρόθγκαρ, έκανε ένα γρήγορο συμβολισμό με τα δάχτυλα, ο θόλος σταμάτησε να τον προστατεύει και σχηματίστηκε γύρω της. Όταν ο καπνός από την έκρηξη που συντάραξε το πεδίο της μάχης, όταν η μπάλα φωτιάς έπεσε πάνω του διαλύθηκε, ήταν ακόμα γύρω από την μάγισσα άθικτος, προστατέυωντάς την, αλλά ο Θεριστής είχε μειώσει πολύ την απόσταση που τους χώριζε.

 

Τότε η Λι`Άρα κάρφωσε το ραβδί της στο χώμα μπροστά της, με μια κίνηση του χεριού της έκανε τον θόλο να εξαφανιστεί, και βγάζοντας ένα μαχαίρι έκοψε βαθιά τις δύο παλάμες της και μετά χάραξε μια λεπτή κόκκινη γραμμή στην γυμνή κοιλιά της. Μια κόκκινη αύρα την τύλιξε τότε και τα μαλλιά της άρχισαν να ανεμίζουν λες και κάποιος άνεμος άρχισε να φυσάει απότομα. Ένωσε με δύναμη τις ματωμένες παλάμες της πάνω από το κεφάλι της, κάνοντας σταγόνες αίματος να πεταχτούν και έβγαλε ένα μανιασμένο ουρλιαχτό. Κατέβασε τότε τα χέρια της χαμηλά με τις παλάμες προς τα πάνω και τα δάχτυλα ελαφρώς λυγισμένα σαν νύχια αρπακτικού,ενώ το αίμα έτρεχε αναμεσά τους και μετά από λίγο άρχισε να τα σηκώνει σιγά σιγά. Λέξεις έβγαιναν από το στόμα της όλο και με πιο γρήγορο ρυθμό, μια αγωνιώδη επίκληση που ο Ρόθγκαρ δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί για ποιο σκοπό γινόταν. Τα μαλλιά της άρχισαν να ανεμίζουν ακόμα πιο γρήγορα και τα μάτια της γύρισαν μέσα στις κόγχες τους. Η μάγισσα έβγαλε ακόμα μια τρομακτική κραυγή και τότε η γη σείστηκε. Το έδαφος πίσω από τον Θεριστή έσπασε αφού κάτι το χτυπούσε με δύναμη από μέσα, το κάθε χτύπημα πιο δυνατό από το προηγούμενο, ξαφνικά χώμα, πέτρες και καμμένα πτώματα πετάχθηκαν στο αέρα, η γη άνοιξε και μέσα από τις φλόγες, το κουφάρι ενός δράκου αναδύθηκε.

 

Ο Ρόθγκαρ κοίταζε μην μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του, ψελίζοντας με δέος «Αέρθα!» Ήξερε πόσο δυνατή μάγισσα ήταν η Λι`Άρα,αλλά ποτέ δεν την είχε δει να πραγματοποιεί κάτι ανάλογο, κάτι τόσο ασύγκριτα δύσκολο. Παρακολουθούσε αποσβολωμένος τον δράκο να κάνει σπασμωδικές κινήσεις, από κλειδώσεις εδώ και αιώνες παγωμένες από τον θάνατο, ενώ μια κόκκινη αύρα, η ίδια ακριβώς με αυτήν της Λι`Άρα τον περιτριγύριζε. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα σκελετωμένο πτώμα, με ξεραμένη σάρκα να καλύπτει εδώ και εκεί τα κόκκαλα. Τα φτερά του ήταν γεμάτα μεγάλες τρύπες, και στο κορμί του τα πλευρά του θώρακα φαινόντουσαν ολοκάθαρα. Σε σημεία υπήρχαν λωρίδες μυών που κρεμόντουσαν σαν σκισμένα πανιά και στο κεφάλι του που ήταν στεφανωμένο από μακριά, στριφογυριστά κέρατα, από τις άδειες κόγχες έβγαινε μια κόκκινη λάμψη. Τότε σάρκα σχηματίστηκε από το τίποτα, τένοντες, μύες και δέρμα άρχισαν να καλύπτουν τα άκρα και τον κορμό και πολύ γρήγορα ο σκελετός του δράκου άρχισε να παίρνει μορφή. Τα φτερά σχεδόν ολοκληρώθηκαν,αν και τρύπες άλλες μικρές και άλλες μεγάλες ήταν ακόμα σκορπισμένες πάνω τους. Το κεφάλι σχηματίστηκε και αυτό,τα σαγόνια που ήταν γεμάτα κοφτερά δόντια, καλύφθηκαν από μύες και άρχισαν να ανοιγοκλείνουν. Δυο κατακόκκινα μάτια γέμισαν τις κόγχες και αμέσως καρφώθηκαν στον δράκο που είχε σταματήσει να τρέχει προς την Λι`Άρα και είχε αφοσιωθεί στον νέο αντίπαλο που είχε κάνει ξαφνικά την εμφάνιση του. Πήρε μια ανάσα σε πνευμόνια που μόλις είχαν δημιουργηθεί και έβγαλε ένα τρομερό ουρλιαχτό που απαντήθηκε αμέσως από τον Θεριστή και σχεδόν ταυτόχρονα οι δύο δράκοι όρμησαν ο ένας στον άλλο.

 

Μια μάχη που όμοια της είχε να δει άνθρωπος εδώ και αιώνες άρχισε τότε. Οι δύο δράκοι, ο ένας ζωντανός και ό άλλος νεκροζώντανος, άρχισαν να παλεύουν λυσσασμένα και η γη τραντάζονταν ολόγυρα τους. Γαμψόνυχα έσκιζαν δέρμα και δαγκωματιές έκοβαν μεγάλα κομμάτια σάρκας αλλά ενώ στον ένα οι πληγές έμεναν ανοιχτές και αιμορραγούσαν στον άλλο επουλώνονταν. Όταν ο Θεριστής είδε ότι άλλη μια μεγάλη πληγή που είχε κάνει στον λαιμό του αντιπάλου του έκλεισε σχεδόν αμέσως, κατάλαβε ότι αυτή η μάχη ήταν πολύ δύσκολο να κερδηθεί. Τον απώθησε τότε όσο πιο μακριά μπορούσε, άπλωσε τα φτερά του και χτυπώντας τα, άρχισε να ανυψώνεται. Να ήθελε να αποκτήσει το πλεονέκτημα του αέρα, όπως είχε κάνει και με την ομάδα του Ίζουριθ, ή απλά να ήθελε να ξεφύγει; Ότι και να ήταν δεν το κατάφερε, αφού ο άλλος δράκος κάνοντας ένα γρήγορο άλμα, έκλεισε στα δόντια του την μια του φτερούγα και τον έριξε κάτω. Η πτώση των δύο δράκων έκανε την γη να ταρακουνηθεί και τότε με μερικά δυνατά τινάγματα, το φτερό του Θεριστή σκίστηκε και έσπασε. Το πονεμένο ουρλιαχτό του ήταν εκκωφαντικό αλλά κάνοντας μια φρενιασμένη αντεπίθεση κατάφερε να ελευθερωθεί και μετά η τακτική του άλλαξε. Άρχισε να πισωπατάει μεγαλώνοντας όσο μπορούσε την απόσταση που τον χώριζε από τον αντίπαλο του και ανοίγοντας το στόμα του, έριξε πάνω στον δράκο που τον πλησίαζε ένα συνεχόμενο κύμα φωτιάς. Αυτός φλεγόμενος συνέχισε να προχωράει, ενώ νέα σάρκα αντικαθιστούσε αυτήν που καιγόταν.Δέρμα, σάρκες, μύες καρβούνιαζαν και έλιωναν και άλλοι δημιουργόντουσαν αμέσως στην θέση τους. Οι φλόγες που έξαπόλυε ο Θεριστής ήταν στην αρχή κόκκινες αλλά μετά μαύρισαν, όπως μαύριζαν και τα κόκκινα σημάδια πάνω στο σώμα του, που όσο η ροή της φωτιάς συνεχιζόταν, ένα ένα έδειχναν να σβήνουν.Ήταν λες και η φωτιά τροφοδοτούνταν από την ίδια την ζωή του δράκου.

 

Ο Ρόθγκαρ γύρισε και κοίταξε την Λι`Άρα. Είχε τα ματωμένα χέρια της ακόμα ψηλά και έδειχνε να προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να κρατήσει ζωντανό τον δράκο που είχε καλέσει. Και τότε ο κλέφτης κατάλαβε ότι η μάχη έφτανε στο τέλος της. Όλα θα κρίνονταν από το ποιος θα άντεχε περισσότερο. Η μάγισσα να συνεχίσει να αναζωογονεί τις σάρκες που καίγονταν ή ο Θεριστής να ξερνάει την φωτιά που τις κατέτρωγε; Σαν σε απάντηση η Λι`Άρα έπεσε τότε στα γόνατα και ο νεκραναστημένος δράκος τρέκλισε και ανέκοψε λίγο την πορεία του. Γύρισε τότε και τον κοίταξε και έκανε έναν γρήγορο συμβολισμό με το χέρι της προς το μέρος του. Το σπαθί του Ρόθγκαρ που ήταν πεσμένο δίπλα του πήρε μια κόκκινη απόχρωση και αυτός κατάλαβε ότι δεν είχαν πολύ χρόνο ακόμα. Το άρπαξε και άρχισε να τρέχει προς το μέρος του Θεριστή.

 

Ο δράκος συνέχιζε να προχωράει φλεγόμενος, αλλά η σάρκα δεν ξαναγεννιόνταν τόσο γρήγορα όσο πριν. Κόκκαλά άρχισαν να φαίνονται στο κορμί του και το ιδιο έγινε και με τα οστά του κρανίου. Το δέρμα ξεφλούδιζε, η σάρκα καρβούνιαζε τσιτσιρίζοντας και ο δράκος άρχισε να επανέρχεται όλο και περισσότερο στην μορφή που είχε όταν βγήκε από το έδαφος. Ο σκελετός άρχισε να φαίνεται σε πιο πολλά σημεία, οι μύες έλιωναν και έπεφταν πάνω από τα κόκκαλα, οι κινήσεις του γινόντουσαν όλο πιο αργές και σπασμωδικές και στο τέλος σταμάτησαν με ένα τελευταίο τίναγμα, λίγο μπροστά από τον Θεριστή. Αυτός έβγαλε ένα τρομερό ουρλιαχτό και μετά κατέρευσε και αυτός εξαντλημένος.Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν έμοιαζαν να περνούν βασανιστκά αργά για τον Ρόθγκαρ, που έχοντας φτάσει τον δράκο,σκαρφάλωσε γρήγορα πάνω του, έχοντας δει ένα κόκκινο σημάδι που ευχόταν να ήταν το τελευταίο και ενώ ο Θεριστής γυρνούσε το κεφάλι του για να τον κοιτάξει, σήκωσε το σπαθί πάνω από το κεφάλι του κρατώντας το και με τα δύο χέρια και το κατέβασε με δύναμη. Το σπαθί χώθηκε μέχρι την λαβή του, ο Ρόθγκαρ το ένιωσε να σκίζει μύες, να χτυπάει σε κόκκαλο και να το σπάει. Ένιωσε επίσης την ενέργεια που ήταν συσωρευμένη μέσα του να συνεχίζει την πορεία της λάμας και να φτάνει βαθιά στο σώμα του δράκου, που έβγαλε ακόμα ένα, αδύναμο αυτή την φορά ουρλιαχτό και σωριάστηκε βαριά στο έδαφος. Ο Ρόθγκαρ τράβηξε το σπαθί,πήδηξε κάτω και κοίταξε τον Θεριστή που ψυχοραγούσε και μετά γύρισε και είδε την Λι`Άρα που ερχόταν τρικλίζοντας. Έτρεξε, την σήκωσε στα χέρια του και γυρίζοντας πίσω, την ακούμπησε απαλά στο έδαφος δίπλα στον δράκο, που κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της. Ένας σιγανός λαρυγγισμός του ξέφυγε και αδύναμες λέξεις ακούστηκαν στο μυαλό της μάγισσας, που στην αρχή έδειξε να παγώνει από την έκπληξη, αλλά μετά γονάτισε δίπλα του την στιγμή που τα μάτια του δράκου, που ήταν κόκκινα και όχι πύρινα, έκλειναν για πάντα.

 

Το στήθος του Θεριστή ανασηκώθηκε και μετά μια τελευταία ανάσα βγήκε από μέσα του. Τότε κόκκινα δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια του, που αμέσως έγιναν χρυσά και σταμάτησαν να τρέχουν πάνω στο δέρμα του, αλλά άρχισαν να αιωρούνται και να στροβιλίζονται λαμποκοπόντας στον αέρα. Η Λι`Άρα αμέσως έκανε έναν συμβολισμό με τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού, ψιθύρισε μερικές λέξεις και μια διάφανη σφαίρα σχηματίστηκε γύρω από τα δάκρυα του δράκοντα κλεινοντάς τα μέσα της. Έφερε την σφαίρα κόντα στο πρόσωπο της και ένα χαμόγελο έδιωξε τον πόνο και την κούραση που το σημάδευαν μέχρι πριν λίγο. Γύρισε στον Ρόθγκαρ ενώ δάκρυα χαράς και ανακούφισης άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα της.

 

«Τα καταφέραμε Ρόθγκαρ, τα καταφέραμε! Στο είχα πει ότι δεν θα αποτύχουμε! Τα δάκρυα! Τα έχουμε επιτέλους! Κοίτα τα, είναι εδώ, μέσα στα χέρια μου! Τα δάκρυα του δράκοντα, Ρόθγκαρ! Αυτά θα μας βοηθήσουν! Με αυτά θα την φέρουμε πίσω!»

 

Έπεσε πάνω του και άρχισε να κλαίει γοερά, ενώ αναφιλητά την συγκλόνιζαν. Ο Ρόθγκαρ την έκλεισε στην αγκαλιά του και άρχισε να της χαιδεύει καθησυχαστικά τα κοκκινόξανθα μαλλιά της για άλλη μια φορά. Το ίδιο καθησυχαστικά ήταν και τα λόγια που της είπε προσπαθώντας να την παρηγορήσει, να την πείσει ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όμως δεν μπορούσε να πει το ίδιο και στον εαυτό του, αφού οι τελευταίες λέξεις του Θεριστή, είχαν καρφωθεί και στο δικό του μυαλό και ήταν σίγουρος ότι θα μάθαιναν στο άμεσο μέλλον και οι δυό τους την σημασία τους.

 

                                                                «Πρόσεχε τι εύχεσαι... μάγισσα!»

 

 

 

 

 

                                                                                                                                                          SymphonyX13 -Μαρτιος 2017

 

 

 

 

 

 

[Ballerond]

Γεια σου αγαπητέ Symphony. Αρχικά να ευχηθώ συλληπητήρια για τον πατέρα σου, έχω βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση και σε καταλαβαίνω.

 

Όσον αφορά τώρα την ιστορία σου.

Πριν πάω στα επιμέρους, να πω το εξής: Είχα να διαβάσω πολύ καιρό μία τέτοια μάχη και το ευχαριστήθηκα!! Άσχετα με μερικά σημεία που θέλω να σου επισημάνω, το σύνολο ήταν πολύ χορταστικό και διασκεδαστικό! Το έχεις και φαίνεται και μπράβο!

 

Να σου αναφέρω τώρα μερικά πραγματάκια ποθ πιστεύω ότι είναι καλό να ξανακοιτάξεις, αν συμφωνείς:

 

1) Η περιγραφή στην αρχή είναι παραπάνω πομπώδης από όσο πρέπει. Μόνο τα χρώματα αν περιγράψεις, αρκεί. Αυτό με την "μάχη σε φασματικό κάστρο" δεν μου έκατσε καλά.

 

2) Χρησιμοποιείς σε αρκετά σημεία μία ρητορική "ερώτηση" προς τους αναγνώστες για να περιγράψεις τις κινήσεις/σκέψεις ενός ήρωα. Είναι καλό να γίνει 1-2 φορές αλλά ίσως το παράκανες. Κοίταξε το.

 

3) Σε κάποια σημεία έχεις επαναλήψεις, κάποια "του","της" παραπάνω κι αρκετά επιρρήματα. Αλλά αυτά με ένα ξεσκόνισμα διορθώνονται.

 

4) Όσον αφορά την πλοκή, έχω δύο ενστάσεις: Πρώτον, πώς αφού τα ακόντια διαπέρασαν την ασπίδα του μάγου μετά τα σώματα τους δεν μπορούσαν; Πώς τους παγίδεψε; Ο μάγος δεν το ήξερε; Κι αν ήταν περιορισμούς του ξορκιού, δεν φάνηκε σωστά.

Δεύτερον, ενώ γούσταρα την νεκρανάσταση του δράκου, μου φάνηκε πολύ "overpower" συγκριτικά με τα προηγούμενα. Και γιατί δεν το έκανε από την αρχή μόνο έπρεπε να πεθάνουν τόσοι; Γιατί ο Ρόθγκαρ άφησε κόσμο να ψοφάει; Ίσως θέλει να το δεις αυτό για να μην φανεί "άσκοπη" θυσία όλη η μάχη στην αρχή.

 

4) Οι διάλογοι είναι καλοί, δυνατοί απλά απέφυγε τόσα θαυμαστικά. Χαλάνε τον "χρωματισμό" τους.

 

Γενικά μου άρεσε, το διάβασα με ενδιαφέρον, σπάνια μου αρέσουν ιστορίες με μεγάλες μάχες αλλά αυτήν την γούσταρα.

Σίγουρα να το συνεχίσεις καθώς φαίνεται ότι το πας καλά ;)

[Mournblade]

Δημήτρη τυπώνω αμέσως και λογικά διαβάζω το βραδάκι, οπότε σύντομα θα επανέλθω με σχολιασμό!

Χαρηκα πολύ που ξανάγραψες!

[SymphonyX13]

Γιάννη, καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για τα συλληπητήρια, να είσαι καλά να θυμάσαι και εσύ αυτούς που έχεις χάσει, όπως ήδη ανέφερες. Σε ευχαριστώ φυσικά για τον χρόνο που διέθεσες να διαβάσεις και να σχολιάσεις την ιστορία μου. Χαίρομαι που κατάφερε να σε διασκεδάσει και να την ευχαριστηθείς. Ευχαριστώ και για τις παρατηρήσεις στα επι μέρους σχόλια. Λοιπόν έχουμε και λέμε...

1. Συμφωνώ ότι είναι ίσως παραπάνω πομπώδης απ`ότι χρειάζεται η εισαγωγή, αλλά "το φασματικό κάστρο" υπήρχε χρόνια μέσα στο μυαλό μου και χάρηκα που κατάφερα να το κολλήσω σε μια ιστορία.

2. Ναι, τώρα που το λες, ίσως να το παραέκανα, αφού συμβαίνει σε τέσσερα σημεία της ιστορίας. Αν και δεν νονίζω να ήταν παράταιρο κανένα από αυτά τα σημεία.

3. Χμ, σίγουρα θα υπάρχουν αν και έκανα αρκετά ξεσκονίσματα και μικροδιορθώσεις στην ιστορία πριν την ανεβάσω. Θα πέσουν και άλλα.

4.Στις ενστάσεις της πλοκής τώρα. όσον αφορά τον θόλο,είχα εντοπίσει μια ασυνέπεια στο σημείο που αναφέρεις, μου το επισήμανε και ο Σπύρος(MadnJim) σαν καλός beta reader και πίστευα ότι κατάφερα να το διορθώσω με την προσθήκη αυτής της πρότασης...

"Η φωτιά του δράκου επηρέασε το ξόρκι και για λίγο ο θόλος σφραγίστηκε, αφού τίποτα δεν μπορούσε να τον διαπεράσει και από τις δύο πλευρές."

αλλά φαίνεται ότι δεν λειτούργησε πολύ καλά! Όσον αφορά τον δράκο, ήταν έμπνευση της στιγμης της Λι`Άρα την στιγμή της μάχης, δεν το είχε προσχεδιάσει.

Το αρχικό σχέδιο ήταν να σκοτώσει τον Θεριστή ο Ροθγκαρ με την βοήθεια του φυλαχτού που διαλύθηκε. Δεν ήταν απόφαση του Ρόθγκαρ, αφού αυτός έκανε την βρωμοδουλειά. Η μάγισσα όμως είχε εξαρχής αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον στρατό σαν dragon (και όχι cannon ) fodder!

 

5 και όχι πάλι 4 Χαίρομαι που σου άρεσαν οι διάλογοι. Τα θαυμαστικά τα χρησιμοποίησα στο σημείο με την Λι` Άρα για να δείξω τον ενθουσιασμό της, αλλά ίσως να το παράκανα.

 

Σε ευχαριστώ και πάλι Γιάννη, όπως και τον Γρηγόρη για την επικείμενη ανάγνωση και σχολιασμό!

[Mournblade]

Δημήτρη, την συγκεκριμένη ιστορία την διάβασα αργά και με πολύ όρεξη, δίνοντας χρόνο στον εαυτό μου να την απολαύσει στο έπακρο. Και πράγματι, αυτό συνέβη!

Η επιστροφή σου συνοδεύτηκε με ένα πραγματικά αξιόλογο short story.

 

Μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν περίμενα σχεδόν ολόκληρο το διήγημα να καλύπτει ουσιαστικά μια μάχη. Οι εικόνες ηταν εντυπωσιακές και ολοζώντανες, το στήσιμο πειστικότατο, οι ιδέες των ξορκιών άψογες και ο Θεριστής επιβλητικότατος. Στην περιγραφή του ειδικά, νομίζω πως έδωσες ρέστα. Δεν νομίζω πως γίνεται καλύτερα. Πραγματικά, δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα να ακολουθήσω την εξέλιξη της μάχης, με την βιαιότητα της και την κρισιμότητα της... την παρακολουθούσα με αυξανόμενο ενδιαφέρον (για να μην σου πως ασυναίσθητα πρέπει να δάγκωνα τα χείλη !)

 

Μου άρεσε επίσης το background του κόσμου, με τους δράκους και τα σχετικά. Όπως καταλαβαίνεις, (με ξέρεις πια ) θέλω να μάθω κι άλλα. Οι χαρακτήρες μου άρεσαν επίσης, και ναι, θέλω να μάθω περισσότερα για τα κίνητρα που έχουν αλλά και το μέλλον τους, Περιττό να  πω επομένως, πως δημιούργησες προσδοκίες για την συνέχεια.

Αναμένω, με λίγα λόγια, το sequel!!

(Μην καταντήσουμε, γκουχ -γκουχ, σαν κάτι μιγάδες βάρβαρους, η μοίρα των οποίων έχει γίνει πια θρύλος στα χείλη των ανθρώπων..! ) :lol: )

 

Α, ξέχασα, αρνητικά που βρήκα, ήσσονος σημασίας:

 

-- Δεν συμφωνώ πως η αρχή με το φασματικό κάστρο είναι πομπώδης ή αταίριαστη. Ίσα - ίσα, την βρίσκω υπέροχη σαν σκέψη, δεδομένου πως το κείμενο που ακολουθεί είναι επικ φάνταζυ. Νομίζω όμως πως θα έπρεπε διατυπωθεί πιο συμπτυγμένα, με λιγότερα λόγια και επεξηγήσεις. Πχ (αν μου επιτρέπεις, μια πρόταση για να καταλάβεις τι εννοώ, δίχως ίχνος δηθενιάς ή ξερολίασης ):

"Ο άνεμος παράσερνε με ορμή τις μάζες των συννέφων, που έμοιαζαν με πολιορκητικές στρατιές ενός φασματικού κάστρου στα ουράνια. Οι τεράστιοι όγκοι τους κατέληγαν σε μακριές λωρίδες, λάβαρα που ανέμιζαν ανυπόμονα για την σύγκρουση που θα ακολουθούσε.Το φως του ήλιου έβαφε με μια κόκκινη απόχρωση το κάτω μέρος τους, δίνοντας την εντύπωση ότι χρωματίζονταν από το αίμα των πολεμιστών που είχαν πέσει στην νέα μάχη, και από την φωτιά που έκαιγε τα τείχη του κάστρου. Αίμα και φωτιά, φωτιά και αίμα. Αυτά ακριβώς ήταν τα στοιχεία που κυριαρχούσαν και στο μακελειό που γινόνταν κάτω, στο έδαφος".

 

--Ναι, πράγματι, υπάρχει ένα σημείο στον διάλογο όπου ξέφυγαν αρκετούτσικα θαυμαστικά.

 

--Με ένα επιπλέον πέρασμα, ψάξε σε ορισμένες φράσεις λεπτομέρειες και μικρές επεξηγήσεις που ίσως δεν χρειάζονται στο κείμενο, δεδομένου πως έχουμε την φαντασία μας να αναπληρώνει τα κενά! Δεν έχω κάτι χτυπητό να αναφέρω, απλά σου παραθέτω μια σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό την ώρα που το διάβαζα αραχτός στον καναπέ!

 

Εν κατακλείδι: την κατα - απόλαυσα και μπράβο σου Δημήτρη! Αν είχες συμμετάσχει στον διαγωνισμό, αυτή η ιστορία θα είχε λάβει από μένα την πρώτη θέση. Καλή συνέχεια, και συνέχισε φυσικά να γράφεις!

Edited March 8, 2017 by Mournblade

[SymphonyX13]

Χαίρομαι Γρηγόρη που σου άρεσε τόσο η ιστορία, την ευχαριστήθηκες και κατάφερε να σε διασκεδάσει. Και χαίρομαι επίσης που αναφέρεις όπως και ο Γιάννης πιο πάνω, πως αυτό έγινε παρόλο που  είναι στο μεγαλύτερο μέρος της η περιγραφή μιας μάχης. Αφού καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να μην τον κουράσει, πάει να πει ότι μάλλον τα πήγα σχετικά καλά σε αυτό το σημείο. Κάπως έτσι την είχα φανταστεί εξαρχής. Να ξεκινάει δυνατά, να πιάνει τον αναγνώστη "από τα μούτρα" όπως λέμε, μετά να ακολουθεί ένα μέρος που να γίνεται η απαραίτητη κοσμοπλασία και το background που να μας εξηγεί το τι κινεί τους ήρωες,(Αν και αυτό δεν το αναλύω λεπτομερώς, αφού από την μια θέλω να δώσω στον αναγνώστη την ευκαιρία να σκεφτεί και να δώσει μόνος του πιθανές εξηγήσεις.Από την άλλη να αναγκάσω-ελπίζω- εμένα τον ίδιο να ασχοληθώ ξανά με αυτό το δίδυμο και τον κόσμο του) και μετά να επανέρχομαι στην δράση με καταστάσεις που αν είναι δυνατόν, να ξεπερνάνε το αρχικό μέρος. Και εδώ αν κρίνω από τα έως τώρα σχόλια (και του Σπύρου συμπεριλαμβανόμενου φυσικά) μάλλον τα κατάφερα. Χαίρομαι ακόμα που σου άρεσε τόσο η ιστορία, ώστε να μπεις στον κόπο να κάνεις μια επιμέλεια του προλόγου. Εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως, ευχαριστώ πολύ! Τώρα όσο για το ότι  θα έπαιρνε την πρώτη θέση στην λίστα σου(ανάμεσα σε τόσες καλές) αν την έβαζα στο διαγωνισμό, απλά δεν έχω λόγια!

'Αλλη μια φορά σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου!

 

ΕDIT αμέσως!! Έτσι, πέσ`τα, πέσ`τα, μπας και τα ακούσει μια ψυχή και τον βγάλει τον κακομοίρη τον Ν`Γκάρα από την ναφθαλίνη. Αυτός πλέον δεν είναι βάρβαρος, κατάντησε πουλόβερ!!

Edited March 9, 2017 by SymphonyX13

[Mournblade]

Πράγματι, υπήρξαν πολλές καλές ιστορίες στον προηγούμενο διαγωνισμό, αλλά το να αποδώσεις σωστά μια μάχη, με δυνατές και παραστατικές εικόνες, να πείσεις για την κρισιμότητα της και να κρατήσεις το ενδιαφέρον αμείωτο σε τόσες σελίδες, δεν είναι εύκολο κατόρθωμα, γι' αυτό και πιστεύω πως έκανες πολύ καλή δουλειά! Να στήσεις μια αξιοπρεπή πλοκή σε 8-9-10 σελίδες, με χαρακτήρες, κίνητρα, διαλόγους κτλ είναι κάτι δύσκολο σίγουρα, μα και να αναπτύξεις ένα και μόνο στοιχείο χωρίς να κουράσεις (απεναντίας), μια μάχη, δίνοντας ταυτόχρονα και επαρκή στοιχεία για το υπόβαθρο της ιστορίας, θέλει κι αυτό τον τρόπο του. Σημειωτέον, πλέον δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα από τις σκηνές δράσης. Η συγκεκριμένη όμως τα κατάφερε, επομένως, γιατί όχι νο 1;

Anyway, όπως έχουμε ξαναπει, γούστα είναι αυτά και ίσως σε τι mood βρίσκεσαι. Η ουσία είναι πως μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελα σίγουρα να διαβάσω την συνέχεια!

[elgalla]

Καλημέρα, Δημήτρη.

 

Είχα καιρό να σε διαβάσω και το χάρηκα το κείμενό σου. Είναι καλογραμμένο, παρατήρησα κάποια μικρολαθάκια, συμφωνώ για τα πολλά θαυμαστικά - βέβαια, είναι γνωστό ότι εγώ έχω αλλεργία στο συγκεκριμένο σημείο στίξης - και επίσης θα σου πω και για τα ασύνδετα σχήματα που χρησιμοποιείς πολύ και μπορούν να γίνουν κουραστικά ( δηλαδή τρία και παραπάνω επίθετα ή παρενθετικές προτάσεις που χωρίζονται από κόμματα).

 

Ωραίες ιδέες, ωραίες περιγραφές, θα ήθελα ίσως πιο συμπυκνωμένη τη μάχη γιατί 5.000 λέξεις μάχη είναι πολλές όταν το σύνολο της ιστορία είναι 5.800. Εναλλακτικά, θα ήθελα άλλες 5.000 λέξεις που να αποτελούν το πραγματικό διήγημα: δηλαδή ποια θέλει να σώσει η Λι' Άρα, γιατί έχει τύψεις, τι σχέση είχαν και είναι διατεθειμένη να μπει σε τέτοιον κόπο, τι συμβαίνει μετά, τι σημαίνουν τα λόγια του δράκου... καταλαβαίνεις. Ωραία η μάχη, δηλαδή, και καλά την έγραψες, αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά, ποιο είναι το κίνητρο των πρωταγωνιστών μας και γιατί να νοιαστούμε; Δεν υπάρχει διακύβευμα, οι πρωταγωνιστές δεν μπαίνουν σε κίνδυνο ούτε μια στιγμή, δεν ανησυχούμε πουθενά για την τύχη τους. Για παράδειγμα, αφού έχεις βάλει τη Λι' Άρα να παίζει με μαγεία του αίματος, θα μπορούσε να κινδυνεύσει η ζωή της από αιμορραγία για να νικήσει τον δράκο - κάτι που θα μας έδειχνε και πόσο σημαντική είναι γι' αυτήν η αποστολή της. Ή μπορεί να είναι κάτι άλλο που θα σκεφτείς, πάντως κάπως πρέπει να μας κάνεις να ενδιαφερθούμε.

 

In the end, πέρασα ευχάριστα διαβάζοντας τα "Δάκρυα", όμως στο τέλος έμεινα με τη χαρά γιατί ένιωσα πως μου στέρησες το πιο βασικό κομμάτι της ιστορίας αυτής... την ιστορία. Ωστόσο, χαίρομαι που έγραψες μετά από καιρό και ελπίζω να είναι αυτή η αρχή για να βλέπουμε πιο συχνά δικά σου κείμενα από δω και πέρα.

[SymphonyX13]

Aταλάντη, χαίρομαι που σου άρεσαν τα "Δάκρυα..." και σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο. Εύστοχες οι παρατηρήσεις σου τόσο για τα τεχνικά θέματα όσο και για την ιστορία. Όλα τα ερωτήματα που αναφέρεις υπάρχουν και στο δικό μου μυαλό και όπως ανέφερα και σε προηγούμενο ποστ είναι ένας τρόπος να βάλω τον αναγνώστη  να σκεφτεί ο ίδιος τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά πιο πολύ ένας τρόπος να με αναγκάσω να ασχοληθώ ξανά με αυτό το τόσο αγαπημένο για μένα δίδυμο ηρώων. Ξεκινώντας να γράφω την ιστορία δεν ήθελα να κάνω τίποτα παραπάνω από το να περιγράψω μια επική, καλογραμμένη μάχη. Ήθελα όμως να υπάρχει ένα υπόβαθρο για τους ήρωες, κάτι αρκετά  σοβαρό που να τους παρακινεί, να σκιαγραφήσω την ψυχολογία κατά κάποιο τρόπο που τους ωθεί να φτάσουν σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις. Πιστεύω πως ως ένα σημείο το κατάφερα, ιδιαίτερα αν ο αναγνώστης φτάνει να έχει ερωτήματα σαν τα δικά σου. Θέλω να πιστεύω πως σημαίνει ότι κάπου τον άγγιξαν οι χαρακτήρες, δεν τους είδε τελείως επιδερμικά. Αν όμως προσπαθούσα να εμβαθύνω παραπάνω,σίγουρα θα χρειαζόμουν όπως αναφέρεις τουλάχιστον άλλες τόσες λέξεις. Ήδη σχεδόν έφτασα το μέγεθος του "Καθρέφτη" που είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος ιστορία που έχω γράψει κάτι που σίγουρα δεν μου είναι εύκολο.

Μου άρεσε πολύ το παραδειγμά σου με την Λι` Άρα να κινδυνέυει από την απώλεια αίματος αφού χρησιμοποιεί blood magic, ιδιαίτερα στα πιο δυνατά ξόρκια, και είναι κάτι που ομολογώ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Πολύ καλή ιδέα!

Και εγώ θα ήθελα να ξεκινήσω να γράφω περισσότερο Αταλάντη και αυτή η ιστορία ελπίζω να με βοηθήσει να ξετρίψω για τον επερχόμενο διαγωνισμό τρόμου, που πραγματικά θέλω πολύ να πάρω μέρος.

Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ!