Η μηλιά, η ελιά και η ανθρώπινη λαλιά

[gismofbi]

Όνομα Συγγραφέα: Κοσμάς
Είδος: Φάντασυ
Βία; Αμελητέα
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3033
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η συμμετοχή μου για τον 49ο διαγωνισμό διηγήματος κατηγορίας Fantasy με θέμα "Δέντρο"

Η_μηλιά__η_ελιά_και_η_ανθρώπινη_λαλιά.PDF

[John Ernst]

φίλε Κοσμά, 

από τη συγκεκριμένη ιστορία και από δύο άλλες δικές σου που έχω διαβάσει, έχω καταλάβει ότι γενικά την κατηγορία φαντασία την κατέχεις. στο διαγωνισμό μας έδωσες ένα καλό δείγμα, που μου φαίνεται ότι σε αντιπροσωπεύει.

ο πρόλογος είναι σαν να προλογίζει ένας ταχυδακτυλουργός πριν το νούμερό του και η γλώσσα που χρησιμοποιείς είναι πολύ απλή- αυτό είναι που μου άρεσε πιο πολύ και μου κέντρισε το ενδιαφέρον, έδωσε από τις πρώτες λέξεις χαρακτήρα στο κείμενο και μεγάλη προσδοκία για τη συνέχεια. και όντως η συνέχεια κινείται στο ίδιο μοτίβο, στρωτό κείμενο που κρατάει σε αγωνία, έντονες περιγραφές. σε γενικές γραμμές το κείμενο λειτουργεί και πετυχαίνει το σκοπό του.  

η μόνη ένσταση που έχω αφορά στα διδάγματα. πρώτα από όλα, εγώ έχω από μόνος μου θέμα με διδάγματα σε μια ιστορία, θεωρώ πιο σωστό να αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους. εδώ, στη δική σου ιστορία δεν καταλήγεις σε ένα δίδαγμα, αλλά σε πολλά. σε μια σύντομη ιστορία αυτό είναι αρνητικό, καθώς κάθε συμπέρασμα απαιτεί χώρο να εξηγηθεί, που λόγω μεγέθους δεν τον έχουμε. 

καλή επιτυχία 

[Νίκη]

Όμορφο παραμύθι, μπράβο!  Εσύ όμως πέτυχες την ομιλία των δέντρων, νομίζω.

Δεν μου άρεσε καθόλου που είχε πρόλογο, με πέταξε έξω, ήταν σαν να έλεγε, "αυτό που θα διαβάσετε είναι παραμύθι". Αν ήταν ενσωματωμένο μέσα στο παραμύθι, όπως της Elgalla, θα ήταν καλό. Το ίδιο αποτέλεσμα είχαν και οι αλλαγές οπτικής γωνίας, που μου φάνηκαν πολύ απότομες.

[Φάντασμα]

• Μου αρέσει ο τίτλος του διηγήματος κάνει και ρίμα.
• Το βρήκα αρκετά γουστόζικο το σημείο που η γέρικη ελιά διδάσκει τα νεότερα δεντράκια.
• Έξυπνοι οι 5 δεντρονόμοι που πρέπει να ακολουθούν πιστά τα δέντρα.
• Βρήκα ενδιαφέρον το ότι υπάρχουν -αν το χαρακτηρίζω σωστά- μίνι κεφάλαια/σκηνές στο διήγημα.
• Ο τρόπος που είναι γραμμένο το διήγημα τον βρήκα ενδιαφέρον.

Πολύ γλυκό και δραματικό παραμύθι με συγκινητικό φινάλε.

Βαθμολογία: ⭐⭐⭐⭐
 

Υ.Γ: Τα 5 αστέρια είναι η μέγιστη βαθμολογία. Πάρα πολύ σπάνια χρησιμοποιώ και τα 5 αστέρια οπότε θα έλεγα ότι κατά κάποιον τρόπο τα 4 ισοδυναμούν με 5.

[Mournblade]

Καλησπέρα!?

Αξιόλογη προσπάθεια Κοσμά. Ενα παραμύθι ιδιαίτερα καλογραμμένο, και τολμώ να πω ακόμη καλύτερο απο την προηγούμενη προσπάθειά σου. Τα μόνα σημεία που δεν μου αρεσαν ηταν ο πρόλογος που θα μπορούσε να διατηρήσει το ύφος του, αν χρησιμοποιούσες περισσότερη φινετσα, και τα πολλά διδαγματα. Εμένα μου αρεσουν στις ιστορίες, αλλά νομιζω πως ενα αρκεί.

Καλή επιτυχία και συνέχισε να γράφεις!

[jjohn]

Καλησπέρα Κοσμά,

Δεν βρίσκω κάτι αρνητικό να προσάψω. Έχουμε μια όμορφη ιστοριούλα- αλληγορία θα έλεγε κανείς.   Από τις πιο καλές ιστορίες που έχω διαβάσει σε διαγωνισμούς τον τελευταίο καιρό και νομίζω πως  αδικείται λίγο από την εποχή που γράφτηκε.  Με αυτό εννοώ ότι θα μπορουε να είναι ένας πολύ έξυπνος/γνωστός λαϊκός μύθος αν είχε γραφτεί  όταν έπρεπε.

Μπράβο και καλή επιτυχία!

[Ballerond]

Καλησπέρα, Κοσμά.

Τίτλος:
 

Spoiler

Ο καλύτερος του διαγωνισμού κι ένας από τους ομορφότερους που έχω δει σε ιστορία. Ταιριάζει, φυσικά, απόλυτα με το κείμενο αλλά μου αρέσει κι έτσι μόνος του. Μπράβο!

 

Χαρακτήρες:

Spoiler

Παραμυθένια υφή, παραμυθένιοι κι οι χαρακτήρες. Ενώ το επίκεντρό σου ήταν τα δέντρα νομίζω ότι τους έδωσες μία μεγαλύτερη αφέλεια απ' ότι θα έπρεπε. Κάποιες φορές ένιωθα ότι γράφεις παραμύθι για παιδιά άλλες λαογραφικό μύθο για μεγάλους. Ενδεχομένως να έπρεπε να εστιάσεις λίγο παραπάνω στη μηλιά ή στην ελιάμ προσθέτωντας κάποια χαρακτηριστικά για να τα κάνουν να ξεχωρίζουν περισσότερο από τα υπόλοιπα δέντρα. Επίσης, δε με βοήθησαν ιδιαίτερα οι αλλαγές ΟΓ που έκανες ανά "κεφάλαιο"

 

Ιδέα, Ροή, Πλοκή:

Spoiler

Η ιδέα είναι γλυκιά, παραμυθένια, μου θυμίζει ιστορίες που άκουγα σε νανούρισμα. Ο ρηχός άνθρωπος που κάνει το κακό μέσα στον πόνο του, τα καλά δέντρα που δίνουν τα πάντα αφιλοκερδώς, η παραγκωνισμένη μηλιά που δεν την παίζει κανείς. Δε με χάλασε η "αθωώτητα" του κειμένου αλλά δε με κέρδισε κι απόλυτα. Το τέλος μου άρεσε πολύ, ο τρόπος που έδεσες το δράμα του αγρότη με την προσφορά της μηλιάς - όπως επίσης και το πώς ακούστηκε η ανθρώπινη λαλιά. Νομίζω ότι όλα τα λεφτά του κειμένου είναι πώς αποδόθηκε ο τίτλος του διηγήματος μέσα από το διήγημα. Ίσως να ήθελα ένα "τσικ" παραπάνω πρωτοτυπία στον τρόπο απόδοσης της ιδέας. Η ροή ομαλή, στρωτή, δεν κουράζει.

 

Γραφή, τεχνική:

Spoiler

Ικανοποιητικά πράγματα, απλές αλληγορίες και προτάσεις που ταίριαζαν στο ύφος της ιστορίας. Εκεί με τις ΟΓ με έχασες λίγο, στην αρχή ξεκινάς σε β' πρόσωπο γιατί λες την ιστορία σε κάποιον άλλον, ο αφηγητής μετά αλλάζει ύφος και υποτίθεται εξιστορεί τα γεγονότα από την ΟΓ κάθε προσώπου αλλά κι αυτό δεν τηρείται πιστά. Νομίζω ότι έχεις έναν μπλεγμένο Παντογνώστη που προσπαθεί να περιγράψει τα πάντα αποδίδοντας το κατάλληλο συναίσθημα κάθε φορά. Σκέψου να το πάρεις όλο σε β' πρόσωπο, σαν να αφηγείσαι την ιστορία (και με πιο χαλαρό ύφος) σε ένα κοινό από παιδιά. Ίσως, εκεί, δουλέψει περισσότερο.

 

Στο σύνολο, μία όμορφη ιστορία που - όπως λέει κι ο jjohn και μου κάνει εντύπωση που συμφωνώ μαζί του - θα ήταν ίσως πολύ καλύτερη αν είχε γραφτεί την κατάλληλη περίοδο.

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

2 hours ago, Ballerond said:

Στο σύνολο, μία όμορφη ιστορία που - όπως λέει κι ο jjohn και μου κάνει εντύπωση που συμφωνώ μαζί του - θα ήταν ίσως πολύ καλύτερη αν είχε γραφτεί την κατάλληλη περίοδο.

 

Δεν είναι και τόσο  παράξενο που συμφωνούμε  στη συγκεκριμένη περίπτωση  γιατί έχω αδυναμία στους λαϊκους μύθους, τα παραμύθια ακόμα και  στην πιο σύγχρονη εκδοχή τους όπως  είναι π.χ οι αστικοί μύθοι

[Elli Sketo]

Φίλε Κοσμά,
Εγώ θα διαφοροποιηθώ από το κείμενό σου και θα μπω χωρίς πρόλογο

Τι μου άρεσε:

Ο τίτλος σου το ξέρεις ότι είναι υπέροχος - το ήξερες από όταν τον έγραφες. Εύγε.

Η δεύτερη ανάγνωση μου έδωσε να καταλάβω ότι έχεις δώσει σημασία σε μερικά πολύ σημαντικά σημεία της ιστορίας σου. Έχεις πολύ λίγες τρύπες στο σενάριο σου και σε γενικές γραμμές κρατάς το ίδιο ύφος. Η γραφή σου δεν τρέχει πάνω-κάτω σα καρδιογράφημα και ρέει απαλά και όμοια σχεδόν σε όλο το κείμενο. Σχεδόν.

Τα δέντρα σου ήταν εκπληκτικά. Ήταν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας σου και ας με προϊδέασες ότι δε θα έχει πρωταγωνιστές. Είχαν χαρακτήρα, είχαν ελαττώματα (τα οποία μπορεί να σου βγήκαν και κατά λάθος) και είχες διανθήσει τις “σκέψεις” τους με προτασούλες όπως το: “Το ένιωθε στις ρίζες της, στα φύλλα και τον γέρικο κορμό της.” και το: “να ‘χετε τα φύλλα σας ανοιχτά” που με έπεισες ότι έτσι σκέφτονται τα δέντρα.

Έκανες πολύ καλή δουλειά στους διαλόγους - έχουν κάτι ιδιαίτερο και αυτή η μανία τους με τους κανόνες πάση θυσία ήταν αρκετά ξένη ώστε να πειστώ ότι δε πρόκειται για ανθρωποποιημένες βερσιόν δέντρων αλλά για ξεχωριστούς, φανταστικούς χαρακτήρες.

Η μηλιά είναι ίσως το καλύτερο πράγμα στην ιστορία σου. Ήταν τόσο καλή που σχεδόν ξεπέρασε την ιστορία την ίδια. Κάθε φορά που την αναφέρεις ή κάθε φορά που αναφέρεσαι σε κάτι που κάνει ή κάθε φορά που μιλάει η μηλιά το κείμενο είναι απλά αψεγάδιαστο. Η συμπεριφορά της έχει απόλυτη συνοχή. Δεν υποκύπτεις σε υπερβολές ή μονοπώλιο της προσοχής σου πάνω της, παρότι είναι φανερό ότι σου αρέσει σα χαρακτήρας, αφήνεις να κλέψει την παράσταση στο τέλος και όχι πριν.

Έχεις φράσεις όπως το: “Είχε γύρει τόσο τον κορμό του προς το μέρος τους που σχεδόν ήταν παράλληλος με τη γη σαν γιοφύρι.” ή το “Δεν είχε ανθίσει ποτέ. Δεν είχε καρποφορήσει ποτέ. Δεν έδωσε ποτέ τίποτα στον άνθρωπο.”  όπου αμέσως ένιωσα τη μοναξιά της και την αγωνία της να είναι και αυτή μαζί με τα άλλα δέντρα. Φοβερός τρόπος να μας κάνεις να καταλάβουμε πόσο πονάει το δέντρο που ξεχωρίζει.

Όταν ο αγρότης άρπαξε το τσεκούρι και άρχισε να κόβει τα δέντρα με συγκίνησες. Ένιωσα φρίκη. Νοιάστηκα πολύ περισσότερο για τα δέντρα που τα είδα να μεγαλώνουν από το παιδάκι που πέθανε τη 3η φορά που μας το αναφέρεις - και ας προσπάθησες τόσο πολύ να στολίσεις τις εκφράσεις σου και να τονίσεις το δράμα της όλης ιστορίας. Παραλίγο να γίνεις συναισθηματικός εκβιαστής σα κάποιο που κυκλοφορεί εδώ μέσα … Δε σου κρύβω ότι την ιστορία σου τη διάβασα πρώτη φορά στον ηλεκτρικό και με έκανες να κλάψω. Μπράβο, άκαρδο πλάσμα.

Ο μονόλογος της μηλιάς στο τέλος. Τι να πω; Αν είχες τελειώσει την ιστορία σου στο ίδιο επίπεδο που ήταν όλη η υπόλοιπη θα έλεγα απλά: “οκ τρωγόταν” αλλά τα λόγια της μηλιάς στο τέλος ήταν σα να σε είχε βαρέσει κάποια μούσα στο κεφάλι, έπαθες διάσειση και έγραφες σε άλλο επίπεδο. Έχεις βάλει πανέμορφες εκφράσεις όπως το: “Δεν υπάρχει δέντρο χωρίς ξεράδι και άνθρωπος χωρίς ψεγάδι.” Έχεις μεταδώσει την αγωνία της μηλιάς για τη μοναδική της φίλη αλλά και τον πόνο της για το χαμένο παιδί: “Εκεί να βάλεις το παιδί σου, να το φυλάω σαν δικό μου…” Μπράβο Κοσμά. Τελείωσες πολύ δυνατά.

Τι δε μου άρεσε:

Το να γράφω τόσα πολλά θετικά, αλλά μου είπαν ότι είμαι μόνο ξύλο στις κριτικές μου και ότι είναι πολύ καλό να τονίζεις και τι έχει κάνει σωστά κάποιος ώστε να φροντίσει να το επαναλάβει. Μπορείς να πάς και να γράψεις μία ιστορία που θα είναι όλη σα το τελευταίο κεφάλαιο τούτης δω; Πάλι για ‘μένα μιλάω.

Η εισαγωγή σου νομίζω ότι κατάλαβες πως δεν άρεσε σχεδον σε κανένα. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη γιατί μετά από τις τρεις πρώτες (πολύ καλές ομολογουμένως) γραμμές γίνεσαι διδακτικός.

• Μέχρι το σημείο που αναρωτιέσαι: “Τι θα γινόταν αν τα δέντρα μιλούσαν” με κρατάς στoν πρόλογο και είναι σα να με μπάζεις στην ιστορία αλλά αμέσως μετά αλλάζεις γνώμη, με χτυπάς στις παλάμες με την εφημερίδα και με βάζεις να σε ακούσω άλλες 3 φορές να λες τα ίδια με διαφορετικό τρόπο.
• Επίσης πάνω στο θέμα της εισαγωγής λες “Η ιστορία που θα ακούσετε είναι διαφορετική αλλά το ίδιο μαγική όπως όλες οι ιστορίες” το οποίο για κάποιο λόγο μου φάνηκε κακόγουστο - σα να προσπαθεί ο αφηγητής να κάνει hype την ιστορία που θα διηγηθεί - όμως αυτό μπορεί να είναι μόνο δική μου αντίληψη.
• Ένα ακόμα, μας λες και ψέματα. Λες: “Δεν έχει έναν κεντρικό ήρωα, καθώς αυτός αλλάζει ανάλογα με τον αφηγητή.” Όμως όσο και να αλλάζει η ιστορία σου θα έχεις τους πρωταγωνιστές. Ακόμα και αν η μηλιά γίνεται ψωμάκι και ο άνθρωπος τοστιέρα δε θα άλλαζαν ουσιαστικά τα γεγονότα και οι χαρακτήρες. Εκτός αν έλεγες διαφορετική ιστορία.
• Τέλος, μας λές: “Γνωρίζουμε, όμως πολύ καλά τη μέση της και έτσι από εκεί θα ξεκινήσουμε!” μου βάζεις και θαυμαστικό. Εσύ, ο συγγραφέας, γνωρίζεις την αρχή της ιστορίας σου; Εδώ μου ότι απλά ήθελες να εντυπωσιάσεις. Η ιστορία σου ξεκινάει από την αρχή. Κάνεις κανονικό setup τους χαρακτήρες και η ροή των γεγονότων είναι πολύ στάνταρ. Τίποτα δε δείχνει να υπάρχει προϊστορία. Θα την έπιανες από τη μέση αν ξεκίναγες την αφήγηση από το κεφάλαιο "Η νεαρή ελιά".

Η γραφή σου, αν και δεν ήταν “καρδιογράφημα” ήταν λίγο μονότονη. Πέτυχες τους διαλόγους μια χαρά αλλά όλα τα υπόλοιπα με κούρασαν ή μου έβγαζαν μία αδιαφορία. Ίσως ήθελες να βγάλεις κάτι παραμυθένιο με το να λες λίγα και απλά αλλά δε νομίζω ότι πέτυχε. Σε αυτή την αποτυχία συνεισφέρε και η επιλογή οπτικής γωνίας. Δε θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Γιάννη γιατί εμένα δε με μπέρδεψε πουθενά αλλά θα πω ότι (πέραν του εξαιρετικού τελευταίου κεφαλαίου) το διήγημά σου ήταν σα να επιπλέει στο διάστημα.

Η γέρικη ελιά μου έσπασε τα νεύρα. Δεν έχω πρόβλημα με τους αντιπαθητικούς χαρακτήρες. Κάθε άλλο, μερικοί από τους αγαπημένους μου είναι αχώνευτοι. Το πρόβλημά μου με την ελιά σου είναι ότι προσπαθείς να μου την περάσεις ως σημείο αναφοράς και ηθικής τελειώτητας.

• Σε πρώτη φάση δεν κατάλαβα πως έχει επιβιώσει In the first place. Λες ότι στο χωράφι υπήρχε η αρχαία ελιά και το δέντρο που μετά γίνεται η μηλιά. Η γέρικη ελιά πως επιβίωσε όλα αυτά τα χρόνια ενώ τα υπόλοιπα δέντρα πέθαιναν; Εντάξει η μηλιά - ήταν "μαγικό" δέντρο αλλά η ελιά τι το ξεχωριστό είχε; Με έκανες από την αρχή να πιστεύω ότι η ελιά πίνει όλο το νερό στο χωράφι και τα μικρά δεντράκια πέθαιναν.
• Ύστερα δίνει αυτούς τους πέντε ανεξήγητους κανόνες στα δεντράκια τους οποίους εφόσων δεν έχουμε επαφή με κανένα άλλο δέντρο στην ιστορία σου, εγώ φαντάζομαι ότι τους έχει βγάλει από το μυαλό της. Θα το εξηγήσω παρακάτω αυτό. Δε φταίει η ελιά. Εσύ φταις.
• Ενω μας την παρουσιάζεις ως αγαπησιάρικο και σοφό δάσκαλο, τη βάζεις να λέει απίστευτες πικρίες όπως το: “Αλλιώς θα καταντήσετε σαν το άγνωστο δέντρο εκεί απέναντι. Το βλέπετε; Μονάχο και κακομοίρικο, αρρωσταίνει και πέφτουν τα φύλλα του και η φλούδα του ξεραίνεται απ’ το αγιάζι.” και το: “Να θυμάστε ότι ένα δέντρο κρίνεται από τους καρπούς, όχι από τις ρίζες του.” Δε μπορείς να διδάξεις τα παιδιά ότι "όποιος είναι διαφορετικός από εμάς θα καταντήσει μόνος του επειδή του αξίζει". Ούτε είναι οκ να λες: “παιδια, παιδιά, μη κοροιδεύετε το διαφορετικό δέντρο. Είναι άχρηστο αλλά δεν είναι σωστό να το λέτε στα μούτρα του.”
• Άλλη κοτσάνα του δασκάλου: “το να κάνεις το καλό παρόλο που σου φέρονται βάναυσα είναι αρετή” συγνώμη αλλά δεν είναι. Το να βικτιμοποιείς τον εαυτό σου (αυτή η καινούρια δουλειά έχει κάνει πολύ κακό στα ελληνικά μου) δεν είναι καθόλου παραγωγικό. Αν κάποιος σε κακομεταχειρίζεται δεν πρέπει να κάνεις ούτε κακό ούτε καλό. Πρέπει να απομακρύνεις τον εαυτό σου για να σε προστατεύσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα δέντρα δεν έχουν καθόλου αίσθημα της επιβίωσης. Στην πραγματικότητα έχουν - απλά η φύση δε λειτουργεί με τους ρυθμούς που έχουμε συνηθίσει και παίρνει χρόνια παρατήρησης για να τη δεις να παλεύει να επιβιώσει.
• Στην αρχή τα μαθήματά του είναι ενδιαφέρων αλλά αφού μάθουμε την λογική και τους κανόνες των δέντρων, τα μαθήματα κουράζουν.

Το πρόβλημα με την ελιά-δάσκαλο είναι πολύ ενδιαφέρων γιατί ανοίγει ένα θέμα που ονομάζεται framing. Όπως είπα και στην αρχή δεν έχω πρόβλημα με τους αχώνευτους χαρακτήρες. Πρόβλημα υπάρχει όταν ο χαρακτήρας είναι αχώνευτος αλλά η ιστορία προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι το καλύτερο παιδί. Δες λίγο BoJack Horseman. Ο BoJack είναι από τους πιο κακούς “ανθρώπους” στη σειρά και η σειρά ποτέ δεν προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι αγγελούδι. Είναι μεν συμπαθής επειδή είναι ελαττωματικός και μπορούμε να ταυτιστούμε αλλά αν η σειρά προσπαθούσε να μας πείσει ότι το αλκοολικό, μονομανή άλογο που πηδιέται με ότι κινείται και φέρεται σαν άκαρδο βόδι σε όλους του τους φίλους είναι ο καλύτερος άνθρωπος στη Γη δε θα μπορούσε να ταυτιστεί κανείς μαζί του. Άρα ο BoJack γίνεται frame ρεαλιστικά και αυτό εκτός από το ότι βοηθάει στο να ταυτιστούμε, βοηθάει και στο suspension of disbelief.
Άλλο παράδειγμα για το framing είναι το πως κάνει frame την Megan Fox o Michael Bay στο Transformers. Η Mikaela Banes (aka Megan Fox) είναι έξυπνη, μορφομένη και δυναμική αλλά κάθε φορά που μιλάει η κάμερα την “τρώει” κόβοντάς τη από γωνίες περίεργες και προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή μας από αυτά που λέει. Αν ακούσεις ή διαβάσεις τι λέει/κάνει ο χαρακτήρας της θα φανταστείς “Α, να μία δυναμική γυναίκα σε ταινία δράσης”. Αλλά αν βλέπεις την ταινία τότε λογικά δε θα δώσεις καν σημασία στα λόγια της γιατί θα σου τραβά όλη την προσοχή ο τρόπος που στέκεται, τα ρούχα της και ο τρόπος που η κάμερα την τριγυρίζει σα να θέλει να τη φάει.

Framing λοιπόν. Read up on it.

Μερικά plot holes:

• στην αρχή λες ότι στο χωράφι υπήρχε η μηλιά και η γέρικη ελιά. Ύστερα, όταν η ελιά μαθαίνει τους κανόνες των δέντρων στις μικρές ελιές η μηλιά θέλει να συμμετέχει γιατί δεν τους ξέρει (ένας λόγος παραπάνω να πιστεύω ότι η ελιά τους έβγαλε από το “κεφάλι” της). Μα όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μαζί μόνες στο χωράφι δεν είχαν μιλήσει ποτέ; Πως γίνεται να μην ξέρει τους κανόνες; Αν δεν τους ήξερε από πάντα θα έπρεπε να τους μάθει από την ελιά σε κάποια φάση, αλλιώς θα είχε μιλήσει στο γιό του αγρότη που τόσο αγαπούσε.
• Άλλο ένα είναι ότι λες πως: “ο γιος του που μ’ αγαπά έρχεται και παίζει στα κλαδιά μου” Αυτό το λες στην αρχή της ιστορίας όπου ο γιός είναι πιο μικρός από ότι στο τέλος της ιστορίας. Πως μπορεί και περνάει το ποτάμι; Επίσης στο τέλος λες: “Ήθελε όμως τόσο πολύ να παίξει με το δέντρο. Θα προσπαθούσε.”  υπονοείς ότι δεν παίζει πια με το δέντρο από τότε που δημιουργήθηκε το ποτάμι αλλά πιο πάνω υπονοείς ότι παίζουν ακόμα.

Οι κανόνες των δέντρων δε βγάζουν νόημα.

• Ο πρώτος λέει: “Ο άνθρωπος είναι το πιο σημαντικό πλάσμα στον κόσμο και του προσφέρουμε τα πάντα με χαρά.” Γιατί; δώσε μας ένα λόγο - έστω ένα θρύλο ή μια παλιά ιστορία. κάτι - δε μπορώ να πιστέψω ότι έτσι αυθαίρετα θα πειστεί η νέα γενιά να προσφέρει τα πάντα στον άνθρωπο χωρίς να υπάρχει από πίσω μία παράδοση ή έστω φόβος. Ακόμη και μία τελείως κυνική απάντηση του στιλ: “δίνεις-παίρνεις” θα αρκούσε. Ό,τι καλλιεργούσαμε (γιατί άσε τι κάνουμε τώρα που τα έχουμε μετατρέψει όλα σε βιομηχανίες) επιβίωνε επειδή υπάρχει μία άτυπη συμφωνία. Ο άνθρωπος θα διαιωνίσει το είδος και θα προσέχει τα βλαστάρια σου και εσύ θα προσφέρεις τους καρπούς σου. Το απολοποιω και κάπου, κάποιο πτυχίο εξελικτικής βιολογίας θα καίγεται στο κάδρο του από αυτόματη ανάφλεξη αλλά ακόμη και αυτή η απλοϊκή εξήγηση είναι καλύτερη από το “κάτσε να σου κάνει κακό ο άνθρωπος γιατί έτσι”. Τώρα έχεις απλά μια διαταγή. Μπορώ να το πιστέψω για τη μηλιά επειδή είναι φίλη με το παιδί του αγρότη αλλά όχι για τις ελιές που τρώνε τόσο ξύλο κάθε χειμώνα και οι άνθρωποι παίρνουν τους καρπούς τους.
• Ο τελευταίος: “Ο πιο σημαντικός κανόνας όλων. Οταν μας πλησιάζει άνθρωπος δεν κουνιόμαστε και δεν μιλάμε ποτέ. Απαγορεύεται” όμως γιατί; Δε θα ήταν καλύτερο αντί για κανόνες να μη μπορούσαν; Ή να μη τους άκουγε ο άνθρωπος; Φαντάσου πόσο δυνατή θα ήταν η σκηνή αν τα δέντρα φώναζαν στο παιδί να μη περάσει το ποτάμι αλλά το παιδί δε μπορούσε να τα ακούσει. Βέβαια μπορεί να μη θες να περάσεις αυτό το μήνυμα οπότε αν κρατήσεις αυτό το περίεργο κανόνα θα πρέπει να μας τον εξηγήσεις γιατί δεν τον πιστεύω και δεν είναι μία λεπτομέρεια αλλά η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλη σου η ιστορία.

Στο τέλος εφόσων δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να μη μιλάνε τα δέντρα η ιστορία στραβώνει. Το ηθικό δίδαγμα είναι μπερδεμένο και μετατρέπεται σε: “κάνε σα ρομποτ ότι σε μάθανε και στο τέλος θα πέσουν κεφάλια αλλά θα βγει κάτι θαυμαστό από όλο αυτό....” γουααααατ; Επίσεις υποτίθεται ότι τα δέντρα λατρεύουν τον άνθρωπο, πως μπόρεσαν να αφήσουν το παιδί να πεθάνει. Και έστω οι ελιές τον άφησαν. Η μηλιά λίγο πιο κάτω σπάει τη σιωπή για λόγο πιο ασήμαντο.

Στο τέλος κάνεις μία λογική κολοτούμπα: “σε αντίθεση με τα πουλιά, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στα κλαδιά σου.” Αλλά ίσα ίσα που λένε το ίδιο. Τα πουλιά πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στα φτερά τους και τα δέντρα στα κλαδιά τους. Τώρα, αν θέλουν να πουν κάτι άλλο θα πρέπει να πουν "να έχουν εμπιστοσύνη στα κλαδιά των άλλων" ή κάτι αντίστοιχο.

Ευχαριστώ για την ιστορία σου, καλή επιτυχία στο διαγωνισμό.

[Solonor]

Πρώτα-πρώτα, σβήνεις τις δύο πρώτες παραγράφους και ξεκινάς απ’ το μια φορά κι έναν καιρό. Πέρα απ’ το ότι δεν προσφέρουν τίποτα, είναι πράγματα χιλιοειπωμένα για συγγραφείς και βγάζουν μάτι. Τα ξεχνάμε όπως τα είδαμε και κρίνουμε απ' το υπόλοιπο κείμενο.

Συμπαθητικό γράψιμο. Μ’ άρεσε αυτό που πήγες να κάνεις με τις οπτικές γωνίες, αν και στην πράξη, δεν εστίασες σε κανέναν, αλλά ήσουν μόνιμα σε παντογνώστη. Όχι πως δε δούλευε, μια χαρά δούλευε, απλώς δεν είμαι σίγουρος πως αυτός ήταν ο σκοπός σου, γι' αυτό το γράφω.

Το κείμενο κυλούσε κι είχε μερικές όμορφες στιγμές και με νόημα, π.χ. με το σπουργίτι.

Το άλλο με το γιατί δεν έπρεπε το ένα και το άλλο δεν το έπιασα, να πω την αλήθεια.

Η ιδέα με τη μηλιά μ’ άρεσε, όπως μ’ άρεσε και το τέλος.

Αν έχω κάποιο παράπονο ήταν η διαχείριση των κανονισμών, που μου φάνηκε πως δεν έδενε τέλεια. Ίσως ήθελε λίγη σκέψη ακόμα πριν τους βάλεις στο χαρτί, τεσπα στο .doc. Π.χ. γιατί τέτοια αγάπη στους ανθρώπους; Ο πρώτος δεντρονόμος χωράει κουβέντα.

Συνολικά, ένα όμορφο παραμύθι.

[elgalla]

Καλησπέρα, Κοσμά!

 

Spoiler

 

Αρχικά, να το πούμε άλλη μία, ο τίτλος σου σπέρνει. Νομίζω πως μάλλον είναι ο καλύτερος τίτλος διηγήματος που έχω δει στο φόρουμ εδώ και πολλούς διαγωνισμούς.

Για κοίτα, τώρα, λίγο την εισαγωγή σου. Την κοίταξες; Τέλεια. Πέτα την. Δεν χρειάζεται, προκαλεί λόξιγκα σε όλο το υπόλοιπο κείμενο και είναι και λιγότερο καλογραμμένες συγκριτικά με το παρακάτω. 

Όσον αφορά το παρακάτω, κάτι ανάμεσα στο Toy Story και στο The Giving Tree το βρήκα. Δεν ήταν κακός συνδυασμός και τον απέδωσες αρκετά καλά, όμως δεν μου δόθηκε ακριβώς η εντύπωση πως διάβαζα κάτι φρέσκο. Σίγουρα, το γεγονός ότι μοιάζει να υπάρχει ολόκληρη ιστορία πίσω από αυτό το διήγημα, την οποία όμως εμείς δεν διαβάζουμε, δεν βοηθάει. Δεντρονόμοι και δεντροδάσκαλοι και αγάπη για τους ανθρώπους, χωρίς όμως να δίνεται κάποια πειστική εξήγηση για την τόση λατρεία και αυτοθυσία των δέντρων ή στο πώς η γέρικη ελιά τη διδάχτηκε από τη στιγμή που μας έχεις πει ξεκάθαρα ότι τίποτα άλλο πέρα απ' αυτήν δεν ρίζωνε στο χωράφι για καιρό.

Εξίσου παράλογη είναι και η αντίδραση του χωρικού στο χαμό του παιδιού του. Πρόκειται για άλμα λογικής το να θεωρήσει ότι επειδή κρατάει ένα κλαδί το νεκρό παιδί του φταίνε τα δέντρα που πέθανε, ειδικά τη στιγμή που ξεκάθαρα πνίγηκε. Συν τοις άλλοις, στα πλαίσια στα οποία μας θέτεις την ιστορία, οι άνθρωποι στην επαρχία, δεκαετίες - πόσο μάλλον αιώνες - πριν, ήταν συνηθισμένοι στον θάνατο των παιδιών τους. Δύσκολα θα κατέστρεφε κάποιος τον βιοπορισμό του (δηλαδή το χωράφι του), τη στιγμή που μπορούσε να κάνει κι άλλα παιδιά.

Έπειτα, έχεις ένα στοιχείο στο διήγημα που, παρότι υπάρχει, δεν θίγεται καθόλου και το αφήνεις να περάσει λίγο στο ντούκου. Για μένα, αυτό είναι μάλλον και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας και ξενέρωσα που μπήκε τελείως στην άκρη. Ο χωρικός έφτιαξε φράγμα κι άλλαξε τη φυσική ροή του ποταμού για προσωπικό του όφελος. Η μηλιά (που συμβολίζει τη γνώση) έμενε ξερή, μέχρι που ο ποταμός "τιμώρησε" τον χωρικό στερώντας του το παιδί του. Το δίπολο ύβρις-νέμεσις που σαφώς υφίσταται, κατά λάθος ή επίτηδες, είναι για μένα το ζουμί όλου του διηγήματος και αυτό γύρω από το οποίο θα πρέπει να χτιστεί αν κάποια στιγμή κάτσεις να το διορθώσεις. 

"Δεν υπάρχει δέντρο χωρίς ξεράδι και άνθρωπος χωρίς ψεγάδι", πεντακάθαρα η καλύτερη ατάκα του διαγωνισμού. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αληθινή παροιμία, ίσως και να είναι, δεν ξέρω, τόσο πολύ πείστηκα. 

Μια καλή και τίμια προσπάθεια που παίρνει βελτίωση, αλλά έχει καλή πρώτη ύλη.

 

 

Καλή επιτυχία!                                                                                            

[WILLIAM]

Ένα ωραίο παραμύθι, σαν να είσαι κλασσικός παραμυθάς. Πολύ μου άρεσε/ Μου άρεσαν τα δένδρα και τα συναισθήματά τους και η κρυφή από τον άνθρωπο ζωή τους. Σίγουρα πολύ μέσα στο θέμα και μια άρτια ιστορία.

[Ιρμάντα]

Γεια σου Κοσμά!

Spoiler

Όχι, δεν με πείραξε που μου θύμισε το The Giving Tree. Το αντίθετο θα έλεγα. Θα συμφωνήσω με την Αταλάντη ότι δύσκολα ένας χωρικός θα κατέστρεφε τη σοδειά του από θλίψη, ειδικά σε μία εποχή όπου συνηθέστερο ήταν να σου πεθάνει ένα παιδί παρά να σου ζήσει. Μου άρεσε ο τίτλος, καλά, το περίεργο θα είναι να βρεις κάποιον που να μην του αρέσει, υποθέτω, μου άρεσε επίσης και το πώς το συνδύασες μετά, μιλιά και μηλιά. Μου άρεσε η φωνή των δέντρων, δεν ξέρω αν συμφώνησα με τους τίτλους των κεφαλαίων (αλλά δεν με ενόχλησαν κιόλας) και η εισαγωγή σου επίσης δεν με ενόχλησε (όχι ιδιαίτερα χρήσιμη, αλλά ευχάριστη). Οι νόμοι των δέντρων υπερβολικά καλοί για να είναι αληθινοί (The Giving Tree, είπαμε) αλλά ταίριαζαν στο παραμυθικό πλαίσιο που έχεις στήσει την ιστορία σου. Υπήρχε διδακτισμός, σε κάποιο βαθμό, αλλά έχω την αίσθηση πως η ιστορία ήρθε πρώτα και η διδαχή μετά. Οπότε, το σώζεις.

Είχε μια τρυφερότητα η ιστορία, είχε μία πρωτοτυπία. Για μένα από τις δυνατότερες του διαγωνισμού και σίγουρα και από τα δικά σου καλύτερα κείμενα. Ευχαριστούμε!

Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου και καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[gismofbi]

Σας ευχαριστώ όλους που διαβάσατε και σχολιάσατε την ιστορία μου. Ήταν ένα παραμύθι εμπνευσμένο από το ''Δέντρο που έδινε'' αλλά από τη δική μου σκοπιά. Η φόρμα που χρησιμοποίησα ήταν εντελώς πειραματική για να ξεφύγω από τα καθιερωμένα αλλά μάλλον δεν μου βγήκε όπως το ήθελα με εναλλαγές χαρακτήρων. Στα σχόλια σας τώρα.

1)Οι δεντρονόμοι υπάρχουν γιατί απλά έτσι είναι. Δεν βρίσκω λόγο να εξηγήσω γιατί τα δέντρα πρέπει να αγαπάνε και να προσφέρουν στους ανθρώπους. Έτσι είναι. Όπως ο σκύλος ένα πράγμα. Γι' αυτό είναι φτιαγμένα.

2)Δεν υπάρχει δέντρο χωρίς ξεράδι και άνθρωπος χωρίς ψεγάδι. Είναι υπαρκτή παροιμία που τη δανείστηκα. Μακάρι να ήμουν τόσο έξυπνος ώστε να την βγάλω από το κεφάλι μου αλλά μπα...

3)Έχετε δίκιο ότι η αντίδραση του χωρικού για το χαμό του παιδιού του ήταν υπερβολική αλλά η υπερβολή νομίζω χαρακτηρίζει τα παραμύθια και τις λαϊκές ιστορίες γιατί χωρίς αυτές θα ήταν mainstream ιστορίες ή μπορεί να μην υπήρχαν καν ιστορίες. Φανταστείτε ότι σε ολόκληρο βασίλειο δεν υπήρχε άλλη κοπέλα με ίδιο νούμερο παπούτσι με την Σταχτοπούτα ή ότι τα μαλλιά της Ραπουνζέλ είναι πιο χρήσιμα από μια σκάλα κ.ο.κ.

4)Δεν είχα ιδέα ότι ο τίτλος θα έκανε πάταγο. Ήταν ότι πιο πρόχειρο σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή και μάλιστα σκέφτηκα ότι έκανε σπόιλ όλο το κείμενο αλλά κοίτα να δεις...

Και πάλι σας ευχαριστώ όλους (ίσως λιγουλάκι παραπάνω την Έλλη που με έκανε να δω πράγματα που δεν είχαν περάσει καν από το μυαλό μου ακόμα κι όταν διπλοχτένιζα το κείμενο για ψεγάδια) και ελπίζω να διασκεδάσατε διαβάζοντας την ιστορία τόσο όσο εγώ γράφοντάς την!