Τέρι Πράτσετ (Terry Pratchett)

[Sonya]

Μπορεί να την έχει εκαπδεύσει, πού ξέρεις; Μπορεί να είναι καλό το γονίδιο... έχω κι εγώ τις επιφυλάξεις μου, αλλά θα δώσω μια ευκαιρία στο Πρατσετοπαίδι.

[DinMacXanthi]

Οκέι, σαν γονιός θέλει να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού του...

 

Προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιό "παιδί" αναφέρεσαι

Είτε εννοείς την κορη, είτε το discworld, Have faith. μπορεί το hogfather, το lords and ladies, το reaper man και τα άλλα να μην ξαναγράφονται, όμως η κόρη του μοιάζει να το κατέχει το γραφειν, και αν την πιστεύει κι ο ίδιος, δεν φαντάζομαι πως θα το λέει για πλάκα. Είναι αρκετά κυνικός για να πει "δεν το 'χει η Ριάνα, δεν το 'χει κανένας, σταματάμε εδώ".

 

Κι εγώ θέλω να διαβάσω κι άλλο για τον Vimes, και κυρίως τον Vimes jr όσο μεγαλώνει, κι ως πριν λίγο καιρό στεναχωριόμουν που οι χαρακτήρες αυτοι θα έμεναν στο limbo της άγραφης σελίδας (τι γράφω πρωινιάτικα, cue να πάω να κάνω καφέ). Όλο και κάτι θα της έχει πει για το πώς τους βλέπει να προχωρούν.

[Διγέλαδος]

Το χιούμορ του αναλλοίωτο!

 

[Διγέλαδος]

Μιας που μιλάμε για Terry, αυτό το έχετε δει;

 

[Διγέλαδος]

Το γραφείο του:

 

http://imgur.com/a/eztb2

[heiron]

[gregacm]

Αυτη ειναι τριχα, οχι μαλακιες!

[SpirosK]

Αυτη ειναι τριχα, οχι μαλακιες!

 

Σιγά την τρίχα.... (σημασία έχει το ευφάνταστο μπλουζάκι πάντως)

[alanon]

Δεν ειναι τριχα...πουλόβερ φοραει απο μεσα...

[gregacm]

Θα ειχε κρυο μαλλον...

[Διγέλαδος]

Terry Pratchett interview: a fantasy writer facing reality

[OxAp0d0]

HOLY

 

FUCKIN'

 

SHIT!

 

 

 

RAISING STEAM

 

 

         

 

 

 

Δε μας έχει εγκαταλείψει ακόμα ο αγαπημένος μας Pratchett !

[Count Baltar]

Δυστυχώς, τον είδα το περασμένο Σάββατο στο World Fantasy Convention στο Μπράιτον. Είναι σε πολύ κακή κατάσταση. 

[Myyst]

Mort, Θανατηφόρος Βοηθός

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε για έναν προσωποποιημένο Χάρο, αλλά μάλλον είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε έναν τέτοιον απίθανο Χάρο σε ένα τέτοιο σατιρικό περιβάλλον. Όσο για την πλοκή του 'Θανατηφόρου Βοηθού' νομίζω ότι έχουμε παρασυνηθίσει τον Δισκόκοσμο και δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που ο Χάρος προσλαμβάνει έναν βοηθό που δεν προσλάμβανε κανένας άλλος, τον στέλνει να κάνει τη δουλειά του για να πάρει άδεια και εκείνος αποφασίζει να σώσει μία πριγκίπισσα που έπρεπε να πεθάνει διαταράσσοντας την ίδια την πραγματικότητα και δημιουργώντας μία νέα την οποία παίρνει ως δώρο στο τέλος για τον καιρό που η τεράστια χελώνα που ταξιδευει στο διάστημα κουβαλώντας τον Δισκόκοσμο στην πλάτη της πεθάνει και η νέα πραγματικότητα θα διασταλλεί για να πάρει τη θέση της παλιάς.

[Myyst]

Guards! Guards!, Φρουροί! Φρουροί!

 

Η ιστορία ξεκινά με τον μεθυσμένο διοικήτη της Night Watch της θρυλικής Ankh-Morpork, τον βιβλιοθηκάριο του Unseen Univerity, τη μυστική αδελφότητα των Unique and Supreme Lodge of the Elucidated Brethren  of the Ebon Night να δολοπλοκεί ώστε να στέφθει ένας βασιλιάς-μαριονέτα και τον Carrot, έναν ιδεαλιστή νεαρό νάνο δύο μέτρων και κάτι (νεαρό υιοθετημένο νάνο) να αφήνει το σπίτι του για να καταταγεί στη Night Watch.

 

Η κωμωδία ξεχειλίζει ανάμεσα στις γραμμές του L-space, όπου ανοίγονται πύλες για άλλες πραγματικότητες, την επιδρομή ενός δράκου του οποίου την ύπαρξη κανένας φυσικός νόμος δεν υποστηρίζει στην Ankh-Morpork και τις προσπάθειες (ή μη) της Night Watch να προστατεύσει την πόλη. Η κωμωδία τείνει να υποτιμάται μερικές φορές στα πλαίσια της ευρύτερης τέχνης, όπως και στα πλαίσια της φανταστικής τέχνης, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να συλλογίζεσαι "is it better, being an ape?" με το να συλλογίζεσαι "to be or not to be?"

 

 

Υ.Γ.: Έτυχε να διαβάζω το 'Guards! Guards!' ταυτόχρονα με το 'Night Watch' του Lukyanenko και τα κεφάλαια της Νυχτερινής Φρουράς του 'A Dance with Dragons' του Martin. Το αποτέλεσμα ήταν σουρεαλιστικό.

Edited June 2, 2014 by Myyst

[elen]

Aνακοινωθηκε καινουργιο βιβλιο παντως με ηρωιδα την Τιφανυ. http://www.terrypratchettbooks.com/?p=5372

και εχει γραψει και καποια αλλα σε συνεργασια με τον Baxter. http://www.terrypratchettbooks.com/index.php/books/the-long-war Φανταζομαι πλεον η συνεργασια θα ειναι πιο ευκολη. Το χει διαβασει κανεις να πει καμια γνωμη?

[elen]

Ενα αρθρό του αγαπημένου Niel Gaiman για τον Τerry Pratchett... 

 

Neil Gaiman: ‘Terry Pratchett isn’t jolly. He’s angry’

http://www.theguardian.com/books/2014/sep/24/terry-pratchett-angry-not-jolly-neil-gaiman

Edited October 11, 2014 by elen

[Myyst]

Ενα αρθρό του αγαπημένου Niel Gaiman για τον Τerry Pratchett... 

 

Neil Gaiman: ‘Terry Pratchett isn’t jolly. He’s angry’

http://www.theguardian.com/books/2014/sep/24/terry-pratchett-angry-not-jolly-neil-gaiman

 

Το είχα διαβάσει και εγώ παλιότερα αυτό το άρθρο και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο Neil Gaiman κάνει μερικές βαθιές σκέψεις για τους λόγους που ο Δισκόκοσμος έφτασε στα χέρια μας και διηγείται μερικά πολύ ενδιαφέροντα περιστατικά ανάμεσα σε αυτόν και τον Terry Pratchett. 

 

elen, μπορείς αν θες να αντιγράφεις το κείμενα αυτά στα posts σου μαζί με την παράθεση των αντιστοίχων links. Καμιά φορά οι σελίδες στο internet σβήνονται και θα 'ταν κρίμα να χάσουμε τέτοια άρθρα. 

[elen]

να βαλω λοιπον ενα κόπυ της συντεντευξής. Πολύ ενδιαφερον μου φαινεται το σημείο που ο Gaiman στην ουσια αποκαλύπτει οτι ο Πρατσετ θέλει να επιλέξει ο ιδιος ποτε να τελειωσει τη ζωη τους. 

 

 

I want to tell you about my friend Terry Pratchett, and it’s not easy. I’m going to tell you something you may not know. Some people have encountered an affable man with a beard and a hat. They believe they have met Sir Terry Pratchett. They have not.

Science fiction conventions often give you someone to look after you, to make sure you get from place to place without getting lost. Some years ago I ran into someone who had once been Terry’s handler at a convention in Texas. His eyes misted over at the memory of getting Terry from his panel to the book-dealers’ room and back. “What a jolly old elf Sir Terry is,” he said. And I thought, No. No, he’s not.

Back in February 1991, Terry and I were on a book signing tour for Good Omens, a book we had written together. We were in San Francisco. We had just done a stock signing in a bookshop, signing the dozen or so copies they had ordered. Terry looked at the itinerary. Next stop was a radio station: we were due to have an hour-long interview on live radio. “From the address, it’s just down the street from here,” said Terry. “And we’ve got half an hour. Let’s walk it.”

This was a long time ago, in the days before GPS systems and mobile phones and taxi-summoning apps and suchlike useful things that would have told us in moments that no, it would not be a few blocks to the radio station. It would be several miles, all uphill and mostly through a park.

We called the radio station as we went, whenever we passed a payphone, to tell them that we knew we were now late for a live broadcast, and that we were, promise-cross-our-hearts, walking as fast as we could.

I would try to say cheerful, optimistic things as we walked. Terry said nothing, in a way that made it very clear that anything I could say would probably just make things worse. I did not ever say, at any point on that walk, that all of this would have been avoided if we had just got the bookshop to call us a taxi. There are things you can never unsay, that you cannot say and still remain friends, and that would have been one of them.

‘Beneath any jollity there is a foundation of fury. Terry Pratchett is not one to go gentle into any night, good or otherwise.’ Photograph by Graeme Robertson for the Guardian

We reached the radio station at the top of the hill, a very long way from anywhere, about 40 minutes into our hour-long live interview. We arrived all sweaty and out of breath, and they were broadcasting the breaking news. A man had just started shooting people in a local McDonald’s, which is not the kind of thing you want to have as your lead-in when you are now meant to talk about a funny book you’ve written about the end of the world and how we’re all going to die.

The radio people were angry with us, too, and understandably so: it’s no fun having to improvise when your guests are late. I don’t think our 15 minutes on air were very funny. (I was later told that Terry and I had both been blacklisted by that San Franciscan radio station for several years, because leaving a show’s hosts to burble into the dead air for 40 minutes is something the powers of radio do not easily forget or forgive.)

Still, by the top of the hour it was all over. We went back to our hotel, and this time we took a taxi. Terry was silently furious: with himself, mostly, I suspect, and with the world that had not told him that the distance from the bookshop to the radio station was much further than it had looked on our itinerary. He sat in the back of the cab beside me white with anger, a non-directional ball of fury. I said something, hoping to placate him. Perhaps I said that, ah well, it had all worked out in the end, and it hadn’t been the end of the world, and suggested it was time to not be angry any more.

Terry looked at me. He said: “Do not underestimate this anger. This anger was the engine that powered Good Omens.” I thought of the driven way that Terry wrote, and of the way that he drove the rest of us with him, and I knew that he was right.

There is a fury to Terry Pratchett’s writing: it’s the fury that was the engine that powered Discworld. It’s also the anger at the headmaster who would decide that six-year-old Terry Pratchett would never be smart enough for the 11-plus; anger at pompous critics, and at those who think serious is the opposite of funny; anger at his early American publishers who could not bring his books out successfully.

The anger is always there, an engine that drives. By the time Terry learned he had a rare, early onset form of Alzheimer’s, the targets of his fury changed: he was angry with his brain and his genetics and, more than these, furious at a country that would not permit him (or others in a similarly intolerable situation) to choose the manner and the time of their passing.

And that anger, it seems to me, is about Terry’s underlying sense of what is fair and what is not. It is that sense of fairness that underlies Terry’s work and his writing, and it’s what drove him from school to journalism to the press office of the SouthWestern Electricity Board to the position of being one of the best-loved and bestselling writers in the world.

‘Any Terry Pratchett book is a small miracle’ ... Photograph: Frank Martin

It’s the same sense of fairness that means that, sometimes in the cracks, while writing about other things, he takes time to punctiliously acknowledge his influences – Alan Coren, for example, who pioneered so many of the techniques of short humour that Terry and I have filched over the years; or the glorious, overstuffed, heady thing that is Brewer’s Dictionary of Phrase and Fable and its compiler, the Rev E Cobham Brewer, that most serendipitious of authors. Terry once wrote an introduction to Brewer’s and it made me smile – we would call each other up in delight whenever we discovered a book by Brewer we had not seen before (“’Ere!’ Have you already got a copy of Brewer’s A Dictionary of Miracles: Imitative, Realistic and Dogmatic?”)

Terry’s authorial voice is always Terry’s: genial, informed, sensible, drily amused. I suppose that, if you look quickly and are not paying attention, you might, perhaps, mistake it for jolly. But beneath any jollity there is a foundation of fury. Terry Pratchett is not one to go gentle into any night, good or otherwise.

He will rage, as he leaves, against so many things: stupidity, injustice, human foolishness and shortsightedness, not just the dying of the light. And, hand in hand with the anger, like an angel and a demon walking into the sunset, there is love: for human beings, in all our fallibility; for treasured objects; for stories; and ultimately and in all things, love for human dignity.

Or to put it another way, anger is the engine that drives him, but it is the greatness of spirit that deploys that anger on the side of the angels, or better yet for all of us, the orangutans.

Terry Pratchett is not a jolly old elf at all. Not even close. He’s so much more than that. As Terry walks into the darkness much too soon, I find myself raging too: at the injustice that deprives us of – what? Another 20 or 30 books? Another shelf-full of ideas and glorious phrases and old friends and new, of stories in which people do what they really do best, which is use their heads to get themselves out of the trouble they got into by not thinking? Another book or two of journalism and agitprop? But truly, the loss of these things does not anger me as it should. It saddens me, but I, who have seen some of them being built close-up, understand that any Terry Pratchett book is a small miracle, and we already have more than might be reasonable, and it does not behoove any of us to be greedy.

I rage at the imminent loss of my friend. And I think, “What would Terry do with this anger?” Then I pick up my pen, and I start to write.

[elen]

Διαβασα  το Long Earth. Ειναι συνεργασία Baxter με Πρατσετ. Θεωρω οτι η περιληψη το αδικεί καθώς αναφερει οτι ολα στηριζονται σε μια συσκευή που κινειται με μια πατατα.
Δεν ειναι αστειο βιβλιο ουτε κωμωδία. Απλα φανταζομαι οτι ο Πρατσετ δεν μπορουσε να αντισταθεί και να μην βαλει και μια παραδοξοτητα μεσα. Αλλα κι αυτες ειναι ελαχιστες.
 
Που λετε μια μέρα εμφανίζονται στη Γη τα σχεδια για μια μηχανή, με ελευθερη προσβαση σε ολους.  Πολυ απλής κατασκευής οποτε ολα τα παιδια σχεδόν κυριως απο περιέργεια το φτιαχνουν. Εχει ενα απλο κουμπι πανω. Δυο δείκτες. Δεξια ή αριστερα. Μονο που οταν γυρνας το κουμπί βρίσκεσαι σε ενα παραλληλο συμπαν. Οπου η εξελιξη εχει ακολουθήσει ελαφρώς διαφορετικά μονοπάτια... Και δε σταματα εκει.  Αυτο που ονομαζεται Long Earth ειναι στην πραγματικότητα η Γη σε ολες τις παραλληλες μορψες της. Και υπαρχουν εκατομμύρια απο αυτες. 
 
Στην αρχή παρατήρουμε τι γίνεται όταν αποκαλύπτεται η δυνατότητα ταξιδιού μεταξύ των διαστάσεων. Ειναι μια ενδιαφερουσα ιδεα οπως ενδιαφέρουσα ιδέα ειναι να παρατηρήσεις την ανθρωπότητα για να δεις πως θα αντιδρασει μετα απο μια τετοια αποκαλυψη. Βεβαια υπαρχουν πολλα ερωτηματα. Ποιος εφτιάξε τη συσκεψή; Πως ηξερε πως υπαρχουν παραλλήλα συμπαντα; Ποσα ακριβως σύμπαντα υπαρχουν;
 
Οποτε δύο (κλασσικα) αταιριαστοι χαρακτήρες θα προσπαθήσουν να μαθουν. 

 

 

 

Μπορείς να το πεις και ταξιδιωτικό βιβλιο. Μπορεις να πείς πως ειναι εμπνευσμενο και λιγο απο το Ραντεβου με το Ραμα. Εξερευνηση σε αγνωστα μέρη. Οι συγγραφεις απο την αλλη σε πολλες σελιδες φωναζουν σχεδον οτι εμπευστηκαν απο Μαρκ Τουειν.

Θα θελα να γραψω περισσοτερα αλλα φοβαμαι οτι ηδη εχω κανει πολλα σποιλερς (καποιος ας βοηθησει ρε παιδιά και ας μου πει πως να τα βαλω.

Κανει λιγο κοιλιά στη μέση αλλα κατα βάση ή ροή του ειναι καλή. Μου αρεσε. Αλλα δεν περιμένα να διαβασω κατι τετοιο απο Τερυ Πρατσετ.

 

Δε το λες φανταζυ επισης. Παλιά καλή επιστημονική φαντασία το λες. 

Edited October 26, 2014 by elen

[elen]

Mόλλις τελείωσα το Raising Steam . Είμαι φάν του Τερύ Πράτσετ πολλά χρόνια. Εχω σχεδόν όλα του τα βιβλία και κάθε φορά χαίρομαι οταν μαθαίνω οτι βγαίνει κάποιο καινουργιο. Σιγούρα δε μου άρεσαν όλα το ιδίο αλλά νομίζω ειναι η πρώτη φορά που απογοητεύτηκα τόσο πολύ. Αυτό το βιβλίο ειναι σα να έχει γραφτεί απο κάποιον άλλο...Δεν ξέρω αν έχει ανακατευτεί gost writer μέσα αλλά ίσως αν ανακατευόταν να έκανε καλύτερη δουλεια. Οι χαρακτήρες ειναι λές και ειναι κάποιοι άλλοι. Δεν γίνεται να έχεις τον Vimes στο μισό βιβλίο και απλά να παρευρίσκεται και να χαμογελάει! Ο Νοby το ίδιο. Βλέπεις κάποιες ιδέες που πάνε να εξελιχθούν και μετά απλά μενουν στο κενό. Βλέπεις διαλόγους που επαναλαμβάνονται ή λένε τα στοιχειώδη σαν κακογραμμένο σενάριο τηλεοπτικού σηρίαλ. Προβλέψιμο. Το κοφτερό χιούμορ του Πράτσετ λείπει σε πολλά σημεία οπως και τα πασίγνωστα λογοπαιγνια του. Τα παραδόξα του Δισκόκοσμου είναι πολύ λίγα και μένουν απλά στα διαφόρα πλάσματα που υπάρχουν ήδη στο δίσκο. Υπάρχουν κενά.

Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση του συγγραφέα και δεν ξέρουμε κατα πόσον πλέον τον προστατεύουν οι γύρω του.

[KELAINO]

 

'WHAT THINGS SEEM TO BE MAY NOT BE WHAT THEY ARE' … Terry Pratchett the philosopher.

 

Philosophers looking for fresh insights into metaphysics, epistemology and ethics can add another author to their reading list, as a study reveals the philosophical issues explored in the work of Terry Pratchett.

With more than 75m copies sold around the world, Pratchett is one of the UK’s best-loved writers. He published his first Discworld novel, The Colour of Magic, in 1983. The 40th, Raising Steam, was released last year, with new work still coming thick and fast despite a diagnosis of early onset Alzheimer’s in 2007. But Philosophy and Terry Pratchett, published on 3 December, is the first study to explore the philosophical implications of Pratchett’s imaginary world, which is perched on the back of a turtle.

Edited by philosophy professors and Pratchett fans James South and Jacob Held, the collection of essays examines questions including “Plato, the Witch, and the Cave: Granny Weatherwax and the Moral Problem of Paternalism”, “Equality and Difference: Just because the Disc Is Flat, Doesn’t Make It a Level Playing Field for All”, “Hogfather and the Existentialism of Søren Kierkegaard”, and “the Importance of Being in the Right Trouser Leg of Time”.

South, associate professor of philosophy at Marquette University, is adamant Pratchett’s novels “hold up to sustained philosophical reflection”.

“Pratchett is a very smart man, a gifted writer, and understands as well as any philosopher the power of storytelling and the problems humans face in making sense of their lives and the world they live in,” South said. “Or, as Death puts it so well: ‘DO NOT PUT ALL YOUR TRUST IN ROOT VEGETABLES. WHAT THINGS SEEM TO BE MAY NOT BE WHAT THEY ARE.’ This is a truth that Pratchett relatedly acknowledges and tries to get his readers to acknowledge as well.”

For Held, associate professor of philosophy at the University of Central Arkansas, the best satire “understands the world it interrogates and offers a new or novel take or window onto that world”.

Pratchett’s character Death “is profoundly Kantian,” Held continued. “He speaks to the need for a rational faith or belief in values like dignity, or even an afterlife … Then you have Carrot and Vimes, or the relativist versus the moral absolutist. So much of Pratchett’s writings deal with value in the world, its origin, its origin in our beliefs, in our desire and need to value the world, and how it needs to be rigorously maintained through our practices.”

The academics have not approached Pratchett about the book, South saying they “figured he’d think it was all a bit of nonsense taking his work seriously in this way”, although adding that “secretly, I think he’d be pleased”.

“But, then I think about some of his expressed views about philosophers, especially in Small Gods and wonder what he really makes of us,” said South, citing Pratchett’s dictum that “whenever you see a bunch of buggers puttering around talking about truth and beauty and the best way of attacking Ethics, you can bet your sandals it’s all because dozens of other poor buggers are doing all the real work around the place.”

“Of course, some of these observations hit close to home,” South added.

The book is aimed at both fans of Pratchett and philosophers, and South hopes it will “enrich people’s appreciation of the impressive accomplishment of Pratchett’s imagination and skill”.

“If Pratchett is sometimes accused of literature, I hope this book makes the case that he can be accused of philosophy as well,” said the academic.

 

 

Pratchett on philosophy

 

“Take it from me, whenever you see a bunch of buggers puttering around talking about truth and beauty and the best way of attacking Ethics, you can bet your sandals it’s all because dozens of other poor buggers are doing all the real work around the place.”

“The philosopher Didactylus has summed up an alternative hypothesis as ‘Things just happen. What the hell.’”

“One of the recurring philosophical questions is: ‘Does a falling tree in the forest make a sound when there is no one to hear?’ Which says something about the nature of philosophers, because there is always someone in a forest. It may only be a badger, wondering what that cracking noise was, or a squirrel a bit puzzled by all the scenery going upwards, but someone.”

“I used to think that I was stupid, and then I met philosophers.”

“’What’s a philosopher?’ said Brutha. ‘Someone who’s bright enough to find a job with no heavy lifting,’ said a voice in his head.”

“His philosophy was a mixture of three famous schools – the Cynics, the Stoics and the Epicureans – and summed up all three of them in his famous phrase, ‘You can’t trust any bugger further than you can throw him, and there’s nothing you can do about it, so let’s have a drink. Mine’s a double, if you’re buying. Thank you. And a packet of nuts. Her left bosom is nearly uncovered, eh? Two more packets, then!’”

Από εδώ:

http://www.theguardian.com/books/2014/nov/28/terry-pratchett-philosopher-study-discworld?CMP=fb_gu

Edited November 28, 2014 by KELAINO

[Νίκη]

Πωω, είχα διαβάσει παλιά ένα βιβλίο από τη σειρά Δισκόκοσμος! Βέβαια, ήταν πριν αρχίσει να με ενδιαφέρει το φαντασυ, κι έτσι δεν μου άρεσε... Ας με συγχωρήσουν οι φανς του, αλλά δεν είχα καταλάβει τίποτε από την υπόθεση. Σατιρίζει, βλέπετε, κλισέ και ήδη γνωστούς ήρωες από άλλα φάντασυ έργα, τα οποία πρέπει να ξέρεις κάπως για να πιάσεις το καλαμπούρι. Έχει, ας πούμε, μια πόλη των ζητιάνων, έναν βάρβαρο ήρωα, κάτι κθουλικά πλοκάμια που σκάνε μύτη με τη μαγική λέξη {spoiler}οχτώ{spoiler}, μια σέξυ αμαζόνα, κατι χρονοδίνες και ένα αεροπλάνο, σκοτεινούς θεούς.... Κατ' αρχάς, δε μου άρεσε ο κόσμος, μου φάνηκε υπερβολικά πολύπλοκος(αν και η χελώνα βασίζεται σε υπαρκτό μύθο), δε μου άρεσαν καθόλου τα ονόματα, ιδίως τα απρόφερτα ονόματα της χώρας με τους δράκους. Ούτε το τέλος μου άρεσε, με στεναχώρησε, πράγμα που δε μου αρέσει σε εύθυμη ιστορία, και επίσης δεν πολυκατάλαβα {spoiler}αν οι ήρωες πέθαναν ή βρέθηκαν με το διαστημόπλοιο σε άλλους γαλαξίες{spoiler}.

Μου άρεσαν όμως αρκετά οι ήρωες, ο καλόκαρδος χαζούλης που μπλέκεται σε απειλητικές καταστάσεις χωρίς καν να το καταλάβει και το λαμόγιο μάγος Ανεμοβρόχης, ο οποίος μονίμως προσπαθεί να κάνει μπαγαμποντιά και μονίμως καταλήγει να κάνει το καλό. Μου φάνηκαν ενδιαφέροντες και οι θεοί, επίσης, αν και μάλλον με τρόμαξαν-απώθησαν. Ξετραλλάθηκα με τον μη αναμενόμενο(τουλάχιστον για τα ως τότε δεδομένα μου) ρόλο και παρουσίαση των αμαδρυάδων!

Παρόλη την (σχετική) αποτυχία αυτού του βιβλίου, ενδιαφέρομαι πολύ να διαβάσω το βιβλίο που έχει μια υπόθεση με μάγισσες. (Μ' αρέσουν πολύ οι μάγισσες, βλέπετε) Μήπως κάποια ευγενική ψυχή ξέρει αν θα μπορούσα να το βρω στο ίντερνετ, στ' αγγλικά; Ή μήπως μόνο στο άμαζον; Μάλλον το δεύτερο, αφού ο συγγραφέας ζει ακόμη...

Edited January 10, 2015 by Νίκη

[Myyst]

Πωω, είχα διαβάσει παλιά ένα βιβλίο από τη σειρά Δισκόκοσμος! Βέβαια, ήταν πριν αρχίσει να με ενδιαφέρει το φαντασυ, κι έτσι δεν μου άρεσε... Ας με συγχωρήσουν οι φανς του, αλλά δεν είχα καταλάβει τίποτε από την υπόθεση. Σατιρίζει, βλέπετε, κλισέ και ήδη γνωστούς ήρωες από άλλα φάντασυ έργα, τα οποία πρέπει να ξέρεις κάπως για να πιάσεις το καλαμπούρι. Έχει, ας πούμε, μια πόλη των ζητιάνων, έναν βάρβαρο ήρωα, κάτι κθουλικά πλοκάμια που σκάνε μύτη με τη μαγική λέξη {spoiler}οχτώ{spoiler}, μια σέξυ αμαζόνα, κατι χρονοδίνες και ένα αεροπλάνο, σκοτεινούς θεούς.... Κατ' αρχάς, δε μου άρεσε ο κόσμος, μου φάνηκε υπερβολικά πολύπλοκος(αν και η χελώνα βασίζεται σε υπαρκτό μύθο), δε μου άρεσαν καθόλου τα ονόματα, ιδίως τα απρόφερτα ονόματα της χώρας με τους δράκους. Ούτε το τέλος μου άρεσε, με στεναχώρησε, πράγμα που δε μου αρέσει σε εύθυμη ιστορία, και επίσης δεν πολυκατάλαβα {spoiler}αν οι ήρωες πέθαναν ή βρέθηκαν με το διαστημόπλοιο σε άλλους γαλαξίες{spoiler}.

Μου άρεσαν όμως αρκετά οι ήρωες, ο καλόκαρδος χαζούλης που μπλέκεται σε απειλητικές καταστάσεις χωρίς καν να το καταλάβει και το λαμόγιο μάγος Ανεμοβρόχης, ο οποίος μονίμως προσπαθεί να κάνει μπαγαμποντιά και μονίμως καταλήγει να κάνει το καλό. Μου φάνηκαν ενδιαφέροντες και οι θεοί, επίσης, αν και μάλλον με τρόμαξαν-απώθησαν. Ξετραλλάθηκα με τον μη αναμενόμενο(τουλάχιστον για τα ως τότε δεδομένα μου) ρόλο και παρουσίαση των αμαδρυάδων!

Παρόλη την (σχετική) αποτυχία αυτού του βιβλίου, ενδιαφέρομαι πολύ να διαβάσω το βιβλίο που έχει μια υπόθεση με μάγισσες. (Μ' αρέσουν πολύ οι μάγισσες, βλέπετε) Μήπως κάποια ευγενική ψυχή ξέρει αν θα μπορούσα να το βρω στο ίντερνετ, στ' αγγλικά; Ή μήπως μόνο στο άμαζον; Μάλλον το δεύτερο, αφού ο συγγραφέας ζει ακόμη...

 

Οι ιστοριές των μαγισσών του Δισκόκοσμου αρχίζουν με το Equal Rites (Νευρικές Μάγισσες), συνεχίζεται με το Wyrd Sisters (Οι Στρίγκλες) και έχω διαβάσει επίσης το The Wee Free Men (Χιλιάδες Νάνοι και ένα Τηγάνι). Οι ιστορίες αυτών των τριών βιβλίων είναι αυτόνομες, οπότε θα μπορούσες να ξεκινήσεις από όποιο θέλεις, καθώς και τα τρία είναι εξαιρετικά. Συνολικά, οι ιστορίες των μαγισσών του Δισκόκοσμου είναι 10.

Από τα τρία βιβλία, σου προτείνω να ξεκινήσεις με το Wyrd Sisters που είναι το αγαπήμενο μου βιβλίο του Δισκόκοσμου (μ' αρέσουν και 'μένα πολύ οι μάγισσες βλέπεις.) 

Επίσης κοίτα στο inbox σου. Το messenger βρίσκεται πάνω-πάνω δεξιά.

[elgalla]

Ας πω κι εγώ την εμπειρία μου με τον Pratchett. Ξεκίνησα δύο φορές να διαβάζω το Colour of Magic και καμία από τις δύο δεν με κέρδισε. Την πρώτη φορά (πριν αρκετά χρόνια) είπα πως, εντάξει, ίσως δεν έχω διαβάσει αρκετό fantasy και γι' αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω τι του βρίσκει όλος ο κόσμος. Τη δεύτερη φορά (πριν κάνα χρόνο) δεν βρήκα καμιά δικαιολογία και απλά κατέληξα πως ίσως να μην ήταν για μένα. Το καλοκαίρι, λοιπόν, ένας φίλος μου πρότεινε το Nation, που δεν είναι Discworld, το διάβασα μονορούφι, κατενθουσιάστηκα και αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στο Discworld. Έπιασα τη σειρά με τις μάγισσες και διάβασα και τα έξι βιβλία μέσα σε χρόνο dt. Όλα μου άρεσαν, αλλά τα αγαπημένα μου ήταν τα Wyrd Sisters, Witches Abroad και Maskerade, ενώ τα λιγότερο αγαπημένα μου τα Lords and Ladies και Carpe Jugulum (και τα δύο αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν έλειπαν κάποια subplots και δεν έκαναν κοιλιά στη μέση, πάντως έχουν πολύ δυνατή αρχή και πολύ δυνατό τέλος). Το Equal Rites είναι κι αυτό πολύ καλό, αν και η αλήθεια είναι πως είναι μάλλον ανεξάρτητο από τα υπόλοιπα βιβλία με τις μάγισσες. Λέω να συνεχίσω με τη σειρά του Death ή των φρουρών (που, κρίνοντας από την εμφάνισή τους στο Maskerade θα πρέπει να έχουν τρομερό γέλιο).